فارسی‌زبانان ایران

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

فارسی‌زبانان ایران، بخشی از اقوام ایرانی‌تبار ساکن ایران که به زبان فارسی و گویش‌های محلی آن سخن می‌زانند گفته می‌شود. فارسی‌زبانان ایران ترکیبی از اقوام مختلف ایران باستان هستند.

فارسی‌زبانان تنها، افزون بر ایران در افغانستان، تاجیکستان، سمرقند در ازبکستان نیز هستی دارند.

فهرست مندرجات

[ویرایش] پیشینه‌

[ویرایش] جمعیت و پراکندگی

فارسی‌زبانان در ایران بزرگ‌ترین گروه زبانی به‌ شمار می‌آیند. طبق یک نمونه‌گیری حدودی که در دوران پهلوی (در دههٔ ۱۳۳۰) انجام شده بود جمعیت کسانی را که زبان فارسی معیار (و نه گویش‌های آن) در آن زمان زبان مادری‌شان بود حدود 51% اعلام کردند. [1] به نظر برخی این آمار، امروزه دیگر چندان دقیق نیست زیرا طی چند دهه اخیر میلیون‌ها مهاجری که از مناطق زبانی دیگر به تدریج به استان تهران و دیگر شهرهای بزرگ ایران مرکزی آمده‌اند و زبان فارسی زبان اول یا تنها زبان نسل دوم یا سوم آنها گشته درصد فارسی‌زبانان ایران را تا درجه زیادی بالا برده است. پدیده تغییر زبانی در نسل جدید در بسیاری از شهرهای بزرگ همچون بخش ترک‌زبان قزوین، زنجان، کرمانشاه، زاهدان، بجنورد، چالوس، برخی نقاط دیگر مازندران و مناطق لرنشین در پایان‌نامه‌های متعدد دانشگاهی بازتاب یافته و ثبت شده است.

[ویرایش] زبان

مقاله‌ اصلی:زبان فارسی

فارسی، پارسی، (نام قدیمی: پارسی دری) زبانی است که در کشورهای ایران، افغانستان، تاجیکستان، و ازبکستان به آن سخن رانده‌ می‌شود. البته به این علت که ایران و افغانستان مهاجران فراوانی داشته‌اند که در کشورهای گوناگون پراکنده‌ شده‌اند، این زبان را از لس‌آنجلس گرفته تا توکیو می‌توان شنید.

برخی زبان فارسی تاجیکستان و ازبکستان و چین را تاجیکی نام گذارده‌اند و آن را از زبان فارسی متفاوت می‌دانند. تاجیکی را امروزه با خط سیریلیک یا الفبای تاجیکی می‌نویسند، پیش از آن با لاتین نگاشته می‌شد و پیشتر از آن با همین خطی که هنوز در ایران کاربرد دارد نوشته و خوانده می‌شد.

زبان فارسی از خانوادهٔ زبان‌های هندواروپایی است. نیاکان این زبان زبان‌های پارسی میانه (پهلوی) و پارسی باستان هستند.

در این زبان البته در ایران ۳۲ حرف وجود دارد که به مجموع آنها الفبا گفته می‌شود.

[ویرایش] جستارهای وابسته‌

[ویرایش] پیوند به‌ بیرون

این نوشتار ناقص است. با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.