Бранко Варошлија

Од Википедија, слободна енциклопедија

Статија за уредување
Внимание!
На оваа статија ѝ е потребно правилно форматирање, категоризирање, граматика, интервики и слично. Може да помогнете со тоа што ќе ја уредите и трансформирате во стандардна вики-статија.

Содржина

[уреди] Биографија

Бранко Варошлија е роден на 1 јануари 1943 година во Вучитрн. Тој бил театарски критичар романтичар и раскажувач. Тој се запишува и завршува Филолошки Факултет во Скопје. По завшувањето на факултетот се вработува во Радио Скопје, потоа во „Млад борец“, потоа неговата кариера ја продолжува во „Разгледи“ и на крајот се вработува како новинар во „Нова Македонија“ каде што работи најдолго. Во 1978 се одлучува да се пишува драми и се приклучува на Македонскиот народен театар каде што работи како драматург до 1996. Починува на 1 јануари 2004 година во Скопје.

[уреди] Литературно творештво

Тој е автор на романот „Последниот лет на птицата селица“ кој е напишан во 1968 година. Тој е автор на збирката раскази “Осамени минувачи “ и коавтор (со Гане Тодоровски) на монографијата „Џувалековски“ (1975), која е посветена на актерот Илија Џувалековски. Автор е на седум драмски текстови (На два брега , 1953; Триптихон, 1965; Балада, 1967; Едно друго царство, 1970; Учителката, 1986; На сечило, 1989). Тој бил член на оценувачката комисија и учесник во разговорите на тркалезната маса за претстави на Македонскиот театарски фестивал „Војдан Чернодрински“ и на фестивалите „Стерино позорје“ и Мали и на некои експериментални сцени Сараево. Во времето на Варошлија имало и други изворедни критичари како што се: Ежов, Матеја Матевски, Бранко Заревски и др. Тој го превел делото „Бесови“ од Фјодор Достоевски. Бранко Варошлија е и добитник на наградата “Рациново признание“ за збирката раскази “Осамени минувачи “.

[уреди] Живот на Варошлија

“Има некоја симболика во тоа што Бранко Варошлија реши да го напушти овој свет токму на својот 70-ти роденден, на први јануари во штотуку почнатата година. Реши да замине тивко и повлечено, онака како што сакаше да живее. Луциден проценувач на севкупните состојби, врвен полемичар и критичар, Бранко Варошлија се јави во македонската литература во 50-тите години со брилијантните прозни остварувања “Последниот лет на птицата селица” и “Осамени минувачи”. Брилијантните височини што ги дофати уште од младоста како да му покажаа дека проблесоците во севкупниот културен и културолошки жабурник се залудни, речиси донкихотовски обиди за отворање на вратите за некои свежи проветрувања и нови ветришта. И Бранко Варошлија речиси целосно се повлече од овдешната творечка стварност. Може да се каже и вака: Варошлија веднаш летна толку високо што повисоко и не можеше да се летне. Па затоа мораше да паѓа. Но остана во културата. Од судбината не се бега. Остана како ултимативен проценувач на театарот и на литературата. Некои, со право, ќе кажат и на визуелната естетика. Други ќе додадат: и на политичките состојби. Трети ќе ја споменат неговата остра и до цинизам развиена мисла. И сите ќе бидат во право, зашто нема кој што барем еднаш се сретнал со Варошлија (било лично, било преку некој негов текст) кој нема да потврдат дека станува збор за редок ерудит, за невообичаена проникливост, за аналитичар кој знае да ги толкува знаците околу нас. Варошлија е, значи, еден од ретките бардови на овдешната култура. Би се осмелил да кажам - последниот бард. Зад него ќе останат и приказните за неговата боемија, за непроспаните ноќи, за безбројните анегдоти... Варошлија беше еден од главните актери на пишувањето на една паралелна историја на овдешниот културен и социјален живот. Паралелна, но бездруго многу битна. Онаа таканаречена кафеанска историја. Би се осмелил да кажам дека Варошлија беше последниот боем. Делото “Додека паѓа дожд” на Бранко Варошлија (за(за жал, овој расказ, претпоставувам поради техничка грешка, не е објавен интегрално, му недостасува крајот). Подоцна и јас, веќе бев во пензија, според текстот на Бранко Варошлија, ја одиграв монодрамата ”Учителка”, базирана врз вистински настан, кога во шеесеттите години една учителка, на која и беше одземено правото на учителствување, се самоуби во хотелот Бристол во Скопје.”1*”

[уреди] Неколку збора од разговорот помеѓу покојниот Бранко Варошлија и Венко Андоновски

“ Потем рез во сеќавањето: поголем сум, не знам колку години имам. Татко ми и покојниот Бранко Варошлија, кој ги решеташе сите седат таму: дежурни се, чекаат да излезе првиот број од утрешната “Нова Македонија”, да го погледнат и да го одобрат печатењето. Некаде приквечер, со нив одам во најмистичното место - печатницата, меѓу големите машини линотипери, а потем и во одделот за ротација. Уште во ноздринките го чувствувам мирисот на оловото и боите. Прашувам што мириса така. “Тоа е олово”, вели татко ми. “Отровно ли е?” прашувам. А Бранко Варош се насмевнува и, како што го дал господ луциден, вели: “Не. Не е отровно, заразно е.”2*”


1*. Извадок од дневен весник ”Утрински Весник” со наслов “ОМАЖ - Бранко Варошлија (1934 - 2004) Заминувањето на последниот бард” од Ѕвездан Георгиевски

2*. Извадок од дневен весник “Нова Македонија” со наслов “Етика на оловото “ од Венко Андоновски

Други јазици