ৱিকিউদ্ধৃতি aswikiquote https://as.wikiquote.org/wiki/%E0%A6%AC%E0%A7%87%E0%A6%9F%E0%A7%81%E0%A6%AA%E0%A6%BE%E0%A6%A4 MediaWiki 1.43.0-wmf.26 first-letter মাধ্যম বিশেষ বাৰ্তা সদস্য সদস্য বাৰ্তা ৱিকিউদ্ধৃতি ৱিকিউদ্ধৃতি বাৰ্তা চিত্ৰ চিত্ৰ বাৰ্তা মিডিয়াৱিকি মিডিয়াৱিকি আলোচনা সাঁচ সাঁচ বাৰ্তা সহায় সহায় বাৰ্তা শ্ৰেণী শ্ৰেণী বাৰ্তা TimedText TimedText talk Module Module talk 0 675 19747 15025 2024-10-14T01:21:28Z পাপৰি বৰা 636 /* উদ্ধৃতিসমূহ */ 19747 wikitext text/x-wiki '''[[:wikisource:as:সাৰথি|সাৰথি]]''' [[সত্যনাথ বৰা|সত্যনাথ বৰাৰ]] এখন প্ৰবন্ধ সংকলন। ==উদ্ধৃতিসমূহ== # চিন্তা মনৰ জেউতি, তাৰ গুণত আন্ধাৰ সমস্যা পোহৰ হয়, টান কাম উজু হয়।<ref name="চিন্তা">{{Cite web | url=https://as.wikisource.org/wiki/%E0%A6%AA%E0%A7%83%E0%A6%B7%E0%A7%8D%E0%A6%A0%E0%A6%BE:%E0%A6%B8%E0%A6%BE%E0%A7%B0%E0%A6%A5%E0%A6%BF_(Sarothi).pdf/%E0%A7%A8%E0%A7%A9 | title=সাৰথি | publisher=বনলতা | accessdate=3 এপ্ৰিল 2022 | author=সত্যনাথ বৰা | pages=১৭-১৯}}</ref> # শ্ৰম কুচিন্তাৰ পৰম ঔষধ। সদায় শ্ৰমত থকা মানুহে হিংসা কুৰ্চুট বা আনবিলাক কু-প্ৰবৃত্তিৰ কাম কৰিবলৈ আজৰি নাপায়। কু-প্ৰবৃত্তি এলাহত বাঢ়ে, যাৰ এলাহ নাই তাৰ তেনে প্ৰবৃত্তি নাই।<ref name="শ্ৰম">{{Cite web | url=https://as.wikisource.org/wiki/%E0%A6%B8%E0%A6%BE%E0%A7%B0%E0%A6%A5%E0%A6%BF/%E0%A6%A4%E0%A7%83%E0%A6%A4%E0%A7%80%E0%A6%AF%E0%A6%BC_%E0%A6%AD%E0%A6%BE%E0%A6%97 | title=সাৰথি | publisher=বনলতা | accessdate=3 এপ্ৰিল 2022 | author=সত্যনাথ বৰা | pages=৪৪-৪৭}}</ref> # সংসাৰত উদগতি কৰিবলৈ মানুহক মনৰ একাগ্ৰতা লাগে, পঢ়নৰপৰা সেই একাগ্ৰতা জন্মে। চঞ্চল মন থিৰ কৰিবলৈ, আৰু ভোটা বুদ্ধি চোকা কৰিবলৈ পঢ়নৰ নিচিনা গুণকাৰী উপায় নাই। # বিদ্যা মানৱ মনৰ দীপ্তি; তাৰ ৰশ্মিৰ পোহৰত কাম কৰি মানুহে ধন, মান আৰু যশস্যা লাভ কৰে। বিদ্যাই আন্ধাৰ কাটি মন ফৰকাল নকৰিলে, মানুহে তাৰ ক্ষমতা লগাবলৈ ঠাই দেখা নাপায়। লিখনি থাকিলেও খনিকৰে আন্ধাৰত চিত্ৰ আঁকিব নোৱাৰে। বিদ্যাৰে মন পোহৰাই নল’লে সংসাৰত কৰ্ম কৰিবলৈ সুচল নহয়। এতেকে উদগতিৰ পথৰ যাত্ৰা কৰিবৰ আগেয়ে বিদ্যা যুগুত কৰি লোৱা উচিত।<ref name="বিদ্যা">{{Cite web | url=https://as.wikisource.org/wiki/%E0%A6%B8%E0%A6%BE%E0%A7%B0%E0%A6%A5%E0%A6%BF/%E0%A6%AA%E0%A7%8D%E0%A7%B0%E0%A6%A5%E0%A6%AE_%E0%A6%AD%E0%A6%BE%E0%A6%97 | title=সাৰথি | publisher=বনলতা | accessdate=3 এপ্ৰিল 2022 | author=সত্যনাথ বৰা | pages=৫}}</ref> # কুসংস্কাৰ উদ্গতিৰ পথৰ এটা বাধা৷ জাতীত কুসংস্কাৰে জাতীয় উদ্গতিৰ পথ আৰু ব্যক্তিৰ কুসংস্কাৰে ব্যক্তিৰ উদ্গতিৰ পথ ভেটে৷ বিজ্ঞানৰ জ্ঞানে এই ভেটা ভাঙি উদ্গতিৰ পথ মোকলাই দিয়ে৷ # চিন্তা প্ৰশ্নৰ ফল, অৰ্থাৎ যি বস্তু দেখা যায়, সেই বস্তু সম্বন্ধে মনক প্ৰশ্ন কৰিব লাগে৷ প্ৰশ্ন কৰিলেই চিন্তা কৰা হয়৷ প্ৰশ্নৰ পৰিমাণেই শিক্ষাৰ পৰিমাণ৷<ref name="চিন্তা" /> # আনৰ অহিত চিন্তা কৰা অজ্ঞানীৰ কাম৷ তাৰ পোটক তুলিবলৈ চেষ্টা কৰিলে নিজকো অজ্ঞানী বুলি পৰিচয় দিয়া হয়৷ # ভুল হ’লে সৈ কঢ়া ন্যায়ৱন্তৰ ঘাই লক্ষণ৷ # অন্যায়ত চলা বন্ধুতকৈ ন্যায়ত চলা শত্ৰুও ভাল৷ # খং উঠা মানুহৰ আগত এখন আৰ্চি ধৰিব লাগে, তেনেহ’লে আৰ্চিত সি তাৰ ৰাক্ষসী মূৰ্তি দেখি লাজ পাব আৰু লাজ পালে খঙো জিমাব৷ # খঙৰ সময়ত লেখি লেখি নটা ঢোক নমৰাকৈ কথা কোৱা বা কোনো কাম কৰা উচিত নহয়৷ # যি মানুহে যথাৰ্থ শিক্ষা লাভ কৰে, তাক অহঙ্কাৰ ৰিপুৱে সেও কৰিব নোৱাৰে, কিয়নো যথাৰ্থ শিক্ষাৰ পৰা নম্ৰতাহে জন্মে, অহঙ্কাৰ নজন্মে৷ # মিছা কথাৰ ঘাই হেতু অপকৰ্ম৷<ref name="মিছালি">{{Cite web | url=https://as.wikisource.org/wiki/%E0%A6%B8%E0%A6%BE%E0%A7%B0%E0%A6%A5%E0%A6%BF/%E0%A6%A6%E0%A7%8D%E0%A6%AC%E0%A6%BF%E0%A6%A4%E0%A7%80%E0%A6%AF%E0%A6%BC_%E0%A6%AD%E0%A6%BE%E0%A6%97 | title=সাৰথি | publisher=বনলতা | accessdate=3 এপ্ৰিল 2022 | author=সত্যনাথ বৰা | pages=৩৩-৩৪}}</ref> # আনৰ অনুগ্ৰহ সততে গৰল যেন জ্ঞান কৰা উচিত৷ কিন্তু উৎকট ৰোগত পৰিলে মানুহে গৰলো ব্যৱহাৰ কৰে, এতেকে দুৰ্ঘোৰ বিপদত পৰিলেহে অনুগ্ৰহ গৰললৈ হাত মেলিব লাগে৷ # মিঠা মাত ব্যৱহাৰ প্ৰণালীৰ ঘাই মন্ত্ৰ৷ স্বভাৱতে বহুত দোষ থাকিলেও মিঠা মাতৰ গুণত সৰবৰহী হ’ব পাৰি৷........... ........... তিতা মাত মাতিলে সহস্ৰ উপকাৰ মানুহে একেতিলে পাহৰে, অৰ্বুদ দানৰ ফল একেতিলে লয় হয়৷ # সকলো কামতে বিদ্যা বুদ্ধি লাগে৷ বিদ্য-বুদ্ধি লগাই কৰিলেহে কামটো ভালকৈ সিজে৷ স্বতন্তৰীয়া বৃত্তিত বিদ্যা-বুদ্ধিৰ বিশেষ প্ৰয়োজন আছে৷ বিদ্যাৰ সাৰ দিলে বৃত্তিৰ উদ্গতি হয়৷ ইউৰোপত আৰু আমেৰিকাত স্বতন্তৰীয়া বৃত্তি শিক্ষিত মানুহৰ হাতত, সেইদেখি বৃত্তিবোৰ তাত বহুত উন্নত হৈছে৷ # উগ্ৰ শ্ৰম উৎকট ব্যাধিৰ নিচিনা, সংসাৰ যাত্ৰীয়ে তাক সততে পৰিহাৰ কৰা উচিত৷<ref name="শ্ৰম" /> # মানুহে স্বভাৱতে উৎসাহী মানুহৰ পাছ ধৰে, উৎসাহীক নায়ক বৰণ কৰিবলৈ আৰু তাৰ কথামতে চলিবলৈ লাজ নকৰে৷ এই নিমিত্তে উৎসাহী মানুহ সমাজৰ মুখীয়াল হয়৷ # অভ্যাসে সময়ৰ খৰচ কমায়৷ # সময়ৰ লগত আগুৱাই যোৱা মানুহে তাৰ কৰ্মৰ জোখাৰে ফল পায়, পাছপৰা বা আগবঢ়াবিলাকে নাপায়৷ সময়ৰ অনুৰূপ কাম কৰাই উদ্গতিৰ ঘাই উপায়৷ # দীৰ্ঘকাল জীয়াই থাকিলে মানুহক দীৰ্ঘজীৱী বোলে, কিন্তু দৰাচলপক্ষত তেনে মানুহক দীৰ্ঘজীৱী নুবুলি, যি সংসাৰত সৰহ কাম কৰে তাকহে দীৰ্ঘজীৱি বোলা উচিত৷ সময় জীৱনৰ জোখ নহয়, জীৱনৰ আচল জোখ কাম৷ # এবাৰত কৰিব নোৱাৰা কাম অসাধ্য বুলি ভবা উচিত নহয়৷ # কৰ্তব্যবোধ থকা মানুহে কামত কেতিয়াও আপোন-পৰ নিবিচাৰে৷ # কৰ্ত্তব্যজ্ঞানে কৰ্মলৈ উৎসাহ আৰু প্ৰতিজ্ঞা জন্মায়৷ # আয় অনুসৰি খৰচ কৰাই অৰ্থ ব্যৱহাৰৰ মূলমন্ত্ৰ৷ # স্বাস্থ্যধন মহা ধন৷ যি এই ধনত দুখীয়া, সি সকলো বিষয়ত দুখীয়া৷ # বিদ্যা উদ্‌গতিৰ ঘাই আহিলা, এতেকে যি উদ্‌গতি কৰিব খোজে, সি আগে বিদ্যা যতনাই লোৱা উচিত৷<ref>{{Cite web | url=https://as.wikisource.org/wiki/%E0%A6%B8%E0%A6%BE%E0%A7%B0%E0%A6%A5%E0%A6%BF/%E0%A6%AA%E0%A7%8D%E0%A7%B0%E0%A6%A5%E0%A6%AE_%E0%A6%AD%E0%A6%BE%E0%A6%97 | title=সাৰথি | publisher=বনলতা | accessdate=১৪ জুলাই ২০২২ | author=সত্যনাথ বৰা | pages=৫}}</ref> # পঢ়নৰ পৰা মানুহৰ মনত বিদ্যাৰ পাতনি থাপিত হয়, সেই পাতনি যাৰ শকত সি বিদ্যা ব্যৱসায়ত উদ্‌গতি কৰিব পাৰে, যাৰ দুৰ্ব্বল সি নোৱাৰে।<ref name="পুথি অধ্যয়ন">{{Cite web | url=https://as.m.wikisource.org/wiki/%E0%A6%B8%E0%A6%BE%E0%A7%B0%E0%A6%A5%E0%A6%BF/%E0%A6%AA%E0%A7%8D%E0%A7%B0%E0%A6%A5%E0%A6%AE_%E0%A6%AD%E0%A6%BE%E0%A6%97 | title=সাৰথি | publisher=বনলতা | accessdate=১৪ জুলাই ২০২২ | author=সত্যনাথ বৰা | pages=৫}}</ref> # সংসাৰত যেতিয়া থাকিবই লাগিব সুখ কৰি থকাই ভাল। এতেকে ঈশ্বৰে দিয়া জ্ঞান বুদ্ধি চালনা কৰি, সংসাৰৰ বিভূতি বৈভৱ গোটাই লৈ, নিজৰ আৰু আনৰ সুখ সম্পদ বঢ়াবলৈ, আৰু সৰ্ব্বসাধাৰণ জগতবাসীক বৰ্ত্তমান অৱস্থাৰ পৰা উচ্চ অৱস্থাত তুলিবলৈ চেষ্টা কৰি জীৱন কটোৱা উচিত। # সংসাৰত উদ্‌গতি কৰাই মানুহৰ জীৱনৰ সঙ্কল্প বা লক্ষ্য হোৱা উচিত। কিন্তু কিছুমান মানুহে বিবেচনা কৰে যে নিজৰ অন্ন-জল যুগুত কৰাই উদ্‌গতিৰ ওৰ, আৰু জ্ঞান বুদ্ধিৰ শেষ কৰ্ম্ম। সেই দেখি সিহঁতে যেতিয়ালৈকে অভাৱৰ চেঙ্গা পায়, তেতিয়ালৈকে উদ্‌গতিৰ চেষ্টা কৰে, অভাৱ আঁতৰিলেই চেষ্টা এৰি দিয়ে। অন্ন-জলৰ সঙ্গতি লাগি উঠাৰ পাচত সিহঁতৰ জীৱন পশুজীৱনৰ নিচিনা কেৱল শয়ন ভোজনৰ আবৰ্ত্তন মাথোন। এই শ্ৰেণীৰ মানুহৰ পটন্তৰলৈ চাই চলিবলৈ হোৱা হেঁতেন, আমি বৰ্ত্তমান সভ্যতাৰ এই বিনন্দীয়া পোহৰ কেতিয়াও নেদেখিলোঁ হেঁতেন। # সংসাৰত উদ্‌গতি কৰিবলৈ মানুহক মনৰ একাগ্ৰতা লাগে, পঢ়নৰ পৰা সেই একাগ্ৰতা জন্মে। চঞ্চল মন থিৰ কৰিবলৈ, আৰু ভোতা বুদ্ধি চোকা কৰিবলৈ পঢ়নৰ নিচিনা গুণকাৰী উপায় নাই।6 #উদ্‌গতি পথৰ প্ৰত্যেক যাত্ৰীয়েই তাৰ মনত এটা ডাঙৰ আৰ্হি থিৰ কৰি লোৱা উচিত। ডাঙৰ আৰ্হিয়ে মানুহৰ মন ডাঙৰ কৰে ,আৰু ডাঙৰ পদলৈ অভিলাষ জন্মায়। যি ডাঙৰ আৰ্হি দেখা নাই, সি সামান্য পদকে ডাঙৰ বুলি ভাবে। সাগৰ নেদেখা মানুহে বিলকে ডাঙৰ জলাহ যেন বিবেচনা কৰে। 9 #চিন্তা মনৰ জেউতি, তাৰ গুণত আন্ধাৰ সমস্যা পোহৰ হয়, টান কাম উজু হয়। চিন্তাৰ অতুল প্ৰভাৱ। আগৰ কালত যোগীবিলাকে ধ্যান কৰি ভূত ভৱিষ্যৎ সকলো জানিছিল, আৰু কৈবল্য লাভ কৰিছিল। ধ্যান চিন্তাৰেই এটা ৰকম মাথোন। চিন্তা উগ্ৰ আৰু দীৰ্ঘকাল স্থায়ী হ'লেই ধ্যান নাম পায়।19 #উদ্‌গতিৰ আন এটা আহিলা চৰিত্ৰ। সৎ চৰিত্ৰ উদ্‌গতি পথৰ প্ৰৱল সহায়। যি মানুহে সৎ চৰিত্ৰক সাৰথি কৰি উদ্‌গতি পথত যাত্ৰা কৰে, তাক কোনো অপায়ে পশিব নোৱাৰে।২০ #দয়া এটা মনৰ গুণ, সি মনত উদয় হয়। দুখ লগা কথা দেখা পালে মানুহৰ মনত দয়া উপজে। কিন্তু মনত উপজি মাৰ গ'লে সেই দয়াৰ পৰা কোনো ফলোদয় নহয়। যি দয়াৰ পৰা কৰ্ম্মৰ অভিলাষ জন্মে, সেয়ে আচল কাৰ্য্যকৰী দয়া।22 #দয়া গুণৰ উদ্‌গতি সাধিব লাগিলে ক্ষমা গুণ কৰ্ষণ কৰিব লাগে; ক্ষমা কৰিবলৈ শিকিলে দয়া কৰিবলৈ শিকা হয়। কোনোবাই তোমাৰ অহিত কৰিলে ঘূৰাই তাৰ অহিত কৰিবলৈ মন যায়, তেতিয়া মনক সামৰি ৰাখিলেই ক্ষমা কৰা হয়। আনে কৰা অপকাৰৰ প্ৰতিশোধ ল'বলৈ ইচ্ছা কৰা গৰ্হিত কাম। প্ৰতিশোধ হিংসাৰ আন এটা নাম মাথোন।23 #ন্যায়ৱন্ত মানুহ শিলৰ খুটাৰ নিচিনা, তাক আনৰ কাৰ্য্যাকাৰ্য্যই বা নিজৰ ইচ্ছা বাঞ্চাই অলপো লৰাব নোৱাৰে।২৪ #মিঠা মাত ব্যৱহাৰৰ কলপ বা ৰহণৰ নিচিনা। গঢ়ত প্ৰতিমা বিতোপন হ'লেও, ৰহণ নলগালে শুৱনি নহয়। সেইদৰে সজ ব্যৱহাৰত মিঠা মাতৰ ৰহণ নিদিলে সি মানুহৰ মনত সন্তোষ লগাব নোৱাৰে। মিঠা বস্তুৰ কলপ লগাইহে বেজেও অকটা দৰব ৰুগীয়াক দিয়ে।(৩৭) #কোনো কামত লৰালৰি কৰা উচিত নহয়, লৰালৰি কৰিলে কামত জোঁট লাগে আৰু দুদণ্ডৰ কামত চাৰি দণ্ড খৰচ হয়। যিমান লৰালৰি সিমান গহৰি, এই সাৰুৱা বচন সকলো দেশত চলিত আছে।(৪৫) #নিজৰাৰ সোঁতৰ নিচিনা মানুহৰ শ্ৰম সদায় চলি থাকিব লাগে। কেতিয়াবা এলাহত বহি থকা,আৰু কেতিয়াবা দেহ প্ৰাণ উছৰ্গি কাম কৰা উচিত নহয়। ছেগা-চোৰোকা শ্ৰমতকৈ ৰাহ লগোৱা শ্ৰমৰ গুণ সৰহ।(৪৫) #উগ্ৰ শ্ৰম উৎকট ব্যাধিৰ নিচিনা, সংসাৰ যাত্ৰীয়ে তাক সততে পৰিহাৰ কৰা উচিত। উগ্ৰ শ্ৰমৰ পৰা শৰীৰ ঘুণীয়া হয়, আৰু ভৱিষ্যতলৈ শ্ৰম কৰিব নোৱাৰা হয়।৪৬ #দণ্ডিত বান্দৰ নাচে, এই কথা সঁচা, কিন্তু নাচন দেখিবলৈ ভাল নহয়। উৎসাহত নাচিলে হাতীৰ নাচনতো লয় ওলায়। সেইদৰে উৎসাহেৰে কৰিলেহে কাম সুসিদ্ধ হয়, চেলেংপেটোকৈ কৰা কাম বান্দৰী নাচনৰ নিচিনা আভঁজা। উৎসাহে টান কাম উজু কৰে, আৰু মানুহৰ বুদ্ধিৰ দুৱাৰ মেলি দিয়ে। উৎসাহ হেঁপাহৰ পৰা ওপজে হেঁপাহৰ দণ্ডিত মানুহে দুৰ্ঘোৰ সঙ্কটক ইতিকিং কৰি সহস্ৰ বিপদ হেলাৰঙ্গে তৰিব পাৰে।47 #সোণৰ দ্ৰাৱক সুৱগা, কামৰ দ্ৰাৱক অভ্যাস।' সুৱগাৰ গুণত টান সোণ উতলে, অভ্যাসৰ গুণত টান কাম সিজে। হাতীৰ মূৰত খৰ মৰা আৰু ডোলৰ ওপৰত নাচন মৰা অভ্যাসত উজু হয়। 'অভ্যাসৰ নৰ কৰ্ণ পথে কৰে শৰ।'৪৯ #সাৰথি সম্পৰ্কে * বেকনৰ আৰ্হিৰ জ্ঞানদায়ক প্ৰবন্ধ আৰু বেকনৰ দৰেই প্ৰবাদ-বাক্যৰ তুল্য সূক্ষ্ম বাক্যই ‘সাৰথি’ক মূল্যবান সম্পদ কৰি তুলিছে। ** [[মহেশ্বৰ নেওগ|মহেশ্বৰ নেওগ]] ==উৎস== {{Reflist}} == বাহ্যিক সংযোগ == {{Wikisource|সাৰথি}} [[Category:অসমীয়া গ্ৰন্থ]] [[Category:প্ৰবন্ধ সংকলন]] 4a4n6yojrw7m03g45d7uybxsezyj2ri 19748 19747 2024-10-14T01:25:36Z পাপৰি বৰা 636 /* উদ্ধৃতিসমূহ */ 19748 wikitext text/x-wiki '''[[:wikisource:as:সাৰথি|সাৰথি]]''' [[সত্যনাথ বৰা|সত্যনাথ বৰাৰ]] এখন প্ৰবন্ধ সংকলন। ==উদ্ধৃতিসমূহ== # চিন্তা মনৰ জেউতি, তাৰ গুণত আন্ধাৰ সমস্যা পোহৰ হয়, টান কাম উজু হয়।<ref name="চিন্তা">{{Cite web | url=https://as.wikisource.org/wiki/%E0%A6%AA%E0%A7%83%E0%A6%B7%E0%A7%8D%E0%A6%A0%E0%A6%BE:%E0%A6%B8%E0%A6%BE%E0%A7%B0%E0%A6%A5%E0%A6%BF_(Sarothi).pdf/%E0%A7%A8%E0%A7%A9 | title=সাৰথি | publisher=বনলতা | accessdate=3 এপ্ৰিল 2022 | author=সত্যনাথ বৰা | pages=১৭-১৯}}</ref> # শ্ৰম কুচিন্তাৰ পৰম ঔষধ। সদায় শ্ৰমত থকা মানুহে হিংসা কুৰ্চুট বা আনবিলাক কু-প্ৰবৃত্তিৰ কাম কৰিবলৈ আজৰি নাপায়। কু-প্ৰবৃত্তি এলাহত বাঢ়ে, যাৰ এলাহ নাই তাৰ তেনে প্ৰবৃত্তি নাই।<ref name="শ্ৰম">{{Cite web | url=https://as.wikisource.org/wiki/%E0%A6%B8%E0%A6%BE%E0%A7%B0%E0%A6%A5%E0%A6%BF/%E0%A6%A4%E0%A7%83%E0%A6%A4%E0%A7%80%E0%A6%AF%E0%A6%BC_%E0%A6%AD%E0%A6%BE%E0%A6%97 | title=সাৰথি | publisher=বনলতা | accessdate=3 এপ্ৰিল 2022 | author=সত্যনাথ বৰা | pages=৪৪-৪৭}}</ref> # সংসাৰত উদগতি কৰিবলৈ মানুহক মনৰ একাগ্ৰতা লাগে, পঢ়নৰপৰা সেই একাগ্ৰতা জন্মে। চঞ্চল মন থিৰ কৰিবলৈ, আৰু ভোটা বুদ্ধি চোকা কৰিবলৈ পঢ়নৰ নিচিনা গুণকাৰী উপায় নাই। # বিদ্যা মানৱ মনৰ দীপ্তি; তাৰ ৰশ্মিৰ পোহৰত কাম কৰি মানুহে ধন, মান আৰু যশস্যা লাভ কৰে। বিদ্যাই আন্ধাৰ কাটি মন ফৰকাল নকৰিলে, মানুহে তাৰ ক্ষমতা লগাবলৈ ঠাই দেখা নাপায়। লিখনি থাকিলেও খনিকৰে আন্ধাৰত চিত্ৰ আঁকিব নোৱাৰে। বিদ্যাৰে মন পোহৰাই নল’লে সংসাৰত কৰ্ম কৰিবলৈ সুচল নহয়। এতেকে উদগতিৰ পথৰ যাত্ৰা কৰিবৰ আগেয়ে বিদ্যা যুগুত কৰি লোৱা উচিত।<ref name="বিদ্যা">{{Cite web | url=https://as.wikisource.org/wiki/%E0%A6%B8%E0%A6%BE%E0%A7%B0%E0%A6%A5%E0%A6%BF/%E0%A6%AA%E0%A7%8D%E0%A7%B0%E0%A6%A5%E0%A6%AE_%E0%A6%AD%E0%A6%BE%E0%A6%97 | title=সাৰথি | publisher=বনলতা | accessdate=3 এপ্ৰিল 2022 | author=সত্যনাথ বৰা | pages=৫}}</ref> # কুসংস্কাৰ উদ্গতিৰ পথৰ এটা বাধা৷ জাতীত কুসংস্কাৰে জাতীয় উদ্গতিৰ পথ আৰু ব্যক্তিৰ কুসংস্কাৰে ব্যক্তিৰ উদ্গতিৰ পথ ভেটে৷ বিজ্ঞানৰ জ্ঞানে এই ভেটা ভাঙি উদ্গতিৰ পথ মোকলাই দিয়ে৷ # চিন্তা প্ৰশ্নৰ ফল, অৰ্থাৎ যি বস্তু দেখা যায়, সেই বস্তু সম্বন্ধে মনক প্ৰশ্ন কৰিব লাগে৷ প্ৰশ্ন কৰিলেই চিন্তা কৰা হয়৷ প্ৰশ্নৰ পৰিমাণেই শিক্ষাৰ পৰিমাণ৷<ref name="চিন্তা" /> # আনৰ অহিত চিন্তা কৰা অজ্ঞানীৰ কাম৷ তাৰ পোটক তুলিবলৈ চেষ্টা কৰিলে নিজকো অজ্ঞানী বুলি পৰিচয় দিয়া হয়৷ # ভুল হ’লে সৈ কঢ়া ন্যায়ৱন্তৰ ঘাই লক্ষণ৷ # অন্যায়ত চলা বন্ধুতকৈ ন্যায়ত চলা শত্ৰুও ভাল৷ # খং উঠা মানুহৰ আগত এখন আৰ্চি ধৰিব লাগে, তেনেহ’লে আৰ্চিত সি তাৰ ৰাক্ষসী মূৰ্তি দেখি লাজ পাব আৰু লাজ পালে খঙো জিমাব৷ # খঙৰ সময়ত লেখি লেখি নটা ঢোক নমৰাকৈ কথা কোৱা বা কোনো কাম কৰা উচিত নহয়৷ # যি মানুহে যথাৰ্থ শিক্ষা লাভ কৰে, তাক অহঙ্কাৰ ৰিপুৱে সেও কৰিব নোৱাৰে, কিয়নো যথাৰ্থ শিক্ষাৰ পৰা নম্ৰতাহে জন্মে, অহঙ্কাৰ নজন্মে৷ # মিছা কথাৰ ঘাই হেতু অপকৰ্ম৷<ref name="মিছালি">{{Cite web | url=https://as.wikisource.org/wiki/%E0%A6%B8%E0%A6%BE%E0%A7%B0%E0%A6%A5%E0%A6%BF/%E0%A6%A6%E0%A7%8D%E0%A6%AC%E0%A6%BF%E0%A6%A4%E0%A7%80%E0%A6%AF%E0%A6%BC_%E0%A6%AD%E0%A6%BE%E0%A6%97 | title=সাৰথি | publisher=বনলতা | accessdate=3 এপ্ৰিল 2022 | author=সত্যনাথ বৰা | pages=৩৩-৩৪}}</ref> # আনৰ অনুগ্ৰহ সততে গৰল যেন জ্ঞান কৰা উচিত৷ কিন্তু উৎকট ৰোগত পৰিলে মানুহে গৰলো ব্যৱহাৰ কৰে, এতেকে দুৰ্ঘোৰ বিপদত পৰিলেহে অনুগ্ৰহ গৰললৈ হাত মেলিব লাগে৷ # মিঠা মাত ব্যৱহাৰ প্ৰণালীৰ ঘাই মন্ত্ৰ৷ স্বভাৱতে বহুত দোষ থাকিলেও মিঠা মাতৰ গুণত সৰবৰহী হ’ব পাৰি৷........... ........... তিতা মাত মাতিলে সহস্ৰ উপকাৰ মানুহে একেতিলে পাহৰে, অৰ্বুদ দানৰ ফল একেতিলে লয় হয়৷ # সকলো কামতে বিদ্যা বুদ্ধি লাগে৷ বিদ্য-বুদ্ধি লগাই কৰিলেহে কামটো ভালকৈ সিজে৷ স্বতন্তৰীয়া বৃত্তিত বিদ্যা-বুদ্ধিৰ বিশেষ প্ৰয়োজন আছে৷ বিদ্যাৰ সাৰ দিলে বৃত্তিৰ উদ্গতি হয়৷ ইউৰোপত আৰু আমেৰিকাত স্বতন্তৰীয়া বৃত্তি শিক্ষিত মানুহৰ হাতত, সেইদেখি বৃত্তিবোৰ তাত বহুত উন্নত হৈছে৷ # উগ্ৰ শ্ৰম উৎকট ব্যাধিৰ নিচিনা, সংসাৰ যাত্ৰীয়ে তাক সততে পৰিহাৰ কৰা উচিত৷<ref name="শ্ৰম" /> # মানুহে স্বভাৱতে উৎসাহী মানুহৰ পাছ ধৰে, উৎসাহীক নায়ক বৰণ কৰিবলৈ আৰু তাৰ কথামতে চলিবলৈ লাজ নকৰে৷ এই নিমিত্তে উৎসাহী মানুহ সমাজৰ মুখীয়াল হয়৷ # অভ্যাসে সময়ৰ খৰচ কমায়৷ # সময়ৰ লগত আগুৱাই যোৱা মানুহে তাৰ কৰ্মৰ জোখাৰে ফল পায়, পাছপৰা বা আগবঢ়াবিলাকে নাপায়৷ সময়ৰ অনুৰূপ কাম কৰাই উদ্গতিৰ ঘাই উপায়৷ # দীৰ্ঘকাল জীয়াই থাকিলে মানুহক দীৰ্ঘজীৱী বোলে, কিন্তু দৰাচলপক্ষত তেনে মানুহক দীৰ্ঘজীৱী নুবুলি, যি সংসাৰত সৰহ কাম কৰে তাকহে দীৰ্ঘজীৱি বোলা উচিত৷ সময় জীৱনৰ জোখ নহয়, জীৱনৰ আচল জোখ কাম৷ # এবাৰত কৰিব নোৱাৰা কাম অসাধ্য বুলি ভবা উচিত নহয়৷ # কৰ্তব্যবোধ থকা মানুহে কামত কেতিয়াও আপোন-পৰ নিবিচাৰে৷ # কৰ্ত্তব্যজ্ঞানে কৰ্মলৈ উৎসাহ আৰু প্ৰতিজ্ঞা জন্মায়৷ # আয় অনুসৰি খৰচ কৰাই অৰ্থ ব্যৱহাৰৰ মূলমন্ত্ৰ৷ # স্বাস্থ্যধন মহা ধন৷ যি এই ধনত দুখীয়া, সি সকলো বিষয়ত দুখীয়া৷ # বিদ্যা উদ্‌গতিৰ ঘাই আহিলা, এতেকে যি উদ্‌গতি কৰিব খোজে, সি আগে বিদ্যা যতনাই লোৱা উচিত৷<ref>{{Cite web | url=https://as.wikisource.org/wiki/%E0%A6%B8%E0%A6%BE%E0%A7%B0%E0%A6%A5%E0%A6%BF/%E0%A6%AA%E0%A7%8D%E0%A7%B0%E0%A6%A5%E0%A6%AE_%E0%A6%AD%E0%A6%BE%E0%A6%97 | title=সাৰথি | publisher=বনলতা | accessdate=১৪ জুলাই ২০২২ | author=সত্যনাথ বৰা | pages=৫}}</ref> # পঢ়নৰ পৰা মানুহৰ মনত বিদ্যাৰ পাতনি থাপিত হয়, সেই পাতনি যাৰ শকত সি বিদ্যা ব্যৱসায়ত উদ্‌গতি কৰিব পাৰে, যাৰ দুৰ্ব্বল সি নোৱাৰে।<ref name="পুথি অধ্যয়ন">{{Cite web | url=https://as.m.wikisource.org/wiki/%E0%A6%B8%E0%A6%BE%E0%A7%B0%E0%A6%A5%E0%A6%BF/%E0%A6%AA%E0%A7%8D%E0%A7%B0%E0%A6%A5%E0%A6%AE_%E0%A6%AD%E0%A6%BE%E0%A6%97 | title=সাৰথি | publisher=বনলতা | accessdate=১৪ জুলাই ২০২২ | author=সত্যনাথ বৰা | pages=৫}}</ref> # সংসাৰত যেতিয়া থাকিবই লাগিব সুখ কৰি থকাই ভাল। এতেকে ঈশ্বৰে দিয়া জ্ঞান বুদ্ধি চালনা কৰি, সংসাৰৰ বিভূতি বৈভৱ গোটাই লৈ, নিজৰ আৰু আনৰ সুখ সম্পদ বঢ়াবলৈ, আৰু সৰ্ব্বসাধাৰণ জগতবাসীক বৰ্ত্তমান অৱস্থাৰ পৰা উচ্চ অৱস্থাত তুলিবলৈ চেষ্টা কৰি জীৱন কটোৱা উচিত। # সংসাৰত উদ্‌গতি কৰাই মানুহৰ জীৱনৰ সঙ্কল্প বা লক্ষ্য হোৱা উচিত। কিন্তু কিছুমান মানুহে বিবেচনা কৰে যে নিজৰ অন্ন-জল যুগুত কৰাই উদ্‌গতিৰ ওৰ, আৰু জ্ঞান বুদ্ধিৰ শেষ কৰ্ম্ম। সেই দেখি সিহঁতে যেতিয়ালৈকে অভাৱৰ চেঙ্গা পায়, তেতিয়ালৈকে উদ্‌গতিৰ চেষ্টা কৰে, অভাৱ আঁতৰিলেই চেষ্টা এৰি দিয়ে। অন্ন-জলৰ সঙ্গতি লাগি উঠাৰ পাচত সিহঁতৰ জীৱন পশুজীৱনৰ নিচিনা কেৱল শয়ন ভোজনৰ আবৰ্ত্তন মাথোন। এই শ্ৰেণীৰ মানুহৰ পটন্তৰলৈ চাই চলিবলৈ হোৱা হেঁতেন, আমি বৰ্ত্তমান সভ্যতাৰ এই বিনন্দীয়া পোহৰ কেতিয়াও নেদেখিলোঁ হেঁতেন। # সংসাৰত উদ্‌গতি কৰিবলৈ মানুহক মনৰ একাগ্ৰতা লাগে, পঢ়নৰ পৰা সেই একাগ্ৰতা জন্মে। চঞ্চল মন থিৰ কৰিবলৈ, আৰু ভোতা বুদ্ধি চোকা কৰিবলৈ পঢ়নৰ নিচিনা গুণকাৰী উপায় নাই। #উদ্‌গতি পথৰ প্ৰত্যেক যাত্ৰীয়েই তাৰ মনত এটা ডাঙৰ আৰ্হি থিৰ কৰি লোৱা উচিত। ডাঙৰ আৰ্হিয়ে মানুহৰ মন ডাঙৰ কৰে ,আৰু ডাঙৰ পদলৈ অভিলাষ জন্মায়। যি ডাঙৰ আৰ্হি দেখা নাই, সি সামান্য পদকে ডাঙৰ বুলি ভাবে। সাগৰ নেদেখা মানুহে বিলকে ডাঙৰ জলাহ যেন বিবেচনা কৰে। #চিন্তা মনৰ জেউতি, তাৰ গুণত আন্ধাৰ সমস্যা পোহৰ হয়, টান কাম উজু হয়। চিন্তাৰ অতুল প্ৰভাৱ। আগৰ কালত যোগীবিলাকে ধ্যান কৰি ভূত ভৱিষ্যৎ সকলো জানিছিল, আৰু কৈবল্য লাভ কৰিছিল। ধ্যান চিন্তাৰেই এটা ৰকম মাথোন। চিন্তা উগ্ৰ আৰু দীৰ্ঘকাল স্থায়ী হ'লেই ধ্যান নাম পায়। #উদ্‌গতিৰ আন এটা আহিলা চৰিত্ৰ। সৎ চৰিত্ৰ উদ্‌গতি পথৰ প্ৰৱল সহায়। যি মানুহে সৎ চৰিত্ৰক সাৰথি কৰি উদ্‌গতি পথত যাত্ৰা কৰে, তাক কোনো অপায়ে পশিব নোৱাৰে। #দয়া এটা মনৰ গুণ, সি মনত উদয় হয়। দুখ লগা কথা দেখা পালে মানুহৰ মনত দয়া উপজে। কিন্তু মনত উপজি মাৰ গ'লে সেই দয়াৰ পৰা কোনো ফলোদয় নহয়। যি দয়াৰ পৰা কৰ্ম্মৰ অভিলাষ জন্মে, সেয়ে আচল কাৰ্য্যকৰী দয়া। #দয়া গুণৰ উদ্‌গতি সাধিব লাগিলে ক্ষমা গুণ কৰ্ষণ কৰিব লাগে; ক্ষমা কৰিবলৈ শিকিলে দয়া কৰিবলৈ শিকা হয়। কোনোবাই তোমাৰ অহিত কৰিলে ঘূৰাই তাৰ অহিত কৰিবলৈ মন যায়, তেতিয়া মনক সামৰি ৰাখিলেই ক্ষমা কৰা হয়। আনে কৰা অপকাৰৰ প্ৰতিশোধ ল'বলৈ ইচ্ছা কৰা গৰ্হিত কাম। প্ৰতিশোধ হিংসাৰ আন এটা নাম মাথোন। #ন্যায়ৱন্ত মানুহ শিলৰ খুটাৰ নিচিনা, তাক আনৰ কাৰ্য্যাকাৰ্য্যই বা নিজৰ ইচ্ছা বাঞ্চাই অলপো লৰাব নোৱাৰে। #মিঠা মাত ব্যৱহাৰৰ কলপ বা ৰহণৰ নিচিনা। গঢ়ত প্ৰতিমা বিতোপন হ'লেও, ৰহণ নলগালে শুৱনি নহয়। সেইদৰে সজ ব্যৱহাৰত মিঠা মাতৰ ৰহণ নিদিলে সি মানুহৰ মনত সন্তোষ লগাব নোৱাৰে। মিঠা বস্তুৰ কলপ লগাইহে বেজেও অকটা দৰব ৰুগীয়াক দিয়ে। #কোনো কামত লৰালৰি কৰা উচিত নহয়, লৰালৰি কৰিলে কামত জোঁট লাগে আৰু দুদণ্ডৰ কামত চাৰি দণ্ড খৰচ হয়। যিমান লৰালৰি সিমান গহৰি, এই সাৰুৱা বচন সকলো দেশত চলিত আছে। #নিজৰাৰ সোঁতৰ নিচিনা মানুহৰ শ্ৰম সদায় চলি থাকিব লাগে। কেতিয়াবা এলাহত বহি থকা,আৰু কেতিয়াবা দেহ প্ৰাণ উছৰ্গি কাম কৰা উচিত নহয়। ছেগা-চোৰোকা শ্ৰমতকৈ ৰাহ লগোৱা শ্ৰমৰ গুণ সৰহ। #উগ্ৰ শ্ৰম উৎকট ব্যাধিৰ নিচিনা, সংসাৰ যাত্ৰীয়ে তাক সততে পৰিহাৰ কৰা উচিত। উগ্ৰ শ্ৰমৰ পৰা শৰীৰ ঘুণীয়া হয়, আৰু ভৱিষ্যতলৈ শ্ৰম কৰিব নোৱাৰা হয়। #দণ্ডিত বান্দৰ নাচে, এই কথা সঁচা, কিন্তু নাচন দেখিবলৈ ভাল নহয়। উৎসাহত নাচিলে হাতীৰ নাচনতো লয় ওলায়। সেইদৰে উৎসাহেৰে কৰিলেহে কাম সুসিদ্ধ হয়, চেলেংপেটোকৈ কৰা কাম বান্দৰী নাচনৰ নিচিনা আভঁজা। উৎসাহে টান কাম উজু কৰে, আৰু মানুহৰ বুদ্ধিৰ দুৱাৰ মেলি দিয়ে। উৎসাহ হেঁপাহৰ পৰা ওপজে হেঁপাহৰ দণ্ডিত মানুহে দুৰ্ঘোৰ সঙ্কটক ইতিকিং কৰি সহস্ৰ বিপদ হেলাৰঙ্গে তৰিব পাৰে। #সোণৰ দ্ৰাৱক সুৱগা, কামৰ দ্ৰাৱক অভ্যাস।' সুৱগাৰ গুণত টান সোণ উতলে, অভ্যাসৰ গুণত টান কাম সিজে। হাতীৰ মূৰত খৰ মৰা আৰু ডোলৰ ওপৰত নাচন মৰা অভ্যাসত উজু হয়। 'অভ্যাসৰ নৰ কৰ্ণ পথে কৰে শৰ। #সাৰথি সম্পৰ্কে * বেকনৰ আৰ্হিৰ জ্ঞানদায়ক প্ৰবন্ধ আৰু বেকনৰ দৰেই প্ৰবাদ-বাক্যৰ তুল্য সূক্ষ্ম বাক্যই ‘সাৰথি’ক মূল্যবান সম্পদ কৰি তুলিছে। ** [[মহেশ্বৰ নেওগ|মহেশ্বৰ নেওগ]] ==উৎস== {{Reflist}} == বাহ্যিক সংযোগ == {{Wikisource|সাৰথি}} [[Category:অসমীয়া গ্ৰন্থ]] [[Category:প্ৰবন্ধ সংকলন]] am6wfhwg22ad9rylrqlir7zvavw1p00 19749 19748 2024-10-14T01:27:06Z পাপৰি বৰা 636 /* উদ্ধৃতিসমূহ */ 19749 wikitext text/x-wiki '''[[:wikisource:as:সাৰথি|সাৰথি]]''' [[সত্যনাথ বৰা|সত্যনাথ বৰাৰ]] এখন প্ৰবন্ধ সংকলন। ==উদ্ধৃতিসমূহ== # চিন্তা মনৰ জেউতি, তাৰ গুণত আন্ধাৰ সমস্যা পোহৰ হয়, টান কাম উজু হয়।<ref name="চিন্তা">{{Cite web | url=https://as.wikisource.org/wiki/%E0%A6%AA%E0%A7%83%E0%A6%B7%E0%A7%8D%E0%A6%A0%E0%A6%BE:%E0%A6%B8%E0%A6%BE%E0%A7%B0%E0%A6%A5%E0%A6%BF_(Sarothi).pdf/%E0%A7%A8%E0%A7%A9 | title=সাৰথি | publisher=বনলতা | accessdate=3 এপ্ৰিল 2022 | author=সত্যনাথ বৰা | pages=১৭-১৯}}</ref> # শ্ৰম কুচিন্তাৰ পৰম ঔষধ। সদায় শ্ৰমত থকা মানুহে হিংসা কুৰ্চুট বা আনবিলাক কু-প্ৰবৃত্তিৰ কাম কৰিবলৈ আজৰি নাপায়। কু-প্ৰবৃত্তি এলাহত বাঢ়ে, যাৰ এলাহ নাই তাৰ তেনে প্ৰবৃত্তি নাই।<ref name="শ্ৰম">{{Cite web | url=https://as.wikisource.org/wiki/%E0%A6%B8%E0%A6%BE%E0%A7%B0%E0%A6%A5%E0%A6%BF/%E0%A6%A4%E0%A7%83%E0%A6%A4%E0%A7%80%E0%A6%AF%E0%A6%BC_%E0%A6%AD%E0%A6%BE%E0%A6%97 | title=সাৰথি | publisher=বনলতা | accessdate=3 এপ্ৰিল 2022 | author=সত্যনাথ বৰা | pages=৪৪-৪৭}}</ref> # সংসাৰত উদগতি কৰিবলৈ মানুহক মনৰ একাগ্ৰতা লাগে, পঢ়নৰপৰা সেই একাগ্ৰতা জন্মে। চঞ্চল মন থিৰ কৰিবলৈ, আৰু ভোটা বুদ্ধি চোকা কৰিবলৈ পঢ়নৰ নিচিনা গুণকাৰী উপায় নাই। # বিদ্যা মানৱ মনৰ দীপ্তি; তাৰ ৰশ্মিৰ পোহৰত কাম কৰি মানুহে ধন, মান আৰু যশস্যা লাভ কৰে। বিদ্যাই আন্ধাৰ কাটি মন ফৰকাল নকৰিলে, মানুহে তাৰ ক্ষমতা লগাবলৈ ঠাই দেখা নাপায়। লিখনি থাকিলেও খনিকৰে আন্ধাৰত চিত্ৰ আঁকিব নোৱাৰে। বিদ্যাৰে মন পোহৰাই নল’লে সংসাৰত কৰ্ম কৰিবলৈ সুচল নহয়। এতেকে উদগতিৰ পথৰ যাত্ৰা কৰিবৰ আগেয়ে বিদ্যা যুগুত কৰি লোৱা উচিত।<ref name="বিদ্যা">{{Cite web | url=https://as.wikisource.org/wiki/%E0%A6%B8%E0%A6%BE%E0%A7%B0%E0%A6%A5%E0%A6%BF/%E0%A6%AA%E0%A7%8D%E0%A7%B0%E0%A6%A5%E0%A6%AE_%E0%A6%AD%E0%A6%BE%E0%A6%97 | title=সাৰথি | publisher=বনলতা | accessdate=3 এপ্ৰিল 2022 | author=সত্যনাথ বৰা | pages=৫}}</ref> # কুসংস্কাৰ উদ্গতিৰ পথৰ এটা বাধা৷ জাতীত কুসংস্কাৰে জাতীয় উদ্গতিৰ পথ আৰু ব্যক্তিৰ কুসংস্কাৰে ব্যক্তিৰ উদ্গতিৰ পথ ভেটে৷ বিজ্ঞানৰ জ্ঞানে এই ভেটা ভাঙি উদ্গতিৰ পথ মোকলাই দিয়ে৷ # চিন্তা প্ৰশ্নৰ ফল, অৰ্থাৎ যি বস্তু দেখা যায়, সেই বস্তু সম্বন্ধে মনক প্ৰশ্ন কৰিব লাগে৷ প্ৰশ্ন কৰিলেই চিন্তা কৰা হয়৷ প্ৰশ্নৰ পৰিমাণেই শিক্ষাৰ পৰিমাণ৷<ref name="চিন্তা" /> # আনৰ অহিত চিন্তা কৰা অজ্ঞানীৰ কাম৷ তাৰ পোটক তুলিবলৈ চেষ্টা কৰিলে নিজকো অজ্ঞানী বুলি পৰিচয় দিয়া হয়৷ # ভুল হ’লে সৈ কঢ়া ন্যায়ৱন্তৰ ঘাই লক্ষণ৷ # অন্যায়ত চলা বন্ধুতকৈ ন্যায়ত চলা শত্ৰুও ভাল৷ # খং উঠা মানুহৰ আগত এখন আৰ্চি ধৰিব লাগে, তেনেহ’লে আৰ্চিত সি তাৰ ৰাক্ষসী মূৰ্তি দেখি লাজ পাব আৰু লাজ পালে খঙো জিমাব৷ # খঙৰ সময়ত লেখি লেখি নটা ঢোক নমৰাকৈ কথা কোৱা বা কোনো কাম কৰা উচিত নহয়৷ # যি মানুহে যথাৰ্থ শিক্ষা লাভ কৰে, তাক অহঙ্কাৰ ৰিপুৱে সেও কৰিব নোৱাৰে, কিয়নো যথাৰ্থ শিক্ষাৰ পৰা নম্ৰতাহে জন্মে, অহঙ্কাৰ নজন্মে৷ # মিছা কথাৰ ঘাই হেতু অপকৰ্ম৷<ref name="মিছালি">{{Cite web | url=https://as.wikisource.org/wiki/%E0%A6%B8%E0%A6%BE%E0%A7%B0%E0%A6%A5%E0%A6%BF/%E0%A6%A6%E0%A7%8D%E0%A6%AC%E0%A6%BF%E0%A6%A4%E0%A7%80%E0%A6%AF%E0%A6%BC_%E0%A6%AD%E0%A6%BE%E0%A6%97 | title=সাৰথি | publisher=বনলতা | accessdate=3 এপ্ৰিল 2022 | author=সত্যনাথ বৰা | pages=৩৩-৩৪}}</ref> # আনৰ অনুগ্ৰহ সততে গৰল যেন জ্ঞান কৰা উচিত৷ কিন্তু উৎকট ৰোগত পৰিলে মানুহে গৰলো ব্যৱহাৰ কৰে, এতেকে দুৰ্ঘোৰ বিপদত পৰিলেহে অনুগ্ৰহ গৰললৈ হাত মেলিব লাগে৷ # মিঠা মাত ব্যৱহাৰ প্ৰণালীৰ ঘাই মন্ত্ৰ৷ স্বভাৱতে বহুত দোষ থাকিলেও মিঠা মাতৰ গুণত সৰবৰহী হ’ব পাৰি৷........... ........... তিতা মাত মাতিলে সহস্ৰ উপকাৰ মানুহে একেতিলে পাহৰে, অৰ্বুদ দানৰ ফল একেতিলে লয় হয়৷ # সকলো কামতে বিদ্যা বুদ্ধি লাগে৷ বিদ্য-বুদ্ধি লগাই কৰিলেহে কামটো ভালকৈ সিজে৷ স্বতন্তৰীয়া বৃত্তিত বিদ্যা-বুদ্ধিৰ বিশেষ প্ৰয়োজন আছে৷ বিদ্যাৰ সাৰ দিলে বৃত্তিৰ উদ্গতি হয়৷ ইউৰোপত আৰু আমেৰিকাত স্বতন্তৰীয়া বৃত্তি শিক্ষিত মানুহৰ হাতত, সেইদেখি বৃত্তিবোৰ তাত বহুত উন্নত হৈছে৷ # উগ্ৰ শ্ৰম উৎকট ব্যাধিৰ নিচিনা, সংসাৰ যাত্ৰীয়ে তাক সততে পৰিহাৰ কৰা উচিত৷<ref name="শ্ৰম" /> # মানুহে স্বভাৱতে উৎসাহী মানুহৰ পাছ ধৰে, উৎসাহীক নায়ক বৰণ কৰিবলৈ আৰু তাৰ কথামতে চলিবলৈ লাজ নকৰে৷ এই নিমিত্তে উৎসাহী মানুহ সমাজৰ মুখীয়াল হয়৷ # অভ্যাসে সময়ৰ খৰচ কমায়৷ # সময়ৰ লগত আগুৱাই যোৱা মানুহে তাৰ কৰ্মৰ জোখাৰে ফল পায়, পাছপৰা বা আগবঢ়াবিলাকে নাপায়৷ সময়ৰ অনুৰূপ কাম কৰাই উদ্গতিৰ ঘাই উপায়৷ # দীৰ্ঘকাল জীয়াই থাকিলে মানুহক দীৰ্ঘজীৱী বোলে, কিন্তু দৰাচলপক্ষত তেনে মানুহক দীৰ্ঘজীৱী নুবুলি, যি সংসাৰত সৰহ কাম কৰে তাকহে দীৰ্ঘজীৱি বোলা উচিত৷ সময় জীৱনৰ জোখ নহয়, জীৱনৰ আচল জোখ কাম৷ # এবাৰত কৰিব নোৱাৰা কাম অসাধ্য বুলি ভবা উচিত নহয়৷ # কৰ্তব্যবোধ থকা মানুহে কামত কেতিয়াও আপোন-পৰ নিবিচাৰে৷ # কৰ্ত্তব্যজ্ঞানে কৰ্মলৈ উৎসাহ আৰু প্ৰতিজ্ঞা জন্মায়৷ # আয় অনুসৰি খৰচ কৰাই অৰ্থ ব্যৱহাৰৰ মূলমন্ত্ৰ৷ # স্বাস্থ্যধন মহা ধন৷ যি এই ধনত দুখীয়া, সি সকলো বিষয়ত দুখীয়া৷ # বিদ্যা উদ্‌গতিৰ ঘাই আহিলা, এতেকে যি উদ্‌গতি কৰিব খোজে, সি আগে বিদ্যা যতনাই লোৱা উচিত৷<ref>{{Cite web | url=https://as.wikisource.org/wiki/%E0%A6%B8%E0%A6%BE%E0%A7%B0%E0%A6%A5%E0%A6%BF/%E0%A6%AA%E0%A7%8D%E0%A7%B0%E0%A6%A5%E0%A6%AE_%E0%A6%AD%E0%A6%BE%E0%A6%97 | title=সাৰথি | publisher=বনলতা | accessdate=১৪ জুলাই ২০২২ | author=সত্যনাথ বৰা | pages=৫}}</ref> # পঢ়নৰ পৰা মানুহৰ মনত বিদ্যাৰ পাতনি থাপিত হয়, সেই পাতনি যাৰ শকত সি বিদ্যা ব্যৱসায়ত উদ্‌গতি কৰিব পাৰে, যাৰ দুৰ্ব্বল সি নোৱাৰে।<ref name="পুথি অধ্যয়ন">{{Cite web | url=https://as.m.wikisource.org/wiki/%E0%A6%B8%E0%A6%BE%E0%A7%B0%E0%A6%A5%E0%A6%BF/%E0%A6%AA%E0%A7%8D%E0%A7%B0%E0%A6%A5%E0%A6%AE_%E0%A6%AD%E0%A6%BE%E0%A6%97 | title=সাৰথি | publisher=বনলতা | accessdate=১৪ জুলাই ২০২২ | author=সত্যনাথ বৰা | pages=৫}}</ref> # সংসাৰত যেতিয়া থাকিবই লাগিব সুখ কৰি থকাই ভাল। এতেকে ঈশ্বৰে দিয়া জ্ঞান বুদ্ধি চালনা কৰি, সংসাৰৰ বিভূতি বৈভৱ গোটাই লৈ, নিজৰ আৰু আনৰ সুখ সম্পদ বঢ়াবলৈ, আৰু সৰ্ব্বসাধাৰণ জগতবাসীক বৰ্ত্তমান অৱস্থাৰ পৰা উচ্চ অৱস্থাত তুলিবলৈ চেষ্টা কৰি জীৱন কটোৱা উচিত। # সংসাৰত উদ্‌গতি কৰাই মানুহৰ জীৱনৰ সঙ্কল্প বা লক্ষ্য হোৱা উচিত। কিন্তু কিছুমান মানুহে বিবেচনা কৰে যে নিজৰ অন্ন-জল যুগুত কৰাই উদ্‌গতিৰ ওৰ, আৰু জ্ঞান বুদ্ধিৰ শেষ কৰ্ম্ম। সেই দেখি সিহঁতে যেতিয়ালৈকে অভাৱৰ চেঙ্গা পায়, তেতিয়ালৈকে উদ্‌গতিৰ চেষ্টা কৰে, অভাৱ আঁতৰিলেই চেষ্টা এৰি দিয়ে। অন্ন-জলৰ সঙ্গতি লাগি উঠাৰ পাচত সিহঁতৰ জীৱন পশুজীৱনৰ নিচিনা কেৱল শয়ন ভোজনৰ আবৰ্ত্তন মাথোন। এই শ্ৰেণীৰ মানুহৰ পটন্তৰলৈ চাই চলিবলৈ হোৱা হেঁতেন, আমি বৰ্ত্তমান সভ্যতাৰ এই বিনন্দীয়া পোহৰ কেতিয়াও নেদেখিলোঁ হেঁতেন। # সংসাৰত উদ্‌গতি কৰিবলৈ মানুহক মনৰ একাগ্ৰতা লাগে, পঢ়নৰ পৰা সেই একাগ্ৰতা জন্মে। চঞ্চল মন থিৰ কৰিবলৈ, আৰু ভোতা বুদ্ধি চোকা কৰিবলৈ পঢ়নৰ নিচিনা গুণকাৰী উপায় নাই। #উদ্‌গতি পথৰ প্ৰত্যেক যাত্ৰীয়েই তাৰ মনত এটা ডাঙৰ আৰ্হি থিৰ কৰি লোৱা উচিত। ডাঙৰ আৰ্হিয়ে মানুহৰ মন ডাঙৰ কৰে ,আৰু ডাঙৰ পদলৈ অভিলাষ জন্মায়। যি ডাঙৰ আৰ্হি দেখা নাই, সি সামান্য পদকে ডাঙৰ বুলি ভাবে। সাগৰ নেদেখা মানুহে বিলকে ডাঙৰ জলাহ যেন বিবেচনা কৰে। #চিন্তা মনৰ জেউতি, তাৰ গুণত আন্ধাৰ সমস্যা পোহৰ হয়, টান কাম উজু হয়। চিন্তাৰ অতুল প্ৰভাৱ। আগৰ কালত যোগীবিলাকে ধ্যান কৰি ভূত ভৱিষ্যৎ সকলো জানিছিল, আৰু কৈবল্য লাভ কৰিছিল। ধ্যান চিন্তাৰেই এটা ৰকম মাথোন। চিন্তা উগ্ৰ আৰু দীৰ্ঘকাল স্থায়ী হ'লেই ধ্যান নাম পায়। #উদ্‌গতিৰ আন এটা আহিলা চৰিত্ৰ। সৎ চৰিত্ৰ উদ্‌গতি পথৰ প্ৰৱল সহায়। যি মানুহে সৎ চৰিত্ৰক সাৰথি কৰি উদ্‌গতি পথত যাত্ৰা কৰে, তাক কোনো অপায়ে পশিব নোৱাৰে। #দয়া এটা মনৰ গুণ, সি মনত উদয় হয়। দুখ লগা কথা দেখা পালে মানুহৰ মনত দয়া উপজে। কিন্তু মনত উপজি মাৰ গ'লে সেই দয়াৰ পৰা কোনো ফলোদয় নহয়। যি দয়াৰ পৰা কৰ্ম্মৰ অভিলাষ জন্মে, সেয়ে আচল কাৰ্য্যকৰী দয়া। #দয়া গুণৰ উদ্‌গতি সাধিব লাগিলে ক্ষমা গুণ কৰ্ষণ কৰিব লাগে; ক্ষমা কৰিবলৈ শিকিলে দয়া কৰিবলৈ শিকা হয়। কোনোবাই তোমাৰ অহিত কৰিলে ঘূৰাই তাৰ অহিত কৰিবলৈ মন যায়, তেতিয়া মনক সামৰি ৰাখিলেই ক্ষমা কৰা হয়। আনে কৰা অপকাৰৰ প্ৰতিশোধ ল'বলৈ ইচ্ছা কৰা গৰ্হিত কাম। প্ৰতিশোধ হিংসাৰ আন এটা নাম মাথোন। #ন্যায়ৱন্ত মানুহ শিলৰ খুটাৰ নিচিনা, তাক আনৰ কাৰ্য্যাকাৰ্য্যই বা নিজৰ ইচ্ছা বাঞ্চাই অলপো লৰাব নোৱাৰে। #মিঠা মাত ব্যৱহাৰৰ কলপ বা ৰহণৰ নিচিনা। গঢ়ত প্ৰতিমা বিতোপন হ'লেও, ৰহণ নলগালে শুৱনি নহয়। সেইদৰে সজ ব্যৱহাৰত মিঠা মাতৰ ৰহণ নিদিলে সি মানুহৰ মনত সন্তোষ লগাব নোৱাৰে। মিঠা বস্তুৰ কলপ লগাইহে বেজেও অকটা দৰব ৰুগীয়াক দিয়ে। #কোনো কামত লৰালৰি কৰা উচিত নহয়, লৰালৰি কৰিলে কামত জোঁট লাগে আৰু দুদণ্ডৰ কামত চাৰি দণ্ড খৰচ হয়। যিমান লৰালৰি সিমান গহৰি, এই সাৰুৱা বচন সকলো দেশত চলিত আছে। #নিজৰাৰ সোঁতৰ নিচিনা মানুহৰ শ্ৰম সদায় চলি থাকিব লাগে। কেতিয়াবা এলাহত বহি থকা,আৰু কেতিয়াবা দেহ প্ৰাণ উছৰ্গি কাম কৰা উচিত নহয়। ছেগা-চোৰোকা শ্ৰমতকৈ ৰাহ লগোৱা শ্ৰমৰ গুণ সৰহ। #উগ্ৰ শ্ৰম উৎকট ব্যাধিৰ নিচিনা, সংসাৰ যাত্ৰীয়ে তাক সততে পৰিহাৰ কৰা উচিত। উগ্ৰ শ্ৰমৰ পৰা শৰীৰ ঘুণীয়া হয়, আৰু ভৱিষ্যতলৈ শ্ৰম কৰিব নোৱাৰা হয়। #দণ্ডিত বান্দৰ নাচে, এই কথা সঁচা, কিন্তু নাচন দেখিবলৈ ভাল নহয়। উৎসাহত নাচিলে হাতীৰ নাচনতো লয় ওলায়। সেইদৰে উৎসাহেৰে কৰিলেহে কাম সুসিদ্ধ হয়, চেলেংপেটোকৈ কৰা কাম বান্দৰী নাচনৰ নিচিনা আভঁজা। উৎসাহে টান কাম উজু কৰে, আৰু মানুহৰ বুদ্ধিৰ দুৱাৰ মেলি দিয়ে। উৎসাহ হেঁপাহৰ পৰা ওপজে হেঁপাহৰ দণ্ডিত মানুহে দুৰ্ঘোৰ সঙ্কটক ইতিকিং কৰি সহস্ৰ বিপদ হেলাৰঙ্গে তৰিব পাৰে। #সোণৰ দ্ৰাৱক সুৱগা, কামৰ দ্ৰাৱক অভ্যাস।' সুৱগাৰ গুণত টান সোণ উতলে, অভ্যাসৰ গুণত টান কাম সিজে। হাতীৰ মূৰত খৰ মৰা আৰু ডোলৰ ওপৰত নাচন মৰা অভ্যাসত উজু হয়। 'অভ্যাসৰ নৰ কৰ্ণ পথে কৰে শৰ। সাৰথি সম্পৰ্কে * বেকনৰ আৰ্হিৰ জ্ঞানদায়ক প্ৰবন্ধ আৰু বেকনৰ দৰেই প্ৰবাদ-বাক্যৰ তুল্য সূক্ষ্ম বাক্যই ‘সাৰথি’ক মূল্যবান সম্পদ কৰি তুলিছে। ** [[মহেশ্বৰ নেওগ|মহেশ্বৰ নেওগ]] ==উৎস== {{Reflist}} == বাহ্যিক সংযোগ == {{Wikisource|সাৰথি}} [[Category:অসমীয়া গ্ৰন্থ]] [[Category:প্ৰবন্ধ সংকলন]] 2e27b7w0lt45mvo79kv85h0xul3mv3g 19750 19749 2024-10-14T01:29:35Z পাপৰি বৰা 636 19750 wikitext text/x-wiki '''[[:wikisource:as:সাৰথি|সাৰথি]]''' [[সত্যনাথ বৰা|সত্যনাথ বৰাৰ]] এখন প্ৰবন্ধ সংকলন।এই সংকলনখনি চাৰিটা ভাগত ভগোৱা হৈছে। প্ৰথম ভাগত ৮টা, দ্বিতীয় ভাগত ৯টা, তৃতীয় ভাগত ১০টা আৰু চতুৰ্থ ভাগত ৭টা প্ৰবন্ধৰে সৰ্বমুঠ ৩১টা প্ৰবন্ধ সন্নিৱিষ্ট হৈ হৈছে। ==উদ্ধৃতিসমূহ== # চিন্তা মনৰ জেউতি, তাৰ গুণত আন্ধাৰ সমস্যা পোহৰ হয়, টান কাম উজু হয়।<ref name="চিন্তা">{{Cite web | url=https://as.wikisource.org/wiki/%E0%A6%AA%E0%A7%83%E0%A6%B7%E0%A7%8D%E0%A6%A0%E0%A6%BE:%E0%A6%B8%E0%A6%BE%E0%A7%B0%E0%A6%A5%E0%A6%BF_(Sarothi).pdf/%E0%A7%A8%E0%A7%A9 | title=সাৰথি | publisher=বনলতা | accessdate=3 এপ্ৰিল 2022 | author=সত্যনাথ বৰা | pages=১৭-১৯}}</ref> # শ্ৰম কুচিন্তাৰ পৰম ঔষধ। সদায় শ্ৰমত থকা মানুহে হিংসা কুৰ্চুট বা আনবিলাক কু-প্ৰবৃত্তিৰ কাম কৰিবলৈ আজৰি নাপায়। কু-প্ৰবৃত্তি এলাহত বাঢ়ে, যাৰ এলাহ নাই তাৰ তেনে প্ৰবৃত্তি নাই।<ref name="শ্ৰম">{{Cite web | url=https://as.wikisource.org/wiki/%E0%A6%B8%E0%A6%BE%E0%A7%B0%E0%A6%A5%E0%A6%BF/%E0%A6%A4%E0%A7%83%E0%A6%A4%E0%A7%80%E0%A6%AF%E0%A6%BC_%E0%A6%AD%E0%A6%BE%E0%A6%97 | title=সাৰথি | publisher=বনলতা | accessdate=3 এপ্ৰিল 2022 | author=সত্যনাথ বৰা | pages=৪৪-৪৭}}</ref> # সংসাৰত উদগতি কৰিবলৈ মানুহক মনৰ একাগ্ৰতা লাগে, পঢ়নৰপৰা সেই একাগ্ৰতা জন্মে। চঞ্চল মন থিৰ কৰিবলৈ, আৰু ভোটা বুদ্ধি চোকা কৰিবলৈ পঢ়নৰ নিচিনা গুণকাৰী উপায় নাই। # বিদ্যা মানৱ মনৰ দীপ্তি; তাৰ ৰশ্মিৰ পোহৰত কাম কৰি মানুহে ধন, মান আৰু যশস্যা লাভ কৰে। বিদ্যাই আন্ধাৰ কাটি মন ফৰকাল নকৰিলে, মানুহে তাৰ ক্ষমতা লগাবলৈ ঠাই দেখা নাপায়। লিখনি থাকিলেও খনিকৰে আন্ধাৰত চিত্ৰ আঁকিব নোৱাৰে। বিদ্যাৰে মন পোহৰাই নল’লে সংসাৰত কৰ্ম কৰিবলৈ সুচল নহয়। এতেকে উদগতিৰ পথৰ যাত্ৰা কৰিবৰ আগেয়ে বিদ্যা যুগুত কৰি লোৱা উচিত।<ref name="বিদ্যা">{{Cite web | url=https://as.wikisource.org/wiki/%E0%A6%B8%E0%A6%BE%E0%A7%B0%E0%A6%A5%E0%A6%BF/%E0%A6%AA%E0%A7%8D%E0%A7%B0%E0%A6%A5%E0%A6%AE_%E0%A6%AD%E0%A6%BE%E0%A6%97 | title=সাৰথি | publisher=বনলতা | accessdate=3 এপ্ৰিল 2022 | author=সত্যনাথ বৰা | pages=৫}}</ref> # কুসংস্কাৰ উদ্গতিৰ পথৰ এটা বাধা৷ জাতীত কুসংস্কাৰে জাতীয় উদ্গতিৰ পথ আৰু ব্যক্তিৰ কুসংস্কাৰে ব্যক্তিৰ উদ্গতিৰ পথ ভেটে৷ বিজ্ঞানৰ জ্ঞানে এই ভেটা ভাঙি উদ্গতিৰ পথ মোকলাই দিয়ে৷ # চিন্তা প্ৰশ্নৰ ফল, অৰ্থাৎ যি বস্তু দেখা যায়, সেই বস্তু সম্বন্ধে মনক প্ৰশ্ন কৰিব লাগে৷ প্ৰশ্ন কৰিলেই চিন্তা কৰা হয়৷ প্ৰশ্নৰ পৰিমাণেই শিক্ষাৰ পৰিমাণ৷<ref name="চিন্তা" /> # আনৰ অহিত চিন্তা কৰা অজ্ঞানীৰ কাম৷ তাৰ পোটক তুলিবলৈ চেষ্টা কৰিলে নিজকো অজ্ঞানী বুলি পৰিচয় দিয়া হয়৷ # ভুল হ’লে সৈ কঢ়া ন্যায়ৱন্তৰ ঘাই লক্ষণ৷ # অন্যায়ত চলা বন্ধুতকৈ ন্যায়ত চলা শত্ৰুও ভাল৷ # খং উঠা মানুহৰ আগত এখন আৰ্চি ধৰিব লাগে, তেনেহ’লে আৰ্চিত সি তাৰ ৰাক্ষসী মূৰ্তি দেখি লাজ পাব আৰু লাজ পালে খঙো জিমাব৷ # খঙৰ সময়ত লেখি লেখি নটা ঢোক নমৰাকৈ কথা কোৱা বা কোনো কাম কৰা উচিত নহয়৷ # যি মানুহে যথাৰ্থ শিক্ষা লাভ কৰে, তাক অহঙ্কাৰ ৰিপুৱে সেও কৰিব নোৱাৰে, কিয়নো যথাৰ্থ শিক্ষাৰ পৰা নম্ৰতাহে জন্মে, অহঙ্কাৰ নজন্মে৷ # মিছা কথাৰ ঘাই হেতু অপকৰ্ম৷<ref name="মিছালি">{{Cite web | url=https://as.wikisource.org/wiki/%E0%A6%B8%E0%A6%BE%E0%A7%B0%E0%A6%A5%E0%A6%BF/%E0%A6%A6%E0%A7%8D%E0%A6%AC%E0%A6%BF%E0%A6%A4%E0%A7%80%E0%A6%AF%E0%A6%BC_%E0%A6%AD%E0%A6%BE%E0%A6%97 | title=সাৰথি | publisher=বনলতা | accessdate=3 এপ্ৰিল 2022 | author=সত্যনাথ বৰা | pages=৩৩-৩৪}}</ref> # আনৰ অনুগ্ৰহ সততে গৰল যেন জ্ঞান কৰা উচিত৷ কিন্তু উৎকট ৰোগত পৰিলে মানুহে গৰলো ব্যৱহাৰ কৰে, এতেকে দুৰ্ঘোৰ বিপদত পৰিলেহে অনুগ্ৰহ গৰললৈ হাত মেলিব লাগে৷ # মিঠা মাত ব্যৱহাৰ প্ৰণালীৰ ঘাই মন্ত্ৰ৷ স্বভাৱতে বহুত দোষ থাকিলেও মিঠা মাতৰ গুণত সৰবৰহী হ’ব পাৰি৷........... ........... তিতা মাত মাতিলে সহস্ৰ উপকাৰ মানুহে একেতিলে পাহৰে, অৰ্বুদ দানৰ ফল একেতিলে লয় হয়৷ # সকলো কামতে বিদ্যা বুদ্ধি লাগে৷ বিদ্য-বুদ্ধি লগাই কৰিলেহে কামটো ভালকৈ সিজে৷ স্বতন্তৰীয়া বৃত্তিত বিদ্যা-বুদ্ধিৰ বিশেষ প্ৰয়োজন আছে৷ বিদ্যাৰ সাৰ দিলে বৃত্তিৰ উদ্গতি হয়৷ ইউৰোপত আৰু আমেৰিকাত স্বতন্তৰীয়া বৃত্তি শিক্ষিত মানুহৰ হাতত, সেইদেখি বৃত্তিবোৰ তাত বহুত উন্নত হৈছে৷ # উগ্ৰ শ্ৰম উৎকট ব্যাধিৰ নিচিনা, সংসাৰ যাত্ৰীয়ে তাক সততে পৰিহাৰ কৰা উচিত৷<ref name="শ্ৰম" /> # মানুহে স্বভাৱতে উৎসাহী মানুহৰ পাছ ধৰে, উৎসাহীক নায়ক বৰণ কৰিবলৈ আৰু তাৰ কথামতে চলিবলৈ লাজ নকৰে৷ এই নিমিত্তে উৎসাহী মানুহ সমাজৰ মুখীয়াল হয়৷ # অভ্যাসে সময়ৰ খৰচ কমায়৷ # সময়ৰ লগত আগুৱাই যোৱা মানুহে তাৰ কৰ্মৰ জোখাৰে ফল পায়, পাছপৰা বা আগবঢ়াবিলাকে নাপায়৷ সময়ৰ অনুৰূপ কাম কৰাই উদ্গতিৰ ঘাই উপায়৷ # দীৰ্ঘকাল জীয়াই থাকিলে মানুহক দীৰ্ঘজীৱী বোলে, কিন্তু দৰাচলপক্ষত তেনে মানুহক দীৰ্ঘজীৱী নুবুলি, যি সংসাৰত সৰহ কাম কৰে তাকহে দীৰ্ঘজীৱি বোলা উচিত৷ সময় জীৱনৰ জোখ নহয়, জীৱনৰ আচল জোখ কাম৷ # এবাৰত কৰিব নোৱাৰা কাম অসাধ্য বুলি ভবা উচিত নহয়৷ # কৰ্তব্যবোধ থকা মানুহে কামত কেতিয়াও আপোন-পৰ নিবিচাৰে৷ # কৰ্ত্তব্যজ্ঞানে কৰ্মলৈ উৎসাহ আৰু প্ৰতিজ্ঞা জন্মায়৷ # আয় অনুসৰি খৰচ কৰাই অৰ্থ ব্যৱহাৰৰ মূলমন্ত্ৰ৷ # স্বাস্থ্যধন মহা ধন৷ যি এই ধনত দুখীয়া, সি সকলো বিষয়ত দুখীয়া৷ # বিদ্যা উদ্‌গতিৰ ঘাই আহিলা, এতেকে যি উদ্‌গতি কৰিব খোজে, সি আগে বিদ্যা যতনাই লোৱা উচিত৷<ref>{{Cite web | url=https://as.wikisource.org/wiki/%E0%A6%B8%E0%A6%BE%E0%A7%B0%E0%A6%A5%E0%A6%BF/%E0%A6%AA%E0%A7%8D%E0%A7%B0%E0%A6%A5%E0%A6%AE_%E0%A6%AD%E0%A6%BE%E0%A6%97 | title=সাৰথি | publisher=বনলতা | accessdate=১৪ জুলাই ২০২২ | author=সত্যনাথ বৰা | pages=৫}}</ref> # পঢ়নৰ পৰা মানুহৰ মনত বিদ্যাৰ পাতনি থাপিত হয়, সেই পাতনি যাৰ শকত সি বিদ্যা ব্যৱসায়ত উদ্‌গতি কৰিব পাৰে, যাৰ দুৰ্ব্বল সি নোৱাৰে।<ref name="পুথি অধ্যয়ন">{{Cite web | url=https://as.m.wikisource.org/wiki/%E0%A6%B8%E0%A6%BE%E0%A7%B0%E0%A6%A5%E0%A6%BF/%E0%A6%AA%E0%A7%8D%E0%A7%B0%E0%A6%A5%E0%A6%AE_%E0%A6%AD%E0%A6%BE%E0%A6%97 | title=সাৰথি | publisher=বনলতা | accessdate=১৪ জুলাই ২০২২ | author=সত্যনাথ বৰা | pages=৫}}</ref> # সংসাৰত যেতিয়া থাকিবই লাগিব সুখ কৰি থকাই ভাল। এতেকে ঈশ্বৰে দিয়া জ্ঞান বুদ্ধি চালনা কৰি, সংসাৰৰ বিভূতি বৈভৱ গোটাই লৈ, নিজৰ আৰু আনৰ সুখ সম্পদ বঢ়াবলৈ, আৰু সৰ্ব্বসাধাৰণ জগতবাসীক বৰ্ত্তমান অৱস্থাৰ পৰা উচ্চ অৱস্থাত তুলিবলৈ চেষ্টা কৰি জীৱন কটোৱা উচিত। # সংসাৰত উদ্‌গতি কৰাই মানুহৰ জীৱনৰ সঙ্কল্প বা লক্ষ্য হোৱা উচিত। কিন্তু কিছুমান মানুহে বিবেচনা কৰে যে নিজৰ অন্ন-জল যুগুত কৰাই উদ্‌গতিৰ ওৰ, আৰু জ্ঞান বুদ্ধিৰ শেষ কৰ্ম্ম। সেই দেখি সিহঁতে যেতিয়ালৈকে অভাৱৰ চেঙ্গা পায়, তেতিয়ালৈকে উদ্‌গতিৰ চেষ্টা কৰে, অভাৱ আঁতৰিলেই চেষ্টা এৰি দিয়ে। অন্ন-জলৰ সঙ্গতি লাগি উঠাৰ পাচত সিহঁতৰ জীৱন পশুজীৱনৰ নিচিনা কেৱল শয়ন ভোজনৰ আবৰ্ত্তন মাথোন। এই শ্ৰেণীৰ মানুহৰ পটন্তৰলৈ চাই চলিবলৈ হোৱা হেঁতেন, আমি বৰ্ত্তমান সভ্যতাৰ এই বিনন্দীয়া পোহৰ কেতিয়াও নেদেখিলোঁ হেঁতেন। # সংসাৰত উদ্‌গতি কৰিবলৈ মানুহক মনৰ একাগ্ৰতা লাগে, পঢ়নৰ পৰা সেই একাগ্ৰতা জন্মে। চঞ্চল মন থিৰ কৰিবলৈ, আৰু ভোতা বুদ্ধি চোকা কৰিবলৈ পঢ়নৰ নিচিনা গুণকাৰী উপায় নাই। #উদ্‌গতি পথৰ প্ৰত্যেক যাত্ৰীয়েই তাৰ মনত এটা ডাঙৰ আৰ্হি থিৰ কৰি লোৱা উচিত। ডাঙৰ আৰ্হিয়ে মানুহৰ মন ডাঙৰ কৰে ,আৰু ডাঙৰ পদলৈ অভিলাষ জন্মায়। যি ডাঙৰ আৰ্হি দেখা নাই, সি সামান্য পদকে ডাঙৰ বুলি ভাবে। সাগৰ নেদেখা মানুহে বিলকে ডাঙৰ জলাহ যেন বিবেচনা কৰে। #চিন্তা মনৰ জেউতি, তাৰ গুণত আন্ধাৰ সমস্যা পোহৰ হয়, টান কাম উজু হয়। চিন্তাৰ অতুল প্ৰভাৱ। আগৰ কালত যোগীবিলাকে ধ্যান কৰি ভূত ভৱিষ্যৎ সকলো জানিছিল, আৰু কৈবল্য লাভ কৰিছিল। ধ্যান চিন্তাৰেই এটা ৰকম মাথোন। চিন্তা উগ্ৰ আৰু দীৰ্ঘকাল স্থায়ী হ'লেই ধ্যান নাম পায়। #উদ্‌গতিৰ আন এটা আহিলা চৰিত্ৰ। সৎ চৰিত্ৰ উদ্‌গতি পথৰ প্ৰৱল সহায়। যি মানুহে সৎ চৰিত্ৰক সাৰথি কৰি উদ্‌গতি পথত যাত্ৰা কৰে, তাক কোনো অপায়ে পশিব নোৱাৰে। #দয়া এটা মনৰ গুণ, সি মনত উদয় হয়। দুখ লগা কথা দেখা পালে মানুহৰ মনত দয়া উপজে। কিন্তু মনত উপজি মাৰ গ'লে সেই দয়াৰ পৰা কোনো ফলোদয় নহয়। যি দয়াৰ পৰা কৰ্ম্মৰ অভিলাষ জন্মে, সেয়ে আচল কাৰ্য্যকৰী দয়া। #দয়া গুণৰ উদ্‌গতি সাধিব লাগিলে ক্ষমা গুণ কৰ্ষণ কৰিব লাগে; ক্ষমা কৰিবলৈ শিকিলে দয়া কৰিবলৈ শিকা হয়। কোনোবাই তোমাৰ অহিত কৰিলে ঘূৰাই তাৰ অহিত কৰিবলৈ মন যায়, তেতিয়া মনক সামৰি ৰাখিলেই ক্ষমা কৰা হয়। আনে কৰা অপকাৰৰ প্ৰতিশোধ ল'বলৈ ইচ্ছা কৰা গৰ্হিত কাম। প্ৰতিশোধ হিংসাৰ আন এটা নাম মাথোন। #ন্যায়ৱন্ত মানুহ শিলৰ খুটাৰ নিচিনা, তাক আনৰ কাৰ্য্যাকাৰ্য্যই বা নিজৰ ইচ্ছা বাঞ্চাই অলপো লৰাব নোৱাৰে। #মিঠা মাত ব্যৱহাৰৰ কলপ বা ৰহণৰ নিচিনা। গঢ়ত প্ৰতিমা বিতোপন হ'লেও, ৰহণ নলগালে শুৱনি নহয়। সেইদৰে সজ ব্যৱহাৰত মিঠা মাতৰ ৰহণ নিদিলে সি মানুহৰ মনত সন্তোষ লগাব নোৱাৰে। মিঠা বস্তুৰ কলপ লগাইহে বেজেও অকটা দৰব ৰুগীয়াক দিয়ে। #কোনো কামত লৰালৰি কৰা উচিত নহয়, লৰালৰি কৰিলে কামত জোঁট লাগে আৰু দুদণ্ডৰ কামত চাৰি দণ্ড খৰচ হয়। যিমান লৰালৰি সিমান গহৰি, এই সাৰুৱা বচন সকলো দেশত চলিত আছে। #নিজৰাৰ সোঁতৰ নিচিনা মানুহৰ শ্ৰম সদায় চলি থাকিব লাগে। কেতিয়াবা এলাহত বহি থকা,আৰু কেতিয়াবা দেহ প্ৰাণ উছৰ্গি কাম কৰা উচিত নহয়। ছেগা-চোৰোকা শ্ৰমতকৈ ৰাহ লগোৱা শ্ৰমৰ গুণ সৰহ। #উগ্ৰ শ্ৰম উৎকট ব্যাধিৰ নিচিনা, সংসাৰ যাত্ৰীয়ে তাক সততে পৰিহাৰ কৰা উচিত। উগ্ৰ শ্ৰমৰ পৰা শৰীৰ ঘুণীয়া হয়, আৰু ভৱিষ্যতলৈ শ্ৰম কৰিব নোৱাৰা হয়। #দণ্ডিত বান্দৰ নাচে, এই কথা সঁচা, কিন্তু নাচন দেখিবলৈ ভাল নহয়। উৎসাহত নাচিলে হাতীৰ নাচনতো লয় ওলায়। সেইদৰে উৎসাহেৰে কৰিলেহে কাম সুসিদ্ধ হয়, চেলেংপেটোকৈ কৰা কাম বান্দৰী নাচনৰ নিচিনা আভঁজা। উৎসাহে টান কাম উজু কৰে, আৰু মানুহৰ বুদ্ধিৰ দুৱাৰ মেলি দিয়ে। উৎসাহ হেঁপাহৰ পৰা ওপজে হেঁপাহৰ দণ্ডিত মানুহে দুৰ্ঘোৰ সঙ্কটক ইতিকিং কৰি সহস্ৰ বিপদ হেলাৰঙ্গে তৰিব পাৰে। #সোণৰ দ্ৰাৱক সুৱগা, কামৰ দ্ৰাৱক অভ্যাস।' সুৱগাৰ গুণত টান সোণ উতলে, অভ্যাসৰ গুণত টান কাম সিজে। হাতীৰ মূৰত খৰ মৰা আৰু ডোলৰ ওপৰত নাচন মৰা অভ্যাসত উজু হয়। 'অভ্যাসৰ নৰ কৰ্ণ পথে কৰে শৰ। সাৰথি সম্পৰ্কে * বেকনৰ আৰ্হিৰ জ্ঞানদায়ক প্ৰবন্ধ আৰু বেকনৰ দৰেই প্ৰবাদ-বাক্যৰ তুল্য সূক্ষ্ম বাক্যই ‘সাৰথি’ক মূল্যবান সম্পদ কৰি তুলিছে। ** [[মহেশ্বৰ নেওগ|মহেশ্বৰ নেওগ]] ==উৎস== {{Reflist}} == বাহ্যিক সংযোগ == {{Wikisource|সাৰথি}} [[Category:অসমীয়া গ্ৰন্থ]] [[Category:প্ৰবন্ধ সংকলন]] ju1wrrpg9iebkp9asfvdsl9tdieoror 19756 19750 2024-10-14T03:11:59Z -chanakyakdas 9 /* উদ্ধৃতিসমূহ */ 19756 wikitext text/x-wiki '''[[:wikisource:as:সাৰথি|সাৰথি]]''' [[সত্যনাথ বৰা|সত্যনাথ বৰাৰ]] এখন প্ৰবন্ধ সংকলন।এই সংকলনখনি চাৰিটা ভাগত ভগোৱা হৈছে। প্ৰথম ভাগত ৮টা, দ্বিতীয় ভাগত ৯টা, তৃতীয় ভাগত ১০টা আৰু চতুৰ্থ ভাগত ৭টা প্ৰবন্ধৰে সৰ্বমুঠ ৩১টা প্ৰবন্ধ সন্নিৱিষ্ট হৈ হৈছে। ==উদ্ধৃতিসমূহ== # চিন্তা মনৰ জেউতি, তাৰ গুণত আন্ধাৰ সমস্যা পোহৰ হয়, টান কাম উজু হয়।<ref name="চিন্তা">{{Cite web | url=https://as.wikisource.org/wiki/%E0%A6%AA%E0%A7%83%E0%A6%B7%E0%A7%8D%E0%A6%A0%E0%A6%BE:%E0%A6%B8%E0%A6%BE%E0%A7%B0%E0%A6%A5%E0%A6%BF_(Sarothi).pdf/%E0%A7%A8%E0%A7%A9 | title=সাৰথি | publisher=বনলতা | accessdate=3 এপ্ৰিল 2022 | author=সত্যনাথ বৰা | pages=১৭-১৯}}</ref> # শ্ৰম কুচিন্তাৰ পৰম ঔষধ। সদায় শ্ৰমত থকা মানুহে হিংসা কুৰ্চুট বা আনবিলাক কু-প্ৰবৃত্তিৰ কাম কৰিবলৈ আজৰি নাপায়। কু-প্ৰবৃত্তি এলাহত বাঢ়ে, যাৰ এলাহ নাই তাৰ তেনে প্ৰবৃত্তি নাই।<ref name="শ্ৰম">{{Cite web | url=https://as.wikisource.org/wiki/%E0%A6%B8%E0%A6%BE%E0%A7%B0%E0%A6%A5%E0%A6%BF/%E0%A6%A4%E0%A7%83%E0%A6%A4%E0%A7%80%E0%A6%AF%E0%A6%BC_%E0%A6%AD%E0%A6%BE%E0%A6%97 | title=সাৰথি | publisher=বনলতা | accessdate=3 এপ্ৰিল 2022 | author=সত্যনাথ বৰা | pages=৪৪-৪৭}}</ref> # সংসাৰত উদগতি কৰিবলৈ মানুহক মনৰ একাগ্ৰতা লাগে, পঢ়নৰপৰা সেই একাগ্ৰতা জন্মে। চঞ্চল মন থিৰ কৰিবলৈ, আৰু ভোটা বুদ্ধি চোকা কৰিবলৈ পঢ়নৰ নিচিনা গুণকাৰী উপায় নাই। # বিদ্যা মানৱ মনৰ দীপ্তি; তাৰ ৰশ্মিৰ পোহৰত কাম কৰি মানুহে ধন, মান আৰু যশস্যা লাভ কৰে। বিদ্যাই আন্ধাৰ কাটি মন ফৰকাল নকৰিলে, মানুহে তাৰ ক্ষমতা লগাবলৈ ঠাই দেখা নাপায়। লিখনি থাকিলেও খনিকৰে আন্ধাৰত চিত্ৰ আঁকিব নোৱাৰে। বিদ্যাৰে মন পোহৰাই নল’লে সংসাৰত কৰ্ম কৰিবলৈ সুচল নহয়। এতেকে উদগতিৰ পথৰ যাত্ৰা কৰিবৰ আগেয়ে বিদ্যা যুগুত কৰি লোৱা উচিত।<ref name="বিদ্যা">{{Cite web | url=https://as.wikisource.org/wiki/%E0%A6%B8%E0%A6%BE%E0%A7%B0%E0%A6%A5%E0%A6%BF/%E0%A6%AA%E0%A7%8D%E0%A7%B0%E0%A6%A5%E0%A6%AE_%E0%A6%AD%E0%A6%BE%E0%A6%97 | title=সাৰথি | publisher=বনলতা | accessdate=3 এপ্ৰিল 2022 | author=সত্যনাথ বৰা | pages=৫}}</ref> # কুসংস্কাৰ উদ্গতিৰ পথৰ এটা বাধা৷ জাতীত কুসংস্কাৰে জাতীয় উদ্গতিৰ পথ আৰু ব্যক্তিৰ কুসংস্কাৰে ব্যক্তিৰ উদ্গতিৰ পথ ভেটে৷ বিজ্ঞানৰ জ্ঞানে এই ভেটা ভাঙি উদ্গতিৰ পথ মোকলাই দিয়ে৷ # চিন্তা প্ৰশ্নৰ ফল, অৰ্থাৎ যি বস্তু দেখা যায়, সেই বস্তু সম্বন্ধে মনক প্ৰশ্ন কৰিব লাগে৷ প্ৰশ্ন কৰিলেই চিন্তা কৰা হয়৷ প্ৰশ্নৰ পৰিমাণেই শিক্ষাৰ পৰিমাণ৷<ref name="চিন্তা" /> # আনৰ অহিত চিন্তা কৰা অজ্ঞানীৰ কাম৷ তাৰ পোটক তুলিবলৈ চেষ্টা কৰিলে নিজকো অজ্ঞানী বুলি পৰিচয় দিয়া হয়৷ # ভুল হ’লে সৈ কঢ়া ন্যায়ৱন্তৰ ঘাই লক্ষণ৷ # অন্যায়ত চলা বন্ধুতকৈ ন্যায়ত চলা শত্ৰুও ভাল৷ # খং উঠা মানুহৰ আগত এখন আৰ্চি ধৰিব লাগে, তেনেহ’লে আৰ্চিত সি তাৰ ৰাক্ষসী মূৰ্তি দেখি লাজ পাব আৰু লাজ পালে খঙো জিমাব৷ # খঙৰ সময়ত লেখি লেখি নটা ঢোক নমৰাকৈ কথা কোৱা বা কোনো কাম কৰা উচিত নহয়৷ # যি মানুহে যথাৰ্থ শিক্ষা লাভ কৰে, তাক অহঙ্কাৰ ৰিপুৱে সেও কৰিব নোৱাৰে, কিয়নো যথাৰ্থ শিক্ষাৰ পৰা নম্ৰতাহে জন্মে, অহঙ্কাৰ নজন্মে৷ # মিছা কথাৰ ঘাই হেতু অপকৰ্ম৷<ref name="মিছালি">{{Cite web | url=https://as.wikisource.org/wiki/%E0%A6%B8%E0%A6%BE%E0%A7%B0%E0%A6%A5%E0%A6%BF/%E0%A6%A6%E0%A7%8D%E0%A6%AC%E0%A6%BF%E0%A6%A4%E0%A7%80%E0%A6%AF%E0%A6%BC_%E0%A6%AD%E0%A6%BE%E0%A6%97 | title=সাৰথি | publisher=বনলতা | accessdate=3 এপ্ৰিল 2022 | author=সত্যনাথ বৰা | pages=৩৩-৩৪}}</ref> # আনৰ অনুগ্ৰহ সততে গৰল যেন জ্ঞান কৰা উচিত৷ কিন্তু উৎকট ৰোগত পৰিলে মানুহে গৰলো ব্যৱহাৰ কৰে, এতেকে দুৰ্ঘোৰ বিপদত পৰিলেহে অনুগ্ৰহ গৰললৈ হাত মেলিব লাগে৷ # মিঠা মাত ব্যৱহাৰ প্ৰণালীৰ ঘাই মন্ত্ৰ৷ স্বভাৱতে বহুত দোষ থাকিলেও মিঠা মাতৰ গুণত সৰবৰহী হ’ব পাৰি৷........... ........... তিতা মাত মাতিলে সহস্ৰ উপকাৰ মানুহে একেতিলে পাহৰে, অৰ্বুদ দানৰ ফল একেতিলে লয় হয়৷ # সকলো কামতে বিদ্যা বুদ্ধি লাগে৷ বিদ্য-বুদ্ধি লগাই কৰিলেহে কামটো ভালকৈ সিজে৷ স্বতন্তৰীয়া বৃত্তিত বিদ্যা-বুদ্ধিৰ বিশেষ প্ৰয়োজন আছে৷ বিদ্যাৰ সাৰ দিলে বৃত্তিৰ উদ্গতি হয়৷ ইউৰোপত আৰু আমেৰিকাত স্বতন্তৰীয়া বৃত্তি শিক্ষিত মানুহৰ হাতত, সেইদেখি বৃত্তিবোৰ তাত বহুত উন্নত হৈছে৷ # উগ্ৰ শ্ৰম উৎকট ব্যাধিৰ নিচিনা, সংসাৰ যাত্ৰীয়ে তাক সততে পৰিহাৰ কৰা উচিত৷<ref name="শ্ৰম" /> # মানুহে স্বভাৱতে উৎসাহী মানুহৰ পাছ ধৰে, উৎসাহীক নায়ক বৰণ কৰিবলৈ আৰু তাৰ কথামতে চলিবলৈ লাজ নকৰে৷ এই নিমিত্তে উৎসাহী মানুহ সমাজৰ মুখীয়াল হয়৷ # অভ্যাসে সময়ৰ খৰচ কমায়৷ # সময়ৰ লগত আগুৱাই যোৱা মানুহে তাৰ কৰ্মৰ জোখাৰে ফল পায়, পাছপৰা বা আগবঢ়াবিলাকে নাপায়৷ সময়ৰ অনুৰূপ কাম কৰাই উদ্গতিৰ ঘাই উপায়৷ # দীৰ্ঘকাল জীয়াই থাকিলে মানুহক দীৰ্ঘজীৱী বোলে, কিন্তু দৰাচলপক্ষত তেনে মানুহক দীৰ্ঘজীৱী নুবুলি, যি সংসাৰত সৰহ কাম কৰে তাকহে দীৰ্ঘজীৱি বোলা উচিত৷ সময় জীৱনৰ জোখ নহয়, জীৱনৰ আচল জোখ কাম৷ # এবাৰত কৰিব নোৱাৰা কাম অসাধ্য বুলি ভবা উচিত নহয়৷ # কৰ্তব্যবোধ থকা মানুহে কামত কেতিয়াও আপোন-পৰ নিবিচাৰে৷ # কৰ্ত্তব্যজ্ঞানে কৰ্মলৈ উৎসাহ আৰু প্ৰতিজ্ঞা জন্মায়৷ # আয় অনুসৰি খৰচ কৰাই অৰ্থ ব্যৱহাৰৰ মূলমন্ত্ৰ৷ # স্বাস্থ্যধন মহা ধন৷ যি এই ধনত দুখীয়া, সি সকলো বিষয়ত দুখীয়া৷ # বিদ্যা উদ্‌গতিৰ ঘাই আহিলা, এতেকে যি উদ্‌গতি কৰিব খোজে, সি আগে বিদ্যা যতনাই লোৱা উচিত৷<ref>{{Cite web | url=https://as.wikisource.org/wiki/%E0%A6%B8%E0%A6%BE%E0%A7%B0%E0%A6%A5%E0%A6%BF/%E0%A6%AA%E0%A7%8D%E0%A7%B0%E0%A6%A5%E0%A6%AE_%E0%A6%AD%E0%A6%BE%E0%A6%97 | title=সাৰথি | publisher=বনলতা | accessdate=১৪ জুলাই ২০২২ | author=সত্যনাথ বৰা | pages=৫}}</ref> # পঢ়নৰ পৰা মানুহৰ মনত বিদ্যাৰ পাতনি থাপিত হয়, সেই পাতনি যাৰ শকত সি বিদ্যা ব্যৱসায়ত উদ্‌গতি কৰিব পাৰে, যাৰ দুৰ্ব্বল সি নোৱাৰে।<ref name="পুথি অধ্যয়ন">{{Cite web | url=https://as.m.wikisource.org/wiki/%E0%A6%B8%E0%A6%BE%E0%A7%B0%E0%A6%A5%E0%A6%BF/%E0%A6%AA%E0%A7%8D%E0%A7%B0%E0%A6%A5%E0%A6%AE_%E0%A6%AD%E0%A6%BE%E0%A6%97 | title=সাৰথি | publisher=বনলতা | accessdate=১৪ জুলাই ২০২২ | author=সত্যনাথ বৰা | pages=৫}}</ref> # সংসাৰত যেতিয়া থাকিবই লাগিব সুখ কৰি থকাই ভাল। এতেকে ঈশ্বৰে দিয়া জ্ঞান বুদ্ধি চালনা কৰি, সংসাৰৰ বিভূতি বৈভৱ গোটাই লৈ, নিজৰ আৰু আনৰ সুখ সম্পদ বঢ়াবলৈ, আৰু সৰ্ব্বসাধাৰণ জগতবাসীক বৰ্ত্তমান অৱস্থাৰ পৰা উচ্চ অৱস্থাত তুলিবলৈ চেষ্টা কৰি জীৱন কটোৱা উচিত। # সংসাৰত উদ্‌গতি কৰাই মানুহৰ জীৱনৰ সঙ্কল্প বা লক্ষ্য হোৱা উচিত। কিন্তু কিছুমান মানুহে বিবেচনা কৰে যে নিজৰ অন্ন-জল যুগুত কৰাই উদ্‌গতিৰ ওৰ, আৰু জ্ঞান বুদ্ধিৰ শেষ কৰ্ম্ম। সেই দেখি সিহঁতে যেতিয়ালৈকে অভাৱৰ চেঙ্গা পায়, তেতিয়ালৈকে উদ্‌গতিৰ চেষ্টা কৰে, অভাৱ আঁতৰিলেই চেষ্টা এৰি দিয়ে। অন্ন-জলৰ সঙ্গতি লাগি উঠাৰ পাচত সিহঁতৰ জীৱন পশুজীৱনৰ নিচিনা কেৱল শয়ন ভোজনৰ আবৰ্ত্তন মাথোন। এই শ্ৰেণীৰ মানুহৰ পটন্তৰলৈ চাই চলিবলৈ হোৱা হেঁতেন, আমি বৰ্ত্তমান সভ্যতাৰ এই বিনন্দীয়া পোহৰ কেতিয়াও নেদেখিলোঁ হেঁতেন। # সংসাৰত উদ্‌গতি কৰিবলৈ মানুহক মনৰ একাগ্ৰতা লাগে, পঢ়নৰ পৰা সেই একাগ্ৰতা জন্মে। চঞ্চল মন থিৰ কৰিবলৈ, আৰু ভোতা বুদ্ধি চোকা কৰিবলৈ পঢ়নৰ নিচিনা গুণকাৰী উপায় নাই। #উদ্‌গতি পথৰ প্ৰত্যেক যাত্ৰীয়েই তাৰ মনত এটা ডাঙৰ আৰ্হি থিৰ কৰি লোৱা উচিত। ডাঙৰ আৰ্হিয়ে মানুহৰ মন ডাঙৰ কৰে ,আৰু ডাঙৰ পদলৈ অভিলাষ জন্মায়। যি ডাঙৰ আৰ্হি দেখা নাই, সি সামান্য পদকে ডাঙৰ বুলি ভাবে। সাগৰ নেদেখা মানুহে বিলকে ডাঙৰ জলাহ যেন বিবেচনা কৰে। #চিন্তা মনৰ জেউতি, তাৰ গুণত আন্ধাৰ সমস্যা পোহৰ হয়, টান কাম উজু হয়। চিন্তাৰ অতুল প্ৰভাৱ। আগৰ কালত যোগীবিলাকে ধ্যান কৰি ভূত ভৱিষ্যৎ সকলো জানিছিল, আৰু কৈবল্য লাভ কৰিছিল। ধ্যান চিন্তাৰেই এটা ৰকম মাথোন। চিন্তা উগ্ৰ আৰু দীৰ্ঘকাল স্থায়ী হ'লেই ধ্যান নাম পায়। #উদ্‌গতিৰ আন এটা আহিলা চৰিত্ৰ। সৎ চৰিত্ৰ উদ্‌গতি পথৰ প্ৰৱল সহায়। যি মানুহে সৎ চৰিত্ৰক সাৰথি কৰি উদ্‌গতি পথত যাত্ৰা কৰে, তাক কোনো অপায়ে পশিব নোৱাৰে। #দয়া এটা মনৰ গুণ, সি মনত উদয় হয়। দুখ লগা কথা দেখা পালে মানুহৰ মনত দয়া উপজে। কিন্তু মনত উপজি মাৰ গ'লে সেই দয়াৰ পৰা কোনো ফলোদয় নহয়। যি দয়াৰ পৰা কৰ্ম্মৰ অভিলাষ জন্মে, সেয়ে আচল কাৰ্য্যকৰী দয়া। #দয়া গুণৰ উদ্‌গতি সাধিব লাগিলে ক্ষমা গুণ কৰ্ষণ কৰিব লাগে; ক্ষমা কৰিবলৈ শিকিলে দয়া কৰিবলৈ শিকা হয়। কোনোবাই তোমাৰ অহিত কৰিলে ঘূৰাই তাৰ অহিত কৰিবলৈ মন যায়, তেতিয়া মনক সামৰি ৰাখিলেই ক্ষমা কৰা হয়। আনে কৰা অপকাৰৰ প্ৰতিশোধ ল'বলৈ ইচ্ছা কৰা গৰ্হিত কাম। প্ৰতিশোধ হিংসাৰ আন এটা নাম মাথোন। #ন্যায়ৱন্ত মানুহ শিলৰ খুটাৰ নিচিনা, তাক আনৰ কাৰ্য্যাকাৰ্য্যই বা নিজৰ ইচ্ছা বাঞ্চাই অলপো লৰাব নোৱাৰে। #মিঠা মাত ব্যৱহাৰৰ কলপ বা ৰহণৰ নিচিনা। গঢ়ত প্ৰতিমা বিতোপন হ'লেও, ৰহণ নলগালে শুৱনি নহয়। সেইদৰে সজ ব্যৱহাৰত মিঠা মাতৰ ৰহণ নিদিলে সি মানুহৰ মনত সন্তোষ লগাব নোৱাৰে। মিঠা বস্তুৰ কলপ লগাইহে বেজেও অকটা দৰব ৰুগীয়াক দিয়ে। #কোনো কামত লৰালৰি কৰা উচিত নহয়, লৰালৰি কৰিলে কামত জোঁট লাগে আৰু দুদণ্ডৰ কামত চাৰি দণ্ড খৰচ হয়। যিমান লৰালৰি সিমান গহৰি, এই সাৰুৱা বচন সকলো দেশত চলিত আছে। #নিজৰাৰ সোঁতৰ নিচিনা মানুহৰ শ্ৰম সদায় চলি থাকিব লাগে। কেতিয়াবা এলাহত বহি থকা,আৰু কেতিয়াবা দেহ প্ৰাণ উছৰ্গি কাম কৰা উচিত নহয়। ছেগা-চোৰোকা শ্ৰমতকৈ ৰাহ লগোৱা শ্ৰমৰ গুণ সৰহ। #উগ্ৰ শ্ৰম উৎকট ব্যাধিৰ নিচিনা, সংসাৰ যাত্ৰীয়ে তাক সততে পৰিহাৰ কৰা উচিত। উগ্ৰ শ্ৰমৰ পৰা শৰীৰ ঘুণীয়া হয়, আৰু ভৱিষ্যতলৈ শ্ৰম কৰিব নোৱাৰা হয়। #দণ্ডিত বান্দৰ নাচে, এই কথা সঁচা, কিন্তু নাচন দেখিবলৈ ভাল নহয়। উৎসাহত নাচিলে হাতীৰ নাচনতো লয় ওলায়। সেইদৰে উৎসাহেৰে কৰিলেহে কাম সুসিদ্ধ হয়, চেলেংপেটোকৈ কৰা কাম বান্দৰী নাচনৰ নিচিনা আভঁজা। উৎসাহে টান কাম উজু কৰে, আৰু মানুহৰ বুদ্ধিৰ দুৱাৰ মেলি দিয়ে। উৎসাহ হেঁপাহৰ পৰা ওপজে হেঁপাহৰ দণ্ডিত মানুহে দুৰ্ঘোৰ সঙ্কটক ইতিকিং কৰি সহস্ৰ বিপদ হেলাৰঙ্গে তৰিব পাৰে। #সোণৰ দ্ৰাৱক সুৱগা, কামৰ দ্ৰাৱক অভ্যাস।' সুৱগাৰ গুণত টান সোণ উতলে, অভ্যাসৰ গুণত টান কাম সিজে। হাতীৰ মূৰত খৰ মৰা আৰু ডোলৰ ওপৰত নাচন মৰা অভ্যাসত উজু হয়। 'অভ্যাসৰ নৰ কৰ্ণ পথে কৰে শৰ। ==সাৰথি সম্পৰ্কে== * বেকনৰ আৰ্হিৰ জ্ঞানদায়ক প্ৰবন্ধ আৰু বেকনৰ দৰেই প্ৰবাদ-বাক্যৰ তুল্য সূক্ষ্ম বাক্যই ‘সাৰথি’ক মূল্যবান সম্পদ কৰি তুলিছে। ** [[মহেশ্বৰ নেওগ|মহেশ্বৰ নেওগ]] ==উৎস== {{Reflist}} == বাহ্যিক সংযোগ == {{Wikisource|সাৰথি}} [[Category:অসমীয়া গ্ৰন্থ]] [[Category:প্ৰবন্ধ সংকলন]] 6mf8hbsnzpd86eaveg962gcqwhhasfq 0 706 19762 18484 2024-10-14T05:28:14Z BhuyanBhaskar 213 /* প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা */ 19762 wikitext text/x-wiki [[File:Homen-bgn.jpg|thumb|হোমেন বৰগোহাঞিৰ আলোকচিত্ৰ]] '''[[:w:হোমেন বৰগোহাঞি|হোমেন বৰগোহাঞি]]''' ({{Lang-en|Homen Borgohain}}; ১৯৩২ – ২০২১) অসমৰ এগৰাকী সাহিত্যিক, সাংবাদিক, সমালোচক, কবি আৰু গল্পকাৰ। তেওঁৰ সাহিত্যিক অৱদানৰ বাবে অসম চৰকাৰে তেওঁলৈ শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱ বঁটা আগবঢ়োৱাৰ উপৰিও অসম উপত্যকা সাহিত্য বঁটাকে ধৰি অসংখ্য বঁটা-বাহনেৰে তেওঁৰ অৱদানক স্বীকৃতি জনোৱা হৈছিল। [[পিতা-পুত্ৰ|পিতা-পুত্ৰ]] গ্ৰন্থখনৰ বাবে বৰগোহাঞিক ১৯৭৮ চনত অসমীয়া ভাষাৰ সাহিত্য অকাডেমি বঁটা প্ৰদান কৰা হৈছিল। হোমেন বৰগোহাঞি ২০০১ আৰু ২০০২ চনত সাহিত্য সভাৰ সভাপতি নিৰ্বাচিত হৈছিল। ==উদ্ধৃতিসমূহ== ===বৰগোহাঞি পৰিয়ালৰ সাহিত্য=== #তোমাক যদি মন্ত্ৰহে লাগে, তেন্তে মই সঁচাকৈয়ে এটা মন্ত্ৰ দিব পাৰোঁ। মই স্বাস্থ্য বিষয়ক কিতাপত পঢ়ি পোৱা এই মন্ত্ৰটো হ'ল-you must eat poor man's food if you want to avoid rich man's disease. ধনী মানুহৰ বেমাৰ বোৰ যদি পৰিহাৰ কৰি চলিব খোজা, তেন্তে তুমি খাব লাগিব দুখীয়া মানুহৰ আহাৰ। যোৱা বহু বছৰ ধৰি মই এই উপদেশটোক ধৰ্মীয় নিষ্ঠাৰে পালন কৰি আহিছোঁ আৰু তাৰ পৰা বহু সুফল পাইছোঁ।<ref name="BORGOHAIN PORIYALOR SAHITYA">{{cite book | title=ভোগ আৰু যোগ | year=March 2007}}</ref> ===কাম কৰাৰ আনন্দ=== #যি মানুহে কাম কৰি ভাল নাপায় বা কৰিবলৈ একো কাম বিচাৰি নাপায়, তেওঁতকৈ দুৰ্ভগীয়া মানুহ আন কোনো নাই। কাম নকৰি শুই বহি বা কেৱল আমোদ-প্ৰমোদ কৰি অলস জীৱন কটোৱা মানুহে জীয়াই থকাৰ আনন্দ কেতিয়াও অনুভব কৰিব নোৱাৰে। মই জীৱনটোক খুব ভাল পাওঁ। কিন্তু জীয়াই থকাৰ আনন্দ মই কেৱল তেতিয়াহে অতি তীব্ৰ ভাবে অনুভব কৰোঁ, যেতিয়া মই কিবা নহয় কিবা এটা কামত ব্যস্ত হৈ থাকো। ===নিঃসঙ্গতা=== # ৰূপ-চৰ্চা আৰু অংগৰাগে মানুহৰ মুখৰ চেহেৰা সলনি কৰাত বা আকৰ্ষণ বৃদ্ধি কৰাত যিমান ডাঙৰ ভূমিকা লয়, ঠিক সেইটো কৰাত তাতোকৈ বহুত বেচি ডাঙৰ ভূমিকা লয় মানুহৰ খ্যাতি, প্ৰতিভা আৰু ব্যক্তিত্বই।<ref name="Nisongota">{{Cite book | title=[[নিঃসঙ্গতা|নিঃসঙ্গতা]] | publisher=ষ্টুডেণ্টচ্ ষ্ট'ৰচ্ | author=হোমেন বৰগোহাঞি | month=চতুৰ্থ সংস্কৰণ, জুন | year=২০০৪ | location=গুৱাহাটী | ISBN=81-7665-062-5}}</ref> # সকলো পাপেই জীৱনৰ শূন্যতা পূৰণ কৰাৰ চেষ্টাৰ বাহিৰে আন একো নহয়।<ref name="Nisongota" /> # আনক সুখী কৰাতকৈ বেছি সুখকৰ অভিজ্ঞতা মানুহৰ জীৱনত খুব কমেইহে হয়। ধ্বনিৰ প্ৰতিধ্বনি দূৰৰ পাহাৰত ঠেকা খাই ঘূৰি অহাৰ নিচিনাকৈ সুখো পাওঁতাজনৰ হৃদয়ত ঠেকা খাই ঘূৰি আহে দিওঁতাজনৰ হৃদয়লৈ।<ref name="Nisongota" /> # বহুতো প্ৰকৃত প্ৰতিভাৱান লেখকেও জীৱনৰ ভাটি বয়সত নিজৰ সৃষ্টি ক্ষমতা নিঃশেষিত হোৱা বুলি অনুভৱ কৰি অসহ্য মানসিক যন্ত্ৰণা অনুভৱ কৰে।<ref name="Nisongota" /> # শান্তিৰে জীয়াই থকাৰ এটা প্ৰধান উপায় হ’ল নিজৰ পৰা পলাই থকা। <ref name="Nisongota" /> # জীৱন পোৱা মানুহে তাক যাপন কৰিব লাগিব। সেইটোৱেই হ’ল জীৱনৰ দাবী।<ref name="Nisongota" /> ===পোহৰৰ সাধনা=== # অভিভাৱকসকলে যদি জ্ঞানী, দূৰদৰ্শী আৰু সুবিবেচক নহয়, তেন্তে ধন-সম্পত্তিয়ে ল'ৰা-ছোৱালীৰ মঙ্গল সাধন কৰাতকৈ অপকাৰহে বেছিকৈ কৰিব পাৰে।<ref name="Puhorr sadhana">{{Cite book | title=[[পোহৰৰ সাধনা|পোহৰৰ সাধনা]] | publisher=ষ্টুডেণ্টচ্ ষ্ট'ৰচ্ | author=হোমেন বৰগোহাঞি | month= পঞ্চম সংস্কৰণ, অক্টোবৰ | year=২০১৫ | location=গুৱাহাটী | ISBN=81-7665-301-2}}</ref> # জীৱন তাকেই বোলে - যি এবাৰৰ বাবেও হতাশ বা ভগ্নোদ্যম নহৈ তিনি হাজাৰ বছৰ ধৰি একেটা উদ্দেশ্যতে লাগি থাকিব পাৰে।<ref name="Puhorr sadhana" /> # ধৈয্যশীল আৰু আত্ম-বিশ্বাসী মানুহে সকলো অসুবিধাক সুবিধালৈ আৰু দুৰ্ভাগ্যক সৌভাগ্যলৈ ৰূপান্তৰিত কৰিব পাৰে।<ref name="Puhorr sadhana" /> # যি নিজকে সহায় কৰে তেওঁক ভাগ্যয়ো সহায় কৰে।<ref name="Puhorr sadhana" /> # শিলত শান দিলেহে যেনেকৈ দা-কটাৰীৰ ধাৰ বৃদ্ধি পায় ঠিক তেনেকৈ সমস্যা সমাধান কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিলেহে মানুহৰ মগজ চোকা হয়।<ref name="Puhorr sadhana" /> # এজন মানুহে যদি আনক ভাল ভাল উপদেশ দিয়ে, কিন্তু নিজে সেইবোৰ পালন নকৰে, তেন্তে তেওঁৰ আন্তৰিকতা-বিহীন মৌখিক উপদেশে আনৰ জীৱনত একো প্ৰভাৱ পেলাব নোৱাৰে।<ref name="Puhorr sadhana" /> ===মহাশ্বেতাৰ বিয়া=== # সংসাৰত প্ৰত্যেক ব্যক্তিয়েই অকলশৰীয়া। এটা নিৰ্দিষ্ট সীমালৈকে মাত্ৰ পিতা-মাতা, ভাই-বন্ধু, স্বামী-স্ত্ৰীৰ সম্বন্ধ। তাৰ সিপাৰত প্ৰত্যেক ব্যক্তিয়েই আপোন আপোন মনৰ কাৰাগাৰত বন্দী, কাৰো লগত কাৰো সম্পৰ্ক নাই।{{cn}} ===বিষণ্ণতা=== # জীৱনৰ যন্ত্ৰণাক পাহৰি থাকিবলৈ মানুহে অনেক সময়ত কামৰ যন্ত্ৰণাক স্বীকাৰ কৰি ল'বলৈ বাধ্য হয়।<ref name="bikhannota">[[বিষণ্ণতা]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: নৱেম্বৰ, ২০০২</ref> ===প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা=== # নৈতিক অৰ্থত জীৱনৰ লক্ষ্য হ'ল মানুহৰ সেইবোৰ গুণৰ বিকাশ সাধন কৰা— যিবোৰ গুণে মানুহক ব্যক্তি হিচাপে এজন আদৰ্শ মানুহ আৰু সমাজৰ সদস্য হিচাপে এজন আদৰ্শ নাগৰিক হোৱাত সহায় কৰে।<ref name="prajnar sadhana">[[প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: মে', ১৯৯৪</ref> # জীৱনত সুখী হোৱাৰ আৰু সফল হোৱাৰ একমাত্ৰ উপায় হ'ল কিবা এটা লক্ষ্য ঠিক কৰি লৈ সেই লক্ষ্যত উপনীত হ'বৰ কাৰণে কঠোৰ পৰিশ্ৰম কৰা। লক্ষ্যত উপনীত হ'ব নোৱাৰিলেও কোনো ক্ষতি নাই। কিবা এটা উদ্দেশ্য আগত ৰাখি কৰা কঠোৰ পৰিশ্ৰমেই জীৱনটো অৰ্থ-পূৰ্ণ কৰি তুলিব আৰু চৰিত্ৰক গঢ় দিব।<ref name="prajnar sadhana"/> # বাহিৰৰ প্ৰকৃতিক জয় কৰিবলৈ মানুহক জ্ঞান লাগে; কিন্তু মানুহৰ ভিতৰৰ প্ৰকৃতিক অৰ্থাৎ মনটোক জয় কৰিবলৈ লাগে প্ৰজ্ঞা। জ্ঞান আৰু প্ৰজ্ঞাৰ পাৰ্থক্য কি? এটা মাত্ৰ সাধাৰণ উদাহৰণৰ দ্বাৰা জ্ঞান আৰু প্ৰজ্ঞাৰ পাৰ্থক্য বুজিব পাৰি। ধন ঘটিবলৈ আমাক বুদ্ধি বা জ্ঞান লাগে; কিন্তু সজ কামত সেই ধন খৰচ কৰি জীৱনত প্ৰকৃত অৰ্থত সুখী হ'বলৈ হ'লে আমাক লাগে প্ৰজ্ঞা। আণৱিক শক্তি উৎপাদন কৰিবলৈ জ্ঞানেই যথেষ্ট; কিন্তু তাক মানুহৰ বিনাশৰ পৰিৱৰ্তে মানুহৰ মংগলৰ হকে নিয়োজিত কৰিবলৈ প্ৰজ্ঞাৰ প্ৰয়োজন। জ্ঞানৰ সহায়েৰে মানুহে যেনেকৈ প্ৰকৃতিৰ অন্তৰ্নিহিত ৰহস্য উদ্ঘাটন কৰি প্ৰাকৃতিক শক্তিবোৰক মানুহৰ সেৱকত পৰিণত কৰিব পাৰে, ঠিক তেনেকৈ প্ৰজ্ঞাৰ সহায়েৰে মানুহে তাৰ নিজৰ প্ৰকৃতিৰ ৰহস্যবোৰ উদ্ঘাটন কৰি হীন প্ৰবৃত্তিবোৰক জয় কৰিব পাৰে আৰু অন্তৰ্নিহিত নৈতিক শক্তিক নিজৰ সেৱাত কামত লগাব পাৰে। ভোগৰ উপকৰ‌ণবোৰ আমি জ্ঞানৰ সহায়েৰেই আহৰণ কৰিব পাৰোঁ; কিন্তু প্ৰজ্ঞাৰ অবিহনে সুখ, শান্তি আৰু আনন্দৰ উপকৰণবোৰ আহৰণ কৰা অসম্ভৱ।<ref name="prajnar sadhana" /> #জীৱনত সুখী হ’বলৈ নিজকে ভালকৈ জনাটো বৰ আৱশ্যকীয় কথা, কাৰণ তেতিয়া বহুতো অৰ্থহীন আৰু অনাৱশ্যকীয় হতাশাৰ পৰা মুক্ত হৈ থাকিব পাৰি৷<ref name="প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা">[[প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: মে', ১৯৯৪, পৃষ্ঠা-৩</ref> #এজন সৎ আৰু আদৰ্শ মানুহ হ’বলৈ একমাত্ৰ ইচ্ছা আৰু দৃঢ় সংকল্পৰ বাহিৰে মানুহক আন একো নালাগে৷ <ref name="প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা">[[প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: মে', ১৯৯৪, পৃষ্ঠা-৭</ref> # # # # ===আমাক কিতাপ লাগে=== # শৰীৰৰ বিকাশৰ কাৰণে যেনেকৈ পুষ্টিকৰ সুষম আহাৰৰ প্ৰয়োজন, মনৰ বিকাশৰ কাৰণে পুষ্টিকৰ মানসিক আহাৰৰ প্ৰয়োজন তাতোকৈ কোনো গুণেই কম নহয়। মনে তাৰ আহাৰ সংগ্ৰহ কৰে ঘাইকৈ অধ্যয়ন, আলোচনা আৰু সৎ-সংগৰ পৰা।<ref name="amak kitap lage">[[আমাক কিতাপ লাগে]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: জানুৱাৰী, ১৯৯৩</ref> ===জীৱনৰ সাধনা=== # জীৱনটোও এক প্ৰকাৰৰ পৰ্বত আৰোহণ। অসীম দুখ-কষ্ট আৰু দুৰ্লংঘ্য বাধা আছে কাৰণেই সি ৰোমাঞ্চকৰ।<ref name="jibonor sadhana">[[জীৱনৰ সাধনা]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: ডিচেম্বৰ, ১৯৯৪</ref> ===মোৰ জীৱনত ঈশ্বৰ=== # কাম কৰা মানেই জীৱনৰ এটা উদ্দেশ্য থকা। উদ্দেশ্যহীন জীৱন অতিশয় যন্ত্ৰণাদায়ক। সি মৃত্যুৰ কাৰণে কষ্টকৰ দীঘলীয়া প্ৰতীক্ষাৰ বাহিৰে আন একো নহয়।<ref name="mor jibonot ishwar">[[মোৰ জীৱনত ঈশ্বৰ|মোৰ জীৱনত ঈশ্বৰ]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: ডিচেম্বৰ, ২০১৮</ref> ===বিচিত্ৰ অভিজ্ঞতা আৰু অনুভূতি=== # জীৱন মাত্ৰেই সুখ আৰু দুখৰ সমষ্টি। দুখৰ কাৰণে দুখ কৰি লাভ নাই, কাৰণ দুখৰ অবিহনে সুখৰ ধাৰণা কৰা অসম্ভৱ।<ref name="bichitra">[[বিচিত্ৰ অভিজ্ঞতা আৰু অনুভূতি|বিচিত্ৰ অভিজ্ঞতা আৰু অনুভূতি]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: ডিচেম্বৰ, ২০০০</ref> ===কিতাপ, মানুহ আৰু প্ৰকৃতিৰ সংগত=== # লেখক হোৱাৰ আটাইতকৈ ডাঙৰ আশীৰ্বাদটো হ'ল এয়েই যে লেখকে সকলো যন্ত্ৰণাক ৰূপান্তৰিত কৰিব পাৰে লেখালৈ, আৰু তাকে কৰি তেওঁ যন্ত্ৰণাৰ উৰ্ধ্বলৈ আৰোহণ কৰে।<ref name="kitap-manuh">[[কিতাপ, মানুহ আৰু প্ৰকৃতিৰ সংগত]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: অক্টোবৰ, ২০০৮</ref> ===আত্ম দীপো ভৱ=== # মানুহে যেতিয়া কেৱল জ্ঞানলাভৰ আনন্দৰ কাৰণেই জ্ঞান বিচাৰে আৰু তাৰ বিনিময়ত একো পাৰ্থিৱ প্ৰতিদান নিবিচাৰে, তেতিয়া মানুহে জ্ঞানৰ অন্বেষণৰ পথত কেতিয়াও থমকি ৰ’বলগা নহয়।<ref name="aatmo-deepo-bhava">[[আত্ম দীপো ভৱ]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: ডিচেম্বৰ, ১৯৯৬</ref> # মানুহে সকলো সময়তে কিবা নহয় কিবা এটা কামত ব্যস্ত হৈ থাকিব লাগে- কাৰণ একমাত্ৰ কামেইহে মানুহৰ জীৱনটোক অৰ্থপূৰ্ণ কৰি ৰাখিব পাৰে।<ref name="aatmo-deepo-bhava"/> # নৈৰ সোঁতে যেনেকৈ তাৰ বুকুত পৰি থকা শিলবোৰক অকণ অকণকৈ মিহি কৰে বা সেইবোৰক নতুন ৰূপ দিয়ে, সেইদৰে চামে চামে মানুহে অবিৰাম ব্যৱহাৰৰ দ্বাৰা তেওঁলোকৰ ভাষাৰ শব্দবোৰক মিহি কৰে বা সেইবোৰক ন ন ৰূপ দিয়ে।<ref name="aatmo-deepo-bhava"/> #কামেই হ’ল জীৱনৰ শ্ৰেষ্ঠতম উপাসনা।<ref>নিয়মীয়া বাৰ্তা, ১৩ মে', ২০২১</ref><ref>{{Cite news | url=https://epaper.asomaditya.com/epaper/edition/1603/asom-aditya-epaper-%E0%A6%A6%E0%A7%87%E0%A6%B6-%E0%A6%9C%E0%A6%BE%E0%A6%A4%E0%A6%BF%E0%A7%B0-%E0%A6%85%E0%A6%A4%E0%A6%A8%E0%A7%8D%E0%A6%A6%E0%A7%8D%E0%A7%B0-%E0%A6%AA%E0%A7%8D%E0%A7%B0%E0%A6%B9%E0%A7%B0%E0%A7%80 | title=দিনটোৰ বাণী |date=২৪ মাৰ্চ ২০২৩| agency=অসম আদিত্য | accessdate=২৫ মাৰ্চ ২০২৩ | author=হোমেন বৰগোহাঞি | page=১}}</ref> # মানুহৰ চকুৰ আগত যেতিয়ালৈকে এক বা একাধিক বিকল্প সম্ভাৱনাৰ পথ মুকলি হৈ থাকে, তেতিয়ালৈকে মানুহে আশা হেৰুৱাই নেপেলায়।<ref>নিয়মীয়া বাৰ্তা, ২২ মে', ২০২১</ref> ===সুবালা=== # প্ৰত্যেক মানুহৰ নিজস্ব জীৱনটো একো একোটা নিৰ্জন দ্বীপ, সহানুভূতিৰ নাৱত উঠি সি অন্যান্য দ্বীপলৈ অহা-যোৱা কৰে। কেনেবাকৈ সেই নাও অচল হৈ সি যদি নিজৰ দ্বীপ এৰিব নোৱাৰা হয় বা ধুমুহাৰ কোবত সমুদ্ৰতে নাও ডুবি যায়, বাহিৰৰ সমস্ত দ্বীপমালাৰ লগত তাৰ যোগসূত্ৰ বিচ্ছিন্ন হৈ পৰে, কেৱল আপোন-মনৰ মুখামুখি হৈ সি তেতিয়া যি ধৰণৰ আচৰণ কৰে, আনৰ চকুত সিয়েই পাগলামি।<ref name="xubala">{{Cite book | title=[[সুবালা|সুবালা]] | publisher=ষ্টুডেণ্টচ্ ষ্ট'ৰচ্ | author=হোমেন বৰগোহাঞি | month= ডিচেম্বৰ | year=১৯৯৫ | location=গুৱাহাটী | isbn=81-86494-12-X}}</ref> ===সুস্থ দেহত সুস্থ মন=== # জীৱনটোক ভাল কৰিবলৈ আমি যি উপায়েই অৱলম্বন নকৰোঁ কিয়, সকলোবোৰ উপায়ৰ লক্ষ্য মাত্ৰ এটাঃ এটা নিৰোগ, নিৰুদ্বেগ, শান্তিপূৰ্ণ জীৱন।<ref name="সুদেসুমহোব">সুস্থ দেহত সুস্থ মন, হোমেন বৰগোহাঁই</ref> # জীৱনৰ বেছিভাগ ব্যৰ্থতা আৰু প্ৰতিভাৰ কৰুণ অপচয়ৰ মূলতেই হ'ল এলাহ। <ref name="সুদেসুমহোব"/> # মই এই কথা বিশ্বাস কৰিবলৈকো ভয় নকৰিম যে মই পৃথিৱীখনক যিমানখিনি দিম, পৃথিৱীয়েও মোক সিমানখিনিয়েই দিব। <ref name="সুদেসুমহোব"/> # মৃত্যুৰ পিছত ব্যক্তিসত্তাৰ কিবা এটা অবশেষ থাকে বুলি বিশ্বাস নকৰিলে। মানুহৰ জীৱনত ধৰ্মৰ প্ৰয়োজন প্ৰায় শূন্য হৈ পৰে।{{cn}} ===কিতাপ পঢ়াৰ আনন্দ=== #কিতাপখন পঢ়িবলৈ আৰম্ভ কৰাৰ সময়ত আমি কেৱল নিজকে এই কথা কৈ ল'ব লাগিব যে কেৱল মনে ভাল পোৱা সহজ কাম কৰি জীৱনত কোনেও ডাঙৰ কাম কৰিব নোৱাৰে। আমাৰ আকাংক্ষা যিমানেই উচ্চ হ'ব, আমাৰ পৰিশ্ৰমো হ'ব লাগিব সিমানেই কঠোৰ। আন কথাত ক'বলৈ গ'লে আমি যদি পুঁঠি মাছ খায়েই সন্তুষ্ট হৈ থাকিব খোজোঁ তেন্তে পুঁঠি মাছৰ দাম দিম; কিন্তু ৰৌ মাছ খাব খুজিলে ৰৌ মাছৰ দাম দিবলৈ প্ৰস্তুত হ'ব লাগিব।<ref name="kitap porhar Ananda">কিতাপ পঢ়াৰ আনন্দ; পুনৰ সংস্কৰণ: অক্টোবৰ,২০২১; পৃষ্ঠা:২৩</ref> #যিবোৰ দেশত শিক্ষিতৰ সংখ্যা আৰু কিতাপৰ প্ৰচলন আটাইতকৈ বেছি সেইবোৰ দেশেই আজি পৃথিৱীৰ ভিতৰত আটাইতকৈ উন্নত দেশ বুলি পৰিগণিত হৈছে৷ অসমৰ মানুহেও যদি আধুনিক জগতৰ উন্নতিৰ প্ৰতিযোগিতাত সমানে ভাগ ল’ব খোজে তেন্তে তেওঁলোকে কিতাপক ভাল পাবলৈ শিকিব লাগিব আৰু নিয়মিতভাৱে কিতাপ পঢ়াৰ অভ্যাস কৰিব লাগিব৷ ===আত্মানুসন্ধান=== # যি মৃত্যুৱে জীৱনৰ সমস্ত উদ্যম, সাধনা আৰু বাসনাৰ আচম্বিতে অন্ত পেলাই দি জীৱনটোক অৰ্থহীন কৰি তোলে, মানুহে সেই মৃত্যুৰ ৰহস্য কেতিয়াও উদ্‌ঘাটন কৰিব নোৱাৰিব।