نمادگرایی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

نمادگرایی یا سمبولیسم یکی از مکاتب ادبی و هنری است.

این مکتب در پایان سده نوزدهم به وجود آمد. شارل بودلر پیشگام این راه شد. در میان کسانی که از بودلر الهام گرفتند و با اثرهای خود زمینه را برای پیدایش نمادگرایی آماده ساختند پل ورلن، آرتور رمبو و استفان مالارمه از همه مشهورتر هستند. باید توجه داشت که هرکدام از آنها سبک ویژه‌ای داشتند.

[ویرایش] اصول نمادگرایی

از نظر اندیشه، نمادگرایی بیشتر زیر تأثیر فلسفه آرمانگرایی (ایده‌آلیسم) بود که از ماوراءالطبیعه الهام می‌‌گرفت و در حوالی سال 1880 در فرانسه باز رونق می‌‌یافت، همچنین بدبینی شوپنهاور نیز تأثیر زیادی در شاعران نمادگرا کرده بود. نمادگرایان در ذهن‌باوری (سوبژکتیویسم) ژرفی غوطه‌ور بودند و همه چیز را از پشت منشور خراب کننده روحیه تخیل آمیزشان تماشا می‌‌کردند.

خلاصه اصول نمادگرایان به شرح زیر است:

1_ حالت اندوهبار و آنچه را که از طبیعت موجد یأس و نومیدی و ترس است بیان می‌‌کنند.

2_ به نمادها و اشکال و آهنگ‌هایی که احساس ها، نه عقل و منطق آن را پذیرفته است توجه دارند.

3_ آثاری که آنها به وجود آورده‌اند برای هر خواننده به نسبت میزان ادراک و وضع روحیش مفهوم است، یعنی هرکس نوعی آنها را در می‌‌یابد و می‌‌فهمد.

4_ آنان تا حد امکان از واقعیت عینی دور شده و به واقعیت ذهنی پرداخته اند.

5_ چون انسان دستخوش نیروهای ناشناسی است که سرنوشت آنان را تعیین می‌‌کند از این رو حالت وحشت آور این نیروها را در میان گونه‌ای رویا و افسانه بیان می‌‌کنند.

6_ می‌‌کوشند حالت‌های غیرعادی روانی و معرفت‌های نابه هنگامی را که در ضمیر انسان پیدا می‌‌شود و حالت‌های مربوط به نیروهای مغناطیسی را در آثارشان بیان کنند.

7_ به یاری احساس و تخیل حالت‌های روحی را در میان آزادی کامل با موسیقی واژه ها، و با آهنگ و رنگ و هیجان تصویر می‌‌کنند.

شارل بودلر، موریس مترلینگ، آلدینگتن، لارنس، هاکسلی، آرتور رمبو از بزرگان این مکتب هستند.

سفر و شعر رویای پاریسی آثار بودلر، نژادپرست از آرتور رمبو، شاهدخت مالن از موریس مترلینگ نمونه‌هایی از آثار نمادگرایی می‌‌باشند.

[ویرایش] جستارهای وابسته