کلاچ
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
کِلاچ نام یکی از قطعات خودرو است.
کلاچ دستگاهی است که به وسیله آن راننده هر زمان که بخواهد میتواند موتور را از جعبهدنده جدا نماید، یعنی موتور بچرخد بدون اینکه دندهها در جعبهدنده بچرخند و در نتیجه خودرو حرکت نماید.
کاربرد کلاچ در مواقع تعویض دنده یا متوقف کردن خودرو است آنهم برای اینکه موتور خاموش نشود.
دستگاه کلاچ به وسیله پدال کلاچ که زیر پلی چپ راننده قرار گرفته بکار میافتد. برای بکار انداختن کلاچ، راننده میبایست با پای چپ پدال کلاچ را تا انتها فشار بدهد. tzopjlkbhpl0klj0ßokglkglkopgjkbhm,hk0glkh0lkhklk
به هنگام حرکت دادن خودرو پس از آنکه دنده یک شده شد، بایستی پا خیلی آرام از روی پدال کلاچ برداشته شود تا از جستن خودرو به جلو جلوگیری شود.
به حالتی که کلاچ گرفته میشود حالت خلاصی و به حالتی که کلاچ رها میشود حالت درگیر شدن کلاچ گفته میشود.
[ویرایش] قطعات کلاچ
- صفحه کلاچ
- ديسک کلاچ
- پدال
- دوشاخه کلاچ
- بلبرينگ کلاچ
به صفحهکلاچی که با مایع روغنی روغنکاری شده باشد اصطلاحاً صفحهکلاچ خیس و درغیراینصورت به آن خشک میگویند.
[ویرایش] منبع
فردوس، قدرتالله: رانندگی اتوموبیل، چاپ یازدهم، تهران، کتابخانه ابن سینا 1339خ.