<ref name="aatmanusandhan"/> # যি সকল লোকে ভালপোৱাতকৈ শ্ৰদ্ধাক বেছি মূল্য দিয়ে তেওঁলোকেই সমাজৰ প্ৰকৃত মঙ্গল সাধন কৰে।<ref name="aatmanusandhan"/> # পৰ্বত যেনেকৈ দূৰৰ পৰাহে শুৱনি, বেচিভাগ মানুহো তেনেকৈ দূৰৰ পৰাহে আকৰ্ষণীয়।<ref name="aatmanusandhan"/> # জীৱনৰ এটা বয়সত সাংসাৰিক মানুহৰ চিন্তা-ভাৱনাৰ প্ৰধান কেন্দ্ৰবিন্দু হৈ পৰে তেওঁৰ সন্তানসকল।<ref name="aatmanusandhan"/> # বেছিভাগ তৰ্ক কৰা মানুহে সত্যতকৈ আত্মাভিমানক বেছি মূল্য দিয়ে আৰু নিজৰ শ্ৰেষ্ঠত্ব প্ৰতিপন্ন নকৰালৈকে ক্ষান্ত হব নোখোজে।<ref name="aatmanusandhan"/> # অসমীয়া মানুহ অকালতে মানসিকভাৱে বুঢ়া হোৱাৰ এটা প্ৰধান কাৰণ তেওঁলোকৰ দুৰ্বল স্বাস্থ্য। দ্বিতীয় কাৰণ হ'ল জলবায়ুৰ প্ৰভাৱ।<ref name="aatmanusandhan"/> # যুক্তি আৰু বিবেকৰ কণ্ঠস্বৰ সদায় শান্ত আৰু বিনম্ৰ। আৱেগ আৰু উত্তেজনাৰ কণ্ঠস্বৰ সমুদ্ৰৰ গৰ্জনৰ দৰে বিশাল।<ref name="aatmanusandhan"/> # চুম্বকে যেনেকৈ লোক আকৰ্ষণ কৰে ঠিক তেনেকৈ শক্তিমানে তোষামোদকাৰীৰ দলক আকৰ্ষণ কৰি নিজৰ চাৰিওফালে থূপ খুৱায়।<ref name="aatmanusandhan"/> # যিবোৰ আদৰ্শ বা মতবাদৰ কাৰণে মানুহে হাজাৰ হাজাৰ বা লাখ লাখ মানুহক হত্যা কৰিবলৈ কুণ্ঠাবোধ নকৰে, তেনেকুৱা বেছিভাগ মতবাদেই সময়ত গৈ বুৰঞ্জীৰ আৱৰ্জনা বুলি পৰিগণিত হয়।<ref name="aatmanusandhan"/> # গৰ্ভৱতী তিৰোতাৰ যেতিয়া প্ৰসৱৰ সময় হয় তেতিয়া তেওঁ যন্ত্ৰণাৰ ভয়ত সন্তানৰ জন্মক বাধা দি ৰাখিব নোৱাৰে। সকলো লেখকৰে শ্ৰম-কষ্ট গৰ্ভিনীৰ জন্ম-যন্ত্ৰণাৰ লগতে তুলনীয়। কিন্তু এই সত্য প্ৰযোজ্য কেৱল সেইসকল লেখকৰ ক্ষেত্ৰতহে— যিসকলৰ প্ৰকৃত সৃষ্টিৰ শক্তি আছে।<ref name="aatmanusandhan">[[আত্মানুসন্ধান]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: ফেব্ৰুৱাৰী, ১৯৮৮</ref> ===ধুমুহা আৰু ৰামধেনু=== # মানুহৰ জীৱনৰ আটাইতকৈ ডাঙৰ আৰু প্ৰধান সমস্যাবোৰৰ উৎস হ'ল মানৱিক সম্পৰ্কৰ জটিলতা।<ref name="dhumuha aru ramdhenu">[[ধুমুহা আৰু ৰামধেনু]]; দ্বিতীয় সংস্কৰণ: অক্টোবৰ', ১৯৯৯</ref> # তুমি বহুতো বস্তু সলনি কৰিব নোৱাৰিব পাৰা, কিন্তু এটা কথা তুমি নিশ্চয় সলনি কৰিব পাৰা। সেইটো হ'ল-সেই বস্তুবোৰৰ প্ৰতি তোমাৰ দৃষ্টিভঙ্গী তথা মনোভাৱ। জীৱনত সুখী হোৱাৰ সেইটো এটা প্ৰধান উপায়।<ref name="dhumuha aru ramdhenu"/> # মই সেইসকল লোককেই মোৰ আটাইতকৈ উপকাৰী মানুহ বুলি ভাবোঁ আৰু কৃতজ্ঞ-চিত্তে প্ৰায়েই তেওঁলোকক স্মৰণ কৰো-যিসকল লোকে মোৰ মনত প্ৰচণ্ড জেদ জগাই তুলিব পাৰিছিল।<ref name="dhumuha aru ramdhenu"/> # সংসাৰ আৰু চাকৰি তথা জীৱিকাৰ সংস্থান একে সময়তে এৰিব লগা হ'লে যিকোনো মানুহৰে সাময়িকভাৱে হ'লেও মানসিক বিপৰ্যয় হোৱাটো অসম্ভৱ বা অস্বাভাৱিক নহয়।<ref name="dhumuha aru ramdhenu"/> # মানুহে জীয়াই থাকি ইমান ভাল পাই যে মৃত্যুকেই ডাঙৰ শত্ৰু বুলি জ্ঞান কৰে।<ref name="dhumuha aru ramdhenu"/> ===পিতা-পুত্ৰ=== # যৌৱনকাললৈকে মানুহে ভৱিষ্যতৰ নানা সপোন দেখে, নিজৰ কাৰণে এখন দিবাস্বপ্নৰ সৃষ্টি কৰে। কিন্তু বয়স ভাটী দিয়াৰ লগে লগে মানুহে ভৱিষ্যতৰ বিষয়ে কল্পনা কৰিবলৈ বা সপোন দেখিবলৈ এৰি দিয়ে।<ref name="pita putra">[[পিতা পুত্ৰ]]; সপ্তম সংস্কৰণ: চেপ্টেম্বৰ, ১৯৯৯</ref> # মানুহে যেতিয়া একোৰে প্ৰতি আকাংক্ষা নকৰে, তেতিয়াহে তেওঁ ব্ৰহ্মৰদৰে শুদ্ধ আৰু পৱিত্ৰ হয়।<ref name="pita putra"/> ===বাতৰি কাকতত প্ৰকাশিত লেখা=== # সুখ নিৰ্ভৰ কৰে ঘাইকৈ সন্তুষ্টিৰ ওপৰত। সন্তুষ্টি আৰু আনন্দ দুয়োটা সম্পূৰ্ণ বেলেগ বস্তু। যি মানুহে কেৱল আনন্দ বা কামনাতৃপ্তিৰ অন্বেষণ কৰে তেওঁৰ সেই অন্বেষণৰ কোনোদিনে অন্ত নপৰে। অৱশেষত সি পৰ্যবসিত হয় চৰম অৱসাদ আৰু হতাশাত। আনহাতে, সন্তুষ্টি হ'ল এনে এটা হৃদয়ানুভূতি - যিটোৱে মানুহে কৰা সকলো কামকে এটা অৰ্থ দিয়ে আৰু সি পূৰণ কৰে একান্ত মানৱীয় প্ৰয়োজনবোৰ।<ref name="Tokabohi">মোৰ টোকাবহীৰ পৰা, [[নিয়মীয়া বাৰ্তা]]</ref> # মানুহৰ জীৱনৰ আটাইতকৈ ডাঙৰ প্ৰশ্ন আৰু ডাঙৰ ৰহস্যটো হ'ল মৃত্যু। মৃত্যুৰ গুৰুত্ব ঈশ্বৰতকৈয়ো বেছি, কাৰণ মৃত্যু নথকা হ'লে মানুহৰ ইমান বেছি ঈশ্বৰ-জিজ্ঞাসা হ'লহেঁ‌তেননে নাই সেই বিষয়ে নিশ্চয় সন্দেহৰ অৱকাশ আছে।<ref name="Tokabohi"/> ==হোমেন বৰগোহাঞি সম্পৰ্কে বিভিন্নজনৰ উক্তি== *‘সাহিত্য সাধনা আমিও কৰোঁ, কিন্তু তাৰ নামত জীৱনটোক উছৰ্গা কৰাৰ সাহ দেখুৱালে কেৱল বৰগোহাঞিয়ে৷ তেওঁ মোৰ প্ৰিয়তম লেখক নহ’ব পাৰে, কিন্তু অসমৰ দৰে পৰিৱেশত সাহিত্যৰ প্ৰতি তেওঁৰ নিষ্ঠা আৰু সততা দেখি তেওঁৰ প্ৰতি শ্ৰদ্ধাত মোৰ শিৰ দোঁ খাই যায়৷’<ref name="(সাতসৰী আলোচনী">{{cite book | title=সাতসৰী আলোচনী | publisher=সাদিন প্ৰণ্টাৰ্ছ | author=পাতনি | year=জুলাই, ২০২১ | pages=পৃষ্ঠা-২০}}</ref> **[[অজিৎ বৰুৱা]] * ৰামধেনু যুগৰ এগৰাকী বিশিষ্ট গল্পকাৰ হোমেন বৰগোহাঞিৰ গল্পৰ সংখ্যা বৰ বেছি নহয়, কিন্তু কমসংখ্যক গল্পৰ মাজেদিয়েই বৰগোহাঞিয়ে অসমীয়া চুটি গল্পৰ ইতিহাসত এখন বিশিষ্ট আসন অধিকাৰ কৰিবলৈ সক্ষম হৈছে। ...বৰগোহাঞিৰ গল্প বিচিত্ৰ ভাৱনাৰে সমৃদ্ধ। লেখকজনৰ ব্যক্তিগত জীৱনৰ ভিন ভিন সময়ৰ ভাৱাৱেগবোৰ বিভিন্ন চৰিত্ৰৰ মাজেদি প্ৰকাশ পোৱা দেখা গৈছে। **ড° [[প্ৰহ্লাদ কুমাৰ বৰুৱা]] *‘সাম্প্ৰতিক কালৰ অসমৰ বৰগোহাঞি হ’ল এগৰাকী গুৰুত্বপূৰ্ণ আৰু সৃষ্টিশীল, সমাজ সচেতন লেখক, সাংবাদিক, প্ৰখৰ বুদ্ধিদীপ্ত, যুক্তিবাদী, সাহসী, শক্তিশালী গদ্যলেখক আৰু এগৰাকী জাতীয় চেতনাসম্পন্ন আৰু একে সময়তে গভীৰ মানৱতাবাদী ব্যক্তি৷’ **ড° [[নগেন শইকীয়া]]<ref name="প্ৰকাশ আলোচনী">{{cite book | title=প্ৰকাশ আলোচনী | author=নগেন শইকীয়া | year=২০২১, জুন সংখ্যা | pages=৬}}</ref> *‘প্ৰায় পাঁচটা দশকতকৈও অধিক কালজুৰি সক্ৰিয় সাংবাদিকতা কৰা হোমেন বৰগোহাঞিৰ উজ্জ্বল কীৰ্তি আছিল উদীয়মান লেখকসকলক জনোৱা উৎসাহ আৰু অনুপ্ৰেৰণা। অসমৰ বৰ্তমানৰ সাহিত্য-সাংবাদিকতাৰ ক্ষেত্ৰখনত তেখেতৰ দ্বাৰা আৱিষ্কৃত আৰু অনুপ্ৰাণিত অসংখ্য বিখ্যাত লোক আছে। তাৰ অধিকাংশ লোকেই আজিও তেখেতে যোগোৱা অনুপ্ৰেৰণাৰ কথা সোঁৱৰে। ’<ref>‘সাতসৰী’, সম্পাদক-[[অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী]], জুলাই, পৃষ্ঠা-২৫]</ref> **[[w:ময়ূৰ বৰা|ময়ূৰ বৰা]] ==লগতে চাওক== *[[জীয়াই থকাৰ আনন্দৰ প্ৰধান উৎস স্বাস্থ্য]] == উত্‍স == {{Reflist}} == বাহ্যিক সংযোগ == {{Wikipedia|হোমেন বৰগোহাঞি}} {{কমনছ শ্ৰেণী|Homen Borgohain}} [[Category:অসমৰ ব্যক্তি]] [[Category:লেখক]] [[Category:মৃত ব্যক্তি]] [[শ্ৰেণী:সাহিত্যিক]] [[Category:অসমীয়া প্ৰবন্ধকাৰ]] 0l8xn0d1pleid39pl4b2bqako1df820 19763 19762 2024-10-14T05:31:35Z BhuyanBhaskar 213 /* প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা */ 19763 wikitext text/x-wiki [[File:Homen-bgn.jpg|thumb|হোমেন বৰগোহাঞিৰ আলোকচিত্ৰ]] '''[[:w:হোমেন বৰগোহাঞি|হোমেন বৰগোহাঞি]]''' ({{Lang-en|Homen Borgohain}}; ১৯৩২ – ২০২১) অসমৰ এগৰাকী সাহিত্যিক, সাংবাদিক, সমালোচক, কবি আৰু গল্পকাৰ। তেওঁৰ সাহিত্যিক অৱদানৰ বাবে অসম চৰকাৰে তেওঁলৈ শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱ বঁটা আগবঢ়োৱাৰ উপৰিও অসম উপত্যকা সাহিত্য বঁটাকে ধৰি অসংখ্য বঁটা-বাহনেৰে তেওঁৰ অৱদানক স্বীকৃতি জনোৱা হৈছিল। [[পিতা-পুত্ৰ|পিতা-পুত্ৰ]] গ্ৰন্থখনৰ বাবে বৰগোহাঞিক ১৯৭৮ চনত অসমীয়া ভাষাৰ সাহিত্য অকাডেমি বঁটা প্ৰদান কৰা হৈছিল। হোমেন বৰগোহাঞি ২০০১ আৰু ২০০২ চনত সাহিত্য সভাৰ সভাপতি নিৰ্বাচিত হৈছিল। ==উদ্ধৃতিসমূহ== ===বৰগোহাঞি পৰিয়ালৰ সাহিত্য=== #তোমাক যদি মন্ত্ৰহে লাগে, তেন্তে মই সঁচাকৈয়ে এটা মন্ত্ৰ দিব পাৰোঁ। মই স্বাস্থ্য বিষয়ক কিতাপত পঢ়ি পোৱা এই মন্ত্ৰটো হ'ল-you must eat poor man's food if you want to avoid rich man's disease. ধনী মানুহৰ বেমাৰ বোৰ যদি পৰিহাৰ কৰি চলিব খোজা, তেন্তে তুমি খাব লাগিব দুখীয়া মানুহৰ আহাৰ। যোৱা বহু বছৰ ধৰি মই এই উপদেশটোক ধৰ্মীয় নিষ্ঠাৰে পালন কৰি আহিছোঁ আৰু তাৰ পৰা বহু সুফল পাইছোঁ।<ref name="BORGOHAIN PORIYALOR SAHITYA">{{cite book | title=ভোগ আৰু যোগ | year=March 2007}}</ref> ===কাম কৰাৰ আনন্দ=== #যি মানুহে কাম কৰি ভাল নাপায় বা কৰিবলৈ একো কাম বিচাৰি নাপায়, তেওঁতকৈ দুৰ্ভগীয়া মানুহ আন কোনো নাই। কাম নকৰি শুই বহি বা কেৱল আমোদ-প্ৰমোদ কৰি অলস জীৱন কটোৱা মানুহে জীয়াই থকাৰ আনন্দ কেতিয়াও অনুভব কৰিব নোৱাৰে। মই জীৱনটোক খুব ভাল পাওঁ। কিন্তু জীয়াই থকাৰ আনন্দ মই কেৱল তেতিয়াহে অতি তীব্ৰ ভাবে অনুভব কৰোঁ, যেতিয়া মই কিবা নহয় কিবা এটা কামত ব্যস্ত হৈ থাকো। ===নিঃসঙ্গতা=== # ৰূপ-চৰ্চা আৰু অংগৰাগে মানুহৰ মুখৰ চেহেৰা সলনি কৰাত বা আকৰ্ষণ বৃদ্ধি কৰাত যিমান ডাঙৰ ভূমিকা লয়, ঠিক সেইটো কৰাত তাতোকৈ বহুত বেচি ডাঙৰ ভূমিকা লয় মানুহৰ খ্যাতি, প্ৰতিভা আৰু ব্যক্তিত্বই।<ref name="Nisongota">{{Cite book | title=[[নিঃসঙ্গতা|নিঃসঙ্গতা]] | publisher=ষ্টুডেণ্টচ্ ষ্ট'ৰচ্ | author=হোমেন বৰগোহাঞি | month=চতুৰ্থ সংস্কৰণ, জুন | year=২০০৪ | location=গুৱাহাটী | ISBN=81-7665-062-5}}</ref> # সকলো পাপেই জীৱনৰ শূন্যতা পূৰণ কৰাৰ চেষ্টাৰ বাহিৰে আন একো নহয়।<ref name="Nisongota" /> # আনক সুখী কৰাতকৈ বেছি সুখকৰ অভিজ্ঞতা মানুহৰ জীৱনত খুব কমেইহে হয়। ধ্বনিৰ প্ৰতিধ্বনি দূৰৰ পাহাৰত ঠেকা খাই ঘূৰি অহাৰ নিচিনাকৈ সুখো পাওঁতাজনৰ হৃদয়ত ঠেকা খাই ঘূৰি আহে দিওঁতাজনৰ হৃদয়লৈ।<ref name="Nisongota" /> # বহুতো প্ৰকৃত প্ৰতিভাৱান লেখকেও জীৱনৰ ভাটি বয়সত নিজৰ সৃষ্টি ক্ষমতা নিঃশেষিত হোৱা বুলি অনুভৱ কৰি অসহ্য মানসিক যন্ত্ৰণা অনুভৱ কৰে।<ref name="Nisongota" /> # শান্তিৰে জীয়াই থকাৰ এটা প্ৰধান উপায় হ’ল নিজৰ পৰা পলাই থকা। <ref name="Nisongota" /> # জীৱন পোৱা মানুহে তাক যাপন কৰিব লাগিব। সেইটোৱেই হ’ল জীৱনৰ দাবী।<ref name="Nisongota" /> ===পোহৰৰ সাধনা=== # অভিভাৱকসকলে যদি জ্ঞানী, দূৰদৰ্শী আৰু সুবিবেচক নহয়, তেন্তে ধন-সম্পত্তিয়ে ল'ৰা-ছোৱালীৰ মঙ্গল সাধন কৰাতকৈ অপকাৰহে বেছিকৈ কৰিব পাৰে।<ref name="Puhorr sadhana">{{Cite book | title=[[পোহৰৰ সাধনা|পোহৰৰ সাধনা]] | publisher=ষ্টুডেণ্টচ্ ষ্ট'ৰচ্ | author=হোমেন বৰগোহাঞি | month= পঞ্চম সংস্কৰণ, অক্টোবৰ | year=২০১৫ | location=গুৱাহাটী | ISBN=81-7665-301-2}}</ref> # জীৱন তাকেই বোলে - যি এবাৰৰ বাবেও হতাশ বা ভগ্নোদ্যম নহৈ তিনি হাজাৰ বছৰ ধৰি একেটা উদ্দেশ্যতে লাগি থাকিব পাৰে।<ref name="Puhorr sadhana" /> # ধৈয্যশীল আৰু আত্ম-বিশ্বাসী মানুহে সকলো অসুবিধাক সুবিধালৈ আৰু দুৰ্ভাগ্যক সৌভাগ্যলৈ ৰূপান্তৰিত কৰিব পাৰে।<ref name="Puhorr sadhana" /> # যি নিজকে সহায় কৰে তেওঁক ভাগ্যয়ো সহায় কৰে।<ref name="Puhorr sadhana" /> # শিলত শান দিলেহে যেনেকৈ দা-কটাৰীৰ ধাৰ বৃদ্ধি পায় ঠিক তেনেকৈ সমস্যা সমাধান কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিলেহে মানুহৰ মগজ চোকা হয়।<ref name="Puhorr sadhana" /> # এজন মানুহে যদি আনক ভাল ভাল উপদেশ দিয়ে, কিন্তু নিজে সেইবোৰ পালন নকৰে, তেন্তে তেওঁৰ আন্তৰিকতা-বিহীন মৌখিক উপদেশে আনৰ জীৱনত একো প্ৰভাৱ পেলাব নোৱাৰে।<ref name="Puhorr sadhana" /> ===মহাশ্বেতাৰ বিয়া=== # সংসাৰত প্ৰত্যেক ব্যক্তিয়েই অকলশৰীয়া। এটা নিৰ্দিষ্ট সীমালৈকে মাত্ৰ পিতা-মাতা, ভাই-বন্ধু, স্বামী-স্ত্ৰীৰ সম্বন্ধ। তাৰ সিপাৰত প্ৰত্যেক ব্যক্তিয়েই আপোন আপোন মনৰ কাৰাগাৰত বন্দী, কাৰো লগত কাৰো সম্পৰ্ক নাই।{{cn}} ===বিষণ্ণতা=== # জীৱনৰ যন্ত্ৰণাক পাহৰি থাকিবলৈ মানুহে অনেক সময়ত কামৰ যন্ত্ৰণাক স্বীকাৰ কৰি ল'বলৈ বাধ্য হয়।<ref name="bikhannota">[[বিষণ্ণতা]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: নৱেম্বৰ, ২০০২</ref> ===প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা=== # নৈতিক অৰ্থত জীৱনৰ লক্ষ্য হ'ল মানুহৰ সেইবোৰ গুণৰ বিকাশ সাধন কৰা— যিবোৰ গুণে মানুহক ব্যক্তি হিচাপে এজন আদৰ্শ মানুহ আৰু সমাজৰ সদস্য হিচাপে এজন আদৰ্শ নাগৰিক হোৱাত সহায় কৰে।<ref name="prajnar sadhana">[[প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: মে', ১৯৯৪</ref> # জীৱনত সুখী হোৱাৰ আৰু সফল হোৱাৰ একমাত্ৰ উপায় হ'ল কিবা এটা লক্ষ্য ঠিক কৰি লৈ সেই লক্ষ্যত উপনীত হ'বৰ কাৰণে কঠোৰ পৰিশ্ৰম কৰা। লক্ষ্যত উপনীত হ'ব নোৱাৰিলেও কোনো ক্ষতি নাই। কিবা এটা উদ্দেশ্য আগত ৰাখি কৰা কঠোৰ পৰিশ্ৰমেই জীৱনটো অৰ্থ-পূৰ্ণ কৰি তুলিব আৰু চৰিত্ৰক গঢ় দিব।<ref name="prajnar sadhana"/> # বাহিৰৰ প্ৰকৃতিক জয় কৰিবলৈ মানুহক জ্ঞান লাগে; কিন্তু মানুহৰ ভিতৰৰ প্ৰকৃতিক অৰ্থাৎ মনটোক জয় কৰিবলৈ লাগে প্ৰজ্ঞা। জ্ঞান আৰু প্ৰজ্ঞাৰ পাৰ্থক্য কি? এটা মাত্ৰ সাধাৰণ উদাহৰণৰ দ্বাৰা জ্ঞান আৰু প্ৰজ্ঞাৰ পাৰ্থক্য বুজিব পাৰি। ধন ঘটিবলৈ আমাক বুদ্ধি বা জ্ঞান লাগে; কিন্তু সজ কামত সেই ধন খৰচ কৰি জীৱনত প্ৰকৃত অৰ্থত সুখী হ'বলৈ হ'লে আমাক লাগে প্ৰজ্ঞা। আণৱিক শক্তি উৎপাদন কৰিবলৈ জ্ঞানেই যথেষ্ট; কিন্তু তাক মানুহৰ বিনাশৰ পৰিৱৰ্তে মানুহৰ মংগলৰ হকে নিয়োজিত কৰিবলৈ প্ৰজ্ঞাৰ প্ৰয়োজন। জ্ঞানৰ সহায়েৰে মানুহে যেনেকৈ প্ৰকৃতিৰ অন্তৰ্নিহিত ৰহস্য উদ্ঘাটন কৰি প্ৰাকৃতিক শক্তিবোৰক মানুহৰ সেৱকত পৰিণত কৰিব পাৰে, ঠিক তেনেকৈ প্ৰজ্ঞাৰ সহায়েৰে মানুহে তাৰ নিজৰ প্ৰকৃতিৰ ৰহস্যবোৰ উদ্ঘাটন কৰি হীন প্ৰবৃত্তিবোৰক জয় কৰিব পাৰে আৰু অন্তৰ্নিহিত নৈতিক শক্তিক নিজৰ সেৱাত কামত লগাব পাৰে। ভোগৰ উপকৰ‌ণবোৰ আমি জ্ঞানৰ সহায়েৰেই আহৰণ কৰিব পাৰোঁ; কিন্তু প্ৰজ্ঞাৰ অবিহনে সুখ, শান্তি আৰু আনন্দৰ উপকৰণবোৰ আহৰণ কৰা অসম্ভৱ।<ref name="prajnar sadhana" /> #জীৱনত সুখী হ’বলৈ নিজকে ভালকৈ জনাটো বৰ আৱশ্যকীয় কথা, কাৰণ তেতিয়া বহুতো অৰ্থহীন আৰু অনাৱশ্যকীয় হতাশাৰ পৰা মুক্ত হৈ থাকিব পাৰি৷<ref name="প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা">[[প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: মে', ১৯৯৪, পৃষ্ঠা-৩</ref> #এজন সৎ আৰু আদৰ্শ মানুহ হ’বলৈ একমাত্ৰ ইচ্ছা আৰু দৃঢ় সংকল্পৰ বাহিৰে মানুহক আন একো নালাগে৷ <ref name="প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা">[[প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: মে', ১৯৯৪, পৃষ্ঠা-৭</ref> #আধুনিক যুগত মানুহে তথ্যকেই জ্ঞান আৰু জ্ঞানকেই প্ৰজ্ঞা বুলি ভুল কৰিছে৷<ref name="প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা">[[প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: মে', ১৯৯৪, পৃষ্ঠা-১১</ref> #যিবোৰ মানুহে নিজৰ বিৰুদ্ধে যুদ্ধ কৰিব নোৱাৰে, সেইবোৰ মানুহেই নানা মিছা অজুহাতত আনৰ বিৰুদ্ধে যুদ্ধ কৰি সমাজত অশান্তিৰ সৃষ্টি কৰে৷<ref name="প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা">[[প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: মে', ১৯৯৪, পৃষ্ঠা-১৫</ref> #জীৱনত সুখী হোৱাৰ আৰু সফল হোৱাৰ একমাত্ৰ উপা হ’ল কিবা এটা লক্ষ্য ঠিক কৰি লৈ সেই লক্ষ্যত উপনীত হ’বৰ কাৰণে কঠোৰ পৰিশ্ৰম কৰা৷<ref name="প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা">[[প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: মে', ১৯৯৪, পৃষ্ঠা-১৬</ref> # ===আমাক কিতাপ লাগে=== # শৰীৰৰ বিকাশৰ কাৰণে যেনেকৈ পুষ্টিকৰ সুষম আহাৰৰ প্ৰয়োজন, মনৰ বিকাশৰ কাৰণে পুষ্টিকৰ মানসিক আহাৰৰ প্ৰয়োজন তাতোকৈ কোনো গুণেই কম নহয়। মনে তাৰ আহাৰ সংগ্ৰহ কৰে ঘাইকৈ অধ্যয়ন, আলোচনা আৰু সৎ-সংগৰ পৰা।<ref name="amak kitap lage">[[আমাক কিতাপ লাগে]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: জানুৱাৰী, ১৯৯৩</ref> ===জীৱনৰ সাধনা=== # জীৱনটোও এক প্ৰকাৰৰ পৰ্বত আৰোহণ। অসীম দুখ-কষ্ট আৰু দুৰ্লংঘ্য বাধা আছে কাৰণেই সি ৰোমাঞ্চকৰ।<ref name="jibonor sadhana">[[জীৱনৰ সাধনা]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: ডিচেম্বৰ, ১৯৯৪</ref> ===মোৰ জীৱনত ঈশ্বৰ=== # কাম কৰা মানেই জীৱনৰ এটা উদ্দেশ্য থকা। উদ্দেশ্যহীন জীৱন অতিশয় যন্ত্ৰণাদায়ক। সি মৃত্যুৰ কাৰণে কষ্টকৰ দীঘলীয়া প্ৰতীক্ষাৰ বাহিৰে আন একো নহয়।<ref name="mor jibonot ishwar">[[মোৰ জীৱনত ঈশ্বৰ|মোৰ জীৱনত ঈশ্বৰ]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: ডিচেম্বৰ, ২০১৮</ref> ===বিচিত্ৰ অভিজ্ঞতা আৰু অনুভূতি=== # জীৱন মাত্ৰেই সুখ আৰু দুখৰ সমষ্টি। দুখৰ কাৰণে দুখ কৰি লাভ নাই, কাৰণ দুখৰ অবিহনে সুখৰ ধাৰণা কৰা অসম্ভৱ।<ref name="bichitra">[[বিচিত্ৰ অভিজ্ঞতা আৰু অনুভূতি|বিচিত্ৰ অভিজ্ঞতা আৰু অনুভূতি]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: ডিচেম্বৰ, ২০০০</ref> ===কিতাপ, মানুহ আৰু প্ৰকৃতিৰ সংগত=== # লেখক হোৱাৰ আটাইতকৈ ডাঙৰ আশীৰ্বাদটো হ'ল এয়েই যে লেখকে সকলো যন্ত্ৰণাক ৰূপান্তৰিত কৰিব পাৰে লেখালৈ, আৰু তাকে কৰি তেওঁ যন্ত্ৰণাৰ উৰ্ধ্বলৈ আৰোহণ কৰে।<ref name="kitap-manuh">[[কিতাপ, মানুহ আৰু প্ৰকৃতিৰ সংগত]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: অক্টোবৰ, ২০০৮</ref> ===আত্ম দীপো ভৱ=== # মানুহে যেতিয়া কেৱল জ্ঞানলাভৰ আনন্দৰ কাৰণেই জ্ঞান বিচাৰে আৰু তাৰ বিনিময়ত একো পাৰ্থিৱ প্ৰতিদান নিবিচাৰে, তেতিয়া মানুহে জ্ঞানৰ অন্বেষণৰ পথত কেতিয়াও থমকি ৰ’বলগা নহয়।<ref name="aatmo-deepo-bhava">[[আত্ম দীপো ভৱ]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: ডিচেম্বৰ, ১৯৯৬</ref> # মানুহে সকলো সময়তে কিবা নহয় কিবা এটা কামত ব্যস্ত হৈ থাকিব লাগে- কাৰণ একমাত্ৰ কামেইহে মানুহৰ জীৱনটোক অৰ্থপূৰ্ণ কৰি ৰাখিব পাৰে।<ref name="aatmo-deepo-bhava"/> # নৈৰ সোঁতে যেনেকৈ তাৰ বুকুত পৰি থকা শিলবোৰক অকণ অকণকৈ মিহি কৰে বা সেইবোৰক নতুন ৰূপ দিয়ে, সেইদৰে চামে চামে মানুহে অবিৰাম ব্যৱহাৰৰ দ্বাৰা তেওঁলোকৰ ভাষাৰ শব্দবোৰক মিহি কৰে বা সেইবোৰক ন ন ৰূপ দিয়ে।<ref name="aatmo-deepo-bhava"/> #কামেই হ’ল জীৱনৰ শ্ৰেষ্ঠতম উপাসনা।<ref>নিয়মীয়া বাৰ্তা, ১৩ মে', ২০২১</ref><ref>{{Cite news | url=https://epaper.asomaditya.com/epaper/edition/1603/asom-aditya-epaper-%E0%A6%A6%E0%A7%87%E0%A6%B6-%E0%A6%9C%E0%A6%BE%E0%A6%A4%E0%A6%BF%E0%A7%B0-%E0%A6%85%E0%A6%A4%E0%A6%A8%E0%A7%8D%E0%A6%A6%E0%A7%8D%E0%A7%B0-%E0%A6%AA%E0%A7%8D%E0%A7%B0%E0%A6%B9%E0%A7%B0%E0%A7%80 | title=দিনটোৰ বাণী |date=২৪ মাৰ্চ ২০২৩| agency=অসম আদিত্য | accessdate=২৫ মাৰ্চ ২০২৩ | author=হোমেন বৰগোহাঞি | page=১}}</ref> # মানুহৰ চকুৰ আগত যেতিয়ালৈকে এক বা একাধিক বিকল্প সম্ভাৱনাৰ পথ মুকলি হৈ থাকে, তেতিয়ালৈকে মানুহে আশা হেৰুৱাই নেপেলায়।<ref>নিয়মীয়া বাৰ্তা, ২২ মে', ২০২১</ref> ===সুবালা=== # প্ৰত্যেক মানুহৰ নিজস্ব জীৱনটো একো একোটা নিৰ্জন দ্বীপ, সহানুভূতিৰ নাৱত উঠি সি অন্যান্য দ্বীপলৈ অহা-যোৱা কৰে। কেনেবাকৈ সেই নাও অচল হৈ সি যদি নিজৰ দ্বীপ এৰিব নোৱাৰা হয় বা ধুমুহাৰ কোবত সমুদ্ৰতে নাও ডুবি যায়, বাহিৰৰ সমস্ত দ্বীপমালাৰ লগত তাৰ যোগসূত্ৰ বিচ্ছিন্ন হৈ পৰে, কেৱল আপোন-মনৰ মুখামুখি হৈ সি তেতিয়া যি ধৰণৰ আচৰণ কৰে, আনৰ চকুত সিয়েই পাগলামি।<ref name="xubala">{{Cite book | title=[[সুবালা|সুবালা]] | publisher=ষ্টুডেণ্টচ্ ষ্ট'ৰচ্ | author=হোমেন বৰগোহাঞি | month= ডিচেম্বৰ | year=১৯৯৫ | location=গুৱাহাটী | isbn=81-86494-12-X}}</ref> ===সুস্থ দেহত সুস্থ মন=== # জীৱনটোক ভাল কৰিবলৈ আমি যি উপায়েই অৱলম্বন নকৰোঁ কিয়, সকলোবোৰ উপায়ৰ লক্ষ্য মাত্ৰ এটাঃ এটা নিৰোগ, নিৰুদ্বেগ, শান্তিপূৰ্ণ জীৱন।<ref name="সুদেসুমহোব">সুস্থ দেহত সুস্থ মন, হোমেন বৰগোহাঁই</ref> # জীৱনৰ বেছিভাগ ব্যৰ্থতা আৰু প্ৰতিভাৰ কৰুণ অপচয়ৰ মূলতেই হ'ল এলাহ। <ref name="সুদেসুমহোব"/> # মই এই কথা বিশ্বাস কৰিবলৈকো ভয় নকৰিম যে মই পৃথিৱীখনক যিমানখিনি দিম, পৃথিৱীয়েও মোক সিমানখিনিয়েই দিব। <ref name="সুদেসুমহোব"/> # মৃত্যুৰ পিছত ব্যক্তিসত্তাৰ কিবা এটা অবশেষ থাকে বুলি বিশ্বাস নকৰিলে। মানুহৰ জীৱনত ধৰ্মৰ প্ৰয়োজন প্ৰায় শূন্য হৈ পৰে।{{cn}} ===কিতাপ পঢ়াৰ আনন্দ=== #কিতাপখন পঢ়িবলৈ আৰম্ভ কৰাৰ সময়ত আমি কেৱল নিজকে এই কথা কৈ ল'ব লাগিব যে কেৱল মনে ভাল পোৱা সহজ কাম কৰি জীৱনত কোনেও ডাঙৰ কাম কৰিব নোৱাৰে। আমাৰ আকাংক্ষা যিমানেই উচ্চ হ'ব, আমাৰ পৰিশ্ৰমো হ'ব লাগিব সিমানেই কঠোৰ। আন কথাত ক'বলৈ গ'লে আমি যদি পুঁঠি মাছ খায়েই সন্তুষ্ট হৈ থাকিব খোজোঁ তেন্তে পুঁঠি মাছৰ দাম দিম; কিন্তু ৰৌ মাছ খাব খুজিলে ৰৌ মাছৰ দাম দিবলৈ প্ৰস্তুত হ'ব লাগিব।<ref name="kitap porhar Ananda">কিতাপ পঢ়াৰ আনন্দ; পুনৰ সংস্কৰণ: অক্টোবৰ,২০২১; পৃষ্ঠা:২৩</ref> #যিবোৰ দেশত শিক্ষিতৰ সংখ্যা আৰু কিতাপৰ প্ৰচলন আটাইতকৈ বেছি সেইবোৰ দেশেই আজি পৃথিৱীৰ ভিতৰত আটাইতকৈ উন্নত দেশ বুলি পৰিগণিত হৈছে৷ অসমৰ মানুহেও যদি আধুনিক জগতৰ উন্নতিৰ প্ৰতিযোগিতাত সমানে ভাগ ল’ব খোজে তেন্তে তেওঁলোকে কিতাপক ভাল পাবলৈ শিকিব লাগিব আৰু নিয়মিতভাৱে কিতাপ পঢ়াৰ অভ্যাস কৰিব লাগিব৷ ===আত্মানুসন্ধান=== # যি মৃত্যুৱে জীৱনৰ সমস্ত উদ্যম, সাধনা আৰু বাসনাৰ আচম্বিতে অন্ত পেলাই দি জীৱনটোক অৰ্থহীন কৰি তোলে, মানুহে সেই মৃত্যুৰ ৰহস্য কেতিয়াও উদ্‌ঘাটন কৰিব নোৱাৰিব।<ref name="aatmanusandhan"/> # যি সকল লোকে ভালপোৱাতকৈ শ্ৰদ্ধাক বেছি মূল্য দিয়ে তেওঁলোকেই সমাজৰ প্ৰকৃত মঙ্গল সাধন কৰে।<ref name="aatmanusandhan"/> # পৰ্বত যেনেকৈ দূৰৰ পৰাহে শুৱনি, বেচিভাগ মানুহো তেনেকৈ দূৰৰ পৰাহে আকৰ্ষণীয়।<ref name="aatmanusandhan"/> # জীৱনৰ এটা বয়সত সাংসাৰিক মানুহৰ চিন্তা-ভাৱনাৰ প্ৰধান কেন্দ্ৰবিন্দু হৈ পৰে তেওঁৰ সন্তানসকল।<ref name="aatmanusandhan"/> # বেছিভাগ তৰ্ক কৰা মানুহে সত্যতকৈ আত্মাভিমানক বেছি মূল্য দিয়ে আৰু নিজৰ শ্ৰেষ্ঠত্ব প্ৰতিপন্ন নকৰালৈকে ক্ষান্ত হব নোখোজে।<ref name="aatmanusandhan"/> # অসমীয়া মানুহ অকালতে মানসিকভাৱে বুঢ়া হোৱাৰ এটা প্ৰধান কাৰণ তেওঁলোকৰ দুৰ্বল স্বাস্থ্য। দ্বিতীয় কাৰণ হ'ল জলবায়ুৰ প্ৰভাৱ।<ref name="aatmanusandhan"/> # যুক্তি আৰু বিবেকৰ কণ্ঠস্বৰ সদায় শান্ত আৰু বিনম্ৰ। আৱেগ আৰু উত্তেজনাৰ কণ্ঠস্বৰ সমুদ্ৰৰ গৰ্জনৰ দৰে বিশাল।<ref name="aatmanusandhan"/> # চুম্বকে যেনেকৈ লোক আকৰ্ষণ কৰে ঠিক তেনেকৈ শক্তিমানে তোষামোদকাৰীৰ দলক আকৰ্ষণ কৰি নিজৰ চাৰিওফালে থূপ খুৱায়।<ref name="aatmanusandhan"/> # যিবোৰ আদৰ্শ বা মতবাদৰ কাৰণে মানুহে হাজাৰ হাজাৰ বা লাখ লাখ মানুহক হত্যা কৰিবলৈ কুণ্ঠাবোধ নকৰে, তেনেকুৱা বেছিভাগ মতবাদেই সময়ত গৈ বুৰঞ্জীৰ আৱৰ্জনা বুলি পৰিগণিত হয়।<ref name="aatmanusandhan"/> # গৰ্ভৱতী তিৰোতাৰ যেতিয়া প্ৰসৱৰ সময় হয় তেতিয়া তেওঁ যন্ত্ৰণাৰ ভয়ত সন্তানৰ জন্মক বাধা দি ৰাখিব নোৱাৰে। সকলো লেখকৰে শ্ৰম-কষ্ট গৰ্ভিনীৰ জন্ম-যন্ত্ৰণাৰ লগতে তুলনীয়। কিন্তু এই সত্য প্ৰযোজ্য কেৱল সেইসকল লেখকৰ ক্ষেত্ৰতহে— যিসকলৰ প্ৰকৃত সৃষ্টিৰ শক্তি আছে।<ref name="aatmanusandhan">[[আত্মানুসন্ধান]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: ফেব্ৰুৱাৰী, ১৯৮৮</ref> ===ধুমুহা আৰু ৰামধেনু=== # মানুহৰ জীৱনৰ আটাইতকৈ ডাঙৰ আৰু প্ৰধান সমস্যাবোৰৰ উৎস হ'ল মানৱিক সম্পৰ্কৰ জটিলতা।<ref name="dhumuha aru ramdhenu">[[ধুমুহা আৰু ৰামধেনু]]; দ্বিতীয় সংস্কৰণ: অক্টোবৰ', ১৯৯৯</ref> # তুমি বহুতো বস্তু সলনি কৰিব নোৱাৰিব পাৰা, কিন্তু এটা কথা তুমি নিশ্চয় সলনি কৰিব পাৰা। সেইটো হ'ল-সেই বস্তুবোৰৰ প্ৰতি তোমাৰ দৃষ্টিভঙ্গী তথা মনোভাৱ। জীৱনত সুখী হোৱাৰ সেইটো এটা প্ৰধান উপায়।<ref name="dhumuha aru ramdhenu"/> # মই সেইসকল লোককেই মোৰ আটাইতকৈ উপকাৰী মানুহ বুলি ভাবোঁ আৰু কৃতজ্ঞ-চিত্তে প্ৰায়েই তেওঁলোকক স্মৰণ কৰো-যিসকল লোকে মোৰ মনত প্ৰচণ্ড জেদ জগাই তুলিব পাৰিছিল।<ref name="dhumuha aru ramdhenu"/> # সংসাৰ আৰু চাকৰি তথা জীৱিকাৰ সংস্থান একে সময়তে এৰিব লগা হ'লে যিকোনো মানুহৰে সাময়িকভাৱে হ'লেও মানসিক বিপৰ্যয় হোৱাটো অসম্ভৱ বা অস্বাভাৱিক নহয়।<ref name="dhumuha aru ramdhenu"/> # মানুহে জীয়াই থাকি ইমান ভাল পাই যে মৃত্যুকেই ডাঙৰ শত্ৰু বুলি জ্ঞান কৰে।<ref name="dhumuha aru ramdhenu"/> ===পিতা-পুত্ৰ=== # যৌৱনকাললৈকে মানুহে ভৱিষ্যতৰ নানা সপোন দেখে, নিজৰ কাৰণে এখন দিবাস্বপ্নৰ সৃষ্টি কৰে। কিন্তু বয়স ভাটী দিয়াৰ লগে লগে মানুহে ভৱিষ্যতৰ বিষয়ে কল্পনা কৰিবলৈ বা সপোন দেখিবলৈ এৰি দিয়ে।<ref name="pita putra">[[পিতা পুত্ৰ]]; সপ্তম সংস্কৰণ: চেপ্টেম্বৰ, ১৯৯৯</ref> # মানুহে যেতিয়া একোৰে প্ৰতি আকাংক্ষা নকৰে, তেতিয়াহে তেওঁ ব্ৰহ্মৰদৰে শুদ্ধ আৰু পৱিত্ৰ হয়।<ref name="pita putra"/> ===বাতৰি কাকতত প্ৰকাশিত লেখা=== # সুখ নিৰ্ভৰ কৰে ঘাইকৈ সন্তুষ্টিৰ ওপৰত। সন্তুষ্টি আৰু আনন্দ দুয়োটা সম্পূৰ্ণ বেলেগ বস্তু। যি মানুহে কেৱল আনন্দ বা কামনাতৃপ্তিৰ অন্বেষণ কৰে তেওঁৰ সেই অন্বেষণৰ কোনোদিনে অন্ত নপৰে। অৱশেষত সি পৰ্যবসিত হয় চৰম অৱসাদ আৰু হতাশাত। আনহাতে, সন্তুষ্টি হ'ল এনে এটা হৃদয়ানুভূতি - যিটোৱে মানুহে কৰা সকলো কামকে এটা অৰ্থ দিয়ে আৰু সি পূৰণ কৰে একান্ত মানৱীয় প্ৰয়োজনবোৰ।<ref name="Tokabohi">মোৰ টোকাবহীৰ পৰা, [[নিয়মীয়া বাৰ্তা]]</ref> # মানুহৰ জীৱনৰ আটাইতকৈ ডাঙৰ প্ৰশ্ন আৰু ডাঙৰ ৰহস্যটো হ'ল মৃত্যু। মৃত্যুৰ গুৰুত্ব ঈশ্বৰতকৈয়ো বেছি, কাৰণ মৃত্যু নথকা হ'লে মানুহৰ ইমান বেছি ঈশ্বৰ-জিজ্ঞাসা হ'লহেঁ‌তেননে নাই সেই বিষয়ে নিশ্চয় সন্দেহৰ অৱকাশ আছে।<ref name="Tokabohi"/> ==হোমেন বৰগোহাঞি সম্পৰ্কে বিভিন্নজনৰ উক্তি== *‘সাহিত্য সাধনা আমিও কৰোঁ, কিন্তু তাৰ নামত জীৱনটোক উছৰ্গা কৰাৰ সাহ দেখুৱালে কেৱল বৰগোহাঞিয়ে৷ তেওঁ মোৰ প্ৰিয়তম লেখক নহ’ব পাৰে, কিন্তু অসমৰ দৰে পৰিৱেশত সাহিত্যৰ প্ৰতি তেওঁৰ নিষ্ঠা আৰু সততা দেখি তেওঁৰ প্ৰতি শ্ৰদ্ধাত মোৰ শিৰ দোঁ খাই যায়৷’<ref name="(সাতসৰী আলোচনী">{{cite book | title=সাতসৰী আলোচনী | publisher=সাদিন প্ৰণ্টাৰ্ছ | author=পাতনি | year=জুলাই, ২০২১ | pages=পৃষ্ঠা-২০}}</ref> **[[অজিৎ বৰুৱা]] * ৰামধেনু যুগৰ এগৰাকী বিশিষ্ট গল্পকাৰ হোমেন বৰগোহাঞিৰ গল্পৰ সংখ্যা বৰ বেছি নহয়, কিন্তু কমসংখ্যক গল্পৰ মাজেদিয়েই বৰগোহাঞিয়ে অসমীয়া চুটি গল্পৰ ইতিহাসত এখন বিশিষ্ট আসন অধিকাৰ কৰিবলৈ সক্ষম হৈছে। ...বৰগোহাঞিৰ গল্প বিচিত্ৰ ভাৱনাৰে সমৃদ্ধ। লেখকজনৰ ব্যক্তিগত জীৱনৰ ভিন ভিন সময়ৰ ভাৱাৱেগবোৰ বিভিন্ন চৰিত্ৰৰ মাজেদি প্ৰকাশ পোৱা দেখা গৈছে। **ড° [[প্ৰহ্লাদ কুমাৰ বৰুৱা]] *‘সাম্প্ৰতিক কালৰ অসমৰ বৰগোহাঞি হ’ল এগৰাকী গুৰুত্বপূৰ্ণ আৰু সৃষ্টিশীল, সমাজ সচেতন লেখক, সাংবাদিক, প্ৰখৰ বুদ্ধিদীপ্ত, যুক্তিবাদী, সাহসী, শক্তিশালী গদ্যলেখক আৰু এগৰাকী জাতীয় চেতনাসম্পন্ন আৰু একে সময়তে গভীৰ মানৱতাবাদী ব্যক্তি৷’ **ড° [[নগেন শইকীয়া]]<ref name="প্ৰকাশ আলোচনী">{{cite book | title=প্ৰকাশ আলোচনী | author=নগেন শইকীয়া | year=২০২১, জুন সংখ্যা | pages=৬}}</ref> *‘প্ৰায় পাঁচটা দশকতকৈও অধিক কালজুৰি সক্ৰিয় সাংবাদিকতা কৰা হোমেন বৰগোহাঞিৰ উজ্জ্বল কীৰ্তি আছিল উদীয়মান লেখকসকলক জনোৱা উৎসাহ আৰু অনুপ্ৰেৰণা। অসমৰ বৰ্তমানৰ সাহিত্য-সাংবাদিকতাৰ ক্ষেত্ৰখনত তেখেতৰ দ্বাৰা আৱিষ্কৃত আৰু অনুপ্ৰাণিত অসংখ্য বিখ্যাত লোক আছে। তাৰ অধিকাংশ লোকেই আজিও তেখেতে যোগোৱা অনুপ্ৰেৰণাৰ কথা সোঁৱৰে। ’<ref>‘সাতসৰী’, সম্পাদক-[[অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী]], জুলাই, পৃষ্ঠা-২৫]</ref> **[[w:ময়ূৰ বৰা|ময়ূৰ বৰা]] ==লগতে চাওক== *[[জীয়াই থকাৰ আনন্দৰ প্ৰধান উৎস স্বাস্থ্য]] == উত্‍স == {{Reflist}} == বাহ্যিক সংযোগ == {{Wikipedia|হোমেন বৰগোহাঞি}} {{কমনছ শ্ৰেণী|Homen Borgohain}} [[Category:অসমৰ ব্যক্তি]] [[Category:লেখক]] [[Category:মৃত ব্যক্তি]] [[শ্ৰেণী:সাহিত্যিক]] [[Category:অসমীয়া প্ৰবন্ধকাৰ]] mzzc4i5eyatuagaezeskv92zopesbjv 19764 19763 2024-10-14T05:31:49Z BhuyanBhaskar 213 /* প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা */ 19764 wikitext text/x-wiki [[File:Homen-bgn.jpg|thumb|হোমেন বৰগোহাঞিৰ আলোকচিত্ৰ]] '''[[:w:হোমেন বৰগোহাঞি|হোমেন বৰগোহাঞি]]''' ({{Lang-en|Homen Borgohain}}; ১৯৩২ – ২০২১) অসমৰ এগৰাকী সাহিত্যিক, সাংবাদিক, সমালোচক, কবি আৰু গল্পকাৰ। তেওঁৰ সাহিত্যিক অৱদানৰ বাবে অসম চৰকাৰে তেওঁলৈ শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱ বঁটা আগবঢ়োৱাৰ উপৰিও অসম উপত্যকা সাহিত্য বঁটাকে ধৰি অসংখ্য বঁটা-বাহনেৰে তেওঁৰ অৱদানক স্বীকৃতি জনোৱা হৈছিল। [[পিতা-পুত্ৰ|পিতা-পুত্ৰ]] গ্ৰন্থখনৰ বাবে বৰগোহাঞিক ১৯৭৮ চনত অসমীয়া ভাষাৰ সাহিত্য অকাডেমি বঁটা প্ৰদান কৰা হৈছিল। হোমেন বৰগোহাঞি ২০০১ আৰু ২০০২ চনত সাহিত্য সভাৰ সভাপতি নিৰ্বাচিত হৈছিল। ==উদ্ধৃতিসমূহ== ===বৰগোহাঞি পৰিয়ালৰ সাহিত্য=== #তোমাক যদি মন্ত্ৰহে লাগে, তেন্তে মই সঁচাকৈয়ে এটা মন্ত্ৰ দিব পাৰোঁ। মই স্বাস্থ্য বিষয়ক কিতাপত পঢ়ি পোৱা এই মন্ত্ৰটো হ'ল-you must eat poor man's food if you want to avoid rich man's disease. ধনী মানুহৰ বেমাৰ বোৰ যদি পৰিহাৰ কৰি চলিব খোজা, তেন্তে তুমি খাব লাগিব দুখীয়া মানুহৰ আহাৰ। যোৱা বহু বছৰ ধৰি মই এই উপদেশটোক ধৰ্মীয় নিষ্ঠাৰে পালন কৰি আহিছোঁ আৰু তাৰ পৰা বহু সুফল পাইছোঁ।<ref name="BORGOHAIN PORIYALOR SAHITYA">{{cite book | title=ভোগ আৰু যোগ | year=March 2007}}</ref> ===কাম কৰাৰ আনন্দ=== #যি মানুহে কাম কৰি ভাল নাপায় বা কৰিবলৈ একো কাম বিচাৰি নাপায়, তেওঁতকৈ দুৰ্ভগীয়া মানুহ আন কোনো নাই। কাম নকৰি শুই বহি বা কেৱল আমোদ-প্ৰমোদ কৰি অলস জীৱন কটোৱা মানুহে জীয়াই থকাৰ আনন্দ কেতিয়াও অনুভব কৰিব নোৱাৰে। মই জীৱনটোক খুব ভাল পাওঁ। কিন্তু জীয়াই থকাৰ আনন্দ মই কেৱল তেতিয়াহে অতি তীব্ৰ ভাবে অনুভব কৰোঁ, যেতিয়া মই কিবা নহয় কিবা এটা কামত ব্যস্ত হৈ থাকো। ===নিঃসঙ্গতা=== # ৰূপ-চৰ্চা আৰু অংগৰাগে মানুহৰ মুখৰ চেহেৰা সলনি কৰাত বা আকৰ্ষণ বৃদ্ধি কৰাত যিমান ডাঙৰ ভূমিকা লয়, ঠিক সেইটো কৰাত তাতোকৈ বহুত বেচি ডাঙৰ ভূমিকা লয় মানুহৰ খ্যাতি, প্ৰতিভা আৰু ব্যক্তিত্বই।<ref name="Nisongota">{{Cite book | title=[[নিঃসঙ্গতা|নিঃসঙ্গতা]] | publisher=ষ্টুডেণ্টচ্ ষ্ট'ৰচ্ | author=হোমেন বৰগোহাঞি | month=চতুৰ্থ সংস্কৰণ, জুন | year=২০০৪ | location=গুৱাহাটী | ISBN=81-7665-062-5}}</ref> # সকলো পাপেই জীৱনৰ শূন্যতা পূৰণ কৰাৰ চেষ্টাৰ বাহিৰে আন একো নহয়।<ref name="Nisongota" /> # আনক সুখী কৰাতকৈ বেছি সুখকৰ অভিজ্ঞতা মানুহৰ জীৱনত খুব কমেইহে হয়। ধ্বনিৰ প্ৰতিধ্বনি দূৰৰ পাহাৰত ঠেকা খাই ঘূৰি অহাৰ নিচিনাকৈ সুখো পাওঁতাজনৰ হৃদয়ত ঠেকা খাই ঘূৰি আহে দিওঁতাজনৰ হৃদয়লৈ।<ref name="Nisongota" /> # বহুতো প্ৰকৃত প্ৰতিভাৱান লেখকেও জীৱনৰ ভাটি বয়সত নিজৰ সৃষ্টি ক্ষমতা নিঃশেষিত হোৱা বুলি অনুভৱ কৰি অসহ্য মানসিক যন্ত্ৰণা অনুভৱ কৰে।<ref name="Nisongota" /> # শান্তিৰে জীয়াই থকাৰ এটা প্ৰধান উপায় হ’ল নিজৰ পৰা পলাই থকা। <ref name="Nisongota" /> # জীৱন পোৱা মানুহে তাক যাপন কৰিব লাগিব। সেইটোৱেই হ’ল জীৱনৰ দাবী।<ref name="Nisongota" /> ===পোহৰৰ সাধনা=== # অভিভাৱকসকলে যদি জ্ঞানী, দূৰদৰ্শী আৰু সুবিবেচক নহয়, তেন্তে ধন-সম্পত্তিয়ে ল'ৰা-ছোৱালীৰ মঙ্গল সাধন কৰাতকৈ অপকাৰহে বেছিকৈ কৰিব পাৰে।<ref name="Puhorr sadhana">{{Cite book | title=[[পোহৰৰ সাধনা|পোহৰৰ সাধনা]] | publisher=ষ্টুডেণ্টচ্ ষ্ট'ৰচ্ | author=হোমেন বৰগোহাঞি | month= পঞ্চম সংস্কৰণ, অক্টোবৰ | year=২০১৫ | location=গুৱাহাটী | ISBN=81-7665-301-2}}</ref> # জীৱন তাকেই বোলে - যি এবাৰৰ বাবেও হতাশ বা ভগ্নোদ্যম নহৈ তিনি হাজাৰ বছৰ ধৰি একেটা উদ্দেশ্যতে লাগি থাকিব পাৰে।<ref name="Puhorr sadhana" /> # ধৈয্যশীল আৰু আত্ম-বিশ্বাসী মানুহে সকলো অসুবিধাক সুবিধালৈ আৰু দুৰ্ভাগ্যক সৌভাগ্যলৈ ৰূপান্তৰিত কৰিব পাৰে।<ref name="Puhorr sadhana" /> # যি নিজকে সহায় কৰে তেওঁক ভাগ্যয়ো সহায় কৰে।<ref name="Puhorr sadhana" /> # শিলত শান দিলেহে যেনেকৈ দা-কটাৰীৰ ধাৰ বৃদ্ধি পায় ঠিক তেনেকৈ সমস্যা সমাধান কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিলেহে মানুহৰ মগজ চোকা হয়।<ref name="Puhorr sadhana" /> # এজন মানুহে যদি আনক ভাল ভাল উপদেশ দিয়ে, কিন্তু নিজে সেইবোৰ পালন নকৰে, তেন্তে তেওঁৰ আন্তৰিকতা-বিহীন মৌখিক উপদেশে আনৰ জীৱনত একো প্ৰভাৱ পেলাব নোৱাৰে।<ref name="Puhorr sadhana" /> ===মহাশ্বেতাৰ বিয়া=== # সংসাৰত প্ৰত্যেক ব্যক্তিয়েই অকলশৰীয়া। এটা নিৰ্দিষ্ট সীমালৈকে মাত্ৰ পিতা-মাতা, ভাই-বন্ধু, স্বামী-স্ত্ৰীৰ সম্বন্ধ। তাৰ সিপাৰত প্ৰত্যেক ব্যক্তিয়েই আপোন আপোন মনৰ কাৰাগাৰত বন্দী, কাৰো লগত কাৰো সম্পৰ্ক নাই।{{cn}} ===বিষণ্ণতা=== # জীৱনৰ যন্ত্ৰণাক পাহৰি থাকিবলৈ মানুহে অনেক সময়ত কামৰ যন্ত্ৰণাক স্বীকাৰ কৰি ল'বলৈ বাধ্য হয়।<ref name="bikhannota">[[বিষণ্ণতা]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: নৱেম্বৰ, ২০০২</ref> ===প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা=== # নৈতিক অৰ্থত জীৱনৰ লক্ষ্য হ'ল মানুহৰ সেইবোৰ গুণৰ বিকাশ সাধন কৰা— যিবোৰ গুণে মানুহক ব্যক্তি হিচাপে এজন আদৰ্শ মানুহ আৰু সমাজৰ সদস্য হিচাপে এজন আদৰ্শ নাগৰিক হোৱাত সহায় কৰে।<ref name="prajnar sadhana">[[প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: মে', ১৯৯৪</ref> # জীৱনত সুখী হোৱাৰ আৰু সফল হোৱাৰ একমাত্ৰ উপায় হ'ল কিবা এটা লক্ষ্য ঠিক কৰি লৈ সেই লক্ষ্যত উপনীত হ'বৰ কাৰণে কঠোৰ পৰিশ্ৰম কৰা। লক্ষ্যত উপনীত হ'ব নোৱাৰিলেও কোনো ক্ষতি নাই। কিবা এটা উদ্দেশ্য আগত ৰাখি কৰা কঠোৰ পৰিশ্ৰমেই জীৱনটো অৰ্থ-পূৰ্ণ কৰি তুলিব আৰু চৰিত্ৰক গঢ় দিব।<ref name="prajnar sadhana"/> # বাহিৰৰ প্ৰকৃতিক জয় কৰিবলৈ মানুহক জ্ঞান লাগে; কিন্তু মানুহৰ ভিতৰৰ প্ৰকৃতিক অৰ্থাৎ মনটোক জয় কৰিবলৈ লাগে প্ৰজ্ঞা। জ্ঞান আৰু প্ৰজ্ঞাৰ পাৰ্থক্য কি? এটা মাত্ৰ সাধাৰণ উদাহৰণৰ দ্বাৰা জ্ঞান আৰু প্ৰজ্ঞাৰ পাৰ্থক্য বুজিব পাৰি। ধন ঘটিবলৈ আমাক বুদ্ধি বা জ্ঞান লাগে; কিন্তু সজ কামত সেই ধন খৰচ কৰি জীৱনত প্ৰকৃত অৰ্থত সুখী হ'বলৈ হ'লে আমাক লাগে প্ৰজ্ঞা। আণৱিক শক্তি উৎপাদন কৰিবলৈ জ্ঞানেই যথেষ্ট; কিন্তু তাক মানুহৰ বিনাশৰ পৰিৱৰ্তে মানুহৰ মংগলৰ হকে নিয়োজিত কৰিবলৈ প্ৰজ্ঞাৰ প্ৰয়োজন। জ্ঞানৰ সহায়েৰে মানুহে যেনেকৈ প্ৰকৃতিৰ অন্তৰ্নিহিত ৰহস্য উদ্ঘাটন কৰি প্ৰাকৃতিক শক্তিবোৰক মানুহৰ সেৱকত পৰিণত কৰিব পাৰে, ঠিক তেনেকৈ প্ৰজ্ঞাৰ সহায়েৰে মানুহে তাৰ নিজৰ প্ৰকৃতিৰ ৰহস্যবোৰ উদ্ঘাটন কৰি হীন প্ৰবৃত্তিবোৰক জয় কৰিব পাৰে আৰু অন্তৰ্নিহিত নৈতিক শক্তিক নিজৰ সেৱাত কামত লগাব পাৰে। ভোগৰ উপকৰ‌ণবোৰ আমি জ্ঞানৰ সহায়েৰেই আহৰণ কৰিব পাৰোঁ; কিন্তু প্ৰজ্ঞাৰ অবিহনে সুখ, শান্তি আৰু আনন্দৰ উপকৰণবোৰ আহৰণ কৰা অসম্ভৱ।<ref name="prajnar sadhana" /> #জীৱনত সুখী হ’বলৈ নিজকে ভালকৈ জনাটো বৰ আৱশ্যকীয় কথা, কাৰণ তেতিয়া বহুতো অৰ্থহীন আৰু অনাৱশ্যকীয় হতাশাৰ পৰা মুক্ত হৈ থাকিব পাৰি৷<ref name="প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা">[[প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: মে', ১৯৯৪, পৃষ্ঠা-৩</ref> #এজন সৎ আৰু আদৰ্শ মানুহ হ’বলৈ একমাত্ৰ ইচ্ছা আৰু দৃঢ় সংকল্পৰ বাহিৰে মানুহক আন একো নালাগে৷ <ref name="প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা">[[প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: মে', ১৯৯৪, পৃষ্ঠা-৭</ref> #আধুনিক যুগত মানুহে তথ্যকেই জ্ঞান আৰু জ্ঞানকেই প্ৰজ্ঞা বুলি ভুল কৰিছে৷<ref name="প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা">[[প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: মে', ১৯৯৪, পৃষ্ঠা-১১</ref> #যিবোৰ মানুহে নিজৰ বিৰুদ্ধে যুদ্ধ কৰিব নোৱাৰে, সেইবোৰ মানুহেই নানা মিছা অজুহাতত আনৰ বিৰুদ্ধে যুদ্ধ কৰি সমাজত অশান্তিৰ সৃষ্টি কৰে৷<ref name="প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা">[[প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: মে', ১৯৯৪, পৃষ্ঠা-১৫</ref> #জীৱনত সুখী হোৱাৰ আৰু সফল হোৱাৰ একমাত্ৰ উপায় হ’ল কিবা এটা লক্ষ্য ঠিক কৰি লৈ সেই লক্ষ্যত উপনীত হ’বৰ কাৰণে কঠোৰ পৰিশ্ৰম কৰা৷<ref name="প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা">[[প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: মে', ১৯৯৪, পৃষ্ঠা-১৬</ref> # ===আমাক কিতাপ লাগে=== # শৰীৰৰ বিকাশৰ কাৰণে যেনেকৈ পুষ্টিকৰ সুষম আহাৰৰ প্ৰয়োজন, মনৰ বিকাশৰ কাৰণে পুষ্টিকৰ মানসিক আহাৰৰ প্ৰয়োজন তাতোকৈ কোনো গুণেই কম নহয়। মনে তাৰ আহাৰ সংগ্ৰহ কৰে ঘাইকৈ অধ্যয়ন, আলোচনা আৰু সৎ-সংগৰ পৰা।<ref name="amak kitap lage">[[আমাক কিতাপ লাগে]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: জানুৱাৰী, ১৯৯৩</ref> ===জীৱনৰ সাধনা=== # জীৱনটোও এক প্ৰকাৰৰ পৰ্বত আৰোহণ। অসীম দুখ-কষ্ট আৰু দুৰ্লংঘ্য বাধা আছে কাৰণেই সি ৰোমাঞ্চকৰ।<ref name="jibonor sadhana">[[জীৱনৰ সাধনা]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: ডিচেম্বৰ, ১৯৯৪</ref> ===মোৰ জীৱনত ঈশ্বৰ=== # কাম কৰা মানেই জীৱনৰ এটা উদ্দেশ্য থকা। উদ্দেশ্যহীন জীৱন অতিশয় যন্ত্ৰণাদায়ক। সি মৃত্যুৰ কাৰণে কষ্টকৰ দীঘলীয়া প্ৰতীক্ষাৰ বাহিৰে আন একো নহয়।<ref name="mor jibonot ishwar">[[মোৰ জীৱনত ঈশ্বৰ|মোৰ জীৱনত ঈশ্বৰ]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: ডিচেম্বৰ, ২০১৮</ref> ===বিচিত্ৰ অভিজ্ঞতা আৰু অনুভূতি=== # জীৱন মাত্ৰেই সুখ আৰু দুখৰ সমষ্টি। দুখৰ কাৰণে দুখ কৰি লাভ নাই, কাৰণ দুখৰ অবিহনে সুখৰ ধাৰণা কৰা অসম্ভৱ।<ref name="bichitra">[[বিচিত্ৰ অভিজ্ঞতা আৰু অনুভূতি|বিচিত্ৰ অভিজ্ঞতা আৰু অনুভূতি]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: ডিচেম্বৰ, ২০০০</ref> ===কিতাপ, মানুহ আৰু প্ৰকৃতিৰ সংগত=== # লেখক হোৱাৰ আটাইতকৈ ডাঙৰ আশীৰ্বাদটো হ'ল এয়েই যে লেখকে সকলো যন্ত্ৰণাক ৰূপান্তৰিত কৰিব পাৰে লেখালৈ, আৰু তাকে কৰি তেওঁ যন্ত্ৰণাৰ উৰ্ধ্বলৈ আৰোহণ কৰে।<ref name="kitap-manuh">[[কিতাপ, মানুহ আৰু প্ৰকৃতিৰ সংগত]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: অক্টোবৰ, ২০০৮</ref> ===আত্ম দীপো ভৱ=== # মানুহে যেতিয়া কেৱল জ্ঞানলাভৰ আনন্দৰ কাৰণেই জ্ঞান বিচাৰে আৰু তাৰ বিনিময়ত একো পাৰ্থিৱ প্ৰতিদান নিবিচাৰে, তেতিয়া মানুহে জ্ঞানৰ অন্বেষণৰ পথত কেতিয়াও থমকি ৰ’বলগা নহয়।<ref name="aatmo-deepo-bhava">[[আত্ম দীপো ভৱ]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: ডিচেম্বৰ, ১৯৯৬</ref> # মানুহে সকলো সময়তে কিবা নহয় কিবা এটা কামত ব্যস্ত হৈ থাকিব লাগে- কাৰণ একমাত্ৰ কামেইহে মানুহৰ জীৱনটোক অৰ্থপূৰ্ণ কৰি ৰাখিব পাৰে।<ref name="aatmo-deepo-bhava"/> # নৈৰ সোঁতে যেনেকৈ তাৰ বুকুত পৰি থকা শিলবোৰক অকণ অকণকৈ মিহি কৰে বা সেইবোৰক নতুন ৰূপ দিয়ে, সেইদৰে চামে চামে মানুহে অবিৰাম ব্যৱহাৰৰ দ্বাৰা তেওঁলোকৰ ভাষাৰ শব্দবোৰক মিহি কৰে বা সেইবোৰক ন ন ৰূপ দিয়ে।<ref name="aatmo-deepo-bhava"/> #কামেই হ’ল জীৱনৰ শ্ৰেষ্ঠতম উপাসনা।<ref>নিয়মীয়া বাৰ্তা, ১৩ মে', ২০২১</ref><ref>{{Cite news | url=https://epaper.asomaditya.com/epaper/edition/1603/asom-aditya-epaper-%E0%A6%A6%E0%A7%87%E0%A6%B6-%E0%A6%9C%E0%A6%BE%E0%A6%A4%E0%A6%BF%E0%A7%B0-%E0%A6%85%E0%A6%A4%E0%A6%A8%E0%A7%8D%E0%A6%A6%E0%A7%8D%E0%A7%B0-%E0%A6%AA%E0%A7%8D%E0%A7%B0%E0%A6%B9%E0%A7%B0%E0%A7%80 | title=দিনটোৰ বাণী |date=২৪ মাৰ্চ ২০২৩| agency=অসম আদিত্য | accessdate=২৫ মাৰ্চ ২০২৩ | author=হোমেন বৰগোহাঞি | page=১}}</ref> # মানুহৰ চকুৰ আগত যেতিয়ালৈকে এক বা একাধিক বিকল্প সম্ভাৱনাৰ পথ মুকলি হৈ থাকে, তেতিয়ালৈকে মানুহে আশা হেৰুৱাই নেপেলায়।<ref>নিয়মীয়া বাৰ্তা, ২২ মে', ২০২১</ref> ===সুবালা=== # প্ৰত্যেক মানুহৰ নিজস্ব জীৱনটো একো একোটা নিৰ্জন দ্বীপ, সহানুভূতিৰ নাৱত উঠি সি অন্যান্য দ্বীপলৈ অহা-যোৱা কৰে। কেনেবাকৈ সেই নাও অচল হৈ সি যদি নিজৰ দ্বীপ এৰিব নোৱাৰা হয় বা ধুমুহাৰ কোবত সমুদ্ৰতে নাও ডুবি যায়, বাহিৰৰ সমস্ত দ্বীপমালাৰ লগত তাৰ যোগসূত্ৰ বিচ্ছিন্ন হৈ পৰে, কেৱল আপোন-মনৰ মুখামুখি হৈ সি তেতিয়া যি ধৰণৰ আচৰণ কৰে, আনৰ চকুত সিয়েই পাগলামি।<ref name="xubala">{{Cite book | title=[[সুবালা|সুবালা]] | publisher=ষ্টুডেণ্টচ্ ষ্ট'ৰচ্ | author=হোমেন বৰগোহাঞি | month= ডিচেম্বৰ | year=১৯৯৫ | location=গুৱাহাটী | isbn=81-86494-12-X}}</ref> ===সুস্থ দেহত সুস্থ মন=== # জীৱনটোক ভাল কৰিবলৈ আমি যি উপায়েই অৱলম্বন নকৰোঁ কিয়, সকলোবোৰ উপায়ৰ লক্ষ্য মাত্ৰ এটাঃ এটা নিৰোগ, নিৰুদ্বেগ, শান্তিপূৰ্ণ জীৱন।<ref name="সুদেসুমহোব">সুস্থ দেহত সুস্থ মন, হোমেন বৰগোহাঁই</ref> # জীৱনৰ বেছিভাগ ব্যৰ্থতা আৰু প্ৰতিভাৰ কৰুণ অপচয়ৰ মূলতেই হ'ল এলাহ। <ref name="সুদেসুমহোব"/> # মই এই কথা বিশ্বাস কৰিবলৈকো ভয় নকৰিম যে মই পৃথিৱীখনক যিমানখিনি দিম, পৃথিৱীয়েও মোক সিমানখিনিয়েই দিব। <ref name="সুদেসুমহোব"/> # মৃত্যুৰ পিছত ব্যক্তিসত্তাৰ কিবা এটা অবশেষ থাকে বুলি বিশ্বাস নকৰিলে। মানুহৰ জীৱনত ধৰ্মৰ প্ৰয়োজন প্ৰায় শূন্য হৈ পৰে।{{cn}} ===কিতাপ পঢ়াৰ আনন্দ=== #কিতাপখন পঢ়িবলৈ আৰম্ভ কৰাৰ সময়ত আমি কেৱল নিজকে এই কথা কৈ ল'ব লাগিব যে কেৱল মনে ভাল পোৱা সহজ কাম কৰি জীৱনত কোনেও ডাঙৰ কাম কৰিব নোৱাৰে। আমাৰ আকাংক্ষা যিমানেই উচ্চ হ'ব, আমাৰ পৰিশ্ৰমো হ'ব লাগিব সিমানেই কঠোৰ। আন কথাত ক'বলৈ গ'লে আমি যদি পুঁঠি মাছ খায়েই সন্তুষ্ট হৈ থাকিব খোজোঁ তেন্তে পুঁঠি মাছৰ দাম দিম; কিন্তু ৰৌ মাছ খাব খুজিলে ৰৌ মাছৰ দাম দিবলৈ প্ৰস্তুত হ'ব লাগিব।<ref name="kitap porhar Ananda">কিতাপ পঢ়াৰ আনন্দ; পুনৰ সংস্কৰণ: অক্টোবৰ,২০২১; পৃষ্ঠা:২৩</ref> #যিবোৰ দেশত শিক্ষিতৰ সংখ্যা আৰু কিতাপৰ প্ৰচলন আটাইতকৈ বেছি সেইবোৰ দেশেই আজি পৃথিৱীৰ ভিতৰত আটাইতকৈ উন্নত দেশ বুলি পৰিগণিত হৈছে৷ অসমৰ মানুহেও যদি আধুনিক জগতৰ উন্নতিৰ প্ৰতিযোগিতাত সমানে ভাগ ল’ব খোজে তেন্তে তেওঁলোকে কিতাপক ভাল পাবলৈ শিকিব লাগিব আৰু নিয়মিতভাৱে কিতাপ পঢ়াৰ অভ্যাস কৰিব লাগিব৷ ===আত্মানুসন্ধান=== # যি মৃত্যুৱে জীৱনৰ সমস্ত উদ্যম, সাধনা আৰু বাসনাৰ আচম্বিতে অন্ত পেলাই দি জীৱনটোক অৰ্থহীন কৰি তোলে, মানুহে সেই মৃত্যুৰ ৰহস্য কেতিয়াও উদ্‌ঘাটন কৰিব নোৱাৰিব।<ref name="aatmanusandhan"/> # যি সকল লোকে ভালপোৱাতকৈ শ্ৰদ্ধাক বেছি মূল্য দিয়ে তেওঁলোকেই সমাজৰ প্ৰকৃত মঙ্গল সাধন কৰে।<ref name="aatmanusandhan"/> # পৰ্বত যেনেকৈ দূৰৰ পৰাহে শুৱনি, বেচিভাগ মানুহো তেনেকৈ দূৰৰ পৰাহে আকৰ্ষণীয়।<ref name="aatmanusandhan"/> # জীৱনৰ এটা বয়সত সাংসাৰিক মানুহৰ চিন্তা-ভাৱনাৰ প্ৰধান কেন্দ্ৰবিন্দু হৈ পৰে তেওঁৰ সন্তানসকল।<ref name="aatmanusandhan"/> # বেছিভাগ তৰ্ক কৰা মানুহে সত্যতকৈ আত্মাভিমানক বেছি মূল্য দিয়ে আৰু নিজৰ শ্ৰেষ্ঠত্ব প্ৰতিপন্ন নকৰালৈকে ক্ষান্ত হব নোখোজে।<ref name="aatmanusandhan"/> # অসমীয়া মানুহ অকালতে মানসিকভাৱে বুঢ়া হোৱাৰ এটা প্ৰধান কাৰণ তেওঁলোকৰ দুৰ্বল স্বাস্থ্য। দ্বিতীয় কাৰণ হ'ল জলবায়ুৰ প্ৰভাৱ।<ref name="aatmanusandhan"/> # যুক্তি আৰু বিবেকৰ কণ্ঠস্বৰ সদায় শান্ত আৰু বিনম্ৰ। আৱেগ আৰু উত্তেজনাৰ কণ্ঠস্বৰ সমুদ্ৰৰ গৰ্জনৰ দৰে বিশাল।<ref name="aatmanusandhan"/> # চুম্বকে যেনেকৈ লোক আকৰ্ষণ কৰে ঠিক তেনেকৈ শক্তিমানে তোষামোদকাৰীৰ দলক আকৰ্ষণ কৰি নিজৰ চাৰিওফালে থূপ খুৱায়।<ref name="aatmanusandhan"/> # যিবোৰ আদৰ্শ বা মতবাদৰ কাৰণে মানুহে হাজাৰ হাজাৰ বা লাখ লাখ মানুহক হত্যা কৰিবলৈ কুণ্ঠাবোধ নকৰে, তেনেকুৱা বেছিভাগ মতবাদেই সময়ত গৈ বুৰঞ্জীৰ আৱৰ্জনা বুলি পৰিগণিত হয়।<ref name="aatmanusandhan"/> # গৰ্ভৱতী তিৰোতাৰ যেতিয়া প্ৰসৱৰ সময় হয় তেতিয়া তেওঁ যন্ত্ৰণাৰ ভয়ত সন্তানৰ জন্মক বাধা দি ৰাখিব নোৱাৰে। সকলো লেখকৰে শ্ৰম-কষ্ট গৰ্ভিনীৰ জন্ম-যন্ত্ৰণাৰ লগতে তুলনীয়। কিন্তু এই সত্য প্ৰযোজ্য কেৱল সেইসকল লেখকৰ ক্ষেত্ৰতহে— যিসকলৰ প্ৰকৃত সৃষ্টিৰ শক্তি আছে।<ref name="aatmanusandhan">[[আত্মানুসন্ধান]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: ফেব্ৰুৱাৰী, ১৯৮৮</ref> ===ধুমুহা আৰু ৰামধেনু=== # মানুহৰ জীৱনৰ আটাইতকৈ ডাঙৰ আৰু প্ৰধান সমস্যাবোৰৰ উৎস হ'ল মানৱিক সম্পৰ্কৰ জটিলতা।<ref name="dhumuha aru ramdhenu">[[ধুমুহা আৰু ৰামধেনু]]; দ্বিতীয় সংস্কৰণ: অক্টোবৰ', ১৯৯৯</ref> # তুমি বহুতো বস্তু সলনি কৰিব নোৱাৰিব পাৰা, কিন্তু এটা কথা তুমি নিশ্চয় সলনি কৰিব পাৰা। সেইটো হ'ল-সেই বস্তুবোৰৰ প্ৰতি তোমাৰ দৃষ্টিভঙ্গী তথা মনোভাৱ। জীৱনত সুখী হোৱাৰ সেইটো এটা প্ৰধান উপায়।<ref name="dhumuha aru ramdhenu"/> # মই সেইসকল লোককেই মোৰ আটাইতকৈ উপকাৰী মানুহ বুলি ভাবোঁ আৰু কৃতজ্ঞ-চিত্তে প্ৰায়েই তেওঁলোকক স্মৰণ কৰো-যিসকল লোকে মোৰ মনত প্ৰচণ্ড জেদ জগাই তুলিব পাৰিছিল।<ref name="dhumuha aru ramdhenu"/> # সংসাৰ আৰু চাকৰি তথা জীৱিকাৰ সংস্থান একে সময়তে এৰিব লগা হ'লে যিকোনো মানুহৰে সাময়িকভাৱে হ'লেও মানসিক বিপৰ্যয় হোৱাটো অসম্ভৱ বা অস্বাভাৱিক নহয়।<ref name="dhumuha aru ramdhenu"/> # মানুহে জীয়াই থাকি ইমান ভাল পাই যে মৃত্যুকেই ডাঙৰ শত্ৰু বুলি জ্ঞান কৰে।<ref name="dhumuha aru ramdhenu"/> ===পিতা-পুত্ৰ=== # যৌৱনকাললৈকে মানুহে ভৱিষ্যতৰ নানা সপোন দেখে, নিজৰ কাৰণে এখন দিবাস্বপ্নৰ সৃষ্টি কৰে। কিন্তু বয়স ভাটী দিয়াৰ লগে লগে মানুহে ভৱিষ্যতৰ বিষয়ে কল্পনা কৰিবলৈ বা সপোন দেখিবলৈ এৰি দিয়ে।<ref name="pita putra">[[পিতা পুত্ৰ]]; সপ্তম সংস্কৰণ: চেপ্টেম্বৰ, ১৯৯৯</ref> # মানুহে যেতিয়া একোৰে প্ৰতি আকাংক্ষা নকৰে, তেতিয়াহে তেওঁ ব্ৰহ্মৰদৰে শুদ্ধ আৰু পৱিত্ৰ হয়।<ref name="pita putra"/> ===বাতৰি কাকতত প্ৰকাশিত লেখা=== # সুখ নিৰ্ভৰ কৰে ঘাইকৈ সন্তুষ্টিৰ ওপৰত। সন্তুষ্টি আৰু আনন্দ দুয়োটা সম্পূৰ্ণ বেলেগ বস্তু। যি মানুহে কেৱল আনন্দ বা কামনাতৃপ্তিৰ অন্বেষণ কৰে তেওঁৰ সেই অন্বেষণৰ কোনোদিনে অন্ত নপৰে। অৱশেষত সি পৰ্যবসিত হয় চৰম অৱসাদ আৰু হতাশাত। আনহাতে, সন্তুষ্টি হ'ল এনে এটা হৃদয়ানুভূতি - যিটোৱে মানুহে কৰা সকলো কামকে এটা অৰ্থ দিয়ে আৰু সি পূৰণ কৰে একান্ত মানৱীয় প্ৰয়োজনবোৰ।<ref name="Tokabohi">মোৰ টোকাবহীৰ পৰা, [[নিয়মীয়া বাৰ্তা]]</ref> # মানুহৰ জীৱনৰ আটাইতকৈ ডাঙৰ প্ৰশ্ন আৰু ডাঙৰ ৰহস্যটো হ'ল মৃত্যু। মৃত্যুৰ গুৰুত্ব ঈশ্বৰতকৈয়ো বেছি, কাৰণ মৃত্যু নথকা হ'লে মানুহৰ ইমান বেছি ঈশ্বৰ-জিজ্ঞাসা হ'লহেঁ‌তেননে নাই সেই বিষয়ে নিশ্চয় সন্দেহৰ অৱকাশ আছে।<ref name="Tokabohi"/> ==হোমেন বৰগোহাঞি সম্পৰ্কে বিভিন্নজনৰ উক্তি== *‘সাহিত্য সাধনা আমিও কৰোঁ, কিন্তু তাৰ নামত জীৱনটোক উছৰ্গা কৰাৰ সাহ দেখুৱালে কেৱল বৰগোহাঞিয়ে৷ তেওঁ মোৰ প্ৰিয়তম লেখক নহ’ব পাৰে, কিন্তু অসমৰ দৰে পৰিৱেশত সাহিত্যৰ প্ৰতি তেওঁৰ নিষ্ঠা আৰু সততা দেখি তেওঁৰ প্ৰতি শ্ৰদ্ধাত মোৰ শিৰ দোঁ খাই যায়৷’<ref name="(সাতসৰী আলোচনী">{{cite book | title=সাতসৰী আলোচনী | publisher=সাদিন প্ৰণ্টাৰ্ছ | author=পাতনি | year=জুলাই, ২০২১ | pages=পৃষ্ঠা-২০}}</ref> **[[অজিৎ বৰুৱা]] * ৰামধেনু যুগৰ এগৰাকী বিশিষ্ট গল্পকাৰ হোমেন বৰগোহাঞিৰ গল্পৰ সংখ্যা বৰ বেছি নহয়, কিন্তু কমসংখ্যক গল্পৰ মাজেদিয়েই বৰগোহাঞিয়ে অসমীয়া চুটি গল্পৰ ইতিহাসত এখন বিশিষ্ট আসন অধিকাৰ কৰিবলৈ সক্ষম হৈছে। ...বৰগোহাঞিৰ গল্প বিচিত্ৰ ভাৱনাৰে সমৃদ্ধ। লেখকজনৰ ব্যক্তিগত জীৱনৰ ভিন ভিন সময়ৰ ভাৱাৱেগবোৰ বিভিন্ন চৰিত্ৰৰ মাজেদি প্ৰকাশ পোৱা দেখা গৈছে। **ড° [[প্ৰহ্লাদ কুমাৰ বৰুৱা]] *‘সাম্প্ৰতিক কালৰ অসমৰ বৰগোহাঞি হ’ল এগৰাকী গুৰুত্বপূৰ্ণ আৰু সৃষ্টিশীল, সমাজ সচেতন লেখক, সাংবাদিক, প্ৰখৰ বুদ্ধিদীপ্ত, যুক্তিবাদী, সাহসী, শক্তিশালী গদ্যলেখক আৰু এগৰাকী জাতীয় চেতনাসম্পন্ন আৰু একে সময়তে গভীৰ মানৱতাবাদী ব্যক্তি৷’ **ড° [[নগেন শইকীয়া]]<ref name="প্ৰকাশ আলোচনী">{{cite book | title=প্ৰকাশ আলোচনী | author=নগেন শইকীয়া | year=২০২১, জুন সংখ্যা | pages=৬}}</ref> *‘প্ৰায় পাঁচটা দশকতকৈও অধিক কালজুৰি সক্ৰিয় সাংবাদিকতা কৰা হোমেন বৰগোহাঞিৰ উজ্জ্বল কীৰ্তি আছিল উদীয়মান লেখকসকলক জনোৱা উৎসাহ আৰু অনুপ্ৰেৰণা। অসমৰ বৰ্তমানৰ সাহিত্য-সাংবাদিকতাৰ ক্ষেত্ৰখনত তেখেতৰ দ্বাৰা আৱিষ্কৃত আৰু অনুপ্ৰাণিত অসংখ্য বিখ্যাত লোক আছে। তাৰ অধিকাংশ লোকেই আজিও তেখেতে যোগোৱা অনুপ্ৰেৰণাৰ কথা সোঁৱৰে। ’<ref>‘সাতসৰী’, সম্পাদক-[[অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী]], জুলাই, পৃষ্ঠা-২৫]</ref> **[[w:ময়ূৰ বৰা|ময়ূৰ বৰা]] ==লগতে চাওক== *[[জীয়াই থকাৰ আনন্দৰ প্ৰধান উৎস স্বাস্থ্য]] == উত্‍স == {{Reflist}} == বাহ্যিক সংযোগ == {{Wikipedia|হোমেন বৰগোহাঞি}} {{কমনছ শ্ৰেণী|Homen Borgohain}} [[Category:অসমৰ ব্যক্তি]] [[Category:লেখক]] [[Category:মৃত ব্যক্তি]] [[শ্ৰেণী:সাহিত্যিক]] [[Category:অসমীয়া প্ৰবন্ধকাৰ]] aosf0dfcvoueicipj4qdivuiurr7j03 19765 19764 2024-10-14T05:33:13Z BhuyanBhaskar 213 /* প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা */ 19765 wikitext text/x-wiki [[File:Homen-bgn.jpg|thumb|হোমেন বৰগোহাঞিৰ আলোকচিত্ৰ]] '''[[:w:হোমেন বৰগোহাঞি|হোমেন বৰগোহাঞি]]''' ({{Lang-en|Homen Borgohain}}; ১৯৩২ – ২০২১) অসমৰ এগৰাকী সাহিত্যিক, সাংবাদিক, সমালোচক, কবি আৰু গল্পকাৰ। তেওঁৰ সাহিত্যিক অৱদানৰ বাবে অসম চৰকাৰে তেওঁলৈ শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱ বঁটা আগবঢ়োৱাৰ উপৰিও অসম উপত্যকা সাহিত্য বঁটাকে ধৰি অসংখ্য বঁটা-বাহনেৰে তেওঁৰ অৱদানক স্বীকৃতি জনোৱা হৈছিল। [[পিতা-পুত্ৰ|পিতা-পুত্ৰ]] গ্ৰন্থখনৰ বাবে বৰগোহাঞিক ১৯৭৮ চনত অসমীয়া ভাষাৰ সাহিত্য অকাডেমি বঁটা প্ৰদান কৰা হৈছিল। হোমেন বৰগোহাঞি ২০০১ আৰু ২০০২ চনত সাহিত্য সভাৰ সভাপতি নিৰ্বাচিত হৈছিল। ==উদ্ধৃতিসমূহ== ===বৰগোহাঞি পৰিয়ালৰ সাহিত্য=== #তোমাক যদি মন্ত্ৰহে লাগে, তেন্তে মই সঁচাকৈয়ে এটা মন্ত্ৰ দিব পাৰোঁ। মই স্বাস্থ্য বিষয়ক কিতাপত পঢ়ি পোৱা এই মন্ত্ৰটো হ'ল-you must eat poor man's food if you want to avoid rich man's disease. ধনী মানুহৰ বেমাৰ বোৰ যদি পৰিহাৰ কৰি চলিব খোজা, তেন্তে তুমি খাব লাগিব দুখীয়া মানুহৰ আহাৰ। যোৱা বহু বছৰ ধৰি মই এই উপদেশটোক ধৰ্মীয় নিষ্ঠাৰে পালন কৰি আহিছোঁ আৰু তাৰ পৰা বহু সুফল পাইছোঁ।<ref name="BORGOHAIN PORIYALOR SAHITYA">{{cite book | title=ভোগ আৰু যোগ | year=March 2007}}</ref> ===কাম কৰাৰ আনন্দ=== #যি মানুহে কাম কৰি ভাল নাপায় বা কৰিবলৈ একো কাম বিচাৰি নাপায়, তেওঁতকৈ দুৰ্ভগীয়া মানুহ আন কোনো নাই। কাম নকৰি শুই বহি বা কেৱল আমোদ-প্ৰমোদ কৰি অলস জীৱন কটোৱা মানুহে জীয়াই থকাৰ আনন্দ কেতিয়াও অনুভব কৰিব নোৱাৰে। মই জীৱনটোক খুব ভাল পাওঁ। কিন্তু জীয়াই থকাৰ আনন্দ মই কেৱল তেতিয়াহে অতি তীব্ৰ ভাবে অনুভব কৰোঁ, যেতিয়া মই কিবা নহয় কিবা এটা কামত ব্যস্ত হৈ থাকো। ===নিঃসঙ্গতা=== # ৰূপ-চৰ্চা আৰু অংগৰাগে মানুহৰ মুখৰ চেহেৰা সলনি কৰাত বা আকৰ্ষণ বৃদ্ধি কৰাত যিমান ডাঙৰ ভূমিকা লয়, ঠিক সেইটো কৰাত তাতোকৈ বহুত বেচি ডাঙৰ ভূমিকা লয় মানুহৰ খ্যাতি, প্ৰতিভা আৰু ব্যক্তিত্বই।<ref name="Nisongota">{{Cite book | title=[[নিঃসঙ্গতা|নিঃসঙ্গতা]] | publisher=ষ্টুডেণ্টচ্ ষ্ট'ৰচ্ | author=হোমেন বৰগোহাঞি | month=চতুৰ্থ সংস্কৰণ, জুন | year=২০০৪ | location=গুৱাহাটী | ISBN=81-7665-062-5}}</ref> # সকলো পাপেই জীৱনৰ শূন্যতা পূৰণ কৰাৰ চেষ্টাৰ বাহিৰে আন একো নহয়।<ref name="Nisongota" /> # আনক সুখী কৰাতকৈ বেছি সুখকৰ অভিজ্ঞতা মানুহৰ জীৱনত খুব কমেইহে হয়। ধ্বনিৰ প্ৰতিধ্বনি দূৰৰ পাহাৰত ঠেকা খাই ঘূৰি অহাৰ নিচিনাকৈ সুখো পাওঁতাজনৰ হৃদয়ত ঠেকা খাই ঘূৰি আহে দিওঁতাজনৰ হৃদয়লৈ।<ref name="Nisongota" /> # বহুতো প্ৰকৃত প্ৰতিভাৱান লেখকেও জীৱনৰ ভাটি বয়সত নিজৰ সৃষ্টি ক্ষমতা নিঃশেষিত হোৱা বুলি অনুভৱ কৰি অসহ্য মানসিক যন্ত্ৰণা অনুভৱ কৰে।<ref name="Nisongota" /> # শান্তিৰে জীয়াই থকাৰ এটা প্ৰধান উপায় হ’ল নিজৰ পৰা পলাই থকা। <ref name="Nisongota" /> # জীৱন পোৱা মানুহে তাক যাপন কৰিব লাগিব। সেইটোৱেই হ’ল জীৱনৰ দাবী।<ref name="Nisongota" /> ===পোহৰৰ সাধনা=== # অভিভাৱকসকলে যদি জ্ঞানী, দূৰদৰ্শী আৰু সুবিবেচক নহয়, তেন্তে ধন-সম্পত্তিয়ে ল'ৰা-ছোৱালীৰ মঙ্গল সাধন কৰাতকৈ অপকাৰহে বেছিকৈ কৰিব পাৰে।<ref name="Puhorr sadhana">{{Cite book | title=[[পোহৰৰ সাধনা|পোহৰৰ সাধনা]] | publisher=ষ্টুডেণ্টচ্ ষ্ট'ৰচ্ | author=হোমেন বৰগোহাঞি | month= পঞ্চম সংস্কৰণ, অক্টোবৰ | year=২০১৫ | location=গুৱাহাটী | ISBN=81-7665-301-2}}</ref> # জীৱন তাকেই বোলে - যি এবাৰৰ বাবেও হতাশ বা ভগ্নোদ্যম নহৈ তিনি হাজাৰ বছৰ ধৰি একেটা উদ্দেশ্যতে লাগি থাকিব পাৰে।<ref name="Puhorr sadhana" /> # ধৈয্যশীল আৰু আত্ম-বিশ্বাসী মানুহে সকলো অসুবিধাক সুবিধালৈ আৰু দুৰ্ভাগ্যক সৌভাগ্যলৈ ৰূপান্তৰিত কৰিব পাৰে।<ref name="Puhorr sadhana" /> # যি নিজকে সহায় কৰে তেওঁক ভাগ্যয়ো সহায় কৰে।<ref name="Puhorr sadhana" /> # শিলত শান দিলেহে যেনেকৈ দা-কটাৰীৰ ধাৰ বৃদ্ধি পায় ঠিক তেনেকৈ সমস্যা সমাধান কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিলেহে মানুহৰ মগজ চোকা হয়।<ref name="Puhorr sadhana" /> # এজন মানুহে যদি আনক ভাল ভাল উপদেশ দিয়ে, কিন্তু নিজে সেইবোৰ পালন নকৰে, তেন্তে তেওঁৰ আন্তৰিকতা-বিহীন মৌখিক উপদেশে আনৰ জীৱনত একো প্ৰভাৱ পেলাব নোৱাৰে।<ref name="Puhorr sadhana" /> ===মহাশ্বেতাৰ বিয়া=== # সংসাৰত প্ৰত্যেক ব্যক্তিয়েই অকলশৰীয়া। এটা নিৰ্দিষ্ট সীমালৈকে মাত্ৰ পিতা-মাতা, ভাই-বন্ধু, স্বামী-স্ত্ৰীৰ সম্বন্ধ। তাৰ সিপাৰত প্ৰত্যেক ব্যক্তিয়েই আপোন আপোন মনৰ কাৰাগাৰত বন্দী, কাৰো লগত কাৰো সম্পৰ্ক নাই।{{cn}} ===বিষণ্ণতা=== # জীৱনৰ যন্ত্ৰণাক পাহৰি থাকিবলৈ মানুহে অনেক সময়ত কামৰ যন্ত্ৰণাক স্বীকাৰ কৰি ল'বলৈ বাধ্য হয়।<ref name="bikhannota">[[বিষণ্ণতা]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: নৱেম্বৰ, ২০০২</ref> ===প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা=== # নৈতিক অৰ্থত জীৱনৰ লক্ষ্য হ'ল মানুহৰ সেইবোৰ গুণৰ বিকাশ সাধন কৰা— যিবোৰ গুণে মানুহক ব্যক্তি হিচাপে এজন আদৰ্শ মানুহ আৰু সমাজৰ সদস্য হিচাপে এজন আদৰ্শ নাগৰিক হোৱাত সহায় কৰে।<ref name="prajnar sadhana">[[প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: মে', ১৯৯৪</ref> # জীৱনত সুখী হোৱাৰ আৰু সফল হোৱাৰ একমাত্ৰ উপায় হ'ল কিবা এটা লক্ষ্য ঠিক কৰি লৈ সেই লক্ষ্যত উপনীত হ'বৰ কাৰণে কঠোৰ পৰিশ্ৰম কৰা। লক্ষ্যত উপনীত হ'ব নোৱাৰিলেও কোনো ক্ষতি নাই। কিবা এটা উদ্দেশ্য আগত ৰাখি কৰা কঠোৰ পৰিশ্ৰমেই জীৱনটো অৰ্থ-পূৰ্ণ কৰি তুলিব আৰু চৰিত্ৰক গঢ় দিব।<ref name="prajnar sadhana"/> # বাহিৰৰ প্ৰকৃতিক জয় কৰিবলৈ মানুহক জ্ঞান লাগে; কিন্তু মানুহৰ ভিতৰৰ প্ৰকৃতিক অৰ্থাৎ মনটোক জয় কৰিবলৈ লাগে প্ৰজ্ঞা। জ্ঞান আৰু প্ৰজ্ঞাৰ পাৰ্থক্য কি? এটা মাত্ৰ সাধাৰণ উদাহৰণৰ দ্বাৰা জ্ঞান আৰু প্ৰজ্ঞাৰ পাৰ্থক্য বুজিব পাৰি। ধন ঘটিবলৈ আমাক বুদ্ধি বা জ্ঞান লাগে; কিন্তু সজ কামত সেই ধন খৰচ কৰি জীৱনত প্ৰকৃত অৰ্থত সুখী হ'বলৈ হ'লে আমাক লাগে প্ৰজ্ঞা। আণৱিক শক্তি উৎপাদন কৰিবলৈ জ্ঞানেই যথেষ্ট; কিন্তু তাক মানুহৰ বিনাশৰ পৰিৱৰ্তে মানুহৰ মংগলৰ হকে নিয়োজিত কৰিবলৈ প্ৰজ্ঞাৰ প্ৰয়োজন। জ্ঞানৰ সহায়েৰে মানুহে যেনেকৈ প্ৰকৃতিৰ অন্তৰ্নিহিত ৰহস্য উদ্ঘাটন কৰি প্ৰাকৃতিক শক্তিবোৰক মানুহৰ সেৱকত পৰিণত কৰিব পাৰে, ঠিক তেনেকৈ প্ৰজ্ঞাৰ সহায়েৰে মানুহে তাৰ নিজৰ প্ৰকৃতিৰ ৰহস্যবোৰ উদ্ঘাটন কৰি হীন প্ৰবৃত্তিবোৰক জয় কৰিব পাৰে আৰু অন্তৰ্নিহিত নৈতিক শক্তিক নিজৰ সেৱাত কামত লগাব পাৰে। ভোগৰ উপকৰ‌ণবোৰ আমি জ্ঞানৰ সহায়েৰেই আহৰণ কৰিব পাৰোঁ; কিন্তু প্ৰজ্ঞাৰ অবিহনে সুখ, শান্তি আৰু আনন্দৰ উপকৰণবোৰ আহৰণ কৰা অসম্ভৱ।<ref name="prajnar sadhana" /> #জীৱনত সুখী হ’বলৈ নিজকে ভালকৈ জনাটো বৰ আৱশ্যকীয় কথা, কাৰণ তেতিয়া বহুতো অৰ্থহীন আৰু অনাৱশ্যকীয় হতাশাৰ পৰা মুক্ত হৈ থাকিব পাৰি৷<ref name="প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা">[[প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: মে', ১৯৯৪, পৃষ্ঠা-৩</ref> #এজন সৎ আৰু আদৰ্শ মানুহ হ’বলৈ একমাত্ৰ ইচ্ছা আৰু দৃঢ় সংকল্পৰ বাহিৰে মানুহক আন একো নালাগে৷ <ref name="প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা">[[প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: মে', ১৯৯৪, পৃষ্ঠা-৭</ref> #আধুনিক যুগত মানুহে তথ্যকেই জ্ঞান আৰু জ্ঞানকেই প্ৰজ্ঞা বুলি ভুল কৰিছে৷<ref name="প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা">[[প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: মে', ১৯৯৪, পৃষ্ঠা-১১</ref> #যিবোৰ মানুহে নিজৰ বিৰুদ্ধে যুদ্ধ কৰিব নোৱাৰে, সেইবোৰ মানুহেই নানা মিছা অজুহাতত আনৰ বিৰুদ্ধে যুদ্ধ কৰি সমাজত অশান্তিৰ সৃষ্টি কৰে৷<ref name="প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা">[[প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: মে', ১৯৯৪, পৃষ্ঠা-১৫</ref> #জীৱনত সুখী হোৱাৰ আৰু সফল হোৱাৰ একমাত্ৰ উপায় হ’ল কিবা এটা লক্ষ্য ঠিক কৰি লৈ সেই লক্ষ্যত উপনীত হ’বৰ কাৰণে কঠোৰ পৰিশ্ৰম কৰা৷<ref name="প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা">[[প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: মে', ১৯৯৪, পৃষ্ঠা-১৬</ref> #পুতি থোৱা ধন-সোণৰ যেনেকৈ কোনো মূল্য নাই, ঠিক তেনেকৈ নিজৰ জীৱনত প্ৰয়োগ নকৰা নীতি-উপদেশ আৰু আদৰ্শৰো কোনো মূল্য নাই৷<ref name="প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা">[[প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: মে', ১৯৯৪, পৃষ্ঠা-২৯</ref> ===আমাক কিতাপ লাগে=== # শৰীৰৰ বিকাশৰ কাৰণে যেনেকৈ পুষ্টিকৰ সুষম আহাৰৰ প্ৰয়োজন, মনৰ বিকাশৰ কাৰণে পুষ্টিকৰ মানসিক আহাৰৰ প্ৰয়োজন তাতোকৈ কোনো গুণেই কম নহয়। মনে তাৰ আহাৰ সংগ্ৰহ কৰে ঘাইকৈ অধ্যয়ন, আলোচনা আৰু সৎ-সংগৰ পৰা।<ref name="amak kitap lage">[[আমাক কিতাপ লাগে]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: জানুৱাৰী, ১৯৯৩</ref> ===জীৱনৰ সাধনা=== # জীৱনটোও এক প্ৰকাৰৰ পৰ্বত আৰোহণ। অসীম দুখ-কষ্ট আৰু দুৰ্লংঘ্য বাধা আছে কাৰণেই সি ৰোমাঞ্চকৰ।<ref name="jibonor sadhana">[[জীৱনৰ সাধনা]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: ডিচেম্বৰ, ১৯৯৪</ref> ===মোৰ জীৱনত ঈশ্বৰ=== # কাম কৰা মানেই জীৱনৰ এটা উদ্দেশ্য থকা। উদ্দেশ্যহীন জীৱন অতিশয় যন্ত্ৰণাদায়ক। সি মৃত্যুৰ কাৰণে কষ্টকৰ দীঘলীয়া প্ৰতীক্ষাৰ বাহিৰে আন একো নহয়।<ref name="mor jibonot ishwar">[[মোৰ জীৱনত ঈশ্বৰ|মোৰ জীৱনত ঈশ্বৰ]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: ডিচেম্বৰ, ২০১৮</ref> ===বিচিত্ৰ অভিজ্ঞতা আৰু অনুভূতি=== # জীৱন মাত্ৰেই সুখ আৰু দুখৰ সমষ্টি। দুখৰ কাৰণে দুখ কৰি লাভ নাই, কাৰণ দুখৰ অবিহনে সুখৰ ধাৰণা কৰা অসম্ভৱ।<ref name="bichitra">[[বিচিত্ৰ অভিজ্ঞতা আৰু অনুভূতি|বিচিত্ৰ অভিজ্ঞতা আৰু অনুভূতি]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: ডিচেম্বৰ, ২০০০</ref> ===কিতাপ, মানুহ আৰু প্ৰকৃতিৰ সংগত=== # লেখক হোৱাৰ আটাইতকৈ ডাঙৰ আশীৰ্বাদটো হ'ল এয়েই যে লেখকে সকলো যন্ত্ৰণাক ৰূপান্তৰিত কৰিব পাৰে লেখালৈ, আৰু তাকে কৰি তেওঁ যন্ত্ৰণাৰ উৰ্ধ্বলৈ আৰোহণ কৰে।<ref name="kitap-manuh">[[কিতাপ, মানুহ আৰু প্ৰকৃতিৰ সংগত]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: অক্টোবৰ, ২০০৮</ref> ===আত্ম দীপো ভৱ=== # মানুহে যেতিয়া কেৱল জ্ঞানলাভৰ আনন্দৰ কাৰণেই জ্ঞান বিচাৰে আৰু তাৰ বিনিময়ত একো পাৰ্থিৱ প্ৰতিদান নিবিচাৰে, তেতিয়া মানুহে জ্ঞানৰ অন্বেষণৰ পথত কেতিয়াও থমকি ৰ’বলগা নহয়।<ref name="aatmo-deepo-bhava">[[আত্ম দীপো ভৱ]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: ডিচেম্বৰ, ১৯৯৬</ref> # মানুহে সকলো সময়তে কিবা নহয় কিবা এটা কামত ব্যস্ত হৈ থাকিব লাগে- কাৰণ একমাত্ৰ কামেইহে মানুহৰ জীৱনটোক অৰ্থপূৰ্ণ কৰি ৰাখিব পাৰে।<ref name="aatmo-deepo-bhava"/> # নৈৰ সোঁতে যেনেকৈ তাৰ বুকুত পৰি থকা শিলবোৰক অকণ অকণকৈ মিহি কৰে বা সেইবোৰক নতুন ৰূপ দিয়ে, সেইদৰে চামে চামে মানুহে অবিৰাম ব্যৱহাৰৰ দ্বাৰা তেওঁলোকৰ ভাষাৰ শব্দবোৰক মিহি কৰে বা সেইবোৰক ন ন ৰূপ দিয়ে।<ref name="aatmo-deepo-bhava"/> #কামেই হ’ল জীৱনৰ শ্ৰেষ্ঠতম উপাসনা।<ref>নিয়মীয়া বাৰ্তা, ১৩ মে', ২০২১</ref><ref>{{Cite news | url=https://epaper.asomaditya.com/epaper/edition/1603/asom-aditya-epaper-%E0%A6%A6%E0%A7%87%E0%A6%B6-%E0%A6%9C%E0%A6%BE%E0%A6%A4%E0%A6%BF%E0%A7%B0-%E0%A6%85%E0%A6%A4%E0%A6%A8%E0%A7%8D%E0%A6%A6%E0%A7%8D%E0%A7%B0-%E0%A6%AA%E0%A7%8D%E0%A7%B0%E0%A6%B9%E0%A7%B0%E0%A7%80 | title=দিনটোৰ বাণী |date=২৪ মাৰ্চ ২০২৩| agency=অসম আদিত্য | accessdate=২৫ মাৰ্চ ২০২৩ | author=হোমেন বৰগোহাঞি | page=১}}</ref> # মানুহৰ চকুৰ আগত যেতিয়ালৈকে এক বা একাধিক বিকল্প সম্ভাৱনাৰ পথ মুকলি হৈ থাকে, তেতিয়ালৈকে মানুহে আশা হেৰুৱাই নেপেলায়।<ref>নিয়মীয়া বাৰ্তা, ২২ মে', ২০২১</ref> ===সুবালা=== # প্ৰত্যেক মানুহৰ নিজস্ব জীৱনটো একো একোটা নিৰ্জন দ্বীপ, সহানুভূতিৰ নাৱত উঠি সি অন্যান্য দ্বীপলৈ অহা-যোৱা কৰে। কেনেবাকৈ সেই নাও অচল হৈ সি যদি নিজৰ দ্বীপ এৰিব নোৱাৰা হয় বা ধুমুহাৰ কোবত সমুদ্ৰতে নাও ডুবি যায়, বাহিৰৰ সমস্ত দ্বীপমালাৰ লগত তাৰ যোগসূত্ৰ বিচ্ছিন্ন হৈ পৰে, কেৱল আপোন-মনৰ মুখামুখি হৈ সি তেতিয়া যি ধৰণৰ আচৰণ কৰে, আনৰ চকুত সিয়েই পাগলামি।<ref name="xubala">{{Cite book | title=[[সুবালা|সুবালা]] | publisher=ষ্টুডেণ্টচ্ ষ্ট'ৰচ্ | author=হোমেন বৰগোহাঞি | month= ডিচেম্বৰ | year=১৯৯৫ | location=গুৱাহাটী | isbn=81-86494-12-X}}</ref> ===সুস্থ দেহত সুস্থ মন=== # জীৱনটোক ভাল কৰিবলৈ আমি যি উপায়েই অৱলম্বন নকৰোঁ কিয়, সকলোবোৰ উপায়ৰ লক্ষ্য মাত্ৰ এটাঃ এটা নিৰোগ, নিৰুদ্বেগ, শান্তিপূৰ্ণ জীৱন।<ref name="সুদেসুমহোব">সুস্থ দেহত সুস্থ মন, হোমেন বৰগোহাঁই</ref> # জীৱনৰ বেছিভাগ ব্যৰ্থতা আৰু প্ৰতিভাৰ কৰুণ অপচয়ৰ মূলতেই হ'ল এলাহ। <ref name="সুদেসুমহোব"/> # মই এই কথা বিশ্বাস কৰিবলৈকো ভয় নকৰিম যে মই পৃথিৱীখনক যিমানখিনি দিম, পৃথিৱীয়েও মোক সিমানখিনিয়েই দিব। <ref name="সুদেসুমহোব"/> # মৃত্যুৰ পিছত ব্যক্তিসত্তাৰ কিবা এটা অবশেষ থাকে বুলি বিশ্বাস নকৰিলে। মানুহৰ জীৱনত ধৰ্মৰ প্ৰয়োজন প্ৰায় শূন্য হৈ পৰে।{{cn}} ===কিতাপ পঢ়াৰ আনন্দ=== #কিতাপখন পঢ়িবলৈ আৰম্ভ কৰাৰ সময়ত আমি কেৱল নিজকে এই কথা কৈ ল'ব লাগিব যে কেৱল মনে ভাল পোৱা সহজ কাম কৰি জীৱনত কোনেও ডাঙৰ কাম কৰিব নোৱাৰে। আমাৰ আকাংক্ষা যিমানেই উচ্চ হ'ব, আমাৰ পৰিশ্ৰমো হ'ব লাগিব সিমানেই কঠোৰ। আন কথাত ক'বলৈ গ'লে আমি যদি পুঁঠি মাছ খায়েই সন্তুষ্ট হৈ থাকিব খোজোঁ তেন্তে পুঁঠি মাছৰ দাম দিম; কিন্তু ৰৌ মাছ খাব খুজিলে ৰৌ মাছৰ দাম দিবলৈ প্ৰস্তুত হ'ব লাগিব।<ref name="kitap porhar Ananda">কিতাপ পঢ়াৰ আনন্দ; পুনৰ সংস্কৰণ: অক্টোবৰ,২০২১; পৃষ্ঠা:২৩</ref> #যিবোৰ দেশত শিক্ষিতৰ সংখ্যা আৰু কিতাপৰ প্ৰচলন আটাইতকৈ বেছি সেইবোৰ দেশেই আজি পৃথিৱীৰ ভিতৰত আটাইতকৈ উন্নত দেশ বুলি পৰিগণিত হৈছে৷ অসমৰ মানুহেও যদি আধুনিক জগতৰ উন্নতিৰ প্ৰতিযোগিতাত সমানে ভাগ ল’ব খোজে তেন্তে তেওঁলোকে কিতাপক ভাল পাবলৈ শিকিব লাগিব আৰু নিয়মিতভাৱে কিতাপ পঢ়াৰ অভ্যাস কৰিব লাগিব৷ ===আত্মানুসন্ধান=== # যি মৃত্যুৱে জীৱনৰ সমস্ত উদ্যম, সাধনা আৰু বাসনাৰ আচম্বিতে অন্ত পেলাই দি জীৱনটোক অৰ্থহীন কৰি তোলে, মানুহে সেই মৃত্যুৰ ৰহস্য কেতিয়াও উদ্‌ঘাটন কৰিব নোৱাৰিব।<ref name="aatmanusandhan"/> # যি সকল লোকে ভালপোৱাতকৈ শ্ৰদ্ধাক বেছি মূল্য দিয়ে তেওঁলোকেই সমাজৰ প্ৰকৃত মঙ্গল সাধন কৰে।<ref name="aatmanusandhan"/> # পৰ্বত যেনেকৈ দূৰৰ পৰাহে শুৱনি, বেচিভাগ মানুহো তেনেকৈ দূৰৰ পৰাহে আকৰ্ষণীয়।<ref name="aatmanusandhan"/> # জীৱনৰ এটা বয়সত সাংসাৰিক মানুহৰ চিন্তা-ভাৱনাৰ প্ৰধান কেন্দ্ৰবিন্দু হৈ পৰে তেওঁৰ সন্তানসকল।<ref name="aatmanusandhan"/> # বেছিভাগ তৰ্ক কৰা মানুহে সত্যতকৈ আত্মাভিমানক বেছি মূল্য দিয়ে আৰু নিজৰ শ্ৰেষ্ঠত্ব প্ৰতিপন্ন নকৰালৈকে ক্ষান্ত হব নোখোজে।<ref name="aatmanusandhan"/> # অসমীয়া মানুহ অকালতে মানসিকভাৱে বুঢ়া হোৱাৰ এটা প্ৰধান কাৰণ তেওঁলোকৰ দুৰ্বল স্বাস্থ্য। দ্বিতীয় কাৰণ হ'ল জলবায়ুৰ প্ৰভাৱ।<ref name="aatmanusandhan"/> # যুক্তি আৰু বিবেকৰ কণ্ঠস্বৰ সদায় শান্ত আৰু বিনম্ৰ। আৱেগ আৰু উত্তেজনাৰ কণ্ঠস্বৰ সমুদ্ৰৰ গৰ্জনৰ দৰে বিশাল।<ref name="aatmanusandhan"/> # চুম্বকে যেনেকৈ লোক আকৰ্ষণ কৰে ঠিক তেনেকৈ শক্তিমানে তোষামোদকাৰীৰ দলক আকৰ্ষণ কৰি নিজৰ চাৰিওফালে থূপ খুৱায়।<ref name="aatmanusandhan"/> # যিবোৰ আদৰ্শ বা মতবাদৰ কাৰণে মানুহে হাজাৰ হাজাৰ বা লাখ লাখ মানুহক হত্যা কৰিবলৈ কুণ্ঠাবোধ নকৰে, তেনেকুৱা বেছিভাগ মতবাদেই সময়ত গৈ বুৰঞ্জীৰ আৱৰ্জনা বুলি পৰিগণিত হয়।<ref name="aatmanusandhan"/> # গৰ্ভৱতী তিৰোতাৰ যেতিয়া প্ৰসৱৰ সময় হয় তেতিয়া তেওঁ যন্ত্ৰণাৰ ভয়ত সন্তানৰ জন্মক বাধা দি ৰাখিব নোৱাৰে। সকলো লেখকৰে শ্ৰম-কষ্ট গৰ্ভিনীৰ জন্ম-যন্ত্ৰণাৰ লগতে তুলনীয়। কিন্তু এই সত্য প্ৰযোজ্য কেৱল সেইসকল লেখকৰ ক্ষেত্ৰতহে— যিসকলৰ প্ৰকৃত সৃষ্টিৰ শক্তি আছে।<ref name="aatmanusandhan">[[আত্মানুসন্ধান]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: ফেব্ৰুৱাৰী, ১৯৮৮</ref> ===ধুমুহা আৰু ৰামধেনু=== # মানুহৰ জীৱনৰ আটাইতকৈ ডাঙৰ আৰু প্ৰধান সমস্যাবোৰৰ উৎস হ'ল মানৱিক সম্পৰ্কৰ জটিলতা।<ref name="dhumuha aru ramdhenu">[[ধুমুহা আৰু ৰামধেনু]]; দ্বিতীয় সংস্কৰণ: অক্টোবৰ', ১৯৯৯</ref> # তুমি বহুতো বস্তু সলনি কৰিব নোৱাৰিব পাৰা, কিন্তু এটা কথা তুমি নিশ্চয় সলনি কৰিব পাৰা। সেইটো হ'ল-সেই বস্তুবোৰৰ প্ৰতি তোমাৰ দৃষ্টিভঙ্গী তথা মনোভাৱ। জীৱনত সুখী হোৱাৰ সেইটো এটা প্ৰধান উপায়।<ref name="dhumuha aru ramdhenu"/> # মই সেইসকল লোককেই মোৰ আটাইতকৈ উপকাৰী মানুহ বুলি ভাবোঁ আৰু কৃতজ্ঞ-চিত্তে প্ৰায়েই তেওঁলোকক স্মৰণ কৰো-যিসকল লোকে মোৰ মনত প্ৰচণ্ড জেদ জগাই তুলিব পাৰিছিল।<ref name="dhumuha aru ramdhenu"/> # সংসাৰ আৰু চাকৰি তথা জীৱিকাৰ সংস্থান একে সময়তে এৰিব লগা হ'লে যিকোনো মানুহৰে সাময়িকভাৱে হ'লেও মানসিক বিপৰ্যয় হোৱাটো অসম্ভৱ বা অস্বাভাৱিক নহয়।<ref name="dhumuha aru ramdhenu"/> # মানুহে জীয়াই থাকি ইমান ভাল পাই যে মৃত্যুকেই ডাঙৰ শত্ৰু বুলি জ্ঞান কৰে।<ref name="dhumuha aru ramdhenu"/> ===পিতা-পুত্ৰ=== # যৌৱনকাললৈকে মানুহে ভৱিষ্যতৰ নানা সপোন দেখে, নিজৰ কাৰণে এখন দিবাস্বপ্নৰ সৃষ্টি কৰে। কিন্তু বয়স ভাটী দিয়াৰ লগে লগে মানুহে ভৱিষ্যতৰ বিষয়ে কল্পনা কৰিবলৈ বা সপোন দেখিবলৈ এৰি দিয়ে।<ref name="pita putra">[[পিতা পুত্ৰ]]; সপ্তম সংস্কৰণ: চেপ্টেম্বৰ, ১৯৯৯</ref> # মানুহে যেতিয়া একোৰে প্ৰতি আকাংক্ষা নকৰে, তেতিয়াহে তেওঁ ব্ৰহ্মৰদৰে শুদ্ধ আৰু পৱিত্ৰ হয়।<ref name="pita putra"/> ===বাতৰি কাকতত প্ৰকাশিত লেখা=== # সুখ নিৰ্ভৰ কৰে ঘাইকৈ সন্তুষ্টিৰ ওপৰত। সন্তুষ্টি আৰু আনন্দ দুয়োটা সম্পূৰ্ণ বেলেগ বস্তু। যি মানুহে কেৱল আনন্দ বা কামনাতৃপ্তিৰ অন্বেষণ কৰে তেওঁৰ সেই অন্বেষণৰ কোনোদিনে অন্ত নপৰে। অৱশেষত সি পৰ্যবসিত হয় চৰম অৱসাদ আৰু হতাশাত। আনহাতে, সন্তুষ্টি হ'ল এনে এটা হৃদয়ানুভূতি - যিটোৱে মানুহে কৰা সকলো কামকে এটা অৰ্থ দিয়ে আৰু সি পূৰণ কৰে একান্ত মানৱীয় প্ৰয়োজনবোৰ।<ref name="Tokabohi">মোৰ টোকাবহীৰ পৰা, [[নিয়মীয়া বাৰ্তা]]</ref> # মানুহৰ জীৱনৰ আটাইতকৈ ডাঙৰ প্ৰশ্ন আৰু ডাঙৰ ৰহস্যটো হ'ল মৃত্যু। মৃত্যুৰ গুৰুত্ব ঈশ্বৰতকৈয়ো বেছি, কাৰণ মৃত্যু নথকা হ'লে মানুহৰ ইমান বেছি ঈশ্বৰ-জিজ্ঞাসা হ'লহেঁ‌তেননে নাই সেই বিষয়ে নিশ্চয় সন্দেহৰ অৱকাশ আছে।<ref name="Tokabohi"/> ==হোমেন বৰগোহাঞি সম্পৰ্কে বিভিন্নজনৰ উক্তি== *‘সাহিত্য সাধনা আমিও কৰোঁ, কিন্তু তাৰ নামত জীৱনটোক উছৰ্গা কৰাৰ সাহ দেখুৱালে কেৱল বৰগোহাঞিয়ে৷ তেওঁ মোৰ প্ৰিয়তম লেখক নহ’ব পাৰে, কিন্তু অসমৰ দৰে পৰিৱেশত সাহিত্যৰ প্ৰতি তেওঁৰ নিষ্ঠা আৰু সততা দেখি তেওঁৰ প্ৰতি শ্ৰদ্ধাত মোৰ শিৰ দোঁ খাই যায়৷’<ref name="(সাতসৰী আলোচনী">{{cite book | title=সাতসৰী আলোচনী | publisher=সাদিন প্ৰণ্টাৰ্ছ | author=পাতনি | year=জুলাই, ২০২১ | pages=পৃষ্ঠা-২০}}</ref> **[[অজিৎ বৰুৱা]] * ৰামধেনু যুগৰ এগৰাকী বিশিষ্ট গল্পকাৰ হোমেন বৰগোহাঞিৰ গল্পৰ সংখ্যা বৰ বেছি নহয়, কিন্তু কমসংখ্যক গল্পৰ মাজেদিয়েই বৰগোহাঞিয়ে অসমীয়া চুটি গল্পৰ ইতিহাসত এখন বিশিষ্ট আসন অধিকাৰ কৰিবলৈ সক্ষম হৈছে। ...