อักษรทิเบต
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
ในช่วงพ.ศ. 1100-1200 ซรอน ซันกัมโป กษัตริย์ในทิเบตใต้ ส่ง โทนมี สมโภตา เสนาบดีคนหนึ่ง ไปอินเดีย เพื่อหาข้อมูลทางพุทธศาสนา สมโภตาได้ประดิษฐ์อักษรทิเบตขึ้น โดยใช้อักษรเทวนาครีเป็นแบบ และเขียนไวยากรณ์ภาษาทิเบต โดยใช้ไวยากรณ์ภาษาสันสกฤตเป็นตัวอย่าง อักษรทิเบตนี้ ใช้เขียนคัมภีร์ทางพุทธศาสนา พจนานุกรมสันสกฤต-ทิเบตเล่มแรก มีเมื่อราวพ.ศ. 1400 การพิมพ์ด้วยแม่พิมพ์ไม้ ที่นำมาจากประเทศจีน ได้ใช้กันอย่างแพร่หลายในระยะแรก ปัจจุบันยังคงใช้ในวัดเล็กๆ
วรรณคดีทิเบต มักเกี่ยวกับพุทธศาสนา รวมทั้งงานที่แปลจากภาษาสันสกฤต ภาษาจีน และงานดั้งเดิมของทิเบตเอง เช่นงานเกี่ยวกับศาสนาโบน ซึ่งนับถือกันอยู่ก่อน การเข้ามาของศาสนาพุทธ
[แก้] ลักษณะ
พยัญชนะมีพื้นเสียงเป็นอะ แยกแต่ละพยางค์ด้วยขีด กลุ่มพยัญชนะมีรูปพิเศษเกิดจากการเชื่อมต่อ
[แก้] ใช้เขียน
- ภาษาทิเบต ซึ่งอยู่ในตระกูลจีน-ทิเบต มีผู้พูด 6 ล้านคนในจีน (ทิเบต เซี่ยงไฮ้ กันซู เสฉวน ยูนนาน) อินเดีย (สิกขิม ลาทัข) ภูฏาน และเนปาล ในมองโกเลีย ภาษาทิเบตเป็นภาษาใช้ในพุทธศาสนา และยังมีการสอนอยู่
- ภาษาซองคา ภาษาประจำชาติของภูฏาน และมีผู้พูดในอินเดีึยและเนปาล อยู่ในตระกูลจีน-ทิเบต
[แก้] แหล่งข้อมูลภายนอก
- ((อังกฤษ)) รูปและการออกเสียงของอักษรทิเบต omniglot.com