قوالی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

موسیقی قَوّالی یکی از شاخه‌های موسیقی عرفانی است که بیشتر در کشور پاکستان رواج دارد.

ریشه موسیقی قوالی به ۶ قرن پیش باز می‌گردد. زمانی که نوادگان تیمور لنگ بنا به وصیت پدربزرگانشان سعی به گردهمایی ِ هنرمندان و اهل ادب در دهلی، آگرا و لاهور نموده و دوران طلایی ِ شکوفایی ِ ادبیات، معماری و موسیقی را از بهترین عوامل فرهنگی ِ ایران و هند پایه گذاری کردند. علی بن عثمان هجویری پایه گذار صوفی‌گری در هندوستان، معین‌الدین چاشتی و پیروان ِ او به هنگام همایش، اشعار مولایان ِ خود را بصورت سروده‌هایی اجرا می‌‌نمودند که به قوال شهرت یافت. قوال که به عوامل ِ ادبی و موسیقی غنی شده بود در نهایت گسترده‌ترین سبک موسیقی سنتی در هندوستان و پاکستان گردید.

درخشانترین ستاره در موسیقی قوالی نصرت فاتح علیخان بود. نصرت‌خان در تمام ترانه‌های عرفانی‌اش روی دو موضوع مذهب و خدا تمرکز می‌کرد او خدا، پیامبر اسلام و همه پرهیزگاران را می‌ستود و از آنها الهام می‌گرفت. تاریخ کهن قوالی پاکستان با از دست‌دادن نصرت فاتح‌خان دچار شوک عظیمی شد.


[ویرایش] منابع