Վահագն Դավթյան

Վիքիփեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից

[խմբագրել] Կենսագրություն

Վահագն Դավթյանը հայ ժամանակակից բանաստեղծ է։

Ծնվել է 15.8.1922 թ. Արաբկիրում (Արևմտյան Հայաստան)։, Հայրենադարձվելով՝ 1932 թվականից ապրել է Երևանում՝ Արաբկիր թաղամասում։ Եղել է Հայաստանի մշակույթի վաստակավոր գործիչ (1970), թերթի խմբագիր։

Տպագրվել սկսել է 1935 թվականից: «Առաջին սեր» (1947), «Աշխարհի առավոտը» (1950) բանաստեղծությունների հավաքածուներում արտահայտված են Մեծ Հայրենական Պատերազմի մասնակցի հայրենասիրական զգացմունքները, սերը հարազատ հողի, բնության նկատմամբ:

«Ճանապարհ սրտի միջով» (1952) պոեմը նվիրված է Սովետական Միության Հերոս Ու. Ավետիսյանի հիշատակին: «Լուսաբացը լեռներում» (1957), «Ամառային ամպրոպ» (1964), «Գինու երգը» (1966) և այլ բանաստեղծություններում հեղինակը խորը ներթափանցում է ժամանակակցի բարոյական աշխարհը: Քաղաքացիությամբ և քնարերգությամբ է ողողված «Թոնդրիկցիներ» պատմական վեպը, որը գրվել է 1961-ին, նվիրված է միջնադարյան Հայաստանի պատմական իրադարձություններին: 1969 թվականին տպագրեց «Ծուխ ծխանի» պատմական վեպերի գիրքը:

Թարգմանել է Ա.Ս. Պուշկինի, Ս.Ա. Յեսենինի, Շ. Պետյոֆի բանաստեղծություններից և վեպերից:

Վ. Դավթյանի ստեղծագործության հիմնական թեմաներն են հայրենիքը, մարդը, նրա աշխատանքն ու հույզերը։

Վախճանվել է 1996 թվականին։


Աղբյուր Hayeren.Hayastan.Com