قطعه (شعر)

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

قِطعه مجموعهٔ ابیاتی را گویند که بر یک وزن و قافیه باشد، و از آغاز تا انجام همگی به یکدیگر مربوط بوده، پیرامون یک قصّهٔ شیرین، یک موضوع اخلاقی، یا تهنیت و تعزیت و مدح و هجو و مانند آن پدید آمده باشد. بر خلاف قصیده، بیت مَطلَع در قطعه مُصَرَّع نیست.

تعداد ابیات یک قطعه، حدّ اقل ۲، و حدّ اکثر آن به طور معمول ۱۵ است، ولی گاهی تا ۵۰ بیت و بیش از آن هم رسیده‌است.

فهرست مندرجات

[ویرایش] نمونهٔ قطعه

دانی که را سزد صفت پاکی؟       آن کو وجودِ پاک نيالايد
تا خلق ازو رسند به آسايش       هرگز به عُمر خويش نياسايد
تا ديگران گرسنه و مسکينند       بر مال و جاه خويش نيفزايد
مَردُم بدين صفات اگر يابی       گر نام او فرشته نهی شايد
     

[ویرایش] پیوندهای بیرونی

  • قطعه، دانش‌نامهٔ رشد

[ویرایش] منابع

  • همایی، استاد جلال‌الدّین. فنون بلاغت و صناعات ادبی، جلد اوّل (صنایع لفظی بدیع و اقسام شعر فارسی)، چاپ سوّم، انتشارات توس، تهران، ۱۳۶۴

[ویرایش] جستارهای وابسته

این نوشتار ناقص است. با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.