ਵਿਕੀਸਰੋਤ pawikisource https://pa.wikisource.org/wiki/%E0%A8%AE%E0%A9%81%E0%A9%B1%E0%A8%96_%E0%A8%B8%E0%A8%AB%E0%A8%BC%E0%A8%BE MediaWiki 1.44.0-wmf.2 first-letter ਮੀਡੀਆ ਖ਼ਾਸ ਗੱਲ-ਬਾਤ ਵਰਤੋਂਕਾਰ ਵਰਤੋਂਕਾਰ ਗੱਲ-ਬਾਤ ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਗੱਲ-ਬਾਤ ਤਸਵੀਰ ਤਸਵੀਰ ਗੱਲ-ਬਾਤ ਮੀਡੀਆਵਿਕੀ ਮੀਡੀਆਵਿਕੀ ਗੱਲ-ਬਾਤ ਫਰਮਾ ਫਰਮਾ ਗੱਲ-ਬਾਤ ਮਦਦ ਮਦਦ ਗੱਲ-ਬਾਤ ਸ਼੍ਰੇਣੀ ਸ਼੍ਰੇਣੀ ਗੱਲ-ਬਾਤ ਲੇਖਕ ਲੇਖਕ ਗੱਲ-ਬਾਤ ਪੋਰਟਲ ਪੋਰਟਲ ਗੱਲ-ਬਾਤ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਕ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਕ ਗੱਲ-ਬਾਤ ਲਿਖਤ ਲਿਖਤ ਗੱਲ-ਬਾਤ ਆਡੀਓਬੁਕ ਆਡੀਓਬੁਕ ਗੱਲ-ਬਾਤ ਅਨੁਵਾਦ ਅਨੁਵਾਦ ਗੱਲ-ਬਾਤ ਪੰਨਾ ਪੰਨਾ ਗੱਲ-ਬਾਤ ਇੰਡੈਕਸ ਇੰਡੈਕਸ ਗੱਲ-ਬਾਤ TimedText TimedText talk ਮੌਡਿਊਲ ਮੌਡਿਊਲ ਗੱਲ-ਬਾਤ 250 12225 181092 181065 2024-11-10T14:54:11Z Sonia nohra 2171 181092 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="Dugal harpreet" /></noinclude>{{dhr|5em}}{{gap}}ਅੱਜ ਫੇਰ ਮੈਂ ਕੇਸਰੋ ਜਮਾਂਦਾਰ ਦੀਆਂ ਝੁਗੀਆਂ ਵਿਚ ਗਿਆ। ਜਮਾਂਦਾਰ ਕੇਸਰੇ ਦੀ ਭੈਣ ਕੇਲੀ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਦਸਿਆ ਸੀ, ਕਲ੍ਹ ਸਵੇਰੇ ਜਦੋਂ ਉਹ ਸਾਡੇ ਫਾਰਮ ਦੇ ਨਲਕੇ ਤੋਂ ਪਾਣੀ ਭਰਨ ਆਈ ਤਾਂ ਉਹ ਬੜੀ ਉਦਾਸ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਉਦਾਸੀ ਦਾ ਕਾਰਨ ਜਾਨਣ ਲਈ ਮੈਂ ਉਸ ਤੋਂ ਪੁਛਿਆ, "ਕੀ ਗੱਲ ਏ ਕੇਲੀ, ਤੂੰ ਬੜੀ ਉਦਾਸ ਹੋਈ ਏਂ?"</br>{{gap}}ਉਸ ਨੇ ਇਕ ਦੋ ਵਾਰ ਮੇਰੇ ਏਸੇ ਸਵਾਲ ਦਾ ਜੁਆਬ ਦੇਣ ਲਈ ਆਪਣੇ ਖੁਸ਼ਕ ਬੁਲ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇਕ ਦੂਜੇ ਤੋਂ ਵਖਰੇ ਕਰਨ ਦਾ ਯਤਨ ਕੀਤਾ। ਪਰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਉਹ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਸਨ ਖੁਲ੍ਹਦੇ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਸਵਾਲ ਦਾ ਉੱਤਰ ਸੁਣਨ ਲਈ ਉਸ ਦੇ ਮੂੰਹ ਵਲ ਬੜੇ ਗਹੁ ਨਾਲ ਤੱਕ ਰਿਹਾ ਸਾਂ। ਉਸਦੇ ਬੁਲ੍ਹ ਦੋ ਚਾਰ ਵਾਰ ਕੰਬੇ ਅਤੇ ਫੇਰ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਚਿਰ ਪਿਛੋਂ ਉਹ ਚੁਪ ਨੂੰ ਤੋੜਦੀ<noinclude>{{rh||- ੯੫ -|}}</noinclude> 2z1v4nhbscwydr0v0rjvq166xc3rc5o 250 14830 181073 45437 2024-11-10T13:55:26Z Taranpreet Goswami 2106 181073 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Karamjit Singh Gathwala" /></noinclude>All rights reserved by the author. ਵਿਦਵਾਨ ਸਿਖਾਂ ਅਤੇ ਖੋਜੀਆਂ ਵਿਚਾਰ-ਅਰਥ Paper for this book was supplied at Controlled ates, by Messrs Ram Lall Kapoor & sons and Messrs Bansi Dhar Kapoor and sons, Anarkali Bazar, Lahore. ਕੀਮਤ ੭) ਸ: ਹਰਕਿਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਬੀ. ਏ., ਐਲਐਲ. ਬੀ. ਨੇ ਆਸ ਆਰਟ ਪੰਸ, ੨੬-ਮੈਕਲੈਂਡ ਰੋਡ, ਲਾਹੌਰ ਵਿਚ ਛਾਪ ਕੇ ਮਾਡਰਨ ਪਬਲੀਕੇਸ਼ਨਜ਼ ਲਈ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਤ ਕੀਤੀ। aman... Digitized by Panjab Digital Library | www.panjabdigilib.org t<noinclude></noinclude> tab42vi1b16elsf5i8w1tz0bg3wvfya 181074 181073 2024-11-10T14:06:14Z Taranpreet Goswami 2106 181074 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Karamjit Singh Gathwala" />{{center|'''All rights reserved by the author'''}}</noinclude>{{dhr|6em}} {{center|<poem>{{xxx-larger|'''ਵਿਦਵਾਨ ਸਿਖਾਂ ਅਤੇ ਖੋਜੀਆਂ''' '''ਦੇ''' '''ਵਿਚਾਰ-ਅਰਥ'''}}</poem>}} {{dhr|4em}} Paper for this book was supplied at Controlled ates, by Messrs Ram Lall Kapoor & sons and Messrs Bansi Dhar Kapoor and sons, Anarkali Bazar, Lahore. {{center|ਕੀਮਤ)}}<noinclude> {{rule}} ਸ: ਹਰਕਿਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਬੀ. ਏ., ਐਲਐਲ. ਬੀ. ਨੇ ਆਸ ਆਰਟ ਪੰਸ, ੨੬-ਮੈਕਲੈਂਡ ਰੋਡ, ਲਾਹੌਰ ਵਿਚ ਛਾਪ ਕੇ ਮਾਡਰਨ ਪਬਲੀਕੇਸ਼ਨਜ਼ ਲਈ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਤ ਕੀਤੀ।</noinclude> 00z8v0jeoj5jdgler2p2he760fx8m03 250 20711 181136 51708 2024-11-11T06:54:14Z Taranpreet Goswami 2106 181136 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Karamjit Singh Gathwala" />{{rh||357|}} {{border/s|3=double|4=3px}}</noinclude>੫੭ ਰਾਜੀ ਸੀ, ਪਰ ਆਸਆਨੰਦ ਨੇ ਉਹ ਨੂੰ ਫੇਰ ਐਂਓ ਸਮਝਾਆ ਕਿ ਭ ਈ ਜੀ ਤੋੰ ਨੂੰ ਚੇਤਾ ਭੁੱਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਸਮਝ, ਜੋ ਹੁਣ ਤੀਕਰ ਤੁਸੀ ਥੋਡੇ ਪੁਰਖਾਰਥ ਬਣੇ ਰਹੇ। ਨਾਸ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਤੌ ਨੂੰ ਜਿਤ ਨਾ ਸੱਕਿਆ ਅਤੇ ਨਾ ਕੋਈ ਗੱਲ ਜੋ ਤੂੰ ਮੌਤ ਦੀ ਛਾਯਾ ਦੀ ਦੂਣ ਵਿੱਚ ਦੇਖੀ ਜਾ ਸੁਣੀ ਤੈਨੂੰ ਹਰਾ ਸਕੀ, ਅਤੇ ਵੇਖੋ, ਜੋ ਕੋਡੇ ਕੋਡੇ ਦੁਖ ਕਸ਼ਟ ਅਤੇ ਭੈ ਵਿਚੋਂ ਤੁਸੀ ਬਚ ਨਿਕਲੇ … ਫੇਰ ਭਲਾ ਹੁਣ ਤੁਹਾਨੂੰ ਨਿਰਾ ਡਰ ਹੀ ਡਰ ਆਉਂ ਦਾ ਹੈ, ਵੇਖੇ ਮੈੰ ਬੀ ਜੋ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲੋਂ ਨਿਰਬਲ ਆਦਮੀ ਹਾਂ, ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਕੈਦ ਵਿੱਚ ਪਿਆ ਹਾਂ, ਨਾਲੇ ਦੇਉ ਨੇ ਜਿਹਾਜ਼ ਤੁਹਾਨੂੰ ਮਾਰਿਆ ਕੁੱਟਿਆ ਹੈ ਤੇਹਾ ਮੈਂ ਨੂੰ ਥੀਂ ਮਾਰੇਆ ਅਤੇ ਭੁਖੇ ਵੀ ਰੱਖਿਆ ਅਤੇ ਮੈਂ ਬੀ ਅਨੇਰੇ ਵਿੱਚ ਦੁਖੀ ਹਾਂ ਚਿੰਤਾ ਕਰਦਾ ਹਾਂ, ਹੁਣ ਅਸੀ ਧੀਰਜ<noinclude></noinclude> cicjhkstqnc4vfgfj42u87tl92g0ads 250 20716 181135 51713 2024-11-11T05:05:22Z Taranpreet Goswami 2106 181135 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Karamjit Singh Gathwala" />{{rh||358|}} {{border/s|3=double|4=3px}}</noinclude>ਰੱਖਿਐ, ਚੇਤੇ ਕਰੋ, ਜੋ ਤੁਸਾਂ ਮੂਰਖ਼ ਦੇ ਮੇਲੇ ਵਿੱਚ ਕਿਸ ਤਰਾਂ ਬਹਾਦਰੀ ਕੀਤੀ, ਉਸ ਵੇਲੇ ਤੁਸੀ ਨਾਂ ਸੰਗਲਾਂ ਤੋਂ ਡਰੇ ਨਾ ਪਿੰਜਰੇ ਤੋਂ, ਅਰ ਨਾਹੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਡਰੇ ਸਓ, ਸੋ ਜੇ ਹੁਣ ਆਸੀ ਸਬਰ ਨਾ ਕਾਪੀ ਤਾਂ ਸਾਡਾ ਮੂੰਹ ਕਾਲਾ ਨਾ ਲੋਕ ਕਰਨਗੇ॥ {{gap}}ਹੁਣ ਰਾਤ ਫੇਰ ਆਈ। ਅਰ ਉਸ ਭੂਤਨੇ ਦੀ ਘਰ ਵਾਲੀ ਨੇ ਉਸ ਤੋਂ ਪੁੱਛਿਆ। ਉਨਾਂ ਬੰਧੂਆਂ ਦਾ ਕੀ ਹਾਲ ਹੈ? ਤੇਰਾ ਕਹਿਣਾ ਮੰਨਿਆ ਕਿ ਨਹੀਂ? ਉਹ ਨੇ ਉਤੱਰ ਦਿੱਤਾ ਭਈ ਓਹ ਵਡੇ ਢੀਠ ਹਨ ਉਨਾਂ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਮੰਨਣਾਂ ਭਾਵੇਂ ਓਹ ਕਿੰਨਾ ਹੀ ਦੁੱਖ ਝੱਲਣ ਪਰ ਆਪਤਮਘਾਤ ਕਦੇ ਨਹੀ ਕਰਨਗੇ, ਉਸ ਚੰਡਾਲਣੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕੁਝੀ ਅੱਓ ਕਰ ਜੋ ਭਲਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਿਲੇ ਦੇ ਵੇਹੜੇ ਵਿਚ ਲਿਜਾਵੇ ਉਨਾਂ ਨੂੰ<noinclude></noinclude> 6r9q9w3pw6i5b50bcn2z2uenhz2oz71 250 20721 181134 51718 2024-11-11T05:03:51Z Taranpreet Goswami 2106 181134 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Karamjit Singh Gathwala" />{{rh||359|}} {{border/s|3=double|4=3px}}</noinclude>ਉਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਖੋਪਰੀਆਂ ਅਰ ਹੱਡੀਆਂ ਦੇ ਢੇਰ ਵਿਖਾਲ ਦਿਹ ਜਿੰਨਾਂ ਨੂੰ ਤੋੰ ਜਾਨੋਂ ਮਾਰ ਮੁਕਾਮਾ ਹੈ, ਨਾਲੇ ਉਨਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਆਖ ਭਈ ਜੇ ਤੁਸੀ ਆਪੇ ਆਪਣੀ ਜਿੰਦ ਨਾ ਦਿਓਗੇ ਤਾਂ ਇੱਕ ਸਾਡੇ ਤੋੜੀ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਬੀ ਆਗਾਲੇਆਂ ਜਾਤੀਆਂ ਵਾਂਗੂੰ ਟੋਟੇ ਟੋਟੇ ਕਰ ਸੁਟਾਗਾ ॥ {{gap}}ਸਵੇਰ ਨੂੰ ਦੇਉ ਫੇਰ ਉਨਾਂ ਕੋਲ ਗਿਆ, ਅਤੇ ਤੀਮੀ ਦੇ ਆਖਣ ਅਨੁਸਾਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਟੌਹ ਵਿੱਚ ਲਿਜਾ ਕੇ ਸਭ ਕੁਝ ਦਿਖਾਯਾ, ਅਤੇ ਆਖਿਆ, ਵੇਖੋ ਖਾਂ, ਇਹ ਬੀ ਤੁਹਾਡੇ ਵਰਗੇ ਹੀ ਜਾਤੀ ਸਨ,ਇਨਾ ਨੇ ਬੀ ਤੁਹਾਡੇ ਵਾਂਗੂੰ ਮੇਰੇ ਖੇਤ ਨੂੰ ਖਰਾਬ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਮੰਜੇਸ ਵੇਲੇ ਜੋਗ ਸਮਝਿਆ।ਇੰਨਾਂ ਨੂੰ ਟੋਏ ਟੋਟੋ ਕੀਤਾ, ਅਤੇ ਦਾਸਾਂ ਦੇਸਾਂ<noinclude></noinclude> 0u8s54mg0kfq2xt6lu9e8e59yvsm24p 250 20726 181130 51723 2024-11-11T04:48:50Z Taranpreet Goswami 2106 181130 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Karamjit Singh Gathwala" />{{rh||360|}} {{border/s|3=double|4=3px}}</noinclude>ਦੇ ਅੰਦਰ ਹੀ ਮੈਂ ਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਵੀ ਇਸੇ ਤਰਾਂ ਕਰਾਂਗਾ, ਚਲੋ ਹੁਣ ਫੇਰ ਆਪਣੀ ਕੋਠੜੀ ਨੂੰ ਮੁੜ ਚੱਲੋ, ਢੇਰ ਸਾਰੇ ਰਾਹ ਉਨਾਂ ਨੂੰ ਮਾਰਦਾ ਮਾਰਦਾ, ਉੱਥੇ ਹੀ å ਗਿਆ । ਇਸੇ ਤਰਾਂ ਛੱਨਿਫਰਵਾਰ ਸਵੇਰ ਥੋਂ ਲੈ ਕੇ ਜੰਝ ਤੀਕ ਅਗੇ ਵਾਂਗੂੰ ਓਹ ਵਡੇ ਕਸ਼ਟ ਵਿੱਚ ਪਏ ਰਹੇ, ਰਾਤ ਨੂੰ ਦੇਉ ਅਰ ਉਹ ਦੀ ਵਹੁਟੀ ਭਰਮੰਕਰ ਨੇ ਆਪੋ ਵਿਚ ਫੇਰ ਕੈਦੀਆਂ ਦੀ ਗੱਲ ਛੇੜੀ - ਦੇਉ ਨੇ ਆਖਿਆ ਭਈ ਇਹ ਬੜੇ ਅਚ ਰਜ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ ਜੋ ਓਹ ਢੀਠ ਨਾਂ ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਮਾਰ ਦੀ ਕੁਛ ਪਰਵਾਹ ਕਰਦੇ ਹਨ ਅਬ ਨਾ ਮੇਰੇ ਆਖੇ ਦੀ, ਓਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਮਾਰਦੇ, ਤੀਮੀਂ ਨੇ ਕਿਹਾ ਭਈ ਮੈਂ ਨੂੰ ਇਹ ਜਾਪਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਸ ਹੈ ਭਈ ਕੋਈ ਸਾਨੂੰ ਆਣ ਕੇ ਛੁਡਾਵੇਗਾ, ਜਾਂ ਕੀ Digitized by Panjab Digital Library | www.panjabdigilib.org<noinclude></noinclude> 67bodkqn0alo6yz2o65tnhys7tav82v 181133 181130 2024-11-11T04:59:32Z Taranpreet Goswami 2106 181133 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Karamjit Singh Gathwala" />{{rh||360|}} {{border/s|3=double|4=3px}}</noinclude>ਦੇ ਅੰਦਰ ਹੀ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਵੀ ਇਸੇ ਤਰਾਂ ਕਰਾਂਗਾ, ਚਲੋ ਹੁਣ ਫੇਰ ਆਪਣੀ ਕੋਠੜੀ ਨੂੰ ਮੁੜ ਚੱਲੋ, ਢੇਰ ਸਾਰੇ ਰਾਹ ਉਨਾਂ ਨੂੰ ਮਾਰਦਾ ਮਾਰਦਾ, ਉੱਥੇ ਹੀ ਗਿਆ। ਇਸੇ ਤਰਾਂ ਛੱਨਿਫਰਵਾਰ ਸਵੇਰ ਥੋਂ ਲੈ ਕੇ ਜੰਝ ਤੀਕ ਅਗੇ ਵਾਂਗੂੰ ਓਹ ਵਡੇ ਕਸ਼ਟ ਵਿੱਚ ਪਏ ਰਹੇ, ਰਾਤ ਨੂੰ ਦੇਉ ਅਰ ਉਹ ਦੀ ਵਹੁਟੀ ਭਰਮੰਕਰ ਨੇ ਆਪੋ ਵਿਚ ਫੇਰ ਕੈਦੀਆਂ ਦੀ ਗੱਲ ਛੇੜੀ ਦੇਉ ਨੇ ਆਖਿਆ ਭਈ ਇਹ ਬੜੇ ਅਚਰਜ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ ਜੋ ਓਹ ਢੀਠ ਨਾਂ ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਮਾਰ ਦੀ ਕੁਛ ਪਰਵਾਹ ਕਰਦੇ ਹਨ ਅਬ ਨਾ ਮੇਰੇ ਆਖੇ ਦੀ, ਓਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਮਾਰਦੇ, ਤੀਮੀਂ ਨੇ ਕਿਹਾ ਭਈ ਮੈਂ ਨੂੰ ਇਹ ਜਾਪਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਸ ਹੈ ਭਈ ਕੋਈ ਸਾਨੂੰ ਆਣ ਕੇ ਛੁਡਾਵੇਗਾ, ਜਾਂ ਕੀ<noinclude></noinclude> kbtzzc0u9c30f5x9p197wi90iovt5sf 250 20731 181128 51728 2024-11-11T04:42:45Z Taranpreet Goswami 2106 181128 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Karamjit Singh Gathwala" />{{rh||361|}} {{border/s|3=double|4=3px}}</noinclude>ਕੋਈ ਜਾਣਿਓ . ਉਨ੍ਹਾਂ ਕੋਲ ਕੋਈ ਹਥੌੜਾ ਆਦਿ ਵਸਤ ਹੋਵੇ । ਜਿਸ ਨਾਲ ਓਹ ਜੰਦਰਾ ਭੰਨ ਕੇ ਭੱਜ ਨਿੱਕਲਣਗੇ । ਦੇਉ ਬੋੜਿਆ ਹਾਲਾ ਜੀ, ਜੇ ਇਹੋ ਹਾਲ ਹੈ ਤਾਂ ਸਵੇਰੇ . ਮੈਂ ਜਰੂਰ ਉਨਾਂ ਦੀ ਰੋਸ਼ ਕਰਾਂਗਾ, ਜਾਂ ਦੋ ਕ ਪਹਿਰ ਰਾਤ ਗਈ ਤਾਂ ਓਹ ਦੋਵੇਂ ਜਾਤੀ ਪਰਮੇਸਰ ਦੇ ਅਤੇ ਦਿਨ ਚੜ੍ਹਦੇ ਤੀਕ ਬੇਨਤੀ ਕਰਦੇ ਰ ਲੱਗਾ, ਤਾਂ ਮਸੀਹੀ ਵਰ੍ਹੇ ਜੋਰ ਨਾਲ ਬੋਲ ਉ ਅੱਗੇ ਬੇਨਤੀ ਕਰਨ ਲੱਗੇ ਹੋ - ਜਾਂ ਸੂਰਜ ਚੜ੍ਹਨ ވ ਠਿਆ, ਰਾਇ ਵੇਖੋ ਮੈੰ ਕੇਡਾ ਮੂਰਖ ਹਾਂ, ਕਿ ਜਦ ਸੁਤੰਤ੍ਰ ਤੁਰ ਫਿਰ ਸੱਕਦਾ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਇਸ ਗੰਦੇ ਅਨੇਰੇ ਕੋਡੇ ਵਿੱਚ ਓਹੋ ਮੈੰ ਨੂੰ ਹੁਣ ਚੇਤੇ ਆਆ ਹੈ, ਜੋ ਮੇਰੇ ਖੀਸੇ ਕਿਉਂ ਪਿਆ ਰਿਹਾ, ਵਿੱਚ ਕੌਲਕਰਾਰ ਕ ਰਾਰ ਨਾਮੇ ਇੱਕ ਕੁੰਜੀ ਹੈ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਮੈਂ ਇਸ ਕਿਲੇ ਦੇ ਸਭ Digitized by Panjab Digital Library | www.panjabdigilib.org<noinclude></noinclude> qlv51c049oex03bx5x47o9xvt669fy4 181129 181128 2024-11-11T04:48:09Z Taranpreet Goswami 2106 181129 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Karamjit Singh Gathwala" />{{rh||361|}} {{border/s|3=double|4=3px}}</noinclude>ਕੋਈ ਜਾਣਿਓ ਉਨ੍ਹਾਂ ਕੋਲ ਕੋਈ ਹਥੌੜਾ ਆਦਿ ਵਸਤ ਹੋਵੇ। ਜਿਸ ਨਾਲ ਓਹ ਜੰਦਰਾ ਭੰਨ ਕੇ ਭੱਜ ਨਿੱਕਲਣਗੇ। ਦੇਉ ਬੋੜਿਆ ਹਾਲਾ ਜੀ, ਜੇ ਇਹੋ ਹਾਲ ਹੈ ਤਾਂ ਸਵੇਰੇ ਮੈਂ ਜਰੂਰ ਉਨਾਂ ਦੀ ਰੋਸ਼ ਕਰਾਂਗਾ,ਜਾਂ ਦੋ ਕ ਪਹਿਰ ਰਾਤ ਗਈ ਤਾਂ ਓਹ ਦੋਵੇਂ ਜਾਤੀ ਪਰਮੇਸਰ ਦੇ ਅਤੇ ਦਿਨ ਚੜ੍ਹਦੇ ਤੀਕ ਬੇਨਤੀ ਕਰਦੇ ਰ ਲੱਗਾ, ਤਾਂ ਮਸੀਹੀ ਵਰ੍ਹੇ ਜੋਰ ਨਾਲ ਬੋਲ ਉ ਅੱਗੇ ਬੇਨਤੀ ਕਰਨ ਲੱਗੇ ਹੋ ਜਾਂ ਸੂਰਜ ਚੜ੍ਹਨ ਠਿਆ, ਰਾਇ ਵੇਖੋ ਮੈੰ ਕੇਡਾ ਮੂਰਖ ਹਾਂ, ਕਿ ਜਦ ਸੁਤੰਤ੍ਰ ਤੁਰ ਫਿਰ ਸੱਕਦਾ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਇਸ ਗੰਦੇ ਅਨੇਰੇ ਕੋਡੇ ਵਿੱਚ ਓਹੋ ਮੈੰ ਨੂੰ ਹੁਣ ਚੇਤੇ ਆਆ ਹੈ, ਜੋ ਮੇਰੇ ਖੀਸੇ ਕਿਉਂ ਪਿਆ ਰਿਹਾ, ਵਿੱਚ ਕੌਲ ਕਰਾਰ ਕਰਾਰ ਨਾਮੇ ਇੱਕ ਕੁੰਜੀ ਹੈ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਮੈਂ ਇਸ ਕਿਲੇ ਦੇ ਸਭ<noinclude></noinclude> flivx1yq6cjbff9arx9lnf3clcdynub 250 20736 181127 51733 2024-11-11T04:31:51Z Taranpreet Goswami 2106 181127 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Karamjit Singh Gathwala" />{{rh||362|}} {{border/s|3=double|4=3px}}</noinclude>ਜੰਦਰੇ ਖੇਲ ਸੱਕਦਾ ਹਾਂ,ਆਸ ਅਨੰਦ ਨੇ ਵਡੇ ਅਨੰਦ ਨਾਲ ਆਖਿਆ, ਵਾਰ ਵਾਰ ਡੇਰਾ, ਸਾਡੇ ਧੰਨਭਾਗ, ਪਰ ਹੁਣ ਕੀ ਵੇਖਦਾ ਹੈ,ਛੇਤੀ ਛੇਤੀ ਭੱਜੀ ਕੱਢ ਕੇ ਜੰਦਰੇ ਨੂੰ ਲਾਦਿਰ, ਤਾਂ ਮਸੀਹੀ ਨੂੰ ਭੇਜੀ ਢਕੇ ਉਸ ਕੋਠੜੀ ਦੇ ਜੰਦਰੇ ਨੂੰ ਲਾਈ, ਅਤੇ “ਫੇਰਦਾ ਹੀ ਸੀ, ਜੋ ਬੁੱਟ ਓਹ ਬੂਹਾ ਖੁੱਲ੍ਹ ਗਿਆ, ਅਤੇ ਓਹ ਦੋਵੇਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਗਏ, ਅਤੇ ਓਹ ਦੂਏ ਬੂਹੇ ਕੋਲ ਗਏ। ਜੇਹੜਾ ਲੇ ਦੇ ਵਹੜੇ ਨੂੰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਇਸ ਕੁੰਜੀ ਨਾਲ ਓਹ ਬੀ ਖੁੱਲ ਗਿਆ, ਫੇਰ ਅਗਾਹਾਂ ਬਾਹਰਲੇ ਬੂਹੋ ਨੂੰ ਜੇਹੜਾ ਲੋਹੇ ਦਾ ਸੀ ਗਏ ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਦਾ ਚੰਦਰਾ ਬਹੁਤ ਕਰੜਾ ਸੀ, ਪਰ ਇਹ ਬੀ ਖੁੱਲ ਗਿਆ, ਤਾਂ ਜੋਰ ਨਾਲ ਇੱਕਕੇ ਤਾਰ ਖੋਹਲ ਦੈਤੋ ਭਈ ਛੇਤੀ ਨਿੱਕਲ ਜਾਇਓ, ਅਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਖੋਹਦਿਆਂ<noinclude></noinclude> krvthd1evs4thz2luzmk25qly1x5cqd 250 20741 181091 51738 2024-11-10T14:49:05Z Taranpreet Goswami 2106 181091 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Karamjit Singh Gathwala" />{{rh||363|}} {{border/s|3=double|4=3px}}</noinclude>ਇੱਕ ਚੀਕ ਵੱਜੀ, ਆਰ ਉਸ ਦਾ ਅੰਨਾ ਖੜਕਾਰ ਹੋਆ, ਜੋ ਨਿਰਾਸ਼ ਦੇਉਂ ਜਾਗ ਉਠਿਆ, ਇਨਾਂ ਦਾ ਪਿੱਛਾ ਕਰਨ ਲਈ ਉਹ ਨੇ ਆਜੇ ਹੀ ਕਾਹਲੀ ਕੀਤੀ . ਜੋ ਓਹ ਫੇਰ ਮਿਰਗੀ ਦੇ ਮਾਰੇ ਡਿਗ ਪਿਆ, ਅਤੇ ਉਹ ਦੇ ਹੱਥ ਪੈਰ ਅਜਿਹੇ ਵਿਸ਼ੇ ਹੋ ਗਏ, ਜੋ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ, ਪਿੱਛਾ। ਇਹ ਮੁੱਢੋਂ ਨਾ ਕਰ ਸੱਕਿਆ, ਅਰ ਇਹ ਦੋਵੇਂ ਸਿਰ ਤੋੜ ਉੱਥੋਂ ਭੱਜ ਨਿੱਕ ਨਾ ਛੇਅਰ ਫੇਰ ਸ਼ਾਹਰਾਹ ਉੱਤੇ ਆਣ ਪੁੱਜੇ ਇੱਥੇ ਇਨਾਂ ਨੂੰ ਕੁਝ ਡਰ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਕਿਉਂ ਜੋ ਉਸ ਦੇਉ ਦੇ ਰਾਜ ਵਿੱਚੋਂ ਹੁਣ ਇਹ ਬਾਹਰ ਨਿਰਲ ਗਏ ਸਨ, ਜਾਂ ਉਸ ਟਾਪੇ ਨੂੰ ਟੱਪ ਗਏ ਸਨ ਤਾਂ ਆਪੇ ਵਿੱਚ ਮਤਾ ਕਰਨ ਲੱਗੇ ਭਈ ਅਸੀ ਇਥੇ ਵੀ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਬ੍ਰਾ ਜਾਇਐ, ਕਿ ਜਿਹਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਓਹ ਲੋਕ, ਜੇਹੜੇ ਸਾਡੇ ਪਿਛੇ ਆਉਣਗੇ<noinclude></noinclude> fbz1lhyycq6jbpbfv7ev0tayrwzvabo 250 20746 181090 51743 2024-11-10T14:43:02Z Taranpreet Goswami 2106 181090 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Karamjit Singh Gathwala" />{{rh||364|}} {{border/s|3=double|4=3px}}</noinclude>ਇਸ ਭੂਤਨੇ ਨਿਰਾਸ ਦੇਊ ਦੇ ਵੱਸ ਵਿੱਚ ਨਾ ਪੈਣ, ਓੜਕ ਨੂੰ ਉਨਾਂ ਇਹ ਜੁਗਤ ਕੀਤੀ, ਭਈ ਅਸੀ ਅੰਬੇ ਇਕ ਥੰਮ੍ਹ ਖੜਾ ਕਰਕੇ ਉਸ ਉੱਤੇ ਇਹ ਅੱਖਰ ਉਕਾਰਿਖੀ, ਭਈ ਇਸ ਟਾਪੇ ਦੀ ਝੰਡੀ ਨਿਰਾਸ ਵਿਸ਼ੇ ਨੂੰ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਜਿਸ ਦੇ ਮਾਲਕ ਦਾ ਨਾਓ ਨਿਰਾਸ ਦੇਉ ਹੈ, ਓਹ ਸੁਰਗ ਦੇ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਨੂੰ ਤੁੱਛ ਜਾਣਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਸੁਰਗ ਦੇ ਜਾਤੀਆਂ ਦੀ ਜਿੰਦ ਦੇ ਮਗਰ ਲੱਗਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਕਰਕੇ ਬਾਹਲੇ ਲੋਕ ਜੇਹੜੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਆਏ ਸਨ, ਇਸ ਨੂੰ ਵਾਚਕੇ ਉਸ ਭੌਜਲ ਤੋਂ ਬੱਚ ਗਏ, ਤਾਂ ਉਨਾਂ ਦੋਹਾਂ ਨੇ ਇਹ ਭਜਨ ਗਾਵਿਆਂ॥<noinclude></noinclude> 4stlwxgpp0iewj6ryde2ekj96v5kstx 250 20751 181089 51748 2024-11-10T14:40:37Z Taranpreet Goswami 2106 181089 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Karamjit Singh Gathwala" />{{rh||365|}} {{border/s|3=double|4=3px}}</noinclude>A ਪ ਦੋਹਰਾਈ,mom Prof. Harnam Singh Shan, M. Hi EDITOR, PUNJAB UNIVERSITY PUBLICATION BUREAU, JULLUNDUR; 1 1 ਰਾਹ ਥੋਂ ਭੁੱਲੀ ਪਏ ਜਦ ਹੋਯਾ ਭੈੜਾ ਹਾਲ ਲਿੰਗੜ੍ਹੀਆ ਸਾਨੂੰ ਦੇਉ ਨੇ ਚੰਗੀਤਰਾਂ ਸੰਭਾਲ ॥੧॥ ਸੰਭਲ ਕੇ ਹੁਣ ਤਰੋ ਹੇ, ਜਾਓ ਰਹੇ ਸੁਚੇਤ ਗੁਰਮਕੌਰ ਅਰ ਦੇਉ ਦੀ ਕੈਦੋਂ ਹੋ ਨ ਅਚੇਤ ॥੨॥ ਉਪਦੇਸ਼ ਉਤਸ਼ੀ ਵਾਰਤਾ ਤੋਂ ਪਰਗਟ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਧਰਮ ਦੀ ਜਾਤ੍ਰਾ ਵਿੱਚ ਵਡਾ ਵਡਾ ਸੁੱਖ ਬੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਇਸੇ ਸੁਖ ਦੇ ਕਾਰਨ ਜੋ ਪਰਮੇਸਰ ਦੀ ਕਿਰਪਾ Digitized by Panjab Digitat Library | www.panjabdigitib.org<noinclude></noinclude> rwid8gv6dbgfq1gxt1ak25e477k5l3q 250 20756 181088 51753 2024-11-10T14:37:54Z Taranpreet Goswami 2106 181088 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Karamjit Singh Gathwala" />{{rh||366|}} {{border/s|3=double|4=3px}}</noinclude>ਅਤੇ ਅਸੀਸਾਂ ਥੋਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਧਰਾਮੀ ਲੋਕ ਤਕੜੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਦੁੱਖ ਨੂੰ ਸੰਤੋਖ ਨਾਲ ਸਾਰੇ ਕੇ ਉਸੇ ਰਾਹ ਤੁਰੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਉਸ ਦਰਿਆ ਅਤੇ ਅਮ੍ਰਿਤ ਜਲ ਅਤੇ ਉਨਾਂ ਫਲਾਂ ਫੁਲਾਂ ਦਾ ਭਾਵ ਪਾਵਿਤ ਆਤਮਾ ਦੀ ਕਿਰਪਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਤੋਂ ਧਰਮੀ ਲੋਕ ਤਕਤੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਇਹ ਸੱਚੀ ਗੱਲ ਹੈ, ਜੋ ਉਸ ਦੀ ਸਹਾਇਤਾ ਦੇ ਖੂਣੋਂ ਓਹ ਰਾਹ ਕਿਸੇ ਚੋਂ ਨੰਬੜਦਾ ਨਹੀ ਅ ਤੇ ਉਸ ਪਗਡੰਡੀ ਦਾ ਤਾਤਪਰਜ ਇਹ ਹੈ ਜੋ ਆਪਣੀ ਮਨਮਤ ਦੀ ਝੂਠੀ ਚਾਲ ਚੱਲਣਾ ਹੈ, ਅਰ ਇਹੋ ਜੇਹੀ ਚਾਲ ਨਾਲ ਓਹ ਲੋਕ ਆਪਣੇ ਮਨ ਨੂੰ ਕੂੜਾ ਆਸਰਾ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਇਸੇ ਕਰਕੇ ਉਸ ਰਾਹ ਤੁਰੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ठिब ਨੂੰ ਜਾਂ ਕਪਾਹ ਖੁੱਲ ਗਏ ਤਾਂ ਤੂੰ ਦੀਆਂ ਫਾਡਾਂ ਮਨ ਵਿੱਚ ਜੋਰ ਮਾਰਦੀ"ਆਂ ਹਨ, ਅਤੇ ਪਰਮੇਸਰ ਦੇ ਕਰੋਧ ਦੀ ਬਿਜਲੀ ਹਿਰਦੇ ਦੀ ਵਿੱਚ ਕੜਕਦੀ<noinclude></noinclude> njj6c7xnjq5b3l7uvrkyh9okuw0t9vb 250 20761 181087 51758 2024-11-10T14:35:36Z Taranpreet Goswami 2106 181087 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Karamjit Singh Gathwala" />{{rh||367|}} {{border/s|3=double|4=3px}}</noinclude>ਹੈ, ਤਾਂ ਇਸ ਕਣ ਬੇ ਰੋਣ ਦਾ ਕੋਈ ਰਾਹ ਨਹੀ ਦਿੱਸਦਾ, ਅਤੇ ਜਾਂ ਉਥੇ ਹਾਲ ਵਿੱਚ ਸਾਬਤਾਉਣ ਲਗਦੇ ਹਨ ਜਿਹਾ ਕ ਉਹ ਦੋਜਾਡੀ ਸਸਤਾਏ ਸਨ, ਤਾਂ ਨਿਰਾਸਤਾ ਵਿੱਚ ਫਸ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਉਸ ਹਾਲ ਵਿੱਚ ਵਡੇ ਵਡੇ ਦੁੱਖ ਮਨ ਵਿੱਚ ਉਪਜਦੇ ਹਨ, ਇਥੋਂ ਤੋੜੀ ਜੋ ਸ਼ੈਤਾਨ ਆਣ ਕੇ ਭਰਮਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਰੁਈ ਹੁਣ ਮਰਨਾ ਜੀਉਣ ਨਾਲੋਂ ਚੰਗਾ ਹੈ, ਸੋ ਹੁਣ ਪ੍ਰਾਣ ਛੱਡ ਦਿਓ, ਇਹ ਉਸ ਦੇਉ ਦੇ ਆਖੇ ਦਾ ਡਾਟ ਹੈ ਓੜਕ ਨੂੰ ਮਸੀਹੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਹੀ ਖੀਸੇ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਕੁੰਜੀ ਲੱਭੀ,ਜਿਹਦੇ ਨਾਲ ਸਭ ਜੰਦਰੇ ਖੁੱਚਂਦੇ ਹਨ, ਇਸ ਕੁੰਜੀ ਦਾ ਅਰਬ ਪਰਮੇਸਚ ਦੇ ਕੌਲ ਕਰਾਰ ਹਨ, ਕਿਉਂ ਕਿ ਜੇਹੜਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਕੌਲ ਕਰਾਰਾਂ ਉੱਤੇ ਜੋ ਪਰਮੇਸਰ ਨੇ ਪ੍ਰਭੂ ਈਸਾ ਦੇ ਨਮਿਤ ਕੀਤੇ ਹਨ। ਆਲ੍ਹਾ ਰੱਖਦਾ<noinclude></noinclude> 0hwem4xf96pja61sb10b1ba4uefmoy2 250 20766 181086 51763 2024-11-10T14:33:00Z Taranpreet Goswami 2106 181086 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Karamjit Singh Gathwala" />{{rh||368|}} {{border/s|3=double|4=3px}}</noinclude>ਅਰਬੇਨਤੀ ਬੀ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਹ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਆਸ ਉਪਜਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਓਹ ਸਭਨਾ ਬੇਪਤਾ ਚੋਂ ਛੁੱਟ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਮਗਰੋਂ ਹੋਰਨਾਂ ਇਹੋ ਜੇਹੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਚਿੰਤਾਉਂਦਾ ਹੈ, ਕਿ ਓਹ ਬੀ ਆਜੇਹੇ ਕਸ਼ਟ ਥੋਂ ਬਚ ਜਾਣ {{center|<poem>{{larger|'''੧੬ ਸੋਲਵਾਂ ਪਰਬ'''}} ਅਤੇ ਸੁਹਾਉਣੇ, ਮਨਭਾਉਣੇ ਪਹਾੜ ਉਤੇ ਆਜੜੀਆਂ ਦਾ ਜਾੜੀਆਂ ਦੀ ਆਗਤ ਭਗਤ ਕਰਨ ਦਾ ਵਰਣਨ॥</poem>}} {{gap}}ਉਪਰੰਦ 'ਏਹ ਦੋਵੇਂ ਜਾੜੀ ਜਾਂਦੇ ਜਾਂਦੇ ਉਸ ਪਹਾੜ ਦੇ ਉੱਤੇ ਜਾ<noinclude></noinclude> nklollsj4wezk1qjwjjiiy912yqs7x5 250 20771 181085 51768 2024-11-10T14:31:15Z Taranpreet Goswami 2106 181085 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Karamjit Singh Gathwala" />{{rh||369|}} {{border/s|3=double|4=3px}}</noinclude>ਪਹੁੰਚੇ, ਜੇਹ ਦਾ ਨਾਓ ਮਨਭਾਉਣਾ ਪਹਾੜ ਹੈ। ਇਹ ਪਹਾੜ ਸੁਰਗ ਦੇ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਦੇ ਦੇਸ ਵਿਚ ਹੰਗਾ ਹੈ, ਸੋ ਓਹ ਦੋਵੇਂ, ਪਹਾੜ ਉੱਤੇ ਚੜ੍ਹ ਕੇ ਸੋਹਣੇ ਬਾਗ ਅਤੇ ਭਾਂਤ ਭਾਂਤ ਦੇ ਬ੍ਰਿਛ ਮੀਟਿਆਂ ਨਾਲ ਲਦੇ ਹੋਏ, ਅਤੇ ਦਾਖਾਂ ਦੀਆਂ ਵੇਲਾਂ ਜਿਸ ਨਾਲ ਵਡੇ ਵਡੇ ਗੁੱਛੇ ਲਮਕ ਰਹੇ ਸਨ, ਅਤੇ ਨਿਰਮਲ ਜਲ ਦੇ ਨਾਲੇ ਵਗਦੇ ਵੇਖ ਕੇ ਮੋਹੇ ਗਏ,ਅਤੇ ਇਸਨਾਨ ਕਰਕੇ ਪਾਣੀ ਪੀਤਾ ਅਤੇ ਮੇਵੇ ਖਾ ਕੇ ਵਡੀਆ ਮੌਜਾਂ ਮਾਣਨ ਲੱਗੇ ਪਹਾੜਾਂ ਦੀਆਂ ਟੀਸੀਆਂ ਉੱਤੇ ਕਈ ਕ ਆਜੜੀ ਸਨ,ਜੇਹੜੇ ਰਾਹ ਦੇ ਕੰਢੇ ਖਲੋ ਕੇ, ਆਪਣਿਆਂ ਆਪੜਾਂ ਨੂੰ ਚਰਾ ਰਹੇ ਸਨ,ਅਤੇ ਰਾਹ ਦੇ ਕੰਢੇ ਪੁਰ ਖੜ੍ਹੇ ਸਨ, ਏਹ ਜਾਤੀ ਉਨਾਂ ਦੇ ਕੋਲ ਗਏ ਅਤੇ ਆਪਣੀਆਂ ਲਾਠੀਆਂ ਉਤੇ ਢਾਸਣਾ ਲਾਏ ਹੋਏ ਜਿਹਾ ਕੁ ਬਕੇ ਹੋਏ<noinclude></noinclude> kiqa1k5d9fxp6nqvxk4bt9hja8vyg5u 250 20776 181083 51774 2024-11-10T14:29:40Z Taranpreet Goswami 2106 181083 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Karamjit Singh Gathwala" />{{rh||370|}} {{border/s|3=double|4=3px}}</noinclude>ਜਾਤੀਆਂ ਦਾ ਦਸਤੂਰ ਹੈ . ਜਦ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਰਾਹ ਵਿੱਚ "ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਆਪਣੀ ਚਾਰੀ ਉਤੇ ਭਾਰ ਪਾ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਕੋਲੋਂ ਪੁਛਣ ਲਗੇ ਤੁਈ। ਇਹ ਦੇਸ ਅਰ ਮਨੋਹਰ ਪਹਾੜ ਕਿਸ ਦਾ ਹੈ, ਅਰ ਆਹ ਭੇਡਾ ਕਿਸ ਦੀਆਂ ਹਨ। ਆਜੜੀਆਂ ਨੇ ਉੱਤਰ ਦਿੱਤਾ ਜੋ ਇਹ ਦੇਸ ਇਮ ਨੁਏਲ ਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਰਾਜ ਧਾਨੀ ਏਥੋਂ ਸਾਹਮਣੇ ਦਿੱਸਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਇਹ ਖੇਡਾਂ ਉਸ ਦੀਆਂ ਹਨ, ਆਰ ਉਸ ਨੇ ਇਨਾਂ ਭੇਡਾਂ ਲਈ ਆਪਦੀ ਜਾਨ ਦਿੱਤੀ ਹੈ, ਮਸੀਹੀ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ ਭਈ ਸੁਰਗ ਨਗਰ ਦਾ ਰਾਹ ਏਹੋ ਹੈ? ਉਨ੍ਹਾਂ ਆਖਿਆ, ਹਾਂ ਮਹਾਰਾਜ ਤੁਸੀ ਠੀਕ ਉਸੇ ਰਾਹ ਉੱਤੇ ਖਲੋਤੇ ਦੋ ਮਸੀਹੀ ਨੇ ਫੇਰ ਪੁੱਛਿਆ ਭਈ ਓਹ ਨਗਰ ਇਥੋਂ ਕਿੰਨਾ ਹੈ,ਓਹ ਬੋਲੇ ਹੋਰਨਾਂ ਲਈ ਤਾਂ ਪੰਡਾ ਬਹੁਤ ਦੁਰੇਡਾ ਹੈ, ਪਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲਈ<noinclude></noinclude> oxp6supn5yb9g60dfl72i4ubu1srue2 250 20781 181082 51779 2024-11-10T14:27:42Z Taranpreet Goswami 2106 181082 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Karamjit Singh Gathwala" />{{rh||371|}} {{border/s|3=double|4=3px}}</noinclude>ਕਿ ਜਿਨਾ ਉੱਥੋ ਜਰੂਰ ਪਹੁੰਚਣਾ ਤੋਂ ਬੋਹੜੀ ਵਾਰ ਹੈ, ਮਸੀਹੀ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ, ਕਿ ਰਾਹ ਵਿਚ ਕੁੱਝ ਭਉ ਤਾਂ ਨਹੀਂ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਕਿਹਾ, ਭਈ ਜੇ ਹੜੇ ਸੁਭਾਗੀ ਹਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਰੱਤੀ ਭੈ ਨਹੀਂ, ਪਰ ਪਾਪੀ ਅਪਰਾਧੀ ਉਸ ਵਿੱਚ ਡਿੰਗ ਪੰਣਗੇ, ਮਸੀਹੀ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ, ਭਈ ਰਾਹ ਵਿਚ ਕੋਈ ਸਰਾਂ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਬਕੇ ਜਾਂਦੇ ਰਾਹੀ ਵਿਸਰਾਮ ਕਰਨ ਓਹ ਬੋਲੇ ਭਈ ਇਸ ਪਹਾੜ ਦੇ ਮਾਲਕ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਹੁਕਮ ਦਿਤਾ ਹੈ ਕਿ ਜਾਤੀ ਆਂਦੀ ਆਗਤ ਭਾਗਤ ਕਰੋ,ਜੋ ਧਰਤੀ ਦੇ ਸਭ ਚੰਗੇ ਚੰਗੇ ਪਦਾਰਥ ਤਿਆਰ ਹਨ ਲਓ ਆਨੰਦ ਕਰੋ॥ {{gap}}ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਸੁਪਨੇ ਵਿੱਚ ਇਹ ਬੀ ਡਿੱਠਾ ਕਿ ਜਦੋਂ ਆਜੜੀਆਂ ਨੇ ਜਾਣ ਲਿਆ ਕਿ ਇਹ ਜਾਤੀ ਹਨ, ਤਾਂ ਉਨਾਂ ਬੀ ਕਈ ਕਈ<noinclude></noinclude> rbn6mzuhnk36zmfe3pbfs4p24uiutvk 250 20786 181081 51784 2024-11-10T14:23:45Z Taranpreet Goswami 2106 181081 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Karamjit Singh Gathwala" />{{rh||372|}} {{border/s|3=double|4=3px}}</noinclude>ਪ੍ਰਸ਼ਨ ਪੁੱਛੇ, ਭਈ ਤੁਸੀ ਕਿੱਥੋਂ ਆਏ ਹੋ? ਆਰ ਇਹ ਰਾਹ ਕਿਕੁਰ ਸ਼ਭਾ? ਕਿਸ ਢਲ਼ ਨਾਲ ਇੱਥੋਂ ਤੀਕ ਅਪੜ੍ਹੇ ਹੋ? ਕਿਉਂ ਜੋ ਆਸੀ ਖਦੇ ਹਾਂ, ਭਈ ਜੇਹ, ਜੇਹੜੇ ਇਸ ਥਾਂ ਆਪੜਨ ਲਈ ਘਰੋਂ ਨਿਕ ਹਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕੋਈ ਵਿਰਲੇ ਹੀ ਇਸ ਪਹਾੜ ਤਾਈ ਪਹੁੰਚਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਜਾਤੀਆਂ ਨੇ ਅਗੇ ਵਾਂਗੂੰ ਕੇ ਜਿਸ ਤਰਾਂ ਓਹ ਹੋਰਨਾਂ ਨੂੰ ਦਿੰਦੇ ਆਏ ਸਨ, ਇਨਾਂ ਪ੍ਰਸ਼ਨਾਂ ਦੇ ਉੱਤਰ ਦਿੱਤੇ ਅਤੇ ਜਾਂ ਆਆਲੀਆਂ ਨੇ ਉਨਾਂ ਦੇ ਉਤਰ ਸੁਣੇ ਤਾਂ ਓਹ ਬਹੁਤ ਅਨੰਦ ਹੋਏ ਅਤੇ ਜਾਤੀਆਂ ਉੱਤੇ ਦਿਹਿ ਕਰਕੇ ਆਖਿਆ, ਆਓ ਮਹਾਰਾਜੇਓ, ਇਸ ਪਹਾੜ ਨੂੰ ਜੰਮ ਜੰਮ ਆਓ ਉਨ੍ਹਾਂ ਅਯਾਲੀਆਂ ਦੇ ਨਾਓ ਇਹ ਸਨ, ਪਹਿਲੇ ਦਾ ਨਾਉਂ ਯਾਨੀ ਦੂਜੇ ਦਾ ਬੁੱਧਵਾਨ, ਤੀਜੇ ਦਾ 'ਸੁਚੇਤ, ਚੌਬੇ ਦਾ ਨਿਸ਼ਕ ਪਟੀ<noinclude></noinclude> a01f3e1nww9zt6s1385n8ik7qr83juk 250 20791 181080 51789 2024-11-10T14:21:12Z Taranpreet Goswami 2106 181080 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Karamjit Singh Gathwala" />{{rh||373|}} {{border/s|3=double|4=3px}}</noinclude>੩੭੩ ਅ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਜਾਤੀਆਂ ਦੇ ਹੱਥ ਫੜ ਕੇ ਆਪਣੇ ਡੇਰੇ ਵਿੱਚ ਆਂਦਾ ਅਤੇ ਉਨਾਂ ਦੇ ਅੱਗੇ ਰਾਸੋਈ ਪਰੋਸ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ ਆਖਿਆ। ਉਰਾ, ਤੁਸਾਂ ਜਰੂਰ ਇੱਥੇ ਟਿਕਣਾ, ਅਤੇ ਇਸ ਪਹਾੜ ਦੀ ਝੀਲ ਸਪੱਟ ਕਰੋ, ਅਤੇ ਸਾਡੀ ਤੁਹਾਡੀ ਜਾਣ ਪਛਾਣ ਹੋਵੇ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਆਖਿਆ ਇਹ ਤੁਹਾਡੀ ਵਡੀ ਦਖਾ ਸੀ ਰਾਜੀ ਹਾਂ, ਜੋ ਓਹ ਉਸ ਵੇਲੇ ਲੰਮੀ ਪੈ ਗਏ, ਕਿਉਂ ਜੋ ਬਹੁਤ ਰਾਤ ਗਈ ਸੀ ਜਾਂ ਦਿਨ ਚੜ੍ਹਿਆ ਅਖਾਲੀਆਂ ਨੇ ਮਸੀਹੀ ਅਤੇ ਆਸਅਨੰਦ ਨੂੰ ਅਵਾਜ਼ ਮਾਰਕੇ ਆਖਿਆ, ਚਲੋ ਮਹਾਰਾਜ ਪਹਾੜ ਦੀ ਬੈਂਚ ਸਪਟਾ ਕਰੋ, ਜੇ ਓਹ ਤਿੰਨਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਹੋ ਤੁਰੇ, ਅਤੇ ਚਿਰ ਤੀਕ ਬਾਹਰ ਰਹੇ ਅਤੇ ਚਾਰ ਚਫੇਰੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬੜੀਆਂ ਸੋਹਣੀਆਂ ਵਸਤਾਂ ਦਿਖਾਈ ਦਿੱਤੀਆਂ ਤਾਂ ਅਯਾਲੀ ਆਪੋ ਵਿੱਚ ਕਹਿਣ ਲਗੇ, ਆਓ ਇਨਾਂ ਜਾਤੀਆਂ ਨੂੰ<noinclude></noinclude> fuoqc8dql8k7e5xupc32kitkel7w9nn 250 20796 181079 51794 2024-11-10T14:18:27Z Taranpreet Goswami 2106 181079 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Karamjit Singh Gathwala" />{{rh||374|}} {{border/s|3=double|4=3px}}</noinclude>ਕੁਝ ਅਚਰਜ (ਵਿਖਾਇਐ, ਸੋ ਓਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇਕ ਪਹਾੜ ਦੀ ਟੀਸੀ ਉੱਤੇ ਲੈ ਗਏ। ਉਸ ਪਹਾੜ੍ਹ ਦਾ ਨਾਓ ਭੁੱਲ ਵਾਲਾ ਪਹਾੜ, ਸੀ, ਅਤੇ ਇੱਕ ਪਾਸਿਓ ਓਹ ਬਹੁਤ ਉਚਾ ਸੀ, ਆਜੜੀਆਂ ਨੇ ਕਿਹਾ ਭਾਈ ਰਤੀਕੁ ਝੁਕ ਕੇ ਹੇਠਾਂਹ ਵੇਖੋ, ਜਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਹਿਠਾਂਹ ਆਨ ਮਾਰਿਆ ਤਾਂ ਪਹਾੜ ਦੇ ਬੱਚੇ ਕੀ ਵੇਖਦੇ ਹਨ, ਜੇ ਉੱਥੇ ਕਈ ਲੋਕ ਪਏ ਹਨ ਜੀਹਤੇ ਟੀਸੀਓ ਡਿੱਗ ਕੇ ਵੋਟੇ ਟੋਟੇ ਹੋ ਗਏ ਹਨ, ਮਸੀਹੀ ਬੋਲਿਆ ਹਾਇ ਹਾਇ। ਇਹ ਕੀ ਗੱਲ ਹੈ ਆਜੜੀਆਂ ਨੇ ਉਤਰ ਦਿੱਤਾ ਭਲਾ ਤੁਸਾਂ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਸੁਣਿਆ ਜੋ ਕਾਇਆਂ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਜਿਹਾ ਕਿ ਰਾਮ ਯੂਸ, ਅਤੇ ਫਲੇਤੁਸ ਨਾਮੇ ਦੋਹਾਂ ਜਾਣਿਆ ਨੇ ਝੂਠੇ ਉਪਦੇਸ਼ ਵੱਲ ਕੰਨ ਲਾ ਕੇ ਧੋਖਾ ਖਾਧਾ ਅਤੇ ਪ੍ਰਭੂ “ ਈਸਾ ਮਸੀਹੀ ਦੇ ਜੀ ਉੱਠਣ ਦਾ ਬੱਤੇ ਨਾ ਮੰਨਿਆ, ਓਹ ਬੋਲੇ ਆਹੋ ਜੀ<noinclude></noinclude> 911f07ayqcdl9af7l2u39o9m5sw09d1 250 20801 181078 51799 2024-11-10T14:16:21Z Taranpreet Goswami 2106 181078 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Karamjit Singh Gathwala" />{{rh||375|}} {{border/s|3=double|4=3px}}</noinclude>ਆਸਾਂ ਸੁਣਿਆ ਤਾਂ ਹੈ, ਤਾਂ ਅਯਾਲੀ ਬੋਲੇ ਏਹ ਓਹੋ ਹਨ, ਜਿਨਾਂ ਨੂੰ ਤੁਸੀ ਵੇਖਦੇ ਹੋ ਜੋ ਥੱਲੇ ਟੋਟੇ ਟੋਟੇ ਹੋਏ ਡਿਗ ਪਏ ਹਨ, ਆਰ ਅਜੇ ਤੋੜੀ ਦੁਬੇ ਨਹੀਂ ਗਏ, ਜੋ ਇਨਾਂ ਦਾ ਹਾਲ ਵੇਖਕੇ ਹੋਰ ਲੋਕ ਡਰਨ, ਅਤੇ ਸ ਪਹਾੜ ਉੱਤੇ ਨਾ ਡਿੱਗਣ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਵੇਖਿਆ ਜੋ ਅਯਾਲੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਹੋਰ ਪਹਾੜ ਉੱਤੇ ਲੈ ਗਏ। ਜਿਹ ਦਾ ਨਾਉਂ ਖਬਰਦਾਰੀ ਸੀ ਅਤੇ ਉਨਾਂ ਨੂੰ ਆਖਿਆ ਭਈ ਅੱਖਾਂ ਉਘਾੜ ਕੇ ਦੂਰ ਪਰੇ ਵੇਖੋ ਜਾਂ ਉਨਾਂ ਝਾਤ ਪਾਈ ਤਾਂ ਕੀ ਵੇਖਦੇ ਹਨ, “ਭਈ ਕਈਜ਼ ਮੱਨੁਖ ਮੜ੍ਹੀਆਂ ਵਿੱਚ ਇਧਰ ਉਧਰ ਡੁੱਲੇ ਫਿਰਦੇ ਹਨ, ਅਰ ਮਲੂਮ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜੋ ਅੰਨੇ ਹਨ, “ਕਿਉਂ ਜ਼ੋ ਕਦੀ ਕਦੀ ਮੜੀਆਂ ਨਾਲ ਠੁੱਡੇ ਠੋਕਰਾਂ ਖਾਂਦੇ ਡਿਗਦੇ ਢਹਿੰਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਖੜ੍ਹੀਆਂ ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਨਹੀਂ ਨਿਕਲ ਸੱਕਦੇ ਤਾਂ ਮਸੀਹੀ ਨੇ<noinclude></noinclude> pk4zy9zl67fmdug4nqcpinyuaetuqkg 250 20806 181077 51804 2024-11-10T14:14:13Z Taranpreet Goswami 2106 181077 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Karamjit Singh Gathwala" />{{rh||376|}} {{border/s|3=double|4=3px}}</noinclude>ਪੁੱਛਿਆ ਇਹ ਕੀ ਹੈ? ਆਜੜੀਆਂ ਨੇ ਉੱਤਰ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਇਨ੍ਹਾਂ ਹਾੜਾਂ ਦੇ ਹੇਠ ਤੁਸਾਂ ਨਹੀ ਡਿੱਠਾ ਜ਼ੋ ਰਾਹ ਦੇ ਖੱਬੇ ਪਾਸੇ ਇੱਕ ਪਹਿਆ ਹੈ ਜੋ ਇੱਕ ਖੇਤ ਵਿੱਚ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਓਹ ਬੋਲਿਆ ਆਪੇ ਜੀਠਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਆਪਾਰੀਆਂ ਨੇ ਕਿਹਾ ਭਈ ਉਸ ਪਹੇ ਦੇ ਪਰਲੇ ਪਾਸੇ ਇੱਕ ਡੰਡੀ ਹੈ। ਜੇਹੜੀ ਨਿਰਾਸ ਨਾਮ ਕਿਲੇ ਨੂੰ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਇਹ ਲੋਕ ਤੁਹਾਡੇ ਵਾਂਗੂੰ ਜਾਤਾ ਕਰਨ ਨੂੰ ਨਿੱਕਲ ਕੇ ਉਸ ਪਹੇ ਤਾਈ ਅਪ ਅਤੇ ਇਸ ਲਈ ਜੋ ਸਿੱਧਾ ਰਾਹ ਉਥੇ ਬਿਖੜਾ ਸੀ ਓਹ ਉਸ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੋ ਉਸ ਖੇਤ ਦੀ ਡੰਡੀ ਉੱਤੇ ਜਾ ਤੁਰੇ ਅਤੇ ਨਿਰਾਸ ਦੇਉ ਉਸ ਖੇਤ ਦੇ ਮਾਲਕ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਫੜ ਕੇ ਆਪਣੇ ਕਿਲੋ ਵਿੱਚ ਬੰਦ ਕਰ ਛੱਡਿਆ ਜੋ ਹਿਪ ਅਤੇ ਕੁੱਛ ਚਿਰ ਤੀਕ ਉਨਾਂ ਨੂੰ ਕੰਦ ਰੱਖ ਕੇ ਓੜਕ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ<noinclude></noinclude> p9l9gblfrkpyt78337tcc6u08ok29rc 250 20811 181076 51809 2024-11-10T14:12:05Z Taranpreet Goswami 2106 181076 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Karamjit Singh Gathwala" />{{rh||377|}} {{border/s|3=double|4=3px}}</noinclude>ਅਖੀਆਂ ਕੱਢ ਸੁੱਟੀਆਂ ਅਤੇ ਫੇਰ ਇਨਾਂ ਮੜ੍ਹੀਆਂ ਵਿੱਚ ਲਿਆ ਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿਤਾ ਭਈ ਇੱਥੇ ਹੀ ਡਕੋ ਤੋ ਖਾਂਦੇ ਫਿਰਨ ਇਸ 'ਬਿਆਂ ਤੋਂ ਇਕ ਗਿਆਨੀ ਦੀ ਕਹਾਉਂਤ ਪੂਰੀ ਹੋਈ ਹੈ ਭਾਈ ਜੇਹੜਾ ਮਨੁੱਖ ਬਾਧੇ ਦੇ ਰਾਹ ਥੋਂ ਭੁੱਲੀ ਪੈਂਦਾ ਹੈ, ਓਹ ਮੁਰਦਿਆਂ ਦੀ ਮੰਡਲੀ ਵਿੱਚ ਪਿਆ ਰਹੇਗਾ (ਕਹਾਉਤਾਂ ਦੀ ਪੋਥੀ ੨੧ ਕਾਂਡ ੧੩ ਪੰਛੀ) ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਮਸੀਹੀ ਅਤੇ ਆਸਅਨੰਦ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਏ ਵੱਲ ਤੱਕ ਕੇ ਅੰਝੂ ਕੇਰਨ ਲੱਗੇ, ਪਰ ਅਘਾਲੀਆਂ ਨੇ ਕੁਝ ਨਾ ਆਖਿਆ॥ {{gap}}ਫੇਰ ਖੀਂ ਸੁਪਨੇ ਵਿੱਚ ਵੇਖਿਆ, ਜੋ ਆਜੜੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇਕ ਖੇਡ ਵਿੱਚ ਲੈ ਗਏ, ਜਿੱਥੇ ਪਹਾੜ ਵਿੱਚ ਇਕ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਸੀ ਤਾਂ ਦਰਵਾਜਾ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਆਖਿਆ ਇਹ ਦੇ ਅੰਦਰ ਵੇਖੋ, ਜਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਅੰਦਰ ਵੇਖਿਆ<noinclude></noinclude> 62oo4t1oa17d2yrev50ficisja3iz9j 250 20816 181075 51814 2024-11-10T14:09:01Z Taranpreet Goswami 2106 181075 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Karamjit Singh Gathwala" />{{rh||378|}} {{border/s|3=double|4=3px}}</noinclude>ਤਾਂ ਕੀ ਵੇਖਦੇ ਹਨ, “ਭਈ ਅੰਦਰ ਅਨੇਰ ਘੁਪਘੇਰ ਹੈ, ਅਰ ਸਾਰਾ ਅੰਦਰ ਧੂੰਏ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਹੋਯਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਅੱਗ ਦੀਆਂ ਲਾਟਾਂ ਦੀ ਕੁਝ ਭੀੜ ਅਤੇ ਪਾਪੀਆਂ ਦੇ ਰੋਣ ਪਿੱਦਣ ਦੀ ਅਵਾਜ ਸੁਣਾਈ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਗੰਧਕ ਦੀ ਸਤ੍ਹਾਨ ਨੱਕ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਮਸੀਹੀ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ ਭਈ।ਇਹ ਦਾ ਕੀ ਮਤਲਹੈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਆਖਿਆ।ਇਹ ਤਾਂ ਨਰਕ ਦੀ ਡੰਡੀ ਹੈ ਜਿਸ ਚੋਂ ਕਪਟੀ ਲੋਕ ਨਰਕ ਨੂੰ ਲੰਘ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਅਰਬਾਤ ਇਹੋ ਜੇਹੇ ਲੋਕ ਜੇਹੜੇ ਏਜ਼ੌ ਵਾਗੂੰ ਆਪਣੇ ਜੇਠੇ ਹੋਣ ਦਾ ਹੱਕ ਵੇਚਦੇ ਹਨ, ਜਾਂ ਯਹੂਦਾ ਇਸਕਾ ਖੇਤੀ ਵਰਗੇ ਜੋ ਲੋਭ ਦੇ ਮਾਰੇ ਆਪਣੇ ਆਸ਼ਕ ਨੂੰ ਵੇਚ ਸੁੱਟਦੇ ਹਨ,ਜਾਂ ਸਕੰਦਰ ਠਠਿਆਰ ਵਰਗੇ, ਜੋ ਮੰਗਲਸਮਾਚਾਰ ਦੇ ਹੱਕ ਵਿਚੋਂ ਭਰ ਥਕਦੇ ਹਨ ਜਾਂ ਹਨਾਨੇਬਾਹ ਅਤੇ ਉਹ ਦੀ ਤੀਮੀਂ ਟਾਊ ਜੋ ਝੂਠ<noinclude></noinclude> 9qx3tz6mcgotvz3l0j14eab5hbgd6yu 250 44349 181094 180278 2024-11-10T15:16:54Z Rajdeep ghuman 714 /* ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ */ 181094 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="Rajdeep ghuman" />{{center|(੧੩)}}</noinclude>ਈ। ਫਿਰ ਦੂਸਰਾ ਜੰਦਰਾ ਖੋਹਲ ਲੀਤਾ ਟਮਕ ਉਸ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਵਿਚ ਆਇਆ ਈ। ਤੁਰਤ ਗਊ ਦਾ ਦੁਧ ਮੰਗਵਾਇਕੇ ਤੇ ਛਟਾ ਉਸ ਨੂੰ ਤੁਰਤ ਲਗਾਇਆ ਈ। ਧਮਕ ਉਸਦੀ ਜਾਂਵਦੀ ਕੋਸ ਬਾਰਾਂ ਜਦੋਂ ਦੁਲੇ ਨੇ ਖੂਬ ਵਜਾਇਆ ਈ। ਤੇਰੇ ਬਾਪ ਦਾਦਾ ਅਕਬਰ ਮਾਰ ਦਿਤੇ ਤਾਂ ਮੈਂ ਕੁਲ ਸਮਾਨ ਛਪਾਇਆ ਈ। ਦੁਲਾ ਚੋਟ ਲਗਾਂਵਦਾ ਜਦੋਂ ਉਸਨੂੰ ਬਾਰਾਂ ਕੋਸ ਦੇ ਵਿਚ ਸੁਣਾਇਆ ਈ। ਪਈ ਕੰਨ ਆਵਾਜ਼ ਜਾਂ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਦੇ ਕੌਣ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਸੂਰਮਾ ਆਇਆ ਈ। ਸੋਲਾਂ ਸਾਲ ਥੀਂ ਸੁਣੀ ਅਵਾਜ਼ ਨਹੀਂ ਸੀ ਅਜ ਕਿਸ ਨੇ ਇਹ ਵਜਾਇਆ ਈ ਟਮਾ ਟਮ ਹੀ ਟਮਕ ਬਜਾਇਆ ਚਾ ਦਿਲ ਦੁਸ਼ਮਣਾਂ ਦਾ ਖੌਫ ਚਾ ਪਾਇਆ ਈ। ਫਿਰ ਤੀਸਰੀ ਕੋਠੜੀ ਖੋਲ੍ਹ ਦੇਖੇ ਅੰਤ ਨਹੀਂ ਸ਼ਮਸ਼ੀਰਾਂ ਦਾ ਆਇਆ ਈ। ਚੌਥਾ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਦੇਖਣਾ ਜਦੋਂ ਦੁਲਾ ਵਿਚ ਢੇਰ ਬੰਦੂਕਾਂ ਦਾ ਪਾਇਆ ਈ। ਜਦੋਂ ਖੋਲ੍ਹਿਆ ਜੰਦਰਾ ਪੰਜਵੇਂ ਦਾ ਬੇਹੱਦ ਪੇਟੀਆਂ ਨਾਲ ਸਹਾਇਆ ਈ। ਵਿਚ ਛੇਵੇਂ ਦੇ ਖੂਬ ਪਸਤੌਲ ਦੇਖੇ ਨਾਲੇ ਢਾਲਾ ਦਾ ਢੇਰ ਲਗਾਇਆ ਈ। ਜਦੋਂ ਜੰਦਰਾ ਖੋਲ੍ਹਿਆ ਸਤਵੇਂ ਦਾ ਓਹਦੇ ਵਿਚ ਬਾਰੂਦ ਟਕਾਇਆ ਈ। ਕਿਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਹੋਇਆ ਬਾਗ ਬਾਗ ਦੁਲਾ ਜਦੋਂ ਕੁਲ ਸੰਮਾਨ ਆਇਆ ਈ। {{center|<small>ਹਾਲ ਦਸਣਾ ਲਧੀ ਨੇ ਦਿਲੋਂ-ਕੋਰੜਾ {{SIC|ਛੰਦ|}}ਛੰਦ॥</small>}} {{gap}}ਸੁਣੀ ਬੱਚਾ ਦੁਲਿਆ ਮੈਂ ਸੱਚ ਆਖਦੀ। ਤੇਰੇ ਕੋਲੋਂ ਜਰਾ ਨਾ ਲੁਕਾ ਰਖਦੀ। ਤੇਰਾ ਬਾਪ ਦਾਦਾ ਅਕਬਰ ਸ਼ਾਹ ਮਾਰੇ ਵੇ ਖਲੜੀ ਭਰਾਏ ਭੂਸ ਮਾਲ ਸਾਰੇ ਵੇ। ਅੱਲਾ ਭੀ ਰੋਕ ਲੈਣਾ ਸੀ ਜ਼ਰੂਰ ਤਾਂ। ਨਿਤ ਸ਼ਾਇਦ ਨਿਹਾਲ ਕਰਦੇ ਕਦੂਰਤਾਂ। ਰਾਠ ਮੇਰੇ ਦੁਲਿਆ ਓਹ ਬੜੇ ਭਾਰੀ ਵੇ। ਖਲੜੀ ਭਰਾਏ ਭੂਸ ਨਾਲ ਸਾਰੀ ਵੇ। ਮਾਰ ਕੇਤੇ ਮਰਾਂ ਓਹ ਸੀ ਨਿਤ ਖਾਂਵਦੇ। ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਦੇ ਸੱਦੇ ਕਦੀ ਨਾ ਸੀ ਜਾਂਵਦੇ। ਏਹੋ ਜਹੇ ਕਰਦੇ ਸੀ ਨਿਤ ਕਾਰੇ ਵੇ। ਖਲੜੀ ਭਰਾਏ ਭੂਸ ਨਾਲ ਸਾਰੇ ਵੇ। ਧਾੜੇ ਸੀ ਓਹ ਦੁਲਿਆ<noinclude></noinclude> rx7upk4s2726gw1so8p311373ptyem9 250 54868 181141 147333 2024-11-11T10:05:46Z Parmjit kaur rao 477 181141 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Tamanpreet Kaur" /></noinclude>ਵਡੀਆਂ ਵਡੀਆਂ ਖ਼ਾਹਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਪੈਦਾ ਕਰਕੇ ਆਪਣੇ ਜੀਵਨ ਦੀ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੂੰ ਨਸ਼ਟ ਨਾ ਕਰੋ । ਅਸਲੀ ਸੁਖ ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਆਪਨੂੰ ਲੁਕਾ ਕੇ ਰੱਖਣ ਤੇ ਚੁਪ ਚਾਪ ਆਪਣੀ ਕੁਰਬਾਨੀ ਦੇਣ ਵਿਚ ਹੈ। {{gap}}ਨਿਰਮਲ, ਸ਼ਾਂਤੀ-ਪੂਰਣ ਤੇ ਪਵਿਤ੍ਰ ਜੀਵਨ ਬਿਤਾਉਣ ਦੀ ਇੱਛਾ ਉੱਚੀ ਹੈ ਅਤੇ ਮਨੁੱਖਾ-ਜੀਵਨ ਦਾ ਇਹੋ ਆਦਰਸ਼ ਹੈ। {{gap}}ਅਜ ਕਲ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਇਸਤ੍ਰੀ ਪੁਰਸ਼ ਇਹ ਸਮਝਦੇ ਹਨ ਕਿ ਵਿਆਹ ਦਾ ਮਤਲਬ ਭੋਗ-ਵਿਲਾਸੀ ਜੀਵਨ ਬਿਤਾਉਣਾ ਹੀ ਹੈ। ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਦੇ ਸੰਸਕਾਰਾਂ ਦੇ ਕਾਰਨ ਅਸੀਂ ਵਿਆਹ ਵਿਚ ਸਰੀਰਕ ਵਾਸ਼ਨਾਂ ਦੀ ਪੂਰਤੀ ਦੇ ਭਾਵ ਨੂੰ ਹੀ ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਨਣ ਲਗ ਪਏ ਹਾਂ । ਰਤਾ ਲੜਕੀ ਵੱਡੀ ਹੋਈ ਕਿ ਚੁਪਾਸਿਉਂ ਅਵਾਜ਼ਾਂ ਅਉਣ ਲਗ ਪੈਂਦੀਆਂ ਹਨ,ਲੜਕੀ ਇੰਨੀ ਵੱਡੀ ਹੋ ਗਈ ਪਰ ਇਸਨੂੰ ਸੰਭਾਲਣ ਵੇਖਣ ਵਾਲਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ । ਕਈ ਤਾਂ ਇਥੋਂ ਤਕ ਆਖ ਦੇਂਦੀਆਂ ਹਨ ਕਿ “ਮੈਂ ਤਾਂ ਏਨੀ ਉਮਰ ਵਿਚ ਦੋ ਬਾਲਾਂ ਦੀ ਮਾਂ ਭੀ ਹੋ ਗਈ ਸਾਂ।” {{gap}}ਇਨ੍ਹਾਂ ਗੱਲਾਂ ਤੋਂ ਵਿਆਹ ਨੂੰ ਕੇਵਲ ਵਾਸ਼ਨਾਂ ਤੇ ਸੰਤਾਨ ਪੈਦਾ ਕਰਨ ਦਾ ਹੀ ਸਾਧਨ ਮੰਨ ਲਿਆ ਮਾਲੂਮ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਦਿਲ ਵਿਚ ਇਹ ਖਿਆਲ ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਤਕ ਘਰ ਕਰ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਵਿਆਹ ਕਦੇ ਨਾ ਮੁੱਕਣ ਵਾਲਾ ਤੇ ਵਿਸ਼ੇ ਵਾਸ਼ਨਾ ਦਾ ਇਕ ਪਿੰਜਰਾ ਹੈ। ਹਰ ਇਕ ਨੂੰ ਇਹ ਗਲ ਯਾਦ ਰਖਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ ਕਿ ਵਿਆਹ ਇਕ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਮੇਵਾਰੀ ਵਾਲਾ ਜੀਵਨ ਹੈ ਵਿਆਹ ਹੋ ਜਾਣ ਪਿਛੋਂ ਹਰ ਇਕ ਗੱਲ ਵਿੱਚ ਸੰਜਮ ਰਖਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। ਵਿਆਹ ਕੋਈ ਵਾਧੂ ਦਲੀਲਾਂ ਤੇ ਹਾਸੇ ਠੱਠੇ ਦਾ ਜੀਵਨ ਨਹੀਂ । ਉਕਤ ਖਿਆਲਾਂ ਦੇ ਪੈਦਾ ਹੋਣ ਦਾ ਕਾਰਨ ਕੌਮ ਵਿਚ ਵਧ ਰਹੀ ਭੋਗਵਾਸ਼ਨਾ ਹੈ। ਪੁਰਸ਼ ਚੰਚਲਤਾ ਅਤੇ ਅਤ੍ਰਿਪਤੀ ਵਿਚ ਤੇ ਅਨੇਕਾਂ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਲਾਲਚ ਵਿਚ ਫਸਕੇ ਆਪਣੇ ਵਿਆਹਿਤ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਦਿਨ ਪਰ ਦਿਨ ਵਿਸ਼ਈ ਅਤੇ<noinclude></noinclude> rbusa85t0x26syx0v40766e8luiqunh 250 54869 181142 147334 2024-11-11T10:09:40Z Parmjit kaur rao 477 181142 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Tamanpreet Kaur" /></noinclude>ਕਾਮੀ ਬਣਾਉਂਦੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ। ਇਸਤ੍ਰੀਆਂ ਜੋ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲੋਂ ਬਹੁ-ਤੀਆਂ ਸੰਜਮੀ ਤੇ ਵਫਾਦਾਰ ਹਨ ਉਹ ਆਪਣੇ ਪਤੀਆਂ ਦੀ ਕਾਮ ਵਾਸ਼ਨਾ ਪੂਰੀ ਕਰਨ ਲਈ ਆਪਣੀ ਸੁੰਦਰਤਾ ਤੇ ਸਿਹਤ ਨੂੰ ਹੀ ਕੁਰ ਬਾਨ-ਕਰਦੀਆਂ ਜਾ ਰਹੀਆਂ ਹਨ । ਇਸ ਲਈ ਲੋੜ ਹੈ ਕਿ ਸਾਡੀਆਂ ਵਾਸ਼ਨਾਂ ਘਟ ਜਾਣ ਤੇ ਸਾਡਾ ਜੀਵਨ ਸੰਜਮ ਵਾਲਾ ਹੋਵੇ। {{gap}}ਭੋਗ ਵਿਲਾਸ ਜਾਂ ਸਰੀਰ ਦੇ ਸੁਖਾਂ ਵਿਚ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਲਿਪਤ ਨਹੀਂ ਹੋ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਕਿ ਸਰੀਰ ਤੇ ਮਨ ਦੋਹਾਂ ਦੀ ਅਵਸਥਾ ਵਿਗੜਦੀ ਜਾਵੇ ਅਤੇ ਉੱਚਾ ਉੱਠਣ ਦੀ ਥਾਂ ਅਸੀਂ ਜੀਵਨ ਦੀ ਲੜਾਈ ਵਿਚ ਬਿਲਕੁਲ ਨਿਕੰਮੇ ਤੇ ਕਮਜ਼ੋਰ ਹੋ ਕੇ ਨਿਘਰਦੇ ਜਾਈਏ । ਸੰਜਮ ਦਾ ਅਰਬ ਇਤਨਾ ਹੀ ਹੈ ਕਿ ਸਾਡੀਆਂ ਖਾਹਸ਼ਾਂ ਇਤਨੀਆਂ ਨਾ ਵਧ ਜਾਣ ਕਿ ਉਹ ਸੁਖ ਦੇਣ ਦੀ ਥਾਂ ਉਲਟੇ ਦੁਖ ਦੇਣ ਲਗ ਜਾਣ। ਸੰਜਮ ਦਾ ਮਤਲਬ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਸਰੀਰ ਦੇ ਵਿਸ਼ੇ ਭੋਗਾਂ ਵਿਚ ਇੰਨੇ ਨਾ ਪੈ ਜਾਈਏ ਕਿ ਉਸ ਦੇ ਗ਼ੁਲਾਮ ਹੀ ਬਣ ਜਾਈਏ ਤੇ ਸਾਡੇ ਮਨ ਨੂੰ ਖਾਹਸ਼ਾਂ ਦਬਾ ਲੈਣ। {{gap}}ਸੰਸਾਰ ਦੇ ਆਮ ਮਨੁੱਖਾਂ ਲਈ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਸਿਧਾਂਤ ਇਹੋ ਹੈ ਕਿ ਸੰਜਮ ਵਾਲਾ ਅਹਾਰ ਵਿਹਾਰ ਕਰਨ, ਖ਼ੁਰਾਕ ਥੋੜੀ ਤੇ ਵੇਲੇ ਸਿਰ ਖਾਣ ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਭੋਗ ਵਿਲਾਸ ਭੀ ਥੋੜਾ ਤੇ ਸੰਤਾਨ ਪੈਦਾ ਕਰਨ ਲਈ ਕਰਨ—ਉਸ ਵਿਚ ਰੁੜ੍ਹ ਨਾ ਜਾਣ । {{gap}}ਅਰੋਗਤਾ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਨਾਲ ਭੀ ਇਸਤ੍ਰੀਆਂ ਨੂੰ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਵਿਆਹ ਹੋ ਜਾਣ ਪਿਛੋਂ ਪੂਰਾ ਸੰਜਮ ਰੱਖਣ, ਅੱਜ ਪ੍ਰਸੂਤ ਰੋਗ, ਦਮਾ, ਤਪਦਿਕ ਤੇ ਕਈ ਹੋਰ ਨਵੀਆਂ ਨਵੀਆਂ ਬੀਮਾਰੀਆਂ ਜੋ ਇਸਤ੍ਰੀਆਂ ਨੂੰ ਹੋਈਆਂ ਵੇਖੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ, ਉਹ ਸਾਰੀਆਂ ਅਸੰਜਮ ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਹਨ, ਅਰਥਾਤ ਬਦਪ੍ਰਹੇਜ਼ੀ, ਅਤੇ ਹਰ ਵੇਲੇ ਵਿਸ਼ੇ ਵਿਕਾਰਾਂ ਦਾ ਹੀ ਇਹ ਨਤੀਜਾ ਹੈ ਕਿ ਇਸਤ੍ਰੀਆਂ ਛੋਟੀ ਉਮਰ ਵਿਚ ਮਰ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ, ਫੇਰ ਸੰਤਾਨ ਪੈਦਾ ਹੋਣ ਵੇਲੇ<noinclude>{{c|-੧੧੮-}}</noinclude> hjluh3t98y3in50ztb7v8g64qewr5jt 250 54870 181143 147335 2024-11-11T10:21:43Z Parmjit kaur rao 477 181143 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Tamanpreet Kaur" /></noinclude>{{gap}}ਕਈ ਸੇਰ ਲਹੂ ਘਟ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਸਦੇ ਸਜੀਵਨ ਬਹੁਤ ਤੋਂ ਹੀ ਸੰਤਾਨ ਬਣਦੀ ਹੈ । ਸੋ ਇਸਤ੍ਰੀਆਂ ਨੂੰ ਜਿੰਨਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਰੀਰ ਦਾ ਬੀਮਾਰ ਹੋ ਜਾਣਾ ਆਦਿ-ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਓਨਾਂ ਪੁਰਸ਼ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਸੋ ਸੰਜਮ ਵਲ ਇਸਤ੍ਰੀਆਂ ਨੂੰ ਵਧੇਰਾ ਧਿਆ ਦੇਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। {{gap}}ਵਿਆਹ ਹੋ ਜਾਣ ਪਿਛੋਂ ਸਿਰਫ਼ ਭੋਗ ਵਿਲਾਸ ਵਿਚ ਹੀ ਇਸਤ੍ਰੀਆਂ ਨੂੰ ਸੰਜਮ ਰਖਣ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ, ਸਗੋਂ ਹੋਰ ਭੀ ਕਈਆਂ ਗਲਾਂ ਵਿਚ ਸੰਜਮ ਰਖਣ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ, ਜਿਹਾ ਕਿ ਬਹੁਤਾ ਬੋਲਣਾ, ਆਲਸ ਵਿਚ ਸਮਾਂ ਗਵਾਉਣਾ, ਫ਼ਜ਼ੂਲ ਖਰਚੀ, ਇਨ੍ਹਾਂ ਸਭਨਾਂ ਵਿਚ ਸੰਜਮ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ। ਸੰਸਾਰ ਵਿਚ ਸਭ ਨਾਲੋਂ ਘਟ ਕੀਮਤੀ ਕੋਈ ਚੀਜ਼ ਸਾਨੂੰ ਮਿਲੀ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਸਮਾਂ ਹੈ । ਪਰ ਅਸੀਂ ਫੇਰ ਭੀ ਉਸ ਨੂੰ ਐਵੇਂ ਗੁਆ ਰਹੇ ਹਾਂ । ਜਿਹੜਾ ਦਿਨ ਬੀਤ ਗਿਆ ਹੈ ਉਹ ਲੱਖਾਂ ਯਤਨਾਂ ਨਾਲ ਭੀ ਮੁੜ ਨਹੀਂ ਆਵੇਗਾ। ਇਸ ਲਈ ਮਿੰਟ ਮਿੰਟ ਨੂੰ ਬਚਾਓ ਤੇ ਅਜੇਹੀਆਂ ਗਲਾਂ ਵਿਚ ਉਸ ਨੂੰ ਖ਼ਰਚ ਕਰੋ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਤੁਹਾਡਾ ਜੀਵਨ ਦਿਨ ਰਾਤ ਸ਼ਾਂਤ, ਸੁਖੀ, ਉੱਚਾ ਤੇ ਸੰਜਮੀ ਬਣੇ। ਇਹ ਜੀਵਨ ਕੇਵਲ ਭੋਗ-ਵਿਲਾਸਾਂ ਲਈ ਨਹੀਂ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਵਾਧੂ ਗਲਾਂ ਵਿਚ ਗੁਆਉਣ ਲਈ ਹੈ। {{c|{{x-larger|ਘਰੋਗੀ ਜੀਵਨ ਸਭ ਸੁਖਾਂ ਦਾ ਮੂਲ ਹੈ}}}} {{gap}}ਅਜ ਕਲ ਦਾ ਸਮਾ ਕੁਝ ਅਨੋਖਾ ਹੈ, ਘਰੋਗੀ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਉੱਚਾ ਤੇ ਮਿਠਾ ਬਨਾਉਣ ਵਲ ਕਿਸੇ ਦਾ ਧਿਆਨ ਹੀ ਨਹੀਂ, ਹਾਂ ਕੌਮ ਤੇ ਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਉੱਚਾ ਉਠਾਣ ਲਈ ਸਾਰੇ ਜ਼ੋਰ ਲਾ ਰਹੇ ਹਨ । ਇਹ ਗਲ ਅਜਿਹੀ ਹੈ ਜਿਸ ਤਰਾਂ ਕੋਈ ਜੜ੍ਹ ਵਿਚ ਪਾਣੀ ਨਾ ਸਿੰਜ ਕੇ ਪੱਤਿਆਂ ਨੂੰ ਸਿੰਜੇ । ਕੌਮ ਤੇ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਨ<noinclude></noinclude> tro4qw26cirafcrx93qz7v2qeb3ql68 250 54871 181144 147336 2024-11-11T10:25:46Z Parmjit kaur rao 477 181144 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Tamanpreet Kaur" /></noinclude>ਵਾਲਿਆਂ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਅਕਸਰ ਇਹ ਗਲ ਸੁਣੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਕਿ ਨੌਜ-ਵਾਨਾਂ ਨੇ ਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਉੱਚਾ ਉਠਾਉਣ ਦੀ ਲੜਾਈ ਵਿਚ ਕੋਈ ਖ਼ਾਸ ਤਿਆਗ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਇਹ ਆਖਣਾ ਆਪਣੀ ਭੁੱਲ ਨੂੰ ਆਪ ਮੰਨਣਾ ਹੈ।ਅਸਾਂ ਆਪਣੇ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਲਾਇਕ ਬਣਾਇਆ ਹੀ ਕਦੋਂ ਹੈ ? ਆਪਣੇ ਘਰਾਂ ਨੂੰ, ਆਪਣੇ ਪ੍ਰਵਾਰ ਨੂੰ ਸੁਧਾਰਨ ਤੇ ਉੱਚਾ ਉਠਾਉਣ ਲਈ ਆਪਣੇ ਘਰ ਦੇ ਹਰ ਇਕ ਭੈਣ ਭਰਾ ਨੂੰ ਵਡਿਆਈ ਵਾਲਾ ਬਨਾਉਣ ਦਾ ਯਤਨ ਹੀ ਕਦੋਂ ਕੀਤਾ ਹੈ? ਜੇ ਕਿਧਰੇ ਸਫਲਤਾ ਮਿਲੀ ਭੀ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਭੀ ਨਾਮ ਮਾਤ੍ਰ । ਧੜੇ ਬੰਦੀਆਂ ਹੋ ਰਹੀਆਂ ਹਨ, ਈਰਖਾ, ਦ੍ਵੈਖ, ਤੇ ਲੜਾਈ ਦਾ ਘਰ ਘਰ ਰਾਜ ਹੈ। {{gap}}ਅਸੀਂ ਆਪਣੀ ਸਫ਼ਲਤਾ ਉਪਰ ਫੁੱਲੇ ਨਹੀਂ ਸਮਾਉਂਦੇ ਪਰ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਅਸੀਂ ਇਹ ਨਹੀਂ ਸੋਚਦੇ ਕਿ ਸਾਨੂੰ ਇਹ ਝੂਠੀ ਸਫ਼ਲਤਾ ਕਿੰਨੀ ਵੱਡੀ ਕੀਮਤ ਦੇ ਬਦਲੇ ਮਿਲੀ ਹੈ। ਇਸ ਕਰਕੇ ਹੀ ਕੌਮ ਵਿਚ ਕਿੰਨੇ ਜ਼ਹਿਰੀਲੇ ਖ਼ਿਆਲ ਪੈਦਾ ਹੋ ਰਹੇ ਹਨ ਸੋ ਇਸ ਦਾ ਨਾਂ ਸਫ਼ਲਤਾ ਜਾਂ ਉੱਨਤੀ ਨਹੀਂ {{gap}}ਜਿਸ ਨੀਂਹ ਉਤੇ ਅਸੀਂ ਕੰਧ ਖੜੀ ਕਰਨੀ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ, ਉਹ ਕਮਜ਼ੋਰ ਹੈ । ਸੰਸਾਰ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆਪਣੀ ਇਕ ਨਵੀਂ ਇਮਾਰਤ ਖੜੀ ਕਰ ਦੇਣ ਦੀ ਕਾਹਲ ਵਿਚ ਅਸੀਂ ਉਸ ਨੀਂਹ ਨੂੰ ਸੁਧਾਰਨਾ ਜਾਂ ਧੀਰਜ ਨਾਲ ਰਖਣਾ ਮੁਨਾਸਬ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਮਝਦੇ, ਜੋ ਕੁਟੰਬ ਜਾਂ ਕੌਮ ਦੀ ਜੀਵਨ-ਸ਼ਕਤੀ ਦਾ ਸੋਮਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿਚੋਂ ਸਾਰੀ ਕੌਮ ਨੂੰ ਬਨਾਣ ਜਾਂ ਵਿਗਾੜਨ ਵਾਲੇ ਨਿਕਲ ਕੇ ਸੰਸਾਰ ਵਿਚ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਉਸ ਵਿਚ ਸੁਧਾਰ ਕਰਨ, ਉਸ ਨੂੰ ਪ੍ਰੇਮ ਪੂਰਣ ਤੇ ਮਿੱਠਾ ਬਨਾਉਣ, ਉਸ ਨੂੰ ਉੱਤਮ ਪੌਣ ਪਾਣੀ ਪੁਚਾਉਣ ਦਾ ਕਿਤਨੇ ਕੁ ਹਨ ਜੋ ਯਤਨ ਕਰਦੇ ਹਨ ? ਦੇਸ਼ ਦੀ ਭਲਾਈ ਦੀ ਇੱਛਾ ਰਖਣ ਵਾਲੇ ਜਾਂ ਕੌਮ ਨੂੰ ਸੁਧਾਰਨ ਦੀ ਇੱਛਾ ਰਖਣ<noinclude></noinclude> bc43rgxukx2circoy6lla3h4jrpvche 250 54872 181145 147337 2024-11-11T10:29:57Z Parmjit kaur rao 477 181145 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Tamanpreet Kaur" /></noinclude>ਵਾਲੇ ਕਈ ਅਜਿਹੇ ਸਜਣ ਹਨ, ਜਿਨਾਂ ਦਾ ਘਰੋਗੀ ਜੀਵਨ ਬਹੁਤ ਹੀ ਦੁਖਾਂ ਭਰਿਆ ਹੈ ਪਰ ਆਪਣੀ ਲੱਗੀ ਹੋਈ ਧੁਨ ਵਿਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਕੋਈ ਧਿਆਨ ਹੀ ਨਹੀਂ। ਪੁਰਸ਼ ਬਾਹਰਲੀ ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਕੰਮਾਂ ਵਿਚ ਅਜਿਹੇ ਡੁਬਦੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਕਿ ਘਰ ਦੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕੋਈ ਸੁਧ ਹੀ ਨਹੀਂ। ਇਸਤ੍ਰੀਆਂ ਭੀ ਮਨ ਮਾਰ ਕੇ ਉਦਾਸ ਤੇ ਦੁਖੀ ਦਸ਼ਾ ਵਿਚ ਜਿਵੇਂ ਕਿਵੇਂ ਦਿਨ ਕਟ ਰਹੀਆਂ ਹਨ। {{gap}}ਜਿਹੜੀਆਂ ਲਾਇਕ ਹਨ, ਸਿਆਣੀਆਂ ਹਨ; ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਦਿਲ ਵਿਚ ਪਤੀ ਦਾ ਪ੍ਰੇਮ ਹੈ, ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਨੂੰ ਉਹ ਚਿੰਤਾਂ ਫ਼ਿਕਰਾਂ ਤੋਂ ਦੂਰ ਰਖਣ ਲਈ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਦਾ ਰੋਣਾ ਦਿਲ ਵਿਚ ਹੀ ਲੁਕਾ ਰਖਦੀਆਂ ਹਨ, ਉਹ ਰੋਂਦੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਭੀ ਦਿਲ ਉਤੇ ਹਾਸੇ ਦਾ ਪਰਦਾ ਸੂਟ ਲੈਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਉਹ ਪਤੀ ਦੇ ਪੁਛਣ ਤੇ ਭੀ ਦਿਲ ਵਿਚ ਚੁਭਣ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਘਟ ਕਹਿੰਦੀਆਂ ਹਨ, ਤਾਕਿ ਪਤੀ ਦੇ ਦਿਲ ਉਤੇ ਸੱਟ ਨਾ ਲਗੇ ਤੇ ਹੋਰ ਚਿੰਤਾ ਫ਼ਿਕਰ ਨਾ ਵਧ ਜਾਣ । ਇਹ ਇਸਤ੍ਰੀ ਦਾ ਤਿਆਗ ਹੈ, ਇਹ ਉਸ ਦੀ ਮਹਾਨਤਾ ਹੈ। ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਪੜੀ ਲਿਖੀ ਭੀ ਨਹੀਂ, ਪਰ ਵਿਆਹ ਦੇ ਭੇਦ ਨੂੰ ਉਸ ਨੇ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਮਝ ਲਿਆ ਹੈ । ਵਿਆਹ ਵਿਚ ਦਸੀਆਂ ਗਈਆਂ ਤੇ ਸਮਝ ਨਾ ਪੈਣ ਵਾਲੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਤੋਂ ਉਸ ਨੇ ਵਧ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਹੈ । {{gap}}ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਸਭ ਕੁਝ ਸਮਝਣ ਬੁੱਝਣ ਦੀ ਅਕਲ ਅਤੇ ਕਰਨ ਦੀ ਤਾਕਤ ਰਖਕੇ ਭੀ-ਉਨ੍ਹਾਂ ਗਲਾਂ ਦੇ ਅਰਥ ਸਮਝਕੇ ਭੀ ਪਤੀ ਉਸ ਪਤਨੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਮਿਲਾ ਸਕਿਆ। ਉਹ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਦਾ ਉਪਯੋਗ ਹੋਰਨਾਂ ਗੱਲਾਂ ਤਰਾਂ ਹੋਰ ਭੀ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਹੀ ਸਭ ਕੁਝ ਹੈ, ਉਹ ਸਭ ਕੁਝ ਛੱਡ ਵਿਚ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਹਨ ਪਰ ਪਤਨੀ ਦਾ ਤਾਂ ਪਤੀ ਸਕਦੀ ਅਤੇ ਛਡਦੀ ਹੈ ਪਰ<noinclude>{{c|-੧੨੧-}}</noinclude> 71cjywuyhyyb0au63l2kqvgy7ytois4 181146 181145 2024-11-11T10:31:46Z Parmjit kaur rao 477 181146 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Tamanpreet Kaur" /></noinclude>ਵਾਲੇ ਕਈ ਅਜਿਹੇ ਸਜਣ ਹਨ, ਜਿਨਾਂ ਦਾ ਘਰੋਗੀ ਜੀਵਨ ਬਹੁਤ ਹੀ ਦੁਖਾਂ ਭਰਿਆ ਹੈ ਪਰ ਆਪਣੀ ਲੱਗੀ ਹੋਈ ਧੁਨ ਵਿਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਕੋਈ ਧਿਆਨ ਹੀ ਨਹੀਂ। ਪੁਰਸ਼ ਬਾਹਰਲੀ ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਕੰਮਾਂ ਵਿਚ ਅਜਿਹੇ ਡੁਬਦੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਕਿ ਘਰ ਦੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕੋਈ ਸੁਧ ਹੀ ਨਹੀਂ। ਇਸਤ੍ਰੀਆਂ ਭੀ ਮਨ ਮਾਰ ਕੇ ਉਦਾਸ ਤੇ ਦੁਖੀ ਦਸ਼ਾ ਵਿਚ ਜਿਵੇਂ ਕਿਵੇਂ ਦਿਨ ਕਟ ਰਹੀਆਂ ਹਨ। {{gap}}ਜਿਹੜੀਆਂ ਲਾਇਕ ਹਨ, ਸਿਆਣੀਆਂ ਹਨ; ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਦਿਲ ਵਿਚ ਪਤੀ ਦਾ ਪ੍ਰੇਮ ਹੈ, ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਨੂੰ ਉਹ ਚਿੰਤਾਂ ਫ਼ਿਕਰਾਂ ਤੋਂ ਦੂਰ ਰਖਣ ਲਈ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਦਾ ਰੋਣਾ ਦਿਲ ਵਿਚ ਹੀ ਲੁਕਾ ਰਖਦੀਆਂ ਹਨ, ਉਹ ਰੋਂਦੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਭੀ ਦਿਲ ਉਤੇ ਹਾਸੇ ਦਾ ਪਰਦਾ ਸੂਟ ਲੈਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਉਹ ਪਤੀ ਦੇ ਪੁਛਣ ਤੇ ਭੀ ਦਿਲ ਵਿਚ ਚੁਭਣ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਘਟ ਕਹਿੰਦੀਆਂ ਹਨ, ਤਾਕਿ ਪਤੀ ਦੇ ਦਿਲ ਉਤੇ ਸੱਟ ਨਾ ਲਗੇ ਤੇ ਹੋਰ ਚਿੰਤਾ ਫ਼ਿਕਰ ਨਾ ਵਧ ਜਾਣ । ਇਹ ਇਸਤ੍ਰੀ ਦਾ ਤਿਆਗ ਹੈ, ਇਹ ਉਸ ਦੀ ਮਹਾਨਤਾ ਹੈ। ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਪੜੀ ਲਿਖੀ ਭੀ ਨਹੀਂ, ਪਰ ਵਿਆਹ ਦੇ ਭੇਦ ਨੂੰ ਉਸ ਨੇ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਮਝ ਲਿਆ ਹੈ । ਵਿਆਹ ਵਿਚ ਦਸੀਆਂ ਗਈਆਂ ਤੇ ਸਮਝ ਨਾ ਪੈਣ ਵਾਲੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਤੋਂ ਉਸ ਨੇ ਵਧ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਹੈ । {{gap}}ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਸਭ ਕੁਝ ਸਮਝਣ ਬੁੱਝਣ ਦੀ ਅਕਲ ਅਤੇ ਕਰਨ ਦੀ ਤਾਕਤ ਰਖਕੇ ਭੀ-ਉਨ੍ਹਾਂ ਗਲਾਂ ਦੇ ਅਰਥ ਸਮਝਕੇ ਭੀ ਪਤੀ ਉਸ ਪਤਨੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਮਿਲਾ ਸਕਿਆ। ਉਹ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਦਾ ਉਪਯੋਗ ਹੋਰਨਾਂ ਗੱਲਾਂ ਵਿਚ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਤਰਾਂ ਹੋਰ ਭੀ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਹੀ ਸਭ ਕੁਝ ਹੈ, ਉਹ ਸਭ ਕੁਝ ਛੱਡ ਵਿਚ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਹਨ ਪਰ ਪਤਨੀ ਦਾ ਤਾਂ ਪਤੀ ਸਕਦੀ ਅਤੇ ਛਡਦੀ ਹੈ ਪਰ<noinclude>{{c|-੧੨੧-}}</noinclude> tvdhlux5l5f2agozy4nkmou43j5f8f1 181147 181146 2024-11-11T10:32:46Z Parmjit kaur rao 477 181147 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Tamanpreet Kaur" /></noinclude>ਵਾਲੇ ਕਈ ਅਜਿਹੇ ਸਜਣ ਹਨ, ਜਿਨਾਂ ਦਾ ਘਰੋਗੀ ਜੀਵਨ ਬਹੁਤ ਹੀ ਦੁਖਾਂ ਭਰਿਆ ਹੈ ਪਰ ਆਪਣੀ ਲੱਗੀ ਹੋਈ ਧੁਨ ਵਿਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਕੋਈ ਧਿਆਨ ਹੀ ਨਹੀਂ। ਪੁਰਸ਼ ਬਾਹਰਲੀ ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਕੰਮਾਂ ਵਿਚ ਅਜਿਹੇ ਡੁਬਦੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਕਿ ਘਰ ਦੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕੋਈ ਸੁਧ ਹੀ ਨਹੀਂ। ਇਸਤ੍ਰੀਆਂ ਭੀ ਮਨ ਮਾਰ ਕੇ ਉਦਾਸ ਤੇ ਦੁਖੀ ਦਸ਼ਾ ਵਿਚ ਜਿਵੇਂ ਕਿਵੇਂ ਦਿਨ ਕਟ ਰਹੀਆਂ ਹਨ। {{gap}}ਜਿਹੜੀਆਂ ਲਾਇਕ ਹਨ, ਸਿਆਣੀਆਂ ਹਨ; ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਦਿਲ ਵਿਚ ਪਤੀ ਦਾ ਪ੍ਰੇਮ ਹੈ, ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਨੂੰ ਉਹ ਚਿੰਤਾਂ ਫ਼ਿਕਰਾਂ ਤੋਂ ਦੂਰ ਰਖਣ ਲਈ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਦਾ ਰੋਣਾ ਦਿਲ ਵਿਚ ਹੀ ਲੁਕਾ ਰਖਦੀਆਂ ਹਨ, ਉਹ ਰੋਂਦੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਭੀ ਦਿਲ ਉਤੇ ਹਾਸੇ ਦਾ ਪਰਦਾ ਸੂਟ ਲੈਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਉਹ ਪਤੀ ਦੇ ਪੁਛਣ ਤੇ ਭੀ ਦਿਲ ਵਿਚ ਚੁਭਣ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਘਟ ਕਹਿੰਦੀਆਂ ਹਨ, ਤਾਕਿ ਪਤੀ ਦੇ ਦਿਲ ਉਤੇ ਸੱਟ ਨਾ ਲਗੇ ਤੇ ਹੋਰ ਚਿੰਤਾ ਫ਼ਿਕਰ ਨਾ ਵਧ ਜਾਣ । ਇਹ ਇਸਤ੍ਰੀ ਦਾ ਤਿਆਗ ਹੈ, ਇਹ ਉਸ ਦੀ ਮਹਾਨਤਾ ਹੈ। ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਪੜੀ ਲਿਖੀ ਭੀ ਨਹੀਂ, ਪਰ ਵਿਆਹ ਦੇ ਭੇਦ ਨੂੰ ਉਸ ਨੇ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਮਝ ਲਿਆ ਹੈ । ਵਿਆਹ ਵਿਚ ਦਸੀਆਂ ਗਈਆਂ ਤੇ ਸਮਝ ਨਾ ਪੈਣ ਵਾਲੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਤੋਂ ਉਸ ਨੇ ਵਧ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਹੈ । {{gap}}ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਸਭ ਕੁਝ ਸਮਝਣ ਬੁੱਝਣ ਦੀ ਅਕਲ ਅਤੇ ਕਰਨ ਦੀ ਤਾਕਤ ਰਖਕੇ ਭੀ-ਉਨ੍ਹਾਂ ਗਲਾਂ ਦੇ ਅਰਥ ਸਮਝਕੇ ਭੀ ਪਤੀ ਉਸ ਪਤਨੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਮਿਲਾ ਸਕਿਆ। ਉਹ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਦਾ ਉਪਯੋਗ ਹੋਰਨਾਂ ਗੱਲਾਂ ਵਿਚ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਤਰਾਂ ਹੋਰ ਭੀ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਹਨ ਪਰ ਹੀ ਸਭ ਕੁਝ ਹੈ, ਉਹ ਸਭ ਕੁਝ ਛੱਡ ਵਿਚ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਹਨ ਪਰ ਪਤਨੀ ਦਾ ਤਾਂ ਪਤੀ ਸਕਦੀ ਅਤੇ ਛਡਦੀ ਹੈ ਪਰ<noinclude>{{c|-੧੨੧-}}</noinclude> 474wo7vg2zodakm060f6932zh0uhwas 181148 181147 2024-11-11T10:34:16Z Parmjit kaur rao 477 181148 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Tamanpreet Kaur" /></noinclude>ਵਾਲੇ ਕਈ ਅਜਿਹੇ ਸਜਣ ਹਨ, ਜਿਨਾਂ ਦਾ ਘਰੋਗੀ ਜੀਵਨ ਬਹੁਤ ਹੀ ਦੁਖਾਂ ਭਰਿਆ ਹੈ ਪਰ ਆਪਣੀ ਲੱਗੀ ਹੋਈ ਧੁਨ ਵਿਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਕੋਈ ਧਿਆਨ ਹੀ ਨਹੀਂ। ਪੁਰਸ਼ ਬਾਹਰਲੀ ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਕੰਮਾਂ ਵਿਚ ਅਜਿਹੇ ਡੁਬਦੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਕਿ ਘਰ ਦੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕੋਈ ਸੁਧ ਹੀ ਨਹੀਂ। ਇਸਤ੍ਰੀਆਂ ਭੀ ਮਨ ਮਾਰ ਕੇ ਉਦਾਸ ਤੇ ਦੁਖੀ ਦਸ਼ਾ ਵਿਚ ਜਿਵੇਂ ਕਿਵੇਂ ਦਿਨ ਕਟ ਰਹੀਆਂ ਹਨ। {{gap}}ਜਿਹੜੀਆਂ ਲਾਇਕ ਹਨ, ਸਿਆਣੀਆਂ ਹਨ; ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਦਿਲ ਵਿਚ ਪਤੀ ਦਾ ਪ੍ਰੇਮ ਹੈ, ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਨੂੰ ਉਹ ਚਿੰਤਾਂ ਫ਼ਿਕਰਾਂ ਤੋਂ ਦੂਰ ਰਖਣ ਲਈ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਦਾ ਰੋਣਾ ਦਿਲ ਵਿਚ ਹੀ ਲੁਕਾ ਰਖਦੀਆਂ ਹਨ, ਉਹ ਰੋਂਦੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਭੀ ਦਿਲ ਉਤੇ ਹਾਸੇ ਦਾ ਪਰਦਾ ਸੂਟ ਲੈਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਉਹ ਪਤੀ ਦੇ ਪੁਛਣ ਤੇ ਭੀ ਦਿਲ ਵਿਚ ਚੁਭਣ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਘਟ ਕਹਿੰਦੀਆਂ ਹਨ, ਤਾਕਿ ਪਤੀ ਦੇ ਦਿਲ ਉਤੇ ਸੱਟ ਨਾ ਲਗੇ ਤੇ ਹੋਰ ਚਿੰਤਾ ਫ਼ਿਕਰ ਨਾ ਵਧ ਜਾਣ । ਇਹ ਇਸਤ੍ਰੀ ਦਾ ਤਿਆਗ ਹੈ, ਇਹ ਉਸ ਦੀ ਮਹਾਨਤਾ ਹੈ। ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਪੜੀ ਲਿਖੀ ਭੀ ਨਹੀਂ, ਪਰ ਵਿਆਹ ਦੇ ਭੇਦ ਨੂੰ ਉਸ ਨੇ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਮਝ ਲਿਆ ਹੈ । ਵਿਆਹ ਵਿਚ ਦਸੀਆਂ ਗਈਆਂ ਤੇ ਸਮਝ ਨਾ ਪੈਣ ਵਾਲੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਤੋਂ ਉਸ ਨੇ ਵਧ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਹੈ । {{gap}}ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਸਭ ਕੁਝ ਸਮਝਣ ਬੁੱਝਣ ਦੀ ਅਕਲ ਅਤੇ ਕਰਨ ਦੀ ਤਾਕਤ ਰਖਕੇ ਭੀ-ਉਨ੍ਹਾਂ ਗਲਾਂ ਦੇ ਅਰਥ ਸਮਝਕੇ ਭੀ ਪਤੀ ਉਸ ਪਤਨੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਮਿਲਾ ਸਕਿਆ। ਉਹ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਦਾ ਉਪਯੋਗ ਹੋਰਨਾਂ ਗੱਲਾਂ ਵਿਚ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਤਰਾਂ ਹੋਰ ਭੀ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਹਨ ਪਰ ਪਤਨੀ ਦਾ ਤਾਂ ਪਤੀ ਹੀ ਸਭ ਕੁਝ ਹੈ, ਉਹ ਸਭ ਕੁਝ ਛੱਡ ਸਕਦੀ ਅਤੇ ਛਡਦੀ ਹੈ ਪਰ<noinclude>{{c|-੧੨੧-}}</noinclude> 6e1vjlx5fe05x37jvjh457bdsaak250 250 54873 181149 147338 2024-11-11T10:38:44Z Parmjit kaur rao 477 181149 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Tamanpreet Kaur" /></noinclude>ਪਤੀ ਜਦ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ ਹੈ ਤਦ ਭੀ ਉਹ ਉਸ ਦੇ ਸੁਖ ਲਈ, ਉਸਦੀ ਤ੍ਰਿਪਤੀ ਲਈ ਬਾਹਰਲੀ ਦੁਨੀਆ ਨੂੰ ਛਡਣਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦਾ । ਦੁਨੀਆ ਦੇ ਲੋਭ ਲਾਲਚਾਂ ਤੇ ਵੱਡਾ ਬਣਨ ਦੀ ਇੱਛਾ ਦੇ ਕਾਰਨਾਂ ਕਰਕੇ ਉਹ ਬਹੁਤ ਕਮਜ਼ੋਰ ਸਾਬਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। {{gap}}ਇਸਤ੍ਰੀ ਪਤੀ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਪਰਾਈ ਇਸਤ੍ਰੀ ਨਾਲ ਵਿਭਚਾਰ ਕਰਦਿਆਂ ਭੀ ਦੇਖ ਲਵੇ, ਤਾਂ ਭੀ ਉਹ ਪਤੀ ਨੂੰ ਛਡਣ ਦਾ ਖ਼ਿਆਲ ਤਕ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੀ । ਉਸ ਲਈ ਤਾਂ ਉਹ ਉਹੋ ਜਿਹਾ ਹੀ ਹੈ । ਸੋ ਇਸ ਨਾਲੋਂ ਵਧ ਤਿਆਗ ਤੇ ਭਗਤੀ-ਭਾਵ ਹੋਰ ਕੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ? {{gap}}ਕੌਮ ਦੀ ਉਨਤੀ ਦਾ ਮੂਲ ਸੁਖ ਸ਼ਾਂਤੀ ਵਾਲਾ ਸੰਤੁਸ਼ਟ ਘਰੋਗੀ ਜੀਵਨ ਹੀ ਹੈ। ਉਹ ਭੀ ਤਦ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਜਦ ਮਰਦ ਤੀਵੀਂ ਇਕ ਦੂਜੇ ਦੀ ਹੋਂਦ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿਚ ਮਿਲਾ ਲੈਣ। ਇਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਅੰਦਰ ਮਿਲ ਜਾਣ ਦਾ ਯਤਨ ਕਰਨ । ਬੰਦੇ ਕੁਟੰਬ ਦੇ ਚੰਗੇ ਹੋਣ ਨਾਲ ਕੌਮ ਦੀ ਉੱਨਤੀ ਆਪਣੇ ਆਪ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਬੰਦਿਆਂ ਤੇ ਕੁਟੰਬਾਂ ਦੇ ਇਕੱਠ ਦਾ ਨਾਂ ਹੀ ਕੌਮ ਹੈ । ਜੇ ਕਰ ਬੰਦੇ ਤੇ ਕੁਟੰਬ ਨੂੰ ਉੱਚਾ ਉਠਾਏ ਬਿਨਾਂ ਕੌਮੀ ਸੇਵਾ ਦਾ ਯੂਰਪੀਨ ਢੰਗ ਦਾ ਪ੍ਰਚਾਰ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਕੌਮ ਦੀ ਪਦਾਰਥਕ ਦਸ਼ਾ ਤਾਂ ਵਧ ਜਾਵੇਗੀ, ਪਰ ਕੌਮ ਨੂੰ ਬਨਾਉਣ ਵਾਲੇ ਲੋਕ ਦਿਨੋ ਦਿਨ ਡਿਗਦੇ ਜਾਣਗੇ, ਨਾਲੇ ਦੋ ਵਿਰੋਧੀ ਜੀਵਨ ਬਣਦੇ ਜਾਣਗੇ ਜਿਹਾ ਕਿ ਅੱਜ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਜਿਥੇ ਬੰਦੇ ਤੇ ਕੁਟੰਬ ਦੀ ਉਨਤੀ ਅਰ ਪਵਿਤ੍ਤਾ ਦਾ ਭਾਵ ਪ੍ਰਧਾਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਉਥੇ ਸ਼ਖਸੀ ਤੇ ਕੌਮੀ ਦੋਹਾਂ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਜੀਵਨ ਉੱਚਾ ਹੁੰਦਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਕੌਮੀ ਜੀਵਨ ਦਾ ਚੰਗਾ ਹੋਣਾ ਬੰਦਿਆਂ ਦੇ ਜੀਵਨ ਉਤੇ ਨਿਰਭਰ<noinclude></noinclude> rcgbl1xjjkuqkdp40lh2lyrfvfcjt80 250 61200 181095 169605 2024-11-10T15:23:31Z Kaur.gurmel 192 /* ਗਲਤੀਆਂ ਲਾਈਆਂ */ 181095 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Kaur.gurmel" /></noinclude> {{dhr|12em}} {{center|{{larger|'''ਬੋਝਲ ਪੰਡ'''}}}} {{gap}}"ਦੱਛ ਮਾਂ ਭਾਈਆ ਕਿੱਦਾਂ ਦਾ ਛੀ?" {{gap}}ਪੋਹ ਦੀ ਰਾਤ ਦੇ ਇਕ ਤਿਖੇਰੇ ਬੁੱਲੇ ਨੇ ਕੋਠੇ ਦਾ ਬੂਹਾ ਕਾੜ ਦੇਣੀ ਖੋਲ੍ਹ ਦਿਤਾ। ਮਘਦੇ ਚੁਲ੍ਹੇ ਵਿਚੋਂ ਚੰਗਿਆੜੇ ਸਾਰੇ ਅੰਦਰ ਵਿਚ ਖਿੱਲਰ ਗਏ। ਕੇਸੋ ਉੱਠੀ, ਬੂਹਾ ਕਾਹਲੀ ਦੇਣੀ ਭੀੜ ਕੇ ਖਿਲਰੇ ਚੰਗਿਆੜਿਆਂ ਨੂੰ ਕੰਠੇ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਈ। {{gap}}"ਦੱਛ ਵੀ ਮਾਂ - ਭਾਈਆ ਕਿੱਦਾਂ ਦਾ ਛੀ?" ਲੋਚੀੀ ਦੇ ਇਹ ਬੋਲ ਮਾਨੋ ਇਕ ਬੁੱਲਾ ਸਨ ਜਿਸ ਕੇਸੋ ਦਾ ਮੁੱਦਤਾਂ ਦਾ ਸਾਂਭਿਆ ਹੋਇਆ ਦਿਲ ਚੰਗਿਆੜੇ ਬਣਾ ਕੇ ਭੋਂ ਤੇ ਉਡਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਉਹ ਮਚਦੇ ਚੰਗਿਆੜਿਆਂ ਨੂੰ ਹੂੰਝਦੀ ਸੀ। "ਭਾਈਆ" ਕੋਈ ਮਿਜ਼ਰਾਬ ਸੀ ਜਿਹੜੀ ਉਹਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਦੀਆਂ ਅਠਾਰਾਂ ਜਾਂ ਉੱਨੀ ਤਾਰਾਂ ਨੂੰ ਇਕੋ ਵਾਰ ਠੁਕਰਾ ਗਈ। ਉਹਦੇ ਅੰਦਰ ਇਕ ਝਨਕਾਰ ਉਠ ਖਲੋਤੀ ਸੀ। {{gap}}"ਹੁਣ ਤੇ ਛੰਬਰ ਚੁਕੀ ਏਂ ਮਾਂ - ਦੱਛ ਵੀ" ਲੋਚੀ ਆਪਣੀ ਰਿਹਾੜੇ ਪਿਆ ਰਿਹਾ।<noinclude>{{c|31}}</noinclude> 8kem4l9pe9ztu0ejq1zjojd24zsr3jt 250 61201 181096 169607 2024-11-10T15:27:28Z Kaur.gurmel 192 181096 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Charan Gill" /></noinclude>{{gap}}ਕੇਸੇ ਨੇ ਲੋਚੀ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਝੋਲੀ ਵਿਚ ਪਾ ਕੇ ਬੁਝੇ ਹੋਏ ਚੁਲ੍ਹੇ ਵਿਚ ਫੂਕ ਮਾਰੀ। ਅੱਗ ਰਤਾ ਤੇਜ਼ ਹੋ ਗਈ। ਸੇਕ ਦੀ ਨਿਘ ਨਾਲ ਕੇਸੋ ਦੋ ਬੁਲ੍ਹ ਖੁਲ੍ਹ ਪਏ … "ਉਹ ਮਨੁੱਖਾਂ ਵਰਗਾ ਸੀ ਲੋਚੀ! ਤੇਰਾ ਭਾਈਆ" {{gap}}"ਜੀਕਰ ਉਤੀ (ਲੋਚੀ ਦਾ ਇਹ ਹਾਣੀ ਬਚਾ) ਦਾ ਭਾਈਆ ਏ" {{gap}}ਸੁਲਘਦੀ ਸੁਲਘਦੀ ਅੱਗ ਵਧੇਰੇ ਮਚ ਉਠੀ ਸੀ। "ਹਾਂ....ਹਾਂ.... ਲੋਚੀ!" ਕੇਸੋ ਨੇ ਚੁਲ੍ਹੇ ਵਿਚ ਨੀਝ ਗਡੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਉਹਨੂੰ ਇਉਂ ਪਰਤੀਤ ਪਿਆ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਜੇਕਰ ਚੰਗਿਆੜੇ ਉਹਦੀਆਂ ਅਖਾਂ ਵਿਚੋਂ ਨਿਕਲ ਕੇ ਚੁਲ੍ਹੇ ਵਲ ਜਾ ਰਹੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। {{gap}}"ਕੇਡਾ ਵੱਡਾ ਏ ਭਾਈਆ" ਲੋਚੀ ਨੇ ਮਾਂ ਦੀ ਠੋਡੀ ਨੂੰ ਉਂਗਲਾਂ ਵਿਚ ਘੁੱਟ ਕੇ ਆਖਿਆ। {{gap}}ਕਹਿਰ ਦਾ ਸਿਆਲਾ ਉਤਰ ਆਇਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਿਆਂ ਪਿੰਡੇ ਅੰਦਰ ਵਗਦੀਆਂ ਨਾੜਾਂ ਯਖ਼ ਹੁੰਦੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਸਨ। ਚਮਿਆੜੀ ਸਾਰੀ ਉਤੇ ਮਸਾਣਾ ਵਰਗੀ ਹੂਕ ਛਾਈ ਹੋਈ ਸੀ। ਕੇਸੋ ਕੋਲ ਏਡਾ ਲ੍ਹੇਫ ਹੈ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਜਿਹੜਾ ਰਾਤੀਂ ਪੂਰੀ ਨਿਘ ਦੇ ਸਕੇ। ਉਹ ਚੁਲ੍ਹੇ ਦੀ ਅੱਗ ਅਗੇ ਮੰਜੀ ਡਾਹ ਕੇ ਲੋਚੀ ਨੂੰ ਰਾਤੀਂ ਨਿਘਿਆਂ ਰਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਲੋਚੀ ਕੇਸੋ ਦੇ ਪੱਟਾਂ ਉਤੇ ਪਿਆ ਸੀ। ਕੁਝ ਚਿਰ ਮਗਰੋਂ ਸੋਚ ਸੋਚ ਕੇ ਉਹ ਬੋਲਿਆ:— {{gap}}"...ਤੇ ਮਾਂ ਉੜੀ ਦੇ ਭਾਈਏ ਨੂੰ ਹੀ ਮੈਂ 'ਭਾਈਆ' ਛਦ ਲਿਆ ਕਰਾਂ —" {{gap}}ਇਹ ਬੋਲ ਸੁਣ ਕੇ ਕੇਸੋ ਦੀ ਦਸ਼ਾ ਇਉਂ ਹੋ ਗਈ ਜੀਕਰ ਕਿਸੇ ਕਚੇ ਫੋੜੇ ਤੇ ਪੱਛ ਮਾਰਿਆ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਉਸ ਲੋਚੀ ਦੇ ਮੂੰਹ ਤੇ ਕਾਹਲੀ ਦੇਣੀ ਹੱਥ ਰੱਖ ਦਿਤਾ — "ਏਦਾਂ ਨਹੀਂ ਬੋਲੀ ਦਾ ਲੋਚੀ......" {{gap}}"ਕਿਉਂ?" {{gap}}"ਤੇਰਾ ਭਾਈਆ ਗੁੱਸੇ ਹੋ ਜਾਏਗਾ" ਅੱਗ ਨੂੰ ਡਕੇ ਨਾਲ ਫੋਲਦੀ<noinclude>{{c|32}}</noinclude> mtpqi6d896wj3aiddr25n5qjfm1iwqd 181097 181096 2024-11-10T15:33:09Z Kaur.gurmel 192 181097 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Charan Gill" /></noinclude>{{gap}}ਕੇਸੇ ਨੇ ਲੋਚੀ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਝੋਲੀ ਵਿਚ ਪਾ ਕੇ ਬੁਝੇ ਹੋਏ ਚੁਲ੍ਹੇ ਵਿਚ ਫੂਕ ਮਾਰੀ। ਅੱਗ ਰਤਾ ਤੇਜ਼ ਹੋ ਗਈ। ਸੇਕ ਦੀ ਨਿਘ ਨਾਲ ਕੇਸੋ ਦੋ ਬੁਲ੍ਹ ਖੁਲ੍ਹ ਪਏ … "ਉਹ ਮਨੁੱਖਾਂ ਵਰਗਾ ਸੀ ਲੋਚੀ! ਤੇਰਾ ਭਾਈਆ" {{gap}}"ਜੀਕਰ ਉਤੀ (ਲੋਚੀ ਦਾ ਇਹ ਹਾਣੀ ਬਚਾ) ਦਾ ਭਾਈਆ ਏ" {{gap}}ਸੁਲਘਦੀ ਸੁਲਘਦੀ ਅੱਗ ਵਧੇਰੇ ਮਚ ਉਠੀ ਸੀ। "ਹਾਂ....ਹਾਂ.... ਲੋਚੀ!" ਕੇਸੋ ਨੇ ਚੁਲ੍ਹੇ ਵਿਚ ਨੀਝ ਗਡੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਉਹਨੂੰ ਇਉਂ ਪਰਤੀਤ ਪਿਆ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਜੇਕਰ ਚੰਗਿਆੜੇ ਉਹਦੀਆਂ ਅਖਾਂ ਵਿਚੋਂ ਨਿਕਲ ਕੇ ਚੁਲ੍ਹੇ ਵਲ ਜਾ ਰਹੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। {{gap}}"ਕੇਡਾ ਵੱਡਾ ਏ ਭਾਈਆ" ਲੋਚੀ ਨੇ ਮਾਂ ਦੀ ਠੋਡੀ ਨੂੰ ਉਂਗਲਾਂ ਵਿਚ ਘੁਟ ਕੇ ਆਖਿਆ। {{gap}}ਕਹਿਰ ਦਾ ਸਿਆਲਾ ਉਤਰ ਆਇਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਿਆਂ ਪਿੰਡੇ ਅੰਦਰ ਵਗਦੀਆਂ ਨਾੜਾਂ ਯਖ਼ ਹੁੰਦੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਸਨ।ਚਮਿਆੜ੍ਹੀ ਸਾਰੀ ਉਤੇ ਮਸਾਣਾ ਵਰਗੀ ਹੂਕ ਛਾਈ ਹੋਈ ਸੀ। ਕੇਸੋ ਕੋਲ ਏਡਾ ਲ੍ਹੇਫ ਹੈ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਜਿਹੜਾ ਰਾਤੀਂ ਪੂਰੀ ਨਿਘ ਦੇ ਸਕੇ। ਉਹ ਚੁਲ੍ਹੇ ਦੀ ਅੱਗ ਅਗੇ ਮੰਜੀ ਡਾਹ ਕੇ ਲੋਚੀ ਨੂੰ ਰਾਤੀਂ ਨਿਘਿਆਂ ਰਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਲੋਚੀ ਕੇਸੋ ਦੇ ਪੱਟਾਂ ਉਤੇ ਪਿਆ ਸੀ। ਕੁਝ ਚਿਰ ਮਗਰੋਂ ਸੋਚ ਸੋਚ ਕੇ ਉਹ ਬੋਲਿਆ:— {{gap}}"...ਤੇ ਮਾਂ ਉਤੀ ਦੇ ਭਾਈਏ ਨੂੰ ਹੀ ਮੈਂ 'ਭਾਈਆ' ਛਦ ਲਿਆ ਕਰਾਂ —" {{gap}}ਇਹ ਬੋਲ ਸੁਣ ਕੇ ਕੇਸੋ ਦੀ ਦਸ਼ਾ ਇਉਂ ਹੋ ਗਈ ਜੀਕਰ ਕਿਸੇ ਕਚੇ ਫੋੜੇ ਤੇ ਪੱਛ ਮਾਰਿਆ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਉਸ ਲੋਚੀ ਦੇ ਮੂੰਹ ਤੇ ਕਾਹਲੀ ਦੇਣੀ ਹੱਥ ਰੱਖ ਦਿਤਾ — "ਏਦਾਂ ਨਹੀਂ ਬੋਲੀ ਦਾ ਲੋਚੀ......" {{gap}}"ਕਿਉਂ?" {{gap}}"ਤੇਰਾ ਭਾਈਆ ਗੁੱਸੇ ਹੋ ਜਾਏਗਾ" ਅੱਗ ਨੂੰ ਡਕੇ ਨਾਲ ਫੋਲਦੀ ਕੇਸੋ<noinclude>{{c|32}}</noinclude> 7hmpi0joe4vqvxsjaheoifzzsdpy3p3 181098 181097 2024-11-10T15:34:50Z Kaur.gurmel 192 /* ਗਲਤੀਆਂ ਲਾਈਆਂ */ 181098 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Kaur.gurmel" /></noinclude>{{gap}}ਕੇਸੇ ਨੇ ਲੋਚੀ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਝੋਲੀ ਵਿਚ ਪਾ ਕੇ ਬੁਝੇ ਹੋਏ ਚੁਲ੍ਹੇ ਵਿਚ ਫੂਕ ਮਾਰੀ। ਅੱਗ ਰਤਾ ਤੇਜ਼ ਹੋ ਗਈ। ਸੇਕ ਦੀ ਨਿਘ ਨਾਲ ਕੇਸੋ ਦੋ ਬੁਲ੍ਹ ਖੁਲ੍ਹ ਪਏ … "ਉਹ ਮਨੁੱਖਾਂ ਵਰਗਾ ਸੀ ਲੋਚੀ! ਤੇਰਾ ਭਾਈਆ" {{gap}}"ਜੀਕਰ ਉਤੀ (ਲੋਚੀ ਦਾ ਇਹ ਹਾਣੀ ਬਚਾ) ਦਾ ਭਾਈਆ ਏ" {{gap}}ਸੁਲਘਦੀ ਸੁਲਘਦੀ ਅੱਗ ਵਧੇਰੇ ਮਚ ਉਠੀ ਸੀ। "ਹਾਂ....ਹਾਂ.... ਲੋਚੀ!" ਕੇਸੋ ਨੇ ਚੁਲ੍ਹੇ ਵਿਚ ਨੀਝ ਗਡੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਉਹਨੂੰ ਇਉਂ ਪਰਤੀਤ ਪਿਆ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਜੇਕਰ ਚੰਗਿਆੜੇ ਉਹਦੀਆਂ ਅਖਾਂ ਵਿਚੋਂ ਨਿਕਲ ਕੇ ਚੁਲ੍ਹੇ ਵਲ ਜਾ ਰਹੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। {{gap}}"ਕੇਡਾ ਵੱਡਾ ਏ ਭਾਈਆ" ਲੋਚੀ ਨੇ ਮਾਂ ਦੀ ਠੋਡੀ ਨੂੰ ਉਂਗਲਾਂ ਵਿਚ ਘੁਟ ਕੇ ਆਖਿਆ। {{gap}}ਕਹਿਰ ਦਾ ਸਿਆਲਾ ਉਤਰ ਆਇਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਿਆਂ ਪਿੰਡੇ ਅੰਦਰ ਵਗਦੀਆਂ ਨਾੜਾਂ ਯਖ਼ ਹੁੰਦੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਸਨ।ਚਮਿਆੜ੍ਹੀ ਸਾਰੀ ਉਤੇ ਮਸਾਣਾ ਵਰਗੀ ਹੂਕ ਛਾਈ ਹੋਈ ਸੀ। ਕੇਸੋ ਕੋਲ ਏਡਾ ਲ੍ਹੇਫ ਹੈ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਜਿਹੜਾ ਰਾਤੀਂ ਪੂਰੀ ਨਿਘ ਦੇ ਸਕੇ। ਉਹ ਚੁਲ੍ਹੇ ਦੀ ਅੱਗ ਅਗੇ ਮੰਜੀ ਡਾਹ ਕੇ ਲੋਚੀ ਨੂੰ ਰਾਤੀਂ ਨਿਘਿਆਂ ਰਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਲੋਚੀ ਕੇਸੋ ਦੇ ਪੱਟਾਂ ਉਤੇ ਪਿਆ ਸੀ। ਕੁਝ ਚਿਰ ਮਗਰੋਂ ਸੋਚ ਸੋਚ ਕੇ ਉਹ ਬੋਲਿਆ:— {{gap}}"...ਤੇ ਮਾਂ ਉਤੀ ਦੇ ਭਾਈਏ ਨੂੰ ਹੀ ਮੈਂ 'ਭਾਈਆ' ਛਦ ਲਿਆ ਕਰਾਂ —" {{gap}}ਇਹ ਬੋਲ ਸੁਣ ਕੇ ਕੇਸੋ ਦੀ ਦਸ਼ਾ ਇਉਂ ਹੋ ਗਈ ਜੀਕਰ ਕਿਸੇ ਕਚੇ ਫੋੜੇ ਤੇ ਪੱਛ ਮਾਰਿਆ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਉਸ ਲੋਚੀ ਦੇ ਮੂੰਹ ਤੇ ਕਾਹਲੀ ਦੇਣੀ ਹੱਥ ਰੱਖ ਦਿਤਾ — "ਏਦਾਂ ਨਹੀਂ ਬੋਲੀ ਦਾ ਲੋਚੀ......" {{gap}}"ਕਿਉਂ?" {{gap}}"ਤੇਰਾ ਭਾਈਆ ਗੁੱਸੇ ਹੋ ਜਾਏਗਾ" ਅੱਗ ਨੂੰ ਡਕੇ ਨਾਲ ਫੋਲਦੀ ਕੇਸੋ ਨੇ ਇਕ ਠੰਡਾ ਸਾਹ ਖਿਚਿਆ ।<noinclude>{{c|32}}</noinclude> orw15wou0ewltkxwbbtvhn7euvl7mxp 250 61202 181099 169608 2024-11-10T15:39:24Z Kaur.gurmel 192 /* ਗਲਤੀਆਂ ਲਾਈਆਂ */ 181099 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Kaur.gurmel" /></noinclude>{{gap}}"ਉਹ ਕਿਹੜੇ ਛੁਣਦਾ ਏ?" {{gap}}"ਸੁਣਦਾ ਏ" {{gap}}"ਫੇਰ ਦੱਛਦੀ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਉਹ ਕਿਥੇ ਲੁਕਿਆ ਏ" ਲੋਚੀ ਨਾਲੇ ਊਂ ਊਂ ਕਰਨ ਲਗ ਪਿਆ। ਕੇਸੋ ਉਹਨੂੰ ਥਾਪੜਦੀ ਚੁਪ ਕਰ ਗਈ। ਉਸ ਵੇਲੇ ਕੋਠੇ ਲਾਗਲੇ ਛੱਪਰ ਵਲੋਂ ਕਿਸੇ ਖੜਾਕ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਆਈ। ਕੋਸੇ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਉੱਠੀ, ਲੋਚੀ ਨੂੰ ਮੰਜੇ ਉਤੇ ਪਾ ਕੇ ਛੱਪਰ ਵਲ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਗਈ। {{gap}}ਕਾਲੀ ਸੁੰਨੀ ਰਾਤ ਵਿਚ ਝੱਖੜ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਗੂੰਜਦੀ ਸੀ। ਹਵਾ ਦੀਆਂ ਥਪੇੜਾਂ ਨਾਲ ਉਹਦੀ ਚੁੰਨੀ ਤੇ ਝੱਗਾ ਕਦੇ ਪਿੰਡੇ ਨਾਲ ਚੰਬੜ ਜਾਂਦੇ ਤੇ ਕਦੇ ਨਾਲੋਂ ਉਡ ਉਡ ਪਾਟਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ। ਉਸ ਛੱਪਰ ਕੋਲ ਆਪਣੀ ਬਿੱਲੋ ਮੱਝ ਖੁਲ੍ਹੀ ਫਿਰਦੀ ਤੱਕੀ। ਖੜਾਕ ਉਸੇ ਦੇ ਕਿੱਲਾ ਤੁੜਾਣ ਤੋਂ ਹੋਇਆ ਸੀ। {{gap}}ਬਿੱਲੋਂ ਨੂੰ ਉਸ ਰਸਿਓਂ ਫੜਿਆ। ਮਸਾਂ ਧੂਹ ਕੇ ਉਹਨੂੰ ਛੱਪਰ ਥੱਲੇ ਲੈ ਗਈ। ਦੂਜੇ ਕਿੱਲੇ ਨਾਲ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਉਹਦੀ ਪਿਠ ਨੂੰ ਥਾਪੜਦੀ ਰਹੀ। {{gap}}ਇਹੋ ਮਝ ਸੀ ਜਿਹੜੀ ਕੇਸੋ ਦੇ ਘਰ ਵਾਲੇ ਨੇ ਪਾਲ ਪਾਲ ਕਟੀਓਂ ਏਡੀ ਵਡੀ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖੀਆਂ ਬਿੱਲੀਆਂ ਹੋਣ ਕਰ ਕੇ ਲੋਚੀ ਦੇ ਭਾਈਏ ਉਹਦਾ ਨਾਉਂ ਬਿੱਲੋ ਹੀ ਰਖ ਦਿੱਤਾ ਸਾ ਨੇ। ਸੱਜਰਾ ਖੱਬਲ ਖਾਲਾਂ ਤੋਂ ਖੋਤ ਖੋਤ ਉਹ ਏਸ ਬਿੱਲੋ ਨੂੰ ਪਾਉਂਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। {{gap}}"ਬਿੱਲੇ! ਬਿੱਲੋ!! ਕੇਸੋ ਨੇ ਬਿੱਲੋ ਦੀ ਧੋਣ ਨੂੰ ਥੋੜਾ ਜਿਹਾ ਪਿਆਰਿਆ ਮੱਝ ਦੇ ਪਿੰਡੇ ਨੂੰ ਪਲੋਸਦੀ ਕੇਸੋ ਦੇ ਅੰਦਰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ਕੁਝ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਬਾਹਰਲੇ ਝੱਖੜ ਦੀ ਮਾਰੋ ਮਾਰ ਉਹਨੂੰ ਆਪਣੇ ਅੰਦਰ ਕਿਸੇ ਝੁਲਦੇ ਤੂਫ਼ਾਨ ਦਾ ਭੁਲੇਖਾ ਪਾ ਰਹੀ ਸੀ। {{gap}}"ਬਿੱਲੋ ਕਿੱਲਾ ਕਿਉਂ ਪਟਾਇਆ ਸੀ? - ਭੁਖੀ ਏਂ ਤੂੰ ਬਿੱਲੋ! ਹੱਛਾ ਭਲਕੇ ਤੈਨੂੰ ਬਾਹਲੇ ਪੱਠੇ ਪਾਵਾਂਗੀ - ਚੰਗਾ" ਨਾਲੇ ਕੇਸੋ ਨੇ ਬਿੱਲੋ ਦੀ ਬੂਥੀ ਚੁੰਮ ਲਈ।