বৰগোহাঞিৰ গল্প বিচিত্ৰ ভাৱনাৰে সমৃদ্ধ। লেখকজনৰ ব্যক্তিগত জীৱনৰ ভিন ভিন সময়ৰ ভাৱাৱেগবোৰ বিভিন্ন চৰিত্ৰৰ মাজেদি প্ৰকাশ পোৱা দেখা গৈছে। **ড° [[প্ৰহ্লাদ কুমাৰ বৰুৱা]] *‘সাম্প্ৰতিক কালৰ অসমৰ বৰগোহাঞি হ’ল এগৰাকী গুৰুত্বপূৰ্ণ আৰু সৃষ্টিশীল, সমাজ সচেতন লেখক, সাংবাদিক, প্ৰখৰ বুদ্ধিদীপ্ত, যুক্তিবাদী, সাহসী, শক্তিশালী গদ্যলেখক আৰু এগৰাকী জাতীয় চেতনাসম্পন্ন আৰু একে সময়তে গভীৰ মানৱতাবাদী ব্যক্তি৷’ **ড° [[নগেন শইকীয়া]]<ref name="প্ৰকাশ আলোচনী">{{cite book | title=প্ৰকাশ আলোচনী | author=নগেন শইকীয়া | year=২০২১, জুন সংখ্যা | pages=৬}}</ref> *‘প্ৰায় পাঁচটা দশকতকৈও অধিক কালজুৰি সক্ৰিয় সাংবাদিকতা কৰা হোমেন বৰগোহাঞিৰ উজ্জ্বল কীৰ্তি আছিল উদীয়মান লেখকসকলক জনোৱা উৎসাহ আৰু অনুপ্ৰেৰণা। অসমৰ বৰ্তমানৰ সাহিত্য-সাংবাদিকতাৰ ক্ষেত্ৰখনত তেখেতৰ দ্বাৰা আৱিষ্কৃত আৰু অনুপ্ৰাণিত অসংখ্য বিখ্যাত লোক আছে। তাৰ অধিকাংশ লোকেই আজিও তেখেতে যোগোৱা অনুপ্ৰেৰণাৰ কথা সোঁৱৰে। ’<ref>‘সাতসৰী’, সম্পাদক-[[অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী]], জুলাই, পৃষ্ঠা-২৫]</ref> **[[w:ময়ূৰ বৰা|ময়ূৰ বৰা]] ==লগতে চাওক== *[[জীয়াই থকাৰ আনন্দৰ প্ৰধান উৎস স্বাস্থ্য]] == উত্‍স == {{Reflist}} == বাহ্যিক সংযোগ == {{Wikipedia|হোমেন বৰগোহাঞি}} {{কমনছ শ্ৰেণী|Homen Borgohain}} [[Category:অসমৰ ব্যক্তি]] [[Category:লেখক]] [[Category:মৃত ব্যক্তি]] [[শ্ৰেণী:সাহিত্যিক]] [[Category:অসমীয়া প্ৰবন্ধকাৰ]] rt1oain45p6jm3umzxqrb3411lg4hsw 19766 19765 2024-10-14T05:38:41Z BhuyanBhaskar 213 /* প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা */ 19766 wikitext text/x-wiki [[File:Homen-bgn.jpg|thumb|হোমেন বৰগোহাঞিৰ আলোকচিত্ৰ]] '''[[:w:হোমেন বৰগোহাঞি|হোমেন বৰগোহাঞি]]''' ({{Lang-en|Homen Borgohain}}; ১৯৩২ – ২০২১) অসমৰ এগৰাকী সাহিত্যিক, সাংবাদিক, সমালোচক, কবি আৰু গল্পকাৰ। তেওঁৰ সাহিত্যিক অৱদানৰ বাবে অসম চৰকাৰে তেওঁলৈ শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱ বঁটা আগবঢ়োৱাৰ উপৰিও অসম উপত্যকা সাহিত্য বঁটাকে ধৰি অসংখ্য বঁটা-বাহনেৰে তেওঁৰ অৱদানক স্বীকৃতি জনোৱা হৈছিল। [[পিতা-পুত্ৰ|পিতা-পুত্ৰ]] গ্ৰন্থখনৰ বাবে বৰগোহাঞিক ১৯৭৮ চনত অসমীয়া ভাষাৰ সাহিত্য অকাডেমি বঁটা প্ৰদান কৰা হৈছিল। হোমেন বৰগোহাঞি ২০০১ আৰু ২০০২ চনত সাহিত্য সভাৰ সভাপতি নিৰ্বাচিত হৈছিল। ==উদ্ধৃতিসমূহ== ===বৰগোহাঞি পৰিয়ালৰ সাহিত্য=== #তোমাক যদি মন্ত্ৰহে লাগে, তেন্তে মই সঁচাকৈয়ে এটা মন্ত্ৰ দিব পাৰোঁ। মই স্বাস্থ্য বিষয়ক কিতাপত পঢ়ি পোৱা এই মন্ত্ৰটো হ'ল-you must eat poor man's food if you want to avoid rich man's disease. ধনী মানুহৰ বেমাৰ বোৰ যদি পৰিহাৰ কৰি চলিব খোজা, তেন্তে তুমি খাব লাগিব দুখীয়া মানুহৰ আহাৰ। যোৱা বহু বছৰ ধৰি মই এই উপদেশটোক ধৰ্মীয় নিষ্ঠাৰে পালন কৰি আহিছোঁ আৰু তাৰ পৰা বহু সুফল পাইছোঁ।<ref name="BORGOHAIN PORIYALOR SAHITYA">{{cite book | title=ভোগ আৰু যোগ | year=March 2007}}</ref> ===কাম কৰাৰ আনন্দ=== #যি মানুহে কাম কৰি ভাল নাপায় বা কৰিবলৈ একো কাম বিচাৰি নাপায়, তেওঁতকৈ দুৰ্ভগীয়া মানুহ আন কোনো নাই। কাম নকৰি শুই বহি বা কেৱল আমোদ-প্ৰমোদ কৰি অলস জীৱন কটোৱা মানুহে জীয়াই থকাৰ আনন্দ কেতিয়াও অনুভব কৰিব নোৱাৰে। মই জীৱনটোক খুব ভাল পাওঁ। কিন্তু জীয়াই থকাৰ আনন্দ মই কেৱল তেতিয়াহে অতি তীব্ৰ ভাবে অনুভব কৰোঁ, যেতিয়া মই কিবা নহয় কিবা এটা কামত ব্যস্ত হৈ থাকো। ===নিঃসঙ্গতা=== # ৰূপ-চৰ্চা আৰু অংগৰাগে মানুহৰ মুখৰ চেহেৰা সলনি কৰাত বা আকৰ্ষণ বৃদ্ধি কৰাত যিমান ডাঙৰ ভূমিকা লয়, ঠিক সেইটো কৰাত তাতোকৈ বহুত বেচি ডাঙৰ ভূমিকা লয় মানুহৰ খ্যাতি, প্ৰতিভা আৰু ব্যক্তিত্বই।<ref name="Nisongota">{{Cite book | title=[[নিঃসঙ্গতা|নিঃসঙ্গতা]] | publisher=ষ্টুডেণ্টচ্ ষ্ট'ৰচ্ | author=হোমেন বৰগোহাঞি | month=চতুৰ্থ সংস্কৰণ, জুন | year=২০০৪ | location=গুৱাহাটী | ISBN=81-7665-062-5}}</ref> # সকলো পাপেই জীৱনৰ শূন্যতা পূৰণ কৰাৰ চেষ্টাৰ বাহিৰে আন একো নহয়।<ref name="Nisongota" /> # আনক সুখী কৰাতকৈ বেছি সুখকৰ অভিজ্ঞতা মানুহৰ জীৱনত খুব কমেইহে হয়। ধ্বনিৰ প্ৰতিধ্বনি দূৰৰ পাহাৰত ঠেকা খাই ঘূৰি অহাৰ নিচিনাকৈ সুখো পাওঁতাজনৰ হৃদয়ত ঠেকা খাই ঘূৰি আহে দিওঁতাজনৰ হৃদয়লৈ।<ref name="Nisongota" /> # বহুতো প্ৰকৃত প্ৰতিভাৱান লেখকেও জীৱনৰ ভাটি বয়সত নিজৰ সৃষ্টি ক্ষমতা নিঃশেষিত হোৱা বুলি অনুভৱ কৰি অসহ্য মানসিক যন্ত্ৰণা অনুভৱ কৰে।<ref name="Nisongota" /> # শান্তিৰে জীয়াই থকাৰ এটা প্ৰধান উপায় হ’ল নিজৰ পৰা পলাই থকা। <ref name="Nisongota" /> # জীৱন পোৱা মানুহে তাক যাপন কৰিব লাগিব। সেইটোৱেই হ’ল জীৱনৰ দাবী।<ref name="Nisongota" /> ===পোহৰৰ সাধনা=== # অভিভাৱকসকলে যদি জ্ঞানী, দূৰদৰ্শী আৰু সুবিবেচক নহয়, তেন্তে ধন-সম্পত্তিয়ে ল'ৰা-ছোৱালীৰ মঙ্গল সাধন কৰাতকৈ অপকাৰহে বেছিকৈ কৰিব পাৰে।<ref name="Puhorr sadhana">{{Cite book | title=[[পোহৰৰ সাধনা|পোহৰৰ সাধনা]] | publisher=ষ্টুডেণ্টচ্ ষ্ট'ৰচ্ | author=হোমেন বৰগোহাঞি | month= পঞ্চম সংস্কৰণ, অক্টোবৰ | year=২০১৫ | location=গুৱাহাটী | ISBN=81-7665-301-2}}</ref> # জীৱন তাকেই বোলে - যি এবাৰৰ বাবেও হতাশ বা ভগ্নোদ্যম নহৈ তিনি হাজাৰ বছৰ ধৰি একেটা উদ্দেশ্যতে লাগি থাকিব পাৰে।<ref name="Puhorr sadhana" /> # ধৈয্যশীল আৰু আত্ম-বিশ্বাসী মানুহে সকলো অসুবিধাক সুবিধালৈ আৰু দুৰ্ভাগ্যক সৌভাগ্যলৈ ৰূপান্তৰিত কৰিব পাৰে।<ref name="Puhorr sadhana" /> # যি নিজকে সহায় কৰে তেওঁক ভাগ্যয়ো সহায় কৰে।<ref name="Puhorr sadhana" /> # শিলত শান দিলেহে যেনেকৈ দা-কটাৰীৰ ধাৰ বৃদ্ধি পায় ঠিক তেনেকৈ সমস্যা সমাধান কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিলেহে মানুহৰ মগজ চোকা হয়।<ref name="Puhorr sadhana" /> # এজন মানুহে যদি আনক ভাল ভাল উপদেশ দিয়ে, কিন্তু নিজে সেইবোৰ পালন নকৰে, তেন্তে তেওঁৰ আন্তৰিকতা-বিহীন মৌখিক উপদেশে আনৰ জীৱনত একো প্ৰভাৱ পেলাব নোৱাৰে।<ref name="Puhorr sadhana" /> ===মহাশ্বেতাৰ বিয়া=== # সংসাৰত প্ৰত্যেক ব্যক্তিয়েই অকলশৰীয়া। এটা নিৰ্দিষ্ট সীমালৈকে মাত্ৰ পিতা-মাতা, ভাই-বন্ধু, স্বামী-স্ত্ৰীৰ সম্বন্ধ। তাৰ সিপাৰত প্ৰত্যেক ব্যক্তিয়েই আপোন আপোন মনৰ কাৰাগাৰত বন্দী, কাৰো লগত কাৰো সম্পৰ্ক নাই।{{cn}} ===বিষণ্ণতা=== # জীৱনৰ যন্ত্ৰণাক পাহৰি থাকিবলৈ মানুহে অনেক সময়ত কামৰ যন্ত্ৰণাক স্বীকাৰ কৰি ল'বলৈ বাধ্য হয়।<ref name="bikhannota">[[বিষণ্ণতা]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: নৱেম্বৰ, ২০০২</ref> ===প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা=== # নৈতিক অৰ্থত জীৱনৰ লক্ষ্য হ'ল মানুহৰ সেইবোৰ গুণৰ বিকাশ সাধন কৰা— যিবোৰ গুণে মানুহক ব্যক্তি হিচাপে এজন আদৰ্শ মানুহ আৰু সমাজৰ সদস্য হিচাপে এজন আদৰ্শ নাগৰিক হোৱাত সহায় কৰে।<ref name="prajnar sadhana">[[প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: মে', ১৯৯৪</ref> # জীৱনত সুখী হোৱাৰ আৰু সফল হোৱাৰ একমাত্ৰ উপায় হ'ল কিবা এটা লক্ষ্য ঠিক কৰি লৈ সেই লক্ষ্যত উপনীত হ'বৰ কাৰণে কঠোৰ পৰিশ্ৰম কৰা। লক্ষ্যত উপনীত হ'ব নোৱাৰিলেও কোনো ক্ষতি নাই। কিবা এটা উদ্দেশ্য আগত ৰাখি কৰা কঠোৰ পৰিশ্ৰমেই জীৱনটো অৰ্থ-পূৰ্ণ কৰি তুলিব আৰু চৰিত্ৰক গঢ় দিব।<ref name="prajnar sadhana"/> # বাহিৰৰ প্ৰকৃতিক জয় কৰিবলৈ মানুহক জ্ঞান লাগে; কিন্তু মানুহৰ ভিতৰৰ প্ৰকৃতিক অৰ্থাৎ মনটোক জয় কৰিবলৈ লাগে প্ৰজ্ঞা। জ্ঞান আৰু প্ৰজ্ঞাৰ পাৰ্থক্য কি? এটা মাত্ৰ সাধাৰণ উদাহৰণৰ দ্বাৰা জ্ঞান আৰু প্ৰজ্ঞাৰ পাৰ্থক্য বুজিব পাৰি। ধন ঘটিবলৈ আমাক বুদ্ধি বা জ্ঞান লাগে; কিন্তু সজ কামত সেই ধন খৰচ কৰি জীৱনত প্ৰকৃত অৰ্থত সুখী হ'বলৈ হ'লে আমাক লাগে প্ৰজ্ঞা। আণৱিক শক্তি উৎপাদন কৰিবলৈ জ্ঞানেই যথেষ্ট; কিন্তু তাক মানুহৰ বিনাশৰ পৰিৱৰ্তে মানুহৰ মংগলৰ হকে নিয়োজিত কৰিবলৈ প্ৰজ্ঞাৰ প্ৰয়োজন। জ্ঞানৰ সহায়েৰে মানুহে যেনেকৈ প্ৰকৃতিৰ অন্তৰ্নিহিত ৰহস্য উদ্ঘাটন কৰি প্ৰাকৃতিক শক্তিবোৰক মানুহৰ সেৱকত পৰিণত কৰিব পাৰে, ঠিক তেনেকৈ প্ৰজ্ঞাৰ সহায়েৰে মানুহে তাৰ নিজৰ প্ৰকৃতিৰ ৰহস্যবোৰ উদ্ঘাটন কৰি হীন প্ৰবৃত্তিবোৰক জয় কৰিব পাৰে আৰু অন্তৰ্নিহিত নৈতিক শক্তিক নিজৰ সেৱাত কামত লগাব পাৰে। ভোগৰ উপকৰ‌ণবোৰ আমি জ্ঞানৰ সহায়েৰেই আহৰণ কৰিব পাৰোঁ; কিন্তু প্ৰজ্ঞাৰ অবিহনে সুখ, শান্তি আৰু আনন্দৰ উপকৰণবোৰ আহৰণ কৰা অসম্ভৱ।<ref name="prajnar sadhana" /> #জীৱনত সুখী হ’বলৈ নিজকে ভালকৈ জনাটো বৰ আৱশ্যকীয় কথা, কাৰণ তেতিয়া বহুতো অৰ্থহীন আৰু অনাৱশ্যকীয় হতাশাৰ পৰা মুক্ত হৈ থাকিব পাৰি৷<ref name="প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা">[[প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: মে', ১৯৯৪, পৃষ্ঠা-৩</ref> #এজন সৎ আৰু আদৰ্শ মানুহ হ’বলৈ একমাত্ৰ ইচ্ছা আৰু দৃঢ় সংকল্পৰ বাহিৰে মানুহক আন একো নালাগে৷ <ref name="প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা">[[প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: মে', ১৯৯৪, পৃষ্ঠা-৭</ref> #আধুনিক যুগত মানুহে তথ্যকেই জ্ঞান আৰু জ্ঞানকেই প্ৰজ্ঞা বুলি ভুল কৰিছে৷<ref name="প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা">[[প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: মে', ১৯৯৪, পৃষ্ঠা-১১</ref> #যিবোৰ মানুহে নিজৰ বিৰুদ্ধে যুদ্ধ কৰিব নোৱাৰে, সেইবোৰ মানুহেই নানা মিছা অজুহাতত আনৰ বিৰুদ্ধে যুদ্ধ কৰি সমাজত অশান্তিৰ সৃষ্টি কৰে৷<ref name="প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা">[[প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: মে', ১৯৯৪, পৃষ্ঠা-১৫</ref> #জীৱনত সুখী হোৱাৰ আৰু সফল হোৱাৰ একমাত্ৰ উপায় হ’ল কিবা এটা লক্ষ্য ঠিক কৰি লৈ সেই লক্ষ্যত উপনীত হ’বৰ কাৰণে কঠোৰ পৰিশ্ৰম কৰা৷<ref name="প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা">[[প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: মে', ১৯৯৪, পৃষ্ঠা-১৬</ref> #পুতি থোৱা ধন-সোণৰ যেনেকৈ কোনো মূল্য নাই, ঠিক তেনেকৈ নিজৰ জীৱনত প্ৰয়োগ নকৰা নীতি-উপদেশ আৰু আদৰ্শৰো কোনো মূল্য নাই৷<ref name="প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা">[[প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: মে', ১৯৯৪, পৃষ্ঠা-২৯</ref> #জিভাত সু-স্বাদু আহাৰৰ তৃপ্তি মাত্ৰ কেইমিনিটমান সময় স্থায়ী হয়; কিন্তু তাৰ পৰা হোৱা কু-ফল গোটেই জীৱন ধৰি ভোগ কৰি থাকিব লাগে৷<ref name="প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা">[[প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: মে', ১৯৯৪, পৃষ্ঠা-৪৬</ref> ===আমাক কিতাপ লাগে=== # শৰীৰৰ বিকাশৰ কাৰণে যেনেকৈ পুষ্টিকৰ সুষম আহাৰৰ প্ৰয়োজন, মনৰ বিকাশৰ কাৰণে পুষ্টিকৰ মানসিক আহাৰৰ প্ৰয়োজন তাতোকৈ কোনো গুণেই কম নহয়। মনে তাৰ আহাৰ সংগ্ৰহ কৰে ঘাইকৈ অধ্যয়ন, আলোচনা আৰু সৎ-সংগৰ পৰা।<ref name="amak kitap lage">[[আমাক কিতাপ লাগে]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: জানুৱাৰী, ১৯৯৩</ref> ===জীৱনৰ সাধনা=== # জীৱনটোও এক প্ৰকাৰৰ পৰ্বত আৰোহণ। অসীম দুখ-কষ্ট আৰু দুৰ্লংঘ্য বাধা আছে কাৰণেই সি ৰোমাঞ্চকৰ।<ref name="jibonor sadhana">[[জীৱনৰ সাধনা]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: ডিচেম্বৰ, ১৯৯৪</ref> ===মোৰ জীৱনত ঈশ্বৰ=== # কাম কৰা মানেই জীৱনৰ এটা উদ্দেশ্য থকা। উদ্দেশ্যহীন জীৱন অতিশয় যন্ত্ৰণাদায়ক। সি মৃত্যুৰ কাৰণে কষ্টকৰ দীঘলীয়া প্ৰতীক্ষাৰ বাহিৰে আন একো নহয়।<ref name="mor jibonot ishwar">[[মোৰ জীৱনত ঈশ্বৰ|মোৰ জীৱনত ঈশ্বৰ]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: ডিচেম্বৰ, ২০১৮</ref> ===বিচিত্ৰ অভিজ্ঞতা আৰু অনুভূতি=== # জীৱন মাত্ৰেই সুখ আৰু দুখৰ সমষ্টি। দুখৰ কাৰণে দুখ কৰি লাভ নাই, কাৰণ দুখৰ অবিহনে সুখৰ ধাৰণা কৰা অসম্ভৱ।<ref name="bichitra">[[বিচিত্ৰ অভিজ্ঞতা আৰু অনুভূতি|বিচিত্ৰ অভিজ্ঞতা আৰু অনুভূতি]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: ডিচেম্বৰ, ২০০০</ref> ===কিতাপ, মানুহ আৰু প্ৰকৃতিৰ সংগত=== # লেখক হোৱাৰ আটাইতকৈ ডাঙৰ আশীৰ্বাদটো হ'ল এয়েই যে লেখকে সকলো যন্ত্ৰণাক ৰূপান্তৰিত কৰিব পাৰে লেখালৈ, আৰু তাকে কৰি তেওঁ যন্ত্ৰণাৰ উৰ্ধ্বলৈ আৰোহণ কৰে।<ref name="kitap-manuh">[[কিতাপ, মানুহ আৰু প্ৰকৃতিৰ সংগত]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: অক্টোবৰ, ২০০৮</ref> ===আত্ম দীপো ভৱ=== # মানুহে যেতিয়া কেৱল জ্ঞানলাভৰ আনন্দৰ কাৰণেই জ্ঞান বিচাৰে আৰু তাৰ বিনিময়ত একো পাৰ্থিৱ প্ৰতিদান নিবিচাৰে, তেতিয়া মানুহে জ্ঞানৰ অন্বেষণৰ পথত কেতিয়াও থমকি ৰ’বলগা নহয়।<ref name="aatmo-deepo-bhava">[[আত্ম দীপো ভৱ]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: ডিচেম্বৰ, ১৯৯৬</ref> # মানুহে সকলো সময়তে কিবা নহয় কিবা এটা কামত ব্যস্ত হৈ থাকিব লাগে- কাৰণ একমাত্ৰ কামেইহে মানুহৰ জীৱনটোক অৰ্থপূৰ্ণ কৰি ৰাখিব পাৰে।<ref name="aatmo-deepo-bhava"/> # নৈৰ সোঁতে যেনেকৈ তাৰ বুকুত পৰি থকা শিলবোৰক অকণ অকণকৈ মিহি কৰে বা সেইবোৰক নতুন ৰূপ দিয়ে, সেইদৰে চামে চামে মানুহে অবিৰাম ব্যৱহাৰৰ দ্বাৰা তেওঁলোকৰ ভাষাৰ শব্দবোৰক মিহি কৰে বা সেইবোৰক ন ন ৰূপ দিয়ে।<ref name="aatmo-deepo-bhava"/> #কামেই হ’ল জীৱনৰ শ্ৰেষ্ঠতম উপাসনা।<ref>নিয়মীয়া বাৰ্তা, ১৩ মে', ২০২১</ref><ref>{{Cite news | url=https://epaper.asomaditya.com/epaper/edition/1603/asom-aditya-epaper-%E0%A6%A6%E0%A7%87%E0%A6%B6-%E0%A6%9C%E0%A6%BE%E0%A6%A4%E0%A6%BF%E0%A7%B0-%E0%A6%85%E0%A6%A4%E0%A6%A8%E0%A7%8D%E0%A6%A6%E0%A7%8D%E0%A7%B0-%E0%A6%AA%E0%A7%8D%E0%A7%B0%E0%A6%B9%E0%A7%B0%E0%A7%80 | title=দিনটোৰ বাণী |date=২৪ মাৰ্চ ২০২৩| agency=অসম আদিত্য | accessdate=২৫ মাৰ্চ ২০২৩ | author=হোমেন বৰগোহাঞি | page=১}}</ref> # মানুহৰ চকুৰ আগত যেতিয়ালৈকে এক বা একাধিক বিকল্প সম্ভাৱনাৰ পথ মুকলি হৈ থাকে, তেতিয়ালৈকে মানুহে আশা হেৰুৱাই নেপেলায়।<ref>নিয়মীয়া বাৰ্তা, ২২ মে', ২০২১</ref> ===সুবালা=== # প্ৰত্যেক মানুহৰ নিজস্ব জীৱনটো একো একোটা নিৰ্জন দ্বীপ, সহানুভূতিৰ নাৱত উঠি সি অন্যান্য দ্বীপলৈ অহা-যোৱা কৰে। কেনেবাকৈ সেই নাও অচল হৈ সি যদি নিজৰ দ্বীপ এৰিব নোৱাৰা হয় বা ধুমুহাৰ কোবত সমুদ্ৰতে নাও ডুবি যায়, বাহিৰৰ সমস্ত দ্বীপমালাৰ লগত তাৰ যোগসূত্ৰ বিচ্ছিন্ন হৈ পৰে, কেৱল আপোন-মনৰ মুখামুখি হৈ সি তেতিয়া যি ধৰণৰ আচৰণ কৰে, আনৰ চকুত সিয়েই পাগলামি।<ref name="xubala">{{Cite book | title=[[সুবালা|সুবালা]] | publisher=ষ্টুডেণ্টচ্ ষ্ট'ৰচ্ | author=হোমেন বৰগোহাঞি | month= ডিচেম্বৰ | year=১৯৯৫ | location=গুৱাহাটী | isbn=81-86494-12-X}}</ref> ===সুস্থ দেহত সুস্থ মন=== # জীৱনটোক ভাল কৰিবলৈ আমি যি উপায়েই অৱলম্বন নকৰোঁ কিয়, সকলোবোৰ উপায়ৰ লক্ষ্য মাত্ৰ এটাঃ এটা নিৰোগ, নিৰুদ্বেগ, শান্তিপূৰ্ণ জীৱন।<ref name="সুদেসুমহোব">সুস্থ দেহত সুস্থ মন, হোমেন বৰগোহাঁই</ref> # জীৱনৰ বেছিভাগ ব্যৰ্থতা আৰু প্ৰতিভাৰ কৰুণ অপচয়ৰ মূলতেই হ'ল এলাহ। <ref name="সুদেসুমহোব"/> # মই এই কথা বিশ্বাস কৰিবলৈকো ভয় নকৰিম যে মই পৃথিৱীখনক যিমানখিনি দিম, পৃথিৱীয়েও মোক সিমানখিনিয়েই দিব। <ref name="সুদেসুমহোব"/> # মৃত্যুৰ পিছত ব্যক্তিসত্তাৰ কিবা এটা অবশেষ থাকে বুলি বিশ্বাস নকৰিলে। মানুহৰ জীৱনত ধৰ্মৰ প্ৰয়োজন প্ৰায় শূন্য হৈ পৰে।{{cn}} ===কিতাপ পঢ়াৰ আনন্দ=== #কিতাপখন পঢ়িবলৈ আৰম্ভ কৰাৰ সময়ত আমি কেৱল নিজকে এই কথা কৈ ল'ব লাগিব যে কেৱল মনে ভাল পোৱা সহজ কাম কৰি জীৱনত কোনেও ডাঙৰ কাম কৰিব নোৱাৰে। আমাৰ আকাংক্ষা যিমানেই উচ্চ হ'ব, আমাৰ পৰিশ্ৰমো হ'ব লাগিব সিমানেই কঠোৰ। আন কথাত ক'বলৈ গ'লে আমি যদি পুঁঠি মাছ খায়েই সন্তুষ্ট হৈ থাকিব খোজোঁ তেন্তে পুঁঠি মাছৰ দাম দিম; কিন্তু ৰৌ মাছ খাব খুজিলে ৰৌ মাছৰ দাম দিবলৈ প্ৰস্তুত হ'ব লাগিব।<ref name="kitap porhar Ananda">কিতাপ পঢ়াৰ আনন্দ; পুনৰ সংস্কৰণ: অক্টোবৰ,২০২১; পৃষ্ঠা:২৩</ref> #যিবোৰ দেশত শিক্ষিতৰ সংখ্যা আৰু কিতাপৰ প্ৰচলন আটাইতকৈ বেছি সেইবোৰ দেশেই আজি পৃথিৱীৰ ভিতৰত আটাইতকৈ উন্নত দেশ বুলি পৰিগণিত হৈছে৷ অসমৰ মানুহেও যদি আধুনিক জগতৰ উন্নতিৰ প্ৰতিযোগিতাত সমানে ভাগ ল’ব খোজে তেন্তে তেওঁলোকে কিতাপক ভাল পাবলৈ শিকিব লাগিব আৰু নিয়মিতভাৱে কিতাপ পঢ়াৰ অভ্যাস কৰিব লাগিব৷ ===আত্মানুসন্ধান=== # যি মৃত্যুৱে জীৱনৰ সমস্ত উদ্যম, সাধনা আৰু বাসনাৰ আচম্বিতে অন্ত পেলাই দি জীৱনটোক অৰ্থহীন কৰি তোলে, মানুহে সেই মৃত্যুৰ ৰহস্য কেতিয়াও উদ্‌ঘাটন কৰিব নোৱাৰিব।<ref name="aatmanusandhan"/> # যি সকল লোকে ভালপোৱাতকৈ শ্ৰদ্ধাক বেছি মূল্য দিয়ে তেওঁলোকেই সমাজৰ প্ৰকৃত মঙ্গল সাধন কৰে।<ref name="aatmanusandhan"/> # পৰ্বত যেনেকৈ দূৰৰ পৰাহে শুৱনি, বেচিভাগ মানুহো তেনেকৈ দূৰৰ পৰাহে আকৰ্ষণীয়।<ref name="aatmanusandhan"/> # জীৱনৰ এটা বয়সত সাংসাৰিক মানুহৰ চিন্তা-ভাৱনাৰ প্ৰধান কেন্দ্ৰবিন্দু হৈ পৰে তেওঁৰ সন্তানসকল।<ref name="aatmanusandhan"/> # বেছিভাগ তৰ্ক কৰা মানুহে সত্যতকৈ আত্মাভিমানক বেছি মূল্য দিয়ে আৰু নিজৰ শ্ৰেষ্ঠত্ব প্ৰতিপন্ন নকৰালৈকে ক্ষান্ত হব নোখোজে।<ref name="aatmanusandhan"/> # অসমীয়া মানুহ অকালতে মানসিকভাৱে বুঢ়া হোৱাৰ এটা প্ৰধান কাৰণ তেওঁলোকৰ দুৰ্বল স্বাস্থ্য। দ্বিতীয় কাৰণ হ'ল জলবায়ুৰ প্ৰভাৱ।<ref name="aatmanusandhan"/> # যুক্তি আৰু বিবেকৰ কণ্ঠস্বৰ সদায় শান্ত আৰু বিনম্ৰ। আৱেগ আৰু উত্তেজনাৰ কণ্ঠস্বৰ সমুদ্ৰৰ গৰ্জনৰ দৰে বিশাল।<ref name="aatmanusandhan"/> # চুম্বকে যেনেকৈ লোক আকৰ্ষণ কৰে ঠিক তেনেকৈ শক্তিমানে তোষামোদকাৰীৰ দলক আকৰ্ষণ কৰি নিজৰ চাৰিওফালে থূপ খুৱায়।<ref name="aatmanusandhan"/> # যিবোৰ আদৰ্শ বা মতবাদৰ কাৰণে মানুহে হাজাৰ হাজাৰ বা লাখ লাখ মানুহক হত্যা কৰিবলৈ কুণ্ঠাবোধ নকৰে, তেনেকুৱা বেছিভাগ মতবাদেই সময়ত গৈ বুৰঞ্জীৰ আৱৰ্জনা বুলি পৰিগণিত হয়।<ref name="aatmanusandhan"/> # গৰ্ভৱতী তিৰোতাৰ যেতিয়া প্ৰসৱৰ সময় হয় তেতিয়া তেওঁ যন্ত্ৰণাৰ ভয়ত সন্তানৰ জন্মক বাধা দি ৰাখিব নোৱাৰে। সকলো লেখকৰে শ্ৰম-কষ্ট গৰ্ভিনীৰ জন্ম-যন্ত্ৰণাৰ লগতে তুলনীয়। কিন্তু এই সত্য প্ৰযোজ্য কেৱল সেইসকল লেখকৰ ক্ষেত্ৰতহে— যিসকলৰ প্ৰকৃত সৃষ্টিৰ শক্তি আছে।<ref name="aatmanusandhan">[[আত্মানুসন্ধান]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: ফেব্ৰুৱাৰী, ১৯৮৮</ref> ===ধুমুহা আৰু ৰামধেনু=== # মানুহৰ জীৱনৰ আটাইতকৈ ডাঙৰ আৰু প্ৰধান সমস্যাবোৰৰ উৎস হ'ল মানৱিক সম্পৰ্কৰ জটিলতা।<ref name="dhumuha aru ramdhenu">[[ধুমুহা আৰু ৰামধেনু]]; দ্বিতীয় সংস্কৰণ: অক্টোবৰ', ১৯৯৯</ref> # তুমি বহুতো বস্তু সলনি কৰিব নোৱাৰিব পাৰা, কিন্তু এটা কথা তুমি নিশ্চয় সলনি কৰিব পাৰা। সেইটো হ'ল-সেই বস্তুবোৰৰ প্ৰতি তোমাৰ দৃষ্টিভঙ্গী তথা মনোভাৱ। জীৱনত সুখী হোৱাৰ সেইটো এটা প্ৰধান উপায়।<ref name="dhumuha aru ramdhenu"/> # মই সেইসকল লোককেই মোৰ আটাইতকৈ উপকাৰী মানুহ বুলি ভাবোঁ আৰু কৃতজ্ঞ-চিত্তে প্ৰায়েই তেওঁলোকক স্মৰণ কৰো-যিসকল লোকে মোৰ মনত প্ৰচণ্ড জেদ জগাই তুলিব পাৰিছিল।<ref name="dhumuha aru ramdhenu"/> # সংসাৰ আৰু চাকৰি তথা জীৱিকাৰ সংস্থান একে সময়তে এৰিব লগা হ'লে যিকোনো মানুহৰে সাময়িকভাৱে হ'লেও মানসিক বিপৰ্যয় হোৱাটো অসম্ভৱ বা অস্বাভাৱিক নহয়।<ref name="dhumuha aru ramdhenu"/> # মানুহে জীয়াই থাকি ইমান ভাল পাই যে মৃত্যুকেই ডাঙৰ শত্ৰু বুলি জ্ঞান কৰে।<ref name="dhumuha aru ramdhenu"/> ===পিতা-পুত্ৰ=== # যৌৱনকাললৈকে মানুহে ভৱিষ্যতৰ নানা সপোন দেখে, নিজৰ কাৰণে এখন দিবাস্বপ্নৰ সৃষ্টি কৰে। কিন্তু বয়স ভাটী দিয়াৰ লগে লগে মানুহে ভৱিষ্যতৰ বিষয়ে কল্পনা কৰিবলৈ বা সপোন দেখিবলৈ এৰি দিয়ে।<ref name="pita putra">[[পিতা পুত্ৰ]]; সপ্তম সংস্কৰণ: চেপ্টেম্বৰ, ১৯৯৯</ref> # মানুহে যেতিয়া একোৰে প্ৰতি আকাংক্ষা নকৰে, তেতিয়াহে তেওঁ ব্ৰহ্মৰদৰে শুদ্ধ আৰু পৱিত্ৰ হয়।<ref name="pita putra"/> ===বাতৰি কাকতত প্ৰকাশিত লেখা=== # সুখ নিৰ্ভৰ কৰে ঘাইকৈ সন্তুষ্টিৰ ওপৰত। সন্তুষ্টি আৰু আনন্দ দুয়োটা সম্পূৰ্ণ বেলেগ বস্তু। যি মানুহে কেৱল আনন্দ বা কামনাতৃপ্তিৰ অন্বেষণ কৰে তেওঁৰ সেই অন্বেষণৰ কোনোদিনে অন্ত নপৰে। অৱশেষত সি পৰ্যবসিত হয় চৰম অৱসাদ আৰু হতাশাত। আনহাতে, সন্তুষ্টি হ'ল এনে এটা হৃদয়ানুভূতি - যিটোৱে মানুহে কৰা সকলো কামকে এটা অৰ্থ দিয়ে আৰু সি পূৰণ কৰে একান্ত মানৱীয় প্ৰয়োজনবোৰ।<ref name="Tokabohi">মোৰ টোকাবহীৰ পৰা, [[নিয়মীয়া বাৰ্তা]]</ref> # মানুহৰ জীৱনৰ আটাইতকৈ ডাঙৰ প্ৰশ্ন আৰু ডাঙৰ ৰহস্যটো হ'ল মৃত্যু। মৃত্যুৰ গুৰুত্ব ঈশ্বৰতকৈয়ো বেছি, কাৰণ মৃত্যু নথকা হ'লে মানুহৰ ইমান বেছি ঈশ্বৰ-জিজ্ঞাসা হ'লহেঁ‌তেননে নাই সেই বিষয়ে নিশ্চয় সন্দেহৰ অৱকাশ আছে।<ref name="Tokabohi"/> ==হোমেন বৰগোহাঞি সম্পৰ্কে বিভিন্নজনৰ উক্তি== *‘সাহিত্য সাধনা আমিও কৰোঁ, কিন্তু তাৰ নামত জীৱনটোক উছৰ্গা কৰাৰ সাহ দেখুৱালে কেৱল বৰগোহাঞিয়ে৷ তেওঁ মোৰ প্ৰিয়তম লেখক নহ’ব পাৰে, কিন্তু অসমৰ দৰে পৰিৱেশত সাহিত্যৰ প্ৰতি তেওঁৰ নিষ্ঠা আৰু সততা দেখি তেওঁৰ প্ৰতি শ্ৰদ্ধাত মোৰ শিৰ দোঁ খাই যায়৷’<ref name="(সাতসৰী আলোচনী">{{cite book | title=সাতসৰী আলোচনী | publisher=সাদিন প্ৰণ্টাৰ্ছ | author=পাতনি | year=জুলাই, ২০২১ | pages=পৃষ্ঠা-২০}}</ref> **[[অজিৎ বৰুৱা]] * ৰামধেনু যুগৰ এগৰাকী বিশিষ্ট গল্পকাৰ হোমেন বৰগোহাঞিৰ গল্পৰ সংখ্যা বৰ বেছি নহয়, কিন্তু কমসংখ্যক গল্পৰ মাজেদিয়েই বৰগোহাঞিয়ে অসমীয়া চুটি গল্পৰ ইতিহাসত এখন বিশিষ্ট আসন অধিকাৰ কৰিবলৈ সক্ষম হৈছে। ...বৰগোহাঞিৰ গল্প বিচিত্ৰ ভাৱনাৰে সমৃদ্ধ। লেখকজনৰ ব্যক্তিগত জীৱনৰ ভিন ভিন সময়ৰ ভাৱাৱেগবোৰ বিভিন্ন চৰিত্ৰৰ মাজেদি প্ৰকাশ পোৱা দেখা গৈছে। **ড° [[প্ৰহ্লাদ কুমাৰ বৰুৱা]] *‘সাম্প্ৰতিক কালৰ অসমৰ বৰগোহাঞি হ’ল এগৰাকী গুৰুত্বপূৰ্ণ আৰু সৃষ্টিশীল, সমাজ সচেতন লেখক, সাংবাদিক, প্ৰখৰ বুদ্ধিদীপ্ত, যুক্তিবাদী, সাহসী, শক্তিশালী গদ্যলেখক আৰু এগৰাকী জাতীয় চেতনাসম্পন্ন আৰু একে সময়তে গভীৰ মানৱতাবাদী ব্যক্তি৷’ **ড° [[নগেন শইকীয়া]]<ref name="প্ৰকাশ আলোচনী">{{cite book | title=প্ৰকাশ আলোচনী | author=নগেন শইকীয়া | year=২০২১, জুন সংখ্যা | pages=৬}}</ref> *‘প্ৰায় পাঁচটা দশকতকৈও অধিক কালজুৰি সক্ৰিয় সাংবাদিকতা কৰা হোমেন বৰগোহাঞিৰ উজ্জ্বল কীৰ্তি আছিল উদীয়মান লেখকসকলক জনোৱা উৎসাহ আৰু অনুপ্ৰেৰণা। অসমৰ বৰ্তমানৰ সাহিত্য-সাংবাদিকতাৰ ক্ষেত্ৰখনত তেখেতৰ দ্বাৰা আৱিষ্কৃত আৰু অনুপ্ৰাণিত অসংখ্য বিখ্যাত লোক আছে। তাৰ অধিকাংশ লোকেই আজিও তেখেতে যোগোৱা অনুপ্ৰেৰণাৰ কথা সোঁৱৰে। ’<ref>‘সাতসৰী’, সম্পাদক-[[অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী]], জুলাই, পৃষ্ঠা-২৫]</ref> **[[w:ময়ূৰ বৰা|ময়ূৰ বৰা]] ==লগতে চাওক== *[[জীয়াই থকাৰ আনন্দৰ প্ৰধান উৎস স্বাস্থ্য]] == উত্‍স == {{Reflist}} == বাহ্যিক সংযোগ == {{Wikipedia|হোমেন বৰগোহাঞি}} {{কমনছ শ্ৰেণী|Homen Borgohain}} [[Category:অসমৰ ব্যক্তি]] [[Category:লেখক]] [[Category:মৃত ব্যক্তি]] [[শ্ৰেণী:সাহিত্যিক]] [[Category:অসমীয়া প্ৰবন্ধকাৰ]] 2myv3wbaw95fu11ceyuzkftilmjapn8 0 755 19767 11057 2024-10-14T05:41:24Z BhuyanBhaskar 213 19767 wikitext text/x-wiki [[File:Bertrand Russell transparent bg.png|thumb|বাৰ্ট্ৰাণ্ড ৰাছেলৰ আলোকচিত্ৰ]] '''[[:as:বাৰ্ট্ৰাণ্ড ৰাছেল|বাৰ্ট্ৰাণ্ড ৰাছেল]]''' ({{lang-en|Bertrand Arthur William Russell, 3rd Earl Russell}}; ১৮ মে', ১৮৭২ – ২ ফেব্ৰুৱাৰী, ১৯৭০) একাধাৰে এজন ব্ৰিটিছ দাৰ্শনিক, গণিতজ্ঞ আৰু ন’বেল বঁটা বিজয়ী সাহিত্যিক। == উদ্ধৃতিসমূহ == # যিটো জীৱনক প্ৰেমে প্ৰেৰণা দিয়ে, জ্ঞানে পথ দেখুৱায়, সেইটোৱেই হ'ল ভাল জীৱন।<ref>[https://web.archive.org/web/20210808134359/https://niyomiyabarta.com/epaper/21072021/page6.php নিয়মীয়া বাৰ্তা, ২১ জুলাই, ২০২১]</ref> # চিন্তা কৰাৰ মানসিকতাক কেতিয়াও নিৰুৎসাহিত নকৰিবা। কাৰণ একমাত্ৰ চিন্তাৰ মাধ্যমেৰেই সঠিক সিদ্ধান্তত উপনীত হোৱা সম্ভৱ।<ref>[https://www.chharpatra.com/%E0%A6%AC%E0%A6%BE%E0%A6%B0%E0%A7%8D%E0%A6%9F%E0%A7%8D%E0%A6%B0%E0%A6%BE%E0%A6%A8%E0%A7%8D%E0%A6%A1-%E0%A6%B0%E0%A6%BE%E0%A6%B8%E0%A7%87%E0%A6%B2%E0%A7%87%E0%A6%B0-%E0%A7%A7%E0%A7%AB%E0%A6%9F%E0%A6%BF-%E0%A6%A6%E0%A6%BE%E0%A6%B0%E0%A7%8D%E0%A6%B6%E0%A6%A8%E0%A6%BF%E0%A6%95-%E0%A6%89%E0%A6%95%E0%A7%8D%E0%A6%A4%E0%A6%BF/6333 বার্ট্রান্ড রাসেলের ১৫টি দার্শনিক উক্তি]</ref> # জীৱনত সুখী হ'বলৈ জীৱনৰ দৰ্শন সলনি কৰাতকৈ নিতৌ ছমাইল খোজ কঢ়া বেছি ভাল।<ref>[[আত্মানুসন্ধান|আত্মানুসন্ধান]], [[হোমেন বৰগোহাঞি|হোমেন বৰগোহাঞি]], পৃষ্ঠা ৬৫</ref> # প্ৰেম যেতিয়াই মুক্ত আৰু স্বতঃস্ফূৰ্ত হৈ থাকে, ই তেতিয়াই প্ৰস্ফুটিত হয়। প্ৰেম যেতিয়া দায়িত্ব হৈ পৰে, তেতিয়া ই সমাপ্তিৰ দিশে গতি কৰে। যেতিয়া কোৱা হয় যে তুমি অমুকক প্ৰেম কৰিব‌ই লাগিব, তেতিয়া প্ৰেমাস্পদৰ বাবে এক ঘৃণাৰ ভাব হৃদয়ত লাহে লাহে জাগ্ৰত হয়।<ref>[https://web.archive.org/web/20210811170352/https://niyomiyabarta.com/epaper/11082021/page6.php নিয়মীয়া বাৰ্তা, ১১ আগষ্ট, ২০২১]</ref> # জীৱনত শিকিবলগীয়া আটাইতকৈ কঠিন কামটো হ'ল কোনখন দলং পাৰ হ'ব আৰু কোনখন জ্বলাই দিব লাগে তাক জনাটো।<ref>[https://web.archive.org/web/20211111063730/https://niyomiyabarta.com/epaper/09112021/page6.php নিয়মীয়া বাৰ্তা, ৯ নৱেম্বৰ, ২০২১]</ref> # যিসকল পুৰুষ-মহিলাক আপুনি সুখী বুলি ভাবে, তেওঁলোকক ভালকৈ লক্ষ্য কৰিলে আপুনি দেখিব যে এট কথাত তেওঁলোকৰ সকলোৰে মিল আছে। সেইবোৰৰ ভিতৰত আটাইতকৈ গুৰুত্বপূৰ্ণ কথাটো হ'ল তেওঁলোকৰ এনেধৰণৰ কৰ্মব্যস্ততা–যিটো কাম কৰি তেওঁলোকে উপভোগ কৰে আৰু যিটো কামে এটা আনন্দদায়ক বস্তু সৃষ্টি কৰে।<ref name="জীৱন-জিজ্ঞাসা">{{Cite book | title=জীৱন-জিজ্ঞাসা | publisher=বনলতা | author=[[হোমেন বৰগোহাঞি|হোমেন বৰগোহাঞি]], গীতিমালিকা নেওগ | year=২০০৩ | pages=৪০-৪৩ | isbn=81-7665-183-4}}</ref> # বহুতো মানুহে নিজৰ বৃত্তিৰ প্ৰয়োজনত জীৱনৰ বেছিভাগ সময়ত চহৰত বাস কৰিব লগীয়া হয়। কিন্তু সপ্তাহৰ অন্তত তেওঁলোকে ঘৰলৈ আহি ফুলৰ বাগিচাত কাম কৰে। এই কাম কৰি তেওঁলোকে একো আৰ্থিক প্ৰতিদান নাপায়। এই কাম কৰিবলৈ তেওঁলোকক কোনেও বাধ্যও নকৰে। কিন্তু যেতিয়া বসন্তৰ আগমনৰ লগে লগে তেওঁৰ ফুলৰ বাগিচাখন নতুনকৈ ফুলা ফুলেৰে জাতিষ্কাৰ হৈ উঠে তেতিয়া তেওঁ বিমল আনন্দ অনুভৱ কৰে। সেই আনন্দ হ'ল সৌন্দৰ্য সৃষ্টি কৰাৰ আনন্দ।<ref name="জীৱন-জিজ্ঞাসা"/> # এজন পুৰুষ বা মহিলা যদি সম্পূৰ্ণ সুস্থ হয়, আৰু তেওঁ পেট ভৰাই খাবলৈ পায়, তেন্তে সুখী হ'বলৈ তেওঁক আৰু দুটা বস্তুৰ প্ৰয়োজন। ওপৰে ওপৰে চালে এই দুয়োটা বস্তুকে পৰস্পৰ বিৰোধী যেন লাগে। প্ৰথমতে লগা বস্তুটো হ'ল এটা প্ৰধান বা কেন্দ্ৰীয় উদ্দেশ্যক অৱলম্বন কৰি গঢ় লৈ উঠা এটা সুদৃঢ় কামৰ আঁচনি। দ্বিতীয় প্ৰয়োজন কিন্তু কাম নহয়। দ্বিতীয় প্ৰয়োজনটো হ'ল খেলা। খেলা মানে মই সেইবোৰ কামক বুজাব খুজিছোঁ, যিবোৰ কাম আমি কোনো এটা বিশেষ বা গুৰুত্বপূৰ্ণ উদ্দেশ্য সাধন কৰিবলৈ নকৰোঁ; সেই কামবোৰ কৰোঁ কেৱল স্ফূৰ্টি বা বিনোদনৰ কাৰণে।<ref name="জীৱন-জিজ্ঞাসা"/> # সকলো ইতৰ প্ৰাণীৰ দৰে মানুহো এটা জন্তু। তেওঁ যিমান ভাবে তাতোকৈ বেছি পৰিমাণে তেওঁৰ সুখ নিৰ্ভৰ কৰে তেওঁৰ শাৰীৰিক অৱস্থাৰ ওপৰত।<ref name="জীৱন-জিজ্ঞাসা"/> # সকলো প্ৰকাৰৰ সতৰ্কতাৰ ভিতৰত প্ৰেমৰ ক্ষেত্ৰত লোৱা সতৰ্কতাই হ’ল প্ৰকৃত সুখৰ আটাইতকৈ ডাঙৰ শত্ৰু৷<ref>উদ্ধৃতি অভিধান, ৰক্তাভজ্যোতি বৰা, পৃ:নং; ৩৬৯, বাণী মন্দিৰ, ২০০৩</ref> # কথা কোৱা বা চিন্তা কৰাৰ স্বাধীনতাইহে এখন মুক্ত সমাজ সৃষ্টি কৰিব পাৰে; আৰু কেৱল তেনে এখন সমাজতহে সত্যই এজন সত্য সন্ধানীক জ’লৈকে লৈ যাব খোজে, ত’লৈকে তেও গৈ থাকিব পাৰে৷<ref>উদ্ধৃতি অভিধান, ৰক্তাভজ্যোতি বৰা, পৃ:নং; ৩৩৭, বাণী মন্দিৰ, ২০০৩</ref> # তোমাৰ ধাৰণা যদি যুক্তিৰ ভেটিত প্ৰতিষ্ঠিত বুলি ভাবা, তেন্তে তাক প্ৰমাণসহ প্ৰতিষ্ঠা কৰা, আৰু যুক্তিৰে প্ৰতিষ্ঠা কৰিব নোৱাৰিলে সেই ধাৰণা পৰিত্যাগ কৰা৷<ref>উদ্ধৃতি অভিধান, ৰক্তাভজ্যোতি বৰা, পৃ:নং; ২৮৮, বাণী মন্দিৰ, ২০০৩</ref> # যেতিয়া এটা চুটি শব্দৰ দ্বাৰাই তোমাৰ কাম চলে, তেনেস্থলত এটা দীঘল শব্দ কেতিয়াও ব্যৱহাৰ নকৰিবা৷<ref>উদ্ধৃতি অভিধান, ৰক্তাভজ্যোতি বৰা, পৃ:নং; ৩০৭, বাণী মন্দিৰ, ২০০৩</ref> # যিসকল লোকে মহৎ জীৱন যাপন কৰে, তেওঁলোকে নিজ জীৱনকালত কাৰোপৰা স্বীকৃতি নাপালেও এই কথা ভবা উচিত নহয় যে তেওঁলোকৰ জীৱন অথলে গ’ল৷ তেওঁলোকৰ জীৱনৰ পৰা এনে এটা পোহৰ বিকিৰিত হয়, যি পোহৰে তেওঁলোকৰ বন্ধু-বান্ধৱ, ওচৰ-চুবুৰীয়াক বাট দেখুৱায় আৰুু সুদূৰ ভৱিষ্যতৰ কাৰণেও তেওঁ পথ প্ৰদৰ্শক হৈ ৰয়৷<ref>উদ্ধৃতি অভিধান, ৰক্তাভজ্যোতি বৰা, পৃ:নং; ২৬২, বাণী মন্দিৰ, ২০০৩</ref> # আইন-শৃঙ্খলা অবিহনে সমাজ তিষ্ঠিব নোৱাৰে।<ref name="uddhriti">{{Cite book|title=উদ্ধৃতি |author=শ্ৰীদূৰ্গাশঙ্কৰ দেৱ শৰ্ম্মা |year=১৯৮৮ |publisher=ওৰিয়েণ্টেল বুক কোম্পানী }}</ref> # এনে এটা দিন আহিব যেতিয়া বিজ্ঞানৰ বিষয়ে কিছুকথা নজনা ব্যক্তি এজনক শিক্ষিত বুলি গণ্য কৰা নহ'ব। <ref>মহৎ লোকৰ অমৃত বাণী, সম্পাদনা:জয়চন্দ্ৰ চক্ৰৱৰ্তী, পৃ. ৩</ref> # যিসকল ধনী ব্যৱসায়ীয়ে জীৱনৰ সুখ-শান্তি হেৰুৱায় পেলাইছে, তেওঁলোকে হেৰুওৱা সুখ-শান্তি ঘূৰাই পাবলৈ নিজৰ জীৱন-দৰ্শন সলনি কৰাতকৈ দিনে ছমাইল খোজ কাঢ়িলে বেছি উপকাৰ পাব বুলি মই ভাবোঁ৷<ref name="প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা">[[প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা]]; প্ৰথম প্ৰকাশ: মে', ১৯৯৪, পৃষ্ঠা-৫১</ref> == উত্‍স == {{Reflist}} == বাহ্যিক সংযোগ == {{Wikipedia|বাৰ্ট্ৰাণ্ড ৰাছেল}} [[Category:দাৰ্শনিক]] [[Category:গণিতজ্ঞ]] [[Category:সাহিত্যৰ ন'বেল বঁটা বিজয়ী]] [[Category:মৃত ব্যক্তি]] a5wckg2wpe2box9kmtyhs9hxkb5mvs9 0 948 19768 16342 2024-10-14T09:43:56Z পাপৰি বৰা 636 /* উদ্ধৃতিসমূহ */ 19768 wikitext text/x-wiki '''মায়াবৃত্ত''' হৈছে [[ৰীতা চৌধুৰী]]য়ে ৰচনা কৰা এখন অসমীয়া উপন্যাস। উপন্যাসখন প্ৰথম প্ৰকাশ পাইছিল ২০১২ চনৰ ডিচেম্বৰ মাহত। লেখিকাই পুতি নামৰ এজনী ছোৱালীৰ জীৱনক কেন্দ্ৰ কৰি উপন্যাসখনৰ কাহিনী গঢ়ি তুলিছে।<ref>গ্ৰন্থ:মায়াবৃত্ত; লেখিকা:ৰীতা চৌধুৰী; সপ্তম প্ৰকাশ:জুন,২০১৯; প্ৰকাশক: জ্যোতি প্ৰকাশন</ref> ==উদ্ধৃতিসমূহ== #পানী নৰৰূপ পৰমাত্মাৰ সন্তান। সেই কাৰণে পানীক নাৰা বুলি কোৱা হয়। সেই নাৰা পৰমাত্মাৰ প্ৰথম নিবাসস্থান। সেয়ে পৰমাত্মাৰ নাম 'নাৰায়ণ'।{{Sfn|মায়াবৃত্ত|2019|p=57}} #মানুহ সদায় নাৰিকলৰ দৰে হ'ব লাগে। নাৰিকলৰ ভিতৰৰ পানীখিনিক কাকো চুবলৈ দিব নালাগে। চুবলৈ দিলে নাৰিকলটো ফালি পেলাব লাগিব। ফালি পেলালে সেই নাৰিকলৰ পৰা আৰু কেতিয়াও গছ নগজে। সেই নাৰিকলক আৰু ঘটত থৈ কোনেও পূজা নকৰে।{{Sfn|মায়াবৃত্ত|2019|p=60}} #তেজীমলাক মাকে ঢেঁকীত খুন্দি মাৰিলে, তেজীমলা লাউগছ হৈ গজিল। লাউগছ কাটি পেলালে জৰাগছ হৈ গজিল। জৰাগছ কাটি পেলালে পদুম হৈ গজিল, তাৰ পিছত পদুমৰ পৰা আকৌ তেজীমলা হ'ল। তেজীমলাক মাৰিব নোৱাৰিলে- কাৰণ তেজীমলাই জীয়াই থাকিব খুজিছিল। জীয়াই থাকিম বুলি ঠিক কৰা মানুহক কোনেও মাৰিব নোৱাৰে।{{Sfn|মায়াবৃত্ত|2019|p=79}} #ডাঙৰ কথা ভাবিবি। ডাঙৰ কাম কৰিবি। ডাঙৰকৈ জীয়াই থাকিবি। পোক-পৰুৱাৰ দৰে জন্ম হৈ পোক-পৰুৱাৰ দৰে কোটি কোটি মানুহ মৰি যায়। আমি চবেই মৰিম। কিন্তু ভালকৈ জীয়াই থাকি মৰিব লাগে।{{Sfn|মায়াবৃত্ত|2019|p=93}} #উপেক্ষাৰ সমান শক্তি নাই।{{Sfn|মায়াবৃত্ত|2019|p=149}} #প্ৰতিজন ব্যক্তিৰ নিজা একোখন পৃথিৱী আছে। সেই পৃথিৱীৰ পৰা তেওঁ বাহিৰৰ পৃথিৱীলৈ চায়। সকলো কথা তেওঁ সেই পৃথিৱীৰ উচ্চতা আৰু দৃষ্টি অনুসাৰে দেখে। সেই পৃথিৱী অনুসাৰে বুজে। মই পৃথিৱীলৈ আকাশৰ সমান ওখৰ পৰা চাম। মই জীৱনক সাগৰৰ দৰে গভীৰকৈ বুজিম। ৰহস্যময় জীৱনক উদ্ঘাটন কৰি, চেষ্টা কৰিম অৰ্থপূৰ্ণ জীৱনৰ গৰাকী হ'বলৈ।{{Sfn|মায়াবৃত্ত|2019|p=150}} #সাধাৰণ জীৱনতকৈ ওপৰৰ, মনুষ্য জীৱন। দেৱত্বলৈ নহয়, মই উন্নীত হ'ব বিচাৰোঁ মনুষ্যত্বলৈ।{{Sfn|মায়াবৃত্ত|2019|p=151}} #সংগী হ'বলৈ আত্মাৰ বন্ধুত্বৰ প্ৰয়োজন। শৰীৰ ক্ষয় হৈ গʼলেও আত্মাৰ বন্ধুত্বৰে প্ৰেম জীয়াই থাকে। মানুহে ভাৱে সংসাৰৰ বাবে প্ৰেমৰ প্ৰয়োজন। মোৰ মতে বন্ধুত্বহে প্ৰাথমিক। প্ৰেম বন্ধুত্বনিৰ্ভৰ। বন্ধুত্বহীন প্ৰেম এটা হ'ৰমনেল ইল্যুজন মাত্ৰ। এটা শৰীৰনিৰ্ভৰ অনুভৱ। অস্থায়ী। হ'ৰমনৰ নিঃসৰণৰ লগত জড়িত তাৰ জন্ম-মৃত্যু। আৰু একো নহয়।{{Sfn|মায়াবৃত্ত|2019|p=215}} #কেতিয়াবা হৈ যায়। সৰু সৰু কথাই জীৱনৰ গতি সলনি কৰি দিয়ে। সৰু শব্দটো ৰিলেটিভ। আনৰ দৃষ্টিৰে চাই সৰু বুলি ভবা যায়, নিজৰ কাৰণে তাতকৈ ডাঙৰ হয়টো আৰু একো নাই।{{Sfn|মায়াবৃত্ত|2019|p=337}} #ভাৱিছিলোঁ, মানুহেনো কিয় আনৰ দুখৰ কাহিনী পঢ়ি, চকুপানী টুকি ইমান ভাল পায়। আজিকালি ভাব হয়, মানুহে আচলতে সেইবোৰ দুখৰ সৈতে নিজৰ ভিতৰৰ কষ্টবোৰ একাকাৰ কৰি পেলায়। মানুহে আচলতে নিজৰ কাৰণে কান্দে। কান্দি মনৰ বোজা নমায়।{{Sfn|মায়াবৃত্ত|2019|p=363}} #মই যেতিয়া কষ্টৰ ওচৰত হাৰি যাবলৈ ধৰিছিলো তেতিয়া মই আনৰ ডাঙৰ ডাঙৰ দুখবোৰলৈ চাইছিলো। হাৰি যোৱা সহজ। দুখৰ ওচৰত আত্মসমৰ্পণ কৰি জীৱনটো খৰচ কৰি দিয়া সহজ। মৰি যোৱাও সহজ। মৃত্যুটো হাতৰ ওচৰতে আছে। যেতিয়াই মন যায় তেতিয়াই মৰি যাব পাৰি। কিন্তু মৰিম কিয়? এঘড়ী যুঁজাত আপত্তি কি?{{Sfn|মায়াবৃত্ত|2019|p=439}} #অহিংসাৰ পথ যেতিয়া ল'বা, কোনোবাই স্বীকৃতি দিব আৰু ভাল পাব বুলি আশা নকৰিবা। এইটো তোমাৰ নিজৰ দায়বদ্ধতা। অহিংসাৰ পথত লোৱা মানে আত্মৰক্ষা নকৰাটো নুবুজায়। তোমাক মই খুটিবলৈ মানা কৰিছিলোঁ। ফণা তুলিবলৈ মানা কৰা নাছিলো। ফণা তুলিবা। সময়ত, প্ৰয়োজনত ফণা দেখুৱাবা। কিন্তু নুখুটিবা। এয়াহে অহিংসাৰ পথ। অহিংসা মানে অশুভ শক্তিৰ ওচৰত আত্মসমৰ্পণ নহয়। নিজে ভালে থাকিব লাগিব। জীব লাগিব। অহিংসও হ'ব লাগিব।{{Sfn|মায়াবৃত্ত|2019|p=448}} #ভগৱানে নিজৰ পিছতে চেতনাৰ দ্বিতীয় স্তৰ মানুহকে দিছে। মানুহৰ জ্ঞানেন্দ্ৰিয় আৰু কৰ্মেন্দ্ৰিয়সমূহ ইমানে সমৰ্থ যে মানুহক সৃষ্টিৰ আটাইতকৈ সমৰ্থ বুলি ক'ব পাৰি। মাত্ৰ কায়া আৰু ভৌতিক জগততে নহয়, অদৃশ্য ক্ষেত্ৰ ৰূপে জনা সূক্ষ্ম জগততো মানুহৰ অসাধাৰণ অধিকাৰ আছে। মানুহ ভ্ৰাম্যমাণ দেৱতা। মানৱ সত্ত্বাক দেৱদুৰ্লভ বুলি কোৱা হয়। ক্ষুদ্ৰাতিক্ষুদ্ৰ পৰমাণুত যেনেকৈ এক সামগ্ৰিক গ্ৰহপিণ্ডৰ শক্তি থাকে তেনেকৈ মানুহৰ কায়াত সিমানেই গোলক আছে যিমান বিশ্ব ব্ৰহ্মাণ্ডৰ তৰা, গ্ৰহ-উপগ্ৰহত। সংসাৰখন জড় পদাৰ্থৰে নিৰ্মিত হৈছে। ইয়াত ভাল আৰু বেয়া বুলিবলৈ একো নাই। সেইবোৰৰ সুখ আৰু দুখৰ অনুভূতি মানুহে নিজে গঢ়ি লয়। পাপ-পুণ্য পদাৰ্থই সৃষ্টি নকৰে। সেইবোৰৰ সুপ্ৰয়োগ আৰু অপপ্ৰয়োগৰ পৰাহে পুণ্য আৰু পাপৰ ধাৰণাৰ সৃষ্টি হয়। বিবেচনা, নিষ্ঠা, দায়িত্ব আৰু সাহস -এয়াই হ'ল চাৰি বিভূতি। শ্ৰম, আত্মবিশ্বাস, মমতা, সহানুভূতি, সাহস, প্ৰসন্নতা, মানসিক সন্তুলন এইবোৰেই মহাজীৱনৰ সমল। মহাজীৱনৰ সম্ভাৱনা সকলোৰে ভিতৰত থাকে। প্ৰশিক্ষণ আৰু অভ্যাসেৰে বিকাশ কৰিব পাৰি। নিজৰ সমীক্ষা কৰোৱা। দোষ-গুণ বাছি উলিওৱা। সৰু সৰু বেয়া অভ্যাসেৰে আৰম্ভ কৰি নিজক পৰিশুদ্ধ কৰা। পৰিৱৰ্তনশীল পৰিস্থিতিৰ সাহসেৰে মুখামুখি হোৱা। নিৰ্বাপিত বন্তিক যদি প্ৰজ্জ্বলিত কৰিব খোজা নিজে প্ৰজ্জ্বলিত বন্তি হোৱা।{{Sfn|মায়াবৃত্ত|2019|p=453}} # মোক এন্ধাৰলৈ ঠেলি নিদিবা। মোক অসত্যলৈ ঠেলি নিদিবা। মোক মৃত্যুলৈ ঠেলি নিদিবা। মহাজীৱনৰ পথেৰে মোক যাবলৈ দিয়া। মোক উৰিবলৈ দিয়া উদাৰ আকাশত। ভাল পাবলৈ দিয়া প্ৰকৃতিক, অৰণ্যক, নদীক, সকলোকে...{{Sfn|মায়াবৃত্ত|2019|p=289}} # দুখন নৈ যেতিয়া লগ হয়, তাৰ পিচত কোনোবাই যদি কয় পানীখিনি ভাগ কৰো, বেলেগ বেলেগ কৰোঁ,কৰিব জানো পাৰে? আমিও ঠিক তেনেকুৱাই পুতি। আটাইতকৈ কঠিন বিদ্ৰোহীজনেও ভাবে মোক কোনোবাই বুজক। সকলোৱেই জীৱনৰ কোনোবা নহয় কোনোবা সময়ত ভাবে- মোক কোনেও নুবুজিলে।ক'ৰবাত আমি সকলোৱেই একে নিকিতা ক'ৰবাত আমি সকলোৱেই অকলশৰীয়া। #মৰা মানে মানুহ যে মৰি যায়, জ্বলাই যে দিয়ে, তেনেকুৱা নহয়। আমাক বহুতে বহুত ধৰণে মাৰিব খুজিব পাৰে। কিন্তু আমি জীয়াই থাকিম বুলি ঠিক কৰিব লাগিব। তেতিয়া আমাক কোনেও মাৰিব নোৱাৰে। #নাৰী-পুৰুষৰ ভালপোৱাৰ মাজেৰে, বন্ধুত্বৰ মাজেৰে যি ঘৰ গঢ়ি উঠে তাতকৈ ডাঙৰ স্বৰ্গ আৰু একো নাই। সেই স্বৰ্গ আমি গঢ়িব নাজানো বা আমাক গঢ়িবলৈ বাধা দিয়ে কাৰণেই ঘৰ নামৰ স্বৰ্গ এখন নাই বুলি আমি কোনেও কৈ দিব নোৱাৰো। দিনৰ শেষত উভতি আহিবলৈ যাৰ ঘৰ নাই, মনৰ ভাৰ নমাই থ'বলৈ যাৰ লগৰীয়া নাই, সি বুজে ঘৰ কাক কয়। #ওখ গছে জানো ছাঁ পায়? ডাৱৰৰ বাহিৰে ওখ গছক আৰু কোনেও ছাঁ দিব নোৱাৰে। ওখ গছে জানো ছাঁ দিব নোৱাৰিলে বুলি আন গছক খং কৰে? বেয়া পায়? অভিমান কৰে? তুমিও ওখ গছ পুতি। আনক ছাঁ দিবৰ কাৰণেই তোমাৰ জন্ম। #আৱেগে বিপৰ্যস্ত কৰাৰ পৰত, সমস্যাই দিশহীন কৰি তোলাৰ পৰত, কলম থমকি ৰ'ব খোজাৰ পৰত নীৰাৰ ওচৰলৈ দৌৰি আহে মিনাক্ষীহঁত। তেওঁলোকে নীৰাৰ সবল উপস্থিতিলৈ বিশ্বাস আৰু আস্থাৰে মূৰ তুলি চায়। নীৰাৰ পৰা তুলি ল'ব খোজে যুঁজাৰ শক্তি। সৃষ্টিৰ উদ্যম। #শৰীৰেই সকলো নহয়। সংগী হ'বলৈ আত্মাৰ বন্ধুত্বৰ প্ৰয়োজন। শৰীৰ ক্ষয় হৈ গ'লেও আত্মাৰ বন্ধুত্বৰে প্ৰেম জীয়াই থাকে। মানুহে ভাবে সংসাৰৰ বাবে প্রেমৰ প্ৰয়োজন। মোৰ মতে বন্ধুত্বহে প্ৰাথমিক। প্ৰেম বন্ধুত্বনিৰ্ভৰ। বন্ধুত্বহীন প্ৰেম এটা হৰম'নেল ইল্যুজন মাত্ৰ। এটা শৰীৰনিৰ্ভৰ অনুভৱ। অস্থায়ী। হৰম'নৰ নিঃসৰণৰ লগত জড়িত তাৰ জন্ম-মৃত্যু। আৰু একো নহয়। #শৰীৰৰ মৃত্যু হয়, কিন্তু আত্মা নামৰ সত্তাটোৰ জানো মৃত্যু হ'ব পাৰে? শৰীৰৰ মৃত্যু হোৱাৰ পিচত আকৌ সেই একেই আত্মায়েই এক নতুন ৰূপত ক'ৰবাত এক নতুন জীৱন পায়। #আজিৰ পৰা মই নিজৰ অধিনায়ক। দ্ৰষ্টা। স্ৰষ্টা। বিচাৰক। স্বতন্ত্ৰ। আজিৰ পৰা মই মোৰ ৰথৰ সাৰথি। মই মোৰ প্ৰহৰী। মই মোৰ বন্ধু, নির্দেশক। মই যোদ্ধা। #প্ৰশংসাৰ ঢৌৰ সন্মুখত ৰৈ থকাটো কঠিন। কিন্তু নীৰাই জানে কিমানখিনিলৈ প্ৰশংসা প্ৰয়োজনীয়। জানে কিমানখিনিৰ পিচত প্ৰশংসাই লেখকক সৰগলৈ তোলে, অহংকাৰত মত্ত কৰে,নতুন জ্ঞানৰ বাট বন্ধ কৰে। জানে কিমানখিনি প্ৰশংসাক ভিতৰলৈ সোমাবলৈ দিলে অসহ্য লাগিবলৈ আৰম্ভ কৰে, ৰুদ্ধ কৰে পৰিশুদ্ধি আৰু উত্তৰণৰ বাট। #নিজৰ কথা নীৰাই কাকো নকয়। অতীতৰ কোনোবা এদিন জাপ খাবলৈ আৰম্ভ কৰা অন্তৰৰ দুৱাৰখন অৱশেষত বন্ধ হৈ গৈছিল।নিজ হাতে গোটাই আনি বন্ধ দুৱাৰখনৰ সিপাৰে দলিয়াই দিছিল জীৱনৰ চৌপাশে সিঁচৰিত হৈ থকা বিষয়বোৰ, স্মৃতিবোৰ। #পাঠকৰ হাততেই আছে এজন লেখকৰ মৃত্যু আৰু জীৱনৰ চাবিকাঠী। মহাজীৱনক স্পৰ্শ কৰিবলৈ নীৰাৰ নিৰলস সাধনাক পাঠকেই দিছে ক্লান্তিৰ পৰৰ প্ৰাণশক্তি। #বহু বছৰৰ পিচত বিৰতিহীন কামেৰে গঢ়া তীব্ৰ গতিশীলতাৰ পৰা ওলাই যেন শান্ত নদীৰ তীৰত অকলে বহিছেহি নীৰা। সমুখৰ নদীয়েদি যেন  উটি যাব ধৰিছে এখনৰ পিচত আন এখন স্মৃতি কঢ়িওৱা নাওঁ। চমকি উঠিছে নিগাজী আসনত বহি থকা বিচিত্ৰ মুহূৰ্তবোৰ। ক'ৰবাত যেন লাহে লাহে লেটা এটাৰ মুখ মুকলি হৈছে। ওলাই আহিব খুজিছে ৰঙীণ পাখি জোঁকাৰি উৰি যাব খোজা পখিলা এটা। এঙামুৰি দি উঠি বহিব খুজিছে বেহিচাপী অভিযাত্ৰী এজন। #সেই বিপৰীত জলবায়ুত পুতিৰ কাৰণে নাছিল বিকাশৰ বতাহ আৰু উত্তাপ,সেই নিৰ্মম মাটিত নাছিল সুজলা ভূমিৰ সজীৱতা। লহপহাই বাঢ়ি আহিব খুজি লাহে লাহে তাই মৰহি গৈছিল। তাইৰ ক'লা মুকুতাৰ দৰে তিৰবিৰাই থকা,সপোন ওপঙি থকা চকুযোৰ নিষ্প্ৰভ হৈ পৰিল। বন্ধ হৈ পৰিল হাঁহিৰ সঁফুৰাটো। বন্ধ হৈ পৰিল অবিৰত কলকলনি।শৈশৱ নামৰ নিঃসংগতা,প্ৰবল স্নেহহীনতা,এক অভিমান আৰু অপ্ৰকাশৰ যন্ত্ৰণা লগত লৈ পুতি কিশোৰী হ'ল।পুতি নীৰা হ'ল। #নীৰাৰ ভিতৰৰ আলোড়ন তীব্ৰতৰ হৈ পৰিছে। চকুযোৰ বাৰে বাৰে সৰোবৰ হৈ পৰিব খুজিছে। তাই খুলি দিব খুজিছে অনুভৱৰ উৎসমুখ। গুচি যাব খুজিছে বেগৱতী নৈৰ সৈতে প্ৰকাশৰ সমতললৈ। #নীৰাই নিজেই নিজৰ কাৰণে বাছি উলিয়াইছিল এটা জীৱন-দৰ্শন। বুটলি লৈছিল নিজৰ বাবে, নজহা-নপমা এমুঠি মূল্যবোধ।এটা বাট বাছি উলিয়াইছিল কিন্তু আগবঢ়া সহজ নাছিল। সমুখত আছিল আত্মবিশ্বাসহীনতা আৰু নীচাত্মিকাবোধে গঢ়ি তোলা সুউচ্চ দেৱাল। আছিল আনুগত্যত অভ্যস্ত সমাজৰ নিয়মবোৰ, শৃংখলবোৰ।আছিল প্ৰচণ্ড অপমান আৰু তীৰ্যক ব্যংগৰ শেলবোৰ। #পাখি জানো মাত্ৰ চৰাইৰ থাকে?মানুহৰ কিমান বুদ্ধি!পাখি লগা ঘৰ সাজি মানুহে ভিতৰত বহি উৰি যায়।আমি দেখোন মনৰো পাখি গঢ়ি ল'ব পাৰো।যেনি মন যায় তেনি উৰি যাব পাৰোঁ।ব'লা এবাৰ চেষ্টা কৰোঁ পুতি-ব'লা এটা বাট সাজোঁ, কোনেও বন্ধ কৰি দিব নোৱাৰা এটা বাট। #বেছি ভাল লাগিলে চকুপানী ওলায়।চবৰে ওলায়।কিমান ভাল লাগিছে আনক বুজাই ক'ব নাজানি যে।সেই কাৰণেও। #সকলো মানুহেই বেলেগ-বেলেগ কষ্ট কঢ়িয়াই লৈ ফুৰে।কষ্টৰ পৰা মুক্ত কোনো নহয়।যি কষ্ট আপুনি পাইছে,আপুনি যি অনুভৱ কৰে,আমি তাৰ সমভাগী হ'ব পাৰো।কিন্তু কষ্টখিনি লৈ আহিব নোৱাৰোঁ।কিন্তু মই জীৱনেৰে বুজিছোঁ,কষ্টক শক্তিলৈ ৰূপান্তৰিত কৰিব পাৰি।কষ্টৰ পৰা অন্য আনন্দলৈ বাট মুকলি কৰিব পাৰি।ইচ্ছা কৰিলেই পাৰি।ইচ্ছা কৰক। ==উৎস== {{Reflist}} * {{Cite book |last=চৌধুৰী |first=ৰীতা |title=মায়াবৃত্ত |publisher=জ্যোতি প্ৰকাশন |year=2019 |pages= |isbn= }} == বাহ্যিক সংযোগ == {{Wikipedia|মায়াবৃত্ত}} [[Category:অসমীয়া উপন্যাস]] ijsd8cv3x7kuog1exg1hveictr3ihs0 19769 19768 2024-10-14T09:44:16Z পাপৰি বৰা 636 ৰ-প্ৰতিস্থাপন সঁজুলি ব্যৱহাৰ কৰি ‘বঙালী ৰ’ প্ৰতিস্থাপন কৰা হ’ল। 19769 wikitext text/x-wiki '''মায়াবৃত্ত''' হৈছে [[ৰীতা চৌধুৰী]]য়ে ৰচনা কৰা এখন অসমীয়া উপন্যাস। উপন্যাসখন প্ৰথম প্ৰকাশ পাইছিল ২০১২ চনৰ ডিচেম্বৰ মাহত। লেখিকাই পুতি নামৰ এজনী ছোৱালীৰ জীৱনক কেন্দ্ৰ কৰি উপন্যাসখনৰ কাহিনী গঢ়ি তুলিছে।<ref>গ্ৰন্থ:মায়াবৃত্ত; লেখিকা:ৰীতা চৌধুৰী; সপ্তম প্ৰকাশ:জুন,২০১৯; প্ৰকাশক: জ্যোতি প্ৰকাশন</ref> ==উদ্ধৃতিসমূহ== #পানী নৰৰূপ পৰমাত্মাৰ সন্তান। সেই কাৰণে পানীক নাৰা বুলি কোৱা হয়। সেই নাৰা পৰমাত্মাৰ প্ৰথম নিবাসস্থান। সেয়ে পৰমাত্মাৰ নাম 'নাৰায়ণ'।{{Sfn|মায়াবৃত্ত|2019|p=57}} #মানুহ সদায় নাৰিকলৰ দৰে হ'ব লাগে। নাৰিকলৰ ভিতৰৰ পানীখিনিক কাকো চুবলৈ দিব নালাগে। চুবলৈ দিলে নাৰিকলটো ফালি পেলাব লাগিব। ফালি পেলালে সেই নাৰিকলৰ পৰা আৰু কেতিয়াও গছ নগজে। সেই নাৰিকলক আৰু ঘটত থৈ কোনেও পূজা নকৰে।{{Sfn|মায়াবৃত্ত|2019|p=60}} #তেজীমলাক মাকে ঢেঁকীত খুন্দি মাৰিলে, তেজীমলা লাউগছ হৈ গজিল। লাউগছ কাটি পেলালে জৰাগছ হৈ গজিল। জৰাগছ কাটি পেলালে পদুম হৈ গজিল, তাৰ পিছত পদুমৰ পৰা আকৌ তেজীমলা হ'ল। তেজীমলাক মাৰিব নোৱাৰিলে- কাৰণ তেজীমলাই জীয়াই থাকিব খুজিছিল। জীয়াই থাকিম বুলি ঠিক কৰা মানুহক কোনেও মাৰিব নোৱাৰে।{{Sfn|মায়াবৃত্ত|2019|p=79}} #ডাঙৰ কথা ভাবিবি। ডাঙৰ কাম কৰিবি। ডাঙৰকৈ জীয়াই থাকিবি। পোক-পৰুৱাৰ দৰে জন্ম হৈ পোক-পৰুৱাৰ দৰে কোটি কোটি মানুহ মৰি যায়। আমি চবেই মৰিম। কিন্তু ভালকৈ জীয়াই থাকি মৰিব লাগে।{{Sfn|মায়াবৃত্ত|2019|p=93}} #উপেক্ষাৰ সমান শক্তি নাই।{{Sfn|মায়াবৃত্ত|2019|p=149}} #প্ৰতিজন ব্যক্তিৰ নিজা একোখন পৃথিৱী আছে। সেই পৃথিৱীৰ পৰা তেওঁ বাহিৰৰ পৃথিৱীলৈ চায়। সকলো কথা তেওঁ সেই পৃথিৱীৰ উচ্চতা আৰু দৃষ্টি অনুসাৰে দেখে। সেই পৃথিৱী অনুসাৰে বুজে। মই পৃথিৱীলৈ আকাশৰ সমান ওখৰ পৰা চাম। মই জীৱনক সাগৰৰ দৰে গভীৰকৈ বুজিম। ৰহস্যময় জীৱনক উদ্ঘাটন কৰি, চেষ্টা কৰিম অৰ্থপূৰ্ণ জীৱনৰ গৰাকী হ'বলৈ।{{Sfn|মায়াবৃত্ত|2019|p=150}} #সাধাৰণ জীৱনতকৈ ওপৰৰ, মনুষ্য জীৱন। দেৱত্বলৈ নহয়, মই উন্নীত হ'ব বিচাৰোঁ মনুষ্যত্বলৈ।{{Sfn|মায়াবৃত্ত|2019|p=151}} #সংগী হ'বলৈ আত্মাৰ বন্ধুত্বৰ প্ৰয়োজন। শৰীৰ ক্ষয় হৈ গʼলেও আত্মাৰ বন্ধুত্বৰে প্ৰেম জীয়াই থাকে। মানুহে ভাৱে সংসাৰৰ বাবে প্ৰেমৰ প্ৰয়োজন। মোৰ মতে বন্ধুত্বহে প্ৰাথমিক। প্ৰেম বন্ধুত্বনিৰ্ভৰ। বন্ধুত্বহীন প্ৰেম এটা হ'ৰমনেল ইল্যুজন মাত্ৰ। এটা শৰীৰনিৰ্ভৰ অনুভৱ। অস্থায়ী। হ'ৰমনৰ নিঃসৰণৰ লগত জড়িত তাৰ জন্ম-মৃত্যু। আৰু একো নহয়।{{Sfn|মায়াবৃত্ত|2019|p=215}} #কেতিয়াবা হৈ যায়। সৰু সৰু কথাই জীৱনৰ গতি সলনি কৰি দিয়ে। সৰু শব্দটো ৰিলেটিভ। আনৰ দৃষ্টিৰে চাই সৰু বুলি ভবা যায়, নিজৰ কাৰণে তাতকৈ ডাঙৰ হয়টো আৰু একো নাই।{{Sfn|মায়াবৃত্ত|2019|p=337}} #ভাৱিছিলোঁ, মানুহেনো কিয় আনৰ দুখৰ কাহিনী পঢ়ি, চকুপানী টুকি ইমান ভাল পায়। আজিকালি ভাব হয়, মানুহে আচলতে সেইবোৰ দুখৰ সৈতে নিজৰ ভিতৰৰ কষ্টবোৰ একাকাৰ কৰি পেলায়। মানুহে আচলতে নিজৰ কাৰণে কান্দে। কান্দি মনৰ বোজা নমায়।{{Sfn|মায়াবৃত্ত|2019|p=363}} #মই যেতিয়া কষ্টৰ ওচৰত হাৰি যাবলৈ ধৰিছিলো তেতিয়া মই আনৰ ডাঙৰ ডাঙৰ দুখবোৰলৈ চাইছিলো। হাৰি যোৱা সহজ। দুখৰ ওচৰত আত্মসমৰ্পণ কৰি জীৱনটো খৰচ কৰি দিয়া সহজ। মৰি যোৱাও সহজ। মৃত্যুটো হাতৰ ওচৰতে আছে। যেতিয়াই মন যায় তেতিয়াই মৰি যাব পাৰি। কিন্তু মৰিম কিয়? এঘড়ী যুঁজাত আপত্তি কি?{{Sfn|মায়াবৃত্ত|2019|p=439}} #অহিংসাৰ পথ যেতিয়া ল'বা, কোনোবাই স্বীকৃতি দিব আৰু ভাল পাব বুলি আশা নকৰিবা। এইটো তোমাৰ নিজৰ দায়বদ্ধতা। অহিংসাৰ পথত লোৱা মানে আত্মৰক্ষা নকৰাটো নুবুজায়। তোমাক মই খুটিবলৈ মানা কৰিছিলোঁ। ফণা তুলিবলৈ মানা কৰা নাছিলো। ফণা তুলিবা। সময়ত, প্ৰয়োজনত ফণা দেখুৱাবা। কিন্তু নুখুটিবা। এয়াহে অহিংসাৰ পথ। অহিংসা মানে অশুভ শক্তিৰ ওচৰত আত্মসমৰ্পণ নহয়। নিজে ভালে থাকিব লাগিব। জীব লাগিব। অহিংসও হ'ব লাগিব।{{Sfn|মায়াবৃত্ত|2019|p=448}} #ভগৱানে নিজৰ পিছতে চেতনাৰ দ্বিতীয় স্তৰ মানুহকে দিছে। মানুহৰ জ্ঞানেন্দ্ৰিয় আৰু কৰ্মেন্দ্ৰিয়সমূহ ইমানে সমৰ্থ যে মানুহক সৃষ্টিৰ আটাইতকৈ সমৰ্থ বুলি ক'ব পাৰি। মাত্ৰ কায়া আৰু ভৌতিক জগততে নহয়, অদৃশ্য ক্ষেত্ৰ ৰূপে জনা সূক্ষ্ম জগততো মানুহৰ অসাধাৰণ অধিকাৰ আছে। মানুহ ভ্ৰাম্যমাণ দেৱতা। মানৱ সত্ত্বাক দেৱদুৰ্লভ বুলি কোৱা হয়। ক্ষুদ্ৰাতিক্ষুদ্ৰ পৰমাণুত যেনেকৈ এক সামগ্ৰিক গ্ৰহপিণ্ডৰ শক্তি থাকে তেনেকৈ মানুহৰ কায়াত সিমানেই গোলক আছে যিমান বিশ্ব ব্ৰহ্মাণ্ডৰ তৰা, গ্ৰহ-উপগ্ৰহত। সংসাৰখন জড় পদাৰ্থৰে নিৰ্মিত হৈছে। ইয়াত ভাল আৰু বেয়া বুলিবলৈ একো নাই। সেইবোৰৰ সুখ আৰু দুখৰ অনুভূতি মানুহে নিজে গঢ়ি লয়। পাপ-পুণ্য পদাৰ্থই সৃষ্টি নকৰে। সেইবোৰৰ সুপ্ৰয়োগ আৰু অপপ্ৰয়োগৰ পৰাহে পুণ্য আৰু পাপৰ ধাৰণাৰ সৃষ্টি হয়। বিবেচনা, নিষ্ঠা, দায়িত্ব আৰু সাহস -এয়াই হ'ল চাৰি বিভূতি। শ্ৰম, আত্মবিশ্বাস, মমতা, সহানুভূতি, সাহস, প্ৰসন্নতা, মানসিক সন্তুলন এইবোৰেই মহাজীৱনৰ সমল। মহাজীৱনৰ সম্ভাৱনা সকলোৰে ভিতৰত থাকে। প্ৰশিক্ষণ আৰু অভ্যাসেৰে বিকাশ কৰিব পাৰি। নিজৰ সমীক্ষা কৰোৱা। দোষ-গুণ বাছি উলিওৱা। সৰু সৰু বেয়া অভ্যাসেৰে আৰম্ভ কৰি নিজক পৰিশুদ্ধ কৰা। পৰিৱৰ্তনশীল পৰিস্থিতিৰ সাহসেৰে মুখামুখি হোৱা। নিৰ্বাপিত বন্তিক যদি প্ৰজ্জ্বলিত কৰিব খোজা নিজে প্ৰজ্জ্বলিত বন্তি হোৱা।{{Sfn|মায়াবৃত্ত|2019|p=453}} # মোক এন্ধাৰলৈ ঠেলি নিদিবা। মোক অসত্যলৈ ঠেলি নিদিবা। মোক মৃত্যুলৈ ঠেলি নিদিবা। মহাজীৱনৰ পথেৰে মোক যাবলৈ দিয়া। মোক উৰিবলৈ দিয়া উদাৰ আকাশত। ভাল পাবলৈ দিয়া প্ৰকৃতিক, অৰণ্যক, নদীক, সকলোকে...{{Sfn|মায়াবৃত্ত|2019|p=289}} # দুখন নৈ যেতিয়া লগ হয়, তাৰ পিচত কোনোবাই যদি কয় পানীখিনি ভাগ কৰো, বেলেগ বেলেগ কৰোঁ,কৰিব জানো পাৰে? আমিও ঠিক তেনেকুৱাই পুতি। আটাইতকৈ কঠিন বিদ্ৰোহীজনেও ভাবে মোক কোনোবাই বুজক। সকলোৱেই জীৱনৰ কোনোবা নহয় কোনোবা সময়ত ভাবে- মোক কোনেও নুবুজিলে।ক'ৰবাত আমি সকলোৱেই একে নিকিতা ক'ৰবাত আমি সকলোৱেই অকলশৰীয়া। #মৰা মানে মানুহ যে মৰি যায়, জ্বলাই যে দিয়ে, তেনেকুৱা নহয়। আমাক বহুতে বহুত ধৰণে মাৰিব খুজিব পাৰে। কিন্তু আমি জীয়াই থাকিম বুলি ঠিক কৰিব লাগিব। তেতিয়া আমাক কোনেও মাৰিব নোৱাৰে। #নাৰী-পুৰুষৰ ভালপোৱাৰ মাজেৰে, বন্ধুত্বৰ মাজেৰে যি ঘৰ গঢ়ি উঠে তাতকৈ ডাঙৰ স্বৰ্গ আৰু একো নাই। সেই স্বৰ্গ আমি গঢ়িব নাজানো বা আমাক গঢ়িবলৈ বাধা দিয়ে কাৰণেই ঘৰ নামৰ স্বৰ্গ এখন নাই বুলি আমি কোনেও কৈ দিব নোৱাৰো। দিনৰ শেষত উভতি আহিবলৈ যাৰ ঘৰ নাই, মনৰ ভাৰ নমাই থ'বলৈ যাৰ লগৰীয়া নাই, সি বুজে ঘৰ কাক কয়। #ওখ গছে জানো ছাঁ পায়? ডাৱৰৰ বাহিৰে ওখ গছক আৰু কোনেও ছাঁ দিব নোৱাৰে। ওখ গছে জানো ছাঁ দিব নোৱাৰিলে বুলি আন গছক খং কৰে? বেয়া পায়? অভিমান কৰে? তুমিও ওখ গছ পুতি। আনক ছাঁ দিবৰ কাৰণেই তোমাৰ জন্ম। #আৱেগে বিপৰ্যস্ত কৰাৰ পৰত, সমস্যাই দিশহীন কৰি তোলাৰ পৰত, কলম থমকি ৰ'ব খোজাৰ পৰত নীৰাৰ ওচৰলৈ দৌৰি আহে মিনাক্ষীহঁত। তেওঁলোকে নীৰাৰ সবল উপস্থিতিলৈ বিশ্বাস আৰু আস্থাৰে মূৰ তুলি চায়। নীৰাৰ পৰা তুলি ল'ব খোজে যুঁজাৰ শক্তি। সৃষ্টিৰ উদ্যম। #শৰীৰেই সকলো নহয়। সংগী হ'বলৈ আত্মাৰ বন্ধুত্বৰ প্ৰয়োজন। শৰীৰ ক্ষয় হৈ গ'লেও আত্মাৰ বন্ধুত্বৰে প্ৰেম জীয়াই থাকে। মানুহে ভাবে সংসাৰৰ বাবে প্ৰেমৰ প্ৰয়োজন। মোৰ মতে বন্ধুত্বহে প্ৰাথমিক। প্ৰেম বন্ধুত্বনিৰ্ভৰ। বন্ধুত্বহীন প্ৰেম এটা হৰম'নেল ইল্যুজন মাত্ৰ। এটা শৰীৰনিৰ্ভৰ অনুভৱ। অস্থায়ী। হৰম'নৰ নিঃসৰণৰ লগত জড়িত তাৰ জন্ম-মৃত্যু। আৰু একো নহয়। #শৰীৰৰ মৃত্যু হয়, কিন্তু আত্মা নামৰ সত্তাটোৰ জানো মৃত্যু হ'ব পাৰে? শৰীৰৰ মৃত্যু হোৱাৰ পিচত আকৌ সেই একেই আত্মায়েই এক নতুন ৰূপত ক'ৰবাত এক নতুন জীৱন পায়। #আজিৰ পৰা মই নিজৰ অধিনায়ক। দ্ৰষ্টা। স্ৰষ্টা। বিচাৰক। স্বতন্ত্ৰ। আজিৰ পৰা মই মোৰ ৰথৰ সাৰথি। মই মোৰ প্ৰহৰী। মই মোৰ বন্ধু, নিৰ্দেশক। মই যোদ্ধা। #প্ৰশংসাৰ ঢৌৰ সন্মুখত ৰৈ থকাটো কঠিন। কিন্তু নীৰাই জানে কিমানখিনিলৈ প্ৰশংসা প্ৰয়োজনীয়। জানে কিমানখিনিৰ পিচত প্ৰশংসাই লেখকক সৰগলৈ তোলে, অহংকাৰত মত্ত কৰে,নতুন জ্ঞানৰ বাট বন্ধ কৰে। জানে কিমানখিনি প্ৰশংসাক ভিতৰলৈ সোমাবলৈ দিলে অসহ্য লাগিবলৈ আৰম্ভ কৰে, ৰুদ্ধ কৰে পৰিশুদ্ধি আৰু উত্তৰণৰ বাট। #নিজৰ কথা নীৰাই কাকো নকয়। অতীতৰ কোনোবা এদিন জাপ খাবলৈ আৰম্ভ কৰা অন্তৰৰ দুৱাৰখন অৱশেষত বন্ধ হৈ গৈছিল।নিজ হাতে গোটাই আনি বন্ধ দুৱাৰখনৰ সিপাৰে দলিয়াই দিছিল জীৱনৰ চৌপাশে সিঁচৰিত হৈ থকা বিষয়বোৰ, স্মৃতিবোৰ। #পাঠকৰ হাততেই আছে এজন লেখকৰ মৃত্যু আৰু জীৱনৰ চাবিকাঠী। মহাজীৱনক স্পৰ্শ কৰিবলৈ নীৰাৰ নিৰলস সাধনাক পাঠকেই দিছে ক্লান্তিৰ পৰৰ প্ৰাণশক্তি। #বহু বছৰৰ পিচত বিৰতিহীন কামেৰে গঢ়া তীব্ৰ গতিশীলতাৰ পৰা ওলাই যেন শান্ত নদীৰ তীৰত অকলে বহিছেহি নীৰা। সমুখৰ নদীয়েদি যেন  উটি যাব ধৰিছে এখনৰ পিচত আন এখন স্মৃতি কঢ়িওৱা নাওঁ। চমকি উঠিছে নিগাজী আসনত বহি থকা বিচিত্ৰ মুহূৰ্তবোৰ। ক'ৰবাত যেন লাহে লাহে লেটা এটাৰ মুখ মুকলি হৈছে। ওলাই আহিব খুজিছে ৰঙীণ পাখি জোঁকাৰি উৰি যাব খোজা পখিলা এটা। এঙামুৰি দি উঠি বহিব খুজিছে বেহিচাপী অভিযাত্ৰী এজন। #সেই বিপৰীত জলবায়ুত পুতিৰ কাৰণে নাছিল বিকাশৰ বতাহ আৰু উত্তাপ,সেই নিৰ্মম মাটিত নাছিল সুজলা ভূমিৰ সজীৱতা। লহপহাই বাঢ়ি আহিব খুজি লাহে লাহে তাই মৰহি গৈছিল। তাইৰ ক'লা মুকুতাৰ দৰে তিৰবিৰাই থকা,সপোন ওপঙি থকা চকুযোৰ নিষ্প্ৰভ হৈ পৰিল। বন্ধ হৈ পৰিল হাঁহিৰ সঁফুৰাটো। বন্ধ হৈ পৰিল অবিৰত কলকলনি।শৈশৱ নামৰ নিঃসংগতা,প্ৰবল স্নেহহীনতা,এক অভিমান আৰু অপ্ৰকাশৰ যন্ত্ৰণা লগত লৈ পুতি কিশোৰী হ'ল।পুতি নীৰা হ'ল। #নীৰাৰ ভিতৰৰ আলোড়ন তীব্ৰতৰ হৈ পৰিছে। চকুযোৰ বাৰে বাৰে সৰোবৰ হৈ পৰিব খুজিছে। তাই খুলি দিব খুজিছে অনুভৱৰ উৎসমুখ। গুচি যাব খুজিছে বেগৱতী নৈৰ সৈতে প্ৰকাশৰ সমতললৈ। #নীৰাই নিজেই নিজৰ কাৰণে বাছি উলিয়াইছিল এটা জীৱন-দৰ্শন। বুটলি লৈছিল নিজৰ বাবে, নজহা-নপমা এমুঠি মূল্যবোধ।এটা বাট বাছি উলিয়াইছিল কিন্তু আগবঢ়া সহজ নাছিল। সমুখত আছিল আত্মবিশ্বাসহীনতা আৰু নীচাত্মিকাবোধে গঢ়ি তোলা সুউচ্চ দেৱাল। আছিল আনুগত্যত অভ্যস্ত সমাজৰ নিয়মবোৰ, শৃংখলবোৰ।আছিল প্ৰচণ্ড অপমান আৰু তীৰ্যক ব্যংগৰ শেলবোৰ। #পাখি জানো মাত্ৰ চৰাইৰ থাকে?মানুহৰ কিমান বুদ্ধি!পাখি লগা ঘৰ সাজি মানুহে ভিতৰত বহি উৰি যায়।আমি দেখোন মনৰো পাখি গঢ়ি ল'ব পাৰো।যেনি মন যায় তেনি উৰি যাব পাৰোঁ।ব'লা এবাৰ চেষ্টা কৰোঁ পুতি-ব'লা এটা বাট সাজোঁ, কোনেও বন্ধ কৰি দিব নোৱাৰা এটা বাট। #বেছি ভাল লাগিলে চকুপানী ওলায়।চবৰে ওলায়।কিমান ভাল লাগিছে আনক বুজাই ক'ব নাজানি যে।সেই কাৰণেও। #সকলো মানুহেই বেলেগ-বেলেগ কষ্ট কঢ়িয়াই লৈ ফুৰে।কষ্টৰ পৰা মুক্ত কোনো নহয়।যি কষ্ট আপুনি পাইছে,আপুনি যি অনুভৱ কৰে,আমি তাৰ সমভাগী হ'ব পাৰো।কিন্তু কষ্টখিনি লৈ আহিব নোৱাৰোঁ।কিন্তু মই জীৱনেৰে বুজিছোঁ,কষ্টক শক্তিলৈ ৰূপান্তৰিত কৰিব পাৰি।কষ্টৰ পৰা অন্য আনন্দলৈ বাট মুকলি কৰিব পাৰি।ইচ্ছা কৰিলেই পাৰি।ইচ্ছা কৰক। ==উৎস== {{Reflist}} * {{Cite book |last=চৌধুৰী |first=ৰীতা |title=মায়াবৃত্ত |publisher=জ্যোতি প্ৰকাশন |year=2019 |pages= |isbn= }} == বাহ্যিক সংযোগ == {{Wikipedia|মায়াবৃত্ত}} [[Category:অসমীয়া উপন্যাস]] nb0sv2l74d5urs5nj0qwypycg0e3mpb 0 1226 19741 19740 2024-10-13T16:20:05Z Rumi Borah~aswiki 63 /* ৰ */ 19741 wikitext text/x-wiki যিকোনো গ্ৰন্থ বা অন্যান্য সংবাদ মাধ্যমৰ কামৰ সংলাপ বা পাঠ্যৰ প্ৰাৰম্ভিক অংশ প্ৰায়ে অন্ততঃ প্ৰথম বাক্য বা তাৰ এটা খণ্ডৰে গঠিত হয়। সকলো ভাল লেখাতে আৰম্ভণি বাক্যটো আকৰ্ষণীয় বা অৰ্থপূৰ্ণ হোৱাটো বাঞ্ছনীয় বুলি গণ্য কৰা হয়। ==ন== *অৱশেষত আইতাক কথাটো ক’বলৈ ময়েই ওলালোঁ। আমাৰ শ্ৰীমতীৰ মনেৰে হেমন্তহঁত ইতিমধ্যে বহুত আগবাঢ়িছে। নমিতাক দেখিলে তেওঁৰ হেনো জা-ক যেন লগা হলেই। সিহঁত দুটা বেচ মিলিব বুলিয়ে মোৰো ধাৰণা। পিচে খোজা-বঢ়াকৈ ছোৱালি অনাটোৱেই আমাৰ পৰিয়ালত এতিয়াও চলি আছে আৰু আইতাই আমাৰ ঘৰৰ ঘাই ধৰণী। আইতাৰ সন্মতি নোহোৱাকৈ কোনো কাম কৰাটো আমাৰ পৰিয়ালত হোৱা নাই........। গতিকে আইতাৰ অনুমতি অনাৰ অৰ্থাৎ কথাতো আইতাক জনোৱাৰ উদ্দেশ্যেৰে নগাঁৱলৈ গ’লো। ::— নৱকান্ত বৰুৱা, [[w:ককাদেউতাৰ হাড়|ককাদেউতাৰ হাড়]] *পঞ্চদশ শতিকাৰ পৰা বিংশ শতিকালৈকে পাঁচশ বছৰৰ অসমৰ জাতীয় জীৱনৰ পৰিশীলিত জীৱনবোধ,জীৱনদৃষ্টিভংগী,চিন্তা আৰু কৰ্মৰ মাজেদি প্ৰকাশ লাভ কৰা সংস্কৃতিক চেতনা, প্ৰতিভাৰ প্ৰতিনিধিত্বমূলক পৰিচয় প্ৰকাশিত হৈছে আৰু ভবিষ্য দৃষ্টিৰে অসমৰ জাতীয় জীৱনক আগবাঢ়ি যাবলৈ প্ৰেৰণা আৰু শক্তি দিছে সেই কেইগৰাকী হ’ল মধ্যযুগৰ শ্ৰীশংকৰদেৱ,আধুনিকযুগৰ সাহিত্যৰথী বেজবৰুৱা আৰু ৰূপকোঁৱৰ জ্যোতিপ্ৰসাদ আগৰৱালা।প্ৰতিগৰাকীৰ মাজতেই ঞ্জান আৰু প্ৰতিভাৰে পথ প্ৰদৰ্শনৰ পোহৰ বিচ্ছুৰিত হৈ আছে। এই তিনিগৰাকীকে ধৰি সহযোগী সতীৰ্থসকলৰ অৱদানে আমাৰ জাতীয় সামাজিক আৰু সংস্কৃতিক জীৱন গঢ়ি তুলিছে।প্ৰত্যেকগৰাকীৰ মাজতে ঐতিহ্য আৰু সমসাময়িক আধুনিকতাৰ সমাহাৰ ঘটিছে।এই সকলক বাদ দি জাতীয় জীৱনৰ ইতিহাস লিখা সম্ভৱ নহয়। তিনিওগৰাকীৰে সাহিত্য সমগ্ৰ গ্ৰণ্ঠকাৰে প্ৰকাশিত হৈছে।তথাপি নিজৰ নিজৰ দৃষ্টিৰে হয়তো অনেকেই এই সকলৰ ৰচনা পঢ়িবলৈ যত্ন কৰি আহিছে আৰু কৰি থাকিব।-সম্পাদক নগেন শইকীয়া, ‘[[s: ৰূপকোঁৱৰ জ্যোতিপ্ৰসাদ ৰচনাৱলী|ৰূপকোঁৱৰ জ্যোতিপ্ৰসাদ ৰচনাৱলী]]’ *সৰু কালটোৱেই মোৰ জীৱনৰ আটাইতকৈ অনুপম প্ৰহৰ৷ সেয়ে সৰুকালিৰ কথাৰেই আৰম্ভ কৰিছোঁ৷ মোৰ জন্ম হৈছিল ১৯৩৩ চনৰ ২০ জুনৰ দিনা৷ মোৰ জন্মৰ আগৰ বা জন্মৰ সময়ৰ সমসাময়িক সমাজৰ কথাবোৰ মই জনাৰ উপায় নাই৷ কেৱল মা, বৰমা,উচৰ-চুবুৰীয়াৰ মুখৰ পৰাহে পাছত শুনিছিলো৷ তেওঁবিলাকে মোৰ মূৰত হাত ফুৰাই কোলাত তুলি লৈ হেনো মৰম কৰি কৈছিল,—“তই কত যে সেৱা-পূজাৰ মূৰত জন্ম হৈছ৷ ভালে থাক আই৷ বংশৰ মুখ উজ্জ্বল কৰ৷“-ড° নিৰ্মলপ্ৰভা বৰদলৈ '[[s:জীৱন জীৱন বৰ অনুপম|জীৱন জীৱন বৰ অনুপম]]' *সোমাব পাৰো নে ? নুসুধিলেও হয়।তথাপি সুধি সোমালে মানুহজন।ডাঃ ইৰিণা বৰুৱাই মানুহজনৰ প্ৰশ্নটোৰ উত্তৰ দিবলৈকে নাপালে।এইক্ষেত্ৰত যেন কোনো ডাক্তৰৰ চেম্বাৰতেই সোমোৱাত বাধা নাথাকে-ঠিক তেনেকুৱা আব এটাৰে মানুহজন ধীৰ খোজেৰে সোমাই আহিল ইৰিণা বৰুৱাৰ চেম্বাৰলৈ।-ডাঃ নীলাক্ষী চলিহা গগৈ,'[[s:ঐয়া মোৰ ডিব্ৰু-ছৈখোৱা|ঐয়া মোৰ ডিব্ৰু-ছৈখোৱা]]' ==ভ== *আতঙ্কৰ শেষতঃ-বিখ্যাত ধনী, কোটিপতি, অমৰেন্দ্ৰ চলিহাৰ তিনি মহলীয়া প্ৰসাদটো আন্ধাৰত ডুব গৈ এটা প্ৰকাণ্ড দৈত্যৰ দৰে থিয় হৈ আছিল। এই মাত্ৰ ৰাতি দুটা বাজি গৈছে। ক’ৰবাত এটা-দুটা পোহনীয়া কুকুৰৰ ভেউ-ভেউ শব্দৰ বাহিৰে আন একো শব্দ কানত নপৰিছিল। প্ৰসাদৰ ওপৰ তলাৰ পূব চুকৰ ৰাজআলিৰ ওপৰৰে কোঠাত চলিহা গভীৰ নিদ্ৰাত অভিভূত হৈ আছিল। বাগিচাৰ ঘৰত চলিহা মাজে সময়েহে থাকে, অধিকাংশ দিন চহৰৰ এই প্ৰকাণ্ড প্ৰসাদতেই কটায়।…....চলিহা শোৱা কোঠালীৰ কাষৰ কোঠালীটোৱেই তেখেতৰ প্ৰাইভেট ছেক্ৰেটাৰীৰ শয়নকক্ষ..........টোপনিত লালকাল। ড. ভবেন্দ্ৰ নাথ শইকীয়া, ‘[[s: আতঙ্কৰ শেষত | আতঙ্কৰ শেষত ]]’। *ৰম্যভূমিঃ-বহুত দিনৰ আগতে এই ঠাই ডোখৰত এখন হাবি আছিল। চহৰৰ আশে-পাশে থকা য়েনেকুৱা পুৰণি হাবিৰ কথা উলালেই বুঢ়াসকলে-তাত দিনতে বাঘ ওলাইছিল, অমুকে তাত কেটেলা পহু ধৰি কলিকতালৈ চালান দিছিল,-ইত্যাদি কাহিনী কয়, এই খিনিত থকা হাবিখনো তেনেকুৱা আছিল। আচলতে হাবিখনত কি কি আছিল কোনেও আজি সঠিককৈ কব নোৱাৰে ।কেৱল হাবিখনৰ কাষেদি ৰেলৰ আলি বহুৱাবৰ সময়ত সুকুমাৰ মণ্ডল নামৰ বনুৱাৰ মহৰী এজনে প্ৰকাণ্ড অজগৰ সাপ দেখা বুলি হিউবাৰ্ট নামৰ ইঞ্জিনিয়াৰ এজনে গুলী কৰি সাপডাল মৰা বুলি, আৰু সাপডালৰ ছালখল বাৰ্মিংহামত থকা তেঁওৰ মাক-দেউতাকলৈ পঠিয়াই দিয়া বুলি ৰেল বিভাগত আজীৱন চাকৰি কৰা এজন মানুহৰ হাতে-লিখা আত্মজীৱনীৰ পৰা জনা যায়। ড. ভবেন্দ্ৰ নাথ শইকীয়া,‘[[s:ৰম্যভূমি |ৰম্যভূমি]]’। *ঘৰবোৰৰ মূধৰ ওপৰৰ সোণাৰু, বেল, তামোল গছ কেই জোপাৰ মাজেদি ওলাই থকা আকাশকণৰ তৰাবোৰ মনিব নোৱাৰা হৈ আহিল। সেইকণ আকাশত মাত্ৰ এটা শক্তিশালী তৰা আছিল। সেই তৰাটোৰ তিৰবিৰণিটো তাৰ বাচি থাকিবলৈ চেষ্টা কৰাৰ ছটফটনি যেন লাগিল। পাতল বতাহত লৰি থকা তামোল পাত এটাই তৰাটোক বিচি থকা যেন দেখা গ’ল ।ওচৰতে ক’ৰবাত চৰাই এটাই চেক-চেক চেক-চেককৈ চিঞৰিলে ।পাচ মুহূৰ্ত্ততে কোনোবা এঘৰত কেঁছুৱা এটাই দীঘল দীঘল শব্দেৰে কান্দিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে । মেনকাৰ এনেকুৱা লাগিল যেন চৰাইটোৰ মাতটো শুনিহে কেছুঁৱাটোৱে কান্দিলে ; কেইঘন্টামানৰ আগতে দূৰত শিয়ালৰ হোৱা শুনি এই চুবুৰিটোৰ কুকুৰ কেইটাই যেনেকৈ ভুকিছিল ,তেনেকৈ।-ড.ভবেন্দ্ৰ নাথ শইকীয়া , ‘[[s:অন্তৰীপ| অন্তৰীপ]]’। *“A genius does what he must A talent does what he can.” অৰ্থাত অকল গুণ থকা মানুহে যি পাৰে সেইকণহে কৰে। অতি প্ৰসৰ বুদ্ধিৰ সৃজনী প্ৰতিভা থকা লোকে যি কৰিব লাগে, সেইখিনি কৰিবই। সন্দেহ নাই, জ্যোতিপ্ৰসাদ আছিল মহাপ্ৰতিভাসম্পন্ন লোক। এই গৰাকী মহান শিল্পীৰ লগত মোৰ সান্নিধ্যৰ বিষয়ে ক'বলৈ যাওঁতে প্ৰথমে মোৰ শৈশৱৰ বিষয়ে ক'ব লাগিব।-ড.ভূপেন হাজৰিকা,‘[[s:জ্যোতি ককাইদেউ|জ্যোতি ককাইদেউ]]’। ==স== *ৰামেশ্বৰম্ পূৰ্বৰ মাদ্ৰাজ,বৰ্তমান তামিলনাডু ৰাজ্যৰ এখন দ্বীপ নগৰী। ইয়াতেই এটি মধ্যবিত্ত পৰিয়ালত মোৰ জন্ম হৈছিল। মোৰ পিতৃ দেৱতা জয়নালআবেদীনৰ কোনো আনুষ্ঠানিক শিক্ষা-দিক্ষা নাছিল-আঢ্যৱন্ত ব্যক্তিও নাছিল তেওঁ। তেওঁ অৱশ্যে বুদ্ধিমান আৰু প্ৰকৃতাৰ্থত,এজন উদাৰমনা লোক আছিল। মোৰ মা আচিয়াম্মা,তেওঁ এগৰাকী আদৰ্শ ধৰ্মপত্নী আছিল। তেওঁ নিতৌ কিমান যে মানুহক আপ্যায়িত কৰিছিল মোৰ এতিয়া মনত নাই।কিন্তু এটা কথা মোৰ জল্জল্ পট্পট্কৈ মনত আছে যে আমাৰ যৌথ পৰিয়ালটোত যিমান বোৰ মানুহ আছিল,তাতকৈ বহু-বেছি সংখ্যক মানুহে আমাৰ ঘৰত খোৱাবোৱা কৰিছিল।.....।দেখাই-দৰকানে ওখ-ডাঙৰ আৰু সুশ্ৰী মা-দেউতাৰ কেবাটাও লৰা-ছোৱালীৰ মাজত মই দেখাত তেনেই চুটি-চাপৰ আৰু সাধাৰণ চেহেৰাৰ আছিলো।...। অনুবাদঃসুৰেশ শৰ্মা।সহযোগী লেখকঃঅৰুণ তেৱাৰী। ‘[[s: ৰামেশ্বৰমৰ পৰা ৰাষ্ট্ৰপতি ভৱন-এক সফল পৰিক্ৰমা অগ্নিৰ ডেউকা ড. এ পি জে আব্দুল কালামৰ আত্মকথা।|ৰামেশ্বৰমৰ পৰা ৰাষ্ট্ৰপতি ভৱন-এক সফল পৰিক্ৰমা অগ্নিৰ ডেউকা ড. এ পি জে আব্দুল কালামৰ আত্মকথা।]]’ ==হ== *‘বাপুকণ !অ’ বাপুকণ !’ গৰমৰ বন্ধৰ দুপৰীয়া।ভাত-পানী খায়উঠি ঘৰৰ দাঙৰ মানুহ সকলোৱে জিৰণি লৈছে। বাপুকণৰ দেউতাকে এহাতে বিচনী আৰু আনহাতে এখন কিতাপলৈ চৰাঘৰৰ বিচনাত দীঘল দিছে।মাকে পিৰালিতে তামোলৰ বটাখন আগতলৈ তামোলৰ সেলেঙি লগাই ওচৰৰে কণপোনাৰ মাকৰ লগত বিয়নী-মেল পাতিছে আৰু দুবছৰীয়া পেট-মোচা জীয়েকজনীৰ ঘামচি ভাঙিছে।বাপুকণৰ বায়েকে খুব গৰম বুলি বিছনাত নুশুই এখন ডাঙৰ কল পাত কাটি আনি মাটিতে পাৰিলৈ শুই আছে।.......।--হোমেন বৰ গোহাঞি, ‘[[সাউদৰ পুতেকে নাও মেলি যায়।]]’ *বতৰ বহুত দিন খৰাং থাকি শাওনৰ তৃতিয় দিনৰ পৰা বৰষুণ দিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে।যোৱা দুমাহ ধৰি আকাশখনো অবিৰাম জুই বৰষিছিল।পথাৰবোৰ চিৰাল-ফটা দি শিল যেন টান হৈ পৰিছিল,খাল-বিলৰ পানী শুকাই গৰম বোকাত গৰৈ,খলিহা মাছবোৰ মৰি গেলিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল,খেতিয়কবোৰৰ চকুত ভয় আৰু দুৰ্ভাৱনা পুঞ্জীভুত হৈ পৰিছিল। অৱশেষত শাওনৰ তৃতীয় দিনা মাজ-ৰাতিৰ পৰাই বৰষুণ দিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে।মেঘৰ এটা ডাঙৰ ঢেৰেকনি শুনি ৰসেশ্বৰ খক্ মক্ কৈ সাৰ পাই উঠিল।......।-হোমেন বৰ গোহাঞি,‘[[s:হালধীয়া চৰায়ে বাও ধান খায়।|হালধীয়া চৰায়ে বাও ধান খায়।]]’ *দিলীপে কলেজলৈ যাবলৈ বুলি পোছাক পান্ধিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল মাত্ৰ,ঠিক তেনে সময়তে কলিং বেলটো বাজি উঠিল।এই সময়ত কোননো আহিল বুলি ভাবি তেওঁ মনে মনে খুব বিৰক্ত হ’ল।পদে পদে ঘড়িৰ কাঁটাৰ নিৰ্দেশ মানি চলা তেওঁৰ অভ্যাস।এতিয়া যদি মাত্ৰ পাচঁ মিনিত সময়ো তেওঁ দৰ্শনাৰ্থীৰ কাৰনে খৰচ কৰিব লগা হয়,তেন্তে কলেজৰ দহ বজাৰ ক্লাছটোৰ কাৰণে তেওঁ কোনোমতেই থিক সময়ত উপস্থিত হবগৈ নোৱাৰিব।-হোমেন বৰ গোহাঞি।‘[[s: অস্তৰাগ|অস্তৰাগ]]’ *ম’হঘুলি গাঁৱত বাতৰি-কাকত লোৱা মানুহ এজনো নাছিল।গাঁওখনত লিখা-পঢ়া জনা মানুহ যে একেবাৰে নাছিল এনে নহয়; কিন্তু আটাইবোৰেই হালোৱা-চহোৱা মানুহ,বাতৰি কাকত পঢ়িবলৈ কাৰোৱেই সময় নাই।অৱশ্যে শিৱনাথ ফুকনৰ কথা সুকীয়া। তেওঁ এজন সৰু-সুৰা জমিদাৰ। গাওঁ খনত খেতিৰ উপযোগী যিমানখিনি ভাল ৰুপিত মাটি আছে-সেই গোটেইখিনিৰে গৰাকী তেঁৱেই।-হোমেন বৰ গোহাঞি।‘[[s:পিতাপুত্ৰ|পিতাপুত্ৰ]]’ *স্বাস্থ্যৰ বিষয়ে লিখিবলৈ বা আনক উপদেশ দিবলৈ মোৰ কোনো যোগ্যতা আৰু অধিকাৰ নাই।কিন্তু অলিভাৰ ছেক্ছ নামৰ এজন পণ্ডিতৰ এষাৰ কথাই স্বাস্থ্যৰ বিষয়ে লিখিবলৈ মোক সাহস দিছে।তেওঁ কৈছে-kinship is healing;we are physician to each other।'মানুহৰ পৰস্পৰৰ প্ৰতি আত্মীয়তাৰ অনুভুতি এটা নিৰাময়কাৰী শক্তি; আমি সকলো মানুহেই ইজনে সিজনৰ চিকিতসক হব পাৰোঁ'।আমি কিবা সমস্যাৰ সন্মুখীন হলে আত্মীয় স্বজনৰ লগত কথা পাতি নিজৰ চিন্তাৰ ভাৰ পাতলাওঁ।অনেক সময়ত তেনেকৈ কথা পাতিয়েই আমি সমস্য়াৰ সমাধানো বিচাৰি পাওঁ।-হোমেন বৰ গোহাঞি। ‘[[s:জীয়াই থকাৰ আনন্দৰ প্ৰধান উতস স্বাস্থ্য|জীয়াই থকাৰ আনন্দৰ প্ৰধান উতস স্বাস্থ্য]]’ * জালুকবাৰী যৌৱন নগৰী।যৌৱনৰ উচ্ছল তৰঙ্গ চিৰপ্ৰবাহমান এই নগৰীত। যৌৱনপ্ৰাপ্ত ডেকা-গাভৰুৱে জালুকবাৰীত অৱস্থিত গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্য়ালয়ত প্ৰতি বছৰে আহি নাম ভৰ্ত্তি কৰি হোষ্টেলবোৰত বাস কৰে। তদুপৰি এই অঞ্চলৰ শদিলাপুৰ,গাড়ীগাওঁ,ধাৰাপুৰ,সুন্দৰবড়ী,মালিগাওঁ,আদাবাৰী,উত্তৰ জালুকবাৰী,লঙ্কেশ্বৰ,খানামুখ আদি গাওঁত ঘৰ ভাৰা কৰি ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকল থাকে। সেই সকল ডেকা বয়সৰ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰে সমগ্ৰ জালুকবাৰী অঞ্চল যৌৱনমুখৰ হৈ থাকে। ডেকা-ডেকেৰী য’ত যৌৱন ত’ত। যৌৱনৰ উত্তাল তৰঙ্গত মুখৰিত হৈ থাকে জালুকবাৰীৰ বাট-ঘাট,দোকান -পোহাৰ। সেই কাৰণে জালুকবাৰীক চিৰযৌৱনা বুলি কোৱা হৈছে।-হিতেশ ডেকা।[[s: গাঁৱৰ মানুহ|গাঁৱৰ মানুহ]] *মোৰ নাম সুবালা।কিন্তু মোৰ পৰিচিত বন্ধুবোৰে আৰু পুলিচে মোৰ নাম সুবালা বুলি ক'লে বিশ্বাসেই নকৰিব।সিহঁতে কোনেও মোক সুবালা নামেৰে নাজানে।মোৰ যে কিমান নাম আছে,তাৰ হিচাপ মই নিজেই পাহৰি গৈছো।পৃথিৱীত যিমানটা মানুহৰ লগত মোৰ পৰিচয় আছে প্ৰায় সিমানটাই মোৰ নাম,অৰ্থাৎ প্ৰত্যেকটো মানুহৰ কাৰণেই মোৰ বেলেগ নাম।যি কেইটা নাম মোৰ এতিয়াও মনত আছে সেই কেইটা হ'ল চকোৰী,ৰাণী,কুসুম,বীণা,পাপৰি,ময়না,মধুমতী,ৰুচ্‌কি সোণালী,নয়নতৰা,চুকৰি,হৰিণী,বাসন্তী,বসস্তসেনা।ইয়াৰ বেছি ভাগ নামেই মই নিজে সজা নহয়,মোৰ বন্ধুবোৰে দিয়া।কোন সময়ত মোক কোনে কি নাম দিছিল,সেইবোৰ কথা মই পিছত ক'ম।কিন্তু এটা কথা এতিয়াই খুব ভালকৈ কি থোৱা উচিত।মোৰ আচল নাম সুবালা।এই নামেৰে মোক কোনোবাই জানক নাজানক,মোৰ আচল নাম সুবালা।-হোমেন বৰগোহাঞি,‘[[s:সুবালা|সুবালা]]’। * ভাৰতৰ আটাইতকৈ বিখ্যাত আইনজ্ঞসকলৰ ভিতৰত এজন হ’ল ননী পাল্কিৱালা ৷ কিন্তু আইনৰ ব্যৱসায় কৰি ধনকুবেৰ হোৱাৰ কাৰণে তেওঁ বিখ্যাত হোৱা নাই; তেওঁ বিখ্যাত হৈছে এজন আইনজ্ঞ হিচাপে সমাজলৈ আগবঢ়োৱা মূল্যৱান সেৱাৰ কাৰণে ৷ ব্যক্তিৰ আৰু সমাজৰ স্বাৰ্থ-ৰক্ষাৰ কাৰণে ননী পাল্কিৱালাই বহুবাৰ চৰকাৰৰ বিৰুদ্ধে আইনৰ যুদ্ধত অৱতীৰ্ণ হৈছে ৷ সেইকাৰণে ভাৰতৰ মানুহে তেওঁক গভীৰভাৱে শ্ৰদ্ধা কৰে ৷-- হোমেন বৰগোহাঞি, ‘[[s:জীৱনৰ পৰা আমি কি বিচাৰোঁ।|জীৱনৰ পৰা আমি কি বিচাৰোঁ ৷]]’। * আত্মজীৱনীৰ এই খণ্ডত মোৰ জীৱনৰ যি পৰ্বৰ বিৱৰণ দিবলৈ ওলাইছোঁ ক’বলৈ গ’লে তাৰ নানা খকাখুন্দা আৰু খেলিমেলিৰ সোঁতত সাঁতুৰি-নাদুৰিহে মই আজিৰ মানুহটো হৈছোঁ৷ কেতিয়াবা ঢোকাঢোকে পানী খাইছোঁ, কেতিয়াবা চাকনৈয়াত পাকঘূৰণি খাইছোঁ, কিন্তু জান বচাবৰ বাবে আৰু প্ৰাৰদ্ধ কাম সমাপ্ত কৰিবলৈ প্ৰাণপণে সাঁতুৰিছিলোঁ ৷ ৰাজহুৱা কামৰ বাবে মোৰ বোধহয় কিছুমান গুণ নাছিল,আজিও সেইবোৰ ভালদৰে আয়ত্ত কৰা বুলি ক’ব নোৱাৰিলোঁ ৷ ধৈৰ্য, আগপাছ বিবেচনা,পৰিপাটি কাৰ্য সম্পাদন,এইবোৰ গুণত মোৰ ঘাটি আছে ৷ আনহাতে সাহস,উদ্যোগ,তৎপৰতা আৰু বিপদৰ সময়ত কৌশলেৰে উদ্দেশ্যসিদ্ধি কৰাৰ ক্ষমতা কিছু পৰিমাণে আছিল বা হৈছিল ৷মোৰ নিজৰ বিষয়ে ধাৰণাও লাহে-লাহে পৰিষ্কাৰ হ’বলৈ ধৰিছিল এই পৰ্যায়তহে ৷——হীৰেন গোহাঁই, ‘[[s:ইমান তিতা সাগৰৰ পানী ৷ আত্মজীৱনীৰ চতুৰ্থ খণ্ড|ইমান তিতা সাগৰৰ পানী ৷ আত্মজীৱনীৰ চতুৰ্থ খণ্ড]]’। ==অ== * ক'ত আৰম্ভ কৰোঁ? প্ৰথমতে কাৰ কথা কওঁ? কলম তুলি লোৱাৰ লগে লগেই মোৰ চৌপাশে ভিৰ কৰিছেহি এমুঠি মানুহৰ মুখ। স্মৃতিৰ ছবি হৈ যোৱা সেই মানুহবোৰ - যিবোৰ মানুহৰ মাজত এদিন ময়ো আছিলোঁ বৰ্তমান হৈ, সেই মানুহবোৰৰ কথা ক'বলৈকে তুলি লৈছো কলম। মই জানো, সেই মানুহবোৰৰ কথা নোকোৱাকৈ মই পৃথিৱীৰ পৰা গুচি যাব নোৱাৰোঁ। - অভিজিত শৰ্মা বৰুৱা, '[[যাত্ৰিকৰ ডায়েৰি|যাত্ৰিকৰ ডায়েৰি]]' * উনৈছশ পয়ত্ৰিছ চনৰ জুলাই মাহৰ মাজনিশা। ব্ৰক্ষপুত্ৰৰ বুকুত ‘মিচিমি’ জাহাজ। মনচুৰ আলী ভৰ টোপনিত। হঠাৎ জাহাজখনে ভোঁট ভোঁট কৈ দীঘলীয়া-চুটি বিভিন্ন ধৰনে ঘনঘনকৈ উকি দিবলৈ ধৰিলে।মনচুৰ খক্ মক্ কৈ সাৰ পায় গল।সৰু কেবিন এটাৰ ভিতৰত কাঠৰ বাংকত সতৰঞ্চি এখন পাৰি মনচুৰ আলী শুই আহিছিল।-অৰুণ শৰ্মা,‘[[s:আৰ্শীবাদৰ ৰং | আৰ্শীবাদৰ ৰং।]] ’ *ডিব্ৰু বিশ্ববিদ্যালয়লৈ আমন্ত্ৰণ কৰা চিঠিখন পাই ভাস্বতীৰ অস্বস্তি আৰম্ভ হৈ গৈছিল। ক’ত জানো তাই পঢ়িছিল-স্মৃতি এনে এক প্ৰেম,যি বিচ্ছেদৰ পিচতো লগ এৰা নিদিয়ে।আজি তাইৰো একেই হৈছে।ভাস্বতীৰ চকুত ভাহি উঠিল শাৰী শাৰী নাহৰ গছৰ মন্দিৰ সদৃশ চূৰাবোৰ। বৰ্ণময় সেউজ,কেঁচাপতীয়া,ফিকা চাহৰ ৰঙৰ কোমল পাতবোৰ আকৌ এবাৰ ৰদৰ সোঁণালী সানি,কুমাৰী ভয় লৈ বতাহত ৰিব্ ৰিব্কৈ কঁপি উঠিল তাইৰ চকুৰ মণিত।-অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী,‘[[s:নাহৰৰ নিৰিবিলি ছাঁ |নাহৰৰ নিৰিবিলি ছাঁ।]]’ *বন্ধ লিফটৰ ভিতৰত অকলশৰে সদায় অস্বস্তি হয় ভাস্বতীৰ।আজিও হৈছে।সো-সোৱাই লিফটখন ওপৰলৈ উঠি গৈছে।তাইৰ চকুৰ আগত ‘কম্পিউটাৰাইজড’ৰঙা আখৰ বোৰ জ্বলিছে নুমাইছে-তিনি,চাৰি,পাঁচ,...ছয় নম্বৰত লিফটখন সামান্য থমকি ৰল।....।অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী,‘[[s:হৃদয় এক বিজ্ঞাপন।| হৃদয় এক বিজ্ঞাপন।]]’ *মেৰেং দুপ-দাপ কৈ হাত ভৰি মাৰি প্ৰায় দৌৰি আহিল।বেণুৱে ঘৰৰ চোতালত বান্ধি থোৱা গাভিনী গৰু জনীৰ ওহাৰত হাত থৈ তাইৰ প্ৰসৱৰ ক্ষণ হিচাপ কৰিছিল মনে মনে। মুখ ফুলাই জপনা খুলি সোমাই অহা মেৰেংক দেখি বেণুৱে মাত দিলে ‘আইজনী ঔ,কাইলৈ ৰাতিপুৱা ফেহুঁ খাবলৈ পাবি যেন লাগিছে।’ পিছে মেৰেঙে বেনুলৈ উভতিয়েই নাচালে।বেচেৰীৰ মাক নোহোৱাৰ বেথা কেচাঁ হৈ আছে,দুমাহ পূৰা হোৱাই নাই।- -অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী, [[s:মেৰেং।|মেৰেং।]] * কেৱল মোৰ ক্ষেত্ৰতেই এনেকুৱা হয়। ভাগ্যই লগ নিদিয়ে। লগ নিদিয়ে বুলি ক’লেও সঠিক কথাটো কোৱা নহয়। প্ৰকৃততে ভাগ্যই মোক ভেঙুচালি কৰি গুচি যায়। -অতনু ভট্টাচাৰ্য, '[https://as.wikisource.org/wiki/%E0%A6%93%E0%A6%AD%E0%A6%A4%E0%A6%A8%E0%A6%BF_%E0%A6%AF%E0%A6%BE%E0%A6%A4%E0%A7%8D%E0%A7%B0%E0%A6%BE_%E0%A6%86%E0%A7%B0%E0%A7%81_%E0%A6%85%E0%A6%A8%E0%A7%8D%E0%A6%AF%E0%A6%BE%E0%A6%A8%E0%A7%8D%E0%A6%AF_%E0%A6%97%E0%A6%B2%E0% ওভতনি যাত্ৰা আৰু অন্যান্য]' * মিচেছ খান্না নামৰ মানুহগৰাকী এই চুবুৰীটোত নতুন যদিও মাত্ৰ কেইসপ্তাহমানৰ ভিতৰতে তেওঁৰ প্ৰসংগই যি খলকনি তুলিলে সেয়া এই চুবুৰিত নতুন স্বাদ। -অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী, [[s:ব'ৰাগী নদীৰ ঘাট।