مشروطیت (حکومت)
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
مشروطیت نوعی از حکومت پادشاهی است که در آن (بر خلاف حکومت استبدادی) قدرت پادشاه مطلق نیست (بلکه "مشروط" است) و امور کشور از طریق نهادهای انتخابی مردم بر اساس قانون انجام میگیرد.
این نوع خاص حکومت در زمره انواعی از حکومت به شمار میرود که برای بشر حق حاکمیت بر خویش را قائل هستند و عقل بشری را برای نیل به این مقصود کافی میدانند. به عبارت دیگر مشروطیت اساسا با تفکر شیعی که حکومت را امری الهی و متعلق به خدا میدانند (ان الحکم الا لله) در تقابل قرار دارد. در مشروطیت ایران شیخ فضل الله نوری با درک این نکته به مخالفت با اساس مشروطه پرداخت و چون حریف را در کار خود استوار یافت به مشروطه مشروعه رضایت داد که آن هم هرگز عملی نشد.