Kaapkolonie
vanuit Wikipedia, die vrye ensiklopedie.
|
Kaapkolonie |
Voor 1806 Vanaf 1806 tot 1870 |
Die Kaapkolonie was 'n deel van Suid-Afrika onder Britse beset gedurende die 19e eeu. Dit het gestrek vanaf die Atlantiese Oseaan ooswaarts; die finale oostelike grens, na vele oorloë teen die Xhosas, is by die Visrivier getrek. In die noorde het die Oranjerivier, ook bekend as die Garieprivier, vir lank as die grens gedien, alhoewel gebied tussen die rivier en die suidelike grens van Botswana later daarby gevoeg is.
Die geskiedenis van die Kaapkolonie begin in 1652 met die stigting van Kaapstad deur die Nederlandse kommandeur Jan van Riebeeck, wat in diens van die Verenigde Oos-Indiese Kompanjie (VOC) was.
Napoléon het die Sewe Provinsies van Nederland in 1795 beset, wat die moederland van die VOC was. Dit het Brittanje gepor om die Kaap in 1795 te beset as taktiek gedurende die Napoleontiese Oorloë. Die VOC dra sy landgebiede oor na die Bataafse Republiek in 1798, en hou op bestaan in 1799. Die Britse mag gee die Kaapkolonie weer terug aan die Bataafse Republiek in 1803.
In 1806 word die Kaap weer deur die Britse mag beset gedurende die Slag van Blauberg in 'n poging om Napoléon uit die Kaap te hou, asook om die handelsroetes na die Verre Ooste te beheer.
'n Britse kolonie word op 8 Januarie 1806 daargestel, en die Kaapkolonie bly onder Britse beheer tot die vorming van die Unie van Suid-Afrika in 1910, waarna dit die Provinsie van die Kaap die Goeie Hoop geword het, beter bekend as die Kaapprovinsie.