Міларад Павіч
Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі.
Міларад Павіч (па-сэрбску Milorad Pavić/ Милорад Павић) (нар. 15 кастрычніка 1929 году ў Бялградзе)— знакаміты сэрбскі празаік, паэт, гісторык літаратуры, перакладчык. Сябра Сэрбскай акадэміі навук і мастацтва з 1991 году.
Нарадзіўся ў пісьменьніцкай сям'і. Жыве ў Бялградзе, жанаты зь пісьменьніцай Ясьмінай Міхайлавіч. Творы Павіча актыўна перакладаюцца на шматлікія мовы. Быў намінаваны на Нобэлеўскую прэмію у галіне літаратуры. Выкладаў ва ўнівэрсытэтах у Бялградзе, Парыжы, Вене, Фрайбургу, Рэгенсбургу і інш.
[рэдагаваць] Бібліяграфія
- "Палимпсести песме", 1967 ("Палімпсэсты верша")
- "Гвоздена завеса", 1973 ("Жалезная завеса")
- "Коњи светога Марка", 1976 ("Коні сьвятога Марка")
- "Руски хрт", 1979 ("Рускі хорт")
- "Душе се купају последњи пут", 1982 ("Душы купаюцца апошні раз")
- "Хазарски речник", 1984 ("Хазарскі слоўнік")
- "Предео сликан чајем", 1988 ("Краявід, намаляваны чаем")
- "Изврнута рукавица", 1989 ("Вывернутая пальчатка")
- "Унутрашња страна ветра", 1991 ("Унутраны бок ветру")
- "Последња љубав у Цариграду", 1994 ("Апошняе каханьне ў Канстантынопалі")
- "Шешир од рибље коже", 1996 ("Капялюш з рыбінай скуры")
- "Стаклени пуж", 1998 ("Шкляны смоўж")
- "Кутија за писање", 1999 ("Скрынка для пісьма")
- і інш.