Amerikaanse Rewolusie

vanuit Wikipedia, die vrye ensiklopedie.

Hierdie artikel behandel die politieke en maatskaplike ontwikkeling. Vir militêre gebeure, sien Amerikaanse Rewolusionêre Oorlog
John Trumbull se skildery Onafhanklikheidsverklaring (Declaration of Independence) wys die vyf lede van die ontwerpskomitee, wat in 1776 die teks van die Onafhanklikheidsverklaring aan die Tweede Kontinentale Kongres in Philadelphia voorlê
John Trumbull se skildery Onafhanklikheidsverklaring (Declaration of Independence) wys die vyf lede van die ontwerpskomitee, wat in 1776 die teks van die Onafhanklikheidsverklaring aan die Tweede Kontinentale Kongres in Philadelphia voorlê
Amerika voor die rewolusie: Die Dertien Kolonies word in pienk aangedui
Amerika voor die rewolusie: Die Dertien Kolonies word in pienk aangedui

Die term Amerikaanse Rewolusie verwys na die tydperk gedurende die tweede helfte van die 18de eeu, toe die Dertien Kolonies - wat later as die Verenigde State van Amerika sou bekend staan - hulle onafhanklikheid van die Britse Ryk gekry het.

In hierdie periode het die Kolonies in opstand teen die Britse heerskappy gekom en die Amerikaanse Rewolusionêre Oorlog begin, wat vanaf 1775 tot 1783 geduur het. Die oorlog het sy hoogtepunt met die Amerikaanse Onafhanklikheidsverklaring in die jaar 1776 en die Kolonies se militêre oorwinning in 1781 bereik.

Frankryk het 'n beduidende rol in die oorlog gespeel, onder meer as die organiseerder van 'n anti-Britse koalisie. Die Franse het die Amerikaners van geld en ammunisie voorsien en 'n vloot en troepe na Amerika gestuur wat 'n beslissende rol in die Slag en Beleg van Yorktown gespeel het. Met hulle neerlaag naby Yorktown was die stryd vir die Britte verlore.

Die Amerikaanse Rewolusie het met 'n aantal verreikende intellektuele en sosiale veranderings in die Amerikaanse maatskappy gepaard gegaan en onder meer die ideale van republikanisme onder die koloniale bevolking laat posvat. In 'n aantal deelstate is vurige debatte oor die rol van demokrasie in die regeringstelsel gevoer. Die republikeinse en demokratiese gedagtes het die ou tradisionele sosiale hiërargie omvergewerp en aanleiding gegee tot 'n nuwe etiek wat die grondbeginsel van Amerika se politieke waardes sou vorm.[1]

Die rewolusionêre periode het in 1763 begin, toe die militêre bedreiging deur Frankryk beëindig is. Groot-Brittanje was vasbeslote om die koste van die oorlog teen Frankryk ten minste gedeeltelik deur die kolonies te laat dra en het 'n aantal nuwe belastings begin hef. Hierdie maatreëls was baie ongewild, en is deur die setlaars selfs as onwettig beskou, aangesien hulle nie oor 'n verkose politieke verteenwoordiging in die Britse parlement beskik het nie.

Nadat onluste in Boston uitgebreek het, is Britse troepe teen die opstandelinge uitgestuur, terwyl die setlaars hulle burgermag gemobiliseer het. In 1775 het die eerste gevegte tussen Britte en Amerikaners plaasgevind. Sowat 'n sesde of vyfde van die Amerikaanse bevolking was nog steeds lojaal gesind teenoor die Britse gesag, maar die Amerikaanse Patriotte het steeds tussen 80 en 90 persent van die koloniale gebied beheer, terwyl die Britse magsgebied tot 'n aantal nedersettings langs die Atlantiese kus beperk was.

In 1776 het die afgevaardigdes van die dertien kolonies die Amerikaanse Onafhanklikheidsverklaring eenstemmig aanvaar en die Verenigde State van Amerika gestig. Danksy hulle politieke en militêre verbond met Frankryk het die Kolonies uiteindelik 'n oorwinning oor die Britte gehaal, en in die Vrede van Parys is die Amerikaanse onafhanklikheid in 1783 deur Groot-Brittanje amptelik erken.

