קבלה

פֿון װיקיפּעדיע

קבלה איז א חכמה וואס ערקלערט באהאלטענע מיינונגען אין די תורה. די ערשטע ספרי קבלה זענען ספר יצירה, רזיאל המלאך, ספר הבהיר, און ספר הזוהר. שפעטערדיגע ספרים זענען פרדס רמונים פון ר' משה קורדובירו, און עץ חיים פון אר"י.

טראדיציאנאל איז קבלה געלערנט געווארן נאר דורך אזעלכע וואס האבן שוין פיל געלערנט פון ספרי נגלה (ש"ס ופוסקים), און זענען שוין אלט פערציג יאר אדער מער, און זענען פארהייראט.

אויף צו לערנען קבלה פארלאנגט זיך צו לערנען מיט א געלערנטער מורה, און עס פארלאנגט זיך קענטניס אין אלע געביטן פון תנ"ך, ש"ס, מדרשים, און פסקי הלכה.

א מקובל (אין ענגליש: קאבאליסט) איז איינער וואס שטודיעט חכמת הקבלה און פראקטיצירט זיך מיט די מנהגים און כוונות וואס ווערן דורך איר אויסגעלערנט.