آبادی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
آبادی بمعنای محلهای آباد میباشد،که کلمه آباد بصورت پسوند در نامگذاری اغلبی از روستاهای ایران بکار رفته،چراکه مایه اصلی آبادانی آب میباشد و نام بردن آن در کنار نامهای محلها قدرشناسی ایرانیان از آب را رسانده،چنانچه که در نامهای بخشی از آبادیهای واقع در جنوب شرقی ایران کلمه چاه بکار رفته که این نشاندهنده این موضوع است که آب در آن مناطق بتوسط چاه بدست می آمده مانند:چاه سلطان،چاه مسلم،چاه بهار و حال اگر بخواهیم در توصیف کامل نامگذاری روستاهای ایران توضیح کوچکی داده باشیم در بخش های غربی ایران یعنی مناطق کٌرد نشین کلمه "کانی" که در کٌردی بمعنای چشمه است بصورت پیشوند برای نامیدن روستاها بکار گرفته شده است مانند :کانی سیف،کانی سخت،کانی مانگا(درفارسی نیز به معدن که بمعنای سرچشمه و منبع هرچیزاست"کان"گفته شود،کانی=معدنی) و در بخشهای شمال غربی این لفظ بصورت "کندی" نامیده شده و همچو آباد در مقام پسوند جای گرفته مانند کلیسا کندی، کٌردکندی،کلمه کندی از همان معنای کندن آمده،"کندها" اغلب جهت اسکان احشام و در بعضی جاها جهت اسکان یافتن خود افراد بوده ، که در مجاورت تپه ها و کوه پایه ها ایجاد شده ، شرایط اقلیمی آن مناطق نشان میدهد کلمه کندن در بدست آوری آب نبوده چراکه آب در آن مناطق براحتی یافت میشده بلکه از فطرت سرما و امنیت جانی از موجودات درنده بوده.