อักษรสูง
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
ในการจัดหมวดหมู่อักษรไทย อักษรสูงหมายถึงพยัญชนะจำพวกหนึ่ง ที่มีรูปปกติ เป็น เสียงสูง ทั้งหมด 11 ตัวด้วยกัน คือ
การจัดหมู่อักษรสูงนั้น เป็นการพิจารณาเฉพาะรูปเท่านั้น โดยมีจุดมุ่งหมายเพื่อจำแนกรูปอักษรชนิดที่มีการผันวรรณยุกต์ไปในแบบเดียวกัน โดยมีหลักทั่วไปดังนี้
[แก้] คำเป็น
- อักษรสูง คำเป็น มีพื้นเสียงเป็นเสียง จัตวา หมายความว่า เมื่อไม่ใส่เครื่องหมายวรรณยุกต์ จะมีเสียงวรรณยุกต์จัตวาโดยอัตโนมัติ เช่น ขาว ฉัน ถู ผี ไฝ เสือ หู ฯลฯ
- เมื่อผันด้วยไม้เอก จะมีเสียงเอก เช่น ขู่ ขี่ ฉี่ ถ่อม ผ่อน ใฝ่ เสื่อ โห่ ฯลฯ
- เมื่อผันด้วยไม้โท จะมีเสียงโท เช่น ไข้ ถ้า ผู้ ฝ้าย เสื้อ ห้า ฯลฯ
[แก้] คำตาย
- เมื่อเป็นคำตาย อักษรสูงจะมีพื้นเสียงเป็นเสียงเอก นั่นคือ เมื่อไม่มีรูปวรรณยุกต์มากำกับ ก็จะมีเสียงเอก โดยอัตโนมัติ เช่น ขบ ขด ขัด ฉุด ถัก ผัก ฝึก สด หาด ฯลฯ
- ไม่นิยมผันด้วยวรรณยุกต์อื่นๆ (แต่ในตำราเก่า เช่น หลักภาษาไทย ของพระยาอุปกิตศิลปสาร อธิบายว่า อาจเติมไม้ โท เพื่อให้ได้เสียงโท เช่น ข้ะ ข้าก, อย่างไรก็ตาม เสียงดังกล่าว เราอาจใช้อักษรต่ำที่เป็นคู่กับอักษรสูงเหล่านี้ มาผันได้ ปัจจุบันจึงไม่ปรากฏการเติมวรรณยุกต์กับอักษรสูงคำตาย)
นอกจากนี้แล้ว อักษรสูงไม่นิยมผันด้วยวรรณยุกต์อื่นใด ไม่ว่า ไม้ตรี หรือไม้จัตวา