Պարետոյի օրենք

Վիքիփեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից

Պարետոյի օրենք — կախվածություն, որը արտահայտում է եկամտի մեծության և այն ստացող անձանց միջև եղած հարաբերությունները:

Եկամուտների բաշխման օրենքը ձևակերպվել է իտալացի տնտեսագետ Վ. Պարետոյի (1848-1923) կողմից:

Եթե X-ին հավասար կամ ավելի եկամուտ ունեցող մարդկանց քանակությունը նշանակենք N-ով, ապա հարաբերությունը կարելի է գրել N=AxX-m հավասարման տեսքով, կամ գրականության մեջ ավելի հաճախ հանդիպող ձևով` lgN=lgA-mlgX, որտեղ A-ն և m-ը հավասարման պարամետրերն են: Մի շարք երկրների զանազան պատմական դարաշրջաններում վիճակագրական նյութերի ուսումնասիրման հիման վրա Պարետոն գտնում էր, որ որոշակի մեծությունից բարձր եկամուտների բաշխումը զգալի կայունություն է պահպանում: Օրենքի գործողությունը Պարետոն չէր տարածում որոշակի մեծությունից ցածր և ամենաբարձր եկամուտների ոլորտի համար: Նա գտնում էր, որ բացահայտված օրենքի հիմքում ընկած ոչ թե հասարակության սոցիալական պայմանները, այլ մարդկանց բնական ունակությունների անհավասարաչափ բաշխումը: Այստեղից նա հետևություն էր անում օրենքի բնական բնույթի, և ցանկացած սոցիալական ձևափոփոխություներով բաշխման սկզբունքը փոխելու անիմաստության մասին: Պարետոն գտնում էր, որ նվազագույն եկամուտների ավելացումը և բաշխման անհավասարության կրճատումը հնարավոր է միայն այն դեպքում, երբ եկամուտների ընդհանուր գումարը աճում է ավելի արագ, քան բնակչությունը: