Roger de Flor
De Biquipedia
Roger de Flor (Brindisi, Italia, 1266 - Adrianopolis, Imperio Bizantino, 1307) estió un chefe d'os almogabars. Yera fillo de Ricardo de Flor, alemán d'orichen y falconero d'o emperador Federico II, que murió combatiendo contra Carlos d'Anjou en a baralla de Tagliacozzo.
Se combirtió en caballero d'a Orden d'o Temple y partizipó en a zaguera Cruzata, rescatando á los cristians de San Chuan d'Acre (Palestina) en l'inte que a ziudá estió prenita por os musulmans (1291). Os templarios li acusoron d'apoderar-se d'os suyos tresors y li itoron d'a Orden.
Se combirtió en merzenario á lo serbizio d'o rei Federico II de Sizilia (fillo de Pietro III, lo Gran, d'Aragón). Federico li nombró chefe d'as compañias d'almogabars, merzenarios aragoneses que ya eban partizipato en a conquista de Balenzia y Mallorca, y que yeran reforzando a presenzia aragonesa en Sizilia contra a casa d'Anjou (esfensa de Mesina, 1301).
En 1303 o emperador de Bizanzio, Andronico II, li demandó aduya ta fer fren á lo encorralamiento que li yeran fendo os turcos. Federico li nimbió a Gran Compañía catalana, una espedizión d'unos 4.000 almogabars y 39 naus baxo lo mando de Roger de Flor. Os almogabars contratacoron de traza efizién dende 1304, conquistando Filadelfia, Magnesia y Éfeso y obligando á los turcs á retirar-se ta las montañas d'o Taurus.
O emperador reconoxió á Roger de Flor as suyas bitorias nombrando-li megaduque (comandán d'a flota) y casando-li con a suya sobrina Maria; tot olbidando os abusos y crueleza d'os almogabars á la poblazión d'o Imperio. Manimenos, se xorrontó de l'angluzia de Roger cuan iste se queraba erixir en soberán d'a Asia Menor. Negozió con er o nombramiento de zesar, atorgando-li gran parti d'o territorio reconquerito. Poco dimpués estió asasinato mientres una lifara, con os suyos 130 capitostes, ta atacar posteriormén á la mayor parti d'o suyo exerzito.
En represalia, a resta d'os almogabars, baxo lo mando de Berenguer d'Entenza, atacoron o Imperio y van arranoron tot o que troboron en o suyo camín dica Constantinopla (feito conoxito como a Benganza Catalana). Dimpués, s'embrecoron en una serie de luitas internas que aprofeitoron os señors d'a zona ta establir dos estatos propios, os ducatos d'Atenas y Neopatria, que pasarban ta la Corona d'Aragón.
Roger de Flor consiguió una gran popularidá entre os suyos contemporanios grazias á la cronica de Ramon Muntaner. A suya fegura, combertita en mitica, estió lo prenzipal modelo de Tirán o Blanco, de Joanot Martorell.