زبان لوویان
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
زبان لوویان ، از زبانهای مرده خانواده زبانی زبانهای هندواروپایی و از شاخه زبانهای آناتولیان آن است. زبان لوویان از خویشاوندان نزدیک زبان هیتیان است، و در میان زبان هایی جای می گیرد که مردمان ارزاوا، تا باختر و جنوب باختری ناحیه کانون هیتی نشینی، با آن گپ می زده اند. در کُهَن ترین نوشتارها، این ناحیه را لوویا خوانده اند؛ چندی پس، همین ناحیه با نام لیدیا یا لودیا خوانده شده است. نیز نیای سَرراست (بِلَآوَاسِطَة) زبان لیکیان یا از خویشاوندان نزدیک نیای زبان لیکیان است. زبان لوویان به ترین زبانی است که می توان گمان برد ترواییان با آن گپ می زده اند.
از همین سرزمین، گویش وَران زبان لوویان، کم کم به سوی خاوران پراکندند و از دست اَندَرکاران سرنگونی امپراتوری هیتی شدند. زبان لوویان هم چون این، زبان استان های پشت-هیتیایی از سوریه مانند میلید و کارکمیش، و نیز پادشاهی تابال که حدود 900 پیش از میلاد مسیح گل کرد، بوده است.
[ویرایش] پیوند بیرونی
- Arzawa, to the west, throws light on Hittites
- Alekseev Manuscript
- Hieroglyphic Luwian Phonetic Signs
- Catalog of Hittite Texts: TEXTS IN OTHER LANGUAGES
- Genitive Case and Possessive Adjective in Anatolian