مجمع ملی فرانسه

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

تاریخ فرانسه
تاریخ دوره‌های فرانسه
گل‌ها
گل‌های رومی
فرانک‌ها
فرانسه در قرون وسطی
فرانسه در آغاز دوره مدرن
فرانسه در سده نوزدهم
فرانسه در دوران مدرن
دودمان‌ها و حکومت‌ها
مروونژی‌ها (۷۵۱-۴۱۰)
کارولنژی‌ها (۹۸۷-۷۵۱)
کاپتی‌ها (۱۳۲۸-۹۸۷)
دودمان والواها (۱۵۸۹-۱۳۲۸)
دودمان بوربون‌ها (۱۸۳۰-۱۵۸۹)
جمهوری اول (۱۸۰۴-۱۷۹۲)
    مجمع ملی (۱۷۹۵-۱۷۹۲)
    دیرکتوار (۱۷۹۹-۱۷۹۵)
    کنسول‌های فرانسه (۱۸۰۴-۱۷۹۹)
امپراتوری اول (۱۸۱۴-۱۸۰۴)
بازگشت بوربون‌ها (۱۸۳۰-۱۸۱۴)
سلطنت ژوئیه (۱۸۴۸-۱۸۳۰)
جمهوری دوم (۱۸۵۲-۱۸۴۸)
امپراتوری دوم (۱۸۷۰-۱۸۵۲)
جمهوری سوم (۱۹۴۰-۱۹۷۰)
دولت ویشی (۱۹۴۴-۱۹۴۰)
جمهوری چهارم (۱۹۵۸-۱۹۴۶)
جمهوری پنجم (از ۱۹۵۸ تاکنون)
موضوعی
استان‌های تاریخی فرانسه
تاریخ اقتصاد فرانسه
تاریخ نظامی فرانسه
تاریخ استعمارگری فرانسه
تاریخ هنر فرانسه
تاریخ ادبیات فرانسه
تاریخ زبان فرانسوی
فرهنگ فرانسه
گاهشمار تاریخ فرانسه
پروژه تاریخ فرانسه

مجمع ملی فرانسه (یا به طور خلاصه: مجمع) در هنگامهٔ انقلاب فرانسه نقش مجلس موسسان قانون اساسی و قانون‌گذاری را به عهده داشت. این مجمع از ۲۰ سپتامبر ۱۷۹۲ تا ۲۶ اکتبر ۱۷۹۵ تشکیل می‌شد. پس از آن دیرکتوار جانشین آن گردید.

فهرست مندرجات

[ویرایش] تشکیل

هنگام برخیزش ۱۰ اوت ۱۷۹۲ و در زمانی که تودهٔ مردم پاریس به کاخ تولری هجوم برده و خواستار الغای سلطنت شدند، مجمع قانون‌گذاری حکم به تعلیق موقت پادشاهی لویی شانزدهم داد و سپس فرمان به تشکیل «مجمع ملی» که وظیفهٔ تصویب یک قانون اساسی را داشت داد. در همین زمان تصمیمی اتخاذ شد مبنی بر این که نمایندگان این مجمع باید توسط مردهای فرانسوی بالای ۲۵ سال و به مدت یک سال انتخاب شوند و از کار شخصی خود درآمد داشته باشند. بنابراین مجمع ملی نخستین مجمع انتخابی جهان بود که تمام افراد ذکور کشور بدون توجه به طبقه، حق رأی در آن داشتند. بعدها محدودیت سنی رأی‌دهندگان به ۲۱ سال کاهش یافت و صلاحیت سنی نمایندگان روی ۲۵ سال تثبیت شد.

اولین جلسه در ۲۰ سپتامبر ۱۷۹۲ برگذار شد. در روز بعد پادشاهی الغا شد و به این ترتیب پادشاهی فرانسه به طور رسمی پایان یافت. یک سال و اندی بعد روز ۲۲ سپتامبر به عنوان تاریخ آغاز تقویم جدید انقلابی فرانسه و آغاز نخستین سال جمهوری فرانسه انتخاب شد.

[ویرایش] دولت انقلابی

مجمع به مدت سه سال ادامه یافت. کشور در جنگ به سر می‌برد و مصلحت بر آن بود که اجرای قانون اساسی جدید به روزهای پس از صلح موکول شود. مجمع در این هنگام نیروی خود را در جهت مقابله با خطراتی که جمهوری را تهدید می‌کردند گسترش می‌داد.

با اینکه این مجمع یک قوهٔ مقننه به شمار می‌آمد ولی با سپردن وظایف اجرایی به اعضای خود، در قوهٔ مجریه هم دخالت می‌کرد. این «تداخل قوا» بر خلاف نظریه‌های فلسفی (به ویژه نظریات مونتسکیو) که منشأ انقلاب بودند یکی از شاخصه‌های اصلی مجمع به شمار می‌رفت. مجموعهٔ موارد استثنایی که باعث تداخل قوا شده بودند موجبات تشکیل «دولت انقلابی» به معنای واقعی کلمه را فراهم آوردند. دولتی که بخش اعظم دوران حکومتش معروف به دوران «سلطهٔ وحشت» شد. با این‌حال لازم است که در زمینهٔ کار این مجمع دو مسألهٔ «مقتضیات اضطراری و قوانین ثابت» را از هم جدا بدانیم.

[ویرایش] ساختار و عضویت

اولین جلسهٔ مجمع در یکی از سالن‌های کاخ تولری برگذار شد. سپس نمایندگان در سالن مانژ و در آخر در تاریخ ۱۰ مه ۱۷۹۳ در اسپکتکل (یا ماشین) که سالنی بزرگ بود که نمایندگان در آن کمی پراکنده به نظر می‌رسیدند مستقر شدند. این سالن دارای تریبون‌هایی برای عموم بود که بارها با تشویق‌ها یا انقطاع سخن توسط آنها روی گفتگوها تأثیر گذاشته می‌شد.