Inhoud

[wysig] Oorsake

[wysig] Belasting sonder verteenwoordiging

In 1763 het Groot-Brittanje oor uitgestrekte besittings in Noord-Amerika beskik. Naas die dertien kolonies was daar sestien kleiner gebiede, wat regstreeks deur koninklike goewerneure geregeer is. Danksy sy oorwinning in die Sewejarige Oorlog het Groot-Brittanje Nieu-Frankryk (Kanada), Spaans-Florida en die Indiaanse gebiede oos van die Mississippi-rivier gewen. Die Amerikaanse setlaars het hulself in 1765 nog as lojale onderdane van die Britse Kroon beskou, met dieselfde historiese regte en pligte soos onderdane in Brittanje.[2]

Om te vergoed vir sy finansiële laste In Noord-Amerika tydens die Sewejarige Oorlog teen Frankryk was Groot-Brittanje van plan om belastings in die kolonies te hef. Alhoewel hierdie belasting relatief laag was, het die setlaars nogtans beswaar aangeteken. Hulle was immers vooraf nie geraadpleeg nie, aangesien hulle nie in die Britse parlement verteenwoordig was nie. Die leuse "Geen belasting sonder verteenwoordiging nie" het dus in die kolonies in baie Amerikaanse kringe gewild geraak.

Londen het aangevoer dat die setlaars tenminste op 'n "virtuele" manier verteenwoordig was, maar die meeste Amerikaners het die teorie, dat mans in Londen wat niks van hulle behoeftes en lewensomstandighede af geweet het nie hulle sou kon verteenwoordig.[3]

Teoreties gesproke het Groot-Brittanje die ekonomieë van sy kolonies reeds deur die Navigation Acts volgens die merkantilistiese leerstellings gereguleer - dus was enige beleid waaruit die Britse Ryk voordeel getrek het (en wat ander ryke in ekonomiese opsig seer gemaak het) van voordeel. Nogtans het die owerhede oor 'n lang tydperk geduld dat die bepalings van hierdie wette deur die setlaars dikwels geïgnoreer of omseil is. Die bepalings van die wette is nou skielik algemeen afgedwing deur onder meer die uitreiking van onbeperkte lasbriewe tot huissoekings. Die Massachusetts-gebaseerde advokaat James Otis het in 1761 geredeneer dat hierdie lasbriewe die koloniste se konstitusionele regte sou aantas. Alhoewl Otis sy saak verloor het, het John Adams later geskryf: "American independence was then and there born."

[wysig] Die Seëlwet (1765)

Benjamin Franklin (1706-1790)
Benjamin Franklin (1706-1790)

In 1764 het die Britse parlement nuwe wetgewing verorden, waardeur die Amerikaanse setlaars onder meer belasting op suikerprodukte opgelê is. Die protesbeweging, wat daarop gevolg het, het veral die boikot van Britse goedere as 'n nuwe magtige wapen gebruik. Die Seëlwet van 1765 het voorsiening gemaak vir die eerste regstreekse belasting wat die Amerikaanse kolonies ooit deur die Britse parlement opgelê is. Die setlaars was verplig om die belastingseëls op alle dagblaaie, almanakke, pamflette en amptelike dokumente soos testamente en kollegediplomas (en selfs elke stel speelkaarte) aan te bring.

Alle dertien kolonies het dadelik teen hierdie belasting geprotesteer, en volksleiers soos Patrick Henry in Virginia en James Otis in Massachusetts het massabyeenkomste en betogings georganiseer. 'n Geheime groep, die Sons of Liberty, is gestig en het kopers van die seëls met geweld gedreig. Lede van die groep het die rekords, wat deur die hof van die vise-admiraal in Boston gehou is, verbrand en die hoofregter Thomas Hutchinson se praghuis geplunder.

Verskeie wetgewende vergaderings het 'n oproep aan alle burgers gedoen om gesamentlik teen die nuwe belastingwette op te tree, en afgevaardigdes uit nege kolonies het aan die New Yorkse Seëlwet-kongres van Oktober 1765 deelgeneem. Gematigdes onder die leiding van John Dickinson het 'n Verklaring van Regte en Besware opgestel, waarin hulle vasgestel het dat belasting sonder verteenwoordiging ou regte sou skend. Met hul ekonomiese boikot van Britse goedere het die setlaars hulle vasberadenheid om weerstand teen die belasting te bied onderstreep. Britse uitvoere na die Amerikaanse kolonies het van £2 250 000 in 1764 tot £1 944 000 in 1765 gedaal.

