พญาลือไท

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

พญาลือไท หรือพระมหาธรรมราชาที่ 2 พระมหากษัตริย์แห่งอาณาจักรสุโขทัยลำดับที่ 6 ครองราชย์สืบต่อจากพญาลิไท หรือ พระมหาธรรมราชาที่ 1 (ครองราชย์ พ.ศ. 1919 - พ.ศ. 1921)

พญาลือไท ขึ้นครองราชย์เมื่ออาณาจักรสุโขทัยอ่อนแอเสื่อมอำนาจ อาณาจักรถูกแบ่งออกเป็น 2 แคว้นคือ แคว้นชากังราวประกอบด้วยเมืองตาก ชากังราว (กำแพงเพชร) และนครสวรรค์ กับแคว้นสุโขทัย ประกอบด้วยเมืองสุโขทัย อุตรดิตถ์ สองแคว (พิษณุโลก) พิจิตร นอกจากนี้เมืองขึ้นสำคัญ เช่น เมืองหงสาวดีและเมืองอู่ทองต่างแข็งข้อ ลุถึง พ.ศ. 1921 สุโขทัยก็ตกเป็นเมืองขึ้นของกรุงศรีอยุธยา พญาลือไทจึงเป็นพระมหากษัตริย์พระองค์สุดท้ายของอาณาจักรสุโขทัย

อย่างไรก็ดี พญาลือไทยังทรงครองเมืองต่อไปที่ราชธานีพิษณุโลกในฐานะเป็นเมืองขึ้นของอาณาจักรอยุธยาจนถึงประมาณ พ.ศ. 1931 และมีรัชทายาทครองเมืองสืบต่ออีก 2 พระองค์ จนถึงวาระที่เมืองพิษณุโลกถูกรวมไว้ในอาณาจักรอยุธยาโดยเด็ดขาดเมื่อ พ.ศ. 1981 โดยสมเด็จพระบรมราชาธิราชที่ 2 หรือ เจ้าสามพระยา ส่งพระโอรสคือพระราเมศวรขึ้นไปครองเมืองพิษณุโลกแทน มีผลให้อาณาจักรสุโขทัยสิ้นสุดลงโดยสิ้นเชิง

[แก้] ดูเพิ่ม


รัชสมัยก่อนหน้า:
พญาลิไท
(พระมหาธรรมราชาที่ ๑)
ราชวงศ์พระร่วง
พระมหากษัตริย์ไทย
อาณาจักรสุโขทัย

ราชวงศ์พระร่วง ๑๙๑๙๑๙๒๐
รัชสมัยถัดไป:
พญาไสลือไทย
(พระมหาธรรมราชาที่ ๓)
ราชวงศ์พระร่วง