مباهله

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

[ویرایش] آیه مباهله

در روز مباهله بنا بود مسلمانان و مسیحیان نجران در مورد یکدیگر نفرین کنند، تا خدا هر آنکس را که دروغگوست عذاب نماید.[1] از ۵۱ طریق روایت شده‌است و شیعه و سنی متفقند که پیامبر علی، فاطمه حسن و حسین را با خود به میعادگاه برد و مسیحیان نیز وقتی دیدند وی به قدری مطمئن است که تنها نزدیکترین خویشانش را با خود آورده، بیمناک شدند و پذیرفتند که جزیه بپردازند. علامه طباطبایی می‌گوید:

«رسول خدا (صلی اللّه علیه و آله) در مقام امتثال این فرمان از «انفسنا» به غیر از علی علیه السلام و از «نسائنا» بجز فاطمه سلام اللّه علیها و از «ابنائنا» بجز حسنین (علیهماالسلام) را نیاورد، معلوم می‌شود برای کلمه اول بجز علی (علیه السلام) و برای کلمه دوم بجز فاطمه سلام اللّه علیها و از سوم بجز حسنین (علیهماالسلام) مصداق نیافت و کانه منظور از ابناء و نساء و انفس همان اهل بیت رسول خدا (صلی اللّه علیه و آله) بوده ، همچنانکه در بعضی روایات به این معنا تصریح شده ، بعد از آنکه رسول خدا (صلی اللّه علیه و آله) نامبردگان را با خود آورد عرضه داشت : «بار الها اینانند اهل بیت من»، چون این عبارت می‌فهماند پروردگارا من بجز اینان کسی را نیافتم تا برای مباهله دعوت کنم .»

[ویرایش] پانویس

  1. ^  آیه ۶۱ سوره آل عمران:«فَمَنْ حَاجَّک فِیهِ مِن بَعْدِ مَا جَاءَک مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْا نَدْعُ أَبْنَاءَنَا وَ أَبْنَاءَکمْ وَ نِساءَنَا وَ نِساءَکُمْ وَ أَنفُسنَا وَ أَنفُسکُمْ ثُمَّ نَبْتهِلْ فَنَجْعَل لَّعْنَت اللَّهِ عَلى الْکذِبِینَ»
    به آنها (مسیحیان نجران) بگو: بیایید ما فرزندان خود را دعوت می‌کنیم شما هم فرزندان خود را، ما زنان خویش را دعوت می‌نماییم شما هم زنان خود را، ما از نفوس خود دعوت می‌کنیم شما نیز از نفوس خود را، آنگاه مباهله می‌کنیم و لعنت خدا را بر دروغگویان قرار می‌دهیم.»

[ویرایش] منابع

طباطبایی، محمد حسین، ترجمه تفسیر المیزان، ج ۳ ص ۳۷۵