<noinclude>{{c|33}}</noinclude> ntukxlvbh9n10tkz1aj7ya3h072ujp3 250 61203 181100 169610 2024-11-10T15:44:34Z Kaur.gurmel 192 /* ਗਲਤੀਆਂ ਲਾਈਆਂ */ 181100 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Kaur.gurmel" /></noinclude>ਕੇਸੋ ਜਦੋਂ ਅੰਦਰ ਮੁੜੀ ਤਾਂ ਲੋਚੀ ਸੌਂ ਚੁਕਾ ਸੀ। ਉਸ ਚੁਲ੍ਹੇ ਦੀ ਅੰਗ ਮੁੜ ਤੀਲੇ ਨਾਲ ਫੋਲਿਆ, ਸੁਆਹ ਝੜ ਕੇ ਚੰਗਿਆੜਿਆਂ ਦੀ ਅਗ ਮੁੜ ਚਮਕ ਉਠੀ। {{gap}}ਲੋਚੀ ਨੂੰ ਉਸ ਹਿਕ ਨਾਲ ਘੁਟ ਲਿਆ ਤੇ ਲੇਟ ਗਈ। ਚੰਗਿਆੜਿਆਂ ਵਲ ਤਕਦੀ ਤਕਦੀ ਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਦੋਂ ਨੀਂਦਰ ਆ ਗਈ। {{gap}}ਚੰਗਿਆੜੇ ਬਰੋਬਰ ਸੁਲਘਦੇ ਰਹੇ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਚੋਂ ਨਿਕਲਦਾ ਧੁੰਦਲਾ ਚਾਨਣ ਕੇਸੋ ਦੇ ਮੂੰਹ ਉਤੇ ਬੁਝੋ ਮੀਟੀ ਦੀ ਖੇਡ ਖੇਡਦਾ ਰਿਹਾ। {{center|+{{gap|3em}} + {{gap|3em}}+ {{gap|3em}}+{{gap|3em}}+}} {{gap}}"ਕੇਸੋ!" ਸੁਰਜਣ ਸਿੰਘ ਜ਼ਿੰਮੀਦਾਰ ਨੇ ਆਖਿਆ ਸੀ, "ਤੂੰ ਮਹਿੰ ਵੇਚ ਘਤ — ਸੁਣਿਆਂ ਜੇ, ਤੈਨੂੰ ਔਖ ਹੋਵੇਗਾ।" {{gap}}ਕਿੰਨੇ ਦਿਨ ਕੇਸੋ ਸੁਰਜਨ ਸਿੰਘ ਦੀ ਏਸਗਲ ਦਾ ਉੱਤਰ ਨਾ ਦੇ ਸਕੀ। ਤੇ ਉਸ ਮੁੜ ਇਕ ਦਿਹਾੜੇ ਪੁਛਿਆ। {{gap}}"ਕੇਸੋ ਤੇਰੇ ਲਈ ਸਾਂਭਣੀ ਔਖੀ ਹੋ ਜਾਵੇਗੀ — ਬਿੱਲੋ" {{gap}}"ਜੀ ਨਹੀਂ" ਕੇਸੋ ਨੇ ਹੌਲੀ ਦੇਣੀ ਆਖਿਆ, "ਮੈਂ ਆਪੀਂ ਘਾਹ ਖੋਤ ਖੋਤ ਕੇ ਪਾ ਦਿਆਂ ਕਰਾਂਗੀ" {{gap}}"ਪਰ ਜੇ ਤੂੰ ਵੇਚ ਦੇਵੇਂ, ਸੌਖੀ ਹੋ ਜਾਵੇਂ, ਚਾਰ ਪੈਸੇ ਤੇਰੇ ਪੱਲੇ ਹੋ ਜਾਣਗੇ" {{gap}}"ਉਹਦੇ ਹਥਾਂ ਦੀ ਪਾਲੀ ਹੋਈ ਮੱਝ ਮੇਰੇ ਕੋਲੋਂ ਵੇਚਣ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗੀ ਜੀ" ਨਾਲ ਕੇਸੋ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਅੱਥਰ ਭਰ ਆਈਆਂ। {{gap}}ਸੁਰਜਨ ਸਿੰਘ ਦਾ ਦਿਲ ਇਹ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਤਕ ਕੇ ਪ੍ਰਭਾਵਤ ਹੋਏ ਬਿਨਾਂ ਨਾ ਰਹਿ ਸਕਿਆ, ਉਸ ਦਿਲਬਰੀ ਦੇ ਲਹਿਜੇ ਵਿਚ ਆਖਿਆ: "ਨਾ ਰੋ ਕੇਸੋ! ਭਾਣੇ ਅੱਗੇ ਕੋਈ ਹਥ ਨਹੀਂ ਡਾਹ ਸਕਦਾ — ਹੋਣੀ ਰੋਕੀ ਰੁਕਦੀ ਏ ਭਲਾ ਕਦੇ ਭੋਲੀਏ। ਤੂੰ ਮੇਰੀਆਂ ਧੀਆਂ ਵਾਂਗਰ ਏਂ, ਪੱਠੇ ਦਥੇ ਦੀ ਲੋੜ ਤੂੰ ਮੇਰੀਆਂ ਪੈਲੀਆਂ ਚੋਂ ਪੂਰੀ ਕਰ ਲਿਆ ਕਰੀਂ, ਚੰਗਾ ਨਾ ਵੇਚ। {{gap}}ਸੁਰਜਣ ਸਿੰਘ ਦੇ ਨਾਲ ਕੇਸੋ ਦੇ ਘਰ ਵਾਲਾ ਕਿੰਨੇ ਵਰ੍ਹੇ ਕਾਮਾ ਲੱਗਾ<noinclude>{{c|34}}</noinclude> em6exem4w4bxy9zzk3lducbuby54h86 250 61204 181101 169611 2024-11-10T15:47:08Z Kaur.gurmel 192 181101 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Charan Gill" /></noinclude>ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਮੁੰਡਾ ਇਹਦੀਆਂ ਫਸਲਾਂ ਨੂੰ ਇਉਂ ਸਾਂਭ ਸਾਂਭ ਰਖਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਜੀਕਰ ਉਹਦੀਆਂ ਆਪਣੀਆਂ ਹੀ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਕ ਹਸਾਨ ਜਿਹਾ ਕੇਸੋ ਦੇ ਘਰ ਵਾਲੇ ਦਾ ਸੁਰਜਨ ਸਿੰਘ ਆਪਣੇ ਅੰਦਰ ਸਦਾ ਹੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਤਦੇ ਉਸ ਕੇਸੋ ਨੂੰ ਪੱਠੇ ਦੱਥੇ ਦੀ ਖੁਲ੍ਹ ਦੇ ਦਿੱਤੀ ਹੋਈ ਸੀ। {{gap}}ਲੋਚੀ ਤੇ ਬਿੱਲੋ ਇਹੋ ਦੋ ਜਿੰਦਾਂ ਸਨ। ਕੇਸੋ ਦੇ ਦਿਲ ਦੀ ਵਾਰਸ। ਉਹਨੂੰ ਕਾਲ ਵਸ ਹੋਇਆਂ ਤੀਜਾ ਵਰ੍ਹਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਲੋਚੀ ਓਦੋਂ ਮਸਾਂ ਵਰੇ ਕੁ ਦਾ ਹੋਵੇਗਾ। ਤੇ ਹੁਣ ਉਹ ਆਪਣੀਆਂ ਤੋਤਲੀਆਂ ਵਿਚ ਮਾਂ ਕੋਲੋਂ ਆਪਣੇ ਭਾਈਏ ਬਾਰੇ ਕੁਝ ਨਾ ਕੁਝ ਪੁਛਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। {{gap}}"ਭਾਈਆ" ਸ਼ਬਦ ਸੁਣ ਕੇ ਉਹਦੇ ਅੰਦਰ ਕੀ ਬੀਤਦੀ ਸੀ ਇਹ ਕੌਣ ਆਖ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਭੂਤ ਤੇ ਭਵਿਸ਼ ਦੋਵੇਂ ਦਿਆਂ ਵਾਂਗ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਅੱਗੇ ਖਲੋ ਜਾਂਦੇ। ਇਕ ਪਾਸੇ ਉਹਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਬੀੜੇ ਹੋਏ ਅਠਾਰਾਂ ਉਨ੍ਹੀ ਵਰ੍ਹੇ, ਪਤੀ ਦਾ ਸਾਥ, ਸੁਖ, ਬੇ-ਫਿਕਰੀਆਂ ਤੇ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਅਮੁਕ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਲੰਮੇਰੇ ਵਰ੍ਹੇ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਅੰਤ ਉਹ ਤਕ ਹੀ ਨਾ ਸਕਦੀ। ਪੈਲੀਆਂ ਵਿਚੋਂ ਲੰਘਦੀ ਲੰਘਦੀ ਕਈ ਵਾਰ ਕਣਕ ਦੇ ਬੂਟਿਆਂ ਨੂੰ ਉਹ ਗਿਣਨ ਲਗ ਜਾਂਦੀ, ਪਰ ਉਹ ਨਾ ਮੁਕਦੇ ਤੇ ਉਹ ਹਾਉਕਾ ਭਰ ਕੇ ਸਮਝ ਲੈਂਦੀ ਕਿ ਉਹਦਾ ਭਵਿਸ਼ ਵੀ ਕਣਕ ਦੇ ਬੂਟਿਆਂ ਵਾਂਗ ਖ਼ਬਰੇ ਮੌਕੇ ਹੀ ਨਾ - ਇਹ ਡਾਢਾ ਹੀ ਡਰਾਉਣਾ ਖ਼ਿਆਲ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਜਿਸਦੇ ਨਾਲ ਉਹ ਕੰਬ ਜਾਂਦੀ। {{gap}}ਆਥਣ ਵੇਲੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਖ਼ਿਆਲਾਂ ਵਿਚ ਮਗਨ ਪੱਠਿਆਂ ਦੀ ਪੰਡ ਲੈ ਕੇ ਮੁੜੀ ਆਉਂਦੀ ਕੇਸੋ ਨੂੰ ਬਿੱਲੋ ਦੂਰੋਂ ਤਕ ਕੇ ਅੜਿੰਗਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦੇਂਦੀ। ਇਹ ਸੁਣਦੀ ਸਾਰ ਕੇਸੋ ਦੇ ਖ਼ਿਆਲਾਂ ਦਾ ਝੁਰਮਟ ਛਾਈਂ ਮਾਈਂ ਹੋ ਜਾਂਦਾ। ਇਕ ਹਿਲੋਰਾ ਜਿਹਾ ਉਹ ਆਪਣੇ ਜੁੱਸੇ ਵਿਚ ਅਨੁਭਵ ਕਰਦੀ। ਲੋਚੀ ਤੇ ਬਿੱਲੋ ਦੀਆਂ ਉਡੀਕ ਭਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਕੇਸੋ ਲਈ ਤਸੱਲੀਆਂ ਬਣ ਜਾਂਦੀਆਂ। {{gap}}"ਬਿੱਲੋ ਨੂੰ ਉਹ ਡਾਢਾ ਕੂਚ ਕੂਚ ਕੇ ਰਖਦੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ, ਉਹਨੂੰ ਗੋਹਿਆ<noinclude>{{c|35}}</noinclude> q6udl1wdc8tnazr79f0mty3bv55hkng 181102 181101 2024-11-10T15:49:15Z Kaur.gurmel 192 181102 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Charan Gill" /></noinclude>ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਮੁੰਡਾ ਇਹਦੀਆਂ ਫਸਲਾਂ ਨੂੰ ਇਉਂ ਸਾਂਭ ਸਾਂਭ ਰਖਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਜੀਕਰ ਉਹਦੀਆਂ ਆਪਣੀਆਂ ਹੀ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਕ ਹਸਾਨ ਜਿਹਾ ਕੇਸੋ ਦੇ ਘਰ ਵਾਲੇ ਦਾ ਸੁਰਜਨ ਸਿੰਘ ਆਪਣੇ ਅੰਦਰ ਸਦਾ ਹੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਤਦੇ ਉਸ ਕੇਸੋ ਨੂੰ ਪੱਠੇ ਦੱਥੇ ਦੀ ਖੁਲ੍ਹ ਦੇ ਦਿੱਤੀ ਹੋਈ ਸੀ। {{gap}}ਲੋਚੀ ਤੇ ਬਿੱਲੋ ਇਹੋ ਦੋ ਜਿੰਦਾਂ ਸਨ। ਕੇਸੋ ਦੇ ਦਿਲ ਦੀ ਢਾਰਸ। ਉਹਨੂੰ ਕਾਲ ਵਸ ਹੋਇਆਂ ਤੀਜਾ ਵਰ੍ਹਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਲੋਚੀ ਓਦੋਂ ਮਸਾਂ ਵਰ੍ਹੇ ਕੁ ਦਾ ਹੋਵੇਗਾ। ਤੇ ਹੁਣ ਉਹ ਆਪਣੀਆਂ ਤੋਤਲੀਆਂ ਵਿਚ ਮਾਂ ਕੋਲੋਂ ਆਪਣੇ ਭਾਈਏ ਬਾਰੇ ਕੁਝ ਨਾ ਕੁਝ ਪੁਛਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। {{gap}}"ਭਾਈਆ" ਸ਼ਬਦ ਸੁਣ ਕੇ ਉਹਦੇ ਅੰਦਰ ਕੀ ਬੀਤਦੀ ਸੀ ਇਹ ਕੌਣ ਆਖ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਭੂਤ ਤੇ ਭਵਿਸ਼ ਦੋਵੇਂ ਦਿਆਂ ਵਾਂਗ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਅੱਗੇ ਖਲੋ ਜਾਂਦੇ। ਇਕ ਪਾਸੇ ਉਹਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਬੀੜੇ ਹੋਏ ਅਠਾਰਾਂ ਉਨ੍ਹੀ ਵਰ੍ਹੇ, ਪਤੀ ਦਾ ਸਾਥ, ਸੁਖ, ਬੇ-ਫਿਕਰੀਆਂ ਤੇ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਅਮੁਕ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਲੰਮੇਰੇ ਵਰ੍ਹੇ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਅੰਤ ਉਹ ਤਕ ਹੀ ਨਾ ਸਕਦੀ। ਪੈਲੀਆਂ ਵਿਚੋਂ ਲੰਘਦੀ ਲੰਘਦੀ ਕਈ ਵਾਰ ਕਣਕ ਦੇ ਬੂਟਿਆਂ ਨੂੰ ਉਹ ਗਿਣਨ ਲਗ ਜਾਂਦੀ, ਪਰ ਉਹ ਨਾ ਮੁਕਦੇ ਤੇ ਉਹ ਹਾਉਕਾ ਭਰ ਕੇ ਸਮਝ ਲੈਂਦੀ ਕਿ ਉਹਦਾ ਭਵਿਸ਼ ਵੀ ਕਣਕ ਦੇ ਬੂਟਿਆਂ ਵਾਂਗ ਖ਼ਬਰੇ ਮੌਕੇ ਹੀ ਨਾ - ਇਹ ਡਾਢਾ ਹੀ ਡਰਾਉਣਾ ਖ਼ਿਆਲ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਜਿਸਦੇ ਨਾਲ ਉਹ ਕੰਬ ਜਾਂਦੀ। {{gap}}ਆਥਣ ਵੇਲੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਖ਼ਿਆਲਾਂ ਵਿਚ ਮਗਨ ਪੱਠਿਆਂ ਦੀ ਪੰਡ ਲੈ ਕੇ ਮੁੜੀ ਆਉਂਦੀ ਕੇਸੋ ਨੂੰ ਬਿੱਲੋ ਦੂਰੋਂ ਤਕ ਕੇ ਅੜਿੰਗਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦੇਂਦੀ। ਇਹ ਸੁਣਦੀ ਸਾਰ ਕੇਸੋ ਦੇ ਖ਼ਿਆਲਾਂ ਦਾ ਝੁਰਮਟ ਛਾਈਂ ਮਾਈਂ ਹੋ ਜਾਂਦਾ। ਇਕ ਹਿਲੋਰਾ ਜਿਹਾ ਉਹ ਆਪਣੇ ਜੁੱਸੇ ਵਿਚ ਅਨੁਭਵ ਕਰਦੀ। ਲੋਚੀ ਤੇ ਬਿੱਲੋ ਦੀਆਂ ਉਡੀਕ ਭਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਕੇਸੋ ਲਈ ਤਸੱਲੀਆਂ ਬਣ ਜਾਂਦੀਆਂ। {{gap}}"ਬਿੱਲੋ ਨੂੰ ਉਹ ਡਾਢਾ ਕੂਚ ਕੂਚ ਕੇ ਰਖਦੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ, ਉਹਨੂੰ ਗੋਹਿਆ<noinclude>{{c|35}}</noinclude> pkx1jo5k2mnys7e9rwsjsbt6rof24pj 181103 181102 2024-11-10T15:54:10Z Kaur.gurmel 192 /* ਗਲਤੀਆਂ ਲਾਈਆਂ */ 181103 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Kaur.gurmel" /></noinclude>ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਮੁੰਡਾ ਇਹਦੀਆਂ ਫਸਲਾਂ ਨੂੰ ਇਉਂ ਸਾਂਭ ਸਾਂਭ ਰਖਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਜੀਕਰ ਉਹਦੀਆਂ ਆਪਣੀਆਂ ਹੀ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਕ ਹਸਾਨ ਜਿਹਾ ਕੇਸੋ ਦੇ ਘਰ ਵਾਲੇ ਦਾ ਸੁਰਜਨ ਸਿੰਘ ਆਪਣੇ ਅੰਦਰ ਸਦਾ ਹੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਤਦੇ ਉਸ ਕੇਸੋ ਨੂੰ ਪੱਠੇ ਦੱਥੇ ਦੀ ਖੁਲ੍ਹ ਦੇ ਦਿੱਤੀ ਹੋਈ ਸੀ। {{gap}}ਲੋਚੀ ਤੇ ਬਿੱਲੋ ਇਹੋ ਦੋ ਜਿੰਦਾਂ ਸਨ। ਕੇਸੋ ਦੇ ਦਿਲ ਦੀ ਢਾਰਸ। ਉਹਨੂੰ ਕਾਲ ਵਸ ਹੋਇਆਂ ਤੀਜਾ ਵਰ੍ਹਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਲੋਚੀ ਓਦੋਂ ਮਸਾਂ ਵਰ੍ਹੇ ਕੁ ਦਾ ਹੋਵੇਗਾ। ਤੇ ਹੁਣ ਉਹ ਆਪਣੀਆਂ ਤੋਤਲੀਆਂ ਵਿਚ ਮਾਂ ਕੋਲੋਂ ਆਪਣੇ ਭਾਈਏ ਬਾਰੇ ਕੁਝ ਨਾ ਕੁਝ ਪੁਛਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। {{gap}}"ਭਾਈਆ" ਸ਼ਬਦ ਸੁਣ ਕੇ ਉਹਦੇ ਅੰਦਰ ਕੀ ਬੀਤਦੀ ਸੀ ਇਹ ਕੌਣ ਆਖ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਭੂਤ ਤੇ ਭਵਿਸ਼ ਦੋਵੇਂ ਦਿਉਆਂ ਵਾਂਗ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਅੱਗੇ ਖਲੋ ਜਾਂਦੇ। ਇਕ ਪਾਸੇ ਉਹਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਬੀਤੇ ਹੋਏ ਅਠਾਰਾਂ ਉਨ੍ਹੀ ਵਰ੍ਹੇ, ਪਤੀ ਦਾ ਸਾਥ, ਸੁਖ, ਬੇ-ਫਿਕਰੀਆਂ ਤੇ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਅਮੁਕ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਲੰਮੇਰੇ ਵਰ੍ਹੇ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਅੰਤ ਉਹ ਤਕ ਹੀ ਨਾ ਸਕਦੀ। ਪੈਲੀਆਂ ਵਿਚੋਂ ਲੰਘਦੀ ਲੰਘਦੀ ਕਈ ਵਾਰ ਕਣਕ ਦੇ ਬੂਟਿਆਂ ਨੂੰ ਉਹ ਗਿਣਨ ਲਗ ਜਾਂਦੀ, ਪਰ ਉਹ ਨਾ ਮੁਕਦੇ ਤੇ ਉਹ ਹਾਉਕਾ ਭਰ ਕੇ ਸਮਝ ਲੈਂਦੀ ਕਿ ਉਹਦਾ ਭਵਿਸ਼ ਵੀ ਕਣਕ ਦੇ ਬੂਟਿਆਂ ਵਾਂਗ ਖ਼ਬਰੇ ਮੌਕੇ ਹੀ ਨਾ - ਇਹ ਡਾਢਾ ਹੀ ਡਰਾਉਣਾ ਖ਼ਿਆਲ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਜਿਸਦੇ ਨਾਲ ਉਹ ਕੰਬ ਜਾਂਦੀ। {{gap}}ਆਥਣ ਵੇਲੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਖ਼ਿਆਲਾਂ ਵਿਚ ਮਗਨ ਪੱਠਿਆਂ ਦੀ ਪੰਡ ਲੈ ਕੇ ਮੁੜੀ ਆਉਂਦੀ ਕੇਸੋ ਨੂੰ ਬਿੱਲੋ ਦੂਰੋਂ ਤਕ ਕੇ ਅੜਿੰਗਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦੇਂਦੀ। ਇਹ ਸੁਣਦੀ ਸਾਰ ਕੇਸੋ ਦੇ ਖ਼ਿਆਲਾਂ ਦਾ ਝੁਰਮਟ ਛਾਈਂ ਮਾਈਂ ਹੋ ਜਾਂਦਾ। ਇਕ ਹਿਲੋਰਾ ਜਿਹਾ ਉਹ ਆਪਣੇ ਜੁੱਸੇ ਵਿਚ ਅਨੁਭਵ ਕਰਦੀ। ਲੋਚੀ ਤੇ ਬਿੱਲੋ ਦੀਆਂ ਉਡੀਕ ਭਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਕੇਸੋ ਲਈ ਤਸੱਲੀਆਂ ਬਣ ਜਾਂਦੀਆਂ। {{gap}}"ਬਿੱਲੋ ਨੂੰ ਉਹ ਡਾਢਾ ਕੂਚ ਕੂਚ ਕੇ ਰਖਦੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ, ਉਹਨੂੰ ਗੋਹਿਆ<noinclude>{{c|35}}</noinclude> 1ob6hstlejme24ejmahonwl323pefsv 250 61205 181104 169612 2024-11-10T16:00:55Z Kaur.gurmel 192 /* ਗਲਤੀਆਂ ਲਾਈਆਂ */ 181104 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Kaur.gurmel" /></noinclude>ਨਾ ਲਗਣ ਦੇਂਦੀ, ਉਹਦਾ ਮੁਤਰਾਲ ਹੂੰਝਦੀ, ਉਹਦੀ ਖੁਰਲੀ ਕੋਲ ਦੇ ਟੋਇਆਂ ਨੂੰ ਸੁਕੀ ਮਿੱਟੀ ਨਾਲ ਪੂਰ ਕੇ ਉਤੇ ਤੂੜੀ ਵਿਛਾ ਦੇਂਦੀ ਤਾਂ ਜੋ ਬਿਲੋ ਰਾਤੀਂ ਨਿਘੀ ਰਹੇ। {{gap}}ਜਦੋਂ ਬਿੱਲੋਂ ਅਜੇ ਕੱਟੀ ਹੀ ਸੀ, ਤਾਂ ਕੇਸੋ ਦੇ ਘਰ ਵਾਲੇ ਨੇ ਉਹਦੇ ਗਲ ਇਕ ਘੁੰਗਰੂ ਬੰਧਾ ਸੀ। ਸ਼ਾਮੀਂ ਸੁਰਜਨ ਸਿੰਘ ਦੀਆਂ ਜ਼ਮੀਨਾਂ ਤੋਂ ਜਦੋਂ ਕੰਮੋਂ ਵਿਹਲਿਆਂ ਹੋ ਕੇ ਉਹ ਘਰ ਮੁੜਦਾ ਤਾਂ ਬਿੱਲੋ ਉਹਦੇ ਮਗਰ ਮਗਰ ਦੌੜਦੀ ਫਿਰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ, ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਲਾਡੀਆਂ ਕਰਦੀ ਤੇ ਗਲ ਬੰਧਾ ਘੁੰਗਰੂ ਛਣਕਦਾ ਰਹਿੰਦਾ। ਉਹ ਘੁੰਗਰੂ ਮੁਦਤ ਦਾ ਟੁੱਟ ਕੇ ਕਿਧਰੇ ਡਿਗ ਚੁਕਾ ਹੋਇਆ ਸੀ। {{gap}}ਹੁਣ ਜਦੋਂ ਵੀ ਕਖਾਂ ਦੀ ਪੰਡ ਲੈ ਕੇ ਕੇਸੋ ਘਰ ਮੁੜਦੀ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਘੁੰਗਰੂ ਦੀ ਛਣਕਾਰ ਅਜੇ ਵੀ ਉਹਦੇ ਕੰਨਾਂ ਵਿਚ ਗੂੰਜਦੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। {{gap}}"ਨ੍ਹੇਰੇ ਹੋਏ ਉਹ ਚੂਲ੍ਹੇ ਵਿਚ ਅਗ ਬਾਲਦੀ। ਲੋਚੀ ਉਹਦੀ ਝੋਲੀ ਵਿਚ ਹੋ ਬਹਿੰਦਾ, ਤੇ ਮੁੜ ਪੁਛਦਾ: {{gap}}"ਮਾਂ, ਭਾਈਆ ਮਨੁੱਖਾਂ ਵਰਗਾ ਛੀ-ਛਾਰੇ ਮਨੁਖ ਏਥੇ ਈ ਫਿਰਦੇ ਨੇ, ਪਰ ਭਾਈਆਂ ਕਿੱਥੇ ਗਿਆ?" {{gap}}ਇਹ ਡਾਢਾ ਔਖਾ ਸਵਾਲ ਸੀ, ਜਿਸਦਾ ਉੱਤਰ ਕੇਸੋ ਨੂੰ ਕੁਝ ਵੀ ਨਾ ਔੜਦਾ । {{gap}}ਉਹ ਏਡੀ ਚਲਾਕ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਇਧਰ ਉਧਰ ਦੀਆਂ ਸੁਣਾ ਬੱਚੇ ਦਾ ਮਨ ਪਰਚਾ ਦੇਂਦੀ। ਉਹ ਤੇ ਚਮਿਆਰਾਂ ਦੀ ਸਾਧਾਰਨ ਕੁੜੀ ਸੀ ਤੇ ਉਹਦੀ ਉਮਰ ਵੀ ਏਡੀ ਅਣਪੱਕੀ ਸੀ ਕਿ ਲੋਰੀਆਂ ਦੇ ਕੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਸੁਲਾਣ ਦਾ ਵੱਲ ਵੀ ਤੇ ਉਹਨੂੰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਉਂਦਾ, ਜਿਹੜਾ ਪੱਕੀ ਉਮਰ ਦੀਆਂ ਜ਼ਨਾਨੀਆਂ ਨੂੰ ਆਉਂਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਲੋਚੀ ਦਾ ਮਨ ਪਰਚਾਣ ਦੀ ਥਾਂ ਉਹਦਾ ਆਪਣਾ ਮਨ ਹੀ ਉਹਦੇ ਸੁਆਲਾਂ ਨਾਲ ਉਖੜ ਜਾਂਦਾ। ਲੋਚੀ ਵੀ ਤੇ ਬੜਾ ਹੱਠੀ ਮੁੰਡਾ ਸੀ ਝਟ ਹੀ ਫੇਰ ਪੁਛਦਾ। {{gap}}"ਦੱਛ ਮਾਂ, ਭਾਈਆ ਕਿੱਥੇ ਗਿਆ?"<noinclude>{{c|36}}</noinclude> lkv9hmnh10c40cpqfg8ya0oayhbgmaa 181119 181104 2024-11-11T01:52:51Z Kaur.gurmel 192 181119 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Kaur.gurmel" /></noinclude>ਨਾ ਲਗਣ ਦੇਂਦੀ, ਉਹਦਾ ਮੁਤਰਾਲ ਹੂੰਝਦੀ, ਉਹਦੀ ਖੁਰਲੀ ਕੋਲ ਦੇ ਟੋਇਆਂ ਨੂੰ ਸੁਕੀ ਮਿੱਟੀ ਨਾਲ ਪੂਰ ਕੇ ਉਤੇ ਤੂੜੀ ਵਿਛਾ ਦੇਂਦੀ ਤਾਂ ਜੋ ਬਿਲੋ ਰਾਤੀਂ ਨਿਘੀ ਰਹੇ। {{gap}}ਜਦੋਂ ਬਿੱਲੋਂ ਅਜੇ ਕੱਟੀ ਹੀ ਸੀ, ਤਾਂ ਕੇਸੋ ਦੇ ਘਰ ਵਾਲੇ ਨੇ ਉਹਦੇ ਗਲ ਇਕ ਘੁੰਗਰੂ ਬੰਧਾ ਸੀ। ਸ਼ਾਮੀਂ ਸੁਰਜਨ ਸਿੰਘ ਦੀਆਂ ਜ਼ਮੀਨਾਂ ਤੋਂ ਜਦੋਂ ਕੰਮੋਂ ਵਿਹਲਿਆਂ ਹੋ ਕੇ ਉਹ ਘਰ ਮੁੜਦਾ ਤਾਂ ਬਿੱਲੋ ਉਹਦੇ ਮਗਰ ਮਗਰ ਦੌੜਦੀ ਫਿਰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ, ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਲਾਡੀਆਂ ਕਰਦੀ ਤੇ ਗਲ ਬੱਧਾ ਘੁੰਗਰੂ ਛਣਕਦਾ ਰਹਿੰਦਾ। ਉਹ ਘੁੰਗਰੂ ਮੁਦਤ ਦਾ ਟੁੱਟ ਕੇ ਕਿਧਰੇ ਡਿਗ ਚੁਕਾ ਹੋਇਆ ਸੀ। {{gap}}ਹੁਣ ਜਦੋਂ ਵੀ ਕਖਾਂ ਦੀ ਪੰਡ ਲੈ ਕੇ ਕੇਸੋ ਘਰ ਮੁੜਦੀ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਘੁੰਗਰੂ ਦੀ ਛਣਕਾਰ ਅਜੇ ਵੀ ਉਹਦੇ ਕੰਨਾਂ ਵਿਚ ਗੂੰਜਦੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। {{gap}}"ਨ੍ਹੇਰੇ ਹੋਏ ਉਹ ਚੂਲ੍ਹੇ ਵਿਚ ਅਗ ਬਾਲਦੀ। ਲੋਚੀ ਉਹਦੀ ਝੋਲੀ ਵਿਚ ਹੋ ਬਹਿੰਦਾ, ਤੇ ਮੁੜ ਪੁਛਦਾ: {{gap}}"ਮਾਂ, ਭਾਈਆ ਮਨੁੱਖਾਂ ਵਰਗਾ ਛੀ-ਛਾਰੇ ਮਨੁਖ ਏਥੇ ਈ ਫਿਰਦੇ ਨੇ, ਪਰ ਭਾਈਆਂ ਕਿੱਥੇ ਗਿਆ?" {{gap}}ਇਹ ਡਾਢਾ ਔਖਾ ਸਵਾਲ ਸੀ ਜਿਸਦਾ ਉੱਤਰ ਕੇਸੋ ਨੂੰ ਕੁਝ ਵੀ ਨਾ ਔੜ੍ਹਦਾ । {{gap}}ਉਹ ਏਡੀ ਚਲਾਕ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਇਧਰ ਉਧਰ ਦੀਆਂ ਸੁਣਾ ਬੱਚੇ ਦਾ ਮਨ ਪਰਚਾ ਦੇਂਦੀ। ਉਹ ਤੇ ਚਮਿਆਰਾਂ ਦੀ ਸਾਧਾਰਨ ਕੁੜੀ ਸੀ ਤੇ ਉਹਦੀ ਉਮਰ ਵੀ ਏਡੀ ਅਣਪੱਕੀ ਸੀ ਕਿ ਲੋਰੀਆਂ ਦੇ ਕੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਸੁਲਾਣ ਦਾ ਵੱਲ ਵੀ ਤੇ ਉਹਨੂੰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਉਂਦਾ, ਜਿਹੜਾ ਪੱਕੀ ਉਮਰ ਦੀਆਂ ਜ਼ਨਾਨੀਆਂ ਨੂੰ ਆਉਂਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਲੋਚੀ ਦਾ ਮਨ ਪਰਚਾਣ ਦੀ ਥਾਂ ਉਹਦਾ ਆਪਣਾ ਮਨ ਹੀ ਉਹਦੇ ਸੁਆਲਾਂ ਨਾਲ ਉਖੜ ਜਾਂਦਾ। ਲੋਚੀ ਵੀ ਤੇ ਬੜਾ ਹੱਠੀ ਮੁੰਡਾ ਸੀ ਝਟ ਹੀ ਫੇਰ ਪੁਛਦਾ। {{gap}}"ਦੱਛ ਮਾਂ, ਭਾਈਆ ਕਿੱਥੇ ਗਿਆ?"<noinclude>{{c|36}}</noinclude> 0es61ifi33kzs7q5phtdmgyskob4dji 250 61206 181120 169613 2024-11-11T01:57:21Z Kaur.gurmel 192 181120 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Charan Gill" /></noinclude>ਹਾਰ ਕੇ ਕੇਸੋ ਆਖਦੀ— {{gap}}"ਦੂਰ — ਰਬ ਕੋਲ" {{gap}}ਰੱਬ ਕਿੱਥੇ ਹੈ?" {{gap}}ਬੂਹੇ ਥਾਈਂ ਬਾਹਰ ਨ੍ਹੇਰੇ ਵਿਚ ਕੇਸੋਂ ਨੇ ਤਕਿਆ। ਦੂਰ ਇਕ ਤਾਰਾ ਟੁਟਿਆ ਤੇ ਚਾਨਣ ਜਿਹਾ ਕਰ ਕੇ ਬੁਝ ਗਿਆ। {{gap}}ਲੋਚੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸੁਆਲ ਦਾ ਕੋਈ ਉੱਤਰ ਨਾ ਮਿਲਿਆ। {{center|X{{gap|3em}}X{{gap|3em}}X{{gap|3em}}X}} {{gap}}ਕੁਲਬੀਰ ਸੁਰਜਨ ਸਿੰਘ ਦਾ ਪੁਤ੍ਰ ਕਾਲਜ ਵਿਚ ਜਦੋਂ ਛੁਟੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਘਰ ਆਉਂਦਾ, ਜ਼ਮੀਨਾਂ ਉਤੇ ਜਾਂਦਾ, ਕਾਮਿਆਂ ਕੋਲ ਬਹਿੰਦਾ, ਘਾਹਿਣਾ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦਾ। ਆਪਣੀ ਪੈਲੀਆਂ ਵਿਚਲੀ ਛਪੜੀ ਦੇ ਕੰਢੇ ਉਤੇ ਬਹਿ ਕੇ ਨਾਵਲ ਪੜ੍ਹਦਾ ਰਹਿੰਦਾ। {{gap}}ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਦੀਆਂ ਚਰ੍ਹੀਆਂ, ਸਰ੍ਹਿਓਂ, ਸੇਂਜੀ ਉਹਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਵਲ ਦੇ ਪਲਾਟਾਂ ਦਾ ਵਾਤਾਵਰਣ ਜਾਪਦੇ। {{gap}}ਜਦੋਂ ਕੇਸੋ ਛਪੜ ਵਿਚ ਬਿੱਲੋ ਨੂੰ ਨਹਾਉਣ ਲਈ ਵਾੜਦੀ ਤੋਂ ਆਪਣੀ ਸੁੱਥਣ ਗੋਡਿਆਂ ਤੀਕਰ ਚਾੜ੍ਹ ਕੇ ਆਪੀਂ ਵੀ ਵੜ ਜਾਂਦੀ। ਬੁੱਕਾਂ ਨਾਲ ਪਾਣੀ ਪਾ ਪਾ ਬਿੱਲੋ ਨੂੰ ਮਲ ਮਲ ਨਹਾਉਂਦੀ। ਆਥਣ ਦੀ ਨਿੱਘੀ ਧੁੱਪ ਵਿਚ ਉਹਦਾ ਮੂੰਹ ਸੂਹਾ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਉਹਦਾ ਪਰਛਾਵਾਂ ਛਪੜੀ ਦੀਆਂ ਸੂਖਮ ਲਹਿਰਾਂ ਉੱਤੇ ਥਰ ਥਰ ਕੰਬ ਉਠਦਾ। ਕੰਢੇ ਉਤੇ ਬੈਠ ਕੁਲਬੀਰ ਨੂੰ ਉਹ ਨਾਵਲ ਦੀ ਨਾਇਕਾ ਜਾਪਦੀ। {{gap}}ਉਸ ਵੀ ਇਕ ਦਿਨ ਨੀਵਿਆਂ ਹੋ ਕੇ ਚਾਰ ਪੰਜ ਚੂਲੀਆਂ ਪਾਣੀ ਦੀਆਂ ਛਪੜੀ 'ਚ ਖਲੋੜੀ ਬਿੱਲੋ ਤੇ ਵਗਾਹ ਮਾਰੀਆਂ। {{gap}}ਕੁਲਬੀਰ ਦੀਆਂ ਚੂਲੀਆਂ ਦੀਆਂ ਛਿੱਟਾਂ ਕੇਸੋ ਨੂੰ ਪਾਣੀ ਦੇ ਤਿੱਖੇ ਛੱਟੇ ਜਾਪੇ ਜਿਹੜੇ ਉਹਦੀ ਬਿੱਲੋ ਦੇ ਪਿੰਡੇ ਉਤੇ ਮਾਨੋ ਨੀਲ ਪਾ ਦੇਣਗੇ। ਜੇਕਰ ਗਾਂ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੁੰਦੀ ਕਿ ਉਹਦੇ ਵੱਛੇ ਨੂੰ ਉਸ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਕੋਈ ਪਿਆਰੇ ਜਾਂ ਛੂਹੇ, ਓਕਰ ਹੀ ਆਪਣੇ ਪ੍ਰਿਯ ਪਤੀ ਦੀ ਰੀਝਾਂ-ਪਾਲੀ<noinclude>{{c|37}}</noinclude> rnt5vdjng73nlp2wg15h7swebpo3me9 181121 181120 2024-11-11T02:00:31Z Kaur.gurmel 192 /* ਗਲਤੀਆਂ ਲਾਈਆਂ */ 181121 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Kaur.gurmel" /></noinclude>ਹਾਰ ਕੇ ਕੇਸੋ ਆਖਦੀ— {{gap}}"ਦੂਰ — ਰਬ ਕੋਲ" {{gap}}ਰੱਬ ਕਿੱਥੇ ਹੈ?" {{gap}}ਬੂਹੇ ਥਾਈਂ ਬਾਹਰ ਨ੍ਹੇਰੇ ਵਿਚ ਕੇਸੋਂ ਨੇ ਤਕਿਆ। ਦੂਰ ਇਕ ਤਾਰਾ ਟੁਟਿਆ ਤੇ ਚਾਨਣ ਜਿਹਾ ਕਰ ਕੇ ਬੁਝ ਗਿਆ। {{gap}}ਲੋਚੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸੁਆਲ ਦਾ ਕੋਈ ਉੱਤਰ ਨਾ ਮਿਲਿਆ। {{center|X{{gap|3em}}X{{gap|3em}}X{{gap|3em}}X}} {{gap}}ਕੁਲਬੀਰ ਸੁਰਜਨ ਸਿੰਘ ਦਾ ਪੁਤ੍ਰ ਕਾਲਜ ਵਿਚ ਜਦੋਂ ਛੁਟੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਘਰ ਆਉਂਦਾ, ਜ਼ਮੀਨਾਂ ਉਤੇ ਜਾਂਦਾ, ਕਾਮਿਆਂ ਕੋਲ ਬਹਿੰਦਾ, ਘਾਹਿਣਾ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦਾ। ਆਪਣੀ ਪੈਲੀਆਂ ਵਿਚਲੀ ਛਪੜੀ ਦੇ ਕੰਢੇ ਉਤੇ ਬਹਿ ਕੇ ਨਾਵਲ ਪੜ੍ਹਦਾ ਰਹਿੰਦਾ। {{gap}}ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਦੀਆਂ ਚਰ੍ਹੀਆਂ, ਸਰ੍ਹਿਓਂ, ਸੇਂਜੀ ਉਹਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਵਲ ਦੇ ਪਲਾਟਾਂ ਦਾ ਵਾਤਾਵਰਣ ਜਾਪਦੇ। {{gap}}ਜਦੋਂ ਕੇਸੋ ਛਪੜ ਵਿਚ ਬਿੱਲੋ ਨੂੰ ਨਹਾਉਣ ਲਈ ਵਾੜਦੀ ਤੋਂ ਆਪਣੀ ਸੁੱਥਣ ਗੋਡਿਆਂ ਤੀਕਰ ਚਾੜ੍ਹ ਕੇ ਆਪੀਂ ਵੀ ਵੜ ਜਾਂਦੀ। ਬੁੱਕਾਂ ਨਾਲ ਪਾਣੀ ਪਾ ਪਾ ਬਿੱਲੋ ਨੂੰ ਮਲ ਮਲ ਨਹਾਉਂਦੀ। ਆਥਣ ਦੀ ਨਿੱਘੀ ਧੁੱਪ ਵਿਚ ਉਹਦਾ ਮੂੰਹ ਸੂਹਾ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਉਹਦਾ ਪਰਛਾਵਾਂ ਛਪੜੀ ਦੀਆਂ ਸੂਖਮ ਲਹਿਰਾਂ ਉੱਤੇ ਥਰ ਥਰ ਕੰਬ ਉਠਦਾ। ਕੰਢੇ ਉਤੇ ਬੈਠ ਕੁਲਬੀਰ ਨੂੰ ਉਹ ਨਾਵਲ ਦੀ ਨਾਇਕਾ ਜਾਪਦੀ। {{gap}}ਉਸ ਵੀ ਇਕ ਦਿਨ ਨੀਵਿਆਂ ਹੋ ਕੇ ਚਾਰ ਪੰਜ ਚੂਲੀਆਂ ਪਾਣੀ ਦੀਆਂ ਛਪੜੀ 'ਚ ਖਲੋੜੀ ਬਿੱਲੋ ਤੇ ਵਗਾਹ ਮਾਰੀਆਂ। {{gap}}ਕੁਲਬੀਰ ਦੀਆਂ ਚੂਲੀਆਂ ਦੀਆਂ ਛਿੱਟਾਂ ਕੇਸੋ ਨੂੰ ਪਾਣੀ ਦੇ ਤਿੱਖੇ ਸ਼ਾਂਟੇ ਜਾਪੇ ਜਿਹੜੇ ਉਹਦੀ ਬਿੱਲੋ ਦੇ ਪਿੰਡੇ ਉਤੇ ਮਾਨੋ ਨੀਲ ਪਾ ਦੇਣਗੇ। ਜੀਕਰ ਗਾਂ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੁੰਦੀ ਕਿ ਉਹਦੇ ਵੱਛੇ ਨੂੰ ਉਸ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਕੋਈ ਪਿਆਰੇ ਜਾਂ ਛੂਹੇ, ਓਕਰ ਹੀ ਆਪਣੇ ਪ੍ਰਿਯ ਪਤੀ ਦੀ ਰੀਝਾਂ-ਪਾਲੀ<noinclude>{{c|37}}</noinclude> ol20qct9vuv8vy5lxeexvrp63sxnrga 250 61207 181122 169614 2024-11-11T02:03:25Z Kaur.gurmel 192 181122 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Charan Gill" /></noinclude>ਬਿੱਲੋ ਉਤੇ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਦੀਆਂ ਛਿੱਟਾਂ ਉਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਹਾਰ ਸਕਦੀ। ਇਕ ਈਰਖਾ ਦੀ ਤ੍ਰਾਟ ਉਹਦੇ ਕਾਲਜੇ ਵਿਚੋਂ ਉਠੀ ਤੇ ਮੂੰਹ ਭੁਆ ਕੇ ਉਸ ਬਿੱਲੋ ਬਾਹਰ ਖਿਚ ਖੜੀ ਤੇ ਹਿਕਦੀ ਹਿਕਦੀ ਘਰ ਨੂੰ ਟੁਰ ਗਈ। {{gap}}ਕੁਲਬੀਰ ਨੂੰ ਕੇਸੋ ਦੀ ਇਹ ਇਕ ਅਦਾ ਜਾਪੀ। ਤੇ ਉਹ ਫੇਰ ਨਾਵਲ ਪੜ੍ਹਦਾ ਰਿਹਾ। {{gap}}ਓਦਨ ਜਿਦਨ ਕੇਸੋ ਪਠਿਆਂ ਦੀ ਪੰਡ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਚੁਕਾਣ ਲਈ ਇਕ ਕਾਮੇਂ ਨੂੰ ਪਈ ਸੱਦਦੀ, ਸੀ ਤਾਂ ਕੁਲਬੀਰ ਨੇ ਅਗੋਂ ਵਾਲੀ ਹੋ ਕੇ ਉਹਦੀ ਪੰਡ ਨੂੰ ਹਥ ਜਾ ਪਾਇਆ "ਚੁਕ" {{gap}}ਸੋਚਦੀ ਸੋਚਦੀ ਕੇਸੋ ਵੀ ਓੜਕ ਝੁਕੀ ਤੇ ਜਦੋਂ ਚੌਂਹਾਂ ਹੱਥਾਂ ਨੇ ਪੰਡ ਤਾਂਹ ਚੁੱਕੀ ਤਾਂ ਕੇਸੋ ਦੇ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਗਲਾਵੇਂ ਦਾ ਇਕ ਸਿਰਾ ਹਵਾ ਨਾਲ ਇਕ ਪਾਸੇ ਉਡ ਗਿਆ। ਕੁਲਬੀਰ ਮੁਸਕ੍ਰਾ ਪਿਆ, ਕੇਸੋ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਲਜਿਆ ਨਾਲ ਸੂਹਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਉਹ ਟੁਰੀ ਜਾਂਦੀ ਕੁਲਬੀਰ ਦੀ ਮੁਸਕ੍ਰਾਹਟ ਦਾ ਖ਼ਿਆਲ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੇ ਉਹਦਾ ਦਿਲ ਮੁੜ ਮੁੜ ਲਾਹਨਤਾਂ ਪਾਉਂਦਾ ਸੀ। ਕਿਉਂ ਝੱਗੇ ਦੇ ਬਟਨ ਖੁਲ੍ਹੇ ਰਹਿ ਗਏ ਸਨ? ਪਰ ਕੁਲਬੀਰ ਮੁਸਕ੍ਰਾਇਆ ਕਿਉਂ? ਇਕ ਸਾਊ ਘਰ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਇਉਂ ਕਿਸੇ ਜ਼ਨਾਨੀ ਤੇ ਮੁਸਕਾਣਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੀਦਾ। ਉਹਦੇ ਮੂੰਹ ਉਤੇ ਪਰਸੀਨੇ ਦੇ ਤੁਪਕੇ ਚਮਕ ਰਹੇ ਸਨ। {{gap}}ਬਿੱਲੋ ਨੇ ਦੂਰੋਂ ਲਗੀ ਆਉਂਦੀ ਕੇਸੋ ਨੂੰ ਤਕ ਕੇ ਅੜਿੰਗਣਾ ਆਰੰਭ ਦਿੱਤਾ। ਲੋਚੀ ਦੌੜ ਕੇ ਟੰਗਾਂ ਨੂੰ ਚੰਬੜ ਗਿਆ। ਕੇਸੋ ਇਉਂ ਹੋ ਗਈ ਜਾਣੀ ਸਮੁੰਦਰ ਵਿਚੋਂ ਚੁੱਭੀ ਮਾਰ ਕੇ ਚਿਰ ਪਿਛੋਂ ਨਿਕਲੀ ਸੀ। ਪੰਡ ਮਝ ਅਗੇ ਸੁਟ ਕੇ ਉਸ ਲੋਚੀ ਨੂੰ ਹਿਕ ਨਾਲ ਲਾ ਲਿਆ ਤੇ ਕਿੰਨਾ ਚਿਰ ਚੁੰਮਦੀ ਰਹੀ। {{center|+{{gap|3em}}+{{gap|3em}}+{{gap|3em}}+}} {{gap}}ਬਿੱਲੋ ਉਤੇ ਕੁਲਬੀਰ ਦੀਆਂ ਛਿੱਟਾਂ ਤੇ ਨੰਗਾ ਗਲਵਾਂ ਤੱਕ ਕੇ ਉਹਦੇ ਮੁਸਕ੍ਰਾਣ ਨੇ ਕੇਸੋ ਦੇ ਮਨ ਉਤੇ ਇਕ ਭਾਰ ਜਿਹਾ ਵਧਾ ਦਿੱਤਾ ਜਿਹੜਾ<noinclude>{{c|38}}</noinclude> tfbu4f0ne5oiyyp79a626c42yqudr97 181123 181122 2024-11-11T02:06:19Z Kaur.gurmel 192 /* ਗਲਤੀਆਂ ਲਾਈਆਂ */ 181123 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Kaur.gurmel" /></noinclude>ਬਿੱਲੋ ਉਤੇ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਦੀਆਂ ਛਿੱਟਾਂ ਉਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਹਾਰ ਸਕਦੀ। ਇਕ ਈਰਖਾ ਦੀ ਤ੍ਰਾਟ ਉਹਦੇ ਕਾਲਜੇ ਵਿਚੋਂ ਉਠੀ ਤੇ ਮੂੰਹ ਭੁਆ ਕੇ ਉਸ ਬਿੱਲੋ ਬਾਹਰ ਖਿਚ ਖੜੀ ਤੇ ਹਿਕਦੀ ਹਿਕਦੀ ਘਰ ਨੂੰ ਟੁਰ ਗਈ। {{gap}}ਕੁਲਬੀਰ ਨੂੰ ਕੇਸੋ ਦੀ ਇਹ ਇਕ ਅਦਾ ਜਾਪੀ। ਤੇ ਉਹ ਫੇਰ ਨਾਵਲ ਪੜ੍ਹਦਾ ਰਿਹਾ। {{gap}}ਓਦਨ ਜਿਦਨ ਕੇਸੋ ਪਠਿਆਂ ਦੀ ਪੰਡ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਚੁਕਾਣ ਲਈ ਇਕ ਕਾਮੇਂ ਨੂੰ ਪਈ ਸੱਦਦੀ, ਸੀ ਤਾਂ ਕੁਲਬੀਰ ਨੇ ਅਗੋਂ ਵਾਲੀ ਹੋ ਕੇ ਉਹਦੀ ਪੰਡ ਨੂੰ ਹਥ ਜਾ ਪਾਇਆ "ਚੁਕ" {{gap}}ਸੋਚਦੀ ਸੋਚਦੀ ਕੇਸੋ ਵੀ ਓੜਕ ਝੁਕੀ ਤੇ ਜਦੋਂ ਚੌਂਹਾਂ ਹੱਥਾਂ ਨੇ ਪੰਡ ਤਾਂਹ ਚੁੱਕੀ ਤਾਂ ਕੇਸੋ ਦੇ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਗਲਾਵੇਂ ਦਾ ਇਕ ਸਿਰਾ ਹਵਾ ਨਾਲ ਇਕ ਪਾਸੇ ਉਡ ਗਿਆ। ਕੁਲਬੀਰ ਮੁਸਕ੍ਰਾ ਪਿਆ, ਕੇਸੋ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਲਜਿਆ ਨਾਲ ਸੂਹਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਉਹ ਟੁਰੀ ਜਾਂਦੀ ਕੁਲਬੀਰ ਦੀ ਮੁਸਕ੍ਰਾਹਟ ਦਾ ਖ਼ਿਆਲ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੇ ਉਹਦਾ ਦਿਲ ਮੁੜ ਮੁੜ ਲਾਹਨਤਾਂ ਪਾਉਂਦਾ ਸੀ। ਕਿਉਂ ਝੱਗੇ ਦੇ ਬਟਨ ਖੁਲ੍ਹੇ ਰਹਿ ਗਏ ਸਨ? ਪਰ ਕੁਲਬੀਰ ਮੁਸਕ੍ਰਾਇਆ ਕਿਉਂ? ਇਕ ਸਾਊ ਘਰ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਇਉਂ ਕਿਸੇ ਜ਼ਨਾਨੀ ਤੇ ਮੁਸਕਾਣਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੀਦਾ। ਉਹਦੇ ਮੂੰਹ ਉਤੇ ਪਰਸੀਨੇ ਦੇ ਤੁਪਕੇ ਚਮਕ ਰਹੇ ਸਨ। {{gap}}ਬਿੱਲੋ ਨੇ ਦੂਰੋਂ ਲਗੀ ਆਉਂਦੀ ਕੇਸੋ ਨੂੰ ਤਕ ਕੇ ਅੜਿੰਗਣਾ ਆਰੰਭ ਦਿੱਤਾ। ਲੋਚੀ ਦੌੜ ਕੇ ਟੰਗਾਂ ਨੂੰ ਚੰਬੜ ਗਿਆ। ਕੇਸੋ ਇਉਂ ਹੋ ਗਈ ਜਾਣੀ ਸਮੁੰਦਰ ਵਿਚੋਂ ਚੁੱਭੀ ਮਾਰ ਕੇ ਚਿਰ ਪਿਛੋਂ ਨਿਕਲੀ ਸੀ। ਪੰਡ ਮਝ ਅਗੇ ਸੁਟ ਕੇ ਉਸ ਲੋਚੀ ਨੂੰ ਹਿਕ ਨਾਲ ਲਾ ਲਿਆ ਤੇ ਕਿੰਨਾ ਚਿਰ ਚੁੰਮਦੀ ਰਹੀ। {{center|+{{gap|3em}}+{{gap|3em}}+{{gap|3em}}+}} {{gap}}ਬਿੱਲੋ ਉਤੇ ਕੁਲਬੀਰ ਦੀਆਂ ਛਿੱਟਾਂ ਤੇ ਨੰਗਾ ਗਲਵਾਂ ਤੱਕ ਕੇ ਉਹਦੇ ਮੁਸਕ੍ਰਾਣ ਨੇ ਕੇਸੋ ਦੇ ਮਨ ਉਤੇ ਇਕ ਭਾਰ ਜਿਹਾ ਵਧਾ ਦਿੱਤਾ ਜਿਹੜਾ<noinclude>{{c|38}}</noinclude> f5rdqvzkz7oek7ir0na17pogi8i15as 250 61208 181124 169615 2024-11-11T02:13:35Z Kaur.gurmel 192 181124 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Charan Gill" /></noinclude>ਨਿਤ ਨਿਤ ਵਧਦਾ ਜਾਪਿਆ। ਇਕ ਝਾਕਾ ਜਿਹਾ ਕੇਸੋ ਦੀ ਰੂਹ ਨੂੰ ਪੀਡੀ ਗੰਢ ਬਣਾਉਂਦਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਜਿੰਨੇ ਦਿਨ ਕੁਲਬੀਰ ਛੁਟੀ ਉਤੇ ਰਹਿੰਦਾ ਉਹ ਨਾ ਬਿੱਲੋ ਨੂੰ ਛਪੜੀ ਉਤੇ ਖੜਦੀ ਨਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਪੈਲੀਆਂ ਤੋਂ ਪੱਠੇ ਲਿਆਉਂਦੀ। {{gap}}ਲੋਚੀ ਇਕ ਦਿਨ ਬੜਾ ਪਰਸੰਨ ਨਸਿਆ ਬਾਹਰੋਂ ਆਇਆ। ਉਹਦੀ ਮੁਠ ਵਿਚ ਕੁਝ ਹੈਸੀ। {{gap}}"ਕੀ ਏ ਲੋਚੀ?" ਮਾਂ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ। {{gap}}"ਪਰੱਈਆ, ਪਰੱਈਆ" ਉਸ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਅਗੇ ਆ ਕੇ ਮੁਠ ਖੋਲ੍ਹੀ। {{gap}}"ਕਿਥੋਂ ਆਂਦਾ ਈ?" {{gap}}"ਓਛ ਦਿੱਤਾ ਛੀ — ਆਂਹਦਾ ਛੀ ਮੈਂ ਰਾਤੀਂ ਆਵਾਂਗਾ — ਮਾਂ ਨੂੰ ਆਖੀਂ" {{gap}}ਕੇਸੋ ਹਰਾਨ ਹੋ ਗਈ। ਮੁੜ ਪੁਛਿਆ "ਕਿਸ?" {{gap}}"ਆ — ਦੱਛਾਂ" ਆਖ ਉਹ ਅਗੇ ਤੇ ਮਾਂ ਪਿੱਛੇ ਟੁਰ ਪਈ। ਬੂਹਿਓਂ ਬਾਹਰ ਦੂਰ ਕੁਲਬੀਰ ਖਲੋਤਾ ਏਧਰ ਪਿਆ ਤਕਦਾ ਸੀ। {{gap}}"ਓਛ" ਲੋਚੀ ਨੇ ਮਾਂ ਨੂੰ ਕੁਲਬੀਰ ਵਖਾਇਆ। {{gap}}ਕੇਸੋ ਨੂੰ ਜੀਕਰ ਗ਼ਸ਼ ਪੈ ਗਈ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਤੇ ਉਹ ਉਨ੍ਹੀ ਪੈਰੀਂ ਲੋਚੀ ਨੂੰ ਇਹ ਆਖਦੀ ਮੁੜ ਪਈ, ਜਾ ਲੋਚੀ ਰੁਪੱਈਆ ਮੋੜ ਆ ਓਸੇ ਨੂੰ" {{gap}}ਨ੍ਹੇਰਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਕੇਸੋਂ ਨੇ ਬੂਹਾ ਭੀੜ ਲਿਆ। ਅੰਦਰਵਾਰ ਤਖਤਿਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਲਗਵਾਂ ਇਕ ਪੱਥਰ ਰਖ ਦਿੱਤਾ। ਸਹਿਮੀ ਹੋਈ ਉਹ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਜਾਗਦੀ ਰਹੀ। ਬਾਹਰ ਮਾੜਾ ਮਾੜਾ ਬ੍ਰਿਛਾਂ ਦੇ ਪੱਤਿਆਂ ਦਾ ਖੜਾਕ ਵੀ ਉਹਦੀ ਦੇਹ ਨੂੰ ਮਾਨੋਂ ਝੰਜੋੜ ਦੇਂਦਾ ਸੀ। ਦੀਵਾ ਬਲਦਾ ਜਦੋਂ ਬੁਝਣ ਤੇ ਹੁੰਦਾ ਉਹ ਬੱਤੀੀ ਰਤੀ ਸਰਕਾ ਦੇਂਦੀ। {{gap}}ਸਵੇਰ ਸਾਰ ਉਹਦਾ ਹਰਿਕ ਅੰਗ ਭਾਰਾ ਸੀ। ਅੱਖਾਂ ਬੋਝਲ, ਬਾਹਵਾਂ ਭਾਰੀਆਂ, ਲੱਤਾਂ ਫੁੱਲੀਆਂ ਹੋਈਆਂ। ਬੂਹੇ ਅਗੋਂ ਪੱਥਰ ਹਟਾਉਣ ਲਗੀ ਨੂੰ ਇਉਂ ਮਲੂਮ ਦਿੱਤਾ ਜੇਕਰ ਉਹ ਪੱਥਰ ਉਹ ਆਪਣੇ ਉਤੋਂ ਹੀ ਹਟਾ<noinclude>{{c|39}}</noinclude> mqnqbgylfnu88cjcy0bwu69qjvxvip0 181125 181124 2024-11-11T02:15:05Z Kaur.gurmel 192 /* ਗਲਤੀਆਂ ਲਾਈਆਂ */ 181125 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Kaur.gurmel" /></noinclude>ਨਿਤ ਨਿਤ ਵਧਦਾ ਜਾਪਿਆ। ਇਕ ਝਾਕਾ ਜਿਹਾ ਕੇਸੋ ਦੀ ਰੂਹ ਨੂੰ ਪੀਡੀ ਗੰਢ ਬਣਾਉਂਦਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਜਿੰਨੇ ਦਿਨ ਕੁਲਬੀਰ ਛੁਟੀ ਉਤੇ ਰਹਿੰਦਾ ਉਹ ਨਾ ਬਿੱਲੋ ਨੂੰ ਛਪੜੀ ਉਤੇ ਖੜਦੀ ਨਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਪੈਲੀਆਂ ਤੋਂ ਪੱਠੇ ਲਿਆਉਂਦੀ। {{gap}}ਲੋਚੀ ਇਕ ਦਿਨ ਬੜਾ ਪਰਸੰਨ ਨਸਿਆ ਬਾਹਰੋਂ ਆਇਆ। ਉਹਦੀ ਮੁਠ ਵਿਚ ਕੁਝ ਹੈਸੀ। {{gap}}"ਕੀ ਏ ਲੋਚੀ?" ਮਾਂ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ। {{gap}}"ਪਰੱਈਆ, ਪਰੱਈਆ" ਉਸ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਅਗੇ ਆ ਕੇ ਮੁਠ ਖੋਲ੍ਹੀ। {{gap}}"ਕਿਥੋਂ ਆਂਦਾ ਈ?" {{gap}}"ਓਛ ਦਿੱਤਾ ਛੀ — ਆਂਹਦਾ ਛੀ ਮੈਂ ਰਾਤੀਂ ਆਵਾਂਗਾ — ਮਾਂ ਨੂੰ ਆਖੀਂ" {{gap}}ਕੇਸੋ ਹਰਾਨ ਹੋ ਗਈ। ਮੁੜ ਪੁਛਿਆ "ਕਿਸ?" {{gap}}"ਆ — ਦੱਛਾਂ" ਆਖ ਉਹ ਅਗੇ ਤੇ ਮਾਂ ਪਿੱਛੇ ਟੁਰ ਪਈ। ਬੂਹਿਓਂ ਬਾਹਰ ਦੂਰ ਕੁਲਬੀਰ ਖਲੋਤਾ ਏਧਰ ਪਿਆ ਤਕਦਾ ਸੀ। {{gap}}"ਓਛ" ਲੋਚੀ ਨੇ ਮਾਂ ਨੂੰ ਕੁਲਬੀਰ ਵਖਾਇਆ। {{gap}}ਕੇਸੋ ਨੂੰ ਜੀਕਰ ਗ਼ਸ਼ ਪੈ ਗਈ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਤੇ ਉਹ ਉਨ੍ਹੀ ਪੈਰੀਂ ਲੋਚੀ ਨੂੰ ਇਹ ਆਖਦੀ ਮੁੜ ਪਈ, ਜਾ ਲੋਚੀ ਰੁਪੱਈਆ ਮੋੜ ਆ ਓਸੇ ਨੂੰ" {{gap}}ਨ੍ਹੇਰਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਕੇਸੋਂ ਨੇ ਬੂਹਾ ਭੀੜ ਲਿਆ। ਅੰਦਰਵਾਰ ਤਖਤਿਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਲਗਵਾਂ ਇਕ ਪੱਥਰ ਰਖ ਦਿੱਤਾ। ਸਹਿਮੀ ਹੋਈ ਉਹ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਜਾਗਦੀ ਰਹੀ। ਬਾਹਰ ਮਾੜਾ ਮਾੜਾ ਬ੍ਰਿਛਾਂ ਦੇ ਪੱਤਿਆਂ ਦਾ ਖੜਾਕ ਵੀ ਉਹਦੀ ਦੇਹ ਨੂੰ ਮਾਨੋਂ ਝੰਜੋੜ ਦੇਂਦਾ ਸੀ। ਦੀਵਾ ਬਲਦਾ ਜਦੋਂ ਬੁਝਣ ਤੇ ਹੁੰਦਾ ਉਹ ਬੱਤੀੀ ਰਤੀ ਸਰਕਾ ਦੇਂਦੀ। {{gap}}ਸਵੇਰ ਸਾਰ ਉਹਦਾ ਹਰਿਕ ਅੰਗ ਭਾਰਾ ਸੀ। ਅੱਖਾਂ ਬੋਝਲ, ਬਾਹਵਾਂ ਭਾਰੀਆਂ, ਲੱਤਾਂ ਫੁੱਲੀਆਂ ਹੋਈਆਂ। ਬੂਹੇ ਅਗੋਂ ਪੱਥਰ ਹਟਾਉਣ ਲਗੀ ਨੂੰ ਇਉਂ ਮਲੂਮ ਦਿੱਤਾ ਜੀਕਰ ਉਹ ਪੱਥਰ ਉਹ ਆਪਣੇ ਉਤੋਂ ਹੀ ਹਟਾ<noinclude>{{c|39}}</noinclude> cvildy5520cfmfi7cjfsfopizusn2o4 250 61209 181126 169619 2024-11-11T02:20:30Z Kaur.gurmel 192 /* ਗਲਤੀਆਂ ਲਾਈਆਂ */ 181126 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Kaur.gurmel" /></noinclude>ਰਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਦਿਨੋ ਦਿਨ ਉਹਦੀ ਹਾਲਤ ਵਧੇਰੇ ਬੇ—ਆਰਾਮ ਹੁੰਦੀ ਗਈ। {{gap}}ਪੱਠਿਆਂ ਦੀਆਂ ਪੰਡਾਂ, ਜਿਹੜੀਆਂ ਉਹ ਪਹਿਲਾਂ ਐਵੇਂ ਚੁਕ ਲਿਆ ਕਰਦੀ ਸੀ ਹੁਣ ਉਹਨੂੰ ਭਾਰੂ ਜਾਪਣ ਲਗੀਆਂ, ਮਨੁੱਖਾਂ ਤੋਂ ਪਰ੍ਹਿਉਂ ਦੀ ਵਲਾ ਪਾ ਕੇ ਉਹ ਲੰਘਦੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। {{gap}}ਓਦਨ ਜਿਦਨ ਉਸ ਭੁਖੀ ਮਹਿੰ ਲਈ, ਖਾਲੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਆਡਾਂ ਤੋਂ ਚੁਣ ਚੁਣ ਘਾਹ ਦੀ ਪੰਡ ਬੱਧੀ ਤੇ ਆਪੀਂ ਚੁਕਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਪਈ ਹੁੰਦੀ ਸੀ, ਕਿ ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਉਹਨੂੰ ਅਗਾੜੀਉਂ ਕੁਲਬੀਰ ਆਉਂਦਾ ਦਿਸਿਆ। ਉਸਨੂੰ ਇਉਂ ਜਾਪਿਆ ਜਾਣੀ ਕੋਈ ਬਘਿਆੜ ਮੂੰਹ ਅੱਡੀ ਉਹਦੇ ਵਲ ਲਗਾ ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਸਿਲ ਹੋ ਗਈ। ਅੱਖਾਂ ਉਹਦੀਆਂ ਮਿਲ ਗਈਆਂ ਜੀਕਰ ਬਿੱਲੀ ਨੂੰ ਤੱਕ ਕੇ ਕਬੂਤਰੀ ਦੀਆਂ। ਕੁਲਬੀਰ ਕੋਲ ਆ ਗਿਆ ਸੀ। {{gap}}"ਲਿਆ ਮੈਂ ਚੁਕਾ ਦੇਂਦਾ ਹਾਂ" ਕੁਲਬੀਰ ਨੇ ਰਤਾ ਹਸ ਕੇ ਆਖਿਆ। ਕੇਸੋ ਚੁੱਪ ਸੀ ਜੀਕਰ ਉਹਨੂੰ ਕੁਝ ਸੁਣਿਆ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। {{gap}}"ਬੋਲਦੀ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ — ਮੈਂ ਚੁਕਾ ਦੇਂਦਾ ਹਾਂ" {{gap}}"ਨਹੀਂ — ਮੈਂ ਆਪਾਂ ਚੁਕ ਲਾਂ ਗੀ — ਜੀ" {{gap}}"ਪਰ ਹਰਜ ਕੀ ਏ — ਚਲ ਚੁਕ" {{gap}}ਕੇਸੋ ਝੁਕੀ ਪਰ ਇਉਂ ਜੀਕਰ ਉਹਨੂੰ ਕਿਸੇ ਧੌਣੋਂ ਫੜ ਕੇ ਨਿਵਾਂਇਆ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਪੰਡ ਨੂੰ ਉਸ ਇਕ ਪਾਸੇ ਹੱਥ ਪਾਏ ਤੇ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਕੁਲਬੀਰ ਨੇ। ਪੰਡ ਸਿਰ ਤੇ ਧਰ ਕੇ ਛੁਟਦੇ ਹੱਥ ਦੀ ਉਂਗਲ ਕੁਲਬੀਰ ਨੇ ਹੌਲੀ ਜਿਹੀ ਕੇਸੋ ਦੇ ਅੰਗਾਂ ਨਾਲੋਂ ਸਰਕਾਈ ਤੇ ਮੁਸਕ੍ਰਾ ਪਿਆ। {{gap}}ਕੇਸੋ ਜੀਕਰ ਮਣਾ ਮੂੰਹੀ ਭਾਰ ਸਿਰ ਤੇ ਟਿਕਣ ਕਰਕੇ ਪਤਾਲ ਨੂੰ ਨਿਘਰਦੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਉਹ ਉਂਗਲ ਉਹਨੂੰ ਇਕ ਭਾਲਾ ਜਾਪਿਆ, ਜਿਹੜਾ ਆਪਣੇ ਫਾਲੇ ਦੀ ਨੋਕ ਨਾਲ ਉਹਨੂੰ ਧਰਤੀ ਅੰਦਰ ਪਿਆ ਧਕੇਲਦਾ ਸੀ। ਉਹਨੂੰ ਅੰਧੋਲੀ ਆ ਗਈ। ਪੰਡ ਸਿਰੋਂ ਢਹਿ ਪਈ ਤੇ ਉਹ ਘਰ ਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਦੋਂ ਮੁੜ ਪਈ। ਕੁਲਬੀਰ ਫਿਕੀ ਜਿਹੀ ਹਾਸੀ<noinclude>{{c|40}}</noinclude> 43p6omdx4ot9gwy3v01v0ngn6q2sf5b 250 61910 181137 171304 2024-11-11T07:25:25Z G Tarkdeep 2081 181137 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="G Tarkdeep" />{{center|(੮੪)}}</noinclude>{{multicol}} ਅਤਿਅੰਤ ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ ਰਾਜ' ਉਸ ਪੁਰਾਤਨ ਅਸੀਰੀਅਨ ਸਲਤਨਤ ਦੀ ਬਰਬਾਦੀ ਵਿਚੋਂ ਉਤਪਨ ਹੋਇਆ, ਜਿਸ ਦੀ ਆਰਬੇਸਾਂ ਨੇ ਇੱਟ ਨਾਲ ਇੱਟ ਖੜਕਾਈ ਸੀ । ਇਹ ਹਮਲਾ ਲਗਪਗ ਸਤਵੀਂ ਸਦੀ ਪੂਰਬ ਈਸਵੀ ਦੇ ਮਧ ਵਿਚਕਾਰ ਹੋਇਆ ਸੀ । ਕੋਹਕਾਫ਼ ਦੀਆਂ ਪਹਾੜੀਆਂ ਅਤੇ ਇਸ ਦੇ ਆਸ ਪਾਸ ਤੋਂ ਜੰਗਲੀ ਮਨੁੱਖਾਂ ਦੇ ਵਡੇ ਵਡੇ ਟੋਲੇ ਹੇਠਾਂ ਉਤਰ ਆਏ ਅਤੇ ਬਾਲਾਈ ਏਸ਼ੀਆ ਦੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇਸਾਂ ਵਿਚ ਫੈਲੇ ਉਹਨਾਂ ਵਿਚ ਦਰਿਆ ਸਿੰਧ ਉਪਰਲੀ ਸਰਹੱਦ ਦੇ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਇਲਾਕੇ ਵੀ ਸ਼ਾਮਲ ਸਨ। ਸਿਆਕਸਾਰੀਸ ਨੇ ਇਹਨਾਂ ਉਤਰੀ ਹਮਲਾਆਵਰ ਦਰਿੰਦਿਆਂ ਦਾ ਬੇਦਰੇਗ ਕਤਲ ਆਮ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਬੁਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪਿਛਾਂਹ ਮੋੜਿਆ। ਸੀਬੀਅਨ ਹਮਲਾ-ਆਵਰਾਂ ਦੀ ਹਾਰੀ ਹੋਈ ਫ਼ੌਜ ਦਾ ਕੁਛ ਭਾਗ ਪੰਜਾਬ ਵਿਚ ਹੀ ਵੱਸ ਗਿਆ । ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਨੋਮਾਰਡੀ ਅਖਾਉਣ ਵਾਲੀ ਜਾਤੀ ਦੀ ਇਕ ਨਸਲ ਸਿੰਧ ਦੇ ਪੱਛਮੀ ਕੰਢੇ ਵਾਲੇ ਇਲਾਕੇ ਵਿਚ ਵੱਸ ਗਈ । ਇਹਨਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਇਕ ਐਸੀ ਖਾਨਾ-ਬਦੋਸ਼ ਕੌਮ ਬਿਆਨ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ, ਜੋ ਲਕੜੀ ਦੇ ਘਰਾਂ ਵਿਚ, ਜਿਹਾ ਕਿ ਪੁਰਾਤਨ ਸੀਬੀਅਨ ਦਾ ਢੰਗ ਸੀ, ਰਹਿੰਦੀ ਅਤੇ ਜਿਥੇ ਵੀ ਚਰਾਂਦ ਮਿਲ ਜਾਂਦੀ ਉਥੇ ਹੀ ਵੱਸ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। {{center|{{larger|'''ਜਾਟਾਂ ਦਾ ਮੁੱਢ'''}}}} {{gap}}ਇਹਨਾਂ ਆਬਾਦ ਹੋਣ ਵਾਲੇ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਇਕ ਭਾਗ, ਜੋ ਮਸਾਜੇਟੀ ਦੀ ਔਲਾਦ ਸਨ ਜੇਟੀ ਅਖਵਾਉਣ ਲੱਗ ਪਏ । ਇਹੋ ਲਫਜ਼ ਪਿਛੋਂ ਵਿਗੜ ਕੇ ਜਾਟ ਬਣ ਗਿਆ । ਇਹਨਾਂ ਸੀਬੀਅਨ ਵਹਿਸ਼ੀ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਪੰਜਾਬ ਵਿਚ ਹੂਨ ਦੇ ਨਾਮ ਨਾਲ ਪ੍ਰਸਿਧਤਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੋਈ। ਹਿੰਦੀਆਂ ਅਤੇ ਹੂਨਾਂ ਵਿਚਾਲੇ ਬੜੇ ਕਰੜੇ ਜੰਗ ਤੇ ਟਾਕਰੇ ਹੋਏ ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ ਸ਼ਾਹਦੀ ਨ ਕੇਵਲ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਦੇ ਲਿਖਾਰੀਆਂ ਨੇ ਹੀ ਭਰੀ ਹੈ, ਸਗੋਂ ਇਸ ਦਾ ਸਬੂਤ ਉਹਨਾਂ ਮੁਨਾਰਿਆਂ ਉਤੇ ਉਕਰੇ ਹੋਏ ਸ਼ਿਲਾਲੇਖਾਂ ਤੋਂ ਵੀ ਮਿਲਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਦੀ ਅਰਵਾਚੀਨ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿਚ ਲਿਖੇ ਹੋਏ ਮਿਲਦੇ ਹਨ । ਬੁਢਾਲ ਦੇ ਪਾਸ ਮਿਲੇ ਥੰਮ ਉਤੇ ਜੋ ਸ਼ਿਲਾਲੇਖ 'ਸੀ, ਉਸ ਨੂੰ ਮਿਸਟਰ ਵਿਲੀਅਮ ਨੇ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਉਸ ਦਾ ਭਾਵ ਸਮਝਿਆ ਸੀ । ਉਹ ਸ਼ਿਲਾਲੇਖ ਇਉਂ ਹੈ— {{gap}}“ਆਪਣੀ ਦਾਨਸ਼ਮੰਦੀ ਉਤੇ ਭਰੋਸਾ ਰਖ ਕੇ ਗੌੜ (ਬੰਗਾਲ) ਦੇ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਬਹੁਤ ਕਾਲ ਤੀਕ, ਉਟਕਲ (ਉੜੀਸਾ) ਦੀ ਮਰ ਮਿੱਟੀ ਨਸਲ ਦੇ, ਹਾਰੇ ਹੋਏ ਹਨਾਂ ਦੇ ; ਦਰਾਵੜ (ਕਰਨਾਟਕ ਦੇ ਦੱਖਣੀ ਦੇਸ) ਦੇ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ; ਆਪਣੀ ਸ਼ਾਨ ਨੂੰ ਮਿਟਾ ਚੁਕੇ ਗੁਜਰ (ਗੁਜਰਾਤ) ਦੇ ਦੇਸਾਂ ਅਤੇ ਸਾਗਰ ਨਾਲ ਘਿਰੇ ਹੋਏ ਤਖਤ ਉਤੇ ਨਚਿੰਤ ਹੋ ਕੇ ਰਾਜ ਕੀਤਾ।” {{center|{{larger|'''ਪੰਜਾਬ ਵਿਚ ਜਾਟਾਂ ਦੀ ਅਸਲ ਆਬਾਦਕਾਰੀ'''}}}} {{gap}} ਪੁਰਾਤਨ ਸਮਿਆਂ ਅੰਦਰ ਜੇਟੀਸ ਅਰਥਾਤ ਅਜ ਕਲ ਦੇ ਜਾਟ ਦਰਿਆ ਸਿੰਧ ਤੀਕ ਫੈਲੀ ਹੋਈ ਸਾਰੀ ਸਿੰਧ ਦੀ ਵਾਦੀ ਵਿਚ ਵੱਸ ਗਏ ਸਨ। ਪਲਿਨੀ ਅਤੇ ਪਟੋਲਮੀ ਦੀਆਂ ਪੁਸਤਕਾਂ ਵਿਚ ਉਹਨਾਂ ਜਾਟੀ ਅਤੇ ਸਟਰਾਬੋ ਨੇ ਜ਼ਾਮਠੀ ਲਿਖਿਆ ਹੈ । ਡਾਕਟਰ ਹੰਟਰ ਦੇ ਕਥਨ ਅਨੁਸਾਰ ਇਹਨਾਂ ਸੀਥੀਅਨ ਟੋਲਿਆਂ ਦੀ ਇਕ ਸ਼ਾਖ਼ਾ ਨੇ ੬੨੫ ਪੂਰਬ ਈਸਵੀ ਵਿਚ ਏਸ਼ੀਆ ਨੂੰ ਲੁਟ ਪੁਟ ਕੇ ਦਰਿਆ ਸਿੰਧ ਦੇ ਇਲਾਕਾ ਪਟਾਲਾ ਉਤੇ ਜਾ ਕਬਜ਼ਾ ਜਮਾਇਆ। ਪੁਰਾਤਨ ਪਟਾਲੇ ਨੂੰ ਅਜ ਕਲ ਹੈਦਰਾਬਾਦ (ਸਿੰਧ) ਆਖਦੇ ਹਨ । ਇਹ ਸਭ ਹਮਲਾ ਆਵਰ ਪਿਛੋਂ ਜਾਟ ਅਖਵਾਏ। ਇਹ ਲੋਕ ਅਜ ਕਲ ਭਾਰੀ ਗਿਣਤੀ {{multicol-break}} ਵਿਚ ਵਿਦਮਾਨ ਹਨ ਅਤੇ ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਕ ਵਸੋਂ ਦਾ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਅੰਗ ਮੰਨੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। {{center|{{larger|'''ਟਾਕਾ ਕੌਮ ਵੀ ਸੀਬੀਅਨ ਹੈ'''}}}} {{gap}} ਚੌਥੀ ਸਦੀ ਈਸਵੀ ਤੋਂ ਪਹਿਲੇ ਜਦ ਮਹਾਂ-ਸਿਕੰਦਰ ਨੇ ਪੰਜਾਬ ਉਤੇ ਹੱਲਾ ਬੋਲਿਆ ਤਦ ਉਸ ਨੇ ਡਿੱਠਾ ਕਿ ਰਾਵਲਪਿੰਡੀ ਜ਼ਿਲੇ ਵਿਚ ਇਕ ਐਸੀ ਕੌਮ (ਜਾਤੀ) ਵੀ ਵਸਦੀ ਹੈ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਟਾਕਾ ਅਥਵਾ ਤਕਸ਼ਕ ਆਖਦੇ ਹਨ। ਇਹਨਾਂ ਦਾ ਸੰਬੰਧ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਸੀਬੀਅਨ ਹਮਲਾ-ਆਵਰਾਂ ਨਾਲ ਸੀ, ਜੋ ਛੇਵੀਂ ਸਦੀ ਪੂਰਵ ਈਸਵੀ ਵਿਚ ਪੰਜਾਬ ਵਿਚ ਵੱਸ ਗਏ ਸਨ। ਹਿੰਦ ਦੇ ਮਹਾਨ ਵਡੇ ਸ਼ਹਿਰ ਨੂੰ ਟੈਕਸਲਾ ਦਾ ਨਾਮ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਵਲੋਂ ਹੀ ਮਿਲਿਆ ਸੀ। ਇਹ ਉਹੋ ਸ਼ਹਿਰ ਹੈ, ਜਿਸ ਉਤੇ ਮਹਾਂ ਸਿਕੰਦਰ ਨੇ ਹਮਲਾ ਕੀਤਾ ਸੀ ਅਤੇ ਜਿਹੜਾ ਉਸ ਸਮੇਂ ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਰਾਜਧਾਨੀ ਸੀ। ਇਸ ਦੀ ਹੋਂਦ ਬਾਰੇ ਜੋ ਖੋਜ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ, ਉਸ ਤੋਂ ਸਪਸ਼ਟ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਸ਼ਹਿਰ ਸਿੰਧ ਅਤੇ ਜਿਹਲਮ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਸੀ। ਤਕਸ਼ਲਾਂ ਦਾ ਵਿਗੜਿਆ ਹੋਇਆ ਨਾਮ ਤਾਕੀ, ਜਿਸ ਦੀ ਸ਼ਨਾਖ਼ਤ ਜਨਰਲ ਕਨਿੰਘਮ ਨੇ ਅਜ ਕਲ ਦੇ ਅਸਰੂਰ ਨਾਮੀ ਸ਼ਹਿਰ ਤੋਂ ਕੀਤੀ ਹੈ, ਉਹ ਲਾਹੌਰ ਤੋਂ ੪੫ ਮੀਲ ਪੱਛਮ ਵਲ ਨੂੰ ਹੈ। ਇਹ ਸ਼ਹਿਰ ਹੀ ਸਤਵੀਂ ਸਦੀ ਵਿਚ ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਰਾਜਧਾਨੀ ਸੀ। ਟਾਕਾ ਕੌਮ ਅਥਵਾ ਜਾਤੀ ਅਜ ਤੀਕ ਪੰਜਾਬ, ਦਿੱਲੀ ਅਤੇ ਕਰਨਾਲ ਦੇ ਜ਼ਿਲ੍ਹਿਆਂ ਵਿਚ ਪਾਈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ । {{center|{{larger|'''ਗੋਰੇ ਹੁਨ'''}}}} {{gap}} ਸੰਨ ਈਸਵੀ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਸਦੀ ਵਿਚ ਸਿੰਧ ਦੇ ਨਾਲ ਲਗਦੇ ਪੰਜਾਬ ਵਿਚ ਤੁਈਚੇ ਅਰਥਾਤ ਗੋਰੇ ਹੂਨਾਂ ਦੀ ਇਕ ਕੌਮ ਵੱਸ ਗਈ ਸੀ । ਇਸ ਬਿਆਨ ਦੀ ਪੋਢਤਾ ਨਾ ਕੇਵਲ ਪੁਰਾਤਨ ਇਤਿਹਾਸਕਾਰ ਏਰੀਅਨ, ਸਟਰਾਬੋ ਅਤੇ ਮਟੋਲਮੀ ਨੇ ਹੀ ਕੀਤੀ, ਸਗੋਂ ਇਸ ਦਾ ਸਬੂਤ ਉਹਨਾਂ ਸੀਬੀਅਨਾਂ ਦੀ ਮੁਦਰਾ (ਸਿਕਿਆਂ) ਤੋਂ, ਜੋ ਹੁਣੇ ਜਿਹੇ ਮਿਲੇ ਹਨ ਅਤੇ ਹਿੰਦੀ ਕੌਮਾਂ ਦੇ ਸਾਕਾ, ਹੂਨ ਤੇ ਨਾਗਾ ਨਾਵਾਂ ਤੋਂ ਵੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਜੋ ਸਾਰੇ ਦੇ ਸਾਰੇ ਸੀਥੀਅਨ ਨਸਲ ਵਿਚੋਂ ਸਨ। ਹਿੰਦੁਸਤਾਨੀ ਬਾਦਸ਼ਾਹਾਂ ਵਿਚੋਂ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਤੇ ਦਾਨਸ਼ਵੰਦ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਵਿਕਰਮਾਦਿਤ ਨੇ ਹੂਨਾਂ ਨੂੰ ਇਕ ਮਹਾਨ ਵੱਡੀ ਜੰਗ ਵਿਚ ਹਾਰ ਦਿਤੀ ਸੀ। ਇਹ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਮਗਧ,ਮਾਲਵਾ ਅਤੇ ਮੱਧ ਭਾਰਤ ਦੇ ਇਲਾਕਿਆਂ ਉਤੇ ਸੰਨ ੫੬ ਪੂਰਵ ਈਸਵੀ ਵਿਚ ਰਾਜ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਇਸ ਦੇ ਰਾਜ ਨੂੰ ਹਿੰਦੂ ਸਾਹਿਤ ਵਿਚ ਸੁਨਹਿਰੀ ਸਮਾਂ ਬਿਆਨ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ। ਭਾਵੇਂ ਜੰਗ ਵਿਚ ਹੂਨਾਂ ਨੂੰ ਹਾਰ ਹੋਈ ਸੀ, ਪਰ ਉਹ ਦੇਸ ਵਿਚੋਂ ਉੱਕਾ ਹੀ ਨਿਕਲ ਨਹੀਂ ਸਨ ਗਏ, ਸਗੋਂ ਉਹ ਪਿਛੋਂ ਵੀ ਢਾਈ ਸੌ ਸਾਲ ਤੀਕ ਪੱਛਮੀ ਭਾਰਤ ਉਤੇ ਰਾਜ ਕਰਦੇ ਰਹੇ । ਸੰਨ ਈਸਵੀ ਦੀਆਂ ਪਹਿਲੀਆਂ ੬ ਸਦੀਆਂ ਦੇ ਸਮੇਂ ਵਿਚ ਇਹ ਕਦੇ ਉਪਰ ਉਠਦੇ ਅਤੇ ਕਦੇ ਥਲੇ ਡਿਗਦੇ ਰਹੇ । ਮੁਲਤਾਨ ਦੇ ਆਸ ਪਾਸ ਲੜੀ ਗਈ ਕਰੋੜ ਦੀ ਮਹਾਨ ਵੱਡੀ ਜੰਗ, ਜਿਸ ਵਿਚ ਸੀਬੀਅਨਾਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਬੁਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹਾਰ ਹੋਈ, ਛੇਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਅਧ ਵਿਚਕਾਰ ਲੜੀ ਗਈ ਸੀ | ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਸ ਜੰਗ ਮਗਰੋਂ ਹਿੰਦੁਸਤਾਨ ਹੁਨਾਂ ਤੋਂ ਸੁਤੰਤਰ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ । ਸੀਥੀਅਨ ਲੁਟੇਰਿਆਂ ਅਤੇ ਵਿਜਈਆਂ ਦੀ ਪੰਜਾਬ ਸਗੋਂ ਬੰਗਾਲ ਤੇ ਬਿਹਾਰ ਤੀਕ ਸਾਰੇ ਭਾਰਤ ਵਿਚ ਨਕਲ ਮਕਾਨੀ ਨੇ ਖ਼ਾਨਦਾਨਾਂ ਤੇ ਧਰਮਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਪ੍ਰਭਾਵਤ ਕੀਤਾ। {{center|{{larger|'''ਪੰਜਾਬ ਵਿਚ ਸ਼ੀਥੀਅਨ ਪਰਿਵਾਰ ਦਾ ਵਾਸਾ'''}}}} {{gap}} ਕਨਿਸ਼ਕ ਨੇ ਪੰਜਾਬ ਵਿਚ ਸੀਥਕ ਰਾਜ ਕਾਇਮ ਕੀਤਾ। ਉਸ ਨੇ ੪੦ ਸੰਨ ਈਸਵੀ ਵਿਚ ਚੌਥੀ ਬੋਧੀ ਕੌਂਸਲ ਬੁਲਾਈ ਅਤੇ ਦੇਸ {{multicol-end}} Sri Satguru Jagjit Singh Ji eLibrary Namdhari Elibrary@gmail.com<noinclude></noinclude> p8l1hl1pia71g01zop6ub7788rkecqr 250 61914 181138 171308 2024-11-11T07:41:37Z G Tarkdeep 2081 181138 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="G Tarkdeep" />{{center|੮੮}}</noinclude>{{multicol}} ਸਿਰੇ ਇਸ ਦੇ ਪੁਰਾਣੇ ਆਸ਼ਰਮਾਂ (ਇਨਸਟੀਟਯੂਸ਼ਨਾਂ) ਨੂੰ ਨਵੇ ਜਾਰੀ ਕੀਤਾ । ਉਸ ਨੇ ਭੂਮਧ ਸਾਗਰ ਦੇ ਕਿਨਾਰੇ ਉਪਰ ਅਸਕੰਦਰੀਆ ਦਾ ਪਰਸਿੱਧ ਸ਼ਹਿਰ ਵਸਾਇਆ । ਏਥੇ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣਾ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਸ਼ਸਤਰ ਘਰ ਵੀ ਬਣਾਇਆ । ਇਸ ਦੇ ਮਗਰੋਂ ਉਸ ਨੇ ਲਿਬਿਅਨ ਮਾਰੂ ਥਲ ਵਲ ਚੜ੍ਹਾਈ ਕੀਤੀ ! ਏਥੇ ਪੁਜ ਕੇ ਉਸ ਨੇ ਜੂਪੀਟਰ ਐਮਨ ਮੰਦਰ ਦੀ ਯਾਤਰਾ ਕੀਤੀ । ਮੰਦਰ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵਡੇ ਪੁਜਾਰੀ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਰੱਬ ਦਾ ਪੁਤਰ ਮੰਨ ਕੇ ਪਰਨਾਮ ਕੀਤਾ । ਇਥੋਂ ਸਿਕੰਦਰ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਵਾਗਾਂ ਉਤਰ ਵਲ ਮੋੜ ਲਈਆਂ ਅਤੇ ਮੈਸੋਪੋਟਾਮੀਆ ਵਿਚ ਜਾ ਦਾਖਲ ਹੋਇਆ, ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲੇ ਰਾਜ ਦੀ ਰਾਜਧਾਨੀ ਸੀ । ਇਥੋਂ ਦਰਿਆ ਟਿਗਰਿਸ ਨੂੰ ਪਾਰ ਕਰ ਕੇ ਅਸੀਰੀਆ ਵਿਚ ਜਾ ਦਾਖਲ ਹੋਇਆ। ਅਰਬੇਲਾ ਦੇ ਮੈਦਾਨ ਵਿਚ ਸਿਕੰਦਰ ਅਤੇ ਦਾਰਾ ਗੁਸਤਾਸਪ ਵਿਚਾਲੇ ਇਕ ਮਹਾਨ ਵੱਡਾ ਜੰਗ ਹੋਇਆ । ਇਸ ਜੰਗ ਵਿਚ ਦਾਰਾ ਨੂੰ ਹਾਰ ਹੋਈ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਫੌਜ ਬੁਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮਾਰੀ ਗਈ । ਅਰਬੇਲਾ ਦੇ ਜੋ ਅਸਥਾਨ ਨੂੰ ਪੱਛਮ ਵਲੋਂ ਦਰਿਆ ਟਿਗਰਿਸ ਛੂੰਹਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇਹ ਪ੍ਰਸਿਧ ਨੈਨਵਾ ਦੇ ਖੰਡਰਾਂ ( ਖੋਲਿਆਂ) ਦੇ ਪੂਰਬ ਵਲ ੬੦ ਮੀਲ ਦੀ ਦੂਰੀ ਉਤੇ ਵਾਕਿਆ ਹੈ। ਸਿਕੰਦਰ ਦੀ ਦਿਲੀ ਇਛਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਵੈਰੀ ਨੂੰ ਜੀਉਂਦਾ ਗ੍ਰਿਫਤਾਰ ਕਰੇ ਪਰ ਉਹ ਹਮਲਾ ਆਵਰਾਂ ਦੇ ਬਰਛੇ ਨਾਲ ਬੁਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਘਾਇਲ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ ਬਰਛੇ ਦੇ ਫੱਟਾਂ ਨਾਲ ਹੀ ਚਲਾਣਾ ਕਰ ਗਿਆ । ਇਸ ਵੇਲੇ ਸਿਕੰਦਰ ਦੀ ਉਮਰ ੫੦ ਸਾਲ ਦੀ ਹੋ ਚੁਕੀ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਦਾਰਾ ਨੂੰ ਜੀਉਂਦੇ ਫੜਨ ਦੀ ਅਭਿਲਾਸ਼ਾ ਪੂਰੀ ਨ ਹੋਈ ! ਵਿਜਈ ਸਿਕੰਦਰ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸੂਰਬੀਰ ਵੇਰੀ ਦਾ ਖਤਮ ਮਨਾਇਆ ਅਤੇ ਉਸ ਦਾ ਮਿਰਤਕ ਸਰੀਰ ਈਰਾਨ ਵਿਚ ਭੇਜ ਦਿਤਾ; ਜਿਥੇ ਉਹ ਸ਼ਾਹੀ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਦੇ ਮਕਬਰੇ ਵਿਚ ਦਫਨਾਇਆ ਗਿਆ । ਉਸ ਨੇ ਬੈਕਾਰੀਆਨਾਂ ਦੇ ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ ਗਵਰਨਰ ਬੇਸਸ ਦਾ ਪਿਛਾ ਕੀਤਾ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਈਰਾਨ ਦੇ ਤਖ਼ਤ ਦਾ ਦਾਵੇਦਾਰ ਬਣ ਬੈਠਾ ਸੀ। ਪਰ ਸੋਗਡਿਆਨਾ (ਬੁਖ਼ਾਰਾ) ਦੇ ਗਵਰਨਰ ਸਪਿਟਾਮੇਨਜ਼ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਫੜ ਕੇ ਸਿਕੰਦਰ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਦਿਤਾ। ਕੋਰਟਸ਼ ਦੇ ਕਥਨ ਅਨੁਸਾਰ ਬੇਸਸ ਨੂੰ ਬਿਲਕੁਲ ਨੰਗਾ ਕਰ ਕੇ ਤੇ ਉਸ ਦੇ ਗਲ ਵਿਚ ਮੰਗਲ ਪਾ ਕੇ ਮਕਦੂਨੀਆਂ ਦੇ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਦੇ ਰੂਬਰੂ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਗਿਆ।ਕਿਹਾ ਇਹ ਗਿਆ ਕਿ ਇਹ ਵਹਿਸ਼ੀ, ਮਨੁੱਖਾ ਪੁਸ਼ਾਕ ਦੇ ਯੋਗ ਨਹੀਂ। ਸਿਕੰਦਰ ਨੇ ਉਸ ਦਾਨਕ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਕੰਨ ਕਟਵਾ ਦਿਤੇ ਅਤੇ ਫੇਰ ਉਸ ਨੂੰ ਤੀਰਾਂ ਨਾਲ ਵਿਨ੍ਹਕੇ ਜਾਨੋਂ ਮਾਰ ਦਿਤਾ। {{center|{{larger|'''ਪਰਸੀਪੈਲਿਸ ਦਾ ਦਾਹ'''}}}} {{gap}}ਸ਼ਰਾਬ ਦੇ ਨਸ਼ੇ ਵਿਚ ਮਦਹੋਸ਼ ਹੋ ਕੇ ਅਤੇ ਥਾਈਸ ਨਾਮੀ ਏਥਨ ਦੇ ਦਰਬਾਰੀ ਦੀ ਉਕਸਾਹਟ ਨਾਲ ਸਿਕੰਦਰ ਨੇ ਸੰਸਾਰ ਦੇ ਅਜੂਬੇ ਤੇ ਈਰਾਨ ਦੀ ਸੰਸਾਰ ਪ੍ਰਸਿੱਧਿ ਰਾਜਧਾਨੀ ਪਰਸੀਪੋਲੀਸ ਨੂੰ ਅਗ ਲਾ ਕੇ ਉਸ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਸ਼ਹਿਰ ਨੂੰ ਰਾਖ ਦਾ ਢੇਰ ਬਣਾ ਦਿਤਾ। ਇਸ ਦੇ ਮਗਰੋਂ ਉਸ ਨੇ ਸੀਬੀਅਨਾਂ ਨੂੰ ਬੇਦਖਲ ਕਰ ਕੇ ਸੋਗਡਿਆਨਾਂ (ਬੁਖਾਰਾ) ਨੂੰ ਵੀ ਫਤਹ ਕਰ ਲਿਆ। ਏਥੇ ਹੀ ਉਸ ਨੇ, ਦਾਰਾ ਗੁਸ- ਤਾਸਪ ਦੇ ਭਾਈ ਔਕਸਿਆਰਟਸ ਦੀ ਸੁਹਣੀ ਸਪਤੀ ਰੋਕਸਾਨਾ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਰਚਾਇਆ।ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਉਸ ਸਮੇਂ ਰੋਕਸਾਨਾ ਸਾਰੇ ਏਸ਼ੀਆ ਵਿਚ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਕ ਹੁਸੀਨ ਕੁੜੀ ਮੰਨੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। {{center|{{larger|'''ਏਸ਼ਿਆਈ ਦੇਸ਼ਾਂ ਤੇ ਅਧਿਕਾਰ'''}}}} {{gap}}ਇਸ ਦੇ ਮਗਰੋਂ ਉਸ ਨੇ ਸ਼ਹਿਰ ਸੂਜਾ ਫਤਹ ਕੀਤਾ,ਜਿਥੋਂ ਉਸ ਨੂੰ ਬੜਾ ਵੱਡਾ ਖਜ਼ਾਨਾ ਹੱਥ ਲਗਾ । ਇਥੋਂ ਉਹ ਹਿਰਕਾਨੀਆਂ (ਮਜ਼ਿੰ ਦਰਾਨ) ਵਿਚ ਜਾ ਦਾਖਲ ਹੋਇਆ ਅਤੇ ਖੁਰਾਸਾਨ ਵਿਚ ਦੀ ਮਾਰਚ {{multicol-break}} ਕਰ ਕੇ ਬੈਕਟਰੀਆ ਨੂੰ ਜਾ ਅਧੀਨ ਕੀਤਾ। ਇਸ ਦੇ ਮਗਰੋਂ ਮਾਰਕੰਡੇ ਦੇ ਰਾਜ (ਅਜ ਕਲ ਦੇ ਸਮਰਕੰਦ ਉਤੇ ਜਾ ਕਬਜ਼ਾ ਕੀਤਾ | ਜਿਧਰ ਵੀ ਸਿਕੰਦਰ ਚੜ੍ਹਾਈ ਕਰਦਾ, ਕੌਮਾਂ ਤੇ ਦੇਸਾਂ ਨੂੰ ਅਧੀਨ ਕਰ ਲੈਂਦਾ; ਮਜ਼ਬੂਤ ਕਿਲੇ ਉਸਾਰਦਾ ਅਤੇ ਨਵੇਂ ਨਵੇਂ ਸ਼ਹਿਰ ਆਬਾਦ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਭਾਵੇਂ ਉਹਦੇ ਬਣਾਏ ਹੋਏ ਕਿਲੇ ਤੇ ਵਸਾਏ ਹੋਏ ਕਈ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਦਾ ਬੜੀ ਮੁਸ਼ਕਲ ਨਾਲ ਵੀ ਅਜ ਤੀਕ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਲਗ ਸਕਿਆ । {{center|{{larger|'''ਹਿੰਦੁਸਤਾਨ ਬਾਰੇ ਉਸ ਦੀ ਵਾਕਫੀ'''}}}} {{gap}} ਸਿਕੰਦਰ ਨੇ ਡਰਾਂਗਿਆਨਾ, ਆਰਚੋਸੀਆ ਗੇਡਰੋਸੀਆ ਅਤੇ ਸੀਸਤਾਨ ਨੂੰ ਅਧੀਨ ਕਰ ਕੇ ਕਾਬਲ ਦੇ ਉਸ ਪੱਛਮੀ ਭਾਗ ਉਤੇ ਜਾ ਕਬਜ਼ਾ ਕੀਤਾ, ਜਿਹੜਾ ਗਜ਼ਨੀ ਅਤੇ ਕੰਧਾਰ ਵਿਚਾਲੇ ਵਾਕਿਆ ਹੈ ਸਿਕੰਦਰ ਨੇ ਹਿੰਦੂ ਕੁਸ਼ ਨੂੰ ਦਸ ਦਿਨਾਂ ਦੇ ਅੰਦਰ ਅੰਦਰ ਉਸੇ ਹੀ ਰਸਤੇ ਪਾਰ ਕਰ ਲਿਆ, ਜਿਸ ਰਸਤੇ ਰਾਹੀਂ ਉਸ ਨੇ ਬਾਗ਼ੀ ਗਵਰਨਰ ਬੇਸਸ ਦਾ ਪਿੱਛਾ ਕੀਤਾ ਸੀ । ਉਸ ਨੇ ਪਹਿਲੇ ਤੋਂ ਹੀ ਬੈਕਟਰੀਆ ਵਿਚ ਉਹਨਾਂ ਹਿੰਦੀ ਸ਼ਰਨਾਰਥੀਆਂ ਪਾਸੋਂ, ਜਿਹੜੇ ਉਸ ਦੇਸ ਵਿਚ ਗਏ ਸਨ, ਹਿੰਦੁਸਤਾਨ ਬਾਰੇ ਲੜੀਂਦੀ ਵਾਕਫੀ ਪਰਾਪਤ ਕਰ ਲਈ। ਉਹਨਾਂ ਹਿੰਦੁਸਤਾਨੀਆਂ ਨੇ ਸਿਕੰਦਰ ਨੂੰ ਦਸਿਆ ਕਿ ਹਮਲਾ ਆਵਰ ਲਈ ਹਿੰਦ ਨੂੰ ਫਤਹ ਕਰਨ ਦੀ ਕਿੰਨੀ ਕੁ ਸੰਭਾਵਨਾ ਹੈ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਹਿੰਦ ਦੇ ਵੈਭਵ,ਇਸ ਦੇ ਸੋਨੇ, ਹੀਰੋ ਤੇ ਜਵਾਹਾਰਾਤ ਬਾਰੇ ਕਾਫੀ ਜਾਣਕਾਰੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੋ ਗਈ ਸੀ । ਮਕਦੂਨੀਆਂ ਦੇ ਸ਼ਹਿਨ ਸ਼ਾਹ (ਸਿਕੰਦਰ) ਨੂੰ ਦਸਿਆ ਗਿਆ ਕਿ ਭਾਰਤੀ ਸਿਪਾਹੀਆਂ ਦੀਆਂ ਢਾਲਾਂ ਵੀ ਸੋਨੇ ਤੇ ਹਾਥੀ ਦੰਦ ਨਾਲ ਲਿਸ਼ਕਦੀਆਂ ਹਨ। {{gap}}ਉਹ ਈਰਾਨ ਦੇ ਪੁਰਾਣੇ ਬਾਦਸ਼ਾਹਾਂ ਦੇ ਖਾਨਦਾਨ ਨੂੰ ਹਰਾ ਚੁਕਾ ਸੀ ਅਤੇ ਏਸੇ ਗਲੇ ਹਿੰਦੁਸਤਾਨ ਦੀ ਸਲਤਨਤ ਦਾ ਵੀ ਦਾਅਵੇ ਦਾਰ ਬਣ ਬੈਠਾ ਸੀ ।ਦੋ ਹਜ਼ਾਰ ਸਾਲ ਪਹਿਲੇ ਪੰਜਾਬ ਵਿਚ ਅਤੇ ਇਸ ਦੀਆਂ ਉੱਤਰ ਪੱਛਮੀ ਸਰਹਦਾਂ ਅੰਦਰ ਜੋ ਘਟਨਾਵਾਂ ਵਾਪਰੀਆਂ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਪਤਾ ਲਾਉਣਾ ਇਕ ਬੜਾ ਸੁਵਾਦਲਾ ਵਿਸ਼ਾ ਹੈ । ਸਿਕੰਦਰ ਨੇ ਹਿੰਦੁਸਤਾਨ ਉੱਤੇ ਜਿਹੜੀ ਮਹਾਨ ਵੱਡੀ ਚੜਾਈ ਕੀਤੀ, ਉਸ ਵਿਚਕਾਰ ਉਸ ਦੀਆਂ ਫੌਜਾਂ ਜਿਹੜੇ ਜਿਹੜੇ ਅਸਥਾਨਾਂ ਉਤੇ ਗਈਆਂ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਨਾਮ ਹੁਣ ਵਟ ਚੁਕੇ ਹਨ; ਫੇਰ ਵੀ ਬਰਜਨ, ਵੂਡ, ਮੋਰੀਅਰ, ਸਮਿਥ ਐਬਟ, ਆਰਚਡੀਕਨ ਵਿਲਿਅਮਸ, ਜਨਰਲ ਕਨਿੰਘਮ, ਰੇਨਲ ਡੀ. ਐਨ. ਵਿਲੀ, ਵਿਲਸਨ ਅਤੇ ਦੂਜੇ ਸਿਰਕਢ ਵਿਦਵਾਨਾਂ ਤੇ ਸੈਲਾਨੀਆਂ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਨਾਵਾਂ ਦੇ ਵੱਟੇ ਹੋਏ ਵਰਤਮਾਨ ਨਾਮ ਮਲੂਮ ਕਰਨ ਲਈ ਕਰੜੀ ਮਿਹਨਤ ਕੀਤੀ ਹੈ । ਸਿਕੰਦਰੀ ਫੌਜਾਂ ਦੇ ਸਮੇਂ ਦੇ ਦੇਸਾਂ ਦੇ ਨਿਰਾਲੇ ਚਲਨ ਤੋਂ ਅਤੇ ਯੂਨਾਨੀ ਲਿਖਾਰੀਆਂ ਦੇ ਬਿਆਨ ਕੀਤੇ ਹੋਏ ਦੇਸਾਂ ਦੇ ਹਾਲ ਪੜ੍ਹਕੇ ਉਹਨਾਂ ਅਸਥਾਨਾਂ ਦੇ ਨਵੇਂ ਨਾਵਾਂ ਦੀ ਪਛਾਣ ਵਿਚ ਕੋਈ ਸ਼ਕ ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਜਾਂਦਾ, ਭਾਵੇਂ ਉਹਨਾਂ ਇਤਿਹਾਸਕ ਘਟਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਬੀਤਿਆਂ ਕਿੰਨਾ ਹੀ ਸਮਾ ਲੰਘ ਚੁਕਾ ਹੈ । {{center|{{larger|'''ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਉੱਤਰ ਪੱਛਮ ਦੇ ਸਰਹਦੀ ਕਬੀਲੇ'''}}}} {{gap}} ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਸਰਹੱਦ ਅਤੇ ਕਾਬਲ ਦੇ ਆਸ ਪਾਸ ਵੱਸਣ ਵਾਲੇ ਕਬੀਲੇ ਉਦੋਂ ਵੀ ਉਨੇ ਈ ਵਹਿਸ਼ੀ ਤੇ ਅਖੜ ਸਨ ਜਿੰਨੇ ਕਿ ਅਜ ਕਲ ਦੇ। ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਉਪਜਾਊ ਮੈਦਾਨਾਂ ਵਿਚ ਦਾਖਲ ਹੋਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲੇ ਸਿਕੰਦਰ ਨੂੰ ਇਹਨਾਂ ਸੂਬੀਰ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਲੋਹਾ ਲੈ ਕੇ ਪਹਿਲੇ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਹਰਾਉਣਾ ਪਿਆ ਸੀ। ਕੋਫੀਨੀਜ਼ (ਦਰਿਆ ਕਾਬਲ) ਉਪਰ ਅਪੜਕੇ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਜਰਨੈਲ ਹੈਫੀਸ਼ਨ ( Hephaes- tion) ਅਤੇ ਪਰਡਿਕਾਸ (Perdiccas) ਨੂੰ ਵੱਡੀ ਸਾਰੀ ਫੌਜ ਦੇ ਕੇ ਭੇਜਿਆ ਤਾਂ ਜੂ ਆਸ ਪਾਸ ਦੇ ਇਲਾਕੇ ਦੀ ਸਰਵੇ (ਜਾਚ {{multicol-end}} S i . Sri Satguru Jagjit Singh Ji eLibrary Namdhari Elibrary@gmail.com<noinclude></noinclude> pfvz3uyw7v5wotm1wtmulnceri2hgv6 252 63685 181105 180549 2024-11-10T17:04:45Z Mulkh Singh 386 181105 proofread-index text/x-wiki {{:MediaWiki:Proofreadpage_index_template |Type=book |Title=[[ਰਾਜਾ ਰਸਾਲੂ (ਕਿਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਆਰਿਫ਼)|ਰਾਜਾ ਰਸਾਲੂ]] |Language=pa |Volume= |Author=[[ਲੇਖਕ:ਕਿਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਆਰਿਫ਼|ਕਿਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਆਰਿਫ਼]] |Translator= |Editor= |Illustrator= |School= |Publisher= |Address= |Year= |Key= |ISBN= |OCLC= |LCCN= |BNF_ARK= |ARC= |DOI= |Source=pdf |Image=1 |Progress=T |Transclusion=no |Validation_date= |Pages=<pagelist 1="ਕਵਰ" 2="3" /> |Volumes= |Remarks= |Width= |Header= |Footer= |tmplver= }} [[ਸ਼੍ਰੇਣੀ:ਪੰਜਾਬੀ ਕਿੱਸੇ]] 5bvhanbyssrnvsdw08tolvxmbgqwux8 250 64110 181093 179203 2024-11-10T15:04:49Z Gill jassu 619 /* ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ */ 181093 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="Gill jassu" />{{center|(੨)}}</noinclude>ਸਹਿਮ ਗਈ ਐਪਰ ਬੋਲਦੀ ਬੰਨ ਕਰਾਰ ਪਿਆਰੇ। ਨੀ ਮਾਤ ਲਧੀ ਇਹ ਮੈਂ ਬਾਤ ਲਭੀ ਲਵੇ ਬਾਪ ਦਾ ਖੂਨ ਚਤਾਰ ਪਿਆਰੇ। ਓਹਦੇ ਮਥੇ ਦੀ ਜੋਤ ਹੈ ਤੇਜ ਵਾਲੀ ਬੜਾ ਸੂਰਮਾ ਹੋਵੇ ਹੁਸਿਆਰ ਪਿਆਰੇ। ਲਧੀ ਨਾਲ ਖੁਸ਼ੀ ਦਾਈ ਖੁਸ਼ੀ ਕੀਤੀ ਦੇਵੇ ਧਨ ਫਿਰ ਜਿੰਦ ਤੋਂ ਵਾਰ ਪਿਆਰੇ। ਨਾਲੇ ਹੋਰ ਖੈਰਾਤ ਭੀ ਬਹੁਤ ਕੀਤੀ ਜਿਹਾ ਇਸ ਦਾ ਕਦਰ ਮਿਕਦਾਰ ਪਿਆਰੇ। ਫਿਰ ਮਾਂ ਦੁਲਾ ਨਾਂ ਰਖ ਦੇਂਦੀ ਚਲੇ ਵਲ ਦਲ ਦਲ ਸੁੰਦਰ ਬਾਰ ਪਿਆਰੇ। ਅਕਬਰ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਦੇ ਉਸੀ ਰੋਜ਼ ਯਾਰੋ ਪੈਦਾ ਹੋਇਆ ਫਰਜ਼ੰਦ ਦਿਲਦਾਰ ਪਿਆਰੇ। ਸੇਖੂ ਨਾਮ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੇ ਦਾ ਰਖ ਦਿੰਦੇ ਪੰਡਤ ਦੇਖ ਕੇ ਗਰਦ ਵਿਚਾਰ ਪਿਆਰੇ। ਅਕਬਰ ਪੁਛਦਾ ਫੇਰ ਨਜੂਮੀਆਂ ਨੂੰ ਦਸੋ ਹਾਲ ਹੁਣ ਖੂਬ ਨਿਤਾਰ ਪਿਆਰੇ। ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਉਪਾਏ ਬਲਵਾਨ ਹੋਵੇ ਅਤੇ ਖੂਬ ਡਾਢਾ ਬਦਲਕਾਰ ਪਿਆਰੇ। ਹੋਵੇ ਸੂਰਮਾ ਡਰੇ ਨਾ ਕਿਸੇ ਪਾਸੋਂ ਬਲੀ ਬਾਲ ਜੈਸਾ ਬਲਕਾਰ ਪਿਆਰੇ। ਕਿਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਦਸੋ ਕੋਈ ਚਾਲ ਐਸੀ ਹੋਏ ਤੀਰ ਜਿਉਂ ਤੇਜ ਤਲਵਾਰ ਪਿਆਰੇ। {{center|{{smaller|ਨਜੂਮੀਆਂ ਨੇ ਉਪਾਉ ਦਸਣਾ}}}} {{gap}}ਪੰਡਤ ਆਖਦੇ ਖੂਬ ਵਿਚਾਰ ਕਰਕੇ ਪਹਿਲੋਂ ਕਰੀ ਤੂੰ ਪੁੰਨ ਤੇ ਦਾਨ ਸ਼ਾਹਾ। ਫੇਰ ਢੂੰਡ ਲੈ ਆਪਣੇ ਰਾਜ ਅੰਦਰ ਕੋਈ ਸੂਰਮਾ ਅਤੇ ਬਲਵਾਨ ਸ਼ਾਹਾ। ਨਾਲੇ ਕੌਮ ਦਾ ਹੋਵੇ ਰਾਜਪੂਤ ਜਿਹੜਾ ਲੜਕਾ ਉਸਦਾ ਸੇਖੋਂ ਦੇ ਹਾਨ ਸ਼ਾਹਾ। ਉਸ ਦੀ ਇਸਤਰੀ ਦਾ ਮਿਲੇ ਦੁਧ ਇਸ ਨੂੰ ਹੋਵੇ ਪਲ ਕੇ ਖੂਬ ਜਵਾਨ ਸ਼ਾਹਾ। ਹੋਵੇ ਸੂਰਮਾ ਕਿਤੋਂ ਨਾ ਹਾਰ ਆਵੇਂ ਕਰੀਂ ਦਿਲ ਦੇ ਵਿਚ ਧਿਆਨ ਸ਼ਾਹਾ। ਇਹੋ ਇਲਮ ਸਾਡੇ ਵਿਚ ਆਂਵਦਾ ਈ ਸੋਈ ਦਸਿਆ ਖੋਲ ਬਿਆਨ ਸ਼ਾਹਾ। ਅਗੇ ਖੁਸ਼ੀ ਹਜ਼ੂਰ ਦੀ ਕਰੋ ਸੋਈ ਅਸਾਂ ਕਹਿਆ ਏਹ ਹਾਲ ਏਹ ਆਨ ਸ਼ਾਹਾ। ਅਕਬਰ ਖੁਸ਼ੀ ਦੇ ਨਾਲ ਇਨਾਮ ਦੇਵੇ ਕਰ ਧਨ ਤੇ ਮਾਲ ਕੁਰਬਾਨ ਸਾਂਹਾ। ਭੁਖਾ ਨੰਗਾ ਕੰਗਾਲ ਨਾ ਕੋਈ ਰਿਹਾ ਜਦੋਂ ਹੋਇਆ ਪੈਦਾ ਲਖਤੇ ਜਾਨ ਸਾਹ।<noinclude></noinclude> 1ravbclt427dki9pleoed2lwdab30p8 250 64472 181106 180992 2024-11-10T17:07:15Z Mulkh Singh 386 181106 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Mulkh Singh" />{{center|( 3 ) }}</noinclude>{{larger|ਨਾਟਕ ਦਾ ਪੱਜ ਦਿਲ ਵਿਚ ਹਾੜਦੀ॥ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਸਖੌਤ ਪੱਥਰਾਂ ਨੂੰ ਪਾੜਦੀ ॥ ਛਲੀਆਂ ਦੀ ਰੁਤ ਰੈਹਮਾ ਰਾਖੀ ਕਰਦਾ ॥ ਕੋਈ ਦਿਨ ਦੇਖਿਆ ਨ ਬੂਹਾ ਘਰ ਦਾ ॥ ਪੈਲੀ ਦਾ ਫਿਕਰ ਦਿਲ ਵਿਚ ਹੋ ਗਿਆ ॥ ਤਿੰਨ ਰਾਤਾਂ ਜਾਕੇ ਰਹਿਮਾ ਖੂਹ ਤੇ ਸੌਂ ਗਿਆ। ਕਾਵਾਂ ਦੀ ਸਤੋਲ ਛਲੀਆਂ ਨੂੰ ਦਾੜ੍ਹਦੀ। ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਸਖੌਤ ਪੱਥਰਾਂ ਨੂੰ ਪਾੜਦੀ। ਇਕ ਦਿਨ ਪੱਜ ਨਾਟਕ ਦਾ ਲਿਆ।ਸੋਹਣੇ ਪਾਸ ਜਾਣਾ ਇਹ ਮਤਾ ਪਕਾ ਲਿਆ। ਵਕੀਲਣੀ ਵਜੀਰਾਂ ਉਚੀ ਮੰਡੀ ਜਾਣ ਜੀ॥ ਮੁੰਡਾ ਸੋਹਣਾ ਰਾਸਤੇ ‘ਚ ਮਿਲੇ ਆਣ ਜੀ ॥ ਘੇਰਕੇ ਵਜੀਰਾ ਹੇ ਹਟੀ “ਚ ਵਾੜਤੀ ॥ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਸਖੌਤ ਪਥਰਾਂ ਨੂੰ ਪਾੜਦੀ॥ ਵੜਕੇ ਅੰਦਰ ਹੈ ਲਗਾਇਆ ਦਰ ਜੀ ॥ ਸੋਹਣੇ ਵਾਲਾ ਕਾਰਜ ਗਿਆ ਹੈ ਸਰ ਜੀ। ਦੋਵੇਂ ਆਪ ਬੈਠ ਗਏ ਮੰਜੇ ਨੂੰ ਡਾਇਕੇ। ਵਕੀਲਣੀ ਬਠਾਈ ਕੁਰਸੀ ਫੜਾਇ ਕੇ। ਨਿਕਲੇ ਨਾ ਭੇਤ ਦੋਹਾਂ ਨੂੰ ਸਖਲਦੀ। ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਸਖੌਤ ਪੱਥਰਾਂ ਪਾੜਦੀ । ਵੇਹਲੀ ਹੋਕੇ ਆਪ ਅਰਜ਼ ਅਲਾਂਵਦੀ। ਕੱਢਦੇ ਬਾਹਰ ਬੇਨਤੀ ਸੁਣਾਂਵਦੀ। ਕੋਈ ਨਾ ਬਾਹਰ ਝੀਥਾਂ ਥਾਣੀ ਵੇਖਦੀ। ਕੌਣ ਹੈ ਮਟਾਊ ਜੋ ਲਿਖੀ ਹੈ ਲੇਖਦੀ ॥ ਕੱਲਾ ਕੱਲਾ ਨਿਕਲ ਬਾਹਰ ਆਂਵਦੇ। ਫੜ ਲਏ ਪੁਲੀਸ ਨੇ ਕਵੀ ਜੀ ਗਾਂਵਦੇ। ਹੋਰ ਗਏ ਨਠ ਤਾਂ ਵਜ਼ੀਰਾਂ ਫਾੜਤੀ। ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਸਖੌਤ ਪੱਥਰਾਂ ਨੂੰ ਪਾੜਦੀ।}} {{larger|ਕਬਿੱਤ-ਭਜ ਗਏ ਜਾਂ ਸਾਰੇ ਤਾਂ ਪੁਲੀਸ ਨੇ ਵਜ਼ੀਰਾਂ ਫੜੀ, ਠਾਣੇ ‘ਚ ਲਜਾਕੇ ਹਵਾਲਾਟ ਮੇਂ ਦੁਆਈ ਹੈ। ਰਹਿਮਾ ਬਾਹਰ ਸੁਤਾ ਖੂਹ ਤੇ ਛਲੀਆਂ ਦੀ ਰਾਖੀ ਵਿਚ, ਸੁਫਨੇ ਦੇ ਵਿਚ ਹੋਣੀ ਖਬਰ ਪੁਚਾਈ ਹੈ॥ ਆਇਆ ਜਾਂ ਸਵੇਰੇ ਘਰ ਟੋਲਦ ਪੁਲੀਸ ਵਾਲੇ, ਫੜ ਲਈ ਵਜ਼ੀਰਾਂ ਰੌਲੀ ਸਾਰਿਆਂ ਨੇ ਪਾਈ ਹੈ। ਤੀਹ ਰੁਪੈ ਖਰਚ ਜਾ ਛੁਡਾਈ ਪੁਲੀਸ ਕੋਲੋਂ ਘਰ ਗੁਰਬਚਨ ਸਿੰਘ ਲਿਆਣਕੇ ਬਹਾਈ ਹੈ।}}<noinclude></noinclude> 713d9i9f5h1e2hmpo01prwqxmvqqzj9 252 64477 181084 2024-11-10T14:30:28Z Satdeep Gill 13 "" ਨਾਲ਼ ਸਫ਼ਾ ਬਣਾਇਆ 181084 proofread-index text/x-wiki {{:MediaWiki:Proofreadpage_index_template |Type=book |Title=ਫ਼ਾਰਸੀ ਅਮੋਜ਼ |Language=pa |Volume= |Author= |Translator= |Editor= |Illustrator= |School= |Publisher=ਲਾਹੌਰ ਬੁੱਕ ਸ਼ਾਪ, ਲੁਧਿਆਣਾ |Address= |Year= |Key= |ISBN= |OCLC= |LCCN= |BNF_ARK= |ARC= |DOI= |Source=pdf |Image=1 |Progress=X |Transclusion=no |Validation_date= |Pages=<pagelist /> |Volumes= |Remarks= |Width= |Header= |Footer= |tmplver= }} sge25ocn80hb3169cykp8c8xeuwnejd 250 64478 181107 2024-11-10T23:20:17Z Charan Gill 36 /* ਗਲਤੀਆਂ ਲਾਈਆਂ */ 181107 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Charan Gill" /></noinclude>{{dhr|3em}} {{rule}} {{center|{{xx-larger|ਫ਼ਾਰਸੀ ਅਮੋਜ਼}}}} {{rule}} {{dhr|9em}} {{center|{{larger|ਲਾਹੌਰ ਬੁਕ ਸ਼ਾਪ}}}} {{center|ਲੁਧਿਆਣਾ}} {{right|੨-੮-੦}}<noinclude></noinclude> jan29067i16fm2g2ql3vhzpv72trtlk 250 64479 181108 2024-11-10T23:23:52Z Charan Gill 36 /* ਗਲਤੀਆਂ ਲਾਈਆਂ */ 181108 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Charan Gill" /></noinclude>{{dhr|3em}} {{center|{{larger|ਮੁਖ ਬੰਦ}}}} {{gap}}ਪੰਜਾਬ ਵਿਚ ਫਾਰਸੀ ਲੱਗ ਭੱਗ ਇਕ ਹਜ਼ਾਰ ਸਾਲ ਪਰਮਾਣੀਕ ਰਹੀ ਇਸ ਕਾਲ ਵਿੱਚ ਇਸ ਨੇ ਪੰਜਾਬੀ ਭਾਖਾ ਤੇ ਸਾਹਿੱਤ ਉੱਤੇ ਅਨੇਕ ਪਖੀ ਪਰਭਾਵ ਪਾਇਆ। ਪੰਜਾਬੀ ਬੋਲੀ ਤੇ ਸਾਹਿੱਤ ਦਾ ਗਿਆਨ ਇਸ ਪਰਭਾਵ ਨੂੰ ਸਮਝੇ ਬਿਨਾ ਅਧੂਰਾ ਹੈ। ਇਸੇ ਗਲ ਨੂੰ ਮੁੱਖ ਰਖਦਿਆਂ ਪੰਜਾਬ ਯੂਨੀਵਰਸਟੀ ਦੇ ਕਰਮਚਾਰੀਆਂ ਫਾਰਸੀ ਦਾ ਇਕ ਇਖਤਿਆਰੀ ਪਰਚਾ ਗਿਆਨੀ ਦੇ ਇਮਤਿਹਾਨ ਵਿੱਚ ਨਿਯਤ ਕਰ ਰੱਖਿਆ ਹੈ। ਉਸ ਦੀ ਭਲੀ ਭਾਂਤ ਤਿਆਰੀ ਤਾਂ ਹੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ ਜੇ ਫਾਰਸੀ ਬੋਲੀ ਤੇ ਵਿਆਕਰਣ ਨਾਲ ਕਾਫੀ ਜਾਣ ਪਛਾਣ ਹੋਵੇ। ਇਹ ਕਿਤਾਬ ਇਸ ਘਾਟੇ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਨ ਦਾ ਨਿਮਾਣਾ ਜਿਹਾ ਯਤਨ ਹੈ। ਆਸ ਹੈ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਸਜਨ ਲਾਭ ਉਠਾਉਣਗੇ। {{dhr|3em}} {{right|ਪਰਕਾਸ਼ਕ{{gap}}}}<noinclude></noinclude> 5y4zlheid93rpl39d6gwb7rn44amfkm 250 64480 181109 2024-11-10T23:32:37Z Charan Gill 36 /* ਗਲਤੀਆਂ ਲਾਈਆਂ */ 181109 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Charan Gill" /></noinclude>{{dhr|3em}} {{center|ਲੇਖ ਸੂਚੀ}} {{left|{{larger|ਭਾਗ ਪਹਿਲਾ}}}} {{gap}}ਫਾਰਸੀ ਅਨੁਵਾਦ ਦੇ ਨਿਯਮ ... ... ... ੧-੮੦ {{left|{{larger|ਭਾਗ ਦੂਜਾ}}}} {{gap}}ਦਾਸਤਾਨਿ ਅਦਬ ਓ. ਫਾਰਸੀ ਗਜ਼ਲ ਧਾਰਾ ਵਿਚੋਂ ਕੰਧ ਪਾਰੇ ... ... ...