Телефон
Од Википедија, слободна енциклопедија
Телефон (од грчки: „теле“ (τηλέ) што значи „оддалечен“ и „фон“ (φωνος) што значи „звук“) е уред за комуникација на далеку, којшто се користи така што прима и пренесува звук (воглавно човечки глас) од едно место на друго и обратно. Повеќето телефони работат така што пренесуваат електричен сигнал преку сложен систем на телефонски мрежи што дозволува комуникација на било кој телефонски корисник со било кој друг.
Содржина |
[уреди] Вовед
Постојат три основни начини за поврзување на корисник на телефонската мрежа: традиционален (фиксен телефон), кој е поврзан со кабли со една одредена физичка локација; безжичен и радио телефон, коишто користат или аналогни или дигитални сигнали; сателитски телефон, кој користи телекомуникациски сателити; и VoIP врски (од англиското „Voice over IP“ што значи Глас преки Интернет протокол) што се користи при Интернет врска. Помеѓу крајни корисници, поврзување може да се врши преку оптичко влакно, микро-бранови, сателитска врска или со комбинација на овие. До скоро, кога би се рекло телефон, во главно би се мислело на фиксен телефон. Безжични и мобилни телефони се сега распространети ширум светот, при што се очекува мобилниот телефон на крајот потполно да ги замени „традиционалните“, фиксни телефони. За разлика од мобилните телефони, безжичните се сметаат за „фиксни“ телефони, зашто обично имаат домет од неколку метри или неколку десетици метри и се поврзуваат на базна станица којашто е поврзана со кабли на фиксната телефонија.
[уреди] Делови на телефонот
Деловите на телефонот се:
- МТК (Микротелефонска комбинација), односно слушалка,
- Тастатура или бројчаник, зависно од моделот, макар што денес сè повеќе се користат телефони со тастатура
- и други делови
[уреди] Историја
Останува неразрешено кој го измислил првиот телефон, зашто Антонио Меучо, Јохан Филип Рајс, Александар Бел и други - се сите кандидати за оваа титула. Важно е да се запамети дека не постои „единствен изумител на телефонот“. Состојбата на телефонијата каква што е денес е резултат на работа на многу раце, од кои секоја помош била доста вредна.
[уреди] Безжични телефони
Безжичните телефони прв ги измислил Тери Пол, во 1965 година. Тие се составени од базна станица којашто преку кабли е споена со фиксната телефонија, и слушалката којашто со радио бранови е споена со оваа базна станица. Тоа на корисниците им дозволува да ја носат слушалката без базна станица, во досегот на базната станица. На базните станици им е потребен напон за да комуницираат со преносната слушалка, така што безжичниот телефон во принцип не функционира доколку нема струја. Безжичните телефони во почетокот ја користеле фреквенцијата од 1.7MHz за комуникација помеѓу базата и слушалката. За да се подобри квалитетот и за да се надминат проблемите со ограниченоста на досегот, ова покасно се променило така што се користи FM на поголеми фреквенции (49 MHz, 900 MHz, 2.4 GHz, и 5.8 GHz). Телефоните кои работат на фреквенција од 2.4GHz често се мешаат со одредени безжични мрежни протоколи (802.11b/g) затоа што ја користат истата фреквенција. Денес досегот на безжичните телефони е обично неколку стотини метри.