کشتی زورخانهای
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
ورزش در ايران باستان
ورزش وانجام حركات پهلوانی جز فعاليتهای اصلی روزمره ايرانيان در دوران باستان بوده است. جامعه آن زمان ارزش خاصی برای ورزشكارانی قائل میشد كه برای قدرت بدنی وشجاعت روحی كه دراختيار داشتند، شكرگزاربوده اند. پهلوانان درصورت نياز ازخانواده و سرزمين خود در برابر دشمنان دفاع میكردند. اين پهلوانان با تشويق زائدالوصف همگان برای ورزش، قهرمانی وقدرت خودروبرو میشدند.
طبق آموزش مذهبی آنها، مردان زورخانه در نيايش خود ابتدا زيبايی بهشت را میستودند وسپس قدرت بدنی و فكری خود را از خداوند خواستار میشدند. آنها اعتقاد راسخ به بدن سالم و نيرومند داشتند. ايرانيان باستان به فعاليتهای ورزشی خود، كه بر الگوی سلاحهای جنگی شان تاثير گذاربوده است، روح معنوی میدادند. حتی در حين مجيزخوانی (استعارههای مذهبي) درزمان نيايش در معابد خود گرزی دردستان خود نگه میداشتند همانند اسقف بريتانيايي، كه روی كمربند خودشمشير میآويختند،"اوستا". كتاب مقدس مذهبی قديم ايران تاحدزيادی مشوق قهرمانان وورزشكاران بوده است وازآنان تجليل و ستايش بعمل میآورد، درست همانند آنكه مردان بزرگ درمقابل خدايان خود عبادت مینمودند. نسل قديمی تر میبايست هماهنگی هايی در زمينه حكايات باستانی و يا اشعار حماسی ای بوجود آورد كه مقرر است برای جوانان از روی كتابهای برجامانده ويا آنهايی كه از نسلهای پيشين خود آموخته بودند، خوانده شود. اين سنت تا امروز باقی مانده وقرون زيادی را تجربه نموده است. امروزه حتی مشهوداست كه بين قبايل ودرقهوه خانه هاداستان گويی با همان شور وذوق مشابه قرنهای پيش، اجرا میشود. با توجه به اين حقيقت كه در زبان فارسی ايران باستان بيش از ۳۰ لغت در ارتباط با مفاهيم قهرمان و پهلوان وجود دارد، ميزان علاقه وافرايرانيان به قهرمانان وپهلوانان مسلم وآشكارا میگردد. جوانان زير۲۴ سال آموزش تكميلی مرتبط با ورزش را درزمان خود فرا میگيرند، اين ورزشها عبارتاند از: دو، سواركاري، چوگان، پرتاب دارت، كشتي، بوكس، تيروكمان، شمشيربازی و.... اين فنون تحت شرايط بسيارسخت آموزش داده میشد تا بتوانند در زمان نيازشرايط سخت، ناسازگاریها ومشكلات ناشی از جنگ از قبيل گرسنگي، تشنگي، كوفتگی ،گرما، سرما و ... را تحمل نمايند.