فقیه
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
فقیه واژهای عربی است به معنای دانشمند. در دوران اسلامی این واژه به معنای متخصص علم فقه به کار رفته است. در متنهای فارسی تا قرنهای هفتم و هشتم هجری معمولاً واژه دانشمند به معنای فقیه استعمال شده است.
فقیه واژهای عربی است به معنای دانشمند. در دوران اسلامی این واژه به معنای متخصص علم فقه به کار رفته است. در متنهای فارسی تا قرنهای هفتم و هشتم هجری معمولاً واژه دانشمند به معنای فقیه استعمال شده است.