In Londen het die nuwe regering onder die eerste minister Rockingham aan die bewind gekom, en in die parlement is daar beraadslaag of die wette herroep of eerder deur troepe afgedwing sou moet word. Die welsprekende Benjamin Franklin het die Amerikaanse saak gestel en verduidelik dat die kolonies in 'n reeks oorloë teen die Franse en Indiane reeds soldate, geld en bloed opgeoffer het om die Britse Ryk te verdedig en dat verdere belastings as gevolg van hierdie oorloë ongeregvaardig was en tot rebellie sou kon lei. Die parlement het saamgestem en die wette herroep, maar in 'n "Verklarende Wet" in Maart 1766 duidelik gestel dat die parlement die volle reg sou hê om enige wet met betrekking tot die kolonies te verorden.[4]

[wysig] Die Townshend-wette (1767)

Nadat die belastings op eiendomme in Engeland in 1767 deur die parlement verlaag was, het Charles Townshend, die destydse Minister van Finansies, 'n wetsontwerp ingedien waarvolgens die belastinginkomste in die Amerikaanse kolonies verhoog sou word. Met die sogenaamde Townshend-wette is nuwe invoerbelastings op lood, glas, verf, tee en papier gehef. Die belastinginkomste sou gebruik word om die salarisse van Britse amptenare in die kolonies te betaal. Daarnaas het die wette ook bepaal dat die wetgewende vergadering van New York ontbind moes word, aangesien die afgevaardigdes steeds geweier het om 'n ander wet uit die jaar 1765 te aanvaar.

Die Townshend-wette het weer aanleiding tot onluste in die kolonies gegee, en die Britse owerhede het troepe gestuur om wet en orde te herstel. Weens die voortgesette boikot-aksies teen Britse goedere het handelaars in die moederland groot verliese gely en uiteindelik was die parlement gedwing om die wette in 1770 te herroep. Om te demonstreer dat hulle nog steeds die reg sou hê om belastings in die kolonies te hef, het die Britse afgevaardigdes die belasting op tee bekragtig.

[wysig] Die Boston-slagting (1770)

Hierdie handgeverfde gravure deur Paul Revere, wat die Boston-slagting uitbeeld, was 'n blitsverkoper in die kolonies
Hierdie handgeverfde gravure deur Paul Revere, wat die Boston-slagting uitbeeld, was 'n blitsverkoper in die kolonies

Reeds in Oktober 1768 is Britse troepe in Boston ontplooi nadat doeanebeamptes, wat die Townshend-wette moes toepas en afdwing, verskeie kere deur betogers bedreig was. Daar was nou voortdurend botsings tussen setlaars en soldate.

Op 5 Maart 1770 is 'n groep Britse wagte in Boston deur betogers gehekel en met sneeuballe bestook. Britse soldate, wat hulle ter hulp gekom het, het skielik vuur geopen. Drie setlaars was onmiddellik dood, terwyl twee later aan hulle beserings beswyk het. Een van die slagoffers was Crispus Attucks, na bewering 'n burger van Swart-Afrikaanse of Indiaanse afkoms. Die Britse offisier-in-bevel, kaptein Thomas Preston, en agt van sy soldate is op aanklag van strafbare manslag in hegtenis geneem.

Die Patriotte-leiers het die insident as 'n slagting beskryf en skerp veroordeel. Daar was dreigemente van gewelddadige vergelding, en onder die druk van betogers het goewerneur Thomas Hutchinson die Britse troepe uit die stadsgebied van Boston onttrek en op 'n eiland in die hawe gestasioneer.

Om die onsydigheid van die koloniale howe te demonstreer het John Adams en Josiah Quincy, twee Patriotte-leiers, as vrywillige advokate ingespring om kaptein Preston en sy mans te verdedig. Tydens die hofsaak is daar egter min bewyse voorgelê, en Preston en ses soldate is gevolglik vrygespreek. Twee ander soldate is aan manslag skuldig bevind, op een hand gebrandmerk en vrygelaat.

Baie Patriotte het die uitsprake skerp veroordeel, en 5 Maart is tot 'n patriotiese gedenkdag verklaar. Nogtans het die onttrekking van troepe en die herroeping van die meeste invoerbelastings gemoedere in Boston in die volgende jare gekalmeer. Maar die gevaar van gewelddadige opstand teen die Britse gesag het al bewys gelewer dat die Britse gesag in die kolonies maklik ondermyn sou kon word.

[wysig] Die Boston Teeparty (1773)

Die Britse Oos-Indiese Kompanjie het in 1773 volgens 'n besluit van die parlement die monopolie op Amerikaanse tee-invoere gekry - 'n stap waarmee die finansieel minder suksesvolle maatskappy voordeel uit sy belangrike posisie in die handel met Indië sou trek om sodoende sy bankrotskap te vermy. Die Teewet van 10 Mei 1773 het invoerbelasting op 'n manier aangepas dat die Oos-Indiese Kompanjie tee teen laer pryse as selfs die Amerikaanse smokkelaars kon verkoop. Die kompanjie het "amptelike" ontvangers van teeinvoere in die koloniale hawens van Boston, New York, Charleston en Philadelphia gekies en in September 'n half miljoen pond tee na Amerika verskeep. Maar die Teewet was net nog 'n polities-ekonomiese maatreël waarteen die setlaars besware aangeteken het.

