Эліё Вітарыні
Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі.
Эліё Вітарыні (па-італьянску Elio Vittorini) (23 ліпеня 1908, Сыракуза - 12 лютага 1966, Мілян) — італьянскі пісьменьнік-самавук, перакладчык.
Нарадзіўся ў Сыракузе. У дзяцінстве разам з бацькам-чыгуначнікам вандраваў па Сыцыліі. Пасьля заканчэньня сярэдняй школы без жаданьня наведваў бухгальтарскую школу, пакуль, пасьля некалькіх уцёкаў з дому, у 1924 годзе ня зьехаў з Сыцыліі.
Некаторы час працаваў рахункаводам на будаўнічым прадпрыемстве ў Вэнэцыі Джуліі, а пасьля пераехаў у Флярэнцыю, дзе працаваў карэктарам у газэце "Nazione".
У гэты час пачаў пісаць артыкулы і празаічныя творы, якія дасылаў Курцыё Маляпартэ, а той друкаваў у часопісе "Conquista dello Stato".
У 1927 годзе ў "La Fiera Letteraria" публікуе першы значны празаічны твор "Ritratto di re Gianpiero" ("Партрэт караля Джанп'ера").
У 1933-1934 гадах у выдавецтве "Solaria" па частках выходзіць раман "Чырвоны гвазьдзік", які праз фашысцкую цэнзуру мог выйсьці цалкам толькі ў 1948 годзе.
У 1934 годзе з прычыны атручаньня волавам быў вымушаны пакінуць сваю працу карэктара і зарабляў на жыцьцё перакладамі з ангельскай (вядомыя яго пераклады Фолкнэра, По, Лоўрэнса).
У 1938-1939 гадах выходзіць па частках у часопісе "Letteratura" раман "Conversazione in Sicilia" ("Размова на Сыцыліі"), які быў выдадзены адной кнігай у 1941 годзе.
У 1939 годзе Вітарыні пераязджае ў Мілян, дзе займаецца выданьнем сэрыі "La Corona" і зьяўляецца куратарам анталёгіі амэрыканскай літаратуры, якая праз фашысцкую цэнзуру была выдадзеная толькі ў 1942 годзе.
У 1942 годзе пісьменьнік збліжаецца з падпольнай камуністычнай партыяй і актыўна ўдзельнічае ў супраціве.
У 1945 годзе засноўвае часопіс "Il Politecnico", прысьвечаны сучаснай культуры, а таксама публікуе раман "Uomini e no" ("Людзі і нелюдзі").
У апошнія гады жыцьця працуе кансультантам у вядомым выдавецтве "Einaudi". Памёр у Міляне ў 1966 годзе.
[рэдагаваць] Бібліяграфія
- "Conversazione in Sicilia" ("Размова на Сыцыліі")
- "Uomini e no" ("Людзі і нелюдзі")
- "Il garofano rosso" ("Чырвоны гвазьдзік")
- "Erica e suoi fratelli" ("Эрыка і яе браты")
- "Le donne dі Messina" ("Жанчыны Мэсыны")
- і інш.