Կյանքի Խոսք Եկեղեցի
From Wikipedia
Անվանումները
Աղանդն ունի բազմաթիվ անուններ. “Բարգավաճման աստվածաբանություն”, “Բարգավաճման Ավետարան”, “Հավատքի շարժում”, “Հավատքի քարոզ”, որը միևնույն շվեդական “Կյանքի խոսք” աղանդն է, թեև այն տարբեր երկրներում ու քաղաքներում կրում է տարբեր անուններ. “Կենդանի ջուր”, “Կենդանի աղբյուր”, “Նոր կյանք”, “Ճշմարտության եկեղեցի”, “Նոր սերնդի եկեղեցի”, “Պատվիրանի եկեղեցի”, “Փառաբանության եկեղեցի”, “Կենդանի հավատք” և այլն:
Ծագումը
“Հավատքի շարժման” հիմնադիր- հայր կարելի է համարել ամերիկացի հայտնի օկուլտիստ քարոզիչ Էսսեք Ուիլյամ Քենյոնին (1867-1948), որը կրել է այնպիսի աղանդների հզոր ազդեցությունը, ինչպիսիք են “Քրիստոնեական գիտությունը”, “Միության քրիստոնեական դպրոցը” և “Բանականության գիտությունը”: “Բարգավաճման աստվածաբանության” ժամանակակից քարոզիչների շուրթերից հնչող բազմաթիվ հանրահայտ արտահայտություններ (օրինակ` “Ինչ դավանում եմ, այն էլ ստանում եմ”) շրջանառության մեջ է դրել Քենյոնը: 1983թ. շվեդական Ուպսալա քաղաքում հիմնվեց “Կյանքի Խոսք” ֆոնդը, որը ղեկավարում էր քարոզիչ Ուլֆ Էքմանը` Սկանդինավիայում “Բարգավաճման աստվածաբանության” գլխավոր առաջնորդը և այն ԱՊՀ տարածք (այդ թվում նաև Հայաստան) արտահանելու հոգևոր ղեկավարը
Ուսմունքի մասին
“Բարգավաճման աստվածաբանության” ուսմունքի համաձայն, մարդը ոգի ունեցող հոգի է, որ ապրում է մարմնում: Մարմինը լոկ չարիք է, և պետք է ձգտել ազատվել դրանից, քանի որ միայն հոգում են գտնվում մարդու անհատականությունն ու ինքնությունը, միայն հոգին է ստեղծվել Աստծո պատկերով ու նմանությամբ: Ոգին ու մարմինը գտնվում են սատանայի իշխանության ներքո և չեն կարող հաղորդակցվել Աստծո հետ: Այսպիսով ակնհայտ է կտրուկ դուալիզմը` բաժանված են մադրու հոգին և ոգի-մարմինը, ինչով և բացահայտորեն հակադրվում են քրիստոնեությանը, որն ուսուցանում է մարդու հոգու, ոգու և մարմնի եռամիասնություն: “Բարգավաճման աստվածաբանությունն” ուսուցանում է, որ յուրաքանչյուր ոչ քրիստոնյա սատանայի բնություն ունի, ընդ որում, քրիստոնյա ասելով, բնականաբար հասկանում են միայն աղանդի հետևորդներին: Եվ միայն իրենց աղանդին անդամակցող մարդը կարող է իր հոգում աստվածային բնություն ձեռք բերել: Միա’յն աղանդը կարող է մարդկանց ճշմարիտ ճանապարհը ցույց տալ, քանի որ անգամ Աստված` մարդուն հավիտենական կործանումից փրկելու իշխանություն չունի: Իսկ ահա աղանդին նվիրաբերվածները ձեռք են բերում Աստծո բնություն և ազատվում մեղքից, նրանք իրե’նք են իշխանություն ձեռք բերում Աստծուն ստիպելու, որ փրկի իրենց: Թեև դարձի եկած մարդու հոգին բոլորովին մեղքից ազատվում է, սակայն ոգին և մարմինը շարունակում են կապ պահպանել սատանայական աշխարհի հետ: Հեյգին պնդում է, որ ճշմարիտ քրիստոնյաներ են նրանք, ովքեր մկրտվել են Ս. Հոգով: Ջրով մկրտությանը նա այնքան էլ հարգալից չի մոտենում. “Հավատացյալը կարող է ջրով մկրտվել միայն արտաքնապես վկայելու համար այն, ինչ իր հետ կատարվել է վերստին ծնվելիս: Ես դա գիտեմ: Ես մկրտվել եմ ջրով, մահացել և ուղարկվել եմ դժոխք” Ինչպես տեսնում ենք, նման ուղևորությունները բնութագրական են Հեյգիի համար, որոնց մասին նա գրում է իր “Ես ուղևորվեցի դժոխք” գրքում (1989թ.): Նույն գրքում նա գրում է նաև երկինքներ կատարած իր ուղևորութան մասին, ուր նա իբր հասել էր Աստծո Աթոռին: շարունակելի... N.Որոտնեցի©