Прилепски спортски мајтапења
Од Википедија, слободна енциклопедија
Книгата „Прилепски спортски мајтапења“ од авторот Милорад Думбалоски е издадена во 2005 година и има за цел да го претстави ведриот дух на прилепските спортисти и во периодот на СФРЈ но и денес. Во продолжение неколку избрани текстови.
Содржина |
[уреди] Гол што никој не го видел
На Градскиот стадион во Скопје играат „Работнички“-„Победа“. Во второто полувреме при резултат 1:1 падна густа магла. Играчите тешко се распознаваа но судијата не сакаше да го прекини натпреварот. Малобројната публика, повеќето прилепчани, ништо не можеше да гледа од густата магла, но остана до крајот на натпреварот. Пред самиот крај, во 90 минута еден од одбранбените фудбалери на „Победа“ силно ја изби топката во противничкото поле, да се добие во време и да заврши натпреварот. Се случи чудо. Одеднаш доаѓа Бикерес на центарот на теренот и со рака му ја дава топката на судијата и му вели: „Дадов гол“. Во тој момент сите помислија дека е некоја зафрканција на Бикерес, но судијата му поверува, ја зеде топката, ја постави на центар и даде знак да продолжи играта и веднаш отсвири крај. Остана енигма дали Бикерес постигна гол, кој никој не го виде па ни судијата.
[уреди] И тоа се случува
Преполн стадион со гледачи во Прилеп. Се игра пријателски натпревар со квалитетниот „Партизан“ од Белград. Натпреварот го води судијата Стеван Талески со двајца помошници, исто од Прилеп. Се навива за „Победа“ громогласно, но кога противникот поведе со 2:0, гледачите како да стивнаа. Во продолжение на натпреварот, гледачите престанаа да навиваат за своите љубимци, завладеа мртва тишина, бидејќи противникот беше многу подобра екипа.
Во таа тишина еден од гледачите на малата трибина му довикнува на судијата: „Стеване, Стеване уште колку минути има до крајот?“ Судијата Стеван, инстинктивно се завртува кон гледачот и одговара „Уште две“. Гледачот остана задоволен од одговорот и повторно праша: „Стеване и така те видов да те прашам дали имаш масло „Дијамант“?“ Гледачот остана без одговор, а добриот судија коректно продолжи да го води натпреварот.
[уреди] Не можеше да се препознае
Возот беше основно средство за патување на фудбалерите на „Победа“. На патувањето за Лесковец на пријателскиот натпревар со екипата на „Коста Стаменковиќ“ вагоните се полни со патници, а во еден од нив се сместуваат неколку фудбалери меѓу кои е Никола Цицоски. Тој седна до еден постар човек кој патуваше за Белград. Вагонот не беше доволно осветлен, расфрлани отпадоци и многу нечисто. Патниците разговараат меѓу себе за многу теми,а во еден момент скопјанецот го погали по образот Цицо онака чистo човечки без друга намера. По извесно време Цицо излезе од вагонот и ги намачка рацете со црнилото од локомотивата. Се врати назад и повторно седна на своето место до скопјанецот. Разговорот продолжи со Цицо, а овај разговара и го гали човекот по образите: „Еј чичо, чичо гледај во расадникот колку има јаболка, оваа година е многу бериќетна“ и продолжува да го мачка по образите. Во моментот човекот не се сети што му прави Цицо, па кога му дадоа огледало да се види не можеше да се препознае. Во меѓувреме Цицо се пресели во друг вагон
[уреди] Капитенот сам ја поздрави публиката
За натпреварот „Пролетер“-„Победа“ во Зрењанин голем интерес и многу публика. Капитен на „Победа“ е Гога Лашкоски-Чоче. Пред натпреварот фудбалерите се договараат, кога ќе истрчаат на теренот од стадионот при поздравувањето на публиката со познатото „здраво,здраво“ сите да молчат. Речено сторено. Фудбалерите истрчуваат на терен како што е ред, прв трча капитенот, Чоче. Штом истрчаа фудбалерите на „Пролетер“ и судиите, Чоче дава команда 3-4 да се поздрави публиката. А, како Чоче има силен глас, самиот ја поздравува публиката „здраво здраво“ а другите молчат. Чоче добива громогласен аплауз за поздравот. Чоче се налути на своите соиграчи и се закани дека ќе начека прилика да им се реваншира. Но, Чоче е Чоче, добар како „леб“, им прости и понатаму ја носеше капитенската лента.
[уреди] Каша со моркови
Левото крило на „Победа“ Крсте Конески-Тутара за ручек или вечера порачува иста порција како што ќе порача и лекарот на екипата. На прашањето зошто порачува исто како и лекарот одговара „Па тој е лекар, знае што треба да се јади“. Во Приштина,Косово со екипата не отпатува лекар. Таа ситуација ја користат Педано и Иле Игнатоски-К да го насамарат Тутара. Доаѓа келнерот и за ручек порачуваат по една порција-Шаргарена во сос. Тутара го слуша Педанот и порачува: „И мене една порција исто како кај Педано и Иле“. Додека се подготвуваа порачките, Педано оди кај келнерот и врши измена со друго јадење.
По дваесетина минути келнерот ги носи порачките за сите играчи. На масата на Педано и Иле носи по една Бечка шницла со помфрит, а на Тутара каша од моркови. Тутара реагира кај келнерот за порачката, но се сетил дека е изигран од колегите. Тутара се налутил, не го ни пробал јадењето и се зарекол дека никогаш повеќе нема да им верува на Педано и Иле, а овие ручале и се насладувале на убавиот ручек.