Diskutim:Agim Ramadani

Nga Wikipedia, Enciklopedia e Lirë

Gjocaj

Agim Ramadani hyri në Kosov në qershor të vitit 1998. Agimi së bashku me Rrustem Berishen dhe një grup prej tre ushtarve u vendos në fshatin Jasiq dhe Gjocaj. Jasiq dhe Gjocaj fshatra malore qe shtrihen ne pjesen perendimore te Junikut, aty shenon edhe fillimin e vargmaleve me alpet Shqiptare qe lidhet me majen më të lart Gjeravicen në Jug, ndërsa ne veriperendim me majen e Shkelzenit(përtej kufifirt Shqiptaro-Shqiptar). Ndërsa brigada 131 që kishte hyr në krye me Tahir Zemen dhe Sali Qekun vazhduan rrugen për tu vendosur më von në Prapaqan(Komuna e Deçanit). Agim dhe Rrustemi në këto dy fshatra gjeten djem që kishin dhën sprovën për luftë. Si rast i veqantë ishte mbrojtja e Junikut(më shum per junikun ne http://www.radiojuniku.info/) në maj, dhe vënja nën kontroll e Junikut nga ushtria çlrimtare e Kosovës. Si dhe shum luftime të zhvilluara nga këta djem. Por vlen të theksohet se mungonte një organizim ushtarak. Këtë organizim e sjell pa dyshim Agim Ramadani dhe Rrustem Berisha. Agimi çdo dit merrej më: stervitje, inspektime të pikav që mbanin djemët e këtyre fshatrav. Duke u gjendur gjdo dite pran tyre dhe duke e njohur çdo ditë e më shum terrenin, Agimi arriti që më këta djem te krijon njesin speciale "Kobrat". Një nga ngjarjet më të rendësishme të kësaj perjudhe është 28 korrik 1998. Ku forcat speciale te SAITIT të Nishit hyn në Zharre të fshatit Gjocaj dhe me njesi blinduese. Në një numer rreth 250-300 ushtar dhe paramilitar serb. Forcat serbe u ndeshen për herë të parë me njesitet e uçk-ës rreth orës 8-9 të mengjesit. Njesit vezhguese Serbe duke vezhguar dhe duke dhën kordinatat afrohen afer pikës se Gunocit(mbi fshatin Gjocaj) aty nga pjestaret e uçk-ës plagosen në përleshjen disa ushtar serb. Serbet len pas dokumente të rëndësishme. Pika tjetër në fshatin Gjocaj qe quhej pika Kumarecit ku gjindeshin grupi tjeter i uçk-ës. Pa humbur koh duke siguruar bazen me disa ushtar të pjekur, për arsye se pika ishte si qati për Junikun dhe për mbrojtjen e popullsis civile nga masakrimet. Grupi nga Kumareci nder merr një kundër sulm duke u futur me katër ushtar mu në mes te lendinës se quajtur Zharre. Ku forcat Serbe ishin të bindura nga pervoja e më hershme se askush nuk kundersulmon dhe endeshin lirshem. Ndërsa grupi tjetër prej pes ushtarve futet në pjesën e prapme të Zharrës, për të bllokuar rrugën që furnizonte forcat Serbe. Në anën tjetër njesiti i uçk-ës i pozicionuar në Gunoc kishte lëshuar pozicionin dhe ishte futur në afërsi të forcav Serbe. Kështu që granatimi më armë të rënda bie. Ushtaret e uçk-ës rreth orës 2 pas dite arriten që të paralizonin artilerin Serbe. Avancimin e forcav Serbe për të thyer rezistencen e shqiptarve në këto male u ndal. Ushtaret Shqiptar që pjesa më e madhe ishin nga fshati Gjocaj e Jasiq te ndihmuar nga disa djem të: Gacaferrit, Maqedoni dhe në keto forca kishte edhe nga Tropoja. Kishin filluar të bënin luftë në afërsi. Njësiti nga Gunoci ishte pozicionuar afer. Kurse nga prap dhe mu në mes të lendinës po sulmonin fuqishem ushtaret shqiptar sa të lihej përshtypja se ishin një mi e jo vëtëm një grup i vogël. Të ndihmuar edhe nga mesi dhe pjesa përball që sulmonin pa ndërpërer. Mbërëmja afrohej kurse forcave serbe ju kishte ndërpërer furnizimi. Të plagosurit Serb qanin dhe shanin. Të gjith luftëtarët Shqiptarë ndegjonin këtë edhe pse deri në këtë kohe nga mengjezi, nga bombardimet e pa kontrolluara kishin vdekur edhe dy persona njëri në fshatin Gjocaj(Mus Ali Ganija) dhe një në Jasiq. Kurse nga ushtaret Shqiptar kishte rënë: Arif Gjoci, Shkelzen Gacaferri. Zhkelzeni dhe Arifi u vran duke ju vën nga pas ushtareve të plagosur Serbë që po terhiqeshin dhe u vran në luftime të afërta. Ndërsa rënd në doren e djatht ishte plagosur i riu Qerim Gjoci(kishte humbur doren e djathtë në perleshje në afërsi me forcat Serbe) dhe plagë të leht kishte marr Arif Maloki(Gjocaj)(gjat kryerjës se një aksioni të sukësesëshem me Xhem Ganin po ashtu nga fshati Gjocaj mu në mes të lendines se Zharrës dhe duke len dy ushtarak serb të vrar në këtë grup ishin poashtu Ibrahim Jasiqi vellau i deshmorit Avdyl Jasiqit,si dhe nje Malsor nga Tropoja me emerin Sokol). Pas rënjës së territ ushtaret Shqiptar me jehonen e maleve që buqiste nga detonimet e fuqishme dhe nga