حافظ/موقت

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.


خواجه شمس‌الدین محمد. جامع دیوان حافظ که عموماً او را محمد گلندام میدانند(1) بر دیوان حافظ مقدمه‌ای نوشته و به مناسبت قدمت این سند عیناً در اینجا نقل میشود(2):

نویسندهٔ مقدمهٔ دیوان حافظ او را (شمس الملة و الدین) یاد کرده و در یکی از دیوانهای چاپی حافظ(64) «شمس الدین و الدنیا» نوشته‌اند، بدیهی است که لقب او همان شمس‌الدین بوده و «ملت» و «دنیا» زائد است. پس از وفات او، اهل ذوق و عرفان وی را به القاب ذیل خوانده و ستوده‌اند: بلبل شیراز، لسان‌الغیب، خواجهٔ عرفان، خواجهٔ شیراز، ترجمان‌الحقیقة، کاشف‌الحقایق، ترجمان‌الاسرار، مجذوب سالک، ترجمان‌اللسان، و غیره.

از قدیم حافظ به کسانی که قرآن را از بر داشتند اطلاق میشده، خواجهٔ شیراز نیز قرآن را با روایات سبع از بر داشت.

از اینرو خواجه کلمهٔ «حافظ» را تخلص خویش اختیار کرد