رادیکالیسم

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

رادیکال، از نظر لغوی به معنای اصل و ریشه است و در "علوم انسانی" به آن اندیشه هایی می گویند که اقداماتی تند و سخت و ریشه ای را در بهبود جامعه خواهانند و دگرگونیهای بنیادی را در امور سیاسی و اقتصادی و اجتماعی طلب می کنند .

رادیکالیسم، به معنای هواخواهی و طرفداری از دگرگونیهای بنیادی جامعه است و به آئین کسانی نیز اطلاق می شود که دارای افکار چپ گرا نیز می باشند؛ که در مقابل آنها لیبرالها و میانه رو ها و بعد محافظه کاران قرار دارند، و در آن سر طیف سیاسی مرتجعان هستند که متمایل به بازگشت به گذشته هستند. علی رغم این تفکیک سیاسی در سالهای اخیر سخن از راست "بنیان نگر" نیز به میان آمده است . "جامعه شناسی رادیکال"، مظهر کوشش در پیوند زدن نتایج تحقیقات اجتماعی به اعماق توده ها است، و سعی دارد با به کار گیری حاصل کار پژوهشهای جامعه شناختی، تغییراتی اساسی در جامعه بوجود آورد . رادیکالیسم دلالت دارد بر هر فکر و عمل سیاسی و اجتماعی که خواستار دگرگونیهای ژرف و عمیق و بی درنگ در نهاد های موجود است .

اصطلاح رادیکالیسم اولین بار در بریتانیا در مورد مخالفان لایحه اصلاحات سال [1832] به کار برده شد و بعد از آن «بنتام» و پیروان او را رادیکالهای فلسفی نامیدند. در آمریکا رادیکالیسم در قرن [19] به شکلی "اتوپیایی" آغاز شد، که همراه با جنبش لغو بردگی بود، که طرفداران آن خواهان تغییرات سیاسی ریشه ای در جامعه آن زمان آمریکا بودند .