In Oostfreesland is’t am besten

Vun Wikipedia

Dat plattdüstke Leed In Oostfreesland is’t am besten is sowat as de inoffiziell Streek- un Lanneshynmne van Oostfreesland. Se wurr schreven van Enno Hektor un het de sülvige Wies as dat dütske Karken- un Kinnerleed „Weißt du wieviel Sternlein stehen“.

In dat Jahr 1850 sall Enno Wilhelm Hektor ut Dornum up’n Reis in de Weertshuus in Dernau tüsken Köln un Bonn en Paus maakt un dit Leed schreven hebben. He harr van Oostfreesland weg mutt, umdat he daar kien Geld verdenen kunn. Toeerst was de Naam van dat Leed „Sehnsucht nach der Heimat“, man word vandag blot „In Oostfreesland i’t am besten“ of „Oostfresenleed“ nöömt. De Text is nett so weekmodig as sülvstironisk un maakt Riebelee van mennig oostfreesk Egenarden. Lüü menen, dat dit Leed sowat as en Parodie up dat Dütsklandleed wesen sull, dat nett tovöör up Helgoland upschreven wurr.

[Ännern] Text van dat Leed

(De Schrievwies van dit Text is neet de sülvke as de vandag bruukt Schrievwies van dat oostfreeske Platt.)

In Oostfreesland is't am besten

In Oostfreesland is’t am besten
over Freesland geit der nix!
War sünd woll de Wichter mojer,
war de Jungse woll so fix?
In Oostfreesland mag ik wesen,
anners nargens lever wesen,
over Freesland geit der nix.
Nargens bleiht de Saat so moje,
nargens is de Buur so riek,
nargens sünd de Kojen fetter,
nargens geiht de Ploog so liek,
nargens gifft’t so feste Knaken,
weet man leckerder to maken
Botter, Kees’ un Karmelkbree.
Nä,’t is nargens, nargens bäter
as war hoch de Dieken staan,
war up’t Eiland an de Dünen
hoch herup de Bulgen slaan;
war so luut de Nordsee bullert,
war ji könen up de Dullert
Dreemast-Schepen faren seen.
War in’d Wagen Törf un Kienholt
worden haalt van’t Hochmoor her;
war de ganse Welt sück lüstig
makt up’t Is bi’t Eierbeer;
war s’ int Feld mit Kloten scheten,
wor se Bookweit-Schubbers eten,
Harm up Freersfoten geit.
För Oostfreesland, för Oostfreesland
laat ick Blot un Leven geern,
was’k doch man weer in Oostfreesland,
war so mennig söte Deern!
In de Frömde wünsk ik faken:
Kunk doch Moders Breepott smaken;
sat’k doch weer in ’d Hörn bi’t Für!
Annere Spraken