ภาษาญี่ปุ่น

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

ภาษาญี่ปุ่น (日本語 นิฮงโงะ)
พูดใน: ญี่ปุ่น เกาะฮาวาย บราซิล กวม เกาะมาร์แชลล์ ปาเลา ไต้หวัน
จำนวนคนพูดทั้งหมด: 127 ล้าน 
อันดับ: 9
ตระกูลของภาษา: Japonic
 ภาษาญี่ปุ่น
 
ระบบการเขียน: ฮิระงะนะ คะตะคะนะ คันจิ โรมะจิ 
สถานะทางการ
ภาษาราชการของ: ประเทศญี่ปุ่น (ในทางปฏิบัติ) และ อังกาอูร์ (ปาเลา)
องค์กรควบคุม: รัฐบาลญี่ปุ่น
รหัสภาษา
ISO 639-1: ja
ISO 639-2: jpn
ISO/DIS 639-3: jpn 

ภาษาญี่ปุ่น (日本語, ) เป็นภาษาราชการ ในประเทศญี่ปุ่น ปัจจุบันมีผู้ใช้ภาษาญี่ปุ่นทั่วโลกราว 130 ล้านคน นอกเหนือจากประเทศญี่ปุ่นแล้ว รัฐอังกาอูร์ สาธารณรัฐปาเลา ได้กำหนดให้ภาษาญี่ปุ่นเป็นภาษาราชการภาษาหนึ่ง นอกจากนี้ภาษาญี่ปุ่นยังถูกใช้ในหมู่ชาวญี่ปุ่นที่ย้ายไปอยู่นอกประเทศ นักวิจัยญี่ปุ่น และนักธุรกิจต่าง ๆ

สารบัญ

[แก้] ตัวอักษร

ตัวอักษรในภาษาญี่ปุ่นสามารถจำแนกออกเป็นสองกลุ่ม คือ ตัวอักษรที่ใช้แทนเสียง ซี่งได้แก่ ฮิระงะนะ และ คะตะคะนะกับ ตัวอักษรที่แสดงความหมาย ที่เรียกว่า คันจิ โดยใช้ร่วมกับตัวเลขอารบิก และตัวอักษรโรมัน ซึ่งจะมีความหลากหลายมากกว่าภาษาที่ใช้ในประเทศใกล้เคียง เช่น ภาษาจีนซึ่งใช้ตัวอักษรจีน เป็นหลัก ส่วนภาษาเกาหลีก็จะใช้อักษรฮันกุลเป็นหลัก

อย่างไรก็ดี เนื่องจากตัวคันจิซึ่งญี่ปุ่นรับมาจากภาษาจีนนั้นมีจำนวนมาก และบางครั้งมีการใช้ตัวอักษรที่คนส่วนใหญ่ไม่รู้จัก รัฐบาลโดยกระทรวงศึกษาธิการจึงได้กำหนดมาตรฐานของตัวคันจิ ซึ่งเรียกว่า โจโยคันจิ ประกอบด้วยตัวอักษร 1,945 ตัว เป็นตัวคันจิที่คนญี่ปุ่นทั่วไปรู้จัก โดยไม่จำเป็นต้องเขียนคำอ่านกำกับ

[แก้] ไวยากรณ์

โครงสร้างประโยคในภาษาญี่ปุ่นพื้นฐานประกอบด้วย ประธาน + กรรม + กริยา โดยแต่ละส่วนจะมีคำช่วยที่ใช้เชื่อมแต่ละส่วนเข้าด้วยกัน ดังจะได้เห็นจากไวยากรณ์พื้นฐานดังต่อไปนี้

[แก้] รูปประโยคบอกเล่าพื้นฐาน

คำนาม 1 + は + คำนาม 2 + です。

มีความหมายว่าคำนาม 1 นั้นคือ คำนาม 2 ตัวอย่างเช่น

わたしは ソムチャイです。 ฉันชื่อสมชาย
わたしは タイ人(じん)です。 ฉันเป็นคนไทย

ในโครงสร้างประโยคนี้ใช้ は เป็นคำช่วยใช้ชี้หัวข้อเรื่องที่กำลังจะพูด ในที่นี้คือ "ฉัน" ประโยคบอกเล่าสามารถเปลี่ยนให้เป็นประโยคคำถามเพื่อถามว่าใช่หรือไม่ โดยการเติม か ลงท้ายประโยค เวลาพูดให้ออกเสียงสูงท้ายประโยค ตัวอย่างเช่น

あなたは 日本人(にほんじん)ですか? คุณเป็นคนญี่ปุ่นใช่หรือไม่
- いいえ、中国人(ちゅうごくじん)です。 ไม่ใช่, เป็นคนจีน

คำศัพท์

わたし ฉัน
あなた คุณ
タイ人 คนไทย
日本人 คนญี่ปุ่น
アメリカ人 คนอเมริกัน
中国人 คนจีน
はい ใช่
いいえ ไม่ใช่


ประธาน + は + กรรม + を+ กริยา

มีความหมายว่า ประธานกระทำกริยากับกรรม ตัวอย่างเช่น

わたしは ごはんを 食(た)べます。 ฉันกินข้าว
かれは 本(ほん)を 読(よ)みます。 เขาอ่านหนังสือ

ในโครงสร้างประโยคนี้ จะเห็นว่าเราใช้คำช่วย を ต่อท้ายคำที่ทำหน้าที่เป็นกรรมของประโยค

คำศัพท์

ごはん ข้าว
หนังสือ
食べます กิน
読みます อ่าน
かれ เขา(ผู้ชาย)
かのじょ เขา(ผู้หญิง)

