محمدعلی جمالزاده
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
سید محمدعلی جمالزاده (متولد ۲۰ مرداد ۱۲۷۰ در اصفهان، درگذشت ۱۷ آبان ۱۳۷۶ در ژنو). نویسنده، ادیب و روشنفکر ایرانی.
محمدعلی جمالزاده را همراه با صادق هدایت و بزرگ علوی سه بنیانگذار اصلی ادبیات داستانی معاصر فارسی میدانند. داستان کوتاه «فارسی شکر است» را که در کتاب یکی بود یکی نبود او چاپ شدهاست، عموماً به عنوان نخستین داستان کوتاه فارسی به شیوهٔ غربی میشمارند. این داستان پس از هزار سال از نثرنویسی فارسی نقطه عطفی برای آن به شمار میرفت. به علاوه، مقدمهٔ جمالزاده بر کتاب یکی بود یکی نبود، سند ادبی مهم و در واقع بیانیه نثر معاصر فارسی است. در این مقدمه جمالزاده مواکداً بیان میکند که کاربرد ادبیات مدرن نخست بازتاب فرهنگ عامه و سپس انعکاس مسائل و واقعیتهای اجتماعی است.
[ویرایش] آثار
برخی از آثار او عبارتند از: «دارالمجانين»، «سرگذشت عمو حسينعلی» در سال 1321 (1942)، «سروته يك كرباس» 1323 (1944)، «قلتشن ديوان» 1325 (1946)، «صحرای محشر»، «هزار پيشه» 1326 (1947)، «معصومه شيرازی» 1333 (1954)، «تلخ و شيرين» 1334 (1955)، «شاهكار»1337 (1958)،«كهنه و نو»، « قصه قصهها» و «قصههای كوتاه قنبرعلی» 1338 (1959)، « هفت كشور» و «غير از خدا هيچكس نبود» 1340 (1961)، «شورآباد» 1341 (1962)، «خاك و آدم » و «صندوقچه اسرار» 1342 (1963)، «آسمان و ريسمان» 1343 (1964)، «مركب محو» 1344 (1965)،«قصههای كوتاه برای بچههای ريشدار» 1352 (1973)، «قصه ما به سر رسيد» 1357 (1978)[1]
[ویرایش] پانویس
- ^ فهرست آثار از رادیو زمانه
[ویرایش] پیوند به بیرون
- کلاغه بهخانهاش نرسید. مقاله ای از خسرو ناقد بهمناسبت انتشار مجموعه آثار محمد على جمالزاده
- جمالزاده و «آن جوان غضبناک».