Браніслаў Нушыч

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі.

Браніслаў Нушыч (па-сэрбску Бранислав Нушић/Branislav Nušić) (8 кастрычніка 1864, Бялград - 19 студзеня 1938) сэрбскі празаік, драматур, эсэіст, журналіст і дыплямат.


Зьмест

[рэдагаваць] Біяграфія

Нарадзіўся ў Бялградзе як Алкібіяд Нуша. Ягоны бацька гандляваў збожжам, але ў хуткім часе пасьля нараджэньня дзіцяці страціў свой капітал. Сям'я пераехала ў Смэдэрэва, дзе Нушыч правёў дзяцінства. Па дасягненьні 18 гадоў афіцыйна зьмяніў імя на "Браніслаў Нушыч". Скончыў юрыдычны факультэт у Бялградзе ў 1884 годзе.

Удзельнічаў у сэрбска-баўгарскай вайне 1885 году. Пасьля вайны надрукаваў у газэце "Днэвны ліст" кантравэрсыйны верш "Два рабы", за які быў асуджаны на два гады катаргі. У вершы высьмейвалася сэрбская манархія, і ў першую чаргу кароль Мілан Абрэнавіч.

У 1889 годзе заняў дзяржаўную пасаду - стаўся чыноўнікам МЗС і быў адпраўлены ў консульства ў Бітале, дзе ажаніўся ў 1983 годзе. На поўдні Сэрбіі і ў Македоніі правёў каля дзесяці гадоў. Ягонай апошняй пасадай ў гэтым рэгіёне было месца віцэконсула ў Прышціне.

У 1900 годзе прызначаны сакратаром Міністэрства асьветы і загадчыкам літаратурнай часткі Нацыянальнага тэатру ў Бялградзе. З 1904 году кіруе Сэрбскім нацыянальным тэатрам у Новым Садзе. У 1905 годзе пакінуў гэтую пасаду і пераехаў у Бялград, дзе працаваў журналістам. Пісаў пад псэўданімам "Бен Акиба". У 1912 годзе ў функцыі дзяржаўнага чыноўніка вярнуўся ў Біталу, а ў 1913 годзе заснаваў тэатар у Скоп'і, дзе жыў да 1915 году. Пакінуў краіну разам з войскам у часе Першай сусьветнай вайны, да канца баявых дзеяньняў жыў у Італіі, Швайцарыі, Францыі.

Пасьля вайны кіруе адзьдзелам мастацтва Міністэрства асьветы (да 1923 году), Нацыянальным тэатрам у Сараеве. У 1927 годзе вяртаецца ў Бялград.

У 1933 годзе выбраны ў сябры Сэрбскай каралеўскай акадэміі.


[рэдагаваць] Творчасьць

Творчая спадчына Нушыча вельмі абсяглая і размаітая. Пасьля першых паэтычных спробаў пераарыентаваўся на рэалістычную і гумарыстычную прозу і камэдыі, якія пісаў з 1880-х гадоў да канца 19 стагодзьдзя. У сатыры Нушыча адлюстроўвалася частка сэрбскай палітычнай рэчаіснасьці, і ўсё ж ён быў больш гумарыстам і жартаўніком, чым сатырыкам.

Патрыятычныя драмы Нушыча не дасягаюць літаратурнага ўзроўню ягоных камэдый.


[рэдагаваць] Бібліяграфія

[рэдагаваць] Драмы

  • "Тако је морало бити"
  • "Јесења киша"
  • "Иза божјих леђа"
  • "Пучина"

[рэдагаваць] Камэдыі

  • "Госпођа министарка"
  • "Народни посланик"
  • "Мистер Долар"
  • "Ожалошћена породица"
  • "Покојник"
  • "Сумњиво лице"
  • "Др"
  • "Протекција"
  • "Свет"
  • "Пут око света"

[рэдагаваць] Раманы

  • "Аутобиографија"
  • "Општинско дете" (у Сараеве выдадзена як "Općinsko dijete")
  • "Хајдуци"

[рэдагаваць] Апавяданьні

  • "Политички противник"
  • "Посмртно слово"
  • "Класа"
  • "Приповетке једног каплара"

[рэдагаваць] Трагедыі

  • "Кнез Иво од Семберије"
  • "Хаџи-Лоја"
  • "Наход"


[рэдагаваць] Вонкавыя спасылкі