|ব'ৰাগী নদীৰ ঘাট।]] *'থ্ৰিছিয়েৰছ্ ফৰ দেবাশীষ গোস্বামী... হিপ্ হিপ্ হুৰৰৰে...' দেৱাশীষৰ টোপনিৰ জাল কাটি গৈছিল।নিখিলেশ ভাৰ্গবে শুই থকাতে তাৰ গাত টেবুলৰ পৰা পানী এগিলাছ লৈ ঢালি দিলে।ৰুমমেট বিজয় মেহতাই তাক জোৰকৈ বিছনাৰ পৰ টানি উঠাই দি ক'লে,'ৰিজাল্টৰ বাবে যোৱাৰাতি কাৰো টোপনি নাই আৰু তই শুই থাকিয়ে খবৰ পালি ফাৰ্ষ্ট ক্লাছ ফাৰ্ষ্ট!...মুঠৰ ওপৰত আজি বিশাল পাৰ্টি হ'ব লাগিব...'-অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী,'[[s:এজন ঈশ্বৰৰ সন্ধানত|এজন ঈশ্বৰৰ সন্ধানত]]' *ফেৰীখন ব্ৰহ্মপুত্ৰ পাৰ হৈ আহি আমিনগাঁৱত ৰ'লহি। বগা পাৰি নোহোৱা কাপোৰ এসাজেৰে মেৰাই থোৱা গাভৰু ছোৱালীজনীৰ শেঁতা চকুহাল উজ্জ্বল হৈ পৰিছে।তাইৰ দুটা ক'লা ভোমোৰাৰ দৰে চকুহাল স্থিৰ হৈ ৰৈছে এহাল বালিমাহীৰ ওপৰত।বালিমাহীহালে টুপ-টুপকৈ নেজডাল উঠাইছে,নমাইছে।বালিমাহীহালৰ কণমান জীঞা এটা যেন নেজকিডালৰ ছন্দত তাইৰ চকুহালৰ ভোমোৰাকিটাই ফেৰী ঘাটৰ বালিৰ ওপৰেৰে গুণগুণ কৰি পাখি মেলি দিলে।চিকমিকাই থকা বালিছন্দা এটুকুৰাত এই পৰিল,এই উঠিল।ভোমোৰাকিটাৰ ঠেংকিটাত লাগি ধৰিলে গুৰি গুৰি ৰূপ।-অৰূপা পটঙ্গীয়া কলিতা,‘[[s:ফেলানী|ফেলানী]]’। *কলঠৰুৱাৰ কঠখন জোখৰকৈ নামঘৰীয়াই নিজে গুঁঠি লৈছিল।সেইখন মেলি লৈ দীঘলকৈ হামি এটা মাৰিলে।তাৰ পিছত দিনটোৰ ভাগৰত অৱশ হৈ পৰা দেহাটো কঠখনতে এৰি দিলে।সোঁহাতখন কিলাকুটিত ভাঁজ কৰি গাৰু কৰি ল'লে।লগে লগে টোপনিয়ে হেঁচা মাৰি ধৰা যেন লাগিল।সেই অৱস্থাতে , নামঘৰীয়াই নিজকে কোৱাদি ক'লে, "বৰ ভালে ভালে হৈ গ'ল বিহুখন নহয়নে গোঁসাই...?" -অতুলানন্দ গোস্বামী,‘[[s:নামঘৰীয়া|নামঘৰীয়া]]’। * এই শিৰোনামটো আচৰিত হবলগা কথা ৷ কাৰণ আজিৰ তাৰিখত বাতৰি-কাকত,আলোচনী,চেনেলৰ ৰমৰমা ব্যৱসায় চলিছে ৷ প্ৰচাৰ মাধ্যমত এফ-এম ৰেডিঅ’বোৰো পিচপৰি থকা নাই৷ এই সকলোবোৰ প্ৰচাৰ মাধ্যমৰ বাবে প্ৰয়োজন হৈছে অজস্ৰ সাংবাদিক,জ’কি, অহৰ্নিশে কথা ক’ব পৰা ‘এংকৰ’ ৷ কিন্তু এই চাহিদাৰ পিচতো ক’বলগা হৈছে, অসমৰ সংবাদ জগতৰ এতিয়া দুঃসময় ৷ —অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী,‘[[s:সময়ৰ পৃষ্ঠা।| সময়ৰ পৃষ্ঠা।]]’ ==খ== *আজি কিমান দিন আকাশ দেখা নাই!পক্ষৰ ধাৰনা নাই।এতিয়া আকাশত অমাৱস্যাৰ ঘনঘোৰ আন্ধাৰ নে পূৰ্নিমাৰ ভৰপূৰ জোনাক-কব নোৱাৰোঁ।আজি কিমান দিন হল,আকাশলৈ মূৰ তুলি চোৱা নাই,ইমান নিৰাৱেগ,ত্বৰিত প্ৰত্যহিকতা যে আমাৰ,জীৱনযাত্ৰাৰ সৈতে আকাশৰ কোনো সংযোগ অনুভৱ কৰাৰ অৱকাশ নাথাকে;সৰ্বত্ৰ নিয়ন লাইটৰ উজ্জল আলোক,জোনাক সৰি পৰাৰ যেন কোনো সুযোগ নাই।তাতে দৈত্যৰ দৰে চৌদিশে মূৰ দাঙি আছে বৰ বৰ অট্টালিকা,খিৰিকিৰে দেখা যায় খণ্ডিত,ক্ষত বিক্ষত আকাশ; আজি কিমান দিন হল,খিৰিকিৰ কাঁচ ভাঙি কোঠালৈ সোমাই আহা নাই ৰূপালী জোন!-[খনীন্দ কুমাৰ ডেকা । এই মহা নগৰ। প্ৰথম প্ৰকাশঃডিচেম্বৰ ২০০৬।] *পৃথিবীৰ প্ৰাচীন শাস্ত্ৰবোৰৰ ভিতৰত বেদ সবাতোকৈ পুৰণি বুলিব পাৰি।অৱশ্যে বেদৰ সূক্তবোৰৰ প্ৰথমতে মুখে মুখেই ৰচনা হৈছিল সম্ভৱতঃ খ্ৰীঃ পূ ৪২০০ অব্দৰ পৰাই আৰু সূক্তৰ ৰচনা আঢ়ৈ হেজাৰ মান বছৰ ধৰি চলিছিল। খ্ৰীষ্টপূৰ্বাব্দ ১৪০০ ৰপৰা ১০০০ খ্ৰীষ্টপূৰ্বাব্দৰ ভিতৰতে বেদে লিখিত ৰূপ লৈছিল। আনকি লিখিত ৰূপ লোৱা বেদ,বিশেষকৈ ঋক বেদক সবাতোকৈ পুৰণি শাস্ত্ৰৰ অন্যতম বুলিব পাৰি। বেদৰ ৰছনা কাল সম্পৰ্কে অধিক আলোচনাৰ থল আছে। -ড.খৰ্গেশ্বৰ ভূঞা। [[s:চাৰিবেদৰ পৰিচয়। চাৰিবেদৰ পৰিচয় ।]] ==ক== *সীতাৰ অভ্যাস দুপৰনিশা টোপনিৰ জালতো মাজে মাজে হাত মেলি খেপিয়াই চায়,কাষৰ গভীৰ টোপনিত অচেতন চাৰিটা কুমলীয়া শিশুৰ গাৰ ওপৰত থকা কম্বলখন উচিত ঠাইত আছে নে নাই! ::— কাঞ্চন বৰুৱা, [[w:পুৱতি তৰা (গ্ৰন্থ)|পুৱতি তৰা]] *...দহ ছেকেণ্ড আগলৈকে ঠিক কৰা নাছিলো,সমুখৰ পদক্ষেপ মোৰ কি হব ? কোন ফালে হব? কিন্তু হঠাত একো নভবাকৈয়ে 'ফুটপাথৰ' এদাঁতিয়ে বিৰাজ কৰা আইনাৰ ডাঙৰ দুৱাৰখন ঠেলামাৰি কোঠাৰ ভিতৰলৈ সোমাই গলো।-কাঞ্চন বৰুৱা,‘[[s:মৃত বিহংগ। | মৃত বিহংগ ।]]’ *এখন কপি থকা ৰামধেনু। হয়তো কোঠাটোৰ কোনোবা দাঁতিত থকা বিশেষ আকৃতিৰ পানী গিলাচৰ ওপৰত,দুৱাৰেদি চুৰি কৰি সোমোৱা ৰ'দ চেৰেঙা পৰিছেহি, তাৰ প্ৰতিবিম্বটো ৰামধেনুৰ সাতোটা ৰং গাত লৈ পৰিছেগৈ ওচৰৰ বেৰখনত,তাতে গঢ়ি তুলিছে এখন কঁপি থকা ৰামধেনু। -কাঞ্চন বৰুৱা, ‘[[s:অসীমত যাৰ হেৰাল সীমা।| অসীমত যাৰ হেৰাল সীমা ।]]’ ==গ== * ৰাতি পুৱাইছে। বন্দুকৰ শব্দত নহয়। এজাক চৰাইৰ কিচিৰ-মিচিৰ কোৰ্হালত। -গীতালি বৰা, '[https://as.wikisource.org/wiki/%E0%A6%A1%E0%A7%B0%E0%A6%BF%E0%A6%AF%E0%A6%BC%E0%A6%B2%E0%A6%BF ডৰিয়লি]' * জুলাই মাহৰ ভৰ দুপৰ।প্ৰচন্দ গৰম আৰু বতাহৰ নামত বলি থকা গৰম সোঁতৰ চাদৰ এখনে যেন জপটিয়াই ধৰিছে সমগ্ৰ গুৱাহাটী মহানগৰীক।আকাশখনলৈ কোনোবাই যেন জ্বলি থকা মেজি এটাৰ ৰঙা জুইকুৰাহে ছাটি মাৰি পঠিয়াইছে।পদপথৰ কোনোবা এটা চুকত এইহেন গৰমকো আওকান কৰি গভীৰ নিদ্ৰাত পৰি ৰৈছে কোনোবাজন।গছৰ পাত এখিলাও কঁপি নুঠা গৰমৰ এইকেইটা দিন বৰ অসহ্য়কৰ হৈ উঠে।-গায়ত্ৰী প্ৰান্তিক শৰ্মা,'[[s:সূৰ্যফুলৰ দেশলৈ|সূৰ্যফুলৰ দেশলৈ]]'। ==দ== * সময় সন্ধিয়া। আন্ধাৰে প্ৰকৃতিৰ ৰেহ-ৰূপ অষ্পষ্ট কৰি তুলিছে, কিন্তু একেবাৰেই লুকুৱাব পৰা নাই। আকাশত দুই-এটা তৰাই মাথোন ভুমুকি মাৰিছে। জুৰ বতাহে ধীৰ গতিৰে নতুনকৈ ফুলা ফুলৰ ৰেণু ছটিয়াই ফুৰিছে।- দণ্ডিনাথ কলিতা, [[s:অদৃষ্ট|অদৃষ্ট]] ==য়== *মানুহজনৰ আচল নাম হ’ল দ্যাৰগে নৰবু। জন্মৰ সময়তে তাৰ দেউতাকে গাঁৱৰ লামাৰ হতুৱাই কোষ্ঠী চাই দিয়া তাৰ আচল নাম। কিন্তু তাৰ বৰ্তমান গাঁও দিৰাংজঙৰ মানুহে সেই নামেৰে নেজানে। আনকি নিজৰো তাৰ এই নামটো আচহুৱা আচহুৱা যেন লগা হ’ল।কেতিয়াবা কাচিৎ তাৰ ঘৰত পূজা-পাতল কৰিবলগা হ’লে অথবা বেমাৰ-আজাৰৰ সময়ত বা অন্য কাৰনত মংগল চাবলগা হ’লে তাৰ নামটো আৰু ৰাশিটো লাগে কাৰণে নিজৰ নামটো সি মনত ৰাখিব লগা হৈছে।-য়েছে দৰজে ঠংচি,‘[[s:শৱ কটা মানুহ|শৱ কটা মানুহ ।]]’ *পশ্চিম আকাশত সূৰয ডুব যাব খুজিছে। শৰত কালৰ সন্ধিয়া সময়ত দিগবলয়ৰ ওপৰত শেঁতা হৈ পৰা সূৰুযটো দেখিলে এনে লাগে যেন লাজত ৰঙচুৱা হৈ পৰা এজনী ধুনীয়া গাভৰু পাহাৰৰ আঁৰত লুকাব খুজিছে। সেই ৰঙচুৱা সূৰযটোৰ জোনালী আভাত চাকু পৰ্বত উদ্ভাসিত হৈ পৰিছে।-য়েছে দৰজে ঠংচি,‘[[s: মৌন ওঁঠ মুখৰ হৃদয় ।মৌন ওঁঠ মুখৰ হৃদয় ।]]’ *প্ৰেম টাছিয়ে উজুটি খালে। তল-ওপৰ,ইফাল-সিফাল,কোনোফালে নোচোৱাকৈ শেন যোৱাদি সি ঘৰৰ ফালে আগুৱাই গৈ আছিল।হঠাৎ শিল এচটাত উজুটি খাই সি সন্মুখৰ ফালে ছিটিকি পৰিল।হামখুৰি খাই পৰি যোৱাৰ পৰা নিজকে কথমপি চম্ভালি ল'লে।হাত দুখনৰ তলুৱাত লাগি থকা ধুলিবোৰ জোকাৰি এবাৰ পাছলৈ উভতি চালে।তাৰ পাছত সতৰ্ক হৈ চাৰিওফালে চকু ফুৰালে।"নাই , কোনেও দেখা নাই;ৰক্ষা,কোনোবাই দেখিব লাগিলে মোক চাই হাঁহিলে হয়" সি ভাবিলে।-য়েছে দৰজে ঠংচি,‘[[s:লিঙঝিক|লিঙঝিক]]’। ==জ== *মই যেতিয়া এডিনোৱলচৰ(Eddie knowles ) সৈতে মালানিত চিকাৰ কৰিছিলোঁ,তেতিয়া মই বাঘটোৰ বিষয়ে শুনিছিলোঁ। পিছত ইয়েই ‘চম্পাৱতৰ আতংক’ ৰূপে বিখ্যাত হৈ পৰে। জিমকৰবেট,[[s:কুমায়ূনৰ মানুহ খোৱা বাঘ।|কুমায়ূনৰ মানুহ খোৱা বাঘ।]] * বোলা গৃহস্থৰ কুশলাৰ্থে...বোলা জয়... লগে লগে পদূলিমুখত "তাওঁ ঘ্ৰেন ধিন দাওঁ,খিত তাকি ধিন দাওঁ,ঘ্ৰেন ঘ্ৰেন ঘ্ৰেন দাওঁ ঘেন" বুলি ঢুলীয়াই ঢোলত ৰগৰ দি ছেও আৰম্ভ কৰিলেই।ঢোলৰ ছেও শেষ হ'ল কি নহ'ল ৰজাবাহৰৰ ৰমাকান্তই হুঁচৰিৰ পদ জুৰিলেই- "গোবিন কৃষ্ণ ৰাম নাৰায়ন হৰি এ জয়--।"-জয়ন্ত মাধৱ বৰা, [[s:'দেউল|দেউল']]। *গোটবৰালী মাছ খোৱ মাজুলীয়াল,পিছ পৰা মাজুলীৰ পৰা পিছ নপৰি আগবাঢ়িবি নেকি?যা, যা,পঢ়িব নেলাগে, মাজুলীতে বহি গোসাঁইৰ প্ৰসাদ খাই থাকগৈ।-এনেকুৱা সুৰত, এনেকুৱা ভংগীমাত কেশৱৰাম বৰাই কথাকেইটা ক'লে, ওচৰত থিয় হৈ ৰৈ থকা কেইটাই ভেল্কীবাজী দেখুওৱা মানুহটোলৈ চাই থকাদি হা কৰি মুখখন মেলি চায়েই থাকিল।আও, এনেকৈনো অপমান কৰিব লাগে নে?-জয়ন্ত মাধৱ বৰা,'[[s:নামত মাজুলী কহয় সৱে|নামত মাজুলী কহয় সৱে]]' ==প== *গঙ্গাদেৱীয়ে নিজেই এগৰাকী দিপলিপ মানৱী কণ্য়াৰ ৰূপ ধৰি দেখা দিলে কুৰুৰাজ শান্তনুৰ সন্মুখত।ৰজা দেখিয়েই মুগ্ধ হ’ল।সেই মোহিনী মূৰ্তিৰ অপৰূপ সৌন্দযৰ্ই তেওঁক সম্পূৰ্ণভাৱে মোহাচ্ছন্ন কৰিলে।ৰজাই আকুলভাৱে প্ৰেম নিবেদন কৰিলে, “হে সুন্দৰী,তুমি কোন মই নেজানো-কিন্তু দেৱীয়েই হোৱা বা মানৱীয়েই হোৱা তুমি মোৰ পত্নী হোৱা-মই মোৰ এই ৰাজ্য,মোৰ বিপুল ঐশ্বৰ্য আনকি মোৰ জীৱনো দিবলৈ সাজু আছো তোমাৰ বাবে।”-অনুবাদ প্ৰদীপ শইকীয়া,‘[[s: কথা-মহাভাৰত|কথা-মহাভাৰত ]]’ *দীঘলীয়া হুইছেলৰ শব্দত ডিগন্তই সাৰ পালে।ৰাতিপুৱা কে আই এৰ ট্ৰেইনিং আৰম্ভ হোৱাৰ সংকেত ধ্বনি।চকু-মুখ মোহাৰি সি বিছনাতে উঠি বহিল।বিছনাখন কেৰমেৰাই শব্দ কৰি উঠিল।বাঁহেৰে সজা চাং বিছনা।ওপৰত এটুকুৰা সৰু প্লাষ্টিক।গাত ল’বলৈ এখন নগা চাদৰ।তেনেকৈয়ে শুই আহিছে সিহঁতে যোৱা দুটা বছৰ।কেম্পত যেনিবা অলপ ভালেই। সিহঁতে যেতিয়া এঠাইৰ পৰা আন এঠাইলৈ এমাহ-ডেৰমাহ ধৰি দুৰ্গম অঞ্চলৰ মাজেৰে মাৰ্চ কৰে,তেতিয়া নিশাবোৰ হৈ পৰে আৰু কষ্টকৰ।পাহাৰ-পৰ্বত বগাই খোজকাঢ়ি যাওঁতে য’তেই সন্ধিয়া হয়,তাতেই নিশাটোৰ বাবে কেম্প বহুৱাই।ওচৰে-পাজৰে শুকান গছপাত যি পায়,তাকে গোটাই লৈ বিছনা পাতে।তাৰ ওপৰত এখন প্লাষ্টিক পাৰি লৈ সিহঁতে পাল পাতি শোৱে।কাচিনৰ মাটি বোৰ খুউব জেকা। বহু বছৰ ধৰি অব্যৱহিত হোৱা হেতুকে মাটিত হালধীয়া ৰঙৰ চামনি এটা পৰে।সুদা মাটিত শুলে নানান অচিন বেমাৰ হয়।তেনেকৈয়ে বাটত সংগঠনৰ বহু লৰা মৰিছে।আজিকালি সেইকাৰণে সিহঁত খুউব সাৱধান।অলপ কষ্ট কৰি হ’লেও শুকান গছপাত গোটাই বিছনা পাতি লয়।-পৰাগ কুমাৰ দাস,‘[[s: ছাংলট ফেনলা | ছাংলট ফেনলা ]]’ * ছবিয়ে কথা কয় নে নকয়? যদি কয় সেই ছবিয়ে বুকুত বিহৰ ঢল আনে নে? তেনে ছবিয়ে কলিজাত দুখৰ শিলনি সাজে নে? -পৰী পাৰবীণ, [https://as.wikisource.org/wiki/%E0%A6%AC%E0%A6%BE%E0%A7%B0%E0%A6%BE%E0%A6%82%E0%A6%97%E0%A6%A3%E0%A6%BE%E0%A7%B0_%E0%A6%9C%E0%A7%81%E0%A6%AA%E0%A7%81%E0%A7%B0%E0%A6%BF বাৰাংগনাৰ জুপুৰি] * শিৱক ভাল পোৱাটো এটা কঠিন কাম ৷ তাতোকৈও কঠিন শিৱক নিজৰ কৰি পোৱাটো ৷ তাইৰ দৃঢ় বিশ্বাস শিৱই আজিও গিৰাছীক আগৰ সমানেই ভাল পায় ৷ — প্ৰাৰ্থনা শইকীয়া, ‘[[s:জটাধাৰী | জটাধাৰী]]’ * ৰে’ল ষ্টেচনটোত ডাঙৰ, হালধীয়া ফ্ৰগ লাইটটো জ্বলি থকা নাই ৷ দূৰৰ গাওঁখনৰ পৰা চাকিৰ পোহৰো আন্ধাৰ সৰকি আহি সিহঁতৰ চকুত পৰা নাই ৷ প্লেটফৰ্মৰ একাষৰ আধাভগা পকী বেঞ্চখনত বহি সিহঁত তিনিওটাই চিগাৰেট হুপি আছে ৷ গ’ল্ড ফ্লেক ৷ ছাহজাহানে বুজি পোৱা নাই যে কিয় ইমান দুখ লাগিছে ৷ বাৰে বাৰে মুখত জমা হোৱা থু পেলাই সি ভাবি আছে তাৰ কিয় দুখ লাগিছে ৷ অসাৱধান, বেপৰোৱা হৈ থু পেলাওঁতে তাৰ ওঁঠত লাগি ধৰা থুৰ অৱশিষ্টখিনি চিগাৰেটটোত লাগিছে আৰু অভ্যাসবশতঃ সি একেটা চিগাৰেটকে ৰক্তিমলৈ আগবঢ়াই দিছে ৷ তিতা চিগাৰেটটো ওঁঠত লগাই এসোপা মাৰিয়েই মুখখন কোচখুৱাই ৰক্তিমে চিঞৰি উঠিল——— ৷ —প্ৰাৰ্থনা শইকীয়া, ‘[[s:প্লেটফৰ্মত এতিয়া কোনো নাই | প্লেটফৰ্মত এতিয়া কোনো নাই]]’ ==ম== *ৰায়বেৰেলী। ১৯৭৯ চনৰ আহিন মাহ। ইউনিয়নৰ নতুন লীডাৰ যশোৱন্তই চাটাৰিং প্লেটৰ দম এটিৰ ওপৰত বহি আছিল। তাৰ সন্মুখত সৌৱা সাই নাদী। এইখিনিতে এই নদীৰ দুয়োটা পাৰৰ বৰ বেছি শোভা নাই।নৈৰ গৰাই শুকান মাংসৰ বৰণ লৈছে। কিছু আঁতৰত সৌৱা বেহটা গাওঁ। এজোপা প্ৰাচীন বট গছৰ তলত বেহটা গাঁৱে নিশ্চিন্ত হৈ এয়া যেন শুইহে আছে।-সেই জোপা যেন বট গছ নহয়,সেইয়া এখন ধ্বজা। ধ্বজাৰ তলত বেহটা গাঁৱে যেন শান্তিৰে সদায়ে বাস কৰি আহিছে। শান্তিৰে ? দূৰৈৰ পৰা সিহঁতক শান্তিৰেই বাস কৰা যেন দেখা গৈছে।-মামণি ৰয়ছম গোস্বামী,'[[s:মামৰে ধৰা তৰোৱাল|মামৰে ধৰা তৰোৱাল]]'। *সেই সময়ত বয়স বৰ কম আছিল।খোৱা-পিন্ধাৰ চিন্তা নাছিল।এনেকুৱা অৱস্থাত মোৰ বয়সৰ যিকোনো ছোৱালীয়ে আনন্দত দিন কটোৱাৰে কথা আছিল।মোৰ কপালত কিন্তু এই আনন্দৰ কথা লেখা নাছিল।এক প্ৰকাৰ নৈৰাশ্য আৰু দুঃখবোধে মোৰ হৃদয়ৰ লগত যেন ঘৰ বান্ধিয়ে লৈছিল।-মামণি ৰয়ছম গোস্বামী,'[[s:আধালেখা দস্তাবেজ|আধালেখা দস্তাবেজ]]' *ডিব্ৰুগড় চহৰ খন ভালেমান দিনৰ।কেতিয়াৰ মই সঠিক কৈ নাজানো। ডিব্ৰুগড়ৰ ইতিবৃত্ত নাইবা বুৰঞ্জী মই ক'তো পঢ়া নাই। অৱশ্যে পঢ়িবৰ চেষ্ঠাও কৰা নাই। সৰুৰে পৰা চহৰ খন দেখি আহিছোঁ- এতিয়াও দেখিছোঁ। গঢ়াখহনীয়াৰ বাহিৰে ডিব্ৰুগড়ত উল্লেখযোগ্য় অন্য় কিবা হৈছে বুলি মোৰ মনে নধৰে। গড়াখহনীয়াও বাৰিষাৰ ভৰ ব্ৰক্ষপুত্ৰৰ সৈজন্যতহে।-ড.মুক্তি প্ৰসাদ গগৈ,'[[s: ব্ৰনমাই| ব্ৰনমাই]]'। *দুহাত মেলি অহা এটা বিশাল মিকি মাউছৰ সপোন দেখি সৰ্বানন্দ খপ্‌জপাই সাৰ পাই উঠিল। বিছনাতে বহি কাষৰ টেবুলত থকা পানী এগিলাছ খালে। আহ, এটা দৈত্যকাৰ মিকি মাউছ তেওঁৰ ওচৰত আহি ৰৈছিল, তাৰ আকাৰৰ তুলনাত সৰ্বানন্দৰ নিজকে বাওনাৰ দৰে লাগিছিল, সি দুহাত মেলি তেওঁৰ শৰীৰ চেপি ধৰিব খুজিছিল, তাৰ উষ্ণ শ্বাস-প্ৰশ্বাস ৰে'ল ইঞ্জিনৰ ভাপৰ দৰে তেওঁৰ মুখত আহি পৰিছিল, চকু দুটা আঙঠাৰ দৰে জ্বলিছিল, বিৰবিৰাই বিৰবিৰাই মিকি মাউছটোৱে কৈ উঠিছিল, তুমিও সৰ্বানন্দ, তুমিও! - মনোজ কুমাৰ গোস্বামী, 'ভুলসত্য'। * অসীমৰ মনটো দুখেৰে ভৰি পৰিল। সি স্কুলৰ গে'টৰ কাষৰ বকুল গছজোপাৰ ছাঁত বহি আছে। অকলে। তাৰ কাষেৰেই লগৰ ল'ৰা-ছোৱালীবিলাক অহা-যোৱা কৰি আছে। কোনেও তাক মাত লগোৱাৰো প্ৰয়োজন অনুভৱ কৰা নাই। অৱশ্যে সিও কাকো মাতিবলৈ উৎসাহ অনুভৱ কৰা নাই। -মৃণাল কলিতা, বকুল ফুলৰ দৰে। * সন্ধ্য়াই বাৰাণ্ডালৈ চকীখন চোঁচোৰাই উলিয়াই আনিলে।কোঠাটোৰ একমাত্ৰ চকী সেইখন।কোনোবা কাহানিতে হস্পিতাল কৰ্তৃপক্ষই কোঠাৰ আচবাবৰ নামত দান কৰা চকী। ভোলাকাঠৰ শক্তিশালী হাতল।সেই হাতলতে ধৰি চোঁচোৰাই আনি তাই সেইখন বাৰাণ্ডাত পাতি ল'লেহি।-মণিকুন্তলা ভট্টাচাৰ্য,'[[s:সন্ধ্য়া|সন্ধ্য়া]]'। * পৰ্টিকৰ লাইটটো নুমুৱাই নিৰ্মলা বাৰাণ্ডাৰলৈ ওলাল। এতিয়া নিশা এঘাৰ বাজি গৈছে। আৰু মাত্ৰ এঘণ্টাৰ পাছতে এই বছৰটোৱে মেলানি মাগিব। চাৰিওফালে নাচ-গানৰ আনন্দময় পৰিবেশ।আতচবাজী ফুটাবলৈ সাজু হৈ আছে গোটেই মহানগৰ। -মণিকুন্তলা ভট্টাচাৰ্য,'[[s:বন্ধ ঘৰৰ খিৰিকি|বন্ধ ঘৰৰ খিৰিকি]]'। * তেওঁ নিজকে বৰ সাধাৰণ মানুহ বুলিয়েই ধৰি লৈছিল। কিন্তু যেতিয়া খোলা খিৰিকীৰ কাষৰ মেজত বহি পাঠ্য়পুথিৰ পাঠ আওৰাইছিল,চুবুৰীৰ বাপেক-মাকবোৰে নিজৰ নিজৰ ল'ৰাহঁতক ধিক্কাৰ দিছিল। কৈছিল-ঃ চাই আহগৈ যা,দাসৰ ল'ৰাই কেনেকৈ পঢ়ি আছে। ডাঙৰ মানুহ হ'বগৈ এদিন সি...-মণিকুন্তলা ভট্টাচাৰ্য,'[[s:অনুৰোধ|অনুৰোধ]]'। * ২০১২ চনৰ জুন মাহৰ কোনোবা এদিন মই ৰাজগড় ৰোডেৰে গাড়ী চলাই আহি আছিলো, কাষৰ চিটত আছিল তৰুণ ৷ আগেয়ে কোৱাৰ দৰে সিদিনাখনো তৰুণে বাৰে বাৰে কৈছিল— “ভাইটিদা, আপুনিও আমাৰ দলৰ লগত এভাৰেষ্ট অভিযানলৈ যাব পাৰে দেখোন !” তেতিয়া আমি কল্যাণ ষ্টোৰৰ সন্মুখত ৷ মই মোৰ গাড়ীখন ৰখাই দি তৰুণৰ মুখৰ পিনে চাইছিলো ৷তৰুণে সেই একেটা কথাকে যোৱা বছৰৰ পৰা কৈ আছিল ৷ সি কৈ থকা সময়খিনিত কথাটো মই গভীৰভাৱে লওঁ আৰু পাছত কামৰ ব্যস্ততাৰ বাবে পাহৰি যাওঁ ৷ সিদিনাখন মই তৰুণক কৈছিলো— “মোক এসপ্তাহ সময় দিয়া ভাবিবলৈ ৷” তাক তেনেকৈ কৈ মই মোৰ অফিচলৈ গুচি গৈছিলো ৷ কথাটো মোৰ মনৰ কোনোবাখিনিত লুকাই থাকিল ৷... -মনীষ কুমাৰ ডেকা, '[[s:এভাৰেষ্টত বিশ মিনিট|এভাৰেষ্টত বিশ মিনিট]]'। *দুপৰীয়াৰ অভাৱনীয় ঘটনাটোৱে মনটো তাৰ খেলি মেলি কৰি ৰাখিছিল।গাৰ কঁপনি তেতিয়াও মাৰ যোৱা নাছিল।ইমান শীতল বতৰতো মাজে মাজে সি ভৰিৰ পৰা মূৰলৈ এটা উত্তাপ অনুভৱ কৰিছিল।অৱশ্যে ভয়তে সি মুখ খুলি তাৰ মনৰ কথা কাকো ক'ব পৰা নাছিল।-মেদিনী চৌধুৰী,‘[[s:তাত নদী আছিল|তাত নদী আছিল]]’। *আনদিনাৰ দৰেই ৰেলআলিটোতে সি বহি ললেহি।তাৰ পিচপিনে বিলৰ দাঁতিৰ পথাৰখন জুপুকা মাৰি অ'ত ত'ত বহি থকা বগলী জাকেৰে চ'তমহীয়া শিমলুতলৰ বহল ঘাঁহনি এডৰা যেন দেখা গৈছিল।কাষতে পানী জিয়েলিত কোঢ়াল কৰি ঘাঁহ কাটি থকা ঘোঁৰাকেইটাকো বগলীজাকে ভয় কৰা নাছিল।-মেদিনী চৌধুৰী,‘[[s:ফেৰেংগাদাও|ফেৰেংগাদাও]]’। *বৰ বেছি হুলস্থুল শিলাদিত্যই সহিব নোৱাৰে।মূৰৰ ভিতৰখনত অসহ্য যন্ত্ৰণাৰ সৃষ্টি হয়।সেইবুলি সি স্মৃতিৰ ওচৰলৈ নহাকৈও থাকিব নোৱাৰে।তাৰ শান্ত স্বভাৱৰ বিপৰীতে তাই একেবাৰে উত্তাল সমুদ্ৰ।খোজ নাকাঢ়ে,উৰিহে যায় যেন।কথা নহয়,খনখনাই বটালিৰে পাত্থৰ কাটি যায়....।-মণিকুন্তলা ভট্টাচাৰ্য্য,‘[[s:মুক্তি|মুক্তি]]’। * দ কিমান হ’ল ? ন মিটাৰ ৷ পৰা যাবনে ? পায়েঙে উত্তৰ দিয়াৰ প্ৰয়োজনবিধ নকৰিলে ৷ উত্তৰ দিব বুলি আশা কৰাটোও দৰাচলতে মোৰ মূৰ্খামিহে আছিল ৷ ভৰা ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ মাজত, কাজিৰঙাখনক সন্মুখত লৈ যেতিয়া পায়েং ব্যস্ত সৰু জাহাজখন থিৰেৰে ৰাখি লংগৰ পেলোৱাত, তেতিয়া মোৰ নিচিনা সাধাৰণ নৰমনিচৰ প্ৰশ্নৰ উত্তৰ নিদিয়াটোৱেই জয় পায়েঙৰ নিচিনা অভিজ্ঞ নাৱিকৰ বাবে আছিল স্বাভাৱিক ৷— মৃণাল তালুকদাৰ, ‘[[s:ছাংপোৰ পৰা ব্ৰহ্মপুত্ৰলৈ|ছাংপোৰ পৰা ব্ৰহ্মপুত্ৰলৈ]]’। ==ৰ== *মই এই কাহিনীৰ স্ৰষ্টা নহওঁ। নিৰুপায় হেজাৰ মানুহৰ বুকুৱে বুকুৱে লুকাই থকা এক বিষাদৰ মহাকাব্যৰ মই এজন অক্ষম ৰূপকাৰ মাত্ৰ। মেৰ নাম অৰুনাভ বৰা। মই এজন লেখক।মোৰ ঘৰ গুৱাহা্টিত।-ৰীতা চৌধুৰী,‘[[s: মাকাম ।|মাকাম।]]’ *বহুত সময় ধৰি চেলফোন টো বাজি থকা দেখি নিজৰ টেবুলৰ পৰা উঠি আহিল প্ৰবক্তা জয়শ্ৰী বৰা। সহকৰ্মী অদিতি চৌধুৰীৰ চেলফোন। নিজৰ টেবুলত এৰি থৈ গৈছে। অদিতি চৌধুৰিৰ টেবুলৰ ওচৰত এখন্তেক দ্বিধাগ্ৰস্ত হৈ থিয়হৈ থাকি কৌতহল সামৰিব নোৱাৰি জয়শ্ৰীয়ে ফোন টো তুলি ল’লে।-ৰীতা চৌধুৰী।[[s: এই সময় সেই সময় | এই সময় সেই সময়]] । *তলত মেঘৰ সমুদ্ৰ। ওপৰত আকাশৰ অগাধ শূন্যতা। এই শূন্যতাৰ মাজেৰে উৰি গৈ থকা এটা ষ্টিলৰ চৰাইৰ বুকুৰ ভিতৰত মই বহি আছোঁ।-ৰীতা চৌধুৰী,‘[[s: মায়াবৃত্ত ।|মায়াবৃত্ত। ]]’ *ডিব্ৰু বিশ্ববিদ্যালয়লৈ আমন্ত্ৰণ কৰা চিঠিখন পাই ভাস্বতীৰ অস্বস্তি আৰম্ভ হৈ গৈছিল। ক’ত জানো তাই পঢ়িছিল-স্মৃতি এনে এক প্ৰেম,যি বিচ্ছেদৰ পিচতো লগ এৰা নিদিয়ে।আজি তাইৰো একেই হৈছে।ভাস্বতীৰ চকুত ভাহি উঠিল শাৰী শাৰী নাহৰ গছৰ মন্দিৰ সদৃশ চূৰাবোৰ। বৰ্ণময় সেউজ,কেঁচাপতীয়া,ফিকা চাহৰ ৰঙৰ কোমল পাতবোৰ আকৌ এবাৰ ৰদৰ সোঁণালী সানি,কুমাৰী ভয় লৈ বতাহত ৰিব্ ৰিব্কৈ কঁপি উঠিল তাইৰ চকুৰ মণিত। *ব্যৰ্থ। ব্যৰ্থ বুলিয়েই ক’ব লাগিব। উজ্জল জীৱনৰ সম্ভাৱনা লৈ ওলাই অহা এজনী প্ৰাণচঞ্চল ছোৱালীৰ এই পৰিসমাপ্তিক ব্যৰ্থতা বুলি নকৈ কি কোৱা যায়। তাইতো.....। থাওক সেই সমাপ্তিৰ কথা।-ৰীতা চৌধুৰী,‘[[s: পপীয়া তৰাৰ সাধু|পপীয়া তৰাৰ সাধু]]’ *ৰাতিপুৱা। গুৱাহাটী মহানগৰীৰ এটা পৰিচ্ছন্ন উপপথৰ একাংশৰ দৃশ্যপট। সেই অংশত মাজত বাটটো ৰাখ দুফালে দুটা ঘৰ।এফালে পকী দেৱালেৰে ঘেৰা এডোখৰ মাটিত প্ৰায় চৌহদ জুৰি এট প্ৰকাণ্ড বহুতল অট্টালিকা। গুৱাহাটীত খোপনি পুতিবলৈ আৰম্ভ কৰা ফ্লেট জীৱনৰ চানেকি এটা আধুনিক এপাৰ্টমেণ্ট।ভাগে ভাগে বা কৰা অনেক পৰিয়ালৰ ভিন্নসুৰী জীৱনৰ কোলাহলেৰে মুখৰিত মুকলি ঠাইহীন সেই আবদ্ধ পৰিবেশৰ ঠিক বিপৰীতে বাটৰ সিটো মূৰে আছে লন আৰু ফুলনিৰে সুশোভিত বৃহৎ চৌহদৰ ভিতৰত এট অত্যাধুনিক দুমহলীয়া ঘৰ।-ৰীতা চৌধুৰী,'[[s:ৰাগ মালকোশ|ৰাগ মালকোশ]]' *বহল চাংখনৰ কাষতে দীঘল টেবুলখন।চাৰিটা খুঁটা পুতি বাঁহেৰে বনোৱা টেবুলখন আচলতে এখন চাঙেই।টেবুলৰ ওপৰত নিৰ্দিষ্ট স্থানত থাকে মোৰ,বাইদেউ আৰু ককাইদেউৰ কিতাপ-পত্ৰ,বহী।কণ আৰু মুন তেতিয়াও স্কুল যাবৰ হোৱাই নাই।সন্ধিয়া হলেই টেবুলৰ সন্মুখত ৰৈ আমি আটায়ে প্ৰৰ্থনা জুৰোঁ।....আমি কিমান মনঃপুত প্ৰৰ্থনা গাইছোঁ,সেইয়া পৰ্যবেক্ষন কৰি থাকে দেউতাই কেতিয়াবা মায়ো।...ঘৰলৈ সেই সময়ত কোনোবা মানুহৰ আগমন ঘতিলে চোতালতে বহে মানুহ।-ড.ৰুবুল মাউত,‘[[s:মোৰো এটা সপোন আছে।|মোৰো এটা সপোন আছে।]]’ *এই অসম দেশৰ লক্ষীমপুৰ জিলাত সোৱণশিৰী নামেৰে এখন নৈ আছে।এই নৈখন অখমৰ উত্তৰত থকা মিৰি ডফলাৰ পৰ্বত লানিৰ পৰা ওলাই উত্তৰ লক্ষীমপুৰৰ মাজেদি বাগৰি মাজুলীৰ খেৰকটীয়া নৈত পৰিছেগৈ।খেৰকটীয়া এখন বেলেগ নৈ নহয়।ব্ৰক্ষপুত্ৰৰ ঠাল এটা মাথোন।ঘাই ব্ৰক্ষপুত্ৰৰ পৰা ফাটি আহি সোৱণশিৰীত পৰিছে।আজিকালিও লক্ষীমপুৰ আৰু মাজুলীৰ সাধাৰণ শ্ৰেণীৰ মানুহৰ ভিতৰত এনেকুৱা প্ৰবাদ আছে যে ব্ৰক্ষপুত্ৰ বাবাই আগবাঢ়ি আহি,তেওঁৰ পৰম ৰূপৱতী সৰ্বগুণে বিভূষিতা ভাৰ্য্যা সোৱণশিৰীক বাটৰে পৰা আদৰি নিছে।যি ঠাইত সোৱণশিৰী আৰু খেৰকটীয়া লগ লাগিছে,সেই ঠাইৰে পৰা যিখন নৈ হৈছে,তাৰ নাম লুইত।লুইত লক্ষীমপুৰ আৰু মাজুলীৰ মাজেদি বাগৰি পছিম মুখে ব্ৰক্ষপুত্ৰত পৰিছে।-ৰজনীকান্ত বৰদলৈ, ‘[[s:মিৰি জীয়ৰী।|মিৰি জীয়ৰী।]]’ * ফাগুন মাহ৷ ভৰ দুপৰীয়া ৷ আকাশ ধুৱঁলি-কুৱঁলি ৷ পচিম ফালৰ পৰা খৰাং পচোৱা মাৰিছে ৷ বাটে-পথে হাবি পোৰা ছাইবিলাক উৰি উৰি পৰিছে ৷ এজোপা জৰি গছৰ আগৰ পৰা একো একোবাৰ উৰামাৰি এহাল ফেঁহুচৰায়ে এই ছাইবিলাক ওপৰতে ধৰি ধৰি খাইছে ৷ - ৰজনীকান্ত বৰদলৈ, ‘[[s:মনোমতী।|মনোমতী।]]’ *হাৰ কপোৱা শীত। ঘড়ীৰ কাঁটা আগ বাঢ়িছে নতুন এটা দিন আৰম্ভ কৰিবৰ বাবে। মহা নগৰীৰ আটাইয়ে বোধ হয় টোপনিত অচেতন। চতুৰ্দিশে অদ্ভুত এক নৈঃশব্দ।-ৰন্জু হাজৰিকা,‘[[s: নৰকৰ ফুল।|নৰকৰ ফুল।]]’ *গধূলি। গোভা ৰাজ্যৰ ৰাজ-হাউলী। আনকালে কৰ্মব্যস্ত মানুহৰ আহা-যোৱা,কথা-বতৰাই গম্গমীয়া কৰি ৰখা গোভাৰ ৰাজানঃ আজি শব্দহীন। শোকস্তব্ধ। গোভাৰ ৰাজপুত্ৰ,কুমৈ বঘৰাৰ ৰজা মৃগাঙ্কৰ মুণ্ডহীন শৱদেহ দাহ কৰি অলপ আগেয়ে উভতি আহিছে গোভাৰজা সাধুকুমাৰ আৰু কুলৰ লোক সকল। উভতি আহিছে চুবুৰীয়া ৰাজ্য সমুহৰ পৰা অহা ৰজা আৰু ৰাজপ্ৰতিনিদিসকল।উভতি আহিছে সংখ্যাহীন প্ৰজা।-ৰীতা চৌধুৰী,‘[[s:দেও লাংখুই।|দেও লাংখুই।]]’ *মহানগৰৰ কোলাহলে আহি যি অংশত তীব্ৰতা হেৰুৱাই পেলাই,ঠিক তেনে এডোখৰ ঠাইত বূহৎ চৌহদৰ ভিতৰত আধুনিকতাৰ গৌৰৱ বিচ্ছুৰিত কৰি থিয় হৈ আছে চিকিৎসা মহাবিদ্য়ালয়ৰ বূহৎ বিল্ডিংটো। জীৱন বিচাৰি অহা মানুহ আৰু জীৱন বিচাৰি অহা মানুহৰ প্ৰয়োজনক কেন্দ্ৰ কৰি গোট খোৱা ভিন্ন ভিন্ন বূত্তিৰ মানুহৰ সমাগমে অহোৰাত্ৰি মুখৰ কৰি ৰাখে বিল্ডিংটোৰ চৌপাশ।-ৰীতা চৌধুৰী,‘[[s:হূদয় নিৰুপায়।|হূদয় নিৰুপায়।]]’ *ত্ৰিছ নৱেম্বৰ ৷ দুহেজাৰ দুই চন ৷ আঘোণ মাহৰ তেৰ দিন ৷ পুৱাৰ পাতল কুঁৱলীয়ে ডিফু চহৰক সাবটি ধৰিছিল, আলফুলকৈ ৷ ঘৰৰ সন্মুখৰ পাইন গছজোপাৰ চিৰচিৰিয়া পাতবোৰতো আঘোণমহীয়া কুঁৱলীয়ে মিঠা আমেজ সানিছিল—— মৰমেৰে ৷ ——ৰং বং তেৰাং,‘[[s:মোৰ জন্ম হোৱাটো অন্ততঃ সচাঁ।|মোৰ জন্ম হোৱাটো অন্ততঃ সচাঁ।]]’ ==ল== * ৰাতি দুপৰ হৈছে। জগত নিমাত, নিস্তব্ধ। সৰু বেজি এটি হাতৰ পৰা মাটিত পৰিলেও কাণ যায়। মাজে মাজে ফেৰুৱাৰ 'ফেউ' 'ফেউ', কুকুৰৰ 'ভুক্' 'ভুক্', হুদুৰ মাত আৰু ফেঁচাৰ কুৰুলীয়ে এই নিশাৰ নিফুট ভয়-লগা ৰাতিক আৰু ভয়-লগা কৰি তুলিছে। - লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱা, [[s:পদুম_কুঁৱৰী|পদুম কুঁৱৰী]] *বিশ্ববিখ্যাত বহুৰাষ্ট্ৰীয় প্ৰতিস্থান 'ভিভিয়ান ইন্টাৰনেচনেল'ৰ আণৱিক জীৱ বিদ্যা শাখাৰ মুৰব্বী ড. অনুজ কৃপালনিয়ে তিনিতা ই মেইলৰ বাৰ্তা গ্ৰহন কৰি প্ৰিণ্ট আউট তিনিটা আছুতীয়াকৈ থৈ ইন্টানেটৰ যোগেদি তথ্য় পাবৰ বাবে ডেক্সটপত আখৰ কেইটা টিপাৰ লগে লগে পৰ্দাত কথা বোৰ জিলিকি উঠিলঃ -লক্ষ্মীনন্দন বৰা, [[s: কায়কল্প |কায়কল্প]] ==শ== :তোৰ লক্ষ্য কিন্তু পাহৰি নাজাবি। মই তোক ডাক্তৰ হ'বলৈ হে গুৱাহাটীলৈ পঠিয়াইছো,মুকলিপক্ষী হৈ আকাশত উৰিবলৈ নহয়। হায়াৰছেকেণ্ডাৰীৰ দুটা বছৰ মন দি পঢ় নহ'লে একো লাভ নহব।-শিখা শৰ্মা।[[s: চিনৰিটা|চিনৰিটা ]] * :শালিকী এ...লথৌ থৌ... ভাত হ’ল শাক হ’ল ডালত পৰি খা..আ..হি : বোকা আছে পানী আছে কেনেকৈ যাম ! নাই, বোকা-পানী দেখি থমকি ৰোৱা নাছিল৷ খুব সােধানে খুপি খুপি আগবাঢ়িছিল কণমানি ভৰি দুখনি ৷ ডাৱৰ ভেদি বেলিয়ে ভুমুকি মাৰিছিল ৷ৰ’দৰ হেঁচোকনিত গছপাতবোৰৰ ঘুমটি ভাগিছিল, ফুলবোৰে হাঁহিছিল,এটি-দুটিকৈ অনেকটি পখিলা জাকি মাৰি উৰি গৈছিল ৷ঠোঁটত গীত এটি এটি লৈ চৰাইবোৰো উৰা মাৰিছিল ৷ ধূলি-বালিৰ ধেমালিবোৰে মোক হাত বাউলি মাতিছিল ৷ ফটাকানিৰ ছোৱালীবোৰে মোৰ বাবেই বাট চাই আছিল ৷ আৰু মোৰ খেলৰ প্ৰধান সংগী ৰুবী...তাই চাগে’ নাৰিকলৰ কোৰোকাত বালি-মাটি-বনপাতৰ ভাত-তৰকাৰী ৰান্ধিলেই! খুপি খুপি গৈ থকা মোৰ ভৰি দুখন ডেউকা হ’ব খুজিছিল ৷ —— শৰ্মিষ্ঠা প্ৰীতম ৷ [[s:আত্মকথা ৷|আত্মকথা ৷]] ==চ== *নৈ খনে কথা কয়। বহুত পুৰনি কথা। কথাবোৰ দুয়োপাৰৰ গৰাত লাগি লাগি ৰয়।বিৰিণাৰ পাতত বহুত দিনলৈ লাগি থাকে।বতাহজাক আহি পুৰণি কথাবোৰ বিৰিণাৰ পাতৰ পৰা ক’ৰবালৈ লৈ যায়। তথাপি কথাৰ শেষ নাই।-চৈয়দ আব্দুল মালিক, ‘[[সূৰুযমুখীৰ স্বপ্ন]]’। *ৰ’দ জাক টান আছিল।নৈ-পৰীয়া বতাহ জাক কোমলকৈ বৈ আছিল।হাবিৰ গছ-গছনিবোৰৰ পাতবোৰে সামান্য জিৰ্ জিৰনি শব্দ তুলি নাচি আছিল। বিয়াগোম বৰগছজোপাৰ গধুৰ পাতবোৰো অলপ অলপকৈ কঁপিছিল।-চৈয়দ আব্দুল মালিক,‘[[ধন্য নৰ তনু ভাল]]’। *মহাযুদ্ধৰ সাময়িকভাৱে,মাত্ৰ এৰাতিৰ বাবে,অৱসান ঘটিছে। এতিয়া আৰম্ভ হৈছে মোৰ মনৰ এক সৰ্বাত্মক যুদ্ধ। এই যুদ্ধত উত্তীৰ্ণ হ'লেই মই আচল যুদ্ধত উত্তীৰ্ণ হ'ব পাৰিম।-চন্দ্ৰপ্ৰসাদ শইকীয়া, ‘[[মহাৰথী]]’। ==য== *পৃথিৱীত নিশ্চয় জুই লাগিছে। নহলে ৰবাব টেঙা এটাৰ দাম পাঁচ টকা বুলি কোনে বিশ্বাস কৰিব?কথাবোৰ অফিচত শুনি খেৰজান বাগিছাৰ বৰ কেৰাণী শইকীয়াই ঘৰত কয়হি।তেওঁৰ ৰান্ধনি-চাকৰ ভীমচন্দ্ৰই শুনি অবাক হয়,আৰু শইকীয়াৰ পুতেক বাখৰৰ আগত কয়।বাখৰে মাত্ৰ মন্তব্য কৰে,"দুনিয়াত জুই লাগিছে ভীম।চাৰিওফালে যুদ্ধ লাগিছে।মানুহৰ দাম সস্তা হৈছে,বস্তুৰ দাম বাঢ়িছে।মোক বেচিলে পাঁচ পইচাও নেপাৱ।"-যোগেশ দাস,‘[[ডাৱৰ আৰু নাই]]’। [[শ্ৰেণী:বিষয়বস্তু]] oarp4vz4773abai4p8279xu1ozp1w7o 19742 19741 2024-10-13T16:24:12Z Rumi Borah~aswiki 63 /* শ */ 19742 wikitext text/x-wiki যিকোনো গ্ৰন্থ বা অন্যান্য সংবাদ মাধ্যমৰ কামৰ সংলাপ বা পাঠ্যৰ প্ৰাৰম্ভিক অংশ প্ৰায়ে অন্ততঃ প্ৰথম বাক্য বা তাৰ এটা খণ্ডৰে গঠিত হয়। সকলো ভাল লেখাতে আৰম্ভণি বাক্যটো আকৰ্ষণীয় বা অৰ্থপূৰ্ণ হোৱাটো বাঞ্ছনীয় বুলি গণ্য কৰা হয়। ==ন== *অৱশেষত আইতাক কথাটো ক’বলৈ ময়েই ওলালোঁ। আমাৰ শ্ৰীমতীৰ মনেৰে হেমন্তহঁত ইতিমধ্যে বহুত আগবাঢ়িছে। নমিতাক দেখিলে তেওঁৰ হেনো জা-ক যেন লগা হলেই। সিহঁত দুটা বেচ মিলিব বুলিয়ে মোৰো ধাৰণা। পিচে খোজা-বঢ়াকৈ ছোৱালি অনাটোৱেই আমাৰ পৰিয়ালত এতিয়াও চলি আছে আৰু আইতাই আমাৰ ঘৰৰ ঘাই ধৰণী। আইতাৰ সন্মতি নোহোৱাকৈ কোনো কাম কৰাটো আমাৰ পৰিয়ালত হোৱা নাই........। গতিকে আইতাৰ অনুমতি অনাৰ অৰ্থাৎ কথাতো আইতাক জনোৱাৰ উদ্দেশ্যেৰে নগাঁৱলৈ গ’লো। ::— নৱকান্ত বৰুৱা, [[w:ককাদেউতাৰ হাড়|ককাদেউতাৰ হাড়]] *পঞ্চদশ শতিকাৰ পৰা বিংশ শতিকালৈকে পাঁচশ বছৰৰ অসমৰ জাতীয় জীৱনৰ পৰিশীলিত জীৱনবোধ,জীৱনদৃষ্টিভংগী,চিন্তা আৰু কৰ্মৰ মাজেদি প্ৰকাশ লাভ কৰা সংস্কৃতিক চেতনা, প্ৰতিভাৰ প্ৰতিনিধিত্বমূলক পৰিচয় প্ৰকাশিত হৈছে আৰু ভবিষ্য দৃষ্টিৰে অসমৰ জাতীয় জীৱনক আগবাঢ়ি যাবলৈ প্ৰেৰণা আৰু শক্তি দিছে সেই কেইগৰাকী হ’ল মধ্যযুগৰ শ্ৰীশংকৰদেৱ,আধুনিকযুগৰ সাহিত্যৰথী বেজবৰুৱা আৰু ৰূপকোঁৱৰ জ্যোতিপ্ৰসাদ আগৰৱালা।প্ৰতিগৰাকীৰ মাজতেই ঞ্জান আৰু প্ৰতিভাৰে পথ প্ৰদৰ্শনৰ পোহৰ বিচ্ছুৰিত হৈ আছে। এই তিনিগৰাকীকে ধৰি সহযোগী সতীৰ্থসকলৰ অৱদানে আমাৰ জাতীয় সামাজিক আৰু সংস্কৃতিক জীৱন গঢ়ি তুলিছে।প্ৰত্যেকগৰাকীৰ মাজতে ঐতিহ্য আৰু সমসাময়িক আধুনিকতাৰ সমাহাৰ ঘটিছে।এই সকলক বাদ দি জাতীয় জীৱনৰ ইতিহাস লিখা সম্ভৱ নহয়। তিনিওগৰাকীৰে সাহিত্য সমগ্ৰ গ্ৰণ্ঠকাৰে প্ৰকাশিত হৈছে।তথাপি নিজৰ নিজৰ দৃষ্টিৰে হয়তো অনেকেই এই সকলৰ ৰচনা পঢ়িবলৈ যত্ন কৰি আহিছে আৰু কৰি থাকিব।-সম্পাদক নগেন শইকীয়া, ‘[[s: ৰূপকোঁৱৰ জ্যোতিপ্ৰসাদ ৰচনাৱলী|ৰূপকোঁৱৰ জ্যোতিপ্ৰসাদ ৰচনাৱলী]]’ *সৰু কালটোৱেই মোৰ জীৱনৰ আটাইতকৈ অনুপম প্ৰহৰ৷ সেয়ে সৰুকালিৰ কথাৰেই আৰম্ভ কৰিছোঁ৷ মোৰ জন্ম হৈছিল ১৯৩৩ চনৰ ২০ জুনৰ দিনা৷ মোৰ জন্মৰ আগৰ বা জন্মৰ সময়ৰ সমসাময়িক সমাজৰ কথাবোৰ মই জনাৰ উপায় নাই৷ কেৱল মা, বৰমা,উচৰ-চুবুৰীয়াৰ মুখৰ পৰাহে পাছত শুনিছিলো৷ তেওঁবিলাকে মোৰ মূৰত হাত ফুৰাই কোলাত তুলি লৈ হেনো মৰম কৰি কৈছিল,—“তই কত যে সেৱা-পূজাৰ মূৰত জন্ম হৈছ৷ ভালে থাক আই৷ বংশৰ মুখ উজ্জ্বল কৰ৷“-ড° নিৰ্মলপ্ৰভা বৰদলৈ '[[s:জীৱন জীৱন বৰ অনুপম|জীৱন জীৱন বৰ অনুপম]]' *সোমাব পাৰো নে ? নুসুধিলেও হয়।তথাপি সুধি সোমালে মানুহজন।ডাঃ ইৰিণা বৰুৱাই মানুহজনৰ প্ৰশ্নটোৰ উত্তৰ দিবলৈকে নাপালে।এইক্ষেত্ৰত যেন কোনো ডাক্তৰৰ চেম্বাৰতেই সোমোৱাত বাধা নাথাকে-ঠিক তেনেকুৱা আব এটাৰে মানুহজন ধীৰ খোজেৰে সোমাই আহিল ইৰিণা বৰুৱাৰ চেম্বাৰলৈ।-ডাঃ নীলাক্ষী চলিহা গগৈ,'[[s:ঐয়া মোৰ ডিব্ৰু-ছৈখোৱা|ঐয়া মোৰ ডিব্ৰু-ছৈখোৱা]]' ==ভ== *আতঙ্কৰ শেষতঃ-বিখ্যাত ধনী, কোটিপতি, অমৰেন্দ্ৰ চলিহাৰ তিনি মহলীয়া প্ৰসাদটো আন্ধাৰত ডুব গৈ এটা প্ৰকাণ্ড দৈত্যৰ দৰে থিয় হৈ আছিল। এই মাত্ৰ ৰাতি দুটা বাজি গৈছে। ক’ৰবাত এটা-দুটা পোহনীয়া কুকুৰৰ ভেউ-ভেউ শব্দৰ বাহিৰে আন একো শব্দ কানত নপৰিছিল। প্ৰসাদৰ ওপৰ তলাৰ পূব চুকৰ ৰাজআলিৰ ওপৰৰে কোঠাত চলিহা গভীৰ নিদ্ৰাত অভিভূত হৈ আছিল। বাগিচাৰ ঘৰত চলিহা মাজে সময়েহে থাকে, অধিকাংশ দিন চহৰৰ এই প্ৰকাণ্ড প্ৰসাদতেই কটায়।…....চলিহা শোৱা কোঠালীৰ কাষৰ কোঠালীটোৱেই তেখেতৰ প্ৰাইভেট ছেক্ৰেটাৰীৰ শয়নকক্ষ..........টোপনিত লালকাল। ড. ভবেন্দ্ৰ নাথ শইকীয়া, ‘[[s: আতঙ্কৰ শেষত | আতঙ্কৰ শেষত ]]’। *ৰম্যভূমিঃ-বহুত দিনৰ আগতে এই ঠাই ডোখৰত এখন হাবি আছিল। চহৰৰ আশে-পাশে থকা য়েনেকুৱা পুৰণি হাবিৰ কথা উলালেই বুঢ়াসকলে-তাত দিনতে বাঘ ওলাইছিল, অমুকে তাত কেটেলা পহু ধৰি কলিকতালৈ চালান দিছিল,-ইত্যাদি কাহিনী কয়, এই খিনিত থকা হাবিখনো তেনেকুৱা আছিল। আচলতে হাবিখনত কি কি আছিল কোনেও আজি সঠিককৈ কব নোৱাৰে ।কেৱল হাবিখনৰ কাষেদি ৰেলৰ আলি বহুৱাবৰ সময়ত সুকুমাৰ মণ্ডল নামৰ বনুৱাৰ মহৰী এজনে প্ৰকাণ্ড অজগৰ সাপ দেখা বুলি হিউবাৰ্ট নামৰ ইঞ্জিনিয়াৰ এজনে গুলী কৰি সাপডাল মৰা বুলি, আৰু সাপডালৰ ছালখল বাৰ্মিংহামত থকা তেঁওৰ মাক-দেউতাকলৈ পঠিয়াই দিয়া বুলি ৰেল বিভাগত আজীৱন চাকৰি কৰা এজন মানুহৰ হাতে-লিখা আত্মজীৱনীৰ পৰা জনা যায়। ড. ভবেন্দ্ৰ নাথ শইকীয়া,‘[[s:ৰম্যভূমি |ৰম্যভূমি]]’। *ঘৰবোৰৰ মূধৰ ওপৰৰ সোণাৰু, বেল, তামোল গছ কেই জোপাৰ মাজেদি ওলাই থকা আকাশকণৰ তৰাবোৰ মনিব নোৱাৰা হৈ আহিল। সেইকণ আকাশত মাত্ৰ এটা শক্তিশালী তৰা আছিল। সেই তৰাটোৰ তিৰবিৰণিটো তাৰ বাচি থাকিবলৈ চেষ্টা কৰাৰ ছটফটনি যেন লাগিল। পাতল বতাহত লৰি থকা তামোল পাত এটাই তৰাটোক বিচি থকা যেন দেখা গ’ল ।ওচৰতে ক’ৰবাত চৰাই এটাই চেক-চেক চেক-চেককৈ চিঞৰিলে ।পাচ মুহূৰ্ত্ততে কোনোবা এঘৰত কেঁছুৱা এটাই দীঘল দীঘল শব্দেৰে কান্দিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে । মেনকাৰ এনেকুৱা লাগিল যেন চৰাইটোৰ মাতটো শুনিহে কেছুঁৱাটোৱে কান্দিলে ; কেইঘন্টামানৰ আগতে দূৰত শিয়ালৰ হোৱা শুনি এই চুবুৰিটোৰ কুকুৰ কেইটাই যেনেকৈ ভুকিছিল ,তেনেকৈ।-ড.ভবেন্দ্ৰ নাথ শইকীয়া , ‘[[s:অন্তৰীপ| অন্তৰীপ]]’। *“A genius does what he must A talent does what he can.” অৰ্থাত অকল গুণ থকা মানুহে যি পাৰে সেইকণহে কৰে। অতি প্ৰসৰ বুদ্ধিৰ সৃজনী প্ৰতিভা থকা লোকে যি কৰিব লাগে, সেইখিনি কৰিবই। সন্দেহ নাই, জ্যোতিপ্ৰসাদ আছিল মহাপ্ৰতিভাসম্পন্ন লোক। এই গৰাকী মহান শিল্পীৰ লগত মোৰ সান্নিধ্যৰ বিষয়ে ক'বলৈ যাওঁতে প্ৰথমে মোৰ শৈশৱৰ বিষয়ে ক'ব লাগিব।-ড.ভূপেন হাজৰিকা,‘[[s:জ্যোতি ককাইদেউ|জ্যোতি ককাইদেউ]]’। ==স== *ৰামেশ্বৰম্ পূৰ্বৰ মাদ্ৰাজ,বৰ্তমান তামিলনাডু ৰাজ্যৰ এখন দ্বীপ নগৰী। ইয়াতেই এটি মধ্যবিত্ত পৰিয়ালত মোৰ জন্ম হৈছিল। মোৰ পিতৃ দেৱতা জয়নালআবেদীনৰ কোনো আনুষ্ঠানিক শিক্ষা-দিক্ষা নাছিল-আঢ্যৱন্ত ব্যক্তিও নাছিল তেওঁ। তেওঁ অৱশ্যে বুদ্ধিমান আৰু প্ৰকৃতাৰ্থত,এজন উদাৰমনা লোক আছিল। মোৰ মা আচিয়াম্মা,তেওঁ এগৰাকী আদৰ্শ ধৰ্মপত্নী আছিল। তেওঁ নিতৌ কিমান যে মানুহক আপ্যায়িত কৰিছিল মোৰ এতিয়া মনত নাই।কিন্তু এটা কথা মোৰ জল্জল্ পট্পট্কৈ মনত আছে যে আমাৰ যৌথ পৰিয়ালটোত যিমান বোৰ মানুহ আছিল,তাতকৈ বহু-বেছি সংখ্যক মানুহে আমাৰ ঘৰত খোৱাবোৱা কৰিছিল।.....।দেখাই-দৰকানে ওখ-ডাঙৰ আৰু সুশ্ৰী মা-দেউতাৰ কেবাটাও লৰা-ছোৱালীৰ মাজত মই দেখাত তেনেই চুটি-চাপৰ আৰু সাধাৰণ চেহেৰাৰ আছিলো।...। অনুবাদঃসুৰেশ শৰ্মা।সহযোগী লেখকঃঅৰুণ তেৱাৰী। ‘[[s: ৰামেশ্বৰমৰ পৰা ৰাষ্ট্ৰপতি ভৱন-এক সফল পৰিক্ৰমা অগ্নিৰ ডেউকা ড. এ পি জে আব্দুল কালামৰ আত্মকথা।|ৰামেশ্বৰমৰ পৰা ৰাষ্ট্ৰপতি ভৱন-এক সফল পৰিক্ৰমা অগ্নিৰ ডেউকা ড. এ পি জে আব্দুল কালামৰ আত্মকথা।]]’ ==হ== *‘বাপুকণ !অ’ বাপুকণ !’ গৰমৰ বন্ধৰ দুপৰীয়া।ভাত-পানী খায়উঠি ঘৰৰ দাঙৰ মানুহ সকলোৱে জিৰণি লৈছে। বাপুকণৰ দেউতাকে এহাতে বিচনী আৰু আনহাতে এখন কিতাপলৈ চৰাঘৰৰ বিচনাত দীঘল দিছে।মাকে পিৰালিতে তামোলৰ বটাখন আগতলৈ তামোলৰ সেলেঙি লগাই ওচৰৰে কণপোনাৰ মাকৰ লগত বিয়নী-মেল পাতিছে আৰু দুবছৰীয়া পেট-মোচা জীয়েকজনীৰ ঘামচি ভাঙিছে।বাপুকণৰ বায়েকে খুব গৰম বুলি বিছনাত নুশুই এখন ডাঙৰ কল পাত কাটি আনি মাটিতে পাৰিলৈ শুই আছে।.......।--হোমেন বৰ গোহাঞি, ‘[[সাউদৰ পুতেকে নাও মেলি যায়।]]’ *বতৰ বহুত দিন খৰাং থাকি শাওনৰ তৃতিয় দিনৰ পৰা বৰষুণ দিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে।যোৱা দুমাহ ধৰি আকাশখনো অবিৰাম জুই বৰষিছিল।পথাৰবোৰ চিৰাল-ফটা দি শিল যেন টান হৈ পৰিছিল,খাল-বিলৰ পানী শুকাই গৰম বোকাত গৰৈ,খলিহা মাছবোৰ মৰি গেলিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল,খেতিয়কবোৰৰ চকুত ভয় আৰু দুৰ্ভাৱনা পুঞ্জীভুত হৈ পৰিছিল। অৱশেষত শাওনৰ তৃতীয় দিনা মাজ-ৰাতিৰ পৰাই বৰষুণ দিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে।মেঘৰ এটা ডাঙৰ ঢেৰেকনি শুনি ৰসেশ্বৰ খক্ মক্ কৈ সাৰ পাই উঠিল।......।-হোমেন বৰ গোহাঞি,‘[[s:হালধীয়া চৰায়ে বাও ধান খায়।|হালধীয়া চৰায়ে বাও ধান খায়।]]’ *দিলীপে কলেজলৈ যাবলৈ বুলি পোছাক পান্ধিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল মাত্ৰ,ঠিক তেনে সময়তে কলিং বেলটো বাজি উঠিল।এই সময়ত কোননো আহিল বুলি ভাবি তেওঁ মনে মনে খুব বিৰক্ত হ’ল।পদে পদে ঘড়িৰ কাঁটাৰ নিৰ্দেশ মানি চলা তেওঁৰ অভ্যাস।এতিয়া যদি মাত্ৰ পাচঁ মিনিত সময়ো তেওঁ দৰ্শনাৰ্থীৰ কাৰনে খৰচ কৰিব লগা হয়,তেন্তে কলেজৰ দহ বজাৰ ক্লাছটোৰ কাৰণে তেওঁ কোনোমতেই থিক সময়ত উপস্থিত হবগৈ নোৱাৰিব।-হোমেন বৰ গোহাঞি।‘[[s: অস্তৰাগ|অস্তৰাগ]]’ *ম’হঘুলি গাঁৱত বাতৰি-কাকত লোৱা মানুহ এজনো নাছিল।গাঁওখনত লিখা-পঢ়া জনা মানুহ যে একেবাৰে নাছিল এনে নহয়; কিন্তু আটাইবোৰেই হালোৱা-চহোৱা মানুহ,বাতৰি কাকত পঢ়িবলৈ কাৰোৱেই সময় নাই।অৱশ্যে শিৱনাথ ফুকনৰ কথা সুকীয়া। তেওঁ এজন সৰু-সুৰা জমিদাৰ। গাওঁ খনত খেতিৰ উপযোগী যিমানখিনি ভাল ৰুপিত মাটি আছে-সেই গোটেইখিনিৰে গৰাকী তেঁৱেই।-হোমেন বৰ গোহাঞি।‘[[s:পিতাপুত্ৰ|পিতাপুত্ৰ]]’ *স্বাস্থ্যৰ বিষয়ে লিখিবলৈ বা আনক উপদেশ দিবলৈ মোৰ কোনো যোগ্যতা আৰু অধিকাৰ নাই।কিন্তু অলিভাৰ ছেক্ছ নামৰ এজন পণ্ডিতৰ এষাৰ কথাই স্বাস্থ্যৰ বিষয়ে লিখিবলৈ মোক সাহস দিছে।তেওঁ কৈছে-kinship is healing;we are physician to each other।'মানুহৰ পৰস্পৰৰ প্ৰতি আত্মীয়তাৰ অনুভুতি এটা নিৰাময়কাৰী শক্তি; আমি সকলো মানুহেই ইজনে সিজনৰ চিকিতসক হব পাৰোঁ'।আমি কিবা সমস্যাৰ সন্মুখীন হলে আত্মীয় স্বজনৰ লগত কথা পাতি নিজৰ চিন্তাৰ ভাৰ পাতলাওঁ।অনেক সময়ত তেনেকৈ কথা পাতিয়েই আমি সমস্য়াৰ সমাধানো বিচাৰি পাওঁ।-হোমেন বৰ গোহাঞি। ‘[[s:জীয়াই থকাৰ আনন্দৰ প্ৰধান উতস স্বাস্থ্য|জীয়াই থকাৰ আনন্দৰ প্ৰধান উতস স্বাস্থ্য]]’ * জালুকবাৰী যৌৱন নগৰী।যৌৱনৰ উচ্ছল তৰঙ্গ চিৰপ্ৰবাহমান এই নগৰীত। যৌৱনপ্ৰাপ্ত ডেকা-গাভৰুৱে জালুকবাৰীত অৱস্থিত গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্য়ালয়ত প্ৰতি বছৰে আহি নাম ভৰ্ত্তি কৰি হোষ্টেলবোৰত বাস কৰে। তদুপৰি এই অঞ্চলৰ শদিলাপুৰ,গাড়ীগাওঁ,ধাৰাপুৰ,সুন্দৰবড়ী,মালিগাওঁ,আদাবাৰী,উত্তৰ জালুকবাৰী,লঙ্কেশ্বৰ,খানামুখ আদি গাওঁত ঘৰ ভাৰা কৰি ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকল থাকে। সেই সকল ডেকা বয়সৰ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰে সমগ্ৰ জালুকবাৰী অঞ্চল যৌৱনমুখৰ হৈ থাকে। ডেকা-ডেকেৰী য’ত যৌৱন ত’ত। যৌৱনৰ উত্তাল তৰঙ্গত মুখৰিত হৈ থাকে জালুকবাৰীৰ বাট-ঘাট,দোকান -পোহাৰ। সেই কাৰণে জালুকবাৰীক চিৰযৌৱনা বুলি কোৱা হৈছে।-হিতেশ ডেকা।[[s: গাঁৱৰ মানুহ|গাঁৱৰ মানুহ]] *মোৰ নাম সুবালা।কিন্তু মোৰ পৰিচিত বন্ধুবোৰে আৰু পুলিচে মোৰ নাম সুবালা বুলি ক'লে বিশ্বাসেই নকৰিব।সিহঁতে কোনেও মোক সুবালা নামেৰে নাজানে।মোৰ যে কিমান নাম আছে,তাৰ হিচাপ মই নিজেই পাহৰি গৈছো।পৃথিৱীত যিমানটা মানুহৰ লগত মোৰ পৰিচয় আছে প্ৰায় সিমানটাই মোৰ নাম,অৰ্থাৎ প্ৰত্যেকটো মানুহৰ কাৰণেই মোৰ বেলেগ নাম।যি কেইটা নাম মোৰ এতিয়াও মনত আছে সেই কেইটা হ'ল চকোৰী,ৰাণী,কুসুম,বীণা,পাপৰি,ময়না,মধুমতী,ৰুচ্‌কি সোণালী,নয়নতৰা,চুকৰি,হৰিণী,বাসন্তী,বসস্তসেনা।ইয়াৰ বেছি ভাগ নামেই মই নিজে সজা নহয়,মোৰ বন্ধুবোৰে দিয়া।কোন সময়ত মোক কোনে কি নাম দিছিল,সেইবোৰ কথা মই পিছত ক'ম।কিন্তু এটা কথা এতিয়াই খুব ভালকৈ কি থোৱা উচিত।মোৰ আচল নাম সুবালা।এই নামেৰে মোক কোনোবাই জানক নাজানক,মোৰ আচল নাম সুবালা।-হোমেন বৰগোহাঞি,‘[[s:সুবালা|সুবালা]]’। * ভাৰতৰ আটাইতকৈ বিখ্যাত আইনজ্ঞসকলৰ ভিতৰত এজন হ’ল ননী পাল্কিৱালা ৷ কিন্তু আইনৰ ব্যৱসায় কৰি ধনকুবেৰ হোৱাৰ কাৰণে তেওঁ বিখ্যাত হোৱা নাই; তেওঁ বিখ্যাত হৈছে এজন আইনজ্ঞ হিচাপে সমাজলৈ আগবঢ়োৱা মূল্যৱান সেৱাৰ কাৰণে ৷ ব্যক্তিৰ আৰু সমাজৰ স্বাৰ্থ-ৰক্ষাৰ কাৰণে ননী পাল্কিৱালাই বহুবাৰ চৰকাৰৰ বিৰুদ্ধে আইনৰ যুদ্ধত অৱতীৰ্ণ হৈছে ৷ সেইকাৰণে ভাৰতৰ মানুহে তেওঁক গভীৰভাৱে শ্ৰদ্ধা কৰে ৷-- হোমেন বৰগোহাঞি, ‘[[s:জীৱনৰ পৰা আমি কি বিচাৰোঁ।|জীৱনৰ পৰা আমি কি বিচাৰোঁ ৷]]’। * আত্মজীৱনীৰ এই খণ্ডত মোৰ জীৱনৰ যি পৰ্বৰ বিৱৰণ দিবলৈ ওলাইছোঁ ক’বলৈ গ’লে তাৰ নানা খকাখুন্দা আৰু খেলিমেলিৰ সোঁতত সাঁতুৰি-নাদুৰিহে মই আজিৰ মানুহটো হৈছোঁ৷ কেতিয়াবা ঢোকাঢোকে পানী খাইছোঁ, কেতিয়াবা চাকনৈয়াত পাকঘূৰণি খাইছোঁ, কিন্তু জান বচাবৰ বাবে আৰু প্ৰাৰদ্ধ কাম সমাপ্ত কৰিবলৈ প্ৰাণপণে সাঁতুৰিছিলোঁ ৷ ৰাজহুৱা কামৰ বাবে মোৰ বোধহয় কিছুমান গুণ নাছিল,আজিও সেইবোৰ ভালদৰে আয়ত্ত কৰা বুলি ক’ব নোৱাৰিলোঁ ৷ ধৈৰ্য, আগপাছ বিবেচনা,পৰিপাটি কাৰ্য সম্পাদন,এইবোৰ গুণত মোৰ ঘাটি আছে ৷ আনহাতে সাহস,উদ্যোগ,তৎপৰতা আৰু বিপদৰ সময়ত কৌশলেৰে উদ্দেশ্যসিদ্ধি কৰাৰ ক্ষমতা কিছু পৰিমাণে আছিল বা হৈছিল ৷মোৰ নিজৰ বিষয়ে ধাৰণাও লাহে-লাহে পৰিষ্কাৰ হ’বলৈ ধৰিছিল এই পৰ্যায়তহে ৷——হীৰেন গোহাঁই, ‘[[s:ইমান তিতা সাগৰৰ পানী ৷ আত্মজীৱনীৰ চতুৰ্থ খণ্ড|ইমান তিতা সাগৰৰ পানী ৷ আত্মজীৱনীৰ চতুৰ্থ খণ্ড]]’। ==অ== * ক'ত আৰম্ভ কৰোঁ? প্ৰথমতে কাৰ কথা কওঁ? কলম তুলি লোৱাৰ লগে লগেই মোৰ চৌপাশে ভিৰ কৰিছেহি এমুঠি মানুহৰ মুখ। স্মৃতিৰ ছবি হৈ যোৱা সেই মানুহবোৰ - যিবোৰ মানুহৰ মাজত এদিন ময়ো আছিলোঁ বৰ্তমান হৈ, সেই মানুহবোৰৰ কথা ক'বলৈকে তুলি লৈছো কলম। মই জানো, সেই মানুহবোৰৰ কথা নোকোৱাকৈ মই পৃথিৱীৰ পৰা গুচি যাব নোৱাৰোঁ। - অভিজিত শৰ্মা বৰুৱা, '[[যাত্ৰিকৰ ডায়েৰি|যাত্ৰিকৰ ডায়েৰি]]' * উনৈছশ পয়ত্ৰিছ চনৰ জুলাই মাহৰ মাজনিশা। ব্ৰক্ষপুত্ৰৰ বুকুত ‘মিচিমি’ জাহাজ। মনচুৰ আলী ভৰ টোপনিত। হঠাৎ জাহাজখনে ভোঁট ভোঁট কৈ দীঘলীয়া-চুটি বিভিন্ন ধৰনে ঘনঘনকৈ উকি দিবলৈ ধৰিলে।মনচুৰ খক্ মক্ কৈ সাৰ পায় গল।সৰু কেবিন এটাৰ ভিতৰত কাঠৰ বাংকত সতৰঞ্চি এখন পাৰি মনচুৰ আলী শুই আহিছিল।-অৰুণ শৰ্মা,‘[[s:আৰ্শীবাদৰ ৰং | আৰ্শীবাদৰ ৰং।]] ’ *ডিব্ৰু বিশ্ববিদ্যালয়লৈ আমন্ত্ৰণ কৰা চিঠিখন পাই ভাস্বতীৰ অস্বস্তি আৰম্ভ হৈ গৈছিল। ক’ত জানো তাই পঢ়িছিল-স্মৃতি এনে এক প্ৰেম,যি বিচ্ছেদৰ পিচতো লগ এৰা নিদিয়ে।আজি তাইৰো একেই হৈছে।ভাস্বতীৰ চকুত ভাহি উঠিল শাৰী শাৰী নাহৰ গছৰ মন্দিৰ সদৃশ চূৰাবোৰ। বৰ্ণময় সেউজ,কেঁচাপতীয়া,ফিকা চাহৰ ৰঙৰ কোমল পাতবোৰ আকৌ এবাৰ ৰদৰ সোঁণালী সানি,কুমাৰী ভয় লৈ বতাহত ৰিব্ ৰিব্কৈ কঁপি উঠিল তাইৰ চকুৰ মণিত।-অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী,‘[[s:নাহৰৰ নিৰিবিলি ছাঁ |নাহৰৰ নিৰিবিলি ছাঁ।]]’ *বন্ধ লিফটৰ ভিতৰত অকলশৰে সদায় অস্বস্তি হয় ভাস্বতীৰ।আজিও হৈছে।সো-সোৱাই লিফটখন ওপৰলৈ উঠি গৈছে।তাইৰ চকুৰ আগত ‘কম্পিউটাৰাইজড’ৰঙা আখৰ বোৰ জ্বলিছে নুমাইছে-তিনি,চাৰি,পাঁচ,...ছয় নম্বৰত লিফটখন সামান্য থমকি ৰল।....।অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী,‘[[s:হৃদয় এক বিজ্ঞাপন।| হৃদয় এক বিজ্ঞাপন।]]’ *মেৰেং দুপ-দাপ কৈ হাত ভৰি মাৰি প্ৰায় দৌৰি আহিল।বেণুৱে ঘৰৰ চোতালত বান্ধি থোৱা গাভিনী গৰু জনীৰ ওহাৰত হাত থৈ তাইৰ প্ৰসৱৰ ক্ষণ হিচাপ কৰিছিল মনে মনে। মুখ ফুলাই জপনা খুলি সোমাই অহা মেৰেংক দেখি বেণুৱে মাত দিলে ‘আইজনী ঔ,কাইলৈ ৰাতিপুৱা ফেহুঁ খাবলৈ পাবি যেন লাগিছে।’ পিছে মেৰেঙে বেনুলৈ উভতিয়েই নাচালে।বেচেৰীৰ মাক নোহোৱাৰ বেথা কেচাঁ হৈ আছে,দুমাহ পূৰা হোৱাই নাই।- -অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী, [[s:মেৰেং।|মেৰেং।]] * কেৱল মোৰ ক্ষেত্ৰতেই এনেকুৱা হয়। ভাগ্যই লগ নিদিয়ে। লগ নিদিয়ে বুলি ক’লেও সঠিক কথাটো কোৱা নহয়। প্ৰকৃততে ভাগ্যই মোক ভেঙুচালি কৰি গুচি যায়। -অতনু ভট্টাচাৰ্য, '[https://as.wikisource.org/wiki/%E0%A6%93%E0%A6%AD%E0%A6%A4%E0%A6%A8%E0%A6%BF_%E0%A6%AF%E0%A6%BE%E0%A6%A4%E0%A7%8D%E0%A7%B0%E0%A6%BE_%E0%A6%86%E0%A7%B0%E0%A7%81_%E0%A6%85%E0%A6%A8%E0%A7%8D%E0%A6%AF%E0%A6%BE%E0%A6%A8%E0%A7%8D%E0%A6%AF_%E0%A6%97%E0%A6%B2%E0% ওভতনি যাত্ৰা আৰু অন্যান্য]' * মিচেছ খান্না নামৰ মানুহগৰাকী এই চুবুৰীটোত নতুন যদিও মাত্ৰ কেইসপ্তাহমানৰ ভিতৰতে তেওঁৰ প্ৰসংগই যি খলকনি তুলিলে সেয়া এই চুবুৰিত নতুন স্বাদ। -অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী, [[s:ব'ৰাগী নদীৰ ঘাট।|ব'ৰাগী নদীৰ ঘাট।]] *'থ্ৰিছিয়েৰছ্ ফৰ দেবাশীষ গোস্বামী... হিপ্ হিপ্ হুৰৰৰে...' দেৱাশীষৰ টোপনিৰ জাল কাটি গৈছিল।নিখিলেশ ভাৰ্গবে শুই থকাতে তাৰ গাত টেবুলৰ পৰা পানী এগিলাছ লৈ ঢালি দিলে।ৰুমমেট বিজয় মেহতাই তাক জোৰকৈ বিছনাৰ পৰ টানি উঠাই দি ক'লে,'ৰিজাল্টৰ বাবে যোৱাৰাতি কাৰো টোপনি নাই আৰু তই শুই থাকিয়ে খবৰ পালি ফাৰ্ষ্ট ক্লাছ ফাৰ্ষ্ট!...মুঠৰ ওপৰত আজি বিশাল পাৰ্টি হ'ব লাগিব...'-অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী,'[[s:এজন ঈশ্বৰৰ সন্ধানত|এজন ঈশ্বৰৰ সন্ধানত]]' *ফেৰীখন ব্ৰহ্মপুত্ৰ পাৰ হৈ আহি আমিনগাঁৱত ৰ'লহি। বগা পাৰি নোহোৱা কাপোৰ এসাজেৰে মেৰাই থোৱা গাভৰু ছোৱালীজনীৰ শেঁতা চকুহাল উজ্জ্বল হৈ পৰিছে।তাইৰ দুটা ক'লা ভোমোৰাৰ দৰে চকুহাল স্থিৰ হৈ ৰৈছে এহাল বালিমাহীৰ ওপৰত।বালিমাহীহালে টুপ-টুপকৈ নেজডাল উঠাইছে,নমাইছে।বালিমাহীহালৰ কণমান জীঞা এটা যেন নেজকিডালৰ ছন্দত তাইৰ চকুহালৰ ভোমোৰাকিটাই ফেৰী ঘাটৰ বালিৰ ওপৰেৰে গুণগুণ কৰি পাখি মেলি দিলে।চিকমিকাই থকা বালিছন্দা এটুকুৰাত এই পৰিল,এই উঠিল।ভোমোৰাকিটাৰ ঠেংকিটাত লাগি ধৰিলে গুৰি গুৰি ৰূপ।-অৰূপা পটঙ্গীয়া কলিতা,‘[[s:ফেলানী|ফেলানী]]’। *কলঠৰুৱাৰ কঠখন জোখৰকৈ নামঘৰীয়াই নিজে গুঁঠি লৈছিল।সেইখন মেলি লৈ দীঘলকৈ হামি এটা মাৰিলে।তাৰ পিছত দিনটোৰ ভাগৰত অৱশ হৈ পৰা দেহাটো কঠখনতে এৰি দিলে।সোঁহাতখন কিলাকুটিত ভাঁজ কৰি গাৰু কৰি ল'লে।লগে লগে টোপনিয়ে হেঁচা মাৰি ধৰা যেন লাগিল।সেই অৱস্থাতে , নামঘৰীয়াই নিজকে কোৱাদি ক'লে, "বৰ ভালে ভালে হৈ গ'ল বিহুখন নহয়নে গোঁসাই...?" -অতুলানন্দ গোস্বামী,‘[[s:নামঘৰীয়া|নামঘৰীয়া]]’। * এই শিৰোনামটো আচৰিত হবলগা কথা ৷ কাৰণ আজিৰ তাৰিখত বাতৰি-কাকত,আলোচনী,চেনেলৰ ৰমৰমা ব্যৱসায় চলিছে ৷ প্ৰচাৰ মাধ্যমত এফ-এম ৰেডিঅ’বোৰো পিচপৰি থকা নাই৷ এই সকলোবোৰ প্ৰচাৰ মাধ্যমৰ বাবে প্ৰয়োজন হৈছে অজস্ৰ সাংবাদিক,জ’কি, অহৰ্নিশে কথা ক’ব পৰা ‘এংকৰ’ ৷ কিন্তু এই চাহিদাৰ পিচতো ক’বলগা হৈছে, অসমৰ সংবাদ জগতৰ এতিয়া দুঃসময় ৷ —অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী,‘[[s:সময়ৰ পৃষ্ঠা।| সময়ৰ পৃষ্ঠা।]]’ ==খ== *আজি কিমান দিন আকাশ দেখা নাই!পক্ষৰ ধাৰনা নাই।এতিয়া আকাশত অমাৱস্যাৰ ঘনঘোৰ আন্ধাৰ নে পূৰ্নিমাৰ ভৰপূৰ জোনাক-কব নোৱাৰোঁ।আজি কিমান দিন হল,আকাশলৈ মূৰ তুলি চোৱা নাই,ইমান নিৰাৱেগ,ত্বৰিত প্ৰত্যহিকতা যে আমাৰ,জীৱনযাত্ৰাৰ সৈতে আকাশৰ কোনো সংযোগ অনুভৱ কৰাৰ অৱকাশ নাথাকে;সৰ্বত্ৰ নিয়ন লাইটৰ উজ্জল আলোক,জোনাক সৰি পৰাৰ যেন কোনো সুযোগ নাই।তাতে দৈত্যৰ দৰে চৌদিশে মূৰ দাঙি আছে বৰ বৰ অট্টালিকা,খিৰিকিৰে দেখা যায় খণ্ডিত,ক্ষত বিক্ষত আকাশ; আজি কিমান দিন হল,খিৰিকিৰ কাঁচ ভাঙি কোঠালৈ সোমাই আহা নাই ৰূপালী জোন!-[খনীন্দ কুমাৰ ডেকা । এই মহা নগৰ। প্ৰথম প্ৰকাশঃডিচেম্বৰ ২০০৬।] *পৃথিবীৰ প্ৰাচীন শাস্ত্ৰবোৰৰ ভিতৰত বেদ সবাতোকৈ পুৰণি বুলিব পাৰি।অৱশ্যে বেদৰ সূক্তবোৰৰ প্ৰথমতে মুখে মুখেই ৰচনা হৈছিল সম্ভৱতঃ খ্ৰীঃ পূ ৪২০০ অব্দৰ পৰাই আৰু সূক্তৰ ৰচনা আঢ়ৈ হেজাৰ মান বছৰ ধৰি চলিছিল। খ্ৰীষ্টপূৰ্বাব্দ ১৪০০ ৰপৰা ১০০০ খ্ৰীষ্টপূৰ্বাব্দৰ ভিতৰতে বেদে লিখিত ৰূপ লৈছিল। আনকি লিখিত ৰূপ লোৱা বেদ,বিশেষকৈ ঋক বেদক সবাতোকৈ পুৰণি শাস্ত্ৰৰ অন্যতম বুলিব পাৰি। বেদৰ ৰছনা কাল সম্পৰ্কে অধিক আলোচনাৰ থল আছে। -ড.খৰ্গেশ্বৰ ভূঞা। [[s:চাৰিবেদৰ পৰিচয়। চাৰিবেদৰ পৰিচয় ।]] ==ক== *সীতাৰ অভ্যাস দুপৰনিশা টোপনিৰ জালতো মাজে মাজে হাত মেলি খেপিয়াই চায়,কাষৰ গভীৰ টোপনিত অচেতন চাৰিটা কুমলীয়া শিশুৰ গাৰ ওপৰত থকা কম্বলখন উচিত ঠাইত আছে নে নাই! ::— কাঞ্চন বৰুৱা, [[w:পুৱতি তৰা (গ্ৰন্থ)|পুৱতি তৰা]] *...দহ ছেকেণ্ড আগলৈকে ঠিক কৰা নাছিলো,সমুখৰ পদক্ষেপ মোৰ কি হব ? কোন ফালে হব? কিন্তু হঠাত একো নভবাকৈয়ে 'ফুটপাথৰ' এদাঁতিয়ে বিৰাজ কৰা আইনাৰ ডাঙৰ দুৱাৰখন ঠেলামাৰি কোঠাৰ ভিতৰলৈ সোমাই গলো।-কাঞ্চন বৰুৱা,‘[[s:মৃত বিহংগ। | মৃত বিহংগ ।]]’ *এখন কপি থকা ৰামধেনু। হয়তো কোঠাটোৰ কোনোবা দাঁতিত থকা বিশেষ আকৃতিৰ পানী গিলাচৰ ওপৰত,দুৱাৰেদি চুৰি কৰি সোমোৱা ৰ'দ চেৰেঙা পৰিছেহি, তাৰ প্ৰতিবিম্বটো ৰামধেনুৰ সাতোটা ৰং গাত লৈ পৰিছেগৈ ওচৰৰ বেৰখনত,তাতে গঢ়ি তুলিছে এখন কঁপি থকা ৰামধেনু। -কাঞ্চন বৰুৱা, ‘[[s:অসীমত যাৰ হেৰাল সীমা।| অসীমত যাৰ হেৰাল সীমা ।]]’ ==গ== * ৰাতি পুৱাইছে। বন্দুকৰ শব্দত নহয়। এজাক চৰাইৰ কিচিৰ-মিচিৰ কোৰ্হালত। -গীতালি বৰা, '[https://as.wikisource.org/wiki/%E0%A6%A1%E0%A7%B0%E0%A6%BF%E0%A6%AF%E0%A6%BC%E0%A6%B2%E0%A6%BF ডৰিয়লি]' * জুলাই মাহৰ ভৰ দুপৰ।প্ৰচন্দ গৰম আৰু বতাহৰ নামত বলি থকা গৰম সোঁতৰ চাদৰ এখনে যেন জপটিয়াই ধৰিছে সমগ্ৰ গুৱাহাটী মহানগৰীক।আকাশখনলৈ কোনোবাই যেন জ্বলি থকা মেজি এটাৰ ৰঙা জুইকুৰাহে ছাটি মাৰি পঠিয়াইছে।পদপথৰ কোনোবা এটা চুকত এইহেন গৰমকো আওকান কৰি গভীৰ নিদ্ৰাত পৰি ৰৈছে কোনোবাজন।গছৰ পাত এখিলাও কঁপি নুঠা গৰমৰ এইকেইটা দিন বৰ অসহ্য়কৰ হৈ উঠে।-গায়ত্ৰী প্ৰান্তিক শৰ্মা,'[[s:সূৰ্যফুলৰ দেশলৈ|সূৰ্যফুলৰ দেশলৈ]]'। ==দ== * সময় সন্ধিয়া। আন্ধাৰে প্ৰকৃতিৰ ৰেহ-ৰূপ অষ্পষ্ট কৰি তুলিছে, কিন্তু একেবাৰেই লুকুৱাব পৰা নাই। আকাশত দুই-এটা তৰাই মাথোন ভুমুকি মাৰিছে। জুৰ বতাহে ধীৰ গতিৰে নতুনকৈ ফুলা ফুলৰ ৰেণু ছটিয়াই ফুৰিছে।- দণ্ডিনাথ কলিতা, [[s:অদৃষ্ট|অদৃষ্ট]] ==য়== *মানুহজনৰ আচল নাম হ’ল দ্যাৰগে নৰবু। জন্মৰ সময়তে তাৰ দেউতাকে গাঁৱৰ লামাৰ হতুৱাই কোষ্ঠী চাই দিয়া তাৰ আচল নাম। কিন্তু তাৰ বৰ্তমান গাঁও দিৰাংজঙৰ মানুহে সেই নামেৰে নেজানে। আনকি নিজৰো তাৰ এই নামটো আচহুৱা আচহুৱা যেন লগা হ’ল।কেতিয়াবা কাচিৎ তাৰ ঘৰত পূজা-পাতল কৰিবলগা হ’লে অথবা বেমাৰ-আজাৰৰ সময়ত বা অন্য কাৰনত মংগল চাবলগা হ’লে তাৰ নামটো আৰু ৰাশিটো লাগে কাৰণে নিজৰ নামটো সি মনত ৰাখিব লগা হৈছে।-য়েছে দৰজে ঠংচি,‘[[s:শৱ কটা মানুহ|শৱ কটা মানুহ ।]]’ *পশ্চিম আকাশত সূৰয ডুব যাব খুজিছে। শৰত কালৰ সন্ধিয়া সময়ত দিগবলয়ৰ ওপৰত শেঁতা হৈ পৰা সূৰুযটো দেখিলে এনে লাগে যেন লাজত ৰঙচুৱা হৈ পৰা এজনী ধুনীয়া গাভৰু পাহাৰৰ আঁৰত লুকাব খুজিছে। সেই ৰঙচুৱা সূৰযটোৰ জোনালী আভাত চাকু পৰ্বত উদ্ভাসিত হৈ পৰিছে।-য়েছে দৰজে ঠংচি,‘[[s: মৌন ওঁঠ মুখৰ হৃদয় ।মৌন ওঁঠ মুখৰ হৃদয় ।]]’ *প্ৰেম টাছিয়ে উজুটি খালে। তল-ওপৰ,ইফাল-সিফাল,কোনোফালে নোচোৱাকৈ শেন যোৱাদি সি ঘৰৰ ফালে আগুৱাই গৈ আছিল।হঠাৎ শিল এচটাত উজুটি খাই সি সন্মুখৰ ফালে ছিটিকি পৰিল।হামখুৰি খাই পৰি যোৱাৰ পৰা নিজকে কথমপি চম্ভালি ল'লে।হাত দুখনৰ তলুৱাত লাগি থকা ধুলিবোৰ জোকাৰি এবাৰ পাছলৈ উভতি চালে।তাৰ পাছত সতৰ্ক হৈ চাৰিওফালে চকু ফুৰালে।"নাই , কোনেও দেখা নাই;ৰক্ষা,কোনোবাই দেখিব লাগিলে মোক চাই হাঁহিলে হয়" সি ভাবিলে।-য়েছে দৰজে ঠংচি,‘[[s:লিঙঝিক|লিঙঝিক]]’। ==জ== *মই যেতিয়া এডিনোৱলচৰ(Eddie knowles ) সৈতে মালানিত চিকাৰ কৰিছিলোঁ,তেতিয়া মই বাঘটোৰ বিষয়ে শুনিছিলোঁ। পিছত ইয়েই ‘চম্পাৱতৰ আতংক’ ৰূপে বিখ্যাত হৈ পৰে। জিমকৰবেট,[[s:কুমায়ূনৰ মানুহ খোৱা বাঘ।|কুমায়ূনৰ মানুহ খোৱা বাঘ।]] * বোলা গৃহস্থৰ কুশলাৰ্থে...বোলা জয়... লগে লগে পদূলিমুখত "তাওঁ ঘ্ৰেন ধিন দাওঁ,খিত তাকি ধিন দাওঁ,ঘ্ৰেন ঘ্ৰেন ঘ্ৰেন দাওঁ ঘেন" বুলি ঢুলীয়াই ঢোলত ৰগৰ দি ছেও আৰম্ভ কৰিলেই।ঢোলৰ ছেও শেষ হ'ল কি নহ'ল ৰজাবাহৰৰ ৰমাকান্তই হুঁচৰিৰ পদ জুৰিলেই- "গোবিন কৃষ্ণ ৰাম নাৰায়ন হৰি এ জয়--।"-জয়ন্ত মাধৱ বৰা, [[s:'দেউল|দেউল']]। *গোটবৰালী মাছ খোৱ মাজুলীয়াল,পিছ পৰা মাজুলীৰ পৰা পিছ নপৰি আগবাঢ়িবি নেকি?যা, যা,পঢ়িব নেলাগে, মাজুলীতে বহি গোসাঁইৰ প্ৰসাদ খাই থাকগৈ।-এনেকুৱা সুৰত, এনেকুৱা ভংগীমাত কেশৱৰাম বৰাই কথাকেইটা ক'লে, ওচৰত থিয় হৈ ৰৈ থকা কেইটাই ভেল্কীবাজী দেখুওৱা মানুহটোলৈ চাই থকাদি হা কৰি মুখখন মেলি চায়েই থাকিল।আও, এনেকৈনো অপমান কৰিব লাগে নে?-জয়ন্ত মাধৱ বৰা,'[[s:নামত মাজুলী কহয় সৱে|নামত মাজুলী কহয় সৱে]]' ==প== *গঙ্গাদেৱীয়ে নিজেই এগৰাকী দিপলিপ মানৱী কণ্য়াৰ ৰূপ ধৰি দেখা দিলে কুৰুৰাজ শান্তনুৰ সন্মুখত।ৰজা দেখিয়েই মুগ্ধ হ’ল।সেই মোহিনী মূৰ্তিৰ অপৰূপ সৌন্দযৰ্ই তেওঁক সম্পূৰ্ণভাৱে মোহাচ্ছন্ন কৰিলে।ৰজাই আকুলভাৱে প্ৰেম নিবেদন কৰিলে, “হে সুন্দৰী,তুমি কোন মই নেজানো-কিন্তু দেৱীয়েই হোৱা বা মানৱীয়েই হোৱা তুমি মোৰ পত্নী হোৱা-মই মোৰ এই ৰাজ্য,মোৰ বিপুল ঐশ্বৰ্য আনকি মোৰ জীৱনো দিবলৈ সাজু আছো তোমাৰ বাবে।”-অনুবাদ প্ৰদীপ শইকীয়া,‘[[s: কথা-মহাভাৰত|কথা-মহাভাৰত ]]’ *দীঘলীয়া হুইছেলৰ শব্দত ডিগন্তই সাৰ পালে।ৰাতিপুৱা কে আই এৰ ট্ৰেইনিং আৰম্ভ হোৱাৰ সংকেত ধ্বনি।চকু-মুখ মোহাৰি সি বিছনাতে উঠি বহিল।বিছনাখন কেৰমেৰাই শব্দ কৰি উঠিল।বাঁহেৰে সজা চাং বিছনা।ওপৰত এটুকুৰা সৰু প্লাষ্টিক।গাত ল’বলৈ এখন নগা চাদৰ।তেনেকৈয়ে শুই আহিছে সিহঁতে যোৱা দুটা বছৰ।কেম্পত যেনিবা অলপ ভালেই। সিহঁতে যেতিয়া এঠাইৰ পৰা আন এঠাইলৈ এমাহ-ডেৰমাহ ধৰি দুৰ্গম অঞ্চলৰ মাজেৰে মাৰ্চ কৰে,তেতিয়া নিশাবোৰ হৈ পৰে আৰু কষ্টকৰ।পাহাৰ-পৰ্বত বগাই খোজকাঢ়ি যাওঁতে য’তেই সন্ধিয়া হয়,তাতেই নিশাটোৰ বাবে কেম্প বহুৱাই।ওচৰে-পাজৰে শুকান গছপাত যি পায়,তাকে গোটাই লৈ বিছনা পাতে।তাৰ ওপৰত এখন প্লাষ্টিক পাৰি লৈ সিহঁতে পাল পাতি শোৱে।কাচিনৰ মাটি বোৰ খুউব জেকা। বহু বছৰ ধৰি অব্যৱহিত হোৱা হেতুকে মাটিত হালধীয়া ৰঙৰ চামনি এটা পৰে।সুদা মাটিত শুলে নানান অচিন বেমাৰ হয়।তেনেকৈয়ে বাটত সংগঠনৰ বহু লৰা মৰিছে।আজিকালি সেইকাৰণে সিহঁত খুউব সাৱধান।অলপ কষ্ট কৰি হ’লেও শুকান গছপাত গোটাই বিছনা পাতি লয়।-পৰাগ কুমাৰ দাস,‘[[s: ছাংলট ফেনলা | ছাংলট ফেনলা ]]’ * ছবিয়ে কথা কয় নে নকয়? যদি কয় সেই ছবিয়ে বুকুত বিহৰ ঢল আনে নে? তেনে ছবিয়ে কলিজাত দুখৰ শিলনি সাজে নে? -পৰী পাৰবীণ, [https://as.wikisource.org/wiki/%E0%A6%AC%E0%A6%BE%E0%A7%B0%E0%A6%BE%E0%A6%82%E0%A6%97%E0%A6%A3%E0%A6%BE%E0%A7%B0_%E0%A6%9C%E0%A7%81%E0%A6%AA%E0%A7%81%E0%A7%B0%E0%A6%BF বাৰাংগনাৰ জুপুৰি] * শিৱক ভাল পোৱাটো এটা কঠিন কাম ৷ তাতোকৈও কঠিন শিৱক নিজৰ কৰি পোৱাটো ৷ তাইৰ দৃঢ় বিশ্বাস শিৱই আজিও গিৰাছীক আগৰ সমানেই ভাল পায় ৷ — প্ৰাৰ্থনা শইকীয়া, ‘[[s:জটাধাৰী | জটাধাৰী]]’ * ৰে’ল ষ্টেচনটোত ডাঙৰ, হালধীয়া ফ্ৰগ লাইটটো জ্বলি থকা নাই ৷ দূৰৰ গাওঁখনৰ পৰা চাকিৰ পোহৰো আন্ধাৰ সৰকি আহি সিহঁতৰ চকুত পৰা নাই ৷ প্লেটফৰ্মৰ একাষৰ আধাভগা পকী বেঞ্চখনত বহি সিহঁত তিনিওটাই চিগাৰেট হুপি আছে ৷ গ’ল্ড ফ্লেক ৷ ছাহজাহানে বুজি পোৱা নাই যে কিয় ইমান দুখ লাগিছে ৷ বাৰে বাৰে মুখত জমা হোৱা থু পেলাই সি ভাবি আছে তাৰ কিয় দুখ লাগিছে ৷ অসাৱধান, বেপৰোৱা হৈ থু পেলাওঁতে তাৰ ওঁঠত লাগি ধৰা থুৰ অৱশিষ্টখিনি চিগাৰেটটোত লাগিছে আৰু অভ্যাসবশতঃ সি একেটা চিগাৰেটকে ৰক্তিমলৈ আগবঢ়াই দিছে ৷ তিতা চিগাৰেটটো ওঁঠত লগাই এসোপা মাৰিয়েই মুখখন কোচখুৱাই ৰক্তিমে চিঞৰি উঠিল——— ৷ —প্ৰাৰ্থনা শইকীয়া, ‘[[s:প্লেটফৰ্মত এতিয়া কোনো নাই | প্লেটফৰ্মত এতিয়া কোনো নাই]]’ ==ম== *ৰায়বেৰেলী। ১৯৭৯ চনৰ আহিন মাহ। ইউনিয়নৰ নতুন লীডাৰ যশোৱন্তই চাটাৰিং প্লেটৰ দম এটিৰ ওপৰত বহি আছিল। তাৰ সন্মুখত সৌৱা সাই নাদী। এইখিনিতে এই নদীৰ দুয়োটা পাৰৰ বৰ বেছি শোভা নাই।নৈৰ গৰাই শুকান মাংসৰ বৰণ লৈছে। কিছু আঁতৰত সৌৱা বেহটা গাওঁ। এজোপা প্ৰাচীন বট গছৰ তলত বেহটা গাঁৱে নিশ্চিন্ত হৈ এয়া যেন শুইহে আছে।-সেই জোপা যেন বট গছ নহয়,সেইয়া এখন ধ্বজা। ধ্বজাৰ তলত বেহটা গাঁৱে যেন শান্তিৰে সদায়ে বাস কৰি আহিছে। শান্তিৰে ? দূৰৈৰ পৰা সিহঁতক শান্তিৰেই বাস কৰা যেন দেখা গৈছে।-মামণি ৰয়ছম গোস্বামী,'[[s:মামৰে ধৰা তৰোৱাল|মামৰে ধৰা তৰোৱাল]]'। *সেই সময়ত বয়স বৰ কম আছিল।খোৱা-পিন্ধাৰ চিন্তা নাছিল।এনেকুৱা অৱস্থাত মোৰ বয়সৰ যিকোনো ছোৱালীয়ে আনন্দত দিন কটোৱাৰে কথা আছিল।মোৰ কপালত কিন্তু এই আনন্দৰ কথা লেখা নাছিল।এক প্ৰকাৰ নৈৰাশ্য আৰু দুঃখবোধে মোৰ হৃদয়ৰ লগত যেন ঘৰ বান্ধিয়ে লৈছিল।-মামণি ৰয়ছম গোস্বামী,'[[s:আধালেখা দস্তাবেজ|আধালেখা দস্তাবেজ]]' *ডিব্ৰুগড় চহৰ খন ভালেমান দিনৰ।কেতিয়াৰ মই সঠিক কৈ নাজানো। ডিব্ৰুগড়ৰ ইতিবৃত্ত নাইবা বুৰঞ্জী মই ক'তো পঢ়া নাই। অৱশ্যে পঢ়িবৰ চেষ্ঠাও কৰা নাই। সৰুৰে পৰা চহৰ খন দেখি আহিছোঁ- এতিয়াও দেখিছোঁ। গঢ়াখহনীয়াৰ বাহিৰে ডিব্ৰুগড়ত উল্লেখযোগ্য় অন্য় কিবা হৈছে বুলি মোৰ মনে নধৰে। গড়াখহনীয়াও বাৰিষাৰ ভৰ ব্ৰক্ষপুত্ৰৰ সৈজন্যতহে।-ড.মুক্তি প্ৰসাদ গগৈ,'[[s: ব্ৰনমাই| ব্ৰনমাই]]'। *দুহাত মেলি অহা এটা বিশাল মিকি মাউছৰ সপোন দেখি সৰ্বানন্দ খপ্‌জপাই সাৰ পাই উঠিল। বিছনাতে বহি কাষৰ টেবুলত থকা পানী এগিলাছ খালে। আহ, এটা দৈত্যকাৰ মিকি মাউছ তেওঁৰ ওচৰত আহি ৰৈছিল, তাৰ আকাৰৰ তুলনাত সৰ্বানন্দৰ নিজকে বাওনাৰ দৰে লাগিছিল, সি দুহাত মেলি তেওঁৰ শৰীৰ চেপি ধৰিব খুজিছিল, তাৰ উষ্ণ শ্বাস-প্ৰশ্বাস ৰে'ল ইঞ্জিনৰ ভাপৰ দৰে তেওঁৰ মুখত আহি পৰিছিল, চকু দুটা আঙঠাৰ দৰে জ্বলিছিল, বিৰবিৰাই বিৰবিৰাই মিকি মাউছটোৱে কৈ উঠিছিল, তুমিও সৰ্বানন্দ, তুমিও! - মনোজ কুমাৰ গোস্বামী, 'ভুলসত্য'। * অসীমৰ মনটো দুখেৰে ভৰি পৰিল। সি স্কুলৰ গে'টৰ কাষৰ বকুল গছজোপাৰ ছাঁত বহি আছে। অকলে। তাৰ কাষেৰেই লগৰ ল'ৰা-ছোৱালীবিলাক অহা-যোৱা কৰি আছে। কোনেও তাক মাত লগোৱাৰো প্ৰয়োজন অনুভৱ কৰা নাই। অৱশ্যে সিও কাকো মাতিবলৈ উৎসাহ অনুভৱ কৰা নাই। -মৃণাল কলিতা, বকুল ফুলৰ দৰে। * সন্ধ্য়াই বাৰাণ্ডালৈ চকীখন চোঁচোৰাই উলিয়াই আনিলে।কোঠাটোৰ একমাত্ৰ চকী সেইখন।কোনোবা কাহানিতে হস্পিতাল কৰ্তৃপক্ষই কোঠাৰ আচবাবৰ নামত দান কৰা চকী। ভোলাকাঠৰ শক্তিশালী হাতল।সেই হাতলতে ধৰি চোঁচোৰাই আনি তাই সেইখন বাৰাণ্ডাত পাতি ল'লেহি।-মণিকুন্তলা ভট্টাচাৰ্য,'[[s:সন্ধ্য়া|সন্ধ্য়া]]'। * পৰ্টিকৰ লাইটটো নুমুৱাই নিৰ্মলা বাৰাণ্ডাৰলৈ ওলাল। এতিয়া নিশা এঘাৰ বাজি গৈছে। আৰু মাত্ৰ এঘণ্টাৰ পাছতে এই বছৰটোৱে মেলানি মাগিব। চাৰিওফালে নাচ-গানৰ আনন্দময় পৰিবেশ।আতচবাজী ফুটাবলৈ সাজু হৈ আছে গোটেই মহানগৰ। -মণিকুন্তলা ভট্টাচাৰ্য,'[[s:বন্ধ ঘৰৰ খিৰিকি|বন্ধ ঘৰৰ খিৰিকি]]'। * তেওঁ নিজকে বৰ সাধাৰণ মানুহ বুলিয়েই ধৰি লৈছিল। কিন্তু যেতিয়া খোলা খিৰিকীৰ কাষৰ মেজত বহি পাঠ্য়পুথিৰ পাঠ আওৰাইছিল,চুবুৰীৰ বাপেক-মাকবোৰে নিজৰ নিজৰ ল'ৰাহঁতক ধিক্কাৰ দিছিল। কৈছিল-ঃ চাই আহগৈ যা,দাসৰ ল'ৰাই কেনেকৈ পঢ়ি আছে। ডাঙৰ মানুহ হ'বগৈ এদিন সি...-মণিকুন্তলা ভট্টাচাৰ্য,'[[s:অনুৰোধ|অনুৰোধ]]'। * ২০১২ চনৰ জুন মাহৰ কোনোবা এদিন মই ৰাজগড় ৰোডেৰে গাড়ী চলাই আহি আছিলো, কাষৰ চিটত আছিল তৰুণ ৷ আগেয়ে কোৱাৰ দৰে সিদিনাখনো তৰুণে বাৰে বাৰে কৈছিল— “ভাইটিদা, আপুনিও আমাৰ দলৰ লগত এভাৰেষ্ট অভিযানলৈ যাব পাৰে দেখোন !” তেতিয়া আমি কল্যাণ ষ্টোৰৰ সন্মুখত ৷ মই মোৰ গাড়ীখন ৰখাই দি তৰুণৰ মুখৰ পিনে চাইছিলো ৷তৰুণে সেই একেটা কথাকে যোৱা বছৰৰ পৰা কৈ আছিল ৷ সি কৈ থকা সময়খিনিত কথাটো মই গভীৰভাৱে লওঁ আৰু পাছত কামৰ ব্যস্ততাৰ বাবে পাহৰি যাওঁ ৷ সিদিনাখন মই তৰুণক কৈছিলো— “মোক এসপ্তাহ সময় দিয়া ভাবিবলৈ ৷” তাক তেনেকৈ কৈ মই মোৰ অফিচলৈ গুচি গৈছিলো ৷ কথাটো মোৰ মনৰ কোনোবাখিনিত লুকাই থাকিল ৷... -মনীষ কুমাৰ ডেকা, '[[s:এভাৰেষ্টত বিশ মিনিট|এভাৰেষ্টত বিশ মিনিট]]'। *দুপৰীয়াৰ অভাৱনীয় ঘটনাটোৱে মনটো তাৰ খেলি মেলি কৰি ৰাখিছিল।গাৰ কঁপনি তেতিয়াও মাৰ যোৱা নাছিল।ইমান শীতল বতৰতো মাজে মাজে সি ভৰিৰ পৰা মূৰলৈ এটা উত্তাপ অনুভৱ কৰিছিল।অৱশ্যে ভয়তে সি মুখ খুলি তাৰ মনৰ কথা কাকো ক'ব পৰা নাছিল।-মেদিনী চৌধুৰী,‘[[s:তাত নদী আছিল|তাত নদী আছিল]]’। *আনদিনাৰ দৰেই ৰেলআলিটোতে সি বহি ললেহি।তাৰ পিচপিনে বিলৰ দাঁতিৰ পথাৰখন জুপুকা মাৰি অ'ত ত'ত বহি থকা বগলী জাকেৰে চ'তমহীয়া শিমলুতলৰ বহল ঘাঁহনি এডৰা যেন দেখা গৈছিল।কাষতে পানী জিয়েলিত কোঢ়াল কৰি ঘাঁহ কাটি থকা ঘোঁৰাকেইটাকো বগলীজাকে ভয় কৰা নাছিল।-মেদিনী চৌধুৰী,‘[[s:ফেৰেংগাদাও|ফেৰেংগাদাও]]’। *বৰ বেছি হুলস্থুল শিলাদিত্যই সহিব নোৱাৰে।মূৰৰ ভিতৰখনত অসহ্য যন্ত্ৰণাৰ সৃষ্টি হয়।সেইবুলি সি স্মৃতিৰ ওচৰলৈ নহাকৈও থাকিব নোৱাৰে।তাৰ শান্ত স্বভাৱৰ বিপৰীতে তাই একেবাৰে উত্তাল সমুদ্ৰ।খোজ নাকাঢ়ে,উৰিহে যায় যেন।কথা নহয়,খনখনাই বটালিৰে পাত্থৰ কাটি যায়....।-মণিকুন্তলা ভট্টাচাৰ্য্য,‘[[s:মুক্তি|মুক্তি]]’। * দ কিমান হ’ল ? ন মিটাৰ ৷ পৰা যাবনে ? পায়েঙে উত্তৰ দিয়াৰ প্ৰয়োজনবিধ নকৰিলে ৷ উত্তৰ দিব বুলি আশা কৰাটোও দৰাচলতে মোৰ মূৰ্খামিহে আছিল ৷ ভৰা ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ মাজত, কাজিৰঙাখনক সন্মুখত লৈ যেতিয়া পায়েং ব্যস্ত সৰু জাহাজখন থিৰেৰে ৰাখি লংগৰ পেলোৱাত, তেতিয়া মোৰ নিচিনা সাধাৰণ নৰমনিচৰ প্ৰশ্নৰ উত্তৰ নিদিয়াটোৱেই জয় পায়েঙৰ নিচিনা অভিজ্ঞ নাৱিকৰ বাবে আছিল স্বাভাৱিক ৷— মৃণাল তালুকদাৰ, ‘[[s:ছাংপোৰ পৰা ব্ৰহ্মপুত্ৰলৈ|ছাংপোৰ পৰা ব্ৰহ্মপুত্ৰলৈ]]’। ==ৰ== *মই এই কাহিনীৰ স্ৰষ্টা নহওঁ। নিৰুপায় হেজাৰ মানুহৰ বুকুৱে বুকুৱে লুকাই থকা এক বিষাদৰ মহাকাব্যৰ মই এজন অক্ষম ৰূপকাৰ মাত্ৰ। মেৰ নাম অৰুনাভ বৰা। মই এজন লেখক।মোৰ ঘৰ গুৱাহা্টিত।-ৰীতা চৌধুৰী,‘[[s: মাকাম ।|মাকাম।]]’ *বহুত সময় ধৰি চেলফোন টো বাজি থকা দেখি নিজৰ টেবুলৰ পৰা উঠি আহিল প্ৰবক্তা জয়শ্ৰী বৰা। সহকৰ্মী অদিতি চৌধুৰীৰ চেলফোন। নিজৰ টেবুলত এৰি থৈ গৈছে। অদিতি চৌধুৰিৰ টেবুলৰ ওচৰত এখন্তেক দ্বিধাগ্ৰস্ত হৈ থিয়হৈ থাকি কৌতহল সামৰিব নোৱাৰি জয়শ্ৰীয়ে ফোন টো তুলি ল’লে।-ৰীতা চৌধুৰী।[[s: এই সময় সেই সময় | এই সময় সেই সময়]] । *তলত মেঘৰ সমুদ্ৰ। ওপৰত আকাশৰ অগাধ শূন্যতা। এই শূন্যতাৰ মাজেৰে উৰি গৈ থকা এটা ষ্টিলৰ চৰাইৰ বুকুৰ ভিতৰত মই বহি আছোঁ।-ৰীতা চৌধুৰী,‘[[s: মায়াবৃত্ত ।|মায়াবৃত্ত। ]]’ *ডিব্ৰু বিশ্ববিদ্যালয়লৈ আমন্ত্ৰণ কৰা চিঠিখন পাই ভাস্বতীৰ অস্বস্তি আৰম্ভ হৈ গৈছিল। ক’ত জানো তাই পঢ়িছিল-স্মৃতি এনে এক প্ৰেম,যি বিচ্ছেদৰ পিচতো লগ এৰা নিদিয়ে।আজি তাইৰো একেই হৈছে।ভাস্বতীৰ চকুত ভাহি উঠিল শাৰী শাৰী নাহৰ গছৰ মন্দিৰ সদৃশ চূৰাবোৰ। বৰ্ণময় সেউজ,কেঁচাপতীয়া,ফিকা চাহৰ ৰঙৰ কোমল পাতবোৰ আকৌ এবাৰ ৰদৰ সোঁণালী সানি,কুমাৰী ভয় লৈ বতাহত ৰিব্ ৰিব্কৈ কঁপি উঠিল তাইৰ চকুৰ মণিত। *ব্যৰ্থ। ব্যৰ্থ বুলিয়েই ক’ব লাগিব। উজ্জল জীৱনৰ সম্ভাৱনা লৈ ওলাই অহা এজনী প্ৰাণচঞ্চল ছোৱালীৰ এই পৰিসমাপ্তিক ব্যৰ্থতা বুলি নকৈ কি কোৱা যায়। তাইতো.....। থাওক সেই সমাপ্তিৰ কথা।-ৰীতা চৌধুৰী,‘[[s: পপীয়া তৰাৰ সাধু|পপীয়া তৰাৰ সাধু]]’ *ৰাতিপুৱা। গুৱাহাটী মহানগৰীৰ এটা পৰিচ্ছন্ন উপপথৰ একাংশৰ দৃশ্যপট। সেই অংশত মাজত বাটটো ৰাখ দুফালে দুটা ঘৰ।এফালে পকী দেৱালেৰে ঘেৰা এডোখৰ মাটিত প্ৰায় চৌহদ জুৰি এট প্ৰকাণ্ড বহুতল অট্টালিকা। গুৱাহাটীত খোপনি পুতিবলৈ আৰম্ভ কৰা ফ্লেট জীৱনৰ চানেকি এটা আধুনিক এপাৰ্টমেণ্ট।ভাগে ভাগে বা কৰা অনেক পৰিয়ালৰ ভিন্নসুৰী জীৱনৰ কোলাহলেৰে মুখৰিত মুকলি ঠাইহীন সেই আবদ্ধ পৰিবেশৰ ঠিক বিপৰীতে বাটৰ সিটো মূৰে আছে লন আৰু ফুলনিৰে সুশোভিত বৃহৎ চৌহদৰ ভিতৰত এট অত্যাধুনিক দুমহলীয়া ঘৰ।-ৰীতা চৌধুৰী,'[[s:ৰাগ মালকোশ|ৰাগ মালকোশ]]' *বহল চাংখনৰ কাষতে দীঘল টেবুলখন।চাৰিটা খুঁটা পুতি বাঁহেৰে বনোৱা টেবুলখন আচলতে এখন চাঙেই।টেবুলৰ ওপৰত নিৰ্দিষ্ট স্থানত থাকে মোৰ,বাইদেউ আৰু ককাইদেউৰ কিতাপ-পত্ৰ,বহী।কণ আৰু মুন তেতিয়াও স্কুল যাবৰ হোৱাই নাই।সন্ধিয়া হলেই টেবুলৰ সন্মুখত ৰৈ আমি আটায়ে প্ৰৰ্থনা জুৰোঁ।....আমি কিমান মনঃপুত প্ৰৰ্থনা গাইছোঁ,সেইয়া পৰ্যবেক্ষন কৰি থাকে দেউতাই কেতিয়াবা মায়ো।...ঘৰলৈ সেই সময়ত কোনোবা মানুহৰ আগমন ঘতিলে চোতালতে বহে মানুহ।-ড.ৰুবুল মাউত,‘[[s:মোৰো এটা সপোন আছে।|মোৰো এটা সপোন আছে।]]’ *এই অসম দেশৰ লক্ষীমপুৰ জিলাত সোৱণশিৰী নামেৰে এখন নৈ আছে।এই নৈখন অখমৰ উত্তৰত থকা মিৰি ডফলাৰ পৰ্বত লানিৰ পৰা ওলাই উত্তৰ লক্ষীমপুৰৰ মাজেদি বাগৰি মাজুলীৰ খেৰকটীয়া নৈত পৰিছেগৈ।খেৰকটীয়া এখন বেলেগ নৈ নহয়।ব্ৰক্ষপুত্ৰৰ ঠাল এটা মাথোন।ঘাই ব্ৰক্ষপুত্ৰৰ পৰা ফাটি আহি সোৱণশিৰীত পৰিছে।আজিকালিও লক্ষীমপুৰ আৰু মাজুলীৰ সাধাৰণ শ্ৰেণীৰ মানুহৰ ভিতৰত এনেকুৱা প্ৰবাদ আছে যে ব্ৰক্ষপুত্ৰ বাবাই আগবাঢ়ি আহি,তেওঁৰ পৰম ৰূপৱতী সৰ্বগুণে বিভূষিতা ভাৰ্য্যা সোৱণশিৰীক বাটৰে পৰা আদৰি নিছে।যি ঠাইত সোৱণশিৰী আৰু খেৰকটীয়া লগ লাগিছে,সেই ঠাইৰে পৰা যিখন নৈ হৈছে,তাৰ নাম লুইত।লুইত লক্ষীমপুৰ আৰু মাজুলীৰ মাজেদি বাগৰি পছিম মুখে ব্ৰক্ষপুত্ৰত পৰিছে।-ৰজনীকান্ত বৰদলৈ, ‘[[s:মিৰি জীয়ৰী।|মিৰি জীয়ৰী।]]’ * ফাগুন মাহ৷ ভৰ দুপৰীয়া ৷ আকাশ ধুৱঁলি-কুৱঁলি ৷ পচিম ফালৰ পৰা খৰাং পচোৱা মাৰিছে ৷ বাটে-পথে হাবি পোৰা ছাইবিলাক উৰি উৰি পৰিছে ৷ এজোপা জৰি গছৰ আগৰ পৰা একো একোবাৰ উৰামাৰি এহাল ফেঁহুচৰায়ে এই ছাইবিলাক ওপৰতে ধৰি ধৰি খাইছে ৷ - ৰজনীকান্ত বৰদলৈ, ‘[[s:মনোমতী।|মনোমতী।]]’ *হাৰ কপোৱা শীত। ঘড়ীৰ কাঁটা আগ বাঢ়িছে নতুন এটা দিন আৰম্ভ কৰিবৰ বাবে। মহা নগৰীৰ আটাইয়ে বোধ হয় টোপনিত অচেতন। চতুৰ্দিশে অদ্ভুত এক নৈঃশব্দ।-ৰন্জু হাজৰিকা,‘[[s: নৰকৰ ফুল।|নৰকৰ ফুল।]]’ *গধূলি। গোভা ৰাজ্যৰ ৰাজ-হাউলী। আনকালে কৰ্মব্যস্ত মানুহৰ আহা-যোৱা,কথা-বতৰাই গম্গমীয়া কৰি ৰখা গোভাৰ ৰাজানঃ আজি শব্দহীন। শোকস্তব্ধ। গোভাৰ ৰাজপুত্ৰ,কুমৈ বঘৰাৰ ৰজা মৃগাঙ্কৰ মুণ্ডহীন শৱদেহ দাহ কৰি অলপ আগেয়ে উভতি আহিছে গোভাৰজা সাধুকুমাৰ আৰু কুলৰ লোক সকল। উভতি আহিছে চুবুৰীয়া ৰাজ্য সমুহৰ পৰা অহা ৰজা আৰু ৰাজপ্ৰতিনিদিসকল।উভতি আহিছে সংখ্যাহীন প্ৰজা।-ৰীতা চৌধুৰী,‘[[s:দেও লাংখুই।|দেও লাংখুই।]]’ *মহানগৰৰ কোলাহলে আহি যি অংশত তীব্ৰতা হেৰুৱাই পেলাই,ঠিক তেনে এডোখৰ ঠাইত বূহৎ চৌহদৰ ভিতৰত আধুনিকতাৰ গৌৰৱ বিচ্ছুৰিত কৰি থিয় হৈ আছে চিকিৎসা মহাবিদ্য়ালয়ৰ বূহৎ বিল্ডিংটো। জীৱন বিচাৰি অহা মানুহ আৰু জীৱন বিচাৰি অহা মানুহৰ প্ৰয়োজনক কেন্দ্ৰ কৰি গোট খোৱা ভিন্ন ভিন্ন বূত্তিৰ মানুহৰ সমাগমে অহোৰাত্ৰি মুখৰ কৰি ৰাখে বিল্ডিংটোৰ চৌপাশ।-ৰীতা চৌধুৰী,‘[[s:হূদয় নিৰুপায়।|হূদয় নিৰুপায়।]]’ *ত্ৰিছ নৱেম্বৰ ৷ দুহেজাৰ দুই চন ৷ আঘোণ মাহৰ তেৰ দিন ৷ পুৱাৰ পাতল কুঁৱলীয়ে ডিফু চহৰক সাবটি ধৰিছিল, আলফুলকৈ ৷ ঘৰৰ সন্মুখৰ পাইন গছজোপাৰ চিৰচিৰিয়া পাতবোৰতো আঘোণমহীয়া কুঁৱলীয়ে মিঠা আমেজ সানিছিল—— মৰমেৰে ৷ ——ৰং বং তেৰাং,‘[[s:মোৰ জন্ম হোৱাটো অন্ততঃ সচাঁ।|মোৰ জন্ম হোৱাটো অন্ততঃ সচাঁ।]]’ ==ল== * ৰাতি দুপৰ হৈছে। জগত নিমাত, নিস্তব্ধ। সৰু বেজি এটি হাতৰ পৰা মাটিত পৰিলেও কাণ যায়। মাজে মাজে ফেৰুৱাৰ 'ফেউ' 'ফেউ', কুকুৰৰ 'ভুক্' 'ভুক্', হুদুৰ মাত আৰু ফেঁচাৰ কুৰুলীয়ে এই নিশাৰ নিফুট ভয়-লগা ৰাতিক আৰু ভয়-লগা কৰি তুলিছে। - লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱা, [[s:পদুম_কুঁৱৰী|পদুম কুঁৱৰী]] *বিশ্ববিখ্যাত বহুৰাষ্ট্ৰীয় প্ৰতিস্থান 'ভিভিয়ান ইন্টাৰনেচনেল'ৰ আণৱিক জীৱ বিদ্যা শাখাৰ মুৰব্বী ড. অনুজ কৃপালনিয়ে তিনিতা ই মেইলৰ বাৰ্তা গ্ৰহন কৰি প্ৰিণ্ট আউট তিনিটা আছুতীয়াকৈ থৈ ইন্টানেটৰ যোগেদি তথ্য় পাবৰ বাবে ডেক্সটপত আখৰ কেইটা টিপাৰ লগে লগে পৰ্দাত কথা বোৰ জিলিকি উঠিলঃ -লক্ষ্মীনন্দন বৰা, [[s: কায়কল্প |কায়কল্প]] ==শ== :তোৰ লক্ষ্য কিন্তু পাহৰি নাজাবি। মই তোক ডাক্তৰ হ'বলৈ হে গুৱাহাটীলৈ পঠিয়াইছো,মুকলিপক্ষী হৈ আকাশত উৰিবলৈ নহয়। হায়াৰছেকেণ্ডাৰীৰ দুটা বছৰ মন দি পঢ় নহ'লে একো লাভ নহব।-শিখা শৰ্মা।[[s: চিনৰিটা|চিনৰিটা ]] *:শালিকী এ...লথৌ থৌ... ভাত হ’ল শাক হ’ল ডালত পৰি খা..আ..হি : বোকা আছে পানী আছে কেনেকৈ যাম ! নাই, বোকা-পানী দেখি থমকি ৰোৱা নাছিল৷ খুব সাৱধানে খুপি খুপি আগবাঢ়িছিল কণমানি ভৰি দুখনি ৷ ডাৱৰ ভেদি বেলিয়ে ভুমুকি মাৰিছিল ৷ৰ’দৰ হেঁচোকনিত গছপাতবোৰৰ ঘুমটি ভাগিছিল, ফুলবোৰে হাঁহিছিল,এটি-দুটিকৈ অনেকটি পখিলা জাকি মাৰি উৰি গৈছিল ৷ঠোঁটত গীত এটি এটি লৈ চৰাইবোৰো উৰা মাৰিছিল ৷ ধূলি-বালিৰ ধেমালিবোৰে মোক হাত বাউলি মাতিছিল ৷ ফটাকানিৰ ছোৱালীবোৰে মোৰ বাবেই বাট চাই আছিল ৷ আৰু মোৰ খেলৰ প্ৰধান সংগী ৰুবী...তাই চাগে’ নাৰিকলৰ কোৰোকাত বালি-মাটি-বনপাতৰ ভাত-তৰকাৰী ৰান্ধিলেই! খুপি খুপি গৈ থকা মোৰ ভৰি দুখন ডেউকা হ’ব খুজিছিল ৷ —— শৰ্মিষ্ঠা প্ৰীতম ৷ [[s:আত্মকথা ৷|আত্মকথা ৷]] ==চ== *নৈ খনে কথা কয়। বহুত পুৰনি কথা। কথাবোৰ দুয়োপাৰৰ গৰাত লাগি লাগি ৰয়।বিৰিণাৰ পাতত বহুত দিনলৈ লাগি থাকে।বতাহজাক আহি পুৰণি কথাবোৰ বিৰিণাৰ পাতৰ পৰা ক’ৰবালৈ লৈ যায়। তথাপি কথাৰ শেষ নাই।-চৈয়দ আব্দুল মালিক, ‘[[সূৰুযমুখীৰ স্বপ্ন]]’। *ৰ’দ জাক টান আছিল।নৈ-পৰীয়া বতাহ জাক কোমলকৈ বৈ আছিল।হাবিৰ গছ-গছনিবোৰৰ পাতবোৰে সামান্য জিৰ্ জিৰনি শব্দ তুলি নাচি আছিল। বিয়াগোম বৰগছজোপাৰ গধুৰ পাতবোৰো অলপ অলপকৈ কঁপিছিল।-চৈয়দ আব্দুল মালিক,‘[[ধন্য নৰ তনু ভাল]]’। *মহাযুদ্ধৰ সাময়িকভাৱে,মাত্ৰ এৰাতিৰ বাবে,অৱসান ঘটিছে। এতিয়া আৰম্ভ হৈছে মোৰ মনৰ এক সৰ্বাত্মক যুদ্ধ। এই যুদ্ধত উত্তীৰ্ণ হ'লেই মই আচল যুদ্ধত উত্তীৰ্ণ হ'ব পাৰিম।-চন্দ্ৰপ্ৰসাদ শইকীয়া, ‘[[মহাৰথী]]’। ==য== *পৃথিৱীত নিশ্চয় জুই লাগিছে। নহলে ৰবাব টেঙা এটাৰ দাম পাঁচ টকা বুলি কোনে বিশ্বাস কৰিব?কথাবোৰ অফিচত শুনি খেৰজান বাগিছাৰ বৰ কেৰাণী শইকীয়াই ঘৰত কয়হি।তেওঁৰ ৰান্ধনি-চাকৰ ভীমচন্দ্ৰই শুনি অবাক হয়,আৰু শইকীয়াৰ পুতেক বাখৰৰ আগত কয়।বাখৰে মাত্ৰ মন্তব্য কৰে,"দুনিয়াত জুই লাগিছে ভীম।চাৰিওফালে যুদ্ধ লাগিছে।মানুহৰ দাম সস্তা হৈছে,বস্তুৰ দাম বাঢ়িছে।মোক বেচিলে পাঁচ পইচাও নেপাৱ।"-যোগেশ দাস,‘[[ডাৱৰ আৰু নাই]]’। [[শ্ৰেণী:বিষয়বস্তু]] 1wzpl1xwbjfhdwnoxjy02tzg4zxh3xe 19743 19742 2024-10-13T16:32:23Z Rumi Borah~aswiki 63 /* ম */ 19743 wikitext text/x-wiki যিকোনো গ্ৰন্থ বা অন্যান্য সংবাদ মাধ্যমৰ কামৰ সংলাপ বা পাঠ্যৰ প্ৰাৰম্ভিক অংশ প্ৰায়ে অন্ততঃ প্ৰথম বাক্য বা তাৰ এটা খণ্ডৰে গঠিত হয়। সকলো ভাল লেখাতে আৰম্ভণি বাক্যটো আকৰ্ষণীয় বা অৰ্থপূৰ্ণ হোৱাটো বাঞ্ছনীয় বুলি গণ্য কৰা হয়। ==ন== *অৱশেষত আইতাক কথাটো ক’বলৈ ময়েই ওলালোঁ। আমাৰ শ্ৰীমতীৰ মনেৰে হেমন্তহঁত ইতিমধ্যে বহুত আগবাঢ়িছে। নমিতাক দেখিলে তেওঁৰ হেনো জা-ক যেন লগা হলেই। সিহঁত দুটা বেচ মিলিব বুলিয়ে মোৰো ধাৰণা। পিচে খোজা-বঢ়াকৈ ছোৱালি অনাটোৱেই আমাৰ পৰিয়ালত এতিয়াও চলি আছে আৰু আইতাই আমাৰ ঘৰৰ ঘাই ধৰণী। আইতাৰ সন্মতি নোহোৱাকৈ কোনো কাম কৰাটো আমাৰ পৰিয়ালত হোৱা নাই........। গতিকে আইতাৰ অনুমতি অনাৰ অৰ্থাৎ কথাতো আইতাক জনোৱাৰ উদ্দেশ্যেৰে নগাঁৱলৈ গ’লো। ::— নৱকান্ত বৰুৱা, [[w:ককাদেউতাৰ হাড়|ককাদেউতাৰ হাড়]] *পঞ্চদশ শতিকাৰ পৰা বিংশ শতিকালৈকে পাঁচশ বছৰৰ অসমৰ জাতীয় জীৱনৰ পৰিশীলিত জীৱনবোধ,জীৱনদৃষ্টিভংগী,চিন্তা আৰু কৰ্মৰ মাজেদি প্ৰকাশ লাভ কৰা সংস্কৃতিক চেতনা, প্ৰতিভাৰ প্ৰতিনিধিত্বমূলক পৰিচয় প্ৰকাশিত হৈছে আৰু ভবিষ্য দৃষ্টিৰে অসমৰ জাতীয় জীৱনক আগবাঢ়ি যাবলৈ প্ৰেৰণা আৰু শক্তি দিছে সেই কেইগৰাকী হ’ল মধ্যযুগৰ শ্ৰীশংকৰদেৱ,আধুনিকযুগৰ সাহিত্যৰথী বেজবৰুৱা আৰু ৰূপকোঁৱৰ জ্যোতিপ্ৰসাদ আগৰৱালা।প্ৰতিগৰাকীৰ মাজতেই ঞ্জান আৰু প্ৰতিভাৰে পথ প্ৰদৰ্শনৰ পোহৰ বিচ্ছুৰিত হৈ আছে। এই তিনিগৰাকীকে ধৰি সহযোগী সতীৰ্থসকলৰ অৱদানে আমাৰ জাতীয় সামাজিক আৰু সংস্কৃতিক জীৱন গঢ়ি তুলিছে।প্ৰত্যেকগৰাকীৰ মাজতে ঐতিহ্য আৰু সমসাময়িক আধুনিকতাৰ সমাহাৰ ঘটিছে।এই সকলক বাদ দি জাতীয় জীৱনৰ ইতিহাস লিখা সম্ভৱ নহয়। তিনিওগৰাকীৰে সাহিত্য সমগ্ৰ গ্ৰণ্ঠকাৰে প্ৰকাশিত হৈছে।তথাপি নিজৰ নিজৰ দৃষ্টিৰে হয়তো অনেকেই এই সকলৰ ৰচনা পঢ়িবলৈ যত্ন কৰি আহিছে আৰু কৰি থাকিব।