ภาษาดิเวฮิ

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

ภาษาดิเวฮิ (Divehi) เป็นภาษากลุ่มอินโด-อารยันและเป็นภาษาราชการของสาธารณรัฐมัลดีฟส์ มีคนพูดประมาณ 300,000 คน ส่วนใหญ่อาศัยอยู่ในมัลดีฟส์ และในลักษทวีป ซึ่งเป็นดินแดนสหภาพของอินเดีย โดยที่มีภาษามาห์ล (Mahl dialect) ใช้ในพื้นที่ลักษทวีป มีหลายภาษาที่มีอิทธิพลต่อการพัฒนาของภาษาดิเวฮิ โดยเฉพาะภาษาอาหรับ รวมถึง ภาษาสิงหล ภาษามาลายาลัม ภาษาฮินดี ภาษาฝรั่งเศส ภาษาเปอร์เซีย ภาษาโปรตุเกส และ ภาษาอังกฤษ คาดว่าภาษาดิเวฮิและภาษาสิงหลสืบมาจากภาษาเดียวกัน ซึ่งได้สูญพันธุ์ไป เมื่อเกิดภาษาใหม่ 2 ภาษาในช่วงประมาณ 500 ปีก่อนคริสตกาล

เนื่องจากเกาะอยู่ไกลกันมาก จึงเกิดความต่างกันในการออกเสียงและคำศัพท์ โดยเฉพาะระหว่างเกาะตอนเหนือและตอนใต้ คนในมาเล่ (Malé) ไม่สามารถเข้าใจภาษาย่อยที่ใช้ในหมู่เกาะอัดดุ (Addu) ได้

ดิเวฮิเขียนโดยใช้อักษรเฉพาะ เรียกว่าอักษรตานะ (Thaana) เขียนจากขวาไปซ้าย แต่เดิมใช้อักษรดิเวส อกุรุ (Dhives Akuru) เขียน โดยเขียนจากซ้ายไปขวา อักษรดิเวส อคุรุ ใช้ในทุกเกาะจนถึงช่วงคริสตศตวรรษที่ 18 และการมาถึงของศาสนาอิสลาม แต่ยังคงใช้ในการติดต่อกับหมู่เกาะอัดดุ จนถึงช่วงคริสตศตวรรษที่ 20 ตอนต้น และยังคงใช้ในเกาะที่ห่างไกลและหมู่บ้านในชนยทจนถึงทศวรรษ 1960 คนที่ใช้เป็นภาษาแม่คนสุดท้ายตายในช่วงทศวรรษ 1990 และปัจจุบัน ส่วนใหญ่ชาวมัลดีฟส์ไม่ได้เรียนอักษรดิเวส อกุรุ กันทุกคน แต่คนที่เรียนจะเรียนเป็นอักษรที่ 2

ภาษาดิเวฮิแสดงถึงการแบ่งชั้นอย่างชัดเจนผ่านระดับของภาษา 3 ระดับ กล่าวคือ ระดับแรก รีทิ บัส (reethi bas) หรือ อาเธ-วดัยเนฟวุน (aadhe-vadainevvun) ในอดีตใช้ติดต่อกับชนชั้นสูงและราชวงศ์ แต่ปัจจุบันใช้ในวิทยุโทรทัศน์ ในการแดสงความเคารพต่อผู้สูงอายุ เจ้าหน้าที่ และคนแปลกหน้า จะใช้ระดับที่ 2 คือ ลับบา-ธุรุวุน (labba-dhuruvun) คนส่วนใหญ่ใช้ระดับที่ 3 ที่เป็นระดับกันเองในชีวิตประจำวัน

อัตราการเรียนรู้หนังสือสูงมาก (98%) เมื่อเทียบกับประเทศในเอเชียใต้ประเทศอื่น ๆ ตั้งแต่ทศวรรษ 1960 ภาษาอังกฤษใช้ในการสอนหนังสือในโรงเรียนส่วนใหญ่ แต่ก็ยังคงมีการสอนหนังสือภาษาดิเวฮิ และยังคงใช้ในการปกครอง