مرجعشناسی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
می توان مرجعشناسی را شامل شناخت منابع مرجع، بخش مرجع، کتابدار مرجع،کار مرجع و نهایتا فرایند مرجع دانست . منابع مرجع منابعی هستند که برای پاسخگویی به سوالات لحظهای تهیه شدهاند و هیچگاه خواننده از ابتدا تا انتهای آن را نمیخواند بلکه در پی پرسشی که برایش پیش آمده به منابع مرجع مراجعه می کند.این منابع به دلیل استفاده همگانی و همیشگی معمولا امانت داده نمیشوندو در بخش مرجع نگهداری می شوند. بخش مرجع در دسترسترین بخش هر کتابخانه است به جهت اینکه پاسخگوی اولین پرسشهای مراجعان باشد و هر گونه نیاز اطلاعاتی آنان را رفع سازد.از آنجا که این بخش در ارتباط مستقیم با مراجعه کننده است به عنوان قلب کتابخانه شناخته میشود و می تواند بر دیگر بخشها تاثیر گذار باشد. کتابدار مرجع فردی است با روابط عمومی قوی، اخلاق خوش و باحوصله جهت پاسخگویی به هر نوع سوالی که از جانب مراجعان مطرح میشود. وظیفه وی این است که با مهارت و تجربه و شناخت کامل منابع مرجع بتواند در مناسبترین زمان ،بهترین اطلاعات را برای پاسخگویی به سوال مراجعان بدست آورد. کار مرجع همان پاسخگویی به سوال مراجعان است که در این زمینه توجه به سه نکته ضروری است:اول وقت مناسب، دوم مراجعه کننده مناسب و سوم اطلاعات مناسب است. به مجموعهٔ کارها و فعالیت هایی که شامل چهار عنصر مراجعه کننده ،سوال مرجع ،کتابدار مرجع، و منبع مرجع است و در بخش مرجع صورت می گیرد فرایند مرجع می گویند.