بایت
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
بایت یکی از یکاهای اساسی سنجش مقدار دادهها در رایانه و به معنی هشت بیت متوالی است. همچنین در بسیاری از زبانهای برنامهنویسی، نوع دادهٔ صحیحی با این نام وجود دارد.
یک بایت معادل یک نویسه است و در پردازندههای هشت بیتی برابر با طول ثباتها، تعداد بیتهای قابل محاسبه در واحد محاسبه و منطق پردازنده، تعداد خطوط مسیر داده یا تعداد خطوط مسیر آدرس است.