ขาทนียะ
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
ส่วนหนึ่งของ ประวัติพุทธศาสนา |
|
จุดมุ่งหมายของพุทธศาสนา | |
เพื่อความดับทุกข์ · นิพพาน |
|
ใจความสำคัญของพุทธศาสนา | |
สิ่งทั้งปวงไม่ควรยึดมั่นถือมั่น |
|
ไตรสรณะ | |
ความเชื่อและการปฎิบัติ | |
ศีล · ธรรม ศีลห้า · ศีลแปด บทสวดมนต์และพระคาถา |
|
คัมภีร์และหนังสือ | |
พระไตรปิฎก พระวินัยปิฎก · พระสุตตันตปิฎก · พระอภิธรรมปิฎก |
|
นิกาย | |
เถรวาท · อาจริยวาท (มหายาน) · วัชรยาน · เซน | |
สังคมพุทธศาสนา | |
เมือง · ปฏิทิน · บุคคล · วันสำคัญ · สิ่งก่อสร้าง · วัตถุมงคล | |
ดูเพิ่มเติม | |
ศัพท์เกี่ยวกับพุทธศาสนา หมวดหมู่พุทธศาสนา |
ขาทนียะ (อ่านว่า ขาทะนียะ) แปลว่า ของควรเคี้ยว, ของขบเคี้ยว ใช้ว่า ขัชชะ ก็ได้
ขาทนียะ คืออาหารหรือของกินประเภทที่ใช้เคี้ยวกิน ได้แก่ผลไม้ ใบไม้ รากไม้หรือเหง้าประเภทมีหัว เช่น เผือก มัน อาหารที่ทำด้วยแป้งข้าวที่ทอดหรืออบให้สุก เช่น ขนมชนิดต่าง ๆ รวมถึงของกินเล่นและขนมหวานประเภทลูกอมต่างชนิด เป็นต้น
ขาทนียะ นิยมใช้คู่กับคำว่า โภชนียะ ซึ่งแปลว่า ของควรบริโภค, ของกิน อันได้แก่อาหารที่สำเร็จจากธัญชาติชนิดต่างๆ เป็นต้นว่าข้าวสุก ข้าวหลาม เช่นใช้ว่า ขาทนียโภชนียาหาร
[แก้] อ้างอิง
- พระธรรมกิตติวงศ์ (ทองดี สุรเตโช) ป.ธ. ๙ ราชบัณฑิต พจนานุกรมเพื่อการศึกษาพุทธศาสน์ ชุด คำวัด, วัดราชโอรสาราม กรุงเทพฯ พ.ศ. 2548