عصب‌شناسی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.


عصب‌شناسی دانش شناخت دستگاه عصبی جانداران است. موضوع عصب‌شناسی بررسی دستگاه عصبی جانداران در سطوح گوناگون از سلولی و مولکولی تا آناتومی، علوم رفتاری، و آسیب‌شناسی پزشکی است.


واژه عصب‌شناسی برگردان واژه انگلیسی Neurology است ولی موارد بکارگیری این واژه در پارسی و انگلیسی متفاوت است. عصب‌شناسی در پارسی برابر واژه Neurosience انگلیسی است. به جای واژه عصب‌شناسی از اصطلاح علوم عصبی نیز بهره گیری می‌شود.


[ویرایش] زیرشاخه‌های عصب‌شناسی

این دانش یکی از زیر شاخه‌های علوم زیستی است و از علوم پایه پزشکی محسوب می‌شود. عصب‌شناسی خود به زیرشاخه‌هایی تقسیم می‌شود که بیشتر آنها در پارسی نام استانداردی ندارند:

  • عصب‌شناسی بالینی یا همان نورولوژی(Neurology): شاخه‌ای از دانش پزشکی است که به بیماریهای عصبی و روش درمان دارویی آنها می‌پردازد.
  • عصب‌شناسی رفتاری(Neurobehvior): به بررسی فرایندهای عصبی منجر به رفتارهای گوناگون در موجود زنده می‌پردازد.
  • روان‌شناسی عصبی(Neuropsychology): ترکیبی از دانش روان‌شناسی و عصب‌شناسی است که با تکیه بر فرایندهای عصبی به دنبال پاسخ پرسشهای دانش روان‌شناسی می‌گردد.
  • آناتومی عصبی(Neuroanatomy): بررسی ماکروسکوپی شکل اندامهای عصبی همانند مغز و نخاع را بر دوش دارد.
  • عصب‌شناسی شناختی(Neurocognition):شناخت یا cognition رویکردی در دانش روان‌شناسی است و عصب‌شناسی شناختی به مسایل این رویکرد از دریچه فرایندهای عصبی می‌نگرد.
  • فیزیولوژی عصبی(Neurophysiology): به چگونگی عملکرد سیستم‌های عصبی می‌پردازد.
  • آسیب‌شناسی عصبی(Neuropathology)