Pintxo

Wikipedia(e)tik

Antxoa, piper berde, piper gorri eta arrautza egosi pintxoa.
Handitu
Antxoa, piper berde, piper gorri eta arrautza egosi pintxoa.

Pintxoak tabernetako jaki zati txikiak dira, edariarekin batera bizpahiru mokadutan hartzekoak. Ohikoenak ogi zati gainean jartzen dira, txotxak eutsita. Azken urteotan garapen handia izan dute, Euskal Sukaldaritza Berriaren oinarri nagusietako bihurtuz eta euskal gastronomian gehien esportatzen den jaki edo ideia izanik. Horregatik, mota eta aldaera asko ageri dira, taberna asko eta asko halako lehia batean sartu direlarik pintxo bereziak sortzeko, guztion aho-gozagarri.

Euskal Herriko ia taberna guztietan ditugu eskuragai, hainbat mota, itxura eta prestaketa mailekin. Baina aukera handiena Bilboko eta, batez ere, Donostiako alde zaharrean aurkituko ditugu. Ohitura handienekoak txatka pintxoa, piper berde eta antxoa pintxoa, tortilla pintxoa eta mota askotako frijituak dira: kroketak, piper beteak, gaztazko bolak, etab.

Izenaren jatorria gaztelerako ‘pincho’tik dator, normalean txotx batek eusten baitu jaki prestatua (ad. izkira) oinarriko ogi zatiari. Euskaraz, zizka-mizka ere deitzen zaio, baina ez da azken urteotan pintxoaren arrakastarekin barreiatu den terminoa. Gazteleraz tapa (edaria estaltzeko platertxo dela-eta) edo banderilla (zezenketaren antzekotasuna dela-eta) du izena, frantsesez amuse-gueule (jateko plazera aurpegian nabari delako) eta ingelesez snack (hozkadan onomatopeia dela-eta).