اردشیر درازدست
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
اردشیر (به پارسی باستان:
) پسر خشایارشا ملقب به اردشیر درازدست یا اردشیر یکم پادشاه هخامنشی بود. نخستین بار یونانیان به او لقب درازدست دادند. از این رو در بسیاری از کتب و منابع اردشیر درازدست نامیده شدهاست. وجه تسمیت این لقب به گونههای مختلف آمدهاست.
- او دستان درازی داشت به طوری که وقتی میایستاد دستش به زانویش میرسید.
- درازدستی کنایه از قدرت زیاد و تسلط بر امور است. به خاطر تسلط او به اوضاع مملکت درازدست نامیده شد.
از زمان اردشیر دراز دست تاریخ ملی با تاریخ اساطیری ایران در هم میآمیزد. در بسیاری از منابع اردشیر درازدست و بهمن اسفندیار یکی دانسته شدهاند.
[ویرایش] منابع
- کتیبهٔ اردشیر در پارسه: (A1Pa)