مدرسه علوی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
مدرسه علوی، یکی از قدیمیترین مدارس علوم شیعی در شهر تهران است که در چشم دلبستگان انقلاب اسلامی، بیشتر به دليل اقامت يک ماهه (بهمن تا اسفند ۱۳۵۷) روحالله خمینی، بنيانگزار جمهوری اسلامی در آن پس از بازگشت از تبعيد و پایهگیری نظام جمهوری اسلامی شهرت دارد.
ولی اهميت تاريخی اين مدرسه تنها به اين اقامت موقت گره نخورده و دلايل ديگری نيز برای مهم شمرده شدن اين مدرسه وجود دارد. اگرچه پيش از تاسيس و شکل گيری موسسه علوی مدارس مذهبی ديگری نيز در نظام آموزش و پرورش ايران وجود داشت، ولی اين موسسه توانست با تطبيق دادن برنامه های علمی و آموزشی خود، به تدريج عنوان "نخستين مدرسه مدرن اسلامی" را به خود اختصاص دهد.
اين مدرسه اگرچه در زمان خود بنيانگذار مجموعه ای تلفيقی از آموزشهای مرسوم نظام تعليم و تربيت نوين و آموزه های مذهبی بود، ولی در سالهای قبل و بعد از انقلاب توانست شيوه خود را با اندک اختلافاتی در ديگر مدارس مذهبی تهران از قبيل کمال، نيکان، رفاه، روشنگر و فخريه گسترش دهد.
متدين متخصص
يکی از اين برنامه ها، تاسيس موسسه فرهنگی علوی به منظور تربيت نخبگان متدين بود. موسسين مدرسه علوی به اين نتيجه رسيده بودند که کار سياسی و دنباله روی از سياستگران مشکل گشای جامعه دينی نيست و به جای آن بايد انسانهای متدين متخصص و تحصيل کرده را با کمک بهترين متخصصان دانشگاهی تربيت کرد.
مدرسه علوی در سال ۱۳۳۵ و نخست فقط در سطح سال اول دبيرستان تاسيس شد. بعدها سطوح اين مدرسه به کل دبيرستان و دبستان گسترش يافت و پس از تغيير نظام آموزشی ايران، مدرسه راهنمايی (با نام نيک پرور) نيز به آن افزوده شد.
هدف اين موسسه از ابتدا بسيار آشکار بود: رقابت با نسل تحصيل کرده سکولار، تربيت تحصيل کردگان متدين در بيشتر رشته های مورد نياز دانشگاهی، به خصوص رشته های فنی و پزشکی و اثبات اين نکته که دين و دانش با هم تنافری ندارند و می توان هم تحصيلکرده بود و هم متدين باقی ماند.
[ویرایش] جُستارهای وابسته
[ویرایش] منابع
- داستان انقلاب بیبیسی (فارسی)
- موسسه علوی؛ ديرپاترين مدرسه مدرن اسلامی در ايران بیبیسی (فارسی)