Руско-Турска војна (1877-1878)
Од Википедија, слободна енциклопедија
Руско-Турска војна(1877–1878) | |||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
![]() Споменик на Плевенската битка во Москва |
|||||||||
|
|||||||||
Завојувани страни | |||||||||
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
![]() |
||||||||
Војсководци | |||||||||
![]() ![]() ![]() ![]() |
![]() |
Руско-турската војна (1877-1878) е десетта по ред војна меѓу Русија и Отоманската Империја. На страната на Русија делумно учествуваат Финска, Романија, како и доброволци од Македонија, Бугарија, Грузија и Ерменија. Кон крајот на војната се вклучува и Србија.
[уреди] Причини за војната
Во летото 1875 во Босна и Херцеговина започнува востаније против Отоманската Империја придизвикано од преголемите даноци наложени од корумпираната администрација. Заради некои даночни оптоварувања, востанието продолжува до крајот на годината, а малку подоцна започнува и Априлското востание во Бугарија. Напредувањето на Босна и поттикот на Русија ги тера Србија и Црна Гора да и објават војна на Отоманската Империја.
Во август Отоманската армија им нанесува пораз на српските сили, што е најлошо сценаријо за русите и австроунгарците, кои не ќе можат да претеднираат за никакви османски територии. Од друга пак страна крвавото задушување на Априлското востание предизвикува широк одзавук во цела Европа. Како рзеултата на тоа организирана е Цариградката конференција. Макра што Отоманската империја нема представник, Големите сили и наложуваат граници на една автономна бугарска провинција во рамките на Империјата.
Конференцијата е прекината од отоманскиот министер за внатрешни работи, кој ги известува длегатите дека отоманската империја примила нов устав, кој им ги гарантира правата и слободите на сите етнички малцинства исти како и на сите други отомански граѓани. И покрај тоа Русија е непријателски настроена кон отоманската Империја, објавувајќи дека уставот е решение смо за краток рок.
За време на дипломатските преговори, во јануари 1877 русите ја убедуваат Австро-Унгарија да учествува во идните воени дејствија во замена за австро-унгарска окупација на Босна и Херцеговина по војната. Останатите Големи сили се блокирани од силната обштествена подкрепа во цела Европа за независност на Бугарија, поради сомненијата во способностите на руксата армија, како и од внатрешните проблеми. Во април е постигнат договор со Ромаија за преминување на руските војски низ нејзина територија. Во договорот е вклучено и присоединувањето на Јужна Бесарабија кон Русија (која беше во рукса власт од 1812 до 1856) во замена за присоединување на Јужна Добруџа кон Романија по војната.
[уреди] Последици од војната
Кон крајот на 1878 руската армија се приближува кон портите на Цариград но Велика Британија испраќа во Мраморно море мала флота која треба да го спречи заземањето на градот. Под притисок од другите Големи сили и по претрпените огромни загуби (според различни извори меѓу 70 000 и 200 000 мртви), на 31 јанураи 1878 склучено е примирје, а на 3 март Русија се согласува да го потпише Санстефанскиот договор. Според тој догвор Романија, Србија и Црна Горадобиваат целосна неазвисност од Отоманската Империја, а Бугарија добива автономија. Незадоволни од заислуванњето на руското влијаниа на Балканот, неколку месеци подоцна Големите сили прават ревизија на договорот од Берлинскиот договор.