เจดีย์
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
เจดีย์ (ภาษาบาลี : เจติย) หรือ สถูป (ภาษาสันสกฤต : สฺตูป) เป็นสิ่งก่อสร้างในพุทธศาสนา ที่พบได้ทั่วไปในอนุทวีปอินเดียและเอเชีย ทั้งยังมีปริมาณเพิ่มขึ้นในประเทศทางตะวันตก
คำว่า เจดีย์ นั้นมาจากภาษาบาลี หมายถึง จิตใจ หรืออนุสรณ์เตือนใจ ส่วนคำว่า สฺตูป จากภาษาสันสกฤตนั้น หมายถึง เนินดิน แต่ในบางประเทศใช้ศัพท์แตกต่างกันไป เช่น ในศรีลังกา เรียกว่า "ทโคพ" (จากสันสกฤต ธาตุ (กระดูก, เถ้ากระดูก) + ครฺภ (ที่เก็บ)) หรือ "โตเป" ในภาษาฮินดี มาจาก สฺตูป จากสันสกฤต นั่นเอง
[แก้] ความหมายในพุทธศาสนา
ในพุทธศาสนา เจดีย์ มี 4 ความหมายด้วยกัน ดังนี้
- ธาตุเจดีย์ หมายถึง สิ่งก่อสร้างเพื่อบรรจุพระบรมสารีริกธาตุของพระพุทธเจ้า และพระมหาจักรพรรดิ์
- บริโภคเจดีย์ หมายถึง สถานที่สำคัญทางพุทธศาสนา เช่น สถานที่ประสูติ ตรัสรู้ ปฐมเทศนา และปรินิพพาน
- ธรรมเจดีย์ หมายถึง คาถา ธรรมแสดงอริยสัจ และพระไตรปิฎก
- อุเทสิกะเจดีย์ หมายถึง ของที่สร้างขึ้นเจตนาอุทิศแด่พระพุทธเจ้า ไม่ได้กำหนดว่าจะเป็นอะไร ซึ่งมีทั้งพระพุทธรูป รอยพระพุทธบาท
เจดีย์ที่เก่าแก่ที่สุดที่ยังคงเหลืออยู่ในปัจจุบัน คือ เจดีย์ที่สาญจี ประเทศอินเดีย ส่วนเจดีย์ที่สูงที่สุด คือ พระปฐมเจดีย์ จังหวัดนครปฐม มีความสูงถึง 127 เมตร
![]() |
เจดีย์ เป็นบทความเกี่ยวกับ อาคาร ถนน หรือ สถานที่สำคัญ ที่ยังไม่สมบูรณ์ ต้องการตรวจสอบ เพิ่มเนื้อหา หรือเพิ่มแหล่งอ้างอิง คุณสามารถช่วยเพิ่มเติมหรือแก้ไข เพื่อให้สมบูรณ์มากขึ้น |
ข้อมูลเกี่ยวกับ เจดีย์ ในภาษาอื่น สามารถหาอ่านได้จากเมนู ภาษาอื่น ๆ ด้านซ้ายมือ