Ագաթանգեղոս

Վիքիփեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից

Ագանաթանգեղոս (5-րդ դար) հայ գրականության Ոսկե Դարի գրող-պատմիչ:

Ագաթանգեղոս նշանակում է «բարի հրեշտակ», բարի լրաբեր, տիրոջ կողմից ուղարկված ավետաբար և նրա թողած «Հայոց պատմությունը» իր բովանդակությամբ կարծես համապատասխանում է այդ նշանակությանը: «Հայոց պատմության» նյութը չորրորդ դարի դեպքերն են, հատկապես քրիստոնեության մուտքը Հայաստան, Գրիգոր Լուսավորչի և Հռիփսիմյան կույսերի հավատն ու չարչարանքները, Տրդատ թագավորի պայքարը նրանց դեմ, ապա նույն Տրդատի կողմից քրիստոնեությունը 301 թվականին պետական կրոն հաստատելը: Գիրքը հարուստ է դիցաբանական, առասպելական պատմություններով, որոնց հիմքում, իհարկե, ընկած են իրական պատմական փաստեր: Այդ գիրքը սկզբնաղբյուր է եղել Մովսես Խորենացու և ուրիշների համար: Առաջին անգամ նրա մասին հիշատակել է Ղազար Փարպեցին: Մեծ է նրա ինչպես պատմական, այնպես էլ գրական-գեղարվեստական արժեքը: Գիրքը թարգմանված է հունարեն, արաբերեն, լատիներեն, վրացերեն և այլ լեզուներով:

Այլ լեզուներով