کمونیست‌ها و انقلاب (سمینار)

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.


کمونیست‌ها و انقلاب:منشویسم، بلشویسم، لنینیسم و حکمت، سمیناری بود که در ۱۶ ژوئیهٔ ۲۰۰۵ توسط کورش مدرسی، در انجمن مارکس-حکمت و در شهر لندن برگزار شد.

کورش مدرسی در این سمینار تلاش می‌کند راجع به برخورد کمونیست‌ها به انقلابات مختلف از دیدگاه خود صحبت کند و همانطور که از نام سمینار پیداست تفاوت برخورد گرایشات مختلف به انقلابات مختلف را به زعم خود مشخص کند.

او در این بحث سعی می‌کند با اشاره به بحث‌های مختلفی از مارکس،انگلس، لنین، تروتسکی، منشویک‌ها، منصور حکمت و .... تز «مرحله‌بندی انقلاب» را رد کند و به جای آن از نوعی «خصلت انقلابی» صحبت می‌کند و معتقد است که کمونیست‌ها در هردوره باید خصلت هر انقلاب را بشناسند، «پیروزی آن را تعریف کنند»، و از آن تخته پرشی برای یک انقلاب سوسیالیستی بلافاصله بسازند. او در واقع از نوعی انقلاب مداوم دفاع می‌کند.

او همچنین در مورد بحث دولت موقت انقلابی حکمت و بحث دیکتاتوری دمکراتیک کارگران و دهقانان لنین صحبت می‌کند و اعلام می‌کند که که بر خلاف نظر بعضی‌ها ارائهٔ برنامهٔ یک دنیای بهتر از سوی حکمت و تزهای آوریل از سوی لنین به معنی تغییر نظر گذشته‌شان نیست و تنها تاکتیک‌های متفاوتی در برخورد به اتفاقات مختلف است.

او در ضمن در مورد چپ ایران و پوپولیسم در زمان انقلاب ۵۷ صحبت می‌کند و با اشاره به بحث‌هایی از منصور حکمت در کتاب «آناتومی لیبرالیسم چپ در ایران» و سخنرانی وی در کنگرهٔ اول اتحاد مبارزان کمونیست سعی می‌کند گرایشی که خصلت یک انقلاب را از نتیجهٔ آن می‌شناسد نقد کند و آن را پوپولیستی می‌خواند. او همچنین رهبری وقت حزب کمونیست کارگری ایران را «پوپولیسم وارونه» و در ادامهٔ همان پوپولیست‌های انقلاب ۵۷ می‌خواند و سعی می‌کند دیدگاه آن‌ها به انقلاب را نقد کند.

کورش مدرسی در این بحث به کرات از مانیفست کمونیست، اسنادی از اتحادیه کمونیست، سخنرانی منصور حکمت در کنگرهٔ اول اتحاد مبارزان کمونیست و کتاب «آناتومی لیبرالیسم چپ در ایران» (اثر منصور حکمت) نقل قول می‌آورد.

این سمینار اولین سمینار از چهار سمینار کورش مدرسی در تابستان ۲۰۰۵ است که در تمام آن‌ها او به نوعی سعی می‌کند دیدگاه‌های خود در رابطه با انقلاب را توضیح دهد و تفاوت آن با دیدگاه‌های رهبری وقت حزب کمونیست کارگری ایران را مشخص کند و در ضمن استراتژی عملی حزب کمونیست کارگری ایران-حکمتیست و حزب کمونیست کارگری عراق را مشخص کند. سه سمینار بعدی از این سری «حزب کمونیست کارگری: جریانات و تناقضات درونی آن»، «انقلاب ایران و وظایف کمونیست‌ها» و «چپ و عراق» هستند که همگی در تابستان ۲۰۰۵ و در انجمن مارکس-حکمت برگزار می‌شوند. در ضمن خود این چهار سمینار به نوعی (و به ادعای مدرسی) ادامهٔ بحث‌های قبلی او در انجمن مارکس-حکمت تحت عناوین « انقلاب روسیه،۱۹۱۷ تا ۱۹۲۷: بررسی تحلیلی » و «حزب و قدرت سیاسی: کمونیسم کارگری و چهار تجربه» هستند.