ابوالحسن صبا
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
ابوالحسن صبا نوازنده و آهنگساز موسیقی ایرانی بود.
او از برجستهترین چهرههای موسیقی ایران در هفتاد سال گذشته است.
صبا فرزند کمالالسلطنه به سال ۱۲۸۱خورشیدی در خانوادهای آشنا به موسیقی و اهل ادب دیده به جهان گشود.
نخستین پویههای موسیقی را از پدرش فرا گرفت. او نزد میرزا عبدالله فراهانی و درویش خان تار، نزد حسین اسماعیلزاده کمانچه، نزد حسین هنگآفرین ویولن، نزد علی اکبر شاهی سنتور و نزد جمالی خان ضرب را آموخت.
صبا به نواختن همه سازهای موسیقی ردیف چیرگی پیدا کرد و تمام سازهای ایرانی را در حد استادی مینواخت و ویولن و سهتار را به عنوان سازهای تخصصی خود برگزید.
سپس در مدرسه عالی موسیقی به شاگردی علینقی وزیری درآمد و تکنواز ارکستر او شد.
ابوالحسن صبا چهل سال تمام ساز نواخت و تعلیم داد و در ارکسترها شرکت کرد و کتاب نوشت و درتمام جریانهای موسیقی ایران تأثیر مستقیم و مثبت داشت. وی در تمام رشتههای موسیقی ایران و حتی سایر هنرها همچون ساختن ساز و نقاشی و ادبیات مهارت داشت و دانشنامهای جامع از علم و عمل موسیقی ایران بود.
مکتب نوین موسیقی ایران که از درویش خان آغاز شده بود با صبا به اوج رسید وشاگردان صبا نیز پیرو راه او شدند.
[ویرایش] شاگردان صبا
لطفالله مفخم پایان، مهدی خالدی، مهدی مفتاح، محمدعلی بهارلو، حبیبالله بدیعی، علی تجویدی، امیرهمایون خرم، حسین تهرانی، حسن کسایی، داریوش صفوت، فرامرز پایور، غلامحسین بنان، ابراهیم قنبری مهر، رحمتالله بدیعی و ساسان سپنتا از شاگردان صبا بودند.
[ویرایش] آثار
از صبا صفحات بسیاری حاوی تکنوازیها و همنوازیهای او منتشر شده است که مهارت فوقالعاده او را در نواختن ویولن نشان میدهد. همچینین نوارهای خصوصی بسیاری پرکرده که مرجع هنرجویان و گویای تسلط فوقالعاده او در نواختن سهتار است.
ازاستاد صبا سه دوره آموزش ویولن، چهاردوره تعلیم سنتور، یک دوره تعلیم تار و سهتار منتشرشده و باقی آثار او هنوز منتشر نشده است.
شعر سرود که با آهنگسازی حسین ملک است نیز از اوست. صبا نخستین موسیقیدان ایرانی است که موزهای ویژه ازاو (منزل شخصی صبا) تأسیس شده وبه نام خود او در تهران خیابان ظهیرالسلام واقع است.
صبا پس از سالها کوشش و پرورش شاگردان فراوان در ۲۹ آذر سال ۱۳۳۶ دیده از جهان فروبست.