عرب
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
عرب یا تازی نام قومی سامیتبار است که در بخشی از غرب آسیا و شمال افریقا نشیمن دارد.
فهرست مندرجات |
[ویرایش] وجه تسمیه
برخی بر این باورند که ریشه واژه عرب از بُنواژه عَرَبَ گرفته شده. عَرَبَ و جایگشت آن یعنی عَبَرَ هر دو در زبان نیاسامی معنی کوچگردی میداده اند. از آن بنواژه هر دو واژه عرب و عبری ریشه گرفته و هر دو به معنی کوچگرد است.
واژه دیگری که برای نام این قوم در زبان فارسی بکار میرود واژه تازی است. این واژه در اصل به یکی از تیرههای عرب به نام «طَی» اشاره دارد. در زبان پارسی میانه «طَیزی» به معنای وابسته به مردم طی بکار رفته و پس از آن این واژه بگونه تازی درآمده و برای نامیدن همه مردم عربتبار استفاده شد.شاید هم این نام به دلیل تازشهای اینان به مرزهای ایران بدانها داده شده باشد.
واژه Arev در زبان عبری به معنی صحرا است.
[ویرایش] تعریف عرب
سه تعریف متفاوت از سه دیدگاه متفاوت از اینکه عرب کیست و اینکه چه کسانی عرب هستند شده است:
[ویرایش] تاریخ عرب
نام عرب بصورت نوشتاری برای نخستین بار در سنگنوشتهای آشوری بتاریخ 853 پیش از میلاد آمده است. در آن سنگنوشته شلمانسر سوم (Shalmaneser III) در ضمن نام بردن از مردمانی که از او در نبرد کرکر شکست خوردند از شاهی به نام گیندیبو از ماتو اربای (سرزمین عرب) نام میبرد.همچنین در سنگنبشتههای دوره هخامنشی در ایران از مردمان سرزمین Arabaya به عنوان یکی از ملتهای پیرو شاهنشاهی هخامنشی نام برده شده است.عربها گهگاه به مرزهای ایران نیز میتاختند و دست بردی هم میزدند. بزرگترین این تازشها یکی در زمان شاپور دوم انجام گرفت که شاپور به سختی آنان را سرکوب کرد. چنین گفتهاند که او شانههای عربها را سوراخ کرد و از میان آن ریسمانی را گذراند؛از اینرو بدو لقب شانه سنب (ذوالاکتاف) دادند. ولی بزرگترین این تازشها پس از پیدایی اسلام در میان ایشان بود که سرانجام به سرنگونی پادشاهی ساسانیان و چیرگی بزرگ تاریخی بر ایران و ایرانیان گردید.