پرش بانجی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
پرش بانجی یا طنابپری (بانجی جامپینگ Bungee Jumping) ورزش یا تفریحی از سری ورزشهای حادثهجویانه است که در آن شخص ورزشکار یا در واقع حادثه جو، خود را توسط محافظ و طنابی فنردار از ارتفاعی بسیار بلند به پایین پرتاب میکند.
طنابی که شخص بهوسیله آن به پایین میپرد، حالت فنری یا کشی دارد و توسط محافظی به تن و بدن، و قوزک پا بسته میشود. وقتی که شخص میپرد، خاصیت فنری ریسمان باعث میشود تا انرژی پرشی شخص به هنگام سقوط آرام آرام دفع شود تا جایی که شخص کاملا" به ایستد. اما پس از سقوط و رسیدن به انتهای مسیر همین انرژی چون قابلیت فنری دارد و باعث برگشت مسیر میشود، شخص را تا حدی به بالا میکشد.
شخصی که طنابپَری میکند، میبایست از سلامت قلبی و عصبی برخوردار باشد. چراکه فشار عصبیی که این ورزش به هنگام سقوط به ورزشکار میآورد میتواند باعث سکته قلبی و یا صدمات روحی شود. همچنین تجهیزات بکار گرفته شده در این ورزش باید از استاندارد و ایمنیهای لازم برخوردار باشند.
[ویرایش] تاریخچه
در حال سقوط آزاد اولین اشخاصی که این تفریح را انجام میدادند، اشخاصی از ده 1950بودند. در همان سالها پس از اینکه ایستگاه تلویزیونی BBC در برنامهای مستند - که ساخته دیوید فردریک اتنبورو (David Feredrick Attenborough) بود، این ورزش و ورزشکاران طنابپر را معرفی کرد، این تفریح طرفداران زیادی در دنیا پیدا کرد. در این برنامه که در جمهوری وانواتو (Republic of Vanuatu) فیلم گرفته شده بود، افرادی حادثه جو معرفی شدند که این افراد از ارتفاعات بلند به طنابی که به قوزک پایشان بسته شده بود به پایین میپریدند.
اما این فیلم کریس بیکر (Chris Baker) انگلیسی را تحریک کرد تا در شهر خود یعنی بریستول با استفاده از طنابی فنردار از ساختمانی این ورزش را امتحان کند.
ولی نخستین شکل نوین این ورزش در روز اول آوریل 1979 در همان شهر بریستول (در انگلستان) توسط چهار نفر از اعضای باشگاه ورزشهای خطرناک (Dangerous Sports Club) انجام شد. در آن روز، این چهار حادثه جو با بستن طناب فنری به خود، از روی پل معلق کلیفتون ارتفاعی به مقدار 250 فوت را پریدند. رهبر این اعضای چهار نفره که دیوید کیرک (David Kirke) نام داشت، پس از پایان عملیات خود سریعا" توسط پلیس دستگیر شد. اما این پایان عملیات او نبود. دوید کیرک چندی بعد به امریکا رفت و از روی پلهای Golden Gate و Royal Gorge پرید که همین باعث شد تا این ورزش در امریکا و کشورهای دیگر نیز طرفداران زیادی پیدا کند. در سال 1982 دیوید کیرک به همراه دوستان خود این ورزش را با پرش از روی گِرانکِش (جرثقیل) متحرک و بالون انجام دادند. آنها برای اینکار اسپانسر مالی گرفتند و تلویزیونهای زیادی نیز برنامهای را به عملیان آنها اختصاص دادند. در همان زمان، دیوید کیرک همچنین این تفریح را برای عموم ارایه کرد طوری که هر کس که مایل به انجام آن بود پس از آموزش میتوانست از روی بالون یا گرانکش به پایین بپرد.
[ویرایش] تجهیزات
در انتهای مسیر پس از اینکه این ورزش در اکثر نقاط جهان بویژه کشورهای پیشرفته معرفی شد، طرفداران زیادی برای انجام آن هجوم آوردند. در سالهای بعد نیز حادثه جویان پرش بانجی به شکل ستارههایی نترس در آمدند، و برنامههای زیادی از شبکهها پخش میشد که مستندهایی از حادثه جویان این تفریح بود.
امروزه نیز این ورزش در اکثر کشورها انجام میشود و جوانان زیادی نیز طرفدار آن هستند.
برای انجام این ورزش تجهیزات ویژه خود لازم است. طنابی که در این تفریح استفاده میشود طنابی خاص با قابلیت فنری است که ظرفیت تحمل فشار و شک ناگهانی را دارد. معمولاً این طناب پوشش لاستیکی دارد.
یک پوشنده ژاکت مانند نیز میتواند وجود داشته باشد که برروی تن پوشیده شود. ساق و قوزکبند نیز برروی پا پوشیده میشود. قوزک بند در واقع از تحهیزات اجباری است. طناب کشدار، هم به ژاکت و هم به قوزک بند متصل میشود.
[ویرایش] ایمنی
ایمنی در انجام این ورزش بسیار امری مهم است، چراکه پرش بانجی جزو ورزشهای پرخطر بشمار میرود. تجهیزات استفاده شوند میبایست کاملا" مطابق استانداردها باشند. طول طناب فنردار و قابلیت کششی آن میبایست با ارتفاع متناسب باشد.
انجام این ورزش میبایست تحت نظارت یک کارشناس و با حضور نیروهای امدادرسانی و اورژانسی انجام گیرد.
برگرفته از مجله اینترنتی ورزش
- در آن وبگاه آمده: "استفاده از مطالب این نشریه الکترونیک با ذکر آدرس سایت مجاز میباشد".