Evangeliese Kerk in Duitsland
vanuit Wikipedia, die vrye ensiklopedie.
Die Evangeliese Kerk in Duitsland (EKD) (Duits: Evangelische Kirche in Deutschland) is 'n federasie van 23 selfstandige Evangeliese landskerke in Duitsland met Lutherse, Gereformeerde en Luthers-Gereformeerde geloofsbelydenisse. Die administratiewe hoofkwartier, die Kirchenamt, is in Hannover (deelstaat Nedersakse).
Die EKD is in 1945 gestig en het in 1948 sy statuut (Duits: Grundordnung) gekry. Die EKD met sy federale struktuur dien as die oorkoepelende instelling van die 23 lidkerke en behartig hulle gemeenskaplike belange. Die verkose demokratiese bestuursorgane van die EKS is die Sinode, die Raad en die Konferensie van Kerke.
Saam met ander Protestantse, Anglikaanse en Ortodokse kerke uit alle Europese lande is die EKD lid van die Konferensie van Europese Kerke (KEK).
[wysig] Teologiese beleid
Die EKD verenig 'n wye spektrum van teologiese bewegings met liberale en konserwatiewe godsdienssienings. Die ordinasie van vroue en homofiele pastore word in alle landskerke van die EKD toegelaat. Die seëning van pare van dieselfde geslag word tans in 9 van die 23 landskerke toegelaat, mits die plaaslike pastoor en die kerkbestuur van die gemeente hulle toestemming verleen.
[wysig] Geskiedenis
Lede van die verskillende landskerke se besture het reeds in die tydperk tussen 1852 en 1903 binne die bestek van die sogenaamde Eisenacher Konferenz gereeld vergaderings gehou, alhoewel hierdie byeenkomste nie tot 'n vaste instelling ontwikkel het nie. In 1922 is die Duitse Bond van Evangeliese Kerke (Deutscher Evangelischer Kirchenbund) deur die destydse 28 Evangeliese landskerke van die Duitse Ryk gestig.
Ná die magsoorname van die Nasionaal-Sosialistiese Duitse Werkersparty NSdAP in 1933 is die beleid van poltieke en maatskaplike "gelykskakeling" ook op godsdienstige gebied toegepas. Die stigting van die Duitse Evangeliese Kerk (DEK) was 'n eerste stap op die pad na 'n uniforme Evangeliese Rykskerk. Die sogenaamde "Duitse Christene", wat met die Nasionaal-Sosialiste simpatiseer het, het destyds die meerderheid in die organisasie verteenwoordig, en die besture van die meeste landskerke is vanaf 1933 deur hierdie groep oorheers. Net drie landskerke - Württemberg, Beiere en Hannover - het in politieke opsig onafhanklik gebly. Ludwig Müller, 'n verklaarde Nasionaal-Sosialis, het as Ryksbiskop gedien.
'n Minderheid van Evangeliese Christene het begin weerstand bied teen die invloed van die NSdAP en in 1934 die Belydende Kerk (Bekennende Kirche) gestig. Sy vernaamste verteenwoordigers was Martin Niemöller en Dietrich Bonhoeffer.
Ná die Tweede Wêreldoorlog het die besture van die landskerke onder die leiding van die Württembergiese biskop Theophil Wurm 'n nuwe poging onderneem om 'n gemeenskaplike organisasie te stig. Tydens 'n kerkvergadering in 1945 is die Evangeliese Kerk in Duitsland (EKD) gestig. Die statuut is op 13 Julie 1948 in Eisenach opgestel.
Met die stigting van twee Duitse state - die Bondsrepubliek Duitsland en die Duitse Demokratiese Republiek (DDR) - in 1949 is die organisasievorm van die EKD voorlopig bybehou. Die bou van die Berlynse Muur in 1961 het egter die organisatoriese doeltreffendheid van die EKD in toenemende mate versleg. In 1969 het die agt landskerke op die gebied van die DDR met die Bond van Evangeliese Kerke in die DDR hul eie federasie gestig. Ná die Duitse hereniging in 1990/91 het die Oos-Duitse bond weer by die EKD aangesluit.