สัทธรรมปุณฑรีกสูตร

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

สัทธรรมปุณฑรีกสูตร
สัทธรรมปุณฑรีกสูตร

สัทธรรมปุณฑรีกสูตร (สัด-ทำ-มะ-ปุน-ดะ-รี-กะ-สูด) เป็นพระสูตรที่สำคัญในพุทธศาสนาฝ่ายมหายาน เป็นที่เลื่อมใสศรัทธาในพุทธศาสนิกชนมหายานโดยเฉพาะชาวจีนและประเทศในเอเชียตะวันออก เวลาการแต่งพระสูตรนั้น ไม่มีมติที่แน่นอน บ้างก็ว่าหลายร้อยปีหลังพุทธปรินิพพาน บ้างก็ว่าแต่งขึ้นในราว พ.ศ. 300 เป็นอย่างเร็ว

[แก้] ชื่อ

คำว่า "ปุณฑรีก" นั้นเป็นภาษาสันสกฤต (อักษรเทวนาครี : सद्धर्मपुण्डरीकसूत्र, อักษรโรมัน : Saddharmapundarīka-sūtra) หมายถึง บัวขาว ในภาษาจีนจึงเรียกพระสูตรนี้ว่า "พระสูตรบัวขาว" (妙法蓮華経 ; เมี่ยวฝ่า เหลียนฮฺวา) สำหรับในภาษาญี่ปุ่น เรียกว่า "เมียวโฮ เรงเงะ เคียว" (法華経)

ในภาษาอังกฤษก็เรียกตามความหมายว่า "Lotus Sutra", "White Lotus Sutra", "Sutra of the White Lotus", หรือ Sutra on the White Lotus of the Sublime Dharma"

[แก้] เนื้อหา

พระสูตรนี้มีด้วยกัน 3 ภาค หรือยาน ได้แก่ สาวกยาน (ศฺราวกยาน), ปัจเจกพุทธยาน (ปฺรตฺเยกพุทฺธยาน) และโพธิสัตวยาน (โพธิสตฺตฺวยาน) แต่มิใช่หนทางที่ต่างกัน 3 สาย อันจะนำไปสู่เป้าหมาย 3 อย่างต่างกัน ทว่าเป็นหนทางหนึ่งเดียวที่จะนำไปสู่เป้าหมายหนึ่งเดียว

ภาษาต้นฉบับนั้นก็ไม่ปราฏชัด มีข้อเสนอว่า อาจแต่งเป็นภาษาถิ่นปรากฤต จากนั้นจึงแปลเป็นภาษาสันสกฤต ทำให้มีเป็นที่แพร่หลายมากขึ้น และมีการแปลเป็นภาษาจีนในปี พ.ศ. 830 โดยพระภิกษุธรรมรักษา โดยถือเป็นคัมภีร์หลักหลักอีกเล่มหนึ่งที่แปลเป็นภาษาจีน ทั้งยังเป็นพระสูตรยุคแรกสุด ที่ระบุคำว่า "มหายาน"

[แก้] แหล่งข้อมูลอื่น