Уладзімер Арлоў

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі.

Уладзімер Аляксеевіч Арлоў (25 жніўня 1953, Полацак) — гісторык, паэт, віцэ-прэзідэнт Беларускага ПЕН-цэнтра. Грэка-каталік.

Зьмест

[рэдагаваць] Біяграфія

У 1970 скончыў сярэднюю школу ў Полацку, з 1970 па 1975 студэнт гістарычнага факультэту БДУ. Пасля канчатка вучобы працаваў у Наваполацку выкладчыкам гісторыі ў школе, з 1976 па 1986 — у рэдакцыі газэты «Хімік». У 1986 становіцца чальцом Саюза беларускіх пісьменнікаў. З 1988 — супрацоўнік выдавецтва «Мастацкая літаратура». У 1988 становіцца сябрамБНФ. У 1989 выйшаў з КПСС. З 1992 двойчы абіраўся ў Сойм БНФ. З 1997 — супрацоўнік рэдакцыі часопіса «Крыніца».

Першыя свае вершы надрукаваў у студэнцкіх часопісах: у 1973 годзе ў Наваполацку ў часопісе «Блакітны ліхтар», а ў 1974 годзе ў Менску ў часопісе «Мілавіца».

Жанаты. Мае двух сыноў: Раман (удзельнік групы J:морс) і Багдан.

[рэдагаваць] Творчасць

Творы Ўладзімера Арлова перакладзены на 25 моў.

  • сцэнары навукова-дакументальных фільмаў «Ефрасіння Полацкая», «Полацкія лабірынты», «Сімеон Полацкі»

[рэдагаваць] Прэміі

  • 1986 — Лаўрэат прэміі Ленінскага камсамола Бeларуси (за кнігу «Добрыя дзень, траўня Шыпшына»),
  • 1991 — За ўкладанне ў распрацоўку тэмы гістарычнага мінулага Беларусі ўзнагароджаны медалем Францішка Скарыны,
  • 1993 — Выдавецкая прэмія імя Ўладзіміра Караткевіча,
  • 1996 — Лаўрэат Літаратурнай прэміі Францішка Багушэвіча Беларускага ПЕН-цэнтра.

[рэдагаваць] Спасылкі

На іншых мовах