کوهمره سرخی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

کوهمرۀ سرخی منطقه‌ای باستانی در جنوب استان فارس، در شهرستان شیراز است.

نام کوهمره از دوره صفویه در متون تاریخی به ثبت رسیده و ظاهراً اولین بار در روزنامه ملا جلال منجم معاصر شاه عباس کبیر به کار رفته است. این نام به منطقه‌ای در جنوب شهر شیراز اطلاق می‌‌شود که از شرق به فیروزآباد، از غرب به کازرون و از شمال به شیراز محدود است.

منطقه کوهمره به سه ناحیه تقسیم می‌‌شود: کوهمره نودان، کوهمره جروق و کوهمره سرخی.

کوهمره سرخی، که امروزه جزو شهرستان شیراز است، سرزمینی است کوهستانی و جنگلی به وسعت حدود سه هزار کیلومتر مربع که آخرین شاخه جنوبی رشته‌کوه‌های زاگرس به شمار می‌‌رود. بلندترین قله کوهستان کوهمره سرخی کوه دلو است که حدود ۳۲۰۰ متر از سطح دریا ارتفاع دارد.

برخی از مهم‌ترین آثار باستانی دوره ساسانی، مانند تنگ شاپور و شهر بیشابور، در جوار منطقه کوهمره سرخی واقع است.

[ویرایش] کوچنشینان منطقه

طبق پژوهش‌های عبدالله شهبازی، مردم شناس و صاحب نظر در زمینه ایلات و عشایر جنوب ایران، منطقه نامبرده در دوره ساسانی و سده‌های آغازین اسلامی رم دیوان نامیده می‌‌شده و یکی از پنج رم (ناحیه عشایرنشین) دوره ساسانی بوده است.

در کوهمره سرخی طوایف کوه نشین متعددی زندگی می‌کنند مانند: طوایف شش گانه سرخی، طایفه بککی، طایفه سقلمه‌چی، طایفه آرندی . طایفه سقلمه‌چی از طوایف مهاجر لر است ولی بقیه طوایف بسیار کهن بوده و از گویش و فرهنگ متمایزی برخوردارند. قدمت این طوایف به "کردان فارس" دوره ساسانی می‌‌رسد.

طوایف گلکی و مهرکی از طوایف کوهمره نیستند. بلکه این دو طایفه به همراه طوایف گورکانی و بهادنی طایفه بزرگ کهکی را تشکیل می دهند.که طایفه بزرگ کهکی خود دارای فرهنگ و پیشینه و تبار خاص خود می باشد. طایفه کهکی بین شهرستان های فیروزآباد و فراشبند در استان فارس قرار دارد. طایفه کهکی فقط در همسایگی کوهمره سرخی قرار دارد و جزئی از آن نیست.[نیاز به ذکر منبع]

[ویرایش] منابع

  • ۱- عبدالله شهبازی، ایل ناشناخته: پژوهشی در کوه نشینان سرخی فارس، تهران: نشرنی، ۱۳۶۶.
  • ۲- عبدالله شهبازی، مقدمه‌ای بر شناخت ایلات و عشایر، تهران: نشرنی، ۱۳۶۹.