اضافه (دستور زبان)

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

اضافه بر پنج نوع است : اضافهٔ ملکی، اضافهٔ تخصیصی، اضافهٔ بیانی، اضافهٔ تشبیهی، اضافهٔ استعاری

1- اضافهٔ ملکی، آن است که ملکیت و دارایی را برساند : کتاب یوسف، خانهٔ بهمن، خداوند ِ خانه، صاحب کار 2- اضافهٔ تخصیصی، آن است که اختصاص را برساند : زین اسب، در خانه، سقف اتاق


فرق میان اضافه ملکی و تخصیصی آن است که در اضافهٔ ملکی، مضاف الیه، انسان و شایسته و قابل مالکیت است و در اضافهٔ تخصیصی مضاف الیه، غیر انسان و شایسته و قابل مالکیت نیست ؛ مثلاً وقتی بگوییم خانهٔ محمد، یعنی خانه‌ای که ملک ِ محمد است .

3- اضافهٔ بیانی، آن است که مضاف‌الیه، نوع و جنس مضاف را بیان کند : ظرف ِ مس، انگشر طلا 4- اضافه تشبیهی، آن است که در اضافه، معنی تشبیه باشد : فراش ِ باد، مهد ِ زمین

اضافهٔ تشبیهی بر دو نوع است : 1- اضافه مشبه به مشبهٍ به : قد سرو، پشت کمان 2- اضافهٔ مشبهٍ به به مشبه : تیر مژگان، طبل شکم

5- اضافهٔ استعاری، آن است که مضاف در غیر معنی حقیقی خود استعمال شده باشد : روی سخن، دست روزگار

هرگاه مضاف، مختوم به " الف " یا " واو " باشد بعد از مضاف و پیش از مضاف الیه، "ی" اضافه می‌شود : آوای بلبل، موی سر

[ویرایش] فرق اضافه و صفت

صفت، به صورت، مانند مضاف الیه استعمال می‌شود ولی در معنی، فرق می‌کند، زیرا مقصود از صفت همان موصوف و مقصود است ولی در مضاف الیه همان مضاف نیست . مثلاً اگر بگوییم : آب صاف، مقصود از صاف، آب است و هر گاه بگوییم آب قنات، می‌بینیم که قنات چیزی غیر از آب است .

[ویرایش] منبع

آوای آزاد (برداشت آزاد با ذکر منبع)

این نوشتار ناقص است. با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.