ولوالجی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
ولوالجی، ابوعبدالله محمد بن صالح، از شاعران دورهٔ سامانی است.
از ولوالجی اشعار زیادی باقی نمانده است و آنچه نقل شده است در تذکرههای مختلف بوده است. اما منوچهری از او به عنوان یکی از استادان کهن یاد میکند.
فهرست مندرجات |
[ویرایش] زادگاه
زادگاه والوالجی شهر والوالج است، که وروالیز و ورجان هم خوانده میشود و در استان بدخشان نزدیک بلخ بوده است. به همین دلیل او را بدخشانی نیز میخوانند. والواج در واقع بین بلخ در استان بدخشان و تالقان در استان تخار در افغانستان است.
[ویرایش] اشعار
[ویرایش] شکر در میان دو گل
سیم دندانک و بـَسدانک و خندانک و شوخ | که جهان آنک بر ما لب او زنــدان کرد | |
لب او بینی گویی که کسی زیر عقیق | یا میان دو گل اندر، شکری پنهان کرد |
[ویرایش] زلف و رخسار
جعد بر ســیمین پیشــانیش، گویی که مگر | لشکر زنگ همی غارت بغداد کند | |
و آن سیه زلف برآن عارض، گویی که همی | به پَـر ِ زاغ کسی آتش را باد کند |
[ویرایش] منابع
- پیشگامان شعر پارسی. دبیرسیاقی، محمد. تهران: انتشارات فراکلین، ۲۵۳۶.
- معین، محمد. «جلد ششم، اعلام حرف و». فرهنگ فارسی. چاپ ششم، تهران: انتشارات امیرکبیر، ۱۳۶۳.