ایزونیازید

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

داروی ایزونیازید اولین بار در سال 1952 معرفی شد.ایزونیازید فعالترین دارو برای درمان سل با فرمول C6H7N3Oمی‌باشد.ایزونیازید از هیدرازه کردن اسید‌نیکوتینیک به دست می‌اید. ایزونیازید دارای وزن مولکولی کم می‌باشد.(MW 137). مولکولی ساده می‌باشد که به راحتی در آب حل می‌شود.ساختار ایزونیازید شبیه داروی پیریدوکسین می‌باشد که درزیر نشان داده شده است.

frame

در آزمایشگاه ایزونیازید از رشد باسیل‌های سل با غلظت 0.2 میکروگرم جلوگیری می‌کند. در واقع این دارو از ساخته شدن اسید‌مایکولیک که برای ساخته شدن دیواره باکتری لازم است جلوگیری می‌کند. همچنین ایزونیازید می‌تواند وارد سلول‌های درشتخوار شود و در نتیجه قادر است بر ارگانیسم‌های داخل و خارج سلول اثر کند.

ایزونیازید به راحتی از دستگاه گوارش جذب می‌شود. همچنین به راحتی در داخل مایعات بدن و میان بافت‌ها منتشر می‌شود.

با مصرف خوراکی 300 میلی‌گرم ایزونیازید مقدار غلظت این دارو در عرض 1 تا 2 ساعت به 3 تا 5 میکروگرم در میلی‌لیتر خون می‌رسد.

[ویرایش] عوارض جانبی

۱واکنشهای آلرژی که به صورت تب و بثورات پوستی بروز می‌کند.

۲ناهنجاریهای خونی.

۳درست کار نکردن دستگاه گوارش.

[ویرایش] منابع

  • Basic & Clinical Pharmacology.G.Katzung.Mc-grawHill eighth Edition 2002