ბაქრაძე, კონსტანტინე

ვიკიპედიიდან

კონსტანტინე სპირიდონის ძე ბაქრაძე (* 24 ნოემბერი, 1898, თბილისი ― † 28 აპრილი, 1970, იქვე), ქართველი ფილოსოფოსი, საქართველოს მეცნიერებათა აკადემიის აკადემიკოსი (1969), მეცნიერების დამსახურებული მოღვაწე (1943).

1922 წელს დაამთავრა თსუ, 1923-1925 წლებში იმყოფებოდა სამეცნიერო მივლინებით გერმანიაში. მუშაობდა ჰუსერლთან, რიკერტთან, ჰაიდეგერთან. 1930 წლიდან თსუ-ს პროფესორია. წლების მანძილზე ხელმძღვანელობდა ფილოსოფიის ისტორიისა და ლოგიკის კათედრებს. კვლევის ძირითადი სფერო - ფილოსოფიის ისტორია, ლოგიკა, შემეცნების თეორია. დიდი ღვაწლი მიუძღვის გერმანული დიალექტიკის ისტორიის საკითხების დამუშავებაში. ბაქრაძე იყო ფილოსოფიური სკოლების - ნეოკანტიანელობის, ფენომენოლოგიის, პრაგმატიზმის, ეგზისტენციალიზმის ცნობილი მკვლევარი; ამ ფილოსოფიის სისტემების განხილვისას მოითხოვდა ობიექტურობისა და პარტიულობის პრინციპის დაცვას, იმანენტური სიძნელეების ანალიზს. ბაქრაძემ სიცხადე შეიტანა ფილოსოფიის ბევრი ძირითადი ცნებისა და თეორიის გაგებაში, ყოფილ სსრკ-ში ერთ-ერთმა პირველმა დასვა და თავისებურად გადაწყვიტა ფორმალურ და დიალექტურ ლოგიკას შორის დამოკიდებულების პრობლემა, დაუპირისპირდა გაბატონებულ შეხედულებას, რომელიც უარყოფდა ფორმალურ ლოგიკას. პირველმა ყოფილ საბჭოთა კავშირში გამოაქვეყნა ლოგიკის სახელმძღვანელო (1946; რუსეულ ენაზე - 1955), ჟურნ. "ვოპროსი ფილოსოფიის" (1950, № 2) ფურცლებზე დაბეჭდილი მისი სტატიით - "ლოგიკისა და დიალექტიკის" დამოკიდებულების საკითხისათვის დაიწყო საკავშირო დისკუსი ლოგიკის ძირეულ პრობლემებზე. ბაქრაძის შრომებში გამოკვლეულია მარქსისტული შემეცნების თეორიის ისეთი საკვანძო საკითხები, როგორიცაა ჭეშმარიტების ობიექტურობის პრობლემა, ჭეშმარიტების კრიტერიუმის პრობლემა და სხვა.

[რედაქტირება] რესურსები ინტერნეტში