رمان نو
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
جنبش «رمان نو» یکی از جنبشهای ادبی و هنری غرب، در رابطه با تحولات اجتماعی و سیاسی در اواخر دهه پنجاه در فرانسه شکل گرفت و نویسندگانی چون آلن رب گری یه، میشل بوتور، کلود سیمون و ناتالی ساروت همزمان به انتقاد از شیوههای بیان واقعگرایانه و کلاسیک در رمان پرداختند.
ساروت در کتاب معتبر خود عصر بدگمانی ضمن انتقاد از رمان کلاسیک، سیر تحولات این ژانر ادبی را از دوره کافکا تا به امروز دنبال کرده است.