آهنربای فریتی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
به طور کلی فریتهای مغناطیسی به آن دسته از مواد مغناطیسی اطلاق میشود که جزء اصلی تشکیل دهنده آنها اکسید آهن است و پارامترهای مغناطیسی مطلوبی نظیر ضریب نفوذ پذیری مغناطیسی، اندوکسیون اشباع و مقاومت ویژه الکتریکی بالا ( درحدود 1012 Ωcm) از جمله اصلی ترین خصیصههای آنها به شمار میرود. بدین جهت کاربردهای بسیار وسیعی را در زمینه صنایع برق، الکترونیک، مخابرات، کامپیوترو… به خود اختصاص دادهاند.
تحققیقات علمی راجع به فریتها از اواسط قرن نوزدهم آغاز شد. پس از آن تحقیقات به طور جدی توسط دو دانشمند ژاپنی به نامهای T.Takeshi و K.Yogoro در جهت کاربردهای صنعتی دنبال شد نتایج تحقیقات آنها بر روی فریتهای مس و کبالت درسال ۱۹۳۲ ارائه گردید.
پس از جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۴۶ شخصی به نام J. L. Snoek وجود مادهای مغناطیسی از نوع سرامیک (فریت) را با خاصیت نفوذپذیری مغناطیسی بسیار بالا، مقاومت الکتریکی خوب و تلفات هدایتی کم جهت استفاده در رادارها کشف و در سال ۱۹۴۷ نتیجه تحقیقات خود را منتشر کرد. در سال ۱۹۴۸ شخصی به نام L.Neel تئوری خود را بر مبنای فری مغناطیس ارائه داد. پس از آن تحقیقات مغناطیس بر اساس فریتها گسترش یافت و دانشمندان دیگر توانستند ترکیبات مختلفی از مخلوط اکسیدهای آهن، نیکل ، منگنز و روی را مورد آزمایش قرار دهند و به نتایج بسیار مطلوبی از نظر مقاومت الکتریکی بالا در مقایسه با فلزات دست یابند.
با وجودی که آلیاژهای مغناطیسی و سیستمهای فلزی، بالاترین ضریب نفوذپذیری مغناطیسی را در حدود ۱۰۰۰۰۰ دارا میباشند اما به دلیل مقاومت الکتریکی پایین، امکان استفاده از آنها در فرکانسهای بالاتر از ۱KHZ عملاً میسر نیست و لذا امکان استفاده از فریتهای مغناطیسی سرامیکی از این حیث در محدوده فرکانسی وسیعی وجود دارد.
بر این اساس ترکیبات متعددی با ساختارهای کریستالی متفاوت برای کاربردهای مختلف معرفی شدهاند.
[ویرایش] منابع
- Somiya, Sh., Advanced Technical Ceramics, Academic press, 1989
[ویرایش] جستارهای وابسته
- آهنربای فریتی سخت
- آهنربای فریتی نرم