بدیع الزمان همدانی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
بدیعالزمان، ابوالفضل احمد همدانی ملقب به مهذبالدین (تولد ۳۵۸-۳۵۳ قمری-وفات ۳۹۸-۳۷۸ قمری) مقامه و مقالهنویس و شاعر در همدان تولد یافت و ساکن هرات شد.
[ویرایش] مقامه
واژه مقامه در لغت به معنی مجلس و جماعت حاضر در مجلس و نیز سخن راندن است و از «قیام» سخنور در میان جمع گرفته شده است و در اصطلاح ادبی، نوع خاصی از داستانهای کوتاه است با نثرِی مسجع، که برای نخستین بار در قرن چهارم هجری به ابتکار بدیع الزمان همدانی در ادبیات عربی پدیدار شد.
[ویرایش] زندگینامه
از شاگردان ابنفارسی رازی و صاحببن عباد و یکی از فضلاء و فصحاء عصر خود بود. وی در حدیث هم ثقه بود و مذهب اشعری داشت.
با ابوبکر خوارزمی، دانشمند یهود زمان خود در شهر نیشابور مناظراتی داشت و از این طریق بود که شهرت زیادی بهدست آورد و بعد از درگذشت ابوبکر در همه کارهای دیوانی جانشین او شد.
بدیعالزمان مسافرتهائی به سیستان، غزنه و دیگر بلاد خراسان کرد و از امراء و فضلاء و مشاهیر زمان تمتعی کامل برگرفت، و ثروتی عظیم اندوخت. درهرات ازدواج کرد و همانجا درگذشت.
[ویرایش] آثار
او نخستین کسی است که مقالهنویسی را ایجاد کرده و در این راه پیشوای آیندگانی چون حریری و دیگران شد. وی حافظهای قوی داشت و آثاری به نظم و نثر از خود بهجای گذاشت و مقالهنویسی را رونق و کمالی بسزا بخشید.
آثار وی قریب به چهارصد مقاله میشده که برگزیده آنها پنجاه و نه مقاله است.
از دیگر آثار وی: مجموعه رسائل؛ مناظرات او با ابوبکر خوارزمی؛ دیوان اشعار.