دره کنخور

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

دره کنخور نام دره‌ای است در جنوب کوخرد، و از توابع بخش کوخرد در شهرستان بستک استان هرمزگان ایران. این دره آخرین رودخانه فصلی است که در جنوب غربی بخش کوخرد واقع شده است، قسمتی از آب این دره به سوی نخلهای کاد ممدی، نخل مهدلی، می‌‌رود وقسمت بیشتر آن به رودخانه می‌‌ریزد.

فهرست مندرجات

[ویرایش] محدود دره كنخور

از شمال رودخانه مهران و بندری، از جنوب كوه زير، از مغرب برکه گلستان و مؤه خلوصی، و از مشرق به کاد ممدی محدود می‌‌كردد.


[ویرایش] طول درواه

این دره بزرگ و دراز بطول تقریبی 25 تا 35 کیلومتر ابتداء از بون کوه زیر (جنوب کوخرد) که به «بون کوه دِه» معروف است شروع می‌شود و به طول مایل وپر پیچ وخم از دامنهٔ کوهستان می‌‌گذرد و در مغرب پشتخه کنخور سرازیر می‌شود از میان دوپر بلند بنام «پر دَهرُزوُ» عبور می‌‌کند وبعد از آبیاری بند بزرگی از نخل وفسیلات که ته دره کنخور قرار دارد به رودخانه مهران می‌‌ریزد.


[ویرایش] عرض درواه

عرض این درواه متفاوت است، چنانکه عرض درواه از 15 متر شروع می‌‌ شود و در قسمت‌های ازآن به 30 تا 40 متر نیز می‌‌رسد، عمق درواه نیز متفاوت است در صورتیکه در حاشیه رودخانه مهران به دو تا سه متر می‌‌رسد در ابتداء درواه از بالا به 35 تا 45 متر نیز رسیده است، از کوه‌های اطراف این دره عظیم و در طول درواه و از سمتهای مغرب و مشرق و بر فراز چُک ‌ها و گری ‌ها دره‌های کوچک و مسیلات آبی جریان دارد که کلاًدر آخر مطاف به دره عمیق کنخور می‌‌ریزند، دره‌ای بسیار عمیق به نظر می‌‌آید، دره از سمت جنوب رو به‌طرف شمال جریان دارد. در قسمت بالای دره کنخور یک باب آب انبار برکه و یک کاروانسرا کوچک وچند بته نخل کهن سال وبلند وجود دارد. اما درقسمت پائین دروا آدون‌های آب شیرین وجود دارد که گاه وقتی صیادان برای صید کبک دام «لیخ» می‌‌گزارند. در فصل زمستان وبهار منظره دلپذری دارد، در وسط درواه جنگلهای از درخت کتهُ وجود دارد که گاه گاه جانوران مانند روباه و شغال و گراز در خود نگه می‌‌دارد. در قسمت بالای درواه منظره جالبی و چشمه‌های گوناگونی به چشم می‌‌خورد، آب روان چشمه‌ها و آودون‌ها از میان اعماق عظیم این دره در جریان است و مانند رودخانه‌ای از وسط درواه می‌‌گذرد و منظره‌ای شاعرانه وبدیعی ارائه نموده است.


[ویرایش] منابع

  • محمدیان، كوخردى ، محمد ، « شهرستان بستک و بخش کوخرد » ، ج1. چاپ اول، دبی: سال انتشار ۲۰۰5 میلادی.
  • نگاره‌ها از: محمد محمدیان.