bresherit e pa ndalshme, vazhdonin kundërsulmin si rrug e vetëme për të mbrojtur familjet nga masakrimet. Sa deshmitaret që e kan parë këtë nga rrafshi, konkretisht nga Juniku. Tregojn se plumbat ne mbëremje shiheshin sikur të ishte shi që bi pa ndërpërer. Luftimet vazhdojn deri në mës natë rreth orës 12-01 pm/am. Ushtaret Shqiptar që kishin hyrë në mes të forcav Serbe asnjëri nuk dinte për grupin tjëtër por një mrekulli qëndronte, sepse çdo njëri nga grupet kishte dal fitimtar. Grupi që kishte zën pozitën për të bllokuar furnizimin e forcav Serbe, sulmonte nga prapa jo vëtëm që mbronte. Forcat Serbe pas humbjevë të mëdha filluan të tërhiqen duke lën edhe ushtaret e vetë në pozicione. Në këtë bete shum pak të njohur nga mediat dhe njerzit por shum e fuqishme në realitet. Deshmi për fuqin e kesaj beteje kemi trupin e pa jet të mbetur të një ofoceri të lart të ushtris Serbe. Ushtaret që kan mbijetuar nga kjo bete dhe qe ishin aty kan pare se si Oficeri Serb ishte i hipur në kupollen e transporterit dhe jepte urdhera dhe në ato momente kur sheh se sulmi nga prapa ishte i fuqishem ai urdheron qe të sulmohen por të pes ushtaret e lirs vendosin qe të mos shtin asnje plumb për pa hyr në afërsi. Arsyja për kët ishte sepse ushtaret dhe paramilitaret Serb po perdornin vazhdimisht granathedhesa krahu dhe afërsia ishte e vetmja mundësi për të evituar këte. Njesit e blinduara Serbe afrohen afer pozicioneve të keti grupi sa qe dy automjete Serbe kalojn pa u penguar nga këta trima, qellimi ishte që të goditej ai qe jepte urdhera pa nderpre. Pra siq ishte bere me plan, kohe më par dhe kishin ndare municionin, momenti erdhi dhe Oficeri filloj te flas lirshem i bindur se ushtaret e liris ishin ikur. Por pa pritmas tyta e pushkes së Avdylit i cili kishte marr persiper qe te shtije i pari goditi oficerin Serb kështu ushtareve te liris ju buzqeshti fati me i mir ne bot po shtinin ne pizgauera dhe kamiona Serb nga pes deri në dhjet metra distanc. Trupi i pa jet i oficerit Serb mbetët të Kroi i Zharrës. Bashkë më të mbesin edhe dokumente që tregonin deshmi dhe fakte për përdorimin e drogës, përdorimin e ingjeksioneve si dhe nënqmimi që u behej Shqiptarve. Forcat Serbe lan pas armë dhe ushtar të vetë të vrarë. Nga Grupi që kishtë sulmuar nga pas dhe mbrojtur mund të identifikoj këta përsona: Shemën dhe Sabrin nga Shkupi, Ismet Malokun dhe Miftar Ganija(djalosh 17 vjeçar që luftoi pa u dallaur nga mosha)nga fshati Gjocaj dhe Avdyl Ali Jasiqi. Nga ky grup që mbrote rrugen e Zharres ishin ndare tre me dy që të fusnin rrugen në gërshër. Pasi forcat Serbe versulën të gjithë për mbi ta. Zhivillohet një luftim aq i afërt ku Sabriu nga Shkupi dhe Avdyl Jasiqi kalojn në pjesën e poshtme të Kroi i Zharres(vendi ku u gjet trupi i pa jete i oficerit të lart Serb). Ku dëshmori i kombit Avdyl Jasiqi merr një plag ne gishtin e këmbës dhe kjo ishte plaga e dytë. Plagen e parë e kishte marrë në kokë dy jav me par ne kufi gjat furnizimit per uçk-ën, më të kishte qene edhe Qamil Jasiqi. Avdyli Akoma e mbante të lidhur me vasha por Avdyli ate dit shokeve të liris shpesh here u kishte perseritur edhe ne moment me kritike ferkonte duart e tija dhe thoshte " Se me erdhe dita ime qe te marr hak per kete tok". Por si gjdo here qe heronjet e ngjarjev të medha u ndodhe diqka qe zbeh gjith gëzimin, në fundë të betejës së fituar mbeti i vdekur nga një min, kurse Sabriu mbetët i plagosur dhe vazhdon të qëndroj për mbi Batush për rreth 14 dit pa ngrën e pa pirë. Ushtria çlirimtare në atë kohe e kishte lajmruar si të mbetur në betejën e Zharres. Vendi ka u zhvilluan luftimet ishte i skuqur nga gjaku kete e deshmon njesiti i Ushtris çlirimtare për vëzhgim ku edhe mori trupin e pa jete të dëshmorit të kombit Avdyl Jasiqi. Kështu kjo bete e fituar ishte sukses i Komandat Agimit dhe pas kësaj beteje që la pas shum të vrar dhe të plagosur Agimi bashk me Rrustem Berishen qendruan dhe u lidhen edhe më tej më djemet e kësaj ane ku edhe vazhduan luften dhe pergaditjet gjer në fund të çlirimit përfundimtar të atëdheut duke shkaktuar edhe më teje dëme dhe duke qen i pari që pas 50 viteve të hek kufirin shqiptaro- Shqiptar. Kjo bete e cekur daton edhe fillimin e betejav të mëdha gjë që fillon edhe më dëshmoret e pare të brigadës 138 qe pas rënies se komandat Agimit. Brigada 138 merr emerin e ti.