Адам Станкевіч

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі.

Станке́віч, Ада́м (6 студзеня, 1891 па новым стылі – 29 сьнежня, 1949) — беларускі каталіцкі сьвятар, літаратуразнаўца, выдавец, дзеяч беларускага адраджэньня ў Заходняй Беларусі.

[рэдагаваць] Біяграфія

Нарадзіўся ў вёсцы Арляняты (тады Віленская губэрня, цяпер Смаргонскі раён Менскай вобласьці). Скончыў Віленскую духоўную сэмінарыю і духоўную акадэмію у Санкт-Пецярбурзе. Адзін зь першых пачаў ужываць беларускую мову ў багаслужэньні. Быў галоўным рэдактарам і выдаўцом газэты беларускіх каталікоў «Крыніца», а потым выдаваў часапіс «Хрысьціянская думка» ў 19271938 гадох. У 1938 годзе высланы польскімі ўладамі зь Вільні ў Слонім на 5 гадоў. Увосень 1939 году вярнуўся ў Вільню, дзе і перажыў Другую сусьветную вайну, будучы сьвятаром касьцёла сьвятога Міхала. Арыштаваны савецкімі ўладамі 7 сьнежня 1944 году, але неўзабаве адпушчаны. Паўторна арыштаваны 13 красавіка 1949 году, прысуджаны да 25 гадоў лягераў. Адпраўлены ў Азярлаг (лягер сыстэмы ГУЛАГ у Тайшэце, Іркуцкая вобласьць, Расея), дзе і памёр у той жа год.

[рэдагаваць] Творы

  • Doktor Francišak Skaryna — pieršy drukar biełaruski (1525–1925). Wilnia, 1925
  • Biełaruskaja mowa u školach Biełarusi XVI i XVII st. Wilnia, 1928
  • Rodnaja mowa u swiatyniach. Wilnia, 1929
  • Вітаўт Вялікі і Беларусы. Вільня, 1930
  • Francis Bahušewič: Jaho žyćcio i tworčaść:
  • U tryccatyja uhodki (1900-1930). Wilnia, 1930
  • Да гісторыі беларускага палітычнага вызваленьня. Вільня, 1935
  • Міхал Забэйда-Суміцкі і беларуская народная песьня. Вільня, 1938
  • Biełaruski chryscijanski ruch. Wilnia, 1939
  • Хрысьціянства і Беларускі народ. Вільня, 1940

[рэдагаваць] Вонкавыя спасылкі