Die Boston Teeparty (litografie uit die jaar 1846)
Die Boston Teeparty (litografie uit die jaar 1846)

Onder die druk van die Patriottegroepe het die tee-invoerders in Charleston, New York en Philadelphia geweier om die skeepsvragte tee aan te neem, maar in Boston het die amptelike handelaars (waaronder ook twee seuns en 'n neef van die plaaslike goewerneur Thomas Hutchinson) geweier om onder die politieke druk te swig. Die eerste teeskip, die Dartmouth, het Bostonhawe op 27 November bereik, en nog twee skepe het 'n rukkie later daar aangedoen.

Op 'n aantal massavergaderings, wat deur die setlaars byeengeroep is, het deelnemers geëis dat die tee terug na Engeland gestuur moes word sonder om die invoerbelasting te betaal. Die spannings is verhoog nadat Patriottegroepe onder die leiding van Samuel Adams die handelaars en die goewerneur genader het om hierdie besluit te aanvaar. Op 16 Desember het 'n massavergadering van betogers by die Old South Church die nuus gekry dat Hutchinson nie sou toegee aan hulle eise nie.

Teen middernag het Adams en 'n klein groep van die Sons of Liberty hulle as Mohawk-Indiane verklee, aan boord van die teeskepe gegaan, 342 teekisse gegryp en hulle onder die oë van gropot skare toeskouers in die hawewater gestort.

Hierdie nagtelike strooptog, wat later as die Boston Teeparty bekendheid verwerf het, was vir die Britse parlement net nog 'n bewys dat die bewoners van Massachusetts die harde kern van die protesbeweging teen die Britse gesag in die kolonies sou vorm. Met die sogenaamde Coercive Acts, dwangmaatreëls wat in 1774 ingestel is en op Massachusetts - en veral Boston - gemik was, wou die Britse afgevaardigdes die plaaslike setlaars vir die Teeparty en hulle opstand teen die Britse owerhede straf.

[wysig] Die kolonisasie van die westelike gebiede

Met die Britse Koninklike Proklamasie van 1763 is 'n verbod op die vestiging van setlaars anderkant die Appalagge-bergreeks geplaas, maar die Amerikaanse koloniste het nie omgegee nie en steeds weswaarts getrek. Die proklamasie is kort daarna gewysig en die verbod is opgehef. Nogtans was baie Amerikaners woedend oor die feit dat hulle nie eers geraadpleeg is nie.

Die Québec-wet van 1774 het die provinsie Québec se grense tot by die Ohio-rivier uitgebrei en sodoende die dertien kolonies se landeise uitgesluit. Teen hierdie tydperk het die meeste koloniste nie meer ag geslaan op nuwe wette vanuit Londen nie en eerder met die militêre opleiding van burgermagte en ander oorlogsvoorbereidings begin.[5]

[wysig] Die politieke en filosofiese agtergrond

Met sy gedagtes oor liberalisme het John Locke 'n beduidende invloed op die voordenkers van politieke onafhanklikheid in die Amerikaanse kolonies; met sy teorieë van 'n "maatskaplike ooreenkoms" het hy ook die morele regverdiging vir 'n gewapende opstand teen die heersende bewind opgelewer wat volgens die setlaars se opvatting hulle regte as Engelse burgers nou al jare lank onbeskaamd geminag het. Daarenteen het Jean-Jacques Rousseau se gedagtes volgens geskiedkundiges maar 'n baie klein rol in Amerika gespeel.[6] Toe hulle die grondwette van die verskillende deelstate en dié van die Unie saamgestel het, het die Amerikaners hulle veral op Montesquieu se ontleding van die gebalanseerde Britse grondwet gesteun.

Omtrent 1775 het die politieke ideologie, wat as republikanisme bekend gestaan het, die debatsvoering in die kolonies oorheers. Ook die sogenaamde Britse country party se kritiek op die destydse Britse regering aangaande moontlike korrupsie het 'n groot invloed op Amerikaanse politici uitgeoefen. Die koloniste het die Britse hof met luukse en oorgeërfde aristokrasie vereenselwig en dit in 'n toenemende mate verwerp.

