ბოსა-ნოვა
ვიკიპედიიდან
ბოსა-ნოვა (Bossa nova) ბრაზილიური მუსიკის სტილია, რომელიც 1950-იან წლებში შეიქმნა რიო-დე-ჟანეიროს კოპაკაბანასა და იპანემას ზღვისპირა უბნებში მცხოვრები სტუდენტებისა და მუსიკოსების მიერ. სახელი დაახლოებით ნიშნავს: "ახალი რითმი" ან "ახალი გზა". ბრაზილიაში თავდაპირველად ეს ჟანრი ცნობილი გახდა ჟოაო გილბერტოს შესრულებული ანტონიო კარლოს ჟობიმისა და ცინისიუს დე მორაესის კომპოზიციით "ჩეგა დე სოდადე" (პორტ. Chega de Saudade), რომლის ჩანაწერი 1958 წელს გამოვიდა.
სექციების სია |
[რედაქტირება] წარმოშობა და ისტორია
მუსიკას ფესვები სამბაში აქვს თუმცა იფრო კომპლექსურია ჰარმონიის მხრივ და ნაკლებად პერკუსიული. ჟანრზე დიდი ზეგავლენა იქონია ქულ-ჯაზმა და მასიურად პოპულარული გახდა ბრაზილიასა და მთელს ლათინურ ამერიკაში. ჟანრს ასევე საკმაოდ ვრცელი საერთაშორისო წარმატება ჰქონდა 1959 წელს კინოფილმი "შავი ორფეუსი"-ს და 1960 წელს სტან გეტსის ჩანაწერების გამოსვლის შემდეგ.
შეიძლება თუ არა ბოსა-ნოვას დაერქვას მიმდინარეობა დიდი დებატების საგანია. თუმცა, საყოველთაოდ აღიარებულია, რომ ამ ჟანრის წარმოშობა დიდი მოვლენა იყო ბრაზილიის მუსიკის იტორიაში. მან შემოიტანა მუსიკაში კომპლექსური ჰარმონიები, დაახლოვა ლირიკა მუსიკასთან, ხოლო არანჟირება - მუსიკალურ ფორმასთან. მან თავის მხრივ ზეგავლენა იქონია შედარებით გვიანდელ მიმდინარეობაზე ტროპიკალია. ბოსა ნოვას რეპერტუარი ძირიტადად შედგება სიმღერებისგან, მაშინ როცა მსგავსი ხმოვანების ინსტრუმენტალური მუსიკა სამბა-ჯაზის ჟანრს მიეკუთვნება.
უეჭველად ბოსა ნოვას ყველაზე ცნობილი სიმღერა არის ანტონიო კარლოს ჟობიმის "გოგონა იპანემადან" (A Garota de Ipanema), პორტუგალიურ და ინგლისურ ვარიანტებში.
[რედაქტირება] ინსტრუმენტები
[რედაქტირება] სტრუქტურა
[რედაქტირება] ცნობილი ბოსა–ნოვას მიმდევრები
ანტონიო კარლოს ჟობიმ, ჟაო გილბერტო, ელის რეგინა