قرض‌الحسنه

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

تعریف:عقدی است که به موجب آن بانکها (به عنوان قرض دهنده) مبلغ معینی را طبق ضوابط مقرر در دستورالعمل ذیربط به اشخاص اعم از حقیقی یا حقوقی (به عنوان قرض گیرنده) به قرض واگذار مینمایند.

ساختار حقوقی:مبتنی بر رابطه داین و مدیون

ماهیت حقوقی:از عقود لازمه

کاربرد:

الف-تامین وسایل و ابزار و سایر امکانات لازم برای ایجاد کار جهت کسانی که فاقد این گونه امکانات باشند.

ب-تاکید بر افزایش تولید با تاکید بر توایدات کشاورزی،دامی و صنعتی.

ج-رفع احتیاجات ضروری.

محدوده زمانی:در مورد بند الف و ب مدت پنج سال و در خصوص بند ج سه سال.

کارمزد:در کلیه موارد حداکثر چهار درصد


منبع:عملیات بانکی داخلی 2(دکتر هدایتی و ...)انتشارات موسسه بانکداری ایران ص440