ظروف شرابخوری

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

نام انواع ظروفی که در زبان فارسی برای نوشیدن شراب و برخی دیگر از نوشیدنی‌های الکلی به کار می‌رود:

  • پیک: لیوانک شیشه‌ای عرق خوری
  • چَتوَر: بطری به اندازه یک چهارم شیشه‌های معمولی، چتول هم می‌گویند
  • پیمانه: لیوان باده خوری، رطل هم می‌گویند
  • جام: لیوان شیشه‌ای باده خوری
  • پیاله: کاسه کوچک بی پایه
  • تغار: آوند نسبتآ کوچک
  • مینا: شیشه باده خوری
  • ساغر: کاسه پایه دار
  • سبو: کاسه سفالی دسته دار
  • سبوچه: سبوی کوچک
  • تُنگ: آوند شیشه‌ای گردن باریک، صراحی هم گفته اند.
  • سَکره: تنگ سفالین بزرگ (از گویش لارستانی)
  • هَسی: تشت سفالین (از گویش لارستانی)
  • تَکوک: آوندهایی که به شکل جانوران درست می‌شده.
  • ساتگین: آوند شیشه‌ای بزرگ و استوار باده خوری
  • زیغال: جام شکم بزرگ یک نفره، قدح هم گفته اند.
  • پارچ: کاسه‌ای بزرگ که دور می‌گردانند.
  • قرابه: آوند شیشه‌ای شکم بزرگ
  • چمانه: نیم-کدوی تراشیده و نگارینی که با آن می‌‌میخوردند.
  • کوزه: آوند سفالین نسبتآ بزرگ
  • خُم: بزرگ‌ترین آوند باده سازی و باده خوری (در اصل خُنب بوده)
  • خمره: همان خم
  • بشکه:ضرف نسبتاً حجیم
  • شرابه: بشکه شراب

آیلاس: پیاله شراب

  • نوشین: آیلاس نسبتاً باریک و بلند