-সম্পাদক নগেন শইকীয়া, ‘[[s: ৰূপকোঁৱৰ জ্যোতিপ্ৰসাদ ৰচনাৱলী|ৰূপকোঁৱৰ জ্যোতিপ্ৰসাদ ৰচনাৱলী]]’ *সৰু কালটোৱেই মোৰ জীৱনৰ আটাইতকৈ অনুপম প্ৰহৰ৷ সেয়ে সৰুকালিৰ কথাৰেই আৰম্ভ কৰিছোঁ৷ মোৰ জন্ম হৈছিল ১৯৩৩ চনৰ ২০ জুনৰ দিনা৷ মোৰ জন্মৰ আগৰ বা জন্মৰ সময়ৰ সমসাময়িক সমাজৰ কথাবোৰ মই জনাৰ উপায় নাই৷ কেৱল মা, বৰমা,উচৰ-চুবুৰীয়াৰ মুখৰ পৰাহে পাছত শুনিছিলো৷ তেওঁবিলাকে মোৰ মূৰত হাত ফুৰাই কোলাত তুলি লৈ হেনো মৰম কৰি কৈছিল,—“তই কত যে সেৱা-পূজাৰ মূৰত জন্ম হৈছ৷ ভালে থাক আই৷ বংশৰ মুখ উজ্জ্বল কৰ৷“-ড° নিৰ্মলপ্ৰভা বৰদলৈ '[[s:জীৱন জীৱন বৰ অনুপম|জীৱন জীৱন বৰ অনুপম]]' *সোমাব পাৰো নে ? নুসুধিলেও হয়।তথাপি সুধি সোমালে মানুহজন।ডাঃ ইৰিণা বৰুৱাই মানুহজনৰ প্ৰশ্নটোৰ উত্তৰ দিবলৈকে নাপালে।এইক্ষেত্ৰত যেন কোনো ডাক্তৰৰ চেম্বাৰতেই সোমোৱাত বাধা নাথাকে-ঠিক তেনেকুৱা আব এটাৰে মানুহজন ধীৰ খোজেৰে সোমাই আহিল ইৰিণা বৰুৱাৰ চেম্বাৰলৈ।-ডাঃ নীলাক্ষী চলিহা গগৈ,'[[s:ঐয়া মোৰ ডিব্ৰু-ছৈখোৱা|ঐয়া মোৰ ডিব্ৰু-ছৈখোৱা]]' ==ভ== *আতঙ্কৰ শেষতঃ-বিখ্যাত ধনী, কোটিপতি, অমৰেন্দ্ৰ চলিহাৰ তিনি মহলীয়া প্ৰসাদটো আন্ধাৰত ডুব গৈ এটা প্ৰকাণ্ড দৈত্যৰ দৰে থিয় হৈ আছিল। এই মাত্ৰ ৰাতি দুটা বাজি গৈছে। ক’ৰবাত এটা-দুটা পোহনীয়া কুকুৰৰ ভেউ-ভেউ শব্দৰ বাহিৰে আন একো শব্দ কানত নপৰিছিল। প্ৰসাদৰ ওপৰ তলাৰ পূব চুকৰ ৰাজআলিৰ ওপৰৰে কোঠাত চলিহা গভীৰ নিদ্ৰাত অভিভূত হৈ আছিল। বাগিচাৰ ঘৰত চলিহা মাজে সময়েহে থাকে, অধিকাংশ দিন চহৰৰ এই প্ৰকাণ্ড প্ৰসাদতেই কটায়।…....চলিহা শোৱা কোঠালীৰ কাষৰ কোঠালীটোৱেই তেখেতৰ প্ৰাইভেট ছেক্ৰেটাৰীৰ শয়নকক্ষ..........টোপনিত লালকাল। ড. ভবেন্দ্ৰ নাথ শইকীয়া, ‘[[s: আতঙ্কৰ শেষত | আতঙ্কৰ শেষত ]]’। *ৰম্যভূমিঃ-বহুত দিনৰ আগতে এই ঠাই ডোখৰত এখন হাবি আছিল। চহৰৰ আশে-পাশে থকা য়েনেকুৱা পুৰণি হাবিৰ কথা উলালেই বুঢ়াসকলে-তাত দিনতে বাঘ ওলাইছিল, অমুকে তাত কেটেলা পহু ধৰি কলিকতালৈ চালান দিছিল,-ইত্যাদি কাহিনী কয়, এই খিনিত থকা হাবিখনো তেনেকুৱা আছিল। আচলতে হাবিখনত কি কি আছিল কোনেও আজি সঠিককৈ কব নোৱাৰে ।কেৱল হাবিখনৰ কাষেদি ৰেলৰ আলি বহুৱাবৰ সময়ত সুকুমাৰ মণ্ডল নামৰ বনুৱাৰ মহৰী এজনে প্ৰকাণ্ড অজগৰ সাপ দেখা বুলি হিউবাৰ্ট নামৰ ইঞ্জিনিয়াৰ এজনে গুলী কৰি সাপডাল মৰা বুলি, আৰু সাপডালৰ ছালখল বাৰ্মিংহামত থকা তেঁওৰ মাক-দেউতাকলৈ পঠিয়াই দিয়া বুলি ৰেল বিভাগত আজীৱন চাকৰি কৰা এজন মানুহৰ হাতে-লিখা আত্মজীৱনীৰ পৰা জনা যায়। ড. ভবেন্দ্ৰ নাথ শইকীয়া,‘[[s:ৰম্যভূমি |ৰম্যভূমি]]’। *ঘৰবোৰৰ মূধৰ ওপৰৰ সোণাৰু, বেল, তামোল গছ কেই জোপাৰ মাজেদি ওলাই থকা আকাশকণৰ তৰাবোৰ মনিব নোৱাৰা হৈ আহিল। সেইকণ আকাশত মাত্ৰ এটা শক্তিশালী তৰা আছিল। সেই তৰাটোৰ তিৰবিৰণিটো তাৰ বাচি থাকিবলৈ চেষ্টা কৰাৰ ছটফটনি যেন লাগিল। পাতল বতাহত লৰি থকা তামোল পাত এটাই তৰাটোক বিচি থকা যেন দেখা গ’ল ।ওচৰতে ক’ৰবাত চৰাই এটাই চেক-চেক চেক-চেককৈ চিঞৰিলে ।পাচ মুহূৰ্ত্ততে কোনোবা এঘৰত কেঁছুৱা এটাই দীঘল দীঘল শব্দেৰে কান্দিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে । মেনকাৰ এনেকুৱা লাগিল যেন চৰাইটোৰ মাতটো শুনিহে কেছুঁৱাটোৱে কান্দিলে ; কেইঘন্টামানৰ আগতে দূৰত শিয়ালৰ হোৱা শুনি এই চুবুৰিটোৰ কুকুৰ কেইটাই যেনেকৈ ভুকিছিল ,তেনেকৈ।-ড.ভবেন্দ্ৰ নাথ শইকীয়া , ‘[[s:অন্তৰীপ| অন্তৰীপ]]’। *“A genius does what he must A talent does what he can.” অৰ্থাত অকল গুণ থকা মানুহে যি পাৰে সেইকণহে কৰে। অতি প্ৰসৰ বুদ্ধিৰ সৃজনী প্ৰতিভা থকা লোকে যি কৰিব লাগে, সেইখিনি কৰিবই। সন্দেহ নাই, জ্যোতিপ্ৰসাদ আছিল মহাপ্ৰতিভাসম্পন্ন লোক। এই গৰাকী মহান শিল্পীৰ লগত মোৰ সান্নিধ্যৰ বিষয়ে ক'বলৈ যাওঁতে প্ৰথমে মোৰ শৈশৱৰ বিষয়ে ক'ব লাগিব।-ড.ভূপেন হাজৰিকা,‘[[s:জ্যোতি ককাইদেউ|জ্যোতি ককাইদেউ]]’। ==স== *ৰামেশ্বৰম্ পূৰ্বৰ মাদ্ৰাজ,বৰ্তমান তামিলনাডু ৰাজ্যৰ এখন দ্বীপ নগৰী। ইয়াতেই এটি মধ্যবিত্ত পৰিয়ালত মোৰ জন্ম হৈছিল। মোৰ পিতৃ দেৱতা জয়নালআবেদীনৰ কোনো আনুষ্ঠানিক শিক্ষা-দিক্ষা নাছিল-আঢ্যৱন্ত ব্যক্তিও নাছিল তেওঁ। তেওঁ অৱশ্যে বুদ্ধিমান আৰু প্ৰকৃতাৰ্থত,এজন উদাৰমনা লোক আছিল। মোৰ মা আচিয়াম্মা,তেওঁ এগৰাকী আদৰ্শ ধৰ্মপত্নী আছিল। তেওঁ নিতৌ কিমান যে মানুহক আপ্যায়িত কৰিছিল মোৰ এতিয়া মনত নাই।কিন্তু এটা কথা মোৰ জল্জল্ পট্পট্কৈ মনত আছে যে আমাৰ যৌথ পৰিয়ালটোত যিমান বোৰ মানুহ আছিল,তাতকৈ বহু-বেছি সংখ্যক মানুহে আমাৰ ঘৰত খোৱাবোৱা কৰিছিল।.....।দেখাই-দৰকানে ওখ-ডাঙৰ আৰু সুশ্ৰী মা-দেউতাৰ কেবাটাও লৰা-ছোৱালীৰ মাজত মই দেখাত তেনেই চুটি-চাপৰ আৰু সাধাৰণ চেহেৰাৰ আছিলো।...। অনুবাদঃসুৰেশ শৰ্মা।সহযোগী লেখকঃঅৰুণ তেৱাৰী। ‘[[s: ৰামেশ্বৰমৰ পৰা ৰাষ্ট্ৰপতি ভৱন-এক সফল পৰিক্ৰমা অগ্নিৰ ডেউকা ড. এ পি জে আব্দুল কালামৰ আত্মকথা।|ৰামেশ্বৰমৰ পৰা ৰাষ্ট্ৰপতি ভৱন-এক সফল পৰিক্ৰমা অগ্নিৰ ডেউকা ড. এ পি জে আব্দুল কালামৰ আত্মকথা।]]’ ==হ== *‘বাপুকণ !অ’ বাপুকণ !’ গৰমৰ বন্ধৰ দুপৰীয়া।ভাত-পানী খায়উঠি ঘৰৰ দাঙৰ মানুহ সকলোৱে জিৰণি লৈছে। বাপুকণৰ দেউতাকে এহাতে বিচনী আৰু আনহাতে এখন কিতাপলৈ চৰাঘৰৰ বিচনাত দীঘল দিছে।মাকে পিৰালিতে তামোলৰ বটাখন আগতলৈ তামোলৰ সেলেঙি লগাই ওচৰৰে কণপোনাৰ মাকৰ লগত বিয়নী-মেল পাতিছে আৰু দুবছৰীয়া পেট-মোচা জীয়েকজনীৰ ঘামচি ভাঙিছে।বাপুকণৰ বায়েকে খুব গৰম বুলি বিছনাত নুশুই এখন ডাঙৰ কল পাত কাটি আনি মাটিতে পাৰিলৈ শুই আছে।.......।--হোমেন বৰ গোহাঞি, ‘[[সাউদৰ পুতেকে নাও মেলি যায়।]]’ *বতৰ বহুত দিন খৰাং থাকি শাওনৰ তৃতিয় দিনৰ পৰা বৰষুণ দিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে।যোৱা দুমাহ ধৰি আকাশখনো অবিৰাম জুই বৰষিছিল।পথাৰবোৰ চিৰাল-ফটা দি শিল যেন টান হৈ পৰিছিল,খাল-বিলৰ পানী শুকাই গৰম বোকাত গৰৈ,খলিহা মাছবোৰ মৰি গেলিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল,খেতিয়কবোৰৰ চকুত ভয় আৰু দুৰ্ভাৱনা পুঞ্জীভুত হৈ পৰিছিল। অৱশেষত শাওনৰ তৃতীয় দিনা মাজ-ৰাতিৰ পৰাই বৰষুণ দিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে।মেঘৰ এটা ডাঙৰ ঢেৰেকনি শুনি ৰসেশ্বৰ খক্ মক্ কৈ সাৰ পাই উঠিল।......।-হোমেন বৰ গোহাঞি,‘[[s:হালধীয়া চৰায়ে বাও ধান খায়।|হালধীয়া চৰায়ে বাও ধান খায়।]]’ *দিলীপে কলেজলৈ যাবলৈ বুলি পোছাক পান্ধিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল মাত্ৰ,ঠিক তেনে সময়তে কলিং বেলটো বাজি উঠিল।এই সময়ত কোননো আহিল বুলি ভাবি তেওঁ মনে মনে খুব বিৰক্ত হ’ল।পদে পদে ঘড়িৰ কাঁটাৰ নিৰ্দেশ মানি চলা তেওঁৰ অভ্যাস।এতিয়া যদি মাত্ৰ পাচঁ মিনিত সময়ো তেওঁ দৰ্শনাৰ্থীৰ কাৰনে খৰচ কৰিব লগা হয়,তেন্তে কলেজৰ দহ বজাৰ ক্লাছটোৰ কাৰণে তেওঁ কোনোমতেই থিক সময়ত উপস্থিত হবগৈ নোৱাৰিব।-হোমেন বৰ গোহাঞি।‘[[s: অস্তৰাগ|অস্তৰাগ]]’ *ম’হঘুলি গাঁৱত বাতৰি-কাকত লোৱা মানুহ এজনো নাছিল।গাঁওখনত লিখা-পঢ়া জনা মানুহ যে একেবাৰে নাছিল এনে নহয়; কিন্তু আটাইবোৰেই হালোৱা-চহোৱা মানুহ,বাতৰি কাকত পঢ়িবলৈ কাৰোৱেই সময় নাই।অৱশ্যে শিৱনাথ ফুকনৰ কথা সুকীয়া। তেওঁ এজন সৰু-সুৰা জমিদাৰ। গাওঁ খনত খেতিৰ উপযোগী যিমানখিনি ভাল ৰুপিত মাটি আছে-সেই গোটেইখিনিৰে গৰাকী তেঁৱেই।-হোমেন বৰ গোহাঞি।‘[[s:পিতাপুত্ৰ|পিতাপুত্ৰ]]’ *স্বাস্থ্যৰ বিষয়ে লিখিবলৈ বা আনক উপদেশ দিবলৈ মোৰ কোনো যোগ্যতা আৰু অধিকাৰ নাই।কিন্তু অলিভাৰ ছেক্ছ নামৰ এজন পণ্ডিতৰ এষাৰ কথাই স্বাস্থ্যৰ বিষয়ে লিখিবলৈ মোক সাহস দিছে।তেওঁ কৈছে-kinship is healing;we are physician to each other।'মানুহৰ পৰস্পৰৰ প্ৰতি আত্মীয়তাৰ অনুভুতি এটা নিৰাময়কাৰী শক্তি; আমি সকলো মানুহেই ইজনে সিজনৰ চিকিতসক হব পাৰোঁ'।আমি কিবা সমস্যাৰ সন্মুখীন হলে আত্মীয় স্বজনৰ লগত কথা পাতি নিজৰ চিন্তাৰ ভাৰ পাতলাওঁ।অনেক সময়ত তেনেকৈ কথা পাতিয়েই আমি সমস্য়াৰ সমাধানো বিচাৰি পাওঁ।-হোমেন বৰ গোহাঞি। ‘[[s:জীয়াই থকাৰ আনন্দৰ প্ৰধান উতস স্বাস্থ্য|জীয়াই থকাৰ আনন্দৰ প্ৰধান উতস স্বাস্থ্য]]’ * জালুকবাৰী যৌৱন নগৰী।যৌৱনৰ উচ্ছল তৰঙ্গ চিৰপ্ৰবাহমান এই নগৰীত। যৌৱনপ্ৰাপ্ত ডেকা-গাভৰুৱে জালুকবাৰীত অৱস্থিত গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্য়ালয়ত প্ৰতি বছৰে আহি নাম ভৰ্ত্তি কৰি হোষ্টেলবোৰত বাস কৰে। তদুপৰি এই অঞ্চলৰ শদিলাপুৰ,গাড়ীগাওঁ,ধাৰাপুৰ,সুন্দৰবড়ী,মালিগাওঁ,আদাবাৰী,উত্তৰ জালুকবাৰী,লঙ্কেশ্বৰ,খানামুখ আদি গাওঁত ঘৰ ভাৰা কৰি ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকল থাকে। সেই সকল ডেকা বয়সৰ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰে সমগ্ৰ জালুকবাৰী অঞ্চল যৌৱনমুখৰ হৈ থাকে। ডেকা-ডেকেৰী য’ত যৌৱন ত’ত। যৌৱনৰ উত্তাল তৰঙ্গত মুখৰিত হৈ থাকে জালুকবাৰীৰ বাট-ঘাট,দোকান -পোহাৰ। সেই কাৰণে জালুকবাৰীক চিৰযৌৱনা বুলি কোৱা হৈছে।-হিতেশ ডেকা।[[s: গাঁৱৰ মানুহ|গাঁৱৰ মানুহ]] *মোৰ নাম সুবালা।কিন্তু মোৰ পৰিচিত বন্ধুবোৰে আৰু পুলিচে মোৰ নাম সুবালা বুলি ক'লে বিশ্বাসেই নকৰিব।সিহঁতে কোনেও মোক সুবালা নামেৰে নাজানে।মোৰ যে কিমান নাম আছে,তাৰ হিচাপ মই নিজেই পাহৰি গৈছো।পৃথিৱীত যিমানটা মানুহৰ লগত মোৰ পৰিচয় আছে প্ৰায় সিমানটাই মোৰ নাম,অৰ্থাৎ প্ৰত্যেকটো মানুহৰ কাৰণেই মোৰ বেলেগ নাম।যি কেইটা নাম মোৰ এতিয়াও মনত আছে সেই কেইটা হ'ল চকোৰী,ৰাণী,কুসুম,বীণা,পাপৰি,ময়না,মধুমতী,ৰুচ্‌কি সোণালী,নয়নতৰা,চুকৰি,হৰিণী,বাসন্তী,বসস্তসেনা।ইয়াৰ বেছি ভাগ নামেই মই নিজে সজা নহয়,মোৰ বন্ধুবোৰে দিয়া।কোন সময়ত মোক কোনে কি নাম দিছিল,সেইবোৰ কথা মই পিছত ক'ম।কিন্তু এটা কথা এতিয়াই খুব ভালকৈ কি থোৱা উচিত।মোৰ আচল নাম সুবালা।এই নামেৰে মোক কোনোবাই জানক নাজানক,মোৰ আচল নাম সুবালা।-হোমেন বৰগোহাঞি,‘[[s:সুবালা|সুবালা]]’। * ভাৰতৰ আটাইতকৈ বিখ্যাত আইনজ্ঞসকলৰ ভিতৰত এজন হ’ল ননী পাল্কিৱালা ৷ কিন্তু আইনৰ ব্যৱসায় কৰি ধনকুবেৰ হোৱাৰ কাৰণে তেওঁ বিখ্যাত হোৱা নাই; তেওঁ বিখ্যাত হৈছে এজন আইনজ্ঞ হিচাপে সমাজলৈ আগবঢ়োৱা মূল্যৱান সেৱাৰ কাৰণে ৷ ব্যক্তিৰ আৰু সমাজৰ স্বাৰ্থ-ৰক্ষাৰ কাৰণে ননী পাল্কিৱালাই বহুবাৰ চৰকাৰৰ বিৰুদ্ধে আইনৰ যুদ্ধত অৱতীৰ্ণ হৈছে ৷ সেইকাৰণে ভাৰতৰ মানুহে তেওঁক গভীৰভাৱে শ্ৰদ্ধা কৰে ৷-- হোমেন বৰগোহাঞি, ‘[[s:জীৱনৰ পৰা আমি কি বিচাৰোঁ।|জীৱনৰ পৰা আমি কি বিচাৰোঁ ৷]]’। * আত্মজীৱনীৰ এই খণ্ডত মোৰ জীৱনৰ যি পৰ্বৰ বিৱৰণ দিবলৈ ওলাইছোঁ ক’বলৈ গ’লে তাৰ নানা খকাখুন্দা আৰু খেলিমেলিৰ সোঁতত সাঁতুৰি-নাদুৰিহে মই আজিৰ মানুহটো হৈছোঁ৷ কেতিয়াবা ঢোকাঢোকে পানী খাইছোঁ, কেতিয়াবা চাকনৈয়াত পাকঘূৰণি খাইছোঁ, কিন্তু জান বচাবৰ বাবে আৰু প্ৰাৰদ্ধ কাম সমাপ্ত কৰিবলৈ প্ৰাণপণে সাঁতুৰিছিলোঁ ৷ ৰাজহুৱা কামৰ বাবে মোৰ বোধহয় কিছুমান গুণ নাছিল,আজিও সেইবোৰ ভালদৰে আয়ত্ত কৰা বুলি ক’ব নোৱাৰিলোঁ ৷ ধৈৰ্য, আগপাছ বিবেচনা,পৰিপাটি কাৰ্য সম্পাদন,এইবোৰ গুণত মোৰ ঘাটি আছে ৷ আনহাতে সাহস,উদ্যোগ,তৎপৰতা আৰু বিপদৰ সময়ত কৌশলেৰে উদ্দেশ্যসিদ্ধি কৰাৰ ক্ষমতা কিছু পৰিমাণে আছিল বা হৈছিল ৷মোৰ নিজৰ বিষয়ে ধাৰণাও লাহে-লাহে পৰিষ্কাৰ হ’বলৈ ধৰিছিল এই পৰ্যায়তহে ৷——হীৰেন গোহাঁই, ‘[[s:ইমান তিতা সাগৰৰ পানী ৷ আত্মজীৱনীৰ চতুৰ্থ খণ্ড|ইমান তিতা সাগৰৰ পানী ৷ আত্মজীৱনীৰ চতুৰ্থ খণ্ড]]’। ==অ== * ক'ত আৰম্ভ কৰোঁ? প্ৰথমতে কাৰ কথা কওঁ? কলম তুলি লোৱাৰ লগে লগেই মোৰ চৌপাশে ভিৰ কৰিছেহি এমুঠি মানুহৰ মুখ। স্মৃতিৰ ছবি হৈ যোৱা সেই মানুহবোৰ - যিবোৰ মানুহৰ মাজত এদিন ময়ো আছিলোঁ বৰ্তমান হৈ, সেই মানুহবোৰৰ কথা ক'বলৈকে তুলি লৈছো কলম। মই জানো, সেই মানুহবোৰৰ কথা নোকোৱাকৈ মই পৃথিৱীৰ পৰা গুচি যাব নোৱাৰোঁ। - অভিজিত শৰ্মা বৰুৱা, '[[যাত্ৰিকৰ ডায়েৰি|যাত্ৰিকৰ ডায়েৰি]]' * উনৈছশ পয়ত্ৰিছ চনৰ জুলাই মাহৰ মাজনিশা। ব্ৰক্ষপুত্ৰৰ বুকুত ‘মিচিমি’ জাহাজ। মনচুৰ আলী ভৰ টোপনিত। হঠাৎ জাহাজখনে ভোঁট ভোঁট কৈ দীঘলীয়া-চুটি বিভিন্ন ধৰনে ঘনঘনকৈ উকি দিবলৈ ধৰিলে।মনচুৰ খক্ মক্ কৈ সাৰ পায় গল।সৰু কেবিন এটাৰ ভিতৰত কাঠৰ বাংকত সতৰঞ্চি এখন পাৰি মনচুৰ আলী শুই আহিছিল।-অৰুণ শৰ্মা,‘[[s:আৰ্শীবাদৰ ৰং | আৰ্শীবাদৰ ৰং।]] ’ *ডিব্ৰু বিশ্ববিদ্যালয়লৈ আমন্ত্ৰণ কৰা চিঠিখন পাই ভাস্বতীৰ অস্বস্তি আৰম্ভ হৈ গৈছিল। ক’ত জানো তাই পঢ়িছিল-স্মৃতি এনে এক প্ৰেম,যি বিচ্ছেদৰ পিচতো লগ এৰা নিদিয়ে।আজি তাইৰো একেই হৈছে।ভাস্বতীৰ চকুত ভাহি উঠিল শাৰী শাৰী নাহৰ গছৰ মন্দিৰ সদৃশ চূৰাবোৰ। বৰ্ণময় সেউজ,কেঁচাপতীয়া,ফিকা চাহৰ ৰঙৰ কোমল পাতবোৰ আকৌ এবাৰ ৰদৰ সোঁণালী সানি,কুমাৰী ভয় লৈ বতাহত ৰিব্ ৰিব্কৈ কঁপি উঠিল তাইৰ চকুৰ মণিত।-অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী,‘[[s:নাহৰৰ নিৰিবিলি ছাঁ |নাহৰৰ নিৰিবিলি ছাঁ।]]’ *বন্ধ লিফটৰ ভিতৰত অকলশৰে সদায় অস্বস্তি হয় ভাস্বতীৰ।আজিও হৈছে।সো-সোৱাই লিফটখন ওপৰলৈ উঠি গৈছে।তাইৰ চকুৰ আগত ‘কম্পিউটাৰাইজড’ৰঙা আখৰ বোৰ জ্বলিছে নুমাইছে-তিনি,চাৰি,পাঁচ,...ছয় নম্বৰত লিফটখন সামান্য থমকি ৰল।....।অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী,‘[[s:হৃদয় এক বিজ্ঞাপন।| হৃদয় এক বিজ্ঞাপন।]]’ *মেৰেং দুপ-দাপ কৈ হাত ভৰি মাৰি প্ৰায় দৌৰি আহিল।বেণুৱে ঘৰৰ চোতালত বান্ধি থোৱা গাভিনী গৰু জনীৰ ওহাৰত হাত থৈ তাইৰ প্ৰসৱৰ ক্ষণ হিচাপ কৰিছিল মনে মনে। মুখ ফুলাই জপনা খুলি সোমাই অহা মেৰেংক দেখি বেণুৱে মাত দিলে ‘আইজনী ঔ,কাইলৈ ৰাতিপুৱা ফেহুঁ খাবলৈ পাবি যেন লাগিছে।’ পিছে মেৰেঙে বেনুলৈ উভতিয়েই নাচালে।বেচেৰীৰ মাক নোহোৱাৰ বেথা কেচাঁ হৈ আছে,দুমাহ পূৰা হোৱাই নাই।- -অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী, [[s:মেৰেং।|মেৰেং।]] * কেৱল মোৰ ক্ষেত্ৰতেই এনেকুৱা হয়। ভাগ্যই লগ নিদিয়ে। লগ নিদিয়ে বুলি ক’লেও সঠিক কথাটো কোৱা নহয়। প্ৰকৃততে ভাগ্যই মোক ভেঙুচালি কৰি গুচি যায়। -অতনু ভট্টাচাৰ্য, '[https://as.wikisource.org/wiki/%E0%A6%93%E0%A6%AD%E0%A6%A4%E0%A6%A8%E0%A6%BF_%E0%A6%AF%E0%A6%BE%E0%A6%A4%E0%A7%8D%E0%A7%B0%E0%A6%BE_%E0%A6%86%E0%A7%B0%E0%A7%81_%E0%A6%85%E0%A6%A8%E0%A7%8D%E0%A6%AF%E0%A6%BE%E0%A6%A8%E0%A7%8D%E0%A6%AF_%E0%A6%97%E0%A6%B2%E0% ওভতনি যাত্ৰা আৰু অন্যান্য]' * মিচেছ খান্না নামৰ মানুহগৰাকী এই চুবুৰীটোত নতুন যদিও মাত্ৰ কেইসপ্তাহমানৰ ভিতৰতে তেওঁৰ প্ৰসংগই যি খলকনি তুলিলে সেয়া এই চুবুৰিত নতুন স্বাদ। -অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী, [[s:ব'ৰাগী নদীৰ ঘাট।|ব'ৰাগী নদীৰ ঘাট।]] *'থ্ৰিছিয়েৰছ্ ফৰ দেবাশীষ গোস্বামী... হিপ্ হিপ্ হুৰৰৰে...' দেৱাশীষৰ টোপনিৰ জাল কাটি গৈছিল।নিখিলেশ ভাৰ্গবে শুই থকাতে তাৰ গাত টেবুলৰ পৰা পানী এগিলাছ লৈ ঢালি দিলে।ৰুমমেট বিজয় মেহতাই তাক জোৰকৈ বিছনাৰ পৰ টানি উঠাই দি ক'লে,'ৰিজাল্টৰ বাবে যোৱাৰাতি কাৰো টোপনি নাই আৰু তই শুই থাকিয়ে খবৰ পালি ফাৰ্ষ্ট ক্লাছ ফাৰ্ষ্ট!...মুঠৰ ওপৰত আজি বিশাল পাৰ্টি হ'ব লাগিব...'-অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী,'[[s:এজন ঈশ্বৰৰ সন্ধানত|এজন ঈশ্বৰৰ সন্ধানত]]' *ফেৰীখন ব্ৰহ্মপুত্ৰ পাৰ হৈ আহি আমিনগাঁৱত ৰ'লহি। বগা পাৰি নোহোৱা কাপোৰ এসাজেৰে মেৰাই থোৱা গাভৰু ছোৱালীজনীৰ শেঁতা চকুহাল উজ্জ্বল হৈ পৰিছে।তাইৰ দুটা ক'লা ভোমোৰাৰ দৰে চকুহাল স্থিৰ হৈ ৰৈছে এহাল বালিমাহীৰ ওপৰত।বালিমাহীহালে টুপ-টুপকৈ নেজডাল উঠাইছে,নমাইছে।বালিমাহীহালৰ কণমান জীঞা এটা যেন নেজকিডালৰ ছন্দত তাইৰ চকুহালৰ ভোমোৰাকিটাই ফেৰী ঘাটৰ বালিৰ ওপৰেৰে গুণগুণ কৰি পাখি মেলি দিলে।চিকমিকাই থকা বালিছন্দা এটুকুৰাত এই পৰিল,এই উঠিল।ভোমোৰাকিটাৰ ঠেংকিটাত লাগি ধৰিলে গুৰি গুৰি ৰূপ।-অৰূপা পটঙ্গীয়া কলিতা,‘[[s:ফেলানী|ফেলানী]]’। *কলঠৰুৱাৰ কঠখন জোখৰকৈ নামঘৰীয়াই নিজে গুঁঠি লৈছিল।সেইখন মেলি লৈ দীঘলকৈ হামি এটা মাৰিলে।তাৰ পিছত দিনটোৰ ভাগৰত অৱশ হৈ পৰা দেহাটো কঠখনতে এৰি দিলে।সোঁহাতখন কিলাকুটিত ভাঁজ কৰি গাৰু কৰি ল'লে।লগে লগে টোপনিয়ে হেঁচা মাৰি ধৰা যেন লাগিল।সেই অৱস্থাতে , নামঘৰীয়াই নিজকে কোৱাদি ক'লে, "বৰ ভালে ভালে হৈ গ'ল বিহুখন নহয়নে গোঁসাই...?" -অতুলানন্দ গোস্বামী,‘[[s:নামঘৰীয়া|নামঘৰীয়া]]’। * এই শিৰোনামটো আচৰিত হবলগা কথা ৷ কাৰণ আজিৰ তাৰিখত বাতৰি-কাকত,আলোচনী,চেনেলৰ ৰমৰমা ব্যৱসায় চলিছে ৷ প্ৰচাৰ মাধ্যমত এফ-এম ৰেডিঅ’বোৰো পিচপৰি থকা নাই৷ এই সকলোবোৰ প্ৰচাৰ মাধ্যমৰ বাবে প্ৰয়োজন হৈছে অজস্ৰ সাংবাদিক,জ’কি, অহৰ্নিশে কথা ক’ব পৰা ‘এংকৰ’ ৷ কিন্তু এই চাহিদাৰ পিচতো ক’বলগা হৈছে, অসমৰ সংবাদ জগতৰ এতিয়া দুঃসময় ৷ —অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী,‘[[s:সময়ৰ পৃষ্ঠা।| সময়ৰ পৃষ্ঠা।]]’ ==খ== *আজি কিমান দিন আকাশ দেখা নাই!পক্ষৰ ধাৰনা নাই।এতিয়া আকাশত অমাৱস্যাৰ ঘনঘোৰ আন্ধাৰ নে পূৰ্নিমাৰ ভৰপূৰ জোনাক-কব নোৱাৰোঁ।আজি কিমান দিন হল,আকাশলৈ মূৰ তুলি চোৱা নাই,ইমান নিৰাৱেগ,ত্বৰিত প্ৰত্যহিকতা যে আমাৰ,জীৱনযাত্ৰাৰ সৈতে আকাশৰ কোনো সংযোগ অনুভৱ কৰাৰ অৱকাশ নাথাকে;সৰ্বত্ৰ নিয়ন লাইটৰ উজ্জল আলোক,জোনাক সৰি পৰাৰ যেন কোনো সুযোগ নাই।তাতে দৈত্যৰ দৰে চৌদিশে মূৰ দাঙি আছে বৰ বৰ অট্টালিকা,খিৰিকিৰে দেখা যায় খণ্ডিত,ক্ষত বিক্ষত আকাশ; আজি কিমান দিন হল,খিৰিকিৰ কাঁচ ভাঙি কোঠালৈ সোমাই আহা নাই ৰূপালী জোন!-[খনীন্দ কুমাৰ ডেকা । এই মহা নগৰ। প্ৰথম প্ৰকাশঃডিচেম্বৰ ২০০৬।] *পৃথিবীৰ প্ৰাচীন শাস্ত্ৰবোৰৰ ভিতৰত বেদ সবাতোকৈ পুৰণি বুলিব পাৰি।অৱশ্যে বেদৰ সূক্তবোৰৰ প্ৰথমতে মুখে মুখেই ৰচনা হৈছিল সম্ভৱতঃ খ্ৰীঃ পূ ৪২০০ অব্দৰ পৰাই আৰু সূক্তৰ ৰচনা আঢ়ৈ হেজাৰ মান বছৰ ধৰি চলিছিল। খ্ৰীষ্টপূৰ্বাব্দ ১৪০০ ৰপৰা ১০০০ খ্ৰীষ্টপূৰ্বাব্দৰ ভিতৰতে বেদে লিখিত ৰূপ লৈছিল। আনকি লিখিত ৰূপ লোৱা বেদ,বিশেষকৈ ঋক বেদক সবাতোকৈ পুৰণি শাস্ত্ৰৰ অন্যতম বুলিব পাৰি। বেদৰ ৰছনা কাল সম্পৰ্কে অধিক আলোচনাৰ থল আছে। -ড.খৰ্গেশ্বৰ ভূঞা। [[s:চাৰিবেদৰ পৰিচয়। চাৰিবেদৰ পৰিচয় ।]] ==ক== *সীতাৰ অভ্যাস দুপৰনিশা টোপনিৰ জালতো মাজে মাজে হাত মেলি খেপিয়াই চায়,কাষৰ গভীৰ টোপনিত অচেতন চাৰিটা কুমলীয়া শিশুৰ গাৰ ওপৰত থকা কম্বলখন উচিত ঠাইত আছে নে নাই! ::— কাঞ্চন বৰুৱা, [[w:পুৱতি তৰা (গ্ৰন্থ)|পুৱতি তৰা]] *...দহ ছেকেণ্ড আগলৈকে ঠিক কৰা নাছিলো,সমুখৰ পদক্ষেপ মোৰ কি হব ? কোন ফালে হব? কিন্তু হঠাত একো নভবাকৈয়ে 'ফুটপাথৰ' এদাঁতিয়ে বিৰাজ কৰা আইনাৰ ডাঙৰ দুৱাৰখন ঠেলামাৰি কোঠাৰ ভিতৰলৈ সোমাই গলো।-কাঞ্চন বৰুৱা,‘[[s:মৃত বিহংগ। | মৃত বিহংগ ।]]’ *এখন কপি থকা ৰামধেনু। হয়তো কোঠাটোৰ কোনোবা দাঁতিত থকা বিশেষ আকৃতিৰ পানী গিলাচৰ ওপৰত,দুৱাৰেদি চুৰি কৰি সোমোৱা ৰ'দ চেৰেঙা পৰিছেহি, তাৰ প্ৰতিবিম্বটো ৰামধেনুৰ সাতোটা ৰং গাত লৈ পৰিছেগৈ ওচৰৰ বেৰখনত,তাতে গঢ়ি তুলিছে এখন কঁপি থকা ৰামধেনু। -কাঞ্চন বৰুৱা, ‘[[s:অসীমত যাৰ হেৰাল সীমা।| অসীমত যাৰ হেৰাল সীমা ।]]’ ==গ== * ৰাতি পুৱাইছে। বন্দুকৰ শব্দত নহয়। এজাক চৰাইৰ কিচিৰ-মিচিৰ কোৰ্হালত। -গীতালি বৰা, '[https://as.wikisource.org/wiki/%E0%A6%A1%E0%A7%B0%E0%A6%BF%E0%A6%AF%E0%A6%BC%E0%A6%B2%E0%A6%BF ডৰিয়লি]' * জুলাই মাহৰ ভৰ দুপৰ।প্ৰচন্দ গৰম আৰু বতাহৰ নামত বলি থকা গৰম সোঁতৰ চাদৰ এখনে যেন জপটিয়াই ধৰিছে সমগ্ৰ গুৱাহাটী মহানগৰীক।আকাশখনলৈ কোনোবাই যেন জ্বলি থকা মেজি এটাৰ ৰঙা জুইকুৰাহে ছাটি মাৰি পঠিয়াইছে।পদপথৰ কোনোবা এটা চুকত এইহেন গৰমকো আওকান কৰি গভীৰ নিদ্ৰাত পৰি ৰৈছে কোনোবাজন।গছৰ পাত এখিলাও কঁপি নুঠা গৰমৰ এইকেইটা দিন বৰ অসহ্য়কৰ হৈ উঠে।-গায়ত্ৰী প্ৰান্তিক শৰ্মা,'[[s:সূৰ্যফুলৰ দেশলৈ|সূৰ্যফুলৰ দেশলৈ]]'। ==দ== * সময় সন্ধিয়া। আন্ধাৰে প্ৰকৃতিৰ ৰেহ-ৰূপ অষ্পষ্ট কৰি তুলিছে, কিন্তু একেবাৰেই লুকুৱাব পৰা নাই। আকাশত দুই-এটা তৰাই মাথোন ভুমুকি মাৰিছে। জুৰ বতাহে ধীৰ গতিৰে নতুনকৈ ফুলা ফুলৰ ৰেণু ছটিয়াই ফুৰিছে।- দণ্ডিনাথ কলিতা, [[s:অদৃষ্ট|অদৃষ্ট]] ==য়== *মানুহজনৰ আচল নাম হ’ল দ্যাৰগে নৰবু। জন্মৰ সময়তে তাৰ দেউতাকে গাঁৱৰ লামাৰ হতুৱাই কোষ্ঠী চাই দিয়া তাৰ আচল নাম। কিন্তু তাৰ বৰ্তমান গাঁও দিৰাংজঙৰ মানুহে সেই নামেৰে নেজানে। আনকি নিজৰো তাৰ এই নামটো আচহুৱা আচহুৱা যেন লগা হ’ল।কেতিয়াবা কাচিৎ তাৰ ঘৰত পূজা-পাতল কৰিবলগা হ’লে অথবা বেমাৰ-আজাৰৰ সময়ত বা অন্য কাৰনত মংগল চাবলগা হ’লে তাৰ নামটো আৰু ৰাশিটো লাগে কাৰণে নিজৰ নামটো সি মনত ৰাখিব লগা হৈছে।-য়েছে দৰজে ঠংচি,‘[[s:শৱ কটা মানুহ|শৱ কটা মানুহ ।]]’ *পশ্চিম আকাশত সূৰয ডুব যাব খুজিছে। শৰত কালৰ সন্ধিয়া সময়ত দিগবলয়ৰ ওপৰত শেঁতা হৈ পৰা সূৰুযটো দেখিলে এনে লাগে যেন লাজত ৰঙচুৱা হৈ পৰা এজনী ধুনীয়া গাভৰু পাহাৰৰ আঁৰত লুকাব খুজিছে। সেই ৰঙচুৱা সূৰযটোৰ জোনালী আভাত চাকু পৰ্বত উদ্ভাসিত হৈ পৰিছে।-য়েছে দৰজে ঠংচি,‘[[s: মৌন ওঁঠ মুখৰ হৃদয় ।মৌন ওঁঠ মুখৰ হৃদয় ।]]’ *প্ৰেম টাছিয়ে উজুটি খালে। তল-ওপৰ,ইফাল-সিফাল,কোনোফালে নোচোৱাকৈ শেন যোৱাদি সি ঘৰৰ ফালে আগুৱাই গৈ আছিল।হঠাৎ শিল এচটাত উজুটি খাই সি সন্মুখৰ ফালে ছিটিকি পৰিল।হামখুৰি খাই পৰি যোৱাৰ পৰা নিজকে কথমপি চম্ভালি ল'লে।হাত দুখনৰ তলুৱাত লাগি থকা ধুলিবোৰ জোকাৰি এবাৰ পাছলৈ উভতি চালে।তাৰ পাছত সতৰ্ক হৈ চাৰিওফালে চকু ফুৰালে।"নাই , কোনেও দেখা নাই;ৰক্ষা,কোনোবাই দেখিব লাগিলে মোক চাই হাঁহিলে হয়" সি ভাবিলে।-য়েছে দৰজে ঠংচি,‘[[s:লিঙঝিক|লিঙঝিক]]’। ==জ== *মই যেতিয়া এডিনোৱলচৰ(Eddie knowles ) সৈতে মালানিত চিকাৰ কৰিছিলোঁ,তেতিয়া মই বাঘটোৰ বিষয়ে শুনিছিলোঁ। পিছত ইয়েই ‘চম্পাৱতৰ আতংক’ ৰূপে বিখ্যাত হৈ পৰে। জিমকৰবেট,[[s:কুমায়ূনৰ মানুহ খোৱা বাঘ।|কুমায়ূনৰ মানুহ খোৱা বাঘ।]] * বোলা গৃহস্থৰ কুশলাৰ্থে...বোলা জয়... লগে লগে পদূলিমুখত "তাওঁ ঘ্ৰেন ধিন দাওঁ,খিত তাকি ধিন দাওঁ,ঘ্ৰেন ঘ্ৰেন ঘ্ৰেন দাওঁ ঘেন" বুলি ঢুলীয়াই ঢোলত ৰগৰ দি ছেও আৰম্ভ কৰিলেই।ঢোলৰ ছেও শেষ হ'ল কি নহ'ল ৰজাবাহৰৰ ৰমাকান্তই হুঁচৰিৰ পদ জুৰিলেই- "গোবিন কৃষ্ণ ৰাম নাৰায়ন হৰি এ জয়--।"-জয়ন্ত মাধৱ বৰা, [[s:'দেউল|দেউল']]। *গোটবৰালী মাছ খোৱ মাজুলীয়াল,পিছ পৰা মাজুলীৰ পৰা পিছ নপৰি আগবাঢ়িবি নেকি?যা, যা,পঢ়িব নেলাগে, মাজুলীতে বহি গোসাঁইৰ প্ৰসাদ খাই থাকগৈ।-এনেকুৱা সুৰত, এনেকুৱা ভংগীমাত কেশৱৰাম বৰাই কথাকেইটা ক'লে, ওচৰত থিয় হৈ ৰৈ থকা কেইটাই ভেল্কীবাজী দেখুওৱা মানুহটোলৈ চাই থকাদি হা কৰি মুখখন মেলি চায়েই থাকিল।আও, এনেকৈনো অপমান কৰিব লাগে নে?-জয়ন্ত মাধৱ বৰা,'[[s:নামত মাজুলী কহয় সৱে|নামত মাজুলী কহয় সৱে]]' ==প== *গঙ্গাদেৱীয়ে নিজেই এগৰাকী দিপলিপ মানৱী কণ্য়াৰ ৰূপ ধৰি দেখা দিলে কুৰুৰাজ শান্তনুৰ সন্মুখত।ৰজা দেখিয়েই মুগ্ধ হ’ল।সেই মোহিনী মূৰ্তিৰ অপৰূপ সৌন্দযৰ্ই তেওঁক সম্পূৰ্ণভাৱে মোহাচ্ছন্ন কৰিলে।ৰজাই আকুলভাৱে প্ৰেম নিবেদন কৰিলে, “হে সুন্দৰী,তুমি কোন মই নেজানো-কিন্তু দেৱীয়েই হোৱা বা মানৱীয়েই হোৱা তুমি মোৰ পত্নী হোৱা-মই মোৰ এই ৰাজ্য,মোৰ বিপুল ঐশ্বৰ্য আনকি মোৰ জীৱনো দিবলৈ সাজু আছো তোমাৰ বাবে।”-অনুবাদ প্ৰদীপ শইকীয়া,‘[[s: কথা-মহাভাৰত|কথা-মহাভাৰত ]]’ *দীঘলীয়া হুইছেলৰ শব্দত ডিগন্তই সাৰ পালে।ৰাতিপুৱা কে আই এৰ ট্ৰেইনিং আৰম্ভ হোৱাৰ সংকেত ধ্বনি।চকু-মুখ মোহাৰি সি বিছনাতে উঠি বহিল।বিছনাখন কেৰমেৰাই শব্দ কৰি উঠিল।বাঁহেৰে সজা চাং বিছনা।ওপৰত এটুকুৰা সৰু প্লাষ্টিক।গাত ল’বলৈ এখন নগা চাদৰ।তেনেকৈয়ে শুই আহিছে সিহঁতে যোৱা দুটা বছৰ।কেম্পত যেনিবা অলপ ভালেই। সিহঁতে যেতিয়া এঠাইৰ পৰা আন এঠাইলৈ এমাহ-ডেৰমাহ ধৰি দুৰ্গম অঞ্চলৰ মাজেৰে মাৰ্চ কৰে,তেতিয়া নিশাবোৰ হৈ পৰে আৰু কষ্টকৰ।পাহাৰ-পৰ্বত বগাই খোজকাঢ়ি যাওঁতে য’তেই সন্ধিয়া হয়,তাতেই নিশাটোৰ বাবে কেম্প বহুৱাই।ওচৰে-পাজৰে শুকান গছপাত যি পায়,তাকে গোটাই লৈ বিছনা পাতে।তাৰ ওপৰত এখন প্লাষ্টিক পাৰি লৈ সিহঁতে পাল পাতি শোৱে।কাচিনৰ মাটি বোৰ খুউব জেকা। বহু বছৰ ধৰি অব্যৱহিত হোৱা হেতুকে মাটিত হালধীয়া ৰঙৰ চামনি এটা পৰে।সুদা মাটিত শুলে নানান অচিন বেমাৰ হয়।তেনেকৈয়ে বাটত সংগঠনৰ বহু লৰা মৰিছে।আজিকালি সেইকাৰণে সিহঁত খুউব সাৱধান।অলপ কষ্ট কৰি হ’লেও শুকান গছপাত গোটাই বিছনা পাতি লয়।-পৰাগ কুমাৰ দাস,‘[[s: ছাংলট ফেনলা | ছাংলট ফেনলা ]]’ * ছবিয়ে কথা কয় নে নকয়? যদি কয় সেই ছবিয়ে বুকুত বিহৰ ঢল আনে নে? তেনে ছবিয়ে কলিজাত দুখৰ শিলনি সাজে নে? -পৰী পাৰবীণ, [https://as.wikisource.org/wiki/%E0%A6%AC%E0%A6%BE%E0%A7%B0%E0%A6%BE%E0%A6%82%E0%A6%97%E0%A6%A3%E0%A6%BE%E0%A7%B0_%E0%A6%9C%E0%A7%81%E0%A6%AA%E0%A7%81%E0%A7%B0%E0%A6%BF বাৰাংগনাৰ জুপুৰি] * শিৱক ভাল পোৱাটো এটা কঠিন কাম ৷ তাতোকৈও কঠিন শিৱক নিজৰ কৰি পোৱাটো ৷ তাইৰ দৃঢ় বিশ্বাস শিৱই আজিও গিৰাছীক আগৰ সমানেই ভাল পায় ৷ — প্ৰাৰ্থনা শইকীয়া, ‘[[s:জটাধাৰী | জটাধাৰী]]’ * ৰে’ল ষ্টেচনটোত ডাঙৰ, হালধীয়া ফ্ৰগ লাইটটো জ্বলি থকা নাই ৷ দূৰৰ গাওঁখনৰ পৰা চাকিৰ পোহৰো আন্ধাৰ সৰকি আহি সিহঁতৰ চকুত পৰা নাই ৷ প্লেটফৰ্মৰ একাষৰ আধাভগা পকী বেঞ্চখনত বহি সিহঁত তিনিওটাই চিগাৰেট হুপি আছে ৷ গ’ল্ড ফ্লেক ৷ ছাহজাহানে বুজি পোৱা নাই যে কিয় ইমান দুখ লাগিছে ৷ বাৰে বাৰে মুখত জমা হোৱা থু পেলাই সি ভাবি আছে তাৰ কিয় দুখ লাগিছে ৷ অসাৱধান, বেপৰোৱা হৈ থু পেলাওঁতে তাৰ ওঁঠত লাগি ধৰা থুৰ অৱশিষ্টখিনি চিগাৰেটটোত লাগিছে আৰু অভ্যাসবশতঃ সি একেটা চিগাৰেটকে ৰক্তিমলৈ আগবঢ়াই দিছে ৷ তিতা চিগাৰেটটো ওঁঠত লগাই এসোপা মাৰিয়েই মুখখন কোচখুৱাই ৰক্তিমে চিঞৰি উঠিল——— ৷ —প্ৰাৰ্থনা শইকীয়া, ‘[[s:প্লেটফৰ্মত এতিয়া কোনো নাই | প্লেটফৰ্মত এতিয়া কোনো নাই]]’ ==ম== *ৰায়বেৰেলী। ১৯৭৯ চনৰ আহিন মাহ। ইউনিয়নৰ নতুন লীডাৰ যশোৱন্তই চাটাৰিং প্লেটৰ দম এটিৰ ওপৰত বহি আছিল। তাৰ সন্মুখত সৌৱা সাই নাদী। এইখিনিতে এই নদীৰ দুয়োটা পাৰৰ বৰ বেছি শোভা নাই।নৈৰ গৰাই শুকান মাংসৰ বৰণ লৈছে। কিছু আঁতৰত সৌৱা বেহটা গাওঁ। এজোপা প্ৰাচীন বট গছৰ তলত বেহটা গাঁৱে নিশ্চিন্ত হৈ এয়া যেন শুইহে আছে।-সেই জোপা যেন বট গছ নহয়,সেইয়া এখন ধ্বজা। ধ্বজাৰ তলত বেহটা গাঁৱে যেন শান্তিৰে সদায়ে বাস কৰি আহিছে। শান্তিৰে ? দূৰৈৰ পৰা সিহঁতক শান্তিৰেই বাস কৰা যেন দেখা গৈছে।-মামণি ৰয়ছম গোস্বামী,'[[s:মামৰে ধৰা তৰোৱাল|মামৰে ধৰা তৰোৱাল]]'। *সেই সময়ত বয়স বৰ কম আছিল।খোৱা-পিন্ধাৰ চিন্তা নাছিল।এনেকুৱা অৱস্থাত মোৰ বয়সৰ যিকোনো ছোৱালীয়ে আনন্দত দিন কটোৱাৰে কথা আছিল।মোৰ কপালত কিন্তু এই আনন্দৰ কথা লেখা নাছিল।এক প্ৰকাৰ নৈৰাশ্য আৰু দুঃখবোধে মোৰ হৃদয়ৰ লগত যেন ঘৰ বান্ধিয়ে লৈছিল।-মামণি ৰয়ছম গোস্বামী,'[[s:আধালেখা দস্তাবেজ|আধালেখা দস্তাবেজ]]' *ডিব্ৰুগড় চহৰ খন ভালেমান দিনৰ।কেতিয়াৰ মই সঠিক কৈ নাজানো। ডিব্ৰুগড়ৰ ইতিবৃত্ত নাইবা বুৰঞ্জী মই ক'তো পঢ়া নাই। অৱশ্যে পঢ়িবৰ চেষ্ঠাও কৰা নাই। সৰুৰে পৰা চহৰ খন দেখি আহিছোঁ- এতিয়াও দেখিছোঁ। গঢ়াখহনীয়াৰ বাহিৰে ডিব্ৰুগড়ত উল্লেখযোগ্য় অন্য় কিবা হৈছে বুলি মোৰ মনে নধৰে। গড়াখহনীয়াও বাৰিষাৰ ভৰ ব্ৰক্ষপুত্ৰৰ সৈজন্যতহে।-ড.মুক্তি প্ৰসাদ গগৈ,'[[s: ব্ৰনমাই| ব্ৰনমাই]]'। *দুহাত মেলি অহা এটা বিশাল মিকি মাউছৰ সপোন দেখি সৰ্বানন্দ খপ্‌জপাই সাৰ পাই উঠিল। বিছনাতে বহি কাষৰ টেবুলত থকা পানী এগিলাছ খালে। আহ, এটা দৈত্যকাৰ মিকি মাউছ তেওঁৰ ওচৰত আহি ৰৈছিল, তাৰ আকাৰৰ তুলনাত সৰ্বানন্দৰ নিজকে বাওনাৰ দৰে লাগিছিল, সি দুহাত মেলি তেওঁৰ শৰীৰ চেপি ধৰিব খুজিছিল, তাৰ উষ্ণ শ্বাস-প্ৰশ্বাস ৰে'ল ইঞ্জিনৰ ভাপৰ দৰে তেওঁৰ মুখত আহি পৰিছিল, চকু দুটা আঙঠাৰ দৰে জ্বলিছিল, বিৰবিৰাই বিৰবিৰাই মিকি মাউছটোৱে কৈ উঠিছিল, তুমিও সৰ্বানন্দ, তুমিও! - মনোজ কুমাৰ গোস্বামী, 'ভুলসত্য'। * অসীমৰ মনটো দুখেৰে ভৰি পৰিল। সি স্কুলৰ গে'টৰ কাষৰ বকুল গছজোপাৰ ছাঁত বহি আছে। অকলে। তাৰ কাষেৰেই লগৰ ল'ৰা-ছোৱালীবিলাক অহা-যোৱা কৰি আছে। কোনেও তাক মাত লগোৱাৰো প্ৰয়োজন অনুভৱ কৰা নাই। অৱশ্যে সিও কাকো মাতিবলৈ উৎসাহ অনুভৱ কৰা নাই। -মৃণাল কলিতা, বকুল ফুলৰ দৰে। * সন্ধ্য়াই বাৰাণ্ডালৈ চকীখন চোঁচোৰাই উলিয়াই আনিলে।কোঠাটোৰ একমাত্ৰ চকী সেইখন।কোনোবা কাহানিতে হস্পিতাল কৰ্তৃপক্ষই কোঠাৰ আচবাবৰ নামত দান কৰা চকী। ভোলাকাঠৰ শক্তিশালী হাতল।সেই হাতলতে ধৰি চোঁচোৰাই আনি তাই সেইখন বাৰাণ্ডাত পাতি ল'লেহি।-মণিকুন্তলা ভট্টাচাৰ্য,'[[s:সন্ধ্য়া|সন্ধ্য়া]]'। * পৰ্টিকৰ লাইটটো নুমুৱাই নিৰ্মলা বাৰাণ্ডাৰলৈ ওলাল। এতিয়া নিশা এঘাৰ বাজি গৈছে। আৰু মাত্ৰ এঘণ্টাৰ পাছতে এই বছৰটোৱে মেলানি মাগিব। চাৰিওফালে নাচ-গানৰ আনন্দময় পৰিবেশ।আতচবাজী ফুটাবলৈ সাজু হৈ আছে গোটেই মহানগৰ। -মণিকুন্তলা ভট্টাচাৰ্য,'[[s:বন্ধ ঘৰৰ খিৰিকি|বন্ধ ঘৰৰ খিৰিকি]]'। * তেওঁ নিজকে বৰ সাধাৰণ মানুহ বুলিয়েই ধৰি লৈছিল। কিন্তু যেতিয়া খোলা খিৰিকীৰ কাষৰ মেজত বহি পাঠ্য়পুথিৰ পাঠ আওৰাইছিল,চুবুৰীৰ বাপেক-মাকবোৰে নিজৰ নিজৰ ল'ৰাহঁতক ধিক্কাৰ দিছিল। কৈছিল-ঃ চাই আহগৈ যা,দাসৰ ল'ৰাই কেনেকৈ পঢ়ি আছে। ডাঙৰ মানুহ হ'বগৈ এদিন সি...-মণিকুন্তলা ভট্টাচাৰ্য,'[[s:অনুৰোধ|অনুৰোধ]]'। * ২০১২ চনৰ জুন মাহৰ কোনোবা এদিন মই ৰাজগড় ৰোডেৰে গাড়ী চলাই আহি আছিলো, কাষৰ চিটত আছিল তৰুণ ৷ আগেয়ে কোৱাৰ দৰে সিদিনাখনো তৰুণে বাৰে বাৰে কৈছিল— “ভাইটিদা, আপুনিও আমাৰ দলৰ লগত এভাৰেষ্ট অভিযানলৈ যাব পাৰে দেখোন !” তেতিয়া আমি কল্যাণ ষ্টোৰৰ সন্মুখত ৷ মই মোৰ গাড়ীখন ৰখাই দি তৰুণৰ মুখৰ পিনে চাইছিলো ৷তৰুণে সেই একেটা কথাকে যোৱা বছৰৰ পৰা কৈ আছিল ৷ সি কৈ থকা সময়খিনিত কথাটো মই গভীৰভাৱে লওঁ আৰু পাছত কামৰ ব্যস্ততাৰ বাবে পাহৰি যাওঁ ৷ সিদিনাখন মই তৰুণক কৈছিলো— “মোক এসপ্তাহ সময় দিয়া ভাবিবলৈ ৷” তাক তেনেকৈ কৈ মই মোৰ অফিচলৈ গুচি গৈছিলো ৷ কথাটো মোৰ মনৰ কোনোবাখিনিত লুকাই থাকিল ৷... -মনীষ কুমাৰ ডেকা, '[[s:এভাৰেষ্টত বিশ মিনিট|এভাৰেষ্টত বিশ মিনিট]]'। *দুপৰীয়াৰ অভাৱনীয় ঘটনাটোৱে মনটো তাৰ খেলি মেলি কৰি ৰাখিছিল।গাৰ কঁপনি তেতিয়াও মাৰ যোৱা নাছিল।ইমান শীতল বতৰতো মাজে মাজে সি ভৰিৰ পৰা মূৰলৈ এটা উত্তাপ অনুভৱ কৰিছিল।অৱশ্যে ভয়তে সি মুখ খুলি তাৰ মনৰ কথা কাকো ক'ব পৰা নাছিল।-মেদিনী চৌধুৰী,‘[[s:তাত নদী আছিল|তাত নদী আছিল]]’। *আনদিনাৰ দৰেই ৰেলআলিটোতে সি বহি ললেহি।তাৰ পিচপিনে বিলৰ দাঁতিৰ পথাৰখন জুপুকা মাৰি অ'ত ত'ত বহি থকা বগলী জাকেৰে চ'তমহীয়া শিমলুতলৰ বহল ঘাঁহনি এডৰা যেন দেখা গৈছিল।কাষতে পানী জিয়েলিত কোঢ়াল কৰি ঘাঁহ কাটি থকা ঘোঁৰাকেইটাকো বগলীজাকে ভয় কৰা নাছিল।-মেদিনী চৌধুৰী,‘[[s:ফেৰেংগাদাও|ফেৰেংগাদাও]]’। *বৰ বেছি হুলস্থুল শিলাদিত্যই সহিব নোৱাৰে।মূৰৰ ভিতৰখনত অসহ্য যন্ত্ৰণাৰ সৃষ্টি হয়।সেইবুলি সি স্মৃতিৰ ওচৰলৈ নহাকৈও থাকিব নোৱাৰে।তাৰ শান্ত স্বভাৱৰ বিপৰীতে তাই একেবাৰে উত্তাল সমুদ্ৰ।খোজ নাকাঢ়ে,উৰিহে যায় যেন।কথা নহয়,খনখনাই বটালিৰে পাত্থৰ কাটি যায়....।-মণিকুন্তলা ভট্টাচাৰ্য্য,‘[[s:মুক্তি|মুক্তি]]’। *দ কিমান হ’ল ? ন মিটাৰ ৷ পৰা যাবনে ?পায়েঙে উত্তৰ দিয়াৰ প্ৰয়োজনবোধ নকৰিলে। উত্তৰ দিব বুলি আশা কৰাটোও দৰাচলতে মোৰ মূৰ্খামিহে আছিল ৷ ভৰা ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ মাজত, কাজিৰঙাখনক সন্মুখত লৈ যেতিয়া পায়েং ব্যস্ত সৰু জাহাজখন থিৰেৰে ৰাখি লংগৰ পেলোৱাত, তেতিয়া মোৰ নিচিনা সাধাৰণ নৰমনিচৰ প্ৰশ্নৰ উত্তৰ নিদিয়াটোৱেই জয় পায়েঙৰ নিচিনা অভিজ্ঞ নাৱিকৰ বাবে আছিল স্বাভাৱিক ৷— মৃণাল তালুকদাৰ, ‘[[s:ছাংপোৰ পৰা ব্ৰহ্মপুত্ৰলৈ|ছাংপোৰ পৰা ব্ৰহ্মপুত্ৰলৈ]]’। ==ৰ== *মই এই কাহিনীৰ স্ৰষ্টা নহওঁ। নিৰুপায় হেজাৰ মানুহৰ বুকুৱে বুকুৱে লুকাই থকা এক বিষাদৰ মহাকাব্যৰ মই এজন অক্ষম ৰূপকাৰ মাত্ৰ। মেৰ নাম অৰুনাভ বৰা। মই এজন লেখক।মোৰ ঘৰ গুৱাহা্টিত।-ৰীতা চৌধুৰী,‘[[s: মাকাম ।|মাকাম।]]’ *বহুত সময় ধৰি চেলফোন টো বাজি থকা দেখি নিজৰ টেবুলৰ পৰা উঠি আহিল প্ৰবক্তা জয়শ্ৰী বৰা। সহকৰ্মী অদিতি চৌধুৰীৰ চেলফোন। নিজৰ টেবুলত এৰি থৈ গৈছে। অদিতি চৌধুৰিৰ টেবুলৰ ওচৰত এখন্তেক দ্বিধাগ্ৰস্ত হৈ থিয়হৈ থাকি কৌতহল সামৰিব নোৱাৰি জয়শ্ৰীয়ে ফোন টো তুলি ল’লে।-ৰীতা চৌধুৰী।[[s: এই সময় সেই সময় | এই সময় সেই সময়]] । *তলত মেঘৰ সমুদ্ৰ। ওপৰত আকাশৰ অগাধ শূন্যতা। এই শূন্যতাৰ মাজেৰে উৰি গৈ থকা এটা ষ্টিলৰ চৰাইৰ বুকুৰ ভিতৰত মই বহি আছোঁ।-ৰীতা চৌধুৰী,‘[[s: মায়াবৃত্ত ।|মায়াবৃত্ত। ]]’ *ডিব্ৰু বিশ্ববিদ্যালয়লৈ আমন্ত্ৰণ কৰা চিঠিখন পাই ভাস্বতীৰ অস্বস্তি আৰম্ভ হৈ গৈছিল। ক’ত জানো তাই পঢ়িছিল-স্মৃতি এনে এক প্ৰেম,যি বিচ্ছেদৰ পিচতো লগ এৰা নিদিয়ে।আজি তাইৰো একেই হৈছে।ভাস্বতীৰ চকুত ভাহি উঠিল শাৰী শাৰী নাহৰ গছৰ মন্দিৰ সদৃশ চূৰাবোৰ। বৰ্ণময় সেউজ,কেঁচাপতীয়া,ফিকা চাহৰ ৰঙৰ কোমল পাতবোৰ আকৌ এবাৰ ৰদৰ সোঁণালী সানি,কুমাৰী ভয় লৈ বতাহত ৰিব্ ৰিব্কৈ কঁপি উঠিল তাইৰ চকুৰ মণিত। *ব্যৰ্থ। ব্যৰ্থ বুলিয়েই ক’ব লাগিব। উজ্জল জীৱনৰ সম্ভাৱনা লৈ ওলাই অহা এজনী প্ৰাণচঞ্চল ছোৱালীৰ এই পৰিসমাপ্তিক ব্যৰ্থতা বুলি নকৈ কি কোৱা যায়। তাইতো.....। থাওক সেই সমাপ্তিৰ কথা।-ৰীতা চৌধুৰী,‘[[s: পপীয়া তৰাৰ সাধু|পপীয়া তৰাৰ সাধু]]’ *ৰাতিপুৱা। গুৱাহাটী মহানগৰীৰ এটা পৰিচ্ছন্ন উপপথৰ একাংশৰ দৃশ্যপট। সেই অংশত মাজত বাটটো ৰাখ দুফালে দুটা ঘৰ।এফালে পকী দেৱালেৰে ঘেৰা এডোখৰ মাটিত প্ৰায় চৌহদ জুৰি এট প্ৰকাণ্ড বহুতল অট্টালিকা। গুৱাহাটীত খোপনি পুতিবলৈ আৰম্ভ কৰা ফ্লেট জীৱনৰ চানেকি এটা আধুনিক এপাৰ্টমেণ্ট।ভাগে ভাগে বা কৰা অনেক পৰিয়ালৰ ভিন্নসুৰী জীৱনৰ কোলাহলেৰে মুখৰিত মুকলি ঠাইহীন সেই আবদ্ধ পৰিবেশৰ ঠিক বিপৰীতে বাটৰ সিটো মূৰে আছে লন আৰু ফুলনিৰে সুশোভিত বৃহৎ চৌহদৰ ভিতৰত এট অত্যাধুনিক দুমহলীয়া ঘৰ।-ৰীতা চৌধুৰী,'[[s:ৰাগ মালকোশ|ৰাগ মালকোশ]]' *বহল চাংখনৰ কাষতে দীঘল টেবুলখন।চাৰিটা খুঁটা পুতি বাঁহেৰে বনোৱা টেবুলখন আচলতে এখন চাঙেই।টেবুলৰ ওপৰত নিৰ্দিষ্ট স্থানত থাকে মোৰ,বাইদেউ আৰু ককাইদেউৰ কিতাপ-পত্ৰ,বহী।কণ আৰু মুন তেতিয়াও স্কুল যাবৰ হোৱাই নাই।সন্ধিয়া হলেই টেবুলৰ সন্মুখত ৰৈ আমি আটায়ে প্ৰৰ্থনা জুৰোঁ।....আমি কিমান মনঃপুত প্ৰৰ্থনা গাইছোঁ,সেইয়া পৰ্যবেক্ষন কৰি থাকে দেউতাই কেতিয়াবা মায়ো।...ঘৰলৈ সেই সময়ত কোনোবা মানুহৰ আগমন ঘতিলে চোতালতে বহে মানুহ।-ড.ৰুবুল মাউত,‘[[s:মোৰো এটা সপোন আছে।|মোৰো এটা সপোন আছে।]]’ *এই অসম দেশৰ লক্ষীমপুৰ জিলাত সোৱণশিৰী নামেৰে এখন নৈ আছে।এই নৈখন অখমৰ উত্তৰত থকা মিৰি ডফলাৰ পৰ্বত লানিৰ পৰা ওলাই উত্তৰ লক্ষীমপুৰৰ মাজেদি বাগৰি মাজুলীৰ খেৰকটীয়া নৈত পৰিছেগৈ।খেৰকটীয়া এখন বেলেগ নৈ নহয়।ব্ৰক্ষপুত্ৰৰ ঠাল এটা মাথোন।ঘাই ব্ৰক্ষপুত্ৰৰ পৰা ফাটি আহি সোৱণশিৰীত পৰিছে।আজিকালিও লক্ষীমপুৰ আৰু মাজুলীৰ সাধাৰণ শ্ৰেণীৰ মানুহৰ ভিতৰত এনেকুৱা প্ৰবাদ আছে যে ব্ৰক্ষপুত্ৰ বাবাই আগবাঢ়ি আহি,তেওঁৰ পৰম ৰূপৱতী সৰ্বগুণে বিভূষিতা ভাৰ্য্যা সোৱণশিৰীক বাটৰে পৰা আদৰি নিছে।যি ঠাইত সোৱণশিৰী আৰু খেৰকটীয়া লগ লাগিছে,সেই ঠাইৰে পৰা যিখন নৈ হৈছে,তাৰ নাম লুইত।লুইত লক্ষীমপুৰ আৰু মাজুলীৰ মাজেদি বাগৰি পছিম মুখে ব্ৰক্ষপুত্ৰত পৰিছে।-ৰজনীকান্ত বৰদলৈ, ‘[[s:মিৰি জীয়ৰী।|মিৰি জীয়ৰী।]]’ * ফাগুন মাহ৷ ভৰ দুপৰীয়া ৷ আকাশ ধুৱঁলি-কুৱঁলি ৷ পচিম ফালৰ পৰা খৰাং পচোৱা মাৰিছে ৷ বাটে-পথে হাবি পোৰা ছাইবিলাক উৰি উৰি পৰিছে ৷ এজোপা জৰি গছৰ আগৰ পৰা একো একোবাৰ উৰামাৰি এহাল ফেঁহুচৰায়ে এই ছাইবিলাক ওপৰতে ধৰি ধৰি খাইছে ৷ - ৰজনীকান্ত বৰদলৈ, ‘[[s:মনোমতী।|মনোমতী।]]’ *হাৰ কপোৱা শীত। ঘড়ীৰ কাঁটা আগ বাঢ়িছে নতুন এটা দিন আৰম্ভ কৰিবৰ বাবে। মহা নগৰীৰ আটাইয়ে বোধ হয় টোপনিত অচেতন। চতুৰ্দিশে অদ্ভুত এক নৈঃশব্দ।-ৰন্জু হাজৰিকা,‘[[s: নৰকৰ ফুল।|নৰকৰ ফুল।]]’ *গধূলি। গোভা ৰাজ্যৰ ৰাজ-হাউলী। আনকালে কৰ্মব্যস্ত মানুহৰ আহা-যোৱা,কথা-বতৰাই গম্গমীয়া কৰি ৰখা গোভাৰ ৰাজানঃ আজি শব্দহীন। শোকস্তব্ধ। গোভাৰ ৰাজপুত্ৰ,কুমৈ বঘৰাৰ ৰজা মৃগাঙ্কৰ মুণ্ডহীন শৱদেহ দাহ কৰি অলপ আগেয়ে উভতি আহিছে গোভাৰজা সাধুকুমাৰ আৰু কুলৰ লোক সকল। উভতি আহিছে চুবুৰীয়া ৰাজ্য সমুহৰ পৰা অহা ৰজা আৰু ৰাজপ্ৰতিনিদিসকল।উভতি আহিছে সংখ্যাহীন প্ৰজা।-ৰীতা চৌধুৰী,‘[[s:দেও লাংখুই।|দেও লাংখুই।]]’ *মহানগৰৰ কোলাহলে আহি যি অংশত তীব্ৰতা হেৰুৱাই পেলাই,ঠিক তেনে এডোখৰ ঠাইত বূহৎ চৌহদৰ ভিতৰত আধুনিকতাৰ গৌৰৱ বিচ্ছুৰিত কৰি থিয় হৈ আছে চিকিৎসা মহাবিদ্য়ালয়ৰ বূহৎ বিল্ডিংটো। জীৱন বিচাৰি অহা মানুহ আৰু জীৱন বিচাৰি অহা মানুহৰ প্ৰয়োজনক কেন্দ্ৰ কৰি গোট খোৱা ভিন্ন ভিন্ন বূত্তিৰ মানুহৰ সমাগমে অহোৰাত্ৰি মুখৰ কৰি ৰাখে বিল্ডিংটোৰ চৌপাশ।-ৰীতা চৌধুৰী,‘[[s:হূদয় নিৰুপায়।|হূদয় নিৰুপায়।]]’ *ত্ৰিছ নৱেম্বৰ ৷ দুহেজাৰ দুই চন ৷ আঘোণ মাহৰ তেৰ দিন ৷ পুৱাৰ পাতল কুঁৱলীয়ে ডিফু চহৰক সাবটি ধৰিছিল, আলফুলকৈ ৷ ঘৰৰ সন্মুখৰ পাইন গছজোপাৰ চিৰচিৰিয়া পাতবোৰতো আঘোণমহীয়া কুঁৱলীয়ে মিঠা আমেজ সানিছিল—— মৰমেৰে ৷ ——ৰং বং তেৰাং,‘[[s:মোৰ জন্ম হোৱাটো অন্ততঃ সচাঁ।|মোৰ জন্ম হোৱাটো অন্ততঃ সচাঁ।]]’ ==ল== * ৰাতি দুপৰ হৈছে। জগত নিমাত, নিস্তব্ধ। সৰু বেজি এটি হাতৰ পৰা মাটিত পৰিলেও কাণ যায়। মাজে মাজে ফেৰুৱাৰ 'ফেউ' 'ফেউ', কুকুৰৰ 'ভুক্' 'ভুক্', হুদুৰ মাত আৰু ফেঁচাৰ কুৰুলীয়ে এই নিশাৰ নিফুট ভয়-লগা ৰাতিক আৰু ভয়-লগা কৰি তুলিছে। - লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱা, [[s:পদুম_কুঁৱৰী|পদুম কুঁৱৰী]] *বিশ্ববিখ্যাত বহুৰাষ্ট্ৰীয় প্ৰতিস্থান 'ভিভিয়ান ইন্টাৰনেচনেল'ৰ আণৱিক জীৱ বিদ্যা শাখাৰ মুৰব্বী ড. অনুজ কৃপালনিয়ে তিনিতা ই মেইলৰ বাৰ্তা গ্ৰহন কৰি প্ৰিণ্ট আউট তিনিটা আছুতীয়াকৈ থৈ ইন্টানেটৰ যোগেদি তথ্য় পাবৰ বাবে ডেক্সটপত আখৰ কেইটা টিপাৰ লগে লগে পৰ্দাত কথা বোৰ জিলিকি উঠিলঃ -লক্ষ্মীনন্দন বৰা, [[s: কায়কল্প |কায়কল্প]] ==শ== :তোৰ লক্ষ্য কিন্তু পাহৰি নাজাবি। মই তোক ডাক্তৰ হ'বলৈ হে গুৱাহাটীলৈ পঠিয়াইছো,মুকলিপক্ষী হৈ আকাশত উৰিবলৈ নহয়। হায়াৰছেকেণ্ডাৰীৰ দুটা বছৰ মন দি পঢ় নহ'লে একো লাভ নহব।-শিখা শৰ্মা।[[s: চিনৰিটা|চিনৰিটা ]] *:শালিকী এ...লথৌ থৌ... ভাত হ’ল শাক হ’ল ডালত পৰি খা..আ..হি : বোকা আছে পানী আছে কেনেকৈ যাম ! নাই, বোকা-পানী দেখি থমকি ৰোৱা নাছিল৷ খুব সাৱধানে খুপি খুপি আগবাঢ়িছিল কণমানি ভৰি দুখনি ৷ ডাৱৰ ভেদি বেলিয়ে ভুমুকি মাৰিছিল ৷ৰ’দৰ হেঁচোকনিত গছপাতবোৰৰ ঘুমটি ভাগিছিল, ফুলবোৰে হাঁহিছিল,এটি-দুটিকৈ অনেকটি পখিলা জাকি মাৰি উৰি গৈছিল ৷ঠোঁটত গীত এটি এটি লৈ চৰাইবোৰো উৰা মাৰিছিল ৷ ধূলি-বালিৰ ধেমালিবোৰে মোক হাত বাউলি মাতিছিল ৷ ফটাকানিৰ ছোৱালীবোৰে মোৰ বাবেই বাট চাই আছিল ৷ আৰু মোৰ খেলৰ প্ৰধান সংগী ৰুবী...তাই চাগে’ নাৰিকলৰ কোৰোকাত বালি-মাটি-বনপাতৰ ভাত-তৰকাৰী ৰান্ধিলেই! খুপি খুপি গৈ থকা মোৰ ভৰি দুখন ডেউকা হ’ব খুজিছিল ৷ —— শৰ্মিষ্ঠা প্ৰীতম ৷ [[s:আত্মকথা ৷|আত্মকথা ৷]] ==চ== *নৈ খনে কথা কয়। বহুত পুৰনি কথা। কথাবোৰ দুয়োপাৰৰ গৰাত লাগি লাগি ৰয়।বিৰিণাৰ পাতত বহুত দিনলৈ লাগি থাকে।বতাহজাক আহি পুৰণি কথাবোৰ বিৰিণাৰ পাতৰ পৰা ক’ৰবালৈ লৈ যায়। তথাপি কথাৰ শেষ নাই।-চৈয়দ আব্দুল মালিক, ‘[[সূৰুযমুখীৰ স্বপ্ন]]’। *ৰ’দ জাক টান আছিল।নৈ-পৰীয়া বতাহ জাক কোমলকৈ বৈ আছিল।হাবিৰ গছ-গছনিবোৰৰ পাতবোৰে সামান্য জিৰ্ জিৰনি শব্দ তুলি নাচি আছিল। বিয়াগোম বৰগছজোপাৰ গধুৰ পাতবোৰো অলপ অলপকৈ কঁপিছিল।-চৈয়দ আব্দুল মালিক,‘[[ধন্য নৰ তনু ভাল]]’। *মহাযুদ্ধৰ সাময়িকভাৱে,মাত্ৰ এৰাতিৰ বাবে,অৱসান ঘটিছে। এতিয়া আৰম্ভ হৈছে মোৰ মনৰ এক সৰ্বাত্মক যুদ্ধ। এই যুদ্ধত উত্তীৰ্ণ হ'লেই মই আচল যুদ্ধত উত্তীৰ্ণ হ'ব পাৰিম।-চন্দ্ৰপ্ৰসাদ শইকীয়া, ‘[[মহাৰথী]]’। ==য== *পৃথিৱীত নিশ্চয় জুই লাগিছে। নহলে ৰবাব টেঙা এটাৰ দাম পাঁচ টকা বুলি কোনে বিশ্বাস কৰিব?কথাবোৰ অফিচত শুনি খেৰজান বাগিছাৰ বৰ কেৰাণী শইকীয়াই ঘৰত কয়হি।তেওঁৰ ৰান্ধনি-চাকৰ ভীমচন্দ্ৰই শুনি অবাক হয়,আৰু শইকীয়াৰ পুতেক বাখৰৰ আগত কয়।বাখৰে মাত্ৰ মন্তব্য কৰে,"দুনিয়াত জুই লাগিছে ভীম।চাৰিওফালে যুদ্ধ লাগিছে।মানুহৰ দাম সস্তা হৈছে,বস্তুৰ দাম বাঢ়িছে।মোক বেচিলে পাঁচ পইচাও নেপাৱ।"-যোগেশ দাস,‘[[ডাৱৰ আৰু নাই]]’। [[শ্ৰেণী:বিষয়বস্তু]] 83iph9tv0add9a40ku16fxu9i6k360j 19757 19743 2024-10-14T03:15:36Z -chanakyakdas 9 /* ন */ 19757 wikitext text/x-wiki যিকোনো গ্ৰন্থ বা অন্যান্য সংবাদ মাধ্যমৰ কামৰ সংলাপ বা পাঠ্যৰ প্ৰাৰম্ভিক অংশ প্ৰায়ে অন্ততঃ প্ৰথম বাক্য বা তাৰ এটা খণ্ডৰে গঠিত হয়। সকলো ভাল লেখাতে আৰম্ভণি বাক্যটো আকৰ্ষণীয় বা অৰ্থপূৰ্ণ হোৱাটো বাঞ্ছনীয় বুলি গণ্য কৰা হয়। ==ন== *অৱশেষত আইতাক কথাটো ক’বলৈ ময়েই ওলালোঁ। আমাৰ শ্ৰীমতীৰ মনেৰে হেমন্তহঁত ইতিমধ্যে বহুত আগবাঢ়িছে। নমিতাক দেখিলে তেওঁৰ হেনো জা-ক যেন লগা হলেই। সিহঁত দুটা বেচ মিলিব বুলিয়ে মোৰো ধাৰণা। পিচে খোজা-বঢ়াকৈ ছোৱালি অনাটোৱেই আমাৰ পৰিয়ালত এতিয়াও চলি আছে আৰু আইতাই আমাৰ ঘৰৰ ঘাই ধৰণী। আইতাৰ সন্মতি নোহোৱাকৈ কোনো কাম কৰাটো আমাৰ পৰিয়ালত হোৱা নাই........। গতিকে আইতাৰ অনুমতি অনাৰ অৰ্থাৎ কথাতো আইতাক জনোৱাৰ উদ্দেশ্যেৰে নগাঁৱলৈ গ’লো। ::— নৱকান্ত বৰুৱা, [[w:ককাদেউতাৰ হাড়|ককাদেউতাৰ হাড়]] *পঞ্চদশ শতিকাৰ পৰা বিংশ শতিকালৈকে পাঁচশ বছৰৰ অসমৰ জাতীয় জীৱনৰ পৰিশীলিত জীৱনবোধ,জীৱনদৃষ্টিভংগী,চিন্তা আৰু কৰ্মৰ মাজেদি প্ৰকাশ লাভ কৰা সংস্কৃতিক চেতনা, প্ৰতিভাৰ প্ৰতিনিধিত্বমূলক পৰিচয় প্ৰকাশিত হৈছে আৰু ভবিষ্য দৃষ্টিৰে অসমৰ জাতীয় জীৱনক আগবাঢ়ি যাবলৈ প্ৰেৰণা আৰু শক্তি দিছে সেই কেইগৰাকী হ’ল মধ্যযুগৰ শ্ৰীশংকৰদেৱ,আধুনিকযুগৰ সাহিত্যৰথী বেজবৰুৱা আৰু ৰূপকোঁৱৰ জ্যোতিপ্ৰসাদ আগৰৱালা। প্ৰতিগৰাকীৰ মাজতেই ঞ্জান আৰু প্ৰতিভাৰে পথ প্ৰদৰ্শনৰ পোহৰ বিচ্ছুৰিত হৈ আছে। এই তিনিগৰাকীকে ধৰি সহযোগী সতীৰ্থসকলৰ অৱদানে আমাৰ জাতীয় সামাজিক আৰু সংস্কৃতিক জীৱন গঢ়ি তুলিছে। প্ৰত্যেকগৰাকীৰ মাজতে ঐতিহ্য আৰু সমসাময়িক আধুনিকতাৰ সমাহাৰ ঘটিছে। এই সকলক বাদ দি জাতীয় জীৱনৰ ইতিহাস লিখা সম্ভৱ নহয়। তিনিওগৰাকীৰে সাহিত্য সমগ্ৰ গ্ৰণ্ঠকাৰে প্ৰকাশিত হৈছে। তথাপি নিজৰ নিজৰ দৃষ্টিৰে হয়তো অনেকেই এই সকলৰ ৰচনা পঢ়িবলৈ যত্ন কৰি আহিছে আৰু কৰি থাকিব। ::— নগেন শইকীয়া (সম্পাদক), [[w:ৰূপকোঁৱৰ জ্যোতিপ্ৰসাদ ৰচনাৱলী|ৰূপকোঁৱৰ জ্যোতিপ্ৰসাদ ৰচনাৱলী]] *সৰু কালটোৱেই মোৰ জীৱনৰ আটাইতকৈ অনুপম প্ৰহৰ৷ সেয়ে সৰুকালিৰ কথাৰেই আৰম্ভ কৰিছোঁ৷ মোৰ জন্ম হৈছিল ১৯৩৩ চনৰ ২০ জুনৰ দিনা৷ মোৰ জন্মৰ আগৰ বা জন্মৰ সময়ৰ সমসাময়িক সমাজৰ কথাবোৰ মই জনাৰ উপায় নাই৷ কেৱল মা, বৰমা,উচৰ-চুবুৰীয়াৰ মুখৰ পৰাহে পাছত শুনিছিলো৷ তেওঁবিলাকে মোৰ মূৰত হাত ফুৰাই কোলাত তুলি লৈ হেনো মৰম কৰি কৈছিল,—“তই কত যে সেৱা-পূজাৰ মূৰত জন্ম হৈছ৷ ভালে থাক আই৷ বংশৰ মুখ উজ্জ্বল কৰ৷” ::— ড° নিৰ্মলপ্ৰভা বৰদলৈ, [[w:জীৱন জীৱন বৰ অনুপম|জীৱন জীৱন বৰ অনুপম]] *সোমাব পাৰো নে ? নুসুধিলেও হয়। তথাপি সুধি সোমালে মানুহজন। ডাঃ ইৰিণা বৰুৱাই মানুহজনৰ প্ৰশ্নটোৰ উত্তৰ দিবলৈকে নাপালে। এইক্ষেত্ৰত যেন কোনো ডাক্তৰৰ চেম্বাৰতেই সোমোৱাত বাধা নাথাকে-ঠিক তেনেকুৱা আব এটাৰে মানুহজন ধীৰ খোজেৰে সোমাই আহিল ইৰিণা বৰুৱাৰ চেম্বাৰলৈ। ::— ডাঃ নীলাক্ষী চলিহা গগৈ, [[w:ঐয়া মোৰ ডিব্ৰু-ছৈখোৱা|ঐয়া মোৰ ডিব্ৰু-ছৈখোৱা]] ==ভ== *আতঙ্কৰ শেষতঃ-বিখ্যাত ধনী, কোটিপতি, অমৰেন্দ্ৰ চলিহাৰ তিনি মহলীয়া প্ৰসাদটো আন্ধাৰত ডুব গৈ এটা প্ৰকাণ্ড দৈত্যৰ দৰে থিয় হৈ আছিল। এই মাত্ৰ ৰাতি দুটা বাজি গৈছে। ক’ৰবাত এটা-দুটা পোহনীয়া কুকুৰৰ ভেউ-ভেউ শব্দৰ বাহিৰে আন একো শব্দ কানত নপৰিছিল। প্ৰসাদৰ ওপৰ তলাৰ পূব চুকৰ ৰাজআলিৰ ওপৰৰে কোঠাত চলিহা গভীৰ নিদ্ৰাত অভিভূত হৈ আছিল। বাগিচাৰ ঘৰত চলিহা মাজে সময়েহে থাকে, অধিকাংশ দিন চহৰৰ এই প্ৰকাণ্ড প্ৰসাদতেই কটায়।…....চলিহা শোৱা কোঠালীৰ কাষৰ কোঠালীটোৱেই তেখেতৰ প্ৰাইভেট ছেক্ৰেটাৰীৰ শয়নকক্ষ..........টোপনিত লালকাল। ড. ভবেন্দ্ৰ নাথ শইকীয়া, ‘[[s: আতঙ্কৰ শেষত | আতঙ্কৰ শেষত ]]’। *ৰম্যভূমিঃ-বহুত দিনৰ আগতে এই ঠাই ডোখৰত এখন হাবি আছিল। চহৰৰ আশে-পাশে থকা য়েনেকুৱা পুৰণি হাবিৰ কথা উলালেই বুঢ়াসকলে-তাত দিনতে বাঘ ওলাইছিল, অমুকে তাত কেটেলা পহু ধৰি কলিকতালৈ চালান দিছিল,-ইত্যাদি কাহিনী কয়, এই খিনিত থকা হাবিখনো তেনেকুৱা আছিল। আচলতে হাবিখনত কি কি আছিল কোনেও আজি সঠিককৈ কব নোৱাৰে ।কেৱল হাবিখনৰ কাষেদি ৰেলৰ আলি বহুৱাবৰ সময়ত সুকুমাৰ মণ্ডল নামৰ বনুৱাৰ মহৰী এজনে প্ৰকাণ্ড অজগৰ সাপ দেখা বুলি হিউবাৰ্ট নামৰ ইঞ্জিনিয়াৰ এজনে গুলী কৰি সাপডাল মৰা বুলি, আৰু সাপডালৰ ছালখল বাৰ্মিংহামত থকা তেঁওৰ মাক-দেউতাকলৈ পঠিয়াই দিয়া বুলি ৰেল বিভাগত আজীৱন চাকৰি কৰা এজন মানুহৰ হাতে-লিখা আত্মজীৱনীৰ পৰা জনা যায়। ড. ভবেন্দ্ৰ নাথ শইকীয়া,‘[[s:ৰম্যভূমি |ৰম্যভূমি]]’। *ঘৰবোৰৰ মূধৰ ওপৰৰ সোণাৰু, বেল, তামোল গছ কেই জোপাৰ মাজেদি ওলাই থকা আকাশকণৰ তৰাবোৰ মনিব নোৱাৰা হৈ আহিল। সেইকণ আকাশত মাত্ৰ এটা শক্তিশালী তৰা আছিল। সেই তৰাটোৰ তিৰবিৰণিটো তাৰ বাচি থাকিবলৈ চেষ্টা কৰাৰ ছটফটনি যেন লাগিল। পাতল বতাহত লৰি থকা তামোল পাত এটাই তৰাটোক বিচি থকা যেন দেখা গ’ল ।ওচৰতে ক’ৰবাত চৰাই এটাই চেক-চেক চেক-চেককৈ চিঞৰিলে ।পাচ মুহূৰ্ত্ততে কোনোবা এঘৰত কেঁছুৱা এটাই দীঘল দীঘল শব্দেৰে কান্দিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে । মেনকাৰ এনেকুৱা লাগিল যেন চৰাইটোৰ মাতটো শুনিহে কেছুঁৱাটোৱে কান্দিলে ; কেইঘন্টামানৰ আগতে দূৰত শিয়ালৰ হোৱা শুনি এই চুবুৰিটোৰ কুকুৰ কেইটাই যেনেকৈ ভুকিছিল ,তেনেকৈ।-ড.ভবেন্দ্ৰ নাথ শইকীয়া , ‘[[s:অন্তৰীপ| অন্তৰীপ]]’। *“A genius does what he must A talent does what he can.” অৰ্থাত অকল গুণ থকা মানুহে যি পাৰে সেইকণহে কৰে। অতি প্ৰসৰ বুদ্ধিৰ সৃজনী প্ৰতিভা থকা লোকে যি কৰিব লাগে, সেইখিনি কৰিবই। সন্দেহ নাই, জ্যোতিপ্ৰসাদ আছিল মহাপ্ৰতিভাসম্পন্ন লোক। এই গৰাকী মহান শিল্পীৰ লগত মোৰ সান্নিধ্যৰ বিষয়ে ক'বলৈ যাওঁতে প্ৰথমে মোৰ শৈশৱৰ বিষয়ে ক'ব লাগিব।-ড.ভূপেন হাজৰিকা,‘[[s:জ্যোতি ককাইদেউ|জ্যোতি ককাইদেউ]]’। ==স== *ৰামেশ্বৰম্ পূৰ্বৰ মাদ্ৰাজ,বৰ্তমান তামিলনাডু ৰাজ্যৰ এখন দ্বীপ নগৰী। ইয়াতেই এটি মধ্যবিত্ত পৰিয়ালত মোৰ জন্ম হৈছিল। মোৰ পিতৃ দেৱতা জয়নালআবেদীনৰ কোনো আনুষ্ঠানিক শিক্ষা-দিক্ষা নাছিল-আঢ্যৱন্ত ব্যক্তিও নাছিল তেওঁ। তেওঁ অৱশ্যে বুদ্ধিমান আৰু প্ৰকৃতাৰ্থত,এজন উদাৰমনা লোক আছিল। মোৰ মা আচিয়াম্মা,তেওঁ এগৰাকী আদৰ্শ ধৰ্মপত্নী আছিল। তেওঁ নিতৌ কিমান যে মানুহক আপ্যায়িত কৰিছিল মোৰ এতিয়া মনত নাই।কিন্তু এটা কথা মোৰ জল্জল্ পট্পট্কৈ মনত আছে যে আমাৰ যৌথ পৰিয়ালটোত যিমান বোৰ মানুহ আছিল,তাতকৈ বহু-বেছি সংখ্যক মানুহে আমাৰ ঘৰত খোৱাবোৱা কৰিছিল।.....।দেখাই-দৰকানে ওখ-ডাঙৰ আৰু সুশ্ৰী মা-দেউতাৰ কেবাটাও লৰা-ছোৱালীৰ মাজত মই দেখাত তেনেই চুটি-চাপৰ আৰু সাধাৰণ চেহেৰাৰ আছিলো।...। অনুবাদঃসুৰেশ শৰ্মা।সহযোগী লেখকঃঅৰুণ তেৱাৰী। ‘[[s: ৰামেশ্বৰমৰ পৰা ৰাষ্ট্ৰপতি ভৱন-এক সফল পৰিক্ৰমা অগ্নিৰ ডেউকা ড. এ পি জে আব্দুল কালামৰ আত্মকথা।|ৰামেশ্বৰমৰ পৰা ৰাষ্ট্ৰপতি ভৱন-এক সফল পৰিক্ৰমা অগ্নিৰ ডেউকা ড. এ পি জে আব্দুল কালামৰ আত্মকথা।]]’ ==হ== *‘বাপুকণ !অ’ বাপুকণ !’ গৰমৰ বন্ধৰ দুপৰীয়া।ভাত-পানী খায়উঠি ঘৰৰ দাঙৰ মানুহ সকলোৱে জিৰণি লৈছে। বাপুকণৰ দেউতাকে এহাতে বিচনী আৰু আনহাতে এখন কিতাপলৈ চৰাঘৰৰ বিচনাত দীঘল দিছে।মাকে পিৰালিতে তামোলৰ বটাখন আগতলৈ তামোলৰ সেলেঙি লগাই ওচৰৰে কণপোনাৰ মাকৰ লগত বিয়নী-মেল পাতিছে আৰু দুবছৰীয়া পেট-মোচা জীয়েকজনীৰ ঘামচি ভাঙিছে।বাপুকণৰ বায়েকে খুব গৰম বুলি বিছনাত নুশুই এখন ডাঙৰ কল পাত কাটি আনি মাটিতে পাৰিলৈ শুই আছে।.......।--হোমেন বৰ গোহাঞি, ‘[[সাউদৰ পুতেকে নাও মেলি যায়।]]’ *বতৰ বহুত দিন খৰাং থাকি শাওনৰ তৃতিয় দিনৰ পৰা বৰষুণ দিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে।যোৱা দুমাহ ধৰি আকাশখনো অবিৰাম জুই বৰষিছিল।পথাৰবোৰ চিৰাল-ফটা দি শিল যেন টান হৈ পৰিছিল,খাল-বিলৰ পানী শুকাই গৰম বোকাত গৰৈ,খলিহা মাছবোৰ মৰি গেলিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল,খেতিয়কবোৰৰ চকুত ভয় আৰু দুৰ্ভাৱনা পুঞ্জীভুত হৈ পৰিছিল। অৱশেষত শাওনৰ তৃতীয় দিনা মাজ-ৰাতিৰ পৰাই বৰষুণ দিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে।মেঘৰ এটা ডাঙৰ ঢেৰেকনি শুনি ৰসেশ্বৰ খক্ মক্ কৈ সাৰ পাই উঠিল।......।-হোমেন বৰ গোহাঞি,‘[[s:হালধীয়া চৰায়ে বাও ধান খায়।|হালধীয়া চৰায়ে বাও ধান খায়।]]’ *দিলীপে কলেজলৈ যাবলৈ বুলি পোছাক পান্ধিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল মাত্ৰ,ঠিক তেনে সময়তে কলিং বেলটো বাজি উঠিল।এই সময়ত কোননো আহিল বুলি ভাবি তেওঁ মনে মনে খুব বিৰক্ত হ’ল।পদে পদে ঘড়িৰ কাঁটাৰ নিৰ্দেশ মানি চলা তেওঁৰ অভ্যাস।এতিয়া যদি মাত্ৰ পাচঁ মিনিত সময়ো তেওঁ দৰ্শনাৰ্থীৰ কাৰনে খৰচ কৰিব লগা হয়,তেন্তে কলেজৰ দহ বজাৰ ক্লাছটোৰ কাৰণে তেওঁ কোনোমতেই থিক সময়ত উপস্থিত হবগৈ নোৱাৰিব।-হোমেন বৰ গোহাঞি।‘[[s: অস্তৰাগ|অস্তৰাগ]]’ *ম’হঘুলি গাঁৱত বাতৰি-কাকত লোৱা মানুহ এজনো নাছিল।গাঁওখনত লিখা-পঢ়া জনা মানুহ যে একেবাৰে নাছিল এনে নহয়; কিন্তু আটাইবোৰেই হালোৱা-চহোৱা মানুহ,বাতৰি কাকত পঢ়িবলৈ কাৰোৱেই সময় নাই।অৱশ্যে শিৱনাথ ফুকনৰ কথা সুকীয়া। তেওঁ এজন সৰু-সুৰা জমিদাৰ। গাওঁ খনত খেতিৰ উপযোগী যিমানখিনি ভাল ৰুপিত মাটি আছে-সেই গোটেইখিনিৰে গৰাকী তেঁৱেই।-হোমেন বৰ গোহাঞি।‘[[s:পিতাপুত্ৰ|পিতাপুত্ৰ]]’ *স্বাস্থ্যৰ বিষয়ে লিখিবলৈ বা আনক উপদেশ দিবলৈ মোৰ কোনো যোগ্যতা আৰু অধিকাৰ নাই।কিন্তু অলিভাৰ ছেক্ছ নামৰ এজন পণ্ডিতৰ এষাৰ কথাই স্বাস্থ্যৰ বিষয়ে লিখিবলৈ মোক সাহস দিছে।তেওঁ কৈছে-kinship is healing;we are physician to each other।'মানুহৰ পৰস্পৰৰ প্ৰতি আত্মীয়তাৰ অনুভুতি এটা নিৰাময়কাৰী শক্তি; আমি সকলো মানুহেই ইজনে সিজনৰ চিকিতসক হব পাৰোঁ'।আমি কিবা সমস্যাৰ সন্মুখীন হলে আত্মীয় স্বজনৰ লগত কথা পাতি নিজৰ চিন্তাৰ ভাৰ পাতলাওঁ।অনেক সময়ত তেনেকৈ কথা পাতিয়েই আমি সমস্য়াৰ সমাধানো বিচাৰি পাওঁ।-হোমেন বৰ গোহাঞি। ‘[[s:জীয়াই থকাৰ আনন্দৰ প্ৰধান উতস স্বাস্থ্য|জীয়াই থকাৰ আনন্দৰ প্ৰধান উতস স্বাস্থ্য]]’ * জালুকবাৰী যৌৱন নগৰী।যৌৱনৰ উচ্ছল তৰঙ্গ চিৰপ্ৰবাহমান এই নগৰীত। যৌৱনপ্ৰাপ্ত ডেকা-গাভৰুৱে জালুকবাৰীত অৱস্থিত গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্য়ালয়ত প্ৰতি বছৰে আহি নাম ভৰ্ত্তি কৰি হোষ্টেলবোৰত বাস কৰে। তদুপৰি এই অঞ্চলৰ শদিলাপুৰ,গাড়ীগাওঁ,ধাৰাপুৰ,সুন্দৰবড়ী,মালিগাওঁ,আদাবাৰী,উত্তৰ জালুকবাৰী,লঙ্কেশ্বৰ,খানামুখ আদি গাওঁত ঘৰ ভাৰা কৰি ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকল থাকে। সেই সকল ডেকা বয়সৰ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰে সমগ্ৰ জালুকবাৰী অঞ্চল যৌৱনমুখৰ হৈ থাকে। ডেকা-ডেকেৰী য’ত যৌৱন ত’ত। যৌৱনৰ উত্তাল তৰঙ্গত মুখৰিত হৈ থাকে জালুকবাৰীৰ বাট-ঘাট,দোকান -পোহাৰ। সেই কাৰণে জালুকবাৰীক চিৰযৌৱনা বুলি কোৱা হৈছে।-হিতেশ ডেকা।[[s: গাঁৱৰ মানুহ|গাঁৱৰ মানুহ]] *মোৰ নাম সুবালা।কিন্তু মোৰ পৰিচিত বন্ধুবোৰে আৰু পুলিচে মোৰ নাম সুবালা বুলি ক'লে বিশ্বাসেই নকৰিব।সিহঁতে কোনেও মোক সুবালা নামেৰে নাজানে।মোৰ যে কিমান নাম আছে,তাৰ হিচাপ মই নিজেই পাহৰি গৈছো।পৃথিৱীত যিমানটা মানুহৰ লগত মোৰ পৰিচয় আছে প্ৰায় সিমানটাই মোৰ নাম,অৰ্থাৎ প্ৰত্যেকটো মানুহৰ কাৰণেই মোৰ বেলেগ নাম।যি কেইটা নাম মোৰ এতিয়াও মনত আছে সেই কেইটা হ'ল চকোৰী,ৰাণী,কুসুম,বীণা,পাপৰি,ময়না,মধুমতী,ৰুচ্‌কি সোণালী,নয়নতৰা,চুকৰি,হৰিণী,বাসন্তী,বসস্তসেনা।ইয়াৰ বেছি ভাগ নামেই মই নিজে সজা নহয়,মোৰ বন্ধুবোৰে দিয়া।কোন সময়ত মোক কোনে কি নাম দিছিল,সেইবোৰ কথা মই পিছত ক'ম।কিন্তু এটা কথা এতিয়াই খুব ভালকৈ কি থোৱা উচিত।মোৰ আচল নাম সুবালা।এই নামেৰে মোক কোনোবাই জানক নাজানক,মোৰ আচল নাম সুবালা।-হোমেন বৰগোহাঞি,‘[[s:সুবালা|সুবালা]]’। * ভাৰতৰ আটাইতকৈ বিখ্যাত আইনজ্ঞসকলৰ ভিতৰত এজন হ’ল ননী পাল্কিৱালা ৷ কিন্তু আইনৰ ব্যৱসায় কৰি ধনকুবেৰ হোৱাৰ কাৰণে তেওঁ বিখ্যাত হোৱা নাই; তেওঁ বিখ্যাত হৈছে এজন আইনজ্ঞ হিচাপে সমাজলৈ আগবঢ়োৱা মূল্যৱান সেৱাৰ কাৰণে ৷ ব্যক্তিৰ আৰু সমাজৰ স্বাৰ্থ-ৰক্ষাৰ কাৰণে ননী পাল্কিৱালাই বহুবাৰ চৰকাৰৰ বিৰুদ্ধে আইনৰ যুদ্ধত অৱতীৰ্ণ হৈছে ৷ সেইকাৰণে ভাৰতৰ মানুহে তেওঁক গভীৰভাৱে শ্ৰদ্ধা কৰে ৷-- হোমেন বৰগোহাঞি, ‘[[s:জীৱনৰ পৰা আমি কি বিচাৰোঁ।|জীৱনৰ পৰা আমি কি বিচাৰোঁ ৷]]’। * আত্মজীৱনীৰ এই খণ্ডত মোৰ জীৱনৰ যি পৰ্বৰ বিৱৰণ দিবলৈ ওলাইছোঁ ক’বলৈ গ’লে তাৰ নানা খকাখুন্দা আৰু খেলিমেলিৰ সোঁতত সাঁতুৰি-নাদুৰিহে মই আজিৰ মানুহটো হৈছোঁ৷ কেতিয়াবা ঢোকাঢোকে পানী খাইছোঁ, কেতিয়াবা চাকনৈয়াত পাকঘূৰণি খাইছোঁ, কিন্তু জান বচাবৰ বাবে আৰু প্ৰাৰদ্ধ কাম সমাপ্ত কৰিবলৈ প্ৰাণপণে সাঁতুৰিছিলোঁ ৷ ৰাজহুৱা কামৰ বাবে মোৰ বোধহয় কিছুমান গুণ নাছিল,আজিও সেইবোৰ ভালদৰে আয়ত্ত কৰা বুলি ক’ব নোৱাৰিলোঁ ৷ ধৈৰ্য, আগপাছ বিবেচনা,পৰিপাটি কাৰ্য সম্পাদন,এইবোৰ গুণত মোৰ ঘাটি আছে ৷ আনহাতে সাহস,উদ্যোগ,তৎপৰতা আৰু বিপদৰ সময়ত কৌশলেৰে উদ্দেশ্যসিদ্ধি কৰাৰ ক্ষমতা কিছু পৰিমাণে আছিল বা হৈছিল ৷মোৰ নিজৰ বিষয়ে ধাৰণাও লাহে-লাহে পৰিষ্কাৰ হ’বলৈ ধৰিছিল এই পৰ্যায়তহে ৷——হীৰেন গোহাঁই, ‘[[s:ইমান তিতা সাগৰৰ পানী ৷ আত্মজীৱনীৰ চতুৰ্থ খণ্ড|ইমান তিতা সাগৰৰ পানী ৷ আত্মজীৱনীৰ চতুৰ্থ খণ্ড]]’। ==অ== * ক'ত আৰম্ভ কৰোঁ? প্ৰথমতে কাৰ কথা কওঁ? কলম তুলি লোৱাৰ লগে লগেই মোৰ চৌপাশে ভিৰ কৰিছেহি এমুঠি মানুহৰ মুখ। স্মৃতিৰ ছবি হৈ যোৱা সেই মানুহবোৰ - যিবোৰ মানুহৰ মাজত এদিন ময়ো আছিলোঁ বৰ্তমান হৈ, সেই মানুহবোৰৰ কথা ক'বলৈকে তুলি লৈছো কলম। মই জানো, সেই মানুহবোৰৰ কথা নোকোৱাকৈ মই পৃথিৱীৰ পৰা গুচি যাব নোৱাৰোঁ। - অভিজিত শৰ্মা বৰুৱা, '[[যাত্ৰিকৰ ডায়েৰি|যাত্ৰিকৰ ডায়েৰি]]' * উনৈছশ পয়ত্ৰিছ চনৰ জুলাই মাহৰ মাজনিশা। ব্ৰক্ষপুত্ৰৰ বুকুত ‘মিচিমি’ জাহাজ। মনচুৰ আলী ভৰ টোপনিত। হঠাৎ জাহাজখনে ভোঁট ভোঁট কৈ দীঘলীয়া-চুটি বিভিন্ন ধৰনে ঘনঘনকৈ উকি দিবলৈ ধৰিলে।মনচুৰ খক্ মক্ কৈ সাৰ পায় গল।সৰু কেবিন এটাৰ ভিতৰত কাঠৰ বাংকত সতৰঞ্চি এখন পাৰি মনচুৰ আলী শুই আহিছিল।-অৰুণ শৰ্মা,‘[[s:আৰ্শীবাদৰ ৰং | আৰ্শীবাদৰ ৰং।]] ’ *ডিব্ৰু বিশ্ববিদ্যালয়লৈ আমন্ত্ৰণ কৰা চিঠিখন পাই ভাস্বতীৰ অস্বস্তি আৰম্ভ হৈ গৈছিল। ক’ত জানো তাই পঢ়িছিল-স্মৃতি এনে এক প্ৰেম,যি বিচ্ছেদৰ পিচতো লগ এৰা নিদিয়ে।আজি তাইৰো একেই হৈছে।ভাস্বতীৰ চকুত ভাহি উঠিল শাৰী শাৰী নাহৰ গছৰ মন্দিৰ সদৃশ চূৰাবোৰ। বৰ্ণময় সেউজ,কেঁচাপতীয়া,ফিকা চাহৰ ৰঙৰ কোমল পাতবোৰ আকৌ এবাৰ ৰদৰ সোঁণালী সানি,কুমাৰী ভয় লৈ বতাহত ৰিব্ ৰিব্কৈ কঁপি উঠিল তাইৰ চকুৰ মণিত।-অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী,‘[[s:নাহৰৰ নিৰিবিলি ছাঁ |নাহৰৰ নিৰিবিলি ছাঁ।]]’ *বন্ধ লিফটৰ ভিতৰত অকলশৰে সদায় অস্বস্তি হয় ভাস্বতীৰ।আজিও হৈছে।সো-সোৱাই লিফটখন ওপৰলৈ উঠি গৈছে।তাইৰ চকুৰ আগত ‘কম্পিউটাৰাইজড’ৰঙা আখৰ বোৰ জ্বলিছে নুমাইছে-তিনি,চাৰি,পাঁচ,...ছয় নম্বৰত লিফটখন সামান্য থমকি ৰল।....।অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী,‘[[s:হৃদয় এক বিজ্ঞাপন।| হৃদয় এক বিজ্ঞাপন।]]’ *মেৰেং দুপ-দাপ কৈ হাত ভৰি মাৰি প্ৰায় দৌৰি আহিল।বেণুৱে ঘৰৰ চোতালত বান্ধি থোৱা গাভিনী গৰু জনীৰ ওহাৰত হাত থৈ তাইৰ প্ৰসৱৰ ক্ষণ হিচাপ কৰিছিল মনে মনে। মুখ ফুলাই জপনা খুলি সোমাই অহা মেৰেংক দেখি বেণুৱে মাত দিলে ‘আইজনী ঔ,কাইলৈ ৰাতিপুৱা ফেহুঁ খাবলৈ পাবি যেন লাগিছে।’ পিছে মেৰেঙে বেনুলৈ উভতিয়েই নাচালে।বেচেৰীৰ মাক নোহোৱাৰ বেথা কেচাঁ হৈ আছে,দুমাহ পূৰা হোৱাই নাই।- -অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী, [[s:মেৰেং।|মেৰেং।]] * কেৱল মোৰ ক্ষেত্ৰতেই এনেকুৱা হয়। ভাগ্যই লগ নিদিয়ে। লগ নিদিয়ে বুলি ক’লেও সঠিক কথাটো কোৱা নহয়। প্ৰকৃততে ভাগ্যই মোক ভেঙুচালি কৰি গুচি যায়। -অতনু ভট্টাচাৰ্য, '[https://as.wikisource.org/wiki/%E0%A6%93%E0%A6%AD%E0%A6%A4%E0%A6%A8%E0%A6%BF_%E0%A6%AF%E0%A6%BE%E0%A6%A4%E0%A7%8D%E0%A7%B0%E0%A6%BE_%E0%A6%86%E0%A7%B0%E0%A7%81_%E0%A6%85%E0%A6%A8%E0%A7%8D%E0%A6%AF%E0%A6%BE%E0%A6%A8%E0%A7%8D%E0%A6%AF_%E0%A6%97%E0%A6%B2%E0% ওভতনি যাত্ৰা আৰু অন্যান্য]' * মিচেছ খান্না নামৰ মানুহগৰাকী এই চুবুৰীটোত নতুন যদিও মাত্ৰ কেইসপ্তাহমানৰ ভিতৰতে তেওঁৰ প্ৰসংগই যি খলকনি তুলিলে সেয়া এই চুবুৰিত নতুন স্বাদ। -অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী, [[s:ব'ৰাগী নদীৰ ঘাট।|ব'ৰাগী নদীৰ ঘাট।]] *'থ্ৰিছিয়েৰছ্ ফৰ দেবাশীষ গোস্বামী... হিপ্ হিপ্ হুৰৰৰে...' দেৱাশীষৰ টোপনিৰ জাল কাটি গৈছিল।নিখিলেশ ভাৰ্গবে শুই থকাতে তাৰ গাত টেবুলৰ পৰা পানী এগিলাছ লৈ ঢালি দিলে।ৰুমমেট বিজয় মেহতাই তাক জোৰকৈ বিছনাৰ পৰ টানি উঠাই দি ক'লে,'ৰিজাল্টৰ বাবে যোৱাৰাতি কাৰো টোপনি নাই আৰু তই শুই থাকিয়ে খবৰ পালি ফাৰ্ষ্ট ক্লাছ ফাৰ্ষ্ট!...মুঠৰ ওপৰত আজি বিশাল পাৰ্টি হ'ব লাগিব...'-অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী,'[[s:এজন ঈশ্বৰৰ সন্ধানত|এজন ঈশ্বৰৰ সন্ধানত]]' *ফেৰীখন ব্ৰহ্মপুত্ৰ পাৰ হৈ আহি আমিনগাঁৱত ৰ'লহি। বগা পাৰি নোহোৱা কাপোৰ এসাজেৰে মেৰাই থোৱা গাভৰু ছোৱালীজনীৰ শেঁতা চকুহাল উজ্জ্বল হৈ পৰিছে।তাইৰ দুটা ক'লা ভোমোৰাৰ দৰে চকুহাল স্থিৰ হৈ ৰৈছে এহাল বালিমাহীৰ ওপৰত।বালিমাহীহালে টুপ-টুপকৈ নেজডাল উঠাইছে,নমাইছে।বালিমাহীহালৰ কণমান জীঞা এটা যেন নেজকিডালৰ ছন্দত তাইৰ চকুহালৰ ভোমোৰাকিটাই ফেৰী ঘাটৰ বালিৰ ওপৰেৰে গুণগুণ কৰি পাখি মেলি দিলে।চিকমিকাই থকা বালিছন্দা এটুকুৰাত এই পৰিল,এই উঠিল।ভোমোৰাকিটাৰ ঠেংকিটাত লাগি ধৰিলে গুৰি গুৰি ৰূপ।-অৰূপা পটঙ্গীয়া কলিতা,‘[[s:ফেলানী|ফেলানী]]’। *কলঠৰুৱাৰ কঠখন জোখৰকৈ নামঘৰীয়াই নিজে গুঁঠি লৈছিল।সেইখন মেলি লৈ দীঘলকৈ হামি এটা মাৰিলে।তাৰ পিছত দিনটোৰ ভাগৰত অৱশ হৈ পৰা দেহাটো কঠখনতে এৰি দিলে।সোঁহাতখন কিলাকুটিত ভাঁজ কৰি গাৰু কৰি ল'লে।লগে লগে টোপনিয়ে হেঁচা মাৰি ধৰা যেন লাগিল।সেই অৱস্থাতে , নামঘৰীয়াই নিজকে কোৱাদি ক'লে, "বৰ ভালে ভালে হৈ গ'ল বিহুখন নহয়নে গোঁসাই...?" -অতুলানন্দ গোস্বামী,‘[[s:নামঘৰীয়া|নামঘৰীয়া]]’। * এই শিৰোনামটো আচৰিত হবলগা কথা ৷ কাৰণ আজিৰ তাৰিখত বাতৰি-কাকত,আলোচনী,চেনেলৰ ৰমৰমা ব্যৱসায় চলিছে ৷ প্ৰচাৰ মাধ্যমত এফ-এম ৰেডিঅ’বোৰো পিচপৰি থকা নাই৷ এই সকলোবোৰ প্ৰচাৰ মাধ্যমৰ বাবে প্ৰয়োজন হৈছে অজস্ৰ সাংবাদিক,জ’কি, অহৰ্নিশে কথা ক’ব পৰা ‘এংকৰ’ ৷ কিন্তু এই চাহিদাৰ পিচতো ক’বলগা হৈছে, অসমৰ সংবাদ জগতৰ এতিয়া দুঃসময় ৷ —অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী,‘[[s:সময়ৰ পৃষ্ঠা।| সময়ৰ পৃষ্ঠা।]]’ ==খ== *আজি কিমান দিন আকাশ দেখা নাই!পক্ষৰ ধাৰনা নাই।এতিয়া আকাশত অমাৱস্যাৰ ঘনঘোৰ আন্ধাৰ নে পূৰ্নিমাৰ ভৰপূৰ জোনাক-কব নোৱাৰোঁ।আজি কিমান দিন হল,আকাশলৈ মূৰ তুলি চোৱা নাই,ইমান নিৰাৱেগ,ত্বৰিত প্ৰত্যহিকতা যে আমাৰ,জীৱনযাত্ৰাৰ সৈতে আকাশৰ কোনো সংযোগ অনুভৱ কৰাৰ অৱকাশ নাথাকে;সৰ্বত্ৰ নিয়ন লাইটৰ উজ্জল আলোক,জোনাক সৰি পৰাৰ যেন কোনো সুযোগ নাই।তাতে দৈত্যৰ দৰে চৌদিশে মূৰ দাঙি আছে বৰ বৰ অট্টালিকা,খিৰিকিৰে দেখা যায় খণ্ডিত,ক্ষত বিক্ষত আকাশ; আজি কিমান দিন হল,খিৰিকিৰ কাঁচ ভাঙি কোঠালৈ সোমাই আহা নাই ৰূপালী জোন!-[খনীন্দ কুমাৰ ডেকা । এই মহা নগৰ। প্ৰথম প্ৰকাশঃডিচেম্বৰ ২০০৬।] *পৃথিবীৰ প্ৰাচীন শাস্ত্ৰবোৰৰ ভিতৰত বেদ সবাতোকৈ পুৰণি বুলিব পাৰি।অৱশ্যে বেদৰ সূক্তবোৰৰ প্ৰথমতে মুখে মুখেই ৰচনা হৈছিল সম্ভৱতঃ খ্ৰীঃ পূ ৪২০০ অব্দৰ পৰাই আৰু সূক্তৰ ৰচনা আঢ়ৈ হেজাৰ মান বছৰ ধৰি চলিছিল। খ্ৰীষ্টপূৰ্বাব্দ ১৪০০ ৰপৰা ১০০০ খ্ৰীষ্টপূৰ্বাব্দৰ ভিতৰতে বেদে লিখিত ৰূপ লৈছিল। আনকি লিখিত ৰূপ লোৱা বেদ,বিশেষকৈ ঋক বেদক সবাতোকৈ পুৰণি শাস্ত্ৰৰ অন্যতম বুলিব পাৰি। বেদৰ ৰছনা কাল সম্পৰ্কে অধিক আলোচনাৰ থল আছে। -ড.খৰ্গেশ্বৰ ভূঞা। [[s:চাৰিবেদৰ পৰিচয়। চাৰিবেদৰ পৰিচয় ।]] ==ক== *সীতাৰ অভ্যাস দুপৰনিশা টোপনিৰ জালতো মাজে মাজে হাত মেলি খেপিয়াই চায়,কাষৰ গভীৰ টোপনিত অচেতন চাৰিটা কুমলীয়া শিশুৰ গাৰ ওপৰত থকা কম্বলখন উচিত ঠাইত আছে নে নাই! ::— কাঞ্চন বৰুৱা, [[w:পুৱতি তৰা (গ্ৰন্থ)|পুৱতি তৰা]] *...দহ ছেকেণ্ড আগলৈকে ঠিক কৰা নাছিলো,সমুখৰ পদক্ষেপ মোৰ কি হব ? কোন ফালে হব? কিন্তু হঠাত একো নভবাকৈয়ে 'ফুটপাথৰ' এদাঁতিয়ে বিৰাজ কৰা আইনাৰ ডাঙৰ দুৱাৰখন ঠেলামাৰি কোঠাৰ ভিতৰলৈ সোমাই গলো।-কাঞ্চন বৰুৱা,‘[[s:মৃত বিহংগ। | মৃত বিহংগ ।]]’ *এখন কপি থকা ৰামধেনু। হয়তো কোঠাটোৰ কোনোবা দাঁতিত থকা বিশেষ আকৃতিৰ পানী গিলাচৰ ওপৰত,দুৱাৰেদি চুৰি কৰি সোমোৱা ৰ'দ চেৰেঙা পৰিছেহি, তাৰ প্ৰতিবিম্বটো ৰামধেনুৰ সাতোটা ৰং গাত লৈ পৰিছেগৈ ওচৰৰ বেৰখনত,তাতে গঢ়ি তুলিছে এখন কঁপি থকা ৰামধেনু। -কাঞ্চন বৰুৱা, ‘[[s:অসীমত যাৰ হেৰাল সীমা।| অসীমত যাৰ হেৰাল সীমা ।]]’ ==গ== * ৰাতি পুৱাইছে। বন্দুকৰ শব্দত নহয়। এজাক চৰাইৰ কিচিৰ-মিচিৰ কোৰ্হালত। -গীতালি বৰা, '[https://as.wikisource.org/wiki/%E0%A6%A1%E0%A7%B0%E0%A6%BF%E0%A6%AF%E0%A6%BC%E0%A6%B2%E0%A6%BF ডৰিয়লি]' * জুলাই মাহৰ ভৰ দুপৰ।প্ৰচন্দ গৰম আৰু বতাহৰ নামত বলি থকা গৰম সোঁতৰ চাদৰ এখনে যেন জপটিয়াই ধৰিছে সমগ্ৰ গুৱাহাটী মহানগৰীক।আকাশখনলৈ কোনোবাই যেন জ্বলি থকা মেজি এটাৰ ৰঙা জুইকুৰাহে ছাটি মাৰি পঠিয়াইছে।পদপথৰ কোনোবা এটা চুকত এইহেন গৰমকো আওকান কৰি গভীৰ নিদ্ৰাত পৰি ৰৈছে কোনোবাজন।গছৰ পাত এখিলাও কঁপি নুঠা গৰমৰ এইকেইটা দিন বৰ অসহ্য়কৰ হৈ উঠে।-গায়ত্ৰী প্ৰান্তিক শৰ্মা,'[[s:সূৰ্যফুলৰ দেশলৈ|সূৰ্যফুলৰ দেশলৈ]]'। ==দ== * সময় সন্ধিয়া। আন্ধাৰে প্ৰকৃতিৰ ৰেহ-ৰূপ অষ্পষ্ট কৰি তুলিছে, কিন্তু একেবাৰেই লুকুৱাব পৰা নাই। আকাশত দুই-এটা তৰাই মাথোন ভুমুকি মাৰিছে। জুৰ বতাহে ধীৰ গতিৰে নতুনকৈ ফুলা ফুলৰ ৰেণু ছটিয়াই ফুৰিছে।- দণ্ডিনাথ কলিতা, [[s:অদৃষ্ট|অদৃষ্ট]] ==য়== *মানুহজনৰ আচল নাম হ’ল দ্যাৰগে নৰবু। জন্মৰ সময়তে তাৰ দেউতাকে গাঁৱৰ লামাৰ হতুৱাই কোষ্ঠী চাই দিয়া তাৰ আচল নাম। কিন্তু তাৰ বৰ্তমান গাঁও দিৰাংজঙৰ মানুহে সেই নামেৰে নেজানে। আনকি নিজৰো তাৰ এই নামটো আচহুৱা আচহুৱা যেন লগা হ’ল।কেতিয়াবা কাচিৎ তাৰ ঘৰত পূজা-পাতল কৰিবলগা হ’লে অথবা বেমাৰ-আজাৰৰ সময়ত বা অন্য কাৰনত মংগল চাবলগা হ’লে তাৰ নামটো আৰু ৰাশিটো লাগে কাৰণে নিজৰ নামটো সি মনত ৰাখিব লগা হৈছে।-য়েছে দৰজে ঠংচি,‘[[s:শৱ কটা মানুহ|শৱ কটা মানুহ ।]]’ *পশ্চিম আকাশত সূৰয ডুব যাব খুজিছে। শৰত কালৰ সন্ধিয়া সময়ত দিগবলয়ৰ ওপৰত শেঁতা হৈ পৰা সূৰুযটো দেখিলে এনে লাগে যেন লাজত ৰঙচুৱা হৈ পৰা এজনী ধুনীয়া গাভৰু পাহাৰৰ আঁৰত লুকাব খুজিছে। সেই ৰঙচুৱা সূৰযটোৰ জোনালী আভাত চাকু পৰ্বত উদ্ভাসিত হৈ পৰিছে।-য়েছে দৰজে ঠংচি,‘[[s: মৌন ওঁঠ মুখৰ হৃদয় ।মৌন ওঁঠ মুখৰ হৃদয় ।]]’ *প্ৰেম টাছিয়ে উজুটি খালে। তল-ওপৰ,ইফাল-সিফাল,কোনোফালে নোচোৱাকৈ শেন যোৱাদি সি ঘৰৰ ফালে আগুৱাই গৈ আছিল।হঠাৎ শিল এচটাত উজুটি খাই সি সন্মুখৰ ফালে ছিটিকি পৰিল।হামখুৰি খাই পৰি যোৱাৰ পৰা নিজকে কথমপি চম্ভালি ল'লে।হাত দুখনৰ তলুৱাত লাগি থকা ধুলিবোৰ জোকাৰি এবাৰ পাছলৈ উভতি চালে।তাৰ পাছত সতৰ্ক হৈ চাৰিওফালে চকু ফুৰালে।"নাই , কোনেও দেখা নাই;ৰক্ষা,কোনোবাই দেখিব লাগিলে মোক চাই হাঁহিলে হয়" সি ভাবিলে।-য়েছে দৰজে ঠংচি,‘[[s:লিঙঝিক|লিঙঝিক]]’। ==জ== *মই যেতিয়া এডিনোৱলচৰ(Eddie knowles ) সৈতে মালানিত চিকাৰ কৰিছিলোঁ,তেতিয়া মই বাঘটোৰ বিষয়ে শুনিছিলোঁ। পিছত ইয়েই ‘চম্পাৱতৰ আতংক’ ৰূপে বিখ্যাত হৈ পৰে। জিমকৰবেট,[[s:কুমায়ূনৰ মানুহ খোৱা বাঘ।|কুমায়ূনৰ মানুহ খোৱা বাঘ।]] * বোলা গৃহস্থৰ কুশলাৰ্থে...বোলা জয়... লগে লগে পদূলিমুখত "তাওঁ ঘ্ৰেন ধিন দাওঁ,খিত তাকি ধিন দাওঁ,ঘ্ৰেন ঘ্ৰেন ঘ্ৰেন দাওঁ ঘেন" বুলি ঢুলীয়াই ঢোলত ৰগৰ দি ছেও আৰম্ভ কৰিলেই।ঢোলৰ ছেও শেষ হ'ল কি নহ'ল ৰজাবাহৰৰ ৰমাকান্তই হুঁচৰিৰ পদ জুৰিলেই- "গোবিন কৃষ্ণ ৰাম নাৰায়ন হৰি এ জয়--।"-জয়ন্ত মাধৱ বৰা, [[s:'দেউল|দেউল']]। *গোটবৰালী মাছ খোৱ মাজুলীয়াল,পিছ পৰা মাজুলীৰ পৰা পিছ নপৰি আগবাঢ়িবি নেকি?যা, যা,পঢ়িব নেলাগে, মাজুলীতে বহি গোসাঁইৰ প্ৰসাদ খাই থাকগৈ।-এনেকুৱা সুৰত, এনেকুৱা ভংগীমাত কেশৱৰাম বৰাই কথাকেইটা ক'লে, ওচৰত থিয় হৈ ৰৈ থকা কেইটাই ভেল্কীবাজী দেখুওৱা মানুহটোলৈ চাই থকাদি হা কৰি মুখখন মেলি চায়েই থাকিল।আও, এনেকৈনো অপমান কৰিব লাগে নে?-জয়ন্ত মাধৱ বৰা,'[[s:নামত মাজুলী কহয় সৱে|নামত মাজুলী কহয় সৱে]]' ==প== *গঙ্গাদেৱীয়ে নিজেই এগৰাকী দিপলিপ মানৱী কণ্য়াৰ ৰূপ ধৰি দেখা দিলে কুৰুৰাজ শান্তনুৰ সন্মুখত।ৰজা দেখিয়েই মুগ্ধ হ’ল।সেই মোহিনী মূৰ্তিৰ অপৰূপ সৌন্দযৰ্ই তেওঁক সম্পূৰ্ণভাৱে মোহাচ্ছন্ন কৰিলে।ৰজাই আকুলভাৱে প্ৰেম নিবেদন কৰিলে, “হে সুন্দৰী,তুমি কোন মই নেজানো-কিন্তু দেৱীয়েই হোৱা বা মানৱীয়েই হোৱা তুমি মোৰ পত্নী হোৱা-মই মোৰ এই ৰাজ্য,মোৰ বিপুল ঐশ্বৰ্য আনকি মোৰ জীৱনো দিবলৈ সাজু আছো তোমাৰ বাবে।”-অনুবাদ প্ৰদীপ শইকীয়া,‘[[s: কথা-মহাভাৰত|কথা-মহাভাৰত ]]’ *দীঘলীয়া হুইছেলৰ শব্দত ডিগন্তই সাৰ পালে।ৰাতিপুৱা কে আই এৰ ট্ৰেইনিং আৰম্ভ হোৱাৰ সংকেত ধ্বনি।চকু-মুখ মোহাৰি সি বিছনাতে উঠি বহিল।বিছনাখন কেৰমেৰাই শব্দ কৰি উঠিল।বাঁহেৰে সজা চাং বিছনা।ওপৰত এটুকুৰা সৰু প্লাষ্টিক।গাত ল’বলৈ এখন নগা চাদৰ।তেনেকৈয়ে শুই আহিছে সিহঁতে যোৱা দুটা বছৰ।কেম্পত যেনিবা অলপ ভালেই। সিহঁতে যেতিয়া এঠাইৰ পৰা আন এঠাইলৈ এমাহ-ডেৰমাহ ধৰি দুৰ্গম অঞ্চলৰ মাজেৰে মাৰ্চ কৰে,তেতিয়া নিশাবোৰ হৈ পৰে আৰু কষ্টকৰ।পাহাৰ-পৰ্বত বগাই খোজকাঢ়ি যাওঁতে য’তেই সন্ধিয়া হয়,তাতেই নিশাটোৰ বাবে কেম্প বহুৱাই।ওচৰে-পাজৰে শুকান গছপাত যি পায়,তাকে গোটাই লৈ বিছনা পাতে।তাৰ ওপৰত এখন প্লাষ্টিক পাৰি লৈ সিহঁতে পাল পাতি শোৱে।কাচিনৰ মাটি বোৰ খুউব জেকা। বহু বছৰ ধৰি অব্যৱহিত হোৱা হেতুকে মাটিত হালধীয়া ৰঙৰ চামনি এটা পৰে।সুদা মাটিত শুলে নানান অচিন বেমাৰ হয়।তেনেকৈয়ে বাটত সংগঠনৰ বহু লৰা মৰিছে।আজিকালি সেইকাৰণে সিহঁত খুউব সাৱধান।অলপ কষ্ট কৰি হ’লেও শুকান গছপাত গোটাই বিছনা পাতি লয়।-পৰাগ কুমাৰ দাস,‘[[s: ছাংলট ফেনলা | ছাংলট ফেনলা ]]’ * ছবিয়ে কথা কয় নে নকয়? যদি কয় সেই ছবিয়ে বুকুত বিহৰ ঢল আনে নে? তেনে ছবিয়ে কলিজাত দুখৰ শিলনি সাজে নে? -পৰী পাৰবীণ, [https://as.wikisource.org/wiki/%E0%A6%AC%E0%A6%BE%E0%A7%B0%E0%A6%BE%E0%A6%82%E0%A6%97%E0%A6%A3%E0%A6%BE%E0%A7%B0_%E0%A6%9C%E0%A7%81%E0%A6%AA%E0%A7%81%E0%A7%B0%E0%A6%BF বাৰাংগনাৰ জুপুৰি] * শিৱক ভাল পোৱাটো এটা কঠিন কাম ৷ তাতোকৈও কঠিন শিৱক নিজৰ কৰি পোৱাটো ৷ তাইৰ দৃঢ় বিশ্বাস শিৱই আজিও গিৰাছীক আগৰ সমানেই ভাল পায় ৷ — প্ৰাৰ্থনা শইকীয়া, ‘[[s:জটাধাৰী | জটাধাৰী]]’ * ৰে’ল ষ্টেচনটোত ডাঙৰ, হালধীয়া ফ্ৰগ লাইটটো জ্বলি থকা নাই ৷ দূৰৰ গাওঁখনৰ পৰা চাকিৰ পোহৰো আন্ধাৰ সৰকি আহি সিহঁতৰ চকুত পৰা নাই ৷ প্লেটফৰ্মৰ একাষৰ আধাভগা পকী বেঞ্চখনত বহি সিহঁত তিনিওটাই চিগাৰেট হুপি আছে ৷ গ’ল্ড ফ্লেক ৷ ছাহজাহানে বুজি পোৱা নাই যে কিয় ইমান দুখ লাগিছে ৷ বাৰে বাৰে মুখত জমা হোৱা থু পেলাই সি ভাবি আছে তাৰ কিয় দুখ লাগিছে ৷ অসাৱধান, বেপৰোৱা হৈ থু পেলাওঁতে তাৰ ওঁঠত লাগি ধৰা থুৰ অৱশিষ্টখিনি চিগাৰেটটোত লাগিছে আৰু অভ্যাসবশতঃ সি একেটা চিগাৰেটকে ৰক্তিমলৈ আগবঢ়াই দিছে ৷ তিতা চিগাৰেটটো ওঁঠত লগাই এসোপা মাৰিয়েই মুখখন কোচখুৱাই ৰক্তিমে চিঞৰি উঠিল——— ৷ —প্ৰাৰ্থনা শইকীয়া, ‘[[s:প্লেটফৰ্মত এতিয়া কোনো নাই | প্লেটফৰ্মত এতিয়া কোনো নাই]]’ ==ম== *ৰায়বেৰেলী। ১৯৭৯ চনৰ আহিন মাহ। ইউনিয়নৰ নতুন লীডাৰ যশোৱন্তই চাটাৰিং প্লেটৰ দম এটিৰ ওপৰত বহি আছিল। তাৰ সন্মুখত সৌৱা সাই নাদী। এইখিনিতে এই নদীৰ দুয়োটা পাৰৰ বৰ বেছি শোভা নাই।নৈৰ গৰাই শুকান মাংসৰ বৰণ লৈছে। কিছু আঁতৰত সৌৱা বেহটা গাওঁ। এজোপা প্ৰাচীন বট গছৰ তলত বেহটা গাঁৱে নিশ্চিন্ত হৈ এয়া যেন শুইহে আছে।-সেই জোপা যেন বট গছ নহয়,সেইয়া এখন ধ্বজা। ধ্বজাৰ তলত বেহটা গাঁৱে যেন শান্তিৰে সদায়ে বাস কৰি আহিছে। শান্তিৰে ? দূৰৈৰ পৰা সিহঁতক শান্তিৰেই বাস কৰা যেন দেখা গৈছে।-মামণি ৰয়ছম গোস্বামী,'[[s:মামৰে ধৰা তৰোৱাল|মামৰে ধৰা তৰোৱাল]]'। *সেই সময়ত বয়স বৰ কম আছিল।খোৱা-পিন্ধাৰ চিন্তা নাছিল।এনেকুৱা অৱস্থাত মোৰ বয়সৰ যিকোনো ছোৱালীয়ে আনন্দত দিন কটোৱাৰে কথা আছিল।মোৰ কপালত কিন্তু এই আনন্দৰ কথা লেখা নাছিল।এক প্ৰকাৰ নৈৰাশ্য আৰু দুঃখবোধে মোৰ হৃদয়ৰ লগত যেন ঘৰ বান্ধিয়ে লৈছিল।-মামণি ৰয়ছম গোস্বামী,'[[s:আধালেখা দস্তাবেজ|আধালেখা দস্তাবেজ]]' *ডিব্ৰুগড় চহৰ খন ভালেমান দিনৰ।কেতিয়াৰ মই সঠিক কৈ নাজানো। ডিব্ৰুগড়ৰ ইতিবৃত্ত নাইবা বুৰঞ্জী মই ক'তো পঢ়া নাই। অৱশ্যে পঢ়িবৰ চেষ্ঠাও কৰা নাই। সৰুৰে পৰা চহৰ খন দেখি আহিছোঁ- এতিয়াও দেখিছোঁ। গঢ়াখহনীয়াৰ বাহিৰে ডিব্ৰুগড়ত উল্লেখযোগ্য় অন্য় কিবা হৈছে বুলি মোৰ মনে নধৰে। গড়াখহনীয়াও বাৰিষাৰ ভৰ ব্ৰক্ষপুত্ৰৰ সৈজন্যতহে।-ড.মুক্তি প্ৰসাদ গগৈ,'[[s: ব্ৰনমাই| ব্ৰনমাই]]'। *দুহাত মেলি অহা এটা বিশাল মিকি মাউছৰ সপোন দেখি সৰ্বানন্দ খপ্‌জপাই সাৰ পাই উঠিল। বিছনাতে বহি কাষৰ টেবুলত থকা পানী এগিলাছ খালে। আহ, এটা দৈত্যকাৰ মিকি মাউছ তেওঁৰ ওচৰত আহি ৰৈছিল, তাৰ আকাৰৰ তুলনাত সৰ্বানন্দৰ নিজকে বাওনাৰ দৰে লাগিছিল, সি দুহাত মেলি তেওঁৰ শৰীৰ চেপি ধৰিব খুজিছিল, তাৰ উষ্ণ শ্বাস-প্ৰশ্বাস ৰে'ল ইঞ্জিনৰ ভাপৰ দৰে তেওঁৰ মুখত আহি পৰিছিল, চকু দুটা আঙঠাৰ দৰে জ্বলিছিল, বিৰবিৰাই বিৰবিৰাই মিকি মাউছটোৱে কৈ উঠিছিল, তুমিও সৰ্বানন্দ, তুমিও! - মনোজ কুমাৰ গোস্বামী, 'ভুলসত্য'। * অসীমৰ মনটো দুখেৰে ভৰি পৰিল। সি স্কুলৰ গে'টৰ কাষৰ বকুল গছজোপাৰ ছাঁত বহি আছে। অকলে। তাৰ কাষেৰেই লগৰ ল'ৰা-ছোৱালীবিলাক অহা-যোৱা কৰি আছে। কোনেও তাক মাত লগোৱাৰো প্ৰয়োজন অনুভৱ কৰা নাই। অৱশ্যে সিও কাকো মাতিবলৈ উৎসাহ অনুভৱ কৰা নাই। -মৃণাল কলিতা, বকুল ফুলৰ দৰে। * সন্ধ্য়াই বাৰাণ্ডালৈ চকীখন চোঁচোৰাই উলিয়াই আনিলে।কোঠাটোৰ একমাত্ৰ চকী সেইখন।কোনোবা কাহানিতে হস্পিতাল কৰ্তৃপক্ষই কোঠাৰ আচবাবৰ নামত দান কৰা চকী। ভোলাকাঠৰ শক্তিশালী হাতল।সেই হাতলতে ধৰি চোঁচোৰাই আনি তাই সেইখন বাৰাণ্ডাত পাতি ল'লেহি।-মণিকুন্তলা ভট্টাচাৰ্য,'[[s:সন্ধ্য়া|সন্ধ্য়া]]'। * পৰ্টিকৰ লাইটটো নুমুৱাই নিৰ্মলা বাৰাণ্ডাৰলৈ ওলাল। এতিয়া নিশা এঘাৰ বাজি গৈছে। আৰু মাত্ৰ এঘণ্টাৰ পাছতে এই বছৰটোৱে মেলানি মাগিব। চাৰিওফালে নাচ-গানৰ আনন্দময় পৰিবেশ।