قصههای کردی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
قصههای کردی بخشی از گنجینه پربار فرهنگ ملی ایرانیان و ایرانیزبانان است. قصههای کردی شامل دو بخش «سروده» و «غیرسروده» است. بخش سروده را "به یتوباو" (Beytû baw) یا «به یت» و بخش غیرسروده را، چیروک (čirok) میگویند که شمار آنها به صدها میرسد. هریک از این قصه ها، حاوی پندها و نکتههای شیرین فراوان است با درونمایه اخلاقی، مذهبی، دلدادگی و حماسی. با وجود رشد سریع رسانههای گروهی, هنوز هم در آبادیها و روستاهای دور و نزدیک کردستان قصهها مورد توجه و علاقه فراوان مردم است.
تاکنون خاورشناسانی چند درباره این قصهها به پژوهش پرداخته و آثاری در این زمینه به نگارش در آورده اند, در سالهای اخیر از سوی پژوهشگران ایرانی کوشش زیادی برای گردآوری قصهها آغاز شده است. نمونهای از قصههای کردی معاصر رشته مروارید (ڕشتهٔ مرواری) است.
[ویرایش] نام قصهها
معروفترین قصههای کردی:
- مم و زین
- لاس و خزال
- خج و سیامند
- زنبیلفروش
- شیخ فرخ و خاتون استه
- قلعه دمدم
- رشته مروارید
[ویرایش] برگرفته از
نوشتار: قصههای کردی، هاشم سلیمی – پژوهشگر فرهنگ مردم کرد