Генадзь Каханоўскі
Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі.
Гена́дзь Кахано́ўскі (8 студзеня 1936 — 10 студзеня 1994) — беларускі гісторык, краязнавец, які ўсё жыцьцё прысьвяціў роднаму Маладэчанскаму краю.
[рэдагаваць] Біяграфія
Нарадзіўся 8 студзеня 1936 у Дамашах каля Маладэчна. Юначыя гады правёў у Маскве, дзе ачольваў беларускае студэнцкае зямляцтва, сустракаўся там з Уладзімерам Дубоўкам і Міколам Улашчыкам.
Па заканчэньні вучобы вярнуўся ў Маладэчна, працаваў ў абласным краязнаўчым музэі, дзе стварыў экспазыцыю, за якую яго абвінавацілі ў нацыяналізьме. У 1969 атэстацыйная камісія прызнала працу маладога гісторыка-патрыёта шкоднай для камуністычнага выхаваньня савецкіх людзей. Звольненага Каханоўскага аднавілі на працы, дзякуючы заступніцтву Максіма Танка і Янкі Брыля, але нападкі на вучонага не спыняліся.
У 1989 спрычыніўся да заснаваньня Беларускага краязнаўчага таварыства і стаў яго першым старшынём. У 1992 абараніў першую ў Беларусі доктарскую дысэртацыю па крыніцазнаўстве матэрыяльнай і духоўнай культуры нашага народу. Напісаў і выдаў шэраг кніг па фальклярыстыцы і археалёгіі, дасьледаваньні, прысьвечаныя Яўстаху Тышкевічу, Адаму Кіркору, Максіму Багдановічу.
Памёр 10 студзеня 1994 у Маладэчна ва ўзросьце 58 гадоў.