دبیرستان فردوسی تبریز
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
مدرسه متوسطه محمدیه در ۲۱ آذر ۱۲۹۵ توسط اعلمالملک (دکتر عباس لقمان ادهم)، اولین رییس فرهنگ آذربایجان بعد از مشروطیت، تأسیس شد. مدرسه در سال اول تأسیس در محله سرخاب، در ساختمان حاج میرزا موسی خان امینالملک دایر بود و سال بعد به خانههای فرمانفرما در محله ششگلان منتقل شد. در ۱۲۹۹ مدرسه به حیاط صندوقخانه از عمارت حرمخانه (محل شاهدخت قبلی و دانشسرای فعلی) انتقال یافت و در ۱۳۱۳ مدرسه متوسطه بنام دبیرستان فردوسی نامیده شد. دوره دوم دبیرستان در سال ۱۸- ۱۳۱۹ به ساختمان دانشسرای پسران انتقال یافت؛ که در همان سال به ساختمان دبیرستان پروین (کوی لیل آباد پیش از احداث خیابان شریعتی (شهناز)) و از شهریور ۱۳۲۰ به محل کنونی خود در خیابان امام خمینی انتقال یافت. بر طبق اظهارات مسول نگهبانی یکی از بناهای روبروی این دبیرستان که اطلاعات زیادی راجع به تاریخ تبریز دارد، ساختمان کنونی مدرسه فردوسی با کاربری بیمارستان ساخته شده بود (شاهد ادعا فرم H شکل پلان آن) و بنای کناری آن که بفرم U و مدرسه راهنمایی پسرانه شهید بهشتی است، با کاربری اورژانس و توسط فرانسویان ساخته شده بود که بنا به عللی مورد استفاده خدمات درمانی قرار نگرفت. معماری این مجموعه با پلانی ساده و مستطیل شکل و نمای ساده و آجری، با ایوانی در جبهه شرقی دبیرستان فردوسی و بام شیروانی به سبک شیروانی انگلیسی است. خصوصیات معماری آن از لحاظ فرم پنجرههای ردیفی، وجود ایوان و مهتابی، و پلان ساده و مستطیلی شکل، همچون معماری استانداری است.