Die koloniste het korrupsie as die grootste euwel beskou, en as deugsame burgers het hulle hul persoonlike begeertes verwaarloos ten gunste van hul burgerlike verantwoordelikhede en verpligtinge. Mans het dit as hulle burgerlike verpligting beskou om vir hulle land te veg. Vir vroue was "republikeinse moederskap" 'n ideaal wat hulle met voorbeelde soos Abigail Adams en Mercy Otis Warren nagestreef het. Die eerste verpligting van 'n republikeinse vrou was om vir hulle kinders die republikeinse waardes in te prent en om luukse en pronkery te vermy. Die Amerikaanse "Stigtingvaders" - en hier veral Samuel Adams, Patrick Henry, Thomas Paine, Benjamin Franklin, George Washington, Thomas Jefferson en John Adams was sterk voorstanders van republikanisme.[7]

[wysig] Die krisisse van die jare 1772 tot 1775

Die Gaspee word aan die brand gesteek
Die Gaspee word aan die brand gesteek
Hierdie Amerikaanse weergawe van 'n Londense spotprent verwys na die "verkragting" van Boston deur die Intolerable Acts in die jaar 1774
Hierdie Amerikaanse weergawe van 'n Londense spotprent verwys na die "verkragting" van Boston deur die Intolerable Acts in die jaar 1774
Hierdie litografie uit die jaar 1846 het 'klassieke uitbeelding van die Bostonse Teepartytjie geword
Hierdie litografie uit die jaar 1846 het 'klassieke uitbeelding van die Bostonse Teepartytjie geword

Terwyl daar baie oorsake ten opsigte van die Amerikaanse Rewolusie geïdentifiseer kan word, was dit nogtans 'n reeks krisisse wat uiteindelik tot die uitbreek van oorlogshandelinge gelei het.[8] Die eerste van hierdie krisisse was die sogenaamde Gaspee-voorval in Junie 1772, vernoem na 'n Britse oorlogskip waarmee ongewilde handelswette afgedwing is en wat deur Amerikaanse patriotte aan die brand gesteek is.

Kort daarna het goewerneur Thomas Hutchinson van Massachusetts berig dat hy en die koninklike regters regstreeks vanuit Londen betaal en die koloniale parlement sodoende verbygesteek is.

Laat in 1772 het Samuel Adams daarmee begin om nuwe Committees of Correspondence daar te stel wat as 'n soort skakel tussen die patriotte in die dertien kolonies en uiteindelik ook as 'n raamwerk vir 'n rebelle-regering sou dien. Virginia as die grootste kolonie het sy Committee of Correspondence, waarin ook Patrick Henry en Thomas Jefferson gedien het, vroeg in 1773 gestig.[9]

Die Intolerable Acts, soos hulle deur die koloniste genoem is, het vier wette behels, wat deur die Britse parlement afgekondig is.[10]. Die eerste was die Massachusetts Government Act (die Wet aangaande die Regering van Massachusetts), waardeur die oktrooi van Massachusetts gewysig en town meetings (munisipale vergaderings) beperk is. Die tweede wet oor die beheer van die regswese (Administration of Justice Act) het bepaal dat alle Britse soldate, wat gedagvaar sou word, voor 'n Britse - en nie koloniale - hof moes verskyn.

Die derde wet angaande die Bostonse seehawe het bepaal dat die hawe van Boston gesluit sou bly totdat die Britte skadevergoeding sou ontvang vir die tee wat gedurende die Bostonse Teepartytjie verniel was (die Britte het hierdie skadevergoeding uiteindelik nooit ontvang nie).

Die vierde wet - die Quartering Act van 1774 - het voorsiening gemaak vir die inkwartiering van Britse soldate, wat die gebied sou kontroleer, in die huise van Bostonse burgers. Die Eerste Kontinentale Kongres het die sogenaamde Suffolk Resolves (Suffolk-besluite) goedgekeur waardeur die Intolerable Acts onkonstitusioneel verklaar is, en mense is opgeroep om burgermagte te mobiliseer. Massachusetts is verder opgeroep om 'n patriotte-regering te vorm.

As 'n reaksie op veral die Wet oor die Regering van Massachusetts het die inwoners van Worcester 'n gewapende brandwag voor die plaaslike geregshof gemobiliseer, en Britse magistrate is die toegang geweier. Soortgelyke gebeure het vinnig dwarsoor die kolonies plaasgevind. Britse troepe is vanuit Engeland na die kolonies ontbied, maar toe hulle in Amerika aangekom het, het die hele kolonie Massachusetts - met uitsondering van die besette stad Boston - die Britse beheer oor die plaaslike bewind lankal afgeskud.

[wysig] Die Slag van Lexington (1775)

Benjamin Franklin se politieke spotprent Join, or Die het die dertien kolonies aangemoedig om saam te staan teen die Britse koloniale bewind
Benjamin Franklin se politieke spotprent Join, or Die het die dertien kolonies aangemoedig om saam te staan teen die Britse koloniale bewind

Die Slag van Lexington en Concord het op 19 April 1775 plaasgevind nadat die Britte 'n regiment gestuur het om in Concord wapens te konfiskeer en rewolusionêre in hegtenis te neem. Dit was die eerste slag van die Amerikaanse Rewolusionêre Oorlog, en die nuus oor die gebeure het die dertien kolonies aangevuur om hulle burgermagte te mobiliseer en troepe vir die beleg van Boston te stuur. 'n Tweede slag is op 17 Junie 1775 naby Bunker Hill geveg.

