Слова
Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі.
Сло́ва — асноўная намінатыўная й кагнітыўная адзінка мовы, што выкарыстоўваецца для найменьня й паведамленьня аб прадметах, прыкметах, працэсах і адносінах. Слова ўяўляе сабою структурна-сэмантычную двухбаковую адзінку мовы, якая валодае формай (плянам выразу) і значэньнем (плянам зьместу).
Асноўныя ўласьцівасьці слова:
- Фанэтычная аформленасьць (наяўнасьць галоўнага націску).
- Сэмантычная аформленасьць (наяўнасьць лексычнага, граматычнага, структурнага значэньня).
- Намінатыўная функцыя (назоў зьявы рэчаіснасьці й паданьне яго ў выглядзе лексычнага значэньня).
- Узнаўляльнасьць (слова існуе ў мове як гатовая самастойная адзінка і ў момант маўленьня ўзнаўляецца, а не вынаходзіцца зноўку).
- Сінтаксычная самастойнасьць (здольнасьць быць ужытым у якасьці асобнага выказваньня; адносная свабода разьмяшчэньня слоў у сказе).
- Унутраная лінейная арганізацыя (cлова складаецца з марфэм).
- Непранікальнасьць слова (немагчымасьць разрыву адзінкі іншымі элемэнтамі). Выключэньні: "ніхто", "ні ад каго" й да таго падобнае
- Цэльнааформленасьць
- Валентнасьць (здольнасьць спалучацца зь іншымі словамі па вызначаных сэмантычных і граматычных законах).
- Матэрыяльнасьць (існаваньне слова ў гукавай/графічнай абалонцы).
- Інфарматыўнасьць (аб'ём ведаў аб зьяве рэчаіснасьці).
Словы падзяляюцца на знамянальныя (што абазначаюць некаторыя паняцьці) і службовыя, што служаць для сувязі слоў паміж сабою.
Словы падзяляюцца таксама на розныя часьціны мовы.