আতচবাজী ফুটাবলৈ সাজু হৈ আছে গোটেই মহানগৰ। -মণিকুন্তলা ভট্টাচাৰ্য,'[[s:বন্ধ ঘৰৰ খিৰিকি|বন্ধ ঘৰৰ খিৰিকি]]'। * তেওঁ নিজকে বৰ সাধাৰণ মানুহ বুলিয়েই ধৰি লৈছিল। কিন্তু যেতিয়া খোলা খিৰিকীৰ কাষৰ মেজত বহি পাঠ্য়পুথিৰ পাঠ আওৰাইছিল,চুবুৰীৰ বাপেক-মাকবোৰে নিজৰ নিজৰ ল'ৰাহঁতক ধিক্কাৰ দিছিল। কৈছিল-ঃ চাই আহগৈ যা,দাসৰ ল'ৰাই কেনেকৈ পঢ়ি আছে। ডাঙৰ মানুহ হ'বগৈ এদিন সি...-মণিকুন্তলা ভট্টাচাৰ্য,'[[s:অনুৰোধ|অনুৰোধ]]'। * ২০১২ চনৰ জুন মাহৰ কোনোবা এদিন মই ৰাজগড় ৰোডেৰে গাড়ী চলাই আহি আছিলো, কাষৰ চিটত আছিল তৰুণ ৷ আগেয়ে কোৱাৰ দৰে সিদিনাখনো তৰুণে বাৰে বাৰে কৈছিল— “ভাইটিদা, আপুনিও আমাৰ দলৰ লগত এভাৰেষ্ট অভিযানলৈ যাব পাৰে দেখোন !” তেতিয়া আমি কল্যাণ ষ্টোৰৰ সন্মুখত ৷ মই মোৰ গাড়ীখন ৰখাই দি তৰুণৰ মুখৰ পিনে চাইছিলো ৷তৰুণে সেই একেটা কথাকে যোৱা বছৰৰ পৰা কৈ আছিল ৷ সি কৈ থকা সময়খিনিত কথাটো মই গভীৰভাৱে লওঁ আৰু পাছত কামৰ ব্যস্ততাৰ বাবে পাহৰি যাওঁ ৷ সিদিনাখন মই তৰুণক কৈছিলো— “মোক এসপ্তাহ সময় দিয়া ভাবিবলৈ ৷” তাক তেনেকৈ কৈ মই মোৰ অফিচলৈ গুচি গৈছিলো ৷ কথাটো মোৰ মনৰ কোনোবাখিনিত লুকাই থাকিল ৷... -মনীষ কুমাৰ ডেকা, '[[s:এভাৰেষ্টত বিশ মিনিট|এভাৰেষ্টত বিশ মিনিট]]'। *দুপৰীয়াৰ অভাৱনীয় ঘটনাটোৱে মনটো তাৰ খেলি মেলি কৰি ৰাখিছিল।গাৰ কঁপনি তেতিয়াও মাৰ যোৱা নাছিল।ইমান শীতল বতৰতো মাজে মাজে সি ভৰিৰ পৰা মূৰলৈ এটা উত্তাপ অনুভৱ কৰিছিল।অৱশ্যে ভয়তে সি মুখ খুলি তাৰ মনৰ কথা কাকো ক'ব পৰা নাছিল।-মেদিনী চৌধুৰী,‘[[s:তাত নদী আছিল|তাত নদী আছিল]]’। *আনদিনাৰ দৰেই ৰেলআলিটোতে সি বহি ললেহি।তাৰ পিচপিনে বিলৰ দাঁতিৰ পথাৰখন জুপুকা মাৰি অ'ত ত'ত বহি থকা বগলী জাকেৰে চ'তমহীয়া শিমলুতলৰ বহল ঘাঁহনি এডৰা যেন দেখা গৈছিল।কাষতে পানী জিয়েলিত কোঢ়াল কৰি ঘাঁহ কাটি থকা ঘোঁৰাকেইটাকো বগলীজাকে ভয় কৰা নাছিল।-মেদিনী চৌধুৰী,‘[[s:ফেৰেংগাদাও|ফেৰেংগাদাও]]’। *বৰ বেছি হুলস্থুল শিলাদিত্যই সহিব নোৱাৰে।মূৰৰ ভিতৰখনত অসহ্য যন্ত্ৰণাৰ সৃষ্টি হয়।সেইবুলি সি স্মৃতিৰ ওচৰলৈ নহাকৈও থাকিব নোৱাৰে।তাৰ শান্ত স্বভাৱৰ বিপৰীতে তাই একেবাৰে উত্তাল সমুদ্ৰ।খোজ নাকাঢ়ে,উৰিহে যায় যেন।কথা নহয়,খনখনাই বটালিৰে পাত্থৰ কাটি যায়....।-মণিকুন্তলা ভট্টাচাৰ্য্য,‘[[s:মুক্তি|মুক্তি]]’। *দ কিমান হ’ল ? ন মিটাৰ ৷ পৰা যাবনে ?পায়েঙে উত্তৰ দিয়াৰ প্ৰয়োজনবোধ নকৰিলে। উত্তৰ দিব বুলি আশা কৰাটোও দৰাচলতে মোৰ মূৰ্খামিহে আছিল ৷ ভৰা ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ মাজত, কাজিৰঙাখনক সন্মুখত লৈ যেতিয়া পায়েং ব্যস্ত সৰু জাহাজখন থিৰেৰে ৰাখি লংগৰ পেলোৱাত, তেতিয়া মোৰ নিচিনা সাধাৰণ নৰমনিচৰ প্ৰশ্নৰ উত্তৰ নিদিয়াটোৱেই জয় পায়েঙৰ নিচিনা অভিজ্ঞ নাৱিকৰ বাবে আছিল স্বাভাৱিক ৷— মৃণাল তালুকদাৰ, ‘[[s:ছাংপোৰ পৰা ব্ৰহ্মপুত্ৰলৈ|ছাংপোৰ পৰা ব্ৰহ্মপুত্ৰলৈ]]’। ==ৰ== *মই এই কাহিনীৰ স্ৰষ্টা নহওঁ। নিৰুপায় হেজাৰ মানুহৰ বুকুৱে বুকুৱে লুকাই থকা এক বিষাদৰ মহাকাব্যৰ মই এজন অক্ষম ৰূপকাৰ মাত্ৰ। মেৰ নাম অৰুনাভ বৰা। মই এজন লেখক।মোৰ ঘৰ গুৱাহা্টিত।-ৰীতা চৌধুৰী,‘[[s: মাকাম ।|মাকাম।]]’ *বহুত সময় ধৰি চেলফোন টো বাজি থকা দেখি নিজৰ টেবুলৰ পৰা উঠি আহিল প্ৰবক্তা জয়শ্ৰী বৰা। সহকৰ্মী অদিতি চৌধুৰীৰ চেলফোন। নিজৰ টেবুলত এৰি থৈ গৈছে। অদিতি চৌধুৰিৰ টেবুলৰ ওচৰত এখন্তেক দ্বিধাগ্ৰস্ত হৈ থিয়হৈ থাকি কৌতহল সামৰিব নোৱাৰি জয়শ্ৰীয়ে ফোন টো তুলি ল’লে।-ৰীতা চৌধুৰী।[[s: এই সময় সেই সময় | এই সময় সেই সময়]] । *তলত মেঘৰ সমুদ্ৰ। ওপৰত আকাশৰ অগাধ শূন্যতা। এই শূন্যতাৰ মাজেৰে উৰি গৈ থকা এটা ষ্টিলৰ চৰাইৰ বুকুৰ ভিতৰত মই বহি আছোঁ।-ৰীতা চৌধুৰী,‘[[s: মায়াবৃত্ত ।|মায়াবৃত্ত। ]]’ *ডিব্ৰু বিশ্ববিদ্যালয়লৈ আমন্ত্ৰণ কৰা চিঠিখন পাই ভাস্বতীৰ অস্বস্তি আৰম্ভ হৈ গৈছিল। ক’ত জানো তাই পঢ়িছিল-স্মৃতি এনে এক প্ৰেম,যি বিচ্ছেদৰ পিচতো লগ এৰা নিদিয়ে।আজি তাইৰো একেই হৈছে।ভাস্বতীৰ চকুত ভাহি উঠিল শাৰী শাৰী নাহৰ গছৰ মন্দিৰ সদৃশ চূৰাবোৰ। বৰ্ণময় সেউজ,কেঁচাপতীয়া,ফিকা চাহৰ ৰঙৰ কোমল পাতবোৰ আকৌ এবাৰ ৰদৰ সোঁণালী সানি,কুমাৰী ভয় লৈ বতাহত ৰিব্ ৰিব্কৈ কঁপি উঠিল তাইৰ চকুৰ মণিত। *ব্যৰ্থ। ব্যৰ্থ বুলিয়েই ক’ব লাগিব। উজ্জল জীৱনৰ সম্ভাৱনা লৈ ওলাই অহা এজনী প্ৰাণচঞ্চল ছোৱালীৰ এই পৰিসমাপ্তিক ব্যৰ্থতা বুলি নকৈ কি কোৱা যায়। তাইতো.....। থাওক সেই সমাপ্তিৰ কথা।-ৰীতা চৌধুৰী,‘[[s: পপীয়া তৰাৰ সাধু|পপীয়া তৰাৰ সাধু]]’ *ৰাতিপুৱা। গুৱাহাটী মহানগৰীৰ এটা পৰিচ্ছন্ন উপপথৰ একাংশৰ দৃশ্যপট। সেই অংশত মাজত বাটটো ৰাখ দুফালে দুটা ঘৰ।এফালে পকী দেৱালেৰে ঘেৰা এডোখৰ মাটিত প্ৰায় চৌহদ জুৰি এট প্ৰকাণ্ড বহুতল অট্টালিকা। গুৱাহাটীত খোপনি পুতিবলৈ আৰম্ভ কৰা ফ্লেট জীৱনৰ চানেকি এটা আধুনিক এপাৰ্টমেণ্ট।ভাগে ভাগে বা কৰা অনেক পৰিয়ালৰ ভিন্নসুৰী জীৱনৰ কোলাহলেৰে মুখৰিত মুকলি ঠাইহীন সেই আবদ্ধ পৰিবেশৰ ঠিক বিপৰীতে বাটৰ সিটো মূৰে আছে লন আৰু ফুলনিৰে সুশোভিত বৃহৎ চৌহদৰ ভিতৰত এট অত্যাধুনিক দুমহলীয়া ঘৰ।-ৰীতা চৌধুৰী,'[[s:ৰাগ মালকোশ|ৰাগ মালকোশ]]' *বহল চাংখনৰ কাষতে দীঘল টেবুলখন।চাৰিটা খুঁটা পুতি বাঁহেৰে বনোৱা টেবুলখন আচলতে এখন চাঙেই।টেবুলৰ ওপৰত নিৰ্দিষ্ট স্থানত থাকে মোৰ,বাইদেউ আৰু ককাইদেউৰ কিতাপ-পত্ৰ,বহী।কণ আৰু মুন তেতিয়াও স্কুল যাবৰ হোৱাই নাই।সন্ধিয়া হলেই টেবুলৰ সন্মুখত ৰৈ আমি আটায়ে প্ৰৰ্থনা জুৰোঁ।....আমি কিমান মনঃপুত প্ৰৰ্থনা গাইছোঁ,সেইয়া পৰ্যবেক্ষন কৰি থাকে দেউতাই কেতিয়াবা মায়ো।...ঘৰলৈ সেই সময়ত কোনোবা মানুহৰ আগমন ঘতিলে চোতালতে বহে মানুহ।-ড.ৰুবুল মাউত,‘[[s:মোৰো এটা সপোন আছে।|মোৰো এটা সপোন আছে।]]’ *এই অসম দেশৰ লক্ষীমপুৰ জিলাত সোৱণশিৰী নামেৰে এখন নৈ আছে।এই নৈখন অখমৰ উত্তৰত থকা মিৰি ডফলাৰ পৰ্বত লানিৰ পৰা ওলাই উত্তৰ লক্ষীমপুৰৰ মাজেদি বাগৰি মাজুলীৰ খেৰকটীয়া নৈত পৰিছেগৈ।খেৰকটীয়া এখন বেলেগ নৈ নহয়।ব্ৰক্ষপুত্ৰৰ ঠাল এটা মাথোন।ঘাই ব্ৰক্ষপুত্ৰৰ পৰা ফাটি আহি সোৱণশিৰীত পৰিছে।আজিকালিও লক্ষীমপুৰ আৰু মাজুলীৰ সাধাৰণ শ্ৰেণীৰ মানুহৰ ভিতৰত এনেকুৱা প্ৰবাদ আছে যে ব্ৰক্ষপুত্ৰ বাবাই আগবাঢ়ি আহি,তেওঁৰ পৰম ৰূপৱতী সৰ্বগুণে বিভূষিতা ভাৰ্য্যা সোৱণশিৰীক বাটৰে পৰা আদৰি নিছে।যি ঠাইত সোৱণশিৰী আৰু খেৰকটীয়া লগ লাগিছে,সেই ঠাইৰে পৰা যিখন নৈ হৈছে,তাৰ নাম লুইত।লুইত লক্ষীমপুৰ আৰু মাজুলীৰ মাজেদি বাগৰি পছিম মুখে ব্ৰক্ষপুত্ৰত পৰিছে।-ৰজনীকান্ত বৰদলৈ, ‘[[s:মিৰি জীয়ৰী।|মিৰি জীয়ৰী।]]’ * ফাগুন মাহ৷ ভৰ দুপৰীয়া ৷ আকাশ ধুৱঁলি-কুৱঁলি ৷ পচিম ফালৰ পৰা খৰাং পচোৱা মাৰিছে ৷ বাটে-পথে হাবি পোৰা ছাইবিলাক উৰি উৰি পৰিছে ৷ এজোপা জৰি গছৰ আগৰ পৰা একো একোবাৰ উৰামাৰি এহাল ফেঁহুচৰায়ে এই ছাইবিলাক ওপৰতে ধৰি ধৰি খাইছে ৷ - ৰজনীকান্ত বৰদলৈ, ‘[[s:মনোমতী।|মনোমতী।]]’ *হাৰ কপোৱা শীত। ঘড়ীৰ কাঁটা আগ বাঢ়িছে নতুন এটা দিন আৰম্ভ কৰিবৰ বাবে। মহা নগৰীৰ আটাইয়ে বোধ হয় টোপনিত অচেতন। চতুৰ্দিশে অদ্ভুত এক নৈঃশব্দ।-ৰন্জু হাজৰিকা,‘[[s: নৰকৰ ফুল।|নৰকৰ ফুল।]]’ *গধূলি। গোভা ৰাজ্যৰ ৰাজ-হাউলী। আনকালে কৰ্মব্যস্ত মানুহৰ আহা-যোৱা,কথা-বতৰাই গম্গমীয়া কৰি ৰখা গোভাৰ ৰাজানঃ আজি শব্দহীন। শোকস্তব্ধ। গোভাৰ ৰাজপুত্ৰ,কুমৈ বঘৰাৰ ৰজা মৃগাঙ্কৰ মুণ্ডহীন শৱদেহ দাহ কৰি অলপ আগেয়ে উভতি আহিছে গোভাৰজা সাধুকুমাৰ আৰু কুলৰ লোক সকল। উভতি আহিছে চুবুৰীয়া ৰাজ্য সমুহৰ পৰা অহা ৰজা আৰু ৰাজপ্ৰতিনিদিসকল।উভতি আহিছে সংখ্যাহীন প্ৰজা।-ৰীতা চৌধুৰী,‘[[s:দেও লাংখুই।|দেও লাংখুই।]]’ *মহানগৰৰ কোলাহলে আহি যি অংশত তীব্ৰতা হেৰুৱাই পেলাই,ঠিক তেনে এডোখৰ ঠাইত বূহৎ চৌহদৰ ভিতৰত আধুনিকতাৰ গৌৰৱ বিচ্ছুৰিত কৰি থিয় হৈ আছে চিকিৎসা মহাবিদ্য়ালয়ৰ বূহৎ বিল্ডিংটো। জীৱন বিচাৰি অহা মানুহ আৰু জীৱন বিচাৰি অহা মানুহৰ প্ৰয়োজনক কেন্দ্ৰ কৰি গোট খোৱা ভিন্ন ভিন্ন বূত্তিৰ মানুহৰ সমাগমে অহোৰাত্ৰি মুখৰ কৰি ৰাখে বিল্ডিংটোৰ চৌপাশ।-ৰীতা চৌধুৰী,‘[[s:হূদয় নিৰুপায়।|হূদয় নিৰুপায়।]]’ *ত্ৰিছ নৱেম্বৰ ৷ দুহেজাৰ দুই চন ৷ আঘোণ মাহৰ তেৰ দিন ৷ পুৱাৰ পাতল কুঁৱলীয়ে ডিফু চহৰক সাবটি ধৰিছিল, আলফুলকৈ ৷ ঘৰৰ সন্মুখৰ পাইন গছজোপাৰ চিৰচিৰিয়া পাতবোৰতো আঘোণমহীয়া কুঁৱলীয়ে মিঠা আমেজ সানিছিল—— মৰমেৰে ৷ ——ৰং বং তেৰাং,‘[[s:মোৰ জন্ম হোৱাটো অন্ততঃ সচাঁ।|মোৰ জন্ম হোৱাটো অন্ততঃ সচাঁ।]]’ ==ল== * ৰাতি দুপৰ হৈছে। জগত নিমাত, নিস্তব্ধ। সৰু বেজি এটি হাতৰ পৰা মাটিত পৰিলেও কাণ যায়। মাজে মাজে ফেৰুৱাৰ 'ফেউ' 'ফেউ', কুকুৰৰ 'ভুক্' 'ভুক্', হুদুৰ মাত আৰু ফেঁচাৰ কুৰুলীয়ে এই নিশাৰ নিফুট ভয়-লগা ৰাতিক আৰু ভয়-লগা কৰি তুলিছে। - লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱা, [[s:পদুম_কুঁৱৰী|পদুম কুঁৱৰী]] *বিশ্ববিখ্যাত বহুৰাষ্ট্ৰীয় প্ৰতিস্থান 'ভিভিয়ান ইন্টাৰনেচনেল'ৰ আণৱিক জীৱ বিদ্যা শাখাৰ মুৰব্বী ড. অনুজ কৃপালনিয়ে তিনিতা ই মেইলৰ বাৰ্তা গ্ৰহন কৰি প্ৰিণ্ট আউট তিনিটা আছুতীয়াকৈ থৈ ইন্টানেটৰ যোগেদি তথ্য় পাবৰ বাবে ডেক্সটপত আখৰ কেইটা টিপাৰ লগে লগে পৰ্দাত কথা বোৰ জিলিকি উঠিলঃ -লক্ষ্মীনন্দন বৰা, [[s: কায়কল্প |কায়কল্প]] ==শ== :তোৰ লক্ষ্য কিন্তু পাহৰি নাজাবি। মই তোক ডাক্তৰ হ'বলৈ হে গুৱাহাটীলৈ পঠিয়াইছো,মুকলিপক্ষী হৈ আকাশত উৰিবলৈ নহয়। হায়াৰছেকেণ্ডাৰীৰ দুটা বছৰ মন দি পঢ় নহ'লে একো লাভ নহব।-শিখা শৰ্মা।[[s: চিনৰিটা|চিনৰিটা ]] *:শালিকী এ...লথৌ থৌ... ভাত হ’ল শাক হ’ল ডালত পৰি খা..আ..হি : বোকা আছে পানী আছে কেনেকৈ যাম ! নাই, বোকা-পানী দেখি থমকি ৰোৱা নাছিল৷ খুব সাৱধানে খুপি খুপি আগবাঢ়িছিল কণমানি ভৰি দুখনি ৷ ডাৱৰ ভেদি বেলিয়ে ভুমুকি মাৰিছিল ৷ৰ’দৰ হেঁচোকনিত গছপাতবোৰৰ ঘুমটি ভাগিছিল, ফুলবোৰে হাঁহিছিল,এটি-দুটিকৈ অনেকটি পখিলা জাকি মাৰি উৰি গৈছিল ৷ঠোঁটত গীত এটি এটি লৈ চৰাইবোৰো উৰা মাৰিছিল ৷ ধূলি-বালিৰ ধেমালিবোৰে মোক হাত বাউলি মাতিছিল ৷ ফটাকানিৰ ছোৱালীবোৰে মোৰ বাবেই বাট চাই আছিল ৷ আৰু মোৰ খেলৰ প্ৰধান সংগী ৰুবী...তাই চাগে’ নাৰিকলৰ কোৰোকাত বালি-মাটি-বনপাতৰ ভাত-তৰকাৰী ৰান্ধিলেই! খুপি খুপি গৈ থকা মোৰ ভৰি দুখন ডেউকা হ’ব খুজিছিল ৷ —— শৰ্মিষ্ঠা প্ৰীতম ৷ [[s:আত্মকথা ৷|আত্মকথা ৷]] ==চ== *নৈ খনে কথা কয়। বহুত পুৰনি কথা। কথাবোৰ দুয়োপাৰৰ গৰাত লাগি লাগি ৰয়।বিৰিণাৰ পাতত বহুত দিনলৈ লাগি থাকে।বতাহজাক আহি পুৰণি কথাবোৰ বিৰিণাৰ পাতৰ পৰা ক’ৰবালৈ লৈ যায়। তথাপি কথাৰ শেষ নাই।-চৈয়দ আব্দুল মালিক, ‘[[সূৰুযমুখীৰ স্বপ্ন]]’। *ৰ’দ জাক টান আছিল।নৈ-পৰীয়া বতাহ জাক কোমলকৈ বৈ আছিল।হাবিৰ গছ-গছনিবোৰৰ পাতবোৰে সামান্য জিৰ্ জিৰনি শব্দ তুলি নাচি আছিল। বিয়াগোম বৰগছজোপাৰ গধুৰ পাতবোৰো অলপ অলপকৈ কঁপিছিল।-চৈয়দ আব্দুল মালিক,‘[[ধন্য নৰ তনু ভাল]]’। *মহাযুদ্ধৰ সাময়িকভাৱে,মাত্ৰ এৰাতিৰ বাবে,অৱসান ঘটিছে। এতিয়া আৰম্ভ হৈছে মোৰ মনৰ এক সৰ্বাত্মক যুদ্ধ। এই যুদ্ধত উত্তীৰ্ণ হ'লেই মই আচল যুদ্ধত উত্তীৰ্ণ হ'ব পাৰিম।-চন্দ্ৰপ্ৰসাদ শইকীয়া, ‘[[মহাৰথী]]’। ==য== *পৃথিৱীত নিশ্চয় জুই লাগিছে। নহলে ৰবাব টেঙা এটাৰ দাম পাঁচ টকা বুলি কোনে বিশ্বাস কৰিব?কথাবোৰ অফিচত শুনি খেৰজান বাগিছাৰ বৰ কেৰাণী শইকীয়াই ঘৰত কয়হি।তেওঁৰ ৰান্ধনি-চাকৰ ভীমচন্দ্ৰই শুনি অবাক হয়,আৰু শইকীয়াৰ পুতেক বাখৰৰ আগত কয়।বাখৰে মাত্ৰ মন্তব্য কৰে,"দুনিয়াত জুই লাগিছে ভীম।চাৰিওফালে যুদ্ধ লাগিছে।মানুহৰ দাম সস্তা হৈছে,বস্তুৰ দাম বাঢ়িছে।মোক বেচিলে পাঁচ পইচাও নেপাৱ।"-যোগেশ দাস,‘[[ডাৱৰ আৰু নাই]]’। [[শ্ৰেণী:বিষয়বস্তু]] er7l27r0ccev92fsnse7mveo78305ih 19758 19757 2024-10-14T03:18:37Z -chanakyakdas 9 /* ভ */ 19758 wikitext text/x-wiki যিকোনো গ্ৰন্থ বা অন্যান্য সংবাদ মাধ্যমৰ কামৰ সংলাপ বা পাঠ্যৰ প্ৰাৰম্ভিক অংশ প্ৰায়ে অন্ততঃ প্ৰথম বাক্য বা তাৰ এটা খণ্ডৰে গঠিত হয়। সকলো ভাল লেখাতে আৰম্ভণি বাক্যটো আকৰ্ষণীয় বা অৰ্থপূৰ্ণ হোৱাটো বাঞ্ছনীয় বুলি গণ্য কৰা হয়। ==ন== *অৱশেষত আইতাক কথাটো ক’বলৈ ময়েই ওলালোঁ। আমাৰ শ্ৰীমতীৰ মনেৰে হেমন্তহঁত ইতিমধ্যে বহুত আগবাঢ়িছে। নমিতাক দেখিলে তেওঁৰ হেনো জা-ক যেন লগা হলেই। সিহঁত দুটা বেচ মিলিব বুলিয়ে মোৰো ধাৰণা। পিচে খোজা-বঢ়াকৈ ছোৱালি অনাটোৱেই আমাৰ পৰিয়ালত এতিয়াও চলি আছে আৰু আইতাই আমাৰ ঘৰৰ ঘাই ধৰণী। আইতাৰ সন্মতি নোহোৱাকৈ কোনো কাম কৰাটো আমাৰ পৰিয়ালত হোৱা নাই........। গতিকে আইতাৰ অনুমতি অনাৰ অৰ্থাৎ কথাতো আইতাক জনোৱাৰ উদ্দেশ্যেৰে নগাঁৱলৈ গ’লো। ::— নৱকান্ত বৰুৱা, [[w:ককাদেউতাৰ হাড়|ককাদেউতাৰ হাড়]] *পঞ্চদশ শতিকাৰ পৰা বিংশ শতিকালৈকে পাঁচশ বছৰৰ অসমৰ জাতীয় জীৱনৰ পৰিশীলিত জীৱনবোধ,জীৱনদৃষ্টিভংগী,চিন্তা আৰু কৰ্মৰ মাজেদি প্ৰকাশ লাভ কৰা সংস্কৃতিক চেতনা, প্ৰতিভাৰ প্ৰতিনিধিত্বমূলক পৰিচয় প্ৰকাশিত হৈছে আৰু ভবিষ্য দৃষ্টিৰে অসমৰ জাতীয় জীৱনক আগবাঢ়ি যাবলৈ প্ৰেৰণা আৰু শক্তি দিছে সেই কেইগৰাকী হ’ল মধ্যযুগৰ শ্ৰীশংকৰদেৱ,আধুনিকযুগৰ সাহিত্যৰথী বেজবৰুৱা আৰু ৰূপকোঁৱৰ জ্যোতিপ্ৰসাদ আগৰৱালা। প্ৰতিগৰাকীৰ মাজতেই ঞ্জান আৰু প্ৰতিভাৰে পথ প্ৰদৰ্শনৰ পোহৰ বিচ্ছুৰিত হৈ আছে। এই তিনিগৰাকীকে ধৰি সহযোগী সতীৰ্থসকলৰ অৱদানে আমাৰ জাতীয় সামাজিক আৰু সংস্কৃতিক জীৱন গঢ়ি তুলিছে। প্ৰত্যেকগৰাকীৰ মাজতে ঐতিহ্য আৰু সমসাময়িক আধুনিকতাৰ সমাহাৰ ঘটিছে। এই সকলক বাদ দি জাতীয় জীৱনৰ ইতিহাস লিখা সম্ভৱ নহয়। তিনিওগৰাকীৰে সাহিত্য সমগ্ৰ গ্ৰণ্ঠকাৰে প্ৰকাশিত হৈছে। তথাপি নিজৰ নিজৰ দৃষ্টিৰে হয়তো অনেকেই এই সকলৰ ৰচনা পঢ়িবলৈ যত্ন কৰি আহিছে আৰু কৰি থাকিব। ::— নগেন শইকীয়া (সম্পাদক), [[w:ৰূপকোঁৱৰ জ্যোতিপ্ৰসাদ ৰচনাৱলী|ৰূপকোঁৱৰ জ্যোতিপ্ৰসাদ ৰচনাৱলী]] *সৰু কালটোৱেই মোৰ জীৱনৰ আটাইতকৈ অনুপম প্ৰহৰ৷ সেয়ে সৰুকালিৰ কথাৰেই আৰম্ভ কৰিছোঁ৷ মোৰ জন্ম হৈছিল ১৯৩৩ চনৰ ২০ জুনৰ দিনা৷ মোৰ জন্মৰ আগৰ বা জন্মৰ সময়ৰ সমসাময়িক সমাজৰ কথাবোৰ মই জনাৰ উপায় নাই৷ কেৱল মা, বৰমা,উচৰ-চুবুৰীয়াৰ মুখৰ পৰাহে পাছত শুনিছিলো৷ তেওঁবিলাকে মোৰ মূৰত হাত ফুৰাই কোলাত তুলি লৈ হেনো মৰম কৰি কৈছিল,—“তই কত যে সেৱা-পূজাৰ মূৰত জন্ম হৈছ৷ ভালে থাক আই৷ বংশৰ মুখ উজ্জ্বল কৰ৷” ::— ড° নিৰ্মলপ্ৰভা বৰদলৈ, [[w:জীৱন জীৱন বৰ অনুপম|জীৱন জীৱন বৰ অনুপম]] *সোমাব পাৰো নে ? নুসুধিলেও হয়। তথাপি সুধি সোমালে মানুহজন। ডাঃ ইৰিণা বৰুৱাই মানুহজনৰ প্ৰশ্নটোৰ উত্তৰ দিবলৈকে নাপালে। এইক্ষেত্ৰত যেন কোনো ডাক্তৰৰ চেম্বাৰতেই সোমোৱাত বাধা নাথাকে-ঠিক তেনেকুৱা আব এটাৰে মানুহজন ধীৰ খোজেৰে সোমাই আহিল ইৰিণা বৰুৱাৰ চেম্বাৰলৈ। ::— ডাঃ নীলাক্ষী চলিহা গগৈ, [[w:ঐয়া মোৰ ডিব্ৰু-ছৈখোৱা|ঐয়া মোৰ ডিব্ৰু-ছৈখোৱা]] ==ভ== *আতঙ্কৰ শেষতঃ-বিখ্যাত ধনী, কোটিপতি, অমৰেন্দ্ৰ চলিহাৰ তিনি মহলীয়া প্ৰসাদটো আন্ধাৰত ডুব গৈ এটা প্ৰকাণ্ড দৈত্যৰ দৰে থিয় হৈ আছিল। এই মাত্ৰ ৰাতি দুটা বাজি গৈছে। ক’ৰবাত এটা-দুটা পোহনীয়া কুকুৰৰ ভেউ-ভেউ শব্দৰ বাহিৰে আন একো শব্দ কানত নপৰিছিল। প্ৰসাদৰ ওপৰ তলাৰ পূব চুকৰ ৰাজআলিৰ ওপৰৰে কোঠাত চলিহা গভীৰ নিদ্ৰাত অভিভূত হৈ আছিল। বাগিচাৰ ঘৰত চলিহা মাজে সময়েহে থাকে, অধিকাংশ দিন চহৰৰ এই প্ৰকাণ্ড প্ৰসাদতেই কটায়।…....চলিহা শোৱা কোঠালীৰ কাষৰ কোঠালীটোৱেই তেখেতৰ প্ৰাইভেট ছেক্ৰেটাৰীৰ শয়নকক্ষ..........টোপনিত লালকাল। ::— ড৽ ভবেন্দ্ৰ নাথ শইকীয়া, [[w: আতঙ্কৰ শেষত | আতঙ্কৰ শেষত ]] *বহুত দিনৰ আগতে এই ঠাই ডোখৰত এখন হাবি আছিল। চহৰৰ আশে-পাশে থকা য়েনেকুৱা পুৰণি হাবিৰ কথা উলালেই বুঢ়াসকলে-তাত দিনতে বাঘ ওলাইছিল, অমুকে তাত কেটেলা পহু ধৰি কলিকতালৈ চালান দিছিল,-ইত্যাদি কাহিনী কয়, এই খিনিত থকা হাবিখনো তেনেকুৱা আছিল। আচলতে হাবিখনত কি কি আছিল কোনেও আজি সঠিককৈ কব নোৱাৰে। কেৱল হাবিখনৰ কাষেদি ৰেলৰ আলি বহুৱাবৰ সময়ত সুকুমাৰ মণ্ডল নামৰ বনুৱাৰ মহৰী এজনে প্ৰকাণ্ড অজগৰ সাপ দেখা বুলি হিউবাৰ্ট নামৰ ইঞ্জিনিয়াৰ এজনে গুলী কৰি সাপডাল মৰা বুলি, আৰু সাপডালৰ ছালখল বাৰ্মিংহামত থকা তেঁওৰ মাক-দেউতাকলৈ পঠিয়াই দিয়া বুলি ৰেল বিভাগত আজীৱন চাকৰি কৰা এজন মানুহৰ হাতে-লিখা আত্মজীৱনীৰ পৰা জনা যায়। ::— ড৽ ভবেন্দ্ৰ নাথ শইকীয়া, [[w:ৰম্যভূমি |ৰম্যভূমি]] *ঘৰবোৰৰ মূধৰ ওপৰৰ সোণাৰু, বেল, তামোল গছ কেই জোপাৰ মাজেদি ওলাই থকা আকাশকণৰ তৰাবোৰ মনিব নোৱাৰা হৈ আহিল। সেইকণ আকাশত মাত্ৰ এটা শক্তিশালী তৰা আছিল। সেই তৰাটোৰ তিৰবিৰণিটো তাৰ বাচি থাকিবলৈ চেষ্টা কৰাৰ ছটফটনি যেন লাগিল। পাতল বতাহত লৰি থকা তামোল পাত এটাই তৰাটোক বিচি থকা যেন দেখা গ’ল ।ওচৰতে ক’ৰবাত চৰাই এটাই চেক-চেক চেক-চেককৈ চিঞৰিলে। পাচ মুহূৰ্ত্ততে কোনোবা এঘৰত কেঁছুৱা এটাই দীঘল দীঘল শব্দেৰে কান্দিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে । মেনকাৰ এনেকুৱা লাগিল যেন চৰাইটোৰ মাতটো শুনিহে কেছুঁৱাটোৱে কান্দিলে; কেইঘন্টামানৰ আগতে দূৰত শিয়ালৰ হোৱা শুনি এই চুবুৰিটোৰ কুকুৰ কেইটাই যেনেকৈ ভুকিছিল, তেনেকৈ। ::— ড৽ ভবেন্দ্ৰ নাথ শইকীয়া , [[w:অন্তৰীপ| অন্তৰীপ]] *“A genius does what he must A talent does what he can.” অৰ্থাত অকল গুণ থকা মানুহে যি পাৰে সেইকণহে কৰে। অতি প্ৰসৰ বুদ্ধিৰ সৃজনী প্ৰতিভা থকা লোকে যি কৰিব লাগে, সেইখিনি কৰিবই। সন্দেহ নাই, জ্যোতিপ্ৰসাদ আছিল মহাপ্ৰতিভাসম্পন্ন লোক। এই গৰাকী মহান শিল্পীৰ লগত মোৰ সান্নিধ্যৰ বিষয়ে ক'বলৈ যাওঁতে প্ৰথমে মোৰ শৈশৱৰ বিষয়ে ক'ব লাগিব। ::— ড৽ ভূপেন হাজৰিকা, [[w:জ্যোতি ককাইদেউ|জ্যোতি ককাইদেউ]] ==স== *ৰামেশ্বৰম্ পূৰ্বৰ মাদ্ৰাজ,বৰ্তমান তামিলনাডু ৰাজ্যৰ এখন দ্বীপ নগৰী। ইয়াতেই এটি মধ্যবিত্ত পৰিয়ালত মোৰ জন্ম হৈছিল। মোৰ পিতৃ দেৱতা জয়নালআবেদীনৰ কোনো আনুষ্ঠানিক শিক্ষা-দিক্ষা নাছিল-আঢ্যৱন্ত ব্যক্তিও নাছিল তেওঁ। তেওঁ অৱশ্যে বুদ্ধিমান আৰু প্ৰকৃতাৰ্থত,এজন উদাৰমনা লোক আছিল। মোৰ মা আচিয়াম্মা,তেওঁ এগৰাকী আদৰ্শ ধৰ্মপত্নী আছিল। তেওঁ নিতৌ কিমান যে মানুহক আপ্যায়িত কৰিছিল মোৰ এতিয়া মনত নাই।কিন্তু এটা কথা মোৰ জল্জল্ পট্পট্কৈ মনত আছে যে আমাৰ যৌথ পৰিয়ালটোত যিমান বোৰ মানুহ আছিল,তাতকৈ বহু-বেছি সংখ্যক মানুহে আমাৰ ঘৰত খোৱাবোৱা কৰিছিল।.....।দেখাই-দৰকানে ওখ-ডাঙৰ আৰু সুশ্ৰী মা-দেউতাৰ কেবাটাও লৰা-ছোৱালীৰ মাজত মই দেখাত তেনেই চুটি-চাপৰ আৰু সাধাৰণ চেহেৰাৰ আছিলো।...। অনুবাদঃসুৰেশ শৰ্মা।সহযোগী লেখকঃঅৰুণ তেৱাৰী। ‘[[s: ৰামেশ্বৰমৰ পৰা ৰাষ্ট্ৰপতি ভৱন-এক সফল পৰিক্ৰমা অগ্নিৰ ডেউকা ড. এ পি জে আব্দুল কালামৰ আত্মকথা।|ৰামেশ্বৰমৰ পৰা ৰাষ্ট্ৰপতি ভৱন-এক সফল পৰিক্ৰমা অগ্নিৰ ডেউকা ড. এ পি জে আব্দুল কালামৰ আত্মকথা।]]’ ==হ== *‘বাপুকণ !অ’ বাপুকণ !’ গৰমৰ বন্ধৰ দুপৰীয়া।ভাত-পানী খায়উঠি ঘৰৰ দাঙৰ মানুহ সকলোৱে জিৰণি লৈছে। বাপুকণৰ দেউতাকে এহাতে বিচনী আৰু আনহাতে এখন কিতাপলৈ চৰাঘৰৰ বিচনাত দীঘল দিছে।মাকে পিৰালিতে তামোলৰ বটাখন আগতলৈ তামোলৰ সেলেঙি লগাই ওচৰৰে কণপোনাৰ মাকৰ লগত বিয়নী-মেল পাতিছে আৰু দুবছৰীয়া পেট-মোচা জীয়েকজনীৰ ঘামচি ভাঙিছে।বাপুকণৰ বায়েকে খুব গৰম বুলি বিছনাত নুশুই এখন ডাঙৰ কল পাত কাটি আনি মাটিতে পাৰিলৈ শুই আছে।.......।--হোমেন বৰ গোহাঞি, ‘[[সাউদৰ পুতেকে নাও মেলি যায়।]]’ *বতৰ বহুত দিন খৰাং থাকি শাওনৰ তৃতিয় দিনৰ পৰা বৰষুণ দিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে।যোৱা দুমাহ ধৰি আকাশখনো অবিৰাম জুই বৰষিছিল।পথাৰবোৰ চিৰাল-ফটা দি শিল যেন টান হৈ পৰিছিল,খাল-বিলৰ পানী শুকাই গৰম বোকাত গৰৈ,খলিহা মাছবোৰ মৰি গেলিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল,খেতিয়কবোৰৰ চকুত ভয় আৰু দুৰ্ভাৱনা পুঞ্জীভুত হৈ পৰিছিল। অৱশেষত শাওনৰ তৃতীয় দিনা মাজ-ৰাতিৰ পৰাই বৰষুণ দিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে।মেঘৰ এটা ডাঙৰ ঢেৰেকনি শুনি ৰসেশ্বৰ খক্ মক্ কৈ সাৰ পাই উঠিল।......।-হোমেন বৰ গোহাঞি,‘[[s:হালধীয়া চৰায়ে বাও ধান খায়।|হালধীয়া চৰায়ে বাও ধান খায়।]]’ *দিলীপে কলেজলৈ যাবলৈ বুলি পোছাক পান্ধিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল মাত্ৰ,ঠিক তেনে সময়তে কলিং বেলটো বাজি উঠিল।এই সময়ত কোননো আহিল বুলি ভাবি তেওঁ মনে মনে খুব বিৰক্ত হ’ল।পদে পদে ঘড়িৰ কাঁটাৰ নিৰ্দেশ মানি চলা তেওঁৰ অভ্যাস।এতিয়া যদি মাত্ৰ পাচঁ মিনিত সময়ো তেওঁ দৰ্শনাৰ্থীৰ কাৰনে খৰচ কৰিব লগা হয়,তেন্তে কলেজৰ দহ বজাৰ ক্লাছটোৰ কাৰণে তেওঁ কোনোমতেই থিক সময়ত উপস্থিত হবগৈ নোৱাৰিব।-হোমেন বৰ গোহাঞি।‘[[s: অস্তৰাগ|অস্তৰাগ]]’ *ম’হঘুলি গাঁৱত বাতৰি-কাকত লোৱা মানুহ এজনো নাছিল।গাঁওখনত লিখা-পঢ়া জনা মানুহ যে একেবাৰে নাছিল এনে নহয়; কিন্তু আটাইবোৰেই হালোৱা-চহোৱা মানুহ,বাতৰি কাকত পঢ়িবলৈ কাৰোৱেই সময় নাই।অৱশ্যে শিৱনাথ ফুকনৰ কথা সুকীয়া। তেওঁ এজন সৰু-সুৰা জমিদাৰ। গাওঁ খনত খেতিৰ উপযোগী যিমানখিনি ভাল ৰুপিত মাটি আছে-সেই গোটেইখিনিৰে গৰাকী তেঁৱেই।-হোমেন বৰ গোহাঞি।‘[[s:পিতাপুত্ৰ|পিতাপুত্ৰ]]’ *স্বাস্থ্যৰ বিষয়ে লিখিবলৈ বা আনক উপদেশ দিবলৈ মোৰ কোনো যোগ্যতা আৰু অধিকাৰ নাই।কিন্তু অলিভাৰ ছেক্ছ নামৰ এজন পণ্ডিতৰ এষাৰ কথাই স্বাস্থ্যৰ বিষয়ে লিখিবলৈ মোক সাহস দিছে।তেওঁ কৈছে-kinship is healing;we are physician to each other।'মানুহৰ পৰস্পৰৰ প্ৰতি আত্মীয়তাৰ অনুভুতি এটা নিৰাময়কাৰী শক্তি; আমি সকলো মানুহেই ইজনে সিজনৰ চিকিতসক হব পাৰোঁ'।আমি কিবা সমস্যাৰ সন্মুখীন হলে আত্মীয় স্বজনৰ লগত কথা পাতি নিজৰ চিন্তাৰ ভাৰ পাতলাওঁ।অনেক সময়ত তেনেকৈ কথা পাতিয়েই আমি সমস্য়াৰ সমাধানো বিচাৰি পাওঁ।-হোমেন বৰ গোহাঞি। ‘[[s:জীয়াই থকাৰ আনন্দৰ প্ৰধান উতস স্বাস্থ্য|জীয়াই থকাৰ আনন্দৰ প্ৰধান উতস স্বাস্থ্য]]’ * জালুকবাৰী যৌৱন নগৰী।যৌৱনৰ উচ্ছল তৰঙ্গ চিৰপ্ৰবাহমান এই নগৰীত। যৌৱনপ্ৰাপ্ত ডেকা-গাভৰুৱে জালুকবাৰীত অৱস্থিত গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্য়ালয়ত প্ৰতি বছৰে আহি নাম ভৰ্ত্তি কৰি হোষ্টেলবোৰত বাস কৰে। তদুপৰি এই অঞ্চলৰ শদিলাপুৰ,গাড়ীগাওঁ,ধাৰাপুৰ,সুন্দৰবড়ী,মালিগাওঁ,আদাবাৰী,উত্তৰ জালুকবাৰী,লঙ্কেশ্বৰ,খানামুখ আদি গাওঁত ঘৰ ভাৰা কৰি ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকল থাকে। সেই সকল ডেকা বয়সৰ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰে সমগ্ৰ জালুকবাৰী অঞ্চল যৌৱনমুখৰ হৈ থাকে। ডেকা-ডেকেৰী য’ত যৌৱন ত’ত। যৌৱনৰ উত্তাল তৰঙ্গত মুখৰিত হৈ থাকে জালুকবাৰীৰ বাট-ঘাট,দোকান -পোহাৰ। সেই কাৰণে জালুকবাৰীক চিৰযৌৱনা বুলি কোৱা হৈছে।-হিতেশ ডেকা।[[s: গাঁৱৰ মানুহ|গাঁৱৰ মানুহ]] *মোৰ নাম সুবালা।কিন্তু মোৰ পৰিচিত বন্ধুবোৰে আৰু পুলিচে মোৰ নাম সুবালা বুলি ক'লে বিশ্বাসেই নকৰিব।সিহঁতে কোনেও মোক সুবালা নামেৰে নাজানে।মোৰ যে কিমান নাম আছে,তাৰ হিচাপ মই নিজেই পাহৰি গৈছো।পৃথিৱীত যিমানটা মানুহৰ লগত মোৰ পৰিচয় আছে প্ৰায় সিমানটাই মোৰ নাম,অৰ্থাৎ প্ৰত্যেকটো মানুহৰ কাৰণেই মোৰ বেলেগ নাম।যি কেইটা নাম মোৰ এতিয়াও মনত আছে সেই কেইটা হ'ল চকোৰী,ৰাণী,কুসুম,বীণা,পাপৰি,ময়না,মধুমতী,ৰুচ্‌কি সোণালী,নয়নতৰা,চুকৰি,হৰিণী,বাসন্তী,বসস্তসেনা।ইয়াৰ বেছি ভাগ নামেই মই নিজে সজা নহয়,মোৰ বন্ধুবোৰে দিয়া।কোন সময়ত মোক কোনে কি নাম দিছিল,সেইবোৰ কথা মই পিছত ক'ম।কিন্তু এটা কথা এতিয়াই খুব ভালকৈ কি থোৱা উচিত।মোৰ আচল নাম সুবালা।এই নামেৰে মোক কোনোবাই জানক নাজানক,মোৰ আচল নাম সুবালা।-হোমেন বৰগোহাঞি,‘[[s:সুবালা|সুবালা]]’। * ভাৰতৰ আটাইতকৈ বিখ্যাত আইনজ্ঞসকলৰ ভিতৰত এজন হ’ল ননী পাল্কিৱালা ৷ কিন্তু আইনৰ ব্যৱসায় কৰি ধনকুবেৰ হোৱাৰ কাৰণে তেওঁ বিখ্যাত হোৱা নাই; তেওঁ বিখ্যাত হৈছে এজন আইনজ্ঞ হিচাপে সমাজলৈ আগবঢ়োৱা মূল্যৱান সেৱাৰ কাৰণে ৷ ব্যক্তিৰ আৰু সমাজৰ স্বাৰ্থ-ৰক্ষাৰ কাৰণে ননী পাল্কিৱালাই বহুবাৰ চৰকাৰৰ বিৰুদ্ধে আইনৰ যুদ্ধত অৱতীৰ্ণ হৈছে ৷ সেইকাৰণে ভাৰতৰ মানুহে তেওঁক গভীৰভাৱে শ্ৰদ্ধা কৰে ৷-- হোমেন বৰগোহাঞি, ‘[[s:জীৱনৰ পৰা আমি কি বিচাৰোঁ।|জীৱনৰ পৰা আমি কি বিচাৰোঁ ৷]]’। * আত্মজীৱনীৰ এই খণ্ডত মোৰ জীৱনৰ যি পৰ্বৰ বিৱৰণ দিবলৈ ওলাইছোঁ ক’বলৈ গ’লে তাৰ নানা খকাখুন্দা আৰু খেলিমেলিৰ সোঁতত সাঁতুৰি-নাদুৰিহে মই আজিৰ মানুহটো হৈছোঁ৷ কেতিয়াবা ঢোকাঢোকে পানী খাইছোঁ, কেতিয়াবা চাকনৈয়াত পাকঘূৰণি খাইছোঁ, কিন্তু জান বচাবৰ বাবে আৰু প্ৰাৰদ্ধ কাম সমাপ্ত কৰিবলৈ প্ৰাণপণে সাঁতুৰিছিলোঁ ৷ ৰাজহুৱা কামৰ বাবে মোৰ বোধহয় কিছুমান গুণ নাছিল,আজিও সেইবোৰ ভালদৰে আয়ত্ত কৰা বুলি ক’ব নোৱাৰিলোঁ ৷ ধৈৰ্য, আগপাছ বিবেচনা,পৰিপাটি কাৰ্য সম্পাদন,এইবোৰ গুণত মোৰ ঘাটি আছে ৷ আনহাতে সাহস,উদ্যোগ,তৎপৰতা আৰু বিপদৰ সময়ত কৌশলেৰে উদ্দেশ্যসিদ্ধি কৰাৰ ক্ষমতা কিছু পৰিমাণে আছিল বা হৈছিল ৷মোৰ নিজৰ বিষয়ে ধাৰণাও লাহে-লাহে পৰিষ্কাৰ হ’বলৈ ধৰিছিল এই পৰ্যায়তহে ৷——হীৰেন গোহাঁই, ‘[[s:ইমান তিতা সাগৰৰ পানী ৷ আত্মজীৱনীৰ চতুৰ্থ খণ্ড|ইমান তিতা সাগৰৰ পানী ৷ আত্মজীৱনীৰ চতুৰ্থ খণ্ড]]’। ==অ== * ক'ত আৰম্ভ কৰোঁ? প্ৰথমতে কাৰ কথা কওঁ? কলম তুলি লোৱাৰ লগে লগেই মোৰ চৌপাশে ভিৰ কৰিছেহি এমুঠি মানুহৰ মুখ। স্মৃতিৰ ছবি হৈ যোৱা সেই মানুহবোৰ - যিবোৰ মানুহৰ মাজত এদিন ময়ো আছিলোঁ বৰ্তমান হৈ, সেই মানুহবোৰৰ কথা ক'বলৈকে তুলি লৈছো কলম। মই জানো, সেই মানুহবোৰৰ কথা নোকোৱাকৈ মই পৃথিৱীৰ পৰা গুচি যাব নোৱাৰোঁ। - অভিজিত শৰ্মা বৰুৱা, '[[যাত্ৰিকৰ ডায়েৰি|যাত্ৰিকৰ ডায়েৰি]]' * উনৈছশ পয়ত্ৰিছ চনৰ জুলাই মাহৰ মাজনিশা। ব্ৰক্ষপুত্ৰৰ বুকুত ‘মিচিমি’ জাহাজ। মনচুৰ আলী ভৰ টোপনিত। হঠাৎ জাহাজখনে ভোঁট ভোঁট কৈ দীঘলীয়া-চুটি বিভিন্ন ধৰনে ঘনঘনকৈ উকি দিবলৈ ধৰিলে।মনচুৰ খক্ মক্ কৈ সাৰ পায় গল।সৰু কেবিন এটাৰ ভিতৰত কাঠৰ বাংকত সতৰঞ্চি এখন পাৰি মনচুৰ আলী শুই আহিছিল।-অৰুণ শৰ্মা,‘[[s:আৰ্শীবাদৰ ৰং | আৰ্শীবাদৰ ৰং।]] ’ *ডিব্ৰু বিশ্ববিদ্যালয়লৈ আমন্ত্ৰণ কৰা চিঠিখন পাই ভাস্বতীৰ অস্বস্তি আৰম্ভ হৈ গৈছিল। ক’ত জানো তাই পঢ়িছিল-স্মৃতি এনে এক প্ৰেম,যি বিচ্ছেদৰ পিচতো লগ এৰা নিদিয়ে।আজি তাইৰো একেই হৈছে।ভাস্বতীৰ চকুত ভাহি উঠিল শাৰী শাৰী নাহৰ গছৰ মন্দিৰ সদৃশ চূৰাবোৰ। বৰ্ণময় সেউজ,কেঁচাপতীয়া,ফিকা চাহৰ ৰঙৰ কোমল পাতবোৰ আকৌ এবাৰ ৰদৰ সোঁণালী সানি,কুমাৰী ভয় লৈ বতাহত ৰিব্ ৰিব্কৈ কঁপি উঠিল তাইৰ চকুৰ মণিত।-অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী,‘[[s:নাহৰৰ নিৰিবিলি ছাঁ |নাহৰৰ নিৰিবিলি ছাঁ।]]’ *বন্ধ লিফটৰ ভিতৰত অকলশৰে সদায় অস্বস্তি হয় ভাস্বতীৰ।আজিও হৈছে।সো-সোৱাই লিফটখন ওপৰলৈ উঠি গৈছে।তাইৰ চকুৰ আগত ‘কম্পিউটাৰাইজড’ৰঙা আখৰ বোৰ জ্বলিছে নুমাইছে-তিনি,চাৰি,পাঁচ,...ছয় নম্বৰত লিফটখন সামান্য থমকি ৰল।....।অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী,‘[[s:হৃদয় এক বিজ্ঞাপন।| হৃদয় এক বিজ্ঞাপন।]]’ *মেৰেং দুপ-দাপ কৈ হাত ভৰি মাৰি প্ৰায় দৌৰি আহিল।বেণুৱে ঘৰৰ চোতালত বান্ধি থোৱা গাভিনী গৰু জনীৰ ওহাৰত হাত থৈ তাইৰ প্ৰসৱৰ ক্ষণ হিচাপ কৰিছিল মনে মনে। মুখ ফুলাই জপনা খুলি সোমাই অহা মেৰেংক দেখি বেণুৱে মাত দিলে ‘আইজনী ঔ,কাইলৈ ৰাতিপুৱা ফেহুঁ খাবলৈ পাবি যেন লাগিছে।’ পিছে মেৰেঙে বেনুলৈ উভতিয়েই নাচালে।বেচেৰীৰ মাক নোহোৱাৰ বেথা কেচাঁ হৈ আছে,দুমাহ পূৰা হোৱাই নাই।- -অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী, [[s:মেৰেং।|মেৰেং।]] * কেৱল মোৰ ক্ষেত্ৰতেই এনেকুৱা হয়। ভাগ্যই লগ নিদিয়ে। লগ নিদিয়ে বুলি ক’লেও সঠিক কথাটো কোৱা নহয়। প্ৰকৃততে ভাগ্যই মোক ভেঙুচালি কৰি গুচি যায়। -অতনু ভট্টাচাৰ্য, '[https://as.wikisource.org/wiki/%E0%A6%93%E0%A6%AD%E0%A6%A4%E0%A6%A8%E0%A6%BF_%E0%A6%AF%E0%A6%BE%E0%A6%A4%E0%A7%8D%E0%A7%B0%E0%A6%BE_%E0%A6%86%E0%A7%B0%E0%A7%81_%E0%A6%85%E0%A6%A8%E0%A7%8D%E0%A6%AF%E0%A6%BE%E0%A6%A8%E0%A7%8D%E0%A6%AF_%E0%A6%97%E0%A6%B2%E0% ওভতনি যাত্ৰা আৰু অন্যান্য]' * মিচেছ খান্না নামৰ মানুহগৰাকী এই চুবুৰীটোত নতুন যদিও মাত্ৰ কেইসপ্তাহমানৰ ভিতৰতে তেওঁৰ প্ৰসংগই যি খলকনি তুলিলে সেয়া এই চুবুৰিত নতুন স্বাদ। -অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী, [[s:ব'ৰাগী নদীৰ ঘাট।|ব'ৰাগী নদীৰ ঘাট।]] *'থ্ৰিছিয়েৰছ্ ফৰ দেবাশীষ গোস্বামী... হিপ্ হিপ্ হুৰৰৰে...' দেৱাশীষৰ টোপনিৰ জাল কাটি গৈছিল।নিখিলেশ ভাৰ্গবে শুই থকাতে তাৰ গাত টেবুলৰ পৰা পানী এগিলাছ লৈ ঢালি দিলে।ৰুমমেট বিজয় মেহতাই তাক জোৰকৈ বিছনাৰ পৰ টানি উঠাই দি ক'লে,'ৰিজাল্টৰ বাবে যোৱাৰাতি কাৰো টোপনি নাই আৰু তই শুই থাকিয়ে খবৰ পালি ফাৰ্ষ্ট ক্লাছ ফাৰ্ষ্ট!...মুঠৰ ওপৰত আজি বিশাল পাৰ্টি হ'ব লাগিব...'-অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী,'[[s:এজন ঈশ্বৰৰ সন্ধানত|এজন ঈশ্বৰৰ সন্ধানত]]' *ফেৰীখন ব্ৰহ্মপুত্ৰ পাৰ হৈ আহি আমিনগাঁৱত ৰ'লহি। বগা পাৰি নোহোৱা কাপোৰ এসাজেৰে মেৰাই থোৱা গাভৰু ছোৱালীজনীৰ শেঁতা চকুহাল উজ্জ্বল হৈ পৰিছে।তাইৰ দুটা ক'লা ভোমোৰাৰ দৰে চকুহাল স্থিৰ হৈ ৰৈছে এহাল বালিমাহীৰ ওপৰত।বালিমাহীহালে টুপ-টুপকৈ নেজডাল উঠাইছে,নমাইছে।বালিমাহীহালৰ কণমান জীঞা এটা যেন নেজকিডালৰ ছন্দত তাইৰ চকুহালৰ ভোমোৰাকিটাই ফেৰী ঘাটৰ বালিৰ ওপৰেৰে গুণগুণ কৰি পাখি মেলি দিলে।চিকমিকাই থকা বালিছন্দা এটুকুৰাত এই পৰিল,এই উঠিল।ভোমোৰাকিটাৰ ঠেংকিটাত লাগি ধৰিলে গুৰি গুৰি ৰূপ।-অৰূপা পটঙ্গীয়া কলিতা,‘[[s:ফেলানী|ফেলানী]]’। *কলঠৰুৱাৰ কঠখন জোখৰকৈ নামঘৰীয়াই নিজে গুঁঠি লৈছিল।সেইখন মেলি লৈ দীঘলকৈ হামি এটা মাৰিলে।তাৰ পিছত দিনটোৰ ভাগৰত অৱশ হৈ পৰা দেহাটো কঠখনতে এৰি দিলে।সোঁহাতখন কিলাকুটিত ভাঁজ কৰি গাৰু কৰি ল'লে।লগে লগে টোপনিয়ে হেঁচা মাৰি ধৰা যেন লাগিল।সেই অৱস্থাতে , নামঘৰীয়াই নিজকে কোৱাদি ক'লে, "বৰ ভালে ভালে হৈ গ'ল বিহুখন নহয়নে গোঁসাই...?" -অতুলানন্দ গোস্বামী,‘[[s:নামঘৰীয়া|নামঘৰীয়া]]’। * এই শিৰোনামটো আচৰিত হবলগা কথা ৷ কাৰণ আজিৰ তাৰিখত বাতৰি-কাকত,আলোচনী,চেনেলৰ ৰমৰমা ব্যৱসায় চলিছে ৷ প্ৰচাৰ মাধ্যমত এফ-এম ৰেডিঅ’বোৰো পিচপৰি থকা নাই৷ এই সকলোবোৰ প্ৰচাৰ মাধ্যমৰ বাবে প্ৰয়োজন হৈছে অজস্ৰ সাংবাদিক,জ’কি, অহৰ্নিশে কথা ক’ব পৰা ‘এংকৰ’ ৷ কিন্তু এই চাহিদাৰ পিচতো ক’বলগা হৈছে, অসমৰ সংবাদ জগতৰ এতিয়া দুঃসময় ৷ —অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী,‘[[s:সময়ৰ পৃষ্ঠা।| সময়ৰ পৃষ্ঠা।]]’ ==খ== *আজি কিমান দিন আকাশ দেখা নাই!পক্ষৰ ধাৰনা নাই।এতিয়া আকাশত অমাৱস্যাৰ ঘনঘোৰ আন্ধাৰ নে পূৰ্নিমাৰ ভৰপূৰ জোনাক-কব নোৱাৰোঁ।আজি কিমান দিন হল,আকাশলৈ মূৰ তুলি চোৱা নাই,ইমান নিৰাৱেগ,ত্বৰিত প্ৰত্যহিকতা যে আমাৰ,জীৱনযাত্ৰাৰ সৈতে আকাশৰ কোনো সংযোগ অনুভৱ কৰাৰ অৱকাশ নাথাকে;সৰ্বত্ৰ নিয়ন লাইটৰ উজ্জল আলোক,জোনাক সৰি পৰাৰ যেন কোনো সুযোগ নাই।তাতে দৈত্যৰ দৰে চৌদিশে মূৰ দাঙি আছে বৰ বৰ অট্টালিকা,খিৰিকিৰে দেখা যায় খণ্ডিত,ক্ষত বিক্ষত আকাশ; আজি কিমান দিন হল,খিৰিকিৰ কাঁচ ভাঙি কোঠালৈ সোমাই আহা নাই ৰূপালী জোন!-[খনীন্দ কুমাৰ ডেকা । এই মহা নগৰ। প্ৰথম প্ৰকাশঃডিচেম্বৰ ২০০৬।] *পৃথিবীৰ প্ৰাচীন শাস্ত্ৰবোৰৰ ভিতৰত বেদ সবাতোকৈ পুৰণি বুলিব পাৰি।অৱশ্যে বেদৰ সূক্তবোৰৰ প্ৰথমতে মুখে মুখেই ৰচনা হৈছিল সম্ভৱতঃ খ্ৰীঃ পূ ৪২০০ অব্দৰ পৰাই আৰু সূক্তৰ ৰচনা আঢ়ৈ হেজাৰ মান বছৰ ধৰি চলিছিল। খ্ৰীষ্টপূৰ্বাব্দ ১৪০০ ৰপৰা ১০০০ খ্ৰীষ্টপূৰ্বাব্দৰ ভিতৰতে বেদে লিখিত ৰূপ লৈছিল। আনকি লিখিত ৰূপ লোৱা বেদ,বিশেষকৈ ঋক বেদক সবাতোকৈ পুৰণি শাস্ত্ৰৰ অন্যতম বুলিব পাৰি। বেদৰ ৰছনা কাল সম্পৰ্কে অধিক আলোচনাৰ থল আছে। -ড.খৰ্গেশ্বৰ ভূঞা। [[s:চাৰিবেদৰ পৰিচয়। চাৰিবেদৰ পৰিচয় ।]] ==ক== *সীতাৰ অভ্যাস দুপৰনিশা টোপনিৰ জালতো মাজে মাজে হাত মেলি খেপিয়াই চায়,কাষৰ গভীৰ টোপনিত অচেতন চাৰিটা কুমলীয়া শিশুৰ গাৰ ওপৰত থকা কম্বলখন উচিত ঠাইত আছে নে নাই! ::— কাঞ্চন বৰুৱা, [[w:পুৱতি তৰা (গ্ৰন্থ)|পুৱতি তৰা]] *...দহ ছেকেণ্ড আগলৈকে ঠিক কৰা নাছিলো,সমুখৰ পদক্ষেপ মোৰ কি হব ? কোন ফালে হব? কিন্তু হঠাত একো নভবাকৈয়ে 'ফুটপাথৰ' এদাঁতিয়ে বিৰাজ কৰা আইনাৰ ডাঙৰ দুৱাৰখন ঠেলামাৰি কোঠাৰ ভিতৰলৈ সোমাই গলো।-কাঞ্চন বৰুৱা,‘[[s:মৃত বিহংগ। | মৃত বিহংগ ।]]’ *এখন কপি থকা ৰামধেনু। হয়তো কোঠাটোৰ কোনোবা দাঁতিত থকা বিশেষ আকৃতিৰ পানী গিলাচৰ ওপৰত,দুৱাৰেদি চুৰি কৰি সোমোৱা ৰ'দ চেৰেঙা পৰিছেহি, তাৰ প্ৰতিবিম্বটো ৰামধেনুৰ সাতোটা ৰং গাত লৈ পৰিছেগৈ ওচৰৰ বেৰখনত,তাতে গঢ়ি তুলিছে এখন কঁপি থকা ৰামধেনু। -কাঞ্চন বৰুৱা, ‘[[s:অসীমত যাৰ হেৰাল সীমা।| অসীমত যাৰ হেৰাল সীমা ।]]’ ==গ== * ৰাতি পুৱাইছে। বন্দুকৰ শব্দত নহয়। এজাক চৰাইৰ কিচিৰ-মিচিৰ কোৰ্হালত। -গীতালি বৰা, '[https://as.wikisource.org/wiki/%E0%A6%A1%E0%A7%B0%E0%A6%BF%E0%A6%AF%E0%A6%BC%E0%A6%B2%E0%A6%BF ডৰিয়লি]' * জুলাই মাহৰ ভৰ দুপৰ।প্ৰচন্দ গৰম আৰু বতাহৰ নামত বলি থকা গৰম সোঁতৰ চাদৰ এখনে যেন জপটিয়াই ধৰিছে সমগ্ৰ গুৱাহাটী মহানগৰীক।আকাশখনলৈ কোনোবাই যেন জ্বলি থকা মেজি এটাৰ ৰঙা জুইকুৰাহে ছাটি মাৰি পঠিয়াইছে।পদপথৰ কোনোবা এটা চুকত এইহেন গৰমকো আওকান কৰি গভীৰ নিদ্ৰাত পৰি ৰৈছে কোনোবাজন।গছৰ পাত এখিলাও কঁপি নুঠা গৰমৰ এইকেইটা দিন বৰ অসহ্য়কৰ হৈ উঠে।-গায়ত্ৰী প্ৰান্তিক শৰ্মা,'[[s:সূৰ্যফুলৰ দেশলৈ|সূৰ্যফুলৰ দেশলৈ]]'। ==দ== * সময় সন্ধিয়া। আন্ধাৰে প্ৰকৃতিৰ ৰেহ-ৰূপ অষ্পষ্ট কৰি তুলিছে, কিন্তু একেবাৰেই লুকুৱাব পৰা নাই। আকাশত দুই-এটা তৰাই মাথোন ভুমুকি মাৰিছে। জুৰ বতাহে ধীৰ গতিৰে নতুনকৈ ফুলা ফুলৰ ৰেণু ছটিয়াই ফুৰিছে।- দণ্ডিনাথ কলিতা, [[s:অদৃষ্ট|অদৃষ্ট]] ==য়== *মানুহজনৰ আচল নাম হ’ল দ্যাৰগে নৰবু। জন্মৰ সময়তে তাৰ দেউতাকে গাঁৱৰ লামাৰ হতুৱাই কোষ্ঠী চাই দিয়া তাৰ আচল নাম। কিন্তু তাৰ বৰ্তমান গাঁও দিৰাংজঙৰ মানুহে সেই নামেৰে নেজানে। আনকি নিজৰো তাৰ এই নামটো আচহুৱা আচহুৱা যেন লগা হ’ল।কেতিয়াবা কাচিৎ তাৰ ঘৰত পূজা-পাতল কৰিবলগা হ’লে অথবা বেমাৰ-আজাৰৰ সময়ত বা অন্য কাৰনত মংগল চাবলগা হ’লে তাৰ নামটো আৰু ৰাশিটো লাগে কাৰণে নিজৰ নামটো সি মনত ৰাখিব লগা হৈছে।-য়েছে দৰজে ঠংচি,‘[[s:শৱ কটা মানুহ|শৱ কটা মানুহ ।]]’ *পশ্চিম আকাশত সূৰয ডুব যাব খুজিছে। শৰত কালৰ সন্ধিয়া সময়ত দিগবলয়ৰ ওপৰত শেঁতা হৈ পৰা সূৰুযটো দেখিলে এনে লাগে যেন লাজত ৰঙচুৱা হৈ পৰা এজনী ধুনীয়া গাভৰু পাহাৰৰ আঁৰত লুকাব খুজিছে। সেই ৰঙচুৱা সূৰযটোৰ জোনালী আভাত চাকু পৰ্বত উদ্ভাসিত হৈ পৰিছে।-য়েছে দৰজে ঠংচি,‘[[s: মৌন ওঁঠ মুখৰ হৃদয় ।মৌন ওঁঠ মুখৰ হৃদয় ।]]’ *প্ৰেম টাছিয়ে উজুটি খালে। তল-ওপৰ,ইফাল-সিফাল,কোনোফালে নোচোৱাকৈ শেন যোৱাদি সি ঘৰৰ ফালে আগুৱাই গৈ আছিল।হঠাৎ শিল এচটাত উজুটি খাই সি সন্মুখৰ ফালে ছিটিকি পৰিল।হামখুৰি খাই পৰি যোৱাৰ পৰা নিজকে কথমপি চম্ভালি ল'লে।হাত দুখনৰ তলুৱাত লাগি থকা ধুলিবোৰ জোকাৰি এবাৰ পাছলৈ উভতি চালে।তাৰ পাছত সতৰ্ক হৈ চাৰিওফালে চকু ফুৰালে।"নাই , কোনেও দেখা নাই;ৰক্ষা,কোনোবাই দেখিব লাগিলে মোক চাই হাঁহিলে হয়" সি ভাবিলে।-য়েছে দৰজে ঠংচি,‘[[s:লিঙঝিক|লিঙঝিক]]’। ==জ== *মই যেতিয়া এডিনোৱলচৰ(Eddie knowles ) সৈতে মালানিত চিকাৰ কৰিছিলোঁ,তেতিয়া মই বাঘটোৰ বিষয়ে শুনিছিলোঁ। পিছত ইয়েই ‘চম্পাৱতৰ আতংক’ ৰূপে বিখ্যাত হৈ পৰে। জিমকৰবেট,[[s:কুমায়ূনৰ মানুহ খোৱা বাঘ।|কুমায়ূনৰ মানুহ খোৱা বাঘ।]] * বোলা গৃহস্থৰ কুশলাৰ্থে...বোলা জয়... লগে লগে পদূলিমুখত "তাওঁ ঘ্ৰেন ধিন দাওঁ,খিত তাকি ধিন দাওঁ,ঘ্ৰেন ঘ্ৰেন ঘ্ৰেন দাওঁ ঘেন" বুলি ঢুলীয়াই ঢোলত ৰগৰ দি ছেও আৰম্ভ কৰিলেই।ঢোলৰ ছেও শেষ হ'ল কি নহ'ল ৰজাবাহৰৰ ৰমাকান্তই হুঁচৰিৰ পদ জুৰিলেই- "গোবিন কৃষ্ণ ৰাম নাৰায়ন হৰি এ জয়--।"-জয়ন্ত মাধৱ বৰা, [[s:'দেউল|দেউল']]। *গোটবৰালী মাছ খোৱ মাজুলীয়াল,পিছ পৰা মাজুলীৰ পৰা পিছ নপৰি আগবাঢ়িবি নেকি?যা, যা,পঢ়িব নেলাগে, মাজুলীতে বহি গোসাঁইৰ প্ৰসাদ খাই থাকগৈ।-এনেকুৱা সুৰত, এনেকুৱা ভংগীমাত কেশৱৰাম বৰাই কথাকেইটা ক'লে, ওচৰত থিয় হৈ ৰৈ থকা কেইটাই ভেল্কীবাজী দেখুওৱা মানুহটোলৈ চাই থকাদি হা কৰি মুখখন মেলি চায়েই থাকিল।আও, এনেকৈনো অপমান কৰিব লাগে নে?-জয়ন্ত মাধৱ বৰা,'[[s:নামত মাজুলী কহয় সৱে|নামত মাজুলী কহয় সৱে]]' ==প== *গঙ্গাদেৱীয়ে নিজেই এগৰাকী দিপলিপ মানৱী কণ্য়াৰ ৰূপ ধৰি দেখা দিলে কুৰুৰাজ শান্তনুৰ সন্মুখত।ৰজা দেখিয়েই মুগ্ধ হ’ল।সেই মোহিনী মূৰ্তিৰ অপৰূপ সৌন্দযৰ্ই তেওঁক সম্পূৰ্ণভাৱে মোহাচ্ছন্ন কৰিলে।ৰজাই আকুলভাৱে প্ৰেম নিবেদন কৰিলে, “হে সুন্দৰী,তুমি কোন মই নেজানো-কিন্তু দেৱীয়েই হোৱা বা মানৱীয়েই হোৱা তুমি মোৰ পত্নী হোৱা-মই মোৰ এই ৰাজ্য,মোৰ বিপুল ঐশ্বৰ্য আনকি মোৰ জীৱনো দিবলৈ সাজু আছো তোমাৰ বাবে।”-অনুবাদ প্ৰদীপ শইকীয়া,‘[[s: কথা-মহাভাৰত|কথা-মহাভাৰত ]]’ *দীঘলীয়া হুইছেলৰ শব্দত ডিগন্তই সাৰ পালে।ৰাতিপুৱা কে আই এৰ ট্ৰেইনিং আৰম্ভ হোৱাৰ সংকেত ধ্বনি।চকু-মুখ মোহাৰি সি বিছনাতে উঠি বহিল।বিছনাখন কেৰমেৰাই শব্দ কৰি উঠিল।বাঁহেৰে সজা চাং বিছনা।ওপৰত এটুকুৰা সৰু প্লাষ্টিক।গাত ল’বলৈ এখন নগা চাদৰ।তেনেকৈয়ে শুই আহিছে সিহঁতে যোৱা দুটা বছৰ।কেম্পত যেনিবা অলপ ভালেই। সিহঁতে যেতিয়া এঠাইৰ পৰা আন এঠাইলৈ এমাহ-ডেৰমাহ ধৰি দুৰ্গম অঞ্চলৰ মাজেৰে মাৰ্চ কৰে,তেতিয়া নিশাবোৰ হৈ পৰে আৰু কষ্টকৰ।পাহাৰ-পৰ্বত বগাই খোজকাঢ়ি যাওঁতে য’তেই সন্ধিয়া হয়,তাতেই নিশাটোৰ বাবে কেম্প বহুৱাই।ওচৰে-পাজৰে শুকান গছপাত যি পায়,তাকে গোটাই লৈ বিছনা পাতে।তাৰ ওপৰত এখন প্লাষ্টিক পাৰি লৈ সিহঁতে পাল পাতি শোৱে।কাচিনৰ মাটি বোৰ খুউব জেকা। বহু বছৰ ধৰি অব্যৱহিত হোৱা হেতুকে মাটিত হালধীয়া ৰঙৰ চামনি এটা পৰে।সুদা মাটিত শুলে নানান অচিন বেমাৰ হয়।তেনেকৈয়ে বাটত সংগঠনৰ বহু লৰা মৰিছে।আজিকালি সেইকাৰণে সিহঁত খুউব সাৱধান।অলপ কষ্ট কৰি হ’লেও শুকান গছপাত গোটাই বিছনা পাতি লয়।-পৰাগ কুমাৰ দাস,‘[[s: ছাংলট ফেনলা | ছাংলট ফেনলা ]]’ * ছবিয়ে কথা কয় নে নকয়? যদি কয় সেই ছবিয়ে বুকুত বিহৰ ঢল আনে নে? তেনে ছবিয়ে কলিজাত দুখৰ শিলনি সাজে নে? -পৰী পাৰবীণ, [https://as.wikisource.org/wiki/%E0%A6%AC%E0%A6%BE%E0%A7%B0%E0%A6%BE%E0%A6%82%E0%A6%97%E0%A6%A3%E0%A6%BE%E0%A7%B0_%E0%A6%9C%E0%A7%81%E0%A6%AA%E0%A7%81%E0%A7%B0%E0%A6%BF বাৰাংগনাৰ জুপুৰি] * শিৱক ভাল পোৱাটো এটা কঠিন কাম ৷ তাতোকৈও কঠিন শিৱক নিজৰ কৰি পোৱাটো ৷ তাইৰ দৃঢ় বিশ্বাস শিৱই আজিও গিৰাছীক আগৰ সমানেই ভাল পায় ৷ — প্ৰাৰ্থনা শইকীয়া, ‘[[s:জটাধাৰী | জটাধাৰী]]’ * ৰে’ল ষ্টেচনটোত ডাঙৰ, হালধীয়া ফ্ৰগ লাইটটো জ্বলি থকা নাই ৷ দূৰৰ গাওঁখনৰ পৰা চাকিৰ পোহৰো আন্ধাৰ সৰকি আহি সিহঁতৰ চকুত পৰা নাই ৷ প্লেটফৰ্মৰ একাষৰ আধাভগা পকী বেঞ্চখনত বহি সিহঁত তিনিওটাই চিগাৰেট হুপি আছে ৷ গ’ল্ড ফ্লেক ৷ ছাহজাহানে বুজি পোৱা নাই যে কিয় ইমান দুখ লাগিছে ৷ বাৰে বাৰে মুখত জমা হোৱা থু পেলাই সি ভাবি আছে তাৰ কিয় দুখ লাগিছে ৷ অসাৱধান, বেপৰোৱা হৈ থু পেলাওঁতে তাৰ ওঁঠত লাগি ধৰা থুৰ অৱশিষ্টখিনি চিগাৰেটটোত লাগিছে আৰু অভ্যাসবশতঃ সি একেটা চিগাৰেটকে ৰক্তিমলৈ আগবঢ়াই দিছে ৷ তিতা চিগাৰেটটো ওঁঠত লগাই এসোপা মাৰিয়েই মুখখন কোচখুৱাই ৰক্তিমে চিঞৰি উঠিল——— ৷ —প্ৰাৰ্থনা শইকীয়া, ‘[[s:প্লেটফৰ্মত এতিয়া কোনো নাই | প্লেটফৰ্মত এতিয়া কোনো নাই]]’ ==ম== *ৰায়বেৰেলী। ১৯৭৯ চনৰ আহিন মাহ। ইউনিয়নৰ নতুন লীডাৰ যশোৱন্তই চাটাৰিং প্লেটৰ দম এটিৰ ওপৰত বহি আছিল। তাৰ সন্মুখত সৌৱা সাই নাদী। এইখিনিতে এই নদীৰ দুয়োটা পাৰৰ বৰ বেছি শোভা নাই।নৈৰ গৰাই শুকান মাংসৰ বৰণ লৈছে। কিছু আঁতৰত সৌৱা বেহটা গাওঁ। এজোপা প্ৰাচীন বট গছৰ তলত বেহটা গাঁৱে নিশ্চিন্ত হৈ এয়া যেন শুইহে আছে।-সেই জোপা যেন বট গছ নহয়,সেইয়া এখন ধ্বজা। ধ্বজাৰ তলত বেহটা গাঁৱে যেন শান্তিৰে সদায়ে বাস কৰি আহিছে। শান্তিৰে ? দূৰৈৰ পৰা সিহঁতক শান্তিৰেই বাস কৰা যেন দেখা গৈছে।-মামণি ৰয়ছম গোস্বামী,'[[s:মামৰে ধৰা তৰোৱাল|মামৰে ধৰা তৰোৱাল]]'। *সেই সময়ত বয়স বৰ কম আছিল।খোৱা-পিন্ধাৰ চিন্তা নাছিল।এনেকুৱা অৱস্থাত মোৰ বয়সৰ যিকোনো ছোৱালীয়ে আনন্দত দিন কটোৱাৰে কথা আছিল।মোৰ কপালত কিন্তু এই আনন্দৰ কথা লেখা নাছিল।এক প্ৰকাৰ নৈৰাশ্য আৰু দুঃখবোধে মোৰ হৃদয়ৰ লগত যেন ঘৰ বান্ধিয়ে লৈছিল।-মামণি ৰয়ছম গোস্বামী,'[[s:আধালেখা দস্তাবেজ|আধালেখা দস্তাবেজ]]' *ডিব্ৰুগড় চহৰ খন ভালেমান দিনৰ।কেতিয়াৰ মই সঠিক কৈ নাজানো। ডিব্ৰুগড়ৰ ইতিবৃত্ত নাইবা বুৰঞ্জী মই ক'তো পঢ়া নাই। অৱশ্যে পঢ়িবৰ চেষ্ঠাও কৰা নাই। সৰুৰে পৰা চহৰ খন দেখি আহিছোঁ- এতিয়াও দেখিছোঁ। গঢ়াখহনীয়াৰ বাহিৰে ডিব্ৰুগড়ত উল্লেখযোগ্য় অন্য় কিবা হৈছে বুলি মোৰ মনে নধৰে। গড়াখহনীয়াও বাৰিষাৰ ভৰ ব্ৰক্ষপুত্ৰৰ সৈজন্যতহে।-ড.মুক্তি প্ৰসাদ গগৈ,'[[s: ব্ৰনমাই| ব্ৰনমাই]]'। *দুহাত মেলি অহা এটা বিশাল মিকি মাউছৰ সপোন দেখি সৰ্বানন্দ খপ্‌জপাই সাৰ পাই উঠিল। বিছনাতে বহি কাষৰ টেবুলত থকা পানী এগিলাছ খালে। আহ, এটা দৈত্যকাৰ মিকি মাউছ তেওঁৰ ওচৰত আহি ৰৈছিল, তাৰ আকাৰৰ তুলনাত সৰ্বানন্দৰ নিজকে বাওনাৰ দৰে লাগিছিল, সি দুহাত মেলি তেওঁৰ শৰীৰ চেপি ধৰিব খুজিছিল, তাৰ উষ্ণ শ্বাস-প্ৰশ্বাস ৰে'ল ইঞ্জিনৰ ভাপৰ দৰে তেওঁৰ মুখত আহি পৰিছিল, চকু দুটা আঙঠাৰ দৰে জ্বলিছিল, বিৰবিৰাই বিৰবিৰাই মিকি মাউছটোৱে কৈ উঠিছিল, তুমিও সৰ্বানন্দ, তুমিও! - মনোজ কুমাৰ গোস্বামী, 'ভুলসত্য'। * অসীমৰ মনটো দুখেৰে ভৰি পৰিল। সি স্কুলৰ গে'টৰ কাষৰ বকুল গছজোপাৰ ছাঁত বহি আছে। অকলে। তাৰ কাষেৰেই লগৰ ল'ৰা-ছোৱালীবিলাক অহা-যোৱা কৰি আছে। কোনেও তাক মাত লগোৱাৰো প্ৰয়োজন অনুভৱ কৰা নাই। অৱশ্যে সিও কাকো মাতিবলৈ উৎসাহ অনুভৱ কৰা নাই। -মৃণাল কলিতা, বকুল ফুলৰ দৰে। * সন্ধ্য়াই বাৰাণ্ডালৈ চকীখন চোঁচোৰাই উলিয়াই আনিলে।কোঠাটোৰ একমাত্ৰ চকী সেইখন।কোনোবা কাহানিতে হস্পিতাল কৰ্তৃপক্ষই কোঠাৰ আচবাবৰ নামত দান কৰা চকী। ভোলাকাঠৰ শক্তিশালী হাতল।সেই হাতলতে ধৰি চোঁচোৰাই আনি তাই সেইখন বাৰাণ্ডাত পাতি ল'লেহি।-মণিকুন্তলা ভট্টাচাৰ্য,'[[s:সন্ধ্য়া|সন্ধ্য়া]]'। * পৰ্টিকৰ লাইটটো নুমুৱাই নিৰ্মলা বাৰাণ্ডাৰলৈ ওলাল। এতিয়া নিশা এঘাৰ বাজি গৈছে। আৰু মাত্ৰ এঘণ্টাৰ পাছতে এই বছৰটোৱে মেলানি মাগিব। চাৰিওফালে নাচ-গানৰ আনন্দময় পৰিবেশ।আতচবাজী ফুটাবলৈ সাজু হৈ আছে গোটেই মহানগৰ। -মণিকুন্তলা ভট্টাচাৰ্য,'[[s:বন্ধ ঘৰৰ খিৰিকি|বন্ধ ঘৰৰ খিৰিকি]]'। * তেওঁ নিজকে বৰ সাধাৰণ মানুহ বুলিয়েই ধৰি লৈছিল। কিন্তু যেতিয়া খোলা খিৰিকীৰ কাষৰ মেজত বহি পাঠ্য়পুথিৰ পাঠ আওৰাইছিল,চুবুৰীৰ বাপেক-মাকবোৰে নিজৰ নিজৰ ল'ৰাহঁতক ধিক্কাৰ দিছিল। কৈছিল-ঃ চাই আহগৈ যা,দাসৰ ল'ৰাই কেনেকৈ পঢ়ি আছে। ডাঙৰ মানুহ হ'বগৈ এদিন সি...-মণিকুন্তলা ভট্টাচাৰ্য,'[[s:অনুৰোধ|অনুৰোধ]]'। * ২০১২ চনৰ জুন মাহৰ কোনোবা এদিন মই ৰাজগড় ৰোডেৰে গাড়ী চলাই আহি আছিলো, কাষৰ চিটত আছিল তৰুণ ৷ আগেয়ে কোৱাৰ দৰে সিদিনাখনো তৰুণে বাৰে বাৰে কৈছিল— “ভাইটিদা, আপুনিও আমাৰ দলৰ লগত এভাৰেষ্ট অভিযানলৈ যাব পাৰে দেখোন !” তেতিয়া আমি কল্যাণ ষ্টোৰৰ সন্মুখত ৷ মই মোৰ গাড়ীখন ৰখাই দি তৰুণৰ মুখৰ পিনে চাইছিলো ৷তৰুণে সেই একেটা কথাকে যোৱা বছৰৰ পৰা কৈ আছিল ৷ সি কৈ থকা সময়খিনিত কথাটো মই গভীৰভাৱে লওঁ আৰু পাছত কামৰ ব্যস্ততাৰ বাবে পাহৰি যাওঁ ৷ সিদিনাখন মই তৰুণক কৈছিলো— “মোক এসপ্তাহ সময় দিয়া ভাবিবলৈ ৷” তাক তেনেকৈ কৈ মই মোৰ অফিচলৈ গুচি গৈছিলো ৷ কথাটো মোৰ মনৰ কোনোবাখিনিত লুকাই থাকিল ৷... -মনীষ কুমাৰ ডেকা, '[[s:এভাৰেষ্টত বিশ মিনিট|এভাৰেষ্টত বিশ মিনিট]]'। *দুপৰীয়াৰ অভাৱনীয় ঘটনাটোৱে মনটো তাৰ খেলি মেলি কৰি ৰাখিছিল।গাৰ কঁপনি তেতিয়াও মাৰ যোৱা নাছিল।ইমান শীতল বতৰতো মাজে মাজে সি ভৰিৰ পৰা মূৰলৈ এটা উত্তাপ অনুভৱ কৰিছিল।অৱশ্যে ভয়তে সি মুখ খুলি তাৰ মনৰ কথা কাকো ক'ব পৰা নাছিল।-মেদিনী চৌধুৰী,‘[[s:তাত নদী আছিল|তাত নদী আছিল]]’। *আনদিনাৰ দৰেই ৰেলআলিটোতে সি বহি ললেহি।তাৰ পিচপিনে বিলৰ দাঁতিৰ পথাৰখন জুপুকা মাৰি অ'ত ত'ত বহি থকা বগলী জাকেৰে চ'তমহীয়া শিমলুতলৰ বহল ঘাঁহনি এডৰা যেন দেখা গৈছিল।কাষতে পানী জিয়েলিত কোঢ়াল কৰি ঘাঁহ কাটি থকা ঘোঁৰাকেইটাকো বগলীজাকে ভয় কৰা নাছিল।-মেদিনী চৌধুৰী,‘[[s:ফেৰেংগাদাও|ফেৰেংগাদাও]]’। *বৰ বেছি হুলস্থুল শিলাদিত্যই সহিব নোৱাৰে।মূৰৰ ভিতৰখনত অসহ্য যন্ত্ৰণাৰ সৃষ্টি হয়।সেইবুলি সি স্মৃতিৰ ওচৰলৈ নহাকৈও থাকিব নোৱাৰে।তাৰ শান্ত স্বভাৱৰ বিপৰীতে তাই একেবাৰে উত্তাল সমুদ্ৰ।খোজ নাকাঢ়ে,উৰিহে যায় যেন।কথা নহয়,খনখনাই বটালিৰে পাত্থৰ কাটি যায়....।-মণিকুন্তলা ভট্টাচাৰ্য্য,‘[[s:মুক্তি|মুক্তি]]’। *দ কিমান হ’ল ? ন মিটাৰ ৷ পৰা যাবনে ?পায়েঙে উত্তৰ দিয়াৰ প্ৰয়োজনবোধ নকৰিলে। উত্তৰ দিব বুলি আশা কৰাটোও দৰাচলতে মোৰ মূৰ্খামিহে আছিল ৷ ভৰা ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ মাজত, কাজিৰঙাখনক সন্মুখত লৈ যেতিয়া পায়েং ব্যস্ত সৰু জাহাজখন থিৰেৰে ৰাখি লংগৰ পেলোৱাত, তেতিয়া মোৰ নিচিনা সাধাৰণ নৰমনিচৰ প্ৰশ্নৰ উত্তৰ নিদিয়াটোৱেই জয় পায়েঙৰ নিচিনা অভিজ্ঞ নাৱিকৰ বাবে আছিল স্বাভাৱিক ৷— মৃণাল তালুকদাৰ, ‘[[s:ছাংপোৰ পৰা ব্ৰহ্মপুত্ৰলৈ|ছাংপোৰ পৰা ব্ৰহ্মপুত্ৰলৈ]]’। ==ৰ== *মই এই কাহিনীৰ স্ৰষ্টা নহওঁ। নিৰুপায় হেজাৰ মানুহৰ বুকুৱে বুকুৱে লুকাই থকা এক বিষাদৰ মহাকাব্যৰ মই এজন অক্ষম ৰূপকাৰ মাত্ৰ। মেৰ নাম অৰুনাভ বৰা। মই এজন লেখক।মোৰ ঘৰ গুৱাহা্টিত।-ৰীতা চৌধুৰী,‘[[s: মাকাম ।|মাকাম।]]’ *বহুত সময় ধৰি চেলফোন টো বাজি থকা দেখি নিজৰ টেবুলৰ পৰা উঠি আহিল প্ৰবক্তা জয়শ্ৰী বৰা। সহকৰ্মী অদিতি চৌধুৰীৰ চেলফোন। নিজৰ টেবুলত এৰি থৈ গৈছে। অদিতি চৌধুৰিৰ টেবুলৰ ওচৰত এখন্তেক দ্বিধাগ্ৰস্ত হৈ থিয়হৈ থাকি কৌতহল সামৰিব নোৱাৰি জয়শ্ৰীয়ে ফোন টো তুলি ল’লে।-ৰীতা চৌধুৰী।[[s: এই সময় সেই সময় | এই সময় সেই সময়]] । *তলত মেঘৰ সমুদ্ৰ। ওপৰত আকাশৰ অগাধ শূন্যতা। এই শূন্যতাৰ মাজেৰে উৰি গৈ থকা এটা ষ্টিলৰ চৰাইৰ বুকুৰ ভিতৰত মই বহি আছোঁ।-ৰীতা চৌধুৰী,‘[[s: মায়াবৃত্ত ।|মায়াবৃত্ত। ]]’ *ডিব্ৰু বিশ্ববিদ্যালয়লৈ আমন্ত্ৰণ কৰা চিঠিখন পাই ভাস্বতীৰ অস্বস্তি আৰম্ভ হৈ গৈছিল। ক’ত জানো তাই পঢ়িছিল-স্মৃতি এনে এক প্ৰেম,যি বিচ্ছেদৰ পিচতো লগ এৰা নিদিয়ে।আজি তাইৰো একেই হৈছে।ভাস্বতীৰ চকুত ভাহি উঠিল শাৰী শাৰী নাহৰ গছৰ মন্দিৰ সদৃশ চূৰাবোৰ। বৰ্ণময় সেউজ,কেঁচাপতীয়া,ফিকা চাহৰ ৰঙৰ কোমল পাতবোৰ আকৌ এবাৰ ৰদৰ সোঁণালী সানি,কুমাৰী ভয় লৈ বতাহত ৰিব্ ৰিব্কৈ কঁপি উঠিল তাইৰ চকুৰ মণিত। *ব্যৰ্থ। ব্যৰ্থ বুলিয়েই ক’ব লাগিব। উজ্জল জীৱনৰ সম্ভাৱনা লৈ ওলাই অহা এজনী প্ৰাণচঞ্চল ছোৱালীৰ এই পৰিসমাপ্তিক ব্যৰ্থতা বুলি নকৈ কি কোৱা যায়। তাইতো.....। থাওক সেই সমাপ্তিৰ কথা।-ৰীতা চৌধুৰী,‘[[s: পপীয়া তৰাৰ সাধু|পপীয়া তৰাৰ সাধু]]’ *ৰাতিপুৱা। গুৱাহাটী মহানগৰীৰ এটা পৰিচ্ছন্ন উপপথৰ একাংশৰ দৃশ্যপট। সেই অংশত মাজত বাটটো ৰাখ দুফালে দুটা ঘৰ।এফালে পকী দেৱালেৰে ঘেৰা এডোখৰ মাটিত প্ৰায় চৌহদ জুৰি এট প্ৰকাণ্ড বহুতল অট্টালিকা। গুৱাহাটীত খোপনি পুতিবলৈ আৰম্ভ কৰা ফ্লেট জীৱনৰ চানেকি এটা আধুনিক এপাৰ্টমেণ্ট।ভাগে ভাগে বা কৰা অনেক পৰিয়ালৰ ভিন্নসুৰী জীৱনৰ কোলাহলেৰে মুখৰিত মুকলি ঠাইহীন সেই আবদ্ধ পৰিবেশৰ ঠিক বিপৰীতে বাটৰ সিটো মূৰে আছে লন আৰু ফুলনিৰে সুশোভিত বৃহৎ চৌহদৰ ভিতৰত এট অত্যাধুনিক দুমহলীয়া ঘৰ।-ৰীতা চৌধুৰী,'[[s:ৰাগ মালকোশ|ৰাগ মালকোশ]]' *বহল চাংখনৰ কাষতে দীঘল টেবুলখন।চাৰিটা খুঁটা পুতি বাঁহেৰে বনোৱা টেবুলখন আচলতে এখন চাঙেই।টেবুলৰ ওপৰত নিৰ্দিষ্ট স্থানত থাকে মোৰ,বাইদেউ আৰু ককাইদেউৰ কিতাপ-পত্ৰ,বহী।কণ আৰু মুন তেতিয়াও স্কুল যাবৰ হোৱাই নাই।সন্ধিয়া হলেই টেবুলৰ সন্মুখত ৰৈ আমি আটায়ে প্ৰৰ্থনা জুৰোঁ।....আমি কিমান মনঃপুত প্ৰৰ্থনা গাইছোঁ,সেইয়া পৰ্যবেক্ষন কৰি থাকে দেউতাই কেতিয়াবা মায়ো।...ঘৰলৈ সেই সময়ত কোনোবা মানুহৰ আগমন ঘতিলে চোতালতে বহে মানুহ।-ড.ৰুবুল মাউত,‘[[s:মোৰো এটা সপোন আছে।|মোৰো এটা সপোন আছে।]]’ *এই অসম দেশৰ লক্ষীমপুৰ জিলাত সোৱণশিৰী নামেৰে এখন নৈ আছে।এই নৈখন অখমৰ উত্তৰত থকা মিৰি ডফলাৰ পৰ্বত লানিৰ পৰা ওলাই উত্তৰ লক্ষীমপুৰৰ মাজেদি বাগৰি মাজুলীৰ খেৰকটীয়া নৈত পৰিছেগৈ।খেৰকটীয়া এখন বেলেগ নৈ নহয়।ব্ৰক্ষপুত্ৰৰ ঠাল এটা মাথোন।ঘাই ব্ৰক্ষপুত্ৰৰ পৰা ফাটি আহি সোৱণশিৰীত পৰিছে।আজিকালিও লক্ষীমপুৰ আৰু মাজুলীৰ সাধাৰণ শ্ৰেণীৰ মানুহৰ ভিতৰত এনেকুৱা প্ৰবাদ আছে যে ব্ৰক্ষপুত্ৰ বাবাই আগবাঢ়ি আহি,তেওঁৰ পৰম ৰূপৱতী সৰ্বগুণে বিভূষিতা ভাৰ্য্যা সোৱণশিৰীক বাটৰে পৰা আদৰি নিছে।যি ঠাইত সোৱণশিৰী আৰু খেৰকটীয়া লগ লাগিছে,সেই ঠাইৰে পৰা যিখন নৈ হৈছে,তাৰ নাম লুইত।লুইত লক্ষীমপুৰ আৰু মাজুলীৰ মাজেদি বাগৰি পছিম মুখে ব্ৰক্ষপুত্ৰত পৰিছে।-ৰজনীকান্ত বৰদলৈ, ‘[[s:মিৰি জীয়ৰী।|মিৰি জীয়ৰী।]]’ * ফাগুন মাহ৷ ভৰ দুপৰীয়া ৷ আকাশ ধুৱঁলি-কুৱঁলি ৷ পচিম ফালৰ পৰা খৰাং পচোৱা মাৰিছে ৷ বাটে-পথে হাবি পোৰা ছাইবিলাক উৰি উৰি পৰিছে ৷ এজোপা জৰি গছৰ আগৰ পৰা একো একোবাৰ উৰামাৰি এহাল ফেঁহুচৰায়ে এই ছাইবিলাক ওপৰতে ধৰি ধৰি খাইছে ৷ - ৰজনীকান্ত বৰদলৈ, ‘[[s:মনোমতী।|মনোমতী।]]’ *হাৰ কপোৱা শীত। ঘড়ীৰ কাঁটা আগ বাঢ়িছে নতুন এটা দিন আৰম্ভ কৰিবৰ বাবে। মহা নগৰীৰ আটাইয়ে বোধ হয় টোপনিত অচেতন। চতুৰ্দিশে অদ্ভুত এক নৈঃশব্দ।-ৰন্জু হাজৰিকা,‘[[s: নৰকৰ ফুল।|নৰকৰ ফুল।]]’ *গধূলি। গোভা ৰাজ্যৰ ৰাজ-হাউলী। আনকালে কৰ্মব্যস্ত মানুহৰ আহা-যোৱা,কথা-বতৰাই গম্গমীয়া কৰি ৰখা গোভাৰ ৰাজানঃ আজি শব্দহীন। শোকস্তব্ধ। গোভাৰ ৰাজপুত্ৰ,কুমৈ বঘৰাৰ ৰজা মৃগাঙ্কৰ মুণ্ডহীন শৱদেহ দাহ কৰি অলপ আগেয়ে উভতি আহিছে গোভাৰজা সাধুকুমাৰ আৰু কুলৰ লোক সকল। উভতি আহিছে চুবুৰীয়া ৰাজ্য সমুহৰ পৰা অহা ৰজা আৰু ৰাজপ্ৰতিনিদিসকল।উভতি আহিছে সংখ্যাহীন প্ৰজা।-ৰীতা চৌধুৰী,‘[[s:দেও লাংখুই।|দেও লাংখুই।]]’ *মহানগৰৰ কোলাহলে আহি যি অংশত তীব্ৰতা হেৰুৱাই পেলাই,ঠিক তেনে এডোখৰ ঠাইত বূহৎ চৌহদৰ ভিতৰত আধুনিকতাৰ গৌৰৱ বিচ্ছুৰিত কৰি থিয় হৈ আছে চিকিৎসা মহাবিদ্য়ালয়ৰ বূহৎ বিল্ডিংটো। জীৱন বিচাৰি অহা মানুহ আৰু জীৱন বিচাৰি অহা মানুহৰ প্ৰয়োজনক কেন্দ্ৰ কৰি গোট খোৱা ভিন্ন ভিন্ন বূত্তিৰ মানুহৰ সমাগমে অহোৰাত্ৰি মুখৰ কৰি ৰাখে বিল্ডিংটোৰ চৌপাশ।-ৰীতা চৌধুৰী,‘[[s:হূদয় নিৰুপায়।|হূদয় নিৰুপায়।]]’ *ত্ৰিছ নৱেম্বৰ ৷ দুহেজাৰ দুই চন ৷ আঘোণ মাহৰ তেৰ দিন ৷ পুৱাৰ পাতল কুঁৱলীয়ে ডিফু চহৰক সাবটি ধৰিছিল, আলফুলকৈ ৷ ঘৰৰ সন্মুখৰ পাইন গছজোপাৰ চিৰচিৰিয়া পাতবোৰতো আঘোণমহীয়া কুঁৱলীয়ে মিঠা আমেজ সানিছিল—— মৰমেৰে ৷ ——ৰং বং তেৰাং,‘[[s:মোৰ জন্ম হোৱাটো অন্ততঃ সচাঁ।|মোৰ জন্ম হোৱাটো অন্ততঃ সচাঁ।]]’ ==ল== * ৰাতি দুপৰ হৈছে। জগত নিমাত, নিস্তব্ধ। সৰু বেজি এটি হাতৰ পৰা মাটিত পৰিলেও কাণ যায়। মাজে মাজে ফেৰুৱাৰ 'ফেউ' 'ফেউ', কুকুৰৰ 'ভুক্' 'ভুক্', হুদুৰ মাত আৰু ফেঁচাৰ কুৰুলীয়ে এই নিশাৰ নিফুট ভয়-লগা ৰাতিক আৰু ভয়-লগা কৰি তুলিছে। - লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱা, [[s:পদুম_কুঁৱৰী|পদুম কুঁৱৰী]] *বিশ্ববিখ্যাত বহুৰাষ্ট্ৰীয় প্ৰতিস্থান 'ভিভিয়ান ইন্টাৰনেচনেল'ৰ আণৱিক জীৱ বিদ্যা শাখাৰ মুৰব্বী ড. অনুজ কৃপালনিয়ে তিনিতা ই মেইলৰ বাৰ্তা গ্ৰহন কৰি প্ৰিণ্ট আউট তিনিটা আছুতীয়াকৈ থৈ ইন্টানেটৰ যোগেদি তথ্য় পাবৰ বাবে ডেক্সটপত আখৰ কেইটা টিপাৰ লগে লগে পৰ্দাত কথা বোৰ জিলিকি উঠিলঃ -লক্ষ্মীনন্দন বৰা, [[s: কায়কল্প |কায়কল্প]] ==শ== :তোৰ লক্ষ্য কিন্তু পাহৰি নাজাবি। মই তোক ডাক্তৰ হ'বলৈ হে গুৱাহাটীলৈ পঠিয়াইছো,মুকলিপক্ষী হৈ আকাশত উৰিবলৈ নহয়। হায়াৰছেকেণ্ডাৰীৰ দুটা বছৰ মন দি পঢ় নহ'লে একো লাভ নহব।-শিখা শৰ্মা।[[s: চিনৰিটা|চিনৰিটা ]] *:শালিকী এ...লথৌ থৌ... ভাত হ’ল শাক হ’ল ডালত পৰি খা..আ..হি : বোকা আছে পানী আছে কেনেকৈ যাম ! নাই, বোকা-পানী দেখি থমকি ৰোৱা নাছিল৷ খুব সাৱধানে খুপি খুপি আগবাঢ়িছিল কণমানি ভৰি দুখনি ৷ ডাৱৰ ভেদি বেলিয়ে ভুমুকি মাৰিছিল ৷ৰ’দৰ হেঁচোকনিত গছপাতবোৰৰ ঘুমটি ভাগিছিল, ফুলবোৰে হাঁহিছিল,এটি-দুটিকৈ অনেকটি পখিলা জাকি মাৰি উৰি গৈছিল ৷ঠোঁটত গীত এটি এটি লৈ চৰাইবোৰো উৰা মাৰিছিল ৷ ধূলি-বালিৰ ধেমালিবোৰে মোক হাত বাউলি মাতিছিল ৷ ফটাকানিৰ ছোৱালীবোৰে মোৰ বাবেই বাট চাই আছিল ৷ আৰু মোৰ খেলৰ প্ৰধান সংগী ৰুবী...তাই চাগে’ নাৰিকলৰ কোৰোকাত বালি-মাটি-বনপাতৰ ভাত-তৰকাৰী ৰান্ধিলেই! খুপি খুপি গৈ থকা মোৰ ভৰি দুখন ডেউকা হ’ব খুজিছিল ৷ —— শৰ্মিষ্ঠা প্ৰীতম ৷ [[s:আত্মকথা ৷|আত্মকথা ৷]] ==চ== *নৈ খনে কথা কয়। বহুত পুৰনি কথা। কথাবোৰ দুয়োপাৰৰ গৰাত লাগি লাগি ৰয়।বিৰিণাৰ পাতত বহুত দিনলৈ লাগি থাকে।বতাহজাক আহি পুৰণি কথাবোৰ বিৰিণাৰ পাতৰ পৰা ক’ৰবালৈ লৈ যায়। তথাপি কথাৰ শেষ নাই।-চৈয়দ আব্দুল মালিক, ‘[[সূৰুযমুখীৰ স্বপ্ন]]’। *ৰ’দ জাক টান আছিল।নৈ-পৰীয়া বতাহ জাক কোমলকৈ বৈ আছিল।হাবিৰ গছ-গছনিবোৰৰ পাতবোৰে সামান্য জিৰ্ জিৰনি শব্দ তুলি নাচি আছিল। বিয়াগোম বৰগছজোপাৰ গধুৰ পাতবোৰো অলপ অলপকৈ কঁপিছিল।-চৈয়দ আব্দুল মালিক,‘[[ধন্য নৰ তনু ভাল]]’। *মহাযুদ্ধৰ সাময়িকভাৱে,মাত্ৰ এৰাতিৰ বাবে,অৱসান ঘটিছে। এতিয়া আৰম্ভ হৈছে মোৰ মনৰ এক সৰ্বাত্মক যুদ্ধ। এই যুদ্ধত উত্তীৰ্ণ হ'লেই মই আচল যুদ্ধত উত্তীৰ্ণ হ'ব পাৰিম।-চন্দ্ৰপ্ৰসাদ শইকীয়া, ‘[[মহাৰথী]]’। ==য== *পৃথিৱীত নিশ্চয় জুই লাগিছে। নহলে ৰবাব টেঙা এটাৰ দাম পাঁচ টকা বুলি কোনে বিশ্বাস কৰিব?কথাবোৰ অফিচত শুনি খেৰজান বাগিছাৰ বৰ কেৰাণী শইকীয়াই ঘৰত কয়হি।তেওঁৰ ৰান্ধনি-চাকৰ ভীমচন্দ্ৰই শুনি অবাক হয়,আৰু শইকীয়াৰ পুতেক বাখৰৰ আগত কয়।বাখৰে মাত্ৰ মন্তব্য কৰে,"দুনিয়াত জুই লাগিছে ভীম।চাৰিওফালে যুদ্ধ লাগিছে।মানুহৰ দাম সস্তা হৈছে,বস্তুৰ দাম বাঢ়িছে।মোক বেচিলে পাঁচ পইচাও নেপাৱ।"-যোগেশ দাস,‘[[ডাৱৰ আৰু নাই]]’। [[শ্ৰেণী:বিষয়বস্তু]] m87uav8vlq9gezrv7sflpks7e4uu3pb 19759 19758 2024-10-14T03:19:00Z -chanakyakdas 9 /* ভ */ 19759 wikitext text/x-wiki যিকোনো গ্ৰন্থ বা অন্যান্য সংবাদ মাধ্যমৰ কামৰ সংলাপ বা পাঠ্যৰ প্ৰাৰম্ভিক অংশ প্ৰায়ে অন্ততঃ প্ৰথম বাক্য বা তাৰ এটা খণ্ডৰে গঠিত হয়। সকলো ভাল লেখাতে আৰম্ভণি বাক্যটো আকৰ্ষণীয় বা অৰ্থপূৰ্ণ হোৱাটো বাঞ্ছনীয় বুলি গণ্য কৰা হয়। ==ন== *অৱশেষত আইতাক কথাটো ক’বলৈ ময়েই ওলালোঁ। আমাৰ শ্ৰীমতীৰ মনেৰে হেমন্তহঁত ইতিমধ্যে বহুত আগবাঢ়িছে। নমিতাক দেখিলে তেওঁৰ হেনো জা-ক যেন লগা হলেই। সিহঁত দুটা বেচ মিলিব বুলিয়ে মোৰো ধাৰণা। পিচে খোজা-বঢ়াকৈ ছোৱালি অনাটোৱেই আমাৰ পৰিয়ালত এতিয়াও চলি আছে আৰু আইতাই আমাৰ ঘৰৰ ঘাই ধৰণী। আইতাৰ সন্মতি নোহোৱাকৈ কোনো কাম কৰাটো আমাৰ পৰিয়ালত হোৱা নাই........। গতিকে আইতাৰ অনুমতি অনাৰ অৰ্থাৎ কথাতো আইতাক জনোৱাৰ উদ্দেশ্যেৰে নগাঁৱলৈ গ’লো। ::— নৱকান্ত বৰুৱা, [[w:ককাদেউতাৰ হাড়|ককাদেউতাৰ হাড়]] *পঞ্চদশ শতিকাৰ পৰা বিংশ শতিকালৈকে পাঁচশ বছৰৰ অসমৰ জাতীয় জীৱনৰ পৰিশীলিত জীৱনবোধ,জীৱনদৃষ্টিভংগী,চিন্তা আৰু কৰ্মৰ মাজেদি প্ৰকাশ লাভ কৰা সংস্কৃতিক চেতনা, প্ৰতিভাৰ প্ৰতিনিধিত্বমূলক পৰিচয় প্ৰকাশিত হৈছে আৰু ভবিষ্য দৃষ্টিৰে অসমৰ জাতীয় জীৱনক আগবাঢ়ি যাবলৈ প্ৰেৰণা আৰু শক্তি দিছে সেই কেইগৰাকী হ’ল মধ্যযুগৰ শ্ৰীশংকৰদেৱ,আধুনিকযুগৰ সাহিত্যৰথী বেজবৰুৱা আৰু ৰূপকোঁৱৰ জ্যোতিপ্ৰসাদ আগৰৱালা। প্ৰতিগৰাকীৰ মাজতেই ঞ্জান আৰু প্ৰতিভাৰে পথ প্ৰদৰ্শনৰ পোহৰ বিচ্ছুৰিত হৈ আছে। এই তিনিগৰাকীকে ধৰি সহযোগী সতীৰ্থসকলৰ অৱদানে আমাৰ জাতীয় সামাজিক আৰু সংস্কৃতিক জীৱন গঢ়ি তুলিছে। প্ৰত্যেকগৰাকীৰ মাজতে ঐতিহ্য আৰু সমসাময়িক আধুনিকতাৰ সমাহাৰ ঘটিছে। এই সকলক বাদ দি জাতীয় জীৱনৰ ইতিহাস লিখা সম্ভৱ নহয়। তিনিওগৰাকীৰে সাহিত্য সমগ্ৰ গ্ৰণ্ঠকাৰে প্ৰকাশিত হৈছে। তথাপি নিজৰ নিজৰ দৃষ্টিৰে হয়তো অনেকেই এই সকলৰ ৰচনা পঢ়িবলৈ যত্ন কৰি আহিছে আৰু কৰি থাকিব। ::— নগেন শইকীয়া (সম্পাদক), [[w:ৰূপকোঁৱৰ জ্যোতিপ্ৰসাদ ৰচনাৱলী|ৰূপকোঁৱৰ জ্যোতিপ্ৰসাদ ৰচনাৱলী]] *সৰু কালটোৱেই মোৰ জীৱনৰ আটাইতকৈ অনুপম প্ৰহৰ৷ সেয়ে সৰুকালিৰ কথাৰেই আৰম্ভ কৰিছোঁ৷ মোৰ জন্ম হৈছিল ১৯৩৩ চনৰ ২০ জুনৰ দিনা৷ মোৰ জন্মৰ আগৰ বা জন্মৰ সময়ৰ সমসাময়িক সমাজৰ কথাবোৰ মই জনাৰ উপায় নাই৷ কেৱল মা, বৰমা,উচৰ-চুবুৰীয়াৰ মুখৰ পৰাহে পাছত শুনিছিলো৷ তেওঁবিলাকে মোৰ মূৰত হাত ফুৰাই কোলাত তুলি লৈ হেনো মৰম কৰি কৈছিল,—“তই কত যে সেৱা-পূজাৰ মূৰত জন্ম হৈছ৷ ভালে থাক আই৷ বংশৰ মুখ উজ্জ্বল কৰ৷” ::— ড° নিৰ্মলপ্ৰভা বৰদলৈ, [[w:জীৱন জীৱন বৰ অনুপম|জীৱন জীৱন বৰ অনুপম]] *সোমাব পাৰো নে ? নুসুধিলেও হয়। তথাপি সুধি সোমালে মানুহজন। ডাঃ ইৰিণা বৰুৱাই মানুহজনৰ প্ৰশ্নটোৰ উত্তৰ দিবলৈকে নাপালে। এইক্ষেত্ৰত যেন কোনো ডাক্তৰৰ চেম্বাৰতেই সোমোৱাত বাধা নাথাকে-ঠিক তেনেকুৱা আব এটাৰে মানুহজন ধীৰ খোজেৰে সোমাই আহিল ইৰিণা বৰুৱাৰ চেম্বাৰলৈ। ::— ডাঃ নীলাক্ষী চলিহা গগৈ, [[w:ঐয়া মোৰ ডিব্ৰু-ছৈখোৱা|ঐয়া মোৰ ডিব্ৰু-ছৈখোৱা]] ==ভ== *বিখ্যাত ধনী, কোটিপতি, অমৰেন্দ্ৰ চলিহাৰ তিনি মহলীয়া প্ৰসাদটো আন্ধাৰত ডুব গৈ এটা প্ৰকাণ্ড দৈত্যৰ দৰে থিয় হৈ আছিল। এই মাত্ৰ ৰাতি দুটা বাজি গৈছে। ক’ৰবাত এটা-দুটা পোহনীয়া কুকুৰৰ ভেউ-ভেউ শব্দৰ বাহিৰে আন একো শব্দ কানত নপৰিছিল। প্ৰসাদৰ ওপৰ তলাৰ পূব চুকৰ ৰাজআলিৰ ওপৰৰে কোঠাত চলিহা গভীৰ নিদ্ৰাত অভিভূত হৈ আছিল। বাগিচাৰ ঘৰত চলিহা মাজে সময়েহে থাকে, অধিকাংশ দিন চহৰৰ এই প্ৰকাণ্ড প্ৰসাদতেই কটায়।…....চলিহা শোৱা কোঠালীৰ কাষৰ কোঠালীটোৱেই তেখেতৰ প্ৰাইভেট ছেক্ৰেটাৰীৰ শয়নকক্ষ..........টোপনিত লালকাল। ::— ড৽ ভবেন্দ্ৰ নাথ শইকীয়া, [[w: আতঙ্কৰ শেষত | আতঙ্কৰ শেষত ]] *বহুত দিনৰ আগতে এই ঠাই ডোখৰত এখন হাবি আছিল। চহৰৰ আশে-পাশে থকা য়েনেকুৱা পুৰণি হাবিৰ কথা উলালেই বুঢ়াসকলে-তাত দিনতে বাঘ ওলাইছিল, অমুকে তাত কেটেলা পহু ধৰি কলিকতালৈ চালান দিছিল,-ইত্যাদি কাহিনী কয়, এই খিনিত থকা হাবিখনো তেনেকুৱা আছিল। আচলতে হাবিখনত কি কি আছিল কোনেও আজি সঠিককৈ কব নোৱাৰে। কেৱল হাবিখনৰ কাষেদি ৰেলৰ আলি বহুৱাবৰ সময়ত সুকুমাৰ মণ্ডল নামৰ বনুৱাৰ মহৰী এজনে প্ৰকাণ্ড অজগৰ সাপ দেখা বুলি হিউবাৰ্ট নামৰ ইঞ্জিনিয়াৰ এজনে গুলী কৰি সাপডাল মৰা বুলি, আৰু সাপডালৰ ছালখল বাৰ্মিংহামত থকা তেঁওৰ মাক-দেউতাকলৈ পঠিয়াই দিয়া বুলি ৰেল বিভাগত আজীৱন চাকৰি কৰা এজন মানুহৰ হাতে-লিখা আত্মজীৱনীৰ পৰা জনা যায়। ::— ড৽ ভবেন্দ্ৰ নাথ শইকীয়া, [[w:ৰম্যভূমি |ৰম্যভূমি]] *ঘৰবোৰৰ মূধৰ ওপৰৰ সোণাৰু, বেল, তামোল গছ কেই জোপাৰ মাজেদি ওলাই থকা আকাশকণৰ তৰাবোৰ মনিব নোৱাৰা হৈ আহিল। সেইকণ আকাশত মাত্ৰ এটা শক্তিশালী তৰা আছিল। সেই তৰাটোৰ তিৰবিৰণিটো তাৰ বাচি থাকিবলৈ চেষ্টা কৰাৰ ছটফটনি যেন লাগিল। পাতল বতাহত লৰি থকা তামোল পাত এটাই তৰাটোক বিচি থকা যেন দেখা গ’ল ।ওচৰতে ক’ৰবাত চৰাই এটাই চেক-চেক চেক-চেককৈ চিঞৰিলে। পাচ মুহূৰ্ত্ততে কোনোবা এঘৰত কেঁছুৱা এটাই দীঘল দীঘল শব্দেৰে কান্দিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে । মেনকাৰ এনেকুৱা লাগিল যেন চৰাইটোৰ মাতটো শুনিহে কেছুঁৱাটোৱে কান্দিলে; কেইঘন্টামানৰ আগতে দূৰত শিয়ালৰ হোৱা শুনি এই চুবুৰিটোৰ কুকুৰ কেইটাই যেনেকৈ ভুকিছিল, তেনেকৈ। ::— ড৽ ভবেন্দ্ৰ নাথ শইকীয়া , [[w:অন্তৰীপ| অন্তৰীপ]] *“A genius does what he must A talent does what he can.” অৰ্থাত অকল গুণ থকা মানুহে যি পাৰে সেইকণহে কৰে। অতি প্ৰসৰ বুদ্ধিৰ সৃজনী প্ৰতিভা থকা লোকে যি কৰিব লাগে, সেইখিনি কৰিবই। সন্দেহ নাই, জ্যোতিপ্ৰসাদ আছিল মহাপ্ৰতিভাসম্পন্ন লোক। এই গৰাকী মহান শিল্পীৰ লগত মোৰ সান্নিধ্যৰ বিষয়ে ক'বলৈ যাওঁতে প্ৰথমে মোৰ শৈশৱৰ বিষয়ে ক'ব লাগিব। ::— ড৽ ভূপেন হাজৰিকা, [[w:জ্যোতি ককাইদেউ|জ্যোতি ককাইদেউ]] ==স== *ৰামেশ্বৰম্ পূৰ্বৰ মাদ্ৰাজ,বৰ্তমান তামিলনাডু ৰাজ্যৰ এখন দ্বীপ নগৰী। ইয়াতেই এটি মধ্যবিত্ত পৰিয়ালত মোৰ জন্ম হৈছিল। মোৰ পিতৃ দেৱতা জয়নালআবেদীনৰ কোনো আনুষ্ঠানিক শিক্ষা-দিক্ষা নাছিল-আঢ্যৱন্ত ব্যক্তিও নাছিল তেওঁ। তেওঁ অৱশ্যে বুদ্ধিমান আৰু প্ৰকৃতাৰ্থত,এজন উদাৰমনা লোক আছিল। মোৰ মা আচিয়াম্মা,তেওঁ এগৰাকী আদৰ্শ ধৰ্মপত্নী আছিল। তেওঁ নিতৌ কিমান যে মানুহক আপ্যায়িত কৰিছিল মোৰ এতিয়া মনত নাই।কিন্তু এটা কথা মোৰ জল্জল্ পট্পট্কৈ মনত আছে যে আমাৰ যৌথ পৰিয়ালটোত যিমান বোৰ মানুহ আছিল,তাতকৈ বহু-বেছি সংখ্যক মানুহে আমাৰ ঘৰত খোৱাবোৱা কৰিছিল।.....।দেখাই-দৰকানে ওখ-ডাঙৰ আৰু সুশ্ৰী মা-দেউতাৰ কেবাটাও লৰা-ছোৱালীৰ মাজত মই দেখাত তেনেই চুটি-চাপৰ আৰু সাধাৰণ চেহেৰাৰ আছিলো।...। অনুবাদঃসুৰেশ শৰ্মা।সহযোগী লেখকঃঅৰুণ তেৱাৰী। ‘[[s: ৰামেশ্বৰমৰ পৰা ৰাষ্ট্ৰপতি ভৱন-এক সফল পৰিক্ৰমা অগ্নিৰ ডেউকা ড. এ পি জে আব্দুল কালামৰ আত্মকথা।|ৰামেশ্বৰমৰ পৰা ৰাষ্ট্ৰপতি ভৱন-এক সফল পৰিক্ৰমা অগ্নিৰ ডেউকা ড. এ পি জে আব্দুল কালামৰ আত্মকথা।]]’ ==হ== *‘বাপুকণ !অ’ বাপুকণ !’ গৰমৰ বন্ধৰ দুপৰীয়া।ভাত-পানী খায়উঠি ঘৰৰ দাঙৰ মানুহ সকলোৱে জিৰণি লৈছে। বাপুকণৰ দেউতাকে এহাতে বিচনী আৰু আনহাতে এখন কিতাপলৈ চৰাঘৰৰ বিচনাত দীঘল দিছে।মাকে পিৰালিতে তামোলৰ বটাখন আগতলৈ তামোলৰ সেলেঙি লগাই ওচৰৰে কণপোনাৰ মাকৰ লগত বিয়নী-মেল পাতিছে আৰু দুবছৰীয়া পেট-মোচা জীয়েকজনীৰ ঘামচি ভাঙিছে।বাপুকণৰ বায়েকে খুব গৰম বুলি বিছনাত নুশুই এখন ডাঙৰ কল পাত কাটি আনি মাটিতে পাৰিলৈ শুই আছে।.......।--হোমেন বৰ গোহাঞি, ‘[[সাউদৰ পুতেকে নাও মেলি যায়।]]’ *বতৰ বহুত দিন খৰাং থাকি শাওনৰ তৃতিয় দিনৰ পৰা বৰষুণ দিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে।যোৱা দুমাহ ধৰি আকাশখনো অবিৰাম জুই বৰষিছিল।পথাৰবোৰ চিৰাল-ফটা দি শিল যেন টান হৈ পৰিছিল,খাল-বিলৰ পানী শুকাই গৰম বোকাত গৰৈ,খলিহা মাছবোৰ মৰি গেলিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল,খেতিয়কবোৰৰ চকুত ভয় আৰু দুৰ্ভাৱনা পুঞ্জীভুত হৈ পৰিছিল। অৱশেষত শাওনৰ তৃতীয় দিনা মাজ-ৰাতিৰ পৰাই বৰষুণ দিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে।মেঘৰ এটা ডাঙৰ ঢেৰেকনি শুনি ৰসেশ্বৰ খক্ মক্ কৈ সাৰ পাই উঠিল।......।-হোমেন বৰ গোহাঞি,‘[[s:হালধীয়া চৰায়ে বাও ধান খায়।|হালধীয়া চৰায়ে বাও ধান খায়।]]’ *দিলীপে কলেজলৈ যাবলৈ বুলি পোছাক পান্ধিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল মাত্ৰ,ঠিক তেনে সময়তে কলিং বেলটো বাজি উঠিল।এই সময়ত কোননো আহিল বুলি ভাবি তেওঁ মনে মনে খুব বিৰক্ত হ’ল।পদে পদে ঘড়িৰ কাঁটাৰ নিৰ্দেশ মানি চলা তেওঁৰ অভ্যাস।এতিয়া যদি মাত্ৰ পাচঁ মিনিত সময়ো তেওঁ দৰ্শনাৰ্থীৰ কাৰনে খৰচ কৰিব লগা হয়,তেন্তে কলেজৰ দহ বজাৰ ক্লাছটোৰ কাৰণে তেওঁ কোনোমতেই থিক সময়ত উপস্থিত হবগৈ নোৱাৰিব।-হোমেন বৰ গোহাঞি।‘[[s: অস্তৰাগ|অস্তৰাগ]]’ *ম’হঘুলি গাঁৱত বাতৰি-কাকত লোৱা মানুহ এজনো নাছিল।গাঁওখনত লিখা-পঢ়া জনা মানুহ যে একেবাৰে নাছিল এনে নহয়; কিন্তু আটাইবোৰেই হালোৱা-চহোৱা মানুহ,বাতৰি কাকত পঢ়িবলৈ কাৰোৱেই সময় নাই।অৱশ্যে শিৱনাথ ফুকনৰ কথা সুকীয়া। তেওঁ এজন সৰু-সুৰা জমিদাৰ। গাওঁ খনত খেতিৰ উপযোগী যিমানখিনি ভাল ৰুপিত মাটি আছে-সেই গোটেইখিনিৰে গৰাকী তেঁৱেই।-হোমেন বৰ গোহাঞি।‘[[s:পিতাপুত্ৰ|পিতাপুত্ৰ]]’ *স্বাস্থ্যৰ বিষয়ে লিখিবলৈ বা আনক উপদেশ দিবলৈ মোৰ কোনো যোগ্যতা আৰু অধিকাৰ নাই।কিন্তু অলিভাৰ ছেক্ছ নামৰ এজন পণ্ডিতৰ এষাৰ কথাই স্বাস্থ্যৰ বিষয়ে লিখিবলৈ মোক সাহস দিছে।তেওঁ কৈছে-kinship is healing;we are physician to each other।'মানুহৰ পৰস্পৰৰ প্ৰতি আত্মীয়তাৰ অনুভুতি এটা নিৰাময়কাৰী শক্তি; আমি সকলো মানুহেই ইজনে সিজনৰ চিকিতসক হব পাৰোঁ'।আমি কিবা সমস্যাৰ সন্মুখীন হলে আত্মীয় স্বজনৰ লগত কথা পাতি নিজৰ চিন্তাৰ ভাৰ পাতলাওঁ।অনেক সময়ত তেনেকৈ কথা পাতিয়েই আমি সমস্য়াৰ সমাধানো বিচাৰি পাওঁ।-হোমেন বৰ গোহাঞি। ‘[[s:জীয়াই থকাৰ আনন্দৰ প্ৰধান উতস স্বাস্থ্য|জীয়াই থকাৰ আনন্দৰ প্ৰধান উতস স্বাস্থ্য]]’ * জালুকবাৰী যৌৱন নগৰী।যৌৱনৰ উচ্ছল তৰঙ্গ চিৰপ্ৰবাহমান এই নগৰীত। যৌৱনপ্ৰাপ্ত ডেকা-গাভৰুৱে জালুকবাৰীত অৱস্থিত গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্য়ালয়ত প্ৰতি বছৰে আহি নাম ভৰ্ত্তি কৰি হোষ্টেলবোৰত বাস কৰে। তদুপৰি এই অঞ্চলৰ শদিলাপুৰ,গাড়ীগাওঁ,ধাৰাপুৰ,সুন্দৰবড়ী,মালিগাওঁ,আদাবাৰী,উত্তৰ জালুকবাৰী,লঙ্কেশ্বৰ,খানামুখ আদি গাওঁত ঘৰ ভাৰা কৰি ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকল থাকে। সেই সকল ডেকা বয়সৰ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰে সমগ্ৰ জালুকবাৰী অঞ্চল যৌৱনমুখৰ হৈ থাকে। ডেকা-ডেকেৰী য’ত যৌৱন ত’ত। যৌৱনৰ উত্তাল তৰঙ্গত মুখৰিত হৈ থাকে জালুকবাৰীৰ বাট-ঘাট,দোকান -পোহাৰ। সেই কাৰণে জালুকবাৰীক চিৰযৌৱনা বুলি কোৱা হৈছে।-হিতেশ ডেকা।[[s: গাঁৱৰ মানুহ|গাঁৱৰ মানুহ]] *মোৰ নাম সুবালা।কিন্তু মোৰ পৰিচিত বন্ধুবোৰে আৰু পুলিচে মোৰ নাম সুবালা বুলি ক'লে বিশ্বাসেই নকৰিব।সিহঁতে কোনেও মোক সুবালা নামেৰে নাজানে।মোৰ যে কিমান নাম আছে,তাৰ হিচাপ মই নিজেই পাহৰি গৈছো।পৃথিৱীত যিমানটা মানুহৰ লগত মোৰ পৰিচয় আছে প্ৰায় সিমানটাই মোৰ নাম,অৰ্থাৎ প্ৰত্যেকটো মানুহৰ কাৰণেই মোৰ বেলেগ নাম।যি কেইটা নাম মোৰ এতিয়াও মনত আছে সেই কেইটা হ'ল চকোৰী,ৰাণী,কুসুম,বীণা,পাপৰি,ময়না,মধুমতী,ৰুচ্‌কি সোণালী,নয়নতৰা,চুকৰি,হৰিণী,বাসন্তী,বসস্তসেনা।ইয়াৰ বেছি ভাগ নামেই মই নিজে সজা নহয়,মোৰ বন্ধুবোৰে দিয়া।কোন সময়ত মোক কোনে কি নাম দিছিল,সেইবোৰ কথা মই পিছত ক'ম।কিন্তু এটা কথা এতিয়াই খুব ভালকৈ কি থোৱা উচিত।মোৰ আচল নাম সুবালা।এই নামেৰে মোক কোনোবাই জানক নাজানক,মোৰ আচল নাম সুবালা।-হোমেন বৰগোহাঞি,‘[[s:সুবালা|সুবালা]]’। * ভাৰতৰ আটাইতকৈ বিখ্যাত আইনজ্ঞসকলৰ ভিতৰত এজন হ’ল ননী পাল্কিৱালা ৷ কিন্তু আইনৰ ব্যৱসায় কৰি ধনকুবেৰ হোৱাৰ কাৰণে তেওঁ বিখ্যাত হোৱা নাই; তেওঁ বিখ্যাত হৈছে এজন আইনজ্ঞ হিচাপে সমাজলৈ আগবঢ়োৱা মূল্যৱান সেৱাৰ কাৰণে ৷ ব্যক্তিৰ আৰু সমাজৰ স্বাৰ্থ-ৰক্ষাৰ কাৰণে ননী পাল্কিৱালাই বহুবাৰ চৰকাৰৰ বিৰুদ্ধে আইনৰ যুদ্ধত অৱতীৰ্ণ হৈছে ৷ সেইকাৰণে ভাৰতৰ মানুহে তেওঁক গভীৰভাৱে শ্ৰদ্ধা কৰে ৷-- হোমেন বৰগোহাঞি, ‘[[s:জীৱনৰ পৰা আমি কি বিচাৰোঁ।|জীৱনৰ পৰা আমি কি বিচাৰোঁ ৷]]’। * আত্মজীৱনীৰ এই খণ্ডত মোৰ জীৱনৰ যি পৰ্বৰ বিৱৰণ দিবলৈ ওলাইছোঁ ক’বলৈ গ’লে তাৰ নানা খকাখুন্দা আৰু খেলিমেলিৰ সোঁতত সাঁতুৰি-নাদুৰিহে মই আজিৰ মানুহটো হৈছোঁ৷ কেতিয়াবা ঢোকাঢোকে পানী খাইছোঁ, কেতিয়াবা চাকনৈয়াত পাকঘূৰণি খাইছোঁ, কিন্তু জান বচাবৰ বাবে আৰু প্ৰাৰদ্ধ কাম সমাপ্ত কৰিবলৈ প্ৰাণপণে সাঁতুৰিছিলোঁ ৷ ৰাজহুৱা কামৰ বাবে মোৰ বোধহয় কিছুমান গুণ নাছিল,আজিও সেইবোৰ ভালদৰে আয়ত্ত কৰা বুলি ক’ব নোৱাৰিলোঁ ৷ ধৈৰ্য, আগপাছ বিবেচনা,পৰিপাটি কাৰ্য সম্পাদন,এইবোৰ গুণত মোৰ ঘাটি আছে ৷ আনহাতে সাহস,উদ্যোগ,তৎপৰতা আৰু বিপদৰ সময়ত কৌশলেৰে উদ্দেশ্যসিদ্ধি কৰাৰ ক্ষমতা কিছু পৰিমাণে আছিল বা হৈছিল ৷মোৰ নিজৰ বিষয়ে ধাৰণাও লাহে-লাহে পৰিষ্কাৰ হ’বলৈ ধৰিছিল এই পৰ্যায়তহে ৷——হীৰেন গোহাঁই, ‘[[s:ইমান তিতা সাগৰৰ পানী ৷ আত্মজীৱনীৰ চতুৰ্থ খণ্ড|ইমান তিতা সাগৰৰ পানী ৷ আত্মজীৱনীৰ চতুৰ্থ খণ্ড]]’। ==অ== * ক'ত আৰম্ভ কৰোঁ? প্ৰথমতে কাৰ কথা কওঁ? কলম তুলি লোৱাৰ লগে লগেই মোৰ চৌপাশে ভিৰ কৰিছেহি এমুঠি মানুহৰ মুখ। স্মৃতিৰ ছবি হৈ যোৱা সেই মানুহবোৰ - যিবোৰ মানুহৰ মাজত এদিন ময়ো আছিলোঁ বৰ্তমান হৈ, সেই মানুহবোৰৰ কথা ক'বলৈকে তুলি লৈছো কলম। মই জানো, সেই মানুহবোৰৰ কথা নোকোৱাকৈ মই পৃথিৱীৰ পৰা গুচি যাব নোৱাৰোঁ। - অভিজিত শৰ্মা বৰুৱা, '[[যাত্ৰিকৰ ডায়েৰি|যাত্ৰিকৰ ডায়েৰি]]' * উনৈছশ পয়ত্ৰিছ চনৰ জুলাই মাহৰ মাজনিশা। ব্ৰক্ষপুত্ৰৰ বুকুত ‘মিচিমি’ জাহাজ। মনচুৰ আলী ভৰ টোপনিত। হঠাৎ জাহাজখনে ভোঁট ভোঁট কৈ দীঘলীয়া-চুটি বিভিন্ন ধৰনে ঘনঘনকৈ উকি দিবলৈ ধৰিলে।মনচুৰ খক্ মক্ কৈ সাৰ পায় গল।সৰু কেবিন এটাৰ ভিতৰত কাঠৰ বাংকত সতৰঞ্চি এখন পাৰি মনচুৰ আলী শুই আহিছিল।-অৰুণ শৰ্মা,‘[[s:আৰ্শীবাদৰ ৰং | আৰ্শীবাদৰ ৰং।]] ’ *ডিব্ৰু বিশ্ববিদ্যালয়লৈ আমন্ত্ৰণ কৰা চিঠিখন পাই ভাস্বতীৰ অস্বস্তি আৰম্ভ হৈ গৈছিল। ক’ত জানো তাই পঢ়িছিল-স্মৃতি এনে এক প্ৰেম,যি বিচ্ছেদৰ পিচতো লগ এৰা নিদিয়ে।আজি তাইৰো একেই হৈছে।ভাস্বতীৰ চকুত ভাহি উঠিল শাৰী শাৰী নাহৰ গছৰ মন্দিৰ সদৃশ চূৰাবোৰ। বৰ্ণময় সেউজ,কেঁচাপতীয়া,ফিকা চাহৰ ৰঙৰ কোমল পাতবোৰ আকৌ এবাৰ ৰদৰ সোঁণালী সানি,কুমাৰী ভয় লৈ বতাহত ৰিব্ ৰিব্কৈ কঁপি উঠিল তাইৰ চকুৰ মণিত।-অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী,‘[[s:নাহৰৰ নিৰিবিলি ছাঁ |নাহৰৰ নিৰিবিলি ছাঁ।]]’ *বন্ধ লিফটৰ ভিতৰত অকলশৰে সদায় অস্বস্তি হয় ভাস্বতীৰ।আজিও হৈছে।সো-সোৱাই লিফটখন ওপৰলৈ উঠি গৈছে।তাইৰ চকুৰ আগত ‘কম্পিউটাৰাইজড’ৰঙা আখৰ বোৰ জ্বলিছে নুমাইছে-তিনি,চাৰি,পাঁচ,...ছয় নম্বৰত লিফটখন সামান্য থমকি ৰল।....।অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী,‘[[s:হৃদয় এক বিজ্ঞাপন।| হৃদয় এক বিজ্ঞাপন।]]’ *মেৰেং দুপ-দাপ কৈ হাত ভৰি মাৰি প্ৰায় দৌৰি আহিল।বেণুৱে ঘৰৰ চোতালত বান্ধি থোৱা গাভিনী গৰু জনীৰ ওহাৰত হাত থৈ তাইৰ প্ৰসৱৰ ক্ষণ হিচাপ কৰিছিল মনে মনে। মুখ ফুলাই জপনা খুলি সোমাই অহা মেৰেংক দেখি বেণুৱে মাত দিলে ‘আইজনী ঔ,কাইলৈ ৰাতিপুৱা ফেহুঁ খাবলৈ পাবি যেন লাগিছে।’ পিছে মেৰেঙে বেনুলৈ উভতিয়েই নাচালে।বেচেৰীৰ মাক নোহোৱাৰ বেথা কেচাঁ হৈ আছে,দুমাহ পূৰা হোৱাই নাই।- -অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী, [[s:মেৰেং।|মেৰেং।]] * কেৱল মোৰ ক্ষেত্ৰতেই এনেকুৱা হয়। ভাগ্যই লগ নিদিয়ে। লগ নিদিয়ে বুলি ক’লেও সঠিক কথাটো কোৱা নহয়। প্ৰকৃততে ভাগ্যই মোক ভেঙুচালি কৰি গুচি যায়। -অতনু ভট্টাচাৰ্য, '[https://as.wikisource.org/wiki/%E0%A6%93%E0%A6%AD%E0%A6%A4%E0%A6%A8%E0%A6%BF_%E0%A6%AF%E0%A6%BE%E0%A6%A4%E0%A7%8D%E0%A7%B0%E0%A6%BE_%E0%A6%86%E0%A7%B0%E0%A7%81_%E0%A6%85%E0%A6%A8%E0%A7%8D%E0%A6%AF%E0%A6%BE%E0%A6%A8%E0%A7%8D%E0%A6%AF_%E0%A6%97%E0%A6%B2%E0% ওভতনি যাত্ৰা আৰু অন্যান্য]' * মিচেছ খান্না নামৰ মানুহগৰাকী এই চুবুৰীটোত নতুন যদিও মাত্ৰ কেইসপ্তাহমানৰ ভিতৰতে তেওঁৰ প্ৰসংগই যি খলকনি তুলিলে সেয়া এই চুবুৰিত নতুন স্বাদ। -অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী, [[s:ব'ৰাগী নদীৰ ঘাট।