سورهٔ بقره

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

سوره بقره، دومین و بزرگ‌ترین سوره قرآن است و 286 آیه دارد. بیشتر آیات این سوره در مدینه و پس از هجرت نازل شده است.

[ویرایش] علت نام‌گذاری

بقره به معنی گاو ماده است. دلیل نام‌گذاری این سوره به این نام، این است که در آیات ۶۷ تا ۷۳ این سوره داستان فرمان خدا به بنی‌اسرائیل مبنی بر كشتن و ذبح كردن گاو ، بیان شده است.

[ویرایش] محتویات سوره

این سوره از نظر اصول اعتقادی اسلام و بسیاری از مسائل عملی (عبادی ، اجتماعی ، سیاسی و اقتصادی ) جامعیت دارد. در این سوره:

  1. بحثهائی پیرامون توحید و شناسائی خدا مخصوصا از طریق مطالعه اسرار آفرینش آمده است.
  2. بحثهائی در زمینه معاد و زندگی پس از مرگ ، مخصوصا مثال های حسی آن مانند داستان ابراهیم و زنده شدن مرغ ها و داستان عزیر.
  3. بحثهائی در زمینه اعجاز قرآن و اهمیت این كتاب آسمانی.
  4. بحثهائی بسیار مفصل درباره یهود و منافقان و موضع گیری های خاص آنها در برابر اسلام و قرآن.
  5. بحثهائی در زمینه تاریخ پیامبران بزرگ مخصوصا ابراهیم و موسی.
  6. بحثهائی در زمینه احكام مختلف اسلامی از جمله : نماز، روزه، حج، تغییر قبله،ازدواج و طلاق،احكام تجارت، احكام ربا، بحثهایی در زمینه انفاق در راه خدا، مسائل قصاص، تحریم قمار و شراب و قسمتی از گوشت های حرام و احكام وصیت و مانند آن.

[ویرایش] پیوند به بیرون

متن کامل سوره بقره