کنش گفتاری

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

اصطلاح کُنِشِ گفتاری از اصطلاحات زبان‌شناسی و فلسفه زبان است.

کنش گفتاری به عملی گفته می‌شود که در نتیجه یک گفته عمدی رخ می‌دهد. زمانی که گفته‌ای تحریک‌آمیز و عمدی بیان می‌شود به قصد اینکه جریان یا کنشی به راه بیفتد هم صحبت از کنش گفتاری می‌کنیم.

از نمونه‌های دیگر کنش گفتاری می‌توان سلام کردن، پوزش‌خواهی، توصیف یک چیز، پرسیدن، دستور دادن، قول دادن و غیره را نام برد.

کنش گفتارى، بیشتر به بررسی اَشکال و قاعده هاى گفتارورزى ﴿illocutionary act﴾ می‌پردازد.[1]

[ویرایش] جستارهای وابسته

  • کنش فراعبارتی (prelocutionry act)

[ویرایش] پیوند به بیرون

[ویرایش] منابع

ویکی‌پدیاهای هلندی و انگلیسی، نسخهٔ ۲۶ اکتبر ۲۰۰۶.

زبان‌های دیگر