|ব'ৰাগী নদীৰ ঘাট।]] *'থ্ৰিছিয়েৰছ্ ফৰ দেবাশীষ গোস্বামী... হিপ্ হিপ্ হুৰৰৰে...' দেৱাশীষৰ টোপনিৰ জাল কাটি গৈছিল।নিখিলেশ ভাৰ্গবে শুই থকাতে তাৰ গাত টেবুলৰ পৰা পানী এগিলাছ লৈ ঢালি দিলে।ৰুমমেট বিজয় মেহতাই তাক জোৰকৈ বিছনাৰ পৰ টানি উঠাই দি ক'লে,'ৰিজাল্টৰ বাবে যোৱাৰাতি কাৰো টোপনি নাই আৰু তই শুই থাকিয়ে খবৰ পালি ফাৰ্ষ্ট ক্লাছ ফাৰ্ষ্ট!...মুঠৰ ওপৰত আজি বিশাল পাৰ্টি হ'ব লাগিব...'-অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী,'[[s:এজন ঈশ্বৰৰ সন্ধানত|এজন ঈশ্বৰৰ সন্ধানত]]' *ফেৰীখন ব্ৰহ্মপুত্ৰ পাৰ হৈ আহি আমিনগাঁৱত ৰ'লহি। বগা পাৰি নোহোৱা কাপোৰ এসাজেৰে মেৰাই থোৱা গাভৰু ছোৱালীজনীৰ শেঁতা চকুহাল উজ্জ্বল হৈ পৰিছে।তাইৰ দুটা ক'লা ভোমোৰাৰ দৰে চকুহাল স্থিৰ হৈ ৰৈছে এহাল বালিমাহীৰ ওপৰত।বালিমাহীহালে টুপ-টুপকৈ নেজডাল উঠাইছে,নমাইছে।বালিমাহীহালৰ কণমান জীঞা এটা যেন নেজকিডালৰ ছন্দত তাইৰ চকুহালৰ ভোমোৰাকিটাই ফেৰী ঘাটৰ বালিৰ ওপৰেৰে গুণগুণ কৰি পাখি মেলি দিলে।চিকমিকাই থকা বালিছন্দা এটুকুৰাত এই পৰিল,এই উঠিল।ভোমোৰাকিটাৰ ঠেংকিটাত লাগি ধৰিলে গুৰি গুৰি ৰূপ।-অৰূপা পটঙ্গীয়া কলিতা,‘[[s:ফেলানী|ফেলানী]]’। *কলঠৰুৱাৰ কঠখন জোখৰকৈ নামঘৰীয়াই নিজে গুঁঠি লৈছিল।সেইখন মেলি লৈ দীঘলকৈ হামি এটা মাৰিলে।তাৰ পিছত দিনটোৰ ভাগৰত অৱশ হৈ পৰা দেহাটো কঠখনতে এৰি দিলে।সোঁহাতখন কিলাকুটিত ভাঁজ কৰি গাৰু কৰি ল'লে।লগে লগে টোপনিয়ে হেঁচা মাৰি ধৰা যেন লাগিল।সেই অৱস্থাতে , নামঘৰীয়াই নিজকে কোৱাদি ক'লে, "বৰ ভালে ভালে হৈ গ'ল বিহুখন নহয়নে গোঁসাই...?" -অতুলানন্দ গোস্বামী,‘[[s:নামঘৰীয়া|নামঘৰীয়া]]’। * এই শিৰোনামটো আচৰিত হবলগা কথা ৷ কাৰণ আজিৰ তাৰিখত বাতৰি-কাকত,আলোচনী,চেনেলৰ ৰমৰমা ব্যৱসায় চলিছে ৷ প্ৰচাৰ মাধ্যমত এফ-এম ৰেডিঅ’বোৰো পিচপৰি থকা নাই৷ এই সকলোবোৰ প্ৰচাৰ মাধ্যমৰ বাবে প্ৰয়োজন হৈছে অজস্ৰ সাংবাদিক,জ’কি, অহৰ্নিশে কথা ক’ব পৰা ‘এংকৰ’ ৷ কিন্তু এই চাহিদাৰ পিচতো ক’বলগা হৈছে, অসমৰ সংবাদ জগতৰ এতিয়া দুঃসময় ৷ —অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী,‘[[s:সময়ৰ পৃষ্ঠা।| সময়ৰ পৃষ্ঠা।]]’ ==খ== *আজি কিমান দিন আকাশ দেখা নাই!পক্ষৰ ধাৰনা নাই।এতিয়া আকাশত অমাৱস্যাৰ ঘনঘোৰ আন্ধাৰ নে পূৰ্নিমাৰ ভৰপূৰ জোনাক-কব নোৱাৰোঁ।আজি কিমান দিন হল,আকাশলৈ মূৰ তুলি চোৱা নাই,ইমান নিৰাৱেগ,ত্বৰিত প্ৰত্যহিকতা যে আমাৰ,জীৱনযাত্ৰাৰ সৈতে আকাশৰ কোনো সংযোগ অনুভৱ কৰাৰ অৱকাশ নাথাকে;সৰ্বত্ৰ নিয়ন লাইটৰ উজ্জল আলোক,জোনাক সৰি পৰাৰ যেন কোনো সুযোগ নাই।তাতে দৈত্যৰ দৰে চৌদিশে মূৰ দাঙি আছে বৰ বৰ অট্টালিকা,খিৰিকিৰে দেখা যায় খণ্ডিত,ক্ষত বিক্ষত আকাশ; আজি কিমান দিন হল,খিৰিকিৰ কাঁচ ভাঙি কোঠালৈ সোমাই আহা নাই ৰূপালী জোন!-[খনীন্দ কুমাৰ ডেকা । এই মহা নগৰ। প্ৰথম প্ৰকাশঃডিচেম্বৰ ২০০৬।] *পৃথিবীৰ প্ৰাচীন শাস্ত্ৰবোৰৰ ভিতৰত বেদ সবাতোকৈ পুৰণি বুলিব পাৰি।অৱশ্যে বেদৰ সূক্তবোৰৰ প্ৰথমতে মুখে মুখেই ৰচনা হৈছিল সম্ভৱতঃ খ্ৰীঃ পূ ৪২০০ অব্দৰ পৰাই আৰু সূক্তৰ ৰচনা আঢ়ৈ হেজাৰ মান বছৰ ধৰি চলিছিল। খ্ৰীষ্টপূৰ্বাব্দ ১৪০০ ৰপৰা ১০০০ খ্ৰীষ্টপূৰ্বাব্দৰ ভিতৰতে বেদে লিখিত ৰূপ লৈছিল। আনকি লিখিত ৰূপ লোৱা বেদ,বিশেষকৈ ঋক বেদক সবাতোকৈ পুৰণি শাস্ত্ৰৰ অন্যতম বুলিব পাৰি। বেদৰ ৰছনা কাল সম্পৰ্কে অধিক আলোচনাৰ থল আছে। -ড.খৰ্গেশ্বৰ ভূঞা। [[s:চাৰিবেদৰ পৰিচয়। চাৰিবেদৰ পৰিচয় ।]] ==ক== *সীতাৰ অভ্যাস দুপৰনিশা টোপনিৰ জালতো মাজে মাজে হাত মেলি খেপিয়াই চায়,কাষৰ গভীৰ টোপনিত অচেতন চাৰিটা কুমলীয়া শিশুৰ গাৰ ওপৰত থকা কম্বলখন উচিত ঠাইত আছে নে নাই! ::— কাঞ্চন বৰুৱা, [[w:পুৱতি তৰা (গ্ৰন্থ)|পুৱতি তৰা]] *...দহ ছেকেণ্ড আগলৈকে ঠিক কৰা নাছিলো,সমুখৰ পদক্ষেপ মোৰ কি হব ? কোন ফালে হব? কিন্তু হঠাত একো নভবাকৈয়ে 'ফুটপাথৰ' এদাঁতিয়ে বিৰাজ কৰা আইনাৰ ডাঙৰ দুৱাৰখন ঠেলামাৰি কোঠাৰ ভিতৰলৈ সোমাই গলো।-কাঞ্চন বৰুৱা,‘[[s:মৃত বিহংগ। | মৃত বিহংগ ।]]’ *এখন কপি থকা ৰামধেনু। হয়তো কোঠাটোৰ কোনোবা দাঁতিত থকা বিশেষ আকৃতিৰ পানী গিলাচৰ ওপৰত,দুৱাৰেদি চুৰি কৰি সোমোৱা ৰ'দ চেৰেঙা পৰিছেহি, তাৰ প্ৰতিবিম্বটো ৰামধেনুৰ সাতোটা ৰং গাত লৈ পৰিছেগৈ ওচৰৰ বেৰখনত,তাতে গঢ়ি তুলিছে এখন কঁপি থকা ৰামধেনু। -কাঞ্চন বৰুৱা, ‘[[s:অসীমত যাৰ হেৰাল সীমা।| অসীমত যাৰ হেৰাল সীমা ।]]’ ==গ== * ৰাতি পুৱাইছে। বন্দুকৰ শব্দত নহয়। এজাক চৰাইৰ কিচিৰ-মিচিৰ কোৰ্হালত। -গীতালি বৰা, '[https://as.wikisource.org/wiki/%E0%A6%A1%E0%A7%B0%E0%A6%BF%E0%A6%AF%E0%A6%BC%E0%A6%B2%E0%A6%BF ডৰিয়লি]' * জুলাই মাহৰ ভৰ দুপৰ।প্ৰচন্দ গৰম আৰু বতাহৰ নামত বলি থকা গৰম সোঁতৰ চাদৰ এখনে যেন জপটিয়াই ধৰিছে সমগ্ৰ গুৱাহাটী মহানগৰীক।আকাশখনলৈ কোনোবাই যেন জ্বলি থকা মেজি এটাৰ ৰঙা জুইকুৰাহে ছাটি মাৰি পঠিয়াইছে।পদপথৰ কোনোবা এটা চুকত এইহেন গৰমকো আওকান কৰি গভীৰ নিদ্ৰাত পৰি ৰৈছে কোনোবাজন।গছৰ পাত এখিলাও কঁপি নুঠা গৰমৰ এইকেইটা দিন বৰ অসহ্য়কৰ হৈ উঠে।-গায়ত্ৰী প্ৰান্তিক শৰ্মা,'[[s:সূৰ্যফুলৰ দেশলৈ|সূৰ্যফুলৰ দেশলৈ]]'। ==দ== * সময় সন্ধিয়া। আন্ধাৰে প্ৰকৃতিৰ ৰেহ-ৰূপ অষ্পষ্ট কৰি তুলিছে, কিন্তু একেবাৰেই লুকুৱাব পৰা নাই। আকাশত দুই-এটা তৰাই মাথোন ভুমুকি মাৰিছে। জুৰ বতাহে ধীৰ গতিৰে নতুনকৈ ফুলা ফুলৰ ৰেণু ছটিয়াই ফুৰিছে।- দণ্ডিনাথ কলিতা, [[s:অদৃষ্ট|অদৃষ্ট]] ==য়== *মানুহজনৰ আচল নাম হ’ল দ্যাৰগে নৰবু। জন্মৰ সময়তে তাৰ দেউতাকে গাঁৱৰ লামাৰ হতুৱাই কোষ্ঠী চাই দিয়া তাৰ আচল নাম। কিন্তু তাৰ বৰ্তমান গাঁও দিৰাংজঙৰ মানুহে সেই নামেৰে নেজানে। আনকি নিজৰো তাৰ এই নামটো আচহুৱা আচহুৱা যেন লগা হ’ল।কেতিয়াবা কাচিৎ তাৰ ঘৰত পূজা-পাতল কৰিবলগা হ’লে অথবা বেমাৰ-আজাৰৰ সময়ত বা অন্য কাৰনত মংগল চাবলগা হ’লে তাৰ নামটো আৰু ৰাশিটো লাগে কাৰণে নিজৰ নামটো সি মনত ৰাখিব লগা হৈছে।-য়েছে দৰজে ঠংচি,‘[[s:শৱ কটা মানুহ|শৱ কটা মানুহ ।]]’ *পশ্চিম আকাশত সূৰয ডুব যাব খুজিছে। শৰত কালৰ সন্ধিয়া সময়ত দিগবলয়ৰ ওপৰত শেঁতা হৈ পৰা সূৰুযটো দেখিলে এনে লাগে যেন লাজত ৰঙচুৱা হৈ পৰা এজনী ধুনীয়া গাভৰু পাহাৰৰ আঁৰত লুকাব খুজিছে। সেই ৰঙচুৱা সূৰযটোৰ জোনালী আভাত চাকু পৰ্বত উদ্ভাসিত হৈ পৰিছে।-য়েছে দৰজে ঠংচি,‘[[s: মৌন ওঁঠ মুখৰ হৃদয় ।মৌন ওঁঠ মুখৰ হৃদয় ।]]’ *প্ৰেম টাছিয়ে উজুটি খালে। তল-ওপৰ,ইফাল-সিফাল,কোনোফালে নোচোৱাকৈ শেন যোৱাদি সি ঘৰৰ ফালে আগুৱাই গৈ আছিল।হঠাৎ শিল এচটাত উজুটি খাই সি সন্মুখৰ ফালে ছিটিকি পৰিল।হামখুৰি খাই পৰি যোৱাৰ পৰা নিজকে কথমপি চম্ভালি ল'লে।হাত দুখনৰ তলুৱাত লাগি থকা ধুলিবোৰ জোকাৰি এবাৰ পাছলৈ উভতি চালে।তাৰ পাছত সতৰ্ক হৈ চাৰিওফালে চকু ফুৰালে।"নাই , কোনেও দেখা নাই;ৰক্ষা,কোনোবাই দেখিব লাগিলে মোক চাই হাঁহিলে হয়" সি ভাবিলে।-য়েছে দৰজে ঠংচি,‘[[s:লিঙঝিক|লিঙঝিক]]’। ==জ== *মই যেতিয়া এডিনোৱলচৰ(Eddie knowles ) সৈতে মালানিত চিকাৰ কৰিছিলোঁ,তেতিয়া মই বাঘটোৰ বিষয়ে শুনিছিলোঁ। পিছত ইয়েই ‘চম্পাৱতৰ আতংক’ ৰূপে বিখ্যাত হৈ পৰে। জিমকৰবেট,[[s:কুমায়ূনৰ মানুহ খোৱা বাঘ।|কুমায়ূনৰ মানুহ খোৱা বাঘ।]] * বোলা গৃহস্থৰ কুশলাৰ্থে...বোলা জয়... লগে লগে পদূলিমুখত "তাওঁ ঘ্ৰেন ধিন দাওঁ,খিত তাকি ধিন দাওঁ,ঘ্ৰেন ঘ্ৰেন ঘ্ৰেন দাওঁ ঘেন" বুলি ঢুলীয়াই ঢোলত ৰগৰ দি ছেও আৰম্ভ কৰিলেই।ঢোলৰ ছেও শেষ হ'ল কি নহ'ল ৰজাবাহৰৰ ৰমাকান্তই হুঁচৰিৰ পদ জুৰিলেই- "গোবিন কৃষ্ণ ৰাম নাৰায়ন হৰি এ জয়--।"-জয়ন্ত মাধৱ বৰা, [[s:'দেউল|দেউল']]। *গোটবৰালী মাছ খোৱ মাজুলীয়াল,পিছ পৰা মাজুলীৰ পৰা পিছ নপৰি আগবাঢ়িবি নেকি?যা, যা,পঢ়িব নেলাগে, মাজুলীতে বহি গোসাঁইৰ প্ৰসাদ খাই থাকগৈ।-এনেকুৱা সুৰত, এনেকুৱা ভংগীমাত কেশৱৰাম বৰাই কথাকেইটা ক'লে, ওচৰত থিয় হৈ ৰৈ থকা কেইটাই ভেল্কীবাজী দেখুওৱা মানুহটোলৈ চাই থকাদি হা কৰি মুখখন মেলি চায়েই থাকিল।আও, এনেকৈনো অপমান কৰিব লাগে নে?-জয়ন্ত মাধৱ বৰা,'[[s:নামত মাজুলী কহয় সৱে|নামত মাজুলী কহয় সৱে]]' ==প== *গঙ্গাদেৱীয়ে নিজেই এগৰাকী দিপলিপ মানৱী কণ্য়াৰ ৰূপ ধৰি দেখা দিলে কুৰুৰাজ শান্তনুৰ সন্মুখত।ৰজা দেখিয়েই মুগ্ধ হ’ল।সেই মোহিনী মূৰ্তিৰ অপৰূপ সৌন্দযৰ্ই তেওঁক সম্পূৰ্ণভাৱে মোহাচ্ছন্ন কৰিলে।ৰজাই আকুলভাৱে প্ৰেম নিবেদন কৰিলে, “হে সুন্দৰী,তুমি কোন মই নেজানো-কিন্তু দেৱীয়েই হোৱা বা মানৱীয়েই হোৱা তুমি মোৰ পত্নী হোৱা-মই মোৰ এই ৰাজ্য,মোৰ বিপুল ঐশ্বৰ্য আনকি মোৰ জীৱনো দিবলৈ সাজু আছো তোমাৰ বাবে।”-অনুবাদ প্ৰদীপ শইকীয়া,‘[[s: কথা-মহাভাৰত|কথা-মহাভাৰত ]]’ *দীঘলীয়া হুইছেলৰ শব্দত ডিগন্তই সাৰ পালে।ৰাতিপুৱা কে আই এৰ ট্ৰেইনিং আৰম্ভ হোৱাৰ সংকেত ধ্বনি।চকু-মুখ মোহাৰি সি বিছনাতে উঠি বহিল।বিছনাখন কেৰমেৰাই শব্দ কৰি উঠিল।বাঁহেৰে সজা চাং বিছনা।ওপৰত এটুকুৰা সৰু প্লাষ্টিক।গাত ল’বলৈ এখন নগা চাদৰ।তেনেকৈয়ে শুই আহিছে সিহঁতে যোৱা দুটা বছৰ।কেম্পত যেনিবা অলপ ভালেই। সিহঁতে যেতিয়া এঠাইৰ পৰা আন এঠাইলৈ এমাহ-ডেৰমাহ ধৰি দুৰ্গম অঞ্চলৰ মাজেৰে মাৰ্চ কৰে,তেতিয়া নিশাবোৰ হৈ পৰে আৰু কষ্টকৰ।পাহাৰ-পৰ্বত বগাই খোজকাঢ়ি যাওঁতে য’তেই সন্ধিয়া হয়,তাতেই নিশাটোৰ বাবে কেম্প বহুৱাই।ওচৰে-পাজৰে শুকান গছপাত যি পায়,তাকে গোটাই লৈ বিছনা পাতে।তাৰ ওপৰত এখন প্লাষ্টিক পাৰি লৈ সিহঁতে পাল পাতি শোৱে।কাচিনৰ মাটি বোৰ খুউব জেকা। বহু বছৰ ধৰি অব্যৱহিত হোৱা হেতুকে মাটিত হালধীয়া ৰঙৰ চামনি এটা পৰে।সুদা মাটিত শুলে নানান অচিন বেমাৰ হয়।তেনেকৈয়ে বাটত সংগঠনৰ বহু লৰা মৰিছে।আজিকালি সেইকাৰণে সিহঁত খুউব সাৱধান।অলপ কষ্ট কৰি হ’লেও শুকান গছপাত গোটাই বিছনা পাতি লয়।-পৰাগ কুমাৰ দাস,‘[[s: ছাংলট ফেনলা | ছাংলট ফেনলা ]]’ * ছবিয়ে কথা কয় নে নকয়? যদি কয় সেই ছবিয়ে বুকুত বিহৰ ঢল আনে নে? তেনে ছবিয়ে কলিজাত দুখৰ শিলনি সাজে নে? -পৰী পাৰবীণ, [https://as.wikisource.org/wiki/%E0%A6%AC%E0%A6%BE%E0%A7%B0%E0%A6%BE%E0%A6%82%E0%A6%97%E0%A6%A3%E0%A6%BE%E0%A7%B0_%E0%A6%9C%E0%A7%81%E0%A6%AA%E0%A7%81%E0%A7%B0%E0%A6%BF বাৰাংগনাৰ জুপুৰি] * শিৱক ভাল পোৱাটো এটা কঠিন কাম ৷ তাতোকৈও কঠিন শিৱক নিজৰ কৰি পোৱাটো ৷ তাইৰ দৃঢ় বিশ্বাস শিৱই আজিও গিৰাছীক আগৰ সমানেই ভাল পায় ৷ — প্ৰাৰ্থনা শইকীয়া, ‘[[s:জটাধাৰী | জটাধাৰী]]’ * ৰে’ল ষ্টেচনটোত ডাঙৰ, হালধীয়া ফ্ৰগ লাইটটো জ্বলি থকা নাই ৷ দূৰৰ গাওঁখনৰ পৰা চাকিৰ পোহৰো আন্ধাৰ সৰকি আহি সিহঁতৰ চকুত পৰা নাই ৷ প্লেটফৰ্মৰ একাষৰ আধাভগা পকী বেঞ্চখনত বহি সিহঁত তিনিওটাই চিগাৰেট হুপি আছে ৷ গ’ল্ড ফ্লেক ৷ ছাহজাহানে বুজি পোৱা নাই যে কিয় ইমান দুখ লাগিছে ৷ বাৰে বাৰে মুখত জমা হোৱা থু পেলাই সি ভাবি আছে তাৰ কিয় দুখ লাগিছে ৷ অসাৱধান, বেপৰোৱা হৈ থু পেলাওঁতে তাৰ ওঁঠত লাগি ধৰা থুৰ অৱশিষ্টখিনি চিগাৰেটটোত লাগিছে আৰু অভ্যাসবশতঃ সি একেটা চিগাৰেটকে ৰক্তিমলৈ আগবঢ়াই দিছে ৷ তিতা চিগাৰেটটো ওঁঠত লগাই এসোপা মাৰিয়েই মুখখন কোচখুৱাই ৰক্তিমে চিঞৰি উঠিল——— ৷ —প্ৰাৰ্থনা শইকীয়া, ‘[[s:প্লেটফৰ্মত এতিয়া কোনো নাই | প্লেটফৰ্মত এতিয়া কোনো নাই]]’ ==ম== *ৰায়বেৰেলী। ১৯৭৯ চনৰ আহিন মাহ। ইউনিয়নৰ নতুন লীডাৰ যশোৱন্তই চাটাৰিং প্লেটৰ দম এটিৰ ওপৰত বহি আছিল। তাৰ সন্মুখত সৌৱা সাই নাদী। এইখিনিতে এই নদীৰ দুয়োটা পাৰৰ বৰ বেছি শোভা নাই।নৈৰ গৰাই শুকান মাংসৰ বৰণ লৈছে। কিছু আঁতৰত সৌৱা বেহটা গাওঁ। এজোপা প্ৰাচীন বট গছৰ তলত বেহটা গাঁৱে নিশ্চিন্ত হৈ এয়া যেন শুইহে আছে।-সেই জোপা যেন বট গছ নহয়,সেইয়া এখন ধ্বজা। ধ্বজাৰ তলত বেহটা গাঁৱে যেন শান্তিৰে সদায়ে বাস কৰি আহিছে। শান্তিৰে ? দূৰৈৰ পৰা সিহঁতক শান্তিৰেই বাস কৰা যেন দেখা গৈছে।-মামণি ৰয়ছম গোস্বামী,'[[s:মামৰে ধৰা তৰোৱাল|মামৰে ধৰা তৰোৱাল]]'। *সেই সময়ত বয়স বৰ কম আছিল।খোৱা-পিন্ধাৰ চিন্তা নাছিল।এনেকুৱা অৱস্থাত মোৰ বয়সৰ যিকোনো ছোৱালীয়ে আনন্দত দিন কটোৱাৰে কথা আছিল।মোৰ কপালত কিন্তু এই আনন্দৰ কথা লেখা নাছিল।এক প্ৰকাৰ নৈৰাশ্য আৰু দুঃখবোধে মোৰ হৃদয়ৰ লগত যেন ঘৰ বান্ধিয়ে লৈছিল।-মামণি ৰয়ছম গোস্বামী,'[[s:আধালেখা দস্তাবেজ|আধালেখা দস্তাবেজ]]' *ডিব্ৰুগড় চহৰ খন ভালেমান দিনৰ।কেতিয়াৰ মই সঠিক কৈ নাজানো। ডিব্ৰুগড়ৰ ইতিবৃত্ত নাইবা বুৰঞ্জী মই ক'তো পঢ়া নাই। অৱশ্যে পঢ়িবৰ চেষ্ঠাও কৰা নাই। সৰুৰে পৰা চহৰ খন দেখি আহিছোঁ- এতিয়াও দেখিছোঁ। গঢ়াখহনীয়াৰ বাহিৰে ডিব্ৰুগড়ত উল্লেখযোগ্য় অন্য় কিবা হৈছে বুলি মোৰ মনে নধৰে। গড়াখহনীয়াও বাৰিষাৰ ভৰ ব্ৰক্ষপুত্ৰৰ সৈজন্যতহে।-ড.মুক্তি প্ৰসাদ গগৈ,'[[s: ব্ৰনমাই| ব্ৰনমাই]]'। *দুহাত মেলি অহা এটা বিশাল মিকি মাউছৰ সপোন দেখি সৰ্বানন্দ খপ্‌জপাই সাৰ পাই উঠিল। বিছনাতে বহি কাষৰ টেবুলত থকা পানী এগিলাছ খালে। আহ, এটা দৈত্যকাৰ মিকি মাউছ তেওঁৰ ওচৰত আহি ৰৈছিল, তাৰ আকাৰৰ তুলনাত সৰ্বানন্দৰ নিজকে বাওনাৰ দৰে লাগিছিল, সি দুহাত মেলি তেওঁৰ শৰীৰ চেপি ধৰিব খুজিছিল, তাৰ উষ্ণ শ্বাস-প্ৰশ্বাস ৰে'ল ইঞ্জিনৰ ভাপৰ দৰে তেওঁৰ মুখত আহি পৰিছিল, চকু দুটা আঙঠাৰ দৰে জ্বলিছিল, বিৰবিৰাই বিৰবিৰাই মিকি মাউছটোৱে কৈ উঠিছিল, তুমিও সৰ্বানন্দ, তুমিও! - মনোজ কুমাৰ গোস্বামী, 'ভুলসত্য'। * অসীমৰ মনটো দুখেৰে ভৰি পৰিল। সি স্কুলৰ গে'টৰ কাষৰ বকুল গছজোপাৰ ছাঁত বহি আছে। অকলে। তাৰ কাষেৰেই লগৰ ল'ৰা-ছোৱালীবিলাক অহা-যোৱা কৰি আছে। কোনেও তাক মাত লগোৱাৰো প্ৰয়োজন অনুভৱ কৰা নাই। অৱশ্যে সিও কাকো মাতিবলৈ উৎসাহ অনুভৱ কৰা নাই। -মৃণাল কলিতা, বকুল ফুলৰ দৰে। * সন্ধ্য়াই বাৰাণ্ডালৈ চকীখন চোঁচোৰাই উলিয়াই আনিলে।কোঠাটোৰ একমাত্ৰ চকী সেইখন।কোনোবা কাহানিতে হস্পিতাল কৰ্তৃপক্ষই কোঠাৰ আচবাবৰ নামত দান কৰা চকী। ভোলাকাঠৰ শক্তিশালী হাতল।সেই হাতলতে ধৰি চোঁচোৰাই আনি তাই সেইখন বাৰাণ্ডাত পাতি ল'লেহি।-মণিকুন্তলা ভট্টাচাৰ্য,'[[s:সন্ধ্য়া|সন্ধ্য়া]]'। * পৰ্টিকৰ লাইটটো নুমুৱাই নিৰ্মলা বাৰাণ্ডাৰলৈ ওলাল। এতিয়া নিশা এঘাৰ বাজি গৈছে। আৰু মাত্ৰ এঘণ্টাৰ পাছতে এই বছৰটোৱে মেলানি মাগিব। চাৰিওফালে নাচ-গানৰ আনন্দময় পৰিবেশ।আতচবাজী ফুটাবলৈ সাজু হৈ আছে গোটেই মহানগৰ। -মণিকুন্তলা ভট্টাচাৰ্য,'[[s:বন্ধ ঘৰৰ খিৰিকি|বন্ধ ঘৰৰ খিৰিকি]]'। * তেওঁ নিজকে বৰ সাধাৰণ মানুহ বুলিয়েই ধৰি লৈছিল। কিন্তু যেতিয়া খোলা খিৰিকীৰ কাষৰ মেজত বহি পাঠ্য়পুথিৰ পাঠ আওৰাইছিল,চুবুৰীৰ বাপেক-মাকবোৰে নিজৰ নিজৰ ল'ৰাহঁতক ধিক্কাৰ দিছিল। কৈছিল-ঃ চাই আহগৈ যা,দাসৰ ল'ৰাই কেনেকৈ পঢ়ি আছে। ডাঙৰ মানুহ হ'বগৈ এদিন সি...-মণিকুন্তলা ভট্টাচাৰ্য,'[[s:অনুৰোধ|অনুৰোধ]]'। * ২০১২ চনৰ জুন মাহৰ কোনোবা এদিন মই ৰাজগড় ৰোডেৰে গাড়ী চলাই আহি আছিলো, কাষৰ চিটত আছিল তৰুণ ৷ আগেয়ে কোৱাৰ দৰে সিদিনাখনো তৰুণে বাৰে বাৰে কৈছিল— “ভাইটিদা, আপুনিও আমাৰ দলৰ লগত এভাৰেষ্ট অভিযানলৈ যাব পাৰে দেখোন !” তেতিয়া আমি কল্যাণ ষ্টোৰৰ সন্মুখত ৷ মই মোৰ গাড়ীখন ৰখাই দি তৰুণৰ মুখৰ পিনে চাইছিলো ৷তৰুণে সেই একেটা কথাকে যোৱা বছৰৰ পৰা কৈ আছিল ৷ সি কৈ থকা সময়খিনিত কথাটো মই গভীৰভাৱে লওঁ আৰু পাছত কামৰ ব্যস্ততাৰ বাবে পাহৰি যাওঁ ৷ সিদিনাখন মই তৰুণক কৈছিলো— “মোক এসপ্তাহ সময় দিয়া ভাবিবলৈ ৷” তাক তেনেকৈ কৈ মই মোৰ অফিচলৈ গুচি গৈছিলো ৷ কথাটো মোৰ মনৰ কোনোবাখিনিত লুকাই থাকিল ৷... -মনীষ কুমাৰ ডেকা, '[[s:এভাৰেষ্টত বিশ মিনিট|এভাৰেষ্টত বিশ মিনিট]]'। *দুপৰীয়াৰ অভাৱনীয় ঘটনাটোৱে মনটো তাৰ খেলি মেলি কৰি ৰাখিছিল।গাৰ কঁপনি তেতিয়াও মাৰ যোৱা নাছিল।ইমান শীতল বতৰতো মাজে মাজে সি ভৰিৰ পৰা মূৰলৈ এটা উত্তাপ অনুভৱ কৰিছিল।অৱশ্যে ভয়তে সি মুখ খুলি তাৰ মনৰ কথা কাকো ক'ব পৰা নাছিল।-মেদিনী চৌধুৰী,‘[[s:তাত নদী আছিল|তাত নদী আছিল]]’। *আনদিনাৰ দৰেই ৰেলআলিটোতে সি বহি ললেহি।তাৰ পিচপিনে বিলৰ দাঁতিৰ পথাৰখন জুপুকা মাৰি অ'ত ত'ত বহি থকা বগলী জাকেৰে চ'তমহীয়া শিমলুতলৰ বহল ঘাঁহনি এডৰা যেন দেখা গৈছিল।কাষতে পানী জিয়েলিত কোঢ়াল কৰি ঘাঁহ কাটি থকা ঘোঁৰাকেইটাকো বগলীজাকে ভয় কৰা নাছিল।-মেদিনী চৌধুৰী,‘[[s:ফেৰেংগাদাও|ফেৰেংগাদাও]]’। *বৰ বেছি হুলস্থুল শিলাদিত্যই সহিব নোৱাৰে।মূৰৰ ভিতৰখনত অসহ্য যন্ত্ৰণাৰ সৃষ্টি হয়।সেইবুলি সি স্মৃতিৰ ওচৰলৈ নহাকৈও থাকিব নোৱাৰে।তাৰ শান্ত স্বভাৱৰ বিপৰীতে তাই একেবাৰে উত্তাল সমুদ্ৰ।খোজ নাকাঢ়ে,উৰিহে যায় যেন।কথা নহয়,খনখনাই বটালিৰে পাত্থৰ কাটি যায়....।-মণিকুন্তলা ভট্টাচাৰ্য্য,‘[[s:মুক্তি|মুক্তি]]’। *দ কিমান হ’ল ? ন মিটাৰ ৷ পৰা যাবনে ?পায়েঙে উত্তৰ দিয়াৰ প্ৰয়োজনবোধ নকৰিলে। উত্তৰ দিব বুলি আশা কৰাটোও দৰাচলতে মোৰ মূৰ্খামিহে আছিল ৷ ভৰা ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ মাজত, কাজিৰঙাখনক সন্মুখত লৈ যেতিয়া পায়েং ব্যস্ত সৰু জাহাজখন থিৰেৰে ৰাখি লংগৰ পেলোৱাত, তেতিয়া মোৰ নিচিনা সাধাৰণ নৰমনিচৰ প্ৰশ্নৰ উত্তৰ নিদিয়াটোৱেই জয় পায়েঙৰ নিচিনা অভিজ্ঞ নাৱিকৰ বাবে আছিল স্বাভাৱিক ৷— মৃণাল তালুকদাৰ, ‘[[s:ছাংপোৰ পৰা ব্ৰহ্মপুত্ৰলৈ|ছাংপোৰ পৰা ব্ৰহ্মপুত্ৰলৈ]]’। ==ৰ== *মই এই কাহিনীৰ স্ৰষ্টা নহওঁ। নিৰুপায় হেজাৰ মানুহৰ বুকুৱে বুকুৱে লুকাই থকা এক বিষাদৰ মহাকাব্যৰ মই এজন অক্ষম ৰূপকাৰ মাত্ৰ। মেৰ নাম অৰুনাভ বৰা। মই এজন লেখক।মোৰ ঘৰ গুৱাহা্টিত।-ৰীতা চৌধুৰী,‘[[s: মাকাম ।|মাকাম।]]’ *বহুত সময় ধৰি চেলফোন টো বাজি থকা দেখি নিজৰ টেবুলৰ পৰা উঠি আহিল প্ৰবক্তা জয়শ্ৰী বৰা। সহকৰ্মী অদিতি চৌধুৰীৰ চেলফোন। নিজৰ টেবুলত এৰি থৈ গৈছে। অদিতি চৌধুৰিৰ টেবুলৰ ওচৰত এখন্তেক দ্বিধাগ্ৰস্ত হৈ থিয়হৈ থাকি কৌতহল সামৰিব নোৱাৰি জয়শ্ৰীয়ে ফোন টো তুলি ল’লে।-ৰীতা চৌধুৰী।[[s: এই সময় সেই সময় | এই সময় সেই সময়]] । *তলত মেঘৰ সমুদ্ৰ। ওপৰত আকাশৰ অগাধ শূন্যতা। এই শূন্যতাৰ মাজেৰে উৰি গৈ থকা এটা ষ্টিলৰ চৰাইৰ বুকুৰ ভিতৰত মই বহি আছোঁ।-ৰীতা চৌধুৰী,‘[[s: মায়াবৃত্ত ।|মায়াবৃত্ত। ]]’ *ডিব্ৰু বিশ্ববিদ্যালয়লৈ আমন্ত্ৰণ কৰা চিঠিখন পাই ভাস্বতীৰ অস্বস্তি আৰম্ভ হৈ গৈছিল। ক’ত জানো তাই পঢ়িছিল-স্মৃতি এনে এক প্ৰেম,যি বিচ্ছেদৰ পিচতো লগ এৰা নিদিয়ে।আজি তাইৰো একেই হৈছে।ভাস্বতীৰ চকুত ভাহি উঠিল শাৰী শাৰী নাহৰ গছৰ মন্দিৰ সদৃশ চূৰাবোৰ। বৰ্ণময় সেউজ,কেঁচাপতীয়া,ফিকা চাহৰ ৰঙৰ কোমল পাতবোৰ আকৌ এবাৰ ৰদৰ সোঁণালী সানি,কুমাৰী ভয় লৈ বতাহত ৰিব্ ৰিব্কৈ কঁপি উঠিল তাইৰ চকুৰ মণিত। *ব্যৰ্থ। ব্যৰ্থ বুলিয়েই ক’ব লাগিব। উজ্জল জীৱনৰ সম্ভাৱনা লৈ ওলাই অহা এজনী প্ৰাণচঞ্চল ছোৱালীৰ এই পৰিসমাপ্তিক ব্যৰ্থতা বুলি নকৈ কি কোৱা যায়। তাইতো.....। থাওক সেই সমাপ্তিৰ কথা।-ৰীতা চৌধুৰী,‘[[s: পপীয়া তৰাৰ সাধু|পপীয়া তৰাৰ সাধু]]’ *ৰাতিপুৱা। গুৱাহাটী মহানগৰীৰ এটা পৰিচ্ছন্ন উপপথৰ একাংশৰ দৃশ্যপট। সেই অংশত মাজত বাটটো ৰাখ দুফালে দুটা ঘৰ।এফালে পকী দেৱালেৰে ঘেৰা এডোখৰ মাটিত প্ৰায় চৌহদ জুৰি এট প্ৰকাণ্ড বহুতল অট্টালিকা। গুৱাহাটীত খোপনি পুতিবলৈ আৰম্ভ কৰা ফ্লেট জীৱনৰ চানেকি এটা আধুনিক এপাৰ্টমেণ্ট।ভাগে ভাগে বা কৰা অনেক পৰিয়ালৰ ভিন্নসুৰী জীৱনৰ কোলাহলেৰে মুখৰিত মুকলি ঠাইহীন সেই আবদ্ধ পৰিবেশৰ ঠিক বিপৰীতে বাটৰ সিটো মূৰে আছে লন আৰু ফুলনিৰে সুশোভিত বৃহৎ চৌহদৰ ভিতৰত এট অত্যাধুনিক দুমহলীয়া ঘৰ।-ৰীতা চৌধুৰী,'[[s:ৰাগ মালকোশ|ৰাগ মালকোশ]]' *বহল চাংখনৰ কাষতে দীঘল টেবুলখন।চাৰিটা খুঁটা পুতি বাঁহেৰে বনোৱা টেবুলখন আচলতে এখন চাঙেই।টেবুলৰ ওপৰত নিৰ্দিষ্ট স্থানত থাকে মোৰ,বাইদেউ আৰু ককাইদেউৰ কিতাপ-পত্ৰ,বহী।কণ আৰু মুন তেতিয়াও স্কুল যাবৰ হোৱাই নাই।সন্ধিয়া হলেই টেবুলৰ সন্মুখত ৰৈ আমি আটায়ে প্ৰৰ্থনা জুৰোঁ।....আমি কিমান মনঃপুত প্ৰৰ্থনা গাইছোঁ,সেইয়া পৰ্যবেক্ষন কৰি থাকে দেউতাই কেতিয়াবা মায়ো।...ঘৰলৈ সেই সময়ত কোনোবা মানুহৰ আগমন ঘতিলে চোতালতে বহে মানুহ।-ড.ৰুবুল মাউত,‘[[s:মোৰো এটা সপোন আছে।|মোৰো এটা সপোন আছে।]]’ *এই অসম দেশৰ লক্ষীমপুৰ জিলাত সোৱণশিৰী নামেৰে এখন নৈ আছে।এই নৈখন অখমৰ উত্তৰত থকা মিৰি ডফলাৰ পৰ্বত লানিৰ পৰা ওলাই উত্তৰ লক্ষীমপুৰৰ মাজেদি বাগৰি মাজুলীৰ খেৰকটীয়া নৈত পৰিছেগৈ।খেৰকটীয়া এখন বেলেগ নৈ নহয়।ব্ৰক্ষপুত্ৰৰ ঠাল এটা মাথোন।ঘাই ব্ৰক্ষপুত্ৰৰ পৰা ফাটি আহি সোৱণশিৰীত পৰিছে।আজিকালিও লক্ষীমপুৰ আৰু মাজুলীৰ সাধাৰণ শ্ৰেণীৰ মানুহৰ ভিতৰত এনেকুৱা প্ৰবাদ আছে যে ব্ৰক্ষপুত্ৰ বাবাই আগবাঢ়ি আহি,তেওঁৰ পৰম ৰূপৱতী সৰ্বগুণে বিভূষিতা ভাৰ্য্যা সোৱণশিৰীক বাটৰে পৰা আদৰি নিছে।যি ঠাইত সোৱণশিৰী আৰু খেৰকটীয়া লগ লাগিছে,সেই ঠাইৰে পৰা যিখন নৈ হৈছে,তাৰ নাম লুইত।লুইত লক্ষীমপুৰ আৰু মাজুলীৰ মাজেদি বাগৰি পছিম মুখে ব্ৰক্ষপুত্ৰত পৰিছে।-ৰজনীকান্ত বৰদলৈ, ‘[[s:মিৰি জীয়ৰী।|মিৰি জীয়ৰী।]]’ * ফাগুন মাহ৷ ভৰ দুপৰীয়া ৷ আকাশ ধুৱঁলি-কুৱঁলি ৷ পচিম ফালৰ পৰা খৰাং পচোৱা মাৰিছে ৷ বাটে-পথে হাবি পোৰা ছাইবিলাক উৰি উৰি পৰিছে ৷ এজোপা জৰি গছৰ আগৰ পৰা একো একোবাৰ উৰামাৰি এহাল ফেঁহুচৰায়ে এই ছাইবিলাক ওপৰতে ধৰি ধৰি খাইছে ৷ - ৰজনীকান্ত বৰদলৈ, ‘[[s:মনোমতী।|মনোমতী।]]’ *হাৰ কপোৱা শীত। ঘড়ীৰ কাঁটা আগ বাঢ়িছে নতুন এটা দিন আৰম্ভ কৰিবৰ বাবে। মহা নগৰীৰ আটাইয়ে বোধ হয় টোপনিত অচেতন। চতুৰ্দিশে অদ্ভুত এক নৈঃশব্দ।-ৰন্জু হাজৰিকা,‘[[s: নৰকৰ ফুল।|নৰকৰ ফুল।]]’ *গধূলি। গোভা ৰাজ্যৰ ৰাজ-হাউলী। আনকালে কৰ্মব্যস্ত মানুহৰ আহা-যোৱা,কথা-বতৰাই গম্গমীয়া কৰি ৰখা গোভাৰ ৰাজানঃ আজি শব্দহীন। শোকস্তব্ধ। গোভাৰ ৰাজপুত্ৰ,কুমৈ বঘৰাৰ ৰজা মৃগাঙ্কৰ মুণ্ডহীন শৱদেহ দাহ কৰি অলপ আগেয়ে উভতি আহিছে গোভাৰজা সাধুকুমাৰ আৰু কুলৰ লোক সকল। উভতি আহিছে চুবুৰীয়া ৰাজ্য সমুহৰ পৰা অহা ৰজা আৰু ৰাজপ্ৰতিনিদিসকল।উভতি আহিছে সংখ্যাহীন প্ৰজা।-ৰীতা চৌধুৰী,‘[[s:দেও লাংখুই।|দেও লাংখুই।]]’ *মহানগৰৰ কোলাহলে আহি যি অংশত তীব্ৰতা হেৰুৱাই পেলাই,ঠিক তেনে এডোখৰ ঠাইত বূহৎ চৌহদৰ ভিতৰত আধুনিকতাৰ গৌৰৱ বিচ্ছুৰিত কৰি থিয় হৈ আছে চিকিৎসা মহাবিদ্য়ালয়ৰ বূহৎ বিল্ডিংটো। জীৱন বিচাৰি অহা মানুহ আৰু জীৱন বিচাৰি অহা মানুহৰ প্ৰয়োজনক কেন্দ্ৰ কৰি গোট খোৱা ভিন্ন ভিন্ন বূত্তিৰ মানুহৰ সমাগমে অহোৰাত্ৰি মুখৰ কৰি ৰাখে বিল্ডিংটোৰ চৌপাশ।-ৰীতা চৌধুৰী,‘[[s:হূদয় নিৰুপায়।|হূদয় নিৰুপায়।]]’ *ত্ৰিছ নৱেম্বৰ ৷ দুহেজাৰ দুই চন ৷ আঘোণ মাহৰ তেৰ দিন ৷ পুৱাৰ পাতল কুঁৱলীয়ে ডিফু চহৰক সাবটি ধৰিছিল, আলফুলকৈ ৷ ঘৰৰ সন্মুখৰ পাইন গছজোপাৰ চিৰচিৰিয়া পাতবোৰতো আঘোণমহীয়া কুঁৱলীয়ে মিঠা আমেজ সানিছিল—— মৰমেৰে ৷ ——ৰং বং তেৰাং,‘[[s:মোৰ জন্ম হোৱাটো অন্ততঃ সচাঁ।|মোৰ জন্ম হোৱাটো অন্ততঃ সচাঁ।]]’ ==ল== * ৰাতি দুপৰ হৈছে। জগত নিমাত, নিস্তব্ধ। সৰু বেজি এটি হাতৰ পৰা মাটিত পৰিলেও কাণ যায়। মাজে মাজে ফেৰুৱাৰ 'ফেউ' 'ফেউ', কুকুৰৰ 'ভুক্' 'ভুক্', হুদুৰ মাত আৰু ফেঁচাৰ কুৰুলীয়ে এই নিশাৰ নিফুট ভয়-লগা ৰাতিক আৰু ভয়-লগা কৰি তুলিছে। - লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱা, [[s:পদুম_কুঁৱৰী|পদুম কুঁৱৰী]] *বিশ্ববিখ্যাত বহুৰাষ্ট্ৰীয় প্ৰতিস্থান 'ভিভিয়ান ইন্টাৰনেচনেল'ৰ আণৱিক জীৱ বিদ্যা শাখাৰ মুৰব্বী ড. অনুজ কৃপালনিয়ে তিনিতা ই মেইলৰ বাৰ্তা গ্ৰহন কৰি প্ৰিণ্ট আউট তিনিটা আছুতীয়াকৈ থৈ ইন্টানেটৰ যোগেদি তথ্য় পাবৰ বাবে ডেক্সটপত আখৰ কেইটা টিপাৰ লগে লগে পৰ্দাত কথা বোৰ জিলিকি উঠিলঃ -লক্ষ্মীনন্দন বৰা, [[s: কায়কল্প |কায়কল্প]] ==শ== :তোৰ লক্ষ্য কিন্তু পাহৰি নাজাবি। মই তোক ডাক্তৰ হ'বলৈ হে গুৱাহাটীলৈ পঠিয়াইছো,মুকলিপক্ষী হৈ আকাশত উৰিবলৈ নহয়। হায়াৰছেকেণ্ডাৰীৰ দুটা বছৰ মন দি পঢ় নহ'লে একো লাভ নহব।-শিখা শৰ্মা।[[s: চিনৰিটা|চিনৰিটা ]] *:শালিকী এ...লথৌ থৌ... ভাত হ’ল শাক হ’ল ডালত পৰি খা..আ..হি : বোকা আছে পানী আছে কেনেকৈ যাম ! নাই, বোকা-পানী দেখি থমকি ৰোৱা নাছিল৷ খুব সাৱধানে খুপি খুপি আগবাঢ়িছিল কণমানি ভৰি দুখনি ৷ ডাৱৰ ভেদি বেলিয়ে ভুমুকি মাৰিছিল ৷ৰ’দৰ হেঁচোকনিত গছপাতবোৰৰ ঘুমটি ভাগিছিল, ফুলবোৰে হাঁহিছিল,এটি-দুটিকৈ অনেকটি পখিলা জাকি মাৰি উৰি গৈছিল ৷ঠোঁটত গীত এটি এটি লৈ চৰাইবোৰো উৰা মাৰিছিল ৷ ধূলি-বালিৰ ধেমালিবোৰে মোক হাত বাউলি মাতিছিল ৷ ফটাকানিৰ ছোৱালীবোৰে মোৰ বাবেই বাট চাই আছিল ৷ আৰু মোৰ খেলৰ প্ৰধান সংগী ৰুবী...তাই চাগে’ নাৰিকলৰ কোৰোকাত বালি-মাটি-বনপাতৰ ভাত-তৰকাৰী ৰান্ধিলেই! খুপি খুপি গৈ থকা মোৰ ভৰি দুখন ডেউকা হ’ব খুজিছিল ৷ —— শৰ্মিষ্ঠা প্ৰীতম ৷ [[s:আত্মকথা ৷|আত্মকথা ৷]] ==চ== *নৈ খনে কথা কয়। বহুত পুৰনি কথা। কথাবোৰ দুয়োপাৰৰ গৰাত লাগি লাগি ৰয়।বিৰিণাৰ পাতত বহুত দিনলৈ লাগি থাকে।বতাহজাক আহি পুৰণি কথাবোৰ বিৰিণাৰ পাতৰ পৰা ক’ৰবালৈ লৈ যায়। তথাপি কথাৰ শেষ নাই।-চৈয়দ আব্দুল মালিক, ‘[[সূৰুযমুখীৰ স্বপ্ন]]’। *ৰ’দ জাক টান আছিল।নৈ-পৰীয়া বতাহ জাক কোমলকৈ বৈ আছিল।হাবিৰ গছ-গছনিবোৰৰ পাতবোৰে সামান্য জিৰ্ জিৰনি শব্দ তুলি নাচি আছিল। বিয়াগোম বৰগছজোপাৰ গধুৰ পাতবোৰো অলপ অলপকৈ কঁপিছিল।-চৈয়দ আব্দুল মালিক,‘[[ধন্য নৰ তনু ভাল]]’। *মহাযুদ্ধৰ সাময়িকভাৱে,মাত্ৰ এৰাতিৰ বাবে,অৱসান ঘটিছে। এতিয়া আৰম্ভ হৈছে মোৰ মনৰ এক সৰ্বাত্মক যুদ্ধ। এই যুদ্ধত উত্তীৰ্ণ হ'লেই মই আচল যুদ্ধত উত্তীৰ্ণ হ'ব পাৰিম।-চন্দ্ৰপ্ৰসাদ শইকীয়া, ‘[[মহাৰথী]]’। ==য== *পৃথিৱীত নিশ্চয় জুই লাগিছে। নহলে ৰবাব টেঙা এটাৰ দাম পাঁচ টকা বুলি কোনে বিশ্বাস কৰিব?কথাবোৰ অফিচত শুনি খেৰজান বাগিছাৰ বৰ কেৰাণী শইকীয়াই ঘৰত কয়হি।তেওঁৰ ৰান্ধনি-চাকৰ ভীমচন্দ্ৰই শুনি অবাক হয়,আৰু শইকীয়াৰ পুতেক বাখৰৰ আগত কয়।বাখৰে মাত্ৰ মন্তব্য কৰে,"দুনিয়াত জুই লাগিছে ভীম।চাৰিওফালে যুদ্ধ লাগিছে।মানুহৰ দাম সস্তা হৈছে,বস্তুৰ দাম বাঢ়িছে।মোক বেচিলে পাঁচ পইচাও নেপাৱ।"-যোগেশ দাস,‘[[ডাৱৰ আৰু নাই]]’। [[শ্ৰেণী:বিষয়বস্তু]] iglvhcmdxbfxby4bo8maz8er3t84ncm 19760 19759 2024-10-14T03:20:31Z -chanakyakdas 9 /* য */ 19760 wikitext text/x-wiki যিকোনো গ্ৰন্থ বা অন্যান্য সংবাদ মাধ্যমৰ কামৰ সংলাপ বা পাঠ্যৰ প্ৰাৰম্ভিক অংশ প্ৰায়ে অন্ততঃ প্ৰথম বাক্য বা তাৰ এটা খণ্ডৰে গঠিত হয়। সকলো ভাল লেখাতে আৰম্ভণি বাক্যটো আকৰ্ষণীয় বা অৰ্থপূৰ্ণ হোৱাটো বাঞ্ছনীয় বুলি গণ্য কৰা হয়। ==ন== *অৱশেষত আইতাক কথাটো ক’বলৈ ময়েই ওলালোঁ। আমাৰ শ্ৰীমতীৰ মনেৰে হেমন্তহঁত ইতিমধ্যে বহুত আগবাঢ়িছে। নমিতাক দেখিলে তেওঁৰ হেনো জা-ক যেন লগা হলেই। সিহঁত দুটা বেচ মিলিব বুলিয়ে মোৰো ধাৰণা। পিচে খোজা-বঢ়াকৈ ছোৱালি অনাটোৱেই আমাৰ পৰিয়ালত এতিয়াও চলি আছে আৰু আইতাই আমাৰ ঘৰৰ ঘাই ধৰণী। আইতাৰ সন্মতি নোহোৱাকৈ কোনো কাম কৰাটো আমাৰ পৰিয়ালত হোৱা নাই........। গতিকে আইতাৰ অনুমতি অনাৰ অৰ্থাৎ কথাতো আইতাক জনোৱাৰ উদ্দেশ্যেৰে নগাঁৱলৈ গ’লো। ::— নৱকান্ত বৰুৱা, [[w:ককাদেউতাৰ হাড়|ককাদেউতাৰ হাড়]] *পঞ্চদশ শতিকাৰ পৰা বিংশ শতিকালৈকে পাঁচশ বছৰৰ অসমৰ জাতীয় জীৱনৰ পৰিশীলিত জীৱনবোধ,জীৱনদৃষ্টিভংগী,চিন্তা আৰু কৰ্মৰ মাজেদি প্ৰকাশ লাভ কৰা সংস্কৃতিক চেতনা, প্ৰতিভাৰ প্ৰতিনিধিত্বমূলক পৰিচয় প্ৰকাশিত হৈছে আৰু ভবিষ্য দৃষ্টিৰে অসমৰ জাতীয় জীৱনক আগবাঢ়ি যাবলৈ প্ৰেৰণা আৰু শক্তি দিছে সেই কেইগৰাকী হ’ল মধ্যযুগৰ শ্ৰীশংকৰদেৱ,আধুনিকযুগৰ সাহিত্যৰথী বেজবৰুৱা আৰু ৰূপকোঁৱৰ জ্যোতিপ্ৰসাদ আগৰৱালা। প্ৰতিগৰাকীৰ মাজতেই ঞ্জান আৰু প্ৰতিভাৰে পথ প্ৰদৰ্শনৰ পোহৰ বিচ্ছুৰিত হৈ আছে। এই তিনিগৰাকীকে ধৰি সহযোগী সতীৰ্থসকলৰ অৱদানে আমাৰ জাতীয় সামাজিক আৰু সংস্কৃতিক জীৱন গঢ়ি তুলিছে। প্ৰত্যেকগৰাকীৰ মাজতে ঐতিহ্য আৰু সমসাময়িক আধুনিকতাৰ সমাহাৰ ঘটিছে। এই সকলক বাদ দি জাতীয় জীৱনৰ ইতিহাস লিখা সম্ভৱ নহয়। তিনিওগৰাকীৰে সাহিত্য সমগ্ৰ গ্ৰণ্ঠকাৰে প্ৰকাশিত হৈছে। তথাপি নিজৰ নিজৰ দৃষ্টিৰে হয়তো অনেকেই এই সকলৰ ৰচনা পঢ়িবলৈ যত্ন কৰি আহিছে আৰু কৰি থাকিব। ::— নগেন শইকীয়া (সম্পাদক), [[w:ৰূপকোঁৱৰ জ্যোতিপ্ৰসাদ ৰচনাৱলী|ৰূপকোঁৱৰ জ্যোতিপ্ৰসাদ ৰচনাৱলী]] *সৰু কালটোৱেই মোৰ জীৱনৰ আটাইতকৈ অনুপম প্ৰহৰ৷ সেয়ে সৰুকালিৰ কথাৰেই আৰম্ভ কৰিছোঁ৷ মোৰ জন্ম হৈছিল ১৯৩৩ চনৰ ২০ জুনৰ দিনা৷ মোৰ জন্মৰ আগৰ বা জন্মৰ সময়ৰ সমসাময়িক সমাজৰ কথাবোৰ মই জনাৰ উপায় নাই৷ কেৱল মা, বৰমা,উচৰ-চুবুৰীয়াৰ মুখৰ পৰাহে পাছত শুনিছিলো৷ তেওঁবিলাকে মোৰ মূৰত হাত ফুৰাই কোলাত তুলি লৈ হেনো মৰম কৰি কৈছিল,—“তই কত যে সেৱা-পূজাৰ মূৰত জন্ম হৈছ৷ ভালে থাক আই৷ বংশৰ মুখ উজ্জ্বল কৰ৷” ::— ড° নিৰ্মলপ্ৰভা বৰদলৈ, [[w:জীৱন জীৱন বৰ অনুপম|জীৱন জীৱন বৰ অনুপম]] *সোমাব পাৰো নে ? নুসুধিলেও হয়। তথাপি সুধি সোমালে মানুহজন। ডাঃ ইৰিণা বৰুৱাই মানুহজনৰ প্ৰশ্নটোৰ উত্তৰ দিবলৈকে নাপালে। এইক্ষেত্ৰত যেন কোনো ডাক্তৰৰ চেম্বাৰতেই সোমোৱাত বাধা নাথাকে-ঠিক তেনেকুৱা আব এটাৰে মানুহজন ধীৰ খোজেৰে সোমাই আহিল ইৰিণা বৰুৱাৰ চেম্বাৰলৈ। ::— ডাঃ নীলাক্ষী চলিহা গগৈ, [[w:ঐয়া মোৰ ডিব্ৰু-ছৈখোৱা|ঐয়া মোৰ ডিব্ৰু-ছৈখোৱা]] ==ভ== *বিখ্যাত ধনী, কোটিপতি, অমৰেন্দ্ৰ চলিহাৰ তিনি মহলীয়া প্ৰসাদটো আন্ধাৰত ডুব গৈ এটা প্ৰকাণ্ড দৈত্যৰ দৰে থিয় হৈ আছিল। এই মাত্ৰ ৰাতি দুটা বাজি গৈছে। ক’ৰবাত এটা-দুটা পোহনীয়া কুকুৰৰ ভেউ-ভেউ শব্দৰ বাহিৰে আন একো শব্দ কানত নপৰিছিল। প্ৰসাদৰ ওপৰ তলাৰ পূব চুকৰ ৰাজআলিৰ ওপৰৰে কোঠাত চলিহা গভীৰ নিদ্ৰাত অভিভূত হৈ আছিল। বাগিচাৰ ঘৰত চলিহা মাজে সময়েহে থাকে, অধিকাংশ দিন চহৰৰ এই প্ৰকাণ্ড প্ৰসাদতেই কটায়।…....চলিহা শোৱা কোঠালীৰ কাষৰ কোঠালীটোৱেই তেখেতৰ প্ৰাইভেট ছেক্ৰেটাৰীৰ শয়নকক্ষ..........টোপনিত লালকাল। ::— ড৽ ভবেন্দ্ৰ নাথ শইকীয়া, [[w: আতঙ্কৰ শেষত | আতঙ্কৰ শেষত ]] *বহুত দিনৰ আগতে এই ঠাই ডোখৰত এখন হাবি আছিল। চহৰৰ আশে-পাশে থকা য়েনেকুৱা পুৰণি হাবিৰ কথা উলালেই বুঢ়াসকলে-তাত দিনতে বাঘ ওলাইছিল, অমুকে তাত কেটেলা পহু ধৰি কলিকতালৈ চালান দিছিল,-ইত্যাদি কাহিনী কয়, এই খিনিত থকা হাবিখনো তেনেকুৱা আছিল। আচলতে হাবিখনত কি কি আছিল কোনেও আজি সঠিককৈ কব নোৱাৰে। কেৱল হাবিখনৰ কাষেদি ৰেলৰ আলি বহুৱাবৰ সময়ত সুকুমাৰ মণ্ডল নামৰ বনুৱাৰ মহৰী এজনে প্ৰকাণ্ড অজগৰ সাপ দেখা বুলি হিউবাৰ্ট নামৰ ইঞ্জিনিয়াৰ এজনে গুলী কৰি সাপডাল মৰা বুলি, আৰু সাপডালৰ ছালখল বাৰ্মিংহামত থকা তেঁওৰ মাক-দেউতাকলৈ পঠিয়াই দিয়া বুলি ৰেল বিভাগত আজীৱন চাকৰি কৰা এজন মানুহৰ হাতে-লিখা আত্মজীৱনীৰ পৰা জনা যায়। ::— ড৽ ভবেন্দ্ৰ নাথ শইকীয়া, [[w:ৰম্যভূমি |ৰম্যভূমি]] *ঘৰবোৰৰ মূধৰ ওপৰৰ সোণাৰু, বেল, তামোল গছ কেই জোপাৰ মাজেদি ওলাই থকা আকাশকণৰ তৰাবোৰ মনিব নোৱাৰা হৈ আহিল। সেইকণ আকাশত মাত্ৰ এটা শক্তিশালী তৰা আছিল। সেই তৰাটোৰ তিৰবিৰণিটো তাৰ বাচি থাকিবলৈ চেষ্টা কৰাৰ ছটফটনি যেন লাগিল। পাতল বতাহত লৰি থকা তামোল পাত এটাই তৰাটোক বিচি থকা যেন দেখা গ’ল ।ওচৰতে ক’ৰবাত চৰাই এটাই চেক-চেক চেক-চেককৈ চিঞৰিলে। পাচ মুহূৰ্ত্ততে কোনোবা এঘৰত কেঁছুৱা এটাই দীঘল দীঘল শব্দেৰে কান্দিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে । মেনকাৰ এনেকুৱা লাগিল যেন চৰাইটোৰ মাতটো শুনিহে কেছুঁৱাটোৱে কান্দিলে; কেইঘন্টামানৰ আগতে দূৰত শিয়ালৰ হোৱা শুনি এই চুবুৰিটোৰ কুকুৰ কেইটাই যেনেকৈ ভুকিছিল, তেনেকৈ। ::— ড৽ ভবেন্দ্ৰ নাথ শইকীয়া , [[w:অন্তৰীপ| অন্তৰীপ]] *“A genius does what he must A talent does what he can.” অৰ্থাত অকল গুণ থকা মানুহে যি পাৰে সেইকণহে কৰে। অতি প্ৰসৰ বুদ্ধিৰ সৃজনী প্ৰতিভা থকা লোকে যি কৰিব লাগে, সেইখিনি কৰিবই। সন্দেহ নাই, জ্যোতিপ্ৰসাদ আছিল মহাপ্ৰতিভাসম্পন্ন লোক। এই গৰাকী মহান শিল্পীৰ লগত মোৰ সান্নিধ্যৰ বিষয়ে ক'বলৈ যাওঁতে প্ৰথমে মোৰ শৈশৱৰ বিষয়ে ক'ব লাগিব। ::— ড৽ ভূপেন হাজৰিকা, [[w:জ্যোতি ককাইদেউ|জ্যোতি ককাইদেউ]] ==স== *ৰামেশ্বৰম্ পূৰ্বৰ মাদ্ৰাজ,বৰ্তমান তামিলনাডু ৰাজ্যৰ এখন দ্বীপ নগৰী। ইয়াতেই এটি মধ্যবিত্ত পৰিয়ালত মোৰ জন্ম হৈছিল। মোৰ পিতৃ দেৱতা জয়নালআবেদীনৰ কোনো আনুষ্ঠানিক শিক্ষা-দিক্ষা নাছিল-আঢ্যৱন্ত ব্যক্তিও নাছিল তেওঁ। তেওঁ অৱশ্যে বুদ্ধিমান আৰু প্ৰকৃতাৰ্থত,এজন উদাৰমনা লোক আছিল। মোৰ মা আচিয়াম্মা,তেওঁ এগৰাকী আদৰ্শ ধৰ্মপত্নী আছিল। তেওঁ নিতৌ কিমান যে মানুহক আপ্যায়িত কৰিছিল মোৰ এতিয়া মনত নাই।কিন্তু এটা কথা মোৰ জল্জল্ পট্পট্কৈ মনত আছে যে আমাৰ যৌথ পৰিয়ালটোত যিমান বোৰ মানুহ আছিল,তাতকৈ বহু-বেছি সংখ্যক মানুহে আমাৰ ঘৰত খোৱাবোৱা কৰিছিল।.....।দেখাই-দৰকানে ওখ-ডাঙৰ আৰু সুশ্ৰী মা-দেউতাৰ কেবাটাও লৰা-ছোৱালীৰ মাজত মই দেখাত তেনেই চুটি-চাপৰ আৰু সাধাৰণ চেহেৰাৰ আছিলো।...। অনুবাদঃসুৰেশ শৰ্মা।সহযোগী লেখকঃঅৰুণ তেৱাৰী। ‘[[s: ৰামেশ্বৰমৰ পৰা ৰাষ্ট্ৰপতি ভৱন-এক সফল পৰিক্ৰমা অগ্নিৰ ডেউকা ড. এ পি জে আব্দুল কালামৰ আত্মকথা।|ৰামেশ্বৰমৰ পৰা ৰাষ্ট্ৰপতি ভৱন-এক সফল পৰিক্ৰমা অগ্নিৰ ডেউকা ড. এ পি জে আব্দুল কালামৰ আত্মকথা।]]’ ==হ== *‘বাপুকণ !অ’ বাপুকণ !’ গৰমৰ বন্ধৰ দুপৰীয়া।ভাত-পানী খায়উঠি ঘৰৰ দাঙৰ মানুহ সকলোৱে জিৰণি লৈছে। বাপুকণৰ দেউতাকে এহাতে বিচনী আৰু আনহাতে এখন কিতাপলৈ চৰাঘৰৰ বিচনাত দীঘল দিছে।মাকে পিৰালিতে তামোলৰ বটাখন আগতলৈ তামোলৰ সেলেঙি লগাই ওচৰৰে কণপোনাৰ মাকৰ লগত বিয়নী-মেল পাতিছে আৰু দুবছৰীয়া পেট-মোচা জীয়েকজনীৰ ঘামচি ভাঙিছে।বাপুকণৰ বায়েকে খুব গৰম বুলি বিছনাত নুশুই এখন ডাঙৰ কল পাত কাটি আনি মাটিতে পাৰিলৈ শুই আছে।.......।--হোমেন বৰ গোহাঞি, ‘[[সাউদৰ পুতেকে নাও মেলি যায়।]]’ *বতৰ বহুত দিন খৰাং থাকি শাওনৰ তৃতিয় দিনৰ পৰা বৰষুণ দিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে।যোৱা দুমাহ ধৰি আকাশখনো অবিৰাম জুই বৰষিছিল।পথাৰবোৰ চিৰাল-ফটা দি শিল যেন টান হৈ পৰিছিল,খাল-বিলৰ পানী শুকাই গৰম বোকাত গৰৈ,খলিহা মাছবোৰ মৰি গেলিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল,খেতিয়কবোৰৰ চকুত ভয় আৰু দুৰ্ভাৱনা পুঞ্জীভুত হৈ পৰিছিল। অৱশেষত শাওনৰ তৃতীয় দিনা মাজ-ৰাতিৰ পৰাই বৰষুণ দিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে।মেঘৰ এটা ডাঙৰ ঢেৰেকনি শুনি ৰসেশ্বৰ খক্ মক্ কৈ সাৰ পাই উঠিল।......।-হোমেন বৰ গোহাঞি,‘[[s:হালধীয়া চৰায়ে বাও ধান খায়।|হালধীয়া চৰায়ে বাও ধান খায়।]]’ *দিলীপে কলেজলৈ যাবলৈ বুলি পোছাক পান্ধিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল মাত্ৰ,ঠিক তেনে সময়তে কলিং বেলটো বাজি উঠিল।এই সময়ত কোননো আহিল বুলি ভাবি তেওঁ মনে মনে খুব বিৰক্ত হ’ল।পদে পদে ঘড়িৰ কাঁটাৰ নিৰ্দেশ মানি চলা তেওঁৰ অভ্যাস।এতিয়া যদি মাত্ৰ পাচঁ মিনিত সময়ো তেওঁ দৰ্শনাৰ্থীৰ কাৰনে খৰচ কৰিব লগা হয়,তেন্তে কলেজৰ দহ বজাৰ ক্লাছটোৰ কাৰণে তেওঁ কোনোমতেই থিক সময়ত উপস্থিত হবগৈ নোৱাৰিব।-হোমেন বৰ গোহাঞি।‘[[s: অস্তৰাগ|অস্তৰাগ]]’ *ম’হঘুলি গাঁৱত বাতৰি-কাকত লোৱা মানুহ এজনো নাছিল।গাঁওখনত লিখা-পঢ়া জনা মানুহ যে একেবাৰে নাছিল এনে নহয়; কিন্তু আটাইবোৰেই হালোৱা-চহোৱা মানুহ,বাতৰি কাকত পঢ়িবলৈ কাৰোৱেই সময় নাই।অৱশ্যে শিৱনাথ ফুকনৰ কথা সুকীয়া। তেওঁ এজন সৰু-সুৰা জমিদাৰ। গাওঁ খনত খেতিৰ উপযোগী যিমানখিনি ভাল ৰুপিত মাটি আছে-সেই গোটেইখিনিৰে গৰাকী তেঁৱেই।-হোমেন বৰ গোহাঞি।‘[[s:পিতাপুত্ৰ|পিতাপুত্ৰ]]’ *স্বাস্থ্যৰ বিষয়ে লিখিবলৈ বা আনক উপদেশ দিবলৈ মোৰ কোনো যোগ্যতা আৰু অধিকাৰ নাই।কিন্তু অলিভাৰ ছেক্ছ নামৰ এজন পণ্ডিতৰ এষাৰ কথাই স্বাস্থ্যৰ বিষয়ে লিখিবলৈ মোক সাহস দিছে।তেওঁ কৈছে-kinship is healing;we are physician to each other।'মানুহৰ পৰস্পৰৰ প্ৰতি আত্মীয়তাৰ অনুভুতি এটা নিৰাময়কাৰী শক্তি; আমি সকলো মানুহেই ইজনে সিজনৰ চিকিতসক হব পাৰোঁ'।আমি কিবা সমস্যাৰ সন্মুখীন হলে আত্মীয় স্বজনৰ লগত কথা পাতি নিজৰ চিন্তাৰ ভাৰ পাতলাওঁ।অনেক সময়ত তেনেকৈ কথা পাতিয়েই আমি সমস্য়াৰ সমাধানো বিচাৰি পাওঁ।-হোমেন বৰ গোহাঞি। ‘[[s:জীয়াই থকাৰ আনন্দৰ প্ৰধান উতস স্বাস্থ্য|জীয়াই থকাৰ আনন্দৰ প্ৰধান উতস স্বাস্থ্য]]’ * জালুকবাৰী যৌৱন নগৰী।যৌৱনৰ উচ্ছল তৰঙ্গ চিৰপ্ৰবাহমান এই নগৰীত। যৌৱনপ্ৰাপ্ত ডেকা-গাভৰুৱে জালুকবাৰীত অৱস্থিত গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্য়ালয়ত প্ৰতি বছৰে আহি নাম ভৰ্ত্তি কৰি হোষ্টেলবোৰত বাস কৰে। তদুপৰি এই অঞ্চলৰ শদিলাপুৰ,গাড়ীগাওঁ,ধাৰাপুৰ,সুন্দৰবড়ী,মালিগাওঁ,আদাবাৰী,উত্তৰ জালুকবাৰী,লঙ্কেশ্বৰ,খানামুখ আদি গাওঁত ঘৰ ভাৰা কৰি ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকল থাকে। সেই সকল ডেকা বয়সৰ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰে সমগ্ৰ জালুকবাৰী অঞ্চল যৌৱনমুখৰ হৈ থাকে। ডেকা-ডেকেৰী য’ত যৌৱন ত’ত। যৌৱনৰ উত্তাল তৰঙ্গত মুখৰিত হৈ থাকে জালুকবাৰীৰ বাট-ঘাট,দোকান -পোহাৰ। সেই কাৰণে জালুকবাৰীক চিৰযৌৱনা বুলি কোৱা হৈছে।-হিতেশ ডেকা।[[s: গাঁৱৰ মানুহ|গাঁৱৰ মানুহ]] *মোৰ নাম সুবালা।কিন্তু মোৰ পৰিচিত বন্ধুবোৰে আৰু পুলিচে মোৰ নাম সুবালা বুলি ক'লে বিশ্বাসেই নকৰিব।সিহঁতে কোনেও মোক সুবালা নামেৰে নাজানে।মোৰ যে কিমান নাম আছে,তাৰ হিচাপ মই নিজেই পাহৰি গৈছো।পৃথিৱীত যিমানটা মানুহৰ লগত মোৰ পৰিচয় আছে প্ৰায় সিমানটাই মোৰ নাম,অৰ্থাৎ প্ৰত্যেকটো মানুহৰ কাৰণেই মোৰ বেলেগ নাম।যি কেইটা নাম মোৰ এতিয়াও মনত আছে সেই কেইটা হ'ল চকোৰী,ৰাণী,কুসুম,বীণা,পাপৰি,ময়না,মধুমতী,ৰুচ্‌কি সোণালী,নয়নতৰা,চুকৰি,হৰিণী,বাসন্তী,বসস্তসেনা।ইয়াৰ বেছি ভাগ নামেই মই নিজে সজা নহয়,মোৰ বন্ধুবোৰে দিয়া।কোন সময়ত মোক কোনে কি নাম দিছিল,সেইবোৰ কথা মই পিছত ক'ম।কিন্তু এটা কথা এতিয়াই খুব ভালকৈ কি থোৱা উচিত।মোৰ আচল নাম সুবালা।এই নামেৰে মোক কোনোবাই জানক নাজানক,মোৰ আচল নাম সুবালা।-হোমেন বৰগোহাঞি,‘[[s:সুবালা|সুবালা]]’। * ভাৰতৰ আটাইতকৈ বিখ্যাত আইনজ্ঞসকলৰ ভিতৰত এজন হ’ল ননী পাল্কিৱালা ৷ কিন্তু আইনৰ ব্যৱসায় কৰি ধনকুবেৰ হোৱাৰ কাৰণে তেওঁ বিখ্যাত হোৱা নাই; তেওঁ বিখ্যাত হৈছে এজন আইনজ্ঞ হিচাপে সমাজলৈ আগবঢ়োৱা মূল্যৱান সেৱাৰ কাৰণে ৷ ব্যক্তিৰ আৰু সমাজৰ স্বাৰ্থ-ৰক্ষাৰ কাৰণে ননী পাল্কিৱালাই বহুবাৰ চৰকাৰৰ বিৰুদ্ধে আইনৰ যুদ্ধত অৱতীৰ্ণ হৈছে ৷ সেইকাৰণে ভাৰতৰ মানুহে তেওঁক গভীৰভাৱে শ্ৰদ্ধা কৰে ৷-- হোমেন বৰগোহাঞি, ‘[[s:জীৱনৰ পৰা আমি কি বিচাৰোঁ।|জীৱনৰ পৰা আমি কি বিচাৰোঁ ৷]]’। * আত্মজীৱনীৰ এই খণ্ডত মোৰ জীৱনৰ যি পৰ্বৰ বিৱৰণ দিবলৈ ওলাইছোঁ ক’বলৈ গ’লে তাৰ নানা খকাখুন্দা আৰু খেলিমেলিৰ সোঁতত সাঁতুৰি-নাদুৰিহে মই আজিৰ মানুহটো হৈছোঁ৷ কেতিয়াবা ঢোকাঢোকে পানী খাইছোঁ, কেতিয়াবা চাকনৈয়াত পাকঘূৰণি খাইছোঁ, কিন্তু জান বচাবৰ বাবে আৰু প্ৰাৰদ্ধ কাম সমাপ্ত কৰিবলৈ প্ৰাণপণে সাঁতুৰিছিলোঁ ৷ ৰাজহুৱা কামৰ বাবে মোৰ বোধহয় কিছুমান গুণ নাছিল,আজিও সেইবোৰ ভালদৰে আয়ত্ত কৰা বুলি ক’ব নোৱাৰিলোঁ ৷ ধৈৰ্য, আগপাছ বিবেচনা,পৰিপাটি কাৰ্য সম্পাদন,এইবোৰ গুণত মোৰ ঘাটি আছে ৷ আনহাতে সাহস,উদ্যোগ,তৎপৰতা আৰু বিপদৰ সময়ত কৌশলেৰে উদ্দেশ্যসিদ্ধি কৰাৰ ক্ষমতা কিছু পৰিমাণে আছিল বা হৈছিল ৷মোৰ নিজৰ বিষয়ে ধাৰণাও লাহে-লাহে পৰিষ্কাৰ হ’বলৈ ধৰিছিল এই পৰ্যায়তহে ৷——হীৰেন গোহাঁই, ‘[[s:ইমান তিতা সাগৰৰ পানী ৷ আত্মজীৱনীৰ চতুৰ্থ খণ্ড|ইমান তিতা সাগৰৰ পানী ৷ আত্মজীৱনীৰ চতুৰ্থ খণ্ড]]’। ==অ== * ক'ত আৰম্ভ কৰোঁ? প্ৰথমতে কাৰ কথা কওঁ? কলম তুলি লোৱাৰ লগে লগেই মোৰ চৌপাশে ভিৰ কৰিছেহি এমুঠি মানুহৰ মুখ। স্মৃতিৰ ছবি হৈ যোৱা সেই মানুহবোৰ - যিবোৰ মানুহৰ মাজত এদিন ময়ো আছিলোঁ বৰ্তমান হৈ, সেই মানুহবোৰৰ কথা ক'বলৈকে তুলি লৈছো কলম। মই জানো, সেই মানুহবোৰৰ কথা নোকোৱাকৈ মই পৃথিৱীৰ পৰা গুচি যাব নোৱাৰোঁ। - অভিজিত শৰ্মা বৰুৱা, '[[যাত্ৰিকৰ ডায়েৰি|যাত্ৰিকৰ ডায়েৰি]]' * উনৈছশ পয়ত্ৰিছ চনৰ জুলাই মাহৰ মাজনিশা। ব্ৰক্ষপুত্ৰৰ বুকুত ‘মিচিমি’ জাহাজ। মনচুৰ আলী ভৰ টোপনিত। হঠাৎ জাহাজখনে ভোঁট ভোঁট কৈ দীঘলীয়া-চুটি বিভিন্ন ধৰনে ঘনঘনকৈ উকি দিবলৈ ধৰিলে।মনচুৰ খক্ মক্ কৈ সাৰ পায় গল।সৰু কেবিন এটাৰ ভিতৰত কাঠৰ বাংকত সতৰঞ্চি এখন পাৰি মনচুৰ আলী শুই আহিছিল।-অৰুণ শৰ্মা,‘[[s:আৰ্শীবাদৰ ৰং | আৰ্শীবাদৰ ৰং।]] ’ *ডিব্ৰু বিশ্ববিদ্যালয়লৈ আমন্ত্ৰণ কৰা চিঠিখন পাই ভাস্বতীৰ অস্বস্তি আৰম্ভ হৈ গৈছিল। ক’ত জানো তাই পঢ়িছিল-স্মৃতি এনে এক প্ৰেম,যি বিচ্ছেদৰ পিচতো লগ এৰা নিদিয়ে।আজি তাইৰো একেই হৈছে।ভাস্বতীৰ চকুত ভাহি উঠিল শাৰী শাৰী নাহৰ গছৰ মন্দিৰ সদৃশ চূৰাবোৰ। বৰ্ণময় সেউজ,কেঁচাপতীয়া,ফিকা চাহৰ ৰঙৰ কোমল পাতবোৰ আকৌ এবাৰ ৰদৰ সোঁণালী সানি,কুমাৰী ভয় লৈ বতাহত ৰিব্ ৰিব্কৈ কঁপি উঠিল তাইৰ চকুৰ মণিত।-অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী,‘[[s:নাহৰৰ নিৰিবিলি ছাঁ |নাহৰৰ নিৰিবিলি ছাঁ।]]’ *বন্ধ লিফটৰ ভিতৰত অকলশৰে সদায় অস্বস্তি হয় ভাস্বতীৰ।আজিও হৈছে।সো-সোৱাই লিফটখন ওপৰলৈ উঠি গৈছে।তাইৰ চকুৰ আগত ‘কম্পিউটাৰাইজড’ৰঙা আখৰ বোৰ জ্বলিছে নুমাইছে-তিনি,চাৰি,পাঁচ,...ছয় নম্বৰত লিফটখন সামান্য থমকি ৰল।....।অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী,‘[[s:হৃদয় এক বিজ্ঞাপন।| হৃদয় এক বিজ্ঞাপন।]]’ *মেৰেং দুপ-দাপ কৈ হাত ভৰি মাৰি প্ৰায় দৌৰি আহিল।বেণুৱে ঘৰৰ চোতালত বান্ধি থোৱা গাভিনী গৰু জনীৰ ওহাৰত হাত থৈ তাইৰ প্ৰসৱৰ ক্ষণ হিচাপ কৰিছিল মনে মনে। মুখ ফুলাই জপনা খুলি সোমাই অহা মেৰেংক দেখি বেণুৱে মাত দিলে ‘আইজনী ঔ,কাইলৈ ৰাতিপুৱা ফেহুঁ খাবলৈ পাবি যেন লাগিছে।’ পিছে মেৰেঙে বেনুলৈ উভতিয়েই নাচালে।বেচেৰীৰ মাক নোহোৱাৰ বেথা কেচাঁ হৈ আছে,দুমাহ পূৰা হোৱাই নাই।- -অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী, [[s:মেৰেং।|মেৰেং।]] * কেৱল মোৰ ক্ষেত্ৰতেই এনেকুৱা হয়। ভাগ্যই লগ নিদিয়ে। লগ নিদিয়ে বুলি ক’লেও সঠিক কথাটো কোৱা নহয়। প্ৰকৃততে ভাগ্যই মোক ভেঙুচালি কৰি গুচি যায়। -অতনু ভট্টাচাৰ্য, '[https://as.wikisource.org/wiki/%E0%A6%93%E0%A6%AD%E0%A6%A4%E0%A6%A8%E0%A6%BF_%E0%A6%AF%E0%A6%BE%E0%A6%A4%E0%A7%8D%E0%A7%B0%E0%A6%BE_%E0%A6%86%E0%A7%B0%E0%A7%81_%E0%A6%85%E0%A6%A8%E0%A7%8D%E0%A6%AF%E0%A6%BE%E0%A6%A8%E0%A7%8D%E0%A6%AF_%E0%A6%97%E0%A6%B2%E0% ওভতনি যাত্ৰা আৰু অন্যান্য]' * মিচেছ খান্না নামৰ মানুহগৰাকী এই চুবুৰীটোত নতুন যদিও মাত্ৰ কেইসপ্তাহমানৰ ভিতৰতে তেওঁৰ প্ৰসংগই যি খলকনি তুলিলে সেয়া এই চুবুৰিত নতুন স্বাদ। -অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী, [[s:ব'ৰাগী নদীৰ ঘাট।|ব'ৰাগী নদীৰ ঘাট।]] *'থ্ৰিছিয়েৰছ্ ফৰ দেবাশীষ গোস্বামী... হিপ্ হিপ্ হুৰৰৰে...' দেৱাশীষৰ টোপনিৰ জাল কাটি গৈছিল।নিখিলেশ ভাৰ্গবে শুই থকাতে তাৰ গাত টেবুলৰ পৰা পানী এগিলাছ লৈ ঢালি দিলে।ৰুমমেট বিজয় মেহতাই তাক জোৰকৈ বিছনাৰ পৰ টানি উঠাই দি ক'লে,'ৰিজাল্টৰ বাবে যোৱাৰাতি কাৰো টোপনি নাই আৰু তই শুই থাকিয়ে খবৰ পালি ফাৰ্ষ্ট ক্লাছ ফাৰ্ষ্ট!...মুঠৰ ওপৰত আজি বিশাল পাৰ্টি হ'ব লাগিব...'-অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী,'[[s:এজন ঈশ্বৰৰ সন্ধানত|এজন ঈশ্বৰৰ সন্ধানত]]' *ফেৰীখন ব্ৰহ্মপুত্ৰ পাৰ হৈ আহি আমিনগাঁৱত ৰ'লহি। বগা পাৰি নোহোৱা কাপোৰ এসাজেৰে মেৰাই থোৱা গাভৰু ছোৱালীজনীৰ শেঁতা চকুহাল উজ্জ্বল হৈ পৰিছে।তাইৰ দুটা ক'লা ভোমোৰাৰ দৰে চকুহাল স্থিৰ হৈ ৰৈছে এহাল বালিমাহীৰ ওপৰত।বালিমাহীহালে টুপ-টুপকৈ নেজডাল উঠাইছে,নমাইছে।বালিমাহীহালৰ কণমান জীঞা এটা যেন নেজকিডালৰ ছন্দত তাইৰ চকুহালৰ ভোমোৰাকিটাই ফেৰী ঘাটৰ বালিৰ ওপৰেৰে গুণগুণ কৰি পাখি মেলি দিলে।চিকমিকাই থকা বালিছন্দা এটুকুৰাত এই পৰিল,এই উঠিল।ভোমোৰাকিটাৰ ঠেংকিটাত লাগি ধৰিলে গুৰি গুৰি ৰূপ।-অৰূপা পটঙ্গীয়া কলিতা,‘[[s:ফেলানী|ফেলানী]]’। *কলঠৰুৱাৰ কঠখন জোখৰকৈ নামঘৰীয়াই নিজে গুঁঠি লৈছিল।সেইখন মেলি লৈ দীঘলকৈ হামি এটা মাৰিলে।তাৰ পিছত দিনটোৰ ভাগৰত অৱশ হৈ পৰা দেহাটো কঠখনতে এৰি দিলে।সোঁহাতখন কিলাকুটিত ভাঁজ কৰি গাৰু কৰি ল'লে।লগে লগে টোপনিয়ে হেঁচা মাৰি ধৰা যেন লাগিল।সেই অৱস্থাতে , নামঘৰীয়াই নিজকে কোৱাদি ক'লে, "বৰ ভালে ভালে হৈ গ'ল বিহুখন নহয়নে গোঁসাই...?" -অতুলানন্দ গোস্বামী,‘[[s:নামঘৰীয়া|নামঘৰীয়া]]’। * এই শিৰোনামটো আচৰিত হবলগা কথা ৷ কাৰণ আজিৰ তাৰিখত বাতৰি-কাকত,আলোচনী,চেনেলৰ ৰমৰমা ব্যৱসায় চলিছে ৷ প্ৰচাৰ মাধ্যমত এফ-এম ৰেডিঅ’বোৰো পিচপৰি থকা নাই৷ এই সকলোবোৰ প্ৰচাৰ মাধ্যমৰ বাবে প্ৰয়োজন হৈছে অজস্ৰ সাংবাদিক,জ’কি, অহৰ্নিশে কথা ক’ব পৰা ‘এংকৰ’ ৷ কিন্তু এই চাহিদাৰ পিচতো ক’বলগা হৈছে, অসমৰ সংবাদ জগতৰ এতিয়া দুঃসময় ৷ —অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী,‘[[s:সময়ৰ পৃষ্ঠা।| সময়ৰ পৃষ্ঠা।]]’ ==খ== *আজি কিমান দিন আকাশ দেখা নাই!পক্ষৰ ধাৰনা নাই।এতিয়া আকাশত অমাৱস্যাৰ ঘনঘোৰ আন্ধাৰ নে পূৰ্নিমাৰ ভৰপূৰ জোনাক-কব নোৱাৰোঁ।আজি কিমান দিন হল,আকাশলৈ মূৰ তুলি চোৱা নাই,ইমান নিৰাৱেগ,ত্বৰিত প্ৰত্যহিকতা যে আমাৰ,জীৱনযাত্ৰাৰ সৈতে আকাশৰ কোনো সংযোগ অনুভৱ কৰাৰ অৱকাশ নাথাকে;সৰ্বত্ৰ নিয়ন লাইটৰ উজ্জল আলোক,জোনাক সৰি পৰাৰ যেন কোনো সুযোগ নাই।তাতে দৈত্যৰ দৰে চৌদিশে মূৰ দাঙি আছে বৰ বৰ অট্টালিকা,খিৰিকিৰে দেখা যায় খণ্ডিত,ক্ষত বিক্ষত আকাশ; আজি কিমান দিন হল,খিৰিকিৰ কাঁচ ভাঙি কোঠালৈ সোমাই আহা নাই ৰূপালী জোন!-[খনীন্দ কুমাৰ ডেকা । এই মহা নগৰ। প্ৰথম প্ৰকাশঃডিচেম্বৰ ২০০৬।] *পৃথিবীৰ প্ৰাচীন শাস্ত্ৰবোৰৰ ভিতৰত বেদ সবাতোকৈ পুৰণি বুলিব পাৰি।অৱশ্যে বেদৰ সূক্তবোৰৰ প্ৰথমতে মুখে মুখেই ৰচনা হৈছিল সম্ভৱতঃ খ্ৰীঃ পূ ৪২০০ অব্দৰ পৰাই আৰু সূক্তৰ ৰচনা আঢ়ৈ হেজাৰ মান বছৰ ধৰি চলিছিল। খ্ৰীষ্টপূৰ্বাব্দ ১৪০০ ৰপৰা ১০০০ খ্ৰীষ্টপূৰ্বাব্দৰ ভিতৰতে বেদে লিখিত ৰূপ লৈছিল। আনকি লিখিত ৰূপ লোৱা বেদ,বিশেষকৈ ঋক বেদক সবাতোকৈ পুৰণি শাস্ত্ৰৰ অন্যতম বুলিব পাৰি। বেদৰ ৰছনা কাল সম্পৰ্কে অধিক আলোচনাৰ থল আছে। -ড.খৰ্গেশ্বৰ ভূঞা। [[s:চাৰিবেদৰ পৰিচয়। চাৰিবেদৰ পৰিচয় ।]] ==ক== *সীতাৰ অভ্যাস দুপৰনিশা টোপনিৰ জালতো মাজে মাজে হাত মেলি খেপিয়াই চায়,কাষৰ গভীৰ টোপনিত অচেতন চাৰিটা কুমলীয়া শিশুৰ গাৰ ওপৰত থকা কম্বলখন উচিত ঠাইত আছে নে নাই! ::— কাঞ্চন বৰুৱা, [[w:পুৱতি তৰা (গ্ৰন্থ)|পুৱতি তৰা]] *...দহ ছেকেণ্ড আগলৈকে ঠিক কৰা নাছিলো,সমুখৰ পদক্ষেপ মোৰ কি হব ? কোন ফালে হব? কিন্তু হঠাত একো নভবাকৈয়ে 'ফুটপাথৰ' এদাঁতিয়ে বিৰাজ কৰা আইনাৰ ডাঙৰ দুৱাৰখন ঠেলামাৰি কোঠাৰ ভিতৰলৈ সোমাই গলো।-কাঞ্চন বৰুৱা,‘[[s:মৃত বিহংগ। | মৃত বিহংগ ।]]’ *এখন কপি থকা ৰামধেনু। হয়তো কোঠাটোৰ কোনোবা দাঁতিত থকা বিশেষ আকৃতিৰ পানী গিলাচৰ ওপৰত,দুৱাৰেদি চুৰি কৰি সোমোৱা ৰ'দ চেৰেঙা পৰিছেহি, তাৰ প্ৰতিবিম্বটো ৰামধেনুৰ সাতোটা ৰং গাত লৈ পৰিছেগৈ ওচৰৰ বেৰখনত,তাতে গঢ়ি তুলিছে এখন কঁপি থকা ৰামধেনু। -কাঞ্চন বৰুৱা, ‘[[s:অসীমত যাৰ হেৰাল সীমা।| অসীমত যাৰ হেৰাল সীমা ।]]’ ==গ== * ৰাতি পুৱাইছে। বন্দুকৰ শব্দত নহয়। এজাক চৰাইৰ কিচিৰ-মিচিৰ কোৰ্হালত। -গীতালি বৰা, '[https://as.wikisource.org/wiki/%E0%A6%A1%E0%A7%B0%E0%A6%BF%E0%A6%AF%E0%A6%BC%E0%A6%B2%E0%A6%BF ডৰিয়লি]' * জুলাই মাহৰ ভৰ দুপৰ।প্ৰচন্দ গৰম আৰু বতাহৰ নামত বলি থকা গৰম সোঁতৰ চাদৰ এখনে যেন জপটিয়াই ধৰিছে সমগ্ৰ গুৱাহাটী মহানগৰীক।আকাশখনলৈ কোনোবাই যেন জ্বলি থকা মেজি এটাৰ ৰঙা জুইকুৰাহে ছাটি মাৰি পঠিয়াইছে।পদপথৰ কোনোবা এটা চুকত এইহেন গৰমকো আওকান কৰি গভীৰ নিদ্ৰাত পৰি ৰৈছে কোনোবাজন।গছৰ পাত এখিলাও কঁপি নুঠা গৰমৰ এইকেইটা দিন বৰ অসহ্য়কৰ হৈ উঠে।-গায়ত্ৰী প্ৰান্তিক শৰ্মা,'[[s:সূৰ্যফুলৰ দেশলৈ|সূৰ্যফুলৰ দেশলৈ]]'। ==দ== * সময় সন্ধিয়া। আন্ধাৰে প্ৰকৃতিৰ ৰেহ-ৰূপ অষ্পষ্ট কৰি তুলিছে, কিন্তু একেবাৰেই লুকুৱাব পৰা নাই। আকাশত দুই-এটা তৰাই মাথোন ভুমুকি মাৰিছে। জুৰ বতাহে ধীৰ গতিৰে নতুনকৈ ফুলা ফুলৰ ৰেণু ছটিয়াই ফুৰিছে।- দণ্ডিনাথ কলিতা, [[s:অদৃষ্ট|অদৃষ্ট]] ==য়== *মানুহজনৰ আচল নাম হ’ল দ্যাৰগে নৰবু। জন্মৰ সময়তে তাৰ দেউতাকে গাঁৱৰ লামাৰ হতুৱাই কোষ্ঠী চাই দিয়া তাৰ আচল নাম। কিন্তু তাৰ বৰ্তমান গাঁও দিৰাংজঙৰ মানুহে সেই নামেৰে নেজানে। আনকি নিজৰো তাৰ এই নামটো আচহুৱা আচহুৱা যেন লগা হ’ল।কেতিয়াবা কাচিৎ তাৰ ঘৰত পূজা-পাতল কৰিবলগা হ’লে অথবা বেমাৰ-আজাৰৰ সময়ত বা অন্য কাৰনত মংগল চাবলগা হ’লে তাৰ নামটো আৰু ৰাশিটো লাগে কাৰণে নিজৰ নামটো সি মনত ৰাখিব লগা হৈছে।-য়েছে দৰজে ঠংচি,‘[[s:শৱ কটা মানুহ|শৱ কটা মানুহ ।]]’ *পশ্চিম আকাশত সূৰয ডুব যাব খুজিছে। শৰত কালৰ সন্ধিয়া সময়ত দিগবলয়ৰ ওপৰত শেঁতা হৈ পৰা সূৰুযটো দেখিলে এনে লাগে যেন লাজত ৰঙচুৱা হৈ পৰা এজনী ধুনীয়া গাভৰু পাহাৰৰ আঁৰত লুকাব খুজিছে। সেই ৰঙচুৱা সূৰযটোৰ জোনালী আভাত চাকু পৰ্বত উদ্ভাসিত হৈ পৰিছে।-য়েছে দৰজে ঠংচি,‘[[s: মৌন ওঁঠ মুখৰ হৃদয় ।মৌন ওঁঠ মুখৰ হৃদয় ।]]’ *প্ৰেম টাছিয়ে উজুটি খালে। তল-ওপৰ,ইফাল-সিফাল,কোনোফালে নোচোৱাকৈ শেন যোৱাদি সি ঘৰৰ ফালে আগুৱাই গৈ আছিল।হঠাৎ শিল এচটাত উজুটি খাই সি সন্মুখৰ ফালে ছিটিকি পৰিল।হামখুৰি খাই পৰি যোৱাৰ পৰা নিজকে কথমপি চম্ভালি ল'লে।হাত দুখনৰ তলুৱাত লাগি থকা ধুলিবোৰ জোকাৰি এবাৰ পাছলৈ উভতি চালে।তাৰ পাছত সতৰ্ক হৈ চাৰিওফালে চকু ফুৰালে।"নাই , কোনেও দেখা নাই;ৰক্ষা,কোনোবাই দেখিব লাগিলে মোক চাই হাঁহিলে হয়" সি ভাবিলে।-য়েছে দৰজে ঠংচি,‘[[s:লিঙঝিক|লিঙঝিক]]’। ==জ== *মই যেতিয়া এডিনোৱলচৰ(Eddie knowles ) সৈতে মালানিত চিকাৰ কৰিছিলোঁ,তেতিয়া মই বাঘটোৰ বিষয়ে শুনিছিলোঁ। পিছত ইয়েই ‘চম্পাৱতৰ আতংক’ ৰূপে বিখ্যাত হৈ পৰে। জিমকৰবেট,[[s:কুমায়ূনৰ মানুহ খোৱা বাঘ।|কুমায়ূনৰ মানুহ খোৱা বাঘ।]] * বোলা গৃহস্থৰ কুশলাৰ্থে...বোলা জয়... লগে লগে পদূলিমুখত "তাওঁ ঘ্ৰেন ধিন দাওঁ,খিত তাকি ধিন দাওঁ,ঘ্ৰেন ঘ্ৰেন ঘ্ৰেন দাওঁ ঘেন" বুলি ঢুলীয়াই ঢোলত ৰগৰ দি ছেও আৰম্ভ কৰিলেই।ঢোলৰ ছেও শেষ হ'ল কি নহ'ল ৰজাবাহৰৰ ৰমাকান্তই হুঁচৰিৰ পদ জুৰিলেই- "গোবিন কৃষ্ণ ৰাম নাৰায়ন হৰি এ জয়--।"-জয়ন্ত মাধৱ বৰা, [[s:'দেউল|দেউল']]। *গোটবৰালী মাছ খোৱ মাজুলীয়াল,পিছ পৰা মাজুলীৰ পৰা পিছ নপৰি আগবাঢ়িবি নেকি?যা, যা,পঢ়িব নেলাগে, মাজুলীতে বহি গোসাঁইৰ প্ৰসাদ খাই থাকগৈ।-এনেকুৱা সুৰত, এনেকুৱা ভংগীমাত কেশৱৰাম বৰাই কথাকেইটা ক'লে, ওচৰত থিয় হৈ ৰৈ থকা কেইটাই ভেল্কীবাজী দেখুওৱা মানুহটোলৈ চাই থকাদি হা কৰি মুখখন মেলি চায়েই থাকিল।আও, এনেকৈনো অপমান কৰিব লাগে নে?-জয়ন্ত মাধৱ বৰা,'[[s:নামত মাজুলী কহয় সৱে|নামত মাজুলী কহয় সৱে]]' ==প== *গঙ্গাদেৱীয়ে নিজেই এগৰাকী দিপলিপ মানৱী কণ্য়াৰ ৰূপ ধৰি দেখা দিলে কুৰুৰাজ শান্তনুৰ সন্মুখত।ৰজা দেখিয়েই মুগ্ধ হ’ল।সেই মোহিনী মূৰ্তিৰ অপৰূপ সৌন্দযৰ্ই তেওঁক সম্পূৰ্ণভাৱে মোহাচ্ছন্ন কৰিলে।ৰজাই আকুলভাৱে প্ৰেম নিবেদন কৰিলে, “হে সুন্দৰী,তুমি কোন মই নেজানো-কিন্তু দেৱীয়েই হোৱা বা মানৱীয়েই হোৱা তুমি মোৰ পত্নী হোৱা-মই মোৰ এই ৰাজ্য,মোৰ বিপুল ঐশ্বৰ্য আনকি মোৰ জীৱনো দিবলৈ সাজু আছো তোমাৰ বাবে।”-অনুবাদ প্ৰদীপ শইকীয়া,‘[[s: কথা-মহাভাৰত|কথা-মহাভাৰত ]]’ *দীঘলীয়া হুইছেলৰ শব্দত ডিগন্তই সাৰ পালে।ৰাতিপুৱা কে আই এৰ ট্ৰেইনিং আৰম্ভ হোৱাৰ সংকেত ধ্বনি।চকু-মুখ মোহাৰি সি বিছনাতে উঠি বহিল।বিছনাখন কেৰমেৰাই শব্দ কৰি উঠিল।বাঁহেৰে সজা চাং বিছনা।ওপৰত এটুকুৰা সৰু প্লাষ্টিক।গাত ল’বলৈ এখন নগা চাদৰ।তেনেকৈয়ে শুই আহিছে সিহঁতে যোৱা দুটা বছৰ।কেম্পত যেনিবা অলপ ভালেই। সিহঁতে যেতিয়া এঠাইৰ পৰা আন এঠাইলৈ এমাহ-ডেৰমাহ ধৰি দুৰ্গম অঞ্চলৰ মাজেৰে মাৰ্চ কৰে,তেতিয়া নিশাবোৰ হৈ পৰে আৰু কষ্টকৰ।পাহাৰ-পৰ্বত বগাই খোজকাঢ়ি যাওঁতে য’তেই সন্ধিয়া হয়,তাতেই নিশাটোৰ বাবে কেম্প বহুৱাই।ওচৰে-পাজৰে শুকান গছপাত যি পায়,তাকে গোটাই লৈ বিছনা পাতে।তাৰ ওপৰত এখন প্লাষ্টিক পাৰি লৈ সিহঁতে পাল পাতি শোৱে।কাচিনৰ মাটি বোৰ খুউব জেকা। বহু বছৰ ধৰি অব্যৱহিত হোৱা হেতুকে মাটিত হালধীয়া ৰঙৰ চামনি এটা পৰে।সুদা মাটিত শুলে নানান অচিন বেমাৰ হয়।তেনেকৈয়ে বাটত সংগঠনৰ বহু লৰা মৰিছে।আজিকালি সেইকাৰণে সিহঁত খুউব সাৱধান।অলপ কষ্ট কৰি হ’লেও শুকান গছপাত গোটাই বিছনা পাতি লয়।-পৰাগ কুমাৰ দাস,‘[[s: ছাংলট ফেনলা | ছাংলট ফেনলা ]]’ * ছবিয়ে কথা কয় নে নকয়? যদি কয় সেই ছবিয়ে বুকুত বিহৰ ঢল আনে নে? তেনে ছবিয়ে কলিজাত দুখৰ শিলনি সাজে নে? -পৰী পাৰবীণ, [https://as.wikisource.org/wiki/%E0%A6%AC%E0%A6%BE%E0%A7%B0%E0%A6%BE%E0%A6%82%E0%A6%97%E0%A6%A3%E0%A6%BE%E0%A7%B0_%E0%A6%9C%E0%A7%81%E0%A6%AA%E0%A7%81%E0%A7%B0%E0%A6%BF বাৰাংগনাৰ জুপুৰি] * শিৱক ভাল পোৱাটো এটা কঠিন কাম ৷ তাতোকৈও কঠিন শিৱক নিজৰ কৰি পোৱাটো ৷ তাইৰ দৃঢ় বিশ্বাস শিৱই আজিও গিৰাছীক আগৰ সমানেই ভাল পায় ৷ — প্ৰাৰ্থনা শইকীয়া, ‘[[s:জটাধাৰী | জটাধাৰী]]’ * ৰে’ল ষ্টেচনটোত ডাঙৰ, হালধীয়া ফ্ৰগ লাইটটো জ্বলি থকা নাই ৷ দূৰৰ গাওঁখনৰ পৰা চাকিৰ পোহৰো আন্ধাৰ সৰকি আহি সিহঁতৰ চকুত পৰা নাই ৷ প্লেটফৰ্মৰ একাষৰ আধাভগা পকী বেঞ্চখনত বহি সিহঁত তিনিওটাই চিগাৰেট হুপি আছে ৷ গ’ল্ড ফ্লেক ৷ ছাহজাহানে বুজি পোৱা নাই যে কিয় ইমান দুখ লাগিছে ৷ বাৰে বাৰে মুখত জমা হোৱা থু পেলাই সি ভাবি আছে তাৰ কিয় দুখ লাগিছে ৷ অসাৱধান, বেপৰোৱা হৈ থু পেলাওঁতে তাৰ ওঁঠত লাগি ধৰা থুৰ অৱশিষ্টখিনি চিগাৰেটটোত লাগিছে আৰু অভ্যাসবশতঃ সি একেটা চিগাৰেটকে ৰক্তিমলৈ আগবঢ়াই দিছে ৷ তিতা চিগাৰেটটো ওঁঠত লগাই এসোপা মাৰিয়েই মুখখন কোচখুৱাই ৰক্তিমে চিঞৰি উঠিল——— ৷ —প্ৰাৰ্থনা শইকীয়া, ‘[[s:প্লেটফৰ্মত এতিয়া কোনো নাই | প্লেটফৰ্মত এতিয়া কোনো নাই]]’ ==ম== *ৰায়বেৰেলী। ১৯৭৯ চনৰ আহিন মাহ। ইউনিয়নৰ নতুন লীডাৰ যশোৱন্তই চাটাৰিং প্লেটৰ দম এটিৰ ওপৰত বহি আছিল। তাৰ সন্মুখত সৌৱা সাই নাদী। এইখিনিতে এই নদীৰ দুয়োটা পাৰৰ বৰ বেছি শোভা নাই।নৈৰ গৰাই শুকান মাংসৰ বৰণ লৈছে। কিছু আঁতৰত সৌৱা বেহটা গাওঁ। এজোপা প্ৰাচীন বট গছৰ তলত বেহটা গাঁৱে নিশ্চিন্ত হৈ এয়া যেন শুইহে আছে।-সেই জোপা যেন বট গছ নহয়,সেইয়া এখন ধ্বজা। ধ্বজাৰ তলত বেহটা গাঁৱে যেন শান্তিৰে সদায়ে বাস কৰি আহিছে। শান্তিৰে ? দূৰৈৰ পৰা সিহঁতক শান্তিৰেই বাস কৰা যেন দেখা গৈছে।-মামণি ৰয়ছম গোস্বামী,'[[s:মামৰে ধৰা তৰোৱাল|মামৰে ধৰা তৰোৱাল]]'। *সেই সময়ত বয়স বৰ কম আছিল।খোৱা-পিন্ধাৰ চিন্তা নাছিল।এনেকুৱা অৱস্থাত মোৰ বয়সৰ যিকোনো ছোৱালীয়ে আনন্দত দিন কটোৱাৰে কথা আছিল।মোৰ কপালত কিন্তু এই আনন্দৰ কথা লেখা নাছিল।এক প্ৰকাৰ নৈৰাশ্য আৰু দুঃখবোধে মোৰ হৃদয়ৰ লগত যেন ঘৰ বান্ধিয়ে লৈছিল।-মামণি ৰয়ছম গোস্বামী,'[[s:আধালেখা দস্তাবেজ|আধালেখা দস্তাবেজ]]' *ডিব্ৰুগড় চহৰ খন ভালেমান দিনৰ।কেতিয়াৰ মই সঠিক কৈ নাজানো। ডিব্ৰুগড়ৰ ইতিবৃত্ত নাইবা বুৰঞ্জী মই ক'তো পঢ়া নাই। অৱশ্যে পঢ়িবৰ চেষ্ঠাও কৰা নাই। সৰুৰে পৰা চহৰ খন দেখি আহিছোঁ- এতিয়াও দেখিছোঁ। গঢ়াখহনীয়াৰ বাহিৰে ডিব্ৰুগড়ত উল্লেখযোগ্য় অন্য় কিবা হৈছে বুলি মোৰ মনে নধৰে। গড়াখহনীয়াও বাৰিষাৰ ভৰ ব্ৰক্ষপুত্ৰৰ সৈজন্যতহে।-ড.মুক্তি প্ৰসাদ গগৈ,'[[s: ব্ৰনমাই| ব্ৰনমাই]]'। *দুহাত মেলি অহা এটা বিশাল মিকি মাউছৰ সপোন দেখি সৰ্বানন্দ খপ্‌জপাই সাৰ পাই উঠিল। বিছনাতে বহি কাষৰ টেবুলত থকা পানী এগিলাছ খালে। আহ, এটা দৈত্যকাৰ মিকি মাউছ তেওঁৰ ওচৰত আহি ৰৈছিল, তাৰ আকাৰৰ তুলনাত সৰ্বানন্দৰ নিজকে বাওনাৰ দৰে লাগিছিল, সি দুহাত মেলি তেওঁৰ শৰীৰ চেপি ধৰিব খুজিছিল, তাৰ উষ্ণ শ্বাস-প্ৰশ্বাস ৰে'ল ইঞ্জিনৰ ভাপৰ দৰে তেওঁৰ মুখত আহি পৰিছিল, চকু দুটা আঙঠাৰ দৰে জ্বলিছিল, বিৰবিৰাই বিৰবিৰাই মিকি মাউছটোৱে কৈ উঠিছিল, তুমিও সৰ্বানন্দ, তুমিও! - মনোজ কুমাৰ গোস্বামী, 'ভুলসত্য'। * অসীমৰ মনটো দুখেৰে ভৰি পৰিল। সি স্কুলৰ গে'টৰ কাষৰ বকুল গছজোপাৰ ছাঁত বহি আছে। অকলে। তাৰ কাষেৰেই লগৰ ল'ৰা-ছোৱালীবিলাক অহা-যোৱা কৰি আছে। কোনেও তাক মাত লগোৱাৰো প্ৰয়োজন অনুভৱ কৰা নাই। অৱশ্যে সিও কাকো মাতিবলৈ উৎসাহ অনুভৱ কৰা নাই। -মৃণাল কলিতা, বকুল ফুলৰ দৰে। * সন্ধ্য়াই বাৰাণ্ডালৈ চকীখন চোঁচোৰাই উলিয়াই আনিলে।কোঠাটোৰ একমাত্ৰ চকী সেইখন।কোনোবা কাহানিতে হস্পিতাল কৰ্তৃপক্ষই কোঠাৰ আচবাবৰ নামত দান কৰা চকী। ভোলাকাঠৰ শক্তিশালী হাতল।সেই হাতলতে ধৰি চোঁচোৰাই আনি তাই সেইখন বাৰাণ্ডাত পাতি ল'লেহি।-মণিকুন্তলা ভট্টাচাৰ্য,'[[s:সন্ধ্য়া|সন্ধ্য়া]]'। * পৰ্টিকৰ লাইটটো নুমুৱাই নিৰ্মলা বাৰাণ্ডাৰলৈ ওলাল। এতিয়া নিশা এঘাৰ বাজি গৈছে। আৰু মাত্ৰ এঘণ্টাৰ পাছতে এই বছৰটোৱে মেলানি মাগিব। চাৰিওফালে নাচ-গানৰ আনন্দময় পৰিবেশ।আতচবাজী ফুটাবলৈ সাজু হৈ আছে গোটেই মহানগৰ। -মণিকুন্তলা ভট্টাচাৰ্য,'[[s:বন্ধ ঘৰৰ খিৰিকি|বন্ধ ঘৰৰ খিৰিকি]]'। * তেওঁ নিজকে বৰ সাধাৰণ মানুহ বুলিয়েই ধৰি লৈছিল। কিন্তু যেতিয়া খোলা খিৰিকীৰ কাষৰ মেজত বহি পাঠ্য়পুথিৰ পাঠ আওৰাইছিল,চুবুৰীৰ বাপেক-মাকবোৰে নিজৰ নিজৰ ল'ৰাহঁতক ধিক্কাৰ দিছিল। কৈছিল-ঃ চাই আহগৈ যা,দাসৰ ল'ৰাই কেনেকৈ পঢ়ি আছে। ডাঙৰ মানুহ হ'বগৈ এদিন সি...-মণিকুন্তলা ভট্টাচাৰ্য,'[[s:অনুৰোধ|অনুৰোধ]]'। * ২০১২ চনৰ জুন মাহৰ কোনোবা এদিন মই ৰাজগড় ৰোডেৰে গাড়ী চলাই আহি আছিলো, কাষৰ চিটত আছিল তৰুণ ৷ আগেয়ে কোৱাৰ দৰে সিদিনাখনো তৰুণে বাৰে বাৰে কৈছিল— “ভাইটিদা, আপুনিও আমাৰ দলৰ লগত এভাৰেষ্ট অভিযানলৈ যাব পাৰে দেখোন !” তেতিয়া আমি কল্যাণ ষ্টোৰৰ সন্মুখত ৷ মই মোৰ গাড়ীখন ৰখাই দি তৰুণৰ মুখৰ পিনে চাইছিলো ৷তৰুণে সেই একেটা কথাকে যোৱা বছৰৰ পৰা কৈ আছিল ৷ সি কৈ থকা সময়খিনিত কথাটো মই গভীৰভাৱে লওঁ আৰু পাছত কামৰ ব্যস্ততাৰ বাবে পাহৰি যাওঁ ৷ সিদিনাখন মই তৰুণক কৈছিলো— “মোক এসপ্তাহ সময় দিয়া ভাবিবলৈ ৷” তাক তেনেকৈ কৈ মই মোৰ অফিচলৈ গুচি গৈছিলো ৷ কথাটো মোৰ মনৰ কোনোবাখিনিত লুকাই থাকিল ৷... -মনীষ কুমাৰ ডেকা, '[[s:এভাৰেষ্টত বিশ মিনিট|এভাৰেষ্টত বিশ মিনিট]]'। *দুপৰীয়াৰ অভাৱনীয় ঘটনাটোৱে মনটো তাৰ খেলি মেলি কৰি ৰাখিছিল।গাৰ কঁপনি তেতিয়াও মাৰ যোৱা নাছিল।ইমান শীতল বতৰতো মাজে মাজে সি ভৰিৰ পৰা মূৰলৈ এটা উত্তাপ অনুভৱ কৰিছিল।অৱশ্যে ভয়তে সি মুখ খুলি তাৰ মনৰ কথা কাকো ক'ব পৰা নাছিল।-মেদিনী চৌধুৰী,‘[[s:তাত নদী আছিল|তাত নদী আছিল]]’। *আনদিনাৰ দৰেই ৰেলআলিটোতে সি বহি ললেহি।তাৰ পিচপিনে বিলৰ দাঁতিৰ পথাৰখন জুপুকা মাৰি অ'ত ত'ত বহি থকা বগলী জাকেৰে চ'তমহীয়া শিমলুতলৰ বহল ঘাঁহনি এডৰা যেন দেখা গৈছিল।কাষতে পানী জিয়েলিত কোঢ়াল কৰি ঘাঁহ কাটি থকা ঘোঁৰাকেইটাকো বগলীজাকে ভয় কৰা নাছিল।-মেদিনী চৌধুৰী,‘[[s:ফেৰেংগাদাও|ফেৰেংগাদাও]]’। *বৰ বেছি হুলস্থুল শিলাদিত্যই সহিব নোৱাৰে।মূৰৰ ভিতৰখনত অসহ্য যন্ত্ৰণাৰ সৃষ্টি হয়।সেইবুলি সি স্মৃতিৰ ওচৰলৈ নহাকৈও থাকিব নোৱাৰে।তাৰ শান্ত স্বভাৱৰ বিপৰীতে তাই একেবাৰে উত্তাল সমুদ্ৰ।খোজ নাকাঢ়ে,উৰিহে যায় যেন।কথা নহয়,খনখনাই বটালিৰে পাত্থৰ কাটি যায়....।-মণিকুন্তলা ভট্টাচাৰ্য্য,‘[[s:মুক্তি|মুক্তি]]’। *দ কিমান হ’ল ? ন মিটাৰ ৷ পৰা যাবনে ?পায়েঙে উত্তৰ দিয়াৰ প্ৰয়োজনবোধ নকৰিলে। উত্তৰ দিব বুলি আশা কৰাটোও দৰাচলতে মোৰ মূৰ্খামিহে আছিল ৷ ভৰা ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ মাজত, কাজিৰঙাখনক সন্মুখত লৈ যেতিয়া পায়েং ব্যস্ত সৰু জাহাজখন থিৰেৰে ৰাখি লংগৰ পেলোৱাত, তেতিয়া মোৰ নিচিনা সাধাৰণ নৰমনিচৰ প্ৰশ্নৰ উত্তৰ নিদিয়াটোৱেই জয় পায়েঙৰ নিচিনা অভিজ্ঞ নাৱিকৰ বাবে আছিল স্বাভাৱিক ৷— মৃণাল তালুকদাৰ, ‘[[s:ছাংপোৰ পৰা ব্ৰহ্মপুত্ৰলৈ|ছাংপোৰ পৰা ব্ৰহ্মপুত্ৰলৈ]]’। ==ৰ== *মই এই কাহিনীৰ স্ৰষ্টা নহওঁ। নিৰুপায় হেজাৰ মানুহৰ বুকুৱে বুকুৱে লুকাই থকা এক বিষাদৰ মহাকাব্যৰ মই এজন অক্ষম ৰূপকাৰ মাত্ৰ। মেৰ নাম অৰুনাভ বৰা। মই এজন লেখক।মোৰ ঘৰ গুৱাহা্টিত।-ৰীতা চৌধুৰী,‘[[s: মাকাম ।|মাকাম।]]’ *বহুত সময় ধৰি চেলফোন টো বাজি থকা দেখি নিজৰ টেবুলৰ পৰা উঠি আহিল প্ৰবক্তা জয়শ্ৰী বৰা। সহকৰ্মী অদিতি চৌধুৰীৰ চেলফোন। নিজৰ টেবুলত এৰি থৈ গৈছে। অদিতি চৌধুৰিৰ টেবুলৰ ওচৰত এখন্তেক দ্বিধাগ্ৰস্ত হৈ থিয়হৈ থাকি কৌতহল সামৰিব নোৱাৰি জয়শ্ৰীয়ে ফোন টো তুলি ল’লে।-ৰীতা চৌধুৰী।[[s: এই সময় সেই সময় | এই সময় সেই সময়]] । *তলত মেঘৰ সমুদ্ৰ। ওপৰত আকাশৰ অগাধ শূন্যতা। এই শূন্যতাৰ মাজেৰে উৰি গৈ থকা এটা ষ্টিলৰ চৰাইৰ বুকুৰ ভিতৰত মই বহি আছোঁ।-ৰীতা চৌধুৰী,‘[[s: মায়াবৃত্ত ।|মায়াবৃত্ত। ]]’ *ডিব্ৰু বিশ্ববিদ্যালয়লৈ আমন্ত্ৰণ কৰা চিঠিখন পাই ভাস্বতীৰ অস্বস্তি আৰম্ভ হৈ গৈছিল। ক’ত জানো তাই পঢ়িছিল-স্মৃতি এনে এক প্ৰেম,যি বিচ্ছেদৰ পিচতো লগ এৰা নিদিয়ে।আজি তাইৰো একেই হৈছে।ভাস্বতীৰ চকুত ভাহি উঠিল শাৰী শাৰী নাহৰ গছৰ মন্দিৰ সদৃশ চূৰাবোৰ। বৰ্ণময় সেউজ,কেঁচাপতীয়া,ফিকা চাহৰ ৰঙৰ কোমল পাতবোৰ আকৌ এবাৰ ৰদৰ সোঁণালী সানি,কুমাৰী ভয় লৈ বতাহত ৰিব্ ৰিব্কৈ কঁপি উঠিল তাইৰ চকুৰ মণিত। *ব্যৰ্থ। ব্যৰ্থ বুলিয়েই ক’ব লাগিব। উজ্জল জীৱনৰ সম্ভাৱনা লৈ ওলাই অহা এজনী প্ৰাণচঞ্চল ছোৱালীৰ এই পৰিসমাপ্তিক ব্যৰ্থতা বুলি নকৈ কি কোৱা যায়। তাইতো.....। থাওক সেই সমাপ্তিৰ কথা।-ৰীতা চৌধুৰী,‘[[s: পপীয়া তৰাৰ সাধু|পপীয়া তৰাৰ সাধু]]’ *ৰাতিপুৱা। গুৱাহাটী মহানগৰীৰ এটা পৰিচ্ছন্ন উপপথৰ একাংশৰ দৃশ্যপট। সেই অংশত মাজত বাটটো ৰাখ দুফালে দুটা ঘৰ।এফালে পকী দেৱালেৰে ঘেৰা এডোখৰ মাটিত প্ৰায় চৌহদ জুৰি এট প্ৰকাণ্ড বহুতল অট্টালিকা। গুৱাহাটীত খোপনি পুতিবলৈ আৰম্ভ কৰা ফ্লেট জীৱনৰ চানেকি এটা আধুনিক এপাৰ্টমেণ্ট।ভাগে ভাগে বা কৰা অনেক পৰিয়ালৰ ভিন্নসুৰী জীৱনৰ কোলাহলেৰে মুখৰিত মুকলি ঠাইহীন সেই আবদ্ধ পৰিবেশৰ ঠিক বিপৰীতে বাটৰ সিটো মূৰে আছে লন আৰু ফুলনিৰে সুশোভিত বৃহৎ চৌহদৰ ভিতৰত এট অত্যাধুনিক দুমহলীয়া ঘৰ।-ৰীতা চৌধুৰী,'[[s:ৰাগ মালকোশ|ৰাগ মালকোশ]]' *বহল চাংখনৰ কাষতে দীঘল টেবুলখন।চাৰিটা খুঁটা পুতি বাঁহেৰে বনোৱা টেবুলখন আচলতে এখন চাঙেই।টেবুলৰ ওপৰত নিৰ্দিষ্ট স্থানত থাকে মোৰ,বাইদেউ আৰু ককাইদেউৰ কিতাপ-পত্ৰ,বহী।কণ আৰু মুন তেতিয়াও স্কুল যাবৰ হোৱাই নাই।সন্ধিয়া হলেই টেবুলৰ সন্মুখত ৰৈ আমি আটায়ে প্ৰৰ্থনা জুৰোঁ।....আমি কিমান মনঃপুত প্ৰৰ্থনা গাইছোঁ,সেইয়া পৰ্যবেক্ষন কৰি থাকে দেউতাই কেতিয়াবা মায়ো।...ঘৰলৈ সেই সময়ত কোনোবা মানুহৰ আগমন ঘতিলে চোতালতে বহে মানুহ।-ড.ৰুবুল মাউত,‘[[s:মোৰো এটা সপোন আছে।|মোৰো এটা সপোন আছে।]]’ *এই অসম দেশৰ লক্ষীমপুৰ জিলাত সোৱণশিৰী নামেৰে এখন নৈ আছে।এই নৈখন অখমৰ উত্তৰত থকা মিৰি ডফলাৰ পৰ্বত লানিৰ পৰা ওলাই উত্তৰ লক্ষীমপুৰৰ মাজেদি বাগৰি মাজুলীৰ খেৰকটীয়া নৈত পৰিছেগৈ।খেৰকটীয়া এখন বেলেগ নৈ নহয়।ব্ৰক্ষপুত্ৰৰ ঠাল এটা মাথোন।ঘাই ব্ৰক্ষপুত্ৰৰ পৰা ফাটি আহি সোৱণশিৰীত পৰিছে।আজিকালিও লক্ষীমপুৰ আৰু মাজুলীৰ সাধাৰণ শ্ৰেণীৰ মানুহৰ ভিতৰত এনেকুৱা প্ৰবাদ আছে যে ব্ৰক্ষপুত্ৰ বাবাই আগবাঢ়ি আহি,তেওঁৰ পৰম ৰূপৱতী সৰ্বগুণে বিভূষিতা ভাৰ্য্যা সোৱণশিৰীক বাটৰে পৰা আদৰি নিছে।যি ঠাইত সোৱণশিৰী আৰু খেৰকটীয়া লগ লাগিছে,সেই ঠাইৰে পৰা যিখন নৈ হৈছে,তাৰ নাম লুইত।লুইত লক্ষীমপুৰ আৰু মাজুলীৰ মাজেদি বাগৰি পছিম মুখে ব্ৰক্ষপুত্ৰত পৰিছে।-ৰজনীকান্ত বৰদলৈ, ‘[[s:মিৰি জীয়ৰী।|মিৰি জীয়ৰী।]]’ * ফাগুন মাহ৷ ভৰ দুপৰীয়া ৷ আকাশ ধুৱঁলি-কুৱঁলি ৷ পচিম ফালৰ পৰা খৰাং পচোৱা মাৰিছে ৷ বাটে-পথে হাবি পোৰা ছাইবিলাক উৰি উৰি পৰিছে ৷ এজোপা জৰি গছৰ আগৰ পৰা একো একোবাৰ উৰামাৰি এহাল ফেঁহুচৰায়ে এই ছাইবিলাক ওপৰতে ধৰি ধৰি খাইছে ৷ - ৰজনীকান্ত বৰদলৈ, ‘[[s:মনোমতী।|মনোমতী।]]’ *হাৰ কপোৱা শীত। ঘড়ীৰ কাঁটা আগ বাঢ়িছে নতুন এটা দিন আৰম্ভ কৰিবৰ বাবে। মহা নগৰীৰ আটাইয়ে বোধ হয় টোপনিত অচেতন। চতুৰ্দিশে অদ্ভুত এক নৈঃশব্দ।-ৰন্জু হাজৰিকা,‘[[s: নৰকৰ ফুল।|নৰকৰ ফুল।]]’ *গধূলি। গোভা ৰাজ্যৰ ৰাজ-হাউলী। আনকালে কৰ্মব্যস্ত মানুহৰ আহা-যোৱা,কথা-বতৰাই গম্গমীয়া কৰি ৰখা গোভাৰ ৰাজানঃ আজি শব্দহীন। শোকস্তব্ধ। গোভাৰ ৰাজপুত্ৰ,কুমৈ বঘৰাৰ ৰজা মৃগাঙ্কৰ মুণ্ডহীন শৱদেহ দাহ কৰি অলপ আগেয়ে উভতি আহিছে গোভাৰজা সাধুকুমাৰ আৰু কুলৰ লোক সকল। উভতি আহিছে চুবুৰীয়া ৰাজ্য সমুহৰ পৰা অহা ৰজা আৰু ৰাজপ্ৰতিনিদিসকল।উভতি আহিছে সংখ্যাহীন প্ৰজা।-ৰীতা চৌধুৰী,‘[[s:দেও লাংখুই।|দেও লাংখুই।]]’ *মহানগৰৰ কোলাহলে আহি যি অংশত তীব্ৰতা হেৰুৱাই পেলাই,ঠিক তেনে এডোখৰ ঠাইত বূহৎ চৌহদৰ ভিতৰত আধুনিকতাৰ গৌৰৱ বিচ্ছুৰিত কৰি থিয় হৈ আছে চিকিৎসা মহাবিদ্য়ালয়ৰ বূহৎ বিল্ডিংটো। জীৱন বিচাৰি অহা মানুহ আৰু জীৱন বিচাৰি অহা মানুহৰ প্ৰয়োজনক কেন্দ্ৰ কৰি গোট খোৱা ভিন্ন ভিন্ন বূত্তিৰ মানুহৰ সমাগমে অহোৰাত্ৰি মুখৰ কৰি ৰাখে বিল্ডিংটোৰ চৌপাশ।-ৰীতা চৌধুৰী,‘[[s:হূদয় নিৰুপায়।|হূদয় নিৰুপায়।]]’ *ত্ৰিছ নৱেম্বৰ ৷ দুহেজাৰ দুই চন ৷ আঘোণ মাহৰ তেৰ দিন ৷ পুৱাৰ পাতল কুঁৱলীয়ে ডিফু চহৰক সাবটি ধৰিছিল, আলফুলকৈ ৷ ঘৰৰ সন্মুখৰ পাইন গছজোপাৰ চিৰচিৰিয়া পাতবোৰতো আঘোণমহীয়া কুঁৱলীয়ে মিঠা আমেজ সানিছিল—— মৰমেৰে ৷ ——ৰং বং তেৰাং,‘[[s:মোৰ জন্ম হোৱাটো অন্ততঃ সচাঁ।|মোৰ জন্ম হোৱাটো অন্ততঃ সচাঁ।]]’ ==ল== * ৰাতি দুপৰ হৈছে। জগত নিমাত, নিস্তব্ধ। সৰু বেজি এটি হাতৰ পৰা মাটিত পৰিলেও কাণ যায়। মাজে মাজে ফেৰুৱাৰ 'ফেউ' 'ফেউ', কুকুৰৰ 'ভুক্' 'ভুক্', হুদুৰ মাত আৰু ফেঁচাৰ কুৰুলীয়ে এই নিশাৰ নিফুট ভয়-লগা ৰাতিক আৰু ভয়-লগা কৰি তুলিছে। - লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱা, [[s:পদুম_কুঁৱৰী|পদুম কুঁৱৰী]] *বিশ্ববিখ্যাত বহুৰাষ্ট্ৰীয় প্ৰতিস্থান 'ভিভিয়ান ইন্টাৰনেচনেল'ৰ আণৱিক জীৱ বিদ্যা শাখাৰ মুৰব্বী ড. অনুজ কৃপালনিয়ে তিনিতা ই মেইলৰ বাৰ্তা গ্ৰহন কৰি প্ৰিণ্ট আউট তিনিটা আছুতীয়াকৈ থৈ ইন্টানেটৰ যোগেদি তথ্য় পাবৰ বাবে ডেক্সটপত আখৰ কেইটা টিপাৰ লগে লগে পৰ্দাত কথা বোৰ জিলিকি উঠিলঃ -লক্ষ্মীনন্দন বৰা, [[s: কায়কল্প |কায়কল্প]] ==শ== :তোৰ লক্ষ্য কিন্তু পাহৰি নাজাবি। মই তোক ডাক্তৰ হ'বলৈ হে গুৱাহাটীলৈ পঠিয়াইছো,মুকলিপক্ষী হৈ আকাশত উৰিবলৈ নহয়। হায়াৰছেকেণ্ডাৰীৰ দুটা বছৰ মন দি পঢ় নহ'লে একো লাভ নহব।-শিখা শৰ্মা।[[s: চিনৰিটা|চিনৰিটা ]] *:শালিকী এ...লথৌ থৌ... ভাত হ’ল শাক হ’ল ডালত পৰি খা..আ..হি : বোকা আছে পানী আছে কেনেকৈ যাম ! নাই, বোকা-পানী দেখি থমকি ৰোৱা নাছিল৷ খুব সাৱধানে খুপি খুপি আগবাঢ়িছিল কণমানি ভৰি দুখনি ৷ ডাৱৰ ভেদি বেলিয়ে ভুমুকি মাৰিছিল ৷ৰ’দৰ হেঁচোকনিত গছপাতবোৰৰ ঘুমটি ভাগিছিল, ফুলবোৰে হাঁহিছিল,এটি-দুটিকৈ অনেকটি পখিলা জাকি মাৰি উৰি গৈছিল ৷ঠোঁটত গীত এটি এটি লৈ চৰাইবোৰো উৰা মাৰিছিল ৷ ধূলি-বালিৰ ধেমালিবোৰে মোক হাত বাউলি মাতিছিল ৷ ফটাকানিৰ ছোৱালীবোৰে মোৰ বাবেই বাট চাই আছিল ৷ আৰু মোৰ খেলৰ প্ৰধান সংগী ৰুবী...তাই চাগে’ নাৰিকলৰ কোৰোকাত বালি-মাটি-বনপাতৰ ভাত-তৰকাৰী ৰান্ধিলেই! খুপি খুপি গৈ থকা মোৰ ভৰি দুখন ডেউকা হ’ব খুজিছিল ৷ —— শৰ্মিষ্ঠা প্ৰীতম ৷ [[s:আত্মকথা ৷|আত্মকথা ৷]] ==চ== *নৈ খনে কথা কয়। বহুত পুৰনি কথা। কথাবোৰ দুয়োপাৰৰ গৰাত লাগি লাগি ৰয়।বিৰিণাৰ পাতত বহুত দিনলৈ লাগি থাকে।বতাহজাক আহি পুৰণি কথাবোৰ বিৰিণাৰ পাতৰ পৰা ক’ৰবালৈ লৈ যায়। তথাপি কথাৰ শেষ নাই।-চৈয়দ আব্দুল মালিক, ‘[[সূৰুযমুখীৰ স্বপ্ন]]’। *ৰ’দ জাক টান আছিল।নৈ-পৰীয়া বতাহ জাক কোমলকৈ বৈ আছিল।হাবিৰ গছ-গছনিবোৰৰ পাতবোৰে সামান্য জিৰ্ জিৰনি শব্দ তুলি নাচি আছিল। বিয়াগোম বৰগছজোপাৰ গধুৰ পাতবোৰো অলপ অলপকৈ কঁপিছিল।-চৈয়দ আব্দুল মালিক,‘[[ধন্য নৰ তনু ভাল]]’। *মহাযুদ্ধৰ সাময়িকভাৱে,মাত্ৰ এৰাতিৰ বাবে,অৱসান ঘটিছে। এতিয়া আৰম্ভ হৈছে মোৰ মনৰ এক সৰ্বাত্মক যুদ্ধ। এই যুদ্ধত উত্তীৰ্ণ হ'লেই মই আচল যুদ্ধত উত্তীৰ্ণ হ'ব পাৰিম।-চন্দ্ৰপ্ৰসাদ শইকীয়া, ‘[[মহাৰথী]]’। ==য== *পৃথিৱীত নিশ্চয় জুই লাগিছে। নহলে ৰবাব টেঙা এটাৰ দাম পাঁচ টকা বুলি কোনে বিশ্বাস কৰিব? কথাবোৰ অফিচত শুনি খেৰজান বাগিছাৰ বৰ কেৰাণী শইকীয়াই ঘৰত কয়হি। তেওঁৰ ৰান্ধনি-চাকৰ ভীমচন্দ্ৰই শুনি অবাক হয়, আৰু শইকীয়াৰ পুতেক বাখৰৰ আগত কয়। বাখৰে মাত্ৰ মন্তব্য কৰে,“দুনিয়াত জুই লাগিছে ভীম। চাৰিওফালে যুদ্ধ লাগিছে। মানুহৰ দাম সস্তা হৈছে, বস্তুৰ দাম বাঢ়িছে। মোক বেচিলে পাঁচ পইচাও নেপাৱ।” ::— যোগেশ দাস, [[ডাৱৰ আৰু নাই]] [[শ্ৰেণী:বিষয়বস্তু]] 20zusq9jfheiei3svly4ctrgo3ksnnj 19761 19760 2024-10-14T03:21:53Z -chanakyakdas 9 /* চ */ 19761 wikitext text/x-wiki যিকোনো গ্ৰন্থ বা অন্যান্য সংবাদ মাধ্যমৰ কামৰ সংলাপ বা পাঠ্যৰ প্ৰাৰম্ভিক অংশ প্ৰায়ে অন্ততঃ প্ৰথম বাক্য বা তাৰ এটা খণ্ডৰে গঠিত হয়। সকলো ভাল লেখাতে আৰম্ভণি বাক্যটো আকৰ্ষণীয় বা অৰ্থপূৰ্ণ হোৱাটো বাঞ্ছনীয় বুলি গণ্য কৰা হয়। ==ন== *অৱশেষত আইতাক কথাটো ক’বলৈ ময়েই ওলালোঁ। আমাৰ শ্ৰীমতীৰ মনেৰে হেমন্তহঁত ইতিমধ্যে বহুত আগবাঢ়িছে। নমিতাক দেখিলে তেওঁৰ হেনো জা-ক যেন লগা হলেই। সিহঁত দুটা বেচ মিলিব বুলিয়ে মোৰো ধাৰণা। পিচে খোজা-বঢ়াকৈ ছোৱালি অনাটোৱেই আমাৰ পৰিয়ালত এতিয়াও চলি আছে আৰু আইতাই আমাৰ ঘৰৰ ঘাই ধৰণী। আইতাৰ সন্মতি নোহোৱাকৈ কোনো কাম কৰাটো আমাৰ পৰিয়ালত হোৱা নাই........। গতিকে আইতাৰ অনুমতি অনাৰ অৰ্থাৎ কথাতো আইতাক জনোৱাৰ উদ্দেশ্যেৰে নগাঁৱলৈ গ’লো। ::— নৱকান্ত বৰুৱা, [[w:ককাদেউতাৰ হাড়|ককাদেউতাৰ হাড়]] *পঞ্চদশ শতিকাৰ পৰা বিংশ শতিকালৈকে পাঁচশ বছৰৰ অসমৰ জাতীয় জীৱনৰ পৰিশীলিত জীৱনবোধ,জীৱনদৃষ্টিভংগী,চিন্তা আৰু কৰ্মৰ মাজেদি প্ৰকাশ লাভ কৰা সংস্কৃতিক চেতনা, প্ৰতিভাৰ প্ৰতিনিধিত্বমূলক পৰিচয় প্ৰকাশিত হৈছে আৰু ভবিষ্য দৃষ্টিৰে অসমৰ জাতীয় জীৱনক আগবাঢ়ি যাবলৈ প্ৰেৰণা আৰু শক্তি দিছে সেই কেইগৰাকী হ’ল মধ্যযুগৰ শ্ৰীশংকৰদেৱ,আধুনিকযুগৰ সাহিত্যৰথী বেজবৰুৱা আৰু ৰূপকোঁৱৰ জ্যোতিপ্ৰসাদ আগৰৱালা। প্ৰতিগৰাকীৰ মাজতেই ঞ্জান আৰু প্ৰতিভাৰে পথ প্ৰদৰ্শনৰ পোহৰ বিচ্ছুৰিত হৈ আছে। এই তিনিগৰাকীকে ধৰি সহযোগী সতীৰ্থসকলৰ অৱদানে আমাৰ জাতীয় সামাজিক আৰু সংস্কৃতিক জীৱন গঢ়ি তুলিছে। প্ৰত্যেকগৰাকীৰ মাজতে ঐতিহ্য আৰু সমসাময়িক আধুনিকতাৰ সমাহাৰ ঘটিছে। এই সকলক বাদ দি জাতীয় জীৱনৰ ইতিহাস লিখা সম্ভৱ নহয়। তিনিওগৰাকীৰে সাহিত্য সমগ্ৰ গ্ৰণ্ঠকাৰে প্ৰকাশিত হৈছে। তথাপি নিজৰ নিজৰ দৃষ্টিৰে হয়তো অনেকেই এই সকলৰ ৰচনা পঢ়িবলৈ যত্ন কৰি আহিছে আৰু কৰি থাকিব। ::— নগেন শইকীয়া (সম্পাদক), [[w:ৰূপকোঁৱৰ জ্যোতিপ্ৰসাদ ৰচনাৱলী|ৰূপকোঁৱৰ জ্যোতিপ্ৰসাদ ৰচনাৱলী]] *সৰু কালটোৱেই মোৰ জীৱনৰ আটাইতকৈ অনুপম প্ৰহৰ৷ সেয়ে সৰুকালিৰ কথাৰেই আৰম্ভ কৰিছোঁ৷ মোৰ জন্ম হৈছিল ১৯৩৩ চনৰ ২০ জুনৰ দিনা৷ মোৰ জন্মৰ আগৰ বা জন্মৰ সময়ৰ সমসাময়িক সমাজৰ কথাবোৰ মই জনাৰ উপায় নাই৷ কেৱল মা, বৰমা,উচৰ-চুবুৰীয়াৰ মুখৰ পৰাহে পাছত শুনিছিলো৷ তেওঁবিলাকে মোৰ মূৰত হাত ফুৰাই কোলাত তুলি লৈ হেনো মৰম কৰি কৈছিল,—“তই কত যে সেৱা-পূজাৰ মূৰত জন্ম হৈছ৷ ভালে থাক আই৷ বংশৰ মুখ উজ্জ্বল কৰ৷” ::— ড° নিৰ্মলপ্ৰভা বৰদলৈ, [[w:জীৱন জীৱন বৰ অনুপম|জীৱন জীৱন বৰ অনুপম]] *সোমাব পাৰো নে ? নুসুধিলেও হয়। তথাপি সুধি সোমালে মানুহজন। ডাঃ ইৰিণা বৰুৱাই মানুহজনৰ প্ৰশ্নটোৰ উত্তৰ দিবলৈকে নাপালে। এইক্ষেত্ৰত যেন কোনো ডাক্তৰৰ চেম্বাৰতেই সোমোৱাত বাধা নাথাকে-ঠিক তেনেকুৱা আব এটাৰে মানুহজন ধীৰ খোজেৰে সোমাই আহিল ইৰিণা বৰুৱাৰ চেম্বাৰলৈ। ::— ডাঃ নীলাক্ষী চলিহা গগৈ, [[w:ঐয়া মোৰ ডিব্ৰু-ছৈখোৱা|ঐয়া মোৰ ডিব্ৰু-ছৈখোৱা]] ==ভ== *বিখ্যাত ধনী, কোটিপতি, অমৰেন্দ্ৰ চলিহাৰ তিনি মহলীয়া প্ৰসাদটো আন্ধাৰত ডুব গৈ এটা প্ৰকাণ্ড দৈত্যৰ দৰে থিয় হৈ আছিল। এই মাত্ৰ ৰাতি দুটা বাজি গৈছে। ক’ৰবাত এটা-দুটা পোহনীয়া কুকুৰৰ ভেউ-ভেউ শব্দৰ বাহিৰে আন একো শব্দ কানত নপৰিছিল। প্ৰসাদৰ ওপৰ তলাৰ পূব চুকৰ ৰাজআলিৰ ওপৰৰে কোঠাত চলিহা গভীৰ নিদ্ৰাত অভিভূত হৈ আছিল। বাগিচাৰ ঘৰত চলিহা মাজে সময়েহে থাকে, অধিকাংশ দিন চহৰৰ এই প্ৰকাণ্ড প্ৰসাদতেই কটায়।