اعضای مجمع جزو تمامی طبقات جامعه بودند ولی تعداد حقوقدان‌های آن نسبت به دیگران بیشتر بود. هفتاد و پنج نفر از اعضا در مجمع اصلی نمایندگان و ۱۸۳ نفر در مجمع قانونگذاری وجود داشتند. تعداد کل نمایندگان مجمع بدون در نظر گرفتن ۳۳ نماینده مستعمرات (که تنها چند از نفر از آنها به پاریس رسیدند) ۷۴۹ نفر بود.

همچنین به دپارتمان‌هایی جدیدالتشکیلی که بین سال‌های ۱۷۹۲ تا ۱۷۹۵ به فرانسه ملحق شده بودند اجازه داده شد تا نماینده‌های خود را بفرستند. بسیاری از نمایندگان اصلی در زمان برقراری مجمع تبعید شده یا مردند ولی جای همهٔ آنها توسط نمایندگان علی‌البدل پر نشد. برخی از نمایندگان در طول دوران ترور و وحشت پس از ۹ ترمیدور از کار منع شدند. در نهایت بسیاری از اعضا به دپارتمان‌ها یا ارتش فرستاده شدند تا در عملیات‌هایی که برخی از آنها مدت بسیار زیادی طول می‌کشیدند خدمت کنند. با توجه به تمام دلایل فوق‌الذکر فهمیدن تعداد واقعی نمایندگان در یک تاریخ خاص مشکل است. در زمان ترور تعداد میانگین نمایندگان به ۲۵۰ نفر می‌رسید.

بنابر آیین‌نامهٔ داخلی مجمع، رئیس مجمع باید هر دو هفته مجدداً انتخاب می‌شد. رئیس پیشین می‌توانست بار دیگر نیز انتخاب شود. جلسات مجمع معمولاً صبح‌ها برگذار می‌شدند اما بعضی از جلسات در عصر نیز برگذار می‌شدند که معمولاً تا شب هم ادامه پیدا می‌کردند. جلسات این مجمع در برخی از شرایط ویژه، به طور دائمی برگذار می‌شد و تا چند روز بدون قطع یا تعلیق ادامه می‌یافت. مجمع به دلایل مدیریتی و قانونگذاری از کمیسیون‌هایی استفاده می‌کرد که قدرت هر کدام نسبت به دیگری تفاوت داشت و توسط قوانین کنترل می‌شدند. مشهورترین کمیسیون‌ها عبارت بودند از کمیسیون سلامت عمومی (کمیته دو سالوت پابلیک)، کمیسیون امنیت ملی (کمیته دو سورت جنرال) و کمیسیون آموزش (کمیته دو لینستراکسیون).

[ویرایش] میراث

استنتاج مقالهٔ مربوط به مجمع در دایرةالمعارف ۱۹۱۱ بریتانیکا به این شکل می‌باشد: «اگر بخواهیم بدون پیش‌داوری و غرض‌ورزی نقش و جایگاه مجمع را درک کنیم باید به یاد بیاوریم که این مجمع توانست فرانسه را از جنگ داخلی و تاخت و تاز حفظ کند، نظام آموزش عمومی را بنیانگذاری کند (موزه، مدرسهٔ پلی‌تکنیک، مدرسهٔ تربیت مدرس، مدرسهٔ زبان‌های شرقی، کنسرواتوار)، سازمان‌هایی با اهمیت زیاد به وجود آورد و به طور قطع توانست به اهداف سیاسی و اجتماعی انقلاب جامهٔ عمل بپوشاند.»

[ویرایش] منابع

این مقاله شامل ترجمه‌ی مطالبی است که از ویرایش یازدهم دایرةالمعارف بریتانیکا که هم اکنون در مالکیت عمومی قرار دارد برداشت شده است.

دایرةالمعارف ۱۹۱۱ بریتانیکا منابع زیر را ذکر کرده است:

منابع مقاله سال ۱۹۱۱ بریتانیکا

مجمع ملی فرانسه گزارشی از روند جلسات خود را منتشر کرد که اگر چه فاقد ارزش گزارش‌های مجامع بعدی بود ولی سندی رسمی و با اهمیت زیاد به شمار می‌رود. رونوشت‌های کمی از آن گزارش وجود دارد و به همین دلیل از سوی بسیاری از مورخین نادیده گرفته شده است. مراجعه کنید به:

  • F. A. Aulard, Recueil des actes du comité de Salut Public avec la correspondance officielle des représentants en mission, et le registre du conseil exécutif provisoire (Paris, 1889 et seq.)
  • M. J. Guillaume, Procès-verbaux du comité d’Instruction Publique de la Convention Nationale (Paris, 1891 - 1904, 5 vols. 4to)
  • F. A. Aulard, Histoire politique de la Révolution francaise (Paris, 1903)
  • Mortimer-Ternaux, Histoire de la Terreur (1862 - 1881), a work based on and comprising documents, but written with strong royalist bias
  • Eugene Despois, Le Vandalisme révolutionnaire (1868), for the scientific work of the Convention.


کتابشناسی کاملی از اسناد مربوط به مجمع در Repertoire général des sources manuscrites de l'histoire de Paris pendant la Revolution française, vol. viii. &c. (1908), edited by A. Tueléy و با حمایت شهرداری پاریس وجود دارد. برای مشاهده‌ی خلاصه‌ی کتابشناسی به Bibliographie de l'histoire de Paris pendant la Revolution française, i. 89-95 (Paris, 1890) نوشته‌ی ژان موریس تورنر مراجعه کنید.