جفینه
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
جفینة مردی از مسیحیان حیره بود که سعد وقّاص، از سرداران عرب در جریان حمله عربها به ایران، او را در پی قرارداد آشتیای که با مردم حیره بسته بود به مدینه آورد تا در آنجا به مردم خط و نوشتن بیاموزد.
عبیدالله پسر عمر، خلیفهٔ دوم مسلمانان، جفینه را کشت. علت آن این بود که جفینه که زادگاهش حیره، از سرزمینهای ایرانی بوده و با ایرانیان مدینه دوستی و آمیزش داشته با فیروز نهاوندی، کشنده عمر بن خطاب هم دوست بوده است.[1]
عبیدالله پس از کشته شدن پدرش عمر، چهار تن را به ظن دست داشتن در آن قتل کشت. این چهار تن فیروز نهاوندی، هرمزان (سردار معروف ایرانی)، مروارید دختر فیروز و جفینه بودند.
[ویرایش] پانویس
^ تاریخ طبری، ۱/۲۷۹۵ و ۱/۲۷۹۷ و ابن اثیر، الکامل ج ۲ ص ۳۹.
[ویرایش] منبع
- محمدی ملایری، محمد: تاریخ و فرهنگ ایران در دوران انتقال از عصر ساسانی به عصر اسلامی، جلد یکم، انتشارات یزدان، تهران ۱۳۷۲خ، صص ۲۷۱-۲۷۲.