In die laat lente van 1776 het die Amerikaners onder die bevel van George Washington die Britte gedwing om Boston te ontruim. Die hele gebied van die dertien kolonies was nou onder Amerikaanse beheer, en die patriotte was gereed om die onafhanklikheid te verklaar. Alhoewel daar in sommige gebiede nog 'n groter aantal lojaliste was, het hulle in Julie 1776 nêrens meer gesag uitgeoefen nie, terwyl die Britse koninklike amptenare lankal gevlug het.[11]

Die Tweede Kontinentale Kongres het in 1775 ná die begin van die oorlog vergader. Die kongres het die Kontinentale Leër in die lewe geroep en die Olive Branch Petition ("Olyftak-petisie") as 'n boodskap van versoening by die Britse Kroon ingehandig. Koning George III het egter geweier om die petisie aan te neem en die Proklamasie van Rebellie uitgereik wat optrede teen die "verraiers" bepleit het. Tot by die jaar 1783 is daar geen onderhandelinge gevoer nie.

[wysig] Die verskillende partye: Patriotte, lojaliste en onpartydige setlaars

[wysig] Die Patriotte - die rewolusionêres

Die rewolusionêres is destyds Patriots, Whigs, Congress-men of Amerikaners genoem. Hulle het die hele spektrum van sosiale en ekonomiese klasse omvat, maar was nogtans gekenmerk deur hulle eenstemmigheid dat die regte van Amerikaners verdedig moes word. Ná die oorlog was Patriotte soos George Washington, James Madison, John Adams, Alexander Hamilton en John Jay baie toegewyd aan republikanisme, maar tegelykertyd ook ywerig om die kolonies in 'n welvarende en magtige nasie te omskep, terwyl Patriotte soos Patrick Henry, Benjamin Franklin en Thomas Jefferson demokratiese asook agrariese planter-elemente verteenwoordig het en eerder 'n soort streekmag met groter politieke gelykheid voorgestaan het.

[wysig] Lojaliste en onsydige setlaars

Terwyl die presiese syfers onbekend is, beraam geskiedkundiges dat tussen vyftien en 25 persent van die koloniste lojaal aan die Britse Kroon gebly het; hulle het destyds bekend gestaan as lojaliste, Tories of King's men. Lojaliste was gewoonlik ouer, minder bereid om ou bande te verbreek en dikwels geassosieer met die Angilkaanse kerk. Baie van hulle was ervare handelaars met sakebetrekkinge dwarsoor die Britse Ryk, soos byvoorbeeld Thomas Hutchinson uit Boston. Onlangse immigrante wat nog nie volledig geamerikaniseer was ook meer daartoe geneig om die Britse koning te ondersteun, soos byvoorbeeld Skotse setlaars in die agterland.

Daar is egter merkwaardige voorbeelde van lojaliste wat nie hooggebore mense was nie, en dit is onwaarskynlik dat hulle by die skattings oor die totale aantal lojaliste ingesluit is. Amerikaanse Indiane was een van die belangrikste verteenwoordigers van hierdie groep lojaliste; die meeste van hulle het Amerikaanse pleidooie dat hulle in die rewolusionêre oorlog liewer neutraal sou moet bly van die hand gewys, en baie van die Eerste Nasies het die kant van die Britse Ryk gekies. Daar was ook aansporings van albei kante om die steun van plaaslike stamme en hulle hoofde vir die oorlogvoering te verseker. Die stamme wat sterk op die koloniale handel gesteun het, het gewoonlik die kant van die rewolusionêres gekies, alhoewel ook politieke oorwegings 'n rol by hierdie keuse gespeel het.

Die mees bekende stamhoof wat by die lojaliste aangesluit het was Joseph Brant van die Mohawk-stam, wat strooptogte langs die grens teen afgeleë nedersettings in Pennsylvanië en New York uitgevoer het totdat 'n Amerikanse leër onder die bevel van John Sullivan New York in 1779 beveilig en alle lojale stamme vir goed na Kanada verdryf het.[12]

'n Ander groep, wat hulle met die saak van die lojaliste vereenselwig het, maar yl gedokumenteer is, is Afrika-slawe wat aktief vir die Britse leër gerekruteer is. Hulle is met beloftes soos vrylating, beskerming vir hulle gesinne en grondskenkings gelok, waarby veral die laasgenoemde belofte dikwels verbreek is. Ná die oorlog het baie van die "swart lojaliste" hulle in Nova Scotia, Bo-Kanada en Neder-Kanada en ander gebiede van die Britse Ryk gevestig, waar van hulle nakomelinge nog steeds bly.

