سنن ابن ماجه
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
سنن ابن ماجه ششمین کتاب از کتب صحاح سته است که توسط حافظ ابوعبدالله محمد بن یزید قزوینی (۲۰۷ _ ۲۷۵ هجری) نوشته شده است. ابن ماجه مانند همه نگارندگان صحاح سته ایرانی و اهل قزوین بوده که این شهر از مشهورترین شهرهای عراق عجم در آن زمان محسوب می شده است. او به علوم حدیث تسلط داشته و برای طلب حدیث به بصره، کوفه، بغداد، مکه، شام، مصر و ری سفر نموده است. او در تاریخ و تفسیر نیز دارای معلوماتی بود.
از آنجا که در سنن ابن ماجه برخی احادیث ضعیف و واهی نیز یافت میشود در بین کتب صحاح سته پایینترین اعتبار را دارد.