อะลิฟ

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

อักษรอาหรับ
هـ
ประวัติอักษรอาหรับ· เครื่องหมายการออกเสียง
· ฟัตฮะหฺ · กัสเราะหฺ · ء · ฎ็อมมะหฺ · เลขอาหรับ

อะลิฟ (ا) เป็นอักษรตัวแรกของอักษรอาหรับ ตรงกับอักษรฮีบรู “อเลฟ” อักษรกรีก “แอลฟา” และอักษรละตินA” พัฒนามาจากอักษรฟินิเชียน ʾāleph ซึ่งมาจากอักษรคานาอันไนต์ ʾalp “วัว”

อักษรนี้ในภาษาอาหรับ ใช้แทนเสียง /อ/ หรือเสียงสระอา เพื่อแสดงว่าอะลิฟนั้น แทนเสียงพยัญชนะหรือสระ จึงเพิ่ม ฮัมซะหฺ (ء)ขึ้นมา ฮัมซะหฺ ไม่ถือว่าเป็นตัวอักษรเท่ากับอักษรอื่นๆ มักจะใช้คู่กับตัวพาคือ วาว (و )และยาอุที่ไม่มีจุดข้างล่าง (ی) และอะลิฟ (ا) อะลิฟใช้คู่กับฮัมซะหฺ เมื่อเป็นพยางค์แรกของคำ และประสมสระเสียงสั้น โดยอยู่ข้างบน (أ) เมื่อเป็นเสียงสระอะ หรืออุ และอยู่ข้างล่าง (إ ) เมื่อเป็นเสียงสระอิ ถ้าเป็นสระเสียงยาวจะไม่แสดงฮัมซะหฺ

อะลิฟ มัดดะ (ʾalif madda)ใช้ในกรณีที่อะลิฟ 2 ตัวเขียนติดกัน (เสียงอา) จะเขียนอะลิฟในรูป (آ) เช่น القرآن (อัลกุรอาน)

อะลิฟ มักอูระ (ʾalif maqṣūra) รูปร่างเหมือนตัวยาอุที่ไม่มีจุดข้างล่าง (ی) ใช้เฉพาะตำแหน่งท้ายคำเท่านั้น ใช้แทนเสียงสระอา เช่นเดียวกับ อะลิฟ

ในคำทับศัพท์จะแทนอะลิฟด้วย อ์ เมื่อเป็นตัวสะกด

[แก้] แหล่งข้อมูลอื่น