Banal na Komedya
Mula sa Tagalog Wikipedia, ang malayang ensiklopedya.
Ang Banal na Komedya (Italyano: Divina Commedia) na isinulat ni Dante Alighieri mula 1308 hanggang sa kanyang kamatayan noong 1321 ang malawakang itinuturing na pangunahing tulang epiko ng literaturang Italyano, at isa sa mga pinakadakila ng literaturang pandaigdig. Sa kalakihan ng impluwensya nito, naaapekto nito hanggang sa ngayon ang pananaw Kristyano ng kabilang buhay o afterlife.
[baguhin] Kayarian at kuwento
Binubuo ang Banal na Komedya ng tatlong cantica, Impyerno, Purgatoryo, at Paraiso, binubuo ito ng mga canto: 34 ang una, 33 ang ikalawa, at 33 ang ikatlo. Nagsisilbi ang unang canto ng Impyerno bilang panimula ng buong epiko, na ginawang 33 canto ang haba ng bawat cantica. Kilala ang bilang 3 sa gawang ito, kinakatawan ang haba ng bawat cantica dito. At saka, hindi aksidente na may kabuuang 100 mga canto nito. Ang ginamit iskimang bersikulo na terza rima ay ang hendecasyllable (linya ng labing-isang pantig), na may linyang binubuo ng mga tercet sang-ayon sa iskimang tugma na ABA BCB CDC . . . YZY Z.
Nagsasalita ang manunula sa unang persona sa kanyang paglalakbay sa tatlong lugar na nasasakupan ng mga namatay, sa panahong ng Semana Santa noong tagsibol ng 1300. Si Vergilius, ang Romanong manunula at may-akda ng Aeneis, ang kanyang gabay sa Impyerno at Purgatoryo, at si Beatrice, ang huwarang ganap na babae para kay Dante, ang kanya namang gabay sa Paraiso. Ipinangalan si Beatrice sa isang babaeng maliban sa asawa ni Dante, na hindi pinapaniwalaan na siya'y nasangkot; hinahangaan lamang niya ito sa malayo at hindi isinasagawa ang mga ganoong pagnanasa.
Bituin ang huling salita sa bawat tatlong bahagi ng Komedya.