محمدولی خان تنکابنی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
محمدولیخان تنکابنی (۱۲۶۴-۱۳۴۵ هجری قمری) معروف به سپهدار تنکابنی، سیاستمرد و پنج دوره رئیسالوزرای ایران.
وی پسر حبیبالله خان سردار و نوه محمدولیخان ساعدالدوله از سرداران محمدشاه قاجار در محاصره هرات بود.
او ابتدا ساعدالدوله و بعد نصرالسلطنه لقب داشت و در دوران جنبش مشروطه به سپهدار اعظم ملقب بود. او یکی از دو فاتح معروف تهران در جریات جنبش مشروطه بود (فاتح دیگر سردار اسعد بختیاری است).
وی در ابتدا از سرداران محمد علی شاه بود و در شکستن بست مشروطه خواهان در مسجد شاه و در حمله به آزديخواهان تبريز نقش ايفا کرده بود. بعدها با محمد علی شاه اختلاف پيدا کرد و به املاکش در تنکابن رفت. د ر دوران استبداد صغیر آزاديخواهان گيلان بدلیل اینکه وی فنون نظامی را میدانست و با محمد علی شاه هم اختلاف داشت او را بعنوان رهبر برای فتح تهران برگزیدند.
نخستین بار در ۱۳۲۷ هجری قمری رئیسالوزرا شد و تا ۱۳۳۴ هجری قمری که با لقب سپهسالار اعظم به این مقام رسید چهار بار دیگر رئیسالوزرا بود.
در دوره رضاشاه بسیاری از املاک و اموال او را گرفتند و بالاخره خودکشی کرد.
خانواده او نامخانوادگی خلعتبری را برگزیدند.
[ویرایش] منابع
مصاحب، غلامحسین، دائرةالمعارف فارسی