حاکم شرع
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
حاكم شرع در فقه جعفری، در زماني كه فقها مقبوضاليد هستند، مجتهد جامع الشرايطي است كه در صدر غيبت «شيخ الطائفه»، يعني رئيس فرقه شيعه، ناميده مي شدند؛ مانند شيخ مفيد يا شيخ طوسي، يا «اعلم من في البلد» مانند شهيد اول و ثاني در لبنان، علامه حلي در حله، يا اعلم مجتهدان بعد از تسريع ارتباطات مانند شيخ انصاري، ميرزاي شيرازي و گاهي نيز به دليل هم طرازي، حاكمان شرع متعدد بوده اند؛ مانند آيت الله قمي و سيد ابوالحسن اصفهاني . اما حاكم شرع در زمان بسط يد و قدرت كسي است كه حكم در دست او باشد (من له الحكم)؛ مانند امام خميني بعد از پيروزي انقلاب اسلامي و آيت الله خامنه اي در زمان حاضر. [1]