Thomas Paine se pamflet Common Sense
Thomas Paine se pamflet Common Sense

'n Minderheid waarvan die presiese getalle onbekend is het geprobeer om tydens die oorlog 'n posisie van neutraliteit in te neem. Baie van hulle het 'n lae profiel gehandhaaf. Die mees uitgesproke neutrale groep, veral in Pennsylvanië, was die Kwakers (of Religious Society of Friends). Toe die patriotte die onafhanklikheid verklaar het, is Kwakers, wat voortgegaan het om met die Britte handel te dryf, daarvan beskuldig dat hulle aanhangers van die Britse bewind sou wees, asook die "aanstokers en skrywers van oproerige publikasies" wat krities teenoor die rewolusionêres se saak gestaan het.

Ná die oorlog het die oorgrote meerderheid van lojaliste in Amerika gebly en teruggekeer na hul gewone lewens. Sommige van hulle, soos byvoorbeeld Samuel Seabury, het bekende Amerikaanse leiers geword. Tussen 100 000 en 250 000 lojaliste het hulle in Kanada, Groot-Brittanje of op die Wes-Indiese Eilande gevestig in een van die grootste migrasies in die geskiedenis. Hulle het sowat vyf persent van die totale bevolking in die kolonies verteenwoordig. Toe die lojaliste die suide van die VSA in 1783 verlaat het, het hulle sowat 75 000 van hulle slawe saamgeneem na die Britse Wes-Indies[13], waar hulle nakomelinge sowat 26 jaar vroeër vrygelaat is as hulle Amerikaanse lotgenote.

[wysig] Klasverskille

In die vroeë 20ste eeu het geskiedkundiges soos J. Franklin Jameson navorsing oor die klassestruktuur van die Patriotte-beweging gedoen en die moontlikheid van 'n klassestryd binne die rewolusionêre gebeure ondersoek. In die laaste vyftig jaar het geskiedkundiges hierdie hipotese meestal laat vaar en die hoë vlak van ideologiese eenheid beklemtoon. Net soos daar welvarende en arm lojaliste was, was ook die Patriotte deur 'n heterogene samestelling gekenmerk waarby die meer welvarendes en hoër opgeleides 'n groter kans op 'n loopbaan as offisiere in die leër gehad het. Ideologiese eise het steeds eerste gekom: Die Patriotte het die onafhanklikheid as 'n middel beskou waarmee hulle die Britse onderdrukking en belasting kon afskud en veral hulle eie regte kon herstel. Die meeste kleinboere, ambagsmanne en kleinhandelaars het ook by die Patriotte aangesluit en gelyke politieke regte opgeëis. Hulle was veral in Pennsylvanië suksesvol, maar nie soseer in Nieu-Engeland nie, waar John Adams Thomas Paine se pamflet Common Sense vanweë sy "absurde demokratiese denkbeelde" aangeval het.[14]

[wysig] Vroue

Vroue uit alle maatskaplike groepe het op verskillende maniere hulle bydrae tydens die Amerikaanse Rewolusie gelewer. Net soos manne het vroue aan sowel die Britse asook die Amerikaanse kant van die rewolusionêre oorlog deelgeneem, en ook Anglo-Amerikaanse, Swart en Indiaanse vroue was verdeel langs Patriotte- en Lojaliste-lyne.

Abigail Adams, die eggenote van die tweede Amerikaanse president John Adams, was 'n ooggetuie van die rewolusionêre gebeure en het kommentaar daarop gelewer
Abigail Adams, die eggenote van die tweede Amerikaanse president John Adams, was 'n ooggetuie van die rewolusionêre gebeure en het kommentaar daarop gelewer

Terwyl vroue nie regstreeks by die formele rewolusionêre politieke gebeure betrokke was nie, het selfs gewone huishoudelike take 'n politieke betekenis gekry aangesien die oorlog alle aspekte van die politieke, burgerlike en huishoudelike lewe deurdring het. Patriotte-vroue het saam met hulle mans Britse goedere geboikot, op die Britte gespioen, die Amerikaanse leërs begelei sodra hulle marsjeer het en die soldate se wasgoed gewas en vir hulle kos voorberei, geheime boodskappe gebring en - as mans verklee - ook aan gevegte deelgeneem. Maar dit was veral belangrik dat hulle die werk op hulle plase voortgesit het sodat hulle kos aan die leërs en hulle gesinne kon verskaf.

