Enaid
Oddi ar Wicipedia
Yr enaid yw'r rhan ysbrydol o ddyn neu ddynes sy'n teimlo, deall, cofio ac amgyffred (mewn gwrthgyferbyniad â'r materol). Mae'r gred yn yr enaid yn hynafol iawn - fe'i ceir yng nghrefydd Yr Hen Aifft er enghraifft - ond fe'i cysylltir yn bennaf heddiw ag athrawiaethau'r crefyddau mawr sefydledig, sef Iddewiaeth, Cristnogaeth, Islam, Hindwaeth a Bwdhaeth, er bod yr ystyr yn amrywio, yn arbennig yn achos y ddwy olaf.
Credir fod gan yr enaid fodolaeth annibynnol ar y corff a'i fod yn bodoli mewn rhyw ffurf neu'i gilydd ar ôl marwolaeth.
Mae eiconiaeth Cristnogaeth yn ei ddarlunio'n aml fel baban newydd-anedig yn cael ei gludo i fyny i'r Nefoedd neu wedi'i lapio mewn llian, sy'n cynryhcioli mynwes Abraham. Yn yr Eglwys Fore mae'r gloyn byw yn ei gynrychioli, fel a welir yn y paentiadau gan Gristnogion cynnar ar furiau'r catacombs, er enghraifft (benthyciad o fytholeg Roeg a'r traddodiad Clasurol).
[golygu] Gweler hefyd
- Eneidyddiaeth (animism)
- Ysbryd