Дрыгавічы

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі.

ДРЫГАВІЧЫ, магч. правільней драгавічы, гіст. другувіты, драгувіты, дрогувіты [патронім ад імя Дрыгавіт], усходнеславянскае племя (саюз плямёнаў), паўднёвага, магч., заходняга[1] паходжання, магчыма, патомкі зарубінецкіх плямёнаў.

У час 6—7 ст. масава рассяляліся з поўдня на поўнач, асноўная іх частка асела на землях між Зах. Дзвіной на поўначы і балоцістымі прасторамі на Пд ад Прыпяці[2] на поўдні, між левым берагам Дняпра на Пн ад упадзення ў яго Прыпяці на ўсходзе і ўмоўнай лініяй у б. Бельскім і Беластоцкім паветах на У ад мазавецкага г. Візна на захадзе. На сваіх паўночнай і заходняй межах заселеныя імі землі узаемна перамешваліся з землямі крывічоў.

Паводле займаных рачных сістэм, адрозніваюцца дрыгавічы прыпяцкія, бярэзіна-друцкія, нёманскія, дзвінскія.

Паводле гіст. дакументаў, дрыгавічы жылі таксама ў Македоніі (у вакол. г. Сялуна), у Фракіі (на р. Драгавіц, між Салонікамі і Вярэяй), на землях палабскіх славянаў.

Дрыгавічы, відаць, досыць рана мелі князёў (македонскія дрыгавічы — 685[3]).

Адна з асноўных крыніц утварэння беларускай народнасці.

Гл. таксама: Славяне, Вялікае перасяленне народаў, Славянская каланізацыя Беларусі.

  1. [Ерм1990] С. 22.
  2. Прыблізна па мяжы былых Мінскай і Валынскай губерній. [Ерм1990] С. 23.
  3. [Ерм1990] С. 43.

[рэдагаваць] Крыніцы

  • [Ерм1990] Ермаловіч М. Старажытная Беларусь: Полацкі і новагародскі перыяды. — Мн.: Маст. літ., 1990. ISBN 5-340-00614-X.