Բզնունի
Վիքիփեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
ԲԶՆՈՒՆԻ, նախարարական տոհմ հին Հայաստանում։ Ըստ Մովսես Խորենացու, Բզնունիների նախարարությունը հաստատել է Հայոց ավանդական թագավոր Վաղարշակը։ Տոհմի ժառանգական տիրույթը եղել է Բզնունիք գավառը։ Զորանամակի համաձայն, Բզնունիները Հայոց արքունիքին տվել են 3000 հեծյալ։ Մովսես Խորենացու վկայությամբ՝ Հայոց թագավոր Տրդատ Գ–ի մահից (330) հետո, երբ Հայաստանում ստեղծվել էր ժամանակավոր անիշխանություն, միմյանց դեմ կռիվներում երեք նախարարական տոհմ՝ Բզնունիները, Մանավազյանները և Որդունիները, ոչնչացան մեկը մյուսի ձեռքով։ 330–ական թթ. Բզնունիների Նահապետ Դատաբենը դավաճանել է հայրենիքին, որի համար Վաչե Մամիկոնյան սպարապետը և Վահան Ամատունի իշխանը նրան ձերբակալել են, մահապատիժի ենթարկել, իսպառ բնաջնջել Բզնունիների տոհմը, կալվածները վերածել արքունի սեփականության, այնուհետև հանձնել Բզնունի եպիսկոպոսին։ Այս պատճառով Բզնունիների տիրություները հիշվում են կաթողիկոսական գավառների մեջ։ Արտաշատի 450–ի, Դվինի 505–ի և555–ի ժողովներում հիշվում են Բզնունյաց եպիսկոպոսները։