Vanweë die boikot van Britse goedere was die aktiewe rol van Amerikaanse vroue baie belangrik - die boikot het immers veral huishoudelike goedere soos tee en lakens geraak. Vroue was genoodsaak om weer hul eie weefstoel te gebruik - 'n vaardigheid wat destyds voor die oorlog al in onbruik verval het. In 1769 het die vroue van Boston 40 000 stringe garing vervaardig, terwyl 180 vroue in Middletown (Massachusetts) 20 522 jaart se lakens geweef het.[15]

Die vraagstuk van politieke lojaliteit het soms ook die sosiale weefsel van koloniale Amerikaanse vroue versteur - die besluit van 'n man om sy trou aan die Britse koning te verbreek of om dit te bewaar het op die terrein van gesins-, klas- en vriendskapsbande deurgewerk en vroue van hulle vroeëre gemeenskappe en verbindings afgesny. Die lojaliteit van 'n eggenote teenoor haar man, wat voor die oorlog 'n suiwer privaatsaak was, is nou as 'n politieke daad beskou, veral sodra die mans besluit het om lojaal teenoor Groot-Brittanje te bly.

Swart Amerikaners het die rewolusionêre retoriek as 'n belofte van vryheid en gelykheid begryp. Hierdie hoop is nie bewaarheid nie. Alhoewel sowel die Britse asook die Amerikaanse regering gedurende die oorlog deurgaans vryheid as 'n beloning vir militêre diens belowe en talle slawe geprobeer het om hul lewensomstandighede as soldate of ondersteuners te verbeter, het die uitkoms van die oorlog die lewens van sowel vrye Swartes asook slawe nouliks verander. Ná die Rewolusie is slawerny in die noordelike deelstate geleidelik afgeskaf, maar in die suide eerder nog uitgebrei. Rasvooroordele het in Amerika algemeen voorgekom.

Vir die Indiaanse bevolking was die Amerikaanse Rewolusie allesbehalwe 'n oorlog oor vaderlandsliefde of onafhanklikheid. Baie van die Eerste Nasies wou liewer neutraal bly en het min waarde daaraan geheg om nog 'n keer by 'n Europese konflik betrokke te raak. Nogtans is die meeste van hulle gedwing om kant te kies. Indiaanse dorpe was van die eerste nedersettings wat deur die Patriotte se burgermagte aangeval is, en soms het die Amerikaanse magte nie eens omgegee met wie die inwoners eintlik gesimpatiseer het nie. Vir talle Indiaanse vroue het die oorlog veral hul sosiale, gesins- en boerelewe versteur.

[wysig] Verwysings

  1. Wood (1992); Greene & Pole (1994), hoofstuk 70
  2. Greene & Pole (1994), hoofstuk 11
  3. William S. Carpenter, "Taxation Without Representation" in Dictionary of American History, Volume 7 (1976); Miller (1943)
  4. Miller (1943)
  5. Greene & Pole (1994), hoofstuk 15
  6. Charles W. Toth, Liberté, Egalité, Fraternité: The American Revolution & the European Response. (1989), bl. 26.
  7. Greene & Pole (1994), hoofstuk 9
  8. Miller (1943), bl. 335-392
  9. Greene & Poole (1994), hoofstukke 22-24
  10. Miller (1943) bl. 353-376
  11. Miller (1948) bl. 87
  12. Nash, Lawrence (2005): Freedom Bound, in: The Beaver: Canada's History Magazine.[1] Februarie/Maart 2007, uitgegee deur Kanada se National History Society. bl. 16-23. ISSN 0005-7517
  13. Greene & Pole (1994), hoofstuk 20-22
  14. Nash (2005); Resch (2006)
  15. Berkin (2006); Greene & Pole (1994), hoofstuk 41

[wysig] Bronne

  • Greene, Jack P. en J. R. Pole (uitgewers): The Blackwell Encyclopedia of the American Revolution (1994), 845 bl.; behandel veral die politieke gedagtes; hersiene uitgawe (2004) onder die titel A Companion to the American Revolution
  • Miller, John C. Origins of the American Revolution (1943) Aanlyn beskikbaar
  • Miller, John C. Triumph of Freedom, 1775-1783 (1948) Aanlyn beskikbaar
  • Toth, Charles. W.: Liberté, Egalité, Fraternité: The American Revolution & the European Response. Albany, NY: Whitston Publishing Company 1989
  • Wood, Gordon S.: The American Revolution: A History (2003), beknopte oorsig

[wysig] Gespesialiseerde studies

  • Berkin, Carol.Revolutionary Mothers: Women in the Struggle for America's Independence (2006)
  • Nash, Gary B.: The Unknown American Revolution: The Unruly Birth of Democracy and the Struggle to Create America. (2005). ISBN 0-670-03420-7