عزیزالدین نسفی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
عبدالعزیز بن محمد نَسَفی معروف به عزیزالدین نسفی از عرفای پارسینویس بنام سده هفتم هجری بود. وی در فرارود (ماوراءالنهر) می زیست و در 617 ه ق در زمان هجوم مغولان آن دیار را ترک کرد. وی منسوب به شهر نخشب (نسف یا قارشی در ازبکستان امروزی) است. نسفی را می توان از پیروان تحقیق علمی در مسائل مربوط به عقاید و تصوف دانست.
از کتابهای مهم او می توان به کشفالحقایق اشاره کرد. کشف الحقایق مبتنی بر فلسفه و عرفان است و نسفی بر 10 اصل کتاب را تألیف کرده است. نسفی از جمله کسانی است که بحث وجود را در کتابش مطرح میکند. نسفی را می توان از مهمترین افرادی دانست که در فلسفه اسلامی تأثیرگذار بوده اند. آثار او برای آشنایی با عرفان نظری بهترین مدخل است چرا که او با آرای حکما و عرفای پیش از خود آشنایی داشته و به زبان فارسی و ساده به نگارش آثارش پرداخته است.
از دیگر آثار نسفی می توان از آغاز و انجام، اسرار التصوف و خواص الحروف، اسرار القابلیه، اسرار الوحی، سلوک مقامات، لوح محفوظ و عالم صغیر، وحدت وجود نام برد.
[ویرایش] منابع
خبرگزاری مهر (برداشت آزاد با ذکر منبع)