Մանդակունի
Վիքիփեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
ՄԱՆԴԱԿՈՒՆԻ, նախարարական տոհմ Հին Հայաստանում։ Ըստ ավանդության Մանդակունի անունն առաջացել է տոհմի հիմնադիր նախնի Միանդակի անունից, որին Վաղարշակ թագավորը շնորհել էր նախարարի աստիճան և կարգել արքունի որսերի գործակալ։ III դ. 2-րդ կեսին Սասանյանների հրամանով Մանդակունիները սրատվուն են, որովհետև Հայոց թագավոր Խոսրով Ա Մեծի սպանությունից հետո արքայազն Տրդատ մանկանու նրա դայակ Արտավազդ Մանդակունին փախցրել էր հռոմեական արքունիք։ Տրդատ Գ Մեծի գահակալումից հետո Հայոց զորքերի սպարապետությունը հանձնարարվեց Արտավազդ Մանդակունուն, որը շուտով զոհվեց կովկասյան ցեղերի դեմ մղած մարտերից մեկի ժամանակ։ V դ. Մանդակունիները տիրում էին ասպարեզից հեռացած Արշամունիների տոհմական Արշամունիք գավառը։ Ըստ Սահակյան Գահնամակի, Մանդակունիները արքունիքում զբաղեցրել են 47-րդ բարձը։ Իսկ ըստ Զորանամակի, Հայոց բանակը համարել են 300 մարտիկով։ Վարդանանց պատերազմի ժամանակ Պարսկաստանում ատյանի կանչված հայ նախարարների թվում էին Մանդակունի Սահակ և Փարսաման եղբայրները։ Նույն դարի հայտնի դեմքերից էր Հովհաննես Ա Մանդակունի կաթողիկոսը։