กัปปิยโวหาร
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
ส่วนหนึ่งของ ประวัติพุทธศาสนา |
|
จุดมุ่งหมายของพุทธศาสนา | |
เพื่อความดับทุกข์ · นิพพาน |
|
ใจความสำคัญของพุทธศาสนา | |
สิ่งทั้งปวงไม่ควรยึดมั่นถือมั่น |
|
ไตรสรณะ | |
ความเชื่อและการปฎิบัติ | |
ศีล · ธรรม ศีลห้า · ศีลแปด บทสวดมนต์และพระคาถา |
|
คัมภีร์และหนังสือ | |
พระไตรปิฎก พระวินัยปิฎก · พระสุตตันตปิฎก · พระอภิธรรมปิฎก |
|
นิกาย | |
เถรวาท · อาจริยวาท (มหายาน) · วัชรยาน · เซน | |
สังคมพุทธศาสนา | |
เมือง · ปฏิทิน · บุคคล · วันสำคัญ · สิ่งก่อสร้าง · วัตถุมงคล | |
ดูเพิ่มเติม | |
ศัพท์เกี่ยวกับพุทธศาสนา หมวดหมู่พุทธศาสนา |
กัปปิยโวหาร แปลว่า โวหารที่สมควรแก่ภิกษุ คำพูดที่สมควรแก่ภิกษุ
กัปปิยโวหาร หมายถึง ภาษาและคำพูดที่เหมาะสมแก่ภิกษุ เป็นทั้งภาษาและคำพูดที่ชาวบ้านใช้กับภิกษุและที่ภิกษุใช้กับชาวบ้าน ที่ชาวบ้านใช้กับภิกษุเช่นเรียกเงินตราว่า กัปปิยภัณฑ์ เรียกการกินว่า ฉัน เรียกการนอนว่า จำวัด เรียกการป่วยว่า อาพาธ เรียกภิกษุว่า พระคุณเจ้า เป็นต้น
และหมายถึงภาษาหรือคำพูดที่ภิกษุใช้โดยเฉพาะเช่น ภิกษุเรียกตัวเองว่า อาตมา หรือ อาตมภาพ เรียกชาวบ้านว่า โยม เป็นต้น
กัปปิยโวหาร เป็นถ้อยคำสำนวนที่เหมาะแก่กาลเทศะ หากใช้ได้ถูกต้องก็เป็นที่นิยมยกย่องว่าเป็นผู้ฉลาดรู้กาลเทศะดี
[แก้] อ้างอิง
- พระธรรมกิตติวงศ์ (ทองดี สุรเตโช) ป.ธ. ๙ ราชบัณฑิต พจนานุกรมเพื่อการศึกษาพุทธศาสน์ ชุด คำวัด, วัดราชโอรสาราม กรุงเทพฯ พ.ศ. 2548