Vu Wikipedia, der fräier Enzyklopedie.
 |
Dëse Museksartikel ass eréischt just eng Skizz. Wann der méi iwwer dëst Thema wësst, sidd der häerzlech invitéiert aus dëse puer Sätz e richtegen Artikel ze schreiwen. Wann dir Hëllef braucht beim Schreiwen, da luusst bis an d'FAQ eran. |
An dësem Artikel geet et em d'Lidd de Feierwon, fir de Feierwon mat dem de Prophet Elias laut 2R 2,11 an den Himmel guefuer ass, kuckt Symbolik vum Feier an der Bibel.
De Feierwon ass e Lidd vum Michel Lentz. Et gouf de 4. Oktober 1859 fir d'éischt gesongen, an zwar fir den éischten Zuch ze feieren, deen deen Dag vun der Staadter Gare fortgefuer ass.
Um Knuedler, op der Trap virum Stadhaus, gouf et vun engem Chouer virgedroen, an den Text ass op Ziedelen un d'Leit verdeelt ginn. Den ursprénglechen Titel war D'Letzeburger. D'Lidd gouf séier am ganze Land bekannt a populär. Dee leschte Saz aus dem Refrain gouf zum Nationalmotto vu Lëtzebuerg erhuewen. Dëse gouf vun de Leit och alt a "Mir wëlle jo keng Preise ginn" ëmgewandelt.
An den 1960er a 1970er Jore war d'Melodie vum Feierwon all Dag um Ufanks- a Schlussclip vun den Emissiounen vun Télé Luxembourg ze héieren.
De Feierwon dén as bereet,
E päift durch d'Loft a fort e geet,
Am Dauschen iwer d'Stroos vun Eisen,
An hie geet stolz den Noper weisen,
Dat mir nun och de Wee hu fond,
Zum éiweg grousse Völkerbond,
Refr.:
Kommt hier aus Frankräich, Belgie, Preisen,
Mir wellen iech ons Hémecht weisen,
Frot dir no alle Säiten hin,
Mir welle bleiwe wat mir sin.
Frot dir no alle Säiten hin,
Mir welle bleiwe wat mir sin.
Mir hale fest un onser Scholl,
Vu Léift fir d'Land sin d'Hiezer voll;
Wa mir och keng Milliounen zielen,
Dir gëtt ons uechter d'Welt ze wielen;
Mir ruffen all aus engem Monn:
Ke bessert Land beschéngt jo d'Sonn!
D'Natur, déi laacht ons iwerall,
Si rëscht de Biereg an den Dall
Mat Fielse wéi gewalteg Riesen,
Stret Blummen iwer Gart a Wisen:
Ké Keppchen Ierd, wou Halm a Räis
Net riede vun dem eise Fläiß
An d'Voll'k a mengem Heemechtsland
Huet géint all Mensch d'Häerz op der Hand;
Seng Fräiheet deet em d'A blenken,
An d'Trei, déi deet seng Wierder klenken;
Seng Sprooch matt hire friemen Téin,
D'Gemittlechkeet, déi mecht se schéin.
Mir hu keng schwéier Lascht ze dron
Fir eise Staatswon dun ze gon;
Keng Steire kommen äis erdrecken,
Keen Zwang de fräie Geescht erstecken;
Mir maachen spuersaam eise Stot,
Kee Biirger a kee Bauer klot.
An huet dir dann de Wäert erkannt
Vum klenge Lëtzebuerger Land,
An dir musst fort rem vun éis goen,
Da kennt dir an der Heemecht soen:
't ass d'Gréisst net graad, déi d'Glëckbedeit,
Well an deem Land si glecklech Leit !
|
