Коњаница
Од Википедија, слободна енциклопедија
Коњаницата (Коњицата) е дел од копнената војска која се карактеризира со поголема мобилност и силина на фронтален удар во однос на пешадијата. Историски, коњаницата се состоела од војници кои јаваат на коњи, камили, слонови и други животни способни да понесат човек во борба. Основни типови на коњаница се лесна и тешка (оклопена).
Иако има индиции дека во праисториска Европа имало некои форми на припитомување на коњи пред десетици илјади години, општоприфатено е дека коњите почнале да се користат за транспорт околу четири илјади години п.н.е. во степите на Централна Азија. Најраните коњанички единици биле борните коли кои во Сумер и другите месопотамиски цивилизации ги влечеле магариња. Борни коли со коњи, особено двоколки, се карактеристични за индоевропските освојувања кои се движеле од Централна Азија кон Европа, Блискиот Исток и Индија околу 1700 г.п.н.е.
Важни моменти во развојот на коњаницата биле воведувањето на оклопени јавачи во Партија и пронаоѓањето на узенгиите во Кина (најдоцна до III век н.е., во Европа стигнало во IV век), кои овозможувале комбинирање на силината на ударот на коњот и јавачот при напад со оружје за блиска борба. Новите модели на седло, како норманското седло, кое овозможувало јавачот да го искористи движењето на коњот за да фрли копје (џилит) со поголема силина од пешадиец, истовремено придржувајќи се со стегање на бедрата и наслонот од седлото.
Ефективноста на коњаницата опаѓала со развојот на огненото стрелачко оружје и артилеријата. Во многу армии, единиците кои спаѓале во коњаница во минатото се преориентирани на користење тенкови или хеликоптери како средство за транспорт.