…....চলিহা শোৱা কোঠালীৰ কাষৰ কোঠালীটোৱেই তেখেতৰ প্ৰাইভেট ছেক্ৰেটাৰীৰ শয়নকক্ষ..........টোপনিত লালকাল। ::— ড৽ ভবেন্দ্ৰ নাথ শইকীয়া, [[w: আতঙ্কৰ শেষত | আতঙ্কৰ শেষত ]] *বহুত দিনৰ আগতে এই ঠাই ডোখৰত এখন হাবি আছিল। চহৰৰ আশে-পাশে থকা য়েনেকুৱা পুৰণি হাবিৰ কথা উলালেই বুঢ়াসকলে-তাত দিনতে বাঘ ওলাইছিল, অমুকে তাত কেটেলা পহু ধৰি কলিকতালৈ চালান দিছিল,-ইত্যাদি কাহিনী কয়, এই খিনিত থকা হাবিখনো তেনেকুৱা আছিল। আচলতে হাবিখনত কি কি আছিল কোনেও আজি সঠিককৈ কব নোৱাৰে। কেৱল হাবিখনৰ কাষেদি ৰেলৰ আলি বহুৱাবৰ সময়ত সুকুমাৰ মণ্ডল নামৰ বনুৱাৰ মহৰী এজনে প্ৰকাণ্ড অজগৰ সাপ দেখা বুলি হিউবাৰ্ট নামৰ ইঞ্জিনিয়াৰ এজনে গুলী কৰি সাপডাল মৰা বুলি, আৰু সাপডালৰ ছালখল বাৰ্মিংহামত থকা তেঁওৰ মাক-দেউতাকলৈ পঠিয়াই দিয়া বুলি ৰেল বিভাগত আজীৱন চাকৰি কৰা এজন মানুহৰ হাতে-লিখা আত্মজীৱনীৰ পৰা জনা যায়। ::— ড৽ ভবেন্দ্ৰ নাথ শইকীয়া, [[w:ৰম্যভূমি |ৰম্যভূমি]] *ঘৰবোৰৰ মূধৰ ওপৰৰ সোণাৰু, বেল, তামোল গছ কেই জোপাৰ মাজেদি ওলাই থকা আকাশকণৰ তৰাবোৰ মনিব নোৱাৰা হৈ আহিল। সেইকণ আকাশত মাত্ৰ এটা শক্তিশালী তৰা আছিল। সেই তৰাটোৰ তিৰবিৰণিটো তাৰ বাচি থাকিবলৈ চেষ্টা কৰাৰ ছটফটনি যেন লাগিল। পাতল বতাহত লৰি থকা তামোল পাত এটাই তৰাটোক বিচি থকা যেন দেখা গ’ল ।ওচৰতে ক’ৰবাত চৰাই এটাই চেক-চেক চেক-চেককৈ চিঞৰিলে। পাচ মুহূৰ্ত্ততে কোনোবা এঘৰত কেঁছুৱা এটাই দীঘল দীঘল শব্দেৰে কান্দিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে । মেনকাৰ এনেকুৱা লাগিল যেন চৰাইটোৰ মাতটো শুনিহে কেছুঁৱাটোৱে কান্দিলে; কেইঘন্টামানৰ আগতে দূৰত শিয়ালৰ হোৱা শুনি এই চুবুৰিটোৰ কুকুৰ কেইটাই যেনেকৈ ভুকিছিল, তেনেকৈ। ::— ড৽ ভবেন্দ্ৰ নাথ শইকীয়া , [[w:অন্তৰীপ| অন্তৰীপ]] *“A genius does what he must A talent does what he can.” অৰ্থাত অকল গুণ থকা মানুহে যি পাৰে সেইকণহে কৰে। অতি প্ৰসৰ বুদ্ধিৰ সৃজনী প্ৰতিভা থকা লোকে যি কৰিব লাগে, সেইখিনি কৰিবই। সন্দেহ নাই, জ্যোতিপ্ৰসাদ আছিল মহাপ্ৰতিভাসম্পন্ন লোক। এই গৰাকী মহান শিল্পীৰ লগত মোৰ সান্নিধ্যৰ বিষয়ে ক'বলৈ যাওঁতে প্ৰথমে মোৰ শৈশৱৰ বিষয়ে ক'ব লাগিব। ::— ড৽ ভূপেন হাজৰিকা, [[w:জ্যোতি ককাইদেউ|জ্যোতি ককাইদেউ]] ==স== *ৰামেশ্বৰম্ পূৰ্বৰ মাদ্ৰাজ,বৰ্তমান তামিলনাডু ৰাজ্যৰ এখন দ্বীপ নগৰী। ইয়াতেই এটি মধ্যবিত্ত পৰিয়ালত মোৰ জন্ম হৈছিল। মোৰ পিতৃ দেৱতা জয়নালআবেদীনৰ কোনো আনুষ্ঠানিক শিক্ষা-দিক্ষা নাছিল-আঢ্যৱন্ত ব্যক্তিও নাছিল তেওঁ। তেওঁ অৱশ্যে বুদ্ধিমান আৰু প্ৰকৃতাৰ্থত,এজন উদাৰমনা লোক আছিল। মোৰ মা আচিয়াম্মা,তেওঁ এগৰাকী আদৰ্শ ধৰ্মপত্নী আছিল। তেওঁ নিতৌ কিমান যে মানুহক আপ্যায়িত কৰিছিল মোৰ এতিয়া মনত নাই।কিন্তু এটা কথা মোৰ জল্জল্ পট্পট্কৈ মনত আছে যে আমাৰ যৌথ পৰিয়ালটোত যিমান বোৰ মানুহ আছিল,তাতকৈ বহু-বেছি সংখ্যক মানুহে আমাৰ ঘৰত খোৱাবোৱা কৰিছিল।.....।দেখাই-দৰকানে ওখ-ডাঙৰ আৰু সুশ্ৰী মা-দেউতাৰ কেবাটাও লৰা-ছোৱালীৰ মাজত মই দেখাত তেনেই চুটি-চাপৰ আৰু সাধাৰণ চেহেৰাৰ আছিলো।...। অনুবাদঃসুৰেশ শৰ্মা।সহযোগী লেখকঃঅৰুণ তেৱাৰী। ‘[[s: ৰামেশ্বৰমৰ পৰা ৰাষ্ট্ৰপতি ভৱন-এক সফল পৰিক্ৰমা অগ্নিৰ ডেউকা ড. এ পি জে আব্দুল কালামৰ আত্মকথা।|ৰামেশ্বৰমৰ পৰা ৰাষ্ট্ৰপতি ভৱন-এক সফল পৰিক্ৰমা অগ্নিৰ ডেউকা ড. এ পি জে আব্দুল কালামৰ আত্মকথা।]]’ ==হ== *‘বাপুকণ !অ’ বাপুকণ !’ গৰমৰ বন্ধৰ দুপৰীয়া।ভাত-পানী খায়উঠি ঘৰৰ দাঙৰ মানুহ সকলোৱে জিৰণি লৈছে। বাপুকণৰ দেউতাকে এহাতে বিচনী আৰু আনহাতে এখন কিতাপলৈ চৰাঘৰৰ বিচনাত দীঘল দিছে।মাকে পিৰালিতে তামোলৰ বটাখন আগতলৈ তামোলৰ সেলেঙি লগাই ওচৰৰে কণপোনাৰ মাকৰ লগত বিয়নী-মেল পাতিছে আৰু দুবছৰীয়া পেট-মোচা জীয়েকজনীৰ ঘামচি ভাঙিছে।বাপুকণৰ বায়েকে খুব গৰম বুলি বিছনাত নুশুই এখন ডাঙৰ কল পাত কাটি আনি মাটিতে পাৰিলৈ শুই আছে।.......।--হোমেন বৰ গোহাঞি, ‘[[সাউদৰ পুতেকে নাও মেলি যায়।]]’ *বতৰ বহুত দিন খৰাং থাকি শাওনৰ তৃতিয় দিনৰ পৰা বৰষুণ দিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে।যোৱা দুমাহ ধৰি আকাশখনো অবিৰাম জুই বৰষিছিল।পথাৰবোৰ চিৰাল-ফটা দি শিল যেন টান হৈ পৰিছিল,খাল-বিলৰ পানী শুকাই গৰম বোকাত গৰৈ,খলিহা মাছবোৰ মৰি গেলিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল,খেতিয়কবোৰৰ চকুত ভয় আৰু দুৰ্ভাৱনা পুঞ্জীভুত হৈ পৰিছিল। অৱশেষত শাওনৰ তৃতীয় দিনা মাজ-ৰাতিৰ পৰাই বৰষুণ দিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে।মেঘৰ এটা ডাঙৰ ঢেৰেকনি শুনি ৰসেশ্বৰ খক্ মক্ কৈ সাৰ পাই উঠিল।......।-হোমেন বৰ গোহাঞি,‘[[s:হালধীয়া চৰায়ে বাও ধান খায়।|হালধীয়া চৰায়ে বাও ধান খায়।]]’ *দিলীপে কলেজলৈ যাবলৈ বুলি পোছাক পান্ধিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল মাত্ৰ,ঠিক তেনে সময়তে কলিং বেলটো বাজি উঠিল।এই সময়ত কোননো আহিল বুলি ভাবি তেওঁ মনে মনে খুব বিৰক্ত হ’ল।পদে পদে ঘড়িৰ কাঁটাৰ নিৰ্দেশ মানি চলা তেওঁৰ অভ্যাস।এতিয়া যদি মাত্ৰ পাচঁ মিনিত সময়ো তেওঁ দৰ্শনাৰ্থীৰ কাৰনে খৰচ কৰিব লগা হয়,তেন্তে কলেজৰ দহ বজাৰ ক্লাছটোৰ কাৰণে তেওঁ কোনোমতেই থিক সময়ত উপস্থিত হবগৈ নোৱাৰিব।-হোমেন বৰ গোহাঞি।‘[[s: অস্তৰাগ|অস্তৰাগ]]’ *ম’হঘুলি গাঁৱত বাতৰি-কাকত লোৱা মানুহ এজনো নাছিল।গাঁওখনত লিখা-পঢ়া জনা মানুহ যে একেবাৰে নাছিল এনে নহয়; কিন্তু আটাইবোৰেই হালোৱা-চহোৱা মানুহ,বাতৰি কাকত পঢ়িবলৈ কাৰোৱেই সময় নাই।অৱশ্যে শিৱনাথ ফুকনৰ কথা সুকীয়া। তেওঁ এজন সৰু-সুৰা জমিদাৰ। গাওঁ খনত খেতিৰ উপযোগী যিমানখিনি ভাল ৰুপিত মাটি আছে-সেই গোটেইখিনিৰে গৰাকী তেঁৱেই।-হোমেন বৰ গোহাঞি।‘[[s:পিতাপুত্ৰ|পিতাপুত্ৰ]]’ *স্বাস্থ্যৰ বিষয়ে লিখিবলৈ বা আনক উপদেশ দিবলৈ মোৰ কোনো যোগ্যতা আৰু অধিকাৰ নাই।কিন্তু অলিভাৰ ছেক্ছ নামৰ এজন পণ্ডিতৰ এষাৰ কথাই স্বাস্থ্যৰ বিষয়ে লিখিবলৈ মোক সাহস দিছে।তেওঁ কৈছে-kinship is healing;we are physician to each other।'মানুহৰ পৰস্পৰৰ প্ৰতি আত্মীয়তাৰ অনুভুতি এটা নিৰাময়কাৰী শক্তি; আমি সকলো মানুহেই ইজনে সিজনৰ চিকিতসক হব পাৰোঁ'।আমি কিবা সমস্যাৰ সন্মুখীন হলে আত্মীয় স্বজনৰ লগত কথা পাতি নিজৰ চিন্তাৰ ভাৰ পাতলাওঁ।অনেক সময়ত তেনেকৈ কথা পাতিয়েই আমি সমস্য়াৰ সমাধানো বিচাৰি পাওঁ।-হোমেন বৰ গোহাঞি। ‘[[s:জীয়াই থকাৰ আনন্দৰ প্ৰধান উতস স্বাস্থ্য|জীয়াই থকাৰ আনন্দৰ প্ৰধান উতস স্বাস্থ্য]]’ * জালুকবাৰী যৌৱন নগৰী।যৌৱনৰ উচ্ছল তৰঙ্গ চিৰপ্ৰবাহমান এই নগৰীত। যৌৱনপ্ৰাপ্ত ডেকা-গাভৰুৱে জালুকবাৰীত অৱস্থিত গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্য়ালয়ত প্ৰতি বছৰে আহি নাম ভৰ্ত্তি কৰি হোষ্টেলবোৰত বাস কৰে। তদুপৰি এই অঞ্চলৰ শদিলাপুৰ,গাড়ীগাওঁ,ধাৰাপুৰ,সুন্দৰবড়ী,মালিগাওঁ,আদাবাৰী,উত্তৰ জালুকবাৰী,লঙ্কেশ্বৰ,খানামুখ আদি গাওঁত ঘৰ ভাৰা কৰি ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকল থাকে। সেই সকল ডেকা বয়সৰ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰে সমগ্ৰ জালুকবাৰী অঞ্চল যৌৱনমুখৰ হৈ থাকে। ডেকা-ডেকেৰী য’ত যৌৱন ত’ত। যৌৱনৰ উত্তাল তৰঙ্গত মুখৰিত হৈ থাকে জালুকবাৰীৰ বাট-ঘাট,দোকান -পোহাৰ। সেই কাৰণে জালুকবাৰীক চিৰযৌৱনা বুলি কোৱা হৈছে।-হিতেশ ডেকা।[[s: গাঁৱৰ মানুহ|গাঁৱৰ মানুহ]] *মোৰ নাম সুবালা।কিন্তু মোৰ পৰিচিত বন্ধুবোৰে আৰু পুলিচে মোৰ নাম সুবালা বুলি ক'লে বিশ্বাসেই নকৰিব।সিহঁতে কোনেও মোক সুবালা নামেৰে নাজানে।মোৰ যে কিমান নাম আছে,তাৰ হিচাপ মই নিজেই পাহৰি গৈছো।পৃথিৱীত যিমানটা মানুহৰ লগত মোৰ পৰিচয় আছে প্ৰায় সিমানটাই মোৰ নাম,অৰ্থাৎ প্ৰত্যেকটো মানুহৰ কাৰণেই মোৰ বেলেগ নাম।যি কেইটা নাম মোৰ এতিয়াও মনত আছে সেই কেইটা হ'ল চকোৰী,ৰাণী,কুসুম,বীণা,পাপৰি,ময়না,মধুমতী,ৰুচ্‌কি সোণালী,নয়নতৰা,চুকৰি,হৰিণী,বাসন্তী,বসস্তসেনা।ইয়াৰ বেছি ভাগ নামেই মই নিজে সজা নহয়,মোৰ বন্ধুবোৰে দিয়া।কোন সময়ত মোক কোনে কি নাম দিছিল,সেইবোৰ কথা মই পিছত ক'ম।কিন্তু এটা কথা এতিয়াই খুব ভালকৈ কি থোৱা উচিত।মোৰ আচল নাম সুবালা।এই নামেৰে মোক কোনোবাই জানক নাজানক,মোৰ আচল নাম সুবালা।-হোমেন বৰগোহাঞি,‘[[s:সুবালা|সুবালা]]’। * ভাৰতৰ আটাইতকৈ বিখ্যাত আইনজ্ঞসকলৰ ভিতৰত এজন হ’ল ননী পাল্কিৱালা ৷ কিন্তু আইনৰ ব্যৱসায় কৰি ধনকুবেৰ হোৱাৰ কাৰণে তেওঁ বিখ্যাত হোৱা নাই; তেওঁ বিখ্যাত হৈছে এজন আইনজ্ঞ হিচাপে সমাজলৈ আগবঢ়োৱা মূল্যৱান সেৱাৰ কাৰণে ৷ ব্যক্তিৰ আৰু সমাজৰ স্বাৰ্থ-ৰক্ষাৰ কাৰণে ননী পাল্কিৱালাই বহুবাৰ চৰকাৰৰ বিৰুদ্ধে আইনৰ যুদ্ধত অৱতীৰ্ণ হৈছে ৷ সেইকাৰণে ভাৰতৰ মানুহে তেওঁক গভীৰভাৱে শ্ৰদ্ধা কৰে ৷-- হোমেন বৰগোহাঞি, ‘[[s:জীৱনৰ পৰা আমি কি বিচাৰোঁ।|জীৱনৰ পৰা আমি কি বিচাৰোঁ ৷]]’। * আত্মজীৱনীৰ এই খণ্ডত মোৰ জীৱনৰ যি পৰ্বৰ বিৱৰণ দিবলৈ ওলাইছোঁ ক’বলৈ গ’লে তাৰ নানা খকাখুন্দা আৰু খেলিমেলিৰ সোঁতত সাঁতুৰি-নাদুৰিহে মই আজিৰ মানুহটো হৈছোঁ৷ কেতিয়াবা ঢোকাঢোকে পানী খাইছোঁ, কেতিয়াবা চাকনৈয়াত পাকঘূৰণি খাইছোঁ, কিন্তু জান বচাবৰ বাবে আৰু প্ৰাৰদ্ধ কাম সমাপ্ত কৰিবলৈ প্ৰাণপণে সাঁতুৰিছিলোঁ ৷ ৰাজহুৱা কামৰ বাবে মোৰ বোধহয় কিছুমান গুণ নাছিল,আজিও সেইবোৰ ভালদৰে আয়ত্ত কৰা বুলি ক’ব নোৱাৰিলোঁ ৷ ধৈৰ্য, আগপাছ বিবেচনা,পৰিপাটি কাৰ্য সম্পাদন,এইবোৰ গুণত মোৰ ঘাটি আছে ৷ আনহাতে সাহস,উদ্যোগ,তৎপৰতা আৰু বিপদৰ সময়ত কৌশলেৰে উদ্দেশ্যসিদ্ধি কৰাৰ ক্ষমতা কিছু পৰিমাণে আছিল বা হৈছিল ৷মোৰ নিজৰ বিষয়ে ধাৰণাও লাহে-লাহে পৰিষ্কাৰ হ’বলৈ ধৰিছিল এই পৰ্যায়তহে ৷——হীৰেন গোহাঁই, ‘[[s:ইমান তিতা সাগৰৰ পানী ৷ আত্মজীৱনীৰ চতুৰ্থ খণ্ড|ইমান তিতা সাগৰৰ পানী ৷ আত্মজীৱনীৰ চতুৰ্থ খণ্ড]]’। ==অ== * ক'ত আৰম্ভ কৰোঁ? প্ৰথমতে কাৰ কথা কওঁ? কলম তুলি লোৱাৰ লগে লগেই মোৰ চৌপাশে ভিৰ কৰিছেহি এমুঠি মানুহৰ মুখ। স্মৃতিৰ ছবি হৈ যোৱা সেই মানুহবোৰ - যিবোৰ মানুহৰ মাজত এদিন ময়ো আছিলোঁ বৰ্তমান হৈ, সেই মানুহবোৰৰ কথা ক'বলৈকে তুলি লৈছো কলম। মই জানো, সেই মানুহবোৰৰ কথা নোকোৱাকৈ মই পৃথিৱীৰ পৰা গুচি যাব নোৱাৰোঁ। - অভিজিত শৰ্মা বৰুৱা, '[[যাত্ৰিকৰ ডায়েৰি|যাত্ৰিকৰ ডায়েৰি]]' * উনৈছশ পয়ত্ৰিছ চনৰ জুলাই মাহৰ মাজনিশা। ব্ৰক্ষপুত্ৰৰ বুকুত ‘মিচিমি’ জাহাজ। মনচুৰ আলী ভৰ টোপনিত। হঠাৎ জাহাজখনে ভোঁট ভোঁট কৈ দীঘলীয়া-চুটি বিভিন্ন ধৰনে ঘনঘনকৈ উকি দিবলৈ ধৰিলে।মনচুৰ খক্ মক্ কৈ সাৰ পায় গল।সৰু কেবিন এটাৰ ভিতৰত কাঠৰ বাংকত সতৰঞ্চি এখন পাৰি মনচুৰ আলী শুই আহিছিল।-অৰুণ শৰ্মা,‘[[s:আৰ্শীবাদৰ ৰং | আৰ্শীবাদৰ ৰং।]] ’ *ডিব্ৰু বিশ্ববিদ্যালয়লৈ আমন্ত্ৰণ কৰা চিঠিখন পাই ভাস্বতীৰ অস্বস্তি আৰম্ভ হৈ গৈছিল। ক’ত জানো তাই পঢ়িছিল-স্মৃতি এনে এক প্ৰেম,যি বিচ্ছেদৰ পিচতো লগ এৰা নিদিয়ে।আজি তাইৰো একেই হৈছে।ভাস্বতীৰ চকুত ভাহি উঠিল শাৰী শাৰী নাহৰ গছৰ মন্দিৰ সদৃশ চূৰাবোৰ। বৰ্ণময় সেউজ,কেঁচাপতীয়া,ফিকা চাহৰ ৰঙৰ কোমল পাতবোৰ আকৌ এবাৰ ৰদৰ সোঁণালী সানি,কুমাৰী ভয় লৈ বতাহত ৰিব্ ৰিব্কৈ কঁপি উঠিল তাইৰ চকুৰ মণিত।-অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী,‘[[s:নাহৰৰ নিৰিবিলি ছাঁ |নাহৰৰ নিৰিবিলি ছাঁ।]]’ *বন্ধ লিফটৰ ভিতৰত অকলশৰে সদায় অস্বস্তি হয় ভাস্বতীৰ।আজিও হৈছে।সো-সোৱাই লিফটখন ওপৰলৈ উঠি গৈছে।তাইৰ চকুৰ আগত ‘কম্পিউটাৰাইজড’ৰঙা আখৰ বোৰ জ্বলিছে নুমাইছে-তিনি,চাৰি,পাঁচ,...ছয় নম্বৰত লিফটখন সামান্য থমকি ৰল।....।অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী,‘[[s:হৃদয় এক বিজ্ঞাপন।| হৃদয় এক বিজ্ঞাপন।]]’ *মেৰেং দুপ-দাপ কৈ হাত ভৰি মাৰি প্ৰায় দৌৰি আহিল।বেণুৱে ঘৰৰ চোতালত বান্ধি থোৱা গাভিনী গৰু জনীৰ ওহাৰত হাত থৈ তাইৰ প্ৰসৱৰ ক্ষণ হিচাপ কৰিছিল মনে মনে। মুখ ফুলাই জপনা খুলি সোমাই অহা মেৰেংক দেখি বেণুৱে মাত দিলে ‘আইজনী ঔ,কাইলৈ ৰাতিপুৱা ফেহুঁ খাবলৈ পাবি যেন লাগিছে।’ পিছে মেৰেঙে বেনুলৈ উভতিয়েই নাচালে।বেচেৰীৰ মাক নোহোৱাৰ বেথা কেচাঁ হৈ আছে,দুমাহ পূৰা হোৱাই নাই।- -অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী, [[s:মেৰেং।|মেৰেং।]] * কেৱল মোৰ ক্ষেত্ৰতেই এনেকুৱা হয়। ভাগ্যই লগ নিদিয়ে। লগ নিদিয়ে বুলি ক’লেও সঠিক কথাটো কোৱা নহয়। প্ৰকৃততে ভাগ্যই মোক ভেঙুচালি কৰি গুচি যায়। -অতনু ভট্টাচাৰ্য, '[https://as.wikisource.org/wiki/%E0%A6%93%E0%A6%AD%E0%A6%A4%E0%A6%A8%E0%A6%BF_%E0%A6%AF%E0%A6%BE%E0%A6%A4%E0%A7%8D%E0%A7%B0%E0%A6%BE_%E0%A6%86%E0%A7%B0%E0%A7%81_%E0%A6%85%E0%A6%A8%E0%A7%8D%E0%A6%AF%E0%A6%BE%E0%A6%A8%E0%A7%8D%E0%A6%AF_%E0%A6%97%E0%A6%B2%E0% ওভতনি যাত্ৰা আৰু অন্যান্য]' * মিচেছ খান্না নামৰ মানুহগৰাকী এই চুবুৰীটোত নতুন যদিও মাত্ৰ কেইসপ্তাহমানৰ ভিতৰতে তেওঁৰ প্ৰসংগই যি খলকনি তুলিলে সেয়া এই চুবুৰিত নতুন স্বাদ। -অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী, [[s:ব'ৰাগী নদীৰ ঘাট।|ব'ৰাগী নদীৰ ঘাট।]] *'থ্ৰিছিয়েৰছ্ ফৰ দেবাশীষ গোস্বামী... হিপ্ হিপ্ হুৰৰৰে...' দেৱাশীষৰ টোপনিৰ জাল কাটি গৈছিল।নিখিলেশ ভাৰ্গবে শুই থকাতে তাৰ গাত টেবুলৰ পৰা পানী এগিলাছ লৈ ঢালি দিলে।ৰুমমেট বিজয় মেহতাই তাক জোৰকৈ বিছনাৰ পৰ টানি উঠাই দি ক'লে,'ৰিজাল্টৰ বাবে যোৱাৰাতি কাৰো টোপনি নাই আৰু তই শুই থাকিয়ে খবৰ পালি ফাৰ্ষ্ট ক্লাছ ফাৰ্ষ্ট!...মুঠৰ ওপৰত আজি বিশাল পাৰ্টি হ'ব লাগিব...'-অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী,'[[s:এজন ঈশ্বৰৰ সন্ধানত|এজন ঈশ্বৰৰ সন্ধানত]]' *ফেৰীখন ব্ৰহ্মপুত্ৰ পাৰ হৈ আহি আমিনগাঁৱত ৰ'লহি। বগা পাৰি নোহোৱা কাপোৰ এসাজেৰে মেৰাই থোৱা গাভৰু ছোৱালীজনীৰ শেঁতা চকুহাল উজ্জ্বল হৈ পৰিছে।তাইৰ দুটা ক'লা ভোমোৰাৰ দৰে চকুহাল স্থিৰ হৈ ৰৈছে এহাল বালিমাহীৰ ওপৰত।বালিমাহীহালে টুপ-টুপকৈ নেজডাল উঠাইছে,নমাইছে।বালিমাহীহালৰ কণমান জীঞা এটা যেন নেজকিডালৰ ছন্দত তাইৰ চকুহালৰ ভোমোৰাকিটাই ফেৰী ঘাটৰ বালিৰ ওপৰেৰে গুণগুণ কৰি পাখি মেলি দিলে।চিকমিকাই থকা বালিছন্দা এটুকুৰাত এই পৰিল,এই উঠিল।ভোমোৰাকিটাৰ ঠেংকিটাত লাগি ধৰিলে গুৰি গুৰি ৰূপ।-অৰূপা পটঙ্গীয়া কলিতা,‘[[s:ফেলানী|ফেলানী]]’। *কলঠৰুৱাৰ কঠখন জোখৰকৈ নামঘৰীয়াই নিজে গুঁঠি লৈছিল।সেইখন মেলি লৈ দীঘলকৈ হামি এটা মাৰিলে।তাৰ পিছত দিনটোৰ ভাগৰত অৱশ হৈ পৰা দেহাটো কঠখনতে এৰি দিলে।সোঁহাতখন কিলাকুটিত ভাঁজ কৰি গাৰু কৰি ল'লে।লগে লগে টোপনিয়ে হেঁচা মাৰি ধৰা যেন লাগিল।সেই অৱস্থাতে , নামঘৰীয়াই নিজকে কোৱাদি ক'লে, "বৰ ভালে ভালে হৈ গ'ল বিহুখন নহয়নে গোঁসাই...?" -অতুলানন্দ গোস্বামী,‘[[s:নামঘৰীয়া|নামঘৰীয়া]]’। * এই শিৰোনামটো আচৰিত হবলগা কথা ৷ কাৰণ আজিৰ তাৰিখত বাতৰি-কাকত,আলোচনী,চেনেলৰ ৰমৰমা ব্যৱসায় চলিছে ৷ প্ৰচাৰ মাধ্যমত এফ-এম ৰেডিঅ’বোৰো পিচপৰি থকা নাই৷ এই সকলোবোৰ প্ৰচাৰ মাধ্যমৰ বাবে প্ৰয়োজন হৈছে অজস্ৰ সাংবাদিক,জ’কি, অহৰ্নিশে কথা ক’ব পৰা ‘এংকৰ’ ৷ কিন্তু এই চাহিদাৰ পিচতো ক’বলগা হৈছে, অসমৰ সংবাদ জগতৰ এতিয়া দুঃসময় ৷ —অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী,‘[[s:সময়ৰ পৃষ্ঠা।| সময়ৰ পৃষ্ঠা।]]’ ==খ== *আজি কিমান দিন আকাশ দেখা নাই!পক্ষৰ ধাৰনা নাই।এতিয়া আকাশত অমাৱস্যাৰ ঘনঘোৰ আন্ধাৰ নে পূৰ্নিমাৰ ভৰপূৰ জোনাক-কব নোৱাৰোঁ।আজি কিমান দিন হল,আকাশলৈ মূৰ তুলি চোৱা নাই,ইমান নিৰাৱেগ,ত্বৰিত প্ৰত্যহিকতা যে আমাৰ,জীৱনযাত্ৰাৰ সৈতে আকাশৰ কোনো সংযোগ অনুভৱ কৰাৰ অৱকাশ নাথাকে;সৰ্বত্ৰ নিয়ন লাইটৰ উজ্জল আলোক,জোনাক সৰি পৰাৰ যেন কোনো সুযোগ নাই।তাতে দৈত্যৰ দৰে চৌদিশে মূৰ দাঙি আছে বৰ বৰ অট্টালিকা,খিৰিকিৰে দেখা যায় খণ্ডিত,ক্ষত বিক্ষত আকাশ; আজি কিমান দিন হল,খিৰিকিৰ কাঁচ ভাঙি কোঠালৈ সোমাই আহা নাই ৰূপালী জোন!-[খনীন্দ কুমাৰ ডেকা । এই মহা নগৰ। প্ৰথম প্ৰকাশঃডিচেম্বৰ ২০০৬।] *পৃথিবীৰ প্ৰাচীন শাস্ত্ৰবোৰৰ ভিতৰত বেদ সবাতোকৈ পুৰণি বুলিব পাৰি।অৱশ্যে বেদৰ সূক্তবোৰৰ প্ৰথমতে মুখে মুখেই ৰচনা হৈছিল সম্ভৱতঃ খ্ৰীঃ পূ ৪২০০ অব্দৰ পৰাই আৰু সূক্তৰ ৰচনা আঢ়ৈ হেজাৰ মান বছৰ ধৰি চলিছিল। খ্ৰীষ্টপূৰ্বাব্দ ১৪০০ ৰপৰা ১০০০ খ্ৰীষ্টপূৰ্বাব্দৰ ভিতৰতে বেদে লিখিত ৰূপ লৈছিল। আনকি লিখিত ৰূপ লোৱা বেদ,বিশেষকৈ ঋক বেদক সবাতোকৈ পুৰণি শাস্ত্ৰৰ অন্যতম বুলিব পাৰি। বেদৰ ৰছনা কাল সম্পৰ্কে অধিক আলোচনাৰ থল আছে। -ড.খৰ্গেশ্বৰ ভূঞা। [[s:চাৰিবেদৰ পৰিচয়। চাৰিবেদৰ পৰিচয় ।]] ==ক== *সীতাৰ অভ্যাস দুপৰনিশা টোপনিৰ জালতো মাজে মাজে হাত মেলি খেপিয়াই চায়,কাষৰ গভীৰ টোপনিত অচেতন চাৰিটা কুমলীয়া শিশুৰ গাৰ ওপৰত থকা কম্বলখন উচিত ঠাইত আছে নে নাই! ::— কাঞ্চন বৰুৱা, [[w:পুৱতি তৰা (গ্ৰন্থ)|পুৱতি তৰা]] *...দহ ছেকেণ্ড আগলৈকে ঠিক কৰা নাছিলো,সমুখৰ পদক্ষেপ মোৰ কি হব ? কোন ফালে হব? কিন্তু হঠাত একো নভবাকৈয়ে 'ফুটপাথৰ' এদাঁতিয়ে বিৰাজ কৰা আইনাৰ ডাঙৰ দুৱাৰখন ঠেলামাৰি কোঠাৰ ভিতৰলৈ সোমাই গলো।-কাঞ্চন বৰুৱা,‘[[s:মৃত বিহংগ। | মৃত বিহংগ ।]]’ *এখন কপি থকা ৰামধেনু। হয়তো কোঠাটোৰ কোনোবা দাঁতিত থকা বিশেষ আকৃতিৰ পানী গিলাচৰ ওপৰত,দুৱাৰেদি চুৰি কৰি সোমোৱা ৰ'দ চেৰেঙা পৰিছেহি, তাৰ প্ৰতিবিম্বটো ৰামধেনুৰ সাতোটা ৰং গাত লৈ পৰিছেগৈ ওচৰৰ বেৰখনত,তাতে গঢ়ি তুলিছে এখন কঁপি থকা ৰামধেনু। -কাঞ্চন বৰুৱা, ‘[[s:অসীমত যাৰ হেৰাল সীমা।| অসীমত যাৰ হেৰাল সীমা ।]]’ ==গ== * ৰাতি পুৱাইছে। বন্দুকৰ শব্দত নহয়। এজাক চৰাইৰ কিচিৰ-মিচিৰ কোৰ্হালত। -গীতালি বৰা, '[https://as.wikisource.org/wiki/%E0%A6%A1%E0%A7%B0%E0%A6%BF%E0%A6%AF%E0%A6%BC%E0%A6%B2%E0%A6%BF ডৰিয়লি]' * জুলাই মাহৰ ভৰ দুপৰ।প্ৰচন্দ গৰম আৰু বতাহৰ নামত বলি থকা গৰম সোঁতৰ চাদৰ এখনে যেন জপটিয়াই ধৰিছে সমগ্ৰ গুৱাহাটী মহানগৰীক।আকাশখনলৈ কোনোবাই যেন জ্বলি থকা মেজি এটাৰ ৰঙা জুইকুৰাহে ছাটি মাৰি পঠিয়াইছে।পদপথৰ কোনোবা এটা চুকত এইহেন গৰমকো আওকান কৰি গভীৰ নিদ্ৰাত পৰি ৰৈছে কোনোবাজন।গছৰ পাত এখিলাও কঁপি নুঠা গৰমৰ এইকেইটা দিন বৰ অসহ্য়কৰ হৈ উঠে।-গায়ত্ৰী প্ৰান্তিক শৰ্মা,'[[s:সূৰ্যফুলৰ দেশলৈ|সূৰ্যফুলৰ দেশলৈ]]'। ==দ== * সময় সন্ধিয়া। আন্ধাৰে প্ৰকৃতিৰ ৰেহ-ৰূপ অষ্পষ্ট কৰি তুলিছে, কিন্তু একেবাৰেই লুকুৱাব পৰা নাই। আকাশত দুই-এটা তৰাই মাথোন ভুমুকি মাৰিছে। জুৰ বতাহে ধীৰ গতিৰে নতুনকৈ ফুলা ফুলৰ ৰেণু ছটিয়াই ফুৰিছে।- দণ্ডিনাথ কলিতা, [[s:অদৃষ্ট|অদৃষ্ট]] ==য়== *মানুহজনৰ আচল নাম হ’ল দ্যাৰগে নৰবু। জন্মৰ সময়তে তাৰ দেউতাকে গাঁৱৰ লামাৰ হতুৱাই কোষ্ঠী চাই দিয়া তাৰ আচল নাম। কিন্তু তাৰ বৰ্তমান গাঁও দিৰাংজঙৰ মানুহে সেই নামেৰে নেজানে। আনকি নিজৰো তাৰ এই নামটো আচহুৱা আচহুৱা যেন লগা হ’ল।কেতিয়াবা কাচিৎ তাৰ ঘৰত পূজা-পাতল কৰিবলগা হ’লে অথবা বেমাৰ-আজাৰৰ সময়ত বা অন্য কাৰনত মংগল চাবলগা হ’লে তাৰ নামটো আৰু ৰাশিটো লাগে কাৰণে নিজৰ নামটো সি মনত ৰাখিব লগা হৈছে।-য়েছে দৰজে ঠংচি,‘[[s:শৱ কটা মানুহ|শৱ কটা মানুহ ।]]’ *পশ্চিম আকাশত সূৰয ডুব যাব খুজিছে। শৰত কালৰ সন্ধিয়া সময়ত দিগবলয়ৰ ওপৰত শেঁতা হৈ পৰা সূৰুযটো দেখিলে এনে লাগে যেন লাজত ৰঙচুৱা হৈ পৰা এজনী ধুনীয়া গাভৰু পাহাৰৰ আঁৰত লুকাব খুজিছে। সেই ৰঙচুৱা সূৰযটোৰ জোনালী আভাত চাকু পৰ্বত উদ্ভাসিত হৈ পৰিছে।-য়েছে দৰজে ঠংচি,‘[[s: মৌন ওঁঠ মুখৰ হৃদয় ।মৌন ওঁঠ মুখৰ হৃদয় ।]]’ *প্ৰেম টাছিয়ে উজুটি খালে। তল-ওপৰ,ইফাল-সিফাল,কোনোফালে নোচোৱাকৈ শেন যোৱাদি সি ঘৰৰ ফালে আগুৱাই গৈ আছিল।হঠাৎ শিল এচটাত উজুটি খাই সি সন্মুখৰ ফালে ছিটিকি পৰিল।হামখুৰি খাই পৰি যোৱাৰ পৰা নিজকে কথমপি চম্ভালি ল'লে।হাত দুখনৰ তলুৱাত লাগি থকা ধুলিবোৰ জোকাৰি এবাৰ পাছলৈ উভতি চালে।তাৰ পাছত সতৰ্ক হৈ চাৰিওফালে চকু ফুৰালে।"নাই , কোনেও দেখা নাই;ৰক্ষা,কোনোবাই দেখিব লাগিলে মোক চাই হাঁহিলে হয়" সি ভাবিলে।-য়েছে দৰজে ঠংচি,‘[[s:লিঙঝিক|লিঙঝিক]]’। ==জ== *মই যেতিয়া এডিনোৱলচৰ(Eddie knowles ) সৈতে মালানিত চিকাৰ কৰিছিলোঁ,তেতিয়া মই বাঘটোৰ বিষয়ে শুনিছিলোঁ। পিছত ইয়েই ‘চম্পাৱতৰ আতংক’ ৰূপে বিখ্যাত হৈ পৰে। জিমকৰবেট,[[s:কুমায়ূনৰ মানুহ খোৱা বাঘ।|কুমায়ূনৰ মানুহ খোৱা বাঘ।]] * বোলা গৃহস্থৰ কুশলাৰ্থে...বোলা জয়... লগে লগে পদূলিমুখত "তাওঁ ঘ্ৰেন ধিন দাওঁ,খিত তাকি ধিন দাওঁ,ঘ্ৰেন ঘ্ৰেন ঘ্ৰেন দাওঁ ঘেন" বুলি ঢুলীয়াই ঢোলত ৰগৰ দি ছেও আৰম্ভ কৰিলেই।ঢোলৰ ছেও শেষ হ'ল কি নহ'ল ৰজাবাহৰৰ ৰমাকান্তই হুঁচৰিৰ পদ জুৰিলেই- "গোবিন কৃষ্ণ ৰাম নাৰায়ন হৰি এ জয়--।"-জয়ন্ত মাধৱ বৰা, [[s:'দেউল|দেউল']]। *গোটবৰালী মাছ খোৱ মাজুলীয়াল,পিছ পৰা মাজুলীৰ পৰা পিছ নপৰি আগবাঢ়িবি নেকি?যা, যা,পঢ়িব নেলাগে, মাজুলীতে বহি গোসাঁইৰ প্ৰসাদ খাই থাকগৈ।-এনেকুৱা সুৰত, এনেকুৱা ভংগীমাত কেশৱৰাম বৰাই কথাকেইটা ক'লে, ওচৰত থিয় হৈ ৰৈ থকা কেইটাই ভেল্কীবাজী দেখুওৱা মানুহটোলৈ চাই থকাদি হা কৰি মুখখন মেলি চায়েই থাকিল।আও, এনেকৈনো অপমান কৰিব লাগে নে?-জয়ন্ত মাধৱ বৰা,'[[s:নামত মাজুলী কহয় সৱে|নামত মাজুলী কহয় সৱে]]' ==প== *গঙ্গাদেৱীয়ে নিজেই এগৰাকী দিপলিপ মানৱী কণ্য়াৰ ৰূপ ধৰি দেখা দিলে কুৰুৰাজ শান্তনুৰ সন্মুখত।ৰজা দেখিয়েই মুগ্ধ হ’ল।সেই মোহিনী মূৰ্তিৰ অপৰূপ সৌন্দযৰ্ই তেওঁক সম্পূৰ্ণভাৱে মোহাচ্ছন্ন কৰিলে।ৰজাই আকুলভাৱে প্ৰেম নিবেদন কৰিলে, “হে সুন্দৰী,তুমি কোন মই নেজানো-কিন্তু দেৱীয়েই হোৱা বা মানৱীয়েই হোৱা তুমি মোৰ পত্নী হোৱা-মই মোৰ এই ৰাজ্য,মোৰ বিপুল ঐশ্বৰ্য আনকি মোৰ জীৱনো দিবলৈ সাজু আছো তোমাৰ বাবে।”-অনুবাদ প্ৰদীপ শইকীয়া,‘[[s: কথা-মহাভাৰত|কথা-মহাভাৰত ]]’ *দীঘলীয়া হুইছেলৰ শব্দত ডিগন্তই সাৰ পালে।ৰাতিপুৱা কে আই এৰ ট্ৰেইনিং আৰম্ভ হোৱাৰ সংকেত ধ্বনি।চকু-মুখ মোহাৰি সি বিছনাতে উঠি বহিল।বিছনাখন কেৰমেৰাই শব্দ কৰি উঠিল।বাঁহেৰে সজা চাং বিছনা।ওপৰত এটুকুৰা সৰু প্লাষ্টিক।গাত ল’বলৈ এখন নগা চাদৰ।তেনেকৈয়ে শুই আহিছে সিহঁতে যোৱা দুটা বছৰ।কেম্পত যেনিবা অলপ ভালেই। সিহঁতে যেতিয়া এঠাইৰ পৰা আন এঠাইলৈ এমাহ-ডেৰমাহ ধৰি দুৰ্গম অঞ্চলৰ মাজেৰে মাৰ্চ কৰে,তেতিয়া নিশাবোৰ হৈ পৰে আৰু কষ্টকৰ।পাহাৰ-পৰ্বত বগাই খোজকাঢ়ি যাওঁতে য’তেই সন্ধিয়া হয়,তাতেই নিশাটোৰ বাবে কেম্প বহুৱাই।ওচৰে-পাজৰে শুকান গছপাত যি পায়,তাকে গোটাই লৈ বিছনা পাতে।তাৰ ওপৰত এখন প্লাষ্টিক পাৰি লৈ সিহঁতে পাল পাতি শোৱে।কাচিনৰ মাটি বোৰ খুউব জেকা। বহু বছৰ ধৰি অব্যৱহিত হোৱা হেতুকে মাটিত হালধীয়া ৰঙৰ চামনি এটা পৰে।সুদা মাটিত শুলে নানান অচিন বেমাৰ হয়।তেনেকৈয়ে বাটত সংগঠনৰ বহু লৰা মৰিছে।আজিকালি সেইকাৰণে সিহঁত খুউব সাৱধান।অলপ কষ্ট কৰি হ’লেও শুকান গছপাত গোটাই বিছনা পাতি লয়।-পৰাগ কুমাৰ দাস,‘[[s: ছাংলট ফেনলা | ছাংলট ফেনলা ]]’ * ছবিয়ে কথা কয় নে নকয়? যদি কয় সেই ছবিয়ে বুকুত বিহৰ ঢল আনে নে? তেনে ছবিয়ে কলিজাত দুখৰ শিলনি সাজে নে? -পৰী পাৰবীণ, [https://as.wikisource.org/wiki/%E0%A6%AC%E0%A6%BE%E0%A7%B0%E0%A6%BE%E0%A6%82%E0%A6%97%E0%A6%A3%E0%A6%BE%E0%A7%B0_%E0%A6%9C%E0%A7%81%E0%A6%AA%E0%A7%81%E0%A7%B0%E0%A6%BF বাৰাংগনাৰ জুপুৰি] * শিৱক ভাল পোৱাটো এটা কঠিন কাম ৷ তাতোকৈও কঠিন শিৱক নিজৰ কৰি পোৱাটো ৷ তাইৰ দৃঢ় বিশ্বাস শিৱই আজিও গিৰাছীক আগৰ সমানেই ভাল পায় ৷ — প্ৰাৰ্থনা শইকীয়া, ‘[[s:জটাধাৰী | জটাধাৰী]]’ * ৰে’ল ষ্টেচনটোত ডাঙৰ, হালধীয়া ফ্ৰগ লাইটটো জ্বলি থকা নাই ৷ দূৰৰ গাওঁখনৰ পৰা চাকিৰ পোহৰো আন্ধাৰ সৰকি আহি সিহঁতৰ চকুত পৰা নাই ৷ প্লেটফৰ্মৰ একাষৰ আধাভগা পকী বেঞ্চখনত বহি সিহঁত তিনিওটাই চিগাৰেট হুপি আছে ৷ গ’ল্ড ফ্লেক ৷ ছাহজাহানে বুজি পোৱা নাই যে কিয় ইমান দুখ লাগিছে ৷ বাৰে বাৰে মুখত জমা হোৱা থু পেলাই সি ভাবি আছে তাৰ কিয় দুখ লাগিছে ৷ অসাৱধান, বেপৰোৱা হৈ থু পেলাওঁতে তাৰ ওঁঠত লাগি ধৰা থুৰ অৱশিষ্টখিনি চিগাৰেটটোত লাগিছে আৰু অভ্যাসবশতঃ সি একেটা চিগাৰেটকে ৰক্তিমলৈ আগবঢ়াই দিছে ৷ তিতা চিগাৰেটটো ওঁঠত লগাই এসোপা মাৰিয়েই মুখখন কোচখুৱাই ৰক্তিমে চিঞৰি উঠিল——— ৷ —প্ৰাৰ্থনা শইকীয়া, ‘[[s:প্লেটফৰ্মত এতিয়া কোনো নাই | প্লেটফৰ্মত এতিয়া কোনো নাই]]’ ==ম== *ৰায়বেৰেলী। ১৯৭৯ চনৰ আহিন মাহ। ইউনিয়নৰ নতুন লীডাৰ যশোৱন্তই চাটাৰিং প্লেটৰ দম এটিৰ ওপৰত বহি আছিল। তাৰ সন্মুখত সৌৱা সাই নাদী। এইখিনিতে এই নদীৰ দুয়োটা পাৰৰ বৰ বেছি শোভা নাই।নৈৰ গৰাই শুকান মাংসৰ বৰণ লৈছে। কিছু আঁতৰত সৌৱা বেহটা গাওঁ। এজোপা প্ৰাচীন বট গছৰ তলত বেহটা গাঁৱে নিশ্চিন্ত হৈ এয়া যেন শুইহে আছে।-সেই জোপা যেন বট গছ নহয়,সেইয়া এখন ধ্বজা। ধ্বজাৰ তলত বেহটা গাঁৱে যেন শান্তিৰে সদায়ে বাস কৰি আহিছে। শান্তিৰে ? দূৰৈৰ পৰা সিহঁতক শান্তিৰেই বাস কৰা যেন দেখা গৈছে।-মামণি ৰয়ছম গোস্বামী,'[[s:মামৰে ধৰা তৰোৱাল|মামৰে ধৰা তৰোৱাল]]'। *সেই সময়ত বয়স বৰ কম আছিল।খোৱা-পিন্ধাৰ চিন্তা নাছিল।এনেকুৱা অৱস্থাত মোৰ বয়সৰ যিকোনো ছোৱালীয়ে আনন্দত দিন কটোৱাৰে কথা আছিল।মোৰ কপালত কিন্তু এই আনন্দৰ কথা লেখা নাছিল।এক প্ৰকাৰ নৈৰাশ্য আৰু দুঃখবোধে মোৰ হৃদয়ৰ লগত যেন ঘৰ বান্ধিয়ে লৈছিল।-মামণি ৰয়ছম গোস্বামী,'[[s:আধালেখা দস্তাবেজ|আধালেখা দস্তাবেজ]]' *ডিব্ৰুগড় চহৰ খন ভালেমান দিনৰ।কেতিয়াৰ মই সঠিক কৈ নাজানো। ডিব্ৰুগড়ৰ ইতিবৃত্ত নাইবা বুৰঞ্জী মই ক'তো পঢ়া নাই। অৱশ্যে পঢ়িবৰ চেষ্ঠাও কৰা নাই। সৰুৰে পৰা চহৰ খন দেখি আহিছোঁ- এতিয়াও দেখিছোঁ। গঢ়াখহনীয়াৰ বাহিৰে ডিব্ৰুগড়ত উল্লেখযোগ্য় অন্য় কিবা হৈছে বুলি মোৰ মনে নধৰে। গড়াখহনীয়াও বাৰিষাৰ ভৰ ব্ৰক্ষপুত্ৰৰ সৈজন্যতহে।-ড.মুক্তি প্ৰসাদ গগৈ,'[[s: ব্ৰনমাই| ব্ৰনমাই]]'। *দুহাত মেলি অহা এটা বিশাল মিকি মাউছৰ সপোন দেখি সৰ্বানন্দ খপ্‌জপাই সাৰ পাই উঠিল। বিছনাতে বহি কাষৰ টেবুলত থকা পানী এগিলাছ খালে। আহ, এটা দৈত্যকাৰ মিকি মাউছ তেওঁৰ ওচৰত আহি ৰৈছিল, তাৰ আকাৰৰ তুলনাত সৰ্বানন্দৰ নিজকে বাওনাৰ দৰে লাগিছিল, সি দুহাত মেলি তেওঁৰ শৰীৰ চেপি ধৰিব খুজিছিল, তাৰ উষ্ণ শ্বাস-প্ৰশ্বাস ৰে'ল ইঞ্জিনৰ ভাপৰ দৰে তেওঁৰ মুখত আহি পৰিছিল, চকু দুটা আঙঠাৰ দৰে জ্বলিছিল, বিৰবিৰাই বিৰবিৰাই মিকি মাউছটোৱে কৈ উঠিছিল, তুমিও সৰ্বানন্দ, তুমিও! - মনোজ কুমাৰ গোস্বামী, 'ভুলসত্য'। * অসীমৰ মনটো দুখেৰে ভৰি পৰিল। সি স্কুলৰ গে'টৰ কাষৰ বকুল গছজোপাৰ ছাঁত বহি আছে। অকলে। তাৰ কাষেৰেই লগৰ ল'ৰা-ছোৱালীবিলাক অহা-যোৱা কৰি আছে। কোনেও তাক মাত লগোৱাৰো প্ৰয়োজন অনুভৱ কৰা নাই। অৱশ্যে সিও কাকো মাতিবলৈ উৎসাহ অনুভৱ কৰা নাই। -মৃণাল কলিতা, বকুল ফুলৰ দৰে। * সন্ধ্য়াই বাৰাণ্ডালৈ চকীখন চোঁচোৰাই উলিয়াই আনিলে।কোঠাটোৰ একমাত্ৰ চকী সেইখন।কোনোবা কাহানিতে হস্পিতাল কৰ্তৃপক্ষই কোঠাৰ আচবাবৰ নামত দান কৰা চকী। ভোলাকাঠৰ শক্তিশালী হাতল।সেই হাতলতে ধৰি চোঁচোৰাই আনি তাই সেইখন বাৰাণ্ডাত পাতি ল'লেহি।-মণিকুন্তলা ভট্টাচাৰ্য,'[[s:সন্ধ্য়া|সন্ধ্য়া]]'। * পৰ্টিকৰ লাইটটো নুমুৱাই নিৰ্মলা বাৰাণ্ডাৰলৈ ওলাল। এতিয়া নিশা এঘাৰ বাজি গৈছে। আৰু মাত্ৰ এঘণ্টাৰ পাছতে এই বছৰটোৱে মেলানি মাগিব। চাৰিওফালে নাচ-গানৰ আনন্দময় পৰিবেশ।আতচবাজী ফুটাবলৈ সাজু হৈ আছে গোটেই মহানগৰ। -মণিকুন্তলা ভট্টাচাৰ্য,'[[s:বন্ধ ঘৰৰ খিৰিকি|বন্ধ ঘৰৰ খিৰিকি]]'। * তেওঁ নিজকে বৰ সাধাৰণ মানুহ বুলিয়েই ধৰি লৈছিল। কিন্তু যেতিয়া খোলা খিৰিকীৰ কাষৰ মেজত বহি পাঠ্য়পুথিৰ পাঠ আওৰাইছিল,চুবুৰীৰ বাপেক-মাকবোৰে নিজৰ নিজৰ ল'ৰাহঁতক ধিক্কাৰ দিছিল। কৈছিল-ঃ চাই আহগৈ যা,দাসৰ ল'ৰাই কেনেকৈ পঢ়ি আছে। ডাঙৰ মানুহ হ'বগৈ এদিন সি...-মণিকুন্তলা ভট্টাচাৰ্য,'[[s:অনুৰোধ|অনুৰোধ]]'। * ২০১২ চনৰ জুন মাহৰ কোনোবা এদিন মই ৰাজগড় ৰোডেৰে গাড়ী চলাই আহি আছিলো, কাষৰ চিটত আছিল তৰুণ ৷ আগেয়ে কোৱাৰ দৰে সিদিনাখনো তৰুণে বাৰে বাৰে কৈছিল— “ভাইটিদা, আপুনিও আমাৰ দলৰ লগত এভাৰেষ্ট অভিযানলৈ যাব পাৰে দেখোন !” তেতিয়া আমি কল্যাণ ষ্টোৰৰ সন্মুখত ৷ মই মোৰ গাড়ীখন ৰখাই দি তৰুণৰ মুখৰ পিনে চাইছিলো ৷তৰুণে সেই একেটা কথাকে যোৱা বছৰৰ পৰা কৈ আছিল ৷ সি কৈ থকা সময়খিনিত কথাটো মই গভীৰভাৱে লওঁ আৰু পাছত কামৰ ব্যস্ততাৰ বাবে পাহৰি যাওঁ ৷ সিদিনাখন মই তৰুণক কৈছিলো— “মোক এসপ্তাহ সময় দিয়া ভাবিবলৈ ৷” তাক তেনেকৈ কৈ মই মোৰ অফিচলৈ গুচি গৈছিলো ৷ কথাটো মোৰ মনৰ কোনোবাখিনিত লুকাই থাকিল ৷... -মনীষ কুমাৰ ডেকা, '[[s:এভাৰেষ্টত বিশ মিনিট|এভাৰেষ্টত বিশ মিনিট]]'। *দুপৰীয়াৰ অভাৱনীয় ঘটনাটোৱে মনটো তাৰ খেলি মেলি কৰি ৰাখিছিল।গাৰ কঁপনি তেতিয়াও মাৰ যোৱা নাছিল।ইমান শীতল বতৰতো মাজে মাজে সি ভৰিৰ পৰা মূৰলৈ এটা উত্তাপ অনুভৱ কৰিছিল।অৱশ্যে ভয়তে সি মুখ খুলি তাৰ মনৰ কথা কাকো ক'ব পৰা নাছিল।-মেদিনী চৌধুৰী,‘[[s:তাত নদী আছিল|তাত নদী আছিল]]’। *আনদিনাৰ দৰেই ৰেলআলিটোতে সি বহি ললেহি।তাৰ পিচপিনে বিলৰ দাঁতিৰ পথাৰখন জুপুকা মাৰি অ'ত ত'ত বহি থকা বগলী জাকেৰে চ'তমহীয়া শিমলুতলৰ বহল ঘাঁহনি এডৰা যেন দেখা গৈছিল।কাষতে পানী জিয়েলিত কোঢ়াল কৰি ঘাঁহ কাটি থকা ঘোঁৰাকেইটাকো বগলীজাকে ভয় কৰা নাছিল।-মেদিনী চৌধুৰী,‘[[s:ফেৰেংগাদাও|ফেৰেংগাদাও]]’। *বৰ বেছি হুলস্থুল শিলাদিত্যই সহিব নোৱাৰে।মূৰৰ ভিতৰখনত অসহ্য যন্ত্ৰণাৰ সৃষ্টি হয়।সেইবুলি সি স্মৃতিৰ ওচৰলৈ নহাকৈও থাকিব নোৱাৰে।তাৰ শান্ত স্বভাৱৰ বিপৰীতে তাই একেবাৰে উত্তাল সমুদ্ৰ।খোজ নাকাঢ়ে,উৰিহে যায় যেন।কথা নহয়,খনখনাই বটালিৰে পাত্থৰ কাটি যায়....।-মণিকুন্তলা ভট্টাচাৰ্য্য,‘[[s:মুক্তি|মুক্তি]]’। *দ কিমান হ’ল ? ন মিটাৰ ৷ পৰা যাবনে ?পায়েঙে উত্তৰ দিয়াৰ প্ৰয়োজনবোধ নকৰিলে। উত্তৰ দিব বুলি আশা কৰাটোও দৰাচলতে মোৰ মূৰ্খামিহে আছিল ৷ ভৰা ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ মাজত, কাজিৰঙাখনক সন্মুখত লৈ যেতিয়া পায়েং ব্যস্ত সৰু জাহাজখন থিৰেৰে ৰাখি লংগৰ পেলোৱাত, তেতিয়া মোৰ নিচিনা সাধাৰণ নৰমনিচৰ প্ৰশ্নৰ উত্তৰ নিদিয়াটোৱেই জয় পায়েঙৰ নিচিনা অভিজ্ঞ নাৱিকৰ বাবে আছিল স্বাভাৱিক ৷— মৃণাল তালুকদাৰ, ‘[[s:ছাংপোৰ পৰা ব্ৰহ্মপুত্ৰলৈ|ছাংপোৰ পৰা ব্ৰহ্মপুত্ৰলৈ]]’। ==ৰ== *মই এই কাহিনীৰ স্ৰষ্টা নহওঁ। নিৰুপায় হেজাৰ মানুহৰ বুকুৱে বুকুৱে লুকাই থকা এক বিষাদৰ মহাকাব্যৰ মই এজন অক্ষম ৰূপকাৰ মাত্ৰ। মেৰ নাম অৰুনাভ বৰা। মই এজন লেখক।মোৰ ঘৰ গুৱাহা্টিত।-ৰীতা চৌধুৰী,‘[[s: মাকাম ।|মাকাম।]]’ *বহুত সময় ধৰি চেলফোন টো বাজি থকা দেখি নিজৰ টেবুলৰ পৰা উঠি আহিল প্ৰবক্তা জয়শ্ৰী বৰা। সহকৰ্মী অদিতি চৌধুৰীৰ চেলফোন। নিজৰ টেবুলত এৰি থৈ গৈছে। অদিতি চৌধুৰিৰ টেবুলৰ ওচৰত এখন্তেক দ্বিধাগ্ৰস্ত হৈ থিয়হৈ থাকি কৌতহল সামৰিব নোৱাৰি জয়শ্ৰীয়ে ফোন টো তুলি ল’লে।-ৰীতা চৌধুৰী।[[s: এই সময় সেই সময় | এই সময় সেই সময়]] । *তলত মেঘৰ সমুদ্ৰ। ওপৰত আকাশৰ অগাধ শূন্যতা। এই শূন্যতাৰ মাজেৰে উৰি গৈ থকা এটা ষ্টিলৰ চৰাইৰ বুকুৰ ভিতৰত মই বহি আছোঁ।-ৰীতা চৌধুৰী,‘[[s: মায়াবৃত্ত ।|মায়াবৃত্ত। ]]’ *ডিব্ৰু বিশ্ববিদ্যালয়লৈ আমন্ত্ৰণ কৰা চিঠিখন পাই ভাস্বতীৰ অস্বস্তি আৰম্ভ হৈ গৈছিল। ক’ত জানো তাই পঢ়িছিল-স্মৃতি এনে এক প্ৰেম,যি বিচ্ছেদৰ পিচতো লগ এৰা নিদিয়ে।আজি তাইৰো একেই হৈছে।ভাস্বতীৰ চকুত ভাহি উঠিল শাৰী শাৰী নাহৰ গছৰ মন্দিৰ সদৃশ চূৰাবোৰ। বৰ্ণময় সেউজ,কেঁচাপতীয়া,ফিকা চাহৰ ৰঙৰ কোমল পাতবোৰ আকৌ এবাৰ ৰদৰ সোঁণালী সানি,কুমাৰী ভয় লৈ বতাহত ৰিব্ ৰিব্কৈ কঁপি উঠিল তাইৰ চকুৰ মণিত। *ব্যৰ্থ। ব্যৰ্থ বুলিয়েই ক’ব লাগিব। উজ্জল জীৱনৰ সম্ভাৱনা লৈ ওলাই অহা এজনী প্ৰাণচঞ্চল ছোৱালীৰ এই পৰিসমাপ্তিক ব্যৰ্থতা বুলি নকৈ কি কোৱা যায়। তাইতো.....। থাওক সেই সমাপ্তিৰ কথা।-ৰীতা চৌধুৰী,‘[[s: পপীয়া তৰাৰ সাধু|পপীয়া তৰাৰ সাধু]]’ *ৰাতিপুৱা। গুৱাহাটী মহানগৰীৰ এটা পৰিচ্ছন্ন উপপথৰ একাংশৰ দৃশ্যপট। সেই অংশত মাজত বাটটো ৰাখ দুফালে দুটা ঘৰ।এফালে পকী দেৱালেৰে ঘেৰা এডোখৰ মাটিত প্ৰায় চৌহদ জুৰি এট প্ৰকাণ্ড বহুতল অট্টালিকা। গুৱাহাটীত খোপনি পুতিবলৈ আৰম্ভ কৰা ফ্লেট জীৱনৰ চানেকি এটা আধুনিক এপাৰ্টমেণ্ট।ভাগে ভাগে বা কৰা অনেক পৰিয়ালৰ ভিন্নসুৰী জীৱনৰ কোলাহলেৰে মুখৰিত মুকলি ঠাইহীন সেই আবদ্ধ পৰিবেশৰ ঠিক বিপৰীতে বাটৰ সিটো মূৰে আছে লন আৰু ফুলনিৰে সুশোভিত বৃহৎ চৌহদৰ ভিতৰত এট অত্যাধুনিক দুমহলীয়া ঘৰ।-ৰীতা চৌধুৰী,'[[s:ৰাগ মালকোশ|ৰাগ মালকোশ]]' *বহল চাংখনৰ কাষতে দীঘল টেবুলখন।চাৰিটা খুঁটা পুতি বাঁহেৰে বনোৱা টেবুলখন আচলতে এখন চাঙেই।টেবুলৰ ওপৰত নিৰ্দিষ্ট স্থানত থাকে মোৰ,বাইদেউ আৰু ককাইদেউৰ কিতাপ-পত্ৰ,বহী।কণ আৰু মুন তেতিয়াও স্কুল যাবৰ হোৱাই নাই।সন্ধিয়া হলেই টেবুলৰ সন্মুখত ৰৈ আমি আটায়ে প্ৰৰ্থনা জুৰোঁ।....আমি কিমান মনঃপুত প্ৰৰ্থনা গাইছোঁ,সেইয়া পৰ্যবেক্ষন কৰি থাকে দেউতাই কেতিয়াবা মায়ো।...ঘৰলৈ সেই সময়ত কোনোবা মানুহৰ আগমন ঘতিলে চোতালতে বহে মানুহ।-ড.ৰুবুল মাউত,‘[[s:মোৰো এটা সপোন আছে।|মোৰো এটা সপোন আছে।]]’ *এই অসম দেশৰ লক্ষীমপুৰ জিলাত সোৱণশিৰী নামেৰে এখন নৈ আছে।এই নৈখন অখমৰ উত্তৰত থকা মিৰি ডফলাৰ পৰ্বত লানিৰ পৰা ওলাই উত্তৰ লক্ষীমপুৰৰ মাজেদি বাগৰি মাজুলীৰ খেৰকটীয়া নৈত পৰিছেগৈ।খেৰকটীয়া এখন বেলেগ নৈ নহয়।ব্ৰক্ষপুত্ৰৰ ঠাল এটা মাথোন।ঘাই ব্ৰক্ষপুত্ৰৰ পৰা ফাটি আহি সোৱণশিৰীত পৰিছে।আজিকালিও লক্ষীমপুৰ আৰু মাজুলীৰ সাধাৰণ শ্ৰেণীৰ মানুহৰ ভিতৰত এনেকুৱা প্ৰবাদ আছে যে ব্ৰক্ষপুত্ৰ বাবাই আগবাঢ়ি আহি,তেওঁৰ পৰম ৰূপৱতী সৰ্বগুণে বিভূষিতা ভাৰ্য্যা সোৱণশিৰীক বাটৰে পৰা আদৰি নিছে।যি ঠাইত সোৱণশিৰী আৰু খেৰকটীয়া লগ লাগিছে,সেই ঠাইৰে পৰা যিখন নৈ হৈছে,তাৰ নাম লুইত।লুইত লক্ষীমপুৰ আৰু মাজুলীৰ মাজেদি বাগৰি পছিম মুখে ব্ৰক্ষপুত্ৰত পৰিছে।-ৰজনীকান্ত বৰদলৈ, ‘[[s:মিৰি জীয়ৰী।|মিৰি জীয়ৰী।]]’ * ফাগুন মাহ৷ ভৰ দুপৰীয়া ৷ আকাশ ধুৱঁলি-কুৱঁলি ৷ পচিম ফালৰ পৰা খৰাং পচোৱা মাৰিছে ৷ বাটে-পথে হাবি পোৰা ছাইবিলাক উৰি উৰি পৰিছে ৷ এজোপা জৰি গছৰ আগৰ পৰা একো একোবাৰ উৰামাৰি এহাল ফেঁহুচৰায়ে এই ছাইবিলাক ওপৰতে ধৰি ধৰি খাইছে ৷ - ৰজনীকান্ত বৰদলৈ, ‘[[s:মনোমতী।|মনোমতী।]]’ *হাৰ কপোৱা শীত। ঘড়ীৰ কাঁটা আগ বাঢ়িছে নতুন এটা দিন আৰম্ভ কৰিবৰ বাবে। মহা নগৰীৰ আটাইয়ে বোধ হয় টোপনিত অচেতন। চতুৰ্দিশে অদ্ভুত এক নৈঃশব্দ।-ৰন্জু হাজৰিকা,‘[[s: নৰকৰ ফুল।|নৰকৰ ফুল।]]’ *গধূলি। গোভা ৰাজ্যৰ ৰাজ-হাউলী। আনকালে কৰ্মব্যস্ত মানুহৰ আহা-যোৱা,কথা-বতৰাই গম্গমীয়া কৰি ৰখা গোভাৰ ৰাজানঃ আজি শব্দহীন। শোকস্তব্ধ। গোভাৰ ৰাজপুত্ৰ,কুমৈ বঘৰাৰ ৰজা মৃগাঙ্কৰ মুণ্ডহীন শৱদেহ দাহ কৰি অলপ আগেয়ে উভতি আহিছে গোভাৰজা সাধুকুমাৰ আৰু কুলৰ লোক সকল। উভতি আহিছে চুবুৰীয়া ৰাজ্য সমুহৰ পৰা অহা ৰজা আৰু ৰাজপ্ৰতিনিদিসকল।উভতি আহিছে সংখ্যাহীন প্ৰজা।-ৰীতা চৌধুৰী,‘[[s:দেও লাংখুই।|দেও লাংখুই।]]’ *মহানগৰৰ কোলাহলে আহি যি অংশত তীব্ৰতা হেৰুৱাই পেলাই,ঠিক তেনে এডোখৰ ঠাইত বূহৎ চৌহদৰ ভিতৰত আধুনিকতাৰ গৌৰৱ বিচ্ছুৰিত কৰি থিয় হৈ আছে চিকিৎসা মহাবিদ্য়ালয়ৰ বূহৎ বিল্ডিংটো। জীৱন বিচাৰি অহা মানুহ আৰু জীৱন বিচাৰি অহা মানুহৰ প্ৰয়োজনক কেন্দ্ৰ কৰি গোট খোৱা ভিন্ন ভিন্ন বূত্তিৰ মানুহৰ সমাগমে অহোৰাত্ৰি মুখৰ কৰি ৰাখে বিল্ডিংটোৰ চৌপাশ।-ৰীতা চৌধুৰী,‘[[s:হূদয় নিৰুপায়।|হূদয় নিৰুপায়।]]’ *ত্ৰিছ নৱেম্বৰ ৷ দুহেজাৰ দুই চন ৷ আঘোণ মাহৰ তেৰ দিন ৷ পুৱাৰ পাতল কুঁৱলীয়ে ডিফু চহৰক সাবটি ধৰিছিল, আলফুলকৈ ৷ ঘৰৰ সন্মুখৰ পাইন গছজোপাৰ চিৰচিৰিয়া পাতবোৰতো আঘোণমহীয়া কুঁৱলীয়ে মিঠা আমেজ সানিছিল—— মৰমেৰে ৷ ——ৰং বং তেৰাং,‘[[s:মোৰ জন্ম হোৱাটো অন্ততঃ সচাঁ।|মোৰ জন্ম হোৱাটো অন্ততঃ সচাঁ।]]’ ==ল== * ৰাতি দুপৰ হৈছে। জগত নিমাত, নিস্তব্ধ। সৰু বেজি এটি হাতৰ পৰা মাটিত পৰিলেও কাণ যায়। মাজে মাজে ফেৰুৱাৰ 'ফেউ' 'ফেউ', কুকুৰৰ 'ভুক্' 'ভুক্', হুদুৰ মাত আৰু ফেঁচাৰ কুৰুলীয়ে এই নিশাৰ নিফুট ভয়-লগা ৰাতিক আৰু ভয়-লগা কৰি তুলিছে। - লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱা, [[s:পদুম_কুঁৱৰী|পদুম কুঁৱৰী]] *বিশ্ববিখ্যাত বহুৰাষ্ট্ৰীয় প্ৰতিস্থান 'ভিভিয়ান ইন্টাৰনেচনেল'ৰ আণৱিক জীৱ বিদ্যা শাখাৰ মুৰব্বী ড. অনুজ কৃপালনিয়ে তিনিতা ই মেইলৰ বাৰ্তা গ্ৰহন কৰি প্ৰিণ্ট আউট তিনিটা আছুতীয়াকৈ থৈ ইন্টানেটৰ যোগেদি তথ্য় পাবৰ বাবে ডেক্সটপত আখৰ কেইটা টিপাৰ লগে লগে পৰ্দাত কথা বোৰ জিলিকি উঠিলঃ -লক্ষ্মীনন্দন বৰা, [[s: কায়কল্প |কায়কল্প]] ==শ== :তোৰ লক্ষ্য কিন্তু পাহৰি নাজাবি। মই তোক ডাক্তৰ হ'বলৈ হে গুৱাহাটীলৈ পঠিয়াইছো,মুকলিপক্ষী হৈ আকাশত উৰিবলৈ নহয়। হায়াৰছেকেণ্ডাৰীৰ দুটা বছৰ মন দি পঢ় নহ'লে একো লাভ নহব।-শিখা শৰ্মা।[[s: চিনৰিটা|চিনৰিটা ]] *:শালিকী এ...লথৌ থৌ... ভাত হ’ল শাক হ’ল ডালত পৰি খা..আ..হি : বোকা আছে পানী আছে কেনেকৈ যাম ! নাই, বোকা-পানী দেখি থমকি ৰোৱা নাছিল৷ খুব সাৱধানে খুপি খুপি আগবাঢ়িছিল কণমানি ভৰি দুখনি ৷ ডাৱৰ ভেদি বেলিয়ে ভুমুকি মাৰিছিল ৷ৰ’দৰ হেঁচোকনিত গছপাতবোৰৰ ঘুমটি ভাগিছিল, ফুলবোৰে হাঁহিছিল,এটি-দুটিকৈ অনেকটি পখিলা জাকি মাৰি উৰি গৈছিল ৷ঠোঁটত গীত এটি এটি লৈ চৰাইবোৰো উৰা মাৰিছিল ৷ ধূলি-বালিৰ ধেমালিবোৰে মোক হাত বাউলি মাতিছিল ৷ ফটাকানিৰ ছোৱালীবোৰে মোৰ বাবেই বাট চাই আছিল ৷ আৰু মোৰ খেলৰ প্ৰধান সংগী ৰুবী...তাই চাগে’ নাৰিকলৰ কোৰোকাত বালি-মাটি-বনপাতৰ ভাত-তৰকাৰী ৰান্ধিলেই! খুপি খুপি গৈ থকা মোৰ ভৰি দুখন ডেউকা হ’ব খুজিছিল ৷ —— শৰ্মিষ্ঠা প্ৰীতম ৷ [[s:আত্মকথা ৷|আত্মকথা ৷]] ==চ== *নৈ খনে কথা কয়। বহুত পুৰনি কথা। কথাবোৰ দুয়োপাৰৰ গৰাত লাগি লাগি ৰয়। বিৰিণাৰ পাতত বহুত দিনলৈ লাগি থাকে। বতাহজাক আহি পুৰণি কথাবোৰ বিৰিণাৰ পাতৰ পৰা ক’ৰবালৈ লৈ যায়। তথাপি কথাৰ শেষ নাই। ::— চৈয়দ আব্দুল মালিক, [[সূৰুযমুখীৰ স্বপ্ন]] *ৰ’দ জাক টান আছিল। নৈ-পৰীয়া বতাহ জাক কোমলকৈ বৈ আছিল। হাবিৰ গছ-গছনিবোৰৰ পাতবোৰে সামান্য জিৰ্ জিৰনি শব্দ তুলি নাচি আছিল। বিয়াগোম বৰগছজোপাৰ গধুৰ পাতবোৰো অলপ অলপকৈ কঁপিছিল। ::— চৈয়দ আব্দুল মালিক, [[ধন্য নৰ তনু ভাল]] *মহাযুদ্ধৰ সাময়িকভাৱে, মাত্ৰ এৰাতিৰ বাবে,অৱসান ঘটিছে। এতিয়া আৰম্ভ হৈছে মোৰ মনৰ এক সৰ্বাত্মক যুদ্ধ। এই যুদ্ধত উত্তীৰ্ণ হ’লেই মই আচল যুদ্ধত উত্তীৰ্ণ হ’ব পাৰিম। ::— চন্দ্ৰপ্ৰসাদ শইকীয়া, [[মহাৰথী]] ==য== *পৃথিৱীত নিশ্চয় জুই লাগিছে। নহলে ৰবাব টেঙা এটাৰ দাম পাঁচ টকা বুলি কোনে বিশ্বাস কৰিব? কথাবোৰ অফিচত শুনি খেৰজান বাগিছাৰ বৰ কেৰাণী শইকীয়াই ঘৰত কয়হি। তেওঁৰ ৰান্ধনি-চাকৰ ভীমচন্দ্ৰই শুনি অবাক হয়, আৰু শইকীয়াৰ পুতেক বাখৰৰ আগত কয়। বাখৰে মাত্ৰ মন্তব্য কৰে,“দুনিয়াত জুই লাগিছে ভীম। চাৰিওফালে যুদ্ধ লাগিছে। মানুহৰ দাম সস্তা হৈছে, বস্তুৰ দাম বাঢ়িছে। মোক বেচিলে পাঁচ পইচাও নেপাৱ।” ::— যোগেশ দাস, [[ডাৱৰ আৰু নাই]] [[শ্ৰেণী:বিষয়বস্তু]] q964u0c97vq12iajyfyrtii8ez1lcdc 0 2320 19744 18864 2024-10-14T01:03:15Z Kuldhar Rabha 12 /* বিজয়িনী */বানান… 19744 wikitext text/x-wiki '''জুলী বৰুৱা''' জুলী বৰুৱা এনে এগৰাকী ছোৱালী যিয়ে এটা বাচ দূৰ্ঘটনাত(২০০৭ চনৰ ১৩মে) নিজৰ দুয়োখন হাত হেৰুৱাই কৃত্ৰিম হাতৰ সাহায়ত সমাজত নিজকে প্ৰতিষ্ঠা কৰিবলৈ সক্ষম হৈছে। এই কৃত্ৰিম হাত দুখন সকলো সময়তে পানী বা বিদ্যুৎৰ পৰা আঁতৰাই ৰাখিব লগা হৈছিল বাবেই নিজৰ অত্যন্ত ব্যক্তিগত কামবোৰ কৰাৰ বাবে অন্য ছোৱালী বা তিৰোতাৰ সহায় ল'ব লগা হৈছিল যদিও কেতিয়াও মনোবল হেৰুওৱা নাছিল। কঠোৰ পৰিশ্ৰমৰ অন্তত এই কৃত্ৰিম হাতেৰে লিখিবলৈও সক্ষম হৈছিল আৰু আধৰুৱা হৈ থকা স্নাতক পৰীক্ষাত সুখ্যাতিৰে উত্তীৰ্ণ হৈছিল। ‘[[বিজয়িনী (গ্ৰন্থ)| বিজয়িনী]]’,তেখেতৰ তেজোদীপ্ত আত্মকাহিনী সম্বলিত গ্ৰন্থ। <ref name="ক">{{cite book | title=বিজয়িনী | publisher=ষ্টুডেণ্টচ্ ষ্টৰচ | author=বৰুৱা জুলী | year=২০১৩ | pages=১২৭,১৩১,১৩৬,১৫০,১৬৯,১৮৯,২১১,২১৬ | isbn=978-81-7665-526-2}}</ref> তেখেতৰ আন এখন গ্ৰন্থ হৈছে [[ক্ৰিষ্টি ব্ৰাউন আৰু মই (গ্ৰন্থ)|ক্ৰিষ্টি ব্ৰাউন আৰু মই]]। ==উদ্ধৃতি== ===বিজয়িনী=== # কৃত্ৰিম হাতখনে আখৰ লেখা ধৰণটো সামান্য বেলেগ….। মই হাতত কলমটো লৈ তেওঁৰ মতে লিখাতকৈ নিজৰ ধৰণেহে মন গ’ল। মোৰ যেন অৱচেতন মনটোৱে কৈ থাকিল লিখ পাৰিবি....। আখৰকেইটা লিখাৰ পাছত ভাবিলোঁ মানুহে প্ৰকৃততে ইচ্ছা কৰিলে সকলো কামেই কৰিব পাৰে। তাৰ বাবে কোনো নীতি নিয়ম বা শৃংখলাৰ প্ৰয়োজন নাথাকে। # বিজ্ঞানী ষ্টিফেন হকিঙে যদি মাত্ৰ এখন হাতৰ দুটা আঙুলি লৰ-চৰ কৰিয়েই বিজ্ঞানৰ ন ন তথ্য আৱিষ্কাৰ কৰিব পাৰে, তেনেহ’লে মোৰ দৰে সুস্থ সবল ছোৱালীজনীয়ে নোৱাৰিম কিয়। মোৰ মাত্ৰ হাত দুখনহে নাই, বাকী সকলো আছে। নিজেই নিজকে ক’লোঁ। # ….“ জীৱন কি বুজা নাছিলোঁ। জনা নাছিলোঁ জীৱনক কেনেকৈ গ্ৰহণ কৰিব লাগে। কিন্তু ভৰ যৌৱনতে দুয়োখন হাত হেৰুৱাই দিশহাৰা হওঁতে, মানসিক ভাৰসাম্যতা লোপ পাব খোজা সময়তেই আপোনালোকে মোক তুলি ধৰি সন্ধান দিলে এটা নতুন পথৰ। দুখ-যন্ত্ৰনাও যে জীৱনৰ এটা অংশ তাকো শিকালে। এতিয়া মই মাথোঁ দুখন হাত লৈয়েই আপোনালোকৰ মাজত থিয় হোৱা নাই, মই থিয় হৈছোঁ নতুন উদ্যম, এক নতুন মানসিকতা আৰু এক অন্য দৃষ্টি ভংগিৰে....।” মোৰ যেন কৃতজ্ঞতাৰ ভাষা নাছিল। আজীৱন ঋণী হৈ ৰ’লোঁ তেওঁলোকৰ ওচৰত। # যিকোনো পৰিস্থিতিতেই নিজক চম্ভালিলৈ পঢ়াৰ জীৱন সম্পূৰ্ণ কৰিবলৈ মানসিকভাৱে প্ৰস্তুত হ’লোঁ। কোনেও যাতে মোক ‘আয়ৈ দেহি’ অথবা ‘বেচেৰী’ জাতীয় শব্দৰে পুতৌ কৰিব নোৱাৰে। মোৰ বিবেচনাত পুতৌ সেইসকল লোকেহে হয়তো বিচাৰে, যিসকলৰ আত্মবিশ্বাসৰ অভাৱ। কিন্তু মোৰ যেন আত্মবিশ্বাস আগতকৈ বাঢ়িলহে। # সন্তুষ্টি ল’ব জনা জনেই পৃথিৱীৰ আটাইতকৈ সুখী ব্যক্তি। # মই একান্তভাৱে অনুভৱ কৰোঁ হতাশ আৰু চৰম বিপৰ্য্যয়ৰ সন্মুখত অদম্য সাহসেৰে থিয় হোৱাটো আমাৰ জীৱনৰ লক্ষ্য হোৱা উচিত। # “জুলী, তুমি কাৰোবাৰ দৃষ্টি আকৰ্ষণ কৰিবলৈ বা ভাল লগাবলৈ জোৰ কৰি টান টান শব্দবোৰ লিখাৰ প্ৰয়োজন নাই। পানীৰ টেপটো খুলি দিলে যিদৰে সৰসৰাই পানী ওলাই আহে, ঠিক তেনেদৰে তোমাৰ মনৰ পৰা যি নিৰ্গত হৈছে তাকেই লিখি যোৱা।” হোমেন বৰগোহাঞি। # যন্ত্ৰণা যিদৰে ক্ষয় অথবা ধ্বংসৰ প্ৰতীক, ঠিক তেনেদৰে যন্ত্ৰণাক শক্তিলৈ ৰূপান্তৰ কৰিব পাৰিলেই ই হ’ব পাৰে সৃষ্টিৰ প্ৰতীক। প্ৰচণ্ড বা-মাৰলীয়ে স্বপ্নৰ কাৰেংঘৰ বিধস্ত কৰি থৈ যোৱাৰ পাছতো মানুহ জীয়াই থাকে। আচলতে জীৱনলৈ অহা দুখ যন্ত্ৰণাবোৰে মানুহক ভাৰাক্ৰান্ত কৰাতকৈ শক্তিশালীহে কৰি তোলে। ===ক্ৰিষ্টি ব্ৰাউন আৰু মই=== #শূলেহে শূল কঢ়াৰ দৰে জীৱনৰ যন্ত্ৰণাইহে আমাক যন্ত্ৰণাক জয় কৰাৰ মন্ত্ৰপাঠ দিয়ে। #এজন মানুহৰ কাহিনীয়ে আমাক যিমান মুগ্ধ বা অনুপ্ৰাণিত কৰে, তাতোকৈ বেছি অনুপ্ৰাণিত কৰে ভিন্ন সময়ত তোলা মানুহজনৰ ছবিসমূহে। #কোনো এটা কাম সম্পূৰ্ণ কৰিবলৈ মানুহক প্ৰেৰণাৰ লগতে প্ৰয়োজন হয় তাগিদাৰো। #কাৰোবাৰ অকণমান প্ৰেৰণা আৰু বন্ধুত্বসুলভ সঁচা আন্তৰিকতাই মানুহৰ জীৱনত কিমান প্ৰভাৱ পেলায়,তাক কৈ শেষ কৰিব নোৱাৰি। #নিয়তিৰ নিষ্ঠুৰ আঘাতৰ পিছতো জীৱনে সুন্দৰকৈ পেখম ধৰে, চতুৰ্দিশ উজলাই তোলে। #মানুহৰ প্ৰতিভাই বহুজনক ওচৰ চপাই নিব পাৰে। #কেতিয়াবা সময়ে অসহায় অৱস্থাকো প্ৰত্যাহ্বান হিচাপে ল'বলৈ বাধ্য কৰায়। ==তথ্য সূত্ৰ== {{reflist}} [[শ্ৰেণী:অসমীয়া নাৰী]] [[শ্ৰেণী:অসমীয়া সাহিত্যিক]] [[শ্ৰেণী:জীৱিত ব্যক্তি]] [[শ্ৰেণী:ভাৰতীয় নাগৰিক]] kdqw1telms0eq1lgip08vgokis0glgs 19745 19744 2024-10-14T01:03:53Z Kuldhar Rabha 12 /* উৎস */ 19745 wikitext text/x-wiki '''জুলী বৰুৱা''' জুলী বৰুৱা এনে এগৰাকী ছোৱালী যিয়ে এটা বাচ দূৰ্ঘটনাত(২০০৭ চনৰ ১৩মে) নিজৰ দুয়োখন হাত হেৰুৱাই কৃত্ৰিম হাতৰ সাহায়ত সমাজত নিজকে প্ৰতিষ্ঠা কৰিবলৈ সক্ষম হৈছে। এই কৃত্ৰিম হাত দুখন সকলো সময়তে পানী বা বিদ্যুৎৰ পৰা আঁতৰাই ৰাখিব লগা হৈছিল বাবেই নিজৰ অত্যন্ত ব্যক্তিগত কামবোৰ কৰাৰ বাবে অন্য ছোৱালী বা তিৰোতাৰ সহায় ল'ব লগা হৈছিল যদিও কেতিয়াও মনোবল হেৰুওৱা নাছিল। কঠোৰ পৰিশ্ৰমৰ অন্তত এই কৃত্ৰিম হাতেৰে লিখিবলৈও সক্ষম হৈছিল আৰু আধৰুৱা হৈ থকা স্নাতক পৰীক্ষাত সুখ্যাতিৰে উত্তীৰ্ণ হৈছিল। ‘[[বিজয়িনী (গ্ৰন্থ)| বিজয়িনী]]’,তেখেতৰ তেজোদীপ্ত আত্মকাহিনী সম্বলিত গ্ৰন্থ। <ref name="ক">{{cite book | title=বিজয়িনী | publisher=ষ্টুডেণ্টচ্ ষ্টৰচ | author=বৰুৱা জুলী | year=২০১৩ | pages=১২৭,১৩১,১৩৬,১৫০,১৬৯,১৮৯,২১১,২১৬ | isbn=978-81-7665-526-2}}</ref> তেখেতৰ আন এখন গ্ৰন্থ হৈছে [[ক্ৰিষ্টি ব্ৰাউন আৰু মই (গ্ৰন্থ)|ক্ৰিষ্টি ব্ৰাউন আৰু মই]]। ==উদ্ধৃতি== ===বিজয়িনী=== # কৃত্ৰিম হাতখনে আখৰ লেখা ধৰণটো সামান্য বেলেগ….। মই হাতত কলমটো লৈ তেওঁৰ মতে লিখাতকৈ নিজৰ ধৰণেহে মন গ’ল। মোৰ যেন অৱচেতন মনটোৱে কৈ থাকিল লিখ পাৰিবি....। আখৰকেইটা লিখাৰ পাছত ভাবিলোঁ মানুহে প্ৰকৃততে ইচ্ছা কৰিলে সকলো কামেই কৰিব পাৰে। তাৰ বাবে কোনো নীতি নিয়ম বা শৃংখলাৰ প্ৰয়োজন নাথাকে। # বিজ্ঞানী ষ্টিফেন হকিঙে যদি মাত্ৰ এখন হাতৰ দুটা আঙুলি লৰ-চৰ কৰিয়েই বিজ্ঞানৰ ন ন তথ্য আৱিষ্কাৰ কৰিব পাৰে, তেনেহ’লে মোৰ দৰে সুস্থ সবল ছোৱালীজনীয়ে নোৱাৰিম কিয়। মোৰ মাত্ৰ হাত দুখনহে নাই, বাকী সকলো আছে। নিজেই নিজকে ক’লোঁ। # ….“ জীৱন কি বুজা নাছিলোঁ। জনা নাছিলোঁ জীৱনক কেনেকৈ গ্ৰহণ কৰিব লাগে। কিন্তু ভৰ যৌৱনতে দুয়োখন হাত হেৰুৱাই দিশহাৰা হওঁতে, মানসিক ভাৰসাম্যতা লোপ পাব খোজা সময়তেই আপোনালোকে মোক তুলি ধৰি সন্ধান দিলে এটা নতুন পথৰ। দুখ-যন্ত্ৰনাও যে জীৱনৰ এটা অংশ তাকো শিকালে। এতিয়া মই মাথোঁ দুখন হাত লৈয়েই আপোনালোকৰ মাজত থিয় হোৱা নাই, মই থিয় হৈছোঁ নতুন উদ্যম, এক নতুন মানসিকতা আৰু এক অন্য দৃষ্টি ভংগিৰে....।” মোৰ যেন কৃতজ্ঞতাৰ ভাষা নাছিল। আজীৱন ঋণী হৈ ৰ’লোঁ তেওঁলোকৰ ওচৰত। # যিকোনো পৰিস্থিতিতেই নিজক চম্ভালিলৈ পঢ়াৰ জীৱন সম্পূৰ্ণ কৰিবলৈ মানসিকভাৱে প্ৰস্তুত হ’লোঁ। কোনেও যাতে মোক ‘আয়ৈ দেহি’ অথবা ‘বেচেৰী’ জাতীয় শব্দৰে পুতৌ কৰিব নোৱাৰে। মোৰ বিবেচনাত পুতৌ সেইসকল লোকেহে হয়তো বিচাৰে, যিসকলৰ আত্মবিশ্বাসৰ অভাৱ। কিন্তু মোৰ যেন আত্মবিশ্বাস আগতকৈ বাঢ়িলহে। # সন্তুষ্টি ল’ব জনা জনেই পৃথিৱীৰ আটাইতকৈ সুখী ব্যক্তি। # মই একান্তভাৱে অনুভৱ কৰোঁ হতাশ আৰু চৰম বিপৰ্য্যয়ৰ সন্মুখত অদম্য সাহসেৰে থিয় হোৱাটো আমাৰ জীৱনৰ লক্ষ্য হোৱা উচিত। # “জুলী, তুমি কাৰোবাৰ দৃষ্টি আকৰ্ষণ কৰিবলৈ বা ভাল লগাবলৈ জোৰ কৰি টান টান শব্দবোৰ লিখাৰ প্ৰয়োজন নাই। পানীৰ টেপটো খুলি দিলে যিদৰে সৰসৰাই পানী ওলাই আহে, ঠিক তেনেদৰে তোমাৰ মনৰ পৰা যি নিৰ্গত হৈছে তাকেই লিখি যোৱা।” হোমেন বৰগোহাঞি। # যন্ত্ৰণা যিদৰে ক্ষয় অথবা ধ্বংসৰ প্ৰতীক, ঠিক তেনেদৰে যন্ত্ৰণাক শক্তিলৈ ৰূপান্তৰ কৰিব পাৰিলেই ই হ’ব পাৰে সৃষ্টিৰ প্ৰতীক। প্ৰচণ্ড বা-মাৰলীয়ে স্বপ্নৰ কাৰেংঘৰ বিধস্ত কৰি থৈ যোৱাৰ পাছতো মানুহ জীয়াই থাকে। আচলতে জীৱনলৈ অহা দুখ যন্ত্ৰণাবোৰে মানুহক ভাৰাক্ৰান্ত কৰাতকৈ শক্তিশালীহে কৰি তোলে। ===ক্ৰিষ্টি ব্ৰাউন আৰু মই=== #শূলেহে শূল কঢ়াৰ দৰে জীৱনৰ যন্ত্ৰণাইহে আমাক যন্ত্ৰণাক জয় কৰাৰ মন্ত্ৰপাঠ দিয়ে। #এজন মানুহৰ কাহিনীয়ে আমাক যিমান মুগ্ধ বা অনুপ্ৰাণিত কৰে, তাতোকৈ বেছি অনুপ্ৰাণিত কৰে ভিন্ন সময়ত তোলা মানুহজনৰ ছবিসমূহে। #কোনো এটা কাম সম্পূৰ্ণ কৰিবলৈ মানুহক প্ৰেৰণাৰ লগতে প্ৰয়োজন হয় তাগিদাৰো। #কাৰোবাৰ অকণমান প্ৰেৰণা আৰু বন্ধুত্বসুলভ সঁচা আন্তৰিকতাই মানুহৰ জীৱনত কিমান প্ৰভাৱ পেলায়,তাক কৈ শেষ কৰিব নোৱাৰি। #নিয়তিৰ নিষ্ঠুৰ আঘাতৰ পিছতো জীৱনে সুন্দৰকৈ পেখম ধৰে, চতুৰ্দিশ উজলাই তোলে। #মানুহৰ প্ৰতিভাই বহুজনক ওচৰ চপাই নিব পাৰে। #কেতিয়াবা সময়ে অসহায় অৱস্থাকো প্ৰত্যাহ্বান হিচাপে ল'বলৈ বাধ্য কৰায়। == উৎস == {{reflist}} [[শ্ৰেণী:অসমীয়া নাৰী]] [[শ্ৰেণী:অসমীয়া সাহিত্যিক]] [[শ্ৰেণী:জীৱিত ব্যক্তি]] [[শ্ৰেণী:ভাৰতীয় নাগৰিক]] 5evv7iw8x5ra0skzoi9ubj3i98rtdbi 19746 19745 2024-10-14T01:05:27Z Kuldhar Rabha 12 removed [[Category:ভাৰতীয় নাগৰিক]]; added [[Category:ভাৰতৰ ব্যক্তি]] using [[Help:Gadget-HotCat|HotCat]] 19746 wikitext text/x-wiki '''জুলী বৰুৱা''' জুলী বৰুৱা এনে এগৰাকী ছোৱালী যিয়ে এটা বাচ দূৰ্ঘটনাত(২০০৭ চনৰ ১৩মে) নিজৰ দুয়োখন হাত হেৰুৱাই কৃত্ৰিম হাতৰ সাহায়ত সমাজত নিজকে প্ৰতিষ্ঠা কৰিবলৈ সক্ষম হৈছে। এই কৃত্ৰিম হাত দুখন সকলো সময়তে পানী বা বিদ্যুৎৰ পৰা আঁতৰাই ৰাখিব লগা হৈছিল বাবেই নিজৰ অত্যন্ত ব্যক্তিগত কামবোৰ কৰাৰ বাবে অন্য ছোৱালী বা তিৰোতাৰ সহায় ল'ব লগা হৈছিল যদিও কেতিয়াও মনোবল হেৰুওৱা নাছিল। কঠোৰ পৰিশ্ৰমৰ অন্তত এই কৃত্ৰিম হাতেৰে লিখিবলৈও সক্ষম হৈছিল আৰু আধৰুৱা হৈ থকা স্নাতক পৰীক্ষাত সুখ্যাতিৰে উত্তীৰ্ণ হৈছিল। ‘[[বিজয়িনী (গ্ৰন্থ)| বিজয়িনী]]’,তেখেতৰ তেজোদীপ্ত আত্মকাহিনী সম্বলিত গ্ৰন্থ। <ref name="ক">{{cite book | title=বিজয়িনী | publisher=ষ্টুডেণ্টচ্ ষ্টৰচ | author=বৰুৱা জুলী | year=২০১৩ | pages=১২৭,১৩১,১৩৬,১৫০,১৬৯,১৮৯,২১১,২১৬ | isbn=978-81-7665-526-2}}</ref> তেখেতৰ আন এখন গ্ৰন্থ হৈছে [[ক্ৰিষ্টি ব্ৰাউন আৰু মই (গ্ৰন্থ)|ক্ৰিষ্টি ব্ৰাউন আৰু মই]]। ==উদ্ধৃতি== ===বিজয়িনী=== # কৃত্ৰিম হাতখনে আখৰ লেখা ধৰণটো সামান্য বেলেগ….। মই হাতত কলমটো লৈ তেওঁৰ মতে লিখাতকৈ নিজৰ ধৰণেহে মন গ’ল। মোৰ যেন অৱচেতন মনটোৱে কৈ থাকিল লিখ পাৰিবি....। আখৰকেইটা লিখাৰ পাছত ভাবিলোঁ মানুহে প্ৰকৃততে ইচ্ছা কৰিলে সকলো কামেই কৰিব পাৰে। তাৰ বাবে কোনো নীতি নিয়ম বা শৃংখলাৰ প্ৰয়োজন নাথাকে। # বিজ্ঞানী ষ্টিফেন হকিঙে যদি মাত্ৰ এখন হাতৰ দুটা আঙুলি লৰ-চৰ কৰিয়েই বিজ্ঞানৰ ন ন তথ্য আৱিষ্কাৰ কৰিব পাৰে, তেনেহ’লে মোৰ দৰে সুস্থ সবল ছোৱালীজনীয়ে নোৱাৰিম কিয়। মোৰ মাত্ৰ হাত দুখনহে নাই, বাকী সকলো আছে। নিজেই নিজকে ক’লোঁ। # ….“ জীৱন কি বুজা নাছিলোঁ। জনা নাছিলোঁ জীৱনক কেনেকৈ গ্ৰহণ কৰিব লাগে। কিন্তু ভৰ যৌৱনতে দুয়োখন হাত হেৰুৱাই দিশহাৰা হওঁতে, মানসিক ভাৰসাম্যতা লোপ পাব খোজা সময়তেই আপোনালোকে মোক তুলি ধৰি সন্ধান দিলে এটা নতুন পথৰ। দুখ-যন্ত্ৰনাও যে জীৱনৰ এটা অংশ তাকো শিকালে। এতিয়া মই মাথোঁ দুখন হাত লৈয়েই আপোনালোকৰ মাজত থিয় হোৱা নাই, মই থিয় হৈছোঁ নতুন উদ্যম, এক নতুন মানসিকতা আৰু এক অন্য দৃষ্টি ভংগিৰে....।” মোৰ যেন কৃতজ্ঞতাৰ ভাষা নাছিল। আজীৱন ঋণী হৈ ৰ’লোঁ তেওঁলোকৰ ওচৰত। # যিকোনো পৰিস্থিতিতেই নিজক চম্ভালিলৈ পঢ়াৰ জীৱন সম্পূৰ্ণ কৰিবলৈ মানসিকভাৱে প্ৰস্তুত হ’লোঁ। কোনেও যাতে মোক ‘আয়ৈ দেহি’ অথবা ‘বেচেৰী’ জাতীয় শব্দৰে পুতৌ কৰিব নোৱাৰে। মোৰ বিবেচনাত পুতৌ সেইসকল লোকেহে হয়তো বিচাৰে, যিসকলৰ আত্মবিশ্বাসৰ অভাৱ। কিন্তু মোৰ যেন আত্মবিশ্বাস আগতকৈ বাঢ়িলহে। # সন্তুষ্টি ল’ব জনা জনেই পৃথিৱীৰ আটাইতকৈ সুখী ব্যক্তি। # মই একান্তভাৱে অনুভৱ কৰোঁ হতাশ আৰু চৰম বিপৰ্য্যয়ৰ সন্মুখত অদম্য সাহসেৰে থিয় হোৱাটো আমাৰ জীৱনৰ লক্ষ্য হোৱা উচিত। # “জুলী, তুমি কাৰোবাৰ দৃষ্টি আকৰ্ষণ কৰিবলৈ বা ভাল লগাবলৈ জোৰ কৰি টান টান শব্দবোৰ লিখাৰ প্ৰয়োজন নাই। পানীৰ টেপটো খুলি দিলে যিদৰে সৰসৰাই পানী ওলাই আহে, ঠিক তেনেদৰে তোমাৰ মনৰ পৰা যি নিৰ্গত হৈছে তাকেই লিখি যোৱা।” হোমেন বৰগোহাঞি। # যন্ত্ৰণা যিদৰে ক্ষয় অথবা ধ্বংসৰ প্ৰতীক, ঠিক তেনেদৰে যন্ত্ৰণাক শক্তিলৈ ৰূপান্তৰ কৰিব পাৰিলেই ই হ’ব পাৰে সৃষ্টিৰ প্ৰতীক। প্ৰচণ্ড বা-মাৰলীয়ে স্বপ্নৰ কাৰেংঘৰ বিধস্ত কৰি থৈ যোৱাৰ পাছতো মানুহ জীয়াই থাকে। আচলতে জীৱনলৈ অহা দুখ যন্ত্ৰণাবোৰে মানুহক ভাৰাক্ৰান্ত কৰাতকৈ শক্তিশালীহে কৰি তোলে। ===ক্ৰিষ্টি ব্ৰাউন আৰু মই=== #শূলেহে শূল কঢ়াৰ দৰে জীৱনৰ যন্ত্ৰণাইহে আমাক যন্ত্ৰণাক জয় কৰাৰ মন্ত্ৰপাঠ দিয়ে। #এজন মানুহৰ কাহিনীয়ে আমাক যিমান মুগ্ধ বা অনুপ্ৰাণিত কৰে, তাতোকৈ বেছি অনুপ্ৰাণিত কৰে ভিন্ন সময়ত তোলা মানুহজনৰ ছবিসমূহে। #কোনো এটা কাম সম্পূৰ্ণ কৰিবলৈ মানুহক প্ৰেৰণাৰ লগতে প্ৰয়োজন হয় তাগিদাৰো। #কাৰোবাৰ অকণমান প্ৰেৰণা আৰু বন্ধুত্বসুলভ সঁচা আন্তৰিকতাই মানুহৰ জীৱনত কিমান প্ৰভাৱ পেলায়,তাক কৈ শেষ কৰিব নোৱাৰি। #নিয়তিৰ নিষ্ঠুৰ আঘাতৰ পিছতো জীৱনে সুন্দৰকৈ পেখম ধৰে, চতুৰ্দিশ উজলাই তোলে। #মানুহৰ প্ৰতিভাই বহুজনক ওচৰ চপাই নিব পাৰে। #কেতিয়াবা সময়ে অসহায় অৱস্থাকো প্ৰত্যাহ্বান হিচাপে ল'বলৈ বাধ্য কৰায়। == উৎস == {{reflist}} [[শ্ৰেণী:অসমীয়া নাৰী]] [[শ্ৰেণী:অসমীয়া সাহিত্যিক]] [[শ্ৰেণী:জীৱিত ব্যক্তি]] [[শ্ৰেণী:ভাৰতৰ ব্যক্তি]] rjsyyhihdoxrg7qv9qgmtbfjyszl5h8 0 2743 19751 2024-10-14T01:53:42Z পাপৰি বৰা 636 উদ্ধৃতি সংযোগ 19751 wikitext text/x-wiki চাৰিশাল গোসাঁনীৰ তেজ,তুলিকা শইকীয়াৰ একমাত্র প্রকাশিত উপন্যাস।এই উপন্যাসখনত প্ৰধানতঃ সাধনী-নীতিপালৰ কাহিনীৰ লগতে সেই সময়ৰ সাধাৰণ শ্ৰমজীৱী মানুহৰ জীৱনৰ এখনি জীয়া ছবি ঔপন্যাসিকে অংকন কৰিছে।এই উপন্যাসখনৰ প্ৰথম প্ৰকাশ হয় ২০১৩ চনৰ নৱেম্বৰ মাহত, প্ৰকাশ কৰে আখৰ প্ৰকাশে। উপন্যাসখনৰ  তৃতীয় সংস্কৰণটো ২০২১ চনৰ ফেব্ৰুৱাৰী মাহত গুৱাহাটীৰ বান্ধৱ প্ৰকাশৰ দ্বাৰা প্ৰকাশ কৰা হয়।এই উপন্যাসখনৰ বাবে ২০১৪ চনত তুলিকা শইকীয়ালৈ মুনীন বৰকটকী সাহিত্য বঁটা আগবঢ়োৱা হয়।<ref>শইকীয়া,তুলিকা(নৱেম্বৰ,২০১৩)।চাৰিশাল গোসাঁনীৰ তেজ।আখৰ প্ৰকাশন,</ref> == উদ্ধৃতি == ১.এই নীতিপাল এতিয়া কেৱল সাধনীৰে নহয়, এই ৰাজ্যৰো সর্বস্ব। পিতাকে তাইৰ হাতত অর্পণ কৰা সোণৰ মেকুৰী আৰু ঢাল-তৰোৱাল ৰক্ষা কৰা এতিয়া তাইৰ প্ৰথম দায়িত্ব। নীতিপালৰ পত্নী হৈ,চুতীয়া ৰাজ্যৰ ৰাণী হৈ সাধনীয়ে এই সম্পদ আৰু ৰাজ্যৰ মৰ্যাদা ৰক্ষা কৰিব লাগিব। এয়া নিয়তিৰ বিধান। এয়াই পিতৃ-মাতৃৰ ইচ্ছা, এয়াই কেঁচাইখাঁতী গোসাঁনীৰো ইচ্ছা।<ref>শইকীয়া,তুলিকা(নৱেম্বৰ,২০১৩)।চাৰিশাল গোসাঁনীৰ তেজ।আখৰ প্ৰকাশন, পৃষ্ঠা-৪৩</ref> ২.কিন্তু এতিয়া সেই আসনত বহি আছে মন্ত্রীতকৈও বহুগুণে হীন এটি গৰখীয়া ল'ৰা। যি নিতায়ে মন্ত্ৰীৰ চকুলৈ চোৱাও অপৰাধ, যি নিতাই মন্ত্ৰী ডাঙৰীয়া অহা-যোৱা পথত ৰৈ থকাও অপৰাধ- সেই নিতাইৰ ওচৰত তেওঁ মূৰ দোঁৱাই কেনেকৈ?<ref>শইকীয়া,তুলিকা(নৱেম্বৰ,২০১৩)।চাৰিশাল গোসাঁনীৰ তেজ।আখৰ প্ৰকাশন, পৃষ্ঠা-৬৭</ref> ৩.ৰজা হৈছে মস্তক, মন্ত্ৰীসকল হৈছে নয়নযুগল, ৰাজভড়াল হৈছে মুখ, সৈন্যবাহিনী হৈছে মন, প্ৰতিৰক্ষাৰ কাৰণে থকা দুৰ্গবোৰ হৈছে বাহু আৰু প্রজাগণ হৈছে পদযুগল।<ref>শইকীয়া,তুলিকা(নৱেম্বৰ,২০১৩)।চাৰিশাল গোসাঁনীৰ তেজ।আখৰ প্ৰকাশন, পৃষ্ঠা-৬৯</ref> ৪.এই ৰাজ্যৰ খাতিৰত পুৰণি হৈ যোৱা পাহৰি যাব লাগিব। ৰজা সবাৰে উৰ্দ্ধত। নিজে মূৰ তুলি থাকিবলৈ হ'লে সকলোৰে । মূৰ তল কৰি ৰাখিব লাগিব। নহ'লে নিজৰ মূৰেই খহি পৰিব। শা সকলোৰে মনত সমীহ ভাৱ জগাই ৰাখিব নোৱাৰিলে ক্ষমতাৰ ? বাঘজৰী মুঠিমাৰি ধৰি থকা টান হ'ব।<ref>শইকীয়া,তুলিকা(নৱেম্বৰ,২০১৩)।চাৰিশাল গোসাঁনীৰ তেজ।আখৰ প্ৰকাশন, পৃষ্ঠা-৯৫</ref> ৫.জন্মতে সকলো নিৰ্ণয় হৈ গৈছে- কাৰ কি কাম, কাৰ জীৱন কেনে হ'ব। কাৰোবাৰ জন্ম হৈছে আনক শাসন কৰিবলৈ, কাৰোবাৰ জন্ম হৈছে আনৰ কাৰণে জীৱন দিবলৈ। ইয়াত আপোনাৰ মোৰ হাত নাই।<ref>শইকীয়া,তুলিকা(নৱেম্বৰ,২০১৩)।চাৰিশাল গোসাঁনীৰ তেজ।আখৰ প্ৰকাশন, পৃষ্ঠা-৯৭</ref> ৬.দগধা বগাৰ ঘোঁৰা আহি বিলৰ পাৰত ৰোৱাৰ লগে লগে আটাইবোৰ মানুহ বিলৰ পৰা উঠি আহিল। গোটেই মাছখিনি দগধা বৰাই ভালকৈ চাই ল'লে। আটাইতকৈ ডাঙৰ ৰৌ মাছটো, চিতল এটা আৰু ৰাঘ বৰালি এটা যাব ৰজাৰ ঘৰলৈ। শ'ল মাছো বাৰক জুৰুলা ভাল পাই ৰজাই। ভাগ একোটা মন্ত্রী-ডাঙৰীয়াসকলৰ ঘৰলৈকো কোনোবাদিনা যাব। নিজৰ কাৰণে সৰহকৈ নিবিচাৰে তেওঁ। ভাল চাই চিতল নৰ মনোমোহা এটা, পকা তেঁতেলীৰে সৈতে খাবলৈ বৰালি এটা আৰু মাণ্ডৰ খলিহনা যি হয়।<ref>শইকীয়া,তুলিকা(নৱেম্বৰ,২০১৩)।চাৰিশাল গোসাঁনীৰ তেজ।আখৰ প্ৰকাশন, পৃষ্ঠা-১০৬</ref> == উৎস == ctqmkis8uhiu1fqrw2pkf9eit95g6ej 19752 19751 2024-10-14T01:54:00Z পাপৰি বৰা 636 ৰ-প্ৰতিস্থাপন সঁজুলি ব্যৱহাৰ কৰি ‘বঙালী ৰ’ প্ৰতিস্থাপন কৰা হ’ল। 19752 wikitext text/x-wiki চাৰিশাল গোসাঁনীৰ তেজ,তুলিকা শইকীয়াৰ একমাত্ৰ প্ৰকাশিত উপন্যাস।এই উপন্যাসখনত প্ৰধানতঃ সাধনী-নীতিপালৰ কাহিনীৰ লগতে সেই সময়ৰ সাধাৰণ শ্ৰমজীৱী মানুহৰ জীৱনৰ এখনি জীয়া ছবি ঔপন্যাসিকে অংকন কৰিছে।এই উপন্যাসখনৰ প্ৰথম প্ৰকাশ হয় ২০১৩ চনৰ নৱেম্বৰ মাহত, প্ৰকাশ কৰে আখৰ প্ৰকাশে। উপন্যাসখনৰ  তৃতীয় সংস্কৰণটো ২০২১ চনৰ ফেব্ৰুৱাৰী মাহত গুৱাহাটীৰ বান্ধৱ প্ৰকাশৰ দ্বাৰা প্ৰকাশ কৰা হয়।এই উপন্যাসখনৰ বাবে ২০১৪ চনত তুলিকা শইকীয়ালৈ মুনীন বৰকটকী সাহিত্য বঁটা আগবঢ়োৱা হয়।<ref>শইকীয়া,তুলিকা(নৱেম্বৰ,২০১৩)।চাৰিশাল গোসাঁনীৰ তেজ।আখৰ প্ৰকাশন,</ref> == উদ্ধৃতি == ১.এই নীতিপাল এতিয়া কেৱল সাধনীৰে নহয়, এই ৰাজ্যৰো সৰ্বস্ব। পিতাকে তাইৰ হাতত অৰ্পণ কৰা সোণৰ মেকুৰী আৰু ঢাল-তৰোৱাল ৰক্ষা কৰা এতিয়া তাইৰ প্ৰথম দায়িত্ব। নীতিপালৰ পত্নী হৈ,চুতীয়া ৰাজ্যৰ ৰাণী হৈ সাধনীয়ে এই সম্পদ আৰু ৰাজ্যৰ মৰ্যাদা ৰক্ষা কৰিব লাগিব। এয়া নিয়তিৰ বিধান। এয়াই পিতৃ-মাতৃৰ ইচ্ছা, এয়াই কেঁচাইখাঁতী গোসাঁনীৰো ইচ্ছা।<ref>শইকীয়া,তুলিকা(নৱেম্বৰ,২০১৩)।চাৰিশাল গোসাঁনীৰ তেজ।আখৰ প্ৰকাশন, পৃষ্ঠা-৪৩</ref> ২.কিন্তু এতিয়া সেই আসনত বহি আছে মন্ত্ৰীতকৈও বহুগুণে হীন এটি গৰখীয়া ল'ৰা। যি নিতায়ে মন্ত্ৰীৰ চকুলৈ চোৱাও অপৰাধ, যি নিতাই মন্ত্ৰী ডাঙৰীয়া অহা-যোৱা পথত ৰৈ থকাও অপৰাধ- সেই নিতাইৰ ওচৰত তেওঁ মূৰ দোঁৱাই কেনেকৈ?<ref>শইকীয়া,তুলিকা(নৱেম্বৰ,২০১৩)।চাৰিশাল গোসাঁনীৰ তেজ।আখৰ প্ৰকাশন, পৃষ্ঠা-৬৭</ref> ৩.ৰজা হৈছে মস্তক, মন্ত্ৰীসকল হৈছে নয়নযুগল, ৰাজভড়াল হৈছে মুখ, সৈন্যবাহিনী হৈছে মন, প্ৰতিৰক্ষাৰ কাৰণে থকা দুৰ্গবোৰ হৈছে বাহু আৰু প্ৰজাগণ হৈছে পদযুগল।<ref>শইকীয়া,তুলিকা(নৱেম্বৰ,২০১৩)।চাৰিশাল গোসাঁনীৰ তেজ।আখৰ প্ৰকাশন, পৃষ্ঠা-৬৯</ref> ৪.এই ৰাজ্যৰ খাতিৰত পুৰণি হৈ যোৱা পাহৰি যাব লাগিব। ৰজা সবাৰে উৰ্দ্ধত। নিজে মূৰ তুলি থাকিবলৈ হ'লে সকলোৰে। মূৰ তল কৰি ৰাখিব লাগিব। নহ'লে নিজৰ মূৰেই খহি পৰিব। শা সকলোৰে মনত সমীহ ভাৱ জগাই ৰাখিব নোৱাৰিলে ক্ষমতাৰ? বাঘজৰী মুঠিমাৰি ধৰি থকা টান হ'ব।<ref>শইকীয়া,তুলিকা(নৱেম্বৰ,২০১৩)।চাৰিশাল গোসাঁনীৰ তেজ।আখৰ প্ৰকাশন, পৃষ্ঠা-৯৫</ref> ৫.জন্মতে সকলো নিৰ্ণয় হৈ গৈছে- কাৰ কি কাম, কাৰ জীৱন কেনে হ'ব। কাৰোবাৰ জন্ম হৈছে আনক শাসন কৰিবলৈ, কাৰোবাৰ জন্ম হৈছে আনৰ কাৰণে জীৱন দিবলৈ। ইয়াত আপোনাৰ মোৰ হাত নাই।<ref>শইকীয়া,তুলিকা(নৱেম্বৰ,২০১৩)।চাৰিশাল গোসাঁনীৰ তেজ।আখৰ প্ৰকাশন, পৃষ্ঠা-৯৭</ref> ৬.দগধা বগাৰ ঘোঁৰা আহি বিলৰ পাৰত ৰোৱাৰ লগে লগে আটাইবোৰ মানুহ বিলৰ পৰা উঠি আহিল। গোটেই মাছখিনি দগধা বৰাই ভালকৈ চাই ল'লে। আটাইতকৈ ডাঙৰ ৰৌ মাছটো, চিতল এটা আৰু ৰাঘ বৰালি এটা যাব ৰজাৰ ঘৰলৈ। শ'ল মাছো বাৰক জুৰুলা ভাল পাই ৰজাই। ভাগ একোটা মন্ত্ৰী-ডাঙৰীয়াসকলৰ ঘৰলৈকো কোনোবাদিনা যাব। নিজৰ কাৰণে সৰহকৈ নিবিচাৰে তেওঁ। ভাল চাই চিতল নৰ মনোমোহা এটা, পকা তেঁতেলীৰে সৈতে খাবলৈ বৰালি এটা আৰু মাণ্ডৰ খলিহনা যি হয়।<ref>শইকীয়া,তুলিকা(নৱেম্বৰ,২০১৩)।চাৰিশাল গোসাঁনীৰ তেজ।আখৰ প্ৰকাশন, পৃষ্ঠা-১০৬</ref> == উৎস == e67p1pmszsywa8blpmdwwf8nbmqu8qv 19753 19752 2024-10-14T01:54:19Z পাপৰি বৰা 636 added [[Category:অসমীয়া উপন্যাস]] using [[Help:Gadget-HotCat|HotCat]] 19753 wikitext text/x-wiki চাৰিশাল গোসাঁনীৰ তেজ,তুলিকা শইকীয়াৰ একমাত্ৰ প্ৰকাশিত উপন্যাস।এই উপন্যাসখনত প্ৰধানতঃ সাধনী-নীতিপালৰ কাহিনীৰ লগতে সেই সময়ৰ সাধাৰণ শ্ৰমজীৱী মানুহৰ জীৱনৰ এখনি জীয়া ছবি ঔপন্যাসিকে অংকন কৰিছে।এই উপন্যাসখনৰ প্ৰথম প্ৰকাশ হয় ২০১৩ চনৰ নৱেম্বৰ মাহত, প্ৰকাশ কৰে আখৰ প্ৰকাশে। উপন্যাসখনৰ  তৃতীয় সংস্কৰণটো ২০২১ চনৰ ফেব্ৰুৱাৰী মাহত গুৱাহাটীৰ বান্ধৱ প্ৰকাশৰ দ্বাৰা প্ৰকাশ কৰা হয়।এই উপন্যাসখনৰ বাবে ২০১৪ চনত তুলিকা শইকীয়ালৈ মুনীন বৰকটকী সাহিত্য বঁটা আগবঢ়োৱা হয়।<ref>শইকীয়া,তুলিকা(নৱেম্বৰ,২০১৩)।চাৰিশাল গোসাঁনীৰ তেজ।আখৰ প্ৰকাশন,</ref> == উদ্ধৃতি == ১.এই নীতিপাল এতিয়া কেৱল সাধনীৰে নহয়, এই ৰাজ্যৰো সৰ্বস্ব। পিতাকে তাইৰ হাতত অৰ্পণ কৰা সোণৰ মেকুৰী আৰু ঢাল-তৰোৱাল ৰক্ষা কৰা এতিয়া তাইৰ প্ৰথম দায়িত্ব। নীতিপালৰ পত্নী হৈ,চুতীয়া ৰাজ্যৰ ৰাণী হৈ সাধনীয়ে এই সম্পদ আৰু ৰাজ্যৰ মৰ্যাদা ৰক্ষা কৰিব লাগিব। এয়া নিয়তিৰ বিধান। এয়াই পিতৃ-মাতৃৰ ইচ্ছা, এয়াই কেঁচাইখাঁতী গোসাঁনীৰো ইচ্ছা।<ref>শইকীয়া,তুলিকা(নৱেম্বৰ,২০১৩)।চাৰিশাল গোসাঁনীৰ তেজ।আখৰ প্ৰকাশন, পৃষ্ঠা-৪৩</ref> ২.কিন্তু এতিয়া সেই আসনত বহি আছে মন্ত্ৰীতকৈও বহুগুণে হীন এটি গৰখীয়া ল'ৰা। যি নিতায়ে মন্ত্ৰীৰ চকুলৈ চোৱাও অপৰাধ, যি নিতাই মন্ত্ৰী ডাঙৰীয়া অহা-যোৱা পথত ৰৈ থকাও অপৰাধ- সেই নিতাইৰ ওচৰত তেওঁ মূৰ দোঁৱাই কেনেকৈ?<ref>শইকীয়া,তুলিকা(নৱেম্বৰ,২০১৩)।চাৰিশাল গোসাঁনীৰ তেজ।আখৰ প্ৰকাশন, পৃষ্ঠা-৬৭</ref> ৩.ৰজা হৈছে মস্তক, মন্ত্ৰীসকল হৈছে নয়নযুগল, ৰাজভড়াল হৈছে মুখ, সৈন্যবাহিনী হৈছে মন, প্ৰতিৰক্ষাৰ কাৰণে থকা দুৰ্গবোৰ হৈছে বাহু আৰু প্ৰজাগণ হৈছে পদযুগল।<ref>শইকীয়া,তুলিকা(নৱেম্বৰ,২০১৩)।চাৰিশাল গোসাঁনীৰ তেজ।আখৰ প্ৰকাশন, পৃষ্ঠা-৬৯</ref> ৪.এই ৰাজ্যৰ খাতিৰত পুৰণি হৈ যোৱা পাহৰি যাব লাগিব। ৰজা সবাৰে উৰ্দ্ধত। নিজে মূৰ তুলি থাকিবলৈ হ'লে সকলোৰে। মূৰ তল কৰি ৰাখিব লাগিব। নহ'লে নিজৰ মূৰেই খহি পৰিব। শা সকলোৰে মনত সমীহ ভাৱ জগাই ৰাখিব নোৱাৰিলে ক্ষমতাৰ? বাঘজৰী মুঠিমাৰি ধৰি থকা টান হ'ব।<ref>শইকীয়া,তুলিকা(নৱেম্বৰ,২০১৩)।চাৰিশাল গোসাঁনীৰ তেজ।আখৰ প্ৰকাশন, পৃষ্ঠা-৯৫</ref> ৫.জন্মতে সকলো নিৰ্ণয় হৈ গৈছে- কাৰ কি কাম, কাৰ জীৱন কেনে হ'ব। কাৰোবাৰ জন্ম হৈছে আনক শাসন কৰিবলৈ, কাৰোবাৰ জন্ম হৈছে আনৰ কাৰণে জীৱন দিবলৈ। ইয়াত আপোনাৰ মোৰ হাত নাই।<ref>শইকীয়া,তুলিকা(নৱেম্বৰ,২০১৩)।চাৰিশাল গোসাঁনীৰ তেজ।আখৰ প্ৰকাশন, পৃষ্ঠা-৯৭</ref> ৬.দগধা বগাৰ ঘোঁৰা আহি বিলৰ পাৰত ৰোৱাৰ লগে লগে আটাইবোৰ মানুহ বিলৰ পৰা উঠি আহিল। গোটেই মাছখিনি দগধা বৰাই ভালকৈ চাই ল'লে। আটাইতকৈ ডাঙৰ ৰৌ মাছটো, চিতল এটা আৰু ৰাঘ বৰালি এটা যাব ৰজাৰ ঘৰলৈ। শ'ল মাছো বাৰক জুৰুলা ভাল পাই ৰজাই। ভাগ একোটা মন্ত্ৰী-ডাঙৰীয়াসকলৰ ঘৰলৈকো কোনোবাদিনা যাব। নিজৰ কাৰণে সৰহকৈ নিবিচাৰে তেওঁ। ভাল চাই চিতল নৰ মনোমোহা এটা, পকা তেঁতেলীৰে সৈতে খাবলৈ বৰালি এটা আৰু মাণ্ডৰ খলিহনা যি হয়।<ref>শইকীয়া,তুলিকা(নৱেম্বৰ,২০১৩)।চাৰিশাল গোসাঁনীৰ তেজ।আখৰ প্ৰকাশন, পৃষ্ঠা-১০৬</ref> == উৎস == [[শ্ৰেণী:অসমীয়া উপন্যাস]] q8kobezkuvtn551s7joh6v8xw4x47pm 19754 19753 2024-10-14T01:54:31Z পাপৰি বৰা 636 added [[Category:অসমীয়া সাহিত্য]] using [[Help:Gadget-HotCat|HotCat]] 19754 wikitext text/x-wiki চাৰিশাল গোসাঁনীৰ তেজ,তুলিকা শইকীয়াৰ একমাত্ৰ প্ৰকাশিত উপন্যাস।এই উপন্যাসখনত প্ৰধানতঃ সাধনী-নীতিপালৰ কাহিনীৰ লগতে সেই সময়ৰ সাধাৰণ শ্ৰমজীৱী মানুহৰ জীৱনৰ এখনি জীয়া ছবি ঔপন্যাসিকে অংকন কৰিছে।এই উপন্যাসখনৰ প্ৰথম প্ৰকাশ হয় ২০১৩ চনৰ নৱেম্বৰ মাহত, প্ৰকাশ কৰে আখৰ প্ৰকাশে। উপন্যাসখনৰ  তৃতীয় সংস্কৰণটো ২০২১ চনৰ ফেব্ৰুৱাৰী মাহত গুৱাহাটীৰ বান্ধৱ প্ৰকাশৰ দ্বাৰা প্ৰকাশ কৰা হয়।এই উপন্যাসখনৰ বাবে ২০১৪ চনত তুলিকা শইকীয়ালৈ মুনীন বৰকটকী সাহিত্য বঁটা আগবঢ়োৱা হয়।<ref>শইকীয়া,তুলিকা(নৱেম্বৰ,২০১৩)।চাৰিশাল গোসাঁনীৰ তেজ।আখৰ প্ৰকাশন,</ref> == উদ্ধৃতি == ১.এই নীতিপাল এতিয়া কেৱল সাধনীৰে নহয়, এই ৰাজ্যৰো সৰ্বস্ব। পিতাকে তাইৰ হাতত অৰ্পণ কৰা সোণৰ মেকুৰী আৰু ঢাল-তৰোৱাল ৰক্ষা কৰা এতিয়া তাইৰ প্ৰথম দায়িত্ব। নীতিপালৰ পত্নী হৈ,চুতীয়া ৰাজ্যৰ ৰাণী হৈ সাধনীয়ে এই সম্পদ আৰু ৰাজ্যৰ মৰ্যাদা ৰক্ষা কৰিব লাগিব। এয়া নিয়তিৰ বিধান। এয়াই পিতৃ-মাতৃৰ ইচ্ছা, এয়াই কেঁচাইখাঁতী গোসাঁনীৰো ইচ্ছা।<ref>শইকীয়া,তুলিকা(নৱেম্বৰ,২০১৩)।চাৰিশাল গোসাঁনীৰ তেজ।আখৰ প্ৰকাশন, পৃষ্ঠা-৪৩</ref> ২.কিন্তু এতিয়া সেই আসনত বহি আছে মন্ত্ৰীতকৈও বহুগুণে হীন এটি গৰখীয়া ল'ৰা। যি নিতায়ে মন্ত্ৰীৰ চকুলৈ চোৱাও অপৰাধ, যি নিতাই মন্ত্ৰী ডাঙৰীয়া অহা-যোৱা পথত ৰৈ থকাও অপৰাধ- সেই নিতাইৰ ওচৰত তেওঁ মূৰ দোঁৱাই কেনেকৈ?<ref>শইকীয়া,তুলিকা(নৱেম্বৰ,২০১৩)।চাৰিশাল গোসাঁনীৰ তেজ।আখৰ প্ৰকাশন, পৃষ্ঠা-৬৭</ref> ৩.ৰজা হৈছে মস্তক, মন্ত্ৰীসকল হৈছে নয়নযুগল, ৰাজভড়াল হৈছে মুখ, সৈন্যবাহিনী হৈছে মন, প্ৰতিৰক্ষাৰ কাৰণে থকা দুৰ্গবোৰ হৈছে বাহু আৰু প্ৰজাগণ হৈছে পদযুগল।<ref>শইকীয়া,তুলিকা(নৱেম্বৰ,২০১৩)।চাৰিশাল গোসাঁনীৰ তেজ।আখৰ প্ৰকাশন, পৃষ্ঠা-৬৯</ref> ৪.এই ৰাজ্যৰ খাতিৰত পুৰণি হৈ যোৱা পাহৰি যাব লাগিব। ৰজা সবাৰে উৰ্দ্ধত। নিজে মূৰ তুলি থাকিবলৈ হ'লে সকলোৰে। মূৰ তল কৰি ৰাখিব লাগিব। নহ'লে নিজৰ মূৰেই খহি পৰিব। শা সকলোৰে মনত সমীহ ভাৱ জগাই ৰাখিব নোৱাৰিলে ক্ষমতাৰ? বাঘজৰী মুঠিমাৰি ধৰি থকা টান হ'ব।<ref>শইকীয়া,তুলিকা(নৱেম্বৰ,২০১৩)।চাৰিশাল গোসাঁনীৰ তেজ।আখৰ প্ৰকাশন, পৃষ্ঠা-৯৫</ref> ৫.জন্মতে সকলো নিৰ্ণয় হৈ গৈছে- কাৰ কি কাম, কাৰ জীৱন কেনে হ'ব। কাৰোবাৰ জন্ম হৈছে আনক শাসন কৰিবলৈ, কাৰোবাৰ জন্ম হৈছে আনৰ কাৰণে জীৱন দিবলৈ। ইয়াত আপোনাৰ মোৰ হাত নাই।<ref>শইকীয়া,তুলিকা(নৱেম্বৰ,২০১৩)।চাৰিশাল গোসাঁনীৰ তেজ।আখৰ প্ৰকাশন, পৃষ্ঠা-৯৭</ref> ৬.দগধা বগাৰ ঘোঁৰা আহি বিলৰ পাৰত ৰোৱাৰ লগে লগে আটাইবোৰ মানুহ বিলৰ পৰা উঠি আহিল। গোটেই মাছখিনি দগধা বৰাই ভালকৈ চাই ল'লে। আটাইতকৈ ডাঙৰ ৰৌ মাছটো, চিতল এটা আৰু ৰাঘ বৰালি এটা যাব ৰজাৰ ঘৰলৈ। শ'ল মাছো বাৰক জুৰুলা ভাল পাই ৰজাই। ভাগ একোটা মন্ত্ৰী-ডাঙৰীয়াসকলৰ ঘৰলৈকো কোনোবাদিনা যাব। নিজৰ কাৰণে সৰহকৈ নিবিচাৰে তেওঁ। ভাল চাই চিতল নৰ মনোমোহা এটা, পকা তেঁতেলীৰে সৈতে খাবলৈ বৰালি এটা আৰু মাণ্ডৰ খলিহনা যি হয়।<ref>শইকীয়া,তুলিকা(নৱেম্বৰ,২০১৩)।চাৰিশাল গোসাঁনীৰ তেজ।আখৰ প্ৰকাশন, পৃষ্ঠা-১০৬</ref> == উৎস == [[শ্ৰেণী:অসমীয়া উপন্যাস]] [[শ্ৰেণী:অসমীয়া সাহিত্য]] mnru04dr4zhopcbzsl8anit3057t6hc 19755 19754 2024-10-14T01:55:34Z পাপৰি বৰা 636 19755 wikitext text/x-wiki [[চাৰিশাল গোসাঁনীৰ তেজ]],তুলিকা শইকীয়াৰ একমাত্ৰ প্ৰকাশিত উপন্যাস।এই উপন্যাসখনত প্ৰধানতঃ সাধনী-নীতিপালৰ কাহিনীৰ লগতে সেই সময়ৰ সাধাৰণ শ্ৰমজীৱী মানুহৰ জীৱনৰ এখনি জীয়া ছবি ঔপন্যাসিকে অংকন কৰিছে।এই উপন্যাসখনৰ প্ৰথম প্ৰকাশ হয় ২০১৩ চনৰ নৱেম্বৰ মাহত, প্ৰকাশ কৰে আখৰ প্ৰকাশে। উপন্যাসখনৰ  তৃতীয় সংস্কৰণটো ২০২১ চনৰ ফেব্ৰুৱাৰী মাহত গুৱাহাটীৰ বান্ধৱ প্ৰকাশৰ দ্বাৰা প্ৰকাশ কৰা হয়।এই উপন্যাসখনৰ বাবে ২০১৪ চনত তুলিকা শইকীয়ালৈ মুনীন বৰকটকী সাহিত্য বঁটা আগবঢ়োৱা হয়।<ref>শইকীয়া,তুলিকা(নৱেম্বৰ,২০১৩)।চাৰিশাল গোসাঁনীৰ তেজ।আখৰ প্ৰকাশন,</ref> == উদ্ধৃতি == ১.এই নীতিপাল এতিয়া কেৱল সাধনীৰে নহয়, এই ৰাজ্যৰো সৰ্বস্ব। পিতাকে তাইৰ হাতত অৰ্পণ কৰা সোণৰ মেকুৰী আৰু ঢাল-তৰোৱাল ৰক্ষা কৰা এতিয়া তাইৰ প্ৰথম দায়িত্ব। নীতিপালৰ পত্নী হৈ,চুতীয়া ৰাজ্যৰ ৰাণী হৈ সাধনীয়ে এই সম্পদ আৰু ৰাজ্যৰ মৰ্যাদা ৰক্ষা কৰিব লাগিব। এয়া নিয়তিৰ বিধান। এয়াই পিতৃ-মাতৃৰ ইচ্ছা, এয়াই কেঁচাইখাঁতী গোসাঁনীৰো ইচ্ছা।<ref>শইকীয়া,তুলিকা(নৱেম্বৰ,২০১৩)।চাৰিশাল গোসাঁনীৰ তেজ।আখৰ প্ৰকাশন, পৃষ্ঠা-৪৩</ref> ২.কিন্তু এতিয়া সেই আসনত বহি আছে মন্ত্ৰীতকৈও বহুগুণে হীন এটি গৰখীয়া ল'ৰা। যি নিতায়ে মন্ত্ৰীৰ চকুলৈ চোৱাও অপৰাধ, যি নিতাই মন্ত্ৰী ডাঙৰীয়া অহা-যোৱা পথত ৰৈ থকাও অপৰাধ- সেই নিতাইৰ ওচৰত তেওঁ মূৰ দোঁৱাই কেনেকৈ?<ref>শইকীয়া,তুলিকা(নৱেম্বৰ,২০১৩)।চাৰিশাল গোসাঁনীৰ তেজ।আখৰ প্ৰকাশন, পৃষ্ঠা-৬৭</ref> ৩.ৰজা হৈছে মস্তক, মন্ত্ৰীসকল হৈছে নয়নযুগল, ৰাজভড়াল হৈছে মুখ, সৈন্যবাহিনী হৈছে মন, প্ৰতিৰক্ষাৰ কাৰণে থকা দুৰ্গবোৰ হৈছে বাহু আৰু প্ৰজাগণ হৈছে পদযুগল।<ref>শইকীয়া,তুলিকা(নৱেম্বৰ,২০১৩)।চাৰিশাল গোসাঁনীৰ তেজ।আখৰ প্ৰকাশন, পৃষ্ঠা-৬৯</ref> ৪.এই ৰাজ্যৰ খাতিৰত পুৰণি হৈ যোৱা পাহৰি যাব লাগিব। ৰজা সবাৰে উৰ্দ্ধত। নিজে মূৰ তুলি থাকিবলৈ হ'লে সকলোৰে। মূৰ তল কৰি ৰাখিব লাগিব। নহ'লে নিজৰ মূৰেই খহি পৰিব। শা সকলোৰে মনত সমীহ ভাৱ জগাই ৰাখিব নোৱাৰিলে ক্ষমতাৰ? বাঘজৰী মুঠিমাৰি ধৰি থকা টান হ'ব।<ref>শইকীয়া,তুলিকা(নৱেম্বৰ,২০১৩)।চাৰিশাল গোসাঁনীৰ তেজ।আখৰ প্ৰকাশন, পৃষ্ঠা-৯৫</ref> ৫.জন্মতে সকলো নিৰ্ণয় হৈ গৈছে- কাৰ কি কাম, কাৰ জীৱন কেনে হ'ব। কাৰোবাৰ জন্ম হৈছে আনক শাসন কৰিবলৈ, কাৰোবাৰ জন্ম হৈছে আনৰ কাৰণে জীৱন দিবলৈ। ইয়াত আপোনাৰ মোৰ হাত নাই।<ref>শইকীয়া,তুলিকা(নৱেম্বৰ,২০১৩)।চাৰিশাল গোসাঁনীৰ তেজ।আখৰ প্ৰকাশন, পৃষ্ঠা-৯৭</ref> ৬.দগধা বগাৰ ঘোঁৰা আহি বিলৰ পাৰত ৰোৱাৰ লগে লগে আটাইবোৰ মানুহ বিলৰ পৰা উঠি আহিল। গোটেই মাছখিনি দগধা বৰাই ভালকৈ চাই ল'লে। আটাইতকৈ ডাঙৰ ৰৌ মাছটো, চিতল এটা আৰু ৰাঘ বৰালি এটা যাব ৰজাৰ ঘৰলৈ। শ'ল মাছো বাৰক জুৰুলা ভাল পাই ৰজাই। ভাগ একোটা মন্ত্ৰী-ডাঙৰীয়াসকলৰ ঘৰলৈকো কোনোবাদিনা যাব। নিজৰ কাৰণে সৰহকৈ নিবিচাৰে তেওঁ। ভাল চাই চিতল নৰ মনোমোহা এটা, পকা তেঁতেলীৰে সৈতে খাবলৈ বৰালি এটা আৰু মাণ্ডৰ খলিহনা যি হয়।<ref>শইকীয়া,তুলিকা(নৱেম্বৰ,২০১৩)।চাৰিশাল গোসাঁনীৰ তেজ।আখৰ প্ৰকাশন, পৃষ্ঠা-১০৬</ref> == উৎস == [[শ্ৰেণী:অসমীয়া উপন্যাস]] [[শ্ৰেণী:অসমীয়া সাহিত্য]] fxxn5evbvezunqiud5okn1x0z9saxf3