سلسله همگاه رقمی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
سلسله همگاه رقمی[1]* یا چنانکه بیشتر مشهور است، اسدیاچ (SDH) استانداردی برای ارتباطات سرعت بالا بر روی فیبر نوری یا لینک رادیویی است. این استاندارد که از استاندارد قدیمیتر پیدیاچ (PDH)[2]* نشات گرفته را برخی به نام سانِت[3]* نیز میشناسند. در سیستم اسدیاچ برخلاف پیدیاچ برای جدا کردن یک بار شامل دادههای اصلی[4]* سطح پایینتر (مثلاً E1) نیازی به بازگشایی سیگنال سطح بالا نخواهد بود، که این باعث کاهش زمان دستیابی، پیچیدگی و به طبع آن قیمت تجهیزات خواهد شد.
در اسدیاچ سیگنال ادغام[5]* شده همگاه[6]*، به صورت جریان نوری در فیبر و یا سیگنال رادیویی با لینکهای رله رادیوی یا لینک ماهوارهای یا به صورت الکتریکی در کابل هممحور مخابره و منتقل میشود.
اسدیاچ در سال ۱۹۹۲ به شبکه مخابرات معرفی شد و از آن پس با رشدی سریع در تمام سطوح ساختار شبکه مخابرات به کار گرفته شده است. از جمله شبکه دسترسی شهری، مخابرات راه دور. این سیستم همانطور که گفته شد بر اساس سیستم قدیمی پیدیاچ و با بهبود دادن آن، به خصوص از نظر بحث زمانبندی [7]* ایجاد شد. بر خلاف پیدیاچ سیگنالهای اسدیاچ همگاه هستند و استاندارد سیستم پیچیدهای برای استخراج و همزمان کردن Clockهای مختلف در خود دارد. قوانین و استانداردهای اسدیاچ توسط سیسیآیتیتی (ITU یا CCITT سابق) تدوین شدهاند.