੧ ਅ. ਫਾਰਸੀ ਮਸਨਵੀ ਰਸ ... ... ... ... ੩੧ ੲ. ਫਾਰਸੀ ਰੁਬਾਈ ਰਸ ... ... ... ... ੬੪ ਸ. ਫਾਰਸੀ ਗੱਦ ਰਸ ... ... ... ... ੬੫<noinclude></noinclude> 0wu14kaqxft9ufy86jrpfqww9vbcffv 181110 181109 2024-11-10T23:33:11Z Charan Gill 36 181110 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Charan Gill" /></noinclude>{{dhr|3em}} {{center|ਲੇਖ ਸੂਚੀ}} {{left|{{larger|ਭਾਗ ਪਹਿਲਾ}}}} {{gap}}ਫਾਰਸੀ ਅਨੁਵਾਦ ਦੇ ਨਿਯਮ ... ... ... ੧-੮੦ {{left|{{larger|ਭਾਗ ਦੂਜਾ}}}} {{gap}}ਦਾਸਤਾਨਿ ਅਦਬ ਓ. ਫਾਰਸੀ ਗਜ਼ਲ ਧਾਰਾ ਵਿਚੋਂ ਕੰਧ ਪਾਰੇ ... ... ...੧ ਅ. ਫਾਰਸੀ ਮਸਨਵੀ ਰਸ ... ... ... ... ੩੧ ੲ. ਫਾਰਸੀ ਰੁਬਾਈ ਰਸ ... ... ... ... ੬੪ ਸ. ਫਾਰਸੀ ਗੱਦ ਰਸ ... ... ... ... ੬੫<noinclude></noinclude> k8stpup5yqle29i05dlabyuc9iwqs9y 181111 181110 2024-11-10T23:36:53Z Charan Gill 36 181111 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Charan Gill" /></noinclude>{{dhr|3em}} {{center|ਲੇਖ ਸੂਚੀ}} {{left|{{larger|ਭਾਗ ਪਹਿਲਾ}}}} {{gap}}ਫਾਰਸੀ ਅਨੁਵਾਦ ਦੇ ਨਿਯਮ ... ... ... ੧-੮੦ {{left|{{larger|ਭਾਗ ਦੂਜਾ}}}} {{gap}}ਦਾਸਤਾਨਿ ਅਦਬ ਓ. ਫਾਰਸੀ ਗਜ਼ਲ ਧਾਰਾ ਵਿਚੋਂ ਕੰਧ ਪਾਰੇ ... ... ...{{gap}}੧ ਅ. ਫਾਰਸੀ ਮਸਨਵੀ ਰਸ...{{gap}}...{{gap}}...{{gap}}... ੩੧ ੲ. ਫਾਰਸੀ ਰੁਬਾਈ ਰਸ ...{{gap}}...{{gap}}...{{gap}}... ੬੪ ਸ. ਫਾਰਸੀ ਗੱਦ ਰਸ ...{{gap}}...{{gap}}...{{gap}}... ੬੫<noinclude></noinclude> a7fxdjrdb667fczk8p332neimkd91zl 181112 181111 2024-11-10T23:37:42Z Charan Gill 36 181112 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Charan Gill" /></noinclude>{{dhr|3em}} {{center|ਲੇਖ ਸੂਚੀ}} {{left|{{larger|ਭਾਗ ਪਹਿਲਾ}}}} {{gap}}ਫਾਰਸੀ ਅਨੁਵਾਦ ਦੇ ਨਿਯਮ ... ... ... ੧-੮੦ {{left|{{larger|ਭਾਗ ਦੂਜਾ}}}} {{gap}}ਦਾਸਤਾਨਿ ਅਦਬ ਓ. ਫਾਰਸੀ ਗਜ਼ਲ ਧਾਰਾ ਵਿਚੋਂ ਕੰਧ ਪਾਰੇ... ... ...{{gap}}੧ ਅ. ਫਾਰਸੀ ਮਸਨਵੀ ਰਸ...{{gap}}...{{gap}}...{{gap}}... ੩੧ ੲ. ਫਾਰਸੀ ਰੁਬਾਈ ਰਸ ...{{gap}}...{{gap}}...{{gap}}... ੬੪ ਸ. ਫਾਰਸੀ ਗੱਦ ਰਸ ...{{gap}}...{{gap}}...{{gap}}... ੬੫<noinclude></noinclude> gxv0hpnnb5ozjn665jgtw34eb7kco9v 250 64481 181113 2024-11-10T23:51:13Z Charan Gill 36 /* ਗਲਤੀਆਂ ਨਹੀਂ ਲਾਈਆਂ */ "{{center|{{x-larger|'''੧.'''}}}} {{center|(مصدر)}} {{gap}}ਫਾਰਸੀ ਵਿਚ ਕੁਝ ਅਜਿਹੇ ਸ਼ਬਦ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਹਰ ਇਕ ਪਰਕਾਰ ਦੀ ਕਿਰਿਆ ਬਣਦੀ ਹੈ। ਅਜਿਹੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨੂੰ ਫਾਰਸੀ ਵਿਆਕਰਣ ਵਿਚ ‘ਮਸਦਰ’ ਅਥਵਾ ਧਾਤੂ ਆਖਦੇ ਹਨ, ਜਿਵੇਂ, <poem>آمدن — ਆਉਣਾ گ..." ਨਾਲ਼ ਸਫ਼ਾ ਬਣਾਇਆ 181113 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Charan Gill" /></noinclude>{{center|{{x-larger|'''੧.'''}}}} {{center|(مصدر)}} {{gap}}ਫਾਰਸੀ ਵਿਚ ਕੁਝ ਅਜਿਹੇ ਸ਼ਬਦ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਹਰ ਇਕ ਪਰਕਾਰ ਦੀ ਕਿਰਿਆ ਬਣਦੀ ਹੈ। ਅਜਿਹੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨੂੰ ਫਾਰਸੀ ਵਿਆਕਰਣ ਵਿਚ ‘ਮਸਦਰ’ ਅਥਵਾ ਧਾਤੂ ਆਖਦੇ ਹਨ, ਜਿਵੇਂ, <poem>آمدن — ਆਉਣਾ گفتن — ਕਹਿਣਾ رفتن — ਜਾਣਾ دیدن — ਦੇਖਣਾ</poem> {{gap}}ਫਾਰਸੀ ਜਾਣਨ ਲਈ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਚੰਗੀ ਵਾਕਫੀ ਹੋਣੀ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ। ਕਿਤਾਬ ਦੇ ਪਿਛੇ ਅੰਤਕਾ ਨੰਬਰ ੧ ਵਿਚ ਅਜਿਹੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੀ ਇਕ ਲੰਮੀ ਲੜੀ ਅਰਥਾਂ ਸਹਿਤ ਦਿਤੀ ਹੋਈ ਹੈ । ਫ਼ਾਰਸੀ ਸਿਖਣ ਦੇ ਚਾਹਵਾਨਾਂ ਨੂੰ ਅਸੀਂ ਸਿਫਾਰਸ਼ ਕਰਾਂਗੇ ਕਿ ਉਹ ਉਸ ਲੜੀ ਨੂੰ ਅਰਥਾਂ ਸਹਿਤ ਰੱਟ ਲੈਣ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਬੋਧ ਫਾਰਸੀ ਜ਼ੁਬਾਨ ਲਈ ਰੀੜ੍ਹ ਦੀ ਹੱਡੀ ਦਾ ਕੰਮ ਦੇਵੇਗਾ। {{center|{{x-larger|'''੨.'''}}}} {{center|(ماضی مطلق)}} {{gap}}ਅਸੀਂ ਪਿਛੇ ਦਸ ਆਏ ਹਾਂ ਕਿ ਫਾਰਸੀ ਦੇ ਸਭ ਕਿਰਿਆ ਰੂਪ 'ਮਸਦਰ' ਤੋਂ ਬਣਾਏ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਪਾਠਕਾਂ ਨੇ ਦੇਖਿਆ ਹੋਵੇਗਾ ਕਿ 'ਮਸਦਰ' ਦੇ ਪਿਛੇ ਇਕ ن ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਜੇ ਇਸ ن ਨੂੰ ਹਟਾ ਦੇਈਏ ਤਾਂ ਸਾਡੇ ਪਾਸ 'ਅਨਿਸਚਤ ਭੂਤ ਕਾਲ' ਅਥਵਾ (ماضی مطلق) ਰਹਿ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।<noinclude> {{center|1 }}</noinclude> 91ozi20af18iqa1kfp2tebi53hr8mzg 181114 181113 2024-11-10T23:56:25Z Charan Gill 36 181114 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Charan Gill" /></noinclude>{{dhr|3em}} {{center|{{x-larger|'''੧.'''}}}} {{center|(مصدر)}} {{gap}}ਫਾਰਸੀ ਵਿਚ ਕੁਝ ਅਜਿਹੇ ਸ਼ਬਦ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਹਰ ਇਕ ਪਰਕਾਰ ਦੀ ਕਿਰਿਆ ਬਣਦੀ ਹੈ। ਅਜਿਹੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨੂੰ ਫਾਰਸੀ ਵਿਆਕਰਣ ਵਿਚ ‘ਮਸਦਰ’ ਅਥਵਾ ਧਾਤੂ ਆਖਦੇ ਹਨ, ਜਿਵੇਂ, <poem>آمدن — ਆਉਣਾ گفتن — ਕਹਿਣਾ رفتن — ਜਾਣਾ دیدن — ਦੇਖਣਾ</poem> {{gap}}ਫਾਰਸੀ ਜਾਣਨ ਲਈ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਚੰਗੀ ਵਾਕਫੀ ਹੋਣੀ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ। ਕਿਤਾਬ ਦੇ ਪਿਛੇ ਅੰਤਕਾ ਨੰਬਰ ੧ ਵਿਚ ਅਜਿਹੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੀ ਇਕ ਲੰਮੀ ਲੜੀ ਅਰਥਾਂ ਸਹਿਤ ਦਿਤੀ ਹੋਈ ਹੈ । ਫ਼ਾਰਸੀ ਸਿਖਣ ਦੇ ਚਾਹਵਾਨਾਂ ਨੂੰ ਅਸੀਂ ਸਿਫਾਰਸ਼ ਕਰਾਂਗੇ ਕਿ ਉਹ ਉਸ ਲੜੀ ਨੂੰ ਅਰਥਾਂ ਸਹਿਤ ਰੱਟ ਲੈਣ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਬੋਧ ਫਾਰਸੀ ਜ਼ੁਬਾਨ ਲਈ ਰੀੜ੍ਹ ਦੀ ਹੱਡੀ ਦਾ ਕੰਮ ਦੇਵੇਗਾ। {{center|{{x-larger|'''੨.'''}}}} {{center|(ماضی مطلق)}} {{gap}}ਅਸੀਂ ਪਿਛੇ ਦਸ ਆਏ ਹਾਂ ਕਿ ਫਾਰਸੀ ਦੇ ਸਭ ਕਿਰਿਆ ਰੂਪ 'ਮਸਦਰ' ਤੋਂ ਬਣਾਏ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਪਾਠਕਾਂ ਨੇ ਦੇਖਿਆ ਹੋਵੇਗਾ ਕਿ 'ਮਸਦਰ' ਦੇ ਪਿਛੇ ਇਕ ن ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਜੇ ਇਸ ن ਨੂੰ ਹਟਾ ਦੇਈਏ ਤਾਂ ਸਾਡੇ ਪਾਸ 'ਅਨਿਸਚਤ ਭੂਤ ਕਾਲ' ਅਥਵਾ (ماضی مطلق) ਰਹਿ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।<noinclude> {{center|1 }}</noinclude> gscze1jiaatqlx791ougkjm82e5fb6v 181115 181114 2024-11-10T23:57:00Z Charan Gill 36 181115 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Charan Gill" /></noinclude>{{dhr|3em}} {{center|{{x-larger|'''੧.'''}}}} {{center|(مصدر)}} {{gap}}ਫਾਰਸੀ ਵਿਚ ਕੁਝ ਅਜਿਹੇ ਸ਼ਬਦ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਹਰ ਇਕ ਪਰਕਾਰ ਦੀ ਕਿਰਿਆ ਬਣਦੀ ਹੈ। ਅਜਿਹੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨੂੰ ਫਾਰਸੀ ਵਿਆਕਰਣ ਵਿਚ ‘ਮਸਦਰ’ ਅਥਵਾ ਧਾਤੂ ਆਖਦੇ ਹਨ, ਜਿਵੇਂ, <poem> آمدن — ਆਉਣਾ گفتن — ਕਹਿਣਾ رفتن — ਜਾਣਾ دیدن — ਦੇਖਣਾ</poem> {{gap}}ਫਾਰਸੀ ਜਾਣਨ ਲਈ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਚੰਗੀ ਵਾਕਫੀ ਹੋਣੀ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ। ਕਿਤਾਬ ਦੇ ਪਿਛੇ ਅੰਤਕਾ ਨੰਬਰ ੧ ਵਿਚ ਅਜਿਹੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੀ ਇਕ ਲੰਮੀ ਲੜੀ ਅਰਥਾਂ ਸਹਿਤ ਦਿਤੀ ਹੋਈ ਹੈ । ਫ਼ਾਰਸੀ ਸਿਖਣ ਦੇ ਚਾਹਵਾਨਾਂ ਨੂੰ ਅਸੀਂ ਸਿਫਾਰਸ਼ ਕਰਾਂਗੇ ਕਿ ਉਹ ਉਸ ਲੜੀ ਨੂੰ ਅਰਥਾਂ ਸਹਿਤ ਰੱਟ ਲੈਣ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਬੋਧ ਫਾਰਸੀ ਜ਼ੁਬਾਨ ਲਈ ਰੀੜ੍ਹ ਦੀ ਹੱਡੀ ਦਾ ਕੰਮ ਦੇਵੇਗਾ। {{center|{{x-larger|'''੨.'''}}}} {{center|(ماضی مطلق)}} {{gap}}ਅਸੀਂ ਪਿਛੇ ਦਸ ਆਏ ਹਾਂ ਕਿ ਫਾਰਸੀ ਦੇ ਸਭ ਕਿਰਿਆ ਰੂਪ 'ਮਸਦਰ' ਤੋਂ ਬਣਾਏ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਪਾਠਕਾਂ ਨੇ ਦੇਖਿਆ ਹੋਵੇਗਾ ਕਿ 'ਮਸਦਰ' ਦੇ ਪਿਛੇ ਇਕ ن ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਜੇ ਇਸ ن ਨੂੰ ਹਟਾ ਦੇਈਏ ਤਾਂ ਸਾਡੇ ਪਾਸ 'ਅਨਿਸਚਤ ਭੂਤ ਕਾਲ' ਅਥਵਾ (ماضی مطلق) ਰਹਿ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।<noinclude> {{center|1 }}</noinclude> lw2b5a2qn6zwalnqcgbn0l0n75cp65k 250 64482 181116 2024-11-11T00:43:26Z Charan Gill 36 /* ਗਲਤੀਆਂ ਲਾਈਆਂ */ 181116 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Charan Gill" /></noinclude>ਉਦਾਹਰਣ ਵਜੋਂ گفتن ਦਾ ن ਹਟਣਾ ਨਾਲ گفت ਰਹਿ ਗਿਆ, ਇਸ ਦੇ ਅਰਥ ਹਨ ‘ਕਿਹਾ' । ਹੋਰ ਦੇਖੋ : <poem><ref>(ਉਚਾਰਣ : ਮੁਰਦਨ,) ਪੁਰਸੀਦਨ, ਸਾਖ਼ਤਨ, ਨਵਿਸਤਨ, ਜੀਸਤਨ। </ref> مردن ਤੋਂ مرد — ਹੋਇਆ پرسیدن ਤੋਂ پرسید — ਪੁਛਿਆ ساختن ਤੋਂ ساخت - ਬਣਾਇਆ نوشتن ਤੋਂ نوشت - ਲਿਖਿਆ زیستن ਤੋਂ زیست - ਜੀਵਿਆ</poem> {{gap}}ਨਫ਼ੀ ਦੀ ਸੂਚਕ ਕਿਰਿਆ ਬਣਾਣ ਲਈ, ਕਿਰਿਆ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਲਿਆਉਂਦੇ ਹਨ, ਜਿਵੇਂ:<poem> نمرد - ਨ ਮੋਇਆ نپرسید - ਨ ਪੁਛਿਆ نساخت - ਨ ਬਣਾਇਆ ننوشت - ਨ ਲਿਖਿਆ نزیست - ਨ ਜੀਵਿਆ</poem> {{center|ਅਭਿਆਸ}} {{gap}}ਕਿਤਾਬ ਦੇ ਅੰਤ ਵਿਚ ਦਿਤੀ ਲੜੀ ਵਿਚੋਂ ਸੌ ਮਸਦਰ ਚੁਣੋ ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਅਨਿਸਚਤ ਭੂਤ ਕਾਲ ماضي مطلق ਬਣਾਓ ਤੇ ਅਰਥ ਵੀ ਲਿਖੋ। {{center|{{larger|੩.}}}} {{center|(فاعل و فعل)}} {{gap}}ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਾਡੇ ਆਪਣੇ ਦੇਸ਼ ਦੀਆਂ ਬੋਲੀਆਂ ਦਾ ਤਰੀਕਾ ਹੈ, ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਫਾਰਸੀ ਵਿਚ ਵੀ ਕਰਤਾ فاعل ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਕਿਰਿਆ (فعل) ਪਿਛੋਂ। ਦੇਖੋ :-<noinclude></noinclude> r570aqvy5jjhsuuubez8wea9d73b98o 181117 181116 2024-11-11T00:44:38Z Charan Gill 36 181117 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Charan Gill" /></noinclude>ਉਦਾਹਰਣ ਵਜੋਂ گفتن ਦਾ ن ਹਟਣਾ ਨਾਲ گفت ਰਹਿ ਗਿਆ, ਇਸ ਦੇ ਅਰਥ ਹਨ ‘ਕਿਹਾ' । ਹੋਰ ਦੇਖੋ : <poem><ref>(ਉਚਾਰਣ : ਮੁਰਦਨ,) ਪੁਰਸੀਦਨ, ਸਾਖ਼ਤਨ, ਨਵਿਸਤਨ, ਜੀਸਤਨ। </ref> مردن ਤੋਂ مرد — ਹੋਇਆ پرسیدن ਤੋਂ پرسید — ਪੁਛਿਆ ساختن ਤੋਂ ساخت - ਬਣਾਇਆ نوشتن ਤੋਂ نوشت - ਲਿਖਿਆ زیستن ਤੋਂ زیست - ਜੀਵਿਆ</poem> {{gap}}ਨਫ਼ੀ ਦੀ ਸੂਚਕ ਕਿਰਿਆ ਬਣਾਣ ਲਈ, ਕਿਰਿਆ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ن ਲਿਆਉਂਦੇ ਹਨ, ਜਿਵੇਂ: <poem> نمرد - ਨ ਮੋਇਆ نپرسید - ਨ ਪੁਛਿਆ نساخت - ਨ ਬਣਾਇਆ ننوشت - ਨ ਲਿਖਿਆ نزیست - ਨ ਜੀਵਿਆ</poem> {{center|ਅਭਿਆਸ}} {{gap}}ਕਿਤਾਬ ਦੇ ਅੰਤ ਵਿਚ ਦਿਤੀ ਲੜੀ ਵਿਚੋਂ ਸੌ ਮਸਦਰ ਚੁਣੋ ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਅਨਿਸਚਤ ਭੂਤ ਕਾਲ ماضي مطلق ਬਣਾਓ ਤੇ ਅਰਥ ਵੀ ਲਿਖੋ। {{center|{{larger|੩.}}}} {{center|(فاعل و فعل)}} {{gap}}ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਾਡੇ ਆਪਣੇ ਦੇਸ਼ ਦੀਆਂ ਬੋਲੀਆਂ ਦਾ ਤਰੀਕਾ ਹੈ, ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਫਾਰਸੀ ਵਿਚ ਵੀ ਕਰਤਾ فاعل ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਕਿਰਿਆ (فعل) ਪਿਛੋਂ। ਦੇਖੋ :-<noinclude></noinclude> 7v27591rbu044n2nh4vo4zojkvjp0i9 181118 181117 2024-11-11T00:46:07Z Charan Gill 36 181118 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Charan Gill" /></noinclude>ਉਦਾਹਰਣ ਵਜੋਂ گفتن ਦਾ ن ਹਟਣਾ ਨਾਲ گفت ਰਹਿ ਗਿਆ, ਇਸ ਦੇ ਅਰਥ ਹਨ ‘ਕਿਹਾ' । ਹੋਰ ਦੇਖੋ : <poem><ref>(ਉਚਾਰਣ : ਮੁਰਦਨ,) ਪੁਰਸੀਦਨ, ਸਾਖ਼ਤਨ, ਨਵਿਸਤਨ, ਜੀਸਤਨ। </ref> مردن ਤੋਂ مرد — ਹੋਇਆ پرسیدن ਤੋਂ پرسید — ਪੁਛਿਆ ساختن ਤੋਂ ساخت - ਬਣਾਇਆ نوشتن ਤੋਂ نوشت - ਲਿਖਿਆ زیستن ਤੋਂ زیست - ਜੀਵਿਆ</poem> {{gap}}ਨਫ਼ੀ ਦੀ ਸੂਚਕ ਕਿਰਿਆ ਬਣਾਣ ਲਈ, ਕਿਰਿਆ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ن ਲਿਆਉਂਦੇ ਹਨ, ਜਿਵੇਂ: <poem> نمرد - ਨ ਮੋਇਆ نپرسید - ਨ ਪੁਛਿਆ نساخت - ਨ ਬਣਾਇਆ ننوشت - ਨ ਲਿਖਿਆ نزیست - ਨ ਜੀਵਿਆ</poem> {{center|ਅਭਿਆਸ}} {{gap}}ਕਿਤਾਬ ਦੇ ਅੰਤ ਵਿਚ ਦਿਤੀ ਲੜੀ ਵਿਚੋਂ ਸੌ ਮਸਦਰ ਚੁਣੋ ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਅਨਿਸਚਤ ਭੂਤ ਕਾਲ ماضي مطلق ਬਣਾਓ ਤੇ ਅਰਥ ਵੀ ਲਿਖੋ। {{center|{{larger|੩.}}}} {{center|(فاعل و فعل)}} {{gap}}ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਾਡੇ ਆਪਣੇ ਦੇਸ਼ ਦੀਆਂ ਬੋਲੀਆਂ ਦਾ ਤਰੀਕਾ ਹੈ, ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਫਾਰਸੀ ਵਿਚ ਵੀ ਕਰਤਾ فاعل ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਕਿਰਿਆ (فعل) ਪਿਛੋਂ। ਦੇਖੋ :-<noinclude>{{rule}} <references/> {{center|2}}</noinclude> aska69sgv1wz1br7kttsv420uqiyu8v 252 64483 181131 2024-11-11T04:51:00Z Taranpreet Goswami 2106 "" ਨਾਲ਼ ਸਫ਼ਾ ਬਣਾਇਆ 181131 proofread-index text/x-wiki {{:MediaWiki:Proofreadpage_index_template |Type=book |Title=ਲਾਲਾਂ ਦੀਆਂ ਲੜੀਆਂ |Language=pa |Volume= |Author=ਫੀਰੋਜ਼ ਦੀਨ ਸ਼ਰਫ਼ |Translator= |Editor= |Illustrator= |School= |Publisher= |Address= |Year= |Key= |ISBN= |OCLC= |LCCN= |BNF_ARK= |ARC= |DOI= |Source=_empty_ |Image=1 |Progress=X |Transclusion=no |Validation_date= |Pages=<pagelist /> |Volumes= |Remarks= |Width= |Header= |Footer= |tmplver= }} tg6lyxhjjxmen3k1ibptghaqvjsrpng 181132 181131 2024-11-11T04:57:20Z Taranpreet Goswami 2106 181132 proofread-index text/x-wiki {{:MediaWiki:Proofreadpage_index_template |Type=book |Title=ਲਾਲਾਂ ਦੀਆਂ ਲੜੀਆਂ |Language=pa |Volume= |Author=ਫੀਰੋਜ਼ ਦੀਨ ਸ਼ਰਫ਼ |Translator= |Editor= |Illustrator= |School= |Publisher= |Address= |Year= |Key= |ISBN= |OCLC= |LCCN= |BNF_ARK= |ARC= |DOI= |Source=_empty_ |Image=1 |Progress=C |Transclusion=no |Validation_date= |Pages=<pagelist 1="ਟਾਈਟਲ" 2to5="-" 6="ਕੋਲੋਫੋਨ" 7to8="ਤਤਕਰਾ" 9="9" 169to170="-" /> |Volumes= |Remarks= |Width= |Header= |Footer={{rh|{{{pagenum}}}||}} |tmplver= }} 3ft7ewwh97pgqvb6d20e8l88nsgg1pm 252 64484 181139 2024-11-11T08:11:37Z Taranpreet Goswami 2106 "" ਨਾਲ਼ ਸਫ਼ਾ ਬਣਾਇਆ 181139 proofread-index text/x-wiki {{:MediaWiki:Proofreadpage_index_template |Type=book |Title=ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬਿਲਾਸ |Language=pa |Volume= |Author=ਸਾਧੂ ਦਯਾ ਸਿੰਘ |Translator= |Editor= |Illustrator= |School= |Publisher= |Address= |Year= |Key= |ISBN= |OCLC= |LCCN= |BNF_ARK= |ARC= |DOI= |Source=_empty_ |Image=1 |Progress=C |Transclusion=no |Validation_date= |Pages=<pagelist 1="ਕਵਰ" 2="ਤਤਕਰਾ" 3="1" 91to92="-" /> |Volumes= |Remarks= |Width= |Header={{c|{{{pagenum}}}||}} |Footer= |tmplver= }} 2zblbo9kjajr179wjswhobiubhlvj2j 250 64485 181140 2024-11-11T08:13:48Z Charan Gill 36 /* ਗਲਤੀਆਂ ਨਹੀਂ ਲਾਈਆਂ */ "{{gap}}ਲਾਹੌਰ ਭਾਗਾਂ ਵਾਲਾ ਸ਼ਹਿਰ ਹੈ, ਜਿਸਦੀ ਗੋਦ ਵਿਚ ‘ਸ਼ਰਫ਼' ਵਰਗਾ ਲਾਇਕ ਪੰਜਾਬੀ ਸ਼ਾਇਰ ਜੰਮਿਆਂ ਪਲਿਆ ਹੈ। ਜਿਸ ਪੰਜਾਬੀ ਨੂੰ ਸਰਕਾਰੇ ਦਰਬਾਰੇ ਕਿਤੇ ਢੋਈ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦੀ, ਅਰ ਜਿਸ ਦੇ ਆਪਣੇ ਢਿੱਡ ਦੋ ਜਣੇ ਭੀ ਇੰਸ..." ਨਾਲ਼ ਸਫ਼ਾ ਬਣਾਇਆ 181140 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Charan Gill" /></noinclude>{{gap}}ਲਾਹੌਰ ਭਾਗਾਂ ਵਾਲਾ ਸ਼ਹਿਰ ਹੈ, ਜਿਸਦੀ ਗੋਦ ਵਿਚ ‘ਸ਼ਰਫ਼' ਵਰਗਾ ਲਾਇਕ ਪੰਜਾਬੀ ਸ਼ਾਇਰ ਜੰਮਿਆਂ ਪਲਿਆ ਹੈ। ਜਿਸ ਪੰਜਾਬੀ ਨੂੰ ਸਰਕਾਰੇ ਦਰਬਾਰੇ ਕਿਤੇ ਢੋਈ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦੀ, ਅਰ ਜਿਸ ਦੇ ਆਪਣੇ ਢਿੱਡ ਦੋ ਜਣੇ ਭੀ ਇੰਸ ਨੂੰ ਇਲਮੀ ਜ਼ਬਾਨ ਮੰਨਣੋਂ ਕੰਨ ਕਤਰਾਉਂਦੇ ਹਨ, ਉਸ ਬੇਆਸਰੀ ਜ਼ਬਾਨ ਵਿਚ ਬੋਲਕੇ, ਪੜ੍ਹਿਆਂ ਦੇ ਪੜ੍ਹੋ ਬੁੱਤ ਬਣਾ ਕੋ ਖਲ੍ਹਾਰ ਛੱਡਣੇ, ਸ਼ਰਫ਼' ਦੀ ਜਾਂਦੂ ਬਿਆਨੀ ਦਾ ਜ਼ਿੰਦਾ ਸਬੂਤ ਹੈ। ਸ਼ਰਫ਼ ਦੇ ਮਾਨਯੋਗ ਉਸਤਾਦ ਬਾਬੂ ‘ਹਮਦਮ ਸਹਿਬ ਨੂੰ ਮੈਂ ਵਧਾਈ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਗੋਡੇ ਟੋਕ ਕੋ ‘ਸ਼ਰਫ਼' ਨੇ ਇਹ ਨਾਮ ਪਾਇਆ ਹੈ।ਜਿਸ ‘ਸ਼ਰਫ਼' ਦਾ ਨੌ ਜਵਾਨੀ ਵਿੱਚ ਇਹ ਰੰਗ ਹੈ, ਅੱਗੇ ਵਧ ਕੇ ਆਸ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਕਦੀ ਨਾਂ ਅਸਤਣ ਵਾਲਾ ਤਾਰਾ ਬਣੇਗਾ। {{gap}}'ਸ਼ਰਫ਼' ਦੇ ਕਲਾਮ ਵਿਚ ਗੁੱਝੀਆਂ ਉਡਾਰੀਆਂ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ 'ਨਸੀਮ' ਦੀ ਹਵਾ ਬੰਨ੍ਹ ਦਿਤੀ ਸੀ। ਮੁਹਾਵਰੇ ਬੜੇ ਸਾਦੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਜਿਸਤਰ੍ਹਾਂ ਘਰਾਂ ਵਿਚ ਬੋਲੇ ਚਾਲੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਅਕਸਰ ਮੁਹਾਵਰੇ ਦੋ ਅਰਥਾਂ ਵਾਲੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਆਸ਼ਾ ਹੈ ਕਿ ਕਿਸੇ ਦਿਨ ਨੂੰ ਸਾਡਾ ‘ਸ਼ਰਫ਼' ਪੰਜਾਬੀ ਦਾ ਇਕਬਾਲ ਬਣੇਗਾ। {{gap}}ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਸੁਣਕੇ ਬੜਾ ਆਨੰਦ ਹੋਯਾ ਹੈ; ਕਿ ‘ਸ਼ਰਫ਼ ਦੀਆਂ ‘ਲਾਲਾਂ ਦੀਆਂ ਲੜੀਆਂ' ਨੂੰ ਪੰਜਾਬੀ ਦੇ ਸਾਹਿਯਾ ਚਾਰਯ ਸ੍ਰੀ ਮਾਨ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਭਾਈ ਵੀਰ ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਨਾਮ ਪਰ ਸਮਰਪਣ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ, ਅਰ ਮਾਨ ਜੀ ਨੇ ‘ਸ਼ਰਫ਼' ਦੀ ਸ੍ਰੀ ਇਸ ਭੇਟਾ ਨੂੰ ਸ੍ਰੀਕਾਰਤਾ ਦਾ ਸ਼ਰਫ਼ ਬਖਸ਼ ਦਿਤਾ ਹੈ। ਸਚ ਮੁਚ ਇਹ ਸ਼ਰਧਾ ਦਾ ਫੁੱਲ ਇਸੇ ਕਾਵ੍ਯ ਮੰਦਰ ਵਿੱਚ ਚੱੜ੍ਹਨ ਦਾ ਅਧਿਕਾਰੀ ਸੀ। ‘ਸ਼ਰਫ਼' ਦੀ ਰਚਨਾ ਵਿੱਚ ਉਹ ਕੁਝ ਹੈ, ਜੋ ਹੋਰ ਕਿਤੇ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਨਜ਼ਰ ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਜਿਹੜੇ<noinclude>{{rh|10||}}</noinclude> k1vnbdm3yd1qcj7w5ir7qgbrim680kh