Барока

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі.

Баро́ка (па-італьянску: barocco — «дзіўны»; па-партугальску: perola barroca — «жамчужына няправільнай формы»; існуюць і іншыя здагадкі аб паходжанні гэтага слова) — характарыстыка еўрапейскай культуры XVIIXVIII стагоддзяў, цэнтрам якой была Францыя.

Зьмест

[рэдагаваць] Барока ў мастацтве

Барока з аднаго боку цягнулася да ўрачыстага «вялікага стылю», але ў той жа час адлюстроўвала ўяўленні аб складанасці, шматстатнасці, зменлівасці свету. Барока ўласцівыя кантраснасць, напружанасць, дынамічнасць выяў, афектацыя, імкненне да велічы і пышнасці, да сумяшчэння рэальнасці і ілюзіі, да зліцця мастацтваў (гарадскія і палацава-паркавыя ансамблі, опера, культавая музыка); адначасова — тэндэнцыя да аўтаноміі асобных жанраў (саната, сюіта ў інструментальнай музыцы).

[рэдагаваць] Барока ў жывапісу

У жывапісу барока характарызуецца дынамізмам, пышнасцю форм, самыя характэрныя рысы барока - кідкая квяцістасць і дынамічнасць; яркі прыклад — Рубенс, Караваджо. У каталіцкай Фландрыі мастацтва барока заквітнела ў творчасці Рубенса. За межамі Італіі стыль барока пусціў найглыбейшыя карані ў каталіцкіх краінах, а, напрыклад, у Брытаніі яго ўплыў было малаважным.

[рэдагаваць] Архітэктура барока

Для архітэктуры барока характэрны прасторавы размах, злітнасць, цякучасць складаных, звычайна крывалінейных формаў. У італьянскай архітэктуры самым бачным прадстаўніком мастацтва барока быў Карла Мадерна (15561629), які парваў з маньерызмам і стварыў свой уласны стыль. Яго галоўнае тварэнне — фасад рымскай царквы Санта-Сусана (1603). Квінтэсенцыяй барока, уражлівым зліццём жывапісу, скульптуры і архітэктуры лічыцца капэла Каранара ў цэркве Санта-Марыя дэлла Вікторыя (16451652).

[рэдагаваць] Музыка Барока

[рэдагаваць] Вонкавыя спасылкі

 Барокасховішча мультымэдыйных матэрыялаў