Браніслаў Нушыч
Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі.
Браніслаў Нушыч (па-сэрбску Бранислав Нушић/Branislav Nušić) (8 кастрычніка 1864, Бялград - 19 студзеня 1938) сэрбскі празаік, драматур, эсэіст, журналіст і дыплямат.
Зьмест |
[рэдагаваць] Біяграфія
Нарадзіўся ў Бялградзе як Алкібіяд Нуша. Ягоны бацька гандляваў збожжам, але ў хуткім часе пасьля нараджэньня дзіцяці страціў свой капітал. Сям'я пераехала ў Смэдэрэва, дзе Нушыч правёў дзяцінства. Па дасягненьні 18 гадоў афіцыйна зьмяніў імя на "Браніслаў Нушыч". Скончыў юрыдычны факультэт у Бялградзе ў 1884 годзе.
Удзельнічаў у сэрбска-баўгарскай вайне 1885 году. Пасьля вайны надрукаваў у газэце "Днэвны ліст" кантравэрсыйны верш "Два рабы", за які быў асуджаны на два гады катаргі. У вершы высьмейвалася сэрбская манархія, і ў першую чаргу кароль Мілан Абрэнавіч.
У 1889 годзе заняў дзяржаўную пасаду - стаўся чыноўнікам МЗС і быў адпраўлены ў консульства ў Бітале, дзе ажаніўся ў 1983 годзе. На поўдні Сэрбіі і ў Македоніі правёў каля дзесяці гадоў. Ягонай апошняй пасадай ў гэтым рэгіёне было месца віцэконсула ў Прышціне.
У 1900 годзе прызначаны сакратаром Міністэрства асьветы і загадчыкам літаратурнай часткі Нацыянальнага тэатру ў Бялградзе. З 1904 году кіруе Сэрбскім нацыянальным тэатрам у Новым Садзе. У 1905 годзе пакінуў гэтую пасаду і пераехаў у Бялград, дзе працаваў журналістам. Пісаў пад псэўданімам "Бен Акиба". У 1912 годзе ў функцыі дзяржаўнага чыноўніка вярнуўся ў Біталу, а ў 1913 годзе заснаваў тэатар у Скоп'і, дзе жыў да 1915 году. Пакінуў краіну разам з войскам у часе Першай сусьветнай вайны, да канца баявых дзеяньняў жыў у Італіі, Швайцарыі, Францыі.
Пасьля вайны кіруе адзьдзелам мастацтва Міністэрства асьветы (да 1923 году), Нацыянальным тэатрам у Сараеве. У 1927 годзе вяртаецца ў Бялград.
У 1933 годзе выбраны ў сябры Сэрбскай каралеўскай акадэміі.
[рэдагаваць] Творчасьць
Творчая спадчына Нушыча вельмі абсяглая і размаітая. Пасьля першых паэтычных спробаў пераарыентаваўся на рэалістычную і гумарыстычную прозу і камэдыі, якія пісаў з 1880-х гадоў да канца 19 стагодзьдзя. У сатыры Нушыча адлюстроўвалася частка сэрбскай палітычнай рэчаіснасьці, і ўсё ж ён быў больш гумарыстам і жартаўніком, чым сатырыкам.
Патрыятычныя драмы Нушыча не дасягаюць літаратурнага ўзроўню ягоных камэдый.
[рэдагаваць] Бібліяграфія
[рэдагаваць] Драмы
- "Тако је морало бити"
- "Јесења киша"
- "Иза божјих леђа"
- "Пучина"
[рэдагаваць] Камэдыі
- "Госпођа министарка"
- "Народни посланик"
- "Мистер Долар"
- "Ожалошћена породица"
- "Покојник"
- "Сумњиво лице"
- "Др"
- "Протекција"
- "Свет"
- "Пут око света"
[рэдагаваць] Раманы
- "Аутобиографија"
- "Општинско дете" (у Сараеве выдадзена як "Općinsko dijete")
- "Хајдуци"
[рэдагаваць] Апавяданьні
- "Политички противник"
- "Посмртно слово"
- "Класа"
- "Приповетке једног каплара"
[рэдагаваць] Трагедыі
- "Кнез Иво од Семберије"
- "Хаџи-Лоја"
- "Наход"