[แก้] กริยารูปอดีต และปฏิเสธ

ในภาษาญี่ปุ่นนั้นจะมีการผันรูปของกริยา ไปตามเวลาเช่นเดียวกับภาษาอังกฤษ นอกจากนั้นในประโยคปฏิเสธจะมีการผันกริยาเพื่อแสดงความหมายว่า "ไม่" อีกด้วย หลักการผันกริยามีดังนี้

รูปปัจจุบัน บอกเล่า รูปอดีต บอกเล่า รูปปัจจุบัน ปฏิเสธ รูปอดีต ปฏิเสธ
ーます ーました ーません ーませんでした
食(た)べます 食べました 食べません 食べませんでした
飲(の)みます 飲みました 飲みません 飲みませんでした
見(み)ます 見ました 見ません 見ませんでした
きょう テレビを 見ます。 วันนี้จะดูโทรทัศน์
きのう テレビを 見ました。 เมื่อวานดูโทรทัศน์
きょう テレビを 見ません。 วันนี้จะไม่ดูโทรทัศน์
きのう テレビを 見ませんでした。 เมื่อวานไม่ได้ดูโทรทัศน์

คำศัพท์

見ます ดู
テレビ โทรทัศน์
きょう วันนี้
きのう เมื่อวาน
あさって วันมะรืน

[แก้] สำเนียงท้องถิ่น

ภาษาญี่ปุ่นมีสำเนียงท้องถิ่นมากมายดั่งเช่นประเทศอื่นๆในโลก โดยสามารถแบ่งออกเป็นใหญ่ๆได้ 3 ประเภท คือ

  • แบบโตเกียว หรือ โตเกียวชิกิ(東京式) สำเนียงทางการ ซึ่งพูดกันในฝั่งตะวันออก หรือ ฮิงาชินิฮ่ง(東日本)ของญี่ปุ่น
  • แบบเคฮัง หรือ เคฮังชิกิ(京阪式) ซึ่งพูดกันในฝั่งตะวันตก หรือ นิชินิฮ่ง(西日本) และ
  • แบบคิวชู ซึ่งบางครั้งจะยุบรวมกับแบบเคฮัง เนื่องจากเป็นเป็นส่วนหนึ่งของนิชินิฮ่ง

ในปัจจุบันประเทศญี่ปุ่นมิได้แบ่งว่าสำเนียงแบบโตเกียวเป็นสำเนียงกลางอย่างเป็นทางการ เนื่องจากนโยบายของประเทศที่ว่าต้องการอนุรักษ์สำเนียงต่างๆไว้ เช่น การผสมผสานสำเนียงภาษาของแต่ละท้องถิ่นเข้าไปในสื่อและรายการโทรทัศน์ของญี่ปุ่น ดังนี้ จึงทำให้คนญี่ปุ่น เมื่อเดินทางไปยังถิ่นภูมิภาคอื่น ก็ยังคงพูดภาษาของถิ่นตนเองดังเดิม โดยไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนเป็นพูดภาษากลาง

เหล่านี้สามารถเห็นได้ชัดในนักแสดงชาวภูมิภาคคันไซญี่ปุ่น ซึ่งส่วนมากเป็นนักแสดงตลก เมื่อเดินทางไปทำงานที่โตเกียว พวกเขาก็ยังคงพูดภาษาถิ่นคันไซของพวกเขาอยู่ดั่งเดิม โดยไม่มีการเปลี่ยนแปลง จึงให้เกิดรสนิยมหนึ่งเคียงคู่ขึ้นมา คือ ถ้านึกถึงดาราตลกญี่ปุ่น ก็จะนึกถึงคนที่จะพูดสำเนียงคันไซ(โดยเฉพาะแบบโอซากา) อีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เกิดสิ่งเช่นนี้คือน่าจะเป็นการออกเสียงของสำเนียงคันไซ ซึ่งฟังดูไม่ลื่นไม่ไพเราะเหมือนถิ่นอื่น กลับกันถ้าแบบนักแสดงละคร หรือดารานักร้อง พวกเขาจะไม่ค่อยจะนิยมคนที่พูดคันไซเลย

สำเนียงญี่ปุ่นสามารถแบ่งออกได้เป็นดังนี้

[แก้] ญี่ปุ่นตะวันตก

  • สำเนียงฮอกไกโด
  • สำเนียงโทโฮะกุ หรือ สำเนียงภาคอีสานของญี่ปุน (ได้รับอิทธิพลทั่งแบบตะวันตกและแบบตะวันออก)
  • สำเนียงคันโต
  • สำเนียงโทไกโทซัง หรือ สำเนียงนิชิคันโต(คันโตตะวันตก)
  • สำเนียงฮัจจิโจว

[แก้] ญี่ปุ่นตะวันตก

  • สำเนียงโฮะกุริกุ
  • สำเนียงโทไกโทซัง
  • สำเนียงคิงกิ หรือ สำเนียงคันไซ (สำเนียงที่นิยมกันในหมู่ดาราตลกญี่ปุ่น)
  • สำเนียงจูโงะกุ
  • สำเนียงอุงบะกุ
  • สำเนียงชิโกะกุ
  • สำเนียงคิวชู หรือ สำเนียงแบบคิวชู

[แก้] ดูเพิ่ม

[แก้] เว็บไซต์อื่น


  ภาษาญี่ปุ่น เป็นบทความเกี่ยวกับ ภาษา หรือ ตัวอักษร ที่ยังไม่สมบูรณ์ ต้องการตรวจสอบ เพิ่มเนื้อหา หรือเพิ่มแหล่งอ้างอิง คุณสามารถช่วยเพิ่มเติมหรือแก้ไข เพื่อให้สมบูรณ์มากขึ้น
ข้อมูลเกี่ยวกับ ภาษาญี่ปุ่น ในภาษาอื่น สามารถหาอ่านได้จากเมนู ภาษาอื่น ๆ ด้านซ้ายมือ