سمیران
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
منطقه سمیران در بخش تارم قزوین بوده و در فاصله ۲۰ کیلومتری شهر منجیل (خندان سابق) و ارتفاع ۲۷۰متری از سطح آبهای آزاد و عرض و طول ۱۷.۸۵ و۳۸.۶۸ درجه جغرافیایی قراردارد.
قدمت سمیران به دوره دیلمیان باز می گردد که مردمی بودند که پیشینه تمدنشان به دوره مادها می رسد و در زمان ساسانیان و حتی پیش از آنان حکمرانی از خود داشتند و مسنقل عمل می کردند. دیلمیان پیش از ورود اقوام ایرانی به گیلان در قسمت کوهستانی آن زندگی می کردند و از همسایگان شمالی مادها محسوب می شدند و در طول تاریخ حکومت مستقلی داشتند. پس از حمله اعراب به ایران با استفاده از موقعیت کوهستانی منطقه سالها در برابر تازیان ایستادند و خاندانهایی از جمله خاندان «جستان» از خود آنها شکل گرفت و لیکن در نهایت در ۲۹۰ ه. ق به شیعه زیدیه وارد شدند و سرانجام پنجاه سال پس از پذیرفتن اسلام خاندانهایی از دیلمیان پیدا شدند که بر بخش بزرگی از عالم اسلام فرمانروایی یافتند: از اولین آنها کنگریان (۳۸۷-۳۰۴ ه. ق) و از سلسلههای معروف سلسله آل بویه بوده است.
قلعه سمیران تا اواخر قرن چهارم هجری قمری مقر حکمرانی آل مسافر بوده که نخستین فرد از این خاندان محمدبن مسافر بوده است. از آثار معماری سمیران می توان به قلعه سمیران اشاره کرد که نقشهای نامنظم دارد و در دوران پیش از اسلام پی ریزی شده است و نیز چهار برج از غرب به شرق در این مجموعه قراردارند که از سنگ و آجر ساخته شدهاند و به دوره آل بویه نسبت داده شدهاند از بناهای دیگر آن چهار طاقی و سه بنای گنبد خانه و امامزاده قاسم است.