فارسیسرایان تاجیکستان
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
زبان فارسی طی سدههای طولانی تنها زبان ادبی و فرهنگی آسیای میانه بود. با تسخیر آن مناطق بدست روسها زبان فارسی در ورارود (ماوراءالنهر) بسیار محدود شد و از سال 1924 تنها در جمهوری تازهبنیاد تاجیکستان و با نامگذاری تازهٔ «زبان تاجیکی» به حیات ادبی خود ادامه داد. فارسی (حالا با نام تاجیکی) در تاجیکستان زبان رسمی ماند ولی در جمهوریهای دیگر مانند ازبکستان از صحنه دولتی و رسمی بیرون رانده شد و پس از فروپاشی شوروی و استقلال آن جمهوریها فشار دولتی برای محدودیت فارسی بیش از اندازه زیاد شد. در ازبکستان که پیرامون 7 میلیون فارسیزبان ساکنند بتازگی همه کتابهای فارسی («تاجیکی») به آتش کشیده شدهاند [1] و همه انجمنهای ادبی فارسیزبان تعطیل و سرکوب شدهاند.
در اینجا فهرستی از شاعران فارسیزبان کشور تاجیکستان (که فارسی زبان رسمی آن است) میآید:
- اسکندر ختلانی
- اسیری خجندی (درگذشت 1916 م)
- بازار صابر (زادهٔ 1938 م)
- باقی رحیم زاده
- خیرالدین خیراندیش
- دولت رحمانیان
- رحمت نذری
- رستم وهاب نیا
- زلفیه عطایی
- سلیم شاه حلیم شاه
- صدرالدین عینی (درگذشت 1954 م)
- عبدالله رهنما
- عبدالله قادری
- عسکر حکیم (زادهٔ 1946 م)
- عطا میر خواجه
- فرزانه خجندی
- کمال نصرالله
- گلرخسار صفیاوا (زادهٔ 1947 م)
- لایق شیرعلی (1941 - 2000 م)
- مؤمن قناعت (زادهٔ 1932 م)
- محمد علی جنیدی (سیاووش)
- محمد علی عجمی
- نظام قاسم