وضعیت سیاسی تاجیکستان
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
کمی پس از استقلال تاجیکستان در سال ۱۹۹۱، جنگ داخلی پنج ساله بين دولت تحت حمايت مسکو و مخالفان اسلامگرا (به رهبری عبدالله نوری) در گرفت. در این جنگ، بيش از ۵۰ هزار نفر کشته و بیش از ۷۰۰ هزار نفر بیخانمان شدند. در سال ۱۹۹۷ با وساطت سازمان ملل متحد، عهدنامه صلح به امضای دو طرف رسید. مشکلات امنيتی و فقر تاجيکستان، این کشور را به حمايت روسيه و حضور نظامیانش وابسته کرده است. نظاميان روسیه، بیشتر، از مرز مشترک تاجيکستان با افغانستان در مقابل قاچاق مواد مخدر نگهبانی میکنند.
[ویرایش] رئيس جمهور
امامعلی رحمانف از سال ۱۹۹۲ رياست جمهوری تاجيکستان را به عهده دارد.
در سال ۱۹۹۲، پس از استعفای اجباری رحمان نبی اف، نخستين رهبر اين کشور پس از استقلال از اتحاد جماهير شوروی سابق، امامعلی رحمانف، که قبلا رئيس يک مجتمع کشاورزی بود، به مقام رياست شورای عالی تاجيکستان منصوب شد.
در سال ۱۹۹۴، رحمانف به مقام رياست جمهوری انتخاب شد. پس از اتمام دوره پنج ساله، او مجدداً در سال ۱۹۹۹ به مدت هفت سال ديگر به اين مقام برگزيده شد.
در سال ۲۰۰۳، در یک همهپرسی،۹۳٪ مردم به اصلاح قانون اساسی (برای ممکنشدن انتخاب دوباره رحمانف) رای مثبت دادند. دولت میگوید که ۹۶٪ مردم در این همه پرسی شرکت کردهاند.
از آنجا که امکان تمدید دوره ریاستجمهوریدر کنار دهها اصلاحیه دیگر به رای گذاشته شد، منتقدان دولت گفتند که رای مردم با آگاهی کامل نبوده است.